The Novan doesn't fall far from the tree//Open

Eindelijk lente! Deze gedachte gaat door Aressuka heen. Een heugelijk feit dat ze wil vieren met een stevige boswandeling, samen met haar vosje Vulpes. Bijna huppelend loopt Aressuka naar het bos. Haar vrolijke Novaansheid is duidelijk te zien nu de lente begint. Op dit moment is er weinig te vinden van het verduisterde meisje. Ze is nu even zoals ze vroeger was, vrolijk en gelukkig. Met haar bergschoenen aan loopt ze het bos in. Meteen voelt ze de neiging om iets te doen dat ze al een tijdje geleden niet meer gedaan heeft. Ze wil de boom in. Ze zet zich af en is al snel een meter boven de grond, haar spijkerbroek vertoont al enkele vlekken. Niet dat Aressuka zich daarin interesseert, kleding is toch om vies te worden. Vulpes staat ondertussen op de grond naar boven te kijken om te zien wat haar baasje allemaal doet. Aressuka spring daarboven vrolijk van boomtak naar boomtak. Hier tussen de groene bladeren met de opkomende knoppen voelt ze zich prima. Haar boomklimhobby stamt nog uit de tijd dat ze op Gren logeerde bij haar grootouders. Opnieuw springt Aressuka naar een boomtak. Maar dan gaat het mis. Ondanks het goede profiel van haar schoenen slipt ze. Tijdens haar korte val weet ze nog met haar handen de tak te grijpen. 'Vulpes, haal hulp!' roept ze naar haar vosje. Aressuka heeft misschien redelijke armspieren, ze zal dit geen uren uit kunnen houden. Haar voeten bungelen enkele meters boven de grond. Ze voelt het zweet zich al verzamelen in haar rode T-shirt met V-hals. Fijn, erg fijn dat ze weer zoiets stoms moet hebben. Ze hoopt maar dat haar redder haar snel helpt. Verderop hoort Aressuka haar vosje een blaffend geluid maken. Ze zucht even van opluchting. Vulpes heeft iemand gevonden die nu door haar naar de plek des onheils gelokt word. Aressuka kan niet goed zien wie eraan komt. Haar zintuigen lijken een beetje verlamd te zijn. 'Ehm, kan je me helpen?' vraagt Aressuka terwijl ze nog steeds met haar handen de tak vasthoud. Langzaam voelt ze hoe de grip in haar vingers zwakker word. Een voor een glippen ze van de tak af. 'Heeeelp!' begint ze paniekerig te roepen. 'Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud!' Dat antwoord komt echter zeer snel als de laatste vingers losglippen en Aressuka voelt hoe ze naar beneden valt, hopend dat iemand haar komt opvangen.

[Awkwardness all away. 70% kans op gebloos en klungeligheid]
[Open voor wie een held wil zijn.]

De ogen van de jongen pikte nog wat toen hij buiten kwam en het licht van de zon recht op zijn ogen scheen. Hij had alles behalve goed geslapen vannacht en dat was nu nog duidelijk te zien. Velen zeiden dat het hielp om buiten te komen als je moe bent of pas wakker bent. Ze zeggen dan dat je wakker word en blah blah blah. Het was maar af te wachten of het echt zo was of niet. De warmte van de zon maar ook het zachte windje dat er stond deed hem in ieder geval wel deugt. De jongen liep dan ook verder richting het bos. Het was vrij stil, er waren op het moment zeer weinig mensen, beter gezegd bijna geen. Het enige geluid dat duidelijk te horen was, was het geluid van één of ander dier dat naar Lawronde gelopen kwam. Of daar leek het toch op. Toen het dier de jongen eindelijk bereikt had bleef het voor zijn voeten staan en ondertussen blaffen. "Sorry, maar ik verstaan geen vos...ses?" Bij zijn einden woorden schudde hij zijn hoofd even kort. Hij besefte maar al te goed hoe dat geklonken moest hebben. Lawronce zijn blik gleed af naar het kleine ding dat voor zijn voeten liep en ondertussen zat te blaffen. Hij trok één wenkbrauw op toen het vosje enkel maar harder begon te blaffen, het duurde dan ook niet lang voor dat het beest zijn broek had vastgenomen en eraan begon te trekken. "Oi! Dat moet niet kapot hoor!" Zei de jongen een tikkeltje geïrriteerd maar voor hij nog wat kon doen rende het vosje alweer weg maar bleef halverwege wachten en draaide zich terug om naar de jongen om vervolgens nog wat te staan blaffen. "Oké, oké ik kom al." Lawronce stak zijn handen in zijn zakken om vervolgens de vos maar te volgen. Het was ondertussen al duidelijk dat het dier hem iets wou laten zien en hij hoopte ten zeerste dat dit geen verspilling van zijn tijd was. Al snel werd het duidelijk wat hij moest zien. Niet veel verder stond er een boom en daaraan hing iemand te bungelen. Hij moest toegeven dat het er grappig uitzag, daarom nam hij ook niet de moeiten om zich echt te haasten. 'Ehm, kan je me helpen?' Vroeg het meisje. "Ik kan dat." Antwoordde hij rustig. Hoe moest hij haar nu gaan helpen? Het was niet alsof hij snel genoeg die boom in zou kunnen klimmen om haar vervolgens weer op te trekken, hij was geen aap. Het antwoord erop kwam echter al zeer snel. Haar handen begonnen te lossen en het ging zeker niet lang meer duren voor ze uiteindelijk zou vallen. 'Heeeelp! Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud!' Ze had de woorden nog maar net uitgesproken of de greep waarmee ze de tak vast had loste meteen. Ze viel naar beneden en Lawronce probeerde haar nog op te vangen, iets dat mislukte. Ze viel in zijn armen maar daarbij verloor de jongen zijn evenwicht en viel zelf ook de grond op. Een zachte kreun van pijn kwam uit zijn mond toen hij daar op de grond lag met het meisje boven op hem. "Jou landing was zachter dan die van mij..." Mompelde Lawronce. Je kon zeggen wat je wou maar hij had haar wel geholpen, soort van toch. Ze was dan wel gevallen maar haar landing was in ieder geval zacht en waarschijnlijk had zij niets. Al zou het de jongen niet zeer veel kunnen schelen moest ze wel degelijk wat hebben. In ieder geval was hij nu wel klaar wakker.

Hoelang hangt ze hier nu al aan die tak? Aressuka weet het niet meer. Ze denkt toch wel enkele minuten of zo. Nou een nieuw record, leuk hoor. Gelukkig hing ze niet superhoog. Anders zou ze misschien wel kunnen eindigen als haar opa, die te pletter viel en daarbij overleed. Aressuka probeert de pijn in haar vingers te verbijten nu ze Vulpes hoort blaffen. Lux zij dank, er komt hulp aan. Ze hoorde al niet zo heel lang daarna dat er iemand achter Vulpes aanliep. Een beetje beschamend vroeg ze om hulp. Beschaamd omdat ze hier als een gefaalde acrobaat aan een boomtak hangt. Het antwoord was echter niet dat ze verwachtte. De jongen, dat hoorde ze aan zijn stem, zei doodleuk dat hij haar wel kan helpen. Fijn, als hij dan ook nog eens wat gaat doen zou het wel prettig zijn. Maar de paniek sloeg toe nu ze haar vingers voelde verslappen. Angstig roept ze dat ze het niet langer meer vol zou houden. Nog maar net gezegd hebbende, glippen haar vingers los en valt ze naar beneden. Zou haar opa zich ook zo gevoeld hebben zoals nu? Blijkbaar niet nu ze twee armen voelt. Maar de eigenaar daarvan lijkt zijn evenwicht te verliezen en nu liggen de twee mensen op de grond, zij bovenop hem. Man, dat is zoo gênant. En natuurlijk pijnlijk voor hem. "Jou landing was zachter dan die van mij..." hoort Aressuka de jongen zeggen. 'Ehm, dank je voor het vangen.' zegt Aressuka blozend. Natuurlijk moest ze weer blozen. Dat heeft ze nou altijd als ze in maffe situaties als deze zit. 'Heb je ergens pijn?' vraagt ze ongerust. Ongeveer het laatste dat ze zou willen was dat haar redder zich pijn gedaan zou hebben. 'Ik ben best goed in wonden genezen, dus als er iets is moet je het gewoon zeggen.' Dan pas beseft ze dat ze nog steeds bovenop hem ligt. Ow dang, dit is echt niet leuk. Snel staat ze op en probeert ze de jongen overeind te krijgen. Hier blijven liggen is nou niet echt gezond. Ookal is het eindelijk lente, het is nog steeds een beetje fris buiten. Straks vatten ze nog kou. 'Echt sorry voor het gedoe.' zegt ze nog steeds blozend. Ze wend maar even haar gezicht af en aait Vulpes achter haar oren. Als haar vos er niet geweet was zou het slechter zijn afgelopen.

Toen dat Lawronce vanmorgen wakker werd had hij nooit verwacht dat hij iemand uit een boom moest gaan helpen, iets wat achteraf ook nog eens mislukt was. Ja ze was uit de boom maar de manier waarop. De jongen was er niet op tijd geraakt en tegen de tijd dat hij er was, was er niet meer genoeg tijd geweest om haar nog uit de boom te krijgen want haar greep was al gelost en ze was naar beneden gevallen. Ze mocht geluk hebben dat er wel degelijk iemand hier was anders had ze verschrikkelijk veel pech. Zeer hoog hing ze dan misschien niet maar het was hoog genoeg om schade op te lopen. Lawronce had nog geprobeerd om haar op te vangen maar hij was nu niet de persoon met de meeste spieren. Toen het meisje in zijn armen terecht kwam verloor hij dan ook zijn evenwicht en viel hij naar achter. In ieder geval had één iemand toch een zachte landing gehad. 'Ehm, dank je voor het vangen. Heb je ergens pijn?' Vroeg ze in plaats dat ze van hem af ging. Ze woog niet zeer zwaar, maar het was niet bepaald comfortabel om op de grond te liggen met iemand boven op je. "Ik ga het zeker morgen aan mijn rug voelen maar ik overleef het wel." Nee echt pijn had hij niet, anders had hij het zeker wel gezegd, hij kan wel niet ontkennen dat de val niet veel goeds had gedaan met zijn rug. 'Ik ben best goed in wonden genezen, dus als er iets is moet je het gewoon zeggen.' Dat was leuke informatie om te weten, iets dat hij altijd al had willen weten. "Zoals ik zei, ik overleef het wel." Antwoordde hij nog maar eens. Ze moest vast door hebben gehad dat ze nog steeds bovenop hem zat want snel stond ze recht om Lawronce vervolgens recht te helpen. Hij was niet echt de persoon waar je snel een bedankt of dank je uit zou horen komen. in plaats daarvan liet hij een glimlach op zijn gezicht verschenen. Nu hij eindelijk recht stond was duidelijk de rode blos op haar kaken te zien waardoor zijn glimlach wel verbrede. Het was gewoon altijd grappig om iemand zo te zien. 'Echt sorry voor het gedoe.' Verontschuldigde ze zich maar haar blik richtte ze op haar huisdier dat ze begon te aaien. "Het is dan ook dom om in bomen te klimmen." Zei Lawronce eerlijk. Kom op, het was toch niet slim om een aap na te gaan doen en in bomen te klimmen? Er kon zoveel fout gaan, al helemaal als er niemand in de buurt is. Ze had te pletter kunnen vallen als ze maar hoog genoeg zat maar velen dachten er natuurlijk niet bij na. Die wouden enkel maar apen nadoen en in bomen klimmen.

PROFILE MAGICIAN

» The apple doesn't fall far from the tree
» Goodbye tree -open-
» Take a moment to ask yourself if this is how we fall apart || Open
» |open| Hey moon, please forget to fall down.
» Novan Beauty.

The Novan doesn't fall far from the tree//Open

The Novan doesn't fall far from the tree//Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen