Tenshi liep uit de shuttels uit met 2 tassen, een grote tas met al haar spullen, een kleine aktetas voor alle schoolspullen. Ze vertrok naar de school zelf. Nam het in haar op en keek nog even rond. Ze vond haar kamer en deed dan ook rustig aan met van alles. Ze probeerde zichzelf zo snel mogelijk aan te passen. Enkele dagen gingen voorbij, Ze stond als robot bekend in de klas van wegen de weinige emoties die ze uitstraalde. Het verleden zat haar soms nog wel op de hielen, al die jaren moest ze op haar hoede zijn, vechten voor haar leven. En spontaan hoefde ze dat allemaal niet, het was een compleet nieuwe wereld voor haar opengegaan. Praten met mensen in plaats van vechten. Ze had op een van de eerste dagen een lijst met regels gekregen, Ze nam deze dan ook strikt aan. Ze begon er langzaam ook voor te zorgen dat de klas er ook naar begon te gedragen. Een van haar klasgenoten kwam naar haar toe op een einde van de les. Gaf een brief en liep gelijk weer weg. Ze keek haar na, ze hield haar hoofd een beetje schuin, ze herinnerde zich haar niet. Ze opende de brief en las het door, je had het snel uitgelezen door het enkele zinnetje dat erin stond. “Ga naar de grasvelden na school.”
De laatste les was voorbij, ze pakte haar spullen en liep door de gangen door. Ze groette de leerkrachten die ze tegen kwam, zorgde dat ze niet in de weg kwam voor ze. Ze was bijna bij de grasvelden toen een windvlaag het papiertje uit haar handen waaide. Ze volgde het briefje met haar ogen, draaide mee en liep er rustig op af. Paar andere leerlingen hoorde je dingen fluisteren. “Daar heb je haar weer…” “Ieew… ze is eng, laten we hier weggaan.” Tenshi keek niet om of naar ze, het was toch de moeite niet. Een nieuwe vlaag was voorbij gekomen, het papiertje ontglipte haar net aan. Daar stond ze nu, zonder enig idee waar ze species moest zijn hier. Ze hield haar haren tegen voordat die in haar gezicht konden komen. Het papiertje was ze nu wel kwijt. Ze zag iemand vanuit haar ooghoek, ze keek rustig naar hem. “Ohaio…” Zei ze simpel. Haar toon was neutraal. Net zoals haar blik altijd was. Ze draaide naar hem om en keek hem met een schuin hoofd aan.

( Ohaio = Hallo. Ze is slecht in communicatie, pas op x'D )

Liam had zijn favoriete plekje wel gevonden, Het grasveld. Op het muffe piraten schip van hem was hij frisse lucht dan ook niet echt gewoon. Het schip was namelijk zo gemaakt dat het van planeet naar planeet kon varen en als je een paar simpele dingen ombouwde dan kon het ook op het water. Zijn vloot was voornamelijk voor het reizen tussen planeten bedoeld dus de koepel was vrijwel altijd dicht. Nadat Liam rustig zijn buik had volgegeten in de cafetaria liep hij weer terug naar het grasveld. Omdat Liam even geen lessen had liep hij aardig langzaam door de gangen heen. Een wat ongewoon meisje passerde hem en Liam keek haar na. Ze begroete beleeft de leraren. Haar emotiloze gedrag was iets wat hem als eerste opviel. Bij de buitendeur bleef hij rustig staan en bekeek haar van een afstandje. Een papiertje waaide uit haar hand en ze ging er achterna en Liam volgde. Een paar meisjes zeiden wat nare dingen over haar en hij heek hun boos aan. Lichtelijk schrokken ze wat waarna ze hun mond dicht hielden. Hij richtte zijn blik weer op het meisje en schok een beetje toen hij niet naar haar kruin keek maar haar ogen. Hij had niet doorgehad dat ze gestopt was met lopen en stond nu naast haar. ’Ohaio' Hoorde hij haar zeggen. Het klonk emotieloos en zo was haar blik ook. Haar blik deed hem aan zichzelf vroeger denken. Het viel hem ook op dat ze hem in zijn thuis taal begroete en dus deed hij maar het zelfde. ”Kon'nichiwa” En schonk haar een vriendelijke glimlach. ”Stond er iets belangrijks op dat papiertje? ” vroeg hij rustig en keek even de richting in waar het papiertje heen was gevlogen waarna hij zijn blik weer gleed naar het meisje. Er was iets dat haar hem aantrok. Al kon hij het niet plaatsen.

Haar kamer was groter dan dat ze gewend was te hebben. Ze zette haar tas op de grond, haalde enkele schooluniformen eruit, gymkleding, vrijetijd kleding en een klein boekje. Het was een soort van dagboekje. Ze legde alles zorgvuldig weg, alles had een vaste plaats bij haar. Boeken stonden netjes op alfabet op de boekenplank, haar kleding netjes opgevouwen en gestreken op een plank in de kast. Haar eigen kleding die ze aan had, was netjes. Vuil vrij en zat niet in de kreuk. Haar schoenen waren ook schoon en heel. Je zou zeggen dat ze een perfecte leerling was. Het enige wat ze echter deed was zich aan de regels houden, op haar hoede blijven voor eventuele aanvallen. Ze kon de manieren van vroeger niet snel achter laten, te lang had ze moeten vechten daar. Te lang had ze mensen koelbloedig af moeten maken. Ze was wel naar revalidatie gegaan, nadat ze haar gevangen hadden. Het killen hadden ze er zo danig uit gekregen dat ze het alleen nog maar als verdediging zou gaan gebruiken.
Het papiertje was weggevlogen. Ze kan dat niet meer bereiken, dat wist ze zover nog. Gelukkig wist ze de tekst dat er nog op stond, maar voordat ze iets anders deed zag ze een jongen. “Ohaio..”Zei ze simpel, zonder al te veel klanken. Haar ogen gaven geen emoties weer. “Kon’Nichiwa” Sprak de jongen lachend terug. “Stond er iets belangrijks op dat papiertje?” Hij klonk rustig. “Betsoni…” Kwam er direct uit, alsof ze het antwoord al heel lang bij der hield. “Ga naar de grasvelden na school.” Ze keek even kort rond, zodat ze de omgeving weer in har hoofd had. Ze richtte zich weer op de jongen. Hij had geen shirt, tatoeages. Ze las de letters ASCE. Maar er zat een grote kruis door de S. Ze liep een rondje rond hem. “Tenshi” Zei ze vervolgens uit het niets. Ook keek ze hem recht aan, ze keek iets omhoog omdat de jongen groter was dan haarzelf. Ze wees naar z’n torso, zei even kort niets. “Shirtless…” Zei ze enkel. Al die tijd had ze dezelfde toon gehouden, dezelfde blik in haar ogen. Het was allemaal natuur voor haar geworden. Maar ergens voelde ze dat ze hem kende, ook al wist ze niet goed waarvan. “Wie ben jij.” Vragen deed ze amper, ze wilde antwoord en zou het ook wel krijgen.

( Betsoni – Geen idee. En nogsteeds is ze slecht in communicatie x’D )

De Emotieloze blikken die het meisje hem gaf deed zijn glimlach lichtelijk verdwijnen. Zijn gezichtsuitdrukking kwam wat bezorgder te staan. Kort bekeek hij het meisje. Ze antwoordde snel nadat hij vroeg het een belangrijk papiertje was. De manier hoe ze sprak was erg informeel en emotieloos. Even werd hij nog bezorgder, maar dat veranderde toen ze om hem heen begon te lopen. Tenshi? Hij ging er vanuit dat dat haar naam was en antwoorden het ook met alleen zijn naam. "Liam" Hij werd wat ongemakkelijk door het staren van haar naar hem toe. Toen ze naar zijn borstkas begon te kijken en shirtless zei streek hij met zijn linkerhand even over zijn torso heen alsof hij even voelde dat er geen shirt zat. "uhm, Is dat erg?" vroeg hij wat zenuwachtig. Neerkijkend op haar begon hij het gezicht van haar beter te bekijken. De aantrekkingskracht dat het meisje naar hem had leek niet van het meisje zelf bewust te komen. Hij kon er niet goed tegen dat hij het niet kon plaatsen. Op de vraag 'Wie ben jij?' keek hij even bedenkelijk. Niet goed wetend wat te moeten antwoorden begon hij zich beter voor te stellen. "Mijn naam is Liam Egao. Ik ben nieuw hier op school." Hij eindigde in een lieve glimlach. "En wie ben jij? Vroeg hij vriendelijk. Met nog steeds af en toe zijn blik over haar heen laten glijdend begon hij wat licht geïrriteerd te raken in zijn hoofd. Wat was dit gevoel? Waarom was het er?

~x~ Beetje flut sorry >-< ~x~

“Betsoni” Kwam er direct uit. Na een rondje gelopen te hebben zei ze haar naam vanuit het niets. “Liam”. Klonk hij iets ongemakkelijk. Ze wees naar zn borst en zei er wat op. “uhm, is dat erg?” Klonk hij weer zenuwachtig. Ze hield haar hoofd weer iets scheef. Ze dacht even na, alsof ze een foldertje zocht in haar hoofd. “Iedere leerling dient zich aan de gewone kledingvoorschriften te houden.
. Enige veel verhullende kleding, naveltruitjes, vieze schoenen, ongewassen kleding en nietige accesoires zijn niet toegestaan.” Kwam er rustig uit terwijl ze haar hoofd weer rechte. De regels wist ze uit haar hoofd, dat kwam door het fotografisch geheugen dat ze had. Iets trok zich aan naar hem, ze kon het niet plaatsen wie of wat. “Wie ben jij?” Vroeg ze simpel. "Mijn naam is Liam Egao. Ik ben nieuw hier op school." Een glimlach stond op zn gezicht. Tenshi bleef kalm bij hem. ‘wat is er zo anders.’ Vroeg ze in haar gedachte tegen zichzelf. Ze had er geen goed antwoord op. "En wie ben jij?” Ze werd uit haar gedachten getrokken. “Tachibana Kanade, leuk je te ontmoeten.” Boog ze er formeel bij. “Herken ik jou?” Vroeg ze aan hem, aan haarzelf. Ze was in de war geraakt, dat was ze zelden. Ze hield haar omgeving minder in de gaten dan dat ze normaal deed. Ze schudde zachtjes haar hoofd, wat was dit?

Bij het vragen of het erg was dat hij geen shirt aan had deed Tenshi haar hoofd scheef. Wat verbaast keek hij haar aan en wachtte op wat er zou gebeuren. Bij haar lange antwoord wat recht uit het boekje leek te komen keek Liam haar verbaast aan. "Ik heb wel een shirt bij. Als je wilt doe ik die wel aan." bracht hij het er wat aarzelend uit. Hij had de regels ook wel even vluchtig doorgelezen en het stukje over kleding ook wel gezien. Maar hij had nu eenmaal zo'n hekel aan shirts en zo. Voor de zekerheid hij hij daarom er een in zijn tas gedaan. Ze rechte haar hoofd weer waarna ze vroeg wie hij was. Beide stelde ze zich voor en Tenshi deed een formeel buiginkje. Liam deed een beleeft hoofdknikje en zei "U ook." Met nog af en toe bekijkend werd hij uit zijn gedachte gehaald wat er met haar was. Zelf wist hij ook niet goed op haar vraag te antwoorden. "Dat weet ik niet." Hij plaatste zijn duim onder zijn kun en vouwde zijn vingers over zijn kin heen. "Voor mij kom je me ook ergens bekent van voor. Alsof ik je goed ken." Voor een paar tellen staarde hij haar nog even aan waarna hij zijn armen in elkaar sloot. "Je aanwezigheid voelt bekend aan maar ik kan het het niet plaatsen." zei hij peinzend. Zijn zusje was wel in zijn gedachte opgekomen. Meerdere malen zelfs, maar hij kon moeilijk aan haar gaan vragen of zij dat was. Daarbij was zijn zusje pas 3 jaar oud toen dat gebeurde dus misschien wist ze er zelf niet eens meer iets van.

Ze dacht even goed na. Wat was dit? Ze kon het gevoel dat ze bij hem had gewoon niet plaatsen. Was het iemand van vroeger? Zou ze soms met hem nog hebben zitten trainen op Nova? Toen ze jong waren en voordat ze in de oorlog gegooit waren als stukken vlees voor de leeuwen? " Liam?" Begon ze rustig. Ze wachte even af tot ze antwoord kreeg. Zou het te lang duren vroeg ze het alsnog. " Je heb het ook overleeft" sprak ze zonder enig idee of het waar was. " hoe ben jij er weg gekomen?" Vroeg ze door of het de normaalste zaak was. Ze was z'n shirt helemaal vergeten. Net zoals op haar omgeving letten.
Nog niet zo heel veel tijd was verder gegaan toen ze elkaar hadden ontmoet. En nu al had Tenshi grote vraag tekens. Ze keek ineens even rond alsof ze weer terug kwam op een automatische piloot. Zo leek ze ook te bewegen. Links lagen een paar mensen van de zon te genieten. Rechts lagen een paar te leren of overschrijven. Boven enkele kleine wolken en vliegende diertjes. " nova.." zei ze enkel. Nova was haar thuis planeet zoals zij het nu gewend was. "Jij?" Vroeg ze weer enkel kort en monotoon. Na geluisterd te hebben en erop genikt te hebben keek ze hem pas weer recht aan. " vader moeder broers. " communicatie was nou niet haar beste punt. Dat kon zelfs een blinde merken. Toch waren er weer een paar aan her wijzen en liepen snel weg. Tenshi pakte er een boek uit haar tas en opende deze zodat ze er een blaadje uit kon halen. Het was ooit een mooie inkt tekening geweest van een vrolijke family. Nu was het een half afgebrande papiertje waar je amper mensen op kon herinneren. Niet te vergeten was het papiertje al jaren oud. " mam, pap, broers" herhaalde ze toen ze eenmaal het papiertje aan Liam had gegeven. Ze wist niet waarom, maar ze had voor het eerst de drang om iemamd het te laten zien.



Note: dit is met mobile geschreven. Kan thuis pas de spelfouten eruit halen. Sorry. en het is een flutje T.T

Liam bracht wat aarzelend uit of hij een shirt aan moest doen. Hopend dat dat niet hoefde. Hij had absoluut geen zin in om er een aan te trekken. Het werd even stil. Tenshi leek wat afwezig tot ze plots zijn naam zei. Na even te wachten op wat ze verder ging zeggen maar er niks kwam reageerde hij wat verbaast "Ja?". Tenshi sprak verder. Liam had echter geen idee waar ze het over had. Overleefd? Weg gekomen? Waarvandaan? Liams vreemde gevoelens voor het meisje werden als maar groter. Ook zijn geïrriteerdheid in zijn hoofd. Steeds meer moeite kreeg hij om zijn frustratie alleen maar in zijn hoofd te houden en het niet in zijn stem of uiterlijk te laten zien. Hij had alleen zijn broekspijp vast gegrepen met zijn linkerhand en kneep er in. "Ik begrijp je niet. Liams glimlach was weg en zijn gezicht stond neutraal. Zijn vriendelijke ogen waren naar bezorgd gegaan en bekeken Tenshi nog een keer. Het leek of ze iets leek te herinneren en ze keek even rond. Liam deed snel even het zelfde maar zag zo snel voor hem geen dreigingen. Ondanks dat die hier minder zouden zijn voor hem bleef de gewoonte wel bij hem hangen. Hij ontspande zijn hand die zijn broekspijp vast had en legde deze bedenkelijk over zijn kin heen. Wat rustger in zijn hoofd proberen te worden begon hij zijn gedachte hard op te zeggen. Tenshi sprak weer. Dit keer Nova. Liam begon steeds minder van haar te begrijpen. Waarom sprak ze niet in hele zinnen? Wat moest hij met Nova? "jij" kwam er achter aan. Hij ontspande zijn arm weer zodat beide armen weer naast zijn lichaam hingen. Liam keek haar rustig aan. "Ik kom oorspronkelijk van Razen af." Zijn bezorgde ogen veranderde naar pijnlijke ogen. Alsof hij een mes in zijn rug had gekregen. Hij keek even weg van Tenshi en probeerde de opkomende herinneringen tegen te houden. Met een afwendende blik nog vechtend tegen zijn herinneringen luisterde hij wel naar Tenshi. Al begreep hij weinig van de losse woorden die ze sprak. Zijn intressen in haar was er niet minder op geworden. Het gaf hem juist meer de drang om haar beter te leren kennen en meer over haar te weten willen te komen en haar beter te kunnen begrijpen. Tenshi kwam in beweging en ze pakte een boek waar ze een blaatje uit haalde. Liam's ogen keken wat verbaasts naar het papiertje. Het papiertje had een harde tijd achter de rug gehad, dat was wel duidelijk te zien. Ze reikte het uit naar Liam en rustig pakte hij het aan. Wat moeilijk staarde hij naar het half afgebrande papiertje. Het duurde een paar tellen voordat Liam zag hoe hij naar het papiertje moest kijken. "Pap, Mam, Broers" Herhaalde ze nog een keer. Liam keek naar de twee jongentjes die er nog op te zien waren met op de achtergrond de gestalte van de benen van de vader en moeder. Het was een oude inkttekening en de scherpte was er duidelijk van af. Hij keek naar het derde kindje dat er bij stond. Haar lichaam was nog redelijk te zien, maar haar gezicht en haren waren erg vervaagd. Met moeite probeerde hij de uitgevaagde gezichtscontouren van de jongentjes te zoeken. Bij het oudste jongentje zag hij wat onder zijn ogen. Aangezien het uitgevaagd was waren de sproeten die er oorspronkelijk zaten nu een soort van dikke blos geworden. Als een soort van flits zag hij het papiertje in zijn geheel ingelijst aan de muur van de huiskamer hangen. Wat geschrokken keek hij naar hoe de haren van het kind waren. Snel bekeek hij het andere jongetje wat er op stond. Met grote verbazing stond hij naar het papiertje te staren. De herinnering kwam verder naar boven. Hij herinnerde zich nog dat de avond voor zijn zusje weg gehaald was hij naar de tekening had staan te kijken en dat zijn moeder naar hem toe was gekomen om hem te zeggen dat ze het een erg mooie tekening vond. Ze had hem toen opgetild en een zoen op zijn voorhoofd gegeven. "Laten we voor altijd zo vrolijk blijven." Had haar vertrouwde stem in zijn oren geklonken. Ook herinnerde hij zich die avond dat zijn zusje weg gehaald was hij naar de tekening wilde kijken, maar er alleen een lege plek op de muur was. "Is dit je familie?" Bracht hij er met een brok in zijn keel uit. Nog steeds starend naar het papiertje ging hij even met zijn wijsvinger over het vervaagde gezicht van het derde kind heen. "Ben jij met enige mogelijkheid het derde kind op deze tekening?" Zijn blik gleed van het papiertje naar Tenshi. Hoe was zij aan deze tekening gekomen. Tranen vonden zich een weg om hoog bij het zien van de tekening. Het waren zowel de pijnlijke als vrolijke herinneringen die bij hem naar boven kwamen als de hoop die bij hem op kwam dat Tenshi misschien zijn zusje was die jaren geleden uit het gezin gehaald was.

" Liam?" Begon ze rustig. “Ja?” " Je heb het ook overleeft" sprak ze zonder enig idee of het waar was. " hoe ben jij er weg gekomen?" Vroeg ze. Ze had de grootste vraagtekens, de jongen tegenover leek het ook allemaal wat minder te vinden. Z’n lach verdween en zn ogen stonden anders. “Ik begrijp je niet.”

“Nova” Antwoorde ze daar simpel op. “jij?” Weer veranderde de ogen van hem. Dit keer naar iets wat Tenshi wel wist. Pijn, dat kon je lezen in zn ogen. “Ik kom oorspronkelijk van Razen af.” Hij wende nog zijn blik af, dat was het plaatje. Pijn voor dingen die zouden kunnen komen. Rustig pakte Tenshi een boek erbij, " vader moeder broers. " begon ze te praten. Even bladerde er in en haalde er een inkt tekening uit. Het was in een slechte staat, half verbrand en oud. Het kon moeilijk mooi zijn gebleven, ze had gevochten voor haar leven daar op Nova. Zonder te weten of het allemaal de moeite terug was. Terwijl ze de inkt tekening voor haar eigen neus had keek ze er even kort naar. Vervolgens gaf ze het aan Liam. “mam, pap, broers” herhaalde ze. Die inkt tekening haalde heel vaag iets in haar gedachten naar boven. Het was allemaal net een droom voor haar, dus het was moeilijk om voor haar een herinnering te noemen. Het was een donkere nacht, en mensen kwamen met maskers. Ze was rustig, later had ze geschreeuwd. Altijd na die droom, werd ze wakker met een onbehagelijk gevoel in haar maag. “Is.. Dit je familie?” Ze keek naar Liam, had hij nu een brok in zn keel? “Hai…” Antwoorde Tenshi rustig. “Ben jij met enige mogelijkheid het derde kind op deze tekening?” Tenshi had al die tijd rustig stilgestaan en Liam aangekeken. “Hai” Kwam er nu iets meer zekerheid in de stem. “Nani” Vroeg ze aan hem, wees op de tranen. Ze snapte er helemaal niets meer van. Zelf kreeg ze geen tranen, amper een emotie was uitgestraald gebleven. Rustig deed ze de boeken weer in haar tas. Het gevoel in der werd irritant voor Tenshi, ze keek even naar beneden en toen pas weer naar hem. Wat voor drang was dit? Waarom moest Tenshi hem steeds aankijken? Het was waar dat ze het geleerd had. Maar dit was erg, aanstaren was ook niet beleefd. “watashi…” Begon ze even twijfelachtig. “Watashi no ani o mitsukeru.” Zei ze met een goed gevoel van binnen, emotieloos van buiten. “Mission…” Ze liet haar hoofd iets hangen, keek vervolgens weer op naar Liam.

(Watashi no ani o mitsukeru. Betekend’ Finding my big brother’. Wasashi betekend Ik uit mn hoofd. )

Liam stond daar met het papiertje in zijn handen voor een meisje wat hij tot dusver eigenlijk niet kende. Nerveus van de uitstraling die het meisje had staarde hij naar de oude half gesneuvelde inkttekening. Een herinnering flitste in zijn hoofd voorbij. Dit papiertje was niet onbekend voor hem, nor de mensen die er op stonden. Een golf van verschillende emoties ging door hem heen. Tranen kwamen omhoog geborreld en een brok had zich in zijn keel gevormd. "Is... Dit je familie?"  bracht hij er wat moeilijk uit starend naar Tenshi. "Hai Antwoordde ze simpel. De tranen waar hij tegen aan het vechten was kwamen verder omhoog en stonden bijna op het punt naar beneden te rollen. Met een hand veegde hij de tranen uit zijn ogen weg en droogde zijn hand aan zijn broek. "Ben jij met enige mogelijkheid het derde kind op deze tekening? "Hai" Liams ogen werden groot. Voor een paar tellen keek hij haar geschokt aan. Watashi.... Watashi no ani o mitsukeru" De tranen begonnen als regendruppels over zijn wangen heen te rollen. Opluchting, blijheid en verdriet, Die emoties kwamen met overvloed omhoog.Met beide handen pakte hij de rand van zijn hoed vast en schoof deze wat meer naar zijn gezicht toe zodat die niet meer te zien was. Alleen nog maar de paar druppels die van zijn wang af op de grond vielen. Zijn benen begonnen wat te schudden van het verliezen van kracht er in. Tenshi.... Begon hij snikkend. "Ten... Shi.." Hij nam even diep adem en rommelde even in zijn tas om de tranen af te doen en zijn neus te kunnen snuiten in een zakdoek. Met trillerige benen ging hij weer recht staan en vermande zich terwijl hij zijn hoed weer goed op zijn hoofd zetten zodat zijn gezicht weer zichtbaar was. Met moeite keek hij haar weer aan en bracht zijn ademhaling terug naar gewone tempo. " Ik ben het oudst kind op die tekening." Hij gaf het papiertje terug aan Tenshi en wees naar het oudst kind dat er op stond. "Dat ben ik en dit is mijn kleine broertje." Zijn vinger gleed naar het andere jongetje waarna hij naar het derde kind gleed waar de contouren van het gezicht en haren niet meer te zien van waren. "Dit is mijn kleine zusje, Toen ik vijf was is ze opgehaald door gemaskerde mannen." Hij bleef haar hoopvol aankijken. Hij wist dat ze nog niet echt veel emotie had geuit, maar dat maakte voor hem nu niks uit. Als zij werkelijk zijn kleine zusje was dan was hij blij dat ze nog leefde. Hij had geen idee wat ze door had gemaakt in haar leven, maar zo was het ook andersom. De woorden die ze eerder had gezegd zorgde er nu wel voor dat hij zich wat zorgen ging maken. Hoe ze met andere mensen om ging dat was duidelijk niet van een normale jeugd. 'Jij hebt het ook overleeft. Hoe ben jij er weggekomen?' Wat had ze doorgemaakt? "Ik heb ook voor je gezocht, maar vanaf de dag dat je door de mannen me was genomen was er niks meer van je te vinden." Een opgeluchte glimlach kwam er op zijn gezicht "Ik ben blij dat je nog leeft en om je te zien."

“watashi…” Begon ze even twijfelachtig. “Watashi no ani o mitsukeru.” Zei ze met een goed gevoel van binnen, emotieloos van buiten. “Mission…” Ze liet haar hoofd iets hangen, keek vervolgens weer op naar Liam. Hij had z’n hoed voor zn gezicht en ook al was Tenshi niet groot, ze kon niet zien wat hij nu precies deed. Liam zijn hele lichaams houding leek wat te veranderen en even dacht Tenshi dat hij naar de vlakte ging. Ze deed een stap naar voren en hield haar handen zo dat ze hem in ieder geval kon opvangen. “Tenshi…” Klonk de jongen snikken. “Ten…Shi..” Ze deed een stap achteruit en buigt netjes. “Hai” reageerde ze simpel. Hij snuite zijn neus en veegde de tranen weer weg. Hij leek weer wat te kalmeren en begon weer te praten. “Ik ben het oudste kind op die tekening.” Tenshi pakte het papiertje weer aan en volgde zijn vinder terwijl hij verder sprak.  Ze luisterde rustig en bleef ook rustig kijken. "Ik heb ook voor je gezocht, maar vanaf de dag dat je door de mannen me was genomen was er niks meer van je te vinden." Even leek er iets van herkenning in haar ogen te zien bij de woorden van de mannen. Ze hoorde het daarna niet. Ze dacht terug aan die avond. Haar vader tilde haar op en gaf haar zomaar mee aan de mannen. Ze was goed geweest en stil gebleven tot ze het mooi vond geweest en het op een huilen had gezet. Nog nooit was zo verdrietig geweest toen. “Nii-chan?” Begon te een beetje twijfel achtig. Ze was nooit goed geweest in communicatie of dergelijk. Maar een of andere manier, kon ze het niet binnenhouden en sloeg haar armen om liam heen.  Ze gaf hem op een beetje onhandige manier een kleine knuffel. “Watashi wa ima koko ni ite kudasai mō shinpaishinaide kudasai.” Sprak ze rustig en monotoon. Vervolgens liet ze hem weer los en keek hem recht aan. Ze wist niet meer wat ze wel of niet moest doen, dit had ze nooit gehad. Nooit kunnen leren…
 

(Watashi wa ima koko ni ite kudasai mō shinpaishinaide kudasai. Means: I am here now, don't worry anymore please. KOrt I know D: Kan je er wat mee? ) 

Liam pakt zijn hoed vast zodat zijn gezicht niet meer zichtbaar was. Het was beschamend voor hem om te huilen en zeker als iemand anders bij hem was of hem kon zien. Kracht zakte weg uit zijn benen en hij begon wat te wankelen. Tenshi stapte naar voren en spreidden haar armen om hem op te vangen, maar Liam kon alleen maar de binnen kant van zijn hoed zien en merkt het niet. ”Tenshi.... Ten....Shi...." zei hij met een brok in zijn keel. De stap achteruit met haar buiginkje zag hij ook niet. Langzaam kalmeerde hij zichzelf een beetje en kreeg weer wat kracht terug in zijn benen. Hij bukte zich om zijn neus te snuiten en zijn tranen te drogen. Bij het terug op staan keek hij Tenshi aan en gaf haar de gehavende inkttekening terug. Hij wees met een vinger aan dat hij het oudste kind was en het half vervaagde kleine meisje zijn zusje. Ook legde hij haar uit dat ze mee was genomen en dat hij naar haar had gezocht maar geen spoor van haar kon vinden. Liam keek haar hoopvol aan. De ogen van Tenshi veranderde wat waarna ze ‘Nii-chan’ zei. het waren woorden die Liam al heel lang niet meer van haar gehoofd had. Wat klunzig en onhandig gaf Tenshi hem een knuffel. Zelf legde hij een hand op haar hoofd en een op haar schouderblad. De woorden die ze sprak lieten zijn tranen weer omhoog komen. Met heel veel moeite slikt hij ze weer in en nam een diepe teug lucht in. Hij bukte zich en greep de heupen van Tenshi vast en tilde haar op zodat hij haar een goede knuffel kon geven. “Ik heb me zo veel zorgen gemaakt. Altijd aan je gedacht en je nooit uit mijn gedachten laten verdwijnen... Ik kan niet blijer zijn dan je nu te zien en in mijn armen te hebben.” Weer slikt hij zijn tranen weer in m drukt haar wat steviger tegen hem aan. Nog even hield hij haar vast zonder iets te zeggen waarna hij haar weer neer zetten. “Je bent zo groot gegroeid.” Zijn glimlach was breed en vriendelijk. ”Wat... wat is er met je gebeurt? Waar was je al die tijd?” Vroeg hij wat aarzelend. Hoe graag hij het ook wilde weten. Net zo graag wilde hij haar er niet lastig mee vallen. Aan de vragen die ze hem eerder had gesteld kon hij uithalen dat haar verdeden niet zo'n pretje was geweest. Het maakte voor hem niet uit wat ze wel of niet had gedaan. Ze was nu hier. In een geheel. Althans zo ver hij het nu kon zien. Hijzelf had nu ook niet echt een geweldig verleden.

Liam trok Tenshi nog even dichter naar hem toe. Even bleef hij zo staan waarna hij haar weer terug op de grond zetten. Met enige tegen zin vroeg hij toch wat er met haar gebeurt was. Haar reactie was precies waar hij voor vreesde. De pijn de ze in haar ogen lied zien deed pijn voor hem. Hij had zo erg gehoopt dat ze gewoon ergens beters terecht was gekomen. Aandachig luisterde hij naar Tenshi. Dat er op Nova oorlog was wist hij haar al te goed. Toen hij nog met Alba op de boot zat had hij een gedeelte van het slagveld gezien. Ondanks de pijn die hij in Tenshi's ogen zat vond hij dat ze het heel erg kalm vertelde. Liam keek even naar de grond "Dat zal wel erg zwaar voor je zijn geweest." Sprak hij met medelijden in zijn stem en die had hij ook. Een stroom van gevoelens kwamen weer bij hem omhoog. Hoe hadden hun ouders dit aan kunnen doen? De vloed van woeden werd onder broken door Tenshi die 'Shirtless' zei. Rustig keek hij naar haar vinger. Blijkbaar stoorde het haar toch. Eerder had ze niet op zijn aanbod ingegaan dat hij en shirt aan kon doen, maar waarschijnlijk had Tenshi het zelfde vreemde gevoel over hem gehad als hij over haar. "Ik heb het niet zo op shirts, maar voor jou wil ik er wel een aan doen." eindigde hij met een glimlach. Hij bukte zich naar zijn tas toen en haalde er een lichtgele bloes uit met korte mouwen. De mouwen vielen tot bijna over de tatoo op zijn linker arm Alleen de E was nog te zien. Liam ging weer recht staan. De knoopjes van zijn bloes had hij open gelaten en met en paar rukjes deed hij de kraag er van goed. "Beter zo?" De woorden hadden nog maar net zijn lippen verlaten of een plotselinge windstoot kwam hun tegemoet. Door een simpele voet te herplaatsen herstelde hij zichzelf van omvallen. Zijn hoed flapperde wat in de wind en nog optijd kon hij zijn hand op zijn hoed plaatsen om te voorkomen dat hij door de windvlaag mee genomen zou worden. Met zijn hoofd de andere kant op gedraaid om zand in zijn ogen te voorkomen wachtte hij tot het voorbij was. Met een wat boze blik en half in gevechtshouding zocht hij met zijn ogen over het grasveld waar het vandaan was gekomen. Het was te abrupt geweest voor een gewone wind en ook veel te sterk ook. Een stukje verder merkte hij een paar leerlingen op die aan het stoeien waren. Hij wilder er op af gaan maar in zijn ooghoeken zag hij Tenshi opstaan en haar kleding afkloppen. "Alles nog heel?" Vroeg hij lichtelijk bezorgd waarna hij zag dat ze over een gaatje in haar panty kousje had. De bezorgde blik veranderde naar geïriteerd en hij wilde richting de studenten gaan die het hadden veroorzaakt. Echter liep Tenshi de andere kant op wat hem verwarden. Nog verbaast starend naar haar luistdere hij naar haar woorden. "Mochiron" Vlug wierp hij nog een nijdige blik naar de leerlingen, maar die waren te druk bezig om het op te merken. Kwaad zuchtend pakte hij zijn tas op en slingerde deze op zijn rug waarna hij met en snelle pas naar Tenshi ging en op het zelfde tempo verder liep."Dokoikuno?" Vroeg hij terwijl hij zachtjes wat vuil van haar rug en rokje af klopte.

~x~ Mochiron = Natuurlijk ~~ Dokoikuno= Waar ga je naar toe?~x~

“Shirtless..” zei ze en liet haar vinger weer zakken. Liam zakte en tenshi keek rustig toe. Iet wat nieuwsgierig deed ze een paar stappen tot ze zag wat hij deed. Liam deed de kraag goed. Ze knikte op zijn antwoord. “Hai, good..” Ze werd verrast door Een onverwachte wind stoot blaast Tenshi uit haar evenwicht waardoor ze op haar knieën en handen terecht kwam. Toen de windstoot voorbij was kwam ze weer rustig overeind. begon rustig haar kleding af te kloppen, er zat een kleine gat in haar panty kousje. Ze ging eroverheen met haar hand. “Alles nog heel?” Vroeg Liam, er klonk lichtelijke bezorgdheid in zijn stem. Tenshi keek hem even aan en knikte en liep spontaan weg. Enkele meters voor het gebouw keek ze nog naar Liam met een schuin hoofd. Aren’t you coming. “ probeerde ze het vragend. Hij antwoorde en ze knikte, ook keek ze even van hem toen hij vuil begon af te kloppen. “Dokoikuno?” Ze keek hem aan via haar ooghoeken. “ Need to change…” Zei ze enkel simpel alsof het nooit iets zou voorstellen. Ze had alleen niet aan Liam gedacht en hoe die daar tegenover stond.

Ze was naar de meiden dorm gelopen en had liam aan zn hand gewoon mee genomen. Ook al was dit tegen de regels, er stond niets in over het kort meenemen. alleen verblijven toch? In haar kamer liep ze standaard naar een la en trok daar een nieuwe panty uit. Ze deed haar schoenen uit en klom op het bed, vervolgens trok ze de kapotte panty uit en bekeek de gat. “ Not good for repair..” zei ze enkel en ze klom van het bed af. Trok haar schoenen weer aan en streek haar bed weer recht. Ondanks haar uiterlijk en gedrag was had haar kamer iets meer sfeer. Haar bed dek overtrek had strepen in 3 kleuren. Een grote knuffel zat op het bed, het was iets waar Tenshi nooit aandacht aan schonk. Een klein plantje stond op de vensterbank. Ze gooide de kapotte panty weg en trok Liam zonder pardon gewoon weer mee. Ze kneep zachtjes in zn hand en liep met hem naar een rustig plekje op de grasvelden. Ze ging daar weer zitten en pakte een bentobox uit haar tas. Pakte de stokjes er ook bij. “Itakimas.”Sprak ze simpel en begon rustig te eten. Klein hapjes gingen erin. Na het eten op te hebben keek ze naar boven. Sommige wolken leken figuurtjes te hebben. Ze stopte haar boxje weg en keek gelijk naar Liam. “Nani ga anata ni nani ga okotta?” Vroeg ze, wederom zonder na te denken of hij het wel prettig vond om erover te praten.

(Nani ga anata ni nani ga okotta? – What happened to you? en ik vind dat ik te snel post x'D en lekker lang ook o.O" not )

Liam haalde Tenshi in en volgde naast haar. Rustig vroeg hij waar ze heen gingen waar hij een simpel antwoord op terug kreeg. Voor de meisjes dorm had Liam stil gestaan en verwacht dat Tenshi alleen snel naar binnen zou gaan. Het verraste hem echter dat ze zijn hand vast greep en hem naar binnen sleurde. Wat ongemakkelijk had hij haar gevolgd. In haar kamer keek hij rustig rond terwijl Tenshi haar panty verwisselde. De kamer zag er normaal uit en hij zag tot zijn opluchting geen messen of wapens liggen. Liam keek stil toe hoe Tenshi nadat ze klaar was haar bed weer recht streek. De knuffel die op haar bed zat viel hem nu pas op. Starend naar de knuffel werd hij plots weer mee getrokken door Tenshi waardoor hij even bijna viel. Bij het kneepje in zijn hand kon hij het niet laten om breed te glimlachen. Zonder veel woorden te wisselen liepen ze samen weer terug naar het grasveld waar Tenshi een plekje uit zocht en ging zitten. Liam zeeg ook neer en keek toe hoe zij haar bento box op at. Zelf had hij net gegeten. Ondanks dat hij nu el weer zou eten liet hij het niet merken. In een ontspannen houding zat hij op het grasveld en kek naar wat de leerlingen aan het den waren en naar d wolken die over hun hoofden voorbij dreven. Tenshi was klaar met eten en Liam gaf haar een brede glimlach. Deze verdween half bij het horen van haar vraag. Al had hij er op kunnen zitten wachten, aangezien hij haar de zelfde vraag had gesteld. Voor een paar tellen was hij stil. De hand waarmee hij zijn hoofd ondersteunde lied hij nu tussen zijn benen hangen met nog steeds zijn elleboog op zijn knie leunend. "Ik wil het je best vertellen, maar ik zou wel graag willen hebben dat je het voor je houd." Begon hij zacht, maar wel goed voor Tenshi hoorbaar. Nadat ze er mee in had gestemd zuchtte hij nog een keer diep. [/b]"Nadat jij opgehaald was.... Heb ik geprobeerd te zoeken door wie je op was gehaald. Je vader was erg kwaad en je moeder erg verdrietig.'[/b] begon hij te vertellen. Liam zei het expres zo als haar vader en moeder aangezien Alba hem onder zijn vleugel had genomen en hij hem nu zag als vader. "Iedere keer als ik informatie bij hun probeerden te halen sloegen ze me en zeiden ze dat ik je moest vergeten. Dit heb ik echter nooit gedaan." En hij gaf een brede glimlach naar Tenshi. "Op den duur sloeg je moeder mij ook toen ik het vroeg en ben er toen mee gestopt om het verder aan hun te vragen. De jaren daarna was het eigenlijk vrij rustig." Liam liet even een pauze vallen. "Toen ik 9 was kwam ik 's ochtends thuis en je vader en moeder stonden beide in de keuken. Je moeder huilde terwijl je vader me bij de kraag van mijn shirt pakte en me in de handen van twee politie agenten duwden. Gelijk moest ik weer aan jou denken en ik vroeg me af wat er zou gaan gebeuren. Op het bureau kreeg ik te horen dat ze mij beschuldigde van moord op een familie. Hoe vaak ik ook tegen hun mijn verklaring uitlegde, ze geloofde me nooit. Ik werd veroordeeld tot 3 jaar cel." Wat pijnlijk keek hij weg bij de gedachte van zijn volgende zin. "Na de uitspraak werd ik de zaal uitgeleid en toen ik in de deuropening stond riep je vader "Jij bent geen zoon meer van me, Laat me je nooit meer zien." De drie jaar cel waren niet makkelijk maar ik heb het overleeft. Ik heb er zelfs een paar vrienden gemaakt.... Nadat ik vrijgelaten was wilde ik terug naar je vader en moeder, maar nog voor dat ik halve wegen was werd ik mee genomen door Piraten. Daar heb ik een week gevangen gezeten. De kapitein van het schip vond me blijkbaar interessant en wilde dat ik voor hem ging werken. Ik heb het aanbod aangenomen..... Op een avond werd ik naar hem toe geroepen en hij vroeg me wat er gebeurt was. Ik legde hem alles uit en hij adviseerde mij om niet meer terug te gaan. Omdat ik niemand meer had bood hij zich aan als vader voor me. " Liam glimlachte even breed bij deze herinnering. "Ik heb Alba veel te danken. Hij heeft me verder getraind met vechten en toen hij verraden was vertrouwde hij mij om het op te lossen. Ik ben nu een commander van zijn vloot. Hij weet waar ik ben en wat ik doe, maar dat maakt mij niet uit. Voor mij is hij nu mijn vader. De tatoo die ik op mijn rug heb is ook mijn gebaar naar hem toe dat ik zijn eigendom ben." Bewust had Liam het stukje dat hij terug was gegaan naar zijn ouders er uit gelaten. Van binnen hoopte hij ook dat Tenshi niet terug wilde, maar hij wilde het zelf niet opbrengen. Met zijn armen gestrekt in de lucht lied hij zich naar achteren vallen en legde zijn handen achter zijn hoofd. Starend naar de wolken zei hij "Dat is ongeveer wel wat er gebeurt is. Als je wat gedetailleerder wilt weten moet je het gewoon vragen." Met een brede glimlach draaide hij naar Tenshi toe met zijn hoofd. Ondanks dat hij nog maar een half uurtje of zo wist dat Tenshi zijn verloren zusje was had hij het gevoel of ze nooit weg was geweest met het vertrouwen en comfort die hij bij haar had.

"Dat is ongeveer wel wat er gebeurt is. Als je wat gedetailleerder wilt weten moet je het gewoon vragen." Hij lag languit in het gras en Tenshi keek hem even heel rustig aan. Ze wist niet dat Liam ook zo ongeveer een rottig verleden had. Was dit geluk of ongeluk bij het leven?  In ieder geval zou ze het geheim houden. “Anoh…”  begon ze voorzichtig maar toen ze keek leek Liam alweer te slapen. Ze keek naar zn hoed die rustig mee leek te wapperen met de wind en soms terug lande op zn gezicht. Ook wapperde het bloesje mee en ze werd langzamerhand gek ervan. Ze kroop stilletjes naar hem toe en begon het dicht te knopen. Bovenste knoopje was gedaan en zo door tot het onderste knoopje. Zo bleef ze even rustig zitten terwijl de dag steeds stukje voor stukje verder ging. Ze stond op en liep ,zonder wat te zeggen of Liam wakker maken, weg.
In de gangen liep ze weer rond alsof er niets aan de hand was. Het was gelukkig na de schooltijden en de meeste mensen waren toch al overal en nergens om nog op Tenshi te letten. In de grote zaal haalde ze wat te drinken en een vers broodje ingepakt. Ze boog netjes voor de kantine dame die het nog even snel voor haar gemaakt had. De tafels en de zaal was leeg. Bezems bewogen door magie en ruimde de hele zaal op. Buiten begon het al lichtjes te schemeren en op de gang kwam ze nog iemand tegen. Rustig luisterde ze naar hem en zijn problemen, gaf hem een kort klein advies en liep weer rustig verder. Het broodje en het flesje drinken stevig tegen haar aan gedrukt. Eenmaal weer buiten was het aan het schemeren, de klok vertelde dat het pas 5 uur in de middag was. Dat moest gaan duiden op een regenbui of iets in die zin. Het was toch maar een uurtje dat ze was weggeweest van Liam zijn zijde. Voorzichtig ging ze weer op haar knieën naast hem zitten. De wolken gingen snel over en waren grauw in de kleur. Ze legde het broodje en het flesje op haar tas neer zodat het de grond niet zou gaan raken. Ze had het speciaal voor Liam gehaald die al die tijd rustig aan het slapen bleek te zijn. De doezelde even weg in gedachten, probeerde vroegere dingen met haar ouders te herinneren wat niet zo geweldig aan het lukken was, het zou moeten lukken vond ze. En al snel begonnen de eerste spetters te komen. Ze begon aan Liam ze schudden. “wake up…”  sprak ze emotieloos. Liam leek niet te reageren en ze pakte hun spullen legde het onder een afdakje en liep weer rustig terug. Het spetteren was overgaan naar een lichte motregen wat steeds erger leek te worden. Het was niet gek, dat regen ineens. Zo veel mooie dagen moest er ook een waterig bij zitten. Tenshi schudde hem nog een keer, weer geen reactie. Ze was het zat en pakte gewoon een been, sleepte hem met kleine moeite gewoon mee. 1 meter voor bij 3 meter voorbij tot ze onder het afdakje waren. Daar liet ze zijn been zonder pardon op de grond vallen. Ging op een bankje zitten blijven naar hem staren. “Wake up” Zei ze nogmaals. Maar of hij dit keer wakker zou worden was maar een vraag. Het stof plakte aan haar lichaam, het was doorweekt van de inmiddels harde regen. Met haar vingers ging ze kort door haar haren heen, onder het bankje waar ze zat leek een kleine plas te komen. Ze was aan het druipen van het water. Het geluid van tikkende water druppels op een plas was ook sterk hoorbaar naast het regen. Langzaam trok ze haar benen op nadat ze haar schoenen had uitgedaan. “ Schoenen mogen niet op de banken. “ Sprak ze de regel uit. Met haar armen om haar benen heen liet ze die in plaats houden. Ze keek voor zich uit, herinneringen kwamen voor haar geest. Vrolijke en minder vrolijke herinneringen.


“TENSHI! KOMOP NOU?!” Ze werd aan haar mouw gegrepen en werd een greppel in geduwd. Bang liet ze een klein gilletje. “Wil je dood ofzo?” Sprak een bekende stem. ‘Leo! Ik wil dit niet! Ik wil naar huis!’ Sprak Tenshi bang. “Er is geen thuis… alleen overleven…” Sprak de stem van Leo kalm en eenzaam. Ze werd weer mee getrokken en een klein groepje volgde haar. Allemaal waren het kinderen van een jaar of 10, 9 jaar. Sommige zelfs 8 of 12. Een explosie was dicht bij hun en ze werden half uit de greppel geblazen. Tenshi en andere gilde hard, hadden kleine wondjes en snikte erg. Een iemand, Leader. Nam ze een voor een weer in veiligheid. Hij was de oudste, had alleen nog maar een doel. Zorgen dat de anderen er heelhuids vanaf kwamen. Maar ook die ging niet vaak door. Het was een belofte dat je alleen maar kon breken in deze oorlog. Zicht kwam weer langzaam terug, ze voelde zich heen en weer gaan.  Was ik in beweging? Was ik aan het lopen? Nee ze zat op iemands rug. “w….wat? “  Begon ze zachtjes en ze rijkte naar haar hoofd, ze schrok lichtjes. Er zat verband. ‘Niet aankomen Tenshi, doe maar rustig ik til je wel.’  Het duurde even voordat ze de stem van Leider had herkend. Ze zaten in een groot gat waar dingen gemakkelijk overheen gingen, er zat een kleine tunnel. We werden er doorheen geleid naar een ondergrondse plek. Deze plek zou niemand kunnen weten, het leek allemaal oud. Net oudere ruïnes, het zag er mooi uit en in tenshi’s jonge ogen leek dit allemaal een groot speelplaats.
Enkele jaren ging dit goed. Tot ze 7 werd, er was een spion binnen gekomen. En grotere mensen kwamen binnen vernielde alles en iedereen die ze zagen. Vrienden gingen voor haar ogen door, ook mensen die ze zag als familie na al die jaren. Waren weg. Tenshi rende naar een oude brok ruïnes, voordat ze kon gillen was er een hand op haar mond gelegd en daar lag ze bij een vriend. “Shh” zei hij enkel en de voetstappen gingen steeds verder weg. Ze draaide zich om en knuffelde hem. ‘Ben zo blij je nog te zien! Ik was zo bang dat je weg was! Ik was bang da-‘ Voordat ze nog verder door kon ratelen had hij de hand weer op haar mond gedaan. Pakte haar pols vast en zette het met haar op een rennen. Dit was geen veilige plek meer, zou het nooit meer zijn. Een magiër kwam voor hun, hij was groot en keek gemeen. “Tick tock goes the time goes the clock. When will all this stop?” Een zwarte gloed gleed over de man en hij wist als het waren zo snel wat te doen dat haar vriend roerloos op de grond lag. Bloed lag overal, net zoals lichaams delen en andere dingen. Overal en nergens lagen ze. Bang en in shock zakte ze op haar knieën. De tranen vloeide van angst over haar wangen en de man deed steeds stapjes dichterbij.  Na een kleine tijd nam woede het van haar over en voordat ze het wist had ze een zwaard in diens man maag gestoken. Geschrokken greep de man naar haar arm en smeet haar tegen een paar ruïnes aan. Tenshi viel hard tegen de muur aan en belande in en rode plas. De man liep enkele stappen en zakte vervolgens in. Tranen liepen over Tenshi’s ogen. Minuten lang ging alle geluiden door tot het plots dood stil was. Het ene been verzette zich over het andere en langzaam kwam er beweging in. De hele ondergrondse stad als het waren, was dood… alles lag er roerloos bij, alles was stil. Vrienden lagen er dood bij. Kleine steentjes vielen naar beneden en al snel gevolgd door de grotere brokken. Tenshi wilde niet meer leven, maar toch wist ze naar boven te gaan. Na al die jaren, eindelijk zonlicht. Was een raar gevoel, ergens, leek al het gevoel toch mee begraven te zijn met al haar vrienden en vriendinnen. En haar familie, slechts een handvol was ontstnapt. En nog geen jaar later waren ook andere kinderen in het gevecht gegooit. “When will it stop…”herhaalde ze soms de woorden als tenshi weer een nieuw iemand vermoord had. Haar stem was monotoon en emotieloos. Net zoals het leven voor haar eigen ogen. Altijd hetzelfde nooit meer anders. Vechten voor je eigen leven, vechten voor je eigen geest...


Je hoorde een kleine 'stud' van het bankje af, er lag daar een klein slapend meisje op de bank. Haar ademhaling was rustig en kalm maar haar geest en gedachten waren totaal het omgekeerde. Niet alleen herinnerde ze de herinnering waar ze zo van was geworden, ook al die mensen die ze ooit als familie nu zag kwamen weer naar voren toe. Verdwenen weer.  Half opgerold en nog steeds druipend nat van de regen. De regendruppels leken voor Tenshi te huilen want het stopte nog niet met regenen. Ze wilde niemand meer verliezen, ze zou voor ze vechten tot het einde. Alleen wie had het geduld met haar?


( kijkt terug… wooopsie x’D iets langer dan verwacht =3=” Sorry! Hopelijk kan je er wel wat mee ^^” )

Hij wist niet zeker of het was dat hij achter over op het gras was gaan liggen, maar een bekent gevoel bekroop zijn lichaam. Een warme tinteling van zijn tenen schot naar zijn ruggengraat. Zijn ogen verwijden zich lichtelijk waarna ze sloten. Zijn brede vriendelijke glimlach werd een neutrale streep en de spieren in zijn gezicht ontspanden zich. De tinteling ging verder aar zijn hoofd en bij het raken van het begin van zijn schedel was hij vertrokken. Zijn Narcolepsy was opgespeeld. Niks had hij er tegen doen. Het was hem ook niet gelukt om een waarschuwing naar Tenshi te brengen. Toen hij 4 jaar was was deze conditie voor het eerst gekomen. Een paar dagen had hij niet geslapen en op volle dag tijdens het doen van iets viel hij randomly in slaap. Ergens vroeg hij zich af of Tenshi het nog zou weten, maar ging er vanuit van niet.
Tijdens zo'n aanval had Liam meestal geen dromen. Als hij ze wel had waren het meestal nachtmerries. Nachtmerries die nergens over gingen. Zo vreemd dat je er niet eens aan zou denken of het wel een droom was of niet. Liam had geen besef meer wat er om hem heen gebeurden Hij merkte niks van Tenshi of de regen. Zelfs toen Tenshi hem begon te verslepen merkte hij niks.

Hij stond in het niks. Het was zo zwart dat hij niet wist of hij zijn ogen open of dicht had. In de verte zag hij een wit puntje waar licht vandaan leek te komen. Een zoevend geluid was te horen en al snel merkte Liam dat er iets op hem geschoten werd. Het ging te snel om te kunnen zien at het was. Meerdere kwamen op hem af gezoefd. Na een stuk of 6 te hebben ontweken merkte hij dat het geluid nu achter hem vandaan kwam. Haastig draaide hij zich om in het niets. Hij voelde zijn lichaam bewegen maar zag niks. Geen lichtpuntjes. Alleen een gezoem. Voor hem werd het zwart donker rood. De oppervlakte waar hij op stond was glibberig en Liam gleed uit. Wat doorzichtig plakkerig spul bleef aan zijn handen en benen plakken. Hij keek omhoog en zag een zacht roze plafond. Met zijn hoofd in zijn nek leggend kek hij naar het einde van het plafond. Er waren witte puntige uiteindes. Al snel kwam hij tot de realisatie dat hij in een gigantische mond zat. Uitglijdend stond hij op. Nog voor hij op zijn benen stond gebeurde er iets vreemds. Alsof je televisie aan het kijken was en het signaal verloor werd de droom aan flarden gescheurd.
Verbaast op het niets zittend bekeek hij wat er om hem heen gebeurden. Als derde persoon kreeg hij een soort filmpje te zien. Zonder zijn ogen er van af te halen stond hij op en staarden er naar. Het duurden even voor hij realiseerden dat hij naar Tenshi aan het kijken was. Geschokt keek hij naar het tafereel wat voor zich afspeelden.

Liam ogen sperden zich open. Met een ruk ging hij recht zitten. Niet door hebben dat het was gaan regenen of dat hij verplaatst was of dat zijn shirt dichtgeknoopt zat zocht hij om zich heen naar Tenshi. De vragen voor haar stormde door zijn hoofd heen. Een zachte plof was te horen en Liam keek meteen die richting in. Tenshi lag op de grond. Aan haar regelmatige ademhaling kon hij uit halen dat ze sliep. Een kleine glimlach sierden zijn mond bij het zien dat ze vredig sliep. Het getikkel van regen dong tot zijn hersens door. Rustig keek hij om zich heen waarna hij zichzelf bekeek. De achterkant van zijn lichaam en kleding was nat en zat onder het zand en grassprietjes. Een spoor van was ze gezeten hadden tot waar hij nu was kon hij uitmaken dat Tenshi hem hier heen gesleept had. Wat onder de indruk dat ze het voor elkaar had gekregen vertrok zijn gezicht naar bezorgt. Met zijn magie warmende hij zichzelf op. Stoom kwam van zijn lichaam en kleding af tot hij droog was. Liam stond op en zetten een paar stappen naar Tenshi toe Met een arm achter haar schouders en de andere in haar knieholtes tilde hij haar op. Met zijn rug ging hij tegen de muur zitten en legde haar in zijn schoot. Voorzichtig legde hij haar hoofd op zijn schouder en liet haar benen op een natuurlijke manier tegen hem aan liggen. Hij sloot zijn armen losjes om Tenshi heen en begon zichzelf lichtelijk op te warmen zodat Tenshi het niet koud zou hebben en droger zou worden.Starend en luisterend naar de regen dacht hij na over wat hij nu net gezien had. Met een hand ging hij door een paar keer door haar haren heen. "I'm not going to lose you again." zijn stem was vast beraden en kalm. De houding waarin ze zaten was niet vervelend voor Liam en het maakte voor hem daarom ook niet uit hoelang het zou duren voor Tenshi wakker zou worden. Zodra hij merkte dat ze wakker werd zetten hij een warme brede glimlach op om haar wakker te wensen.

Het was een nare droom wat ze had, van buiten zag je er helemaal niks van.  De droom die ze had kreeg nog een klein staartje.
Na een jaar had ze daar al veel doden gemaakt, niet omdat ze het wilde. Maar door haarzelf te verdedigen, ze viel nooit zomaar aan. Dan moest er echt wat zijn, iets ergs. Zoals vandaag, de zon scheen niet en het regende met bakken uit de lucht. Onder de regen stond Tenshi, emotieloos en nergens van op te kijken. Ze liep alleen door een oud vervallen straat heen waar je sommige zag wegkijken of wegduiken. Een iemand bleef middenop staan. “Tachibana… Eindelijk ontmoeten we dan, je vader had het al vaak over je.” De man had zijn armen over elkaar en keek haar aan. De hoofd van Tenshi ging wat schuin terwijl ze de man aankeek. “nani?” De toon van Tenshi was emotieloos geworden, dof en eentonig. “ Je bent gegroeit… “ De stem was moeilijk net zoals de rest dat erna kwam. Deze herinnering was zo vaak aan het vervormen dat ze het niet meer wist of deze wel echt was of niet. De ene keer vermoorde hij haar, de andere keer trok ze bij hem in. En werd zoals vroeger, vele dingen gebeurde. Deze keer ging alles anders. I’m not going to lose you again. Klonk er een echo. De herinnering viel als glasscherven kapot en werd een zwarte gat. De ogen van tenshi’s geest leken ergens blij te zijn, een kleine glimlach zelfs. ‘Will… this cycle break?’  Klonk er een stem van binnen, haar stem.

Ze voelde wat warms aan haar rechterkant, ook hoorde ze ergens vaag een hartslag. Er waren een paar kleine uurtjes voorbij gegaan, haar hand kwam steeds meer omhoog tot ze in der oog aan het wrijven was. “Nani” Klonk ze rustig. Ze keek op en zag een warme lach op zijn gezicht. Het trok nog meer vraag tekens op. Voorzichtig stond ze op van zijn schoot, keek even rond en merkte dat haar kleding nu alleen nog maar vochtig was. Ze liep zonder wat te zeggen naar haar tas en haalde er een broodje met wat te drinken uit. Ze had het eerder op de dag het voor hem gehaald, de kantine vrouw had het nog speciaal gemaakt. Terwijl ze terug liep keek ze omhoog naar de regen, het was dus nogsteeds aan het regenen. Ze ging op haar knieën zitten en gaf het broodje met het flesje drinken aan Liam. “ . . . “ Ze keek hem enkel aan zonder wat te zeggen. Ze leek even terug te denken aan de dromen die ze had gehad. Als snel stond ze weer op en pakte haar gehele tas mee. Pakte er rustig een boek uit en begon deze te lezen. Zodra Liam wat vroeg zei of deed keek ze op.

Tenshi werd langzaam in zijn schoot wakker. Rustig keek hij naar beneden en zag haar in haar ogen wrijven en schonk haar een vriendelijke glimlach. In de  uren dat ze geslapen had was de waterval van vragen gezakt waardoor Liam’s gedachten weer rustig en kalm waren. Wat verbaast keek hij haar na toen ze opstond. Met haar van zijn schoot af rekte hij zich even uit waarna hij verbaast naar een broodje en een flesje drinken keek die voor hem gehouden werd. Langzaam bracht hij zijn armen naar beneden en staarde haar aan. Even leek het een staar wedstrijdje te worden, maar Liam begreep het gebaar na een paar seconden en pakte het kalm aan. Tenshi liep weer weg en wat bezorgt keek hij haar na, maar glimlachte weer toen ze terug kwam met haar tas. Ze ging rustig zitten lezen. Zelf haalde hij de verpakking van het broodje af. Wat onderzoekend keek hij wat er op het broodje zat waarna hij een brede glimlach kreeg en nam er een normale hap uit. Op zijn gemakje en heel rustig at hij het broodje op. Starend naar de regen en af en toe naar Tenshi kijkend verdween het broodje langzaam in zijn maag. Zoekend naar woorden in zijn hoofd naar de vragen die hij wilde stellen en ergens hopend dat Tenshi iets zou zeggen. Een tijdje ging voorbij voordat het broodje op was en het flesje half leeg. “Say… Tenshi…” Begon hij wat aarzelend. “You showed me something, din’t you?... A piece of your past.” Een diepe zucht gleed over zijn lippen en zijn schouders ontspanden zich. “Is that really what happend to you? It must me so hard on you.” Wat gekraak klonk er van het flesje toen hij er wat in kneep. “I’m never going to let you get in to danger. I’ll always’s be there for you for now on.” De stem was zelf verzekerd en zo waren zijn ogen die Tenshi aan keek. “No matter wat happend to you. You are you and I still love you for who you are. Nothing  has ever changed that.” Met een vinger ging hij in zijn shirt om het wat verder van zijn keel af te brengen waarna hij moeilijk naar zijn shirt keek. Waarom wat het dichtgeknoopt? Wat onhandig begon hij het weer los te knopen tot het weer open was en zijn buik weer liet zien. Een wat te vrede glimlachje bij het zien er van sierde zijn mond.

~x~ gomene, hij is niet zo groot en stuff.. hopelijk kun je er wat mee ~x~

( ik zet ook wat jij erbij zet, anders word het verwarrend voor je XD )

“Say… Tenshi…”
“ hai?”
“You showed me something, din’t you?... A piece of your past.”
“Nani?” Ze had het zelf niet eens doorgehad dat ze de droom op hem ook had afgespeeld. “Is that really what happend to you? It must me so hard on you.” Tenshi keek hem aan met een schuin hoofd. Haar haren waren opzij gevallen. Had hij die droom gezien? Ze klapte het boek dicht en ston op. Ze liep naar haar tas en deed het boek erin terug. Ze zocht naar iets waardoor ze bleef rommelen. “Betsoni..” Haar ogen keken van links naar recht ze zocht wat en scande als het waren de omgeving en zag het in het gras liggen.  Ze luisterde tot hij uitgepraat was en kill zoals het nu leek rende ze of eerlijk gezegd jogde ze naar het stukje metalen plaatje. Ze hurkte en pakte het op, de regen tikte rustig op haar. Ze liet het gewoon rustig toe, het maakte haar niet uit wat voor weer of wat dan ook. De regen huilde voor haar als het waren. Ze pakte het vast en jogde weer terug, haar kleding was weer aan het druipen maar ze had het plaatje. Het stelde niet veel voor, voor anderen. Maar voor haar betekende het heel veel. Ze keek er rustig naar maar ergens diep diep verscholen in haar ogen zag je een sprankje hoop.  Het was een klein stukje van een smily van vroeger. “Yokata.” Zei ze enkel, emotieloos en rustig. Ze ging weer zitten. “ That is the history and won’t matter.” Ze liep weer naar hem toe en keek hem aan. Ze hurkte weer bij hem en knoopte de knoopjes een bij een weer dicht. “Cold.” Zelf rilde ze een klein beetje. Ze ging naar zn hoed waar ze het kleine stukje metaal tussen zijn hoed bank stopte.

( kort, sorry. )