Soms had je van die dagen dat alles en iedereen je mateloos irriteerde. Dat je die ander het liefste de grond in zou willen stampen. Diens ogen er uit zou willen lepelen en dan tergend langzaam en voorlijk pijnlijk een einde aan het leven van die ander willen maken. Wel. Zo voelde zij zich altijd. Vier en twintig uur per dag. Zeven dagen in de week. Tweeënvijftig weken in het jaar. Altijd. En ze kon het zich ook niet herinneren dat het ooit anders geweest was. Met een luide, geërgerde zucht gooide ze haar tas over haar schouder. Slenterde door de drukke schoolgang. Drukte. Giechelende barbiemeisjes. School. Vreselijk. Maargoed, ze had geen keuze. Als het op discipline een tradities aan kwam was haar vader baas boven baas. Hij had een goede naam op Shadra en dat ging hij echt niet door zijn dochter laten verpesten. En aangezien zij de oudste was geweest van een gezin met drie kinderen was ze in zijn ogen het belangrijkste. Het had zo zijn voordelen. Het oogappeltje van vader zijn. Een sluwe grijns krulde haar lippen. Toch dacht hij dat ze het allemaal niet aan kon. Natuurlijk. Hij zou het nooit laten merken wanneer hij trots op haar was. Wanneer ze iets goed deed werd ze nooit geprezen. Anderzijds. Was ze haar ouders er dankbaar voor. Dat ze op die manier geen zielig, zwak kuikentje was geworden dat niets kon leiden. Nee. Ze wilde op eigen benen staan. Zou zeggen wat ze wilde. Doen wat ze wilde. Gaan en staan waar ze wilde. Maar zou respectvol tegenover haar meerderen blijven. Want dom was ze zeker niet. Een lok van haar ravenzwarte haar streek ze achter haar oor. Een ieder die te dicht in haar buurt kwam of in de weg liep kreeg een ijskoude blik toegeworpen. Ze was nou eenmaal niet met vriendelijkheden op gegroeid en had die ook zeer zeker niet nodig. Twee ijsblauwe keken strak voor zich uit, wachtend op dat andere paar ogen dat die van haar zouden kruisen. Ze hoorde het wel. Het gefluister. Zou er vast wel bijhoren als je nieuw op een school was. Het was immers haar eerste dag hier. Wie in haar klas zaten, wie er hier op school zaten. Het boeide haar allemaal helemaal niks. Ze was hier voor zichzelf en niemand anders. Voor een seconde of drie sloot ze haar ogen. En wanneer ze die weer opende zag ze dat het te laat was en vol op tegen een ander aan knalde. ”Kijk uit je doppen mislukkeling!” Meteen had ze haar handen in haar zij geplant en keek de ander geïrriteerd aan. Net nu ze op weg was naar haar kamer om uit te rusten liep ze tegen zo’n idioot op. Yeah right. Super fijn. Het leek nu al geweldig te worden.

O P E N ~
Hij is kort sorry daarvoor [aa]

Met zijn gezicht naar een stel vrienden gericht praatte hij opgewekt. Zoals gewoonlijk tijdens uren dat ze geen les hadden en hij tijd had om zijn leren even opzij te zetten. Op de gang met een groepje praten en wat dollen. Het was de standaard met de vriendengroep. Mitsu glimlachte en liet zijn ogen langs zijn vrienden gaan. Het was toch leuk om hier gewoon te staan even zonder zorgen. Hij wist dat Nina nu les had. Maar dat deed er niet toe. Hij zou haar spoedig opzoeken. Een aantal zaten tegen de muur aan te leunen. Mitsu stond tegenover hun wat hem eigenlijk het meest bij het midden van het pad bracht. Maar hij stond kennelijk niemand in de weg. Hij glimlachte en grinnikte over weer een loze opmerking van een vriend. Zijn moeder was inmiddels nog steeds vechtend voor leven. Maar ze was stabiel. Gelukkig het zorgde er voor dat ook Mitsu zich stabieler voelde. De woedeaanvallen waren weer lichtelijk minder geworden en hij wist zijn emoties wat meer de baas te zijn. Hij zou Nina nog eens een keer belonen dat ze het zou uitgehouden had met hem. Mitsu hoorde een aantal mensen fluisteren. "Ik denk dat ik maar eens ga." sprak hij. Mitsu... siste een vriend en knikte naar een meisje met haar ijzige blik door de gangen liep. Mitsu keek naar de vriend en haalde schouders op. "Eens is de eerste dag hier..." sprak hij en wilde aanstalten maken om te vertrekken. "Ik heb nog les, ik zie jullie wel..." sprak hij en liep weg van de groep. Kennelijk liep Yazuki sneller dan hem en eind verder tegen hem op toen ze niet opletten. Mitsu keek op en hoorde de woorden. Op de achtergrond gaf een vriend de andere vriend van Mitsu een por in zijn zij en wees. Mitsu glimlachte en bleef kalm. Hij legde zijn tas over zijn schouder terwijl hij omdraaide. "Mijn excuses..." sprak hij kalm. "Maar was jij niet degene die tegen deze mislukkeling opliep..." sprak hij glimlachend. Hij was niet van plan om ruzie te zoeken. Hij zou kalm blijven kostte wat kost.

De enige manier om te overleven was enkel en alleen op je zelf te vertrouwen. De mensheid was onbetrouwbaar. Een goede vriend die je al van baby af aan zou kennen zou de volgende je vijand kunnen zijn. En waarom? Om de meest kleine akkefietjes. In feite om helemaal niets. Nada. Noppes. Waar het heen ging met de mensheid? De verkeerde kant op. Ze konden haar raar noemen. Gemeen. Koud. Het kon haar allemaal niets schelen. Ze stond tenminste op haar eigen benen. Hoefde niet op anderen te leunen. Hoefde geen steun van anderen. Die je vroeg of laat toch wel weer zouden laten vallen. In haar jaren op de lage school had ze al nooit vrienden gehad. Haar vader zei dat zoiets alleen maar voor narigheid zorgde. Dat het een teken van zwakte was. De anderen moesten je aanbidden alsof je een god was. Ze moest boven alle anderen staan. Als ze toch eens naar een ander glimlachte dan kreeg ze het thuis te horen. Etiquette was wel zeer belangrijk thuis. Maar de manier waarop. Ze moest zich reserveer gedragen. Geen emoties tonen. Zelfs geen blijk van waardering. Yazuki moest hard zijn. Niet gewoon hard maar keihard. Het zat er nou eenmaal van kinds af aan in. En aangezien haar vader zeer streng was had ze hem maar te volgen. Aangezien haar moeder niets deed. Die was veel drukker met haar broertje en zusje die een tweeling waren. Zijzelf daar in tegen was de oudste. Het beste in magie. Het leek wel alsof ze er een zeer natuurlijke aanleg voor had. Maar had het ook het zwaarste en stond dan ook het meeste in de belangstelling. Laat dat nou net iets zijn waar ze totaal niet op stond te wachten. Liever was ze op de achtergrond. Alleen. De aanwezigheid van anderen irriteerde haar mateloos. Vooral. Omdat ze niet beter wist. Net zoals de jongen waar ze zojuist zelf tegen aangelopen was. Zijn haar was blauw en zijn ogen donker. Haar gezicht betrok. Haar harde pokerface werd opgezet en haar armen sloeg ze voor haar borst. Donker was de blik in haar ogen. De kalmte waarmee hij sprak ergerde haar. Haar vingers knepen in haar huid om de woede de baas te blijven. Ze zag vanuit haar ooghoeken de blikken van het groepje jongens. Zag een vinger wijzen. Yazuki sloot haar ogen. Rustig blijven. Tot tien tellen. Één..Twe..Dr.. ze hoorde iemand lachen en meteen schoten haar ogen open. Nog steeds keek ze in het glimlachende gezicht van de jongen. Verdomme. Wat mankeerde iedereen hier toch!? Damn en hij had nog gelijk ook. Zij was diegene geweest die tegen hém opgelopen was. Maar dan nog. Hij moest daar gewoon niet lopen. Aan de andere kant. Was dat niet heel erg vergezocht? Yazuki snoof eens waarbij haar helblauwe ogen de jongen opnamen. Haar vader zou zich nu doodschamen voor haar. Zou haar er goed op afrekenen. ”Wel.. Tja..” Godsamme. ”Het is niets persoonlijks maar je moest daar gewoon niet lopen.” zei ze ijskoud. Oké dat was vriendelijk voor haar doen. De neiging om iemand te slaan was ongelofelijk groot. Maar ze zou zich moeten beheersen. Ze kon het immers niet hebben dat ze door zoiets van school gestuurd zou worden. Nee. Dit was een spel dat slim gespeeld moest worden. En wat dat betrof was ze tien keer zo slim als haar vader die hier nu toch niet was. Niet dat ze nu ineens vriendjes ging worden met alles en iedereen. Want dat kende ze niet eens. Na nog een diepe zucht ontspande ze ietwat en leek ze wat af te koelen. Haar hele leven was ze al koud en gemeen tegen iedereen. Puur zelfbescherming. Toch werd de koude blik in haar ogen wat milder. Misschien moest ze toch maar.. Nee. Ze ging niet zomaar haar excuses aanbieden aan een of andere jongen. Ten eerste kende ze hem niet. Ten tweede. Euhm ja. Wat was het ten tweede. Boeide het ook. Het ging gewoon nooit gebeuren. Klaar. Ze richtte een geïrriteerde blik op het groepje jongens waar deze jongen ook vandaan was gekomen. Was het nu de bedoeling dat ze iets ging zeggen ofzo? Yazuki kantelde haar hoofd en keek de jongen aan. Oké ze zou aftellen van dertig naar nul en als de jongen dan niets zou zeggen zou ze hem gewoon voorbijlopen alsof er nooit iets gebeurd was.

-Yaz is wel lief ^,^

Mitsu zijn ogen waren van de groep afgericht toen hij aanstalten maakte om te vertrekken en hij wuifde ze nog weg. Mitsu glimlachte. Zonder vrienden zou het leven alleen maar moeilijk zijn. Tenminste zo stond hij er tegen over. Zwijgzaam liep hij verder tot dat er op een gegeven moment iemand tegen hem aan liep. Mitsu was omgedraaid en had en keek de geërgerde dame aan. Hij glimlachte enkel en bleef gewoon kalm. Legde haar uit dat zij eigenlijk was die uit had moeten kijken. Ze kon het echter niet waarderen. Of het nu zijn kalme stem was of het feit dat hij gelijk had. Of het was misschien wel een combinatie van beide. Mitsu zag haar kwaad haar armen zowat fijn knijpen. Misschien kon hij dat eens doen tijdens zijn woede-uitbarstingen die hij tegenwoordig wel eens had. Hij hoorde haar twijfelende woorden in het begin. Hij zag dat ze naar woorden zocht. De woorden die volgden deden hem grinniken. "Als ik hier niet mag lopen, hoe kom ik dan in mijn les?" vroeg hij kalm. "De gang heeft niets meer dan een transportfunctie, je bent er niet alleen...." sprak hij zachtjes maar met een standvastige zekerheid. En opnieuw sprak hij woorden die ze niet kon ontkennen. "Maar inderdaad, misschien had ik niet zo breed moeten lopen....." sprak hij hij terwijl hij breed glimlachend over zijn achterhoofd wreef om de sfeer tenminste niet zo koel te houden als zij het maakte. Mitsu was niet van plan om ruzie te maken. Maar zijn blik verstrakte. "Als je denkt dat je op deze school alles bent mocht je het willen. Je kunt denken dat je alles bent, en dat je nooit fout zit. Maar een betere wereld begint bij jezelf..." sprak hij strak maar vastberaden. Het kon hem niet schelen dat ze hem te lijf zou gaan. Mitsu was het gewend en kon er wel op inspelen.

Yazuki keek hem koeltjes aan. Het zou dom zijn als ze op haar eerste dag hier voor problemen zou zorgen. Ze moest een ‘goede’ indruk achterlaten. Wat men dan ook maar onder goed verstond. Het was haar geleerd altijd respectvol en beleefd tegenover haar meerderen te zijn. Hoezeer ze iemand ook haatte. Met degene in een ruimte zijn die je het liefste wilde vermoorden was zwaar. En vergde veel energie van je. Toch was ze voldaan als het haar gelukt was de ander niet te doden. Iets waar ze hier heel erg haar best op moest gaan doen wilde ze niet net zo snel naar huis gestuurd wilde worden. Want moorden waren zeker niet toegestaan. Hoe leuk was het om het leven van een ander in je hand te hebben. Dat je je oppermachtig voelde omdat jij diegene was die de keuze tussen leven en dood kon maken? Dat was nou iets dat haar nog een beetje voldoening in het leven kon geven. Al het andere, alles waar ‘normale’ mensen van konden genieten. Dat miste ze. Nou ja. Alles? Er was toch wel iets anders dat haar deed genieten. Puur uit lust en genot. En zelfs dat moest gebeuren.. Haar twee helblauwe ogen bleven op de jongen gericht. Hij grinnikte. Lacht hij haar uit? Dat maakte haar onbewust nog kwader. Damnit ze moest gewoon kalm blijven. Laten blijken dat ze goed opgevoed was. Maar erhm, volgens mij had ze dan de eerste indruk nogal verpest. Ach wat zou het haar ook. Het was maar een of ander persoon. Moest ze daar nou waarde aan hechten? Haar blik was continue nogal koud en hard geweest. Maar toen ze zijn laatste woorden hoorde over dat ze niet moest denken dat ze alles was begon ze ineens te lachen. Een enerzijds aangenaam als koel geluid. Haar ogen hield ze gesloten toen ze haar lach liet weergalmen. Een enkeling keek op en keek in haar richting. Want het was daarnaast zeker geen vreselijk geluid. Het was als een melodie die de gangen vulde met een bepaalde kilte. Je wilde het aanraken maar tegelijk wilde je het afstoten. En zo was haar karakter dus ook. Gecompliceerd. Moeilijk na te gaan en zeer zeer onvoorspelbaar. Het ene moment was ze kalm en beheerst terwijl ze op het andere moment kon ontploffen en ongelofelijk kwaad kon worden om niets. ”Wat is je naam” vroeg ze zo uit het niets. Of ze het zou onthouden was echter een tweede. Soms wilde ze het , vaak vergat ze het toch weer. Maar als ze echt haar best deed kon ze namen en gezichten wel dergelijk onthouden. Als ze er maar moeite voor deed. Rustig keek ze naar de jongen. Negeerde alle drukte, alle gesprekken en vragende blikken om hen heen. Dit was misschien nog wel interessant namelijk. Zich nu weer wat meer onder controle hebbende ontspande ze haar armen en hief haar kin iets. Als ze nu niet meer door deze school kon lopen zonder nagewezen of nakeken te worden zou ze hem in ieder geval de schuld geven. Langzaam trok haar linkermondhoek omhoog voor een paar seconden. Menig een zou het een grijns genoemd hebben maar voor haar betekende het heel iets anders.