Met een hand ondersteunde hij het kleine diertje, en met zijn andere duwde hij het tegen zijn borst op. Hij streek met zijn vingers door het zachte vachtje van het konijn. Het neusje van ervan bewoog, toonde aan dat het ademde. De blonde jongen was overduidelijk blij met zijn nieuwe aanwinst, want een warme glimlach als deze kon je niet neppen. Hij had het diertje ergens buiten gevonden. Het was nog zo klein en hij was er dom genoeg vanuit gegaan dat het zijn moeder kwijt was of iets dergelijks. Had het dus maar meegenomen, om er later achter te komen dat het gewoon een uitzonderlijk klein exemplaar was. Maar hij had er niet meer over nagedacht om hem terug de wildernis in te laten gaan. Hij wou hem houden, had hem nodig. Hij had op het moment niemand meer. Hij wou niemand lastig vallen met zijn zorgen, maar dat konijn leek zich er niets van aan te trekken. Het verstond hem toch niet. Maar het was gewoon fijn om te weten dat iemand naar je luisterde, ook al verstond deze hem niet. En toen hij hem eenmaal een naam had gegeven was er geen weg meer terug. Kaylen. Kaylen was zijn konijn, de enige die hij op het moment had.
Hij liep gewoon door de gang, had het besluit genomen dat hij Kaylen een beetje het gebouw wou laten zien. Hij wist niet hoe het zat met het geheugen van een konijn, maar als het goed was; dan was het wel handig om de weg te weten. Dan kon hij altijd zijn weg terug vinden naar de licht etage, de etage waar hij sliep. Als eerste wou hij alle etages laten zien. Nou had hij wel de water etage overgeslagen, enkel omdat hij het niet zou kunnen verdragen om Kijito te zien. Hij was nog lang niet over het meisje heen, en vermeed haar dus. Hij wou haar niet zien, want dan zou hij gaan staren. Wat ertoe leidde dat hij uiteindelijk weg zou rennen en hoogst waarschijnlijk in huilen zou uitbarsten. En daar had hij geen zin in.
De nagels die zich tevergeefs in zijn huid probeerden te boren trokken hem uit zijn aandacht. ‘Wat is er?’ fluisterde hij zachtjes. Het konijn bewoog zijn oren, voelde overduidelijk dat er iemand in de buurt was. Langzaam keek hij op, meende een gestalte in de verte te zien. Hij twijfelde, kneep zijn ogen tot spleetjes. Bruine haren. Oké, dan was het goed. Hij liep ernaar toe, hield Kaylen wat steviger vast; automatisme. Een meisje, lange bruine haren verdeeld over twee staarten. En een koffer. Misschien was ze nieuw?
‘Hoi,’ begon hij aarzelend, wist niet zo goed wat hij nou moest doen, ‘Ben je nieuw?’ Hij keek naar haar koffer, toonde aan dat hij de conclusie daaruit had getrokken. ‘Kun je het een beetje vinden hier? Het is logisch als je verdwaald bent… Je wilt niet weten hoe vaak ik verkeerd was gelopen op mijn eerste dag,’ grijnsde hij flauwtjes, ‘Als je me verteld waar je moet zijn wil ik je best de weg wijzen, als je er niets tegen hebt.’

» Pfft, moet eventjes inkomen ;}

Haar zwijgzame en terughoudende houding deden hem in het begin denken aan Kijito. Maar het was te danken aan het feit dat ze totaal niet op het meisje leek dat hij gewoon kon blijven staan. Met een bescheiden lachje op zijn gelaat. Maar zijn beeld van het meisje veranderde al snel, enkel doordat haar houding veranderde nadat ze Kaylen had gezien. Had ze iets tegen konijnen? Misschien was ze allergisch of zo, maar daar zag hij haar eerlijk gezegd niet voor aan. Ze zag er eerder uit als een meisje dat juist graag dieren wou aanraken, en helemaal hyperactief zou worden in een dierentuin of iets dergelijks. Maar hij zat er wel eens vaker naast.
Hij wist niet waar hij haar glimlach moest plaatsen. Maar het was overduidelijk dat hij alles behalve gemeend was. Hij had zelf zoveel ervaring met het neppen van glimlachjes dat hij er oog voor had gekregen om te zien wanneer iemand hem dus nepte. Hoewel dit niet echt zijn plan was geweest, en het hem alleen maar problemen bracht. Hij wist niet wat hij moest zeggen als hij erachter kwam dat anderen vanbinnen eigenlijk erg bedroefd waren. Hij was wat dat betreft een ramp met mensen troosten. Dus negeerde hij het altijd maar, in de hoop dat dat het beste was.
Hij keek haar met grote ogen. ‘Eten?’ herhaalde hij haar een soort van. Hij keek naar het konijn in zijn handen, duwde het steviger tegen zich aan; bang dat het meisje hem misschien zou afpakken of zo. Hoewel het vrij onlogisch zou zijn als ze gewoon zijn konijn zou afpakken en voor zijn neus zou opeten. Maar alsnog, ze moest van hem afblijven. ‘Kaylen is alles behálve eten,’ zei hij uiteindelijk, het konijn verdedigend. Als je aan zijn konijn kwam, kwam je aan hem. Hij had het beestje omgedoopt tot beste vriend, op Axel na dan; maar die had hij al zolang niet meer gezien. Dus had hij alleen nog maar Kaylen, en dat was dus zijn alles.
Uiteindelijk keek hij weer met tegenzin naar het kind. ‘Wat voor soort magie beheers je?’ vroeg hij, overduidelijk ongeïnteresseerd. Waarom liep hij niet gewoon weg? Nou, omdat hij dat ook zo dom vond. En nu hij haar had aangeboden naar haar etage te brengen kon hij het ook net zo goed maar gelijk doen. En zo snel als mogelijk. Hij voelde er niet echt behoefte voor om bij konijn-etende mensen te zijn. Hij was er zowel bang voor, als boos op. Maar natuurlijk was het grootste gedeelte angst, zoals gewoonlijk.

» Yea, hemad.

Oké, zijn reactie was overdreven en dom geweest. Maar hij was en bleef een kind. En hij schatte haar niet ouder in zichzelf. Even oud of jonger. Maar enige tekenen van begrip toonde ze niet. Nee, ze was overduidelijk niet zoals Kijito. En daar was hij maar wat blij mee. Hij had eigenlijk wel behoefte aan iemand die geen overeenkomsten had met haar. Hoefde hij ook niet aan haar te denken, en des te meer pijn werd hem bespaard. Eigenlijk zou hij Kaylen dan ook weg moeten doen, want het beestje zorgde er wel voor dat hij altijd in zijn gedachtes verzonk et cetera. Maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om het diertje nu te laten gaan, het was net gewend aan de mensen wereld; het tam-zijn. Hij zou het niet meer redden in de wildernis, in zijn uppie.
‘Ik snap ook wel dat je hem niet gaat opeten,’ mompelde hij zachtjes, sloeg zijn ogen neer. Hoewel hij iets groter was dan haar gedroeg hij zich wel nietig. Maar zo gedroeg hij zich altijd, zelfvertrouwen nul procent. ‘Maar ik wou het gewoon eventjes duidelijk zeggen dat Kaylen mijn huisdier is en niet voedsel.’ Ze kon haar lachje niet waarderen, het voelde net alsof ze hem uitlachte. En waarschijnlijk was het ook wel zo. Hier had hij nou weer geen behoefte aan. Maar hij kon niet anders. Hij had iets aangeboden, en de goede manieren die er bij hem ingestampt waren toonden zich dan ook met mate. Hij kon er niet aan onderkomen, want anders zou hij zich uiteindelijk schuldig voelen.
Hij verstijfde vrijwel meteen bij het horen van haar antwoord. Een scheldreeks volgde in zijn gedachtes. Waarom moest alles nou weer tegen werken? Hij had niets voor niets die etage vermeden, en nu moest hij er alsnog naar toe. Hij kon zichzelf wel vervloeken voor het feit dat hij interesse had getoond in de nieuweling. Hij had gewoon door moeten lopen, onvriendelijk en totaal niet sociaal moeten overkomen. Maar nee, hij moest weer zo nodig vriendelijk gaan aanbieden om haar de weg te wijzen.
‘Dan moet je naar de water etage,’ merkte hij met een schorre stem op, keek met glazige ogen langs het meisje heen. Hij knipperde een paar keer en keek haar toen weer aan. ‘Als ik mijn handen niet vol had gehad zou ik je koffer hebben gedragen, maar nu zou je het echt zelf moeten doen. Of je moet Kaylen zo graag willen dragen.’ Niet dat hij het haar toevertrouwde om zijn konijn te dragen. Wie weet zou ze weg rennen, hem vet mesten en uiteindelijk hem opeten. Hij draaide zich een kwart slag. ‘Ik loop wel met je mee, want ik ben slecht in routebeschrijvingen geven. En dadelijk verdwaal je alweer, en dat moeten we ook niet hebben.’

Er klopte iets niet aan het meisje. Haar uiterlijk paste gewoon niet bij haar gedrag. Het plaatje klopte niet met de persoonlijkheid. Best wel komisch dat zijn plaatje altijd helemaal bij hem gepast had. Vanaf klein jongetje al. Hij was gedwongen om zich beleefd te gedragen tegenover iedereen. Alle manieren die hij kende waren erin gestampt, hoewel ze nu een beetje weg begonnen te ebben. Niet dat hij het erg vond. Het was een van de velen delen van zijn verleden die hij weg wou hebben, niet meer aan herinnerd wou worden. Maar iedere keer zijn geforceerde woorden en houding, het waren allemaal herinneringen aan zijn verleden. Hij haatte zijn verleden, alles eraan. Eerst was hij er altijd droevig door geworden. Nu ook nog wel, maar niet meer zo erg. Hij vond het meer vervelend en wou er gewoon niet aandenken.
Misschien was er ook iets in haar verleden gebeurt waardoor ze nu zo… Vreemd deed. Als hij eerlijk was vond hij haar gewoon erg irritant. Maar hij vond zichzelf dan weer grof overkomen en hield het maar op vreemd. Maar hij kon niet inschatten of er nou echt iets was gebeurt of niet. Hij gaf het wel het voordeel van de twijfel. Maar het kon ook gewoon zijn dat ze van zichzelf een vreemd persoon was. En dat haar uiterlijk gewoon bedrieglijk was.
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Dus je plant er ook op om hier te blijven slapen?’ vroeg hij, wist zeker dat hij de goede vraag had uitgekozen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Mij maakt het niet zoveel uit als je hier blijft slapen, maar ik denk dat er velen zijn met slechte bedoelingen. Dus om totale vernedering te voorkomen – waardoor je voor eeuwig op deze school nageroepen zult worden met o zo grappige bijnamen – zal ik toch maar eens een weg gaan zoeken naar je etage,’ legde hij rustig uit, ‘En ik wil je enkel wat frustratie besparen, want ik denk niet dat hij het type bent dat graag verdwaald. En ik ken de weg hier nu zo’n beetje uit mijn duim.’ Hij zat nu al een jaar op deze academie, dan was het logisch dat je hem zo onderhand uit je hoofd kende.
Hij keek naar het meisje. Oké, de neiging om zichzelf voor te stellen was nu totaal verdwenen. Dan had ze maar pech. Hij zou haar, of ze het nou wilde of niet, naar haar etage brengen. En dan zou hij haar toch niet meer zien, met een beetje geluk. Of ze moest toevallig ook in de tweede klas zitten, waar hij haar wel voor aanzag, en dan lessen samen met hem hebben. Maar dan kon hij alsnog doen alsof hij haar niet zag. Dus zo’n probleem zou dat niet zijn.

» Pfft. Je maakt het me wel moeilijk x.x

Ondanks haar geïrriteerde gedrag kon hij het niet helpen dat hij haar ongelofelijk schattig vond. Een van de voornaamste redens dat hij voor Kijito was gevallen was omdat ze schattig was in zijn ogen. Maar deze school stikte van de schattige meisjes. En hij als veertienjarige jongen… Oké, nu moest hij stoppen. Het was gênant om over zijn eigen gedachtes na te denken, en het was zo niets voor hem om zo over mensen te denken. Bovendien had hij zichzelf ook voorgenomen om nooit meer iemand anders leuk te vinden, op Kijito na. Achteraf had het hem alleen maar pijn gedaan, vreselijke pijn die hij niet meer wou ervaren. Wist hij veel dat je dingen zoals dat niet zelf kon bepalen. Je had het niet in de hand, maar hij was te koppig omdat te geloven.
Haar gegrom kwam onverwachts, maar zorgde ervoor dat hij enkel moest fronsen. Hij had nog nooit iemand horen grommen, op sommige dieren na dan. ‘Wat heb ik dan over jou gezegd?’ vroeg hij, meende de vraag. Hij zou niet weten wat hij over haar zou hebben gezegd. Of ze moest dat over slapen op de gang letterlijk hebben genomen. Man, dan had zij nog een slechter gevoel voor humor als hij. Want hij kon ook met moeite een grapje onderscheiden van een serieuze opmerking, soms dan. En lachte maar gewoon met de persoon mee, als deze lachte. Maar zijn lach was altijd wel te doorzien, maar men wist dat hij het niet snapte en liet het er maar bij.
‘Luister,’ begon hij uiteindelijk met één adem toch, overduidelijk moeizaam. Hij haalde weer adem en ging verder met zijn zin: ‘Ik wil je enkel ernaar toe begeleiden omdat ik bang ben dat ik je de verkeerde kant op stuur. Ik twijfel vaak aan mijn eigen woorden, dus zal je waarschijnlijk ook niets snappen van mijn routebeschrijving. En ik zou het erg naar vinden als je uiteindelijk op de verkeerde etage uitkomt, dan denkt dat het de goede is en vervolgens wordt uitgelachen door mijn fout. En dan word je uiteindelijk toch weer weg gestuurd en moet je weer je weg gaan zoeken. Dat snap je? Ja, oké. Dus laat mij gewoon mijn… ‘Werk’ doen en je begeleiden naar je etage. Je hoeft niets te zeggen, ik zal niets zeggen. Je hoeft me enkel te volgen en dan is het klaar.’ Hij stopte, moest weer eventjes zijn longen vullen met lucht. ‘Want zeg nou zelf; zie ik eruit – een jongen met een konijn in zijn handen – als iemand die jou van een trap af zou duwen om je te verwonden? Het verbaasd me al dat ik op het idee kom.’ Hij verbaasde zichzelf ook nog over een ander feit. Het feit dat hij alles achter elkaar had gezegd, zich niet had laten afleiden en zelfverzekerd overkwam. Het zou wel komen door Kaylen. Het konijn had een goede invloed op zijn gedrag, in die opzichten dan.

» Hij praat teveel ._.

Hij glimlachte, moest zichzelf inhouden niet te gaan lachen. Ondanks dat ze ontzettend irritant was, was en bleef ze schattig. Zelfs haar opmerkingen waren in een zekere zin schattig. Maar hij ging niet verder in op haar woorden, dat zou toch geen zin hebben. Het feit dat ze koppig was, was bewezen. En hoewel het ontzettend irritant was, kon hij het niet helpen dat hij het ook erg schattig vond. Wat had hij toch met meisjes en de term schattig? De enige vrouw in zijn leven waarvoor hij de term niet gebruikte was zijn moeder. Omdat dat gewoon vreemd zou zijn, en hij moest toegeven dat hij haar eigenlijk diep van binnen haatte.
Hij fronste. Zag ze hem als populair? Oké, ook nieuwe wending. Niemand had hem daar ooit voor aangezien. Maar hij vond het niet echt een complimentje. Hij vond al die populaire kindjes maar dom, als hij eerlijk was. Hoewel hij dat nooit zou laten zien, want hij wist wel wat de gevolgen ervan waren. Maar hij was goed in dingen verbergen. Hoewel hij dat de laatste tijd al best lang niet meer had gedaan, omdat hij erg was veranderd. Hij knipperde met zijn ogen.
Wacht… Waar was dat meisje gebleven? Hij zocht met zijn ogen naar haar, vond haar zittend op de vensterbank. Hij slaakte een zucht, nam de conclusie dat hij niets beters te doen had en ging uiteindelijk een halve meter van haar verwijderd ook op de vensterbank zitten. Hij zette het konijn op zijn schoot, gaf hem de vrijheid om te gaan en staan waar het wou. ‘Dus jij denk dat ik populair ben of wil worden?’ Hij lachte zachtjes, schudde zijn hoofd. ‘Nou, dan moet ik je teleurstellen met het feit dat ik een hekel heb aan populariteit. En als ik er een haat aan heb, waarom zou ik het dan zelf willen zijn?’ Hij zette zijn handen naast zich neer, omklemde de rand van de vensterbank.
‘En nee, ik heb inderdaad niets beters te doen. Dus het spijt me, maar ik ga pas weg als ik je heb overtuigd,’ was het laatste wat hij zei waarna hij zweeg, en naar het konijn keek op zijn schoot. Het beestje was bang ineen gekropen, stelde de aanwezigheid van de ander niet echt op prijs. Maar nieuwsgierig als het was kwam het uiteindelijk toch in beweging, hopte zo van zijn schoot af en ging naar het meisje toe. Hij kon het niet helpen dat hij lichte angst voelde, maar hij zou zich inhouden en het konijn laten doen wat het wou. Dan leerde het ook gelijk dat niet iedereen goede zin had hier.