Starshine Academy… School, opvang en thuis voor vele studenten. Maar niet alleen de studenten noemde het gebouw op de kleine planeet hun thuis; leerkrachten waren ook aardig gesteld op de plek en zagen dit als de plek waar ze veilig terug konden komen. En na vandaag zou het gebouw wederom een nieuw gezicht verwelkomen die de plek eveneens als een nieuw thuis zou gaan zien. Maar zover was het nog even niet. Het nieuwe gezicht hield zich momenteel bezig met hele andere zaken.

Zachtjes werd het oude nummer ‘Papa was a Rolling Stone’ geneuried terwijl harde, grove handen, bewapend met gereedschap zich een weg tussen de onderdelen van een shuttlemotor navigeerde. Lichtelijk bezweet om de inspanning wat de oefening kostte werd één van de handen teruggetrokken uit het zwarte gat om het vocht van het nieuwe gezicht af te vegen. Het zweet verdween, maar de rug van de hand liet een zwarte streep vuil achter op de wang van de jonge dame. Onwetend over de vuiligheid waarmee ze haar gezicht net bekleed had duwde de zwartharige vrouw haar hand weer terug in het zwarte gat wat gevuld met onderdelen lag, vrolijk het melodietje wat ze neuriede vervolgend. Even staakte de vrouw de bewegingen die ze maakte met haar handen en liet ze haar bruine ogen die ze bescherm achter het glas van een stofbril hield over de motor glijden. Onderzoekend bekeken de ogen het zooitje, zochten ze naar foutjes die nog niet hersteld waren en die de jonge vrouw misschien over het hoofd gezien had. Maar ze vond er geen. Het enige wat nog gedaan moest worden was een schroef iets strakker aandraaien. Iets wat de vrouw voor als laatst bewaard had. Met een soepele beweging plaatste ze de platkop en draaide ze het zooitje goed en stevig vast. “Dat zou ut um moeten doen…” mompelde ze zachtjes in zichzelf.

Casca kwam onder de enorme kap waar de motor in verstopt zat vandaan terwijl haar rechterhand de schroevendraaier overspeelde naar haar linkerhand. Weer vrij gemaakt zwom haar hand naar de stofbril en schoof hij hem uit de vrouw haar gezichtsveld, waar ze hem bovenop haar hoofd liet rusten. Vervolgens rekte de hand zich uit naar een knoppenpaneel en drukte haar wijsvinger de rode knop zachtjes in. Rustig zette de jonge vrouw een paar grote stappen achteruit, met haar blik de langzaam sluitende klep volgend. Toen de bevestigende klik klonk dat hij volledig afgesloten was wende ze haar blik af van de klep en richtte ze hem op de cockpit, waar haar ogen de piloot ontdekte. Rustig, teruggetrokken in zijn eigen wereld zat hij onderuitgezakt in de comfortabele stoel, zijn neus in een tijdschrift gestoken. Luid en scherp floot de vrouw een hoge toon om de piloot zijn aandacht te trekken. Met schrik ontwaakte hij uit zijn eigen wereld en wierp de man een lichtelijk verwarde blik op de jonge vrouw. Met één hand in haar zei gezet en met een andere hand in de lucht gestoken keek ze hem glimlachend aan. “Geef der es een draai!” riep ze plat naar hem, met de hand die ze in de lucht gestoken had draaiende bewegingen makend. De piloot knikte naar de vrouw, smeet het tijdschrift aan de kant en deed een poging om de motor te starten.

Het moment dat de motor van zich liet horen met een prachtig, lopend, werkend geluid kwam er een brede, tevreden grijns op Casca haar gezicht, wat doorgetrokken werd van oor tot oor. “Aaaaaaaaaaaaauuuwaah, baby! Music to my ears!” riep ze luid en lachend. Wat in de oren van anderen misschien klonk als slechts een werkend voertuig, klonk in de oren van Casca als een groot succes, een zoete overwinning, een geslaagde operatie. Het was een prachtig, heerlijk geluid waar geen componist met zijn orkest ooit aan kon tippen.
Met een blij gezicht opgezet kwam de man met een dankbaarheid die uit zijn ogen sprong naar de jonge vrouw toe gewandeld, rechtstreekst uit de shuttle vandaan. “Godverdeje, wat een lekker geluid!” brulde hij luid dezelfde mening als Casca met een plat accent. Een aantal bedankjes volgde, of tenminste, Casca gokte erop dat het bedankjes waren. Met zijn dikke accent en de vreemde woorden die de man eruit gooide in een onbekende taal was ze in alle eerlijkheid niet geheel zeker van wat hij zei. Als reactie gaf de vrouw dan ook slechts een knikje en speelde ze de man een warme glimlach toe, waarna ze haar vertrek maakte en de opgeluchte man achter liet om verder zijn eigen gang te gaan. Goed, nu dat zaakje ook weer achter de rug was kon ze zich eindelijk focussen op haar eigen problemen.

Met haar zware sporttassen dragend alsof ze slechts een paar gram wogen stapte de zwartharige vrouw bij het platform vandaan, richting het pad dat naar de school toe leidde. Halverwege kwam de vrouw echter tot stilstand en plaatste ze haar tassen weer op de grond. Een zacht geluid van metalen voorwerpen die tegen elkaar aan tikte gaven subtiele klanken toen de tassen de grond raakte. Voordat ze verder ging controleerde Casca het verband wat volledig om haar beide armen was gebonden, om te kijken of er niks al teveel was weggegleden en wat blote plekken onthulde. Nadat de lappen door haar controle heen waren gekomen trok de vrouw aan het rode overhemd wat ze om haar heupen had gebonden, tastend naar de rechterzak. Uit de zak viste de jonge vrouw een a4tje wat ze twee keer dubbel had gevouwen, samen met een pakje sigaretten en een aansteker. Met haar rechterhand wipte ze met een soepele beweging een peuk half uit het pakje, die ze er vervolgens verder uittrok door het mondstuk vast te pakken met haar lippen. Ondertussen gebruikte ze haar andere hand om het opgevouwen blaadje uit te vouwen en om de tekst die erop stond weer zichtbaar te maken. Gehaast vlogen haar ogen over de tekst heen, enkel een paar woorden lezend tot ze bij het stuk tekst aan kwam wat ze had  staan zoeken.
‘U zal ongeveer rond de klok van half zes in de middag verwacht worden op het lanceringsplatform. Daar zal iemand van het lerarenteam u op komen halen om u een verdere tour door de school te geven en wegwijs te maken.’
En daar eindigde de alinea.

Met een vluchtige beweging draaide de jonge vrouw haar pols een kwartslag om een blik op de tijd te werpen wat ze om haar pols gebonden had. Haar horloge gaaf 17:41 aan. Hmm, ondanks haar vroegere komst toch nog later. De shuttle was wat vroeger geweest dan in de planning had gestaan, maar door haar kleine ‘knutselklusje’ was ze nu alsnog een aantal minuten later dan eigenlijk was afgesproken.
Met een flexibele beweging met haar vingers en pols vouwde de vrouw het blaadje weer terug in de vouwstreken waarna ze hem weer verstopte in de zak van haar overhemd, samen met het pakje sigaretten. De hand waarmee ze de aansteker vasthield bracht ze wat dichter naar de sigaret die in haar mond gestoken zat. Haar vrije hand hield ze beschermend om de aansteker en de sigaret heen, dienend als een windschild om te voorkomen dat de vlam uitgeblazen zou worden. Een paar keer moest ze haar duim over het wieltje van de aansteker draaien voordat ze eindelijk een vlam kreeg en de peuk aangestoken had. De aansteker al opbergend inhaleerde de vrouw een keer goed en diep, waarna ze de peuk tussen twee vingers gestoken uit haar mond trok en de rook in een diepe, vermoeide zucht uitblies, hoofd naar de lucht gericht.
Het was te hopen dat haar nieuwe collega haar nou nog kwam oppikken. Niet dat ze zichzelf niet zou redden in het gebouw, maar toch. Het idee dat iemand haar hielp om de boel een beetje te navigeren klonk haar een stuk prettiger in de oren.
Met haar sigaret weer tussen haar lippen gestoken tilde haar handen losjes de zware tassen van de grond. 10 minuten. Ze zou hem –of haar- 10 minuten geven om zijn gezicht te laten zien. Als ze hier na die 10 minuten dan nog alleen stond wortel te schieten zou ze het zelf wel uitzoeken.

OOC; bah, waarom zijn Nederlandse vertalingen altijd zo lame. Goggles is stofbril, serieus? Het klinkt meteen zo dorky
Anyway, hij is toch nog langer geworden dan eerst mijn intentie was. En please, vergeef de suckyness, ik moet nog even warmdraaien met der.

De rook afkomstig van de donkerharige dame haar sigaret danste met rustige, sierlijke bewegingen omhoog en verdween langzaam in de lucht. Elke beweging die de dame maakte met haar hoofd werd door de rook gevolgd, hield zich stevig vast aan het aangestoken uiteinde, maar gleed tegelijkertijd ook weg met krullende bewegingen.
Met rustige bewegingen liet de dame een observerende blik over haar omgeving glijden. Zoekend naar een aanwezige volwassene, die met een beetje geluk hier was om haar te verlossen van haar wachttijd. Maar dat niet alleen. Ook gaf ze haar ogen goed de kost om haar nieuwe woonplaats te onderzoeken en te bestuderen. Als ze hier toch voor een lange tijd zou gaan wonen, kon ze zich maar beter bekend maken met de belangrijke punten en de kleine details, waar ze zo van hield. Wat de jonge vrouw tijdens haar ‘onderzoek’ vrijwel meteen op was geval, was de sfeer. De sfeer die in en rond de omgeving hing was goed, zoals ze ook al had mogen ervaren tijdens haar vorige aanwezigheid op de school, met haar sollicitatiegesprek. Mooi. Dan was dat in elk geval geen schone schijn geweest.

Net op het moment dat de jonge vrouw haar hoofd half wegdraaide, kon ze iets vanuit haar ooghoeken van boven naar beneden zien vallen. Een harde dreun van iets wat neerkwam volgde, wat haar blik magnetisch naar het ‘voorwerp’ wat net op de grond terecht was gekomen trok. Vanuit haar ooghoeken keek de donkerharige dame naar de persoon die zojuist zijn landing voor haar gemaakt had. Bestuderend liet ze haar bruine ogen over de vreemdeling heen glijden, waar haar blik als eerst vastgezogen raakte aan de felle, rode kleur. De lange, rode lokken hadden haar eerst laten denken dat ze te maken had met een vrouwelijk figuur, maar toen ze wat meer naar het totaalplaatje keek, werd die tweeseconde lang durende gedachtegang al snel weer weggeduwd. Met een beestachtige blik keek de man haar als één of andere wildeling aan, een houding aangenomen die iets dierlijks had. Hij viel bijna te vergelijken met een roofdier op deze manier. En de achterliggende gedachte dat hij zich tot dit moment ergens boven verborgen had gehouden, versterkte dit idee alleen maar.
Het volgende wat haar aandacht naar zich toe trok, was het zwarte vlak wat de man over zijn oog getrokken had. Een aanzicht wat wel interessant te noemen was. De jonge vrouw kon niet ontkennen dat het haar nieuwsgierigheid wist op te wekken. Wat zou er gebeurd zijn dat hij nu genoodzaakt was om dat lapje te dragen?

De man verbrak zijn onheilspellende houding door zich recht te stellen, de jonge vrouw automatisch een beter beeld op hem gevend. Het was op dat moment dat Casca haar hoofd volledig naar hem toedraaide. Met een neutrale blik volgde ze zijn bewegingen en nam ze dit moment om hem wat beter in zich op te kunnen nemen. Hij was lang gebouwd; was bijna een kop groter dan haar. Mensen als hij hielpen de jonge vrouw er altijd aan herinneren hoe vreselijk ze haar kleine bouw haatte. En als ze niet haar bruine kisten aan had gehad, was dat gevoel nu vast alleen nog maar erger geweest. De man liep immers op blote voeten. Kon je nagaan hoe groot het verschil zou zijn als ze zonder de hulp van de hoge zolen stond!
Nieuwe bewegingen werden gemaakt, die door de bruine irissen van de vrouw gevolgd werden. Met een glimlach die werkelijk voorbeeldig te noemen was vormde zijn bewegingen een buiging en heette zijn woorden de jonge vrouw welkom bij haar nieuwe thuis. Uitnodigend voor haar reactie ronde de man zijn zin met een vragende, hoge toon af en hield hij zijn hoofd in afvraging iets scheef. Voor enkele momenten liet de jonge vrouw niks van zich horen, bleef ze hem slechts aanstaren met een nietszeggende blik en verroerde ze geen spier. De enige vorm van beweging die bij haar vandaan kwam was de rook van de sigaret, die ongestoord nog altijd omhoog, de lucht in kroop om daar te verdwijnen. Maar zodra de dame een ‘geschikte’ reactie had uitgedacht voor zichzelf waren haar ogen die als eerst wat van zich lieten zien. De zekere fonkeling kwam er weer in terug, samen met een zelfverzekerd glimlachje die zich omhoog op haar gezicht wist te werken. Op de krullende beweging van haar lippen volgde haar sigaret mee, die met een subtiel gebaar een stukje mee omhoog ging. Tijd om het toneelspel te beginnen.

Rustig liet de vrouw zich iets door haar knieën zakken, om haar zwaarbeladen tassen op de grond neer te kunnen zetten. Wederom klonk het geluid van metaal wat tegen elkaar schoof en klikte wanneer de enorme gewichten de grond zachtjes raakte. Een ‘nette’ buiging van de vrouw volgde, duidelijk geïnspireerd op de bewegingen die de roodharige man net voor haar gedaan had. Hoewel haar buiging nog wat uitbundiger te noemen was. De bewegingen die de donkerharige vrouw maakte waren groter, overdrevener, duidde de spot die in haar acties zaten met een dikke strooplaag aan. Zwierig volgde de rook van haar sigaret elke beweging die ze maakte en drupte de verbrande as van het uiteinde af. “Vrouwe Casca, van de Darzi bloedlijn, goede Heer.” Haar grove, directe woorden had ze ingeruild voor nette woorden. Haar platte, vlakke accent had ze ingeruild voor scherpe, bekakte klanken. “En met wie heb ik het genoegen, ó Heer?” Haar reactie droeg duidelijk plaisanterie in zich mee. Haar hele uitstraling verklapte het. Vooral haar sprekende ogen gaven de spotternij in haar acties weer. De ondeugende, uitdagende twinkeling erin glom nog harder en helderder dan de best gepolijste edelstenen van de planeet Nova. Ze maakte het duidelijk wat ze van hem verwachtte; een reactie die haar wat meer duidelijkheid zou geven over met wie ze te maken had. Een reactie die haar wat meer zou vertellen over hemzelf. Ze daagde hem uit. Als ze toch voor zo een lange tijd met elkaar opgescheept zouden zitten, kon ze maar beter meteen polshoogte van hem opnemen. Testen waar ze zou staan met hem, hem een beetje uitproberen in zijn doen en laten. Testen of hij haar brutaliteit kon waarderen. Wie weet zou hij haar nog positief weten te verassen. Een twist waar de rebelse vrouw stiekem op hoopte.