Haar hoofd, half schuin. Blonde plukjes hingen langs haar wang en hingen voor haar ogen. De gele slierten leken haar blik te verpesten, waren wat onscherp omdat ze zich focuste op iets anders. Op iets wat buiten bezig was, iets wat ze veel interessanter vond dan de gele pluk die voor haar ogen hing. Een klein bruin eekhoorntje zat buiten in de boom aan een nootje te knabbelen. Heel vredig en rustig. Maar hij had dan ook niets te vrezen zo hoog in een boom. Hij had waarschijnlijk ook wel door dat hij daar veilig zat. En dat werkelijk waar niets of niemand hem wat aan kon doen. Behalve dan, wanneer een grote arend hem in het ook had en besloot om hem aan te vallen. Maar die waren er niet. Niet met dit weer. Want het sneeuwde, en er lag zeker wel 10 centimeter sneeuw op de grond. Vreselijk vond ze dat. Want als ze ergens een hekel aan had, was het wel de kou, het echte winterse gevoel dat je kreeg wanneer de ruwe eind langs je armen gingen om vervolgens kleine bultjes te vormen op je arm. Die bultjes noemde ze kippenvel, mierentietjes, pukkeltjes. Maar goed, ze had dus letterlijk helemaal niets met dit weer. Het was koud, ze was dan wel in de winter geboren, maar dat hield niet in dat het meteen haar leukste seizoen was. Nee zeker niet. De kou kon ze niet aan. Als ze nou een lama vacht had, had ze het waarschijnlijk nooit koud gehad, en had ze zeker weten van de winter gehouden. Maar lama’s waren nou eenmaal magische wezens in haar ogen. Ze konden niet laten zien wat ze voelde, maar zodra je ze pissed off had gemaakt konden ze tekeer gaan. Kon zei dat maar eens een keertje, zichzelf laten gaan. Laten zien hoe ze zich werkelijk voelde in plaats van elke keer maar weer dat vrolijke meisje te spelen. Maar dat ging niet. Nee, ze moest sterk zijn. Sterk voor haar broer. Omdat ze ergens diep in haar hart wist dat hij nog leefde. Hij was niet dood in haar ogen. Nee. Hij leefde nog. Was waarschijnlijk nog dapper bezig met strijden tegen het kwaad. Als hij dood was geweest had ze dat moeten voelen. Ze hield van hem, en zou dat dan ook altijd doen. Voorzichtig vormde ze haar hand in haar zak tot een vuist en drukte haar nagels in haar huid. Net zo hard tot ze een beetje zeer deden. Ze was kleinzerig. Maar wou ondanks dat toch zeker weten een soldaat worden. Haar vader was soldaat, haar broer was soldaat, en nu wou ook zij soldaat worden. Dan zou ze laten zien dat haar familie niet zo slecht was als dat iedereen op Gren zei. Want daar stonden ze dan ook bekend om. Om de familie die een moeder was verloren door de vader, met woede aanvallen. Maar zij zou de eer herstellen. Daar zou ze zeker weten voor zorgen. ‘Ik doe het’ mompelde ze zachtjes terwijl ze haar handen weer uitklapte. Voorzichtig haalde ze haar handen uit haar zakken en keek er even naar. De lijnen waren goed te zien, dat kwam omdat ze koud waren. Haar handen. Dan was alles altijd duidelijker dan normaal. Als hier een helderziende was, had zij simpelweg zo haar toekomst kunnen lezen. Niet dat ze daar in geloofde, maat stel. Ze voelde hoe het strikje in haar haar langzaam eruit gleed. Het blauwe lint viel op de grond en krulde zich rond haar voeten. Die waren bedenk door sportieve schoenen met witte kniesokken. Haar jurkje dat ze aanhad lied nog een klein stukje bovenbeen zien, maar niet te veel. Met een vage glimlach zakte ze door haar knieën en raapte het lint op. Wat was zij jaloers op de eekhoorn die net zo lekker zat te knabbelen aan die noot.

Voorzichtig probeerde ze met haar handen het strikje weer in haar haren te knopen. Het ging eigenlijk meer op gevoel. Want ze kon niet precies zien waar hij nu hing. Maar hij hing, en dat was een van de belangrijkere dingen die zeker was. Een van de dingen die zeker was in het leven. Net zoals het zien lopen van een mens. Dat is ook zeker. Al snel zag ze een silhouet van iemand in de verte steeds dichterbij komen. De grauwe kleuren ware al snel zichtbaar. Lijkbaar kon hij of zij haar niet zien. Vreemd. Haar jurkje was redelijk kleurrijk. Wanneer de silhouet nog een stuk dichterbij gekomen was, was het al snel duidelijk dat het een jongen was. Zijn haar zo wit als sneeuw, evenals zijn huid. Alsof het zo doorliep. Een donkerblauw vest bedekte zijn lichaam. Hij zag er nou niet echt gezond uit. Nee in tegenstelling. Ze kon wel concluderen dat hij er alles behalve gezond uitzag. En dat bleek maar weer wanneer hij in het licht stapte en langzaam vooronder viel. Fuck! Wat gebeurde er nou net? Een doffe klap galmde door de lege en sombere hal heen. Wat stof dook in de lucht en kwam al dwarrelend weer op de grond terecht. Ze zette voorzichtig haar benen in beweging. En al gauw kwam ze bij hem terecht. Wat moest ze zeggen? Wat moest ze doen. Langzaam zakte ze door haar knieën heen, waardoor die nu helemaal bedekt waren met haar jurk. Ze keek hem wat geschrokken aan wanneer bij begon te spreken. Maar ze mocht niet laten zien dat ze geschrokken was. Nee dat zou zijzelf ook niet leuk vinden, wanneer ze er zo uitgezien had. Niet dat het iets slechts had. Nee echt niet. Hij was waarschijnlijk gewoon ziek. Stel nou dat het besmettelijk is? Dan zou zij ook ziek worden? Nee echt niet. Daar zou ze dan maar mee moeten leren leven. Daarbij is zij gezond, en kan haar niets overkomen. Langzaam haalde ze een plukje haar uit haar gezicht en keek de jongen nog even aan. Hij zag er veel ouder uit dan dat zij was. Zeker 3 misschien wel 4 jaar ouder. Haar verbaasde gezicht verdween als zon voor de sneeuw. En een vriendelijke warme glimlach was te zien rond haar mond. ‘Moet ik je helpen opstaan?’ Langzaam stond ze op en reek haar hand naar de jongen toe. Niet dat er een kans was dat hij die zou aannemen. Misschien had hij wel een hoog ego systeem. Maar ze moest met iedereen om kunnen gaan. Als ze met haar vader kon omgaan kan ze ook met mensen die hier op school zaten omgaan. Plus hij is de eerste leerling die ze hier aan het ontmoeten is. Aangezien ze niet echt veel mensen heeft gezien is dit voor haar een soort, ‘happy’ moment. Want de eerste persoon die je op een school ontmoet laat meestal zien hoe het er eigenlijk aan toe gaat. Misschien is deze jongen niet zo’n goed voorbeeld. Want zoals ze naar hem nu kijkt, en naar het weer lijkt het hier wel verschrikkelijk. Alsof de leerlingen worden gemarteld, worden gepijnigd en wat dan nog meer. Nee vast niet. Ze had van andere mensen gehoord dat deze school goed was. Dat er niets te klagen was. Dus dat zou ze dan ook maar aannemen. Rustig trok ze haar hand weer terug en keek de jongen nog eens aan. Zetten vervolgens een paar stappen naar achteren om enige ruimte te creëren tussen hen. Rustig liet ze haar blik weer naar buiten vallen. Kijken of het eekhoorntje er nog zat. Maar nee, die was al weg. Was waarschijnlijk gevlucht voor de grote sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelde.

De jongen, de witte huid, het magere lichaam. Ze vond het nu al vreselijk, en ze had niet eens een idee wat er met hem aan de hand was. Misschien was het wel helemaal niet zo erg als het eruit zag, en viel het wel heel erg mee. Misschien was het maar tijdelijk, dat hij maar voor even zo eruit zag, omdat hij net hier terecht kwam. Of misschien had hij gewoon een griepje, en was het een beetje uit de hand gelopen. Ze mocht niet oordelen op andermans uiterlijk. Maar hij zag er zo toegetakeld uit. Alsof hij al zijn hele leven lang met dit probleem rond liep. Haar ogen waren half op de grond gericht, maar welden afgeleid doordat hij zijn hand in een vuist had. Zat er misschien iets in zijn vuist. Misschien had hij iets laten vallen probeerde hij het nu weg te stoppen. Mocht ze het niet weten wat er eigenlijk echt aan de hand was. Wat ook wel een beetje voor de hand lag aangezien ze hem helemaal niet kende. De jonge greep naar haar hand en stond vervolgens langzaam op. Leunde op de vensterbank en bedankte haar binnensmonds. Gelukkig verstond ze het wel. En waardeerde het dan ook. Fijn dat er nog mensen zijn die je hulp wél waarderen. In plaats van alles nemen en doen alsof er niets aan de hand was. Al gauw was het gesprek stil. Een ongemakkelijke stilte hing er rond. Waarom wist ze nou niets om te zeggen. Normaal ging dat anders heel makkelijk. Kon ze zo van alles lullen. Maar waarom nu dan niet. Gelukkig kwam de jongen voor haar, die overigens groter was dan zij was, met een vraag. Of ze hier nieuw was. Ja dat was ze. Ze was nieuw. Kwam net van Gren vandaan. Ging weg van het leventje wat haar op haar hielen zat. Ging weg van het huis waar ze vreselijke herinneringen heeft. Dingen die ze zich liever niet meer wilt herinneren. Maar toch elke keer weer in haar hoofd oppoppen. Soms leek het wel dat de gedachtes enkel en alleen maar kwamen om haar te pesten. Nadat de jongen zijn vraag had gesteld kwam al gauw een excuses voor het niet voorstellen. Dat vond ze eigenlijk geen probleem, want ze kon prima met andere mensen praten zonder ook maar een naam te weten. ‘Aangenaam William, mijn naam is Alysia Crock.’ Ze knikte netjes bij het zeggen van haar naar en keek hem vervolgens weer aan. ‘Ja, dat klopt. Ik ben nieuw hier op Starshine, ik kom net van Gren vandaan. Nouja net dat was eigenlijk twee dagen geleden. Jij zit hier zeker al een tijdje of niet?’. Niet dat ze hem vaker gezien had. Nee eigenlijk had ze weinig van de mensen hier gezien. Maar het leek wel alsof hij hier gewoon een soort van bekende was. Dat hij wist waar elk lokaal was, en dat hij wist waar alles stond. ‘Mag ik je misschien iets persoonlijks vragen?’ vroeg ze vervolgens. Ze kon het niet laten om te vragen wat er met hem aan de hand was. Ze was gewoon te nieuwsgierig. Ze moest gewoon weten wat er met hem was. Want ze kon zowel bezorgd als bang voor hem zijn. Misschien was hij wel heel anders dan dat hij op het eerste gezicht leek te zijn. Rustig wachtte ze af op een antwoord. Ze verwachtte eigenlijk een nee. Aangezien ze elkaar dus niet kende.

Iets persoonlijk vragen is altijd vreemd om te doen. Zeker wanneer je er eigenlijk een beetje naast zat. Want wie weet was deze jongen wel helemaal niet ziek. En leek hij het alleen maar. Dat zou overigens enorm gênant zijn. Vragen aan iemand of die ziek was, en vervolgens een antwoord krijgen dat hij of zijn juist helemaal niet ziek was. Maar dat ze gewoon er wat minder uit zag vandaag de dag. Dat was dan ook een van de weinige redenen waarom ze meestal geen persoonlijke vragen durfde te stellen. Maar er waren er een heleboel meer. Qua redenen dan. Want dan heb je ook nog mensen die juist niet willen dat je iets persoonlijks vraagt, en dan toch maar ja zeggen. Puur om niet onbeleefd te zijn. Ergens vond ze het dan jammer. Had dan gehoopt dat degene die tegenover haar stond ja had gezegd omdat hij of zij het meende, en niet enkel uit beleefdheid. Maar zo was zij dan weer. Ze vond het af en toe ook wel een lastig als mensen die echte flapuiten van alles aan haar vroegen. En zeker wanneer het over Oliver ging, haar broer. Waarvan ze nog steeds is overtuigd dat hij leeft, en dus niet is overleden in een gevecht. Want zo was Oliver niet. Hij won altijd, met alles. Elk gevecht dat hij deed won hij. Ook toen zij nog klein was en andere haar pesten. Dan kwam hij eraan en vocht voor haar. Ook toen won hij. Ze had gewoon nog hoop, hoop dat hij nog leefde en dat hij ergens op Gren, of welke andere planeet dan ook rondliep. En dat hij op een dag langs zou gaan komen en een verassing mee neemt. Haar omhelst en verteld dat het hem spijt dat hij weg gegaan is. Maar dat is enkel een sprankeltje hoop.
Rustig haalde ze een keer diep adem en keek de jongen bedenkend aan terwijl hij aan het vertellen was dat hij hier inderdaad al een aantal maanden rond loopt. Dus hij moest de school zo ondertussen wel kennen. Dat was handig. Mocht ze ooit niet weten waar ze was zou ze het simpelweg aan William kunnen vragen. Het was alleen een beetje jammer dat ze dan eerst naar hem opzoek zou moeten gaan voordat hij haar kon uitleggen waar ze was. En wie weet was ze dan allang langs hetgeen gelopen waar ze eigenlijk naartoe moest. Dus eigenlijk had dart ook al geen zin. Vervolgens knikte William en vertelde haar dat ze hem wel wat persoonlijks mocht gaan vragen. Met een kleine glimlach op haar gezicht ging ze weer recht staan en keek hem aan. Weet ze zeker dat ze dit aan hem vragen kan? Zometeen kwetst ze hem. En dat is dus een ding dat ze graag niet wilt gaan doen. Ze slikte een keer en kroos haar vingers achter haar rug. ‘Ehm, nou kijk…’ begon ze wat aarzelend. Nog steeds niet wetend of ze het nou wel of niet zou moeten vragen. ‘Je viel net, en je ziet er een beetje ja hoe moet ik dat zegge, ziek uit. Niet dat ik je beledigen wil, echt niet.’ Snel zette ze een stap achteruit en haalde haar handen vlug van haar rug af om een kalmerend gebaar te maken. Niet dat hij boos leuk of wat. Maar puur om te laten merken dat ze hem dus echt niet wou kwetsen. ‘Mag ik misschien weten wat je hebt? Ik weet dat we elkaar eigenlijk niet kennen op onze namen na dan, maar ik heb nu al medelijden met je.’ Medelijden? Kom op, kon ze dat niet beter verwoorden. Zo moeilijk was het niet om gewoon een vraag te stellen, maar verwoorden was weer iets heel anders.

Zijn hand die door haar haren gingen. Die voorzichtige elk haartje in een andere positie zette, en vervolgens op haar schouder lag. Dat was typisch iets wat haar broer bij haar deed. Snel even een hand door haar haar doen, een teken dat hij er voor haar was, en dat ze niet bang hoefde te zijn dat hij zou vertrekken. Toen dan, want nu was dat wel anders. Nu is ze bang, ze heeft niemand die ze kan vertrouwen, niemand bij wie ze even kan komen uithuilen. Maar ze moest niet gaan huilen, want dat was een teken van zwak, en zeker wanneer je het leger in wilde zoals zij. Want dat is wat ze wou, in de voetstappen van haar broer en vader stappen. Laten zien dat ze sterk is. Daarom had ze ook haar lange haren afgeknipt. Haar mooie lange haren die ooit in vlecht konden. Vlechten die tot aan haar navel hingen. Maar nu kan dat niet meer. Nee nu is dat slecht een herinnering. Ze had er genoeg van, de lange haren zaten alleen maar in de weg. En wanneer ze het zou afknippen leek ze ook veel meer op haar broer. Het enige probleem toen was, dat ze op een jongetje leek. Mensen dachten dat haar broer een broertje had. Daarom gaf hij haar een lint, een lint dat ze in haar haren moest stoppen. Gelukkig heeft ze nu al haar vormen gekregen waardoor mensen haar niet meer met een jongen vergeleken. Het hakte er wel op in, wanneer mensen je gaan vergelijken met een jongen. Je zelfvertrouwen gaat op zo’n moment omlaag, je bent dan bang dat niemand je ooit als een meisje zou zien. Maar gelukkig is da nu anders. Gelukkig zien mensen dat nu wel in. En haar korte haren blijven kort.
Wanneer ze merkte dat William meer ging leunen op de vensterbank zette ze een paar stappen weer in de richting van hem. Wou laten blijken dat hij haar heus wel even als steunpaal mocht gebruiken. Vond ze heus geen probleem. Nee dat liet ze wel toe. Graag juist, zeker wanneer nu blijkt dat hij het er moeilijk mee had. Maar al gauw begon William over wat hij nou eigenlijk had. Want hij gaf heel eerlijk antwoord op haar vraag. Wat ze dan ook erg fijn vond. Niet dat ze zou doorvragen wanneer hij geen antwoord zou geven. Nee je moest de keuze van een ander respecteren. Dat was nou eenmaal belangrijk. Crestworms? Nee nog nooit van gehoord, het klonk dan ook niet echt fijn, wanneer hij uit begon te leggen wat het precies was trok ze haar wenkbrauwen op. Het klonk vreselijk, hoe kon je nou leven met wormen in je lichaam, die je magie sterker maken. Maar ondertussen ook je lichaam opvreten, de energie uit je opneemt. En dat alles alleen maar omdat zijn ouders wouden dat bij beter werd in magie? Dat waren geen ouders, die hadden dat nooit mogen doen. Snel legde ze een hand op de zijkant van zijn schouder en probeerde hem geruststellend aan te kijken. Wat overigens best vreemd was, want hij leek veel ouder dan zij, maar dat kon dan ook komen doordat hij erg vermagerd en bleek zag. Maar toch ze scheelde op zijn minst 2 jaar. Al snel kwam er een naam voorbij, Alice, wie zou Alice zijn? Tante, nicht zusje misschien wel zijn vriendin. Dat zou ongelooflijk lief zijn, wat het overigens sowieso wel was, hem helpen en steunen in de tijd dat hij het het hards nodig had. Geweldig als je zo’n persoon om je heen hebt. ‘Wat vreselijk, dat wat je ouders gedaan hebben’ rustig haalde ze haar hand weer van zijn schouder en keek hem aan.
William kapte het gespreksonderwerp al snel af. Hij begon te rillen, legde zijn armen om hem heen, hij bleek het niet fijn te vinden om erover te praten. Fuck, waarom moest ze dan ook vragen wat hij had, als ze dat nou gewoon niet gevraagd had was er waarschijnlijk ook niets aan de hand geweest, maar nee hoor, ze moest het weer verpesten. ‘Ehhm sorry ik had er niet over moeten beginnen. Gaat het een beetje?’ En zodra ze haar vraag had gesteld vroeg hij hoe het met haar gezondheid ging. Eigenlijk viel er niet zo heel veel te praten over haar gezondheid. ‘Met mij gaat het wel, Ik heb nergens last van, geen problemen zover ik weet. Wie is trouwens Alice?’ Wie is trouwens Alice. Herhaalde ze zichzelf in haar hoofd, alleen dan met een kinderachtig stemmetje. Waarom moest ze nou weer zo ongelooflijk nieuwsgierig zijn. Als het belangrijk was wie Alice was had hij het haar wel verteld, zo niet, dan was het waarschijnlijk ook niet belangrijk genoeg geweest. Met een vriendelijke glimlach probeerde ze hem aan te kijken, proberend niet te denken aan hetgeen wat zijn ouders deden.

Ah, Alice was dus zijn zusje. Had ze wel verwacht. Zou ze hier ook op school zitten? Zou ze op hem kijken qua uiterlijk? Ze had niemand gezien met wit haar, en een bleke huis. Om eerlijk te zijn. Maar misschien leek ze wel helemaal niet op hem, en leken ze alleen op elkaar qua innerlijk. Als dat zo zou zijn zou ze haar waarschijnlijk wel aardig vinden. Wat versuft keek ze weg van William. Ze luistert. Ze moest eens weten. Haar vader had haar verboden om naar deze school te gaan. Om ook maar een poot op dit stuk land te zetten. En toch deed ze. Zo goed luisterde ze dus blijkbaar ook niet. Als ze haar vader weer terug zou zien zou ze haar vermoorden. Misschien niet letterlijk. Hoewel dat moeilijk te zeggen was, want hij heeft ook haar moeder vermoord. Zonder ook maar een greintje spijt te laten tonen. Ze kon er niet tegen. De rechtbank had moeten beslissen dat hij geen voogd meer over hen mocht hebben. Jaren leefde ze in angst, angst dat ze net zo zou eindigen als haar moeder. Doorbloed in de handen van haar vader, geen ziel meer in haar lichaam. Nee vreselijk. Ze wou niet meer terug gaan. Voor geen goud. Al werd ze van deze school gestuurd wat een kans was van 1 op een honderd duizend. Dus eigenlijk niets was. Snel keek ze hem weer aan, was vergeten hoe onbeleefd het kon zijn wanneer je iemand niet aankijkt wanneer de ander aan het praten was. Al snel vroeg William weer een vraag. Een vraag die haar eigenlijk niet goed viel. Nee is tegendeel juist. Ze had liever gehad dat hij die vraag niet zou stellen. Een vraag over ouders was sowieso iets waar ze liever niet over praatte. Hoe moest ze nou gaan antwoorden? Ze drukte haar lippen op elkaar en keek William aan.
‘Mijn ouders, ehm.’ Ach ze moest het zo bekijken, er zijn altijd mensen die het erger hebben dan zij het heeft. Ze moest zich niet aanstellen. Want er waren mensen die geen van hun ouders meer hadden. Dus waarom zou zij zoveel zelfmedelijden moeten hebben? Dat sloeg gewoon nergens op. ‘Mijn vader heeft in het leger gezeten, had last van woede aanvallen waar mijn moeder nog wel eens de pineut van werd.’ Ze haalde even opgelucht adem. Dat was er al uit, nu de andere helft nog. ‘En wanneer Oliver en ik terug kwamen van school stond hij daar, zijn handen doorbloed. Druppels op de muren en op de tafel. Een lijk dat daar op de grond lag. Mijn moeder, alleen was zij er niet. Ik kon letterlijk geen spier bewegen. Oliver ging naar haar toe, en regelde alles. Het was zo duidelijk dat hij haar- …’ ze stopte, haalde adem. Het woord ‘vermoord’ lag haar zwaar, klonk ook nou niet echt dat je kon zeggen liefelijk. En als ze ergens van hield was het wel liefelijke woorden. ‘Het was overduidelijk dat hij haar vermoord had, maar ondanks dat vond dat de rechtbank het beter was als hij ons gewoon bleef opvoeden. Hij kreeg de voogd. En dat was fout. Daarna ging ook Oliver nog eens weg.’ Ze richtte haar blik naar boven, om te voorkomen dat er tranen in haar ogen zouden komen. Het was allemaal nog zo vers, alsof het net gebeurd was. Alsof het gister gebeurd was. En niet 3 jaar terug. Haar moeder was haar voorbeeld. Ze wou op haar lijken wanneer ze groot was, maar wanneer zij verdween was haar voorbeeld voor eventjes ook weg. Al gauw werd Oliver haar grote voorbeeld. En nu wilt ook zij in het leger. Mensen beschermen en ervoor zorgen dat sommige families niet zo eindigen als bij haar gebeurde. ‘Anders onderwerp misschien?’ zei ze met een glimlach op haar gezicht. Altijd blijven lachen. Want als er een geneesmiddel was wat echt werkt dan was het wel lachen. En dat deed ze dan ook. Zag er misschien stom uit wanneer iemand pijn heeft, maar het werkte. En dat zal in haar gedachten dan ook altijd zo blijven ook. ‘Dus, waar kom je vandaan?’ Ja laten we het eens gaan hebben over welke planeet we vandaan kwamen. Interessant onderwerp ja. Zou veel over gezegd kunnen worden. Niet dus.