Like the clouds in the sky, the past drifts away. But like the rain being absorbed by the ground, the memories remain in my heart

[Misschien een vage titel, maar deze tekst smeekte me om gebruikt te worden ]

De middagzon schijnt door een lucht bezaait met enkele wolkjes. De vogels fluiten en de vlinders fladderen van bloem naar bloem. Eindelijk viert de natuur het feest van de lente. Tussen alle kleuren door lopen een edelhert en een jonge vos. Een vreemde combinatie, gezien het feit dat een edelhert nooit zo dicht bij een roofdier zou komen en een vos nooit een jongvolwassen edelhert neer zou kunnen halen. Maar deze dieren hebben dan ook geen band die in de natuur normaal is. Iets wat snel duidelijk zal worden.

Met rustige passen loopt het edelhert door de kassen heen, gevolgd door de vrolijke jonge vos. Wat het hert naar een plaats als deze brengt is onbekend. Het edelhertenvrouwtje weet het zelf niet eens. Nadat ze een tijdje in een kas rondliep gaat het hert aan de andere kant weer naar buiten. Daar treft het ongebruikelijke gezelschap een dikke haag aan. Rustig begint het hert eraan te eten. Blaadje voor blaadje verdwijnt in de kauwende mond. Uiteindelijk heeft het hert genoeg gegeten. Nieuwsgierig kijkt het naar een metalen deurklink die vrijgekomen is. Dan gebeurt er iets onverwachts: het edelhertenvrouwtje veranderd langzamerhand in een mens. In een korte tijd staat een bruinharig meisje met mosgroene ogen voor de net ontdekte deurklink. 'Ziet er naar uit dat we weer wat ontdekt hebben Vulpes.' zegt het meisje terwijl ze haar vos aait. Vervolgens probeert ze de deurklink over te halen. Na veel moeite gedaan te hebben opent de deur zich niet. 'Dang, als ik er niet doorheen kan ga ik er wel overheen.' Na dat gezegd te hebben klimt het meisje lenig de bosjes in. Haar vos graaft ondertussen een kleine tunnel. Met een sprong vanaf de struikhaag beland het meisje aan de andere kant van de deur. Met open mond kijkt ze naar de plaats die ze net ontdekt heeft. 'Het is nog mooier dan ik dacht.' zegt ze terwijl haar ogen de plek aanschouwen. Een plek met vers groen gras, bezaaid met de mooiste bloemen die ze ooit heeft gezien. Ondertussen is haar vos ook in de tuin gekomen. Het diertje schud de grond uit haar vacht. 'Ik help je wel even.' zegt het meisje terwijl ze de vacht van haar vosje ontdoet van de brokken aarde. Nadat ze het vuil uit de vacht heeft geveegd loopt ze verder de tuin in. Met haar lichtbruine gympen, blauwe spijkerbroek, lichtblauw T-shirt met een ronde hals en korte mouwen lijkt het misschien een beetje frisjes vaar haar. Gelukkig heeft ze nog een spijkerjasje aan die haar warm houd.

Met een tevreden glimlach gaat ze op haar rug in het gras liggen, kijkend naar de wolken in de lucht. Ze zucht even, dit had ze al zo lang niet meer gedaan. In Shadra was er niet zoveel zonneschijn, zelfs de zomer lijkt daar nog op de herfst. Gelukkig kan ze nu genieten van een lente zoals ze die gewend is. Rustig kijkt ze naar de wolken die door de lucht heen gaan. Zoals de wolken zich door de lucht verplaatsen en verdwijnen, zo lijkt het verleden steeds waziger te worden. Maar wolken laten regen achter, die geabsorbeerd word door de grond. Op diezelfde manier blijven de herinneringen in de ziel van de jonge Novaanse. Nu, op dit moment heeft ze er weinig last van. Maar net als het weer kan het omslaan. Op dit moment is ze echter in een goed humeur en geniet ze van de rust en de natuur. Hier ligt Aressuka Marina, zich onbewust van het feit dat zij en Vulpes toch niet de enigen hier zijn.

Voor Auru

(Hallo zeg, wat een titel xD)

Met zijn jas zo stevig om zich heen getrokken leek Auru ineens veel slanker. Ook veel vrouwelijker, maar dat kon komen aangezien de rode jas ooit van zijn moeder was geweest. Zijn bril had hij afgedaan. Die stond op zijn hoofd. Hij lag hoog in de boom op zijn rug op één van de dikke takken. Zijn lange vuurrode haren bungelden naar beneden en werden zachtjes heen en weer geblazen in de wind. Eén arm bungelde mee. De kwam nu in beweging terwijl hij in de zak van de jas zocht naar een klein rond kokertje. Het was donkerrode lippenstift. Bijna bloedrood. Met geroutineerde bewegingen bracht Auru het aan op zijn lippen. Zelfs zonder te kijken wist hij dat het goed zat. Daarna borg hij de lippenstift weer op. Zijn andere arm rustte op zijn borstkas met onder zijn hand een brief. Het priegel handschrift was dat van zijn vader met daarin de vraag, of eigenlijk het bevel, of Auru het komende weekend naar huis wilde komen vanwege een familie diner. Dat zou betekenen dat hij zijn lange rode jas niet aan mocht. Evenals zijn hoge hakken. Ook z'n bril zou hij niet op mogen. Ter vervanging had hij thuis een saai zwart model liggen. Een meer mannelijk montuur. Ook zijn haren moesten netjes achterover gekamd en in een staart. Als ze vader hem er maar niet weer over probeerde te halen om het af te knippen en een minder opvallende kleur te nemen. Dat nooit! Officieel was Auru's haar kastanje bruin. Net als dat van zijn vader. Hij had het zelf ooit met magie rood gekregen zodat het nooit zou vervagen en hij het dus niet telkens bij zou moeten kleuren. Zijn vader was niet blij geweest toen hij erachter was gekomen, maar dat was vlak na de dood van zijn moeder geweest. Dus hij had toegestaan dat Auru zijn haar kleurde. Maar het was steeds meer geworden. Hij was begonnen met het dragen van laarzen met een hak van zeven centimeter. Waarschijnlijk, nee, hij wist het zeker, kon hij nu beter op wat voor hakken dan ook lopen dan een vrouw. Hij had een heel arsenaal aan schoenen, alle met hakken in verschillende vormen en maten. Auru droeg bijna nooit platte schoenen. Maar zijn laarzen waren favoriet. Naast het hele schoenen gedoe was hij ook een bril gaan dragen waarvan je eerder zou verwachten dat een secretaresse het zou dragen dan een jongen van bijna achttien. Zijn vader had er wel eens wat van gezegd, maar Auru had het altijd genegeerd. Totdat de man het zat was. Hij tolereerde het rode haar maar voor de rest mocht hij al die andere troep niet dragen zolang hij thuis was. Daarom was Auru zo blij geweest dat hij naar Starshine mocht. Het had voor hem de ultieme vrijheid betekend. Maar het vooruitzicht om binnenkort terug te moeten deprimeerde hem een beetje.

Ondanks dat draaide hij nieuwsgierig zijn hoofd om en kwam een klein beetje overeind toen hij geritsel hoorde en even later een stem. Hij had na het lezen van de brief alleen willen zijn. En omdat niemand anders in de tuin was geweest had hij zonder erbij na te denken de deur van binnenuit op slot gedraaid. Hij ging nog wat meer rechtop zitten, deed zijn bril weer op zijn neus en draaide zijn lichaam een beetje om te zien van wie de stem was. Hij hoorde bij een jonge dame met mooi bruin haar en als hij het vanaf hier goed kon zien groene ogen. Ze had een vos bij zich waarvan Auru erop gokte dat het haar huisdier was. Zijn ogen bleven de bewegingen van de twee volgen tot het meisje op haar rug in het gras was gaan liggen. Hij ging zitten op zijn tak zodat hij haar goed kon zien en, als ze zijn kant op keek, zij hem ook. 'Ein sehr gute mittag schöne Fraulein. Ich dacht dat ik hier allein was,' sprak hij zachtjes. Ook zijn stem leek veranderd. Zachter en zuiverder. Het enige wat niet klopte waren de woorden die hij sprak. Auru gleed van zijn tak af en landde keurig op twee voeten op de grond. Hij veerde even door zijn knieën om de klap op te vangen maar ging toen weer recht overeind staan. De brief was binnen enkele seconden in zijn jaszak verdwenen. Auru's haren waren ondertussen sluik om zijn gezicht gevallen wat nog meer mannelijke gelaatstrekken aan het oog onttrok.

(Hopelijk kun je er iets mee)

Liggend in het gras leek Aressuka een beetje weg te doezelen. De warme lentezon stelde haar op haar gemak en ze voelde zich helemaal tot rust komen. De stem die vanuit een boom in de buurt vandaan kwam was dan ook een totale verassing voor haar. Direct schrikt ze op. Niet alleen vanwege het feit dat iemand anders in de buurt is, maar ook omdat ze het accent herkend.'Noord Novaans? Dat is lang geleden. De laatste keer dat ik dat hoorde was op mijn basisschool' zegt Aressuka verbaasd. 'En jij trouwens ook een goede middag toegewenst.' zegt Aressuka met een glimlach erachteraan. Ondertussen is de eigenaar van de stem uit de boom gesprongen. Nieuwsgierig kijkt Aressuka ernaar. Het eerste wat haar opvalt is de rode jas die de persoon draagt, gevolgd door laarzen met flinke hakken. Zelf zou ze nooit in zulke schoenen willen lopen, veel te onhandig naar haar zin. Als ze wat hoger uitzicht wilt klimt ze wel een boom in. Maar de jas en laarzen staan de persoon wel goed. Het staat erg goed bij het lange rode haar. Bij het gezicht aangekomen ziet ze een rode bril en rode lippenstift. Kortom, hier staat iemand wiens lievelingskleur rood is. Ondertussen staat Aressuka beleefd op om zichzelf voor te stellen. Vriendelijk steekt ze haar hand uit. 'Mijn naam is Aressuka, ik kom uit Nova.' zegt ze met een warme glimlach. 'En dit is Vulpes, mijn vos.' zegt ze vervolgens terwijl ze even haar blik op de vos naast haar richt. Vulpes gaat ondertussen met haar kop tegen Aressuka's been aan staan. Het lijkt alsof ze hiermee om aandacht vraagt maar eigenlijk stuurt Vulpes haar emoties naar Aressuka. Op die manier communiceren ze. Maar dit keer geeft Vulpes geen emoties van haarzelf door. In tegenstelling tot Aressuka kan Vulpes redelijk goed mensen aanvoelen. En op dit moment geeft Vulpes de hoofdemotie van de persoon tegenover hun aan Aressuka door. Verdriet. Met een zorgzame blik kijkt Aressuka weer naar de persoon tegenover haar. 'Is alles wel goed dear?' En natuurlijk komt nu na al die jaren haar eigen Novaanse accent weer opdagen. Een accent die ze jarenlang gedwongen verborgen heeft gehouden. Want niemand mocht natuurlijk erachter komen dat zij een Novaan is, daar in het duistere Shadra. Ja, haar verblijf daar veranderde meer aan haar dan haar lief is. Maar ze maakt amper zorgen om haarzelf. Veel liever heeft ze dat het anderen goed gaat. Zoals met de persoon die daar in het rood staat.

[Blub, ik hoop dat je er wat mee kan]

De reactie van het meisje was grappig te noemen. Ze schrok van hem toen hij begon met praten. Dat was ook wel logisch aangezien ze waarschijnlijk niet verwacht had dat hier iemand anders was. maar dat ze zijn accent herkende verbaasde Auru weer. Het zorgde voor een lichte glimlach op zijn gelaat ondanks het feit dat zijn gedachten zich eigenlijk ergens anders bevonden. Die glimlach werd iets breder en onthulde lichtelijk zijn puntige tanden toen het meisje terug glimlachte. Niets was beter tegen een depressieve bui dan een oprechte glimlach. Hij stond inmiddels weer recht overeind toen het meisje haar hand uitstak om zichzelf voor te stellen. Auru's zwart gehandschoende hand, die in de zak van zijn jas de brief nog steeds omklemde, liet deze nu los en pakte die van het meisje zachtjes vast. Ze zei dat haar naam Aressuka was. Met haar hand nog in de zijne maakte Auru met een vloeiende beweging een buiging voor haar. Daarna liet hij al even delicaat haar hand weer los terwijl zijn groen gele ogen naar de vos gleden die hij eerder had opgemerkt. Ook voor Vulpes maakte hij een kleine buiging. Daarna richtte hij zich weer op het meisje. 'Ik ben Auru,' stelde hij zichzelf voor. 'Auch von Nova. Aber, dat wist je waarschijnlijk al,' zei hij daar snel achteraan met een brede grijns, doelend op zijn zware accent waarvan ze de oorsprong al eerder had geraden.

Het gebaar en de actie die Vulpes uitvoerde ontging Auru compleet. Hij dacht dat de vos gewoon aandacht wilde van het meisje, Aressuka. Hij dacht er alleen aan om zijn ware emoties te verbergen voor haar. Hij wilde haar niet belasten met zijn problemen, dat zou niet eerlijk zijn. Het was stom toeval dat ze elkaar leerde kennen in de situatie dat Auru niet helemaal zichzelf was. Tenminste, dit was hij wel, een deel van hem. maar niet het deel dat hij graag aan andere liet zien. Hij bleef haar dus een paar seconden zwijgend aanstaren toen ze vroeg of alles wel goed ging. En even wilde hij het doen. Gewoon die brief uit zijn jaszak tevoorschijn halen en zijn hart uitstorten. Klagen, schreeuwen en uiteindelijk lachen en verdergaan. Maar Auru hield zich in. In plaats daarvan forceerde hij een grijns, iets wat hij anders nooit hoefde te doen. 'Zie ich er dann zo slecht uit?' grapte hij met een zachte grinnik tegen Aressuka. Nee, hij kon haar niet belasten met die miezerige dingen die hij problemen noemde. Dat zou gewoon niet goed zijn.

Toen ze met een vriendelijke glimlacht de ander een prettige middag toewenst glimlachte de persoon even terug. Dat doet Aressuka goed. Glimlachen uitwisselen is dé manier om op een prettige manier kennis met elkaar te maken. Terwijl ze zichzelf voorstelde stak ze haar hand uit. De ander haalde een gehandschoende hand uit de rode jas en pakte Aressuka's hand even vast. Daarbij maakte de persoon een sierlijke buiging. Daarna werd Aressuka losgelaten en krijgt Vulpes ook een buiging. Ze moet glimlachen om de vriendelijke beleefdheid van de persoon die zichzelf voorstelt als Auru. Een volgende glimlach komt vanwege het kleine grapje dat Auru erbij maakte over zijn afkomst en het feit dat Aressuka die snel goed geraden had. Aressuka denkt dat Auru mannelijk is, de naam klinkt namelijk niet erg vrouwelijk. Anders zou hij Aura geheten hebben. Maar het uiterlijk van Auru maakt Aressuka nu wel nieuwsgierig, zeker nu Vulpes aan haar door weet te geven dat er iets is met Auru. Ze vraagt hem met haar Novaanse accent of alles wel goed met hem is. Wat zou er gebeurt zijn dat hij er zo bij loopt? Zouden er geen mensen zijn die hem uitlachen of zo? Aressuka maakt het weinig uit hoe mensen erbij lopen. Ieder zijn eigen keus toch? Zolang je maar jezelf kan blijven en niet door je omgeving gedwongen word om te veranderen. Aressuka weet uit ervaring dat zoiets niet goed is. Het leven op Shadra heeft haar namelijk veranderd. En dat is niet op een bepaald positieve manier. In de tussentijd is er een grijns op Auru's gezicht verschenen. Of hij er slecht uit ziet. Aressuka denkt even na hoe ze zal gaan reageren. 'Ik vind je er niet slecht uitzien hoor. Je hebt een aparte stijl van kleden maar dat vind ik wel interessant. Ik bedoel, iedereen heeft een manier om zichzelf aan de wereld te tonen en dat is prima. Zolang je maar niet gedwongen word om iets te zijn dat je niet wil zijn is het goed.' legt ze glimlachend uit. 'Ik weet uit eigen ervaring dat het niet prettig is om gedwongen te worden je anders voor te doen dan je wilt zijn.' zegt ze er droevig achteraan. Ze moet weer even aan haarzelf denken en haar duistere kant die ze ontwikkeld heeft. Ze schud even met haar hoofd, ze wil er niet teveel aan denken. 'In ieder geval, als er iets is kan je het wel bij mij kwijt. Ik hou er niet van als mensen ergens mee zitten.' Met een vriendelijke blik kijkt ze Auru aan. Wie weet kan ze hem helpen. En het helpen van anderen is iets dat ze graag doet.

De vriendelijkheid die Aressuka hem schonk nam iets weg van de depressiviteit die Auru daarvoor nog had gevoeld. Het was ook direct aan hem te zien. Hij gooide met een sierlijke beweging een paar van zijn lange lokken over zijn schouder naar achteren. Hierdoor werd zijn gezicht wat meer zichtbaar en liet de wat scherpere trekken zien waardoor hij iets minder vrouwelijk leek. Ondertussen had hij op Aressuka gereageerd toen ze hem had gevraagd of alles goed met hem ging. Zijn blik verzachtte iets toen hij haar reactie hoorde. Niet gedwongen worden iemand te zijn die je niet bent. Wat een mooi ideaal zou dat zijn. Dat iedereen zijn eigen identiteit mocht kiezen. Auru had geen eigen identiteit. Hij was een samenraapsel van verwachtingen van anderen. Zijn moeder had een dochter gewild, zijn vader een zoon die wat meer op hem leek en hem gehoorzaamde. Zijn beste vriend, of dat wat het dichtste in de buurt was gekomen wilde iemand die naar zijn eeuwige geklaag luisterde. Auru was al jaren dát wat anderen graag wilden zien in hem. Hij wist al heel lang niet meer wat hij zelf wilde, als hij al een eigen identiteit had.

Het was haast ontroerend. De puurheid waar Aressuka mee sprak. Alsof de negatieve kant van de wereld totaal geen effect op haar had. 'Du musst niet zo lief zijn tegen anderen Aressuka. Er zijn er genoeg die da misbruik von maken,' zei hij zacht glimlachend. Toch was het ontzettend lief dat ze hem wilde helpen, al betwijfelde Auru of dat kon. 'Maar liebe Fraulein, dat zou zeer onbeschoft zijn. We kennen elkaar immers nog maar een paar minuten,' zei hij daarna toen ze hem vertelde dat als er iets was hij het haar kon vertellen.

(Sorry voor de kortheid)

Terwijl Aressuka staat te denken of Auru nou mannelijk of vrouwelijk is, gooide hij wat van zijn rode haren naar achteren. Direct ziet hij er wat minder vrouwelijk uit. Echt een apart persoon zeg, het is serieus een uitdaging om te zien wat hij nou is. Hoewel het Aressuka niet zo heel erg veel uitmaakt. Vroeger op haar basisschool in Nova kon ze met beide geslachten goed opschieten. Zolang er maar geen gedoe is met 'vriendjes en vriendinnetjes' daar snapt Aressuka maar weinig van. Want dan deden er mensen jaloers en dat soort dingen. Nee, Aressuka zoekt slechts naar vriendschappen, dat is genoeg voor haar. Wanneer Aressuka van Vulpes opmerkt dat er iets is met Auru, vraagt ze er natuurllijk naar. Met een grijns vroeg Auru aan haar of hij er dan slecht uitzag. Slecht in ieder geval niet. Maar Holy Light, die tanden. Auru heeft vast geen problemen met het eten van een biefstukje. Maar slecht, nee. Hij ziet er misschien anders uit dan men 'normaal' noemt maar ieder zijn ding toch? Ze legt hem dan ook uit dat iedereen zichzelf mag uitdrukken op de manier die men wilt. Ze ziet hoe Auru's gezichtsuitdrukking een beetje veranderd. Hij lijkt zowat geraakt te zijn door haar woorden. 'Du musst niet zo lief zijn tegen anderen Aressuka. Er zijn er genoeg die da misbruik von maken,' zegt hij met een zachte glimlach. Misbruik? Van haar? Dat begrijpt Aressuka niet erg goed. Maar ze vind het wel aardig van Auru dat hij haar probeert te waarschuwen. Zo zie je maar dat het uiterlijk niet alles over het innerlijk zegt. Ze mag Auru wel, het maakt haar niet zoveel uit hoe hij eruit ziet. Het gaat immers om het karakter toch? En ze bied graag haar hulp aan anderen aan. 'Maar liebe Fraulein, dat zou zeer onbeschoft zijn. We kennen elkaar immers nog maar een paar minuten,' zegt hij daarna.

Dit geeft Aressuka wel stof tot nadenken. Ze is nog zo erg de band met haar zus Razina gewend. Ze vertelden elkaar alles. Het was voor haar dan ook heel vanzelfsprekend dat ze elkaar alles vertelden. Van dat grappige vogeltje dat hun elke ochtend wakker maakten tot aan hoe ze het beste de buurvrouw konden helpen. Aressuka en Razina vertelden elkaar hun diepste geheimen en gedachtes. Eigenlijk waren ze zowat één. Dat alles werd minder zodra ze in Shadra belanden. Ze hebben wel hun hechte band maar Aressuka verduisterde langzamerhand en maakte haar tot wat ze nu nog is. Vanbuiten vrolijk, lief en hulpvaardig. Vanbinnen angstig, verdrietig en getraumatiseerd. Vulpes is ondertussen aan Aressuka's hand gaan likken om haar af te leiden van haar gedachtes. Ze gaat op haar hurken zitten en aait haar vosje. 'Tja weet je,' antwoord Aressuka Auru. 'Ik ben het altijd al gewend geweest om anderen te helpen. Het geeft mijzelf een goed gevoel om een persoon weer blij te zien worden.' Ze slikt even. 'En ik ben altijd erg open geweest naar mijn zus, die nu spoorloos verdwenen is. Ik ben openheid ook nog erg gewend denk ik.' Ze zucht even diep terwijl ze Vulpes achter haar oor aait. 'Ik ben in korte tijd mijn familie kwijtgeraakt, sommigen voorgoed. En nu mijn zus weg is...' Ze probeert een traan in te houden. Waarom zegt ze dit nu ineens allemaal tegen iemand die ze net leert kennen? Brak ze misschien net? Ze weet het zelf niet eens. Maar op dit moment bereikt ze gewoon een punt waarop ze iemand nodig heeft. 'Ik heb heus wel vrienden hier op school hoor. Maar die hebben dingen die nog erger zijn dan van mij. En ik kan ze moeilijk terwijl ik hun help met mijn eigen dingen opzadelen. Of wel?' Ze kijkt Auru met een droevige blik aan. 'Denk je dat ik misschien hulp nodig heb? Degene die altijd voor haar vrienden klaarstaat? Dat is toch raar?' Ze weet het echt even niet meer. Voor de rest blijft ze maar droevig naar het gras staren.

(Misschien maak ik hem wel te lang xD Ik hoop dat je hiermee wat kan)

Auru liet zijn handen weer zachtjes in zijn zakken glijden nadat hij de lok haar over zijn schouder had gegooid. Onmiddellijk voelde hij de brief die hij een paar minuten eerder in zijn zak had gestoken. De grijns verdween langzaam en Auru's tong gleed even voorzichtig langs zijn tanden. Nog zoiets waar zijn vader het niet mee eens was. Die tanden waren van zijn dierlijke vorm, een draak, evenals de scherpe nagels die hij zorgvuldig verborgen hield in de zwarte handschoenen zodat hij niet per ongeluk iemand pijn deed. Eigenlijk voelde Auru's dierlijke vorm veel fijner. Het voelde als totale vrijheid. Als hij in zijn menselijke vorm was gaf dat toch een beetje een gevangen gevoel. Om toch iets van die vrijheid te voelen behield hij een aantal van die elementen uit de dierlijke vorm. Bijvoorbeeld de tanden en de scherpe klauw nagels. Natuurlijk was hij er vaak om uitgelachen en zelfs uitgescholden. Maar Auru had dat altijd straal genegeerd omdat hij wist dat hij een bepaald gevoel van vrijheid had die niemand hem af kon nemen.

De woorden die Aressuka daarna sprak zorgde ervoor dat Auru's blik wat verzachtte. Alleen al die woorden vertelde hem dat ze oprecht zo vriendelijk was tegen anderen en niet enkel een een masker voor hield. Of leek dat maar zo? Met zachte stem waarschuwde hij haar voor de mensen in deze wereld die misbruik zouden maken van lieve mensen als zij. Toen die gedachte vervaagde gaf hij haar antwoord op haar woorden dat hij haar alles mocht vertellen wat hem dwars zat. Hij keek toe hoe ze door haar knieën ging en het vosje dat Vulpes heette als hij het zich goed herinnerde, achter de oren begon te kriebelen. De woordenstroom die daarna kwam had hij echter niet verwacht. Haar verhaal raakte hem. Hij wist als geen ander hoe het was om familie kwijt te raken. Zonder er echt bij na te denken liep hij op haar af en omhelsde haar. Ze had zo verdrietig geleken. Auru probeerde haar alleen maar te troosten. Nu hij haar een troostende knuffel gaf was voor Aressuka waarschijnlijk wel te voelen dat hij een jongen was. Hij miste in elk geval twee zachte dingen op zijn borstkas om een vrouw te zijn. Toen hij besefte wat hij deed liet hij haar gauw los en zette een paar stappen naar achteren. 'Es tut mir sehr leid. Das war unhöflich von mich. Kannst du mir verzeihen?' begon hij in rap Noord Novaans te ratelen. Auru haalde even kalm adem om tot rust te komen en ging wat kalmer verder. 'Ich wilde je troosten. Iets zu enthousiast misschien. Auch ich hab familie verloren. Mijn moeder een paar jaar geleden. En ook mijn zus spreek ik niet meer. Ik mis haar nog steeds. Ich hab nooit echt een grote broer voor haar kunnen sein,' zei hij. Als Aressuka nog steeds twijfelde over zijn geslacht dan had hij zichzelf hiermee verraden. Hij luisterde naar de overige woorden die Aressuka hem te zeggen had. Daarna glimlachte hij naar haar. Voorzichtig legde hij zijn vingers onder haar kin zodat ze naar hem op moest kijken. Daarna liet hij haar weer los. 'Auch de sterkste bloem heeft soms licht en regen nodig om haar sterk en gezond zu bleiben,' begon hij vrij filosofisch. 'Iedereen heeft iemand nodig om mit te können praten. Al is het allein maar jemand die luistert. Dat is soms al voldoende,' zei hij. Daarna grijnsde hij opnieuw zijn haaiachtige tanden bloot nadat hij de lippenstift had weggeveegd. Zijn jas liet hij nu weer open hangen en zakte expres een klein beetje van zijn schouders. 'Als je je er beter door fült, dan wil ik wel mijn miezer probleempjes erzahlen,' grapte hij met diezelfde grijns.

(Voor het geval dat de Duitste tekst een beetje lastig is:
''Het spijt me zeer. Dat was ongehoord van me. Kun je me vergeven?'')

Het was voor Aressuka nu wel duidelijk. Haar verleden heeft zijn sporen in haar achtergelaten. Hoelang kan ze nog de vrolijke Novaan uithangen? Hoelang duurt het nog voordat ze haar zus weer eindelijk terugziet? En ineens, zomaar begon ze een deel van haar levensgeschiedenis te vertellen aan Auru. Het flapte er gewoon uit. Over haar familie en natuurlijk haar zus. Het kwam ineens naar buiten. Maar wat er toen gebeurde had ze niet aan zien komen. Het ene moment zat ze half op de grond haar vos te aaien, om op het volgende moment ineens twee armen om haar heen te voelen. Ze schrok even maar ging al snel mee in het moment. Hoelang was het wel niet geleden dat ze een knuffel als deze had? Het leek wel een eeuwigheid geleden. Tenzij het opvangen van mensen meetelt als knuffel, dat was wel wat recenter. Maar een omhelzing als deze was wel een tijdje geleden. Ze baalde een klein beetje toen Auru weer losliet. Razendsnel stond hij ineens Noord-Novaans te praten. Een beetje kan ze wel volgen maar op deze snelheid? Gelukkig had hij het zelf ook door, nam rustig adem en legde haar toen uit waarom hij haar ineens een knuffel gaf. Ze knikte even toen hij haar uitlegde wat de oorzaak van zijn actie was. Die arme jongen was dus zijn moeder verloren. Zoiets klinkt natuurlijk vreselijk. 'Poor dear.' zegt ze zachtjes vol medelijden. In ieder geval was de geslachtsmysterie nu opgelost, niet dat ze dat nu zo belangrijk vond. Ze vraagt zich gewoon af of ze het wel kan maken om haar vrienden om hulp te vragen, terwijl die veel ergere problemen hebben. Aressuka wil geen egoïst zijn, daardoor cijferde ze zichzelf al jarenlang weg. Ze vroeg aan Auru of zij misschien wel hulp nodig had. Daarbij staarde ze een beetje naar de grond. Ze voelde hoe enkele vingers haar onder haar kin omhoog tilde en keek Auru met vochtige ogen aan. Vervolgens merkte ze hoe hij haar weer losliet en bleef naar hem kijken. Werd ze nou met een bloem vergeleken? Dat klinkt best wel cute. Wat Auru daarna zei klopt eigenlijk wel. Iedereen heeft iemand nodig. Nog steeds kijkt Aressuka naar hem. Zijn grijns laat haar glimlachen, de scherpe tanden schrikken haar al niet meer af. De lippenstift de er eerst was, is weggehaald. Of het haar misschien hielp om naar zijn problemen te luisteren. 'Alleen als je dat zelf natuurlijk wil dear.' zegt ze vriendelijk. 'En wat betreft die knuffel van net' ze haalt even adem. Hoe kan ze het goed verwoorden zonder dat Auru het misschien verkeerd op zou vatten? 'Je hoeft je daar echt niet over te verontschuldigen hoor. De laatste keer dat ik een knuffel als deze had was van mijn zus Razina, niet lang voordat ik haar kwijtraakte. Wat je net deed gaf me gewoon weer het gevoel dat alles goed zou komen. Zoals ik ook bij mijn zus heb als ze dat doet. Hoewel er natuurlijk wat kleine verschillen zijn.' Dat laatste zei ze met een plagerige glimlach. 'Maar genoeg over mezelf vertelt, kan ik jou te woord staan? Dat is wel het minste dat ik kan doen na wat jij voor mij deed.' Ondertussen was Aressuka voor het gemak maar op het gras gaan zitten, Vulpes weer aaiend. Haar vos lijkt blij te zijn met het feit dat haar baasje zich alweer iets beter voelt.

(Sorry voor het wachten)

het was een impuls reactie geweest. Iets wat hij van zijn moeder geërfd had. Aressuka had er zo verdrietig en ergens ook meteen zo kwetsbaar uitgezien. Zonder er echt over na te denken was hij naar voren gestapt en had hij haar een knuffel gegeven. Zijn vader vond het vreselijk als Auru zo soft deed. Je ging niet lopen janken om andermans problemen. Simpelweg omdat het jouw problemen niet waren. Dus waarom zou je het dan wel jouw probleem maken? Maar Auru was nou eenmaal iemand die, net als zijn moeder eigenlijk, vreselijk met andere mensen mee kon leven. Vooral nu omdat hij dezelfde situatie kende als Aressuka. Toch had de strenge opvoeding van zijn vader ook zijn sporen nagelaten. Dus liet hij snel weer los, zette een stap naar achteren en begon zichzelf te verontschuldigen waarbij het niet in de gaten had dat hij in rap Novaans aan het praten was. Toen het tot het doordrong dat dát hem niet verder ging helpen haalde hij kalm adem en vertelde Aressuka waarom hij haar een knuffel had gegeven.

Vervolgens stelde ze zelf weer een vraag. Daar moest hij heel even over nadenken waarna hij Aressuka's hoofd naar hem ophief zodat ze hem aan moest kijken terwijl hij haar antwoord gaf. Hij wist niet of het haar zou helpen, maar dat was het beste advies wat hij haar kon geven. Hij bleef haar even grijnzend aankijken. Totdat ze over de knuffel begon. Toen zakte de grijns even weg. Hij wilde zich al opnieuw verontschuldigen maar de woorden die Aressuka daarna tegen hem zei hielden hem tegen. Een flauwe grijns kwam ervoor in de plaats. Hij had haar willen troosten met die knuffel en dat was kennelijk gelukt. Maar het bracht hem wel iets in de war. Het was zo in strijd met wat zijn vader er aan opvoeding had geprobeerd in te slaan. Daarom was hij blij dat ze het over iets anders konden hebben dan die knuffel al wist hij niet zeker of dit onderwerp wel beter was.

Auru liet zich bij Aressuka op het gras zakken en ging met gekruiste benen zitten. Toen hij een enigszins comfortabele houding had gevonden voelde hij in zijn jaszak naar de brief van zijn vader. Eenmaal gevonden gaf hij hem aan Aressuka. Thuis sprak hij natuurlijk Noord Novaans met zijn vader, dus ook de brief was volledig in het Noord Novaans geschreven. Daarom gaf Auru wat toelichting terwijl hij Aressuka liet lezen. 'Ich hab binnenkort een familie reünie op Nova. Mein vater wil gern dat ik ook kom. Aber om eerlijk te sein hab ich daar niet zo'n behoefte aan. Mijn vater is het nicht eens met de manier waarop ich eruit zie und gedraag. Er heeft een heel eigen beeld von der perfecte zoon und wil dan ook dat ich daaraan voldoe zolang ik bij hem bin. Toch wil ich de rest van m'n familie wel graag sehen. Het liefst zou ik nicht allein gaan, maar mijn Schwester kan helaas nicht,' vertelde hij.

Een knuffel zegt vaak meer dan woorden. Het probleem daarvan is alleen wel dat het verwarring op kan leveren, zoals zoveel dingen die zonder woorden gezegd worden. Aressuka vond het niet zo erg, ze was op dat moment even zwak en een troostend gebaar als deze is dan wel goed voor haar. De meeste verwarring leek echter bij Auru te hangen. Alsof er een strijd in hem plaatsvond. Maar de troostende woorden die hij daarna zei maakte Aressuka's humeur nog wat beter. Ze wil natuurlijk dat Auru zich ook prettiger gaat voelen, dus lege ze hem uit dat ze de knuffel niet zo erg vind. Eerst lijkt Auru het niet zo leuk te vinden dat Aressuka daar over begint. Maar toch verscheen er weer een kleine grijns. Maar nu vind Aressuka het maar eens tijd om Auru te helpen, dat is wel het minste dat ze naar haar mening kan doen.

Rustig zittend in het gras ziet ze hoe Auru een houding op de grond aan probeert te nemen. Geduldig wacht Aressuka af hoe ze hem kan helpen. Ze ziet dat Auru een brief uit zijn jaszak haalt en deze aan overhandigd. Ze begrijpt hieruit dat ze erin mag lezen. Een beetje Noord-Novaans begrijpt ze nog wel, maar hele zinnen is wel andere koek. Gelukkig legt Auru de situatie uit. Aressuka's gezicht neemt een andere uitdrukking aan, veel serieuzer dan ze normaal heeft. Je zou het haar denkgezicht kunnen noemen. 'Als ik het dus goed begrijp bevat jouw uitdaging, ik vorm problemen graag om naar uitdagingen, twee elementen.' zegt ze terwijl ze de informatie analyseert. 'Je vader heeft een andere denkwijze dan jij hebt en dat botst dus een beetje. En je wilt liever niet alleen naar de reünie, klopt dat?' Aressuka wil er namelijk zeker van zijn dat ze geen valse aannames doet. Die zijn namelijk killing voor het overwinnen van een uitdaging. 'Je wilt echter graag naar de reünie om de rest van de familie weer te zien.' Een familiereünie, wat zou Aressuka dat fijn vinden. Ze mist haar familie ontzettend, maar omdat ze nu iemand aan het helpen is richt ze haar focus op de situatie van Auru, niet die van haarzelf. 'Ik zou zelf gewoon naar de reünie gaan en dan maar even doen wat die vader van me wil. Wanneer je weer op Starshine bent kan je gewoon weer zijn wie je wilt.' zegt Aressuka terwijl ze Auru aankijkt. 'Aan het gedeelte van niet in je eentje gaan, kan ik helaas weinig aan doen. Het lijkt me best leuk om weer naar Nova te gaan maar ik kan niet. Het zit zo, vlak voordat ik mijn zus uit het oog verloor beloofde ik haar dat ik niet van de schoolplaneet weg zou gaan.' Ze schud even met haar hoofd. Begint ze weer over haarzelf, egoïstisch mens dat ze ook is. Aressuka wil iemand helpen en dan begint ze weer over haar eigen dingen te praten. 'Sorry dat ik mezelf erin betrek wat betreft de mogelijke oplossing. Ik hoop dat je wat kan met hetgene dat ik je verteld heb' zegt Aressuka.

Zuchtend wil ze haar hand op het gras leggen, als ze ineens een pijnscheut door haar linkerhandpalm voelt. Verschrikt haalt ze haar hand omhoog en ziet in de handpalm een angel zitten. Op de grond ligt een honingbij. 'Poor creature, I'm so sorry.' Snel raapt ze het insect op en legt het op haar linkerhand. Met een snelle beweging haalt ze de angel eruit en zet het tegen het achterlijf van de bij aan. Ze moet snel zijn, omdat de bij anders sterft aan de verwonding. Ze laat licht van haar rechterwijsvinger komen en houd deze vervolgens tegen het achterlijf en de angel van de bij. Met een glimlach ziet ze hoe de angel weer vast komt te zitten aan het bijenlichaam. De bij begint met haar vleugels te bewegen en vliegt vervolgens gezond en wel weg. 'May you have a good life. Give this to the rest of your hive' wenst Aressuka de bij na. Pas dan kijkt ze naar haar linkerhand waar al een aardige dikke bult begint te ontstaan. Ze laat haar linkerhand licht geven, en de bult word snel kleiner. Het bijengif dat zich door haar lichaam probeerde te verspreiden word door haar helingsmagie geneutraliseerd.

Vervolgens kijkt ze Auru weer aan. 'Af en toe ben ik een beetje klunzig, het koste het arme dier bijna haar leven. Gelukkig heb ik de kracht om te genezen. Ik wou alleen dat ik dat ook zo goed kan met mentale verwondingen.' zucht ze even. Misschien kan ze maar beter van onderwerp veranderen. 'Ik zag trouwens je achternaam in die brief staan. Van Aurengard als ik het goed uitspreek? Ik vind dat best een gave naam' zegt Aressuka met een glimlach. 'Mijn volledige naam is Aressuka Marina, het is een Cassiaanse achternaam. Dat komt omdat mijn opa een Cassiaan is.' Aressuka betrapt zichzelf erop dat ze weer over familie begint te praten. Is dat wel zo slim van haar? Ander onderwerp aansnijden meid, ander onderwerp. Ze denkt eventjes na. Wat vinden mensen vaak leuk. Ze werpt even een snelle blik op Vulpes in de hoop en ideetje te krijgen. Natuurlijk, dieren. Dat vind bijna iedereen wel leuk. Misschien kan ze er wel een soort van spelletje van maken. Gewoon onschuldige lol. 'Auru, raad eens wat mijn dierlijke vorm is.' zegt ze met een vrolijke glimlach. 'Ik geef je wel een hint.' En ze laat over haar lichaam heen edelhertenharen groeien. Vervolgens laat ze haar behaarde hand aan Auru zien. De stugge donkerbruine haren zijn duidelijk te zien.

Auru hield Aressuka's gezicht goed in de gaten en zag haar uitdrukking langzaam veranderen naar een serieuze blik. Toen ze samenvatte wat hij even daarvoor had gezegd knikte hij ter bevestiging. Toen ze verder ging bleef hij knikken om aan te tonen dat ze het juist begrepen had. Toen kwam haar oplossing. Het klonk zo vreselijk simpel. Auru glimlachte een beetje flauw om die gedachte. 'Das ist natuurlijk, als ich nog terug mag komen nach Starshine. Mein Vater vind diese school zu vrij. Ik vrees dat als ich heen ga, er weer ein nieuwe smoes heeft bedacht om mich hier weg zu halen,' sprak Auru zachtjes. Aan zijn hele houding kon je zien dat hij niet weg wilde van Starshine. Hij had het hier ook vreselijk naar zijn zin. Hij wilde hier niet weg. Zijn idee was dat, als hij samen met iemand anders zou gaan, zijn vader het misschien niet ter sprake durfde te brengen. Het plan om zijn vader ervan te overtuigen dat Starshine een goede school was had hij allang niet meer. Dat was valse hoop koesteren. Maar na Aressuka's woorden keek Auru haar met een kleine, maar oprechte glimlach aan. 'Das hat ik ook nooit van je kunnen vragen Fraulein,' zei hij zacht. De glimlach werd al iets breder toen hij hoorde hoe Aressuka haar verontschuldigingen aanbood. Alsof hij zijn eigen problemen probeerde weg te lachen. 'Ich bin blij dat du de tijd nam om naar mich te willen luisteren,' stelde hij haar gerust. Hij vond het niet erg dat ze over zichzelf sprak. Hij vond het al fijn om met haar in gesprek te zijn. Ze was een vriendelijk en opgewekt persoon.

Na die laatste woorden staarde Auru een beetje voor zich uit. Maar toen hij Aressuka naast zich weer hoorde praten keek hij opzij. Hij keek toe hoe ze de bij waar ze per ongeluk met haar hand op had gesteund, weer genas en even later hoe het dier weer weg vloog. Hij bleef zwijgen terwijl Aressuka haar hand genas maar bewonderde haar in stilte. Hij kende ook wel wat technieken qua genezing, maar hij gebruikte daar voornamelijk geneeskrachtige kristallen bij. Hij werd ruw weer weggetrokken uit die gedachten stroom en grijnsde een beetje schaapachtig naar Aressuka om haar woorden. Hij herkende dat probleem.

Hij was blij toen ze over een ander onderwerp begon. Hij had nu wel genoeg over zijn vader gepraat en was wel toe aan gewoon een gezellig gesprek. 'Eigenlijk sprechst du es uit als E-rie-gard, waarbij du de g een beetje inslikt und nadruk legt auf de rie,' verbeterde hij haar voorzichtig in de hoop haar niet te beledigen. Zijn naam was voor veel mensen lastig uit te spreken. Zelfs veel Novanen hadden er moeite mee, behalve degene die uit dezelfde spreek kwamen waar ze allemaal dat soort namen hadden. Vervolgens begon Aressuka over haar eigen achternaam. 'Cassiaans?' herhaalde hij verrast toen ze hem vertelde dat haar achternaam van de waterplaneet afkomstig was. Opnieuw bracht Aressuka daarna een ander onderwerp in het gesprek. Het kostte Auru een paar seconden om over te schakelen. Hij keek nieuwsgierig naar Aressuka's nu behaarde hand. Hij streek zachtjes tegen de haren in om de weerstand te voelen. Ondanks dat hij handschoenen droeg kon hij voelen dat de vacht ruw en stug was. Hij probeerde zich te herinneren welke dieren zo'n soort kleur en weerstand van vacht hadden. Na een paar minuten met een lichte rimpel in zijn voorhoofd te hebben gezeten klaar zijn gezicht op. 'Ich gok op ein hert,' zei hij vol overtuiging. 'Du musst auch die von mich raten,' bracht hij erachteraan. Direct daarna trok Auru één van zijn handschoenen uit. Lange slanke vingers met reptiel achtige nagels werden zichtbaar. Gepaard met zijn haaiachtige tanden hoopte hij Aressuka een beetje een hint te kunnen geven.

(Het heeft me heel lang gekost, maar ik heb eigenlijk een postje weten te schrijven. Sorry dat je zo lang moest wachten trouwens)

Tijd voor het echte werk. Tijd om iemand een handje te kunnen helpen en goede raad te kunnen geven. Met de brief in haar handen en de uitleg van Auru kon Aressuka een redelijk situatieschets maken. Haar blik was serieus geworden, nadenkend. Haar manier van praten was ook anders, analyserend, inschattend. Eigenlijk was haar eindconclusie best simpel. Maar dat heb je vaker met ideeën. Die hoeven niet altijd zo complex te zijn. Maar de woorden van Auru brachten haar weer in gedachten. Dat het een smoes zou kunnen zijn om hem van Starshine weg te krijgen. Ze kon duidelijk aan Auru zien dat hij niet weg wilde van Starshine. Dat kon Aressuka nog zonder Vulpes haar hulp zien. Ze kreeg enorme medelijden met hem. Dat hij misschien niet kan blijven waar hij zich thuis voelt. Kon ze maar mee om die vader van hem uit te leggen dat het goed is om verschillende mensen te leren kennen. Zulke verhalen. Moest ze weer haarzelf erbij betrekken. Bovendien was ze de belofte aan haar zus niet vergeten, dat ze niet weg zou gaan van de schoolplaneet. Eigenlijk had ze zich daar niet echt aan gehouden vanwege een excursie naar Erd. Maar dat was een schoolexcursie. Dat zou Razina haar vast wel vergeven. Maar zomaar met een klasgenoot naar een familiereunie gaan met mensen die ze totaal niet kent? Dat zou niet de bedoeling zijn. Ze vertelde Auru dan ook dat ze niet mee zou kunnen gaan, hoe graag ze ook zou willen. Een kleine glimlach was op Auru's gezicht te zien. Hij had het Aressuka ook nooit kunnen vragen om mee te komen. Daar heeft hij wel gelijk in. Ze kennen elkaar pas net. Toch vind ze het rottig dat ze zichzelf er weer in betrekt. Auru antwoorde daarop dat hij al blij genoeg was dat ze naar hem wilde luisteren. Daarop begon Aressuka een beetje te glimlachen. 'Daar zijn mensen toch voor? Om elkaar te helpen?' Waarmee ze eigenlijk de woorden van Auru herhaalde die hij eerder tegen haar zei. 'In ieder geval ben ik blij dat ik wat voor je doen.'

Vervolgens kreeg ze het voor elkaar dat ze door een bij werd gestoken. Als ze nou beter had uitgeken was dat dier niet van haar geschrokken. Ze wist snel de bij en de afeknapte angel weer aan elkaar vast te krijgen. Met een opgeluchte gezichtsuitdrukking ziet ze de bij wegvliegen. Daarna pas geneest ze zichzelf. Zo is Aressuka, eerst aan anderen denken en dan aan haarzelf. Hoewel, als ze nou niet alleen fysieke maar ook mentale wonden kon genezen had ze zichzelf al direct geholpen. Dan zou ze niet die nachtmerries hebben die wekelijks bij haar op visite komen. Dan zou ze geen duistere kant hebben. Wat zou het dan makkelijk zijn voor haar.

Misschien kan ze maar beter een ander onderwerp aansnijden. Het is niet de bedoeling dat ze hier een beetje depri zitten te doen. Die achternaam die ze op de brief zag staan, was dat die van Auru? Eigenlijk klinkt die naam best mooi. De poging het uit te spreken lukt haar natuurlijk voor geen meter. Voorzichtig legde Auru uit hoe het wel moest. Aressuka moest een beetje grinniken. 'Behalve mijn eigen accent ben ik niet erg goed in talen.' Vervolgens begon ze over haar eigen achternaam. Auru reageerde een nogal verbaasd over het feit dat ze deels Cassiaans was. Als hij eens wist. Van vier kanten zijn verschillende nationaliteiten gekomen. Novaans, Cassiaans, Grenaans en Shadraans. Ze moest weer even aan haar grootouders denken. Haar verloren familie. Nee. Niet weer wilde ze depri doen. Ze moest een onderwerp zien te vinden dat niet over familie gaat. Dieren, dat vind iedereen wel leuk. Gewoon over dieren praten.

Met een glimlach zei ze dat Auru haar dierlijke vorm mag raden. Ze liet Auru haar hand zien die ze snel behaard had. De bruine ruwe hertenharen waren goed te zien. Ze voelde hoe hij zachtjes tegen de richting van de haren instreek met de behandschoende hand. Daarna zat hij zichbaar na te denken wat het goede antwoord zou zijn. Een kleine rimpel was op zijn gezicht te zien. Na enkele minuten klaarde zijn gezicht op en zei hij dat hij op een hert gokte. 'Jups, een edelhert om precies te zijn.'

Nu is het haar beurt om te raden. Meteen deed Auru een van zijn handschoenen uit. Met grote ogen kijkt Aressuka naar de nagels die ze ziet. Zijn het...? Nee, dat kan toch niet? Even werd Aressuka bang, want deze nagels doen haar denken aan haar eigen nagels. Haar duistere klauwen. Zou hij misschien een duistere kant hebben? Net als zij een verborgen monster? Voorzichtig meet ze met haar vingers de lengte ervan. De lengte komt redelijk overeen met de lengte van haar duistere klauwen. Natuurlijk schatte ze dit in, haar klauwen zijn nog niet te zien. Dit vind ze best wel eng. Die nagels zien er namelijk scherp uit. Zou hij ze weg kunnen slingeren? Iemand ermee kunnen doorboren? Griezelige gedachten vullen haar hoofd. Nee, ze moet rustig blijven. Als hij haar wat aan zou willen doen had hij het al veel eerder gedaan. Ze haalt even diep adem en weet wat te kalmeren, hopend dat Auru niet haar bange gezichtsuitdrukking zag. Ze pakt voorzichtig zijn hand vast en voelt de structuur ervan. Het is anders, niet duister. Het is geen duistere klauw maar juist dierlijk, reptielachtig. De opluchting is van haar gezicht af te lezen. Verontschuldigend kijkt ze hem aan. 'Sorry voor mijn reactie. Dit deed me aan iets denken. Het ligt niet aan jou hoor.' Hm. Wat voor wezen heeft zulke klauwen. In ieder geval een roofdier. Een reptielachtig roofdier met scherpe klauwen. En de tanden moest ze natuurlijk ook niet vergeten. Die tanden deden haar aan een haai denken. Maar haaien hebben vinnen, geen klauwen. Een krokodil misschien? Nee, die hebben een ander soort klauwen. Een bewonderende gezichtsuitdrukking verschijnt bij haar eindconclusie. 'Een draak?' Ze staat redelijk paf. Altijd dacht ze dat alleen vuurmagiërs draken als dierlijke vorm konden hebben. En hier zit ze met een Novaan te praten die misschien wel een draak is. 'Wauw een draak. Ik vraag me af hoe het voelt om een draak te zijn. Kan je vliegen?' Nu is ze wel erg nieuwsgierig geworden. Je ziet niet iedere dag een draak.

De laatste woorden die door Aressuka waren gezegd over zijn probleem ontlokten bij Auru een iets bredere glimlach dan hij even daarvoor had gehad. Het was werkelijk bijzonder om iemand te ontmoeten die zonder aarzelen een totale vreemde gewoon hielp bij de meest onnozele problemen. Zo zag Auru zijn eigen probleem, onnozel. En eigenlijk de moeite niet waard om er iemand mee lastig te vallen. Zo in gedachten verzonken keek hij weer op toen Aressuka door een bij gestoken werd. Geïntrigeerd bleef hij kijken hoe ze de bij wist te genezen en hoehet diertje weer weg vloog. 'Du bist goed mit verwondingen genezen. Ich whol dat al een paar Jahr auch leren,' sprak hij zachtjes zijn bewondering uit. Een volgend onderwerp werd aangesneden door Aressuka. Toen ze van zijn achternaam een wel erg mooie verbastering had gemaakt probeerde hij haar voorzichtig te verbeteren zonder haar te beledigen. Toen ze zich verontschuldigde schudde Auru meteen zijn hoofd. 'Nein, kein excuses. Om eerlijk zu sein was de versie die ich von dich zu horen hab gekregen één van mooiste sinds tijden,' zei hij met een brede grijns.

Opnieuw een nieuw onderwerp. Ditmaal over dieren. Om heel specifiek te zijn de dierlijke vorm van Aressuka. Met de hints die hem gegeven waren gokte Auru uiteindelijk op een hert. Een kleine glimlach verscheen toen ze hem vertelde dat hij juist gegokt had. Om eerlijk te zijn had hij het niet zeker geweten. Nu moest ze de zijne ook raden natuurlijk. Als hint trok Auru zijn handschoen uit en onthulde zijn lange reptiel achtige vingers met scherpe nagels. Hij keek haar even schuin aan van over zijn rode bril met een lichtelijk bezorgde uitdrukking. Aressuka leek er even niet bij te zijn. Maar de plek waar haar gedachten waren leek hem geen fijne. Hij knikte enkel op haar woorden dat hij haar begreep. Maar hij was er niet gerust op. Waarom had ze zo bang gereageerd? Lang om erover na te denken had hij niet. Aressuka riep in één keer het juiste antwoord en Auru keek haar quasi beteuterd aan. 'Du bis zu goed in dit spel,' mompelde hij als een klein kind waarna er weer een nieuwe grijns doorbrak op zijn gezicht. 'Voor mich is es niet zo bijzonder. Iedereen in mein familie ist ein draak. Er ist wel een legende binnen mein familie. Sie zeggen das mein betovergrootvater Aururon, naar wie ich vernoemd bin, ein draak war. Ein echte. Und das er een manier had gevonden um in ein mens zu transformeren. Und da ist het geslacht Aerigard uit ontstaan. Tenminste, zo gaat es verhaal,' vertelde Auru. Zijn grijns kreeg iets geheimzinnigs toen Aressuka vroeg of hij kon vliegen. Dat geheimzinnige leek wel extra nadruk te leggen op de scherpe lijnen in zijn gezicht waardoor hij er ineens veel mannelijker uitzag dat hij had gedaan zo lang hij hier met Aressuka stond te praten. Hij trok zijn handschoen weer aan. 'Ob ich kan vliegen,' herhaalde hij zacht terwijl hij opstond. Zachtjes pakte hij Aressuka's hand en hielp haar overeind. Toen ze stond pakte hij ook de andere en draaide zich om. Hij legde ze zorgvuldig om zijn nek. Daarna ging hij iets door zijn knieën en tilde haar op door haar benen om zijn middel te doen. 'Hou gut vast,' sprak hij enkel. Auru zette een paar passen naar achteren en rende toen naar voren. Bij elke stap die hij zette leken ze steeds iets meer los te komen van de grond. Ondertussen ging Auru een grote verandering door. Zijn kleding te op te lossen in het niets. Zijn lichaam rekte zich uit en hij groeide een staart. Het moment dat ze los kwamen van de grond en omhoog schoten was Auru een volledige draak met ivoor kleurige schubben en woeste vuurrode lokken haar die van zijn kop tot aan het puntje van zijn staart liepen. Hij liet zich rustig dragen door de windstromen terwijl hij alsmaar hoger klom. Uiteindelijk had hij een koers gevonden die hem aanstond en kek even over zijn schouder naar Aressuka. Zijn groene ogen leken op te lichten van pret. 'Zit du gut? Ist es nicht zu kalt?,' stuurde hij zijn gedachte naar haar toe. Zo lang hij zijn draken vorm had kon hij niet op normale manier met haar praten.

(Plaatje van Auru als draak: https://2img.net/h/oi41.tinypic.com/23tnxd.jpg )