Het zweet liep in straaltjes langs zijn rug naar beneden en doorweekte zijn shirt terwijl hij met een snelle beweging wat haar uit zijn gezicht veegde. Zijn tanden plantten zich voor een kort moment in zijn onderlip, maar hij moet al snel loslaten zodat hij terug normaal kon ademen. Hij had echt voldoende lucht nodig op dit moment, anders ¬zou hij makkelijk van zijn stokje kunnen gaan. Klonten aarde vlogen omhoog om achter hem weer op de grond te landen, een teken dat hij best veel kracht op zijn voeten zette zodat hij snel vooruit ging. Ozzy was deze ochtend vroeg wakker geschrokken na een nachtmerrie en had besloten om buiten even te gaan hardlopen voordat de lessen zouden beginnen. Het had toch geen zin om in zijn bed te blijven liggen na een nachtmerrie, iets dat hij als geen ander wist. De adrenaline gierde na zoiets altijd door je lichaam waardoor je je gewoon niet meer kon ontspannen en het dus onmogelijk was om terug in slaap te vallen. De beelden van zijn droom waren door zijn hoofd blijven spoken terwijl hij een losse short en een tanktop had aangetrokken. Het was buiten warm genoeg om een paar uur in die klerenbuiten rond te lopen en anders kreeg hij het wel warm door de inspanning die hij zou gaan verrichten. Sportschoenen werden goed dichtgeknoopt, flesje water werd uit de kantine opgehaald en zo was hij helemaal kwaad om een uurtje te gaan hardlopen.

Zijn ademhaling ging onregelmatig en het bloed ruiste in zijn oren. Waar iemand anders waarschijnlijk allang gestopt was, bleef de jongen vastberaden doorlopen zonder ook maar een beetje te vertragen. Ozzy had een goed uithoudingsvermogen, kon een tempo als dit zeker een halfuur volhouden voordat het echt moeilijk begon te worden. Hij had alles langzaam moeten opbouwen, had in het begin nog niet eens tweehonderd meter kunnen lopen voordat hij volledig uitgeput was. Het was maar goed dat hij zo’n sterke wil had, anders zou hij zijn conditie nooit op peil kunnen houden. Meer dan lopen kon hij namelijk niet echt doen omdat hij best klein was en eigenlijk nogal breekbaar was. Door iets in zijn verleden had hij nooit echt de kans gehad om te groeien zoals zou moeten, maar altijd als hij daar probeerde achter te komen kwam die hoofdpijn terug. Vroeger probeerde hij altijd om zich zijn verleden te herinneren, maar al die pogingen hadden hem geleerd dat dat er alleen maar voor zorgde dat de hoofdpijn telkens tien keer zo hard terugkwam dan daarvoor. Tegenwoordig nam hij dat risico niet zo veel meer, had ermee leren leven dat hij zich nog maar twee jaar van heel zijn leven kon herinneren. Dat had hij tenminste tot een paar weken geleden. Hij had een tweelingzus, een tweelingzus die hij blijkbaar niet meer mocht kennen. De uitdrukking op haar gezicht toen hij duidelijk had gemaakt dat hij haar niet herkende, had hem ergens echt geraakt. Ozzy kon zich wel voorstellen hoe Lightning zich voelde, wilde dat hij haar kon vertellen dat hij haar terug kende, maar dan zou hij liegen en laat liegen nu iets zijn dat hij niet kon. Op de een of andere manier hadden mensen het altijd door als hij loog waardoor hij er maar een gewoonte van had gemaakt om zoveel mogelijk de waarheid te vertellen.

Hijgend liet Ozzy zich uitbollen totdat hij volledig stil stond en legde zijn handen op zijn bovenbenen om even op adem te komen voordat hij zijn voeten weer in beweging zette en op een wandeltempo verder ging. Zijn longen brandden als hel en even sloot hij zijn ogen terwijl hij probeerde om zijn ademhaling terug regelmatig te krijgen. Zijn licht paarsige haren plakten tegen zijn gezicht en zijn tanktop was helemaal doorweekt. Dat liet toch zien dat hij best hard gewerkt had en als hij eerlijk moest zijn was hij best trots op zichzelf. Dat triomfantelijke gevoel was echter maar voor korte duur daar er zich ineens zwarte vlekken voor zijn ogen begonnen te vormen en hij zonder waarschuwen ineens door zijn knieën zakte. Die paar extra kilometer waren misschien toch een beetje teveel geweest voor zijn tengere lichaam. Hij had het moeten opbouwen, moeten stoppen van zodra hij een kilometer meer dan normaal gelopen had. Bij ieder ander zou dat waarschijnlijk niet erg veel uitgemaakt hebben, maar de meeste anderen hadden dan ook geen memoryblock en een lichte vorm van astma waar tegen gevochten moest worden. Zijn handen trilden terwijl hij zijn zakken afzocht naar het apparaat dat hem kon helpen om terug normaal adem te halen. Lichte paniek welde in hem op toen hij de ‘puffer’ niet vond en dat de conclusie kwam dat deze onderweg waarschijnlijk uit zijn zak gevallen was. Zwaar ademend zette Ozzy zijn twee handen terug op de grond en bleef zo even op handen en knieën zitten terwijl hij tevergeefs diep probeerde in te ademen. Door de zware inspanning zat zijn keel gewoon toe waardoor er maar weinig lucht naar binnen kon.

Hij moest zien te kalmeren, moest ervoor zorgen dat hij niet meer zuurstof verspilde dan nodig was. Op dit moment zat er nog wat lucht in zijn longen en daar moest hij het nu even mee doen totdat iemand hem zou vinden. Als hij die lucht te snel zou opgebruiken zou het wel eens slecht kunnen aflopen en zou hij Lightning voor een tweede keer op relatief korte tijd in de steek laten, alleen dan deze keer voorgoed. Een straaltje zweet liep over zijn slaap heen terwijl hij zijn ogen sloot in de hoop om zo beter te kunnen ontspannen. Het feit dat hij zijn puffer niet gevonden had, deed zijn van nature redelijk rustige karakter niet echt goed. Voor nu zag hij er nog best kalm uit aan de buiten kant, maar hij wist zelf goed genoeg dat dat niet zou blijven duren. Hoe moeizamer hij begon te ademen, hoe groter de paniek werd en hoe meer hij in de verleiding kwam om zich op te rollen tot een bolletje. Natuurlijk was het niet goed om zich op dit moment klein te maken omdat het dan negen kansen op de tien nog moeilijker zou worden om te ademen, maar de verleiding was gewoon erg groot. Gefrustreerd balde Ozzy zijn handen tot vuisten waardoor er wat gras tussen zijn vingers uitstak en klemde zijn kaken op elkaar. Door het zuurstoftekort begon hij zich al licht te voelen in zijn hoofd en de zwarte vlekken begonnen zich te vermenigvuldigen. Hoeveel wilskracht hij ook had, lang zou het niet duren voordat hij van zijn stokje zou gaan.

Het gevoel dat iets machtigs zijn kant op gelopen kwam, zorgde ervoor dat de jongen zijn hoofd wilde oprichten om te kijken wie zo’n sterke magiebron kon hebben, maar zelfs dat kostte veel te veel moeite. Ozzy begon steeds verder weg te zakken, merkte nog juist dat twee handen hem dwongen om gewoon rechtop te gaan zitten. In blinde paniek klemde hij zijn vingers aan de arm van de persoon vast toen deze iets tegen zijn neus en mond drukte. Het was er lang geleden dat Ozzy nog zo in paniek geweest was, maar dat kwam waarschijnlijk ook door het feit dat zijn moeder altijd en overal een puffer bij zich had gehad moest hij de zijne kwijt zijn, iets dat hij nu niet tot zijn beschikking had. Vanaf het moment dat de jongen merkte dat hij terug normaal kon ademhalen en de vlekken langzaam begonnen weg te trekken, ontspande hij zijn greep op de arm van de man terwijl er een enkele traan over zijn wang naar beneden liep. Even had hij echt het gevoel gehad dat het voor hem gedaan was en zelfs nu moest hij nog even wennen aan de hoeveelheid lucht die zijn longen terug opnamen. Na een tijdje duwde hij tegen de hand die het blad tegen zijn mond drukte als teken dat het goed ging en knipperde een paar keer met zijn ogen om zijn blik terug scherp te krijgen. “Bedankt,” rolde er wat schor over zijn lippen voordat hij zich half omdraaide en de man een zwak glimlachje zond. Ozzy was nog altijd half in shock over wat er gebeurd was en kwam wat wankelend overeind waarna hij zijn hand ook uitstak naar de man die hem geholpen had zodat hij deze kon rechttrekken. Het leek hem wel zo beleefd nadat hij praktisch zijn leven had gered. “Mijn naam is Ozzy, nog eens bedankt voor het redden van m’n leven.” Hij kon de man echt niet genoeg bedanken, iemands leven redden deed je namelijk niet echt elke dag. Voor een moment liet hij zijn groene kijkers over de man heen glijden om daarna tot de conclusie te komen dat hij hem nog nooit gezien had. Vast een nieuwe leraar of iets dergelijks, die kwamen tegenwoordig ook bij de vleet. "Excuseer als het voor u onbeleefd overkomt, maar bent u nieuw hier aangezien ik u nog nooit eerder gezien heb." Met nieuwsgierigheid moest je iets doen, right?