Waarzeggerij les 1: Niemandsland & Tijdtotems [alleen deelnemende leerlingen]

Graag eerst even dit doorlezen {klik}:

Waarzeggerij les 1: Niemandsland & Tijdtotems [alleen deelnemende leerlingen] 96635557

Kuran zat in een lenige kleermakerszit op zijn bureau. Zijn stoel raakte hij bijna nooit aan. De enige momenten waarop het arme meubelstuk nog enige aandacht kreeg, was als hij schriftelijk werk aan zijn tafel moest nakijken of als hij (meestal voor andere leraren) ernstiger wilde overkomen. Maar wanneer iemand Kuran Hayabusa met een serieus gezicht aan zijn schrijftafel aan het werk zag, zou diegene hem misschien niet eens direct herkennen. Deze excentrieke leraar stond namelijk bekend om zijn al even vreemde methodes. Je hoefde maar één stap in zijn lokaal te hebben gezet om precies te weten wat de gefluisterde geruchten inhielden. De ruimte waar hij zich het grootste gedeelte van de dag in bevond was volledig gehuld in enorme wandkleden met dromerige patronen erop en rijkelijk versierd met allerlei artefacten waar vele mysteries achter verborgen gingen. Naast Kurans schrijftafel en genegeerde bureaustoel, waren de enige echte meubelstukken de eikenhouten boekenkasten vol met tekstrollen, muffige boeken en opnieuw kleine, curieuze speeltjes van verre planeten. Toch was het niet onduidelijk waar de leerlingen hun plaatsje hadden: te midden van al het moois, in het hart van het lokaal, was een cirkel met kussens en comfortabele zitzakken neergelegd. Wanneer je je erop neerzeeg moest je haast oppassen dat je niet in slaap sukkelde. Het was dan ook niet de eerste keer dat zoiets zou gebeuren bij een leerling…of Kuran zelf. Vluchtelingen voor andere leraren of overwerkte studenten waren dan ook altijd welkom bij Kuran in het lokaal om even aan alle drukte te ontsnappen.
Terwijl Kuran rustig verder ging met zijn zoveelste mediteersessie van die dag, voelde hij hoe de geur van de vers aangestoken wierook zijn neus binnenkroop. Het verfrissende goedje prikkelde zijn reuk.
Voor even was hij alle besef van tijd en ruimte weer verloren. Zijn handen vormden samen een kom op zijn schoot, zijn rug was kaarsrecht terwijl zijn borstkas kalm en beheerst op het ritme van de heersende rust op en neer bewoog. Pas toen de deur met wat protesterend gekraak werd geopend, bevond Kuran zich weer in de realiteit. Vragend opende hij eerst één oog, zijn rechter – het normale. Deze keek met een mengeling van nieuwsgierigheid en oplettendheid naar de nieuwkomers. Zodra hij de onbekende gezichten in het oog kreeg, schoot het hem ineens te binnen dat zijn les weldra zou beginnen. Was de tijd werkelijk alweer zo snel aan hem voorbij gegleden?
Altijd als hij één van zijn mediteersessies had leek alles plotseling in een stroomversnelling te belanden, maar dat was niet erg. Het was niet overdreven te zeggen dat Kuran stond te popelen om met zijn nieuwe leerlingen aan de slag te gaan. Nog niet zo lang geleden was hij hier op Starshine Academy terecht gekomen, daardoor zouden zijn lessen voor beide kanten vandaag splinternieuw zijn. En wat was er leuker dan dat? Hij kon het niet laten zich af te vragen wat deze nieuwe leerlingen moesten denken van het vak 'waarzeggerij'. Het werd maar zelden gegeven op scholen en wat er ook gebeurde, het bleef nogal een 'grijze zone'. Zelfs andere leraren hadden hem eerder vanaf een afstandje bekeken met blikken die nog het meest iets van argwaan in zich droegen.
Hij mocht dan soms wel een chaoot lijken, in zijn hoofd had Kuran zich daarom maar zo goed mogelijk proberen voor te bereiden. Als het op waarzeggerij aankwam, was er namelijk ook niet bepaald één handboek dat gevolgd diende te worden zoals bij sommige andere vakken wel het geval was.
Met enige geamuseerdheid in zijn stem verwelkomde Kuran zijn kersverse studenten: “Hallo en welkom! Neem plaats.” schalde zijn stem door de ruimte waarbij hij hen met een aanstekelijke glimlach en een knikje richting de kussenkring in het midden, zijn lokaal binnen vroeg. “Tassen mogen aan de kant worden gelegd. Die spullen hebben we op dit moment niet nodig.” Na deze woorden verbrak Kuran zijn meditatiehouding en sprong soepel van het bureau af. Binnen enkele passen stond hij zelf bij de deur. Deze trok hij met een sierlijke zwier nog wat verder open. Geduldig wachtte hij tot al zijn leerlingen één voor één binnendruppelden, hen allemaal een begroeting en een lach schenkend. Hij wilde dat iedereen zich op zijn gemak zou voelen in zijn lessen, want dat was immers het belangrijkste bij zijn vak.
Terwijl hij zijn eerdere aanwijzingen nog herhaalde voor de nieuwkomers, bleef Kuran op zijn post staan. Dit ging nog interessant worden...

Een beetje slaperig open ik mijn ogen, een felle zon komt me meteen tegemoet als ik ze volledig open, waardoor ik ze weer half dichtknijp. Een boek over waarzeggerij ligt half over mijn buik, opengeklapt in het midden van een hoofdstuk. Ik duw mezelf een beetje omhoog, zodat ik recht kom te zitten en klap het boek dicht. Vandaag zou ik mijn eerste les waarzeggerij hebben, iets wat compleet nieuw voor me is. Aangezien het me interessant lijkt heb ik alvast wat gelezen over waarzeggerij. Ik heb het maar bij de basis gehouden, als ik er zo verder op in zou gaan, zou ik er niks van begrijpen. Mijn hand tast even rond over de grond om mijn tas te vinden, ik ben te lui om mijn hoofd nu ook nog maar een centimeter te draaien. Wat de warmte wel niet voor een effect kan hebben. Als ik mijn tas heb, steek ik het boek erin en wrijf ik de slaap rustig uit mijn ogen. Mijn horloge vertelt me dat ik nog zo’n 20 minuten heb voordat de les begint. Ik kan lekker op mijn gemak doen, zo ver weg is het lokaal toch niet. Mijn handen plaats ik langs mijn lichaam zodat ik mezelf omhoog kan duwen, waarna ik de eerste twee meter een beetje wankelend weg wandel. Een kleine bijwerking van mijn dutje, de slaap is nog niet helemaal weg .

Ik ben vrij voeg te vinden in de gangen, maar ze stromen al langzaam vol. Steeds meer leerlingen gaan naar binnen en zijn op weg naar hun lokaal. Ik breng mezelf weer in beweging, levendiger dit keer. Het gevoel dat ik moe ben is nu compleet weg, misschien omdat ik best zin heb in deze les. Het is weer eens wat nieuws, niet de standaard elementen lessen. Niet dat die saai zijn, maar dit lijkt me wel erg interessant. Bij het lokaal kijk ik snel door het raampje in de deur, ben ik de eerste? Dat vind ik altijd zo akward, misschien moet ik gewoon wachten tot er nog andere leerlingen zijn.. Nee. Ik ga gewoon naar binnen, so what als ik de eerste ben? Ik open de deur en wandel naar binnen, meteen verrast door de inrichting van het lokaal. Mijn mond valt een beetje open, natuurlijk had ik wel verwacht dat het geen normaal lokaal zou zijn, maar zo had ik het ook niet verwacht. “Hallo en welkom! Neem plaats.” De stem haalt me uit mijn kleine ‘trance’ waarbij alleen de ruimte mijn aandacht had. De man, die waarschijnlijk de leerkracht waarzeggerij is, zit in een meditatiehouding op zijn bureau. Apart, maar niet iets wat je raar zou vinden van ene leerkracht waarzeggerij. Al zeker niet als je kijkt naar hoe het lokaal is ingericht. “Hayden Jones meldt zich, m.. meneer.” Zeg ik, een klein knikje na mijn woorden. Ik leg mijn kans aan de kant en ga in kleermakerszit op een willekeurig kussen op de grond zitten. Nu maar wachten op de andere leerlingen.

Nog gapend pakte Yinthe haar rugzak en verliet de grote zaal. In haar hand had ze nog gauw een broodje met kaas gemaakt en at dit nu op. Ze was voor het eerst in de zoveel tijd te laat op gestaan, misschien kwam dat ook omdat ze weer tot drie uur had zitten lezen en op de Ipod gezeten had. Haar eigen schuld. Met een verschrikkelijk moe gezicht zette ze haar koptelefoon op en nam een grote hap uit haar broodje. Op naar de volgende les. En ze wist wat het was. Als er iets was waar ze weinig zin in had dan was het waarzeggerij. Ze geloofde niet echt in geesten en koffiedik. En al helemaal niet in toekomst voorspellen, want ze wist zelf ook wel dat de toekomst met iedere stap die je zette veranderde. Yinthe had haar koptelefoon op maar op het volume dat ze nog wel de omgeving kon horen. Straks liep ze misschien nog wel nieuwtjes mis. Het nummer dat opstond was 'This is War' En ze playbackte lekker mee, het maakte haar niet uit of mensen haar nu raar aankeken. Ze was gewoon zichzelf en de rest leefde gewoon als robotjes op aarde. Ze sloeg de gang in waar ze heen wilde en zag dat deze nog vrij verlaten was, de leraar was nieuw en moest waarschijnlijk nog leerlingen bij elkaar sprokkelen, maar Yinthe was zo aardig geweest om in te schrijven om hem een beetje te helpen. Meerdere mensen hadden zich ook ingeschreven maar het waren er in Yinthe's ogen niet veel.Ze zuchtte veegde haar handen tegen elkaar om de kruimels van het broodje van haar handen af te krijgen. Er was in feite niemand in de gang. Ze deed haar koptelefoon om haar nek en haar ipod in haar zak en liep naar het lokaal. Ze gaf de leraar, een man, de hand. “Hallo en welkom! Neem plaats.”Zei de leraar hard en gaf een knikje naar de kussenkring, waar al een iemand opzat, een meisje. Yinthe glimlachte terug. 'Yinthe Stering, meneer.' Zei ze en ze liep het lokaal binnen. “Tassen mogen aan de kant worden gelegd. Die spullen hebben we op dit moment niet nodig.” Ze gooide haar tas ergens tegen de muur, die met een keiharde plof de grond viel. Twee kussens rechts van het andere meisje ging Yinthe zitten, ze kon niet zo goed met contact omgaan, zeker niet als er maar twee personen in een lokaal zaten. Ze trok haar knieën op en legde haar hoofd erop, stilletjes voor zich uit starend.

Snurksnurksnurk....huh, wat? Ow, haha. Ze wreef in haar ogen en rekte zich uit. Ze was al eerder in de klas gearriveerd en was toen op de tafel in slaap gevallen. Ze gniffelde bij zichzelf. Tjaaaaa, dat kreeg je ervan; tot drie uur in de nacht doorlezen. Hihi, ze was echt een warkip, maarja, dat had ze met veel dingen. Dit lokaal was nou ook niet bepaald ingericht om je wakker te houden. Alles paste bij het vak en de leraar. Geen wonder dat ze ingedommeld was.
Ach kijk eens, de leraar had haar niet eens in slaap zien vallen. Hij zat nog steeds in zijn meditatie-houding op het bureau, o wauw, ze mocht die vent wel. Stoelen waren ongemakkelijk. Toch fijn dat ze in kussens zat. De deur, aha, het tweede slachtoffer; een meisje. Ze kende haar niet, maar dat was niet echt nieuw. Nhoa ging met bijna niemand om behalve haar tweelingzus en echt goeie vrienden en die waren, niet tot haar spijt, nogal gering.
“Hallo en welkom! Neem plaats.” zei de leraar. “Tassen mogen aan de kant worden gelegd. Die spullen hebben we op dit moment niet nodig.” Oew, interessant. Ze schoof haar boeken, die ze als hoofdkussen had gebruikt, weer in haar tas en schopte aan de kant.
Slachtoffer nummer drie, Nhoa's gezicht verbreedde zich in een immense grijns. Het was haar Hiddlesbitch. Haar bloedeigen tweeëiïgetweelingzus. Nogal overdreven enthousiast begon ze met haar armen te wuiven. 'Yinthe Stering, meneer.' Ze ging in de buurt van het andere meisje zitten. Jeez, die meid was echt blind.
Gniffelend verhuisde ze naar het kussen naast haar zusje. 'Yo Mrs. Hiddleston! Ben je blind ofzo?' ze gaf haar een vriendschappelijke stomp tegen haar arm. Oeps, leraar vergeten. 'Ik ben Nhoa-Benny Stering meneer, excuses dat ik net in slaap viel, maar uw kussens zijn echt te fijn om gewoon wakker te blijven.' misschien iets teveel van het goede maar ze bedoelde het goed.
Ze friemelde aan haar paardenstaart, bah, ze haatte het als haar haar niet gewoon los kon hangen. Maarja, dan kreeg ze gedonder met baasjes van de hygiëne.

*bonk*

Een mooi begin van de ochtend is dit zeg. Valt ze haar bed uit. Blijkbaar begint Aressuka erg vroeg met geklungel. Gapend raapt ze zichzelf op van de grond. Met halfdichte ogen frist ze zich op en kleed ze zich aan. Les. Welke les heeft ze vandaag als eerste? Hm? Waarzeggerij? Sinds wanneer heeft ze zich daarvoor ingeschreven? Ach, ze zal wel zien wat deze les in houd.

Half slapend werkt ze eerst haar ontbijt weg in de grote zaal. Bijna viel ze met haar gezicht in de bak yogurt. Wacht even, waarom zou ze yougurt eten? Aressuka is op dit moment echt niet wakker. Ze had raar gedroomd, heel raar. Dit keer geen enge nachtmerrie die veroorzaakt was door haar duistere kant. Nee een vage droom die zelfs in deze magische wereld nog te vreemd is om echt te zijn. Ze droomde namelijk dat ze alles wat ze maar wilde in kaas kon veranderen. Dus toen iemand in haar droom haar beste vriendin treiterde, veranderde ze de pester in kaas en at hem vervolgens op. Man, ze heeft trek in kaas. Ze hapt een broodje kaas weg en ziet mensen in de grote zaal die ze nog niet eerder heeft gezien. Wat leuk zeg, nieuwe gezichten. Maar dan ziet Aressuka de tijd. Wat? Zo laat al? Ze ruimt snel de dingen op en wandeld op een snel ritme door de gangen, op zoek naar het lokaal. Mensen zouden het vanwege de snelheid rennen kunnen noemen. Zij noemt het snelwandelen. En ze kan dit ritme lang volhouden.
Tot haar opluchting ziet ze dat de deur nog open is. Een jonge man heet haar welkom in de les. 'Goedemorgen Master...' Met moeite weet Aressuka een gaap te achterdrukken. 'Aressuka Marina meld zich.' Haar tas zet ze bij de andere tassen neer, om zelf op een kussen neer te ploffen. Ze glimlacht even slaperig naar de drie meisjes die er al zitten. Om vervolgend voor eventjes haar ogen dicht te doen. Die wierrook ruikt ook zo lekker...zzz

(En toen was Ares een slaapzombie. Geen zorgen, als de les begint zorg ik er wel voor dat ze wakker is en oplet ^^ )

Waarzeggerij les 1: Niemandsland & Tijdtotems [alleen deelnemende leerlingen] Earia_Sheet_2

||.Born a Stranger.||

Opnieuw herrees de zon over het terrein van de school en liet ze de inwonende studenten weten dat het eveneens voor hun tijd was om te ontwaken. Met haar zachte, warme stralen verlichtte ze het terrein en omarmde haar warmte iedereen die zich op dat bewuste moment buiten bevond. En daar hoorde Earia natuurlijk ook bij. Zoals op elke ochtend was ze wat vroeger uit haar bed gekropen om haar dag te beginnen. Maar voor deze ochtend had ze haar gebruikelijke ritueel een beetje omgegooid. Meestal begon ze nadat ze zich gedouched, aangekleed en ontbeten had met haar ochtendmeditatie. De meditatie waarbij ze op haar bed, of soms zelfs buiten ging zitten in de lotushouding en zich af zou sluiten van de rest van de wereld. Maar niet deze ochtend. Deze ochtend bevond Earia zich buiten om wat oude oefeningen en bezigheden na een lange tijd weer opnieuw op te pakken. Oefeningen die ze sinds haar vertrek van Cassia al een tijdje had laten liggen, maar eigenlijk net zo belangrijk was als haar alledaagse meditatie; yoga. Hoewel haar vorm van yoga iets anders was dan het gemiddelde. Ze combineerde de bewegingen van normale yoga met bewegingen die ze geleerd had met Martial Arts, zodat ze die technieken en bewegingen vers in haar hoofd zou houden. Het gaf een apart effect op de oefening, maar werkte net zo effectief. Zo waren de bewegingen die Earia maakte wat sneller, maar maakte de spieren wat losser en was het naar Earia haar mening wat rustgevender.
Elke beweging die Earia maakte was soepel en vloeiend, zonder dat er ook maar een moment was waarin haar acties een stottering leken te hebben. Ze bewoog zich voort als stromend water in een rivier, rustig en kalm. Haar ademhaling was eveneens rustig en regelmatig. Haar hele staat was in zichzelf gekeerd, één met de bewegingen die ze maakte. Maar bij een luid, hoog, piepend geluid stopte haar acties en kwam haar volledige lichaam tot stilstand. Alsof ze zodra het geluid in haar trommelvliezen was gekropen was versteend. Langzaam draaide Earia haar hoofd de kant van waar het geluid vandaan kwam. Haar blik landde op een klein horloge wat een eindje verderop in het gras lag, bij haar tas, vest en schoenen. Zichzelf uit haar versteende pose bevrijdend wandelde Earia naar het horloge toe, waar ze het van de grond raapte en ze haar aandacht vestigde op de plek waar de wijzers stonden. Ondertussen drukte ze op één van de knopjes aan de zijkant om het alarm uit te klikken. Zo laat al? Haar wenkbrauwen drukte zich lichtjes samen tot een kleine frons. Was er werkelijk al een halfuur voorbij gegaan? De tijd was werkelijk omgevlogen.
Gehaast stak Earia het horloge weg in haar zwarte broekzak, waarna ze zich direct bukte om haar enkellaarsjes vast te pakken en over haar blote voeten te trekken. Grof propte ze de pijpen van haar broek erin weg en stelde ze zich nadat ze haar tas en vest van de grond geraapt had weer recht. Haar tas sloeg ze over haar schouder en haar vest hield ze om haar rechterarm geslagen. Het was warm zat vandaag, dus zou haar donkerblauw gekleurde hemdje voor vandaag vast wel voldoen. Nog even veegde ze met haar vrije hand wat van haar witte haarplukken die uit haar rommelige knot waren ontvlucht en voor haar ogen bungelde weg, waarna ze in een gehaaste pas koers zette richting de school, om te gaan zoeken naar het lokaal waar ze les zou gaan krijgen. Een les wat ze nog niet eerder had gehad; waarzeggerij. Ze wist in godensnaam niet wat ze van zo een les kon verwachten, maar dat was juist het gene wat haar zo aansprak. Het maakte haar nieuwsgierig naar wat deze ochtend haar zou gaan bieden.

Na haar wandeltocht door de bekende gangen van de school had Earia het nieuwe lokaal weten te vinden. Snel voegde ze zich toe bij de rest van de leerlingen die het lokaal binnen stroomde en ontving ze net als de rest de begroeting van de leerkracht. Een begroeting die ze op haar beurt beantwoordde met haar eigen begroeting. Beleefd speelde ze de leerkracht een knikje toe, waarna ze haar naam sprak. “Goedemorgen, Master. Earia Izard.” Even bleven haar ijsblauwe ogen gericht op de leerkracht zijn ogen, waar Earia twee verschillende kleuren ontdekte. Gefascineerd wilde ze er wat beter naar kijken, maar dit wist ze gelukkig voordat ze echt begon met staren te voorkomen. ‘Niet staren naar je leraren! Toon een beetje respect!’ sprak ze zichzelf streng toe in haar gedachten.
Snel stapte ze wat verder het lokaal in en legde ze, zoals dat haar verteld was, haar tas en vest aan de kant. Vervolgens draaide ze zich weer om, overzicht over het gehele lokaal krijgend. Nu pas viel haar de bijzondere opzet en alles wat er omheen hing op. Ook de geur leek nu pas echt goed tot haar door te dringen. Even snoof ze de zoete, kalmerende geur van wierook op, wat een tevreden, gelukkige glimlach op haar gezicht omhoog bracht. Mmm, rook naar thuis.
Voordat ze naar de cirkel met kussens toe liep en ze zichzelf op één van de lege plaatsen neerzette trok ze haar schoenen uit en legde ze die bij haar tas en vest neer. Met schoenen die ze ook gebruikte om buiten te lopen op kussens zitten was in haar ogen alleen maar een teken van onbeschoftheid.
Op haar blote voeten wandelde Earia naar de cirkel waar de rest van de aanwezigen ook plaats had genomen en plofte ze neer op een lege plek. Met een soepele, bijna natuurlijke beweging draaide Earia haar benen in de lotushouding nadat ze zich comfortabel op één van de kussens had gezet. Jeetje, wat zat dat lekker zacht! Je zou er zo in weg kunnen zakken terwijl je ogen zich bijna als vanzelf zouden sluiten. Gefascineerd over de indrukken die ze tot nu toe gekregen had keek Earia het lokaal rond. Ze begon op deze manier steeds nieuwsgieriger te worden naar de les.

I Walk on Wounds
That Seldom Prove to Slow me Down
I Laugh this Constant Pain Away

ι αм тнe cloѕeѕт тнιɴɢ тo ɢod, ѕo wнorѕнιp мe αɴd ɴever ѕтop.

De jeugdzorg had kennelijk hersens gekregen. Fijn voor hen. Minder fijn voor Soh. Met zijn hand op zijn nek en zijn wenkbrauwen gevormd in een prikkelbare frons gleden zijn ogen over zijn rooster. De vrijheid om zijn eigen vakken te kiezen was hem ontnomen en hij moest aan het eind van elke les een handtekening van de leraar op het rooster krijgen als bewijs dat hij aanwezig was. En anders zou hij jeugdzorg op zijn dak krijgen. Een gevangenisstraf kon niet ver weg zijn. Dat was tenminste het laatste dreigement dat ze naar hem toe geslingerd hadden. Zijn sierlijke vingers speelde met een van zijn pillen. Hij had er vanochtend al één in genomen en als hij dit nu weer zal doen, zal zijn schema voor de rest van de week nu al in de war liggen. Alsnog bracht de jongen de pil naar zijn mond en kon bijna voelen hoe de herwonnen kracht zijn lichaam wakker schudde. Dit was genoeg om in ieder geval de eerste lessen door te komen. Zijn lichte ogen vielen weer terug op zijn rooster. Waarzeggerij. De jongeman kon voelen hoe zijn mondhoeken zich om hoog krulden in die vaste, beruchte, wolfachtige grijns van hem. Kijk, dat leek hem nou eens een 'leuke' les om zijn terugkeer mee te beginnen. Een klas vol zielige, zweverige types en makkelijk te bewerken leraar. Hij was bijna blij dat hij terug was op de academie. Bijna.
Op z'n gemak liep de 'engel' naar het lokaal, van plan om te laat te komen om zo de nodige aandacht en reacties te ontlokken. De teleurstelling was dan ook groot toen de leraar nog in de deuropening stond toen Soh aan kwam slenteren. Grijns weg. Goed humeur weg. Frons en milde agressie terug. Even stond de jongeman in de deurpost, tegenover de leraar, stil. Zijn ijsblauwe ogen bekeken de ander van top tot teen. Zonder ook maar een woord te zeggen, kon je bijna voelen hoe de beledigingen in zijn gedachten rond trokken. Zo afstandelijk en koel was zijn blik. Uiteindelijk brak er een glimlach op zijn gelaat door die alles behalve vriendelijk aan deed. “Goedemorgen, meneer.” Het sarcasme was niet uit zijn woorden weg te denken terwijl hij achteloos zijn rooster, waar de handtekening van de leraar op moest belanden, overhandigde. Daarna liep hij door. Iets verder in het lokaal stond hij weer stil, sloeg zijn armen over elkaar en bekeek het zooitje dat er al zat. Allemaal meiden. Een vaag blond geval, enkele brunettes en .. een witharig meisje. Ze keek rond en voor een ademhaling probeerde Soh der blik te vangen. Haar uitstraling was intrigerend; ze zag er uit als leuk speelgoed. Twee personen dus om deze les te bewerken. Prima. Fijn. Als hij een tas had om aan de kant te gooien, had hij het gedaan, maar de jongeman had geen eens de moeite genomen om de verplichtte lesboeken mee te nemen. Het leek hem vrij nutteloos. Hij verplaatste zich naar één van de muren van het lokaal en plaatste zijn rug er tegen aan. Zijn armen waren nog altijd over elkaar geslagen, zijn uitstraling afstandelijk. Vanaf hier had hij tenminste overzicht. En op die tuttige, zweverige kussen zitten? Nee, dank je. Hij was beter dan dat.

Er was geen geluid te horen, zelfs het geluid van voetstappen bleef uit toen de jongen met zijn handen in zijn zakken de lange trap afliep. Het was al een hele tijd geleden dat hij het geluid van voetstappen nog had voorgebracht, waarschijnlijk omdat hij technisch gezien niets meer woog en op de een of andere manier altijd een halve millimeter boven de grond leek te zweven. Goed dat mensen er eigenlijk niet op letten, anders had hij een normaal leven waarschijnlijk op zijn buik kunnen schrijven. Iemand als hij hoorde eigenlijk geen normaal leven te leiden, zou nu eigenlijk allang zijn moeten opgegaan in stof en in de 'geestenwereld' verder moeten leven. Elliott was zijn leven nog lang niet beu geweest, iets dat een veertienjarige waarschijnlijk nooit zou zijn. Vanaf het moment dat hij de toren uit was, hield hij even halt en keek even van links naar rechts terwijl hij probeerde te bepalen waar hij naartoe moest. De enige plaatsen waar hij tot nu toe geweest was, waren de buitenpleinen rond de school en de toren. Misschien had hij alles beter eerst kunnen verkennen vanaf het moment dat hij besloot om naar lessen te gaan, dan was het nu niet zo moeilijk geweest om het juiste lokaal te vinden. Na een paar seconden, dwong Elliott zijn voeten om te bewegen en liep maar een random richting op terwijl hij zijn violette kleurige ogen over de verschillende opschriften aan de deuren liet glijden. Bijna had de jongen het opgegeven en wilde rechtomkeer maken toen hij een merkte dat er een deur openstond. De hoop was bijna in zijn ogen te zien toen hij zich die kant op haastte en een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij merkte dat hij het juiste lokaal gevonden had. Door zijn hevigheid liep hij bijna tegen de witharige jongen die in de deuropening was blijven staan, op. Net op tijd kon hij zijn pas inhouden en beet op zijn lip toen zijn vingers een stukje door de rug van de jongen heen gingen. Het was een soort automatisme geweest om zichzelf bijna doorzichtig te maken vanaf het moment dat er een obstakel in de weg stond zodat hij er gewoon door zou vallen en niet per ongeluk tegen zou lopen. Snel trok Elliott zijn hand terug en zorgde hij ervoor dat hij terug een vaste vorm aannam. Snel zette hij een glimlach op zijn gezicht en hoopte vurig dat niemand iets gemerkt had. Hij was sowieso kleiner dan de jongen voor hem, dus de leerlingen zouden waarschijnlijk niks gemerkt hebben, al wist hij het niet zeker van Master Kuran. "Elliott Gibson, meneer," ratelde hij snel af vanaf het moment dat de jongen verder was gegaan en liep snel door zonder zijn blik van de grond af te scheuren. Bijna voorzichtig liet hij zich op een van de zitzakken vallen, moest ervoor zorgen dat hij zijn concentratie niet kwijt raakte daar hij anders waarschijnlijk los door het ding heen zou zakken. Misschien ging het toch iets moeilijker worden dan dat hij in eerste instantie gedacht had.

Ｉｄｏｎ'ｔｅｖｅｎｃａｒｅａｂｏｕｔｔｈｏｓｅｒｕｌｅｓ

~

Een luid alarm ging af. Roakes zette het af en draaide zich nog even om. Oké, misschien zou het voor één keer ook leuk zijn om moeite te doen om op tijd te komen? Haha, wat een grap. Alsof Roakes dáár vrijwillige moeite zou voor willen doen? Nee, dat niet gebeuren. Nu toch niet. Ze was jong en en wou doen wat zij wou, niet wat die stomme regels haar vertelden.
Ze griste haar gsm van onder haar kussen. Ze had het nog kunnen meenemen van haar oude huis op Razen, en gelukkig maar, haar gsm doodde de verveling. Ze ontgrendelde haar gsm. Geen berichten. Goed, dan nog maar even liggen. Ze keek onder haar bed om te zien of haar kat er lag. Bij het zien van de twee reflecterend oogjes, glimlachte ze even en griste het dier van onder het bed vandaan.
Evanlyn uitte een zachte miauw toen Roakes haar in haar bed gooide. 'Shh, lieverd,' fluisterde Roakes haar zachtjes toe. Eve begon zachtjes te spinnen terwijl Roakes zachtjes over haar hoofd aaide. Dieren mochten waarschijnlijk niet in de bedden, maar who cares? De kat doet wat ze wil. Dat was niet Roakes' probleem.
Oké, nu had ze wel zin om eruit te komen. Evanlyn was aan het slapen en slapende katten waren maar saai, dus ja, ze kon wel gaan. Ze sprong uit haar bed en sleepte zich naar de toiletten om haar gezicht en haar in orde te brengen. Tergend langzaam gleed ze met de borstel door haar zwarte haren en staarde verveeld naar haar spiegelbeeld terwijl ze haar tanden poetste.
Dan slenterde ze naar haar bed en haalde uit haar koffer snel een outfit: een los roze shirt, een strakke zwarte legging en roze sneakers. Een leren vestje erbij... Perfect, Roakes! Ze gooide een koekje in haar tas, een flesje water en dan was ze klaar om te gaan.
Relaxed slofte ze door de gangen van Starshine Academy op zoek naar het juiste lokaal. Wat was haar eerste les nu ook al weer? Hurrr... Waarzeggerij, yeah, dat was het. Ze was best benieuwd naar wat ze zou moeten doen, ze had nog nooit eerder iets gedaan rond waarzeggerij.
Na even zoeken had Roakes het lokaal gevonden. Voor één keer was ze niet erg te laat, misschien 5 minuutjes. Zo erg was het dus niet.
Ze stapte eerst naar de leerkracht, een bruinharige man. 'Hallo meneer, Roakes Dust is aanwezig,' zei ze met een glimlach. Ze gooide haar tas bij de rest van de tassen die op de grond stonden en keek even rond naar de rest van de leerlingen, terwijl ze relaxed tegen een muurtje leunde.

\Derp en ook best laat, I'm sory D:/

Haar eerste dag op Starshine. Een vreemd idee voor Reese. Een jaar lang heeft ze op Nova geleefd. Deze meid uit Razen. Het is vreemd gelopen in haar leven, heel vreemd. Als die ene dag niet geweest was. Dan leefde haar moeder nog. Dan leefde haar broertje nog. Dan was ze nog een vrolijk meisje. Helaas is dat niet zo. De vrolijke glans in haar ogen is verdwenen. De zorgeloosheid in haar is dood. Dood. Ze heeft het gezien. Ze heeft haar broer zien sterven. Ze heeft het lijk van haar moeder gezien. Reese is sindsdien niet meer dezelfde. En jaar later heeft ze er nog steeds last van. Op onregelmatige momenten komen de beelden weer voor haar ogen. Maken haar bang. Brengen haar in paniek. Angst. Angst voor zoveel dingen. Dood. Messen. Mannen. Een eindeloze nachtmerrie.

Ze heeft echter wapens hiertegen gekregen. Haar peetoma heeft haar geleerd een speciaal soort vlam te maken. En vlam dat een warm en bemoedigend licht verspreid. Het maakt haar kalm. Het geeft haar rust. Het andere dat ze heeft is een azuurblauwe vlinder. Ze kan deze op ieder moment oproepen. Het troost haar. Geeft haar goede raad.

In een donker schooluniform loopt Reese door de gangen van de school. De oomgeving houd ze strak in de gaten. Na een niet al te lange zoektocht vind ze de plek waar ze moet zijn. Het lokaal waarzeggerij. Reese stapt het lokaal binnen. Een warme glimlach komt op haar gezicht als ze Roakes ziet staan. Haar zusje. Maar dan ziet ze wat anders. Jongens. Mannelijke personen. Een jongen met wit haar die met een verveelde blik tegen de muur aanstaat. Een jongen met paars haar die op een van de kussens zit. Maar dat is nog niet het ergste. De leerkracht. De leerkracht is een man. Een mannelijk persoon. Reese moet de neiging inhouden om niet weg te rennen. Ze houd even haar hand voor haar gezicht. Maakt een witte vlam. Reese komt weer wat tot rust. Kijkt de leerkracht voorzichtig aan. 'Reese Dust, Sensei.' Ze geeft een korte buiging en loopt vervolgens naar haar zus. Ze kijkt haar aan met een mengeling van vreugde en spanning. 'Roa' fluistert ze. 'Ik heb met een man gesproken.' Reese heeft zojuist het gevoel dat ze een hindernis heeft overwonnen. Desondanks is ze nog steeds zenuwachtig door de aanwezigheid van de twee jongens. Mannelijke personen. Reese vertrouwt ze niet.

Rhine strompelde nog half slapend naar de douche toe. Die draaide ze volledig open op ijskoud. Meteen vlogen haar blauwe ogen open. Niets hielp beter dan een ijskoude douche om wakker te worden. Gauw kroop ze onder de douche vandaan, trok een zwart tanktopje en een makkelijk zittende jeansbroek aan. Met een snelle blik op haar lessenrooster kwam het blonde meisje erachter dat ze nu dus haar eerste les waarzeggerij zou hebben. Normaal gezien zou Rhine er niet heen gaan, zou ze gewoon blijven slapen zijn omdat ze het een zinloos vak vond, maar nu, vandaag zou ze er heen gaan. Het was onderdeel van haar ik-ga-mijn-leven-beteren-plan. Dus ja het was noodzakelijk om naar die les te gaan. Vlug schoot ze in haar sneakers en nam ze haar schoudertas van de haak. Ze slenterde door de hallen, zoekend naar het lokaal waar ze nog nooit eerder was geweest. De deur was al open en tot haar grote verbazing stond de leraar langs de door – met een glimlach – mensen te begroeten. Kijk zoiets had ze nu dus echt nog nooit gezien, leraren hoorden niet zo vrolijk te zijn, leraren waren nooit vrolijk en stonden al helemaal nooit bij hun deur, nee ze zaten altijd kaarsrecht achter hun stomme bureau’s hun stomme leerlingen af te snauwen. Dit voelde gewoon onnatuurlijk en meteen was Rhine op haar hoede, ze vertrouwde dit zaakje niet, ze vertrouwde de jonge goeduitziende leraar niet. Ze keek hem dan ook niet aan toen ze naar binnen wandelde. Ze was stil en keek met een emotieloos gezicht het lokaal rond. Geen banken. Helemaal geen banken. Enkel een paar kussens en zitzakken met een hoopje leerlingen erin. Fijn een hele verzameling van mensen die ze niet wilde zien. Met een zucht legde ze haar zak aan de kant, die ze klaarblijkelijk niet nodig zouden hebben. Haar kille nietszeggende ogen gleden door het lokaal, haar hersenen berekenend waar ze het beste kon gaan zitten, waar ze alles het beste in de gaten kon houden en niet te dicht bij de anderen in de buurt zat. Langzaam, als een roofdier dat door eht oerwoud sloop liep Rhine naar een zitzak ergens achteraan, langzaam trok ze hem een stukje uit de cirkel en plofte er behoedzaam in neer. God wat zou er vandaag nog allemaal gebeuren? Vooral met dit zooitje waarmee ze de les mocht gaan bijwonen.

Kuran verkeerde in een staat van opperste nieuwsgierigheid en oplettendheid. Als je goed keek, kon je in zijn groen en rode ogen pretlichtjes zien schitteren op het moment dat zijn eerste leerling van die les daadwerkelijk het lokaal binnenstapte. Haar lichte aarzeling werd door hem beantwoord met des te meer kalmte en vriendelijkheid. Het meisje stelde zich voor als Hayden Jones. Gelijk probeerde Kuran zich deze naam in te prenten, al was dat feitelijk onnodig aangezien hij gelijk al had geweten welke naam bij dit vriendelijke gezichtje met de grote blauwe ogen hoorde op het moment dat zijn blik op haar viel. Het voordeel en tegelijk ook nadeel van zijn gave was dat Kuran Hayabusa gewoon niet zo makkelijk te verrassen viel. Toch deed dit niet af aan zijn enthousiasme waarmee hij ook de volgende leerling ontving. Nog altijd met zijn serene lach drukte hij haar beleefd te hand met een vakmanschap van iemand die jaren tussen de rijke hoge piefen geleefd had. Yinthe was gearriveerd geheel volgens planning.
Ondanks dat er al twee leerlingen aanwezig, was het nog redelijk stil in het lokaal, op het luid snurken van Kurans trouwe gevleugelde vriendin, Nagami, na. Haar dromerige kreetjes omarmde de lucht van wierook. Kuran schudde grinnikend zijn hoofd bij het geluid. Die was vast de hele nacht op pad geweest op zoek naar lekkere hapjes. Zolang ze niet met die ‘lekkere hapjes’ bij hem aan kwam zetten, vond hij het best.

Echter was dit geluid van stilte van korte duur toen een heldere stem achter hem klonk. Haar begroeting richting hem, deed hem met omhoog gekrulde mondhoeken omkijken. “Ah, Nhoa.” zei Kuran zacht, maar wel luid genoeg zodat ze hem zou horen. “Ik hoop dat je inmiddels weer genoeg op krachten bent gekomen om deze les vol te houden?” Het was onmogelijk om enige geamuseerdheid uit zijn stem te houden. Toen ze zich daarop verontschuldigde voor haar schoonheidsslaapje, schudde Kuran zijn hoofd. “Kussens zijn ervoor gemaakt om de gast te laten rusten. Ik ben juist blij dat ze je zo goed van dienst zijn geweest!.”
Terwijl de leraar zich weer richtte op het ontvangen van de volgende leerlingen, bemerkte hij dat er wel degelijk nog een slaapkopje zijn les binnenschoof. Haar ingehouden gaap ontging hem niet. In plaats van met woorden te reageren, ondernam Kuran plotseling op een andere manier actie. Vanuit zijn ooghoeken keek hij toe hoe Aressuka zich op de kussens nestelde. In zijn hoofd telde af. Bij ‘drie’ deed hij een stapje richting haar, net als bij ‘twee’ en ‘één’. Daardoor wist hij haar precies op tijd op te vangen toen ze naar dromenland vertrok. Zijn handen lagen voor een moment teder op haar beide schouderbladen. Wakker maken deed hij haar echter niet. Heel voorzichtig legde Kuran het meisje te rusten op de comfortabele ondergrond. De les zou immers toch nog niet beginnen en hij wilde liever dat zijn leerlingen fit zouden zijn wanneer het echt belangrijk werd.
Kuran ging weer rechtstaan. Als een moedereend, beschermend over haar kroost, keek hij nog even neer op de leerlingen die hij tot nu toe bij elkaar geschaard had. Het was een mooie aanwinst. Misschien dat ze dat zelf nog niet eens wisten. Nog niet.

Alsof er net niets gebeurd was, schuifelde de leraar terug naar zijn oude post bij de deur. Hij zou dit wel de hele dag zo kunnen doen.
Bij zijn volgende leerling kon Kuran het niet helpen dat zijn wenkbrauwen zich iets omhoog verplaatsten. Net zo geïntrigeerd als zij keek hij het meisje aan. Haar verschijning verbaasde hem enigszins, wat ook een prettige afwisseling was. Een eentonige klas zou hij vandaag in ieder geval niet voor zich hebben, dat was één ding wat zeker was.

Niet veel later kwam er een leerling binnen die het testosterongehalte van het lokaal zeker deed stijgen. De eerste jongen was gearriveerd. En wat voor een jongen… Hm.
Kuran had zichzelf voorgenomen zichzelf zo weinig mogelijk in te lichten over zijn aankomende leerlingen. Dat zou alleen een oneerlijk voordeel voor hemzelf betekenen. Maar anderen hadden hem op het hart gedrukt het niet zo licht te nemen met deze specifieke jongeman. Meerdere mensen hadden hem aangeraden wat voorkennis op te doen van één of andere ‘Soh’, Kuran had vriendelijk geweigerd. Hij wilde iedereen een gelijke kans geven om een eerste indruk te maken. Als er iets was waar Kuran ervaring mee had, waren het belastende verledens. Geen reden waarom dat zijn perspectief van de leerlingen zo nodig moest veranderen.
Daarom viel uit Kurans gezicht en houding vrijwel niets op te maken. Hij gunde Sander, of Soh – zoals hij vaak genoemd werd, de tijd om zijn nieuwe leraar te bekijken. Zijn ‘goedemorgen’ gleed Kurans gehoor binnen, maar werd niet anders beantwoord dan bij de andere leerlingen. Met twee vingers pakte hij daarna het papier aan wat hem toegestoken werd en legde dit voor nu op zijn bureau.
Oké, nog maar een paar leerlingen en dan-
Wat? H-haha, dat kietelde! Plotseling schoot Kuran iets overeind. Een lok van zijn haar schoof daarbij vrolijk voor zijn oog. Met enige verbazing keek hij naar omlaag. Nog net zag hij…wacht…wat? Waren dat nou…een paar vingers die door Soh heen waren gekomen en hem geprikt hadden?
Toen Sander eenmaal uit zijn gezichtsveld verdwenen was, doemde een kleine jongen voor hem op. De veroorzaker. “Hallo El-“ begon Kuran, maar hij was nog niet uitgesproken of de aparte jongen was al doorgelopen. ‘Zeker geen eentonige klas’, schoot het door hem heen terwijl Kuran de jongen kort vanuit zijn ooghoeken nakeek. Dat deze jongen geen gewone jongen was, ontging hem niet, maar wat dan wel... Daar kon hij nog niet helemaal zijn vinger op leggen.
Kuran schrok op uit zijn gedachten toen Roakes Dust als een zonnestraaltje het lokaal binnenstapte. Ah, mooi - zo’n energieke leerling. Die konden ze nog best gebruiken. Misschien dat zij de rest nu langzamerhand een beetje wakker kon schudden… Dat was geen overbodige luxe.

Tevreden met het huidige resultaat staarde Kuran weer richting de deur, als een hond, trouw wachtend op de rest. Maar zijn gevoel van tevredenheid verdween enigszins bij het zien van de volgende leerling. Nee- dat was niet juist, het was eerder andersom. Haar houding jegens hem deed zijn glimlach iets versmallen. Een paar ogen keek hem bijna wat angstig aan. Het meisje stelde zich voor als Reese Dust. Snel ging Kurans blik naar achteren. Was zijn schaduw weer eens spelletjes aan het spelen soms? Hm, nee.
Oh, misschien deed Nagami iets vreemds… Nee.
Onopvallend snoof Kuran ook nog aan zijn shirt. Maar niks, gelukkig. Even kuchte hij door het sterke aroma van het met wierook vergeven stof wat in zijn neus brandde. Daarop knikte hij Reese maar toe op het moment dat ze hem passeerde.
Niet veel later liep zijn goede humeur nog een klein deukje op toen ook de volgende leerling hem aankeek alsof hij net in een tangaslip en hakschoenen voor haar was verschenen. “Ook goedemorgen, Rhine.” Fluisterde hij enkel op het moment dat ze snel langs hem wou lopen.
Apart, zeer apart.

Voor nu leken er geen nieuwe leerlingen meer te komen.
Goed, dat was dan iedereen? Mooi, dan kon de les eindelijk beginnen. Kuran keek naar het resultaat. Prachtig. Een keurig groepje. Niet te groot, zodat hij meer aandacht kon besteden aan iedere leerling. En drie keer raden wie als eerste om wat extra aandacht vroeg. Terwijl Kuran zich richting de kring bewoog, maakte hij een korte pitstop bij zijn mannelijke leerling – de witharige. Met de armen licht over elkaar geslagen begon Kuran op eenzelfde manier naast de jongen tegen de muur te leunen. Een glimlach rustte nog steeds rond zijn lippen, maar iets in zijn raadselachtige blik was veranderd. Zijn ogen staarden de ander doordringend aan. “Een jongeman; gezond, fit. Althans, ik bespeur geen zichtbare verwondingen…” spraak hij zacht, bijna ietwat bedenkelijk bij het woord ‘zichtbare’, waarop hij hem op vergelijkbare manier bekeek zoals Soh eerder bij hem had gedaan. “Je beantwoorde zelfs mijn begroeting. Geen reden om dan nu ineens de nitwit uit te hangen, ofwel…Sander?” Kurans woorden waren scherp, maar niet onvriendelijk te noemen. “Ik zei ‘Neem plaats’.” Eindigde hij met een kort knikje richting de kring. Zelfs zonder zijn krachten was het niet moeilijk geweest om achter de identiteit van deze leerling te komen. Meer woorden maakte Kuran er niet aan vuil. Zonder toe te kijken of Soh zijn ‘verzoek’ inwilligde, ging hij zelfs ergens in de kring zitten.
Kort schoot zijn blik daarna naar Rhine die demonstratief net buiten de kring was gaan zitten. In plaats van woorden, gebruikte hij ditmaal zijn luchtmagie om haar weer binnen de kring te laten zweven zodat ze tussen de andere leerlingen kwam te zitten. Kuran wreef eens in zijn handen, zichtbaar genietend dat hij eindelijk echt van start mocht gaan: “Nogmaals: welkom allemaal! Ontzettend leuk dat jullie hier zijn; Hayden, Yinthe, Nhoa, Aressuka,” terwijl hij sprak keek hij elke leerling even aan. Bij de naam Aressuka sprak hij expres wat luider zodat ze hem zou horen en weer bij de levenden zou komen deze ochtend, “Earia, Sander, El- Waar ben je? Oh, daar. Elliot, Roakes, Reese en natuurlijk Rhine niet te vergeten.” Na de hele lijst opgenoemd te hebben haalde Kuran eerst eens diep adem. Hij deed geen moeite om de complete lijst met namen erbij te pakken. Voor hem moesten leerlingen vrijwillig komen of anders niet. Aan leerlingen die niet bereid waren iets te leren had hij immers niks. En wonder boven wonder waren er alsnog aardig wat jonge mensen zo bij elkaar verzameld.
“Voor ik verder over het vak waarzeggerij wat vertel, zal ik jullie eerst iets over mezelf vertellen.” Begon hij weer te spreken, op een manier die het hopelijk interessanter en raadselachtiger maakte allemaal. Kuran ging in kleermakerszit op zijn kussen zitten en bleef tijdens het spreken de kring rond kijken. “Mijn naam is Kuran Saito Hayabusa, erfgenaam van de Witte Rotsen en het huis Hayabusa, hier beter bekend als Master Kuran. Ik ben een Puffoon van oorsprong. Ongeveer een jaar geleden ben ik een Meester in de Waarzeggerij geworden van de Noordelijke Broeders, voor degenen onder jullie die daar beter bekend mee zijn, en vanaf dit jaar mag ik deze post bekleden als jullie leraar waarzeggerij.” Al vertelde hij met zijn gebruikelijke opgewektheid, iets in zijn snel afgeronde verhaaltje sprak van zijn lichte tegenzin om over zichzelf te praten.
Expres liet Kuran even een stilte vallen voor hij iets verder voorover boog. Zijn ellebogen rustten op zijn bovenbenen. “En dan nu zou ik graag iets meer over jullie willen weten.” sprak hij plotseling net iets geheimzinniger waarbij zijn ene hand een sierlijke beweging maakte. Met opzet gaf hij de indruk dat hij alleen al met deze actie achter de raadsels van hun bestaan kon komen. Als een reflex lichtte zijn rode oog op. Het vormde een vreemde gloed in de schemerige ruimte. Maar al snel vulde zijn aanstekelijke lach de ruimte. “Maar niet op deze manier. Nee, ik heb iets anders voorbereid…” Dezelfde hand bewoog zich richting de zwarte uil. “Nagami, sî tú yenn?” Voor het eerst met het aanbreken van deze dag opende het dier haar slaperige oogjes. Getraind als ze was vloog Nagami gelijk op en uit het zicht. Het kostte haar minder dan een minuut om op Kurans hoofd te landen. Gelijk met de landing kuchte Kuran afkeurend. Het dier piepte eenmaal rebels voor ze zich dan maar naar Kurans schouders verplaatste.
In haar bek hield Nagami een klein, paars met goud zakje. Voorzichtig liet ze het op de schoot van haar baasje vallen.
Kuran pakte het op, glimlachte en vouwde het uit. Maar in plaats van het alleen te openen, bleef hij maar vouwen. Net zolang totdat hij een grote zak vasthield. Op de zijkanten waren vreemde tekens te zien in de Oude Talen. “Dit, beste leerlingen,” sprak Kuran bijna eerbiedig. “Is een Sentinèl. De Drager van de Ziel. Hierin huist de basis van de puurste Waarzeggerij.” Met twee vingers streek hij over de zachte stof. “Want geen Waarzegger kan zonder zijn persoonlijke Tijdtotem. Het is de afspiegeling van de Waarzegger zelf. Maar in plaats van een spiegelbeeld, is het een voorwerp of object dat hem op de één of andere uitdrukt. Het kan vanalles zijn. Van een gewoon beeldje, tot een versteende Grenaanse vlinder of een sieraad.” Bij deze laatste woorden toverde Kuran iets uit zijn broekzak. Het was een prachtig klein beeldje van een witte valk met zilveren vleugels. “Dit is mijn Tijdtotem. Verkregen op mijn allereerste avond bij de Noordelijke Broeders. Spoedig zullen jullie er allemaal één ontvangen en kunnen we eens een kijkje nemen wat deze lessen nou precies gaan inhouden.” Met een geruststellend gebaar overhandigde Kuran de nog leeg ogende Sentinèl als eerste aan Hayden. “Het belangrijkste bij Waarzeggerij is het openstellen van de geest. Laat de Sentinèl dus toe om in je binnenste te graven. Zodra je iets voelt in de zak, pak je het eruit. Hetgeen wat je vasthebt, is jouw persoonlijke Tijdtotem. Wat dat betekent voor onze lessen, zal ik uitleggen zodra iedereen zijn totem heeft ontvangen. Hayden, jij bent als eerste aan de beurt. Zodra jij je totem hebt, mag je de zak aan één van de andere leerlingen doorgeven en zo gaan we door tot iedereen de kracht van de Sentinèl heeft ervaren.” Eenmaal uitgesproken liet Kuran zich weer wat verder achterover zakken. Nagami was ondertussen teruggevlogen naar haar geliefde plekje bij het raam.
“Terwijl we bezig zijn… Zijn er al vragen?” lispelde Kuran nog. “Genoeg, veronderstel ik.” voegde hij er licht geamuseerd aan toe, voor hij zweeg om geduldig naar eventuele vragen van de leerlingen te luisteren. Hij was benieuwd hoe ze hier op zouden reageren. De les begon al goed…

[Alle leerlingen die een Tijdtotem hebben verkregen, mogen dit vermelden bij ‘Vaardigheden’ bij hun School Profiel, met daarbij wat de Tijdtotem is.
Bij Kuran staat bijvoorbeeld: Is in bezit van een Tijdtotem: een beeldje van een witte valk met zilveren vleugels.

Deelnemers van dit lestopic zijn vrij zelf te bepalen welke Tijdtotem hun character uit de Sentinèl haalt, zolang dit geen levende objecten zijn.
Wees creatief en put some thought into it, zou ik zeggen.

En let op: Eenmaal gekozen, mag een Tijdtotem niet meer veranderd worden! Het is een object voor het leven.

Veel succes!]

lightning zuchte. Voor het moment had ze nergens veel zin in. De lange slapeloze nachten zijn vreselijk. Alleen kan ze voor het moment er niks aan doen, gewoon nerveus wachten tot die mannen in zwarte pakken hun volgende zet gaan doen. Maar voor hoe lang moet ze wel niet wachten? Lightning gaat geen eeuwen wachten gewoon tot ze hun volgende zet zetten. Dan kan ze evengoed het zelf doen. Lightning had zo gehoopt dat school alles weer in orde zou maken. In plaats daarvan heeft Light ontdekt dat er mannen in zwarte pakken haar achterna zitten, en wat nog erger is, ze weten dat ze hier zit. Kan het nog erger? Kort beet ze op haar onderlip. Kon we dan echt niks doen? Eerst had ze nog gedacht, dat ze gewoon moet leren leven met die vloek. Maar nu is dat onmogenlijk omdat doordat zij de bron in haar draagt van de vloek, de mannen nu achter haar aanzitten. Dezelfde mannen die heel haar familie heeft doen verdwijnen. Lightning gaat dus echt niet zonder slag of stoot haar gewoon aangeven, dat zou haar familie niet gewild hebben. Maar wat moet ze doen. Het gegrom van Lucifer doorbrak haar gepeins. "Bedankt" verzuchtte ze, zonder het dier zou ze nooit zo ver zijn geraakt, ze was het dier dan ook heel dankbaar met heel haar hart. zelf nog meer als dat mogenlijk was. wanneer ze iets vind zal ze het zeker uitvoeren. Hoe lastig het ook zou worden.vermoeid stond ze recht, misschien zou een wandeling haar goed doen. Zonder nog iets te zeggen, stond ze recht en wandelde haar kamer uit door de gangen. het was al een tijdje geleden dat ze naar het platform was geweest, een meestal waren daar niet zoveel studenten, dus het zou daar nog wel rustig moeten zijn. terwijl ze even door haar bruine haren strijkt met haar vingers stapte ze met sierlijke en uitdagende passen door de gangen richting de uitgang. als ze maar niemand onderweg tegen komt, die zouden alleen maar willen praten en dan kon Lightning helemaal niet meer genieten van de rust die ze nu is gaan zoeken. de volle wind botste tegen haar op als een soort begroeting, heerlijk gevoel was dat. Daarom sloot ze even kort haar ogen en genoot er zwijgend van. Met één blik op haar polshorloge zag ze dat ze al te laat was voor de les. Echt geweldig kan het nog erger worden? Zonder nog te blijven aarzelen begon ze terug naar binnen te rennen richting de gang waar het lokaal was. Toen ze daar was stopte ze even en kwam stillaan weer op adem. Ze hoorde de docent al uitleg geven. Even zuchtte ze diep en klopte toen op de deur. Niet dat zhet zoveel uitmaakte dat ze te laat was. Het kan haar niet zoveel schelen. zonder enige pardon opende ze de deur waarbij haar kristalhelder blauwe ogen de docent in zich opnam. 'Lightning Scarlet meld zich' Sprak ze met haar melodieuze stem. Haar ogen gleden deze keer naar de klas. Meteen bleven ze hangen bij de wit harige gast. Was het serieus die ene? hoe noemde die ook weer...soh? Het kon hem niet zijn...de enige roddels die ze van hem hoorden, waren slechte. Verwoed bijt ze even kort op haar onderlip. Ze zou nog weg kunnen gaan maar dat zou gewoon zwak zijn. Haar ogen verharde even toen ze hem recht aankeek en ging toen richting Rhine."Ik kom je ook in iedere les tegen rhine' Grinnikte ze kort, glimlachte zelf, maar lightning haar ogen lachten nooit mee.
.

Mijn ogen gaan het gehele lokaal nog eens rond, prachtig, het is gewoon prachtig. Zeker heel anders dan elk lokaal waar ik ooit ben geweest, maar anders op een goede manier. In de cirkel waar we moeten zitten zijn zowel zitzakken als kussens neergelegd, ik kies zelf voor een kussen. Laat mijn handen eens onopgemerkt over de stof glijden die het kussen bekleed net voordat ik ga zitten. Het is, zoals verwacht, zacht en nu ik zit merk ik dat het vrij comfortabel is voor een kussen. Enkele leerlingen komen al snel na mij het lokaal binnen lopen. Een bruinharig meisje dat twee kussen van me af ging zitten. Het blonde meisje valt me nu pas op, ze lijkt vol van energie en waarschijnlijk kent ze het bruinharige meisje ook. Een slaperig uitziend meisje komt ook binnengewandeld, eenmaal op het kussen lijkt de slapa haar echt over te nemen. Ik bijt kort op mijn lip en wend mijn blik dan weer naar de deur. Twee witharige persoontjes volgen, één meisje en één jongen. De jongen heeft een vibe rond hem hangen die me niet zo zeer bevalt, maar dat kan ook verkeerd gedacht zijn. Verder kwamen er nog vier mensen binnen, een jongen, en dan nog 3 meisjes, waarvan twee zusjes leken te zijn.

Ik blijf Master Kuran de hele tijd volgen met mijn ogen, hij ziet er redelijk aardig uit, als iemand met twee netjes opgevoede kinderen en een liefdevolle vrouw. Na iets wat op een aanspreking lijkt, komt Master Kuran ook in de kring zitten. Even vraag ik me af hoe hij onze namen nu al zo goed kent, zelfs als we ons net hadden voorgesteld had je soms nog het probleem dat je enkele leerlingen niet uit elkaar hield. Dat heeft hij blijkbaar niet aan de hand. “Voor ik verder over het vak waarzeggerij wat vertel, zal ik jullie eerst iets over mezelf vertellen.” Ik zit in kleermakerszit en laat mijn ellebogen op mijn benen steunen. Mijn hoofd steunt op mijn handen waardoor ik iets naar voren buig. Een aandachtige houding als ik ook aandachtig luister. Ik vind het interessant om wat te horen over mensen die andere dingen hebben meegemaakt, een ander leven hebben geleefd. Jammer genoeg houd hij het kort, maar misschien komt hij een keer met een verhaal voor de inleiding van een les. Dat zou mooi zijn, het lijkt me alsof hij veel mooie dingen heeft meegemaakt. Als hij zegt dat hij wat meer over ons wilt weten zakt mijn enthousiasme een beetje, ik ben niet goed met mezelf voorstellen, meestal is de aandacht dan op je gericht en mij kennende ga ik stotteren en fouten maken en..“Maar niet op deze manier. Nee, ik heb iets anders voorbereid…” Opgelucht laat ik er een klein zuchtje uit en breng ik mezelf weer tot een kalme staat. Bij zijn volgende woorden vliegt de vogel op zijn schouder weg, om binnen de minuut weer terug te zijn. Een paars met gouden zakje valt op Master Kuran’s schoot, wat hij een paar keer openvouwt totdat het groter is geworden. Een sentinèl, blijkbaar is het iets belangrijks. “Want geen Waarzegger kan zonder zijn persoonlijke Tijdtotem. Het is de afspiegeling van de Waarzegger zelf. Maar in plaats van een spiegelbeeld, is het een voorwerp of object dat hem op de één of andere uitdrukt. Het kan vanalles zijn. Van een gewoon beeldje, tot een versteende Grenaanse vlinder of een sieraad.” Ik kijk verwonderd toe, één object dat je spiegelt? Nieuwsgierig naar wat het mijne zou zijn luister ik verder. Mijn ogen getraind op het beeldje in zijn handen, prachtig. Verbaasd neem ik het zakje over. Ik was nieuwsgierig naar wat mijn tijdtotem zou zijn, maar dat ik moet beginnen? Dat heb ik toch liever niet. Een lichtje frons loopt over mijn wenkbrauwen. Wat als het me nu niet lukt, of als er iets raars uitkomt? Dan zit ik hier wel mooi als eerste. Ik kijk even zenuwachtig naar het zakje, betrap mezelf erop dat ik een beetje aan de stof van de zak prul, waar ik dan ook meteen mee stop. Ik bijt op mijn lip en knik na de uitleg, mijn geest openstellen.. En, hoe doe ik dat precies? Ik steek mijn hand in het zakje en sluit mijn ogen, misschien helpt dat een beetje. Adem in, adem uit. Rustig blijven Hay, het lukt je wel, waarom zou het je niet lukken? Ik ban alle gedachtes en adem rustig in en uit. Natuurlijk heb ik door dat het wat langer duurt, maar ik probeer rustig te blijven, meer nervositeit gaat het nog langer laten duren. Ik probeer eerst aan mezelf te denken, waarbij er gevoelens door mijn hoofd heen gaan, gevoelens gepaard met personen. Uiteindelijk ban ik elke gedachte in mijn hoofd, concentreer ik me op de zin ‘stel je geest open’ en blok ik alles wat daarbuiten valt. Mijn vingers bewegen een beetje in het zakje en ik stoot tegen iets, laat mijn hand nog eens graaien in het zakje en haal er daarbij een beeldje uit. Het is een donkerblauw olifantje, in een klein formaat. Geconcentreerd bekijk ik het, voel ik er even aan, hier en daar zijn inkepingen en voel ik de rondingen waar het lichaam overloopt in de ledematen. Met een bescheiden glimlachje op mijn gezicht geef ik het zakje door aan de eerstvolgende persoon die ik zie. Het gevoel van nervositeit is niet geheel weg, maar er komt nog wel ene goed gevoel bij. Ik ben trots op mezelf.

*Tring Tring Tring*

Met aan harde klap valt Jojo uit haar bed, haar hoofd raakt het nachtkastje. Met een zachte kreun komt ze overeind en gaat over haar hoofd. Fijn hoofdpijn, en de dag begon pas net. Ze zuchtte en stond op, Eseki klimt langs haar schouder omhoog en gaat op haar schouder zitten. “Niet Nu Ess” Ze duwt het katje van haar schouder. Ze loopt op een sloom tempo de badkamer in, Doucht en kleed zich aan. Haar natte haren laat ze over haar schouders hangen terwijl ze door de gangen begint te lopen. Haar hakken tikte ritmisch op de vloer en lieten holle geluiden achter. Er was iets veranderd aan haar, ze zag er killer uit dan normaal, volwassener. Haar Grijs-Gele ogen gaan rustig langs de deuren, nemen alle details in zich op. Om Zich vervolgens met een kille blik voor zich te richten.

Ze duwd de deur voor zich open en kijkt het lokaal rond. Kussens, veel kussens. De leraar ziet er aardig uit, maar haar kille blik is onmogelijk van haar gezicht af te slaan. Ze loopt naar de docent en blijft voor hem stilstaan. “Jojo Yvar meld zich Meneer.” Ze knikt kort en neemt plaats ver van de rest af, Eseki klimt weer op haar schouder en begint haar kopjes te geven, Normaal had ze nu gelachen en met hem gespeelt, Maar nu duwde ze hem van zich af. Eseki liep weg, naar een ander kussen en nam daar plaats. Ze had dus geen goede dag, Dat was zeker. Een norse uitdrukking maakte plaats, nee ze had echt haar dag niet. Ze pakte haar tas en opende deze om er een snoepje uit te halen en op te eten. Nee, dit was niet de Jojo die iedereen kende. Of de Jojo die bang wegrende. Nee deze Jojo zou gevaren aangaan.

Je moeheid verbergen voor je leerkracht is amper te doen, simpelweg omdat je dan te moe bent. Maar nu al helemaal omdat het hier gaat om de leerkracht waarzeggerij. Slaperig ging ze op een kussen zitten en viel meteen weg in slaap, niet doorhebbende dat ze werd opgevangen terwijl ze letterlijk in slaap viel. Met een rustige ademhaling lag ze opgekruld als een hond in het kussen te maffen. Daarbij maakte ze even een kort fluitgeluidje tussen haar lippen om daarna weer diep adem te halen. Dit proces, beter bekend als snurken bleef verdergaan terwijl er steeds meer leerlingen binnenkwamen. Het snurken was echter niet heel hard. De enige die het zou horen was degene die naast Aressuka zou zitten.

Ze schrok half wakker toen ze ineens haar naam hoorde. Met slaperige ogen kijkt ze de kring in die in de tussentijd aardig uitgebreid is. Ze hoorde bekende en onbekende namen. Zo had ze Earia gezien bij de les Lichtmagie, Roakes bij de gymles, Lightning bij de EHBO-cursus en tot slot Rhine bij meerdere lessen. Wacht even, Rhine? Aressuka vind het eerlijk gezed een beetje moeilijk om de ex van Zack zo dicht bij haar in de buurt te hebben. Want diep in haar hart maakt Aressuka zich zorgen om Rhine. Vanwege haar drugsgebruik en het feit dat iedereen tegen haar lijkt te zijn. Aressuka zucht even. Ze kan alleen maar hopen dat er iemand is die voor Rhine er wil zijn. Omdat ze in gedachten verzonken is mist Aressuka een deel van wat Master Kuran zegt.

Dan trekt een zakje in Master Kurans handen haar aandacht. Een zak die steeds groter lijkt te worden. Een wat? Hoe noemde hij die zak nou? Wat is dat, een seniele tiel? Ze snapt er even niks van. En dan zou er dus iets eruit gehaald moeten worden? De les is nog niet eens echt begonnen of Aressuka begrijpt al amper wat van de les. Nadat een meisje genaamd Hayden een beeldje van een olifantje uit de zak haalt krijgt Aressuka die in haar handen. Met een vragend gezicht steekt ze haar hand erin. Niks. Helemaal niks voelt ze in de seniele zak. Wat is dit nou weer voor ongein? Je geest openstellen wut? Hoe moet ze dat nou weer doen? Fijn, nu zit ze al een minuut te grabbelen maar ze voelt nog niks. Ze had beter in bed kunnen blijven.

Alsmaar zich afvragend wanneer er nou eens wat in de zak verschijnt raakt ze geirriteerd. Veel liever zou ze nu iemand willen helpen, de goede kant van het leven willen laten zien. Haar gedachten fladderen weg, door het open raam heen, naar iemand die haar het goede van het leven laat zien. Degene die haar bij wil staan, ondanks haar duistere kant. Ja, terwijl ze op zoek is naar haar totem gaan Aressuka's gedachten naar Zack. Maar ook naar andere dingen. Zoals haar duistere kant en haar verleden. Gedachten fladderen rond.

Ineens voelt Aressuka wat met haar vingers. Het lijkt rond te zijn. Maar niet als een bal, meer als een ring. Met een gezicht van verbazing haalt Aressuka een zilveren ring uit de zak. Om de gehele ring heen zit een soort knooppatroon in Keltische stijl. Verder zit er nog een maansteen op. Het silver is echter niet overal even schoon. Op sommige plekken is het zwartig-grauw.

Zonder haar ogen van de ring af te houden geeft Aressuka de zak door. Ze is tevreden met het resultaat. Een ring kan je namelijk makkelijk meenemen. Nog steeds naar de ring kijkend doet ze het om haar vinger.

info over de ring:

ι αм тнe cloѕeѕт тнιɴɢ тo ɢod, ѕo wнorѕнιp мe αɴd ɴever ѕтop.

De jongeman had zich bijna als vanzelfsprekend tegen de muur genesteld. Hij hield niet van groepen, mensen en zeker niet zweverige hippie-kussens waarvan hem verwacht werd dat hij er op ging zitten. Sowieso waren verwachting iets om tegenin te gaan. Iedereen wist immers dat regels alleen maar gemaakt waren om tegen aan te trappen en aangezien dit de eerste officiële les voor de jongeman sinds tijden was, was de verleiding er niet naar om braaf mee te doen. Nee, de schoolleiding wilde hem zelf in de les hebben en het was aan de jongeman om ze duidelijk te maken waarom dit juist zo'n slecht idee was. Hij rolde dan ook duidelijk toen de leraar als een exacte kopie naast hem kwam te staan. Zijn blik ontmoette de jongeman niet, in plaats daarvan bleef hij stug naar voren staren. Leraren. Een walgelijke soort wezens. Duivelen uit de hel die dachten dat ze Godsengelen waren. Schijnheilig en hypocriet. In de verwachting dat elk commando van hen gediend op gevolgd te worden. Misselijkmakend. Dus ging Soh ook niet op het commando in. Hij bleef nors tegen de muur aan geleund terwijl de leraar al weer plaats had genomen in de kring en iedereen begroette. Zijn kristalblauwe ogen gleden weer over zijn mede-leerlingen en het was toen dat de jongeman besefte dat hij de les veel meer kon dwarsbomen door actief mee te doen dan nutteloos aan de kant te gaan staan.

Met een wolfachtige grijns maakte de jongen zich dan ook uiteindelijk los van de muur en plofte naast het meisje met de tevens witte haren neer. Zijn handen plaatste de 'engel' zogenaamd relaxed achter zich neer, maar één van die handen bevond zich achter het witharige meisje dat kennelijk Earia heette. Het was een simpel gebaar, voor de meeste zou het geen eens opgemerkt worden, maar het streelde een bepaalde vorm van bezit uit. Alsof de jongeman 'mijn' zei alleen door zo dicht naast haar te gaan zitten en zijn hand achter haar op de grond te plaatsen. Toch keurde hij haar, nog, geen blik waardig en waren zijn ogen 'braaf' op de leraar gericht. Alsof hij nog niet begonnen was met het langzaam verstoren van de les, alsof het spelletje nog niet was begonnen.

De woorden van de leraar ging er het ene oor in en het andere oor er weer uit. Blablabla, tijdtotem, blablabla. Een gaap ontsnapte geforceerd de mond van de jongeman. Het was ook werkelijk saai. Wat voor nut had zo'n stom tijdtotem nou werkelijk? Het bracht alleen maar gevaren met zich mee. Gelukkig werd de saaiheid van de les even verdreven door een telaatkomertje dat in de deuropening verscheen. Brutaal gleed zijn blik over het lichaam van de roodharige, ontdeed haar bijna van elk kledingstuk door alleen te kijken. Ergens zag ze er vermakelijk uit, makkelijk te imponeren, maar ze was nog niet interessant genoeg om op te staan en zijn nieuwe witharige speeltje te verlaten.

Ondertussen ging de zak de ronde door en kwam er zelfs nog een nieuwe leerling binnen. Te laat komen, wat een cliché move om de aandacht te krijgen. Dat dat het eerste plan van de engel was geweest om te doen, maar hem niet gelukt was, was iets wat hij uiteraard al weer vergeten was. Uiteindelijk zag hij de zak rechts van hem verschijnen en zonder twijfelen griste hij het ding uit de handen van degene die hem zojuist had aangepakt. Nog voordat zijn hand er in verscheen viel zijn bik weer op de leraar. “Wat is het nut hiervan? Zo'n tijdtotem brengt alleen maar gevaren met zich mee. Ik kan me voorstellen dat zodra een vijand het ziet, grote karaktereigenschappen kan invullen over het persoon. Niet iets wat voordelig is in een gevecht – niet waar?” Lichte spot speelde met zijn woorden terwijl zijn wenkbrauw, zogenaamd, geïnteresseerd omhoog ging. Toch deed hij uiteindelijk zijn hand in de Sentinèl. Hij voelde niks. Een zachte, Shadraanse, vloek gleed over zijn lippen. Rot ding. Nu moest hij zich gaan concentreren – zich open stellen. Geen dingen die de jongeman graag deed. De verleiding was groot om het zakje aan de kant te gooien en de les uit te stormen, maar dat zou gelijk staan aan opgeven. Uiteindelijk sloot de leerling maar zijn ogen en dwong zichzelf te concentreren – op zichzelf voornamelijk. En alsnog duurde het even voordat zijn vingertoppen een koel metaal vonden. Onmiddellijk greep Soh het voorwerp vast en trok het uit de Sentinèl. Langzaam opende hij vervolgens zijn hand en vond een zilveren kruis. De punten waren scherp en er zat een ketting aan, maar Soh zijn maag draaide zich evenmin om. Een kruis. Zelfs op momenten als dit lachte God uit de hemel hem uit. Met een misselijk gevoel deed de jongen uiteindelijk de ketting om en rolde met zijn ogen om duidelijk te maken dat hij het nog steeds een stom gebeuren vond. Wat de tijdtotem werkelijk voor uitwerking op hem had, hield hij voor zichzelf. Zwakte tonen in de les was niet iets wat hij zou accepteren van zichzelf.

Met een soepel gebaar gooide hij het zakje op de schoot van de witharige dame naast hem. Hij leunde iets naar haar toe. “Jouw beurt, mijn schoonheid.” Luchtig uitgesproken woorden, maar die alsnog wel beklemmend konden zijn door dat ene bezittelijke voornaamwoord dat zich er in bevond. Ja, Soh had de dame nu al geclaimd of ze het wilde of niet.

||.Born a Stranger.||

De rustige sfeer die eerst in het lokaal had gehangen werd naarmate er meer leerlingen het lokaal binnen druppelde steeds verder weggeduwd. Het was nu zelfs bijna druk te noemen. Nieuwsgierig liet Earia haar blik over de nieuw gearriveerde studenten glijden, nieuwe gezichten die ze tegenkwam in zich opnemend. Maar ze vond niet alleen nieuwe studenten tussen de groep die zich in de klas begon te nestelen. Enkele, bekende gezichten wist ze ook te ontdekken en vingen haar blik voor enkele momenten. Gravend in haar geheugen probeerde ze zich te herinneren waar ze hun gezichten nog meer tegen was gekomen en wat hun namen waren. Zo herkende ze één van de aanwezige brunettes, die zich voor haar al in de kring had geplaatst. Aressuka, dacht ze dat ze heette. Het volgende gezicht wat Earia in bekendheid aansprak was een wat onduidelijker geval. Vaag kon ze zich haar ergens herinneren, maar haar naam wist ze niet zo 1 2 3 naar boven te halen. Ze dacht dat haar naam begon op een R, maar ze durfde er niet voor haar handen in het vuur te steken. Nog één bekend gezicht volgde, maar wederom wist Earia slechts uit vage herinneringen die als mistige beelden door haar hoofd zweefde het blonde meisje te herkennen. Het was voornamelijk die afstandelijke houding naar de rest van de groep die haar bekend voor kwam. Zo had ze zichzelf ook opgesteld tijdens de praktijkles bij Lightmagic. Afgezonderd van de rest, zichzelf weggestopt in een donker hoekje.

Nog altijd met haar blik over bekende en onbekende leerlingen glijdend eiste de leerkracht haar aandacht op met zijn stemgeluid. Met de houding van de witharige jonge spiegelend was hij naast hem tegen de muur gaan staan, zijn blik op de groep in de kring gericht. Met scherpe woorden sprak hij tegen de jonge, die kennelijk de naam ‘Sander’ droeg, en maakte hij duidelijk wat hij van hem verwachtte. Vervolgens kwam hij los van de muur om zich bij de rest van de groep te voegen. Voordat hij begon aan zijn introductie van de les ‘hielp’ hij ook nog even het blonde meisje de groep in, waarna ze eindelijk van start gingen.
Tijdens de opsomming van de namen van de aanwezigen kwam ‘Sander’ van de muur, om zich vervolgens naast haar te plaatsen. In een bijna automatische beweging schoof Earia een klein stukje opzij om hem wat meer ruimte te geven. Haar blik bleef tijdens deze actie echter gericht op de leerkracht, haar volledig onbewust makend over de intenties van haar medestudent.
De leerkracht vervolgde met een voorstelling over hemzelf, wat hij redelijk kort hield. Kort, maar niet minder interessant. Zeker het deel over de ‘Noordelijke Broeders van Puffoon’ wist haar bijzonder aan te spreken. Haar vader als afgetreden monnik was natuurlijk aardig bekend met zulk soort zaken. Zo had hij Earia ook verhalen verteld over kloosters en monniken van andere streken en planeten, Noordelijke Broeders erbij inbegrepen. Hoewel de verhalen erover altijd maar kort waren geweest, kon ze zich nog vaag delen van de verhalen voor zich halen.
Een uitleg over wat de bedoeling was voor deze les volgde na de korte introductie. Tijdtotems, hmm? Ze had er wel eens een keer wat over gelezen, maar echt begaafd met de informatie erover kon ze zichzelf niet noemen. Daar kwam echter snel verandering in wanneer de leerkracht de zaak wat verduidelijkte met zijn uitleg. De nieuwsgierigheid over wat voor een totem haar medestudenten zouden krijgen schoot hierna als de bliksem in haar op, snel gevolgd door de gedachte wat voor een totem ze zelf zou krijgen. Toch was ze wat nieuwsgieriger naar dat de rest zou krijgen. Het vertelde toch wat over de persoon zijn ware aard, de ware ‘kleuren’ die van binnen zaten. En dat was een soort ontdekking wat Earia altijd wel graag maakte. De achterliggende verhalen, dingen die mensen verborgen en verstopt hielden, het fascineerde haar altijd. Mensen konden zulke prachtige, gecompliceerde wezens zijn.

Zo volgde haar nieuwsgierige, ijsblauwe ogen de totems die haar medestudenten uit de Sentinèl haalde. Gefascineerd en geïnteresseerd over de resultaten onderzochten haar ogen alles tot in de puntjes, tot ze uiteindelijk aankwamen bij de jonge naast haar. Met zijn dwarsliggende gedrag begon hij zijn klaaglied over de openheid die het totem kon creëren voor je vijanden in een gevecht. Lichtelijk kneep Earia bedachtzaam haar ogen wat samen terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar de jonge keek. Zoiets hoefde toch helemaal geen problemen te veroorzaken? Niet als je de dingen goed aanpakte in een gevecht, tenminste. Nukkig ging de jonge uiteindelijk toch mee in de oefening en stak hij zijn hand in de opening. Na enkele momenten trok ook hij zijn totem eruit, waar hij met rollende ogen op reageerde.
Met haar ogen gefixeerd op het kettinkje wat hij omdeed merkte ze niet direct op dat de zaak haar kant op gegooid werd. Bij het gevoel van iets wat plots op haar benen landde schrok Earia op uit haar gedachten. Haar blik schoot naar haar bovenbenen waar ze de Sentinèl aantrof. Luchtige, vreemde woorden kropen hierna haar oren binnen. Woorden die haar ergens stoorde. Met een lichte frons op haar gezicht getoverd keek ze kort van de Sentinèl naar de witharige jonge, waar ze ontdekte dat hij wat dichter naar haar toe begon te leunen. In diezelfde snelheid als dat hij op haar af kwam leunde Earia wat naar achteren, alsof hij haar wegduwde met een magnetisch veld. “Schoonheid?” mompelde ze zachtjes, eerder tegen zichzelf dan als een echte reactie en terugkomst op zijn woorden. Schoonheid? Míjn? Zoiets had ze nog niet eerder gehoord. Aparte manier van mensen aanspreken had hij. “Ehm, gewoon Earia is prima,” reageerde ze kort op zijn ‘aanspreking’, terwijl haar handen de zak die op haar schoot lag de stof vast pakte en omhoog trok. Haar verwarde blik gleed van hem naar de zak om haar concentratie erop te vestigen. Soepeltjes liet ze haar hand in de zak glijden, rustig ademhalend om de gebeurtenissen van daarnet voor een moment van zich af te kunnen zetten. Rust duwde de verwarringen weg en hielpen haar met het afsluiten en openstellen van haar geest. Het was een kleine moeite voor haar geworden om haar geest leeg te maken en haar gedachten ‘uit’ te zetten. Het was immers een oefening die ze elke dag uitvoerde. Zo duurde het dan ook niet al te lang voordat haar vingertoppen over een hard, klein voorwerp kropen. Flexibel wikkelde haar vingers zich om het voorwerp heen en viste Earia het totem uit de zak. Bedachtzaam en onderzoekend staarde ze naar het fijn gepolijste, platinakleurige spinnetje wat aan een dun, eveneens platinakleurig hangertje vastzat. Het was maar een klein, bescheiden ding; niet veel groter dan de top van haar duim. Onderzoekend kantelde ze het nieuw verkregen voorwerp om, om elk onderdeel goed te kunnen bestuderen, terwijl ze de zak doorspeelde aan de volgende leerling. Ze wilde toch niet dat mensen onnodig lang op haar gingen wachten.
Het was tijdens het kantelen en verder onderzoeken pas dat Earia de bijna verbrijzelde vleugels van een vlinder tussen de kaken van de spin aantrof. Een ontdekking wat haar ergens niet helemaal lekker zat en wat alleen maar meer verwarring opriep. Zachtjes gleden haar vingertoppen over en langs de pootjes en kaken van de spin, waarna ze kort de aandacht aan de vlindervleugels schonk. Ze kon niet ontkennen dat het totem aardig wat onduidelijkheden opleverde. Ze kende ongeveer de basis van de symbolen van de spin; creativiteit, bescherming, geduld, intelligentie, de dood… Bij dat laatste stopte ze haar gedachten even. Wacht… de dood… had het misschien te maken met haar doodervaring bij haar geboorte? Het zou een betere verklaring geven voor de vlindervleugels die tussen de kaken vandaan kwamen. Bedachtzaam staarde ze nog enkele seconden naar het voorwerp voordat ze het wegstopte in haar broekzak. Misschien kon ze straks bij de leraar om wat meer informatie erover vragen. En anders kon ze wellicht in de bieb gaan graven naar informatie over het totem. Er waren vast zat boeken over te vinden. En er zat vast wel een boek tussen die voor haar wat vragen kon beantwoorden.

I Walk on Wounds
That Seldom Prove to Slow me Down
I Laugh this Constant Pain Away

Rhine wist niet zo goed wat haar te wachten zou staan deze les. Waarzeggerij was sowieso al een onvoorspelbaar vak. Waarom was ze hier eigenlijk ook al weer heen gekomen? God, over stomme beslissingen gesproken. Ach ja ze kon nu niet meer terug, dan zou ze verliezen. Dan zou ze de strijd tegen zichzelf verliezen. Rhine had nog steeds geen vrede met zichzelf, inwendig was ze een ware ramp, alsof een tornado door haar binnenste had gewoed. En soms kwam die storm nog eens terug, nam alle vooruitgang die Rhine had geboekt weer met zich mee. Het was een strijd, een lastige strijd, een strijd die ze al zo lang voerde maar die zijn hoogtepunt had bereikt. Rhine was zwaar instabiel, maar ze deed er alles aan om dat te verbergen voor de ogen van een ander. Hulp aanvaarden was gewoon iets wat dit meisje niet deed, niet als ze dacht dat ze het alleen wel kon oplossen. De laatste tijd had ze al veel te veel hulp moeten aanvaarden naar haar eigen mening, dus nee ze zou naar die les gaan, ze zou niet laten merken dat ze nog steeds duizelig en misselijk was, ze zou alles perfect acteren, de doorsnee leerling uithangen.
Nee.
Nee dat kon ze niet.
Ze was niet doorsnee, ze was koel en afstandelijk, ze zou niet zo gauw tegen een ander praten als dat niet moest. Rhine hield niet zo van menselijk contact, ze bleef liever in de schaduw, bekeek liever alles van op een afstandje waar zij iedereen in de gaten kon houden, maar niemand haar zou opmerken. Toen ze eenmaal aan het lokaal was aangekomen zag ze de vreemde leraar die als een trouwe kwijlende hond aan de deur stond te wachten. Rhine was niet van plan iets te zeggen, dat was gewoon niet haar ding. Maar toen ze de leraar wilde passeren ving ze de zachte fluistering op. Haar naam, hoe kende hij haar naam? Waarom begroette hij haar? Geen enkele leraar bleef vriendelijk als je hem zo duidelijk negeerde, maar deze man, er had geen venijn in zijn stem geklonken. Even bleef ze staan.
Ze was verrast.
Langzaam draaide ze haar hoofd naar de man toe, haar gezichtsuitdrukking was koel en bedachtzaam. “Goedemorgen.” Kwam er zacht over haar lippen voor ze haar weg vervolgde, een zitzak beet greep en een stukje uit de kring ging zitten. Ze was geen groepsmens, en om dan nog gezellig knus op kussens te gaan zitten, nee daar had ze geen zin in. Rhine was tevreden met haar plekje ui t de buurt van de anderen, maar uiteraard werd haar dit kleine beetje van rebellie niet gegund. Ze voelde de druk en zag hoe ze naar de groep toe zweefde. Haar blik gleed naar de leraar, die Kuran kerel. Hij moest hier achter zitten. Haar blik was kil, alles aan haar houding was kil. Ze wist niet goed wat ze van deze vreemde man moest denken. Met zijn drang om iedereen in een cirkeltje te krijgen en zijn vreemde kwispelende honden gedrag.
Haar blik gleed even door het lokaal, alweer, en bleef hangen bij Aressuka. Haar kwam ze toch werkelijk overal tegen. Rhine was er niet blij mee. Het meisje deed haar denken aan zack en die gedachtes waren als stompen in haar maag, als messteken in haar hart. Gauw wendde ze haar blik weer af, haar ogen waren even zwart geworden maar werden algauw weer blauw toen een volgend persoon het lokaal betrad.
"Ik kom je ook in iedere les tegen rhine' Grinnikte ze kort, glimlachte zelfs. De bekende stem en aanblik van Lightning haalde Rhine uit haar gemopper. Een grijns sierde haar lippen. “Stiekem stalk je me gewoon, begrijp me niet verkeerd ik snap je wel, want ik ben dan ook geweldig.” Sprak ze grappend. Lightning, ze mocht deze meid echt, ze kende haar, en zij kende Rhine. Oké Rhine was het niet helemaal eens met haar keuze voor mannen, maar ach wie was zij om daar moeilijk over te gaan doen?
De begroetingen begonnen, iets te vrolijk na haar smaak. Hij was dus zo’n typetje dat probeerde de les heel erg levendig en vrolijk te houden, een bejaarde hippie dus. Ach ja het moest er maar mee door. Hij vertelde over zichzelf, waar hij vandaan kwam en waarom hij hier was. Rhine luisterde maar keek niet naar de man in plaats daarvan keek ze onopgemerkt rond, hield ze haar omgeving strak in de gaten, voorbereid op alle soorten van gevaar. Slechts bij zijn volgende woorden kreeg hij haar volledige aandacht. Wat bedoelde deze vreemde man? Hoezo zou hij meer over hen te weten komen? Hoe wilde hij dat voor elkaar krijgen? Een uil nestelde zich bij hem, liet een vreemd klein zakje vallen. Wat zat erin? Wat ging hij ermee doen? Hij bleef maar aan het zakje vouwen tot hij uiteindelijk een vrij grote zak in zijn handen had. Dus zo ze moesten er iets uit halen? En dat voorwerp zou hun dan weerspiegelen? Wat een onzin.
Rhine geloofde niet echt in waarzeggerij en toch, toch had die man haar naam geweten. Had hij over haar gehoord? Had hij een lijst met foto’s? Of was hij echt helderziend? Rhine speculeerde erover toen de zak plots bij haar kwam. Wantrouwig hield ze het ding in haar handen. Even wisselde ze een blik met Lightning voor ze haar hand in de zak liet glijden en iets stekeligs voelde. Langzaam kwam haar gesloten hand uit de zak. Toen ze deze opende zag ze op de palm van haar hand een zwarte stekelige bol liggen, tussen de zwarte scherpe stekels kronkelde een zwarte slang, het beest was gedetailleerd uitgesneden. Zijn rode ogen keken haar recht aan. Rhine keek naar het beest, even ging er een rilling door haar heen, zelfs al was de slang niet echt, toch vond ze het een walgelijk iets, slangen, Rhine hield echt niet van slangen en misschien was ze er zelfs ergens bang voor. Rhine dacht dat dit haar totem was, een zwart walgelijk iets tot ze ontdekte dat het balletje open kon. Haar ene hand waar ze de zak nog in vast had stak ze uit gaf de zak aan de volgende persoon terwijl ze gebiologeerd naar haar totem bleef kijken. Langzaam duwde ze op een minuscuul knopje waardoor de stekelige bal met een klik openging. Wat ze binnen in het ding aantrof verbaasde haar ten zeerste. Het ding had zo kil en afschuwelijk geleken aan de buitenkant maar binnenin was het prachtig, vol met goud en kleine inscripties in een taal die ze niet kende, binnenin leek het ding te stralen, de stekelige gevaarlijke buitenkant verborg deze pracht en praal. Even bleef ze er naar staren voor ze de bal weer dicht klikte. Rhine snapte het niet, ze snapte niet wat dit kleine voorwerp met haar te maken had, wat het wilde zeggen. “Wat heeft waarzeggerij voor nut.” De woorden ontsnapte op een kille toon aan haar volle lippen, haar blauwe ogen keken recht naar hun leraar, hij had gevraagd of er vragen waren, wel nu kreeg hij er eentje.

Na Roakes kwam haar zus binnen, Reese. Ze zegt haar naam tegen de leerkracht en komt daarna naar Roakes toe. 'Roa' fluistert ze. 'Ik heb met een man gesproken.' Voor Reese was dit al een heuse prestatie, wist Roakes, al leek het voor anderen misschien iets normaals. Ze moesten eens weten wat Roakes en Reese hadden meegemaakt, dan zou het vast wel normaler worden. 'Goed zo, Reese,' fluistert Roakes terug.
Daarna kwam Rhine binnen. Oh, leuk. Ze vestigde niet veel aandacht op haar, maar focuste zich even op de leekracht. Hij stelde zich voor als 'Kuran Saito Hayabusa, erfgenaam van de Witte Rotsen en het huis Hayabusa, hier beter bekend als Master Kuran'. Wow. Gewoon Kuran zou ook volstaan als voorstelling, volgens Roakes.
'En dan nu zou ik graag iets meer over jullie willen weten.' zei hij geheimzinnig. 'Maar niet op deze manier. Nee, ik heb iets anders voorbereid…' Zijn hand bewoog zich naar een zwarte uil aan het raam. 'Nagami, sî tú yenn?'
De uil kwam aanvliegen en liet een zakje in de schoot van Master Kuran vallen. 'Dit, beste leerlingen, is een Sentinèl. De Drager van de Ziel. Hierin huist de basis van de puurste Waarzeggerij. Want geen Waarzegger kan zonder zijn persoonlijke Tijdtotem. Het is de afspiegeling van de Waarzegger zelf. Maar in plaats van een spiegelbeeld, is het een voorwerp of object dat hem op de één of andere uitdrukt. Het kan vanalles zijn. Van een gewoon beeldje, tot een versteende Grenaanse vlinder of een sieraad.'
Hij toonde zijn tijdtotem, een klein beeldje van een witte valk met zilveren vleugels. 'Het belangrijkste bij Waarzeggerij is het openstellen van de geest. Laat de Sentinèl dus toe om in je binnenste te graven. Zodra je iets voelt in de zak, pak je het eruit. Hetgeen wat je vasthebt, is jouw persoonlijke Tijdtotem. Wat dat betekent voor onze lessen, zal ik uitleggen zodra iedereen zijn totem heeft ontvangen. Hayden, jij bent als eerste aan de beurt. Zodra jij je totem hebt, mag je de zak aan één van de andere leerlingen doorgeven en zo gaan we door tot iedereen de kracht van de Sentinèl heeft ervaren.' legde hij uit en hij gaf de zak aan de eerste leerling, vroeg daarna of er vragen waren. Nope, alles was duidelijk voor Roakes dus ze bleef stil en keek geduldig hoe de zak van leerling naar leerling ging.
Rhine gaf hem aan haar. 'Bedankt,' mompelde ze snel. Benieuwd liet Roakes haar hand in de zak glijden. Haar hand zocht, tot hij iets vond. Ze liet haar hand naar boven komen en gaf eerst de zak door aan de volgende leerling, voor ze haar aandacht richtte op de tijdtotem die in haar hand lag.
Een klein, elektrisch gitaartje dat felgekleurd was. Met dunne gouden lijntjes was een drukke, onregelmatig, vrolijke print aangebracht. Ze herkende zichzelf er meteen in: de gitaar verwees vast naar haar liefde voor muziek. De kleuren en de print leken als twee druppels water op haar kledingstijl en hoe ze zich altijd gedroeg. Ze hield nu al van de tijdtotem die ze had.

De eerste les met haar zusje, ze kijkt er wel naar uit. Maar helaas betekend les ook iets anders. Namelijk mensen, er zijn ook andere mensen daar. Mannelijke mensen. Sterker nog, de leerkracht is mannelijk. Ze moet dan ook haar moed verzamelen om wat tegen hem te zeggen. Het feit dat ze dan ook wat wist te zeggen voelde als een hele prestatie voor haar. Een gevoel dat ze met haar zus Roakes deelde. Ze knikte na de aanmoediging van haar zus gekregen te hebben. Na haar leken er nog andere leerlingen binnen te komen. Reese zag tot haar opluchting dat het meisjes waren. In ieder geval zijn de vrouwen in de meerderheid. Desondanks blijft Reese op haar hoede, overal kan wel een moordenaar in schuilen. Ze schrikt dan ook op als ineens een uil door het lokaal vliegt. Waar kwam dat dier nou weer vandaan? Ze luistert maar naar de uitleg van de leerkracht. Zijn naam? Iets met kuren? Ze had dat net gemist omdat ze de witharige en de paarsharige jongen in de gaten hield. Vooral die ene met wit haar vind ze verdacht. Als dan ook blijkt dat iedere leerling een totem gaat krijgen schrikt Reese een beetje. Wat als ze nou iets krijgt met een enge man, messen en veel bloed? Ze rilt eventjes. In spanning wacht ze het moment af totdat zij de zak krijgt. Die van Roakes is eigenlijk nog best mooi. Misschien valt het allemaal wel mee. 'Thanks sister.' zegt ze terwijl ze de zak aanpakt. Meteen gaat ze erin met haar hand, hopend op iets moois. Wie weet komt er geen angstsymbool eruit maar juist iets hoopvols. Als snel voelt Reese een ketting. Nieuwsgierig haalt ze het eruit. Het is inderdaad een ketting, een gouden ketting. Als hanger zit er een azuurblauwe vlinder. De achterkant van de vlinder heeft een vlammenpatroon. Dezelfde kleur vlammen als Reese haar vuur, namelijk bijna wit. Met een zucht van opluchting doet ze de ketting om en geeft de zak door aan de volgende persoon.

(En nog steeds een kitten die over mijn laptop derpt)

PROFILE MAGICIAN

» Toestelturnen (alleen voor de leerlingen die zich hebben opgegeven)
» Indoor Soccer [ALLEEN VOOR DE LEERLINGEN DIE ZICH TIJDIG HEBBEN AANGEMELDT]
» [x] Leerlingen
» Even alleen.
» Alleen.

Waarzeggerij les 1: Niemandsland & Tijdtotems [alleen deelnemende leerlingen]

Waarzeggerij les 1: Niemandsland & Tijdtotems [alleen deelnemende leerlingen]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen