Solus drukte zichzelf in zijn stoel en klemde zich vast aan de leuningen terwijl de shuttle landde. Het gevaarte trilde en schokte in de wind, die Solus buiten hoorde huilen. Hij vroeg zich af of alles goed ging. De reis zelf was immers behoorlijk rustig geweest vergeleken met dit. Maar goed, in de ruimte was dan ook geen wind.
Toen voelde hij dat de shuttle landde. Een bonk klonk door de hele ruimte en deed Solus' tanden op elkaar klappen. Even bleef hij nog in zijn stoel zitten en luisterde hij naar zijn snel kloppende hart. Slagtand zat op zijn schoot en had kennelijk nergens last van. Het witte, gevleugelde konijntje snuffelde in de lucht.
Hij grabbelde zijn spullen bij elkaar, hees zich in zijn lange jas en trok de capuchon over zijn ogen. Met zijn tas vol boeken en tekenspullen op zijn rug en Slagtand op zijn schouder stapte hij naar buiten.
Hij vocht zich een weg door de sneeuwstorm. Diep voorover gebogen bewoog hij zich in de richting van de lichtjes, heel, heel ver weg in de verte. Hij zag nauwelijks waar hij liep. Zijn jas wapperde en hij moest zijn capuchon vasthouden.
Een geweldige dag om te solliciteren. Hij grinnikte. In de bibliotheek waar hij had gewerkt, bungelend onder aan de pikorde, had hij al behoorlijk wat ervaring opgedaan in het schoonmaken, klussen en een oogje in het zeil houden. Hij hoopte maar dat het genoeg was.
Ironisch. Toen ik daar vertrok beloofde ik mezelf dat ik mijn leven aan de kunst zou wijden, en nu ga ik weer hetzelfde werk doen. Hij schudde de sneeuw uit zijn ogen. Als ze me willen. Ik zou niet weten naar welk baantje ik anders zou moeten solliciteren. Maar het is niet slecht, toch? Een plotselinge twijfel deed hem stilstaan. De wind raasde om hem heen. Hoe was het hier eigenlijk geregeld? Hoe zag men iemand zoals hij, een minder getalenteerde magiër, die iets voelde voor een baan als conciërge? Een beeld schoot door zijn hoofd, een beeld van zijn klasgenoten van vele jaren geleden, die zich over hem heen hadden gebogen en hem uitmaakten voor alles wat slap, dom en minderwaardig was.
Een windstoot. Hij werd bijna omver gegooid, wankelde. Hij wist zichzelf nog net overeind te houden, maar hij zag een witte vlek omhoog geblazen worden, recht in de al even witte storm.
'Slagtand!' Hij begon te rennen om het diertje bij te houden. Hij zag hoe Slagtand haar vleugeltjes probeerde te spreiden om de controle terug te krijgen, maar ze was te klein. Ze dartelde als een sneeuwvlokje mee op de wind.
Hij gromde wat en spande al zijn spieren aan. Hij voelde de warmte door zijn lichaam gaan, pulserend en bijna knetterend van energie. Het vervulde hem helemaal. Zijn rug tintelde heel even. Het volgende moment verdween de warmte. Het vertrouwde gewicht van zijn vleugels rustte tegen zijn rug.
Hij spreidde ze. Wild rukte de storm aan zijn veren en probeerde hem mee omhoog te trekken, maar hij hield stand. Hij stond een tijdje stil en mat de wind, hij schatte zijn kansen in. Toen haalde hij diep adem en sprong naar de lucht.
Het was een gevecht met het geloei en gebulder dat overal om hem heen klonk. De spieren van zijn vleugels en schouders waren sterk, zijn concentratie geoefend door het lange staren naar het doek, op zoek naar imperfecties. Hij scheerde achter Slagtand aan, maar ze kwam niet dichterbij. Onder hem zag hij nog steeds de lanceringsplatvormen. Hij hield zijn blik strak gericht op zijn huisdier en sloeg krachtig met zijn vleugels, op, neer, op, neer. Hij zag niet hoe een shuttle onder hem opsteeg. Hij hoorde niet het gebrul van de motoren. Hij merkte het pas toen de shuttle rakelings langs hem heen zoefde op weg naar de ruimte. Nog net wist hij uit te wijken. De hitte van de motoren schroeide op zijn huid. Hij slaakte een kreet.
De luchtverplaatsing die de shuttle met zich meebracht wierp hem in een vacuüm naar beneden. Hij flapperde als een hulpeloos jong vogeltje. Slagtand zag hij niet meer. Wat hij wel zag, was de grond, die razendsnel op hem af kwam.