Het was herfst, wat betekende dat er eindelijk geen verstikkende hitte meer over het kasteel hing. Hij trok de kraag van zijn stralend witte overhemd goed en besloot toch maar geen net jasje aan te doen. Hij moest immers niet al te stijf of hautain overkomen. Dan zou niemand meer in zijn verlegen jongen, die toch heel lief is-act trappen. Hij pakte een paar vellen beschreven papier van zijn geordende bureau. Alles was netjes. Alles lag precies waar het moest liggen. Samen met twee boeken verdwenen de papieren keurig in zijn tas. Met zijn altijd nette verschijning viel hij wel op. Terwijl de andere jongens van zijn leeftijd in afzakkende broeken rondliepen. Kleuters. En terwijl die jongentjes dachten dat ze volwassen waren, dat ze stoer waren, had hij wel wat beters te doen dan straattaal praten en zijn toekomst vergooien. Hij wilde perfecte resultaten, met bijbehorende perfecte cijfers, halen. En daar moest ook hij wel moeite voor doen. Hij deed het graag. Hield van kennis. Kennis was immers macht, nietwaar? Met kennis kon je over de domme schapen op deze wereld heersen. Zonder dat zij het zelf doorhadden. Hij liep op snel tempo langs alle voorbijgangers. Zoals wel vaker waren er weer irritante aandachttrekkers. En juist wanneer ze zo hard om aandacht schreeuwden kregen ze dit niet. Kom op, hij bepaalde zelf wie wel en wie niet. Wie zijn aandacht waardig was. Waarvan hij meer wilde weten. Niet zozeer meer wilde weten, alles wilde weten. En ook te weten zou komen. Met moeite, soms. Maar meestal vrij gemakkelijk. Zijn uitstraling was ondanks de koele blik charmant en ergens ook wel vetrouwelijk. Een leugenachtige sfeer die al velen had bedrogen. Al te veel harten had gebroken. Zijn spelletje kende nou eenmaal geen genade. Enkel winnaars en verliezers. En de winnaar, dat was hij. De paar keer dat hij een gelijke tegenstander had gehad.. Dat was amusant geweest, maar niet voor herhaling vatbaar.
Na een paar vage kennissen begroet te hebben met een ontzettend fake glimlach, sloot hij zich af voor de saaie mensen hier. De leerlingen om hem heen gunde hij nauwelijks een blik waardig. Hij had een bestemming, een plaats waar hij nu naar op weg was. En daarom waren zelfs de leukste speeltjes die hier rondhuppelden niet interessant genoeg. Deze hulpeloze prooien, die met hun naïeve wereldbeeld gewoon vroegen om problemen, moest hij maar voor later bewaren. Hij zou hier nog lang genoeg zijn. Zou zijn spelletje nog vaak genoeg kunnen spelen en winnen. De grote deuren van de bibliotheek werden door een jongen voor hem opengehouden. Hij zond hem een warme glimlach toe en liep toen gauw door. Begroette de bibliothecaresse met een warme glimlach en een welgemeend klinkend goedemorgen. De vrouw knikte hem goedkeurend toe. Duidelijk blij dat er zo’n nette jongen in haar domein kwam. Ja, het was altijd handig om goede banden te onderhouden met personeel. Je wist nooit wanneer dat van pas zou komen.
Hij zette de oude boeken zorgvuldig terug in de kast.Nam daarvoor in de plaats weer nieuwe boeken. Dikke, oude exemplaren. Al snel vlogen zijn ogen snel over de bladzijdes. Hij sloeg het blad om en liet zijn ogen nog eens door de zaal glijden. Bij elke persoon die hij zag hield hij even stil. Sommigen kregen wat langer aandacht dan anderen. Aan hun bewegingen en uitdrukking kon Dominic al aardig goed aflezen of ze interessant genoeg waren. Helaas kreeg het grootste deel van de aanwezigen het etiket saai. En de rest was ook niet echt moeite waard. Maar weer terug naar zijn boek dan. Hij las het hoofdstuk uit. Af en toe schreef hij wat op in zijn nette handschrift. Een opdracht voor lichtmagie, vreselijk. En hij was al bijna klaar, dus de verleiding begon toe te nemen. De verleiding om iemand op te zoeken en te bespelen. Te bekijken of die nog geheimen had. Nee, eerst zou hij focussen en dit afmaken. Maar nu de deuren weer krakend open gingen keek hij toch weer op van zijn werk. Een mysterieus lachje op zijn lippen terwijl hij de nieuwkomer aandachtig bekeek. Schreef dan weer een paar laatste woorden op en sloot af met het zwierig zetten van zijn naam, de datum en zijn handtekening. Dan stond hij op, van plan de boeken weg te zetten. Maar hij kruiste hierbij het pad van de ander, zag met een onopvallende lach al dat die er niet verkeerd uitzag. Eens zien of de onbekende leerling nog geheimen of vermaak te bieden had. En omdat de boekenkasten hier wel erg dicht bij elkaar stonden kon de ander hem nauwelijks passeren. Hij wist dat, maar deed alsof hij van niets wist. Een weloverwogen beweging naar beneden, zodat de ruimte nog beperkter werd. Hij zat gehurkt, keek naar de onderste boekenplanken. Bleef staan voor de boekenrij en las aandachtig de titels, het pad van de jongen blokkerend. Na zo veel twijfel in zijn hoofd had hij wel behoefte aan afleiding. Een meisje met groene ogen had zijn kille hart flink in de war gemaakt. Niet dat hij haar leuk vond, of aardig. Nee, nee, nee. Maar onbewust, ergens diep van binnen, merkte hij dat soms een warmere kant van hem naar boven kwam. Nee, onzin. Dat kon niet. Hij was enkel ijs. Geen warmte, geen licht. En alsnog, die softe kant moest hij onderdrukken, ontkennen. Hoe zou dat beter gaan door deze leerling als speeltje te gebruiken? Ja. Dat was het. Hij had geen behoefte aan een normaal gesprek of een vriendelijk woord, hij had behoefte om iemand te breken. Dus de situatie was ideaal. Hij blokkeerde het pad van zijn slachtoffer en zou pas aan de kant gaan als hij daar zin in had.

[Zeg maar of je er wat mee kan~~]
[Lighty only :3]

Bah, HERFST!|| Met deze gedachte liep Light nu al 3 weken rond, verschrikkelijk al die enorme hopen bladeren, het net-niet-koud weer, en vooral, maar dan ook vooral het enorme gezeur van leraren dat je huiswerk af moest zijn voor de vakantie. Hij moest nu dus al 4 uur in de bieb zitten werken, en er was nog niemand langsgekomen die hij kende, geen gesprekje, geen gebabbel, niets tussendoor! Hoe kon hij dit nou volhouden dit duurde hem gewoon te lang!

Het probleem was echter dat hij nu enorm zijn best wou doen voor school, niets meer verpesten, om geen enkele reden dan ook. De vorige keer ook... stomme reden ook weer, omdat hij zonodig verliefd moest worden, bah dat prille gedoe. het is nooit verder gekomen dan een keertje zoenen in het schuurtje achter zijn oude school. was dat nou liefde? Eigenlijk wist Light het niet meer, het voelde, al een verplichting, alle jongens deden zo dus waarom hij niet? Elke jongen zoende een meid in het hok.. dat was gewoon, maar hij kon zich niet vinden in de verhalen van zijn toenmalige "vrienden". Het moest met gevoel, welk gevoel? Het gevoel van dat krange bloesje na-de-tijd? Het gevoel van die beverige handen van de dame, die haar handen nergens anders durfde neer te leggen dan in zijn zij? Het gevoel van de winderige middag waar hij verkouden van werd? Nee, liefde was niets voor hem, was hij dan misschien.... Niet aan denken! Dat nooit! Maar toch merkte hij dat hij steeds vaker naar een slanke jongen moest kijken. Maar toegeven? Na-a!

Ondertussen merkte Light alweer op dat hij afgeleid werd, een kleine flits van een slanke, bleke jongen, maar niet zomaar eentje die je overal tegenkomt. Het leek alsof er een wolk mysterie om hem heen hing. Alsof je er wel meer over MOEST te weten komen. Nee... Negeer het! Hij moest nog even blijven studeren.

Nog geen kwartier later was Light het enorm zat, hij moest nu gewoon even roken, even af van al die gedachten en gewoon zijn nicotine verslaving bijtanken zoals rokers dat zeggen. Light liep de bieb al uit, totdat hij er achter kwam dat hij nog één van de geleende boeken in zijn schouder-tas had, en deze nog moest terugleggen in de kasten. Dus opnieuw duwde hij de piepende deuren open, en liep naar de kast waar het boek bij hoorde. Alhoewel hij nooit meteen probleemloos op bestemming aan zou komen...

Op het moment dat hij bijna bij de kast kwam, maakte zijn hart een sprongetje, daar.. daar achter de kast kwam die mysterieuse jongen weer tevoorschijn! Wat doet mijn lichaam?! Waarom blijf ik zo staren? Waarom wil ik graag in zijn armen liggen?! Wat. Is. Er. Mis! Hij negeerde nu heel snel zijn gevoel en keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongen. Verdomme! Ook de jongen moest zijn boeken terug leggen, lijken het nou net dezelfde boeken zijn, die dus op de plek staan waar Light ze ook moest neerzetten... Hoe zou hij dit nou weer oplossen?! Hij kon toch moeilijk een praatje gaan maken? Of was dat niet zo moeilijk? Gewoon een vriendelijk praatje, niets anders dan een hallo of goedendag, Of meer? Nee! Daar moest hij nu niet aan denken. Of NOG niet... Nee dat ook niet, c'mon het is een dude. Het zou een normaal gesprekje zijn.


Eerst begroeten.. Bah wat leek dat verdomd moeilijk! Eehh.. Eeeh.. Hallo? Waarom nou weer dat gestamel? Hij leek wel een idioot! Mijn naam is Light, Light Yagami, Ik heb ook een exemplaar van Duistere magie en het verleden die dus ook op deze plank zou moeten, zou jij hem misschien er ook in willen plaatsen? Ik kan er nu namelijk... niet bij.. En nu maar wachten op antwoord...



Net terug uit Germany, hopelijk kun je er iets mee...

Zijn ogen dwaalden langs de stoffige rij boeken. Precies in het midden miste een titel, dat zag hij aan het spoor dat door het dunne laagje stof getrokken was. Welk boek hier had gestaan? Iets over duistere magie, aangezien dat het onderwerp was waar hij zich nu bevond. Hij keek in zijn ooghoek naar de donkere gedaante die zoals hij had voorspeld twijfelend stilstond. Kom op, was hij dan echt zo eng? Ja dus, dat bleek al wel uit het gestotter dat de jongen uitbracht.Hij hield voor de vorm nog even zijn ogen strak op de boeken gericht, gleed met een slanke vinger over de achterkant van het boek Schaduwen door de eeuwen heen. Hij merkte dan op dat ook dit een laagje stof op zijn vinger achterliet en hij had de neiging om meteen zijn hand schoon te vegen. Maar hij hield zich in, zodra een simpele gedachte in zijn hoofd opkwam. De jongen was zo verlegen, wat best schattig was. Dus hij zou eens zien of hij dat nog erger kon maken. Hij draaide zijn hoofd opzij en toverde tergend langzaam een lachje tevoorschijn. ‘Aangenaam, Light, Light Yagami...’ sprak hij een simpele begroeting plagerig uit. Niet dat hijzelf zijn naam had gezegd. Die moest Light eerst verdienen, om het zo te zeggen. Ja, hij was niet makkelijk te voorspellen. Waar hij soms onmiddelijk zijn naam naar mensen gooide om zo de hunne te weten te komen of een band te scheppen deed hij dat hier niet. Waarom niet? De vraag was eerder; waarom wel? Het was juist zo leuk nu. En als hij telkens hetzelfde zou doen werd hij saai en voorspelbaar als de rest. Zou hij zich aan regels gaan houden, terwijl het juist leuk was om om de normen en waarden heen te manouvreren zonder zelf problemen te krijgen. Zoals hij nu zou proberen. Hij zou het spelletje spelen, hij zou de jongen gek maken of dat in ieder geval proberen. En als het een beetje meezat zou het een interessante prooi blijken te zijn en niet een of andere suffe dude zoals zo velen. Uniek, dat was waarnaar hij zocht. Mensen met geheimen, hoekjes en duistere dingen om te ontdekken. Mensen met verschillende kanten, die hem bezighielden. Natuurlijk, een leerling zoals alle anderen zou hij ook kunnen bespelen, met zichtbaar gemak zelfs, maar dat was niet half zo leuk als een moeilijkere uitdaging. En Light kon maar beter zorgen dat hij een uitdagende prooi bleek te zijn, want niets was zo erg als een verveelde jager. Hij kwam overeind met een grijnsje om zijn lippen, blij met dit nieuwe speeltje, dat nu al zenuwachtig leek. ‘En wát moet een lichtpuntje als jij precies met een boek vol duisternis?’ vroeg hij doodserieus, al schemerde er algauw een plagerig lachje door zijn masker van kalmte.

Hij kwam in beweging, razendsnel en zonder twijfel. Stak zijn vinger uit en legde die op Light’s schouder, ter hoogte van zijn sleutelbeen. Trok zijn vinger dan een stukje naar opzij over de rand van het bot. Een grijzige streep van stof was het gevolg, zag hij tot zijn genoegen. ‘Oops.’ Zei hij, absoluut niet gemeend als een soort halve verontschuldiging. Zijn vinger zogenaamd vergeten, die nog steeds tegen de kleding van de ander houdend. Dan poetste hij met rustige, gecontroleerde bewegingen het stof weer weg. Onschuldig schonk hij de jongen een glimlachje, alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Hield Light met scherpe, nieuwsgierige ogen in de gaten. Hoe reageerde de stotterende jongen op zijn geplaag? Hopelijk niet te saai en mainstream. Pas toen hij alle spoortjes grijs had verwijderd stopte hij met het zachte schoonmaken. Dominic gleed nog een kleine centimeter omlaag op het borstbeen van de jongen en nam dan vlug weer afstand door een paar passen achteruit te zetten. ‘Zo, that's much better. En nu kan je er wel bij, nietwaar...?’ zei hij met een uitdagende lach, hij trok spottend een wenkbrauw op. Het moest voor de jongen vast verwarrend zijn, omdat Dominic al op razend tempo was begonnen met het uittesten van de grenzen. En telkens voor er echt een reactie had kunnen komen alweer veranderde van onderwerp. ‘Ga je gang.’ Zei hij en met een zwierig gebaar gaf hij aan dat de jongen alle ruimte én toestemming had om te bukken en het boek op de stoffige plank te plaatsen. Onder zijn toezicht uiteraard.

Nou, zijn naam was er al uit voordat hij er erg in had. Hoe zou de jongen reageren? Het bleef even stil.. maar niet zo'n awkward silence.. meer het idee van, "t is al goed". ‘En wát moet een lichtpuntje als jij precies met een boek vol duisternis?’ werd hem doodsserieus gevraagd. Light begon bijna te stamelen, maar vlak voordat hij enig antwoord had gegeven zag hij de jongen al weer plagerig lachen, hij lachte even mee. Ik ben bezig met duistere magie lessen, nouja, ik was 5 minuten geleden, maar ben nu meer geïnteresseerd in een sigaret. Was het verstandig om zo ongeïnteresseerd te zijn? Hij had toch nieuwe vrienden nodig? of misschien wel meer.. nee hier was het op zijn vorige school verkeerd gegaan, niet toegeven is de beste oplossing, of zou ik het spelletje eens meespelen?

Na dit gezegd te hebben, wou Light een poging doen om zich misschien er langsheen te kunnen wormen om het boek op de goede plek te krijgen. Maar voordat hij ook maar een beweging kon maken, kwam de jongen in beweging, wat hij deed wist Ligt niet, maar voordat hij het wist zat de jongen met een Oops zijn schouder schoon te maken. Shit, mijn schouder, *#&$^$*, de jongen kiest meteen één van de gevoeligste plekken uit Hij moest enorm zijn best te doen om niet gewoon te gaan liggen en te genieten van de aanraking, een klein kreuntje kon net niet onderdrukt worden, hij verbloemde hem snel met een kuchje. De jongen gleed naar beneden naar zijn borst, en nam weer afstand. Nu niets laten merken, niet laten merken! Oh, Thnx? Ennee, hoe heet jij vent? Zo eens kijken hoeveel impact deze vraag had, hij had zich namelijk al voorgesteld, maar de jongen niet.. waar bleef het antwoord?

Doordat de jongen nu een paar passen naar achter had gezegd, kon Light er tussendoor om zijn boek terug te zetten, hij keek de jongen een beetje vragend aan. Zo, that's much better. En nu kan je er wel bij, nietwaar...?, wouw, wat voor vraag hij ook stelde de jongen kon zeer gepassioneerd praten, alsof hij een gedicht voorlas, terwijl hij vroeg of Light er zo bij kon. Haha, zeker! top van je. Maar ik had verwacht dat jij hem voor mij wegzette Zo, die zat, nu kon Light eens de grenzen van deze vent opzoeken, en heel misschien zou hij er over heen gaan, heel misschien.

[Sorry voor derp-post]

De vraag naar zijn naam kreeg enkel een minzaam lachje als antwoord. Dat ging niet zo makkelijk. En al helemaal niet als iemand hem vent noemde. Waar haalde Light het vandaan. Dat klonk zo... Aargh. Bah. Hij keek Light sceptisch aan, maar schudde dan zijn hoofd. Nee, antwoord krijgen zou hij niet. Want op de een of andere manier leek het alsof deze jongen het maar al te graag weten wilde. En wat de ander wilde, wilde hij over het algemeen niet. Tenzij hij de ander eigenhandig zo had gestuurd dat hij of zij het ook wilde. Dan was het juist een overwinning.

''Haha, zeker! top van je.'' De positieve toon was overdreven, wat van zijn kant een nog overdrevener reactie tot gevolg had. Dingen dramatiseren was altijd leuk. Dominic zond Light een zoete glimlach. "Geen probleem...'' fluisterde hij vriendelijk. Behulpzame, lieve jongen. Ja, altijd toch? Zijn blauwe ogen boorden zich in die van de ander. Probeerden diens blik vast te grijpen, op zoek naar diens gevoelens. ''Maar ik had verwacht dat jij hem voor mij wegzette...'' Hij grinnikte zachtjes. Echt waar? Zag hij er zo behulpzaam uit? Natuurlijk was het waar dat hij het imago van nette jongen hoog hield, maar dat betrof vooral de leraren. Onder leerlingen was minder over hem bekend, naast het feit dat hij met alle situatie's wel overweg kon, nooit echt met een mond vol tanden stond. Een beetje stil was, tenzij het interessante mensen betrof. En dat beviel hem goed. Als mensen zijn aandacht wilden moesten ze dat eerst verdienen. Als ze zijn focus dan eenmaal hadden gevangen waren ze daar over het algemeen niet zo blij mee. Maar dan was het al te laat. Was zijn aandacht gevangen, zijn interesse gewekt, dan zou hij ook alles te weten komen. ''Oh, natuurlijk, darling. Met plezier.'' Hij zette lichtvoetig weer een paar stapjes terug naar light en stak zijn handen met een uitdagend lachje uit. ''Maar voor niets gaat de zon op, Lighty. Dus...'' Hij grijnsde plagerig en haalde een hand door zijn zwarte haren, waardoor een lok over zijn oog viel. ''Er moet wel wat tegenover staan, natuurlijk.'' Zo, hoe zou Light dit opvatten? Dat zei meestal al veel over mensen. Er waren verschillende reactie's mogelijk, sommigen interessanter dan de andere. ''Geef maar hier dat boekje, schat.'' De duidelijk uitdagende toon kon iemand moeilijk ontgaan. Light had misschien gedacht hem met deze opmerking uit evenwicht te brengen, maar daar was toch wel wat meer voor nodig. Hij wachtte tot het boek in zijn handen zou belanden of de ander zijn aanbod afwijzen zou. Dat zou wel jammer zijn, maar geen ramp. Absoluut niet. Hij verzon wel weer wat. Zoals altijd. Snelle beslissingen. Scherpe reactie's. Op die gebieden waren zijn reflexen nog prima in orde. Dat hij fysiek misschien iets trager reageerde dan je zou verwachten was jammer. Maar Dominic focuste sowieso liever op het geestelijke terrein, fysiek kon iedere domme kracht winnen. Kon een rotsblok zo twintig mensen met zwaarden verpletteren. Maar juist op psychologisch oorlogsgebied was er zo veel ruimte voor spelletjes. Voor manipulatie, voor een subtiele strijd. Met honderd speldenprikjes in de vorm van opmerkingen kon je iemand breken, met een onschuldige zin kon je alles verpesten. Maar hij zou niets verpesten. Dat deed hij nooit. Te veel ervaring, zo zou je het kunnen zeggen. Een aanleg om mensen via onzichtbare touwtjes als poppen te bespelen. Hij had iets over hem heen hangen dat zorgde dat hij met zijn spelletjes wegkwam. En vond het allemaal prima zo. Beter koud en gevoelloos, dan warm en telkens gebroken en verwond, zoals zijn slachtoffers.
[IC-spam en posten gaan niet echt samen x}... Hoop dat je er wat mee kan~~]

Nadat hij gevraagd had naar de naam van de jongen, kreeg hij alleen maar een glimlachje terug. Alleen een glimlach? verder niets? Wou die vent zijn naam dan gewoonweg niet vertellen? Aangezien er niets anders uit zou komen, glimlachte hij dan maar volmondig terug. Of zou het te veel opvallen dat Light wel heel geïnteresseerd was in deze jongen. Nee, dat was hij niet, zoiets kan gewoon niet

"Geen probleem...'' , Waarom zei hij dit op zo'n fluistertoon? Het maakte het bijna ..... gepassioneerd. Maarja, zijn eigen plannetje leek dus niet zo'n impact te hebben, op het moment dat Light vroeg of de jongen zijn boek wou terugzetten, en hem daarbij voor blok wilde zetten, kwam de jongen meteen alweer terugkaatsend met zijn antwoord. ''Oh, natuurlijk, darling. Met plezier.'' Hierna ging hij lichtvoetig een beetje staan schuiven, alleen had dit meer het effect alsof hij heen en weer zweefde. *^% Denk, denk, zeg wat terug.. nu snel.. ''Maar voor niets gaat de zon op, Lighty. Dus...'' Wat? Wat bedoelde hij.. meende hij nou gewoon te zien dat hij.. gay... was?! Nee dat was niet zo! Waar zat hij nou over te denken?! ''Maar voor niets gaat de zon op, Lighty. Dus...'' Serious? Waarom begin ik bijna door m'n knieën te zakken bij dat koosnaampje, wat zijn al die zenuwen, waar komen ze vandaan? ''Geef maar hier dat boekje, schat.'' Dus hij denkt er zo makkelijk te zijn, Hn ik zal hem eens laten merken Als Light ergens om bekend stond, was het wel nervositeit als hij verliefd was, en hij wist niet of dat hier op school ook al bekend was. Dus snel antwoorden nu! Deze jongen mocht niets weten, wat zouden de leerlingen hier wel niet denken als ze er achter kwamen dat hij... nouja.. Nee dat was hij niet! '' Hmm" Hij grabbelde even in zijn zakken, hij zou dat ventje eens laten zien.. Hard to get! Gehe. Ik heb hier alleen een halfleeg pakje kouwgom, en een paperclip, Schat" Dat laatste sprak hij met een enorm pesterig toontje, om nou eens de jongen te testen, hoe zou hij gaan reageren... Zou hij het er kinderachtig bij laten zitten? Of zou hij doorgaan? Hij zou niet met zich laten spelen, dat was duidelijk, maar ook Light moest nu laten blijken dat hij niet bespeelbaar was.

Het was weer eens wat nieuws om een jongen zo te zien reageren. De meesten waren bang voor alles wat ook maar leek op een flirtende opmerking. En Light was dan wel zenuwachtig, of in ieder geval druk aan het nadenken, maar hij vluchtte niet weg. En zo belangrijk was een boek wegzetten nou ook weer niet, dus dat kon de reden niet zijn. Voor hem behoorlijk amusant in ieder geval. Hij herkende een vonkje vastberadenheid in de felrode ogen van de jongen en grijnsde tevreden. Ah, dat was precies waar ze heen wilden, nietwaar? Een beetje tegenstand, een beetje uitdaging. Het gemompel van Light bracht een nieuwsgierige uitdrukking op zijn gezicht. Eens zien, wat was zijn speeltje van plan? Toch niet wat hij dacht dat hij aan het doen was, hé..? Ja, ja toch wel. Dominic grinnikte, was absoluut niet uit het veld geslagen. ''Ik heb hier alleen een halfleeg pakje kauwgom, en een paperclip, Schat" Hij trok verbaasd een wenkbrauw op. Schat, dus? Het was al beter dan vent, maar toch. Meestal was hij degene die de ander bijnamen gaf tot hij de irritantste of meest effectieve had gevonden. ''Tja, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd, zeggen ze toch altijd?'' merkte hij scherp op, een geamuseerd lachje speelde over zijn lippen. ''En rijkdom ligt niet in bezittingen, maar in ervaringen, in non-materiële dingen, Light.'' Oh, klonk dat verkeerd? Jammer dan. Zijn onschuldige ogen maakten al duidelijk dat het écht niet zo bedoeld kon zijn. Je kon het natuurlijk opvatten op die manier, als je wilde. Maar hij was niet de schuldige. ''Goed, dit is de deal; Je vraagt het lief, ik leg je boek weg, jij geeft me je paperclip en dan laat ik je zien dat kleine dingen best handig kunnen zijn. Capiche?'' Een vaag plan had zich in zijn hoofd geplaatst. Als dit voorstel aangenomen werd kon het nog wel leuk worden... En anders ook, op een andere manier vond hij vast wel iets om zichzelf te vermaken. Met Light dan. Hij wist nu enkel zijn naam, de inhoud van zijn zakken en dat hij boeken over duistere magie las, maar dat was nog niet genoeg. Hij wilde de geheimen weten. Zijn zwaktes. Alles, kort gezegd.

''Tja, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd, zeggen ze toch altijd?'' Verdorie.. Hij had gehoopt op een reactie, op z'n minst een wanhopige blik, maar deze vent was uit harder hout gesneden, of hij was een player. Normaal liet Light deze kerels links liggen maar deze had iets... iets... interessants, alleen kon hij niet weten wat het nou was. Mysterieus! Ja dat was het deze was zo mysterieus dat het interessant werd. ''En rijkdom ligt niet in bezittingen, maar in ervaringen, in non-materiële dingen, Light.'' Verdorie nogmaals, Dit kon je op meerdere manieren opvatten, maar zijn ogen zeiden dat het niets schuins was.. maar door zijn naam te noemen legde hij piekfijn nogmaals uit dat hij zijn naam "rijk" was, en dat Light de naam van deze jongen dus nog steeds niet wist.. Light keek de jongen even aan met een hoofd alsof hij water zag branden. ''Goed, dit is de deal; Je vraagt het lief, ik leg je boek weg, jij geeft me je paperclip en dan laat ik je zien dat kleine dingen best handig kunnen zijn. Capiche?'' Whatthe*** Bedoelde die vent nu dan weer? Ik heb het je al poeslief gevraagd, mijn boek heb je al, hier zijn de kauwgom en het paperclipje... so what are you gonna do? Die zat, hij ging niet toegeven.. hij zou het echt niet nog een keer gaan vragen.. dat lag niet in zijn straatje, die kerel mocht zelf dingen gaan vragen... Alhoewel, dat moest niet te lang gaan duren, Light wou nu echt enorm graag gaan roken.. Als er niet snel iets bijzonders te vinden was aan deze vent, dan ging hij toch echt snel, hij voelde de stress al oplopen. Nee, niet doen, blijf scherp op wat die vent zegt, ik laat me niet afschepen door hem Dus begin nou maar met je kleine trucje Hij liet een enorm beleefde smile zien, om te laten zien dat het niet onbeleefd bedoeld was...

Het boek was in zijn handen gelegd en hij gleed er afwezig overheen met een duim. De kaft vertoonde ook sporen van stof, ze moesten hier echt beter personeel aannemen. De schoonmaaksters stelden zo te zien niet veel voor. Of hadden ze deze plek gewoon overgeslagen. Denkend dat de dark magicians toch wel van duister en stoffig hielden... ''Ik heb het je al poeslief gevraagd, mijn boek heb je al, hier zijn de kauwgom en het paperclipje... so what are you gonna do?'' Lief, noemde hij dat lief? Ach, lief was dan ook een subjectief begrip, rekbaar tot verschillende opvattingen. Hij nam met een spottende grijns de kleine voorwerpen in ontvangst, liet zich niet van zijn stuk brengen. Daarvoor moest toch wel wat meer gedaan worden. Net als de jongen, die duidelijk hard to get was. Of speelde. Maar jongens waren over het algemeen lastiger, dat was gewoon een feit. Tja, over het algemeen dan. Maar wat was een spel nou zonder een beetje uitdaging? En als hij eerlijk was, leek Light hier de moeite ook wel waard. Zijn uiterlijk was schattig op een niet kinderachtige manier en de felheid in de rode ogen was best aantrekkelijk. Ja, Dominic vond dit wel een leuke wending. Van studeren naar deze jongen onopvallend bestuderen. Hoe kon hij anders bepalen of hij de jongen überhaupt wel wilde hebben? Voor iets slechts zou hij minder moeite doen... Maar nee, Light doorstond deze eerste test. Interessant genoeg voor ronde twee, gefeliciteerd. Je mag nog wat langer van de kille blik en charmante opmerkingen van onze hoofdprijs genieten, zolang je maar niet gaat hopen dat je die ook ooit echt zal bezitten. Want dat was dan weer niet mogelijk, echt niet. Hoewel hij die illusie graag in stand hield, het gaf mensen hoop. ''Dus begin nou maar met je kleine trucje'' Hij grinnikte, deed niet eens moeite om nog iets te zeggen. Draaide zijn rug naar Light toe en bukte met een sierlijk gebaar. Zette het boek in de kast, zich ondertussen welbewust van hoe hij er voor Light uitzag. In één soepele beweging kwam hij overeind en draaide naar Light toe, tegelijk een sliert sluik donker haar uit zijn gezicht wegvegend. ''Zó. Wat een gedoe voor één boek.'' zei hij met een ietwat schuine blik op de jongen. Zijn hoofd in een onschuldige pose gekanteld. ''Om je te laten zien wat ik kan met een paperclip moeten we ergens anders heen trouwens...'' Hij vloog langs Light voor die kon reageren en liep in snel tempo langs de boekenkasten. Bij het einde van de rij hield hij halt en wenkte naar zijn schattige speeltje. ''Als je nog zin hebt tenminste...'' Hij wierp Light een uitnodigende blik toe, maar het was niet af te lezen welke plek hij dan in gedachte had. Nee, dat was geheim tot ze er waren. Ok, tot ze er bijna waren. Want dan zou het vanzelf wel te zien zijn van een afstandje. ''Anders vraag ik wel iemand anders mee.'' zei hij luchtig met een lieve lach. Alsof hij Light vriendelijk een optie bood om een keuze te maken, terwijl het eigenlijk een poging was hem jaloers te maken. Of in ieder geval te plagen met het feit dat Dominic nu al de blikken van twee meisjes uit de zesde in zijn rug voelde branden. Want hij wist dat ze keken. Ze keken wel vaker, maar durfden nauwelijks iets te zeggen, sinds hij een van de twee aangesproken had met een charmante lach. Dus de keuze was aan Light, ging hij in op het aanbod of niet. Het was hoogstwaarschijnlijk eenmalig, Dominic hield er niet van om afgewezen te worden. Dus het was óf nu ja zeggen of hun wegen zouden nu scheiden. Maar dan zou hij Light toch niet los kunnen laten en hem een andere dag wel weer opzoeken. Dat mocht best. Zo lang hij het zelf maar in de hand hield.
[Tadaa, I did it :O]

Wat een twijfels, wat een nadenken. Moest Light nou wel of niet gaan? Ging hij nou wel of niet in op dit aanbod, was die jongen het waard om hier op in te gaan? Kon hij zich compleet openstellen aan deze jongen? Was er dan toch de gedachte dat hij op jongens viel? Light zuchtte eens diep, en nam toen het besluit. "Ja, Natuurlijk ga ik mee, wat had je anders verwacht?" Zag hij nou een verbaasde blik in de ogen van deze jongen of was het eerder een soort duivelse glimlach, of Light moest zich weer eens van alles verbeelden. "Natuurlijk moet ik er wel weer een voorwaarde aan stellen, vertel me nou eens je naam, dat praat toch eens makkelijker..." Zo, dat hoge woord was er uit, en hij ging nu ook stug volhouden, kreeg hij gene naam, dan kreeg die jongen ook geen kans om iets te proberen.


{Sorry, niet lang, voel me iets beter, heb mn leven drastisch omgegooid, maar nog niet genoeg om weer ellenlang te proberen rte schrijven}

Hij zag de jongen twijfelen en zijn glimlach verbreedde zich. Geweldig. Hij was er nu al van overtuigd dat de jongen ja zou zeggen. En zelfs als Light weigeren zou vermoedde Dominic dat de jongen hem niet zou vergeten. Want zijn ijsblauwe ogen, zijn bleke, marmerachtige huid, dat waren nou eenmaal beelden die in je hoofd bleven rondspoken. Klonk dat arrogant? Jammer dan. Het was waar en dat wist Dominic goed genoeg. Zelfverzekerd, dat zou je een goede eigenschap kunnen noemen, maar bij hem was het doorgeslagen in een soort egocentrisch wereldbeeld. Volkomen terecht uiteraard. Hij was immers zo veel malen beter dan de andere afschuwelijke simpele zielen die deze planeet bevolkten. "Ja, Natuurlijk ga ik mee, wat had je anders verwacht?" Hij grijnsde voldaan, blij. Een verheugde glimlach kon je het noemen. Alsof hij al bang was geweest dat er een weigering zou volgen en hij alleen gelaten zou worden. En dat het feit dat Light bleef hem o zó verheugde. Omdat hij hem nu al mocht. Yeah sure. Iemand mogen was dus voor zwakkelingen. Hij vond mensen interessant of nuttig. De woorden bijzonder, knap, handig of nutteloos en saai werden gebruikt om mensen te labelen waar normale mensen misschien vriendelijk, aardig, leuk zouden gebruiken. Wat hij anders had gedacht. Natuurlijk had hij gedacht dat de jongen mee zou gaan, in zou stemmen. Maar dat zou hij niet zeggen, dat klonk iets te zelfverzekerd. Zijn naam. Hmm.. Even was hij stil. Spanning opbouwen nietwaar? Hij stapte dan op Light af, tot hij wederom zeer dichtbij was. Hij kon als het ware een klein stukje naar voren buigen en hun gezichten zouden elkaar raken. Of hun lippen, dat lag er maar aan wat je wilde, waarop je mikte. Na een korte blik nam hij weer 'afstand'. Oftewel, ze zouden niet meer bij elke beweging botsen. ''Mijn naam, eh? Zo nieuwsgierig, zo zo nieuwsgierig, mister Yagami.'' zei hij en hij gaf een plagerig tikje op de neus van Light. ''Maar vooruit, omdat je aandringt. Vasthoudendheid wordt beloond.'' Hij glimlachte mysterieus en trok loom een wenkbrauw op. Had geen haast om zijn geheime identiteit te onthullen hoor. ''Dominic. Dominic Gabriël Fedelmid, als je het precies wilt weten.'' Een minzaam lachje verhulde zijn nieuwsgierigheid naar de reactie van de ander. En dan, dan zouden ze kunnen gaan. Hoewel hij nog wel even snel wat moest bedenken om te doen. Het plan was namelijk spontaan in zijn gedachten opgedoken en zou dus nog wat meer details nodig hebben.

[Kon het niet laten om dit tussen twee hoofdstukken wiskunde te typen xD]

Wow, hij had niet verwacht dat hij zo gemakkelijk uiteindelijk de naam zou krijgen, uiteindelijk straalde de jongen, nu de zogehete Dominic dus, een hard-to-get uitstraling uit. Maar het was hem gelukt en dat betreurde Light compleet niet. " Well, aangenaam kennis te maken dan." Zo, de "officiele" kennismaking was er nu geweest, maar wat zou er nu volgen? Hij zag nog steeds voor zich hoe hij de paperclip aan Dominic gaf, en Dominic hem aannam met een zelfverzekerd gezicht. Dan moest er wel iets spectaculairs komen, dat kon niet anders. Alles aan Dominic was spectaculair, hoe hij dichtbij kwam staan, Light had moeite de lust van zoenen te onderdrukken. Misschien was deze jongen wel helemaal niet geïnteresseerd. Maar als hij niet geïnteresseerd was, had Dominic niet zo hard-to-get gespeeld, dan had hij duidelijk moeten zeggen dat hij niets van Light wou, toch? "Dan zit er nu niets anders op dan mee te lopen lijkt me?" Light was wel een man van z'n woord, maakte hij een afspraak dan kwam hij deze na, en aangezien hij nou eenmaal afgesproken had dat hij na de naam van Dominic mee zou gaan, moest hij nu maar de gevolgen inzien.. Misschien was het één grote grap, maar dan stond hij nog wel bekend als een man van z'n woord. "Dus.. Waarneem je me mee naartoe?" Hij glimlachte wel even, meer als een boer met kiespijn, hij was namelijk bang, bang voor wat er kwam, bang dat hij dit keer de lust niet kon onderdrukken. Hij moest wel, Light had nog niet veel mensen leren kennen hier, en hij moest er niet al te veel gaan afschrikken. Difficult


{Derp..}

Aangenaam kennis te maken. Jazeker. ''Of het aangenaam is moet nog blijken...'' sprak hij zacht, maar vol kracht met een klein, duivels grijnsje. Het was bijna een fluisteren, een sissen. Een waarschuwing. Maar tegelijk ook een uitdaging, op een manier dat het alweer duidelijk was dat hij gevaarlijk was. Niet voor iedereen geschikt. Mensen met een zwak hart of zwangere vrouwen konden beter wegblijven. Net als bij de interessantste achtbanen in een attractiepark. Ook niet voor elke normale burger, alleen voor hen die het aankonden. En velen hadden Dominic al onderschat, door zijn uitnodigende lachje en zijn complimenten gedacht dat ze hem nu wel snapten, zijn hart gewonnen hadden. Tja, dan kwam je van een koude kermis thuis. Want hij was niet te grijpen, niet te bevatten. Als rook glipte hij door je vingers heen, telkens wanneer je dacht hem vast te hebben. Niet in woorden of gedachten van anderen te vatten. Iedereen had slechts een heel klein stukje van hem, wat hij ze liet zien. Daaromheen zat een groot portie leugens en mistig bedrog. Mysterie en charme hielden mensen weg van zijn hart. Zijn ijs, ijskoude hart. "Dus.. Waarneem je me mee naartoe?" Hij grijnsde veelbelovend, maar nauwelijks iets onthullend. ''Ik hoop dat je een jas bij je hebt. Ik zou niet willen dat je het koud kreeg.'' Hij keek hem met grote, bezorgde ogen aan, maar algauw viel die illusie weg en maakte plaats voor een spottende lach. Alsof hij daar iets om gaf. ''We gaan, zoals je misschien wel begrijpt, naar buiten.'' Het liefste zou hij zelf ook even snel een jas ophalen, al zou hij de kou niet voelen. Wéér verkouden worden beviel hem ook niet.

''Of het aangenaam is moet nog blijken...'' gevolgd op een spottende lach. Waarom maakte elke gevaarlijke uiting hem toch enorm interessant? Die Dominic, wat een rare kwast, maar wel een waar je graag mee wil verven. Geïnteresseerd luisterde Light naar het antwoord op z'n vraag. ''Ik hoop dat je een jas bij je hebt. Ik zou niet willen dat je het koud kreeg.'' Oh, dat klonk alsof ze naar buiten gingen, Light merkte nu pas hoe zeer hij behoefte had aan een sigaret, snel naar buiten dus. "Waar wachten we nog op? Gelukkig heb ik mijn jas bij me, en een extra vest in m'n tas. Hier neem mijn jas." Hij gaf de gister schoongemaakte lange zwarte jas aan Dominic. De jas leek perfect te passen. Zelf trok hij snel z'n vest aan, een rood vest, met witte strepen. "Zo, er misschien problemen mee dat ik als we buiten lopen een sigaretje opsteek? Jaik ben een roker, en was eigenlijk al veel eerder van plan er even een te roken." Hij keek Dominic geïnteresserd aan, peilend hoe hij zou reageren. "Of heb je iets tegen op rokers?"

Hij grijnsde plagerig, speels. Elk woord was weloverwogen en goed geplaats. Hij zou geen onzin gaan babbelen. Tenzij het echt een specifiek doel had, als hij die indruk wilde wekken. Wanneer hij iemand tegen kwam die daar vast goed op zou reageren, dan zou hij het overwegen. Maar bij Light bestond elke opmerking uit een flinke portie uitdaging en felle plagerij. ‘‘Waar ik op wacht? Och. Op jou, op mijn lieftallige assistente, op het moment dat het spontaan bloed begint te regenen.’’ Hij keek Light met een volmaakt onschuldig gezichtje aan. Bloed regenen, dat klonk best macaber, nietwaar? Maar de engelachtige uitdrukking gaf al heel duidelijk aan dat het zo heus niet bedoeld was. Het was best grappig om zo met tegenstellingen te spelen. Verwarring te veroorzaken. Wat was nou echt, wat was nep? Was er überhaupt iets echt? Was er iets wat hij meende? Misschien. Misschien niet. Dat was aan de ander om te bepalen. Of niet, het kon ook net zo goed een oneindig vraagstuk blijven, een mysterie. "Zo, er misschien problemen mee dat ik als we buiten lopen een sigaretje opsteek? Ja ik ben een roker, en was eigenlijk al veel eerder van plan er even een te roken.’’ Hij keek verbaasd naar Light. Zo zo, de kleine jongen had slechte gewoontes? Stout hoor. Hij grijnsde geamuseerd. "Of heb je iets tegen op rokers?" Even hield hij de volkomen stilte vast, die hier in de bibliotheek hing. Beet uit zenuwen op zijn lip. Zenuwen, yeah sure. Bijna overtuigend hoor. ‘‘Hmm, het is ergens wel zonde van zo’n... Maar je moet het zelf weten, wie ben ik om keuzes voor je te maken?’’ Hem boeide het niet wat Light deed met zijn lichaam, sloop het maar. Nu is het nog in goede staat, dus dat was genoeg. Roken zou zorgen dat de jongen later wellicht problemen kreeg, maar dat waren niet zijn zorgen. En zinnen afmaken, nee hoor. Dat was voor mensen die zich aan regeltjes hielden. Die normen en waarden de moeite waard vonden. Hij had de jas nog steeds vast en begon nu te lopen. Onder het lopen trok hij de warme jas aan in één soepele beweging. Dan keek hij achteruit naar Light. ‘‘Kom op, lopen jij.’’ Hij glimlachte plagerig en sloeg een arm om Light heen, trok hem een stukje mee. Tot ze op de gang waren. Dan liep hij verder alsof er niets gebeurd was. ‘‘Verwacht je trouwens nog een bedankje voor de jas, lieverd?’’ vroeg hij zoet, terwijl hij de gang links insloeg. Dit was de snelste weg naar de uitgang van de school, als je de grootste druktes ontwijken wilde. En Light wilde roken, dus dan konden ze maar beter opschieten, nietwaar?
[Lalala... ‘wat een rare kwast, maar wel een waar je graag mee wil verven.’ Ok, hiermee kreeg je me plat xD]

Een grijns, en daarna een opmerking, Light vatte de opmerking niet geheel. Maar verstond iets over bloed-regen... bloed-regen.. like wtf? Waren de geruchten dan toch waar, en liepen er hier op school moordenaars rond? Hij is wel eens aangevallen maar dat was door Gamzee, het paarse driftmonstertje. Na zijn vraag over het roken, werd hij door Dominic aangestaard, alsof hij hem aan het screenen was. Bleugh wat voelde dat ongemakkelijk, alsof hij als een vet gemest, uit de voegen springende varken was, die gekeurd werd of hij beter was voor frikandellen, of toch beter er uitzag op een Rollade-spiesje. Maar de blik van Dominic draaide al gauw weg. Opluchting. Beet Dominic nou op z'n lip? Was de jongen al aan het twijfelen gemaakt door zo'n kleine slechte gewoonte? "Ik heb genoeg goede gewoontes waar tegenover je deze slechte kunt wegstrepen hoor." Light voelde zich niet op z'n gemak bij zo'n nerveuse houding zoals Dominic aannam. Het zag eruit alsof hij gekrenkt, beledigd, geïntimideerd was. "Het... spijt me als ik je teleurstel nu.." De opmerking erna maakte Dominic niet af. Sonde van... sonde van wat? Maar voordat Light dat nog kon vragen liep Dominic al weg, deed Light z'n jas aan onderweg. Light bleef nog even verdwaasd staan. Maar Dominic draaide zich al om en nam hem bij zijn arm. De aanraking. Het gevoel van zijn huid over die van Light. Het voelde alsof de rare kwast toch zachte borstelhaartjes had. Het voelde.... fijn. Maar de aanraking was van korte duur. Dominic liet hem los en vroeg of hij een bedankje wou. Snel stamelde Light een Nee dankje. en volgde Dominic een gang in, die linksafsloeg. Al snel liep Light weer naast Dominic. Het voelde toch een beetje awkward. Moest Light nou zijn handen in zijn zakken steken, of was Dominic een type die een arm door de zijne haakte? Light wist het niet en deed op dit moment maar zijn duimen in zijn zakken en liet de rest van zijn hand op zijn bovenbenen rusten, als Dominic in wilde haken kon dat, maar als hij het niet deed stond Light ook niet enorm voor paal.

(Jeehj ik maak mensen al aan het lachen met m'n posts )

Wat schattig, de kleine jongen moest zijn gedrag reachtvaardigen tegenover een vreemde. Maakte het Light dan zó uit wat er van hem gedacht werd? Hoe naïef. Alsof Dominic hem opeens wel echt en waarlijk zou mogen wanneer hij goede gewoontes had of niet zou roken. Al zou het wel grappig zijn om te zien of hij hem zo ver kon krijgen dat hij het roken voor altijd achterwege zou laten. Astma, allergie of gewoon een hekel aan roken en een gezondheidsobsessie. Er waren genoeg redenen te bedenken die Light voor de keuze zouden zetten. Sigaret of ik. Eén van beide kiezen. Niet dat Light Dominic ooit écht bezitten zou, maar die illusie kon gemakkelijk geschapen worden. "Het... spijt me als ik je teleurstel nu.." Haha, niet lachen nu. De inzet van plotse terughoudendheid en verlegenheid miste nooit doel. Op de vraag of er een bedankje nodig was kreeg hij ironisch genoeg zelf een dankje terug. Ze liepen gemoedelijk naast elkaar, maar Dominic zag dat er iets mis was. Iets in de houding van de jongen naast hem was niet helemaal zeker. Hij zag een koppeltje hun kant op lopen en grijnsde duivels, licht spottend. Het was een lach vol beloftes voor tegenstrijdige dingen en onheil. Hij keek dan opzij naar Light met een zoete glimlach. ''Komaan, Lighty, doorlopen..'' Hij had in een vloeiende beweging de hand van de ander vastgepakt en verstrengelde zijn vingers met die van Light. Liefdespaar-style, ja. Dan versnelde hij zijn pas iets. ''Of kan je dat niet aan met je rokerslongen?'' sprak hij plagerig, maar niet spottend. Vooral bij Dominic was dit een groot verschil. Plagen betekende dat er nog een soort warmte inzat en dat de opmerkingen niet zo messcherp en goedgeplaats waren als zijn andere woorden. Hij hield, als je het goed bekeek, rekening met de gevoelens van de ander. Wonder. Maar enkel voor eigen gewin natuurlijk. Hij trok een onopvallende deur open en de koude wind stroomde naar binnen. Hij opende de deur wat verder en grijnsde naar Light. ''Na U.'' zei hij weer met die plagerige toon. Hij gedroeg zich alsof Light een jongedame was waarmee hij een afspraakje had.

Nu hij daar zo liep vroeg hij zich af of hij zich niet enorm aan het opdringen was. Misschien wou de jongen wel compleet niets van hem, en was hij aan het auwhoeren. Maar opeens greep de alleraardige jongen zijn hand vast. Meteen vloog er een bloos over het gezicht van Light heen. Waarom nu, die blos, waarom nu naast die ene jongen. Dominic was niet verder op zijn rokersgewoonte ingegaan, dus hield Light het er maar op dat Dominic er mee akkoord ging, of het ten minste niet erg vond. Op het moment dat Dominic zo melo-dramatisch stond te doen voor de deur pokede Light hem even snel in zijn buik. Om het nog dramatischer te maken,, dat gevoel van de iets terugdeinzende buik, die spieren die in een keer aanspanden. Het beviel hem allemaal wel. Hij voelde zich een vlees keurder, maar dan wat flirteriger. Snel schoot hij langs Dominic naar buiten, en stak z'n sigaret op. Hij hield het pakje naar Dominic gericht. "Wil je er ook een? Of ben je niet zo'n slechterikje?" Hij nam extra een toontje aan, zo'n toontje alsof je tegen een kleuter sprak. Gewoon, puur om melo-dramatisch terug te doen naar Dominic. Heel theatraal speelde hij alsof hij enorm geboeid was naar het volgende antwoord, terwijl hij de vraag aan het stellen was. "En waar neemt Ú me nu mee naartoe almachtige heer?" Zo en nu maar eens peilen hoe Dominic op een toneelspel terug reageerde.

Hij werd gepord, wat hem niet echt beviel. Of in ieder geval; Het was niet zijn favoriete manier om aangeraakt te worden. Sowieso had hij liever dat hijzelf degene was die mensen aanraakte. Je zou zeggen, wat is het verschil. Maar voor hem was het er. Het verschil tussen passief en actief. De initiator en de volger. Hij. Was. Geen. Vólger. Maar goed. Geen tijd om daar nog langer bij stil te staan. Zijn lichaam had automatisch gereageerd, in een reflex was hij iets naar achter gegaan. Zijn kleine speeltje kon niet langer wachten en stapte naar buiten, om onmiddelijk zijn geliefde sigaret op te steken. "Wil je er ook een? Of ben je niet zo'n slechterikje?" Hij keek koel naar het uitgestoken pakje. Pakte een sigaret uit het pakje, wiebelde ermee tussen zijn slanke vingers. Hij bracht de onaangeroerde sigaret en bracht hem naar zijn gezicht. Met een spottend grijnsje rook hij aan het voorwerp. De sterke geur van tabak vulde zijn neus. Hij trok een wenkbrauw op. ''Als ik mezelf wilde vergiftigen zou ik een snelle manier kiezen.'' sprak hij simpelweg en hij stak zijn gepikte sigaret in het borstvakje van zijn overhemd. Gewoon. Omdat teruggeven zo mainstream was. Dat was ook de reden geweest om niet direct te weigeren, maar eerst één van de ongetwijfeld kostbare dingen aan te nemen van Light. ''So...so dámn curious.'' Vlotjes rolden de woorden uit zijn mond en hij tikte bestraffend op Light's neus. '"Wacht nou maar gewoon af, dan zie je het vanzelf, Estrella.'' Hij gooide er half onbewust en half omdat het zo leuk klonk wat woordjes van zijn moedertaal tussen. Het Shadraanse dialect van zijn streek dus, waarin hij koosnaampjes voor Light koos die indirect te maken hadden met de betekenis van zijn naam, die hij toevallig wist. Hij begon te lopen, tja, als Light zo nieuwsgierig was konden ze maar beter gauw gaan. ''Des te sneller je loopt, des te eerder je het te weten komt, eh?'' zei hij, onnodig een vraag van zijn zin makend. Hij bleef lopen, ze zouden gauw bij zijn doel komen.

Oef, Dominic reageerde iets afgesloten op het kleine porretje. Maarja ieder zo zijn gevoel. "Sorry als je dat niet prettig vond. Was niet mijn bedoeling om .. nou .. als irritant over te komen." Light nam een hijs van zijn sigaret. Dominic sloef niet af, maar accepteerde de sigaret niet compleet. Hij nam hem aan maar stopte hem in z'n borstzakje. Meeh D: Hier kon Light zich dood aan ergeren, mensen die sigaretten aannamen, en hem dan niet, of verkeerd rookten. Meteen was er een kleine blijk van desinteresse in zijn blik te vinden. Maar veel tijd had hij niet om dit ook mondeling te laten blijken. Wat bedoelde Dominic met als hij zichzelf wou vergiftigen, hij voor een snellere methode zou kiezen. Dit klonk op een manier logisch, maar op een andere manier ook best sadistisch. Estrella? Wat was dat nou weer voor een bijnaam. "Estrella?!" Na het opnieuw benoemen van die naam, moest Light enorm proesten. Wat een weirde naam maar oké. Maar Dominic had blijkbaar weinig tijd, Light gooide snel zijn sigaret weg, drukte hem nog net uit met de hak van zijn schoen, en rende achter Dominic aan, totdat hij weer naast hem liep, en ging toen verder in een looppas. Nu begon hij toch nieuwsgierig te worden naar wat Dominic met een paperclip en een half pakje kauwgom kon doen. Rustig volgde hij Dominic dan maar, maar wel in spanning voor wat er zou komen.

"Sorry als je dat niet prettig vond. Was niet mijn bedoeling om .. nou .. als irritant over te komen." Hij grijnsde geruststellend. Vond het wel schattig om te zien dat deze kleine jongen zich werkelijk voor alles wilde verontschuldigen. Enkel als er één ding een beetje fout leek te zijn. Light wilde niet irritant zijn, jammer. Newsflash: Dominic vond ieder levend wezen irritant en hatelijk. Goede pogingen waren ondernomen om bij hem in de smaak te vallen, maar verder dan amusatie, een geïntergreerde belangstelling of een drang om met de gevoelens van een ander te spelen ging het niet. Echt niet. Niemand, niemand kwam dichter bij zijn hart dan hij zelf toeliet. En die afstand was, als je het figuurlijk wilde nemen, ongeveer vanaf Shadra tot Nova. Of zelfs nog verder. Klonk dat onoverbrugbaar? Alsof hij zich te veel afsloot van andere mensen? Dat was waar. Dominic hield zijn ijskoude hart voor zichzelf en genoot er enkel van de anderen te bespelen. Zonder moeite nam hij hun hart... Om het vervolgens langzaam en pijnlijk te verpletteren of in stukken te rijten. Wat een gezellig vooruitzicht bood dat voor eenieder die met hem omging.
"Estrella?!" Hij knikte onbewogen. Liep gewoon verder. Ze moesten nog maar even lopen nu. ''Sí, Estrella, porque tú eres mi pequeña estrella brillante, mi amor. ¿O prefiere ser llamado un nombre diferente, como rayo de luz?*'' vroeg hij met de speciale tongval van zijn thuisdialect. Wetend dat de ander er waarschijnlijk weinig tot niets van begreep. Toch klonk het mooi, mysterieus misschien. Hij vroeg of Light liever anders genoemd wilde worden. Lichtstraaltje, zo kon je Rayo de Luz het beste letterlijk vertalen. Het was nog maar de vraag of Light dat begreep. Maar als er aan hem gevraagd werd het te vertalen zou hij dat graag doen hoor. Met líefde. Hij sloeg de hoek om, ze waren langs een met klimop begroeide muur gelopen. En daar, een paar meter verderop zag je een met nog meer planten bedenkte poort. Een roestig slot hield de twee smeedijzeren delen bij elkaar, zodat nieuwsgierige leerlingen niet naar binnen konden. Dominic haalde de speld uit zijn zak en boog het recht. En zo morrelde hij wat in het slot, sloot zijn blauwe ogen even. Een klikje klonk, en nog eentje. Telkens vervormde hij met zijn lichtmagie het draadje iets, waardoor algauw het slot opensprong en met luid gerinkel op de grond viel. Hij keek Light aan met een vosachtige, sluwe lach. ''Ta...dah?'' sprak hij sarcastisch. Door een windvlaag gleed een van de twee poortdelen al een stukje open en Dominic bukte snel om het slot op te rapen. Dat zou hij wel even bewaren om de tuin straks weer te sluiten. En nu? Eens zien wat Rayo'tje ervan vond.
*= Ja, ster, want jij bent mijn kleine stralende ster, lieveling. Of wil je liever dat ik je anders noem, bijvoorbeeld lichtstraal?
[Hehe, Rayo doet me aan mayo denken ;x]

Dominic keek Light aan alsof Light geen keuze had, hij moest en zou irritant zijn. En als hij dat niet was, dan zou Dominic hem wel irritant vinden omdat hij niet irritant was. Light schonk er niet veel aandacht aan. Opeen sprak Dominic hem aan met een taal, wat klonk naar witte stranden, cocktails en zonnebrand. Maarnee, hij kon er dus niets van verstaan, het enige wat hij begreep was dat hij plotseling omgedoopt was tot Rayo. "Het maakt me niet uit hoe je me noemt.. Rayo klinkt leuk.. meer als.. een ingrediënt van een cocktail?" Plots moest hij hiervan blozen, het klonk dan ook best idioot. Maar Light hield stug voor dat het wel een ingrediënt van een of andere cocktail moest zijn. Misschien dacht hij daar wel iets te koppig over. Toen ze de hoek om waren was Light Dominic even kwijt, aangezien hij een meter of 2 achter Dominic probeerde aan te hobbelen, damn wat loopt die vent hard. "Heb je haast?! Maar daar stond voor hun een verroeste poort, het stelde Light iets teleur. Hij verwachtte iets leuks, iets groots, iets wist hij veel. Maar nee, zo mysterieus deze Dominic was, zo mysterieus was de verassing. Een roestige poort. Er zat een roestig slot omheen. Toen verscheen de paperclip die hij Dominic had gegeven, en toen hij zag wat Dominic er mee deed had hij meteen spijt. Hij had nog een werkstuk Dark-Magic in zijn slaapkamer liggen die bij elkaar gehouden moest worden, hij had de paperclip daarvoor geleend, en het was z'n enigste. Dan moest hij zijn werkstuk maar los in gaan leveren. Dominic verboog de paperclip een aantal keren, en klikte zo het slot van het hek. Het slot plofde op de grond, maar Dominic raapte het al op. Wat moet hij nou weer met een slot? Hij kan het toch ook gewoon laten liggen? Hij kreeg een sarcastisch Tadaah, en daar moest hij het maar mee doen. Hier liet hij het niet mee stoppen. Koppig als Light was, kon hij het niet over z'n hart verkrijgen om het niet te doen. Dus gaf hij een daverend applaus met een luide "Wouw!". Tot hij voetstappen hoorde, achter hun. Hij kon niet betrapt worden, dit was zeker verboden en ze stonden vastgeklemd tussen de open poort, en degene die er aan zou komen. Hij greep Dominic bij z'n shirt en trok hem achter het hek. Sloot de poort, en draaide zich om. [b]"Geef me het slot, als het er op zit weet niemand dat we hier zijn!"

[Rayo deed me denken aan Ryuk.. maar dat is een shinigami hahah, en excusses voor het lang wachten en de DERPDERPDERPDERP post.. als jij het anders had willen laten verlopen hoor ik dat graag... dan kan ik nog wel wat aanpassen.. ]

"Het maakt me niet uit hoe je me noemt.. Rayo klinkt leuk.. meer als.. een ingrediënt van een cocktail?" Serieus? De onwetendheid was duidelijker dan ooit te voren in dit jochie, dit speeltje. Dom en naïef, het enige interessante was zijn gebloos. Duidelijk niet gewend aan contact met jongens, of in elk geval niet op deze 'manier'. Want hoe Dominic met deze Light omging was wellicht een heel andere zaak dan normale onbenullige vriendschappen tussen onbenullige irritante jongens. Het applaus nam hij met een spottende hoofdbuiging in ontvangst. Light zou alle kanten van zijn persoonlijkheid te zien krijgen, de kille, de mysterieuze.. De levendige, spottende, plagerige.. Dominic had het allemaal en schudde het moeiteloos uit zijn mouw. Het geduw en getrek liet hij kalm over zich heen komen. Zijn moment om zijn speeltje heen en weer te slepen kwam nog wel. Geduldig grijnsde hij. "Geef me het slot, als het er op zit weet niemand dat we hier zijn!" Een zachte zucht gleed over zijn lippen, overduidelijk geamuseerd. ''Rustig aan, rustig aan. Stressen heeft geen zin.'' fluisterde hij kalmpjes. Dominic glipte met zijn bovenlichaam langs Light, op zo'n manier dat contact haast onvermijdbaar was. Met een vaardige beweging viste hij het slot uit zijn achterzak en tingelde er lichtjes mee. ''Hmm, iemand die erom smeekt met me opgesloten te worden.. Interessant.'' Met een lichte klik, gedempt door zijn hand die hij erom heen sloeg, was het definitief. Dat slot zat vast. Onmiddelijk draaide Dominic zich om en pakte Light bij zijn shirt vast. Duwde de onwetende ziel naar achteren, uit het zicht van de poort, waar zoals hij al had opgemerkt een stenen pillaar stond. Overdekt met klimop, gelukkig voor Light. Zo zou hij niet al te hard terecht komen. Met een simpele beweging duwde Dominic zijn lieve Rayo tegen de pilaar en knipoogde loom. ''Slot erop, as you commanded.'' Zijn koele stem was vol uitdaging, zijn adem gleed langs Light's huid. ''Happy now, darling?'' Hij nam weer afstand, liet de zachte stof van het shirt los en grijnsde uitdagend. Nog een stap zette hij achteruit, zodat er weer een normale afstand was, alsof er hier niets gebeurd was. Gleed met een hand door zijn warrige zwarte haren heen en bekeek uiterst kalm de omgeving. ''Zo.'' siste hij zachtjes, een toon die als nadenkend kon worden gezien, maar ook uiterst uitnodigend was. Light mocht weer aan zet. Als hij durfde in elk geval..

Hij werd tot bedaren gebracht, hij moest niet zo stressen. "Niet zo stressen?! Dit is verboden.. er hangt niet voor niets een slot op dit hek!" Dominic wurmde zich langs hem heen, niet zo'n onhandige pier in nood, maar eerder een sierlijke spin die uit een hoekje kwam wurmen. Het probleem was echter, dat Dominic zich tegen hem aan wurmde! Hij voelde de hitte al naar z'n oren stijgen, en onderhand werd hem ook duidelijk dat dit was wat hij wou, de borst van deze jongen tegen hem aan. Hij wilde de jongen vastgrijpen, maar dat ene moment was daar geen kans voor. Voor hij het wist was Dominic al langs hem heen en stond hij daar met rode oren en een steeds strakkere broek te kijken hoe Dominic het slot uit zijn broek haalde. Of hij opgesloten wou worden, diep van binnen schreeuwde dat hij opgesloten wou worden, en misschien wel vastgebonden, zodat hij niet meer weg kon van hier, en hij compleet van Dominic was. Maar aan de andere kant wist hij niet of hij de jongen daar genoeg voor kon vertrouwen, en was hij er nog steeds niet van op de hoogte wat nou precies de verassing was van de jongen. Toen Dominic daar het slot stond dicht te klikken had Light opeens door dat hij ongegeneerd stond toe te kijken, en dat zijn lichaam wel heel duidelijk maakte wat hij van de jongen wou. Hij fatsoeneerde snel de opvallende delen door wat kleren te verschuiven, en het viel gelukkig al niet meer op. Dominic draaide zich om, en Light verwachtte een antwoord op de brandende vraag in zijn hoofd. Wat was nou die verassing? Maar toen Dominic eenmaal omgedraaid was, werd Light bij zijn shirt gegrepen en tegen een pilaar gedrukt, een kleine "Ahh.." ontsnapte aan zijn lippen. Hij keek zo voldaan op een manier dat het overkwam alsof hij hard terecht kwam tegen de pilaar. Sufkop dat hij was, Dominic had waarschijnlijk allang gezien dat die pilaar begroeid was, en dat Light niet kreunde door de klap. Alleen kon Light geen reden meer vinden waar het gekreun dan vandaan kwam. En plots voelde hij van zijn kin een warmte omhoog stijgen. En ja, daar stond hij dan, De Light Yagami als een klein kleutertje met z'n hoofd zo rood.. De kleine bries adem na Dominic's gespraak tintelde zijn huid, Light kon het bijna niet inhouden, zijn hele lichaam tintelde en van onder z'n buik. Ja, daar waren geen woorden meer voor, die zone schreeuwde naar z'n hersenen! En opeens.. Liet Dominic hem los, zomaar. En hoe puberaal z'n gedachten net nog waren, zo teleurgesteld stond zijn gezicht. Hij dacht nu eindelijk iemand gevonden te hebben die hem van het lange verlangen zou verlossen, maar in plaats daarvan stond hij nu alleen tegen de koude pilaar aan. Opeens vloeide er van alles bij hem weg, de opwinding, de plezier.. en ook de warmte. Hij kwam er opeens achter dat die pilaar achter hem steenkoud was, en opeens was hij zich weer bewust van de situatie. Waar was hij, waar had Dominic hem mee naar toe gebracht? Op de uitnodigende zin ging hij niet in met z'n puberale gedachtes van net, nee hij ging er op in met z'n verstand. Z'n verstand dat de warmte net uit hem had laten vloeien. "Waar heb je me naartoe gebracht, en wat deed je daar zojuist?" Dat gezegd te hebben hoorde hij nog even voetstappen wegsterven, ja hij en Dominic waren nu echt alleen, wat ging er nu nog gebeuren?

Dit hele gebeuren was bijna vermoeiend. Maar ja. Dat waren die simpele zielen wel vaker. Light had iets, iets kleins wat hem interessanter maakte. Wat het nou precies was wist hij niet. In elk geval irriteerde de jongen hem. Tegelijk met amusatie was dat een vreemde mix, op het eerste gezicht misschien. Maar Dominic was het wel gewend. Die vieze smaak die hij in zijn mond kreeg als hij dacht aan de naïeve kindertjes werd altijd gecombineerd met de drang om met ze te spelen. Zijn speeltjes, spelletjes. Hun leven was onbelangrijk. Hun actie's lagen in zijn handen om te beïnvloeden. "Niet zo stressen?! Dit is verboden.. er hangt niet voor niets een slot op dit hek!" Goh. Iets wat verboden was. Spannuuund. Durfde dit kipje nou helemaal niets?
"Ahh.." Hmm. Geamuseerd door dit kreuntje, al was dat aan zijn gedrag niet te merken, ging Dominic ongestoord verder met zijn bezigheden. Genoeg om Light te laten blozen. En het stoppen, dat was dan weer genoeg om hem te doen sippen. Wat schattig, een kindeke zonder enige zelfbeheersing. Emotie's werden gewoon recht voor zijn raap de wereld in geknald. Adorable. "Waar heb je me naartoe gebracht, en wat deed je daar zojuist?" Oh. Verrassing: Light deed een poging tot denken. Knap hoor. Wilde hij nu een gouden ster boven zijn huiswerk? Nou nou, grote jongen hoor. Dominic zou moeiteloos met hem spelen, dat voelde hij nu al. Hmm. Nadenkend legde hij een vinger tegen zijn lippen. ''Wat ik deed, was je redden van de mensen die ons hadden kunnen betrappen.'' meldde hij met een half onschuldig lachje. Bijna leek hij werkelijk op een onwetend jochie. Dat veranderde algauw in een plagerige glimlach. Een lach waarin je verlangen kon zien als je goed keek. Een wolfachtig verlangen om Light met huid en haar te verscheuren en hem van Dominic te maken. One of his treasures. ''En waar ik je heen heb gebracht..'' Zachtjes schoven zijn voeten over de grond, weer terug naar Light alsof hij niet weg kon blijven van de jongen. De vinger die daarnet tegen zijn lippen had gelegen werd nu tegen Lights wang geplaatst en gleed zachtjes een klein stukje langs diens huid naar beneden. ''Een plek waar we alleen kunnen zijn.'' was het eveneens simpele antwoord.