Eragon zat de hele tijd naar de documenten op zijn bureau. Alles had hij overlopen. Normaal gezien zou alles nu wel goed moeten zijn, had hij alles gehad en kwamen er geen onverwachte documenten binnen om hem weer een hele hoop werk te geven. Want op het moment zelf had hij daar helemaal geen zin in. Vermoeid wreef hij even kort door zijn zwarte haren. Bleef nog een moment staren, stond vervolgens recht en smeet de documenten in een van de vele laden. Het werd eens tijd om wat frisse lucht te gaan happen. Hij had nu toch niets beters te doen. Dan kon hij toch even naar buiten gaan gewoon om weer wat af te koelen. het zou hem deugd doen, want de hele tijd in zijn kamer zitten kon je nu ook weer niet gezond noemen. Nee altijd maar dezelfde zuurstof inademen. Hij nam zijn leren jacket deed die aan en stapte naar buiten."Als er toevallig toch nieuwe papieren komen leg ze gewoon op mijn bureau ik ga wat nieuwe zuurstof gaan ademen." Mopperde Eragon tegen een van de dames die daar voor hem werkte. Merendeel het papier werken en andere dergelijke dingen. Nog voor ze commentaar kon geven was hij al van de trappen naar beneden aan het stappen. straks zal hij nog eens kijken waar zijn draak zich verscholen hield. Waarschijnlijk toch dicht bij het verboden bos. dat is de enige echte plaats waar maar zelden studenten naar toe durfden, en als dat wel zo waren gingen ze er niet zo diep in, want voor je het weet ben je de weg al weer kwijt en geraak je in de nacht er dan ook niet snel weer uit. Dus de perfecte plaats voor een draak om niet de hele tijd gestoord te worden door leerlingen die hem vol bewondering zouden aanstaren. Het dier was een gouden draak en Eragon was toevallig als dierenvorm een vuurdraak, samen gingen ze dan ook gaan jagen. En als ze gaan vliegen kroop Eragon op de rug van zijn draak Alcina. De meid had een sterke wil, en haar karakter was even koppig als hij, dus beide hadden wel eens iets waar ze niet mee eens waren maar dat was wel best logisch. Toch konden ze niet zonder elkaar. eragon zou niet weten hoe hij zou hebben geleeft als hij geen sarkas was geworden. Hij wou er zelf niet eens aan denken. Met zijn handen in zijn broekzak stapte Eragon verder richting de geheime tuin. Niet de eerste keer dat hij naar daar ging. Hij wist niet precies waarom dat hij vaker naar de geheime tuin ging dan goed voor hem was maar goed. Dat maakte op het moment nu toch niet zoveel uit. Voor deze keer had hij zijn sigareten in kamer achter gelaten. Hij was van plan om iets te verminderen. Niet veel natuurlijk, maar toch een beetje. Terwijl hij verder stapte gleden zijn smargard groene ogen naar de omgeving. Zo leek hij te bespeuren of er wel iets interesants was. Voor vandaag maakte het hem niet uit. Of hij wou rust of zou zich met iemand bezig houden. Nu de tijd zal het hem wel laten zien. Nadat hij eindelijk aangekomen was liet hij zich op de grond tegen een boom neervallen. Sloot zijn ogen even voor kort en genoot van de stilte die er heerste

-dear Avani-

Druk, dat is het enige wat hij tegenwoordig het had. Soms sliep hij dagen aan een stuk niet, gewoon omdat er altijd wel iets belangrijks juist moest komen wanneer hij wou slapen. En dan moest hij noodgedwongen zijn bed weer aan de kant schuiven, om weer zo naar zijn bureau te gaan en daar weer uren in dezelfde kamer zitten, druk bezig met het werk dat hij weer heeft gekregen. Hij wist heus wel dat het veel van zijn tijd zou vragen. Toch had het hem niet afgeschrikt om ja te zeggen voor Legendarische magier te worden. En dan had hij ook nog zijn werk als psyholoog. Hij was dat aan de kinderen verplicht, maar ook aan zichzelf. Hier zou je nooit kunnen zeggen van eragon dat hij zorg heeft voor de kinderen. Nee hier zou hij gewoon met hun gevoelens spelen, puur omdat hij zich verveelt. Maar vanaf dat je hem ziet werken in zijn kantoor met een weeskind...Het zou niet te geloven zijn dat Eragon het was. Bij de weeskinderen was hij zachtaardig. Geduldig en zorgzaam. Dingen dat hij buiten zijn werk nooit zou laten zien. Hij had nu eenmaal een zwak voor weeskinderen die het moeilijk hebben. Eragon weet dan ook maar al te goed dat weeskinderen het soms zo zwaar hebben ze van het goede pad kunnen afdwalen.

Maar voor nu had hij wat frisse lucht nodig. Uit zijn kantoor zijn, dat was het enige wat hem deugd zou doen. Hem even kan laten kalmeren. Niet gespannen zijn voor al die belangrijke dingen van hier op school, van de weeskinderen en van de vele vele problemen op Razen, want daar waren er een heleboel van. Vooral omdat er blijkbaar enkele draken waren verdwenen. En het was de taak van de sarkas om het probleem te zoeken en om te lossen. Dat was dus ook de taak van Eragon als Legendarische Magier maar ook als sarkas was dat ook zijn taak. Vermoeid wreef hij in zijn gezicht. Stapte dan ook naar buiten voorbij zijn secretaresse die hij kort aansprak. Het was inderdaad nu niet echt beleefd van hem, maar met al die gespannenheid moest hij zich toch wel even laten gaan met al die frustratie die hij had. Als Lm. Er werd veel ven hen verwacht. Soms wel eens teveel. Naast het werk moest eragon nu ook wel ook zijn eigen leven leiden. Nadat hij zijn secretaresse iets had toebevolen stapte hij met korte maar stevige passen naar beneden.

Het deed altijd deugd. Die koude wind tegen je gezicht voelen nadat je voor een lange tijd in een kamer had gezeten waar het te warm was na een tijdje. De geheime tuin was de allereerste plaats waar Eragon aan dacht dus daar ging hij dan ook naartoe. Misschien had hij zijn sigaretten toch beter meegenomen...ach wel voor nu moet hij er maar zonder mee kunnen. Dat is geen enkel probleem omdat hij er totaal niet aan verslaaft was. Hij rookte alleen maar wanneer hij in een slechte stemming was. Gestresseerd, kwaad of zwaar geirriteerd. Dat waren vooral de tijden dat hij naar zijn sigaretten zou snakken. Toen hij eindelijk bij de geheime tuin was gekomen ging hij meteen gaan zitten om meteen even eens op zijn gemakjes te rusten. Normaal zou hij al in slaap zijn gedommeld als hij niet oppeens een sterke aura voelde. Hij bleef dan ook dood stil toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat het Avani was. De perfecte gezelschap natuurlijk. Nu kon zijn dag niet meer stuk. Nadat hij zag dat ze was gaan zitten ging hij geruisloos rechtstaan. In een razend snelle beweging nam hij een doek vanuit het niets en bond deze met snelle vingers voor haar ogen rond haar hoofd vast."En ik maar denken dat dit mijn plekje was" Sprak hij iets lager dan normaal. Puur om haar even te laten tasten in de duisternis."kies maar, vrijwillig afstaan..of met geweld" Sprak hij dreigend al was er op zijn gezicht een grote grijns te zien.