‘Ooohh, Mitsu.’ Weerklonk een stem, té enthousiast en té blij. Of Mitsu er blij mee was dat Natsuki hier nu op school zat was een vraag. Maar Natsuki zag dat heel anders dan andere mensen. Hij vond dat Mitsu er blij mee moest zijn, schattige dingen waren toch gewoon leuk. En ja hoor, ook nu had hij iets ‘leuks’ bij zich. In zijn hand had hij een trui, pikachu cosplay for the win. Zo schattig! Met zijn vrije hand in zijn zak liep hij door de gangen, vrij rustig, alleen af en toe roepend naar Mitsu. Hij moest en zou hem vinden. Twee kleine uurtjes geleden was hij hier aangekomen en had hij alles uitgepakt. Het was nu net als zijn kamer thuis, het enige wat ontbrak was Elizabeth die op zijn bed lag. Zijn schattige kleine hondje moest thuisblijven van zijn ouders, en het was niet leuk. Een zuchtje gleed over zijn lippen terwijl hij verder liep, hoe ging hij Mitsu hier in hemelsnaam vinden? Het was hier niet enorm gigantisch, maar een stuk groter dan zijn oude school. De staart die nog net aan de trui zat sleepte lichtjes over de grond en volgde Natsuki overal waar hij ging, was ook niet moeilijk, de trui zelf hing al best laag en de staart was dan lag genoeg om naar de grond te reiken. Hij draaide een gang in en keek even rond, overal waren wel mensen gezellig aan het praten en aan het lachen. Bij een trap ging hij op een van de middelste treden zitten om even te wachten. Veel lol was er in zijn eentje niet, en hij was best dom geweest om te denken dat hij Mitsu wel snel zou vinden. Misschien moest hij hem lokken met koekjes, of zou hij daar juist van wegrennen. Natsuki vond dat hij best goed kon koken, zo slecht was het toch niet. Hij had gisteren nog koekjes in de vorm van katten en honden gemaakt, supercuteness. Zijn schooltas had hij nog op zijn rug, waarom wist hij ook niet. Waarschijnlijk omdat deze toch vrij licht was van gewicht en hij te lui was om hem naar zijn kamer te brengen.
*Beep beep*
Het geluid van zijn gsm was te horen en hij keek even op zijn gsm. Hihi, zo’n reis ding. Voor noodgevallen bel dat nummer, fijne reis en als die dingen. Af en toe vond hij ze echt irritant, ze waren niet handig en antwoorden kon toch niet. Oké, dat was niet zo erg, maar soms verwachtte je een belangrijk smsje, en kreeg je zo’n ding, dan was het puur irritant. Hij keek weer op en zag in de verte blauwe haren en een gestalte dat wreed eel op dat van Mitsu leek. Hij bleef kijken en zag hoe de jongen dichter en dichter bij kwam, tot zijn gezicht te zien was. Het was Mitsu! ‘Mitsu!’ riep Natsuki, iets waardoor de jongen omkeek en Natsuki stak zijn hand op. Zou hij hem nog herkennen, ja toch? Natsuki had Mitsu laten weten dat hij naar deze school zou komen, alleen de reden van schoolverandering wist hij nog niet. Maar Mitsu kende Natsuki zodanig lang en goed dat hij het probleem wel zou weten. Natsuki stond op en liep twee treden naar beneden om daarna van de trap af te vliegen. ‘Ik heb een cadeautje.’ Zei Natsuki, de toon van zijn stem zei al genoeg. Maar vliegensvlug trok Natsuki de trui over zijn hoofd. ‘Schaattiigg.’ Zei hij enthousiast en hij bekeek Mitsu nog eens goed. Cute dat hij was. Natsuki opende zijn tas en haalde er een doosje uit. ‘Koekje? Vroeg hij toen hij het doosje opende, waar koekjes inzaten. ‘Ze zijn zelgebakken.’ Zei hij nog en hij glimlachte. Maar waarschijnlijk zou Mitsu wel beter weten dan dat hij van de koekjes ging eten. Natsuki was namelijk geen goede kok.

Dit is de trui:
http://www.zerochan.net/316162#fullwas

Het was vandaag geen les voor hem. En hij liep rustig onderweg door de gangen richting zijn etage. Andere leerlingen liepen hem voorbij, voor zover ze er waren. Het was niet zo druk momenteel. Het was niet zo heel erg druk op SSA als het vrij was. Veel waren weg naar Oak's field of andere waren op de etage's werken aan huiswerk. Mitsu had een boek vast en liep rustig de trap af op weg naar de grote zaal om wat te eten te halen. Het was zo lunch dus hij had de kans om een paar broodjes te snaaien van de kokkin. Zwijgzaam liep hij de trap af en sloot kort zijn ogen. Ineens schoten zijn ogen open. Hij werd geroepen. De stem? Was dat? Nee! Onmogelijk toch! Natsuki! Mitsu draaide zich langzaam om. De jongen die hem altijd schattiger probeerde te maken. Hij had de eerste dag toch vast niets bij. Dus nu was het ongetwijfeld veilig. Hij had het nog maar amper beredeneerd of hij kreeg een cadeautje van hem. "Zeg kun je het niet laten bij...." pomp daar zat dat ding over zijn hoofd heen. Mitsu drong zijn handen door de trui omdat het voor geen meter zat. "En dit is......EEN PIKACHU!!!!..." schreeuwde hij het uit. Hij keek met een strenge blik naar Natsuki. "Ik heb nog niet eens de kans om hallo te zeggen..." sprak hij met een mompelende toon. Maar de stenge blik verscheen al snel en maakte plaats voor een glimlach. "Goed om te zien dat je geen klap veranderd bent..." sprak hij terwijl hij de capouchon af zette. Het geel matchte absoluut niet met zijn blauwe haar maar het kon hem amper wat schelen. Hij zag de broodtrommel en wist voldoende. Hij kreeg weer een van zijn kookkunsten aangeboden. Zou hij inmiddels beter zijn geworden... dacht Mitsu met een twijfelende stem. Hij pakte voorzichtig een koekje en nam een kalme hap er van. Zijn gezicht veranderde in een droge blik. Absoluut niet dus... dacht hij. Hij slikte het moeizaam door. "Je hebt vooruitgang geboekt..." sprak hij zo oprecht mogelijk. Hij nam nog een hap om de chef niet teleur te stellen. De droge koek zonder enige smaak was niet om te eten maar het was tot nu toe het beste wat hij ooit had gekookt voor hem. Gelukkig kon hij dit zonder moeite wegwerken. Mitsu glimlachte en sloeg zijn arm over de schouder van Natsuki toen hij de koek op had. Hij vouwde hem half om zijn nek en ging met zijn knokkels even over zijn hoofd. "Dus je komt hier studeren....gezellig!..." sprak Mitsu met een opgewekte stem. "Dat betekend dat ik dus moet oppassen voor een overdosis aan schattige dingen..." sprak hij kalm. Hij glimlachte, desondanks dat sommige dingen voor hem te ver gingen vond hij het altijd grappig om te zien hoe Natsuki reageerde. Alsof het hem goed deed en het hem opbeurde. Ach zolang hij tevreden was ging Mitsu er wel doorheen. Het was toch maar tijdelijk dat hij zo moest rondlopen.