MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light // Earth Klas: Partner: I Need a Miracle, not Someone's Charity
Onderwerp: Venir Jouer -- [William] do jul 03 2014, 21:41
-----
Voor wat het waard was, had de jonge vrouw de lading nog redelijk ver gekregen in haar eentje. Van het schip bij het platform tot de grote trappen, was toch niet niks geweest voor de afgestote diva. Dat waren toch twee koffers, tot de nok aan toe gevuld met kleding, die ze meegesleurd had. Het waren weliswaar koffers die je mee kon dragen op de wieltjes, maar daar ging het even niet om. Maar hier, bij de trap, was waar haar zelfstandigheid tot zijn einde kwam. Hier begon haar zoektocht naar een geschikte uitslover die de zwakke Maryce wel zou helpen met haar lasten. Eventjes de hulpeloze vrouw uithangen, hoor. Hoe erg ze die rol ook mocht haten, ze zou niet zelf die extra bagage omhoog trekken en dan bezweet aankomen. Daar had je andere mensen voor. Mannen, die alleen maar liepen te blèren dat werk als dit geen vrouwenwerk was en dat ze het beter over konden laten aan een echte kerel. En waarom zou je daar ooit iets tegenin brengen? ‘Tuurlijk, je hebt helemaal gelijk, alle vrouwen zijn zwak. Draag nu nou maar mijn spullen en houd verder je bek dicht, vriendelijk bedankt.’ Maar genoeg over de scenario’s die zich in haar hoofd afspeelde, tijd om de laatste spullen die ze voor haar verblijf hier nodig had omhoog te worstelen. Of tenminste, voor de eerste paar treden. Het toneelspel moet natuurlijk wel geloofwaardig lijken, niet? En… … Actie! Op een wat onhandige manier greep de jonge vrouw beide koffers vast, om ze met het grootste ongemak traptreden voor traptreden omhoog te trekken. Eén van de koffers probeerde ze wat falend onder één van haar armen te houden, terwijl ze de andere half over de grond sleepte, vastgegrepen bij de handel. Een werkelijk trieste vertoning. De wanhoop straalde van haar houding en haar ogen af, gedaan door een ware actrice. Met het nodige geknal en geschuif die haar bewegingen creëerde, zou ze wel de nodige aandacht kunnen trekken. Het aas waarmee ze de juiste vis binnen zou kunnen halen straks. Kom maar visjes… mama heeft lekkers voor jullie. En jullie weten dat het er veel te lekker uitziet om zo te laten liggen. Kom dan… kom maar halen… Eindelijk boven de eerste trap aangekomen, het deel wat slechts de opstap van de vele etages was, legde Maryce de koffers weer neer. Zachtjes hijgde ze terwijl ze met haar armen op haar bovenbenen steunde, lichtelijk voorovergebogen. Met een moeilijke, ongemakkelijke blik keek ze omhoog, naar de trappen die haar nog stonden te wachten en beet ze zachtjes op haar onderlip. Alles om het effect van hulpeloosheid maar aan te sterken. Alles om die visjes maar te laten bijten. En… daar leek ze een mooie vangst te kunnen hebben. Haar prooi, zo dichtbij nu… Eventjes uithalen. “Ah… ehm, pardon, neem me niet kwalijk, alsjeblieft,” stamelde de jonge vrouw, met haar dikke, Novaanse accent. “Maar eh, zou u mij misschien kunnen helpen? Ik weet niet of ik het alleen wel zou halen,” maakte ze haar verzoek aan de vreemdeling af, wijzend naar de koffers, waarna haar hand naar de rest van de trappen gebaarde. Nog met een zielige, hulpeloze blik, met haar grote, blauwe ogen opgezet probeerde ze haar vangst wat meer zekerheid te geven. Kom op, het eerste visje. Als ze die meteen te pakken zou krijgen, zou dat haar een hoop geklooi schelen.
OOC: Yay, eerste postje~ Come and help the poor girl, please. Also, haar accent is Frans, so have fun om je dat in te beelden~
William .
PROFILE Real Name : Jussels Posts : 259 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: AirxWater Klas: Partner: ~There's nothing either Good or Bad; Thinking makes it so ღ
Hij liep de trappen op, met een zo stevige pas als hij kon. Zijn capuchon was ver naar voren getrokken, zodat niemand de verminkte linkerhelft van zijn gezicht kon zien. William voelde zich onrustig. Hoewel de medicijnen die Master Savador hem gegeven had hielpen en hij zich iedere dag beter voelde, wist hij dat zijn uiterlijk nooit zou verbeteren. Zijn huid was zo bleek dat je er bijna doorheen kon kijken; zijn linkeroog was dood en functioneerde niet meer. Opgezette aders - of eigenlijk, slapende Crestworms - liepen over zijn hele linkerhelft van het lichaam. Hij had weinig kracht en uithoudingsvermogen, had alles opgedaan aan een herstelproces dat nog steeds een lange en pijnlijke weg zou zijn. Will slikte, zijn hand balde kort tot een vuist. Hij wist het, hij kon hier lessen volgen, maar hij zou nooit vrienden hebben. Iedereen schrok zich wild van zijn uiterlijk, hoe aardig hij ook was. Hij was erg zachtmoedig en ook hooggevoelig voor teveel geluid en licht. Alles door die stomme wormen, zijn stomme ouders die wilden dat hij meer magie kon. Godzijdank dat hij samen met zijn zusje hier was en aan de beterende hand was.
Hij was flink aan het doorstappen, alsof hij zijn energie uit wilde testen. Het was lang geleden dat hij zoveel en zover had kunnen lopen zonder regelmatig te rusten of zonder dat zijn benen teveel pijn gingen doen om nog verder te lopen. Zijn blik viel even op een vrouw met rood haar, die bezig was haar koffers naar boven te slepen. Ze zag er ouder uit dan hij en ook veel en veel knapper. Will richtte zijn blik weer op de grond. Ze had dan misschien moeite met die koffers, maar hij was er vrij zeker van dat zij ook sterker was dan hij. Dat was zowat iedereen, pff. Plus, hij geloofde niet dat mannen allemaal dingen voor vrouwen op hoefden te knappen. Ze hadden er zelf genoeg kracht en doorzettingsvermogen voor. Hij was niet echt een macho, iemand die vrouwen kleineerde. Zijn zusje had zijn leven gered; van haar had hij wel geleerd wat doorgaan was. Nee, vrouwen konden heel goed voor zichzelf opkomen. Hij leek bijna teleurgesteld toen de vrouw hem riep, met een Novaans accent, hem bijna smeekte om hulp. Will weigerde op te kijken; als ze zijn gezicht zou zien, nou, dan wist hij nog niet wat er zou gebeuren. Maar om nu door te lopen.. 'N-atuurlijk,' zei Will, de twijfel om te helpen duidelijk hoorbaar in zijn stem. Niet zozeer dat hij niet wilde, dat was het niet, maar meer de angst tot ontdekking. Hij liep toch maar op haar af, ondertussen zijn hoofd een klein stukje naar beneden gericht. Gelukkig was de capuchon aan de lange kant, waardoor hij zijn hoofd niet geheel hoefde te buigen en nog wel kon zien waar hij liep. Hij pakte haar koffer vast, opzettelijk met zijn rechterhand. Die was bleek; maar niet verminkt. Wilde ze dat alletwee de koffers naar boven gingen? Dat kon hij niet handlen. 'Ik zal ze één voor één doen,' zei hij. 'Kunt u laten zien waar ze heen moeten?' Twee koffers zou én te zwaar zijn én zijn lelijke hand onthullen. Dat was niet de bedoeling. En 'u' was altijd veilig, mocht het een lerares zijn. Vervolgens tilde hij de koffer op en begon de trap op te lopen. Ja, magie gebruiken was zeker een optie; als je niet stierf als je het gebruikte. Nee, het zou allemaal met zijn gammele spieren moeten gebeuren. Yay.
Maryce
PROFILE Real Name : Annannannanon Posts : 40
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light // Earth Klas: Partner: I Need a Miracle, not Someone's Charity
Ze had beet. Natuurlijk had ze beet. Mannen waren veel te week om nee te zeggen tegen de zielige zwakheden en het prachtige kunstwerk dat ‘vrouw’ heette. Wie kon er nee zeggen tegen de grote, opgezette ogen, de licht bezwete huid en de volle, prachtige lippen die stamelend om hulp smeekte. Een eeuwen oude truc, die nooit zijn charmes leek te verliezen. Mannen waren gewoon zo voorspelbaar en makkelijk om je vinger te wikkelen. Ze dachten het dominante ras te zijn, de macht over alles te kunnen hebben. Maar waar een troste vent stond, stond altijd een vrouw achter hem, zijn wijn met zoet vergif te mengen. Maryce haar vangst voor vandaag was echter niet al te grandioos te noemen. In plaats van een echte vis, leek ze meer een graat aan de haak geslagen te hebben. De jonge die ze te pakken had gekregen was zo bleek en mager, dat Maryce er bijna mollig bij leek. Jochie toch… hij had duidelijk iets onder de leden. Een huidziekte, wellicht? Het zou Maryce niks verbazen. Of misschien een zeldzaam geval van anorexia bij de herenafdeling? In elk geval, leek het er qua lichaamspostuur op dat Maryce er zelf veel beter toe in staat was om de kofferlading mee te dragen. Maar hij had nu al ja gezegd, dus kon ze hem nu niet meer tegenhouden, wel? Hij zou zich nu al gaan bewijzen, daar zou zij hem niet bij in de weg gaan staan. Hoe mager, ongezond en triest hij er ook uit mocht zien. Niet haar beste vangst ooit, maar hé, een gegeven paard, niet? De jonge vrouw zette haar meest dankbare blik op, samen met de zoetste glimlach die haar lippen konden baren. “Ah, mijn dank is zeer groot!” De opluchting in haar stem klonk zeer geloofwaardig. Wat was de zwakke vrouw spelen soms toch makkelijk. “Ze moeten naar de grote kamer op de luchtmagiërsetage, de kamer voor de stagiaire. Volg mij maar.” Ze voelde zich bijna schuldig bij het uitspreken van die woorden. Zo een mager, zwak scharminkel en hem dan die koffers naar één van de hoogste etages laten klimmen, met háár bagage. Terrible. Maar hij zou het vast wel overleven. Met maar één koffer tegelijk? Ze geloofde niet dat dat een al te groot probleem kon zijn. De koffers waren toch alleen maar gevuld met kleding, dus zo zwaar waren ze nou ook weer niet. En als de bagage eenmaal boven was, zou ze wel een geschikte manier om hem te bedanken bedenken. Wellicht een uitnodiging in haar kamer om iets te drinken, gevolgd met een kusje op de wang? Daar had ze al menig man gelukkig mee gemaakt. Mja, waarom ook niet?
“Ah, neem me niet kwalijk, maar ik heb je nooit om je naam gevraagd, of wel?” realiseerde de jonge vrouw zich plots, bij de tweede tocht omhoog. Voor de deur van haar kamer bleef ze staan om met een tevreden blik naar de omhooggezeulde koffers te kijken. Prima, allemaal zonder dat zij er echt iets voor had hoeven doen! “Wel, mijn naam is Maryce Blanchett, maar Mary is prima. En nogmaals, enorm bedankt voor je hulp!” Met een zachte omhelzing maakte ze haar voorstelling compleet. Tijdens haar interactie zag ze de strepen van verminking en huidaandoening, maar Maryce deed gewoon even alsof ze achterlijk was en niks had gezien. “M’n jonge, je ziet er moe uit. Kom, kom alsjeblieft even binnen. Neem rust, dan schenk ik iets kouds in om te drinken, hmm?” Met een stralende glimlach opende de vrouw de deur en verwees ze naar binnen, alsof ze nee niet als antwoord aan zou nemen.
OOC: Ik heb maar even een soort timejump gedaan, omdat ik bang was dat er anders niet zoveel interessants kwam. Hopelijk vind je het niet erg c:
William .
PROFILE Real Name : Jussels Posts : 259 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: AirxWater Klas: Partner: ~There's nothing either Good or Bad; Thinking makes it so ღ
Fijn. Waarom moest hij dit nu weer doen? De vrouw leek echter niet van plan hem zomaar te laten gaan; haar toon en haar gedrag waren veel te hulpvragend. En de paar mensen die er rondliepen zouden hem nog vreemder vinden dan nu als hij haar hulp weigerde. Ze had hem mooi klem. Oh, haar dank was zeer groot. Will kon er niet vrolijker van worden. Ze was een stagiaire? Dan kon hij helemaal niet weigeren; ze was immers hoger in rang dan hij. Wat een dag. Hij knikte naar haar, als teken dat hij haar gehoord had. Veel zin om zijn stem meer te laten horen had hij niet. En ja, het was echt maar één koffer gelijk. Even keek hij naar haar, maar haar blik liet niets zien van walging of wat dan ook om zijn magere gestalte. Dat viel hem nog mee. Lucht etage? 'Daar verblijf ik zelf ook, dus dat moet geen probleem zijn,' meldde hij haar. Daarna pakte hij de eerste koffer met zijn goede hand en begon aan de trip omhoog.
Daar stonden ze, met de twee koffers. Will had de dingen zo snel mogelijk losgelaten, omdat hij niet buiten adem wilde raken. Een beetje was hij het wel, maar hij had niet al te snel gelopen om de schade te beperken. Van de trap afvallen zou hem ook geen goed doen, toch? Hij had net het plan gevormd in zijn hoofd om weg te lopen, maar de vrouw was hem voor. Vroeg hem om zijn naam. 'William Ventura,' antwoordde hij netjes. Zij heette dus Maryce, ofwel Mary. Was hij al een vriend van haar dan? Hij zou het wel bij Maryce houden. Ander mensen liet hij niet graag dichtbij zich. Ze zouden toch maar walgen van zijn uiterlijk en er geen rekening mee houden dat hij behoefte had aan rust. Nogmaals een bedankje. Will wilde zijn schouders ophalen en weglopen, maar de vrouw was hem voor. Omhelsde hem. Onmiddellijk verstijfden zijn spieren. Niet vanwege de aanraking van het andere geslacht, maar uit angst. Dat ze zijn gezicht zou zien. Dat ze zou gillen. Hij wilde niet dat mensen zouden vragen naar zijn aandoening, net nu hij het allemaal probeerde te vergeten. Hij wilde een gewone leerling zijn.
Ze hield zich echter stil. Had ze het wel gezien, maar niets gezegd? Had ze het gewoon gemist? Will kon er niet naar gokken. Wel werd hem duidelijk dat de vrouw nog geen gedag ging zeggen. Dat hij moe was, had ze zeker goed gezien. Naar binnen en wat te drinken. Lief, maar nee.. 'Bedankt, Miss Blanchett,' hoorde hij zichzelf echter zeggen. Iets in het gedrag van de vrouw gaf aan hem door dat 'nee' geen optie was, hoe lief ze ook lachte. Er zat nog iets anders achter die lach, maar hij had geen idee wat. Toch probeerde hij het zo formeel mogelijk te houden. Wie ze dan ook was, menselijke interactie was geen hobby van hem. Hij volgde haar maar naar binnen, keek een beetje onhandig rond. Mocht hij ergens gaan zitten? Moest hij wachten? 'Mooi vertrek, Miss,' concludeerde hij. Al was het maar om iets te zeggen. Hij hoopte dat hij het onvermijdelijke gesprek op een normaal pad kon houden, vooral van zichzelf vandaan.
- Timejump is prima! Goed idee :3 Nu is Will ongemakkelijk, like D: Teehee, Mary is leuk!
Maryce
PROFILE Real Name : Annannannanon Posts : 40
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light // Earth Klas: Partner: I Need a Miracle, not Someone's Charity
Als een brave volgeling deed de jongeman zoals hem geboden werd. Zonder tegenstribbelen wandelde hij de kamer in, met zijn formaliteiten klaar liggen. Allemaal wegens respect, haar hogere rang en zijn beleefdheid. Wat een heer. Wat een nervositeit. Het was bijna aandoenlijk te noemen, als Maryce de toon van zwaktes niet onuitstaanbaar en walgelijk had gevonden. Maar, met het hart van een ware actrice, hield ze de walging van haar gezicht en hield ze haar vriendelijkheid hoog. Met de bagage naar binnen en aan de kant geschoven, sloot Maryce de deur achter zich. “Ah, merci, William. Ik had de luxe dat ik zelf wat aanpassingen kon maken aan de kamer.” De zoete glimlach week voor geen moment van haar volle lippen. Alsof hij vastgenageld zat aan haar gezicht. De inrichting was in Victoriaanse style, allemaal uitgewerkt in zachte tinten en crème-kleuren, donkere afwerkingen van houtframes en met zo nu en dan een rood accent bij tapijt en bij de rozen die Maryce als extra decoratie had neergezet. Het was sjiek en netjes, maar Maryce haar grootste trots hier was toch wel de witte vleugel, die ze, ondanks het gemekker van de verhuizers en wat personeelsleden van de school, netjes omhoog had gekregen. Een prachtig stuk, die mooi voor de ramen stond en het plaatje werkelijk compleet maakte. Sublime. “Goed, ga lekker zitten, dan schenk ik wat in, maar ik moet je wel waarschuwen,” Even verdween de vriendelijkheid en de lieve glimlach van haar gezicht, waar ernst voor in de plaats kwam. “Als je eenmaal zit, wil je er nooit meer uit komen.” En daar keerde de vriendelijkheid weer terug, als aanvulling op haar –wat flauwe- opmerking. Kort wees ze naar de knusse zithoek, waar twee zetels- en een bank bij een koffietafeltje stonden. Daarna draaide ze haar rug naar hem toe en beende ze naar de hoek waar ze haar –soort van- keuken had ingericht. “Ik had het gister allemaal ingericht toen ik aankwam. De laatste lading aan bagage kon echter niet meer mee met de vracht, dus moest ik een dag wachten tot al mijn spullen compleet waren.” Sprak de jonge vrouw verder terwijl ze zich ook bezig hield met drankjes inschenken. IJsklontjes kletterde in de whiskyglazen, waarna de goudkleurige vloeistof erachteraan ingegoten werd. Het was misschien een beetje vroeg om aan de drank te beginnen, maar zo nu en dan er een beetje van snoepen zou geen drama veroorzaken. Ze was er even aan toe en haar helper in nood kon ook wel een slokje gebruiken. Het zou hem vast wat losser maken en ervoor zorgen dat hij wat van zijn formaliteiten zou verliezen. Dat gedoe met ‘Miss’ overal bij zorgde er ook alleen maar voor dat ze zich oud voelde. Met beide drankjes in haar handen keerde ze terug naar haar gast, hem zijn glas aanreikend. Het glas dat wat minder gevuld was dan het van haar. Met kleine stapjes beginnen. Met haar lichte passen plaatste ze zichzelf op de bank, vol met gratie. Geen enkele beweging leek slordig of slecht uitgedacht te zijn. Alles gebeurde met elegantie en een bepaalde zwierigheid, alsof ze van lucht gemaakt was. Kleine slokken werden genomen toen de jonge vrouw het glas aan haar lippen had gezet, die een lichte, rode afdruk achterlieten nadat ze haar mond er weer van had losgemaakt. “Mmm-mmm, er gaat toch niks boven dat eerste drankje als je in een nieuwe omgeving bent. Het voelt weer net zoals ik voor het eerst op Shadra kwam.” Met haar koude glas tegen haar sleutelbeen gelegd staarde de vrouw voor zich uit voor enkele seconden. Maar ze was haar gast nog niet vergeten. In een plotse beweging richtte ze zich weer op hem en stelde haar glimlach zich nog wat breder op. “Maar, ik blabber weer één stuk aan elkaar door. Hoe egoïstisch van me. Vertel eens wat over jezelf, William. Waar kom je vandaan, waar ben je opgegroeid, hoelang ben je al hier? En heb je al enig idee wat je hierna wil gaan doen? Wat zijn je hobby’s?” Zo gooide Maryce maar een aantal onderwerpen voor hem op om over te beginnen. Dit leek er zo eentje die je eerst even moest warmdraaien, voordat je er werkelijk iets zinnigs, of interessants uit kon krijgen.
William .
PROFILE Real Name : Jussels Posts : 259 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: AirxWater Klas: Partner: ~There's nothing either Good or Bad; Thinking makes it so ღ
En daar zat hij dan, gevangen. Hij had geen nee kunnen zeggen; dat was nog onbeleefder dan na drie seconden weglopen uit haar kamer. Zo gemakkelijk kwam hij hier niet vanaf. Een opmerking over haar kamer zorgde er niet voor dat hij zich om kon draaien om weg te hobbelen, maar juist op een heel verhaal over hoe ze het in had kunnen richten en blabla. Op zich was het een knappe vrouw, iemand die zich heel elegant en vriendelijk opstelde. Dat alleen gaf Will steeds meer de zenuwen. Ze was niet iemand die met mensen zoals hem om moesten gaan. Mensen die zenuwachtig waren, nerveus, terwijl zij juist leek te barsten van het zelfvertrouwen. Hij voelde zich niet op zijn gemak, maar nu zat hij in één van haar o zo comfortabele stoelen en was er geen enkele manier meer waarop hij weg zou kunnen komen.
Zijn ongemak maakte alleen maar dat hij de whiskey dankbaar aannam, met een vriendelijk knikje. Over het algemeen dronk hij geen alcohol in verband met zijn medicijnen, maar één glaasje zou geen kwaad kunnen. Vooral niet als het hem door deze situatie heen zou slepen. Hij had geen idee hoe hij werd als hij aangeschoten was, maar met een beetje geluk kon hij in ieder geval dit allemaal snel achter zich laten. Hij luisterde half naar haar stem terwijl hij voorzichtig een slokje nam, uittestte of de alcohol niet teveel prikte de vele scheurtjes op zijn droge lippen. Het leek wel alsof zijn huid gewoon geen zin meer had zichzelf te hydrateren, al wist hij ook wel dat het vooral naar die mormels in zijn lichaam ging. Voor het eerst op Shadra? Ze voelde helemaal niet aan als een Dark Magician.. Misschien kon hij daar zo naar vragen, als hij toch niet over zichzelf wilde praten. Hij merkte nu dat hij nog steeds zijn capuchon op had, diep over zijn hoofd getrokken. Zonder vraag zou hij hem echter niet afdoen; ze zou het vast niet fijn vinden zo'n lelijk hoofd te zien in haar mooie kamer. Kon hij haar niet de schuld van geven.
Will maakte het zich voorzicht gemakkelijk in de stoel. Ze zaten echt goed, dat moest hij toegeven. Gaven zijn vermoeide ledematen een beetje rust. Een kuchje kwam uit zijn keel, die kriebelde, maar al snel kon hij zich comfortabel maken. Hoewel zijn manieren nog steeds wat zenuwachtig waren, ging het al beter met hem. De alcohol? In ieder geval wist hij wel dat hij in ieder geval niet meer in huilen uit zou barsten als hij hier niet weg kon komen. Het ging best goed, hier! Maar.. toen kwam het kruisverhoor. Maryce gooide er de ene na de andere vraag uit, alsof ze van plan was vrienden met hem te worden. Goed, zolang het hierbij bleef kon hij het nog wel. 'Ik kom van Cassia,' antwoordde de jongen, zijn stem rustiger dan zijn houding. 'Maar ik ben opgegroeid op Puffoon. Ik ben pas twee jaar geleden hiernaartoe gekomen,' vertelde hij. De informatie bleef aardig beknopt; erg uitgebreid was hij niet. 'Ik had eerst thuis.. les,' zei hij. De lessen had hij verschrikkelijk gevonden, vooral omdat hij nooit iets bereikte. Altijd was het slecht, niet goed genoeg. Werden zijn ouders weer boos. Tot ze die beslissing maakten. 'Mijn zusje is met mij meegekomen naar Starshine.' Ja, zijn lieve zusje. Hij miste haar verschrikkelijk. 'Ik heb nog geen idee wat ik hierna ga doen,' antwoordde hij daarna, na een ietwat lange stilte en een beetje gelach, zachtjes. Hij vond de vraag gewoon grappig. Kom op zeg, toen hij hierheen kwam had hij een levensverwachting van nog drie jaar gehad. Hoewel het steeds beter ging, zag het er niet naar uit dat die verwachting drastisch verhoogd was. Misschien nu vier jaar ofzo. Had het dan zin om na te denken over een carrière? Nee, Will had nog meer aandacht gestopt in het regelen van een begrafenis. De volgende vraag was weer wat gemakkelijker. 'Ik hou van lezen. Kent U misschien Shakespeare's werken? Ik vind ze geniaal, die man was de grootste schrijver, zeker van zijn tijd!' Daar merkte je dat hij het meende. Dat hij echt dol was op Shakespeare. Niet dat hij vaak mensen tegenkwam die er ook wat aan vonden, maar praten erover deed hij graag. 'Muziek luisteren, tekenen, eigenlijk meer het creatieve,' ging Will verder. Over zijn hobby's denken maakte hem blij, omdat het hem afleidde van alle negatieve dingen in zijn conditie. 'Leren is ook leuk, maar sporten mag ik niet. Dat is wel jammer.' Waarschijnlijk zou de vrouw hem nu doodsaai vinden, dus lachtte Will nog even, nu weer wat ongemakkelijker. 'Maar dat is allemaal vrij saai. Als ik vragen mag, hoe bent U hier terecht gekomen?' Nu was het haar beurt wat te vertellen, of het nu klopte of niet. Snel nam hij nog een slokje van de whiskey, om zijn schaamte over net weg te drinken. Waarom moest hij dan ook zo kinderlijk enthousiast worden? Zucht, soms werd hij zo moe van zichzelf.
Maryce
PROFILE Real Name : Annannannanon Posts : 40
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light // Earth Klas: Partner: I Need a Miracle, not Someone's Charity
Zijn onzekerheden en voorzichtigheid was iets wat het bloed onder Maryce haar nagels vandaan kon halen. Die zwakke vertoning liet de hele wereld zien hoe kwetsbaar hij was. Hij schreeuwde het nog net niet uit. Nogmaals zette de jonge vrouw haar lippen aan haar glas, met een scherpe blik op hem gericht. Maar ze zou hem laten praten. Ze zou hem losser maken. En dan uiteindelijk zou ze aan de touwtjes kunnen trekken en zou hij één van de eerste op deze school zijn die ze om haar vingers kon wikkelen. Want dat was toch het hele idee, mannelijke figuren duidelijk maken wie er nou werkelijk de touwtjes in handen had. Men met de neus op de feiten drukken en laten merken hoe gevaarlijk, maar ook moe slim het zogenaamd zwakkere geslacht kon zijn. Het zou een traag, lang proces zijn, maar ze zou er komen. En, als een geduldige jager, begon Maryce klein. Eerst begon ze bij een kleiner, dunner draadje, die toch in contact stond met anderen. En vanuit die anderen, zou ze het hele zooitje ontrafelen en bij de grotere vangsten komen. Dus, eerst het kleine gut. En om daar überhaupt aan te kunnen beginnen, moest ze van zichzelf een soort veilige haven maken. Een plek waar ze naartoe konden voor raad, troost, steun. Ze moest iemand zijn die ze konden vertrouwen en waar ze hun hart konden luchten in tijden van nood. Ze haatte het. Kon het gejank en gejammer nooit uitstaan, maar wist dat altijd te verbergen met een zoete glimlach en een zachte, geruststellende stem die altijd ‘het komt wel weer goed’ fluisterde. Dit was ook zo een act. Haar vriendelijkheid en hartelijkheid waarmee ze de jongeman in haar vertrek met open armen had verwelkomd, was allemaal de eerste stap naar de grote jacht geweest. En deze William mocht daarin haar eerste draadje zijn, de bofkont. Het zou even doorbijten worden, maar de vele deuren die hij hierna allemaal voor haar zou gaan openen… Het zou het allemaal waard zijn, uiteindelijk. Hij zou haar eerste puntje van herkenning worden, waarin ze bekend zou staan als een goedhartig persoon, waar je al je geheimen en duistere gevoelens bij kwijt kon. Bijna een soort tweede schoolpsychiater. Maar dan wat aantrekkelijker. En zonder de titel, die mensen vaak genoeg afschrikte.
Het gebeurde langzaam, maar woorden kamen weldegelijk uit de jongeman zijn mond gerold. Het bleef redelijk kortaf en bijna zakelijk, tot hij over een zekere schrijver begon. Een schrijver waar Maryce, in haar tienerjaren, ook zeker wat aandacht aan had besteed. “‘If you prick us do we not bleed? If you tickle us do we not laugh? If you poison us do we not die? And if you wrong us shall we not revenge?’ Ik heb het nodige van hem gelezen toen ik nog bezig was met mijn eerste studie. Een groot man, zonder twijfel,” stemde ze met hem in, glimlach natuurlijk onafgeweken van haar gezicht. En met diezelfde glimlach bleef ze ook weer stil en luisterde de vrouw naar de jongen zijn woorden. Niks interessants wat er verder echt uitsprong. Hij was in elk geval enthousiast over zijn hobby’s, maar afgezien van zijn aangepaste, vrolijkere houding, was er niks opmerkelijks op hem aan te merken verder. Tot hij dat kleine beetje informatie over sporten en het verbod erop gaf. Dat sloeg ze op in haar achterhoofd. Oh, nee maar? Hij nam de eerste stap in de richting van bijdehand zijn en stelde háár een vraag? Een klein, geamuseerde glimlachje sierde haar. Ze gingen al vooruit zo. Haar antwoord wilde ze echter wat kort houden. Ze had namelijk iets anders in haar hoofd om over te praten. “Saai? Nee mijn jongen, het klinkt allemaal prachtig! Maar, in elk geval; ik was eerst een zangeres en heb over enkele planeten getoerd voor shows. Maar, ik was veel te jong en naïef, dus stapte ik als een blind kind de business in. Helaas, het verliep niet zo goed, dus moest ik een tweede oplossing vinden. En, met mijn passie voor muziek, zocht ik natuurlijk een andere tak in dezelfde industrie. En zo ben ik uiteindelijk op de studie muzieklerares gekomen. Een prachtige, tweede optie, moet ik zeggen.” En daarmee eindigde ze haar rotte verhaal over haar falen, voor nu. Erover praten zorgde altijd toch nog voor een klap in de afgestote diva haar trots. Niet dat ze het liet merken. Natuurlijk niet. Maar dat betekende niet dat ze er veruit in over zou gaan lopen babbelen. Dat vermeed ze liever. “Maar, ik zou graag nog even terugkomen op een eerder onderwerp, William. Dat sporten en het niet mogen… hangt dat vast aan de aandoening die je hebt?” Even hield ze het stil en staarde ze hem alleen maar aan. De laatste slok uit haar glas werd ingenomen, voordat ze haar woorden weer oppakte. “Ik zag je huidaandoening in je gezicht,” verklaarde de jonge Novaanse daarna. “William, ik snap het als je je er niet prettig bij voelt, maar werkelijk, je hoeft dit soort dingen niet voor iemand als mij te verbergen. Ik heb ergere dingen gezien. Ik ga ook alweer een tijdje mee. En ik beloof je dat ik niet zal schrikken of je uitschelden.” De vriendelijkheid overheerste zwaar in haar stem. Zoet en betoverend als rode wijn, waarvan de geur je langzaam begon te beïnvloeden. “Toe, je hoeft niet gespannen te zijn in mijn aanwezigheid. Je bent een goede jongen. Ontspan je. Ik ben hier niet om je ergens op te beoordelen of wat dan ook. Toe.” Het lege glas, met slechts nog kleine overblijfselen aan ijsklontjes erin werd op het koffietafeltje gezet. En even bleef Maryce in die lichte, voorovergebogen houding zitten, handen in elkaar gevouwen. “Wat is het precies waardoor je niet kan sporten en er zo ziek uitziet?”
William .
PROFILE Real Name : Jussels Posts : 259 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: AirxWater Klas: Partner: ~There's nothing either Good or Bad; Thinking makes it so ღ
Aan de ene kant was ze heel lief, zorgzaam bijna, maar aan de andere kant was het te goed om waar te zijn. Will kon het niet geloven; zelfs zijn eigen ouders hadden niet zoveel interesse in hem getoond. Laat staan een vrouw die hij net drie seconden kende. Hij wilde best met haar praten, die mening had hij zo ondertussen wel bijgeschaafd - deels met de hulp van alcohol - maar hij wist wel zeker dat dit voor hem niet helemaal in de haak was. Hij weigerde zich over te geven aan haar zoete woorden. Op dat soort dingen volgde altijd verraad, was het niet zo? Hij was altijd al zwak geweest, daarom vond hij dat hij op zichzelf moest blijven. Zwakke mensen werden altijd achtergelaten, zelfs door degenen die ze het meest vertrouwden. Hij wilde niet achtergelaten worden, dus bleef hij liever alleen.
De whiskey begon zo langzamerhand te verdwijnen, het maakte dat hij zich iets meer op zijn gemak voelde. Daarom sprak hij uitgebreid over Shakespeare en andere hobby's, hoewel hij wilde dat hij dat over sport niet had laten vallen toen hij een glimp van interesse over haar gezicht zag glijden. Damn, dat was niet de bedoeling geweest! Hij wilde hier juist zo snel mogelijk weer weg.. Hij kreeg gelukkig wel antwoord op de vraag die hij aan haar stelde. Mislukte showbizz ster, nu op weg naar een rustige carrière als lerares. Dat was de samenvatting die hij ervan maakte. Hij knikte naar haar, redelijk geïnteresseerd. Vroeg zich af of hij ooit van haar gehoord had. Voor hij echter de kans kreeg iets erop terug te zeggen, boog de vrouw zich al naar voren en ging ze in de aanval. Nee. Will sloot zijn ogen voor een moment, toen hij al aan voelde komen waar het over zou gaan. Waarom mag je niet sporten? Waar komt je huidaandoening vandaan? Ze zou niet schrikken, niet lachen, tenminste; niet recht in zijn gezicht. Hij wilde dit niet. Hij zou het nooit vertellen. Want als je aan wormen in je lichaam kwam, hoe was dat dan zo gekomen? Wie had dat gedaan? Zijn familiegeschiedenis was iets wat hij met niemand probeerde te delen. Daarom keek hij haar even aan, stil, voordat hij wat terugzakte in de stoel.
Hij klapte dicht. In zijn oog kwam een vastbesloten blik, heel anders dan de zwakheid van net. Hij had het allang opgegeven, dat wist hij ook wel. Maar niet iedereen hoefde te weten wat er met hem aan de hand was. Hij voelde zich gesterkt in zijn mening, een beetje onwrikbaar. Hij had het wel in zich, was meer dan een zwak persoon. Hij had alleen niet iedere ochtend dat hij wakker werd de kracht om daar ook nog in te geloven. 'Heb je ooit gehoord van de Pez Assessino?' vroeg hij, zijn stem krachtiger dan net. Dit werd misschien een keiharde leugen en ze zou het waarschijnlijk ook wel door hebben; de waarheid ging ze nog niet uit hem krijgen. Zo graag zou ze het toch niet willen weten, dat wist hij zeker. Als hij nu niets zei, zou ze haar interesse verliezen en zou hij rust krijgen. Dus verzon hij een ander verhaal. 'Er is sindskort op SSA een soort van teveel aan allerlei soorten vissen, al zijn dei Assessino de gevaarlijkste, aangezien ze giftig zijn. Ik zat met iemand anders bij de Waterval en we zijn allebei aangevallen en gebeten, hoewel we ze gelukkig konden verslaan. Het gif heeft me nogal aangetast, maar gelukkig heeft de schooldokter ons wel een tegengif gegeven.' Zo. Dat was de korte versie van een waargebeurd verhaal, ware het niet dat hij überhaupt niet gebeten was; als dat gebeurd was, was Will zeker gestorven. Zijn lichamelijke conditie was nu immers in en in triest, net zoals zijn uiterlijk. Maar dat wilde hij aan deze vreemdeling liever niet toegeven. 'Maar dat is gelukkig al wel een tijdje geleden,' voegde Will eraantoe, terwijl hij het laatste slokje uit zijn glas nam. Misschien werd het tijd om te gaan..
Maryce
PROFILE Real Name : Annannannanon Posts : 40
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light // Earth Klas: Partner: I Need a Miracle, not Someone's Charity
Onderwerp: Re: Venir Jouer -- [William] zo aug 24 2014, 16:52
-----
Ze was te ongeduldig geweest. Een domme beginnersfout, waarbij Maryce beter had moeten weten. Maar ze had het succes al geroken, kon zijn overgave bijna proeven. En zij had haar handen te snel om hem heen willen wikkelen. Maar net toen ze van haar dunne vingers zijn gevangenis wilde maken, glipte hij er tussendoor. Ontsnapt als een magere, glibberige rat. Vies hoor. Het was haar eigen schuld geweest, maar ze zou met haar vinger naar hem wijzen. Haar manier van doen was dan overhaast en te agressief geweest, waardoor hij nu weer terug in zijn schil was gekropen, maar hij was de gene die fout zat. Hij sloot zich van haar af, ze kon het voelen. Zijn aura sprak boekdelen, ook al probeerde hij nog zo hard om dat boek te sluiten. Maar de leugen ontging haar getrainde ogen niet. Hij probeerde haar van haar stuk te brengen door met luidere, krachtigere woorden te smijten. Maar ze was niet achterlijk. Maryce kende mensen en pikte makkelijk kleine gedragspuntjes op, die een heel verschil konden maken in verhalen en uitwerkingen. Toch liet ze het gaan. Ze deed alsof ze dom was, zoals ze dat zo vaak deed. Voor mannen was een onoplettende, domme vrouw toch een zeer geloofwaardig verhaal. Want wat wisten die nou écht? Die waren enkel goed voor het huishouden, kinderen baren, mannen gelukkig maken wanneer ze bepaalde behoeftes hadden. Leugens werden altijd makkelijk gevoerd door dat verachtelijke ras ‘man’. En elke keer als ze weer iets van omgedraaide waarheid in haar gezicht toegeworpen kreeg, wilde Maryce ze de ogen uitsteken en hun tong eruit snijden, zodat ze nooit meer een gore leugen konden ontwerpen. Maar dat deed ze niet, natuurlijk. Als ze dat zou doen, zou ze nooit ver komen. Dan zou haar eindbestemming een gore gevangenis zijn, waar haar talenten en schoonheid verspild zouden worden in een kleine, vochtige kamer. Dus speelde ze het spelletje altijd netjes mee. Lachte ze op commando, knikte ze instemmend, sprak ze een mening die niet veel verschilde van haar gesprekspartner, wanneer dat van haar verwacht werd. Allemaal maar om de schone schijn op te houden en het spel verder te laten lopen. Het spel waar zij uiteindelijk meester over moest worden.
Haar blik week niet af van de zachte emotie die op haar gelaat stond. Bij zijn onzin verhaal, die zijn aura lelijk liet schijnen door de kleur van leugens en bedrog, hield Maryce haar gezicht in de plooi, als een ware actrice. Begripvol schenkte de jonge vrouw hem zo nu en dan een knikje, bevestigend dat ze naar elk woord luisterde. “William toch…” klonk haar stem zachtjes, bijna geschokt, na een lange stilte. Allemaal om het dramatische effect wat te vergroten. “Ik had werkelijk geen idee. ‘Pez Assessino,’ zeg je?” De zijkant van haar wijsvinger drukte zich zachtjes tegen haar volle lippen aan, terwijl ze met een bedachtzame blik even van hem wegkeek. “Jeetje…” Haar ogen kruiste zich weer met de zijne. “En ook nog giftig, je hebt geluk gehad! Volgens mij ben je er nog goed vanaf gekomen, als ik het zo hoor. Mijn hemel…” Ze leek bijna écht sprakeloos. “Je zou toch haast denken dat de school je een schadevergoeding hiervoor zou geven!” Opeens klonk ze gepikeerd, alsof het haar echt aanging dat een leerling zich verwond had op het schoolterrein. Wat een slechte grap zou dat zijn. Zijn lege glas ging niet aan haar aandacht voorbij. Als een goedgetrainde gastvrouw gingen zulk soort details nooit aan haar voorbij. Overeind gekomen nam Maryce zijn lege glas mee, om hem weg te kunnen zetten, of opnieuw te vullen. “Wil je nog een glas, lieverd?”
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.