Vrienden had hij nog niet hier, zijn collega's kende hij enkel van naam en foto in het informatieboekje. De enige sociale contacten die hij momenteel op deze planeet had waren kortom: zijn leerlingen. En of dat nou gezellige schatjes waren... Nee, niet bepaald.
Op de gangen moest hij zich dagelijks meermaals een weg banen door grote ophopingen kinderen. Die duwden en trokken als wilde beesten, soms om hun bestemming te bereiken in een recordtijd, soms gewoon voor de lol. En het was aan hem om die apen in te tomen, hun huiswerk te controleren, ze iets bij te brengen. Een taak die hij werkelijk dankbaar aanpakte, het was mooi om kinderen in hun ontwikkeling te steunen, maar in de praktijk was het een lastig gevecht. Een gevecht tegen de slaperige traagheid die leerlingen 's ochtends bezaten, een worsteling met hun neiging om alles -écht alles- tot het laatste moment uit te stellen. Hij wilde wel eens schreeuwen en straffen uitdelen aan de wangevallen, in zijn gedachten leerde hij ze eens even een flink lesje respect en dergelijke. Maar nooit kwam het er echt van. Daarvoor had Andy verschillende smoesjes, allemaal uitkomende op 1 ding, centraal staand in zijn leven: lafheid. Slappe zak, zo was hij wel eens beschreven. Door wie wilde hij voor geen goud kwijt, maar ergens lag die beschrijving behoorlijk nauw verbonden met zijn persoonlijkheid. Andy Moriarty, een slappeling en leraar met faalangst. Aangenomen op SSA, de school vol nitwits en idioten, waarvan het schoolpoort nog steeds koortsachtig volhield dat het een prestigieuze academie was. Tuurlijk.
Hij schraapte wat met krijt over het bord heen om zo een dartbord na te bootsen. Néé, ze zouden niet het schoolbord aan gruzelementen gaan schieten.. Zo ging dat wellicht in de chaotische lessen van andere docenten, maar Andy had netjes volgens het boekje een ruime voorraad lichtgevoelige platen geregeld, om daar op een identiek dartbord zichtbaar te maken.
Die zwarte platen lagen in twee nette stapels op zijn bureau: easy en medium, voor de beginners en slechte mikkers en de gevorderden. Verder had hij een brede houten plank om de plaatjes op te bevestigen en zijn eigen versie van het tekstboek bij zich. De docenten versie, met alle antwoorden en aanwijzingen. Zijn heilige bijbel als het ging om lesgeven. Hij ging zitten, op het verhoogde platform, op zijn stoel, op een kussen. Op die manier stak hij toch nog op een normale manier boven zijn bureau uit.
Zodra de eerste bel ging werd het officieel: de les lazers en beams was begonnen. Nu hadden leerlingen tijd om van hun ene lokaal naar het andere te huppelen en plaats te nemen voor hun volgende enerverende les. Andy zag het somber in: praktijklessen waren niet bepaald simpel vond hij.. 

[Deze les is open voor iedereen. Voor een beschrijving van de inhoud, zie het informatietopic van Andy. ]