Daar stond hij dan. Op het lanceringsplatform in de vroege ochtend van een nogal frisse vrijdag. De zon had zijn aanwezigheid pas enkele minuten geleden bekend gemaakt en de eerste zonnestralen moesten moeite doen om zijn lichaam warm te houden. De temperaturen van Razen verschilden zo verschrikkelijk met die van Starshine Academy dat er spontaan een koude rilling over zijn rug liep. Als hij moest kiezen was hij zo weer op de eerste de beste schuttel richting huis gesprongen. Niet dat hij daar welkom meer was...
De vuurachting gekleurde ogen van de jongen vielen op een stukje dubbelgevouwen perkament dat hij in één van zijn handen vasthield. Hij draaide het even om met een simpele beweging. Zoekend naar letters die samen woorden vormde en vervolgens weer zinnen. Op de andere zijde vond hij echter alleen de letters die zijn naam vormde. Of de naam die hij 10 jaar geleden ineens had. Na 2 jaar van zwarte leegte in zijn herinneringen. Die naam was de naam 'Alayta'. Zijn hand bewoog hij ietwat omhoog en ontvouwden het perkament zodat hij de met inkt geschreven woorden kon lezen die erop stonden.

Hey Alayta,

Nog gefeliciteerd met je verjaardag hè! God, alweer 18 jaartjes, wat vliegt de tijd snel. Maar nog eventjes over dat hele gedoe thuis, je weet toch dat dat voor je eigen bestwil was hè? Je vader en ik houden ontzettend veel van je. Daarom mag je nu trouwens ook naar die school waar je graag naartoe wilde; Starshine… of hoe je het ook wilt noemen.. Naja, in ieder geval: veel plezier daar.

Liefs, Suzume en Etan

P.S. ga nog wel heel even langs de schooldokter. We maken ons toch nog een beetje zorgen om je gewicht en alles.

Op het eerste gezicht zou je zeggen dat dit een normale - wellicht gênante- brief van een veel te vrolijke moeder was, maar Alayta wist ondertussen wel beter en zag zo door alle mooie woordjes heen. In feiten probeerde ze gewoon een beetje 'schade te beperken', waren ze juist blij dat hij eindelijk 18 was, ze geen verantwoordelijkheid meer over hem hadden en dat hij het nu mooi allemaal zelf maar mocht uitzoeken. Echter was het misschien een goed idee dat laatste niet in de wind te slaan en het maar gewoon op te volgen. Hij was echt aan de magere kant. Al was dat niet gek als je erbij nadenkt. Bijna iedere dag op je kamer worden opgesloten en alleen 's avonds te eten krijgen hou je echt niet lang vol. Zeker niet met een lengte van 1meter 92. Daarbij kwam ook nog dat ene kleine probleempje: zijn veel te hoge lichaamstemperatuur. Op Razen stonden de doctoren voor een groot raadsel waarom het niet wilde dalen wat zo ook deden en snapte ook niet dat hij er geen last van had. Ieder ander mens zou dood ziek ik bed liggen. Dus, waarom hij niet?
De jongen schoof zijn handpalm tegen zijn voorhoofd aan zodat zijn vingertoppen tussen zijn korte, oranje haren verdwenen. Op Razan had hij er geen last van nee, maar hier voelde hij zich toch aardig belabberd. Een diepe zucht verliet zijn mond. Temperatuurverschillen..
Een plotse windvlaag veraste hem en trok de brief uit zijn hand. Het stukje perkament werd voor enkele meters op de wind meegevoerd tot het uiteindelijk in iemands gezicht belande. Alayta haalde zijn rechterhand van zijn voorhoofd af en reikte er een beetje aarzelend mee uit naar die persoon. 'Oh.. Um.. Sorry, maar zou ik dat terug mogen hebben?' vroeg hij terwijl hij één stap dichterbij zette in de richting van het meisje.


Hoop dat je er wat mee kan trouwens cx