Een klaslokaal vol opgefokte jongeren achterlaten. Protip: Dat is niet handig. Algauw had het tot geschreeuw en geroep geleidt. Een ruzie die algauw escaleerde in een gevecht. Nog voor Ze'ev het zelf had gerealiseerd was hij erin betrokken. Bam. Krak. Even werd zijn beeld zwart en hij deinsde achteruit, het duizelde hem voor zijn ogen. De oorzaak van de pijn stond zachtjes over zijn vuist te wrijven, duidelijk verrast dat iemand slaan zo veel.. pijn deed. Tja. Ze'ev had de juiste technieken in huis en kon daardoor zonder enige schade een snoeiharde klap aan een ander verkopen. Maar dit slungelige joch duidelijk niet. Al had hij zijn doel wel geraakt. Zijn zwakke punt. Zijn neus, die al ietwat scheef had gestaan. Met een zacht geluidje landde de druppel op de grond. Het bloed spetterde uit elkaar. De pijn vlamde door zijn gezicht, zette het haast in de fik, zo voelde het. Warm loed gleed over zijn huid. Droop tussen zijn vingers door, die stevig tegen zijn gezicht gedrukt waren. Dit zou hij hem betaald zetten.  ''Jij..'' gromde Ze'ev, wat enkel tot honend gelach van de ander leidde. Ze'ev stond ietwat voorover gebogen, terwijl het bloed nog steeds tussen zijn vingers door sijpelde. ''Jij, lafáárd!'' klonk het luid, nu opeens zelfverzekerd. Een vuist zwaaide met een wijde beweging richting zijn uitdager. Een doffe klap klonk, gevolgd door een hardere bons toen de jongen op de grond belande. Geveld als een door en door verrotte boom. Ze'ev stond tevreden, zijn hele gezicht met bloed bevlekt, neer te kijken op zijn voormalige tegenstander. Nu was het gereduceerd tot een zielig hoopje mens, in elkaar gekrompen, met tranen in de ogen. Een rechtse hoek. Ook wel de dronkenmansslag genoemd. Het gaf je meer kracht, maar was als het doelwit snelle reflexen had redelijk gemakkelijk te blokken. Maar meneer had geen comeback verwacht, wat tot zijn uitschakeling had geleid. ''Altijd alert blijven..'' mompelde hij tegen de jongen, bukte bij hem neer en stak zijn hand uit. Het besef dat dit enkel tot problemen voor hem zou leiden was namelijk traag door aan het dringen. Met een stevige zwaai trok hij de ander overeind, die trillend op zijn benen stond te wankelen toen de lerares het lokaal weer betrad. Ze'ev zuchtte en bereidde zichzelf mentaal op het ergste voor. Dat viel gelukkig nog mee. Nakomen.

Twee jongens en een vrouw die hen bestraffend toesprak. ''Ze'ev, ik weet dat je nieuw bent en nog moet wennen, maar zulk gedrag tollereren we hier niet op deze school.'' Hij liet zijn hoofd ietwat naar beneden hangen in een verslagen houding. Maar voor een keer was het niet echt. Deze vrouw had geen autoriteit. Deze vrouw had geen macht over hem. Ze dacht dat ze hem met regeltjes en preken in bedwang kon houden? Van hem een brave leerling kon maken? Dit mens had het recht niet om zichzelf een lerares te noemen. ''J-ja mevrouw.'' sprak hij, met een stotter die hij van zijn zwakke zusje af had gekeken. Een houding faken was helemaal niets voor Ze'ev, maar nu al in de problemen komen leek hem niet slim. Waarom hij zijn vuist dan toch tegen de kaak van de jongen had laten landen was een goede vraag. Zichzelf beheersen, dat was niet zijn sterkste punt. Het meeste bloed was opgedroogd, maar zijn neus deed nog steeds pijn. Na een korte stilte werd er weer tegen hem gesproken. ''Ok, omdat dit je eerste dag is kom je er makkelijk vanaf, jongen. Ga maar gauw naar de ziekenboeg en laat wat aan al dat bloed doen.'' De vrouw glimlachte, nog helemaal niet onaardig. Ze leek te begrijpen dat hij niet begonnen was, maar de arrogante lul die met een vreselijk gekleurde, hopelijk gebroken, kaak naast hem stond. Met een grauw stemt de jongen in. Ja. Je mocht niet vechten. Niet op het schoolterein dan, niet als je betrapt werd. Als niemand het ontdekte was het ook niet verboden. Gauw, voor ze zich kon bedenken, draaide hij zich om en verliet het lokaal. Achter hem hoorde hij de gedempte geluiden van de lerares en de jongen die het blijkbaar nodig had gevonden om hem aan te vallen. Waarom? Omdat hij te stil was? Of omdat hij er bedreigend uitzag.. Op de een of andere manier vonden gevechten en zulk soort confrontraties hem te vaak. 

Aangekomen bij de ziekenzaal duwde hij voorzichtig de deur open. Wachtend op een of ander bezorgd figuur dat naar hem toe zou snellen om hem te genezen gooide hij zijn tas op een willekeurig onbeslapen bed. De gemengde geuren van verschillende medicijnen en ontsmettingsmiddelen was overweldigend. Ze'ev verlangde onmiddelijk naar zijn gasmasker. Hij zat met zijn benen heen en weer bungelend op de bedrand, nam alles met zijn rode ogen in zich op. Een dame liep langs, met een glimlachje. ''We komen zo bij je.'' meldde ze hem, alvorens voort te snellen naar een bed, door gordijnen afgesloten. Zo te ruiken werd daar een vreselijke wonde behandeld. De geur van pus, rotting, ontstekingen. Het kwam hem in één misselijkmakende golf tegemoet. Hij deed een poging het te negeren en kalm af te wachten, maar hield dat niet lang vol. Hij sprong op, negeerde de blikken die patienten hem toewierpen en snelde naar de deur. Die gooide hij open, snakkend naar de frisse lucht. Hij deed een stap naar buiten, sloot de deur en leunde er plotseling vermoeid tegenaan. Ze'ev liet zich langzaam zakken, tot hij tegen de deur van de ziekenzaal aan zat. Zijn ogen sloot hij kortstondig, tot een geluid hem verstoorde. Slaperig wreef hij in zijn ogen. ''Ehm, wat?'' klonk het vragend.

[First day of school-fight, because owyeah xD Hoop dat je er wat mee kan o3o]
[Vanilla only]

Het kwam wel eens voor dat Vanilla vroeger opstond dan de meeste leerlingen, vroeger dan je verwacht werd in de grote zaal te zijn voor het ontbijt en in de eerste weken op school dwaalde ze altijd maar wat rond, totdat ze de keukens had ontdekt. De dames van de keuken hadden eerst haar aanwezigheid niet op prijs gesteld, maar Vanilla was nu eenmaal het type meisje waar je moeilijk 'nee' tegen zei. Het was begonnen met het toe kijken hoe ze het massale ontbijt voorbereidden, daarna was het over gegaan in het helpen met het te bereiden en uiteindelijk was het geëindigd dat ze haar eigen gerechtjes maakte. Deze lunchboxen werd altijd met veel zorgvuldigheid gemaakt en belandde negen van de tien keer bij haar oudere broer. Stiefbroer eigenlijk, maar dat klonk zo afstandelijk. Ook vanochtend was het weer zo gelopen en het albino meisje had zich uitgeleefd op een zoete lunch deze keer. Sandwiches met aardbeien en geitenkaas, brownies en bananengebakjes. Nee, het was niet het meest gezonde maar dat mocht eens in de zoveel tijd ook wel. Vastbesloten om het pakketje bij der geliefde broer af te leveren, was ze op zoek gegaan naar haar broers lokaal. Zover ze wist was ze in de juiste gang toen een luid kabaal haar aandacht trok. Geluiden die klonken als een gevecht. Nieuwsgieriger dan goed voor haar was, was het meisje naar de deur gelopen, had deze op een keertje open gedaan en om een hoekje gekeken wat er aan de hand was. Ze kon nog net zien hoe een jongen met zwaar haar flink uit haalde en zo de ander op de grond kreeg. Vlak daarna volgde het besef dat Vanilla de jongen niet herkende. Nieuw soms? Tijd om verdere actie te ondernemen was er niet. De lerares was immers terug gekeerd en Vanilla moest door lopen zoals van een doorsnee leerlinge verwacht werd. Maar haar interesse was aan gewakkerd en in plaats van haar broer zoeken, bleef het meisje in de gang zwerven totdat de nog onbekende jongen het lokaal verliet en ze hem besloot te volgen. Wat ze er mee wilde bereiken was ze nog niet helemaal over uit. In eerste instantie was het vooral het bevredigen van haar nieuwsgierigheid. Eigenlijk was ze helemaal niet van plan om hem aan te spreken – zulke types waren er niet om aan te spreken. Desondanks volgde Vanilla hem van het ene lokaal naar het andere tot aan de ziekenzaal. Hier kon ze niet verder. Twijfelend bleef ze voor de deuropening staan. Wilde ze naar binnen had ze een goede reden nodig en die had ze niet. Uiteindelijk draaide ze zich op haar hakken om en liep er rustig vandoor. Totdat ze de deur weer open hoorde gaan. Een korte blik over haar schouder was genoeg om te bevestigen dat het de jongen was die ze gevolgd had. Ze keek toe hoe hij tegen de deur in elkaar zakte. Wat nu? Slim zijn en met rust laten of … Voordat ze het zelf ook maar echt door had was ze terug gelopen, naast de jongen door haar hurken gegaan en had de lunchbox die voor haar broer bedoeld was geopend. Een handeling die verstoord werd doordat de jongen in kwestie wat zei. Met grote ogen keek Vanilla hem aan, haar mond ietsje open, maar zonder iets te zeggen. Haar blik viel weer terug op de lunchbox die op har schoot lag, gleed langs de verscheidende zoetigheden die er in zaten. Uiteindelijk haalde ze er een brownie uit en stak die naar de jongen toe. “Honger?” Het was maar een simpel woord, maar er de vraag betekende zoveel meer dan dat alleen dat ene woord liet blijken. Het was een 'hallo', maar tevens ook een 'hoe gaat het?' en een 'mag ik naast je blijven zitten?'. Maar al die vragen werkelijk uit spreken was te veel voor het meisje dat nog altijd niet gewend was aan sociaal contact. Dus moest de vreemde jongen het doen met dat ene woord en was het aan hem om al die andere zinnen er uit te halen.

Ze'ev voelde zich vreemd. Aan de ene kant was hij blij dat de jongen hem aan had gevallen. Zo wist die hele klas in elk geval dat met hem niet te spotten viel. Maar de stekende pijn die hem volledig innam vertelde hem dat het helemaal niet zo goed was gegaan. Alsof zijn gezicht in de fik stond, zo voelde het. En nee, dat was niet bepaald prettig. Hij beet zijn tanden op elkaar en probeerde zich op andere dingen te concentreren. De patronen op de vloer bijvoorbeeld. De voegen van de muren, de plinten die soms ietwat scheef geplaatst waren. Zijn oog voor zulke details in constructies was nog altijd aanwezig. Van ijverig met blokken bouwende kleuter tot jong kind dat maar al te graag met modder gebouwen liep te fabriceren was hij naar een stugge jongeman gegroeid. Maar nog steeds hield hij van dingen als dit. Het kasteel van SSA liet dat allemaal weer opleven.

Het opgedroogde bloed was roodbruin van kleur, gaf hem een ietwat macaber uiterlijk. En toch hurkte er iemand bij hem neer. Hij had het wel gehoord, ergens in zijn achterhoofd. Voetstappen. Bijna huppelend, van iemand die duidelijk in een goed humeur was. Maar hij had het genegeerd. Diegene had toch niets te zoeken bij een aggresieveling als hij. Hij, met zijn scheve neus, zijn ruwe haren. Een gezicht met bloedspetters, een zwarte trui waarop die bruine vlekken hopelijk niet al te veel op zouden vallen. Bloed ging maar lastig uit kleding, wist hij uit ervaring. En zo veel verschillende setjes had hij ook weer niet bij zich. Zijn lippen vertrokken zich in een automatische lach. Niet geheel overtuigend, maar toch.. Het was iets. En zeker beter dan zijn norse uitdrukking die hij normaal op zijn gezicht had. 

Het meisje dat blijkbaar niets beters te doen had dan enge figuren aanspreken had wit haar, als vers gevallen sneeuw. Haar ogen waren rood. Maar niet de kleur die zijn irissen bezaten, die van bloed, dood en verderf. Nee, haar ogen waren als pretlichtjes, warme knapperende haardvuurtjes. Ze was veelste lief om hier te zitten, tenminste, dat was wat haar uiterlijk hem toeschreeuwde. Haar geur was puur natuur, maar werd algauw gemengd met die van eten. Overdadig en rijk eten. Vers, zo gokte hij. “Honger?” Zijn blik gleed naar het stuk voedsel, bruin en netjes in een blokje gesneden. Met een korte aarzeling rees de hand die deze ochtend nog de kaak van een jongen flink beschadigd had op. Hij nam het stukje aan en bracht het naar zijn neus. Diep snoof hij de geur in en herkende de chocolade. Het was een soort gebak. Verlegen hield hij het vast, bang om het delicate baksel stuk te maken of te laten vallen. ''Dankjewel.'' sprak hij ietwat verbaasd. In een paar happen verdween  de chocoladecake. Het was intens, de smaak vulde zijn hele mond en bleef lang na tintelen. Verzadigde een deel van de honger die hij nu pas opmerkte. Ze'ev grimaste en ving nog iets op. ''Geitenkaas en....'' Even snoof hij de lucht diep in. ''Aardbeien? Bijzondere combinatie.'' sprak hij zachtjes. ''Kook je graag?'' Even vergat hij waar hij was -voor de ziekenzaal-, waarom hij daar was en wat hij was. Een vechtend monster, vol aggresie. Niet een jongen die met kleine meisjes over voedselcombinatie's sprak.

Het gevaarlijke in zijn blik, het botte, het afstandelijke. Hoe zeer hij het ook haatte, het zat in zijn persoonlijkheid. Het zat in zijn ogen. Het was wie hij was. Hij was niet lief, niet aardig, niet zorgzaam. Daarbij zorgde ook niemand voor hem. Je zou wel gek zijn, een beetje vrijwillig naar een norse spierbonk toe lopen om te vragen of hij hulp nodig had. Ze'ev was het gewend. Hij was niet iemand die veel vrienden had, noch een persoon die daar behoefte aan had. Vrienden waren vijanden die je niet aankonden, concurrenten die tijdelijk afzagen van de eindeloze strijd. Nee, illusies over de geheimzinnige kracht genaamd 'vriendschap' had hij niet.
Met scherpe precisie hield hij het meisje -meer was ze niet- goed in de gaten. Hoe ze iets leek te zoeken, dan weer door hem afgeleid werd. Ze was geen prater, zo veel was al wel duidelijk. Voor hem was dat een hele opluchting, dat betekende dat de verwachtingen een stuk minder hoog gespannen waren. Gehele babbelverhalen vertellen lag niet echt in zijn straatje, woorden werkten nooit echt goed mee. Nee, debateren of gewoon een gesprek gaande houden behoorde niet tot zijn toptalenten. Toch probeerde hij het. Uit nieuwsgierigheid. Wat als het zou lukken. Als dit witharige meisje niet door zou hebben dat ze hier met een beest te maken had? Als het tot haar door zou dringen dat hij slechts een -hongerige- wolf in schaapskleren was zou ze weer lichtvoetig verder huppelen, op zoek naar een daadwerkelijk persoon om voor te zorgen. Ze was als een wolkje. Een schapenwolkje, zo een die onbekommerd langs de blauwe hemel zweefde. Geen stress, geen groots vertoon. Nee, ze was gewoon zichzelf. Kon hij dat maar. Ergens ietwat jaloers bleef hij nauwkeurig op haar letten.
Ze deed vanalles en hij voelde zich nutteloos, zo enkel stil zittend. Waar was ze mee bezig? Uit het niets vloog er een witte lap voor zijn ogen, waar hij werkelijk van op schrok. Ze'ev was geen filosofisch aangelegde jongen, maar hij was wel in gedachten weggezonken geweest. Om dat te verbergen vormde een vrij stomme grijns zich, alsof hij heus wel door had wat er aan de hand was en die schrikbeweging gewoon een grapje was geweest. “Mag ik?” Hoe veel rekening ze met hem hield, door enkel die twee kleine woordjes uit te spreken. Het betekende meer voor hem dan normaal was. En hij vreesde dat hij te veel achter de vraag zocht, te veel zorgzaamheid, te veel waardering voor hém als persoon. ''Ne-Ehh'' Waarom begon hij met nee zeggen? Omdat het ergens eng klonk. Maar hij wilde haar niet wegjagen. ''N-natuurlijk.'' Waarom stotterde hij? Begon hij op zijn verrader van een zus te lijken? ''Voorzichtig.'' mompelde hij er nog vlug achteraan. Het laatste waaraan hij behoefte had was nog een tik tegen diezelfde plek. Alsof ze dat nog niet door had.
''Mijn naam is trouwens Ze'ev.'' Het was alsof hij compenseerde. Voor hoe weinig zij sprak. Drie woorden. En terwijl veel zij bewoog, zat hij haast doodstil. Het gevecht had hem niet daadwerkelijk vermoeid, maar mentaal was het idee van zijn lichaam inspannen, rennen zo verschrikkelijk dat hij zichzelf niet tot beweging aan kon zetten.

[Mijn excuses dat ie een beetje flut is, Sansan ]

Het was als een droom. Onrealistisch. Stom. Hij moest hier weg. Lieve meisjes moesten niet in zijn buurt zijn. Hij was onvoorspelbaar. Haar dunne lijfje was te kwetsbaar. Straks deed hij haar zeer. Hijzelf was gewend, gewend aan de pijn, zo erg dat hij het soms niet eens meer opmerkte, op een dof bonzen na. Maar zij, dat was een ander verhaal. Haar ogen zo vol onschuld, die hadden vast nog nooit vol tranen gestaan, tranen van intense pijn. Ze was net zijn zusje, nog zo jong, met behoefte aan een beschermer. Nee, niet aan háár denken. Zij. Het. Nee. Hij verbande Hayden continu uit zijn gedachten, maar soms glipte ze er toch langs, met haar blauwe ogen en bruine haren die dan in zijn hoofd rondspookten. Wanneer de albino haast omviel schrok hij op uit zijn gedachten. Ergens was hij dankbaar voor de afleiding. Afleiding was goed. Heel goed.
Hij voelde zich plots verplicht zich voor te stellen. Aan zo'n klein jong ding, zo behulpzaam en lief, kon hij toch minstens zijn naam geven. Zijn nieuwe naam. Spencer lag ver achter hem. Dit was wie hij was. Hij was Ze'ev. “Ben je nieuw?” Dit zwijgzame meisje had een intrigerende manier van spreken, vond hij. Ze zei weinig, duidelijk onder het motto van liever een woord te weinig dan te veel. Maar toch wist ze haar nieuwsgierigheid naar de wereld daarin uit te drukken. ''Ja.'' antwoorde hij in één adem. Ja hij was nieuw. Dit was een nieuw begin. ''Hoe heet jij eigenlijk?'' vroeg hij dan, in een poging wat meer woorden uit het kind te krijgen, die over haarzelf gingen.

[Whoe. Shame on me. ]