Een Shuttle vanuit Nova arriveert op de landingsplaats van SSA. Niet erg bijzonder, op het eerste gezicht dan. Want in de Shuttle zit een bruinharig Novaans meisje die al een lange tijd niet meer op school geweest is. De reden? Ze was ziek. Niet zomaar een duf griepje van een week, nee flink ziek. Zo erg dat ze was opgenomen in een sanatorium in Nova. Maandenlang moest ze daar verblijven om beter te worden en om op te knappen. Het enige gezelschap dat ze had kwam van haar vos Vulpes. Het trouwe dier week geen moment van haar af.
''Nog even wachten Vulpes.'' Met een zacht gebaar aait Aressuka de vos over haar kopje. ''We kunnen zo uitstappen.''
Het duurde ook niet lang voordat alle passagiers konden uitstappen.

Blij dat ze weer terug is, stapt Aressuka uit de Shuttle. Ze word op de voet gevolgd door Vulpes. Ze voelt de wind langs haar spijkerbroek gaan. Ze trekt even haar winterjas wat omhoog en doet haar sjaal wat beter vast. Holy Light, het is hier kouder dan op Nova. Ze moet er echt weer even aan wennen. Terwijl haar laarzen door de sneeuw knerpen en haar koffer netje naast haar meerolt, ziet ze wat opdoemen in de verte.

De wind waaide zachtjes een fris briesje terwijl de takken meebuigden in harmonie. Er was een toeschouwer, die keek naar elke beweging die plaatsvond buiten, zag hoe vele leerlingen zich haastten naar hun kamer, of hun les, want het was nog steeds schooltijd, maar die zou er zo vast wel opzitten. Een paar blauwe ogen was alles buiten aan het bekijken, alsof hij niets beters had te doen. Inderdaad, Zack had niet veels beter te doen, het was het enige wat hem een beetje afleidde terwijl hij aan de veters van zijn schoen frunnikte. Zachtjes beet hij op zijn lip terwijl hij een koppeltje vrolijk aan elkaar hangend naar binnen zag lopen. Natuurlijk gunde hij iedereen geluk, maar het vrat hem innerlijk helemaal op. Wat had je anders verwacht als je iemand die je graag had maandenlang niet had gezien. Een zucht ontsnapte zijn mond, hij moest er maar eens overheen geraken dat niet alles zou gaan zoals hij gepland had, misschien had hij gewoon naar het heden moeten kijken, een realistische kijk nemen op alles. Langzaamaan schoof hij van het raamkozijn af waar hij al een tijdje zat te kijken naar beneden, het witte sneeuwtapijt waar nu voetstappen in alle richtingen waren gedrukt. Op zijn dooie gemakje schuifelde hij naar de deur, haalde hij zijn warme jas van de hanger en wandelde hij naar buiten. De frisse lucht zou hem deugd doen, dat wist hij gewoon.

Zack was buiten geraakt, door een massa leerlingen die maar bleven doorduwen omdat ze hun bestemming moesten halen, alsof dat hun anders hun leven zou kunnen kosten. Maar gelukkig was hij uit die massa, hij wandelde naar de lanceringsplatformen, waarom wist hij niet. Het leek net alsof hij er niet eens bij nadacht, zijn voeten brachten hem gewoon ergens heen, ze leken net een eigen willetje te hebben. Dus hij liep naar waar zijn voeten hem brachten.

Hier was hij dan, op het platform, geen idee wat hij hier deed maar hiermee moest hij het maar doen. Misschien was hier wat rondkijken geen slecht idee eigenlijk. Tot zijn ogen richting een figuur gingen die hij maar al te goed kende, zijn ademhaling stokte, zijn ogen verwijdde zich en zijn mond viel open. Nee, dit kon gewoon niet! Aressuka? Nee, dit droomde hij vast. Maar toch moest hij naderen, dus dat deed hij. Zack ging met kleine pasjes richting het meisje dat met haar vosje en haar koffer net naar hem toeliep. Het liefst wilde hij naar haar toerennen en zeggen hoe hard hij haar had gemist, maar het enigste wat er uit zijn mond kwam eenmaal hij voor haar stond was: “Aressuka…” Zijn gezicht bezorgd en zijn puppyoogjes keken haar aan; zich afvragend waar ze was.

(453, not bad, not bad )

Het was maanden, maar het voelde aan als jaren. De koude dag vorm een contrast met haar vreugde dat ze eindelijk weer terug is op haar school. Hoeveel lessen zou ze nu wel niet gemist hebben? Vast een hele hoop. En dan haar schoolgenoten. Hoe zou het met hun gaan? Het lijkt werkelijk een eeuwigheid dat ze weg geweest is.

In een wat sneller loopritme dan normaal gaat ze door de sneeuw heen, om zo snel mogelijk op de Lichtetage te zijn. Verderop ziet ze wat opdoemen. Vast iemand die bij de Shuttle moet zijn. Ze wilde net een stapje opzij doen voor de persoon als ze ziet wie het is.
Zack.
Man, wat heeft ze die jongen gemist. Ze wilde hem nog een brief sturen maar dat mocht niet op het sanatorium. De helers waren bang dat er misschien wel een virus of zo binnenkwam. Alsof hij een gevaar zou kunnen vormen. Het scheelde weinig of Vulpes was er ook uit gegooid, totdat er werd gezegd door één van de helers dat het meenemen van een persoonlijk huisdier de gezondheid bevorderd.
Maar daar komt hij dan, Zack.
Hij leek stomverbaasd dat ze voor hem staat. Geen wonder, ze was zo lang weggebleven. Het enige wat uit zijn mond kwam was haar naam. Verbazing en bezorgdheid kijken haar aan.
''Het is inderdaad té lang geleden.'' Een grote glimlach van vreugde verschijnt op haar gezicht. Vulpes was vrolijk tegen Zack zijn been aan gaan staan en geeft hem kopjes. De jonge vos is blij dat de twee herenigd zijn.
''Sorry dat ik plotseling was verdwenen zonder iets te zeggen.'' Ze kijkt schuldbewust naar Zack. ''Ik was ziek, flink ziek. De oorzaak is onbekend en voorlopig sta ik nog onder toezicht van het sanatorium. Het is gewoon verwarrend hoe dit allemaal gekomen is. Misschien heeft het met mijn afkomst te maken of zo.'' Had ze hem eigenlijk wel verteld van haar afkomst? Het is zo lang geleden dat ze het niet meer zeker weet.

(weer een korte. maar langer dan de eerste ^^)

Het was maanden geleden, maar haar gezicht stond nog vers in zijn geheugen geprint; alsof ze zelfs nog aanraakbaar was elke keer dat ze opdoemde in zijn gedachten. Zack dacht elke dag en nacht aan haar, werd soms zelfs ‘s nachts wakker in de hoop dat ze aan zijn deur stond, hem met open armen ontvangend. Zijn blauwe ogen keken vreugdeloos de witte vlakte in. Wandelend naar waar zijn voeten hem namen.

Zack was aan het lanceringsplatform gebracht, rondkijkend werden zijn ogen gebracht naar een meisje dat hij maar al te goed kende. Zijn ademhaling stokte, zijn ogen verwijdden zich en zijn mond viel open. Hoe kon zij hier nu opeens recht voor hem staan, het was te mooi om waar te zijn. Dus hij wilde wel zeker weten of zij het was en dan kon hij zijn eerdere plan voortzetten, in haar armen vliegen. “Aressuka…” kwam een tikkeltje moeizaam uit zijn mond, met bezorgde puppyoogjes vroeg hij zich af waar ze was gebleven. ''Het is inderdaad té lang geleden.'' Zei ze met een grote vreugde die je haast kon voelen. Ze leek zeker blij om hem te zien, dus ook bij hem verscheen er een glimlach van vreugde. Tranen vloeiden een per een langs zijn kaken naar de grond, maar de brede glimlach was er. Dus je kon ervan uitgaan dat die tranen niet van verdriet waren, maar van pure vreugde en opluchting; opluchting dat hij haar nog kon aanraken, dat hij haar kon zeggen dat hij haar had gemist. Opeens was zijn wereld niet meer grijskleurig. Nee, zijn regenboog was verschenen en stond nu recht voor hem, uitleggend waarom ze zo lang niks van haar had laten horen; ''Sorry dat ik plotseling was verdwenen zonder iets te zeggen.'' Met een schuldbewuste blik keek ze naar Zack. Hij schudde zijn hoofd alsof het in orde was, dat er geen excuses moesten gemaakt worden. ''Ik was ziek, flink ziek. De oorzaak is onbekend en voorlopig sta ik nog onder toezicht van het sanatorium. Het is gewoon verwarrend hoe dit allemaal gekomen is. Misschien heeft het met mijn afkomst te maken of zo.''

Zack glimlachte, net alsof er niets meer aan de hand was, zijn zorgen waren vergeten en hij hurkte zich. Met zijn handen nam hij de hare vast “Ik ben blij dat je je weer beter voelt en ik wil je met plezier elke keer naar het sanatorium brengen voor die controles. Begrijpelijk dat je verward bent, in jouw plaats zou ik net hetzelfde gevoel hebben binnenin, maar nu kan ik enkel begrip tonen voor welke keuzes je nu voortaan wilt maken.” Met een zachte stem sprak hij de woorden uit, alsof hij bang was, bang om losgelaten te worden. Langzaamaan strekte hij zich weer en omarmde hij het meisje, tegelijkertijd met de woorden “I love you”, die hij fluisterde in haar linkeroor.

(ik kom op gang )

Na maanden veroordeeld te zijn tot saaiheid en eentonigheid is ze zo blij om weet terug te zijn op school. Noem het nerdy, maar het is wel zo. Het enige wat ze kon doen was denken. Lezen en denken. En de dingen die ze kon lezen waren medische boeken. Weliswaar interessant, maar best lastig te begrijpen voor een scholier. Maar hetgene wat vaak in haar gedachten terugkwam was Zack. En nu is ze weer op school en staat hij voor haar neus. Ze is zo blij hem weer te zien. Zijn gezicht weerspiegeld haar glimlach. Ook bij haar komen tranen van vreugde tevoorschijn. Het liefst wilde ze in zijn armen springen. Maar eerst moest ze hem uitleggen wat er nou aan de hand was.

Hij lijkt het te begrijpen en het haar niet kwalijk te nemen. Ze heeft het maar goed getroffen met hem. Hij verteld haar dat hij blij is dat ze zich weer beter voelt en haar zelfs naar de controles wilt brengen. Dat is niet nodig, maar waarom het aanbod afslaan? Ze kan dan wat langer samen met hem zijn. En dat is ook wel nodig, gezien het feit dat er behoorlijk wat tijd ingehaald moet worden.
En inderdaad, een warme omhelzing die de lente in deze winter terugbrengt omringt Aressuka. In haar oor hoort ze drie woorden die ze zo lang gemist had. ''Love you too.'' fluistert ze terug.

Ze is nog maar net terug maar voelt zich al weer helemaal thuis hier.

Maanden had Zack op haar gewacht, het meisje waar hij van hield, waarvan hij elk moment dat hij bij  haar was koesterde zoals een klein kind. De jongen had vaak binnengezeten, gewoon alleen maar denkend aan haar, hij wilde haar niet vergeten, dat was een van zijn grootste angsten. Net zoals een van zijn grootste angsten was om geen dokter te kunnen worden. Maar nu leek alles perfect, het meisje was teruggekomen, stond nu recht voor Zack’s neus en tranen van vreugde verschenen in zijn ogen, hij was weer voor de eerste keer in tijden weer gelukkig. Ook Aressuka glimlachte, dat was het teken dat zij ook blij was dat ze terug was. Ze legde haar situatie uit, dat ze ziek was geweest en ze naar het sanitarium moest. Daar had ze maanden huisgevest, natuurlijk tegen haar zin, dat kon hij gewoon afleiden. Hij voelde Vulpes kopjes tegen zijn been geven, dat vosje zou zometeen aandacht krijgen, zodra dit allemaal in orde was.

Zack begreep alles van de situatie, deed zelfs een offer om haar naar het Sanitorium te brengen voor de controles die ze nog moest uitvoeren. Wat natuurlijk enorm belangrijk was voor het revalidatieproces. Ze sloeg het aanbod niet af, dus dat was al een hele opluchting voor hem, zo kon hij langer bij haar zijn en ook een enorme steun voor haar vormen, want dat had ze vast wel nodig. Een innige omhelzing ontstond tussen de twee en meteen werd de kille winter opgewarmd voor de twee, in Aressuka’s oor fluisterde hij I love you, de woorden die hier van kostbare waarde waren. “Love you too” fluisterde ze terug en met een gelukzalige glimlach liet hij deze omhelzing nog zeker een paar minuten duren. Na die paar minuutjes liet hij haar los om het vosje vulpes op te pakken en ook een omhelzing te geven, “ik heb jou natuurlijk ook gemist Vulpes” zei hij met een lichte grijns waarbij je zag dat al zijn zorgen weg waren. Met Vulpes in zijn armen richtte hij zich weer tot Aressuka “Ik ben echt blij dat je weer in orde bent, ik heb elke dag aan je gedacht, hopend dat het allemaal weer goed zou komen en het heeft blijkbaar nog geholpen ook nog” zei hij al lachend voor hij Vulpes weer voorzichtig op de grond zette. “In verband met de lessen, ik wil je wel helpen inhalen, sinds dat een hoop is, moeten we eens gaan kijken wanneer we dit gaan doen en welk vak eerst, toch?” vroeg hij terwijl hij zijn handen, die lichtjes door zijn ravenzwarte haren gingen. Sinds Aressuka weer terug was, voelde Zack zich opeens niet meer leeg, de leegte in zijn hart was weer opgevuld.

(Haha Zack to the rescue voor de lessen die moeten ingehaald worden! xD)