A little light in this dark times||Open

Het ging beter, niet veel, maar toch. Ze ontweek Malekith en Lie, maar met Milo zat ze geregeld buiten, op zoek naar planten. En ze kon het niet laten om met hem te praten, te praten. Het leek wel of ze stof voor eeuwig hadden. Met Malekith was dat anders geweest, daar hadden ze niet heel erg veel gepraat, voornamelijk omdat ze elkaar ook begrepen zonder iets te zeggen. Maar bij Milo kon ze niet anders, daar wilde ze zo graag haar mond opendoen en het over vanalles en nog wat hebben. Was ze verliefd op hem? Enigszins wel natuurlijk...maar anderzijds kon ze het hem ook niet aandoen om hem hierin mee te nemen. Haar afwijking stond in de weg, voor iedereen.
Een beetje schokkerig wende ze haar blik af van de bloem waarnaar ze had zitten kijken. Dat...dat was waar ook... Ze was vandaag jarig! Jemig, ze was het bijna vergeten, maar ja dus. Wauw...ze was vandaag zeventien geworden, wat een verschil opeens leek dat. Ze lachte stilletjes en gaf zichzelf een klopje op haar schouder. 'Nou Luccas, nog een jaartje en je kunt op jezelf gaan wonen.' grinnikte ze tegen zichzelf. Houterig, omdat ze lang stil had gezeten, stond ze op. Ze moest het gaan vieren, misschien kon ze samen met Elveria iets gaan doen. Ja, tussen haar en die gekke griet was het weer oké. Ze besloot in ieder geval dat ze iets voor zichzelf ging kopen.
Ze rekte zich uit en viel pardoes weer op het gras neer. Het weer was te lekker om nu ergens heen te gaan. Dan vanavond maar.

(Open voor wie wil)

Op aanraden van een oud collega met wie ze nog wel eens schriftelijk contact hield, was Eir naar buiten gegaan. Hij had ook gelijk gehad, wat frisse lucht zou haar goeddoen. De laatste tijd was het in de ziekenzaal akelig stil al zou ze daar eigenlijk blij mee moeten zijn. Dat betekende dat kinderen minder ziek werden en elkaar minder te lijf gingen. Natuurlijk kreeg ze de gebruikelijke spijbelaars nog regelmatig langs. En binnenkort zouden er waarschijnlijk wat meer leerlingen voor de deur staan aangezien ze ergens een gerucht had gehoord dat een leraar had besloten een onverwachte test te geven. Maar dat terzijde gelaten leek de ziekenzaal de afgelopen tijd wel erg doods. Het gaf Eir de kans om aan wat privé zaken te werken en gaf haar wat vrije tijd. Maar eerlijk gezegd was ze dat inmiddels ook zwaar zat aan het worden.

Ze ving nog net de woorden op van het roodharige meisje toen ze de tuin binnen liep. 'Het is niet zo aantrekkelijk als ze je willen laten denken,' zei ze kalm met een kleine glimlach. Ze schatte het meisje rond de zeventien jaar. Aan haar woorden af te leiden zat ze er ook niet ver naast. Ze herinnerde nog hoe ze zelf op die leeftijd was geweest. Ook Eir had niet kunnen wachten tot ze eindelijk op zichzelf kon gaan wonen. Haar eigen huis waar ze haar eigen regels bepaalde. Dat leek haar toen een geweldige droom. Maar toen het zover was had ze gemerkt dat het helemaal niet zo makkelijk was als ze had gedacht.

Ze draaide zich een beetje om in het gras en sloot haar ogen. Heerlijk die warmte...Doezelde ze even weg? Ze schrok opeens op van een stem. 'Het is niet zo aantrekkelijk als ze je willen laten denken,' Ze keek achter zich om en zag de schooldokter aan komen lopen. Een beetje versuft ging ze overeind zitten en wreef even over haar arm. Hoezo niet aantrekkelijk? Lag dat aan het feit dat de meeste geen geld konden verdienen. In haar geval was dat geen probleem. Ze had al een huis, een idioot grote ook nog, en zou dezelfde inkomstenbron krijgen als haar vader had gehad; de edelstenenmijn die op haar landgoed lag. Het was een bijzondere mijn, de meeste aardstoffen kwamen van Erd, maar deze lag op Gren. Er werden heel bijzondere edelstenen gedelft en er werd ook een speciaal poeder geproduceerd om een reden die niet bekend was bij haar. Het scheen met haar familie te maken hebben. Haar achterneef had het nodig gehad.
'Niet zo'n probleem voor mij hoor.' zei ze glimlachend terug. 'Ik heb al een huis voor zekerheid en ik neem de mijn over die van mijn vader was.' Ze rekte zich uit. ze herinnerde zich nog haar twee achterneefjes, Tom en Chris. Ze waren erg hechte maatjes geweest, totdat hun familie op een dag verhuisde en ze hen nooit meer teruggezien had. Met een glimlach herinnerde ze zich ook de idiote stunts die ze uitgehaald hadden. Soms hadden die tot driftbuien van hun vaders geleid.

Eir glimlachte lichtjes toen het meisje zich naar haar omdraaide. Ze luisterde naar de verklaring die het meisje gaf daarna. Eir schudde zachtjes haar hoofd. 'Geld is het probleem niet. Het is de verantwoordelijkheid die je in één keer op je schouders gedrukt krijgt. Dat kan best stressvol zijn. Koester de momenten die je hebt van toen het allemaal nog makkelijk was. Je gaat ze echt missen,' legde ze uit. Misschien gold dat niet voor iedereen, maar wel voor de meesten. Helemaal op eigen benen staan was een grote stap. Eén waarbij je makkelijk omviel als het teveel was in één keer. Het was weer een tijdje stil tussen hen. Eir was een paar passen dichterbij komen staan. 'Maar het is goed te horen dat je al een plan hebt gemaakt. Niet veel mensen van jou leeftijd kunnen dat zeggen,' sprak ze. Ze zei expres mensen en geen kinderen. Dat was dit meisje allang niet meer, dat zag ze zo.

(Sorry, ik wist echt helemaal niets te schrijven)

PROFILE MAGICIAN

» [RPG] Dark Times
» these times are not enough -open-
» Hate times Eight || OPEN ||
» Dark x Light
» Survival lesson 1: Introduction and a nifty light in the dark

A little light in this dark times||Open

A little light in this dark times||Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen