Kit grijnsde breed terwijl het geitje voor hem vrolijk rond sprong. Nica leek van elke keer dat ze met een van haar poten de grond niet meer raakte te genieten. Kit had een klein stukje brood in zijn hand, waar het zwarte geitje zo nu en dan op af kwam. Als Nica een stukje af probeerde te bijten kreeg ze het elke keer weer voor elkaar Kits vel ertussen te krijgen. Kit droeg een zwarte rugzak op zijn rug. Het ding was niet zwaar, maar als hij eraan dacht wat erin zat, werd de rugzak ineens veel zwaarder. Toen Kit het gekletter van de waterval hoorde stopte hij even met lopen. Nica stopte met vrolijk rond springen en keek verbaasd op. Kit glimlachte even naar het geitje en hurkte neer. Nica kwam meteen naar hem toe lopen. Kit opende zijn hand en liet Nica het laatste stukje brood op eten. Het geitje leek te genieten van het kleine stukje brood. Kit aaide even over het kopje van het dier. Nica werd snel groot. Haar dragen werd al een stuk lastiger, maar helaas was het nog wel zo nu en dan nodig. Ze was nog steeds doodsbang voor water en nog steeds moest Kit haar dragen om haar naar een droge plek te krijgen. Kit stond op toen Nica het brood op had. Hij liet zijn rugzak van zijn rug glijden en opende hem. Nica keek hem hoopvol aan, maar Kit negeerde het. Hij wist dat het geitje nog wat brood wilde, maar hij had nog maar een snee brood voor haar. Het brood wat hij verder nog had was toch echt voor hem. Hij pakte een kleine fles uit zijn tas en liet die toen op de grond vallen. Hij keek Nica even aan en grinnikte toen. Hij pakte de kin van het diertje vast en zette de fles tegen haar bek. Hij wist dat ze niet snel wat zou drinken als ze op stap waren, dus hij moest haar wel helpen. Hij keek in de zwarte oogjes van het geitje. ‘Als je nou een beetje mee werkt hoef ik je niet te dwingen.’ Nica mekkerde kort en opende haar bek iets. Kit zuchtte even opgelucht en hij kneep zachtjes in het flesje zodat er water uit kon komen. Nica leek meteen te drinken. Toen het geitje uit gedronken was deed Kit de fles terug in zijn tas. Nica leek ineens een stuk rustiger. Kit grijnsde even en pakte toen een trommel uit zijn tas. Hij pakte er een broodje uit en deed de rugzak weer om zijn schouders. ‘Kom.’ Zei hij tegen het geitje voordat hij een hap nam van zijn brood en verder naar de waterval toe liep. Nica mekkerde even beledigd en huppelde toen achter haar eigenaar aan. Kit stopte toen hij de waterval zag. Hij liet zijn hand iets zakken en keek met samengeknepen ogen naar het kletterende water. Hij keek even rond en zag toen een boomstam liggen. Hij liep ernaartoe en ging erop zitten. Dat het ding koud en nat was maakte hem weinig uit. Nica ging voor hem liggen en drukte haar korte horentjes tegen zijn been. Kit glimlachte en liet zijn hand op de kop van het dier rusten. Terwijl hij nar de waterval keek verschenen er tranen in zijn ogen. Hij beet op zijn lip en sloeg zijn ogen neer. Het vallende water deed hem denken aan de koperkleurige krullen van Leylya. Zijn ogen begonnen te twinkelen bij de gedachte aan het meisje waar hij zijn leven voor had willen geven. Als hij gewoon geen ruzie met haar had gemaakt, als hij niet zo makkelijk weg was gegaan, had ze waarschijnlijk nog geleefd. Hij was ervan overtuigd dat dit zijn schuld was. Ze had hem al vaker gezegd dat ze zijn vrienden niet echt mocht, maar hij was altijd kwaad op haar geworden. En al die tijd had ze gewoon gelijk gehad. Vrienden.. Vast.
Kit sloot zijn ogen toen een enkele lichtflits voor zijn geestesoog langs flitste. Hij werd op moment als dit echt niet goed van die waarschuwingen. Hij opende zijn ogen en veegde zijn wangen droog. Hij keek op en trok zijn hand terug. Nica mekkerde opnieuw en keek hem even vragend aan. Kit glimlachte. ‘We hebben bezoek..’ Mompelde hij tegen het geitje dat haar kopje iets schuin hield.

Watervallen hadden hem altijd al geïnteresseerd. Hij wist niet waarom, maar Yosh vond het grappige dingen. Het waren net natuurlijke douches. Zouden mensen uit de oudheid ze daar ook voor hebben gebruikt? Hij zou dat best wel eens willen weten, maar voor zover hij wist bestonden er geen spreuken om mee door de tijd te reizen, net zo min als er naar zijn weten geen tijdmachines bestonden.
Hij had de halve dag rond om de waterval besteed. Hij zat in het gras, speelde met zijn handen in het water, gooide steentjes erin en probeerde ze over het water te laten stuiteren. Nu lag hij op zijn buik, met zijn gezicht boven het wateroppervlak en hij keek naar de rimpelingen die het naar beneden vallende water veroorzaakten. Zin om terug naar het kasteel te gaan had hij nog niet. Hier kon hij lekker rustig nadenken over de indrukken van de afgelopen dagen. Hij had zoveel meegemaakt, zo veel dingen gezien en gehoord. Hij voelde nu wat hij allemaal van de buitenwereld had gemist thuis, toen zijn ouders hem nog beschermden voor het minste en geringste. Met een zucht haalde hij een hand door zijn zwarte haren en stond hij moeizaam op. Hij voelde zich enorm loom. Slaperig rekte hij zich uit. Er plopte een idee in zijn hoofd op. Waren er niet altijd grotten achter watervallen? Yoshi stond nieuwsgierig op. Hij was altijd in voor een avontuur. Ook al moest hij er een beetje nat voor worden. Hij liet zijn schoenen, jas, sokken en trui achter aan de waterkant naast de waterval en haalde diep adem. Hij sprong door de waterval heen. Eigenlijk had hij beter moeten nadenken, hij had net zo goed tegen een rotswand kunnen aanbotsen, of in diep water kunnen belanden. Gelukkig was dat niet het geval. Hij kwam inderdaad uit in een soort grot. Tevreden schudde hij zijn hoofd als een soort hond. De druppels vlogen in het rond. Daarna haalde hij zijn hand even door de lokken zwart haar, zodat het minder in zijn gezicht hing. Hij liep een stukje verder de grot in. Zijn natte voeten kletsten tegen de stenen ondergrond. Het was nogal donker en hoewel hij niet bang was bleef hij liever in het licht. Hij draaide zich langzaam om en kuchte zacht. Zijn kuch galmde door de ruimte. Hij giechelde. Zijn lachje echode tussen de wanden. ‘Hallo?’ “allo… allo… allo… lo… o” Yoshi luisterde naar zijn zelf veroorzaakte geluid. Met pretoogjes opende hij zijn mond weer. Een klein wolkje damp kwam eruit terwijl hij ‘Boe!’ riep. “oe… oe… oe…” antwoordde de echo. Hij lachte. ‘Ben je een oehoe?’ “oehoe… oehoe… oehoe…” ‘Ja?’ “ah… ah… ah…”
Zo bleef hij nog even doorgaan. Lachend als een kind, maar dat was hij in enige zin ook wel. Na een tijdje kreeg hij het koud en was de lol wel van het spelletje af. Bibberend liep hij weer naar de waterval die de uitgang van de grot betekende. Hij was eigenlijk vrij ondiep gebleven. Het geklater van het water werd steeds luider tot hij weer voor de muur van water stond die hem scheidde van de wereld aan de andere kant. Hij nam weer een hap lucht en sprong door het ijskoude water heen. Rillend trok hij gelijk zijn natte shirt over zijn hoofd. Zijn broek kon hij natuurlijk niet uit doen, maar een winter/lentezonnetje scheen en het zou wel drogen. De lente zou nu wel snel arriveren. Hij trok zijn jas en trui weer aan en zijn sokken en schoenen en draaide zich weer om, om naar de plek te gaan waar hij eerst ook had gelegen. Hij bleef echter stil staan en keek naar een blonde jongen die met een zwarte geitje op een boomstam zat. Hij keek niet echt vrolijk. Yosh vond het nooit leuk om niet-vrolijke mensen te zien. Hij wilde die mensen altijd opvrolijken. Hij wrong zijn shirt uit en legde het in de zon op het gras. Toen liep hij naar de jongen toe. ‘Hey. Gaat alles goed? Ik ben Yosh.’ begon hij vrolijk en wachtte op een reactie.

[beetje laat maar ik hoop dat je er wat mee kan ]

Kit had de jongen die eraan kwam pas laat gezien. Hij was veel te diep in zijn gedachtes verzonken. De gedachte aan Leylya kon uren van zijn dagen kosten. Er zaten ook dagen tussen dat hij nergens anders aandacht. Soms was hij dan ook gewoon te beroerd om zijn bed uit te komen. Er waren ook dagen dat hij niks anders deed dan huilen. Het was misschien al wel even geleden, maar verwerken kon hij het gewoon niet. Misschien kwam dat door de manier waarop alles was gegaan. Misschien had hij het zichzelf wel vergeven als hij niet tegen haar had geschreeuwd, niet kwaad weg gelopen was, maar dat alles had hij wel gedaan.. Hij was kwaad geweest en ze hadden ruzie gehad, de keer erna dat hij haar weer had gezien was ze al dood. Toen hij de jongen opmerkte en dit met Nica deelde, zag hij nog niet echt hoe de jongen eruit zag. Maar toen de jongen naar hem toe kwam lopen werd het al meteen duidelijk dat de jongen vrolijk was.
‘Hey. Gaat alles goed? Ik ben Yosh.’ Kit lachte zacht en glimlachte. ‘Heey. Aangenaam, mijn naam is Kit.’ Hij was niet gewend dat mensen zo snel hun namen zeiden en al helemaal niet met zo ontzettend veel vrolijkheid. Eerlijk gezegd vond hij het wel prima, nu wist hij al hoe de jongen heette en hoefde hij het zelf niet meer te vragen. Hij voelde zich er nooit prettig bij als hij aan een ander moest vragen hoe hij of zij heette. Hij bleef het gewoon onbeleefd vinden. Nica mekkerde zachtjes en Kit keek op. Hij zuchtte even en beet op zijn lip. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Zijn blonde lokken wiegde mee op die beweging en zijn bruine ogen waren gesloten. ‘Nee..’ Zei hij zachtjes, amper hoorbaar. Hij keek naar zijn handen en volgde met zijn ogen de nerven in zijn handen. Hij slikte krampachtig en zei op het zelfde volume als eerst: ‘Nee, niet alles gaat goed. Niks gaat goed kan ik beter zeggen..’ Hij bleef naar zijn handen kijken, hoe onbeleefd hij het eigenlijk ook vond, hij kon het niet opbrengen om op te kijken, in de ogen van Yosh.
Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. De wind die langzaam blies deed hem denken aan de koperkleurige lokken van Leylya, de zacht tjilpende vogels deden hem denken aan haar stem, de zwarte kleur van zijn oogleden die zo nu en dan afgewisseld werden door een rode vlek als de zon kort tevoorschijn kwam, deden hem denken aan haar ogen. Hij haalde nog eens diep adem en opende zijn ogen weer. ‘Maar daar moet ik jou helemaal niet mee lastig vallen..’ Een korte lichtflits schoot voor zijn geestesoog langs en hij hield kort zijn adem in, bang dat er een hoge pieptoon na zou komen, maar die kwam niet en de aanleiding voor de waarschuwende lichtflits kon hij ook niet bedenken. Waarschijnlijk kwam het puur om de woede en het verdriet dat op dit moment door zijn lichaam gierde.
Kit keek Yosh kort glimlachend aan, al wist hij dat de pijn in zijn ogen te zien was en hij deed ook geen enkele poging om die angst weg te jagen. Het maakte hem niet uit, hij had de jongen toch al gezegd dat het niet geweldig ging. ‘En? Hoe gaat het met jou?’ Aan de ene kant was dit een fijner gesprek dan hij normaal voerde met mensen die hij voor het eerst in zijn leven zag. Normaal zou alles heel stroef gaan, niet dat het nu veel beter ging, maar toch. Nu was het in elk geval zo dat het een beetje voelde alsof ze elkaar al een tijdje kende. Minder stroef, minder onwennig. Gewoon, fijner dan andere gesprekken.

Meh.. Beetje waardeloos. Hoop dat je er wel wat mee kan

Zijn natte broek kleefde irritant aan zijn lange benen. Het kon hem niet veel schelen. Het enige waar hij nu aan dacht was de blonde jongen voor hem die droevig naar hem keek terwijl Yosh zichzelf voorstelde en vroeg hoe het ging. De jongen tegenover hem lachte zacht, maar zijn ogen lachten, ondanks de glimlach die bleef hangen op zijn gezicht, niet mee. ‘Heey. Aangenaam, mijn naam is Kit.’ Stelde de jongen zich voor. 'Ha, Kit. Leuke naam.' glimlachte Yosh breed. Hij wist nooit zo waar zijn talenten lagen, maar in mensen opvrolijken was hij aardig goed. Zou het hem dit keer weer lukken? Yosh hoopte het.
Hij hoopte ook dat Kit het niet erg zou vinden als hij naast hem ging zitten, maar wist bijna zeker dat het wel goed zat. Dus nam hij plaats op de boomstam. Het zwarte geitje mekkerde zacht en Kit, die in gedachten verzonken leek, keek op. Nog voor Yosh kon vragen naar de naam van het geitje begon Kit te praten. ‘Nee..’ Kwam er zacht uit zijn mond. Zo zacht dat Yosh zich even afvroeg of het niet nog één van zijn eigen echo's was die was ontsnapt uit de grot achter de waterval. ‘Nee, niet alles gaat goed. Niks gaat goed kan ik beter zeggen..’ vervolgde Kit al even zacht als zonet. Yosh boog zich een beetje naar de blonde jongen toe, om zeker te zijn dat hij het goed had gehoord. 'Niks gaat goed?' mompelde hij verbaasd, en al even zacht als Kit. Als het nog niet zachter was. Want Yosh kon dat niet geloven. Er gaat altijd nog wel iets goed. Zoals vandaag, vandaag was het mooi weer. Dat was iets wat goed ging. En hij was gezond toch? Yosh keek onderzoekend naar Kit's gezicht. Hij leek moe, een beetje bleek. Hij had zijn ogen gesloten, alsof hij sliep, maar opende ze plotseling weer. ‘Maar daar moet ik jou helemaal niet mee lastig vallen..’ zei Kit en Yosh trok zijn wenkbrauwen hoog op. Hoe zo niet? dacht hij. Maar hij hield zich, voor eens in zijn leven stil. Voor één keer wist hij geen woorden te vinden. Het was niet zo zeer iets wat Kit dééd, of wat Kit zéi, maar meer de energie die om hem heen hing. Het voelde alsof hij, Yosh, ook een deel van die droevigheid ook binnen kreeg. Ongemakkelijk schoof Yosh ietsjes van Kit af. Kit keek Yosh aan. Er was pijn te zien. Echte pijn. Yosh voelde zich gesnapt, omdat hij afstand had proberen te nemen omdat hij bang was om ook droevig te worden. Hij voelde zich schuldig. Hij schoof weer wat dichter naar Kit toe en ontweek de blik van de blonde jongen naast zich. ‘En? Hoe gaat het met jou?’ vroeg Kit nu op zijn beurt. Als Yosh nu eerlijk antwoordde zou hij zeggen dat het fantastisch ging. Kon niet beter. Deze nieuwe wereld, de nieuwe school waren geweldig. De nieuwe ervaringen waren super. Hij had al zo veel geleerd in de afgelopen maanden. Over zichzelf, over zijn toverkrachten, over andere mensen, over de wereld om hem heen. Als hij eerlijk zou antwoordden zou hij vertellen hoe leuk hij het hier vond, ook al miste hij zijn fantastische broer, zijn schattige zusje, zijn lieve moeder, zijn geweldige vader, zijn trouwe hond. Maar alles wat hij tegen Kit zou zeggen, als hij zijn zo perfecte leventje zou beschrijven... Het leek zo oneerlijk. En hij wist niet eens wat er was gebeurd met de jongen naast hem. 'Het gaat wel.' mompelde hij en keek naar zijn schoenen. Hij ademde diep in. Opeens, in een impuls draaide hij zich naar Kit toe. 'Met mij gaat het fantastisch, vooral sinds ik hier op school zit. Mijn leven is op dit moment perfect. Het kan niet beter. Maar daar wil ik het niet over hebben.' Zijn anders zo naïeve en lieve grijskleurige ogen stonden nu helder en fel. Ze leken ineens een zilveren gloed te hebben. En toen, vanuit het niets sloeg hij zijn armen om Kit heen en trok hem in een stevige knuffel. Zo'n knuffel die je van je vader krijgt als je hem een lange tijd niet hebt gezien. Zo'n knuffel die je klein zusje je geeft als je een rot dag had en ze die goed probeert te maken. Zo'n knuffel die je grote broer je geeft op een echt broers-onder-elkaar-moment. Zo'n knuffel die je moeder je geeft als je gewoon even moet huilen.

[Badabim badaboem! Ik hoop dat je wat met dit kan. Je moet begrijpen dat dit de eerste keer is dat hij iemand met écht verdriet tegen komt. Een hele nieuwe ervaring dus. Proud momma feelings]