Sorry, maar ik was opzoek naar het toilet.
Het was een van de meest gebruikte, en tevens ook slechtste, smoezen die er bestond. De smoes die men gebruikte wanneer dit persoon wist dat ze op een plek waren waar ze niet mochten zijn en wanhopig probeerden om eronder uit te komen wanneer iemand ze vroeg wat ze op die plek deden.
Echter zou het momenteel de waarheid zijn als de woorden over de lippen kwamen van het meisje. Ze kon het niet helpen dat ze slecht kon slapen de eerste nacht van haar verblijf hier, het was nou eenmaal wennen. Eerst had ze een kamer gehad, met kamergenootje en al, en uiteindelijk was ze gewend geraakt aan het gerol van de ander. Nu lag ze in een grote zaal met zoveel meer mensen, dus ook veel meer geluiden die ze niet gewend was. Ze had een lichte slaap en ze kon de slaap sowieso slecht vatten, had altijd de neiging om zich te focussen op al de geluiden waardoor ze dus niet inslaap kon vallen.
Uiteindelijk besloot haar blaas op mysterieuze wijze ineens vol te zijn en had ze besloten dat het beter was om maar opzoek te gaan naar een toilet, want ze ging zich anders toch op dat vreemde gevoel focussen dat je soms wel eens krijgt als dingen daar teveel onder druk komen te staan. Om het zo maar even te zeggen.

Ondanks dat ze haar kaart had meegenomen was ze alsnog verdwaald. Dit gebouw was ook zo groot! Daarbij kon ze ook nog eens geen lichtmagie beheersen en zo goed was haar nachtvisie nou ook weer niet, vandaar dat haar vingers iedere keer langs de muur gleden. Misschien als ze haar vuurmagie apart had kunnen gebruiken… Dan had ze een klein vlammetje kunnen maken zodat ze toch nog wat kon zien.
Een zucht verliet haar keel, waarna ze zich iets besefte. Ze kon prima een van de lampen aanmaken met haar elektriciteit! Maar… De kans dat de lampen gelinkt waren door een serieschakeling was erg groot, kortom: ze zou dan de hele gang verlichten en ze zou gespot worden. Ze wilde niet gevonden worden en opbiechten dat ze de toiletten niet kon vinden, dat was gewoon gênant.
De meeste meisjes zouden het ook beschamend vinden als iemand ze in hun pyjama zag, maar daar deed Venita niet moeilijk over. Daarbij was haar pyjama ook niet zo speciaal. Een geelgroen gestreept broekje dat tot net boven haar knieën reikte met een bijpassend overhemd dat mouwen had die tot haar ellenbogen reken: gewoon een doorsnee pyjama dus. Typisch voor haar.

Ze hield halt en hief de kaart op. Waar was ze nu eigenlijk? Ze was al vrij veel deuren gepasseerd. Met een frons op haar gezicht keek ze naar de kaart en hield deze een beetje schuin. Haar frons werd echter dieper toen ze erachter kwam waar ze precies was. In een van de gangen van de lokalen. Hoe was ze hier in godsnaam terecht gekomen?!
Opnieuw verliet een diepe zucht haar keel. Ongelofelijk, hoe ver zijn van haar bestemming kon afdwalen.
Ze wilde zich net omdraaien toen meende iets achter zich te horen. Het meisje draaide zich een kwartslag en keek met grote ogen de gang in. Ze kon maar een gedeelte zien van de gang, want op een bepaald punt werd deze verzwolgen door het duister.
‘Hallo?...’
Klonk haar eenzame stem die niet terugkwam als echo. Iets blokkeerde de geluidsgolven van haar stem, er was dus iemand. Ze zette alvast een voet naar achter en balde haar vrije hand tot een vuist: nam een halve vechtpositie aan. Het was een oude gewoonte, want je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn.

(Open voor iedereen!)

*Kabonk*

Met een luide knal valt Zorax uit zijn bed. ''Rustig slapen'' staat bij deze jongen niet in het woordenboek. Met de energievoorraad van dertien ADHDers heeft hij geen rust in zijn kont. Over kont gesproken. Hij wrijft over zijn achterwerk die een beetje pijn doet. Hij heeft dan ook de gekste dingen. Slapen heeft weinig zin meer, dus besluit haar maar om in de afdelingskamer te gaan zitten. Nog geen minuut heeft hij op de Erdse stoel gezeten als hij onrustig opstaat en rondjes gaat lopen. 'Bjorn verveelt zich.' 'Hier nog een maatje.' geeft de roodharige jongen zuchtend toe. Ineens staakt hij zijn 435ste rondje door de afdeling. De rode ogen van de jongen vertonen pretlichtjes. 'We gaan gewoon door de school wandelen.' Een tevreden berenbrom klinkt als reactie. Dat rondjes lopen is gewoon saai. Maar de school in het donker, dat is weer iets anders.

Stiekem sluipt Zorax de Erdse etage uit. Die kan hij op andere avonden wel weer zien. Nee de schoolgangen, die gaan Bjorn en hij onveilig maken. Nou ja, onveilig. Deze twee zielen in één lichaam vormen weinig gevaar voor de medemens. Het ergste dat er kan gebeuren is dat iemand zich doodirriteerd aan de tomeloze energie van deze twee. En knuffels. Onschuldige knuffels geven, daar zijn ze gek op. Bjorn moet dan alleen oppassen dat hij niet iemand per ongeluk met zijn berenklauwen verwond. Ach, daar zijn ziekenzalen voor. Huppelend verkent Zorax de gangen als hij verderop een schim ziet staan. ‘Hallo?...’ Wat vreemd. Is hij dus niet de enige die door de gangen loopt. In plaats van te antwoorden loopt hij echter vrolijk op de maker van het geluid af. 'Halloooooooh. Ook op ontdekkingsreis?' Een vrolijke grijns is op Zorax zijn gezicht te zien. Hij heeft totaal niet in de gaten dat het meisje half klaarstaat om aan te kunnen vallen. Wie zou nou toch een jongen aanvallen die in een pyama met beertjespatroon door de gangen loopt? Niemand toch?

(Als ik mag, graag. Elektriciteitmagiër meets aardmagiër)

Ze zette haar voet wat meer naar achter, schoof deze zachtjes over de grond en draaide zich zo volledig richting de mogelijke dreiging. Haar andere hand had de kaart krampachtig vast en de ander was nog steeds gebald tot een vuist.
In een poging om misschien wat beter te kunnen zien vernauwde ze haar ogen een beetje, deed haar uiterste best om een gestalte te kunnen onderscheiden – maar het ging niet. Dan moest ze maar vertrouwen op haar gehoor, haar gehoor dat haar vertelde dat de ander in de buurt kwam. De stappen die galmden in de gangen, steeds duidelijker werden en zelfs haar kan op kwamen.
Haar vrije hand opende zich langzaam, maar krampachtig, terwijl al haar spieren zich aanspanden en ze zich schrap zette: bereidde zich voor op het ergste. De elektriciteit die als draden langs haar handen gleden en een zacht knetterend geluid maakten. Gezien het feit dat ze ook de kaart aanraakten, maar deze geen schade toe dienden was het vast niet super sterk. Echter zou het wel sterker worden als het echt een gerichte aanval was en niet een lichte ontlading van haar frustratie die ontstond omdat ze de ander niet kon zien. Frustratie die ze niet alleen kwijt kon aan het licht ontblootten van haar tanden terwijl ze haar kaken stevig op elkaar duwde.

Spieren die zich steeds steviger aanspanden, voetstappen die steeds luider werden. Zodra ze ook maar één beweging van de ander duidelijk kon onderscheiden in het duister schoot ze weg.
Het meisje zette zich af met haar voorste voet, bracht tegelijkertijd haar vrije hand naar achter ter hoogte van haar hoofd. Haar andere voet kwam op de grond – nog één zo’n vage sprong en ze was bij de persoon. Zou deze leren om haar niet zo te besluipen in het holst van de nacht. Zij het zo dat ze gewoon een kat was op het moment, een kat die vreemde sprongen maakte. Het was onbekend terrein, gevuld met onbekende mensen en Venita kennende verwachtte ze altijd het ergste.
“Ook op ontdekkingsreis?”
Haar ogen werden groter. De vraag, de stem… Pas nu kon ze haar ogen echt weer openen. Ja, ze had ze de hele tijd wel open gehad, maar ze kéék niet. Ze zag nu pas dat het gewoon een onschuldig persoon was, zich van geen kwaad bewust. Ze zette zich weer af met haar andere voet, had geen andere keus; ze kon de vooruitgaande beweging niet stoppen. Echter sprong ze hoog genoeg waardoor ze zich kon omdraaien en de volgende keer met haar handen op de grond kon komen, snel een koprol maakte en vervolgens weer recht stond.
Vlak voor de ander, raakte deze net niet met haar neus aan.
Met een iets snellere ademhaling dan normaal keek ze met grote ogen naar de ander, leek ergens net in shock. Was ze ergens ook. Ze had bijna een onschuldig iemand pijn gedaan! Echter had ze het verholpen, dus alles was goed toch… Misschien als ze net deed alsof er niks was gebeurd zou hij het negeren. En dan zou er ook echt niks gebeurd zijn.
‘Nee…’
Kwam er langzaam over haar lippen, terwijl ze nog steeds met grote ogen naar hem keek. Haar mond was een rechte streep en een echte duidelijke emotie was er niet echt. Waarschijnlijk omdat het zo’n chaos in haar hoofd was en er eigenlijk een soort van error plaatsvond waardoor je dus dit kreeg.

(Natuurlijk mag dat ^^)

Met een grote grijns op zijn gezicht vroeg Zorax aan het meisje of die misschien ook op ontdekkingsreis was. De reactie van haar verraste hem totaal. In plaats van wat te zeggen maakte ze een sprong. Zorax zijn ogen worden groot van deze verrassing. Hij word gewoon besprongen? Wil diegene hem zo graag een knuffel geven? Als reactie spreid hij zijn armen uit. Laat maar komen die knuffels. Maar ze valt niet in zijn armen. In plaats daarvan maakte ze een aantal capriolen in de lucht om uiteindelijk vlak voor zijn neus te landen. Zijn mond valt wijdopen van deze show. Wat het voor zin het heeft boeit hem weinig. Het zag er gewoon geweldig uit.

'Nee'

Wat nee? Nieuwsgierig houd Zorax zijn hoofd een beetje schuin. O wacht. Ze bedoelde zeker dat ze niet op ontdekkingsreis is. Een schaapachtig lachje is bij Zorax te horen. 'Ow eh. Ik dacht, jij loopt hier door de gangen, ik loop hier door de gangen. Ik dacht dat we hier om dezelfde reden hier waren.' Opnieuw grinnikt hij een beetje schaapachtig. Dit keer krabt hij ook even op zijn achterhoofd. 'Die sprong van jou was net schitterend. Ben je een ninja of zo?' Zijn ogen glimmen van enthousiastme. 'Mijn naam is trouwens Zorax Yvar. Mag ik weten hoe deze blitzelze ninja heet?' Deze ontdekkingstocht van hem heeft hem wel wat moois opgeleverd.

(Sorry voor het wachten. Ik was mijn inspi een beetje zoek.)

Hij dacht dus een medeavonturier gevonden te hebben. Aan het antwoord van het meisje te horen dus niet. Wat vind hij dat jammer. Ze hadden best samen op avontuur kunnen gaan. Met meerdere personen op avontuur gaan is zoveel leuker, dan heb je een heel fellowship. Maar helaas is dat niet het geval. Het meisje zette een stapje achteruit. Tja, Zorax moet zelf toegeven dat ze best dichtbij stond, maar dat kwam ook vanwege haar ninja-actie. Nochelant haalt ze even haar hand door haar haren. Zag hij nou, schokjes? Die meid word steeds interesanter. Hoe zou ze eigenlijk heten? Helaas, geen ninja. Ze heet gewoon Venita. 'Mooie naam.' reageert Zorax met een glimlach. Hij houd wel van aparte namen, zoals zijn eigen naam. Namen als Kees en Maartje vind hij maar saai. Wacht even, of hij schitterend zei tegen Venita. 'Ik vind je ninja-actie gewoon schitterend.' antwoord hij met een vrolijke grijns. 'En wat waren die scho...' Verder vraagt Zorax niet. In een reflex draait hij zich om. Een lage berenstem is ineens te horen: 'Bjorn ruikt iemand. En de geur word sterker'. Meteen beseft Zorax dat het misschien wel een leerkracht kan zijn die aan het survillieren is. 'Implar.' Mompeld hij zachtjes. Snel pakt hij Venita's pols en begint te rennen, hopend dat Venita mee rent. Bij de eerste beste deur stopt hij, steekt zijn hand uit die ineens een berenklauw is en murmeld hij met één nagel in het slot. Zodra de klik van het slot te horen is sleurt hij Venita het lokaal in en doet met de berenklauw de deur weer op slot. 'Nu stil zijn, anders is het spel afgelopen.' Zijn ogen stralen van enthousiastme. Dit word toch wel spannend.

(Hoe ik aan ninja kom? Ik geef mijn silly mind de schuld)
(Hopelijk heb je er geen problemen mee dat Zorax Venita een lokaal insleurt. Geen zorgen, hij is geen 'foute dingen' van plan)

Het grote voordeel van Bjorn is dat hij altijd wel de omgeving in de gaten houd. Zodra Bjorn hem waarschuwde twijfelde Zorax geen moment, pakte Venita bij haar pols en rende met haar door de gang, op zoek naar een schuilplaats. De protesten van het meisje gingen bij Zorax het ene oor in om vervolgens via zijn andere oor weer naar buiten te gaan. Het enige waar hij aan dacht is om snel te verstoppen. Met behulp van Bjorn weet Zorax een willekeurige deur te openen. Snel gaat hij naar binnen, Venita nog steeds meenemend. Met Bjorn zijn klauw doet hij weer de deur op slot om zo te voorkomen dat iemand het opvalt dat de deur van slot zou zijn. Zorax vertelt Venita dat ze nu wel stil moet zijn. Gelukkig doet ze dit ook. Hij ontspand een beetje. Het is nu een kwestie van wachten totdat Bjorn zegt dat de kust weer veilig is. Hij heeft totaal niet door dat hij Venita nog steeds vasthield. Met een voor Zorax onbekend woord weet Venita los te komen uit zijn greep. Ze keek naar de grond. Met een schok beseft Zorax dat hij Venita misschien wel heeft laten schrikken. 'Sorry Venita. Ik wilde je niet bang maken.' Een beetje bezorgd kijkt hij naar het meisje. 'Waarom...' Fluisterend kijkt Venita hem aan. 'Waarom deed je dat?' 'Bjorn hoorde iemand langskomen. Eneh, het schijnt verboden te zijn om 's avonds rond te lopen in de gangen. Dat maakt het ook zo avontuurlijk om hier alles te verkennen. Maar ik dwaal af, zoals ik vaker heb.' Een kleine grinnik om zijn Zorax-achtigheid is te horen. 'Ik sleurde je net mee om te voorkomen dat we misschien betrapt worden. Ik heb liever niet dat je op je kop gaat krijgen. Maar ik hoop dat ik je ook niet heb laten schrikken net.' Hij kijkt even om zich heen om vervolgens weer naar Venita te kijken. 'Zodra Bjorn aangeeft dat de kust veilig is laat ik je gaan hoor. Ik ben niet zo gast die rare dingen met meisjes doet.' Even moet Zorax huiveren. Hij mag misschien wel een vrolijke derphoofd zijn, ook hij heeft een serieuze kant. Zo wil hij altijd de mensen om zich heen gelukkig hebben. Is dat niet het geval, dan wil hij ze beschermen. Daarom heeft hij een hekel aan pestkoppen en pervs. 'Geen zorgen Venita, je kan ons vertrouwen.' Een tevreden berengrom vult Zorax aan. 'Bjorn weet dat Zorax een brave jongen is.' Hier moet Zorax even om glimlachen. 'Stel je anders even voor.' Direct veranderen de handen van Zorax in zwartbehaarde berenpoten. Tussen de rode haren van Zorax steken twee zwarte berenoortjes uit. 'Haay Venita. Ik ben Bjorn.' klinkt de lage stem vrolijk. Met één van de berenpoten maakt hij een zwaaigebaar. Een grote grijns is op Zorax zijn gezicht te zien. 'Je laat jezelf ook nooit geheel zien hea?'

Alles was goed. Gewoon rustig adem blijven halen.
Ze vertrouwde hem, hij zou haar vast niks doen. En als hij het wel zou proberen zou hij letterlijk de grootste schok van zijn leven krijgen! En dan natuurlijk ook ergens figuurlijk, maar dat was niet belangrijk. Eigenlijk was dit allemaal niet belangrijk: want ze zag hem er toch niet voor aan. Echt bijzondere mensenkennis had ze niet, maar ze wist wel wanneer iemand een goed persoon was en wanneer een persoon dus niet deugde. Hoewel: als Zorax nu een slechte opmerking zou maken zou heel haar beeld, dat ze tot nu toe van hem had, omgegooid worden en vervangen worden door een geheel ander.

Bang? Ze was helemaal niet bang. Alleen behoorlijk in de war, door veel te veel factoren. Dus de overweldigende hoeveelheid zorgde er ook nog voor dat het allemaal niet gemakkelijker werd. De situatie in het algemeen hielp sowieso al niet. Ze wilde er niet teveel van denken, omdat het ook niks voorstelde. En toch voor een meisje zoals Venita… Was het een behoorlijk iets om opgesloten te zijn in een lokaal alleen met een jongen. Of ze hem nou goed kende of niet.
Haar ogen werden iets groter bij het opnieuw horen van de naam, bleef hem zo aankijken terwijl ze zijn woorden aanhoorde. Knikte soms afwezig om aan te geven dat ze zijn woorden wel meekreeg en niet gewoon dom naar hem aan het staren was. De woorden niet aankwamen, want dat deden ze altijd wel. Als iemand iets tegen haar zei – ondanks de situatie – hoorde ze het altijd wel. Het lag dan echter aan haarzelf of ze ook echt erop in wilde gaan of niet, maar echt iets per ongelijk niet goed oppikken… Nee, dat was haar nog nooit overkomen. Misschien omdat ze niet zoveel afdwaalde in haar gedachtes als anderen, wat dat betreft vrij alert was altijd.
Een vage grijns verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn opmerking over “rare dingen”. Ze keek weg, leek ergens abnormaal rustig. ‘Alsof ik iemand mij ooit zo zou laten aanraken…’ bracht ze zachtjes uit, net niet op een fluistertoon, ‘Ik weet prima hoe ik mij moet verweren en daarbij: de kans dat iemand het al zou willen doen is nihil.’ Want zij was immers Venita: de halve jongen. Wie zou er nou ooit interesse hebben in haar? Niemand, precies.
Ze hief haar kin weer op en had een brede hartelijke glimlach op haar gelaat staan. ‘Ik zie je er ook niet voor aan hoor, je lijkt me een prima persoon!’ Gewoon een sympathiek iemand, die nog geen vlieg kwaad zou doen eigenlijk.

Een bepaalde glim kwam in haar ogen bij het zien van het gebeuren voor haar neus. Het was geen glim van angst, meer van pure nieuwsgierigheid en interesse. Voorzichtig zette ze een stap naar voren en keek ze hem recht aan. ‘Hoe doe je dat?’ begon ze zachtjes. De reden dat het woord begon werd gebruikt was omdat er spoedig een heleboel vragen zouden komen, kon het niet helpen. De kinderlijke nieuwsgierigheid die werd opgewekt in het meisje was ontembaar en ze moest er antwoord op krijgen.
‘Is dat je dierlijke vorm? Kun je er ook helemaal in veranderen? Heb je hem al volledig onder controle? Waarom heeft hij een eigen naam? Ben je misschien een schizofre -’ ze stopte half in haar zin, leunde naar achteren en sloeg haar beiden handen voor haar mond. Die laatste vraag ging te ver, veel te ver. Wat als het waar was en de jongen ermee zat? Nou eigenlijk kon hij er niet echt mee zitten gezien de meerdere persoonlijkheden en… En dat leek haar gewoon vreemd. Misschien dat één persoonlijkheid er dan mee zou zitten? Ze moest hiermee ophouden.
Met een lichte blos op haar wangen liet ze haar handen een beetje zakken en sloeg ze haar ogen aarzelend op. ‘Sorry,’ murmelde ze zachtjes, ‘Het was niet mijn bedoeling om -… Het is gewoon dat ik -… Dit is nieuw voor me en -…’ Ze plaatste haar handen op haar oren: leek haar hoofd krampachtig vast te pakken waarna ze haar ogen dichtkneep en een klagelijk geluid uit haar keel liet ontsnappen. Letterlijk gespeld was het dit: mweeeeeh. En dan op een klagende toon natuurlijk. ‘Ik ben ook zo’n idioot,’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf, haatte zichzelf even voor het feit dat ze helemaal niet meer uit haar woorden kon komen door voornamelijk de schaamte die bezit scheen te hebben genomen van iedere cel in haar lichaam.

OOC: Mijn gedachtes schoten nogal van hop naar her toen ik deze post maakte, hopelijk is dat niet al te duidelijk te zien. Mijn excuses ^^'

Zorax maakte zich een beetje zorgen om Venita. Misschien heeft hij haar wel afgeschrokken met zijn impulsieve actie. Hij legde Venita uit waarom hij haar net had meegesleurd naar een willekeurig leslokaal. Af en toe knikte ze. Bij het gedeelte over 'rare dingen' zag hij even een vage grijns op Venita's gezicht, die vervolgens wegkeek. Alsof niemand haar aan zou raken. Zorax fronst eventjes. Heeft ze dan zo'n slecht zelfbeeld? Oké, het is geen meid met een giga voorgevel en andere vormen waar sommige jongens zo van kwijlen. Maar toch, er zijn altijd wel vreemde types op deze school. Zo had Zorax ooit in de gang een leerling gezien die een stagiair... bah. Zelfs van die afstand kon Zorax nog zien dat die blonde jongeman er niks van wilde hebben. Mensen horen aardig voor elkaar te zijn, dat is Zorax zijn levenswijze. Toen Venita hem een prima persoon noemde verscheen een glimlach op zijn gezicht. Met een bevestigende berengrom van Bjorn vertelde Zorax haar dat Venita hun wel kan vertrouwen.

Hij had echter niet de reactie van Venita verwacht toen Bjorn zich even voorstelde. In plaats van geschrokken, reageerde ze nieuwsgierig. Heel even kreeg Zorax het gevoel alsof hij zoiets al eerder had meegemaakt, ergens in een ver vergeten verleden. 'Schizofre-watte?' Kwam verbaasd uit zijn mond. Opgeschrokken door de laatste vraag. 'Ow dat.' besefte hij lichtelijk droevig. Venita bied al haar excuses aan. Noemde zichzelf een idioot. Dat zorgt ervoor dat Zorax even zijn hand op haar schouder legt. 'Je bent geen idioot. Je bent een aardige meid.' Hij haalde zijn hand weer van haar schouder en ging op zijn hurken zitten. 'Je bent de eerste sinds mijn geheugenverlies' zegt hij zachtjes tegen haar. 'De eerste die mij vanwege Bjorn niet als een gevaarlijke gek ziet. Mensen schrikken bijna altijd als ze hem zien. Noemen hem gevaarlijk. Oké hij wás gevaarlijk. Toen ik nog een kleintje was. Echt heel klein...' Met zijn handen maakt hij een gebaar waarbij hij de afmeting aangeeft van een klein kind dat nog geen kleuter is. '...toen was Bjorn gevaarlijk' Zorax zucht eventjes. Bjorn houd er niet zo van, maar nu kan hij maar beter het hele verhaal vertellen. 'Bjorn is eigenlijk een demon. Ik heb hem al sinds ik enkele weken oud was. Mijn ouders hebben me gedumpt bij een weeshuis omdat ze het niet aankonden. Op het weeshuis hadden ze de grootste moeite om Bjorn in toom te houden. Maar iemand heeft het voor elkaar gekregen om zijn karakter te veranderen. Sindsdien noem ik Bjorn mijn doman, dat klinkt aardiger, en is hij mijn beste maatje. Maar nog steeds zien de meeste mensen hem als een monster, en mij ook.' Opnieuw zucht Zorax. 'Niet lang geleden was die verschrikkelijke aardbeving op Erd. Van mijn weeshuis ben ik de enige overlevende. Maar er is iets gebeurt waardoor ik amper wat herinner van mijn verleden. En de Erdse jeugdzorg kan me ook niet goed helpen. Dus uiteindelijk hebben ze me hier op Starshine gedumpt.' De droevige uitdrukking op zijn gezicht is tijdens deze uitleg steeds iets intenser geworden. Het feit dat haast iedereen hem als een gevaarlijk monster ziet zit hem gewoon niet lekker. 'Ik hoop dat ik je nu niet afschrik? Voor zover ik nog weet ben je de eerste die niet bang is van Bjorn. Dank je daarvoor Maya.' Een brede glimlach komt weer terug op zijn gezicht. 'Ehm Maya? Ik bedoel Venita. Geen idee hoe ik ineens aan die naam kom' Een korte facepalm volgt daarop. 'Maar ik mag je wel' Een schaapachtig lachje die zo typisch voor hem is volgt daarop. Hoe kan hij nou ineens aan die naam komen?

(OOC: Sinds hij onder de hoede van de jeugdzorg staat heeft hij alleen maar negatiever reacties over Bjorn gekregen. Hoe Venita naar hem doet is dus nieuw voor hem.)

Geen moment aarzelde ze. Het leek net alsof ze het niet eens opmerkte, haar nieuwsgierigheid alles overnam. Het zo groots was dat de gedachte alleen al om bang te zijn voor de jongen ook niet in haar opkwam. Daarbij was ze ook niet echt het type om bang te zijn voor iemand, wist dondersgoed dat ze het wel zou overleven. Ze waren op een school, de kans dat iemand haar al van kant maakte was vrij klein. En zelfs al zou ze in hele grote problemen komen: ze wist altijd wel te ontsnappen.
Door haar elektriciteit te gebruiken voor magnetisme werd ze soms ook wel eens een spinnenvrouw genoemd. Ze kon de steilste muren beklimmen zonder enige hulp van bepaalde voorwerpen. Dus ze twijfelde er ook geen moment over dat ze hier een weg uit kon vinden, desnoods sloeg ze een raam in of klauterde ze zo de ventilatorschachten in. Ze mocht er nu dan niet bewust over nadenken, maar de informatie was er altijd wel in haar achterhoofd. Er waren altijd een aantal standaard sluiproutes in bepaalde situaties die altijd gelden waren: tenzij er afwijkingen waren, maar die waren speciaal en deze situatie was dat in dat opzicht niet.

Ondanks dat ze zichzelf had afgekapt was het te laat geweest, de schade was al toe gericht. Ze gaf het die term gezien Zorax, die eerst zo vrolijk en open was geweest, nu in een tel was overgeslagen naar een complete droevige houding. Iets wat ze bijna niet kon verdragen. Ze kon er nooit goed tegen als anderen droevig waren, voelde dan met ze mee. Het medeleven die haar dan overviel was zo heftig dat ze het bijna niet uithield, net zoals nu. Bood daarom zo snel mogelijk haar excuses aan, maar opnieuw:
Het was al te laat.
Toch vergaf de jongen haar, op een indirecte manier. Ze had zichzelf al met duizend en één dingen verweten enkel door die ene vergissing en noemde zichzelf een idioot. Toen de jongen het echte vrij goed scheen op te nemen en een hand op haar schouder legde opende ze haar ogen en liet ze langzaam handen zakken, keek hem met grote ogen aan. Haar armen losjes bungelend langs haar lichaam.
Langzaam zakte ze door haar knieën, plaatste twee handen erop, wanneer de jongen dit deed. Wilde het liefst op ooghoogte blijven. Ze was liever kleiner dan iemand dan groter, want dan kreeg ze altijd zo’n onterecht dominant gevoel. Iets wat ze haatte. Ze wilde niet het gevoel hebben dat ze beter of sterker was dan iemand, want dat was ze niet. Het geluk stond gewoon vrij vaak aan haar kant. Meer niet…

Met een serieuze blik hoort ze zijn hele verhaal aan, analyseert elk woord rustig en voorzichtig.
Een demon dus… Ze wist dat iedereen een slechte kant had en dus ook een goede natuurlijk, maar demonen had ze altijd als een mythe beschouwt. Ze was er nooit direct mee in aanraking geweest, had er enkel over gelezen in boeken: maar niet alle boeken hebben gelijk. Dus kon ze ook niet met waarheid zeggen of het ook echt bestond. Om er iemand over te vragen was nooit in haar opgekomen. Haar ouders zouden vast hebben gezegd dat zoiets niet bestond om haar gerust te stellen. Op de kostschool zouden ze haar hebben uitgelachen en haar een nog grote freak hebben genoemd.
Toch kreeg ze nu antwoord op een vraag uit het verre verleden, iets waar ze als klein kind nieuwsgierig naar was geweest. De jongen voor haar was het levende bewijs, samen met die Bjorn dus, dat demonen echt bestonden. Acteren deed hij niet, hij hield haar niet voor de gek. De ernst en de intensiteit van zijn blik overtuigden haar. Vertrouwde hem volledig, elk woord dat over zijn lippen was gekomen.

Ze opende haar mond, maar er kwamen geen woorden uit. Ze wilde wat zeggen over de naam, maar besloot dat het misschien beter was om dat voorval te negeren, sloot haar mond weer en trok haar mondhoeken een beetje op. Ja… Doen alsof ze niks had gemerkt zou het beste zijn.
Langzaam keek ze op, had een frons op haar gelaat. ‘Er is één ding wat me dwars zit,’ merkte ze op nadat ze alles nog eens had afgespeeld in haar hoofd, ‘Voor iemand met geheugenverlies weet je wel nog vrij veel over je verleden. Dus gaat het om het verlies over een bepaald hoofdstuk uit het boek genaamd het leven van Zorax?’ Een betere manier om het te omschrijven wist ze niet, dus vandaar de kinderachtige omschrijving die bij sommigen vast had moeten fungeren als een slechte woordgrap. Maar Venita was echter bloedserieus op het moment.
‘Een andere vraag die ik heb: wil je je geheugen over die periode wel terug?’ De connectie nu al leggend dat Maya uit die etappe moest komen vroeg ze er maar naar, misschien zou Zorax dat zelf ook wel doorhebben. Het zou dan zijn beurt zijn om nieuwsgierig te worden. ‘Want kijkend naar je verhaal heb ik ergens het gevoel dat de kans dat het gevuld is met nog meer negativiteit groot is.’ Tot nu toe was er niet echt veel positiefs geweest wat ze er zo had kunnen uitpikken aan zijn verhaal en terugdenkend aan zijn gezichtsuitdrukking zou er ook wel niks geweest zijn.
Na een tijdje kwam er een zucht over haar lippen, een diepe. Ze was te serieus bezig. Had daarbij ook al connecties gelegd die ze niet had willen leggen. Het meisje keek op, had een warme glimlach op haar gelaat. ‘Mag ik je ook een kleine tip geven? Misschien is het beter om gedumpt te vervangen door geplaatst, want de jeugdzorg heeft het beste met je voor; dat weet ik zeker.’ Zijzelf had ook een soort van onder jeugdzorg gestaan qua het weeshuis enzovoorts. Uiteindelijk was alles goed gekomen, maar… Dat moest vast komen omdat het geluk een voorkeur voor haar zijde scheen te hebben.

OOC: Door mijn mysterie oplos anime heb ik nu eigenlijk al conclusies getrokken die vrij duidelijk zijn, denk ik. Het kan ook dat ik het fout heb >.<

Nee, ze is geen idioot. Zorax begreep wel waarom Venita vragen ging stellen. Je komt niet iedere dag een doman tegen. Zittend op zijn hurken, hand op haar schouder vertelde hij dat Venita geen idioot is. Zij maakt zich vervolgens ook klein. Eigenlijk lijken ze nu net twee kleine kinderen. Maar wat hij Venita vertelde was allesbehalve kinderlijk. Dit is één van de weinige momenten dat Zorax serieus is. Alleen op het laatst is hij wat minder somber. Hij moet weer om zichzelf gniffelen, dat hij Venita ineens een andere naam gaf. Hoe komt hij erop? Wanneer hij bijnamen geeft zijn dat geen namen die ouders aan hun kind zouden geven.

Na zijn gniffelbui merkt Zorax een frons op. Verlies uit een hoofdstuk van zijn verleden? Mwa, zou kunnen. 'De dingen die ik van mijn verleden weet heb ik gehoord van de jeugdzorg. Er is van ieder weeskind een rapport bijgehouden. Die rapporten zijn tijdens de aardbeving verloren gegaan maar sommige dingen hebben ze weten uit te pluizen.'

Hm, zijn geheugen terug willen? Tja, 'Ik ben soms best nieuwsgierig ernaar. Het is gewoon vreemd om je eigen jeugd niet te kennen. Ik vroeg al aan Bjorn of die het me kan vertellen maar daar krijgt hij ontzettende hoofdpijn van.' Hij trekt even een nadenkend gezicht. 'Het laatste wat Bjorn weet te vertellen van mijn verleden is dat het eindigde met hoofdpijn. Ik denk dat we dus een muur of zo op onze hoofd hadden gekregen.'

Van het laatste reageert hij echter wat feller. 'Bijna iedereen van de jeugdzorg kijkt naar me alsof ik een gevaarlijk beest ben. Maar je hebt een punt, ik heb het hier best naar mijn zin op deze school.' Een glimlach komt weer terug op zijn gezicht. 'Ik ben er zelfs achter gekomen dat ik een zusje heb. We zitten vaak samen in de les.' Zijn ogen stralen terwijl hij aan zijn zusje Jojo denkt. Nooit had hij gedacht om familie te vinden.

Hij staat weer op en legt even zijn oor tegen de deur aan. 'De leerkracht is nu ver genoeg weg. Als je wilt breng ik je wel terug naar je etage, dat is het minste dat ik voor je kan doen.' Een vriendelijke gezichtsuitdrukking is bij Zorax te zien. De vrolijke jongen heeft zichzelf weer gevonden.

(OOC: Je zit er niet zo ver naast met je conclusies. Zijn 'vergeten' geschiedenis is trouwens in zijn voorsteltopic te vinden)

Je moet het nu niet verkeerd zien: ze was het niet hyperactieve typ die ergens een kerncentrale in haar buik heeft verstopt waardoor ze vrijwel altijd energie heeft. Ze heeft weldegelijk een punt waarop ze moe is en gewoon moet gaan slapen, maar ze had ook dat punt waarop ze over de grens heen was. Dat heeft iedereen wel, de tijd waarop je ineens niet meer moe bent: weer nieuwe energie krijgt. Alsof je net een mueslireep snel hebt opgegeten en weer helemaal gevuld bent met nieuwe energie.
Het was geen explosie of iets dergelijks, niets speciaals, maar genoeg om ervoor te zorgen dat ze niet hoefde te gapen en ook genoeg dat ze haar hoofd erbij kon houden. Goed kon letten op wat Zorax allemaal zei en zijn woorden zelfs zodoende kon analyseren.

Na het horen van zijn antwoorden kijkt ze weg, denkt diep na. Ze neem haar denkende pose aan, wat inhoudt dat ze haar rechterhand zwakjes tot een vuist balt en linkerkant van haar hand tegen haar lippen duwt, met een passende frons op haar voorhoofd. Eens zien… Hij wist hetgeen wat hij had verteld dus niet van zichzelf en ook niet van Bjorn, de jeugdzorg had hem verteld. Bjorn wist daarbij ook niks want een ernstige hoofdpijn – vast en zeker gewoon pure migraine – zorgde ervoor dat hij niet verder terug kon graven in zijn verleden.
Dat was verdacht… Als zij zich iets probeerde te herinneren kreeg ze geen hoofdpijn, hoofd uit omdat ze haar ogen zo stevig dichtkneep dat de overtollige spanning leidde tot migraine: maar niet het feit dat ze terug probeerde te graven in het verleden.
Bjorn was een demon, mythes bleken dus werkelijkheid te zijn. Dat kon misschien dus ook betekenen dat andere dingen die ze had gelezen in boeken… Dat die ook echt konden zijn.
Ineens schoot haar iets te binnen, keek ze op. ‘Maar natuurlijk!’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf, waarna ze naar voren leunde en haar handen op de grond plaatste. ‘Zorax, ik heb een vermoedde dat er hier iets niet klopt,’ merkte ze op, terwijl ze dichter naar hem toe kroop met een ernstige gezichtsuitdrukking maar een glim vol enthousiasme in haar ogen. ‘Sowieso is het feit dat jij als enige die aardbeving hebt overleefd iets speciaals, maar ik denk dat dat ergens ook een connectie heeft met je geheugenverlies,’ ze kruipt steeds meer naar hem toe, haar ogen die steeds meer oplichten, ‘Wat als iets… Of iemand ervoor heeft gezorgd dat je je niks meer herinnert? Wat als het niet een aardbeving was maar iets anders? Er een dader was en dat jíj die hebt gezien!’ Opnieuw vlak voor zijn neus blijft ze stilstaan. ‘En dat deze je alles heeft laten vergeten, inclusief de persoon zelf zodat jij niemand iets door kan vertellen.’
Ze stopt, maar haar lippen blijven een paar centimeter van elkaar af; alsof ze nog wat meer wilt zeggen. Echter zwijgt ze alleen maar, kijkt ze de jongen enkel en alleen aan met grote ogen. Uiteindelijk knippert ze twee keer en leunt naar achteren. ‘Sorry,’ brengt ze hees uit, ‘Ik denk dat ik me een beetje liet meeslepen…’ Ietwat onhandig kruipt ze weer wat achteruit en gaat uiteindelijk maar gewoon zitten.
Het enige wat ze op een sarcastische toon tegen zichzelf kan zeggen is: “Nice move, Venita.”

Zijn felle reactie negeert ze compleet. Ze weet wel wat hij zei, maar ziet er niet het nut in om nu net zo fel – of zelf feller – terug te snauwen zelfs dat ook zij, een soort van door de jeugdzorg, uitgemaakt werd voor een freak jaren lang. Het was het verleden en niemand zat erop te wachtten dat zij ging zeuren over haar verleden, het was niet belangrijk en het was voorbij. Alles zou hier goed gaan.
Het zou goed komen.
Want zelfs bij Zorax ging het goed, zo te horen. ‘Een zusje?’ glimlachte ze ietwat afwezig, ‘Dat is geweldig om te horen, Zorax.’ Veel anders kan ze er niet echt op zeggen. Om ineens de filosoof uit te hangen en zich hardop af te vragen hoe het zou zijn om echte bloedverwanten te hebben zou opnieuw niemand helpen en het zou ook geen verschil maken. Dus hield ze het maar voor zichzelf.

Langzaam staat ze op wanneer dat doet en klopt wat stof van haar pyjama op waarna ze opkijkt en haar hoofd schud met een grijns op haar gezicht. ‘Dat hoeft niet,’ begint ze zachtjes, ‘Ik zit helemaal op de bovenste etage, die voor luchtmagiërs en tenzij jij op dezelfde etage moet zijn, doe ik het je niet aan om dat hele eind om te lopen.’ Nee, vooral niet rond dit uur. En zelfs Zorax, die vrij veel energie scheen te hebben in vergelijking met de gemiddelde mens, deed ze het niet aan.

OOC; Ik kan het heel mooi lezen, maar Vennie niet: dus die heeft haar eigen theorieën gemaakt ^^'
Sorry trouwens dat het wat langer duurde.