Het was een milde lentenacht. Zo'n nacht die niet koud was, maar ook niet warm. Krekels waren al te horen, en ergens in de verte ook een uil. In het struikgewas was geritsel te horen. Allemaal kleine beesten die overdag aan het slapen waren, waren nu actief. Door de bomen was ene vaag schijnsel te zien. Het was een geel licht. Een vuurvliegje? Nu, daar was het te groot voor. Het licht werd gevolgd door insecten. Deze werden aangetrokken door het licht. Het licht passeerde een boom. Door het schijnsel leek de boom net twee ogen te hebben. Bij het licht was er ook een vaag gepraat te horen. Althans gepraat? Het was meer gefluister. Als je goed luisterde, kon je vaag gezing horen. "I'm Nocte. Nocte O Lentarin..I'm the creep of the night...You can trust me..or maybe not..that's all up to you.." en zo ging het nog even door. Eventjes was er een vage omtrek te zien. Daarna verdween deze weer. Het locht was dus Nocte O' Lentarin. De adviseur van de vrouwe van duisternis. Hij was bezig met zijn normale ronde door het bos. Het was zijn favoriete plek, en zeker s'nachts. S'nachts was de sfeer hier altijd erg creepy. Iets waar Nocte zeer van hield. Dat niet alleen. De eeuwenoude geur van angst was hier nog te ruiken. De angst van de mensen, die hier honderden jaren geleden al waren geweest. Toen men dacht dat spoken en geesten nog geen sprookje waren. Toen de mensen zich nog iets aantrokken van waarschuwingen. Echter, was niets minder waar. Spoken en geesten bestonden wel degelijk...je kan ze alleen niet zien..of ze moeten opgeroepen worden. Het licht was ondertussen op een grote open plek aangekomen, met in het midden een boom. Deze boom zag er spookachtig uit in het maanlicht. Het licht zweefde ernaar toe. "Geen appels..nog niet..." Nu het licht vlakbij de boom was, kon je zien dat deze bloesems had. Er klonk een zucht "Ah well.." Toen verscheen de gedaante bij wie het licht hoorde. Er was een klein zwevend wezentje van ongeveer 1 meter, met zijn muts erbij. Het licht was dus eigenlijk de punt van een staf. Het wezentje ging onder de boom zitten, en keek naar boven, naar de sterrenhemel. Sterren...zeer interessante dingen...eeuwenoude lichten..
Toen zat hij rechtovereind, en rook. Hij rook een lucht. "Mensen...op dit tijdstip?" Hij werd weer onzichtbaar, en zijn licht nu ook. Hij zweefde achter de boom. Hij zag dat er inderdaad iemand op de open plek was gekomen. Hij grijnsde even. Mooi..een slachtoffer.. Hij zweefde tot vlak achter de persoon, en haalde toen een toeter uit zijn zak. Deze toeter was ook onzichtbaar. Toe kneep hij erin. Het geluid dat eruit kwam was oorverdovend, en zorgde ervoor dat veel vogels opvlogen en dieren wegvluchtten. Hij kon zijn lach eigenlijk niet meer inhouden, en stortte daarom op de grond neer, om daar het uit te gillen van het lachen. "HIEHIEHIEHIEHAHAHAHAHA"

Ooh...wat heerlijk toch..mensen bang maken...Nocte kreeg dan altijd zijn lekker gevoel van binnen, als hij weer eens iemand met succes aan het schrikken had gemaakt. Hij hoorde het meisje wat zeggen. Ah, ze was het er dus met hem eens...Maar zij was echter niet onschuldig..oh nee, dat kon hij wel ruiken aan haar. Nog steeds was hij niet gestopt met lachen. Het was echt te grappig. Meestal kon hij zijn lach wel inhouden. Echter, kon hij dat nu wonderbaarlijk genoeg niet. Waarschijnlijk omdat het al zo lang geleden was dat weer eens iemand echt flink goed heeft kunnen beetnemen. Toen hij echter het volgende antwoord van het meisje hoorde, stopte hij wel met lachen. Echter had hij nog wel een grijns op zijn gezicht. "Wie zegt dat ik mijn lolletje gehad heb? Jij? hehehehe...doe mij een lol..je weet niet wat ik denk..." Heh lol...een onbedoelde speling van woorden. Een korte zucht was er te horen, en toen zweefde hij weer boven de grond, naar de laagste tak van een boom. Toen verscheen hij, al zittend op een tak. En nog steeds een gemene grijns op zijn gezicht. "Maar daarom zijn mensen ook zo interessant...jullie denken te weten wat andere mensen denken..echter moet ik je helaas medegeven dat ik geen mens ben...hehehehehe" Silly human...ze weet echt niet met wie ze te maken heeft. Hij zweefde van de tak af, zweefde toen snel een paar rondjes om de boom, en zweefde toen tot dichtbij het gezicht van het meisje. "Do you believe in demons Deliliah?" Hij zei dat met nog steeds een gemene grijns op zijn gezicht.

Sorry omdat Deliliah niet zo fijn schrijft als ik eerst dacht, heb ik besloten haar te verwijderen.
Ik kan dus ook niet door met dit gesprek, sorry
Als je een ander gesprek wilt met Isei of Jayel (is in aanmaak) moet je het zeggen.