_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Hij wist dat hij ooit wat zou hebben aan zijn magie.

Ondanks alles was hij niet negatief geweest over zijn magische krachten. Voor iemand die met knuppels vocht, was hij nog redelijk tevreden geweest met een extra vaardigheid erbij: mensen van zich wegblazen, zichzelf de lucht in werpen, tornado's creëeren (hoewel hij dat nog niet kon, maar wel dolgraag zou willen leren) en wel meer. Het was ook bijzonder grappig om te niezen en zijn magie te combineren, zodat hij tien meter de lucht in vloog. Dat was zijn eerste teken geweest. Hij wist nog dat hij aan het rennen was en zich ergens moest verstoppen. Hij had zijn nies niet kunnen inhouden en daar vloog ie, zo hoog de lucht in dat hij bijna boven een gebouw uit kwam. De landing was niet zo prachtig geweest, recht in een container en ze waren wel mooi gevonden door wat furieuze bendeleden, waar zijn broers pissed om waren geweest, maar hij had wel mooi ontdekt dat hij magisch bekwaam was. Als enige in de hele Collins familie die nog op de wereld stond. En daar was de jongeman heel trots op. Nog trotser was hij op zichzelf door zijn performance tegen de vuurdraak. Hij had toch wel wát kunnen doen tegen de draak, in tegenstelling tot de vorige keer tegen de waterdraak. En het gaf hem een beter gevoel dan wat dan ook. Hij had echt wat aan zijn magie gehad.

Hij wist ook dat hij soms niks zou hebben aan zijn magie.

Those birds... those goddamn FREAKIN' BIRDS... Met een vermoeid gezicht liep Nate door de gang, nogal lui gekleed in een gescheurde spijkerbroek, een donkerblauwe hoodie en zijn witte sportschoenen. Zijn haar zat door de war, hij had geen zin gehad om het te fatsoeneren en zijn houding sprak één en al slaperigheid. Hij opende zijn mond wijd en geeuwde alsof hij zijn ziel eruit probeerde te geeuwen. Hij hief zijn armen daarbij en strekte ze, voelde elk botje in zijn schouders en armen kraken. Zijn spieren deden nog redelijk wat pijn door de vele inspanning tegen de draak, om nog niet te spreken van dat hij weinig had geslapen. Want echt, hij had geen ene ruk aan zijn magie gehad toen een paar vogels het durfden om dichtbij zijn raam te zitten en hem al vroeg te wekken met luid gekrijs. Nate was ondanks alles toch een lichte slaper en werd wakker door het minste of geringste geluidje. En toen de vogels plaats hadden genomen op het kozijn, was hij al niet meer te genieten geweest. Een kussen om zijn hoofd wikkelen hielp niet, onder de dekens kruipen ook niet en zijn luchtmagie kon ook niks, sinds hij ze wel kon wegblazen, maar sommige vogels zaten op een onbereikbare plek - hoewel, geen enkele plek was onbereikbaar voor Nate, maar 's ochtends vroeg met een slaperig hoofd wel.

Nate liet zijn armen vallen en gromde zacht. Hij woelde door zijn haar met zijn ene hand en haalde vlug een bak koffie uit de grote zaal, voor hij weer door de gangen begon te lopen, een dampend bekertje koffie tussen zijn handen. Hij plofte neer op een raamkozijn en gaapte opnieuw. Hij was redelijk vroeg op, dus er waren niet heel veel mensen in de eetzaal. Daarbij had hij geen zin om daar te zitten. Hij wist dat er iemand was die de kans om hem te storen met plezier zou nemen. Die witharige griet wou hij nu echt niet zien. Iedereen mocht hem storen 's ochtends vroeg, BEHALVE zij. Bitch... dacht hij terwijl hij een slok van zijn koffie nam.

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

LIGHTY

_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Die warme koffie die door zijn keel gleed verwarmde en verzachtte zijn bitterheid wat, als verse honing op een zondagochtend, als een hele ochtend uitslapen en wakker worden met de warme zon op zijn huid. Hij begreep nooit echt waarom, maar het leek zijn ledematen gelijk te verwarmen en zijn dag tien malen beter te maken. Hoewel, dat laatste gold niet echt meer. De dagen waren nooit echt opwindend. Het was alleen maar naar de les gaan, pauzeren, naar de volgende les gaan, trainen dan niksen sinds Nate tegen huiswerk was en weer slapen. Soms spijbelde hij tussendoor, andere keren irriteerde hij docenten door streken uit te halen, maar meer was er ook niet. En hij had niet echt personen die hij ''vrienden'' kon noemen, slechts kennissen die hij zo nu en dan graag lastig viel. Het resultaat: hij verveelde zich vrij vaak, en daar kon koffie helaas niks tegen doen.

Nate gaapte opnieuw en verzitte wat, ging zijwaarts in het raam zitten met één been omhoog en de andere bungelend over de rand. Hij staarde uit het open raam en nam nog een slok koffie. De zon scheen al fel neer op het veld en door de ramen, wat Nate niet erg vond. Hij genoot wel van de zon, zeker nu met zijn pijnlijke spieren. Hij wist dat de les een gigantische inspanning zou worden, maar niet dat het zo erg zou zijn. Wat had hij gedaan? Door de lucht springen, aanwijzingen geven en wat klappen uitdelen. Dat hij daar spierpijn van had gekregen verbaasde hem, maar hij vermoedde dat het te maken had met magiegebruik. Hij kon nog niet heel veel energie in magie steken, of hij werd al moe. Het was eigenlijk vrij simpel te bedenken. De ingewikkeldere spreuken hadden meer energie nodig, de simpele wat minder. Er ging steeds een stukje energie weg van de 100 procent in zijn lichaam bij het gebruiken van de magie en het bereik werd telkens vergroot door training. Kon hij nu maar zes spreuken achterenvolgend uitspreken, kon hij er over een maand vast twaalf. Of meer. Hij wist het niet, hij moest het maar ervaren.

Een stem deed Nate opkijken, eentje die hij héél goed herkende na een ietwat onfijn ongeval in het krot. Het galmde door de nog lege gang en liet Nate zijn ogen iets versmallen. Hij was nog steeds wat bits over de gebeurtenis en over zijn gedrag daarin, hij was compleet zichzelf niet geweest - en aan de andere kant toch weer wel - en hij was nog steeds niet helemaal zeker over wat er precies gebeurd was. Om het beter te zeggen, hij was nog steeds ontzettend verward en ook nogal vervreemd. Ergens wist hij dan ook dat hij nu niet nijdig kon gaan doen. Immers had Light iets compleet anders gezien die dag en hij vermoedde ergens dat dat gewoon een minder verbitterde kant van hemzelf was geweest... Geloofde hij. Hij wist niks zeker, hij kon nu alleen nog maar kijken hoe het ging aflopen, of hij hiermee rond mee bleef lopen. Hij keerde zijn hoofd naar Light toe en trok een ietwat beledigd gezicht, dat vlug weer verzwakte en de vermoeide weer weergaf. 'Een dozijn olifanten zou een understatement zijn...' mompelde hij en ging met zijn vingers door zijn haar, om de wilde plukken toch nog iets platter te krijgen. 'Een dozijn draken lijkt me kloppender. En nee, heb ik niet gedaan. Hoeft ook niet. Ik heb gewoon spierpijn en heb niet kunnen slapen door een stelletje klote vogels.'

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Veel dingen vielen Nathan niet op 's ochtends vroeg. Veel dingen moest hij twee keer aankijken voor hij eigenlijk door had of er iets mee was. Zo had hij niet compleet door dat hij eigenlijk décafé had gehaald en voor niets koffie naar binnen gooide. Gisteren had hij niet doorgehad dat zijn tas open had gestaan en hij daardoor een boek en zijn oordopjes was verloren - inmiddels wel weer teruggevonden. Ook had hij niet compleet door dat Light zo goed als genezen leek. De verwondingen die Nate hem had gegeven waren op mirakuleuze wijze verdwenen. Een blik zijn kant op deed het truukje. Nate moest wel drie keer knipperen om zijn ogen te geloven, om te geloven dat die wonden binnen een dag verdwenen waren... Hij geloofde het nog steeds niet. Zijn gebarsten lip was geheeld, de lichte kneuzingen waren weg en ook zag hij geen enkele wond meer op zijn gezicht. Hij kneep zijn ogen ietwat onderzoekend samen en kwam toen plots tot een conclusie.
'Heb je make-up op?' vroeg hij opeens nogal droog. Hij kantelde zijn hoofd wat en staarde even naar Light's gezicht, waar hij gewoon de make-up kon zien zitten. De meeste jongens of meisjes zouden het niet eens zien, maar Nate had het leren zien door zijn moeder die de hele tijd door make-up gebruikte. Het was merkbaar wanneer ze... dat bedekkende spul op had (Nate wist nog altijd de namen niet) en wanneer niet, ook al was haar huid gewoon egaal. Daarbij was zijn zicht nogal selectief en merkte hij kleine details altijd te snel op. Wat hij van een make-up dragende jongen vond? Eh... het waren niet bepaald personen bij wie hij in de buurt wou zijn, puur en alleen omdat hij een soort naam had op de school en hij niet met bepaalde personen gezien wou worden, maar er was niet echt een manier waarop hij kon ontsnappen. Hij zat in het raamkozijn, Light stond recht voor hem en de les begon pas over twintig minuten, dus dat kon geen excuus zijn om weg te lopen.
En eigenlijk was hij ook zo oppervlakkig bezig...

Nate gaapte opnieuw - hij had niet bijgehouden hoe vaak, maar hij vermoedde dat het wel zo'n ongeveer zeven keer was gebeurd - en bracht een zacht en hoog geluid uit, samen met een hele hoop lucht. Hij was blij dat het geen nies was geweest, anders was hij zeker tegen het plafond opgeknald door zijn nog ietsje ongecontroleerde magie. Hij kneep zijn ogen daarbij dicht en opende deze weer nadat de geeuw hem verlaten had. Hij richtte zijn blauwe kijkers weer op Light, die met een suggestie kwam voor een... massage? Haha. Hahahah. Hahaha. Tenzij Light plotseling in een mooie meid kon veranderen, was het voor Nathan een no-no. Een massage zou geweldig zijn, maar hij moest er geen van Light hebben. Niet alleen vanwege hoe Light was, maar ook omdat er ergens in zijn hoofd nog een soort van intuïtief vermogen zat en hij heus wel wist hoe de meeste massages eindigden... Oké, niet allemaal. Maar toch. 'Nah, no need. I am fine.' zei hij kort en bondig en liet zijn schouders wat rollen, waar zijn gezicht bij vertrok en hij gelijk maar stopte door de pijn. Nooit weer dat hij een les van dat bloemenmens ging volgen...

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________