Licking the wounds of our past. [Open]

Rennend, harder en harder door het bos. Achterna gezeten wordend door het onbekende. Het enige wat te horen is zijn zijn eigen passen en ademhaling. Maar zelfs dat kleine geluid lijkt oorverdovend te zijn. Hoe harder hij lijkt te rennen hoe harder hij weer word ingehaald. Hij zigzagt zich een weg door de lange naaldbomen die enkel zwarte silhouetten zijn tegenover de fel witte omgeving. Angst is in zijn ogen te lezen terwijl hij zijn pas weer versneld hopend hetgeen wat hem achterna zit voor te blijven. Maar hoe hard hij ook gaat de afstand tussen hem en hetgeen wat hem achterna zit word niet groter noch kleiner. Het onbekende komt ineens nader, dichter bij hem waardoor hij de adem letterlijk in zijn nek kan voelen branden. Aan de geur kan hij ruiken dat het niemand minder als zijn vader is; zijn vader die alcohol heeft gedronken. De geur van drank mixt zich al gauw met de geur van bloed; de twee een misselijkmakende combi vormend. Zijn ademhaling gaat sneller en hoger en hoger tot zijn longen het niet meer aankunnen en zijn benen het onder hem begeven. Er was niets meer nodig als een in de weg liggende steen om hem nu onderuit te halen. Met het gezicht eerst valt Dalmatian in het zwarte bladerdek. Een stekende pijn gaat door zijn schouder en buik en hij kan het bloed uit zijn lichaam voelen vloeien. De angst verspreid zich vanuit zijn ogen over zijn gehele gezicht maar wanneer hij achter zich kijkt is zijn vader verdwenen. Enkel zijn half-broertje Infinite staat voor zijn neus met zijn hand uitgestrekt; hem uitnodigend om overeind te komen. Dalmatian twijfelt een moment voordat hij zijn hand in de zijne legt. Hij voelt de energie onbewust door zijn hand stromen wanneer hij Infinite aanraakt en voordat hij het weet ligt zijn half-broer levenloos naast hem. Dalmatian grijpt naar zijn haren en begraaft zijn gezicht in zijn handen, pas weer tevoorschijn komend bij een bekende stem. Zijn vader. Het enige wat zijn vader zegt is zijn naam wat gevolgd word door een witte steek van pijn die door Dalmatian's hoofd gaat. Hij valt zijdelings met zijn hoofd tegen de koude grond aan en weet enkel de woorden; ''nutteloos wezen'' nog te verstaan. Het laatste wat hij nog kan zien is het open gaan van de ogen van zijn half-broer voor dat alles zwart word

Volledig doordrenkt door zweet word Dalmatian wakker, zijn ademhaling veel hoger dan voor een mens goed kan zijn. Hij schiet overeind en wrijft pijnlijk over zijn voorhoofd heen. Het was maar een droom, een nachtmerrie om precies te zijn. Een verschijnsel wat de laatste paar maanden 's nachts steeds vaker op bezoek komt in Dalmatian's hoofd. En hij haat het, hij haat het om elke nacht de angst te voelen voor hetgeen wat misschien zal komen of niet. Het maakt de haat voor zijn jongere half-broertje er ook niet minder op, voegt eerder nog meer olie bij het al brandende vuur. Pas wanneer zijn ademhaling weer rustiger word voelt hij de stekende pijn door zijn hoofd, buik en schouder gaan. Het was een droom toch? Niet iets wat echt gebeurd is? Voorzichtig strelen zijn vingertoppen langs zijn voorhoofd waar hij dan toch het al bekende warme goedje tegen komt. Heet rood bloed parelt langs zijn vingers naar beneden waar het met zware druppels op het witte dekbed valt en deze rood kleurt. ''Shit'' verlaat zijn mond met een hese stem aangezien hij pas wakker is. Hij wrijft vermoeid door zijn haren heen; zijn gezicht betrokken door de vlammende steken door zijn zij en hoofd. Met een harde kreun weet hij uit bed te komen en zichzelf naar zijn levensgrote spiegel te slepen. Zijn hemd is in zijn zij rood gekleurd en ook op zijn schouder is de oude wond weer open gegaan. De wond op zijn hoofd is nieuw overigens, maar die precieze plek is niet de eerste keer. Waarschijnlijk heeft hij zich weer aan zijn boekenplank gestoten in een van zijn bewegingen in zijn slaap. Een gebroken zucht verlaat zijn lippen terwijl hij warrig richting de badkamer loopt om daar de schade goed te bekijken. Een ding is zeker, hiermee kan hij niet weer zomaar in bed gaan liggen. Hoe laat zou het zijn? Een uur of 3 's nachts? Later of vroeger? Niet dat het uitmaakt, de school is op dit moment totaal uitgestorven en om de dokter nu wakker te maken voor iets 'kleins' als dit? Nee, bovendien is het misschien beter om de nieuwsgierige vragen te ontwijken over hoe dit precies gekomen is. Dan maar zelf een uitstapje maken naar de ziekenboeg, met zijn kleinschalige heelkunsten en weet van wonden moet hij in principe in staat zijn om zichzelf een beetje op te lappen. Hij loopt richting de kast en gooit wat schone kleren aan, je weet maar nooit wie er toevallig nog wakker is. En aan mensen met irritante vragen heeft hij alles behalve behoefte aan. Luid kreunend trekt hij een nieuwe tanktop aan en knarst stevig op zijn tanden bij het naar voren buigen voor zijn broek. Even neemt hij de tijd om op adem te komen voor hij naar de deur strompelt en kort daarna al warrig door de gang zigzagt. Alles is warrig voor zijn ogen, links lijkt rechts te zijn en een traptrede blijken er soms twee te zijn. Niet alleen de slaap in zijn ogen veroorzaakt dit fenomeen maar ook de pijnlijke steken die door zijn hoofd gaan achtten zich schuldig aan dit misdrijf. Wonder boven wonder weet Dalmatian zich zonder kleurscheuren of vallen en opstaan de deur van de ziekenboeg te bereiken. Even doet hij een schietgebedje dat de conciërge weeral half aan het slapen was toen hij ging afsluiten en deze deur zoals gewoonlijk had overgeslagen. Geluk blijkt dan toch aan Dalmatian's kant te staan aangezien de deur met een zacht teken van protest openzwaait eenmaal hij er tegenaan duwt.

Met zijn inmiddels alweer bebloede vingers zoekt hij langs de muren naar het lichtknopje wat voor zijn gevoel veel te lang duurt. Grommend duwt hij op de knop van het licht en moet kort zijn ogen samenknijpen voor het plotselinge felle licht in zijn ogen. Een korte blik in de kamer vertelt hem dat deze verlaten is, iets waar hij ergens natuurlijk al vanuit was gegaan. Hij sleept zich naar de behandelstoel en trekt wiebelig een van de rollende kasten dichterbij. Zijn groenige ogen vallen op een antibiotica flesje wat hij meepakt voor hij op de stoel gaat zitten en als eerste de wond van zijn hoofd schoonmaakt. Het is gelukkig relatief oppervlakkig waardoor het met een simpele pleister opgelost zou moeten zijn. Voorzichtig drupt hij wat druppels antibiotica op zijn hoofdwond en kreunt kort wanneer de pijn van de vlammende antibiotica door zijn hoofd gaat. Even moet Dalmatian een paar keer knipperen en voelt hij de wereld om zich heen draaien voordat alles weer helder word. Hij trekt de kast op wielen nog wat dichterbij en wilt deze open trekken. Helaas, vanavond zal toch niet zo eenvoudig gaan als Dalmatian gewenst had. Op slot. Een harde grom verlaat zijn lippen terwijl hij ruw aan de deur trekt. Deze trekt natuurlijk even hard terug waarna weer een steek door zijn zij gaat. ''Godver- Ok denk Dalmatian denk.. waar leggen domme mensen een reserve sleutel in een ruimte zoals deze..'' fluistert hij schor tegen zichzelf. Zijn ogen glijden observerend door de ruimte heen voor zijn ogen blijven plakken op een schilderij vlak naast de deur. Hij komt moeilijk overeind en sloft naar het schilderij om deze op zij te doen en een sleutel naar beneden te zien vallen. ''Stom.'' Stom maar een geluk voor hem dat zeker. Hij loopt terug en is opgelucht om te zien dat de kast open gaat met behulp van de sleutel. Hij grist de pleisters uit een van de doosjes en plakt deze zorgvuldig op zijn voorhoofd. Dat is 1, nog twee te gaan. Kreunend komt hij van de stoel af en werkt hij zich een weg uit de tanktop. Heel even heeft hij het gevoel bekeken te worden, maar het gordijn wat voor zijn lichaam hangt doet hem anders denken. En het feit dat het diep in de nacht is natuurlijk. Kort bekijkt hij de wond voordat hij zijn hand er boven houd, wat prevelt en de ergste schade weer heelt. Een opgelucht zucht glijd tussen zijn lippen door bij het helen van de wond in zijn zij. Het rotding is nu al twee weken in deze staat en ergens is het niet moeilijk te geloven dat dit akkefietje niet echt bevorderend is. Dalmatian grist vervolgens een rol verband uit de kast en begint dit om zijn buik/zij heen te draaien. Wanneer hij plots een krakend geluid hoort verstijft hij iets en draait hij zijn ogen naar het gordijn. Daar; door het stof kan hij een zwart silhouette zien in de vorm van een mens. Met de rol verband nog in zijn hand staart hij naar het persoon, zichzelf muisstil houdend. Pas wanneer hij vingers kan zien die het dunne stof van het gordijn vastpakken, stokt zijn adem. Hij strijkt zijn gezicht overigens al snel glad en gaat vervolgens alsof er niets aan de hand is verder met zijn wond omwikkelen. ''Goede avond.'' verlaat schor en licht mysterieus zijn mond. Na 3 keer om zichzelf heen gedraaid te hebben met het rolletje verband, kijkt hij op en schenkt hij het meisje/de jongen een iets wankelige glimlach. Wat diegene op dit moment denkt zou hem een zorg zijn, het enige waar Dalmatian om geeft is dat hij zijn wonden opgelapt krijgt en daarna hopelijk weer 'rustig' zijn bed in kruipen.

>>Open voor iedereen C:
>>heb het einde een beetje moeten afraffelen in verband met tijdgebrek.
>>sorry voor eventuele slechtheid.

» licking the Wounds that will never heal [ Closed ]
» The past will only open more doors ~ Drake
» Cleansing wounds
» Everyone has his wounds [Zean&Miss Oriël]
» The past.

Licking the wounds of our past. [Open]

Licking the wounds of our past. [Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen