Alle raampjes van de auto stonden op zijn verst opengedraaid, genietend van de koele lucht die er door heen raasde en de hitte nog een beetje dragelijk maakte. Zijn éne hand lag op het stuur, de andere losjes op de koppeling. Vaak genoeg had hij de drang gevoeld om zijn hand verder uit te strekken, door naar Myst haar hand die vaak genoeg losjes op haar schoot had gelegen. Warm en aanlokkelijk, waar hij zo zijn vingers tussen die van haar door had kunnen glijden. Zijn gezicht had kunnen draaien, haar aan te kijken, haar toe te glimlachen met een blik die zei.. die zei dat het kón. Maar het kon helemaal niet. Dus hij pakte haar hand niet, waardoor zijn hand nog steeds roerloos op de koppeling lag. Maar ondanks die onbeantwoorde drang genoot hij wel, en niet zo'n klein beetje ook. Het was heerlijk om met haar te kunnen praten over doelloze dingen, door te blijven jammeren naar haar droom, samen met haar te kunnen lachen, mee te blèren bij nummers die voorbij kwamen op de radio en leuk genoeg waren om het volume harder te zetten. En als hij naar haar om keek, haar aankeek of haar alleen maar zag, was er naast de onderdrukte drang ook weer een heerlijk gevoel dat door hem heen stroomde. De ongetemde lucht die met haar haren speelde en ze wild door elkaar haalde, speels deed leven, terwijl zij moeite deed om het in bedwang te houden deed hem vaak genoeg breed grijnzen wat een quasi geïrriteerde blik vanaf haar kant opleverde. Het deerde hem nauwelijks, deed zijn gegrinnik alleen verstommen en zijn grijns verbreden waarna hij zich weer richtte tot de weg voor hem. Myst was fijn en gemakkelijk gezelschap. Het eerste halfuurtje was misschien.. ongemakkelijk geweest. Maar al gauw genoeg ratelde ze alle stiltes op met haar gebabbel die óf helemaal niks inhield, óf te diep over nagedacht was waardoor je wenkbrauwen er van fronsten; vrijwillig of niet. Hij hoefde niet veel te zeggen, het was niet nodig, Myst praatte toch wel door. Maar ondanks dat praatte hij wel veel, meer dan dat hij normaal deed. Hij werd losser, iets wat zijzelf ook wel op moest vallen. Hij lachte vaker, lachte gemakkelijker. Toen het hem uiteindelijk lukte een ándere droom uit haar te krijgen - ze weigerde nog steeds haar droom van deze nacht te vertellen - moest hij zo hard lachen dat hij voor één kort priel moment vergat dat hij nog een auto bestuurde. ‘Een.. een .. róde bloedcel?’ Om opnieuw keihard in de lach te schieten en vervolgens voor vijf minuten lang non-stop in een scheur te liggen. Warm vulde het de auto, op een aanstekelijk iets hese manier. Nog nagrinnikend probeerde hij er weer een normale zin uit te persen. ‘Ik moet zeggen dat mijn nieuwsgierigheid naar je meest recente droom nog niet verdwenen is. In tegendeel juist, was hij net zo absurd als deze?’ Met een vrolijke glimlach die nog net zijn tanden iets ontblote keek hij naar haar om, de zachtbruine kleur in zijn ogen nog nooit warmer geweest. Er lag geen enkele druk meer op zijn schouders, geen vader die hem berispelijke blikken toewierp, geen moeder die hem toegefelijke glimlachjes gaf, geen Myst die opeens uit het niets opsprong omdat haar ouders binnen konden komen. Alleen zijn geweten hield hem nog tegen, zijn verstand die zachtjes, elke keer als hij íéts te ver ging, hem waarschuwde, hem deed stoppen. En dat was genoeg, want op deze manier kon hij wel van Myst genieten. Met haar lachen, als vrienden. Alhoewel de blik zijn ogen, warm en zacht, wel steeds duidelijker werd, zonder dat hij het wilde. Hij werd losser, opener, kon zijn wil minder goed verborgen houden. De momenten dat hij haar recht aankeek in haar ogen, haar heerlijke ogen waar hij het liefst in verdronk, kon hij zijn verlangen ernaar niet meer geheel onderdrukken. Zodat lichte glimpen zichtbaar werden, zijn verborgen en verboden liefde. En welke liefde kon er sterker zijn dan een onderdrukte? Hij volgde Myst haar aanwijzingen op, stuurde de auto in de richtingen die ze aanwees. Eenmaal het bewoonde, drukke gedeelte verlaten werd het steeds rustiger rond hen heen. Stiller, drukkender. ‘Ik wist niet dat het zó afgelegen was.’ Mompelde hij uiteindelijk nogal droogjes. Toen Myst uiteindelijk melde dat ze niet verder konden met de auto en wel móésten gaan lopen stapte hij uit en deed de hobbel, zoals ze het nog steeds noemde, op slot. Uit pure automatisme liet hij de sleutels in zijn eigen zak glijden, liep vervolgens om de auto heen om met haar mee te lopen. Zijn blik gleed rond, over het bosrijke gebied dat vochtig maar lekker rook. Hij herkende de standaard Novaanse tinten, bomen en struikgewassen die je alleen hier of misschien ver weg ergens op Gren tegen kwam. Hierna pas ging zijn blik naar Myst, keek ietsjes op haar neer terwijl hij zich besefte hoe goed ze hierin thuis paste. Haar typische lichte Novaanse accent en de zachte trekken in haar gezicht die alleen Novanen bezitten. Hij haalde een glimlach omhoog. ‘Dus, waarheen? Jij bent de gids.’

Glimlachend sloot Myst haar ogen, genietend van de wind die haar haren wild om haar heen deed dansen. Maar toch, als er weer twintig plukken voor haar gezicht hingen, haalde ze het weer naar achter en opende ze haar ogen, om de haren net zo snel weer terug te zien vliegen. Het was heerlijk zomerweer, haar jurkje was precies goed geweest. Misschien was het in een gesloten auto wel erg heet geweest, zo was het perfect. Ze lachte om Sam die meezong met een van haar favoriete liedjes, terwijl zijn stem daar eigenlijk te laag voor was. Vrolijk zong ze een octaaf hoger mee, haar ogen twinkelden terwijl ze glimlachend naar hem op keek. Af en toe waren haar ogen afgegleden naar zijn hand op de versnellingspook. Zijn hand vasthouden... Haar hoofd in strijd met zichzelf, tussen de natuurlijkheid van het gebaar in, als de foutheid ervan in hun situatie. Ze zou het zelf nooit doen, en hij al helemaal niet. Waarom was het allemaal zo ingewikkeld? Maar voor haar gezicht echt kon betrekken vroeg hij al verder, en dus ratelde ze gezellig door. De tijd leek te vliegen, hoewel hij wel steeds vaker leek te vragen wat haar droom van vannacht nou eigenlijk was. En iedere keer gaf ze hem weer een afwijzend antwoord, wist ze er weer keurig omheen te draaien, hoewel de lichte blos op haar wangen iedere keer weer verscheen, maar langzaam ook minder werd. Ze was er inmiddels aan gewend, ze ging het hem toch niet vertellen. Als ze vrolijk probeerde mee te zingen terwijl er een pluk haar in haar mond vloog, hoorde ze iedere keer Sam weer zacht lachen, of zag ze zijn enorme grijns in reactie erop. Ze tuitte haar lippen en kneep haar ogen koppig toe, maar al snel barstte ze zelf ook in lachen uit. Ze was echt vrolijker dan ze ooit op SSA geweest was, zelf vrolijker dan met het logeerpartijtje. Nova tilde haar humeur naar een ander niveau, ze voelde zich zo veel meer op haar gemak. Sam leek ook anders, hoewel het lang duurde voor het haar opviel, omdat haar humeur natuurlijk ook enorm veranderd was. Maar hij was niet op zijn thuisplaneet. Hoewel hij natuurlijk wel van Nova hield. Ze wist de reden niet precies, maar ze was blij dat hij meer leek te ontspannen dan normaal, meer zichzelf leek te kunnen zijn dan normaal. Toen ze hem onnadenkend vertelde over een idiote droom die ze wel eens had gehad, begon hij haar keihard uit te lachen. Echt keihard. Even keek ze hem verstomd aan, had niet zo door dat haar droom echt zo idioot was, wist al dat ze vaker idioot droomde, het paste prima in het rijtje. Eerst keek ze hem boos aan, waarom lachte hij haar uit. Maar uiteindelijk bleef hij zo lang en vrolijk lachen dat ze eerst ook moest proesten, en daarna even hard met hem mee lachte. 'Ja okee, ik heb een vreemde fantasie, ik weet het! Ik zal je vaker dingen vertellen.' Zei ze, nog half lachend, terwijl ze beiden langzaam weer tot bedaren kwamen, zij eerder dan hij. Maar voor hij helemaal klaar was met lachen begon hij alweer te praten, waardoor haar ogen glimlachend naar zijn gezicht schoten. Ze keek even bedenkelijk met een speelse halve glimlach op haar gezicht. 'Dat ligt er maar net aan wat jouw definitie van absurd is.' Ze trok kort en vrolijk haar wenkbrauwen naar hem op voor ze weer lachend haar hoofd weg wilde draaien. Maar om een of andere reden bleven haar ogen hangen in de zijne. De zachte kleur bruin in zijn ogen was nog warmer dan normaal, zijn ogen leken meer te stralen. Ze waren nog veel warmer dan normaal in dit zonlicht, zoals ze nog niet samen met hem op SSA had meegemaakt. De verschillende nuances in zijn irissen waren nog veel duidelijker dan normaal, waardoor ze een paar tellen gewoon in zijn ogen bleef staren, terwijl haar buik lichtjes samentrok. Hij keek om een of andere reden anders naar haar... zijn blik bijna... verlangend? Hou op, je verbeeldt het je. Toch bleef ze nog even kijken voor ze diep inademde en met een glimlach weer weg keek. Als ze niets deed, mocht ze het dan ook niet fijn vinden als haar onderbewustzijn haar dingen liet zien die er helemaal niet waren? Dat hij naar haar keek op de manier waarop ze zo graag wilde dat hij naar haar keek? Dingen voorstellend die toch niet mogelijk waren? Maar langzaam werd ze zich bewust van de afslag waar ze bijna waren. 'Afslag 29.' Zei ze, de glimlach in haar stem voor een moment verdwenen, hoewel haar stem ook niet droevig klonk. Meer gewoon helder en serieus. Langzaam werden de bossen om hen heen dikker, stonden de bomen dichter op elkaar met hier en daar af en toe een pad dat er tussendoor liep. Ze keek naar buiten, genoot van het uitzicht, een kalme en gelukkige glimlach vormde zich weer op haar gezicht, tot ze zijn woorden hoorde. Ze draaide zich naar hem om, haar ogen vrolijk. 'Ja, ik ging je toch dingen laten zien die maar door weinig mensen gezien waren? Nou, dat moet het wel ergens zijn waar niet zo veel mensen komen.' Ze haalde vrolijk haar schouders op en ging verder met aanwijzingen geven, volgde met haar ogen de bekende weg. Ze was hier vaker met vrienden geweest, ook met haar ouders. Het was een van de plekken waar haar familie graag samen kwam, gewoon om de pure schoonheid ervan. Het was alweer een tijdje dat ze hier voor het laatst geweest was. Uiteindelijk sloot ze haar routebeschrijving af, terwijl ze hem glimlachend aan keek. 'Je kan hier de auto ergens neerzetten, vanaf hier moeten we te voet.' Ze keek hem nog even kort aan, liet zichzelf nog even toe te genieten van de manier waarop haar onderbewustzijn had besloten dat hij sinds vandaag naar haar keek, genoot nog even van een van de weinige dingen die ze fijn mocht vinden van zichzelf. Ze wachtte tot hij naast haar stond, keek vrolijk naar hem op. 'Het is maar vijf minuutjes. Het paadje is... daar.' Ze wees niet echt een paadje aan, meer gewoon een stukje waar de bomen net iets verder uit elkaar stonden, nog niet breed genoeg om naast elkaar te lopen. Ze ging hem glimlachend voor, terwijl ze uitgebreid om haar heen keek, de geur op snoof van de Novaanse bossen. De glimlach op haar gezicht heel ontspannen, gemakkelijk en gelukkig. Ze liep op een redelijk tempo voor hem uit, zodat hij haar hopelijk niet langzaam zou vinden. Af en toe had ze de neiging om naar hem om te kijken, maar ze kon zijn zachte voetstappen horen, dus was het nutteloos om te kijken of hij er nog echt wel liep. Natuurlijk kon ze ook gewoon even naar hem glimlachen... maar straks ging hij denken dat... straks kreeg hij vermoedens dat... Ze fronste lichtjes terwijl ze voor zich uit keek, terwijl langzaam de grote bulderende watervallen steeds duidelijker te horen werden. Zodra ze al tussen de laatste honderd meter de watervallen kon zien, de wolken damp die er altijd boven hingen, ging ze onbewust sneller lopen, terwijl de glimlach op haar gezicht terugkeerde. Steeds sneller liep haar tempo iets op, haar pas steeds enthousiaster. Uiteindelijk, zodra ze bij de klif waren gekomen waar je het mooiste uitzicht had, zette liep ze een stukje opzij zodat hij het ook kon zien. Tientallen seconden liet ze haar ogen genieten van het prachtige uitzicht, de glimlach op haar gezicht groeiend, terwijl de wolken van waterdamp om hen heen geblazen werden door de kracht van de enorme waterval. Haar haren speelden vrolijk naar achter, haar jurkje zwierde sierlijk om haar bovenbenen. Het was een prachtig uitzicht, twee watervallen van ruim vijftig meter hoog, met daarna nog een kleine van tien meter. Sommige idioten sprongen daar vanaf, omdat het water eronder diep genoeg was. Myst was geen mietje, maar dat was toch wel erg hoog om vanaf te springen. Toen, na een minuut of twee, keek ze pas om naar Sam, keek hem glimlachend aan. Haar ogen lichter dan ooit, vrolijker dan ooit, eerlijker dan ooit. Om een of andere reden brachten dit soort gelegenheden altijd diepzinnige gedachten bij haar omhoog, evenals inspiratie voor gedichten. Inspiratie was vanuit haar hart, vanuit haar gevoelens, eerlijk en opener dan ze meestal over zichzelf was, over haar gevoelens was. Na een aantal lange seconde van het slechts aankijken van Sam, iets waar ze echt mee op moest gaan houden, het bracht hele verkeerde verlangens naar boven, begon ze toch maar te praten. 'En, vind je 't wat? Of heb je voor niks dit pokkeneind gereden?' Ze trok licht vragend haar wenkbrauwen iets omhoog, haar ogen nog steeds in de zijne.

Zijn blik volgde Myst haar wijzende vingers en hij kwam uit bij.. bos. Lichtjes fronste hij, hij wilde weer omkijken naar Myst maar die liep al voor hem uit. Zonder tegen haar in te gaan of zijn vraagtekens hardop uit te spreken volgde hij haar maar, stapte tussen de bosjes door ook de bomen in. Normaal gesproken was zijn blik weggegleden terwijl hij door stapte, was hij op bomen blijven hangen, bloemen bekeken, geprobeerd blikken te werpen op weg schietende dieren, genietend van de Novaanse natuur. Nu deed hij dit niet, zijn ogen zaten vastgezogen op de lange, dansende haren van Myst die lichtjes golfde onder haar stappen. Glansde op in het zonlicht zodra er een straal door het bladerdek heen brak, iets wat regelmatig gebeurde. Het was bizar hoe zoiets simpels zijn aandacht wist vast te houden, hoe het hem bezig kon houden, hoe het de kleine vijf minuten omzette in één minuut. Geleidelijk aan voelde hij hoe de luchtdruk veranderde, zag hoe Myst haar voetstappen sneller werden. Zijn mondhoeken trokken lichtjes iets om, genietend van haar enthousiasme, maar bleef zelf in het zelfde tempo doorstappen. Bij de laatste paar meter merkte hij hoe zijn lichaam smeekte om verkoeling, in de auto zelf was het nog een stuk aangenamer geweest. De wind verzachtte de hitte, wind die er nu niet was. Hij had nog een knoopje van zijn overhemd open gefriemeld, hopend dat het hielp. Geen verschil, niks. Maar algauw vervloog zijn aandacht, dacht hij niet meer na over zijn warmte probleem en zoog zijn longen vol lucht terwijl hij neerkeek over het uitzicht. Door stomheid geslagen kon hij er in eerste instantie alleen maar naar staren met een uitdrukkingloos gezicht. Toekijkend hoe de enorme watermassa's met een ongemeten kracht neerstorten naar beneden, het aanhoudende ruizen ervan en de gigantische wolken die er van opstegen. Onbewust zette hij nog een stap, deed de stilte verbreken door rinkelende steentjes die onder zijn voeten door gleden. Sprakeloos gleden zijn ogen iets groter dan normaal, over het landschap heen. Pas na een tijdje kon hij het zich weer opbrengen om zijn Myst om te draaien, voelde haar aanwezigheid, haar ademhaling, hoorde haar hartslagen. Deze trokken zijn aandacht, nog belangrijker dan het geweldig mooie uitzicht. Hij keek om, zag dat ze al haar blik op hem had gericht en haalde ook een glimlach omhoog, een identieke aan de hare. Genietend van haar ogen, met een lichte, enthousiaste uitstraling erin die hij alleen eerder had gezien toen ze over Nova sprak, alleen was deze dan in een mindere mate aanwezig als nu. Nu stráálde ze echt, dit was háár thuis, en dat zou ook nooit veranderen. Geplezierd door het aanzicht dat ze hem gaf krulden zijn mondhoeken nog iets verder omhoog. Het stoorde hem niet meer hoelang ze elkaar aankeken, hij dacht er niet bij na, vond het veel te fijn. Pas toen ze de stilte verbrak met haar droge woorden werden zijn tanden past zichtbaar, zijn lippen opgetrokken in een lichte grijns. ‘Dat laatste, ik krijg barstende koppijn van de luchtdruk hier.’ Zijn ogen twinkelden speels onder zijn ongemeende woorden. Hij draaide zijn hoofd weer, wierp weer een blik op het overweldigende uitzicht. ‘Het is geweldig,’ Gaf hij uiteindelijk toe na een korte stilte, haast op een zacht, verzuchtende manier. Na nog in stilte vijf minuten te hebben genoten van het uitzicht - hij was uitstekend heel lang naar iets te kijken zonder zich te gaan vervelen - draaide hij zich weer naar Myst toe. ‘Ik heb honger,’ Het enige wat hem ervan weerhouden had om nog niet tien minuten in stilte te blijven staren. Hij bolde zijn wangen lichtjes, liet zijn blik langs haar heenglijden naar het kleine grasveldje. Zonder iets te zeggen liep hij erheen, verwachtte gewoon dat Myst met hem meeliep. Hij zakte erop neer, liet het gras zijn ontblote kuiten kietelen en trok zijn rugzakje van zijn rug af. ‘Ah, heerlijk!’ Klonk het goedkeurend toen hij brood tevoorschijn haalde in plastic zakjes dat warm, zacht en papperig aanvoelde. Vrolijk grijnzend keek hij om naar Myst, ‘Deze is van jou.’ Hij wierp haar het zakje toe om vervolgens zijn eigen eruit te vissen. Deze had ook nog eens knel gezeten met één van de flesjes water. Geweldig. Hij haalde het verplette brood eruit en wurmde het zakje open. ‘Is het water trouwens diep genoeg om erin te springen?’ Zijn woorden zo nuchter zonder dat hij erbij opkeek, overwoog het ook serieus. ‘Het is echt vreselijk warm.’ Klaagde hij erna. Hij stopte het éne broodje in zijn mond, hield het tussen zijn tanden om zijn handen vrij te hebben waarmee hij vervolgens zijn overhemd open knoopte. Zijn tanden scheurde een stuk van het brood af toen hij deze weer pakte met zijn hand, keek naar Myst die ook was komen zitten. Terwijl hij kauwde was zijn blik naar haar toe gegleden, keek hoe haar groene haren over haar schouders heen vielen , enkel af en toe lichtjes bewogen onder de kleine luchtstromingen die er waren. Hij stond net op het punt haar iets te vragen tot dat ze haar ogen ook op hem richtte, hij haar aan kon kijken. Ter plekke was hij vergeten wat hij ook alweer wilde vragen, keek alleen nog maar terug. Met moeite slikte hij zijn eten door om daarna helemaal stil te vallen, haar alleen nog maar aan te kijken. Keek toe hoe de plukken voor haar gezicht vlogen onder een kleine zucht wind. Dit keer onderdrukte hij de drang niet, kon het niet helpen. Het ging vanzelf, het was níét zijn schuld. Hij boog zich voorover, zijn vrije hand strekte zich uit en zijn vingers vonden de ontsnapte pluk. Zijn ogen vonden de hare weer en hij keek haar recht aan op het moment dat zijn vingers achter haar oor langs gleden om haar de pluk haar terug te leggen. Zijn handelingen leken slomer te gaan. Zoals het terugtrekken van zijn hand, het rechten van zijn rug. Onwillig haast. Pas toen hij weer zat, hij haar weer recht aankeek, genietend van de iets verlegen blik waarbij zijn mondhoeken lichtjes opgetrokken waren, besefte hij wat hij zonet gedaan had. Opstandig koos hij dit keer de kant die zei dat het láng niet zo erg was. Een pluk haar wegvegen mocht toch wel? Tóch? Diep ademde hij in, liet zich op zijn rugzakken en at verder van zijn boterham terwijl zijn overhemd opengleed. ‘Gaan we dadelijk nog verder lopen? Dichter naar de watervallen toe? Of blijven we hier?’ Schoof één hand onder zijn hoofd terwijl hij sprak.

Ze zag de speelse blik in zijn ogen, snapte dat hij de woorden niet meende. Haar glimlach groeide terwijl zijn woorden hoorde, haar blik nog steeds in zijn ogen, hoewel hij haar niet aan keek, maar van het uitzicht genoot. Na een tijdje naar zijn ogen gekeken te hebben, draaide onwillekeurig haar hoofd ook weer terug naar de watervallen, hoewel ze de schoonheid ervan niet echt meer zag, haar gedachten te afwezig. Steeds maar weer leek die blik terug te komen, steeds maar weer verschenen zijn ogen in haar hoofd, die haar verlangend aan keken. Hoe makkelijk bleek het te zijn om jezelf iets voor te houden dat er niet was? Het was makkelijker dan ze had gedacht. Als je het maar graag genoeg wilt... De minuten leken voorbij te vliegen, ze had niet eens door dat de tijd verstreek. Pas toen hij tegen haar sprak had ze door hoe lang ze eigenlijk stil waren geweest. Zwakjes glimlachend keek ze ook naar hem om, nog een beetje afwezig met haar gedachten hoewel haar ogen vrolijk en warm waren. 'Dan moet je iets eten.' Was haar simpele, correcte antwoord. Ze glimlachte iets breder en volgde zijn blik naar het kleine grasveldje verder op de klif. Toen hij zonder iets te zeggen begon te lopen, liep ze gewoon achter hem aan, wist ook niet zo goed wat ze anders moest doen. Rustig zakte ze schuin naast hem neer, zodat ze hem nog wel aan kon kijken. Ze keek naar zijn handen terwijl hij het rugzakje van zijn rug pakte en het brood eruit haalde. Ze grijnsde toen te zijn woorden hoorde. 'Fantastisch.' Terwijl ze het zakje ging ontstond er een licht verafschuwende blik in haar ogen, ze hield niet van klef brood. Maargoed, zij had ook honger, dus ging ze het toch maar opeten. Wat vies kijkend peuterde ze aan het zakje tot het open was, en nam het tussen haar vingertoppen zodat haar handen niet vies zouden worden. Zodra ze zijn vraag hoorde keek ze naar hem op, met één wenkbrauw opgetrokken. 'Eraf springen? Het kan, van die kleine. Daaronder is het water diep genoeg. Maar serieus, dan spring je tien meter naar beneden ofzo.' Myst keek licht angstig, hoopte niet dat hij het wilde gaan doen. Haar hart klopte iets sneller dan normaal, ze zou spontaan gaan gillen als hij daadwerkelijk zou springen. En dan zou hij haar aankijken alsof ze een idioot was, en dan zou ze zich weer heel ongemakkelijk voelen. Alsjeblieft, doe het niet. Haar ogen stonden licht smekend. Myst keek naar haar brood en stopte langzaam een hap in haar mond, probeerde niet al te veel op de klefheid van het brood te letten. Ze keek naar haar handen, vertrok haar mond lichtjes terwijl ze naar het brood keek. Toen ze zijn woorden hoorde keek ze langzaam omhoog, had eerst niet zo goed door wat hij aan het doen was. Maar toen ze het wel door had kon ze, hoewel haar wangen er verschrikkelijk door kleurden, haar ogen niet meer van zijn handen af krijgen. Langzaam werd er steeds meer van zijn huid zichtbaar, en steeds langzamer kauwde ze. Haar buik trok samen, een heerlijk gevoel bij het aanblik van het zien van zijn blote borst. Heel moeizaam slikte ze haar eten door, en zodra ze merkte dat hij naar haar keek wendde ze haar dieprode wangen af. Wat denk je wel niet? Hij doet 't heus niet voor jou hoor. Murmelde haar geweten sarcastisch, hoewel zelfs dat niet kon ontkennen dat het genoot van het aanblik van zijn blote bast. Ze keek met afwezige ogen naar het brood, kauwde sloom op happen waar ze eigenlijk geen trek meer in had. Haar buik was bezig met hele andere dingen dan eten op het moment, dingen die haar langzaam weer op deden kijken, met haar blik over zijn lichaam glijdend, naar zijn gezicht. Al snel vonden haar ogen de zijne, haar gezicht helemaal bevroren in een zwak glimlachje, hoewel haar ogen zacht, warm en licht waren. Ze keek in zijn ogen, in zijn warme bruine ogen, genietend van de blik die ze er nog steeds in vond, de blik waarvan de zo graag wilde dat hij er echt was, dat het waar was. Maar zodra hij in beweging kwam gleden haar ogen weg uit de zijne, nieuwsgierig naar wat hij ging doen. Altijd was ze nieuwsgierig naar wat hij ging doen. Toen zijn hand omhoog kwam naar haar gezicht werden haar ogen iets afwezig, in afwachting van zijn aanraking. Zodra hij haar ook daadwerkelijk aanraakte vlogen haar ogen naar de zijne, benieuwd wat daarin te lezen was. Maar zoals de hele tijd al, vond ze de blik die haar onderbewustzijn produceerde, de blik die ze maar al te graag wilde zien. Haar onderbewustzijn leverde een knap staaltje werk, zijn blik deed rare dingen met haar. Langzaam vervaagden haar gedachten iets, werden vage uitgesmeerde vegen, onduidelijke vormen om zijn ogen heen. Zijn verlángende ogen. Haar hart was zonder dat ze het zelf had gemerkt al weer drie versnellingen omhoog geschoten, sloeg onregelmatig toen hij langzaam weer terugboog. Nee, nee, alsjeblieft, blijf hier. Het was een idioot, onmogelijk, egoïstisch verlangen, maar ze wilde het echt. Ze wilde zijn handen om haar gezicht voelen, zijn lichaam dichterbij het hare dan het hoorde te zijn. De blos op haar wangen bleef, haar ogen half verlangend en half verlegen, onder zijn aanraking die nu echt haar gezicht verliet. Toen hij eenmaal bij haar weggebogen was, wendde ze haar blik af, gewoon doelloos naar het gras starend. Ze zag in haar ooghoeken wel dat hij bewoog, maar de licht droevige blik die haar ogen binnendrong reflecteerde het gevoel dat momenteel haar gedachten bezighield. Ze wilde zo graag dat het zo was, dat het kon, dat hij niet iedere keer terug trok. Een kleine rimpel ontstond tussen haar wenkbrauwen, haar ogen iets donkerder dan net. Pas toen hij tegen haar sprak keek ze langzaam en bedachtzaam om, keek in zijn ogen, nog iets afwezig. 'Als je dat wilt. Zolang je er maar niet in valt vind ik 't best. We kunnen in principe echt aan de rand van die kleine komen, en dan sta je ook vlakbij de grotere.' Ze glimlachte zwakjes en concentreerde zich weer op haar brood. Hap na hap, kauwde ze sloom, haar honger geheel verdwenen, haar buik voelde aan alsof er een baksteen in lag. Uiteindelijk, toen haar brood op was, stopte ze het zakje weer terug in het rugzakje, ze ging de prachtige natuur hier niet vervuilen. Daarna richtte ze haar blik weer op hem, hoewel het moeilijk was om geconcentreerd te blijven op zijn ogen, zijn halfnaakte lichaam eronder was veel aantrekkelijker om naar te kijken. Af en toe schoot haar blik even over zijn lichaam, terwijl ze hem probeerde aan te kijken. Na een seconde of 15 begon ze pas met praten. 'Dus we gaan even dichterbij kijken?' Haar ogen werden langzaam aan iets lichter, haar mondhoeken trokken haar gezicht naar een vrolijkere uitdrukking. Soepeltjes drukte ze zich overeind, keek even glimlachend op hem neer, wachtte tot hij ook stond. Haar hoofd draaide weg, richting een 'paadje' in de bossen. Natuurlijk was het weer alleen een iets grotere opening tussen de bomen die wel eens belopen was, maar Myst wist de weg zonder moeite te vinden. Op een redelijk tempo liep ze voort, haar ogen af en toe wegschietend naar de vogels. Soms volgde ze een vogel zo lang, gewoon omdat hij mooi was of een interessante manier van vliegen had, dat ze zich helemaal omdraaide. Afgeleid schoten haar ogen dan naar Sam's gezicht terwijl ze vrolijk glimlachte, haar ogen speels. Langzaam werd het geluid van de watervallen steeds duidelijker, terwijl de rivier die op de kleine waterval uit kwam steeds beter te zien werd tussen de bomen door. Dit keer versnelde Myst haar tempo niet, en ook had ze al een tijdje geen vogels meer gevolgd. Haar gedachten waren maar op één ding gefocust. Alsjeblieft Sam, spring niet, alsjeblieft. Doe me het niet aan, alsjeblieft. Haar ogen werden licht bezorgd, hoewel de enthousiaste glimlach niet van haar gezicht te vegen was. Eenmaal bij de rand aangekomen liep ze zonder te spreken nog een stukje door, tot ze echt op de overgang stonden. Langzaam draaide ze zich om, de licht bezorgde blik nog in haar ogen. Maar al snel verdween die, zodra ze weer in zijn ogen keek. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar terwijl ze hem aan keek reageerde haar hart alweer, en het duurde even voor ze correcte zinnen kon formuleren. 'Dus hier zou je, bij wijze van spréken, van deze rots kunnen springen en dan langs de waterval vallen en in het water eronder terecht komen.' De lichte angst werd duidelijk in haar woorden weerspiegeld, de bezorgdheid in haar ogen te lezen. 'En daar verderop zie je natuurlijk nog de grotere watervallen.' Murmelde ze, alsof het compleet oninteressant was, verder terwijl er lichte blossen op haar wangen vormden. Ze werd iets verlegen omdat ze zich zorgen om hem maakte, maar het was toch normaal om bezorgd te zijn om een vriend die misschien iets idioots ging doen? Ze hoopte in ieder geval van wel.

Een vrolijke glimlach vanaf zijn kant, ‘Klinkt goed,’ Mompelde hij nog zachtjes waarna hij zijn ogen sloot. Terwijl hij op zijn rug lag weigerde hij nog één keer naar haar te kijker zonder dat het geheel genoodzaakt was. In plaats daarvan probeerde hij zich op andere dingen te concentreren, zodat hij hiermee het verlangen om het wel te doen kon onderdrukken. Hij verplaatste zijn aandacht naar de subtiele luchtverplaatstingen rond hen heen, de zacht strelende stromingen hiervan en de licht onaangename druk. Of anders het gras wat langs zijn huid kietelde, bij elke kleine beweging van zijn kant of de lucht zijn kant, gevoelig bij zijn ontblote huid. Maar uiteindelijk bleef hij toch hangen bij het simpele, ritmische maar geruststellende geluid van Myst haar ademhaling. Concentreerde zich hierop totdat zij de stilte weer verbrak. Hij stopte net de laatste hap van zijn brood in zijn mond terwijl zijn ogen weer open gleden en zijn blik de hare opzocht. Langzaam drukte hij zich overeind, op het moment dat zij haar zin net afmaakte. Hij knikte alleen maar waarbij zijn blik net weggleed, terug naar het tasje waar hij zij afval in propte en hij een flesje water uit te voorschijn haalde. Hij goot de helft naar binnen, zijn keel gewillig smerend en verkoelend, waarna hij ook overeind kwam. ‘Myst,’ Zei hij alleen nog een keer, ze was al enkele stappen richting het paadje, om haar aandacht te krijgen. Hij glimlachte lichtjes, wierp haar het halfvolle flesje toe en hees het rugzakje op zijn rug om haar hierna te kunnen volgen. Het was opvallend dat je apart van het hoorbare ruizen van de waterval, je ook duidelijk hiernaast het leven in het bos kon horen. De dieren die weg schoten, vogels die opvlogen, Myst die enkele meters voor hem liep. Zijn blik schoot regelmatig weg, afgeleid door de geluid, het gekraak van takken of geritsel van bladeren, maar uiteindelijk kwam het altijd weer terug bij de dansende lokken van Myst die lichtjes heen en weer golfde onder haar eigen bewegingen. Lichtjes trok zijn éne mondhoek op toen hij zag dat Myst haar blik ook af en toe uiteindelijk uit kwam bij hem, genietend van de lichtheid ervan, het enthousiasme wat er elke keer weer in terug te vinden was. Het ruizen van het vallende water werd duidelijker, de luchtvochtigheid nam toe. Uiteindelijk was het geluid ervan zo overheersend dat je het zachte gekraak van kleine, trippelende voetstappen niet meer kon horen. Hij stapte na Myst tussen de bomen en struiken vandaan en kwam net als haar bij de rand te recht. Nu totaal afgeleid schoten zijn ogen weg, bedwelmd door het aanzicht. Het was nog beter dan zonet, zoveel echter, zoveel dichterbij. Zonder iets te zeggen liep hij verder door, zo dicht mogelijk bij de rand als dat hij zelf durfde, boog zelf iets voorover. Vanaf beneden volgde zijn ogen het water mee omhoog, kwamen zo uiteindelijk uit bij de twee watervallen die nog een hoog stuk boven hun hoofd waren. ‘Wow,’ Kon hij alleen maar zachtjes mompelen, zijn ogen stralend. Afgeleid gingen ze uiteindelijk toch weer terug naar Myst toen deze tegen hem sprak. Waarschijnlijk het enige geluid wat hem had doen kunnen omkijken; haar stem. Toen hij haar zorgvuldig gekozen woorden hoorde kropen beide mondhoeken om in een geamuseerde glimlach. ‘Bij wijze van spreken?’ Herhaalde hij haar dit keer vragend. Zijn blik ging terug naar het water. ‘Zó hoog is het toch niet?’ klonk het toen luchtig en geloofwaardig nuchter vanaf zijn kant waarna hij weer naar haar omkeek. ‘Hmm,’ Liet hij zachtjes horen toen ze verder sprak. Zijn blik ging mee met haar woorden, weer omhoog. ‘Ik verlang eigenlijk wel.. héél erg.. naar verkoeling.’ Murmelde hij. Hij tuitte een keer lichtjes zijn lippen op een bedenkelijke manier. Langzaam haalde hij zijn handen omhoog, haalde zijn rugzak van zijn schouders af. Deze liet hij naast zich neervallen op de grond, ging vervolgens droogjes door met zijn overhemd. Hij stapte net uit zijn schoenen, liep door naar de rand tot dat hij er vlak voor stond en keek om naar haar. ‘Zal ik het doen?’ Vroeg hij toen nog, alsof hij twijfelde en van háár wilde hoorde of hij het moest doen of doen. Zijn blik stond bedenkelijk maar tegelijkertijd ook plagend. ‘Of toch niet?’ Opperde hij daarna, stond alleen nog in zijn zwembroek. ‘Of toch wel?’ Leunde weer íétsjes voorover om zijn woorden te benadrukken. ‘Moeilijk..’ Klonk het zachtjes. Zijn hoofd draaide weg, zijn mondhoeken krulden verder om in een bredere glimlach. ‘Zou je ook vanaf daar kunnen springen?’ Vroeg hij opeens, wees toen omhoog naar de hogere watervallen. ‘Helemaal vanaf boven?.. Ik zou wel moeten vliegen om daar te kunnen komen, hmm..’ Zonder nog iets te zeggen sloot hij zijn ogen bij de laatste, bedenkelijke 'hmm'. Een lichtflits verblindde de open plek, ontnam voor één priel en kort moment geheel het zicht om vervolgens weer terug gezogen te worden en twee zacht, warm beige gekleurde vleugels zichtbaar te kunnen maken. Een diepe zucht vanaf zijn kant die haast 'hèhe' uitsprak. Zijn hoofd draaide, zijn schouders rolde. ‘Wat zeg jij, Myst? Of spring je mee?’ Vrolijk keek hij naar haar om. ‘Nèh, dat doe je niet.’ Zijn grijns, die zijn tanden ontblootte, was vrolijk en speels. ‘Tot zo dan maar,’ Waren zijn droge woorden nog voordat hij zich in een nonchalante bewegingen opeens naar opzij liet vallen. Voordat hij helemáál viel zette hij zich nog lichtjes af, dook naar beneden. Nog geen twee tellen later kwam hij weer te voorschijn, zijn vleugels naar beneden klappend die hem omhoog brachten. Gewichtloos en vrij van de zwaarte kracht won hij hoogte, zijn bewegingen soepel en natuurlijk. Zijn vleugels spreidde zich vlak voor een kleine rots en verdwenen toen in een lichtflits zodat hij het laatste stukje in vrije val maakte. Hij zakte lichtjes door zijn knieën op zo'n simpele manier dat het net leek alsof hij nog steeds gewichtloos was toen hij neer kwam. Hij trippelde nog enkele keren op en neer, draaide zijn schouders, voordat hij echt door zijn knieën heen zakte. Voordat hij sprong schoten zijn ogen nog één keer naar Myst, die nog kleiner leek dan normaal. Hij zakte nog iets verder door zijn knieën en zette zich toen af. De eerste paar meters viel hij zorgeloos en vrij, totdat zijn stem de stilte verbrak en in een oerkreet door de lucht heen sneed van enthousiasme. Zijn lichaam draaide. Eenmaal zijn blik naar Myst vouwde zijn handen zich in rock '&nd roll waarbij hij zijn tong ver buitenboord stak om vervolgens te draaien en zijn val verder af te maken met een duik.

Nee, maar wel té hoog om als je hersenen hebt vanaf te springen. Ze bleef naar hem kijken toen hij naar de grotere watervallen keek, de watervallen die al helemaal te hoog waren om vanaf te springen. Ze hoorde hoe hij droogjes murmelde dat hij wel heel erg naar verkoeling verlangde, en wilde bijna zeggen dat ze hem dan we mee zou nemen naar beneden, dat ze daar wel konden zwemmen. Je bent zijn moeder niet, je bent zijn moeder niet, hou je bek. Ze klemde haar kaken op elkaar terwijl haar ogen steeds angstiger werden onder zijn speelse stemming. Ze keek toe hoe hij eerst zijn rugzak en vervolgens zijn overhemd af deed. Het warme gevoel in haar buik en de lichte blos op haar wangen waren maar heel zwakjes op de achtergrond, ze was nu vooral erg bang dat hij echt ging springen. Toen hij vlak voor de rand stond stak ze zwakjes haar handen uit, haar ogen smekend en angstig. Ze wilde schreeuwen dat hij het niet moest doen, hoewel hij gewoon heel speels en vrolijk deed, maar ze kreeg geen woord over haar lippen. Het feit dat hij geen bovenkleding meer aan had was normaliter heel afleidend geweest, maar nu werd die afleiding verstomd door de angst. Alsjeblieft, spring niet. Alsjeblieft. Ze keek versteend toe hoe hij leek te twijfelen of hij het zou doen of niet, maar uit zijn speelse handelingen bleek wel dat hij het van plan was. Toen hij plots met de vraag kwam of hij ook vanaf helemaal boven kon springen werden haar ogen nog groter. Haar stem was zo zacht dat hij het nie hoorde. 'Nee.' Het was ook eigenlijk niet meer dan een klein piepgeluidje. Ze hoorde zijn twijfelachtige woorden, maar bleef verstijfd staan terwijl de flits verscheen. Ze had nooit zoveel last van het licht, ook niet als het ineens heel fel was. Het duurde even voor ze snapte wat er gebeurde, maar al snel zag ze zijn vleugels en pasten de puzzelstukjes in haar hoofd. Haar ogen werden lichtjes verwonderd evenals nog angstiger dan ze al waren geweest. De vleugels waren werkelijk prachtig, maar hij wilde toch niet echt... nee toch... Nee, nee, doe het niet. Alsjeblieft niet. Toen hij schijnbaar op aan het warmen was om te springen schudde ze zwakjes met haar hoofd, 'nee, niet doen' en 'nee, ik spring niet mee'. Hoewel... als hij echt zou springen zou ze liever mee springen om bij hem te zijn, maar ten eerste zou ze niks kunnen doen en ten tweede was ze daar te schijterig voor. Zijn vrolijke grijns, de onbezorgdheid erin, deed niets af aan het feit dat ze nog steeds heel bang was. Ze kon echt niet staan en toekijken hoe hij sprong, ze sprong liever zelf dan dat te doen. Alhoewel... ja, ze sprong liever zelf dan dat ze hem zich dood zag springen. Honderdduizend keer liever. Toen hij zich droogjes liet vallen struikelde ze naar voren, naar de rand toe, om hem al snel weer droogjes omhoog te zien komen. Haar ogen waren waterig en haar uitdrukking was smekend terwijl hij langzaam omhoog langs haar heen vloog, hem volgend met haar ogen. Hij vloog... naar de hoogste waterval. Ze wilde schreeuwen, springen, vliegen, alles om hem maar daar weg te krijgen, weg bij de rots waar hij heen vloog. Uiteindelijk vloog hij boven de rots, waar plots zijn vleugels verdwenen. Myst, die natuurlijk niet begrepen had dat hij dan op de rots terecht zou komen, te verlamd van angst, zette nog een stap naar voren, nu echt op de grens van de afgrond staande. Ze murmelde zachtjes voor zich uit, haar gedachten naar buiten. 'Nee Sam, alsjeblieft, niet doen. Niet doen, kom op.' Terwijl hij heen en weer ging over de rots leunde Myst steeds verder naar voren, niet echt doorhebbend dat ze nu bijna helemaal over de afgrond heen hing. Toen hij dan ook echt sprong leunde ze nog iets meer naar voren, haar achterste voet bijzettend. Maar waar ze haar voet neer wilde zetten was geen steen. Haar ogen bleven op Sam gericht die zich nu naar haar omdraaide, en vrolijk en wel gewoon deed alsof er niets was. Maar Myst voelde hoe ze langzaam haar evenwicht verloor. Alles leek in slow motion te gaan, alweer. Altijd als ze echt stomme onhandige dingen deed leek het in slow motion te gaan, dus voor de tweede keer vandaag. K*tzooi. Toen ze dan ook echt daadwerkelijk voorover viel dacht ze niet meer na, of in ieder geval gingen haar gedachten gelijk met haar handelingen. 'F*CK!' Haar stem weergalmde over de watervallen, terwijl ze langzaam over de rand heen helde. Een kort moment was het stil, viel ze de eerste meter of twee verstijfd naar beneden. Daarna begon ze wild met haar armen te wapperen, hoewel dat natuurlijk helemaal niets uithaalde. Een ijzingwekkende gil weerklonk over het hele gebied terwijl ze naar beneden viel, haar ogen wild van angst.

Ver zakte hij weg in het water, opeens verstomd van al het geluid rond hem heen. Zijn hart bonkend in zijn borstkas, gek van de adrenaline die nog door zijn lijf heen gierde. Hij draaide, trapte met zijn benen om weer naar boven te kunnen komen. Meerdere slagen voordat hij eindelijk opgelucht zijn hoofd weer boven water kon halen en gretig zijn longen vol lucht kon zuigen. Het water golvend onder de enorme kracht van de waterval, hij schudde zijn hoofd. Het duurde niet meer dan een paar seconde voordat het pas écht tot hem doordrong en zijn mondhoeken zich optrokken in een enorme grijns, net op het moment dat hij omhoog wilde kijken werd de lucht doorsneden met een ijskoud gegil. Zijn grijns verdween, zijn blik schoot angstig naar een vallend groen-object. Myst, het kon niet anders dan Myst zijn. Zijn lichaam nog vervuld van adrenaline volgde zijn éne handeling zich op de ander alsof het reflexen waren. Hij trapte omhoog, kwam al half uit het water en gebruikte ook nog eens gebruik van luchtsturing om hoger uit het water te komen dan ook maar mogelijk kon zijn. In diezelfde handeling vervulde de ruimte zich weer met dezelfde lichtflits en precies op het moment dat hij weer terug gezogen werd door de zwaartekracht sloeg hij zijn vleugels naar beneden. Gelijk won hij hoogte, verliet het water. Na enkele slagen won hij pas snelheid, had zich niet kunnen afzetten maar al snel genoeg vloog hij soepel en licht met een aardige snelheid vlak boven het water. De plek onder Myst bracht hij zijn benen weer onder zijn lichaam, spreidde zijn vleugels ver om zich af te kunnen remmen en kwam omhoog; naar Myst toe. Hij kwam Myst tegemoet, liet zich op het moment dat hij haar in zijn armen nam ook iets omlaag zakken om een klap te voorkomen. Met zijn éne arm om haar schouders en de ander onder haar knie holtes door, drukte hij haar tegen zijn ontblote borstkas aan. Zijn blik gleed kort over haar heen, duidelijk peilend hoe het met haar ging om het daarna weg te draaien omhoog. Zijn vleugels sloegen zich naar beneden, vloog weer omhoog, terug naar de plek waar ze zonet nog stond. Het laatste moment, vlak boven de grond, ging zwevend. Licht als een veertje en soepeltjes kwam hij neer op zijn voeten om hierna zijn vleugels weer te kunnen ontspannen. Langzaam gleed zijn blik weer terug naar Myst, Myst die warm tegen hem aandrukte, haar warmte die hij zelfs door de dunne stof van haar zomer jurkje heen voelde. Zijn blik haakte zich net vast in haar ogen op het moment dat hij besefte hóé hij haar vast had, en zijn hart zonder moeite de volgende versnelling vond. Uitgebreid gleed zijn blik over haar gezicht heen, weer terugkomend bij haar ogen. Onbewust gaf hij de adrenaline de schuld, die zijn hart sneller liet slaan, rekkend het moment dat hij haar in de ogen kon kijken. Maar uiteindelijk had hij het door, hoe hij haar in de ogen aanstaarde, en kwam hij terug naar de realiteit. Verward knipperde zijn ogen, duidelijk beseffend hoe fout hij bezig was. Nogal onhandig kwam hij in beweging, zakte door zijn knieën en zette haar voorzichtig weer op de grond neer. Toen ze weer stond en hij zijn armen terug getrokken had nam hij niet de moeite om afstand van haar te nemen, stoorde zich totaal niet aan haar nabijheid. ‘Gaat het?’ De woorden kwamen er niet erg.. overtuigend uit. Wanhopig opzoek geweest naar iets wat zijn gestaar van net had kunnen verdoezelen kwam hij uiteindelijk hiermee. Hij slikte een keer, probeerde zijn nonchalante houding weer terug te kunnen vinden. Zijn wenkbrauwen trokken zich lichtjes op in een bedenkelijke frons. ‘O,’ Klonk het onintelligent vanaf zijn kant. ‘Het was juist de bedoeling.. dat je níét nat werd.’ Nogal droogjes keek hij naar de natte vlekken op haar jurkje. Zijn blik schoot weer omhoog, terug in haar ogen, zijn lichte glimlach was vrolijk. ‘Ik kan het voor je drogen?’ Stelde hij vervolgens voor. Zijn eigen lichaam nog zacht glinsterend van het vocht dat onder andere over zijn borst heen gleed. Alleen zijn vleugels leken droog te zijn Zijn handen reikte zich naar het stof, haalde het los van het lichaam om er vervolgens met zijn handen over heen te gaan. Handiger was geweest als ze het uit deed, of hij met één hand onder het stof ging. Niet dat hij ooit zoiets van haar ging vragen of doen. ‘Ik was er trouwens echt van overtuigd dat je het niet durfde,’ Zei hij opeens, zijn blik van haar gezicht afgewend, gericht op zijn klusje met het drogen van het stof. ‘Maar dan ook echt,’ Benadrukte hij nog een keer. ‘Je weet dat je gegil tot drie meter onder water te horen was?’ Zijn ogen schoten omhoog, de lichte twinkeling weer erin terug te vinden. Met een grijns nu duidelijk zichtbaar schoten zijn ogen weer omlaag, nog geen paar tellen later lieten zijn handen het stof weer los. ‘Klaar,’ Murmelde hij droogjes met daarbij volgend een klein stapje achteruit.‘Waarover droomde je vannacht?’ De vraag, opeens, rolde over zijn lippen zoals het al zo vaak had gedaan in de auto op weg hiernaar toe. Met een licht vragende blik bleef hij haar aankijken, hoopte dat als hij het serieus vroeg hij misschien een kans maakte. Uiteindelijk trokken zijn mondhoeken toch weer op in een glimlach, verzachtte de blik van zijn ogen. ‘Dat jurkje staat je leuk.’ Onnadenkend verlieten de woorden zijn lippen, hetgeen wat hij al zich eerder had bedacht toen hij samen met haar aan het ontbijt had gezeten deze ochtend. Toen had hij ze ingeslikt, vanwege haar vader die met een donker en boosaardige blik woordloos vertelde dat hij kon bijten hem het zwijgen oplegde. En opnieuw drong later pas door wat hij nou precies had gezegd, zag haar reactie op zijn woorden en voelde zelf ook het opgelaten gevoel omhoog trekken. Hij mocht toch heus wel een compliment maken, probeerde hij zichzelf voor te houden. Het maakte het er niet beter op en uiteindelijk schoten zijn ogen zelfs weg, zoekend naar een ander onderwerp om nonchalant op over te kunnen gaan.

Nog steeds leek de hele wereld in slow motion te gaan, de klif die langs haar heen omhoog leek te bewegen ging veel langzamer dan ze eigenlijk viel. Misschien kwam het door de overvloed aan adrenaline die door haar heen gierde zodra ze viel, haar hart angstig kloppend in haar borst. Ze kneep haar ogen stijf dicht, zich voorbereidend op het water dat binnen een seconde haar zou opslokken. Dit zorgde ervoor dat de plotselinge armen om haar heen geheel onverwacht kwamen, hoewel ze te bang was om er überhaupt op te reageren. Ze voelde zich sterk afremmen, de armen om haar heen zorgden dat ze niet verder viel. Ze vingen haar soepel op, om vervolgens weer omhoog te gaan. Haar gedachten waren leeg, té geschokt om te beseffen wat er zojuist gebeurd was. Haar ogen gingen in een fractie van een seconde open, opkijkend naar Sams gezicht, naar zijn ogen die ook op haar gezicht gericht waren. Toen zijn blik omhoog gleed bewoog ze zich nog steeds niet, staarde gewoon doelloos omhoog naar zijn kaak terwijl hij omhoog vloog. Maar langzaam probeerde haar lichaam haar te vertellen wat er aan de hand was. Hoewel, echt langzaam was het waarschijnlijk niet, maar haar wereld leek nog steeds in slow motion te gaan. Haar wangen kregen een kleur, en ze kon haar hoofd wegdraaien naar zijn borst om hem niet aan te hoeven kijken, mocht hij terug kijken. Het zonlicht liet de druppeltjes op zijn borst prachtig glinsteren, maar toch dwaalden haar gedachten af. Hij heeft me… vast. In zijn armen. Hij rédde me. Ze tint op haar wangen werd nog iets warmer, iets roder, terwijl ze met schichtige ogen naar zijn borst bleef staren. Haar lichaam voelde lichter dan ooit, alsof ze gewichtloos was. Misschien zelfs een beetje slapjes, maar dat werd verstomd door de gelukkige warmte die door haar lichaam heen ging. Ze voelde de vooral de plaatsen waar zijn huid door het natte jurkje heen tegen de hare aan lag warm worden, tintelen. Ze had niet eens doorgehad dat ze waren neergekomen als ze zijn blik niet had gevoeld, zijn blik die haar automatisch nog dieper liet blozen. Terwijl ze langzaam op keek leek haar hart weer over te springen, steeds sneller ging het kloppen, naarmate ze hem langer aan keek. Hij had haar dan ook niet zo maar vast, iets waar haar lichaam zich maar al te bewust van was. Dit was de ‘ik draag je over de drempel’ houding, de bruidsnacht houding. En dat was het niet voor niets, het voelde goed. Het voelde behalve natuurlijk ook nog intiem, haar lichaam zo tegen het zijne, haar gezicht niet ver van het zijne af. Ze bleef in zijn warme bruine ogen kijken, zonder het te weten stonden haar ogen bijna verlangend, onder het gevoel van geluk dat ze uitstraalden. Ze zag hoe zijn ogen niet in de hare bleven hangen maar uitgebreid over haar gezicht gleden, haar goed bekeken. Zelf kreeg ze haar blik niet uit zijn ogen geweken, ze zat vast gelast in zijn ogen. Wat ooit een simpele spanning tussen hen in was geweest hield haar nu hier vast, gevangen in de pracht van zijn ogen op haar lichaam, iets wat zijn ogen mooier dan ooit maakte. Ze besefte zich nog niet zo goed wat het betekende dat zijn ogen zo mooi waren als hij naar haar keek, maar langzaam begon er toch wel iets door te dringen. Hij kijkt. Hij blíjft kijken. Ze kon zich natuurlijk inbeelden hóé hij naar haar keek, maar niet dát hij naar haar keek. En hoe hij haar op het moment vasthad, vast híéld. Dit was echt. Maar wát was er dan precies echt? Haar hart bleef versnellen, het ritme compleet onregelmatig terwijl ze zag hoe hij langzaam leek te ontwaken, zijn ogen weer terug naar normaal. Hoewel ze dan natuurlijk ook nog héél mooi waren, een absoluut plezier om naar te kijken, om de warmte erin te ervaren. Maar de schoonheid ervan werd frequent onderbroken omdat hij knipperde, de blik in zijn ogen verward. Toen hij plots in beweging kwam protesteerde haar buik, een zenuwachtig en misschien zelfs licht angstig gevoel toen ze door had dat hij haar neer wilde gaan zetten. Nee, houd me vast. Alsjeblieft. Haar ogen werden licht smekend, maar hij was al te ver in de beweging om nog terug te krabbelen. Toen zijn armen eenmaal haar lichaam verlieten tintelde het nog even opstandig, verlangend om terug in de tijd te gaan. Ze voelde de behoefte om haar blik af te wenden, weg te kijken en het ongemakkelijke gevoel haar te laten overspoelen, maar ze zat vast, ze kon niet wegkijken. Zijn gezicht dat eigenlijk nog steeds heel dichtbij was, hield haar vast. Het was dan wel niet hetzelfde als zijn handen die haar vast hielden, zijn armen die zich inspanden om haar bij hem te houden, het voelde ook goed. Goed genoeg, voor nu. Ze mocht zich niet aanstellen, hij kon haar nooit zo graag willen als zij hem, dus moest ze hem ook de tijd geven gewoon weer afstand te nemen. Zijn woorden waren nogal zwak, verstoorden bijna onwillig de stilte. Alsof de woorden zelf niet gesproken wilden worden, alsof zijn lippen de woorden niet hadden willen vormen. Daarna dacht ze na over zijn vraag, en behalve haar hart nog steeds als een bezetene bonkte door haar lichaam, ging het goed, iets té goed. ‘Het gaat goed.’ Mompelde ze zwakjes, haar stem licht schor. Meer ging ze niet zeggen, al zou ze het proberen, dan zou er toch niet meer dan stom gestamel over haar lippen komen. Toen zijn wenkbrauwen uit het niet samentrokken, een bedachtzame blik op zijn gezicht vormden, werden haar ogen licht verward. Met zijn eerste woord werd dat nog erger, het was nou niet bepaald verhelderend. Toen ze zijn ogen weg van haar gezicht naar beneden zag glijden keek zij ook, en hoorde terwijl ze keek het commentaar wat hij erbij gaf. Ze was het eigenlijk helemaal vergeten, was te betoverd geweest om hier nog verder over na te denken. Het was haar waarschijnlijk echt niet opgevallen tot ze weer ging lopen, als de natte stof langs haar lichaam had geschuurd. Na een tijdje keek ze weer omhoog, recht in zijn vrolijke glimlach. Ze glimlachte kleintjes terug, ze was nog steeds een beetje van de wereld, haar hart kwam nu pas weer een béétje tot rust, de blos op haar wangen begon nu pas weer weg te trekken. Ze luisterde naar zijn voorstel en knikte stroef, niet zeker over hoe haar stem zou klinken. Ze keek naar zijn armen terwijl hij die naar haar jurkje toe bracht. Automatisch spande ze haar buik aan terwijl hij de plakkerige stof van haar lichaam af trok. Ze slikte een keer, de blos keerde alweer terug, ze voelde hem branden op haar wangen. Ze stond niet hulpeloos toe te kijken zoals ze waarschijnlijk bij ieder ander had gedaan. Ze stond gefascineerd naar de glinsteringen op zijn borst, zijn schouders, zijn armen te kijken. De schoonheid ervan, de puurheid ervan, een herinnering aan zijn vrijheid, zijn vrolijkheid toen hij in het water sprong. En ook aan haar onhandigheid daarna, maar dat lieten haar gedachten gelukkig weg. Toen hij plots begon te praten schoten haar ogen naar zijn gezicht, maar hij keek haar niet aan. Haar mond tuitte zich lichtjes, ze durfde het ook niet. Nog een beetje ongemakkelijk probeerde ze iets te bedenken om te zeggen, wat waarschijnlijk niet meer zou zijn dan een beetje gepruttel. Toen hij zijn woorden nog eens versterkte werd het nog warriger in haar hoofd. ‘Ik durfde het eigenlijk ook niet.’ Ja, duidelijk ongemakkelijk gepruttel. Ze ging maar niet in op zijn verdere woorden, hoewel de twinkeling in zijn ogen voor een tel haar hart onregelmatig liet slaan, om vervolgens iets versneld verder te gaan. Toen hij nog geen tien seconden later plots vertelde dat hij al klaar was keek ze even verwonderd naar haar jurkje. Ja, het was droog, en het was niet eens pluizig zoals wanneer je het met een föhn droogde. Iets wat ze wel vaak deed, ze was gewoon onhandig. Als er weer eens een glas water overheen was gegaan… of ze had de doucheknop niet goed gezet terwijl ze het bad probeerde aan te zetten, iets wat haar op SSA al vaker overkomen was. Haar licht afwezige ogen werden plots scherp en groter bij zijn vraag, hij overviel haar ermee. Het was gemeen, ze had niet goed opgelet. Onnadenkend rolden de eerste woorden over haar lippen. ‘Ik speelde piano bij mij thuis en jij…’ Op dat moment besefte ze dat ze echt op het punt had gestaan om hem haar droom te vertellen, iets wat absoluut niet de bedoeling was geweest. Haar ogen knepen samen, de kleur op haar wangen werd donkerder, allemaal dingen die hem duidelijk vertelde dat wat ze gezegd had lang niet alles was, maar ook dat hij niet meer mocht weten. Waarom moest hij het zo nodig weten? Zo boeiend waren haar dromen toch niet? Dromen waren gewoon een afspiegeling van de dingen die in de werkelijkheid gebeurden, gedachtes en gevoelens allemaal door elkaar heen geschud tot een warrige hoop beelden die men een droom noemde. Zijn serieuze blik was haar niet opgevallen tot hij weer glimlachte, ze was te diep in haar eigen gedachtekronkels geweest. Zodra ze zijn compliment hoorde werden haar ogen afwezig, wendde ze haar blik af. Ze murmelde iets dat misschien wel op een woord van dank leek, maar het was heel onduidelijk. De warmte, maar ook de zenuwachtigheid overspoelde haar. Haar hart sloeg onregelmatig, snel, ongemakkelijk. Haar gedachten waren vage strepen van gevoelens, er viel niks duidelijks uit te halen. Ze zag dan ook niet dat hij weg keek, ze keek immers zelf ook weg. Haar ademhaling was sneller dan normaal, haar handen trilden lichtjes. Het verlangen om haar lichaam tegen het zijne aan te drukken, haar armen om hem heen te slaan en haar lippen op de zijne drukken was groter dan het ooit eerder geweest was. Om gewoon het heerlijke verlangen naar hem zijn zin te geven, het haar compleet te laten overmeesteren en achteraf geen spijt te hebben van wat ze gedaan had. Ze wilde het zó graag, maar het was zó onmogelijk. Steeds duidelijker verdrong de harde wand van realiteit het heerlijke gevoel weer, kwam ze weer bij zinnen. Haar ogen werden iets harder en langzaam keek ze weer naar hem op. Haar kaken waren iets meer gespannen dan normaal, haar handen achter haar rug in elkaar gevlochten om de mogelijkheid hem aan te raken buiten bereik te stellen. Ze schraapte haar keel om deze weer iets normaler te krijgen, om de schorre droogte eruit te halen. Haar ogen knepen bedachtzaam samen terwijl ze haar ogen op zijn gezicht hield. ‘Waarom wil je eigenlijk zo graag weten wat ik gedroomd heb? Wat is er zo belangrijk aan een uiting van het onderbewustzijn?’ Ze trok lichtjes één wenkbrauw op, en een kleine glimlach trok aan haar mond, wat haar uitdrukking al gelijk een stuk vrolijker maakte. ‘Wat wil je eigenlijk halen straks? We gaan over niet al te lang terug. Thuis even handdoeken en geld pakken, eten halen en opeten, en dan naar het meertje. Of wilde je echt érgens gaan eten? Dat kan natuurlijk ook, als je dat liever hebt.’ Ze klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze nog meer onzin zou lullen, maar vooral vlak na ongemakkelijke momenten kon ze snel en veel ratelen, wat soms prettig was maar soms ook heel stom. Nu was het eigenlijk stom, maar ze kon moeilijk nog een half uur blijven in het warme gevoel dat zo heerlijk door haar heen had gestroomd toen hij haar complimenteerde. Dan had hij zich vast ook heel ongemakkelijk gevoeld, hij kon nooit hetzelfde voor haar voelen als zij voor hem, niet in deze mate.


Dat is natuurlijk vanuit Mysts oogpunt hè Onder de 2000! [1982]

Heel lichtjes trokken zijn wenkbrauwen zich vragend iets omhoog, haar onbewust aanmoedigend om door te spreken en tegelijkertijd verbaasd dat hij überhaupt een antwoord kreeg. Hij had het al zovaak gevraagd vandaag dat hij niet meer had verwacht dat hij er óóit nog antwoord op zou krijgen. ‘Hmm?’ Vroeg hij dan ook gelijk toen ze opeens abrupt haar antwoord afkapte en besloot niet verder te gaan. Zijn blik vrolijkte op, de twinkel in zijn ogen duidelijk terug. Ze had over hém gedroomd, hij was er – of het nou op een interessante of oninteressante manier was – bij betrokken geweest in háár droom. Waarom moest dat zo goed voelen? Waarom moest het hem zo vreselijk vrolijk maken? ‘En ik wat?’ Vroeg hij er dan ook op door. Zijn mondhoeken trilden lichtjes bij het zien van haar priemende blik die zijn kant opgeworpen werd. Het was niet zijn schuld dat ze ondoordacht woorden liet vallen die ze niet wilde zeggen. ‘Wat deed ik? Toekijken?’ Zijn glimlach werd breder, dat had hij tenminste al een keer eerder gedaan. ‘Myst,’ Jammerde hij. ‘Erg flauw, ik heb je tenslotte ook mijn droom verteld.’ Hij trok lichtjes zijn wenkbrauwen naar haar op om haar daaraan te herinneren. En hij was nog wel zo eerlijk geweest om haar toe toevertrouwen dat zij daar ook in voorgekomen was. Hij had heel verstandig enkele details weggelaten, maar dat was het. Ze wist tenminste in grote, grove lijnen wat hij had meegemaakt in zijn onderbewustzijn. Dan mocht hij het toch ook wel van haar weten? Hij had haar nog enkele tellen in stilte gegeven om zich nog te kunnen bedenken, haar daarbij nog smekend aangekeken, maar had het uiteindelijk toch maar opgegeven. Ze was weer bij haar volle bewustzijn, liet zich waarschijnlijk niet meer overdonderen vandaag. Over een half-uurtje weer, dan zou hij het opnieuw beginnen. Een kleine kans, maar hij deed het ervoor. Hij kon het niet helpen dat vanzelf zijn hersens te werken gingen met het bedenken van mogelijke situaties die waren voorgekomen in haar dromen. De eerste waren onschuldig. Hij luisterend naar haar muziek, of pratend, misschien andere personen erbij. Maar het was totaal niet zijn schuld dat hij uiteindelijk afdwaalde, naar andere opties en mogelijkheden. Het ging gewoon vanzelf. Terwijl hij er over nadacht bleef zijn blik op haar hangen, zijn ogen met de bekende warme en gelukkige glans. Zonder erbij na te denken was het complimenten over zijn lippen gerold. Hij zat nog heerlijk in het fijne gevoel van net, haar per ongelijk gezegde woorden. Maar zelfs nu het ongemakkelijke gevoel hem overstroomde, hem weer aan het nadenken zette deed dat niet zijn bui omslaan. Hij was nog steeds gelukkig, kon nog steeds van Myst genieten zonder er depressief van te worden. In tegendeel juist.Voor een kort moment luisterde hij in stilte naar haar versnellende hartslag. Wist dat hij er niks mee kon, maar kon het toch ook niet helpen dat hij er voor dat korte moment van genoot, de wetenschap wat het betekende, waarom het gebeurde, wat zíj voelde. De dromen kwamen weer opzetten, hoe het zou kunnen zijn, hoe hij zou willen dat het was. Heerlijke momenten om in weg te zakken, daarbij te zien hoe haar wangen licht rood kleurde, de zachte blos op haar wangen die haar alleen maar schattiger maakte en de diepe, verlegen blik in haar ogen die kort terugblikte in de zijne. Het waren momenten die de tijd stop deden zetten, voor hem. Terwijl de rest rustig doorging zat hij vastgevroren met zijn blik aan haar gezicht, wensend dat hij zo voor eeuwig kon blijven staan. Zag op tegen de toekomst, wilde er dan niet over nadenken dat hij eigenlijk weg moest kijken, zich weer normaal moest gedragen zoals verwacht werd van hem. Maar het lukte dit keer niet en daarnaast deed hij niet echt iets wat écht fout was, waardoor hij moest stoppen. Hij keek alleen maar, en kijken mocht. Dus de lichte glimlach bleef zichtbaar, evenals de gelukkige en vrolijke blik in zijn ogen. Glimlachend keek hij haar aan toen ze haar blik weer zijn kant op richtte waardoor ze totaal zijn korte opgelaten bui had gemist. Als eerste reactie die gelijk op haar woorden volgde haalde hij een keer nonchalant zijn schouders op. ‘Een uiting van het bewustzijn die, onder andere, over míj gaat.’ Hielp hij haar eraan te herinneren waarna er een brede glimlach omhoog kroop, blij met zijn nieuwe, achterhaalde informatie die ze eerder niet vrij had willen geven. ‘Ik heb gewoon het recht om het te weten,’ Voegde hij er nog zelfverzekerd aan toe waardoor zijn glimlach alleen maar breder werd, zeer overtuigd van zijn eigen woorden. ‘Zomaar over mij dromen zonder verdere uitleg tolereer ik namelijk niet.’ Deed hij er nog heerlijk een schepje boven op. Hij haalde diep adem en liet vervolgens de lucht langzaam weer ontsnappen toen ze moeilijke vragen begon te stellen over het eten, liet hierbij een lichte frons ontstaan. Opnieuw haalde hij een keer losjes zijn schouders op. ‘Ik heb het zelf meer op een restaurantje, als we toch eten gaan halen. Doen we 't gelijk goed.’ Hij glimlachte haar vaagjes toe, draaide zich vervolgens van haar weg. Hij liep weer terug van zijn t-shirt om deze van de grond af te plukken. Voordat hij zijn vleugels weer inklapte strekte hij ze eerst nog een keer geheel uit zodat zijn gehele spanwijdte werd bereikt, een kleine vier meter. Hij fronste diep toen duidelijk hoorbaar was dat zijn rechtervleugel knakte. Langzaam liet hij ze weer terugzakken in hun ontspannen houding om hierna zijn ogen te kunnen sluiten en ze in een witte, verblindende lichtflits ze te laten verdwijnen. Een vaag, schuddende beweging over heel zijn lichaam die alles in één keer deed drogen, om hierna het shirt over zijn hoofd te kunnen trekken waardoor zijn haren lichtjes verend weer boven de rand te voorschijn kwamen. Hierna draaide hij zich weer om naar Myst, ‘Weetje zéker dat je echt niet een keer wilt springen?’ Vroeg hij toen nog, keek haar hierbij plagend vragend aan om haar daarna een grijns te schenken. ‘Saai hoor,’ Gaf hij ongegeneerd zijn mening. Hij liep samen met haar terug naar de plek tussen de bosjes waar ze ook uit te voorschijn waren gekomen. Vlak na de eerste bomen gepasseerd te hebben snoof hij een keer diep, zoog zijn longen vol lucht. ‘Je geur is echt sterk,’ Klonk het nogal droog. Zijn blik ging naar Myst toe die naast hem liep, zijn mondhoeken krulden weer om. ‘Ik vind zo de weg terug naar Hobbel zonder jouw aanwijzingen,’ Hij grijnsde vrolijk. Hij had thuis bij Myst de geur continu in zijn neus gehad, was er toen zo erg op gefixeerd, onbewust, dat hij het zelf nu nog kon herkennen en terug vinden. Dus liep hij dit keer iets vooruit, niet veel, onbewust bleef hij toch zoveel mogelijk bij Myst in de buurt. Enkele keren iets slomer lopend, dan weer met een kleine versnelling, maar foutloos wist hij toch de weg terug te vinden. Vrolijk glimlachte hij dan ook toen hij Hobbel zag staan. ‘Hmm, ik ben geweldig.’ Grijnzend keek hij om naar Myst, viste ondertussen rinkelend de sleutels uit zijn zak. Een half-uurtje later reden ze weer op de weg, dit keer wel Myst haar aanwijzingen volgend. Zijn blik ging uiteindelijk naar het kleine wijzertje dat aangaf hoeveel energie het ding nog had. Een lichte frons ontstond. ‘Eh, Myst.’ Klonk het toen droogjes. ‘Volgens mij,’ Een klein plofje was te horen, hij trok lichtjes een wenkbrauw op. ‘Is hij bijna op.’ Nogal lullig stuurde hij het ding, wat steeds langzamer begon te rijden, naar de kant toe tot dat ze stil stonden. Precies, heerlijk getimed, op de vluchtstrook. ‘Hm,’ Doorsneed hij uiteindelijk de stilte. Hij wierp een blik op zijn horloge, vervolgens op de weg voor hun. ‘Hij werkt op luchtmagie zei je, toch? Waar is het eerste oplaadpunt denk je?’ Hij draaide zijn gezicht naar Myst, deze geheel in de plooi met een iets droog tintje. Deed alsof hij zelf werkelijk geen benul had hoe je dit soort dingen op moest laden. ‘Ik heb geen Hobbel thuis,’ Vertelde hij haar nog maar voor de zekerheid. Heerlijk gebruik makend van het feit dat hij wist hoe hard Myst in luchtmagie faalde wilde hij is zien hoeveel ze wist van dít, is zien hoe stressbestendig ze was. :3

Ze knikte toen hij haar vertelde dat hij liever echt uit eten ging, ook goed. Haar moeder zou het sowieso betalen, en misschien legde ze zelf nog wel iets bij als ze het echt te duur vond om het geld aan haar moeder te vragen. Ze zou natuurlijk gewoon voor hen betalen, en dan later het geld aan haar moeder terug vragen, maar ze kon dan natuurlijk ook liegen over wat het gekost had, het iets minder maken. Ze had geen flauw benul waar ze zouden gaan eten, ze had eigenlijk ook geen idee of er iets in de regio was wat niet extreem duur of een snackbar was, haar ouders kozen altijd het restaurant uit. Ze bleef hem aankijken terwijl hij wegliep om zijn shirt te pakken, lichtjes in elkaar krimpend bij de duidelijke 'krak' die uit zijn vleugel kwam, het knakken van een gewricht was nou niet haar favoriete geluid. Haar ogen bleven nog even op de leegte hangen toen zijn vleugels met een flits verdwenen waren, daarna gleden ze weer naar zijn achterhoofd. Haar ogen schoten even over zijn lichaam terwijl hij een vage beweging maakte, maar toen ze zag dat hij daarna zijn shirt aantrok begreep ze het al; hij ging zichzelf opdrogen. Praktisch, luchtmagie. Ze glimlachte breed, het was leuk om hem er zo gebruik te van zijn maken, het hoorde gewoon bij hem, net zoals zijn ogen bij hem hoorden. Toen hij zich naar haar omdraaide kon ze daar dan ook in kijken, iets wat haar al brede glimlach nog meer verbreedde. Ze wendde haar blik af zodra ze zijn vraag hoorden en schudde licht glimlachend haar hoofd. Het diepzinnige, ongemakkelijke moment was verbroken, ze kon nu makkelijker van zijn ogen wegkijken, ze hadden niet meer de aantrekkingskracht die ze eerst wel hadden gehad. Alhoewel, misschien kwam dat ook wel gewoon omdat hij nu verder weg stond. Ze haalde zwakjes haar schouders op terwijl hij haar vertelde hoe saai hij haar wel niet vond. No problem, liever saai dan dood. Terwijl ze door het bos heen liepen dwaalden haar gedachten af naar haar droom, omdat hij het omhoog had gebracht natuurlijk. Langzaam vormde er dan ook een lichte blos op haar wangen. Ze waren nog geen twintig bomen voorbij, maar natuurlijk was ze al afgeleid. Verward keek ze op zodra hij een opmerking maakte waar ze eigenlijk niks van begreep. 'Mijn... wát?' Ze fronste lichtjes terwijl haar ogen hem wel vriendelijk aan bleven kijken, terwijl ze naast hem verder liep. Haar ogen knepen iets samen en haar wenkbrauwen trokken zich op toen hij verder sprak. Ohnee. Ik moet wel heel erg stinken. Haar ogen keken weg en heel onopvallend snufte ze even bij haar oksel, maar zelf vond ze toch dat ze niet stonk. Ze rook het niet eens. Hij moest wel veel beter kunnen ruiken dan haar om dat nog te ruiken. Luchtmagie, waarschijnlijk. Ha-ha, lucht. Ging er heel droog door haar hoofd, terwijl ze uit haar ooghoeken naar hem keek. Hij keek toch niet alsof hij haar vond stinken, maar hoe kon hij het anders ruiken? Ze had geen parfum of iets dergelijks opgedaan vanochtend, het bos rook veel te lekker om dat daarmee te verpesten. Dus volgde ze hem droogjes, wachtte als hij inhield, versnelde ook met hem mee. Ze bleef schuin naast en achter hem, zodat hij haar kon leiden zonder haar echt uit het oog te verliezen. Zonder ook maar een fout paadje in te slaan kwamen ze echt bij Hobbel uit. Damn, hij is goed. Ze keek met verwonderde ogen naar hem op terwijl hij verklaarde hoe geweldig hij was. In deze staat kon ze dat alleen maar beamen. Ze knipperde tweemaal en gaf daarna haar verlate reactie, eerst nog even te verbaasd om te kunnen praten. 'Ja, inderdaad.' Haar antwoord was zacht, en het had misschien heel fout geleken als ze op dit moment naar hem gekeken had, maar haar blik was alweer op de auto gericht, verbaasd dat hij die echt, door haar geur te volgen, gevonden had. T*ring, ik moet écht stinken. Droogjes stapte ze in en wachtte tot de auto gestart was met aanwijzingen geven. Het begin was nogal ingewikkeld dus er vormde zich niet echt een gesprek tussen hen, ze was te druk bezig met aanwijzingen geven. Zelfs als ze af en toe afgeleid raakte door zijn ogen of haar gedachten aan haar droom herinnerde ze zich er snel genoeg aan dat ze hier ook nog weg moesten komen, hoewel haar geweten het enige in haar was dat dat echt wilde. Ze had hier liever samen met hem gebleven, met hem naar de watervallen gekeken, met hem gepraat, gelachen, hem aangekeken... 'Volgende afslag rechts.' Wist ze nog net op tijd te zeggen en schudde daarna haar hoofd om het weer helder te krijgen, ze moest echt blijven opletten. Toen ze eenmaal op de grote weg zaten ontspande ze iets meer, tot hij plots haar naam zei. Ze hoorde zijn droge klank en keek hem aan, haar gezicht vrolijk hoewel haar ogen ook iets serieus hadden. Haar ogen schoten verwijd naar het metertje toe toen ze zijn woorden hoorde. Bevroren bleef ze ernaar kijken terwijl ze voelde hoe het voertuig langzaam uit rolde, hoe de motor afsloeg en hij hen droogjes nog recht op de vluchtstrook kreeg. Langzaam gingen haar ogen op oneindig, haar gedachten warrig. Wat nu? Hij... kan hij dit? Is dit... Zouden ze dit... Oplaadpunt... Luchtmagie... Haar gedachten werden steeds warriger en paniekeriger tot hij langzaam de stilte verbrak. In haar ogen was de paniek al te lezen, haar gezicht was nog vrij kalm. Nog vrij versteend eigenlijk, nog niet in staat om te veranderen. Ze knikte zwakjes terwijl ze zich langzaam bedacht hoe ver weg ook alweer het dichtstbijzijnde oplaadpunt was. Ver weg, in ieder geval. Dit was behoorlijk afgelegen. Zeker dertig kilometer... Oh god. Toen ze zijn gezicht haar kant op zag draaien in haar ooghoeken, draaide zijn ook langzaam haar hoofd, keek hem aan. Haar paniekerige ogen schoten snel over zijn gezicht, hoe kon hij in godsnaam zo kalm blijven? Het was een rámp! Hoe kwamen ze hier in godsnaam weg? Toen hij droogjes zijn woorden vervolgde, gezien zij nog niet terugsprak, opende ze haar mond. Na een seconde of vijf kwam er dan ook daadwerkelijk geluid uit, dat had even geduurd. 'Daar was ik al bang voor.' Piepte ze hees, haar stem bijna zo paniekerig als haar ogen. Dat betekende dus dat hij dit ding niet kon opladen. Dus dat ze vastzaten. In the middle of nowhere. Echt, helemaal temidden van niets. Er was een weg door een stuk natuur, de dichtstbijzijnde stad was zeker nog vijftig kilometer, het dichtstbijzijnde oplaadpunt minimaal dertig. 'K*t.' Piepte ze paniekerig, iets beters kwam er niets over haar lippen. Ze had geen idee hoe ze hier weg moesten komen, het was veel te ver om te lopen. Hoewel, het was natuurlijk haalbaar, maar het was heel warm, ze zou heel erg blaren krijgen van haar slippers, en ze had al dorst, en het water was op. Het was warm, ze kon zich geen nabije rivier herinneren, het was nog zeker vijf uur lopen, als ze niet door de warmte langzamer liepen. 'K*t.' Piepte ze nogmaals, terwijl haar ogen die nog steeds in zijn richting keken hem allang niet meer zagen. Haar ogen zagen twee uitgedroogde poppetjes op het asfalt, schroeiend in de zon. Oh nee. Oh nee. Uit het niets werd ze weer helder, bedacht ze zich iets. Ze greep met twee handen zijn arm die de koppeling vast had gehad beet, boog iets naar hem toe. 'Jij bent slim! Heb jij geen beter plan dan lopen?' Haar stem was heel hees van angst, maar ook iets hoopvol. Hij was ook echt slim, dus hij kon vast wel iets bedenken. Zijzelf was te zeer in de war door de paniek, ze kon nu niet helder denken, ze kon zich niet bedenken hoe ze levend hieruit zouden komen.

Nee, het meest voordehandliggende, het vliegen, kan ze niet zelf bedenken. Ze is in de war door de paniek, ja!

De blik in zijn ogen sprak boekdelen, ze hoefde hem maar één keer aan te kijken om te weten hoe alles nou precies in elkaar stak. Harder perste zijn lippen zich op elkaar bij de eerste reactie die hij kreeg vanaf haar kant. Hij kon er niks aan doen, het was ook gewoon zó grappig. De hese, angstige toon die werkelijk gemeend was. Hij wist dat hij het niet grappig hoorde te vinden, maar toch was het het. Myst wist ook echt van overdrijven, zó'n groot probleem was het nou ook weer niet. Als het werkelijk zo was had hij hun verplaatst via rook ificatie. Maar hij zei niks, liet Myst nog even in de ban van het idee dat ze werkelijk heel erg diep in de shit zaten. ‘Oje,’ Zei hij dan ook zachtjes, kon het niet helpen dat zijn droge commentaar over zijn lippen was gerold. Totaal óngemeend. Zodra ze nog een keer piepend haar eerdere scheldwoord herhaalde klopte hij haar zachtjes op het bovenbeen. ‘Blijf ademhalen Myst, heb je grotere overlevingskansen. Dat heb je nu wel hard nodig,’ Moedigde hij haar met dezelfde droge toon aan van net. Hij keek naar haar ogen terwijl ze niet naar hem keek, kon haast zien dat ze hele andere dingen zag als hem. Dat hele doemscenario's zich afspeelde in haar gedachte. In stilte bleef hij toekijken, nog steeds kostelijk geamuseerd door Myst haar reactie terwijl hij rustig en doodkalm wachtte op verderre reactie van haar. Uit het niets kwam het, draaide ze zich met een ruk naar hem om. Zo snel dat hij er zelf lichtjes van schrok. Hij knipperde dan ook enkele keren verward met zijn ogen toen hij voelde hoe haar vingers zich om zijn bovenarm klauwde. Kon het niet helpen dat zijn hart uit pure automatisme bij haar aanraking en tel sneller ging slaan. Een seconde tikte voorbij totdat hij besefte wát ze nou eigenlijk gezegd had en hij zijn blik weer kon ontspannen. Ik ben slim? Nog een droog moment waarbij hij haar alleen maar aan bleef staren, zijn blik alsof hij nog steeds niet begrepen had wat ze nou precies gezegd had. Een zacht geproest kwam diep vanuit zijn borst, verstoorde de stilte. Een tel ging voorbij tot dat hij opeens hard in lachen uitbarstte. De kleine ruimte van de auto vulde zich warm met het geluid ervan. Zijn hoofd draaide zich weg, zijn lach aangespoord door het droge en melige gevoel waar hij al de hele tijd in verkeerde. Myst haar reactie, haar uiteindelijke conclusie was gewoon zó mooi geweest. Met moeite wist hij zichzelf weer in bedwang te houden, wapperde nogal doelloos met zijn handen terwijl hij zichzelf probeerde te verontschuldigen en te verklaren. ‘Sorry.. ik.. dat zijn gewoon de zenuwen.’ Leugen, overduidelijk. Zijn schouders schudde licht onder de lach die hij nog steeds probeerde te bedwingen. ‘Eh.. nou.. ik,’ Een gegrinnik verstoorde de stilte. ‘Ik.. misschien vliegen?’ Hárd perste zijn lippen zich op elkaar en vertrok heel zijn gezicht om zijn lach opnieuw in te kunnen houden. Het idiootste van alle idioten ideeën. Nee, maar natuurlijk vloog hij even met Myst terug als een met luchtmagie oplaadbare auto ermee stopte, waarom ook niet? ‘Of..of..’ Piepte hij nu zachtjes en moeizaam onder de onregelmatige ademhaling. ‘Of ik laad hem gewoon even op,’ Heel zijn gezicht vertrok opnieuw bij het zien van Myst haar hoofd, haar gezicht, waarbij nu duidelijk doordrong dat hij zich voor de domme had lopen houden. ‘Oh, Myst, kom óp. Ik zit in het derde jaar van de studie luchtmagie, heb al zeven jaar mijn rijbewijs.. en dan denkje dat ik een auto niet kan ópladen? Volgens mij moet ík me juist beledigt voelen,’ Hij grijnsde haar vrolijk toe, duidelijk in een opperbest humeur. ‘Moment, zo terug.’ Hij opende de deur en stapte naar buiten. Binnen vijf minuten was hij weer terug, stapte weer in. Droogjes starte hij de auto opnieuw door eenmalig de sleutel een keer te kantelen. Met het welbekende zoemende geluid kwam het voertuig onder hun kont weer tot leven en keek hij met een vrolijke grijns opzij. ‘We kunnen ook wel gaan vliegen hoor, als je dat liever wilt.’ Stelde hij nog voor. ‘Nee?’ Vroeg hij dan ook. ‘Echt niet?’ Hij wilde wel zekerheid. ‘Dan niet,’ Hij richtte zijn blik weer voor zich uit toen hij het gaspedaal indrukte en de auto weer met snelheid liet toenemen. ‘Je gezicht was wel heel erg grappig,’ Moest hij toegeven. Hij keek met een brede glimlach opzij naar haar. ‘En lief enzo,’ Plakte hij er gauw aan toe voordat zijn woorden niet helemaal goed waren gevallen. Hij glimlach veranderde voor een kort moment in een brede grijns waarmee hij zijn gezicht ook weer weg draaide naar de weg toe. ‘Sorry Myst,’ Not. ‘Echt,’ Hmhm. Hij stak zijn hand uit en zette met een simpele druk op een knop de radio aan, dimde het geluid wel gelijk zodat hij nog gewoon met Myst kon blijven praten. De rest van de weg terug naar huis hield hij Myst bezig met het ervan overtuigen dat haar gezicht naast grappig er ook lief had uitgezien en kwam af en toe heel onsubtiel weer terug op haar droom door af en toe zomaar uit het niets te komen met vragen als 'Maar toen jij piano speelde, stond ik er dan naast?'. De reis terug ging bijna even snel als heen, genietend van de wind die door de autoraampjes heen gierde en grotendeels de hitte ontnam. ‘Lopen we dadelijk naar een restaurant? Ik heb eigenlijk geen zin meer om te rijden.. of is het te ver?’ Hij knalde het portier van de auto achter zich dicht en rolde met zijn schouders om zichzelf te ontdoen van zijn stijve rug. Hij had het niet op autorijden, twee uur werd al te lang. ‘We gaan gelijk door he?’ Vroeg hij nog een keer voor de zekerheid terwijl ze naar binnen liepen; zij door naar de woonkamer en hij door naar boven. Vijf minuten later kwam hij alweer beneden, wachtend op Myst. “Naar je zin gehad?” Had de voetstappen van Miranda al gehoord maar draaide nu pas zijn hoofd, hij glimlachte haar vriendelijk toe. ‘Zeker,’ “Mooi,” Vluchtig schoten zijn ogen over Miranda's schouder heen bij het zien van de beweging van Quenten die voorbij liep. Zijn ogen verkoelde iets maar de glimlach bleef staan, het kleine verschil in zijn blik was alleen op te merken als je echt goed keek. Gelijk schoten zijn ogen weer weg bij het horen van de maar al bekende voetstappen. Myst kwam aanlopen en de lichte verkoeling in zijn ogen was ter plekke verdwenen. Een brede glimlach kwam ervoor in de plaats. Geduldig wachtte hij tot dat Myst klaar was met haar ouders, begroette deze ook nog en stapte haar vervolgens weer achterna de deur uit. ‘Dus, waar gingen we ook alweer precies eten?’ Hopend dat ze hem meelooste naar een typisch Novaans restaurantje. Liep dit keer zonder rugzakje, had al het nodige weggepropt in de zakken van zijn zwembroek.

Toen hij begon te proesten fronste ze, wat viel er in godsnaam te lachen? En vervolgens barstte hij ook nog eens in láchen uit… wat wás er met hem? Haar ogen waren groot en er was een plooi tussen haar wenkbrauwen, ze snapte er niets van. Ze kneep haar ogen samen toen hij tegen haar begon te praten, zijn woorden waren niet erg overtuigend. Eigenlijk waren ze helemaal niet overtuigend, maar ze was nog niet helder genoeg om dat te beseffen. Heel langzaam werd er helder in haar hoofd wat de situatie was, terwijl ze verder luisterde en naar zijn op elkaar geperste lippen keek. Haar gezicht werd sterk verontwaardigd toen hij zei dat hij hem ook gewoon even kon opladen, en ze haalde haar arm omhoog om hem een knal te verkopen. Maar voor ze er echt kracht achter kon zetten zag ze zijn lach, zijn ogen, en haar arm viel slapjes naar beneden. Ze kón hem gewoonweg niet slaan, hoe graag ze het ook zou willen. ‘Weet ik véél!’ Schreeuwde ze verontwaardigd, en halverwege het laatste woord sloeg haar stem over. Hoe moest zij in godsnaam daar ook maar iets van af weten? Wist zij veel, ze wist eigenlijk vrijwel niks over luchtmagie, over auto’s, alleen maar wat ze mooie auto’s vond. Dure auto’s, voornamelijk. Toen hij de auto uitstapte bleef ze even in het niets staren, maar ineens proestte ze zacht, uit het niets, om haar eigen stomheid. Hij kon bijna álles met luchtmagie, waarom zou hij zoiets stoms dan niet kunnen? Ze moest echt meer vertrouwen in hem leren hebben. En natuurlijk, zodra hij de auto startte, deed het stomme ding het gewoon weer. Ze schudde lichtjes met haar hoofd terwijl hij langzaam de auto van zijn plaats bracht. Ze trok een wenkbrauw naar hem op, gaf verder geen reactie op zijn droge plagerijtjes, nu was het wel leuk geweest. De rest van de weg ging ze door met sarcastisch reageren op zijn overtuigingen dat als ze doodsangstig keek dat ze dan ook nog best lief was, en zijn vragen over haar droom ontwijken. Soms floepte de woorden er bijna uit, maar door zijn supervrolijke gezicht was ze snel genoeg weer erbij met haar hoofd, zodat ze uiteindelijk toch niets losliet over haar droom. De reis ging snel, met Sam praten was altijd iets dat de tijd sneller liet gaan, iets waar ze vrolijk van werd. ‘Lopen, het is hier vlakbij. Hooguit een halfuurtje.’ Vertelde ze hem terwijl ze haar portier opende en soepel uit de stoel omhoog kwam. Ze liep voor hem uit het huis in, eerst naar de woonkamer om haar portemonnee te pakken. ‘Jep. Even spulletjes pakken.’ Ze glimlachte kort achterom voor ze de woonkamer in liep, haar portemonnee ergens op een klein tafeltje vindend. Dat ging sneller dan normaal. Ze glimlachte lichtjes in zichzelf en draaide zich daarna om naar de trap, ze moest boven nog even haar handdoek pakken. Ze liep haastig de trap op, wilde Sam niet laten wachtten. Ze propte alles in een zilverkleurige handtas, dezelfde die ze ook mee had toen ze bij hem op bijles kwam. Ze trok een kort, wit blazertje aan over haar lavendelblauwe jurkje, het zou vanavond misschien wel frisjes zijn als ze nog terug moesten lopen. Maar het paste er niet meer bij in haar tas, dus trok ze hem maar gewoon aan. Ze kwam in haar hobbel-hobbel pas de trap af, het leek op huppelen maar dan de trap af. Ze glimlachte vrolijk naar hem terug zodra ze Sam aan keek, liep de laatste treden iets rustiger de trap af om zijn blik niet te verliezen. Daarna keek ze om naar haar ouders. ‘Mam, pap, wij zijn eten halen. Daarna gaan we zwemmen, we zijn voor twaalven thuis.’ Ze glimlachte breed naar haar moeder en keek daarna ook haar vader aan, hoewel haar glimlach wel iets betrok bij zijn gezicht. Ze liep voor Sam de deur uit, maar hield daarna haar pas in zodat ze naast hem kwam te lopen. ‘Oh, we gaan naar Chero in Viana. Chero is een klein restaurantje, hopelijk is het niet al te vol. Als je het vervelend vind om in een vol restaurantje te zitten kunnen we ook naar iets anders gaan, maar dat zien we daar wel. Ze spreken trouwens de Algemene Taal niet, alleen Novaans, dus ik zal al het bestelwerk doen.’ Haar ogen twinkelden lichtjes, ze sprak met haar ouders ook gewoon de Algemene Taal, alleen van school kende ze Novaans. Kinderen werden op Nova bijna altijd tweetalig opgevoed, om zo te zorgen dat ze niet voor altijd vast zaten op deze planeet. Bijna iedereen sprak thuis gewoon de Algemene Taal, Novaans was alleen een vak voor de kleinere volkdorpjes en je leerde het op school. Terwijl ze al snel het legere gebied verlieten en bij de dorpjes kwamen, glimlachte ze vrolijk naar iedereen die langs liep en vervolgde een lichtzinnig gesprek met Sam. ‘Het is hier rechts.’ Ze sloeg de hoek om en werd gelijk vrolijk begroet door de ober die buiten bediende. Hij kwam op haar afgelopen en sloeg zijn armen om haar heen, keek over haar schouder Sam onderzoekend aan om haar vervolgens weer los te laen. “Jeetje, Myst, jou heb ik ook lang niet gezien!” Myst glimlachte breed naar de jongen, hij was ongeveer een jaar ouder en had bij haar in de klas gezeten tot ze besloten had naar de academie te gaan. ‘Yoran! Nee inderdaad… Alles goed met je?’ “Ja prima!” Zei de jongen met een brede glimlach op zijn gezicht, zijn ogen twinkelden. “En met jou dan?” Ze haalde haar schouders op en grijnsde terug. ‘Wanneer gaat het niet goed met mij?’ Ze knipoogde naar de jongen. “Binnen of buiten?” Ze keek even om naar Sam, keek even in zijn ogen. ‘Binnen.’ Besloot ze, ze zat liever iets rustiger. Helaas had ze dat verkeerd, want ze volgde hem naar een van de weinige tafeltjes die nog vrij waren, een vrij klein tafeltje. Binnen was het schemerig belicht en sfeervol ingericht, warm en gezellig. ‘Dankjewel.’ Zei ze tegen Yoran, terwijl ze ging zitten. Ze trok haar blazertje uit, glimlachte naar Sam. “Ik moet nu weer naar buiten, sorry. De ober komt zo jullie bestellingen ophalen.” Hij keek haar licht spijtig aan. ‘Geeft niets.’ Ze glimlachte en zwaaide wat vaagjes en keek daarna Sam weer aan. ‘Zat bij me in de klas.’ Mompelde ze zachtjes, en ze keek hem licht glimlachend aan. Ze legde haar handen rustig op tafel en keek even rond, voor ze weer bij zijn ogen uit kwam. Ze bekeek de warme kleur erin, haar ogen ook warm en licht, hopend dat hij het niet vervelend vond dat Yoran hen even had onderbroken. Ze bleef hem enkele seconden aankijken, waarna ze haar mond opende om iets te gaan zeggen. “Benvenuti.” Sprak een warme stem, en in een ruk draaide haar hoofd naar de vriendelijke ober. Ze glimlachte naar de man, leuk om weer eens iemand écht Novaans te horen spreken. ‘Buonasera. Volgio due Coca Cola, per favore?’ Ze keek even twijfelend naar Sam. ‘Cola is goed?’ Ze knikte toen hij haar woorden beaamde en glimlachte daarna weer naar de ober die vervolgens weg liep. Ze draaide haar hoofd weer naar Sam, haar ogen vrolijk in de zijne. ‘Dus, wat doen we? Drie gangen? Twee? Twee is voor mij wel genoeg. Dan neem ik hoofdgerecht, ijs en koffie ofzo.’ Ze trommelde lichtjes met haar vingers op de tafel terwijl ze wachtte op het drinken. Ze schoof hem een kaart onder zijn neus, maar trok het ook snel weer terug. ‘Je begrijpt er toch niets van. Zal ik je iets aanraden? Ze hebben heerlijke Spaghetti alla Carbonara hier. Die neem ik ook, denk ik.’ Toen de ober het drinken kwam brengen pakte ze het glimlachend aan en begon weer te praten. ‘Vorrei ordinare. Voglio due spaghetti alla carbonara, con una brocca d'acqua, per favore.’ Ze knikte naar de man toen hij haar bestelling herhaalde. ‘Sì.’ Daarna richtte ze zich weer op Sam, die man zou snel genoeg verdwijnen. Maar al snel richtte ze haar blik naar beneden, op haar handen. Haar wangen kleurden licht, haar ogen werden ietsje donkerder dan ze de rest van de dag waren geweest. Ze murmelde zachtjes, alleen voor hem verstaanbaar. ‘Er gaan geruchten op school over een meisje dat leraren… verléíd, om hogere cijfers te krijgen.’ Ze schudde lichtjes met haar hoofd en haar wenkbrauwen bewogen sarcastisch omhoog. ‘Okee, ik heb dan wel bijles van iemand die ik graag mag, maar ik manipuleer geen mensen voor mijn cíjfers.’ Héél graag mag. Haar ogen vlogen kort omhoog naar zijn gezicht om zijn stemming te peilen, maar al snel keek ze weer naar haar vingers, die zenuwachtig aan elkaar pulkten.


F L U T P O S T

Zijn blik schoot gelijk op, afgeleid uit hun gebabbel over koetjes en kalfjes, toen Myst hem er op wees dat hij hier het rechter paadje in moest slaan. De stemmen drongen zich gelijk een stuk heftiger op, het onduidelijk murmellende geluid van allerlei gesprekken door elkaar. Normaal gesproken was zijn aandacht naar het gebouwtje zelf gegaan, de tent die ze runde en hoe het eruit zag, dit keer was dat niet zo. Scherp vloog zijn blik naar een jongen die Myst uit het niets om de hals vloog, iemand die haar duidelijk kende. Hij keek zonder moeite terug zodra deze hem ook aan keek, liet zijn blik niet los tot dat deze hem weer richtte op Myst. Net zoals de jongen bij hem had gedaan ging zijn blik onderzoekend over zijn gelaat, besefte toen pas waarmee hij bezig was en fronste vermoeid zijn wenkbrauwen. Doe. Normaal. Waarom gelijk zo vijandig tegenover mensen die hij geen eens kende? Jongens die met Myst omgingen? Hij had er helemaal het recht niet toe om zich zo te voelen. Nu ernstig geïrriteerd door zichzelf draaide hij zijn blik weg, luisterde nog maar met een half oor. Beleefd ongeïnteresseerd. Pas bij het horen van de vraag of ze liever binnen of buiten zaten draaide hij zijn hoofd weer terug. Zijn blik gleed gelijk door naar Myst, zag dat ze al naar hem keek. Met moeite wist hij een lichte glimlach te onderdrukken, een glimlach die hij moeiteloos omhoog had laten komen als ze alleen waren geweest. Maar wat zou de jongen wel niet denken? Dus keek hij haar maar aan, nam alleen al genoegen met de korte blik van haar heerlijke ogen. Toen Myst haar blik weer afwendde deed hij dit ook en keek kort naar de jongen om deze hierna naar binnen toe te kunnen volgen. Pas toen ze echt bij het tafeltje waren en ze op het punt stonden om te gaan zitten zag hij pas hoe minuscuul en wiebelig het ding was. Hij trok afwezig een keer een wenkbrauw op, had hiervoor rond gekeken. Zijn blik nieuwsgierig gericht op gerechten van mensen die al aan het eten waren. Nadat Myst zat schoof hij zelf ook aan tafel, voelde al gelijk hoe zijn knieën tegen de hare aandrukte toen hij ook maar íétsjes aan wilde schuiven. Ongemakkelijk rechtte hij zijn rug, sloeg heel het gesprek over wat zich plaats vond tussen Yoran en Myst. Onhandig ging hij iets verzitten, probeerde zijn benen in zo'n hoek neer te zetten dat hij Myst er niet mee lastig viel. Gelijk schoot zijn blik naar haar toe toen deze haar aandacht weer tot hem richtte. ‘Aha,’ Zei hij zachtjes waarbij een licht glimlachje omhoog kroop. Het kon tenslotte erger. Zonder moeite hield hij haar blik vast, liet zijn ogen in de hare liggen. Zijn gezicht ontspannen, op het kleine, flauwe, nauwelijks opmerkbare glimlachje na. Afgeleid keek hij op, herkende het doordrenkte Novaanse accent van de man die hun in het Novaans begroette. Maar daar bleef het bij, hij had nog net de begroeting kunnen ontcijferen maar toen Myst ratelend begon trok hij vragend en vol onbegrip lichtjes een wenkbrauw op. Gaf het vervolgens maar op. Hij knikte maar gewoon op Myst haar vraag, het maakte hem niet zoveel uit wat hij te drinken kreeg. Hij wilde net het kaartje van haar aanpakken wat ze hem toereikte, tot dat ze het opeens terug trok, nog voordat hij zijn vingers er rond omheen had kunnen sluiten. Vragend keek hij naar haar op, begreep niet waarom ze dit deed. Vervolgens trok zich arrogant één wenkbrauw op, overdreven. ‘Ik kan heus wel een béétje Novaans, na ongeveer twintig vakanties hier naar toe. Laat me het nou 's proberen,’ Stiekem ergens alsnog hopend dat de algemene taal er gewoon in kleine lettertjes onderstond. In de meeste restaurant waar hij heen ging met zijn ouders was dit wel het geval geweest. Hij trok de kaart weer uit Myst haar handen, draaide hem zijn kant op en sloeg hem open. Zijn blik gleed over de regels tekst, de gerechten die er stonden. Enkele woorden herkende hij. Zo kon hij nog net onderscheiden op welke bladzijde de gerechten met vis stonden, en op welke de gerechten met vlees. Maar daar bleef het bij. ‘Hmm, nee. Ik denk dat ik de gegrilde tonijn neem,’ Zei hij vol overtuiging, alsof hij het zo net opgelezen had van de kaart. Hij keek op naar Myst, ze kon, als ze een beetje oplette, wel zien dat hij de bladzijde met voorgerechten voor zijn neus had. ‘Hebben ze dat hier?’ Vroeg hij erna, waarna een vrolijke grijns doorbrak. Hij keek op naar de ober toen deze weer terug kwam om hun bestelling op te nemen en gaf de kaart vervolgens netjes af. Hierna gleed zijn blik weer terug, keek onderzoekend naar haar gezicht. Een tijdje keek hij haar zo zwijgend aan. ‘Je hebt toch niet stiekem iets anders voor me besteld, hè?’ Vroeg hij toen, zijn mondhoeken krulde zich lichtjes om. Afgeleid schoot zijn blik van Myst haar gezicht weg, gericht op harder gelach ergens rechts achterin de zaak. Past toen hij Myst haar stem weer hoorde blikte hij gelijk weer terug, zag nu pas haar verkleurde wangen. Nieuwsgierig naar haar woorden boog hij zich ietsjes naar voren door middel zijn onderarmen op het kleine tafeltje voor hem te leggen. Maar toen hij eenmaal door had wát ze zei verstijfde hij enigszins. Hij staarde naar Myst die niet terug keek. Wat wilde ze daarmee zeggen? Wilde ze daar überhaupt wel iets mee zeggen? Bloosde ze daarom? Het voelde alsof zijn hart verkrampte om vervolgens het oude tempo weer te hervinden en daarna niet meer te stoppen met het herwinnen van snelheid. Vlug schoot er een glimlachje bij hem omhoog, niet bepaald gemeend, bij het horen van de woorden die volgde. Zijn blik schoot weg, omlaag naar het tafelblad voor hem. Waarom begon ze hierover? En waarom... wáárom moesten zich nu opeens allemaal gedachtenkronkels zich aan hem opdringen waar hij veel liever níét aandacht als hij in Myst haar bijzijn was? Hou op, hou op, doe normaal. Met moeite wist hij foute opmerkingen in te slikken. Zag al voor zich hoe hij toch deze eruit zou laten rollen om er vervolgens om te lachen, te doen alsof het onderwerp hem veel lichter viel en zo dingen subtiel over te brengen... Doe. Normaal. Ze is zestien. Hij schraapte lichtjes zijn keel, probeerde zijn houding te hervinden. ‘Er leven wel meer rare mensen in dit universum,’ Mompelde hij zachtjes waarna hij weer naar Myst opkeek en haar een vaag glimlachje gaf. Maar zijn glimlach verdween al gauw weer, liet hierna een ongemakkelijke stilte ontstaan. ‘Maar ja, als zij daar behoefte aan heeft.’ Begon hij uiteindelijk. ‘Ik vind het eerder fout van de leraren als het haar nog lukt ook,’ Maakte hij zijn zin af. Hij keek haar niet aan, keek haar expres niet aan. Wat hij zelf zei was waar, zo dacht hij er over. Maar waar was híj dan in godsnaam mee bezig? Waarom zat hij hier in een overvol restaurantje aan een piepklein tafeltje met Myst en genóót ervan? Het was dan wel een stuk onschuldiger en lang niet zo erg als dat andere kind... maar was het uiteindelijk niet even erg? Zijn blik schoot in de richting van een man die borden hun kant opdroeg. Hij trok zijn servet weg, boog lichtjes naar achteren en keek neer op zijn bord. Kritisch gleed zijn blik erover heen om vervolgens nieuwsgierig door te glijden naar het bord van Myst. ‘Eetsmakelijk,’ Wenste hij haar toe terwijl hij zijn eigen bestek pakte. ‘Maar alsnog,’ Vervolgde hij gelijk zijn zin. ‘Zoals je zei, het zijn geruchten. Ik heb er zelf altijd een beetje moeite mee om werkelijk te geloven dat dat soort mensen bestaan,’ Gedwongen zaten ze nu allebei wat meer voorover gebogen naar hun eigen bord toe. Bracht zo de eerste hap naar zijn mond. ‘Zo begrijp ik ook niet,’ Hij slikte zijn hap eten door. ‘Dat iedereen zo'n haat heeft tegen Master Savador.’ Hij blikte omhoog naar Myst, iets vragend, alsof hij ook aan haar vroeg of ze zo'n hevige wrok koesterde tegen de man. Moeiteloos wist hij uiteindelijk het gesprek om te buigen, had het liever niet met Myst over zulke ongemakkelijke onderwerpen. Het was alsof ze het nog eens in zijn neus wreef dat het allemaal niet kon, pijnlijk haast. En ja, hij wist het nu onderhand wel. Hij liet zijn elleboog op de tafel rusten terwijl hij at, maar kwam een stuk minder toe aan het eten dan dat hij gewend was. Myst bleef door babbelen, en zolang zij het niet deed, deed hij het wel weer. Het duurde weer even voordat hun lach weer geheel terug kwam, het onderwerp van net geheel vergeten. Haar lach, heerlijk vrolijk en helder, stak hem aan en bracht hem terug in zijn goede humeur. Hij vertelde verhalen aan haar, luisterde weer naar die van haar. ‘Vroeger was ik echt een verwend nest, ik spuugde mijn eten uit als ik het niet lekker vond.’ Hij grijnsde vrolijk, ‘Maar hier, proef,’ Gebood hij haar terwijl hij zijn vork haar kant oprichtte, haar een stukje van zijn vlees voor houdend. Ze kon er duidelijk niet onderhoud, propte het ding bijna ín haar mond. Zijn blik gericht op haar lippen, een vrolijke grijns ontstond toen ze eenmaal hapte. Hij bracht zijn vork weer terug, liet zijn blik omhoog glijden naar haar ogen en glimlachte lichtjes. Ze zaten ondertussen zover als het kon naar elkaar toe gebogen, beiden met hun ellebogen leunend op de tafel. ‘Spuug 't maar uit als je het niet lekker vind, ben d'r aan gewend,’ Zijn glimlach veranderde weer in een grijns. Had zelfs niet meer door dat hun benen onder de tafel tegen elkaar aandrukte. ‘Spreken trouwens veel mensen hier op Nova nog puur Novaans? Of gaat het al maar richting de algemene taal?’ Vragend keek hij haar aan. Als hij op Nova was, waren het toch meer de toeristische plekken waar uiteraard iedereen een vloeiend mondje van de algemene taal bezat. Maar op Puffoon was het anders, dan was je als Novaanse echt behoorlijk de l*l als je in verkeerde streken kwam. De algemene taal had hij dan ook pas aardig onder de knie gekregen toen hij gedwongen werd het te gebruiken eenmaal op de universiteit. Toen de borden eenmaal waren weggebracht en de ober te snel, naar zijn idee, alweer terug kwam met de kaart waar ook het dessert op stond kreunde hij zachtjes. ‘Ik zit vol,’ Klaagde hij. ‘Hebben ze iets met chocola?’ Hij had dit keer niet de moeite genomen om de kaart open te slaan, keek in plaats daarvan vragend naar Myst. ‘Chocolade fondue...’ Opnieuw een zachte kreun, wist duidelijk niet wat hij moest. ‘Dat vult zo erg,’ Hij luisterde met een lichte glimlach naar haar redenering dat het nagerecht voor twee personen was en dat ze beloofde minstens driekwart op te eten. Een kort moment dat hij na, ‘Best,’ Zei hij uiteindelijk. ‘Maar je eet wel driekwart op.’

Wedden ik haal u in wat flutheid betreft 8D
Onder de 2000 btw o3o

Ze probeerde er niet op te letten dat hij naar haar toe boog, toch greep haar hart naar de volgende versnelling. Tijdens de stilte die er viel keek ze één keer naar hem op, maar zijn verwarde blik deed haar snel haar ogen weer op het tafelblad richten. Toch ging ze iets rechter overeind zitten, ontspande haar handen weer. Ze zuchtte toen ze zijn woorden hoorde. Je moest eens weten… Leerlingen die een crush hebben op hun leraar zijn ook niet echt gezond. Dat meisje heeft tenminste nog een achterliggende reden. Ze schudde lichtjes met haar hoofd maar gaf verder geen reactie op zijn woorden, haalde met een zwak glimlachje haar schouders op. ‘Ach.’ Mompelde ze zachtjes waarna ze hem pas weer aankeek, maar ze zag dat zijn ogen niet op haar gericht waren. Zodra ze zijn hoofd weg zag schieten, duidelijk ergens op gefocust, keek ze ook om. Ze zag de ober aankomen en legde haar servet over haar schoot heen, hopend haar jurkje schoon te houden. Ze sloeg snel haar laatste slokken cola achterover, had bij het eten liever wijn. [Komtiedan8D] ‘Un bicchierre di vino locale, per favore.’ Ze keek even snel Sam’s kant op, maar hij had zijn cola nog niet op. Ze glimlachte nog even vriendelijk naar de ober en richtte zich toen op het eten. ‘Jij ook.’ Ze keek even met twinkelende ogen naar hem op, voor ze op typisch Novaanse wijze haar spaghetti soepel in haar mond liet verdwijnen. ‘Maar toch, geruchten bestaan niet voor niets. Er zit altijd een kern van waarheid in.’ Ze trok even een halve glimlach op haar gezicht, voor ze weer een hap in haar mond liet verdwijnen terwijl ze over haar eten gebogen naar hem keek, langzaam kauwend en luisterend naar zijn woorden. Ze glimlachte tijdens het kauwen toen ze zijn woorden hoorde. Ze slikte kalm haar hap door, wachtte nog enkele tellen voor ze een antwoord had geformuleerd dat haar gevoelens goed zou weerspiegelen en begon toen kalm te praten terwijl ze een volgende hap eten op haar lepel deed. ‘Ik heb niets tegen hem. Ik heb medelijden. Die arme man moet echt eens een kliniek voor zijn rug gaan bezoeken. Ik zou hem nog best willen doorverwijzen naar een kennis van mijn vader, een van de beste medisch specialisten op dat gebied.’ Haar mond werd iets droevig uit medelijden, maar al gauw daarna sneden ze een vrolijker onderwerp aan. Nadat ze iets over haar kindertijd gehad hadden begon hij ook. Ze glimlachte zo breed als ze kon met een hap eten in haar mond. ‘Serieus? Gatverdamme.’ Ze trok een wenkbrauw op en schudde lachend haar hoofd. Toen zijn vork ineens erg dichtbij kwam keken haar ogen even scheel naar het ding voor ze hem aan keek. ‘Maar ik lust geen vis.’ Pruttelde ze eerst, waarna ze koppig als een klein kind heel wijd haar mond open deed en haar ogen wegdraaide. Ze hapte het van de vork af en moest moeite doen om zich niet aan een kinderlijk verlangen te gaan kokhalzen over te geven, hield haar gezicht vrij neutraal. Nadat ze het doorgeslikt had, natuurlijk ging ze het niet uitspugen, zij was tenslotte wel opgevoed, bleef het enkele tellen stil. ‘Bah.’ Kwam er droogjes, uit het niets, als enige commentaar op de vis. Het omschreef alle gedachten die ze net in haar hoofd had gehad, dus meer hoefde ze ook niet te zeggen. Ze zat intussen al vrij vol, had bijna haar spaghetti op, maar schoof haar bord iets naar voren en legde haar vork en lepel zo op het bord neer dat het ‘klaar’ uitbeeldde. Ze keek weer naar hem op, pakte haar wijn en nam heel vrouwelijk een slok, haar pink niet tegen het glas aan. Haar glas was inmiddels bijna leeg, en eigenlijk lustte ze nog wel een wijntje. Maar ze had eigenlijk geen idee hoe hij over alcohol nadacht. Ze was heus niet aangeschoten, laat staan dronken, van twee volle glazen wijn, maar toch. Ze besloot het niet te doen, wilde het risico niet nemen dat hij haar zou aankijken alsof ze een alien was. Ze glimlachte om zijn woorden, hij had haar natuurlijk Novaans horen spreken. ‘Iedereen die op school heeft gezeten spreekt over het algemeen de algemene taal. Novaans wordt alleen in de kleine ouderwetse dorpjes nog gesproken. Sommige mensen leren het van huis uit, maar vrijwel alle scholen geven de lessen in de Algemene taal. Ik kreeg Novaans op school, hoewel ik met beide talen opgegroeid ben. Mijn ouders spreken meestal de algemene taal, maar soms springt vooral mijn moeder nog wel eens terug. Zomaar uit het niets. Of komen er woorden tussendoor.’ Ze rolde vrolijk met haar ogen en haalde luchtig haar schouders op. Ze zag dat hij ook klaar was, en binnen mum van tijd was de ober er om hun borden op te halen. Ze zei niets tegen hem, de dessertkaart zou snel genoeg komen. ‘Grazie.’ Daarna richtte ze zich op de kreunende en miepende Sam. ‘Niet zo zeiken.’ Glimlachte ze. Ze opende de kaart, hoewel ze bijna uit haar hoofd kende wat erop stond. ‘Chocolade fondue is lekker.’ Ze glimlachte nog breder toen ze zijn verdere gemiep aanhoorde. ‘Het is een nagerecht voor twee personen, dus we kunnen het delen. En als je niet zo veel op kan, het is heerlijk hier, dus ik eet wel driekwart. Ondanks dat ik ook vol zit, maar ik zal me wel weer opofferen.’ Haar glimlach veranderde in een brede grijns terwijl hij haar woorden beaamde. Ze sloeg de kaart dicht en keek naar de ober, het werd inmiddels rustiger in het restaurant, dus niet veel later stond hij al glimlachend aan haar zijde. “Avete una scelta da fare? “ ‘Voglio ordinare la fonduta di cioccolato, per favore.’ Haar Novaans was vloeiend, moeiteloos, het lag in haar natuur. Daarna richtte ze zich weer op Sam, keek de vriendelijke ober niet na. ‘En op Puffoon? Zou ik het daar kunnen overleven zonder jou, Eph of Laurens?’ Haar ogen waren warm, keken nieuwsgierig naar zijn gezicht. Ze babbelde voort met hem tot er een minifontein van gesmolten chocolade met sterke drank aankwam, en daarnaast een prachtig zilveren schaaltje met aardbeien, ananas, druiven, banaan, appel en marshmallows op hun tafel werd neergezet. “Possa tu e il tuo ragazzo godervi il vostro dessert." Myst kleurde licht en probeerde vriendelijk te blijven glimlachen in plaats van stom te gaan giechelen. ‘Egli non è il mio ragazzo, ma grazie.’ Daarna richtte ze zich, nu toch wel met een flinke kleur, op het dessert. ‘Smakelijke voortzetting.’ Mompelde ze zachtjes, haar stem trilde licht. Ze probeerde zo normaal mogelijk een van de twee vorkjes te pakken en een aardbei in de warme chocolade te dopen. Haar ogen werden nog warmer van uitstraling dan eerder, maar dit kon ook door de blossen op haar wangen komen. [Sorry ] Maar zijn vraag was natuurlijk onvermijdelijk, en vervolgens bloosde ze nog dieper. ‘Hij zei dat hij hoopte dat ik en mijn vriend van ons dessert zouden genieten.’ Haar stem was zacht, een beetje hees en niet veel meer dan een fluistering, terwijl ze strak naar het stukje banaan op haar vorkje keek, dat bijna droop van de chocolade. Na een aantal tellen kwam ze uit haar bevroren pose en stopte het in haar mond, waarna haar ogen weer naar Sam draaiden, de kleur nog niet verdwenen op haar wangen. ‘Banaan met chocola is lekker.’ Merkte ze droogjes op, en stopte met een vrolijk maar klein glimlachje nog een stukje in chocola gedoopte banaan in haar mond, waarna ze met twinkelende ogen naar hem op keek. Van chocola werd ze vrolijk, die werking had het nou eenmaal op mensen en vooral op vrouwen. Ze deden absoluut niet zuinig met de chocoladefondue, vooral Sam niet. ‘Ik dacht dat ik driekwart moest opeten? Het lijkt er meer op dat jij dat doet, als je zo doorgaat.’ Ze lachte vrolijk en at rustig verder. Uiteindelijk was het op, geen chocola en geen fruit meer, het was precies genoeg geweest. Myst zat erg vol, dus leunde ze achterover om een beetje uit te buiken. Zodra de ober kwam ging ze weer iets rechter op zitten, keek hem vriendelijk aan. ‘Ik neem aan dat we nu gaan?’ Zei ze met een schuin oog naar Sam, doelend op dat ze ook nog gingen zwemmen. Ze hield niet zo van natafelen, aan tafel zitten was überhaupt niet zo haar ding. ‘Vorremmo pagare adesso, per favore.’ Ze liet haar adem langzaam tussen haar lippen door ontsnappen, ze had net niet teveel gegeten, anders was ze nu misselijk geweest. Ze zette haar ellebogen op tafel en vlocht haar vingers door elkaar om er vervolgens met haar kin op te steunen, haar ogen in de zijne. Ze verloor haar concentratie, bleef ongegeneerd kijken hoe zijn prachtige warme ogen bewogen, vrolijk. De tijd leek niet voort te bewegen, geluiden om hen heen leken te verstommen. Het enige wat ze nog waarnam waren de prachtige kleur en de warme uitstraling van zijn ogen. Haar hart versnelde iets, haar blossen keerden weer in lichtere versie terug. Toen de ober plots aan hun tafel stond keek ze dan ook verschrikt op, maar hij legde alleen maar een mapje neer en vier zuurtjes. Verstoord knipperde ze tweemaal met haar ogen om daarna een beetje stommig naar het mapje te kijken, en daarna de ober een zwak glimlachje te schenken. Langzaam draaiden haar ogen weer naar Sam, haar handen pakten afwezig een zuurtje stopte hem in haar mond.

[Jij en flut? :’D Dit kun je niet evenaren. ^^]

‘Hmm, hangt er van af. Volgens mij lijk je me sowieso al niet het type om de veilige toeristische plekken te verlaten op Puffoon, dus dan overleef je het wel.’ Hij grijnsde haar plagend toe. ‘Maar als je daar buiten komt. Puffoons wordt letterlijk overal gesproken, het is meer de algemene taal die echt aangeleerd moet worden. Bij grotere steden zijn steeds meer scholen die het als vak geven, maar ga je verder het land in dan kom je het een stuk minder tegen. Ik zelf heb ook jaren lang enkel Puffoons gesproken, tot dat ik naar de Universiteit en ik gedwongen werd. Boeken van Nova werden onder mijn neus geschoteld, enkel vertaald in de Algemene Taal. Ik had geluk dat ik het als vak heb gehad als school, sommige hadden echt problemen ermee.’ Legde hij haar uit met een lichte, scheve glimlach op zijn lippen. Het was nu nog wel duidelijk in zijn woorden te horen dat hij de Algemene Taal niet van jongs af aan met de pap lepel erin gegoten kreeg. De ie's waren uitgerekt en hij had de neiging om de u's uit te spreken als oe's, zijn G's waren onduidelijk of zacht. De woorden kwamen er niet vloeiend uit, maar statig en een tikkeltje bekakt. Af en toe kon hij het niet helpen dat lidwoorden over sprongen op het Puffoons, of als de discussies heftiger werden hele zinnen eruit flapten in de onverstaanbare taal voor andere mensen die afkomstig waren van andere planeten. Maar hij sprak het nu zoveel, werd er toe gedwongen op de school waar iedereen werd toegelaten, dat hij er een aardig mondje van had en zich wist te redden met de taal. Grammatica fouten waren er nog wel, maar nauwelijks. Uit zichzelf had hij altijd al aanleg gehad voor leren met daarbij een aangeboren leergierigheid, zodat zelfs vreemde er gemakkelijker en sneller bij hem in gingen. Maar het scherpe, bekakte Puffoonse accent bleef duidelijk hoorbaar, zoals dat ook niet meer zou veranderen. Vanzelf week hij iets achteruit toen de ober weer terugkwam en een gevulde schaal met lage randen vol lekkers op tafel neerzette, gevolgd door een klein fonteintje van vloeibare chocolade. Zijn blik was teruggeschoten naar de ober toen deze sprak en automatisch haalde hij een vriendelijke glimlach voor de man omhoog die hij totaal niet verstond met zijn gelikte Novaans. Hierna pas keek hij weer naar Myst, waarbij zijn blik automatisch op haar bleef hangen. Nieuwsgierig bekeek hij haar, zich afvragend wat de lichte blossen en haar versnelde hart had toen veroorzaken. Iets wat de man had gezegd, dat was duidelijk. Hij probeerde haar blik te vangen en zo zwijgend aan haar te vragen wat er was, maar ze weigerde hem aan te kijken. Dus uiteindelijk was hij gedwongen het te vragen, ‘Wat zei hij?’ Te nieuwsgierig. Stilletjes bleef hij Myst aan kijken, voor een moment te stomverbaasd om werkelijk in één keer te beseffen wat de ober had gezegd. Aha. Hij bekeek Myst opnieuw. Vandaar haar blossen. Hij kon het niet helpen dat er bij hem vanzelf ook een licht onbehagelijk gevoel omhoog kroop, waarvan de grootste oorzaak Myst haar reactie was geweest. Haar rode wangen, haar heerlijke blos. Stijfjes ging hij iets verzitten, schoot er een lichte, ongemakkelijke grijns over zijn gezicht, waarvan, als je goed keek, kon zien dat hij zenuwachtig was. ‘Eetsmakelijk,’ Mompelde hij nog zachtjes, veel te laat. Hij pakte ook zijn vorkje, zijn blik niet meer gericht op Myst terwijl hij ook zwijgend aan de chocolade fondue begon. Weggezonken in zijn eigen gedachten prikte hij een druif. Dus, ze worden aangezien als een stelletje. Fijn. Viel het dan zo erg op hoe hij naar haar keek? Hij dacht juist dat hij het wel goed in de hand had, veroorloofde zich alleen uitgebreide blikken op momenten dat niemand in de buurt was en zij haar blik de andere kant uit had gericht. Maar hij had zelf totaal niet door hoe hij sowieso al naar haar keek, dat je dan al aan zijn blik kon zien dat hij heel wat meer zag dan alleen een simpel meisje met opvallend groene haren. Hij zag haar duidelijk in een heel ander licht [haha], op een manier dat hij helemaal niet hoorde te doen. Haar heerlijke ogen, waar hij keek op keer stilletjes ontzettend veel van genoot. De kleine, schattige wipneus. Haar volle lippen. Haar zachte kaakrondingen. Hoe zou hij ooit normáál naar haar kunnen kijken? Zonder dat zijn blik oplichtte? Zijn ogen op gloeide? Je er de warmte in kon zien die zijn liefde voor haar weerspiegelde? Vanzelf krulde zijn mondhoeken omhoog, schoot zijn blik onder zijn wimpers vandaan naar Myst toe. Vervolgens liet hij overdreven zijn ogen wegrollen, maar zijn glimlach sprak dit tegen om hierna zelf een marshmallow te dopen in de chocola. Met moeite kwam het gesprek weer opgang, maar de heerlijke smaak van chocola, en Myst natuurlijk, liet hem al gauw het ongemakkelijke moment van net weer vergeten. Het was te fijn om bij haar te zijn om te stil te blijven staan bij dat soort dingen. Zuinig tuitte hij lichtjes zijn lippen en keek onschuldig naar Myst omhoog toen ze hem er op aansprak hoe hij alles naar binnen werkte. Hij stond net op het punt om een marsmellow naar binnen te dauwen maar verstijfde midden in de beweging bij haar woorden. Uiteindelijk at hij toch maar gewoon verder, wachtte totdat zijn mond weer leeg was. ‘Jij eet gewoon sloom,’ Schoof hij de schuld simpeltjes op haar af. Vrolijk grijnsde hij haar toe waarbij twinkels glimmend in zijn ogen zichtbaar werden en hij doorat totdat het ding leeg was. ‘Best,’ Stemde hij met haar in terwijl de ober net van hun wegliep. Afgeleid schoot zijn blik weg, bleef voor een moment hangen op de rug van de man die bij hem vandaan liep en bekeek afwezig de kledingdracht. Een gewoonte, een tikje, terwijl het hem eigenlijk niet zoveel interesseerde. Maar toen hij weer terugblikte, keek hij recht in de ogen van Myst en was hij gelijk afgeleid, ter plekke vergeten wat hij eigenlijk net zijn blik op gevestigd had. Afgeleid bleef zijn blik hangen, gevangen in haar ogen, haar blik, de warmte die deze uitstraalde. Het moment leek zo kort, terwijl ze elkaar een stuk langer aan keken dat genoodzaakt was. Bij het zien van de verkleuring op haar wangen kon hij het niet helpen dat er bij hem automatisch een lichte glimlach omhoog kwam. Heel licht maar, nauwelijks zichtbaar, beter te zien in zijn ogen die nog warmer werden. Hij was niet de enige die licht geschokt opkeek toen er opeens een derde persoon in een persoonlijke wereldje leek te wandelen en de kleine luchtbubbel zonder geluid liet uit één spatten. Het moment was weg en hij keek om, verstrooid. Vanzelf gleed zijn blik door naar het dunne mapje dat bij hen neer gelegd. Aha, natuurlijk, betalen. Hij had er helemaal niet meer bij stilgestaan dat zoiets ook nog moest gebeuren. Zonder het te beseffen pakte hij net als Myst één van de snoepjes en plukte hier het papiertje van af. Hij had geen eens zin in een snoepje, besefte hij zich terwijl het ding in zijn mond stopte. Zijn blik schoot enkele tellen later naar Myst haar handen die een portemonnee te voorschijn hadden geplukt. ‘Doe geen moeite,’ Mompelde hij terwijl hij haar hand gevuld met briefpapier omlaag drukte. Met zijn andere hand viste hij geoefend een portemonnee te voorschijn, klein, dun en van zwart leer. Hij vouwde het ding open, trok er een pasje uit en hield hem simpeltjes, toen hij zag dat de ober zijn kant op blikte, omhoog tussen wijs- en middelvinger. Dat was genoeg om de man naar hen toe te laten komen lopen met een mapje en al. Een simpel en sierlijk krabbeltje was vervolgens genoeg, glimlachend keek hij weer om naar Myst. Zijn portemonnee, met kaartje, verdween weer in zijn zak. ‘Klaar om te gaan?’ Samen met Myst verliet hij vervolgens het restaurantje. Zodra ze naar buiten stapte kon hij voelen dat de lucht zich had verkoeld, maar het verschil was zodanig dat het eigenlijk alleen maar aangenamer was. Het was nog licht, één van de vele voordelen van de lange zomers van Nova. Stilletjes liep hij met Myst mee, stapte net het terras af toen hij een stem hoorde die hij helemaal niet wílde hoorde. "Hé Myst!" Werd hun nageroepen, onwillig draaide hij zijn hoofd. Yoran, wie had het anders moeten zijn? "Gaan jullie nu al weer weg?" Zijn ogen stonden vriendelijk, zijn lichte grijns uitnodigend. "Nou ja, het was echt leuk om je te zien. Ga je hierna weer weg? Weg van Nova? Jammer, ik had je wel vaker willen zien." Moest de jongen toe geven, en hij zelf moest ook toegeven dat hij daarvoor begrip kon opbrengen. Maar hij was blij, blij dat ze niet op Nova bleef, in tegenstelling tot Yoran. Zonder enige waarschuwing stapte Yoran naar voren en omhelsde Myst stevig, hij keek weg. Daardoor zag hij niet dat Yoran zijn hoofd draaide en zijn lippen zo dicht mogelijk bij Myst haar oren bracht. "Myst, kom op, is hij niet veel te oud? Niets doen waar je niet klaar voor bent, lieverd." Hij verstijfde, verstijfde totaal. Dat hij niet kon zíén dat Yoran iets tegen Myst zei wilde nog niet zeggen dat hij het niet hóórde. Yoran kuste Myst haar wang nog, wierp vervolgens een achterdochtige blik op Sam die hem met een mengelmoes van emoties aankeek en liep toen, na een korte zwaai, weer terug het restaurant in. Pas na enkele keren te hebben geslikt, te hebben geknipperd en te hebben ademgehaald wist hij zijn stem te vertrouwen. ‘Ik wist niet dat je Yoran zo goed kende,’ Merkte hij nogal droogjes op, liep weer samen met Myst door die duidelijk niet geheel op haar gemak was. Hij besloot zich voor de domme te houden, iets wat hij meestal deed in dit soort situaties. Maar uiteindelijk lukte het hem en Myst alsnog om het uiteindelijk om te slaan naar hele andere onderwerpen. De weg naar het meer was te lang geweest om te hele tijd in ongemakkelijke stilzwijgen naast elkaar te gaan lopen. Maar toen ze uiteindelijk het bos betraden waar midden in het meer lag werden ze beiden toch weer een stuk stiller. De natuur was aangenaam, en het deed hem voelen dat hij het verstoorde zodra hij sprak. Dus liepen ze verder, liet hij zijn hoofd omschieten als hij knaagdieren weg hoorde schieten en keek hij om naar Myst zo nu en dan als hij daar behoefte aan had. Iets waar hij te vaak behoefte aan had. Maar uiteindelijk verdunde de bomen zich weer, spreidde zich uit en maakte plaats voor een enorme opening met hier in het midden liggend een helder stuk water. Nieuwsgierig begon hij uit zichzelf sneller te lopen, door naar het kristalheldere water waarvan hij de bodem nog kon zien. Zulke natuurlijke schoonheden kwam je een stuk minder vaak tegen op Puffoon, in tegenstelling tot Nova. Zij leek hier juist mee uit te pronken. Onwillekeurig moest hij zich omdraaien naar Myst met een vreselijk grote glimlach. ‘Vervuilen wij, of in ieder geval jíj, het niet ontzettend erg als we hier in gaan?’ Vrolijk grijnsde hij haar toe. ‘Ik heb nog nooit zulk helder, natuurlijk water gezien.’ Gaf hij vervolgens toe. ‘Het is echt ontzettend mooi.’ Heel even bleef hij nog stil staan, begon toen uit het niets aan zijn knoopjes te frunniken en draaide zich weer naar het water toe. Hij stapte gemakkelijk uit zijn schoenen, liet zijn geruite overhemd van zijn schouders glijden en rende naar het water toe. Spetters vlogen rond hem heen, glanzend in het lage zonlicht, de stilte opgevuld met zijn warme oerkreet terwijl hij dit deed om hierna kopje onder te verdwijnen. Om hierna boven te kunnen komen en het mooiste schouwspel gade te kunnen slaan waarvan hij zijn blik niet meer af kon wenden.

Verbaasd bleven haar ogen hangen op het kaartje tussen zijn vingers. Zo’n kaartje, moest je daar niet enorm rijk voor zijn? Was dat niet zo’n rekening waar minimaal een vrij hoog saldo op moest staan? En ook nog overal geaccepteerd, damn. Verstoord knipperde ze enkele keren voor ze doorhad dat hij tegen haar sprak. ‘Maar natuurlijk.’ Ze glimlachte naar hem en stond op, trok het blazertje weer op haar jurkje aan en schoof haar stoel aan, voor ze achter hem aan liep. Maar het duurde niet lang voor ze naast hem liep, het leek automatisch te gaan. Ze was nog geen twee stappen verwijderd van het restaurant en ze wilde net een gesprek aanknopen toen ze haar naam hoorde. Langzaam draaide ze zich om naar de maar al te bekende stem van Yoran, en ze glimlachte vrolijk. Ze haalde haar schouders op en keek licht verontschuldigend, hoewel haar ogen duidelijk lieten zien dat ze het niet erg vond om weg te gaan. Ze had wel behoefte aan wat meer privacy. ‘Ja sorry, we gaan echt morgen weer weg.’ Ze had zien aankomen dat hij haar zou omhelzen, dat deed ze normaal altijd met haar vrienden. Haar gedachten waren alweer afgeleid omdat ze erover nadacht of ze nu ook vrienden met Sam zou zijn, totdat ze plotseling zijn lippen bij haar oor voelde. ‘Don’t worry. Zo zit het echt niet.’ Niet voor hem. [Neem dit maar mee in een van je volgende posten. ;D] Ze probeerde te doen alsof ze Yorans overduidelijke “Oh nee?”-blik niet zag, wilde niet zien hoe zijn ogen tussen hen heen en weer schoten. Ze kneep kort en gespannen haar ogen dicht voor ze Yoran ook een kus gaf en daarna wat afwezig met een slap handje naar hem zwaaide. Met een nog iets moeilijke blik in haar ogen draaide ze zich weer om naar Sam, wetend dat hij waarschijnlijk niet gehoord had, tenzij hij echt een heel goed gehoor had. Ze slikte eenmaal en haalde rustig adem voor ze Sams vraag beantwoordde. ‘Ach, goed genoeg. Een van de weinige mensen met wie ik echt goed omging op school.’ Haar gezicht voelde warm aan, warmer dan normaal. Ze moest wel aan het blozen zijn, wat ook niet zo vreemd was na de woorden van net. De ongemakkelijke stilte duurde niet lang voort, uiteindelijk begonnen ze toch wel weer een gesprek. Toen ze eenmaal in het bos aangekomen waren en de magie van de natuur duidelijker voelbaar was werden ze beiden stiller, ook door de drukkende stilte die er hing. Haar blik gleed vaak afgeleid af naar Sam, hoewel ze niet veel spraken. Het was gewoon fijn om zo alleen met hem te kunnen zijn, in alle rust in zijn ogen te kunnen kijken. Ze glimlachte toen ze zijn nieuwsgierigheid naar het glasheldere water zag, het was niet voor niets haar favoriete meer. Zijn grote glimlach deed haar terug grijnzen, hoewel die glimlach iets sarcastisch werd zodra ze zijn woorden hoorde. ‘Dus je wilde zeggen dat ik viezer ben dan jij?’ Ze trok een wenkbrauw op voor de glimlach op haar gezicht groter en uitdagender werd. Haar mond werd iets trots toen hij haar vertelde hoe mooi hij het vond, ze was blij dat ze hem blij maakte met de dingen waar ze hem mee naartoe nam. Zodra hij aan zijn knoopjes begon, draaide ze zich om, om te voorkomen dat ze obsessief zou gaan staren naar zijn lichaam. Ze had hem tenslotte al vaker zonder shirt gezien, en iedere keer deed het de vlinders fladderen, een bijna zenuwachtige glimlach om haar lippen vormen. Ze legde haar handdoekje uit en draaide zich om naar het water toen ze al het gespetter hoorde, en zijn oorkreet deed haar zachtjes grinniken. Zodra hij kopje onder verdween besloot ze zelf ook maar haar kleren uit te gaan trekken, ze moest ze tenslotte toch uit doen, wilde ze kunnen zwemmen. Zelden was ze zenuwachtig om in bikini rond te lopen, maar toch deed iets haar buikspieren nu zenuwachtig trekken. Ze stapte uit haar slippers en deed haar blazertje uit. Nu was het nog heerlijk warm, misschien zou het na het zwemmen iets kouder zijn; ze had dan tenslotte natte haren. Ze boog voorover en pakte met twee handen het onderste laagje van de roesjes van haar jurkje vast, voor ze weer omhoog kwam en het zo mee omhoog over haar lichaam trok. Alle huid die ontbloot werd was natuurlijk warmer geweest onder het jurkje, dus een lichte rilling trok door haar heen en kippenvel deed haar haartjes overeind staan. Zodra ze met haar jurkje bij haar middel was, haar blik nog steeds naar beneden gericht, kruiste ze haar handen en zette ze haar ellebogen tegen de stof aan, om het daarboven vrij strakke jurkje makkelijker mee omhoog te krijgen. Ze herpakte haar handen halverwege het jurkje, omdat haar armen niet lang genoeg waren om het in één keer uit te trekken. Met een klein beetje kracht trok ze het uiteindelijk over haar hoofd. Ze draaide zich om naar haar handdoek en keerde het jurkje weer terug, zodat het niet binnenstebuiten kwam te liggen. Daarna vouwde ze het vlug op. Ze haalde een hand door haar haren voor ze met een diepe ademteug zich weer omdraaide naar het water, op zoek naar Sam. Gelijk vond ze hem eigenlijk, hij stond naar haar toegedraaid. En hij stond te kijken. Nogál te kijken. Met een lichte blos op haar wangen richtte ze haar blik naar beneden, naar haar voeten in het zand die langzaam naar voren liepen. Hoewel ze wel de lichte blos op haar wangen had; haar houding was nooit anders dan normaal. Haar hele lichaam was nog in ballethouding, statig maar elegant. Krachtig maar sierlijk. Haar schouders achterover en ontspannen, haar nek lang. Ze plukte met twee handen aan de pluk van haar haren die over haar linkerschouder naar voren viel. Zonder twijfel liep ze door het water in, ze wist dat het toch niet koud zou zijn. Ze liet haar pluk haren los en legde haar handen in het water, voelde eraan. Hoewel ze al tot halverwege haar dijen in het water stond, ze kon nog steeds moeiteloos de bodem zien. Uit het niet haalde ze diep adem en dook ze het water in, opende onderwater haar ogen tot spleetjes om te kunnen zien waar hij stond. Moeiteloos zwom ze naar hem toe, vroeger had ze altijd wedstrijdjes gedaan wie het langst onderwater kon zwemmen, waarbij zij een van de meest fanatieke deelnemers was. Ze zwom naar hem toe, hoewel de afstand tot hem moeilijk inschatten was onder water. Iets dichterbij dan ze had gepland kwam ze weer naar boven, haar ademhaling een beetje oppervlakkig door het inhouden van haar adem. Ze stond maar een centimeter of tien van hem af terwijl haar ogen de zijne zochten. Toch kon ze het niet laten kort met haar blik af te dwalen over zijn hals, zijn schouders, te zien hoe de prachtige waterdruppels schitterden in het late zonlicht. Gezien de stand van de zon zou het over een uur of twee pas echt donker zijn, maar het licht kleurde nu al rood door zijn lange tijd van zichtbaarheid. Haar hart klopte iets sneller dan normaal, alleen al door het plotselinge zwemmen. Ze wist dat het heel goed mogelijk was dat het nu nog steeds bezig was met versnellen omdat hij zo vlak voor haar stond, zonder shirt, terwijl de waterdruppels van zijn heerlijke lichaam afdropen. Kort dwong ze haar ogen naar het water te kijken, om zichzelf een reden te kunnen geven om te praten. ‘Prachtig hè.’ Haar woorden klonken weinig overtuigend, het meer kon haar aandacht op dit moment echt niet vasthouden. Daarna schoten haar ogen weer naar de zijne, probeerde hem aan te kijken. Haar ademhaling leek om een of andere reden niet minder oppervlakkig te worden, hoewel ze nu al een tijdje boven water was. Ze hoopte sterk dat hij niet ging vragen of alles wel goed met haar ging, hij stond nu eenmaal zo dichtbij dat hij nota bene haar adem wel op zijn borst zou moeten kunnen voelen. Zijn ademhaling streelde ook zachtjes over haar gezicht, en hoe fout ze ook wist dat het was, ze kon geen afstand nemen. Ze kon niet wegstappen van het heerlijke gevoel dat zich in haar buik maar al te graag liet merken, keer op keer weer, hij hoefde haar alleen maar aan te kijken. Uiteindelijk richtte ze haar blik weer weg, keek schuin langs hem heen naar de overkant van het meer. Haar stem klonk iets onvast. ‘Zullen we naar de overkant zwemmen?’ Dat was eigenlijk ook een van haar standaard bezigheden geweest als ze hier ging zwemmen, gewoon om maar even een lekker stukje te zwemmen zonder dat het doelloos was. Haar blik schoot weer vragend naar zijn gezicht, terwijl ze probeerde haar handen te dwingen onderwater te blijven.

Hij kon het niet helpen dat zijn blik vastgekleefd zat, hij hem niet meer los kon scheuren of ergens anders op kon richting. Het was Myst zelf die haar jurkje omhoog trok, en hem zo het weergaloze uitzicht gaf op haar ontblootte huid, haar steeds méér ontblootte huid. Van haar bovenbenen, haar egale rug en door omhoog tot haar schouderbladen. Het was niet zijn schuld dat hij voelde hoe zijn hart zonder moeite steeds sneller wist te gaan slaan, hij zichzelf niet kon tegen houden opnieuw zijn blik van beneden naar boven te laten glijden en weer andersom. Myst was knap, nee - ze was lekker, heerlijk op naar te kijken en vreselijk opwindend om zo te zien. Zijn handen tintelden, zelfs onder water waar hij ze tot vuisten balden. En eerlijk gezegd tintelde er wel wat meer, maar hij dwong zichzelf om aan jonge zeehondjes te denken. Maar Myst, in enkel haar bikini, was één van de meest aantrekkelijke dingen die hij ooit had gezien. Ze was met niks te vergelijken, terwijl hij toch koortsachtig naar woorden zocht om het te beschrijven. Ze was geen ijs, kwam meer in de buurt van Ben & Jerry's. Geen gewone chocoladereep, meer de meest exquise bonbon van de beste chocolatier ter wereld. Geen domme diepvriestaart van de supermarkt, maar een versgebakken appeltaart van de banketbakker. Geen champagne maar sprankelende Moët & Chandon. Geen gewoon meisje... maar Myst. En hij wist al vanaf het begin, de eerste keer dat hij haar had gezien, dat hij haar wilde. En nu wilde hij haar meer dan ooit, wilde hij haar dieper het water in kunnen nemen, zijn armen om haar heen kunnen leggen, haar vast kunnen houden en kussen. Friemelend het knoopje van haar bikini los kunnen trekken, en haar nog dichter bij kunnen nemen om daarna nog maar de paar laatste stukjes stof te kunnen verwijderen. Zodra ze zich omdraaide, iets waar hij eigenlijk al de hele tijd op had zitten wachten, keek hij en zag hoe haar blik de zijne vond. Hij wist dat hij betrapt was, dat ze gelijk door had dat hij al de hele tijd had zitten kijken, maar het maakte hem niet uit. De voorkant was nog beter, was het enige wat tot hem doordrong, véél beter. Langzaam gleed zijn blik weer omlaag bij de eerste stappen die ze zette, bleef hangen op haar heupen die nog het aantrekkelijkste waren terwijl ze liep. Daar straalde haar meeste vrouwelijkheid vanaf. Pas toen haar voeten het water raakte schoot zijn blik weer omhoog, had een wazige glimlach rond zijn lippen liggen. Hij keek naar haar gezicht, zonder haar aan te kijken. Stond nog steeds op de zelfde plek, onbewogen, genietend van Myst. Lichtjes trok zich een wenkbrauw op toen ze onderwater verdween, maar ze bleef duidelijk zichtbaar. Het water zo helder dat je zelfs de bodem nog kon zien. Zijn glimlach werd breder toen hij zag dat ze zíjn kant op kwam. Dichterbij dan verwacht kwam ze opeens boven water, iets wat normaal gesproken het reflex had opgeroepen om een stap achteruit te zetten. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op terwijl één mondhoek zich schuin optrok in een kleine glimlach. Haar haren die langs haar gezicht plakten, donkergroen kleurde door de nattigheid, waren schattig. Hij deed geen moeite om zijn blik af te wenden toen hij Myst haar ogen weg zag schieten, ‘Inderdaad,’ Murmelde hij zachtjes beamend, had het alleen niet meer over de omgeving. Zijn blik was warm, de kleur haast gloeiend, toen haar ogen weer terug blikten in de zijne. De drang was er nog steeds, de wil en de begeerte naar zoveel meer. Zijn hart nog steeds sneller kloppend, hunkerend. Langzaam zakte hij dieper het water in, zakten door zijn eigen knieën. ‘Is goed,’ Beantwoorde hij haar voorstel alleen maar, maar dat kon wachten. Zijn schouders kwamen nog net boven het water uit, stond nu lager dan Myst. Zonder moeite vond zijn hand onder water de hare en pakte deze vast. Hij haalde hem boven, trok hem iets naar zich toe en liet zijn blik, die nog steeds op haar ogen gevestigd was geweest, omlaag schieten. Zijn duim wreef zacht over haar palm, bekeek het zacht roze litteken dat er duidelijk over heen liep. ‘Heb je er nog last van?’ Vroeg hij zachtjes. Hij deed een stap naar achteren, trok haar met zich mee en dwong haar zo enigszins om ook dieper het water in te zakken. Zijn blik schoot kort naar haar op, ‘Ik had beloofd het nog een keer te proberen, later op de dag.’ Hielp hij haar herinneren. Zijn andere hand kwam ook naar boven, vouwde haar hand met zachte, maar dwingende vingers verder open. Het was duidelijk, hij raakte haar onnodig veel aan, maar het ging vanzelf. Het was fijn om haar aan te raken, natuurlijk. ‘Ik weet alleen niet of het lukt,’ Zoals hij toen ook al had gezegd. ‘Misschien bevorder ik alleen het genezingsproces, zoals ik 's ochtends ook heb gedaan. Ik heb eigenlijk nog nooit geprobeerd een wond die al zover geheeld was nog verder te helen,’ Zijn blik kreeg iets bedenkelijks. Puur omdat het niet nodig was had hij het nooit eerder gedaan, maar dat ging hij haar niet vertellen. Dadelijk bestond er de kans dat het dan opeens niet meer hoefde, en hij wilde haar aanraken, al was het maar zo klein. Hij had hun handen ondertussen, zonder het zelf te beseffen, onder water laten zakken waar hij de hare nog steeds vast hield. ‘Nouja, volgens mij kan het geen kwaad.’ Of het heelde helemaal, of de wond heelde nog verder, of er gebeurde helemaal niks. Hij blikte naar haar op, haakte zijn ogen vast in die van haar en bleef haar aankijken. Kijkend in haar helder groene ogen, waarvan hij wist dat ze vreselijk koppig konden kijken. Waarom kon hij niet gewoon zijn armen naar haar uitstrekken, haar daar in nemen en tegen zich aan houden? Wat kon er zo vreselijk fout aan zijn als het zo ontzettend goed voelde? Het leek onmogelijk, op dit moment. Momenten waarvan hij zo vaak last had. Ondertussen gleed zijn duim onder water nog steeds zachtjes over haar handpalm, een handeling waarvan hij zichzelf geen eens bewust was.

Ze keek met zijn ogen mee toen hij het water in zakte, zijn warme ogen die net zo lang naar haar hadden gekeken. Zijn lichaam verdween grotendeels onderwater. Dit had ze jammer gevonden als het water niet zo schoon was geweest, maar zelfs de lichte vertroebeling van het bewegende water deed niets af aan zijn heerlijke lichaam, het bleef hetzelfde effect op haar houden dat hij zo dichtbij was. Haar ademhaling stokte even toen ze voelde hoe hij haar hand pakte, ze was te druk bezig geweest met naar zijn lichaam kijken om door te hebben dat zijn hand de hare pakte. Ze liet haar blik naar hun handen afdwalen en gaf geen weerstand toen hij haar hand boven water haalde, weerstand was waarschijnlijk toch nutteloos geweest. Ze keek naar hoe haar hand in de zijne lag, hoe hij zacht met zijn duim over haar litteken streelde. Ze wist dat je niks tot bijna niks voelde in nieuwe lagen huid zoals littekens, hoewel het maar al te duidelijk voor haar was dat zijn duim er overheen bewoog. Haar ogen schoten naar zijn gezicht bij zijn vraag. Heel droogjes herhaalde ze de vraag in haar hoofd. Heb ik er nog last van? Ze wist zeker, dat als het al zo was dat het nog enigszins pijn deed, dat het sterk overstemd werd door de verlangende maar prettige gevoelens die door haar hele lichaam stroomden, genietend van elk van zijn aanrakingen. ‘Niet echt. Een beetje, misschien.’ Ze murmelde haar nutteloze en vrij dommig overkomende antwoord zachtjes, vrij afgeleid terwijl hij haar meetrok naar dieper water. Ze keek nog steeds naar zijn gezicht toen hij op keek, automatisch verscheen er een lichte maar intense glimlach op haar gezicht zodra hij haar blik vond. Ze knikte op zijn woorden, wat moest ze anders zeggen? Ze wist nog prima wat hij gezegd had, zoals ze bijna alles onthield wat hij zei, maar ze had er verder niet zoveel meer over nagedacht. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden, hoewel het grootste deel van haar bewustzijn bezig was met registreren hoe zijn lippen eruit zagen als ze nat waren; glimmend, zacht, aantrekkelijk. Haar ademhaling versnelde iets tot ze niet meer bewust registreerde wat hij zei, eigenlijk al zijn woorden oversloeg terwijl ze in de ban van zijn lippen bleef kijken. Ze wilde ze aanraken, wilde ze kussen, wilde ze voelen. Haar ogen werden iets meer absent, haar gezichtsuitdrukking iets genietender, hoewel dit alleen een gradatie erger was, zo had ze eerder ook al naar zijn lichaam gekeken. Pas toen ze haar hand onderwater voelde zakken was ze zich er bewust van dat ze al zijn tekst gemist had, dat ze echt geen flauw benul had over wat hij net tegen haar gezegd had. Ze voelde zich slecht; straks was het belangrijk… vroeg hij haar iets? God, hij vroeg haar toch niet iets? Maar hij keek haar niet vragend aan, en zijn droge woorden leken een korte conclusie, hoewel ze dat natuurlijk niet zeker wist. Ze knikte wat afwezig. De glimlach op haar gezicht groeide iets terwijl ze zich er maar al te bewust van werd dat hij haar hand nog niet losgelaten had, dat zijn duim haar nog steeds zachtjes streelde. Ze bleef hem aankijken, voelde de behoefte niet om haar blik af te wenden. Ze werd met de seconde meer opgezogen in de intensiteit van het simpele kijken, van het kijken in zijn ogen. Haar ogen werden langzaam steeds meer verlangend, steeds meer smekend. Dit was niet bewust, dit gebeurde allemaal in haar onderbewustzijn. Maar er kwamen hierbij ook andere veranderingen mee, bijvoorbeeld dat hoe langer hij keek, hoe onregelmatiger haar hart begon te slaan, tot het uiteindelijk geen vast ritme meer kon vatten. Er waren maar weinig dingen die op dit moment nog door haar hoofd konden spoken, het geheel te wazig om nog woorden te herkennen. Het bestond vooral uit gevoelens, uit verlangens. Een van de gevoelens vertelde haar maar al te duidelijk dat zij alleen een bikini aanhad en hij alleen een zwembroek, en dat het vast heel, héél prettig zou voelen om haar bijna naakte lichaam tegen hem aan te drukken, hem op zo veel mogelijk plaatsen tegelijk te voelen. Of het verlangen dat zich vooral centreerde op haar lippen, ze kon bijna het bloed erin voelen kloppen.  Ze schreeuwden dat ze tegen zijn heerlijke, natte lippen aangedrukt wilden worden, happend tot hij op haar in zou gaan. Zo waren er nog veel meer kleine verlangens die haar langzaamaan begonnen te ergeren, wetend dat het onmogelijk was. Ze zag het zelf ook wel in: wie werd er nou verliefd op een stagiaire? Ik, verdomme, ik. Ze zuchtte in zichzelf en wendde haar blik af. Ze keek naar hun handen die nog steeds in het water waren, en besloot dat de stilte nu wel iets te lang geduurd had. ‘Maar het lijkt me inderdaad prettig als je het nog eens probeert.’ Haar stem was zacht, een beetje schor zelfs. Heel langzaam draaide ze haar hoofd weer naar hem toe, keek hem weer aan. Haar ogen waren eigenlijk allesbehalve vrolijk, wat ze eerst wel waren geweest. De vrolijkheid was weggesmolten, verzwolgen door het verdriet dat de laatste tijd steeds vaker bezit van haar nam. Verdriet over deze onmogelijke liefde, verdriet over dat hij haar toch niet wilde. Ze had gewoon een overdreven verbeelding, ze wilde te graag dat hij zo naar haar keek, dat ze alles als lief kon opvatten. Maar ze was er heilig van overtuigd dat hij haar gewoon graag mocht, dat hij al zijn handelingen vriendschappelijk bedoelde. En welke man van vijfentwintig keek er nou niet graag naar meisjes van zestien in bikini? Het was niet verwonderlijk dat hij gekeken had toen ze haar jurkje uittrok. Als zij niet verliefd op hem was geweest, had ze vast en zeker ook gewoon voor het uitzicht naar zijn lichaam gekeken als hij zijn shirt uittrok. Toch? Ze kon zich wel herinneren dat als ze met vriendinnen op een strandje (haha, er stond eerst standje xD) had gelegen dat ze het leuk had gevonden om iedere langslopende jongen of jongeman te keuren op zijn lichaam, en soms ook op gezicht. Ze bracht langzaam haar hand omhoog, boven water, en tegelijkertijd vouwde ze ook haar vingers om zijn hand heen zodat hij mee naar boven zou gaan, ze had nu ook zijn hand vast. Haar ogen dwaalden af naar hun handen. Ze vouwde langzaam haar hand verder open in zijn hand, zodat hij er beter bij kon. Ze bleef met haar ogen op het litteken hangen, wachtte tot hij zijn spreuk zou beginnen.

Ja Lis, wat moet ik nou? :’D Ik kan toch niet gaan schrijven hoe hij haar geneest… Dus dan krijg je maar een korte flutpost.

Haar woorden, haar stem die de stilte verbrak, deden hem weer aan het denken zetten. Ja, hij moest iets opnieuw proberen. Dat was waar ook. Zijn blik zakte omlaag, bleef hangen op haar lippen. Maar wát moest ook al weer opnieuw proberen? Ergens lag het heel duidelijk in zijn geheugen, glas helder. Maar hij kwam er niet bij, was te afgeleid door de zachte boog van haar lippen, de roze kleur ervan. Zijn blik kwam weer omhoog, bleef hangen in haar ogen die een licht bruine glimp hadden door het oranje licht. Zijn eigen ogen donkerder kleurend. Pas toen hij de beweging voelde van onderwater schoot zijn blik opeens omlaag, zag hij hoe ze hun handen boven water haalde. Zijn blik schoot weer op naar Myst, keek haar aan. Lichte verwarring, afwezig omdat hij zo ruw uit het moment verstoord werd. Natuurlijk, haar hand, de snee, het helen. ‘Ja, sorry.’ Klonk het onderbroken. Hij knipperde enkele keren wazig, richtte zijn blik iets schichtig weer omlaag naar hun handen en keek naar het rozige litteken dat dwars over haar handpalm heen liep. Haar zachte handpalm, die in zijn hand lag, die hij vasthield. Ze was zó ontzettend dichtbij... Kort sloot hij zijn ogen. Doe niet zo idioot. Hij had neigingen om weer terug te vallen in de afwezige status van net. Heerlijk, momenten zonder na te denken om van Myst te genieten. Maar het was niet veilig. Ze was te dichtbij. Dadelijk deed hij dingen die hij zich niet kon veroorloven. Zijn ogen opende zich weer, zijn hand legde zich over de hare heen. Hij boog zich dichterbij, bijna over haar hand heen en begon zachtjes mompelend de spreuk. Zijn woorden onduidelijk in het oud Novaans. Zijn blik schakelde weer over op afwezig. Eenmaal in de spreuk was het gemakkelijk zijn aandacht van Myst af te houden, gaf zich over aan de magie. Langzaam lichtte zijn eigen handpalm zacht geel op, de warmte van de lichtbron duidelijk voelbaar tussen hun handen. Het licht hield aan, net zoals zijn gemompel. Pas na een tijdje dimde het licht weer, nam pas later de warmte weer af. Langzaam rondde hij de spreuk af. Zijn ogen knipperde, helderde weer op terwijl hij weer terug kwam in de realiteit. Het duurde even voordat hij de moeite nam om zijn hand van de hare af te halen en eens uitgebreid haar hand te bekijken. Keurend ging zijn blik over haar huid. Het litteken was duidelijk minder, maar weg was het niet. Hij trok haar hand dichterbij, slaakte vervolgens een zacht afkeurend geluidje. Hij had er altijd meegezeten dat hij de spreuk nog niet af kon maken. ‘Nou ja, het is beter.. íétsjes.’ Gaf hij uiteindelijk zijn commentaar. Met een lichte zucht liet hij hun handen weer zakken, blikte weer op naar haar ogen en merkte nu pas dat hij nog steeds zo dichtbij zat. Nog dichterbij als net, dankzij het vooroverbuigen. Haar zachte uitademing gleed als een zachte streling over zijn lippen, liet ze tintelen van verlangen. Hij keek recht in haar ogen, voelde hoe zijn hart vanuit de vertraging langzaam zijn gebruikelijke, krampachtige en versnelde ritme weer hervond. Zijn hart die hunkerend naar haar bonkte in zijn borstkas maakte het alleen maar lastiger om zich in te houden. De dwang om zijn armen om haar heen te kunnen leggen, haar vast te kunnen houden, drong zich weer eens in heftigere mate aan zich op. Haar warmte te kunnen voelen, haar liefde te kunnen ervaren. Haar lippen, die zijn zoen zouden beantwoorden, hoe ze zouden beantwoorden. De wetenschap hoe het zou zijn, hoe het zou kunnen zijn. Het was martelend om in die wetenschap te leven. Wetend dat zij het ook wilde, wetend dat ze hem niet zou afwijzen. Waarom moest het nou zo fout zijn? Waarom kon het willen zich niet om zetten tot kunnen? Waarom moest het zo vreselijk onmogelijk zijn? Het was deprimerend en tegelijkertijd zo heerlijk om haar in de ogen aan te staren, weg te zakken met zijn gedachten en zich alleen nog maar op háár te concentreren. Genietend van haar ogen, de groene, koele kleur ervan die tegelijkertijd zo warm over kon komen. Hij kende haar gezicht nu zo goed. Alle details, alle hoeken en zachte rondingen, de blik in haar ogen, haar kleur ogen, de kleine, verschillende nuances van haar ogen, de vorm van haar lippen, de beweging van haar lippen terwijl ze sprak, haar lach tot zelfs de puntige elfen oortjes. Enkele centimeters was ze nog maar van hem verwijderd. Langzaam zakte zijn blik nu toch omlaag, de toon erin begerig. En zodra ze uitkwamen bij haar zachte lippen, glimmend van de vochtigheid, kon hij het gewoon niet helpen dat hij zich langzaam vooroverboog. Zijn ogen zich dicht lieten zakken en zijn hart hem alleen maar juichend toe leek te schreeuwen door nóg harder te gaan kloppen. Wat kon hier toch in godsnaam fout aan zijn? Dat ze pas zestien is. Heel zijn lichaam verstijfde zich, zijn lippen nu nog maar enkele millimeters verwijderd. En ze schreeuwen, smeekten hem om door te gaan. Hij wilde het zó graag. Maar ondanks dat trok hij zich terug, tergend langzaam en met zo ontzettend veel tegenwil dat het niet meer gezond was, en draaide zijn hoofd weg waarna een zucht over zijn lippen heen rolde. Idioot. Van voor af een begon de preek weer, waarin vooral de nadruk werd gelegd op haar leeftijd. ‘Zullen we naar de overkant zwemmen?’ Kwam er nogal stroefjes uit na een doodse, ongemakkelijke stilte. Hij weigerde haar aan te kijken, verachtte zichzelf om zijn actie van net. De rest van het zwemmen was gewoon niet leuk meer. Hij lachte wel, keek haar op een gegeven moment ook wel weer aan en praatte tegen haar. Maar niet meer met de zin van eerst. Natuurlijk wilde hij bij haar zijn, was daar ook blij om. Maar hij wilde zó veel meer, en zijn lichaam bleef hier maar om smeken, tot dat hij gewoon niet meer van haar nabijheid kon genieten. En af en toe was die blik over duidelijk te zien in zijn ogen. Te teleurstelling, de woede en het verdriet. Momenten dat hij van haar wegkeek, hij zich omdraaide en dacht dat ze het niet zag. Blikken die leken op de blikken die hij al zo vaak had gehad, maar nu nog een slag erger. Zodra hij het water uitstapte was een simpele, kleine beweging genoeg om gelijk geheel droog te zijn. Langzaam gleed zijn blik naar Myst, zag haar hannesen met haar handdoek. ‘Hulp nodig?’ De woorden waren eruit voordat hij er erg in had.

Had geen zin maar -fl-

Ze bekeek met onderzoekende ogen haar handpalm, kon het kleine verschil erin wel zien. Bovendien, hij had zijn best gedaan, meer kon ze niet van hem vragen. ‘Dankjewel.’ Mompelde ze zacht voor ze haar ogen weer naar hem oprichtte. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze nu pas merkte dat hij naar haar toe was gebogen tijdens het genezen. Zijn adem die over haar gezicht streek deed een genietende huivering, zichtbaar als kippenvel, over haar armen trekken. Om de een of andere vreemde reden leken haar gedachten te vergeten dat hij dit allemaal niet wilde, want het enige wat ze nog hoopte was dat hij haar zou zoenen, het enige wat nog in haar gedachten rondspookte was de fantasie hoe het zou voelen, als hij dat deed. Hoe hij haar zou vastpakken, hoe de warmte zich via haar bloedbanen op het hoge tempo van haar kloppende hart zou doen verspreiden, nog erger dan dit alles nu al gebeurde. Een diepe blos sierde haar wangen, terwijl haar hand licht trilde in de zijne. Zijn ogen hypnotiseerden haar, vertelden haar dat hij haar, hoe onmogelijk het ook was, wel wilde. Dat het niet zomaar een teachercrush was, of in dit geval stagiairecrush, maar dat het liefde was, ook van zijn kant. Dat ze niet hopeloos en machteloos nachten zou hoeven huilen omdat hij het ook wilde, omdat hij ook de warmte wilde voelen die deze simpele zoen hen zou brengen. Omdat hij ook het gevoel wilde hebben dat er van hem gehouden werd door haar, net zoals zij dat zo van hem verlangde. Zijn ogen leken verlangend af te zakken naar haar lippen, haar ademhaling werd onregelmatig. Wat is… wat… hij… ik… wil hij… Haar ogen bleven nog kort op de zijne hangen, maar toen hij ze sloot zakte ook haar blik af naar zijn lippen. Ze verstijfde, kon niet bevatten wat er gebeurde. Plots werden al haar fantasiën omgezet in realiteit, dat kon toch niet? Maar hij kwam dichterbij, zijn ademhaling gleed steeds dichterbij over haar gezicht. Langzaam liet ze ook haar ogen dichtzakken, wachtte het moment af dat hij haar zou kussen. Maar vlak voor haar ogen dicht waren, zag ze hem verstijven. Gelijk vlogen haar ogen ver open, zijn lippen, zijn gezicht zo vlak bij het hare. Wat deed hij? Waarom stopte hij? Wat… Haar hart leek het niet meer te kunnen bevatten en sloeg in een onregelmatig ritme, terwijl haar wangen nog roder werden dan ze al waren. Langzaam ging haar blik op afwezig, ze kon de spieren niet vinden om haar hoofd weg te draaien, hij keek tenslotte al weg. De stilte hing als een drukpunt tussen hen in, het trok haar aan met dezelfde kracht waarmee het haar weg duwde, hoewel het geen balans was. Het deed pijn om nu nog zo dichtbij te staan, hoewel ze niet liever wilde dan nog dichterbij komen. Wat was dit? Hoe kon dit? Hij wilde haar dus ook? Maar zijn afstandelijkheid dan? En zijn… zijn leeftijd? Maar terwijl deze dingen door haar hoofd schoten, bekroop een nieuwe angst haar. Een angst die zich eerst niet had kunnen vormen omdat ze dacht dat hij haar niet wilde, waarvan ze nu wist dat het niet waar was. De angst voor zijn twijfel. De angst om afgewezen te worden zou haar er altijd van weerhouden hem te zoenen, hem te vertellen wat ze voor hem voelde. Maar als hij zou twijfelen… als hij haar ook zou willen maar hij zou twijfelen… Dat ze nu wist dat hij haar ook wilde martelde haar, meer dan het niet te weten. Blijkbaar leed hij ook, wilde hij haar ook maar liet hij het niet toe, liet zijn gevoelens niet naar buiten komen. Hoe konden twee mensen, die elkaar zo graag wilden, weerhouden worden door de regels die de buitenwereld had opgesteld? Draaide het daar dan om? Toen hij plotseling de stilte verbrak, de stilte die ze eigenlijk niet beseft had door de drukke gedachtes, schoot haar hoofd toch weg, naar de overkant. Ze knikte, maakte een soort van bevestigend geluidje en liet zich daarna drijven om te gaan zwemmen. Ze merkte duidelijk het verschil toen ze begonnen met zwemmen, de stiltes, de afstand. De angst beklemde haar, hoewel ze zichzelf probeerde voor te houden dat de vochtigheid in haar ogen gewoon door de luchtvochtigheid kwam. De verdrietige blikken die hij haar soms schonk, deden haar meer pijn dan hijzelf kon weten. Doe het dan! I don’t care! Schoot er met steken van verlangen door haar heen, elke keer als hij haar zo aankeek. Eenmaal weer aan de waterkant liep ze gelijk door, de buitenlucht was toch wel iets afgekoeld, inmiddels. Ze plukte haar handdoek van het strandje en gooide hem gelijk over haar haren heen, waar ze hem over heen wreef. Ze was niet snel en praktisch met afdrogen, ze deed het gewoon op de Myst-manier. Ze draaide zich met een ruk om toen hij tegen haar praatte, haar blik een beetje glazig, zichzelf beschermend tegen de mogelijkheid dat hij haar weer zo droevig aan zou kijken. Ze keek hem even een seconde wat versuft aan, voor ze haar handdoek droogjes op de grond liet vallen en zich naar hem omdraaide. ‘Ga je gang.’ Haar volume zacht, niet veel meer dan mompelen. Het nam maar enkele seconden in, ze probeerde haar gezicht normaal te houden en het niet al te fijn te vinden dat hij haar toch op een bepaalde manier aanraakte. Ze trok haar jurkje over haar hoofd, schoot haar voeten in haar slippers en deed haar colbertje aan. Daarna pakte ze alles in en begonnen ze aan de wandeling naar huis, die niet al te lang zou duren. Ze knoopten nog enkele gesprekken aan, maar ze werden niet diepgaand. Myst haar gedachten waren te sterk afgeleid om nog een fatsoenlijke discussie te kunnen voeren. Eenmaal thuis aangekomen liep ze de woonkamer in, legde ze haar sleutels op de kast en glimlachte ze even naar haar ouders. ‘Het was leuk, ik ga douchen.’ Ze negeerde haar vaders blik, en probeerde vooral de bemoedigende glimlach van haar moeder in haar gedachten te houden. Ze liep de trap op, probeerde niet al te luidruchtig te zijn. Ze dacht nauwelijks meer, haar hoofd zat vol met wazige vlagen van gevoelens die ze hoopte onder de douche van zich af te spoelen. Ze pakte een handdoek, een onderbroek met een paars-wit-grijs legerprintje en make-up remover. Eenmaal onder de douche zong ze zachtjes, het enige liedje wat er op dit moment nog door haar hoofd kon spoken. Een oud nummer dat vroeger vaak op vakanties werd gedraaid, onderweg naar andere plaatsen op Nova. ‘It’s not the pale moon, that exites me. Or that thrills, and delights me. Oh no, it’s just the nearness of you.’ En zo blèrde ze rustig verder, tot haar haren waren gewassen, ze zich schoon en fris voelde en haar gedachten redelijk opgehelderd waren. Ze stapte onder de douche vandaan en baalde eigenlijk best wel dat ze niet gewoon in haar nakie naar Sam kon rennen om hem haar te laten droogblazen. Ach, daar wordt je wel lui van. Ze droogde zich af en hobbelde naar haar kamer, op haar tenen over de gang. Ze probeerde niet te luisteren of ze Sam op zijn kamer hoorde. Eenmaal op haar kamer pleurde ze al haar spullen gewoon op haar bureau neer, ze had geen puf meer om het nog op te ruimen. Daarna pakte ze haar gedichtenboek en een pen, waarna het zachte gekras over het papier begon.
“As I sat here in the rain
I held you, I felt warm
I knew what I needed as it was what I wanted
Nothing seemed able to do me harm

As I sit here now
The rain pouring down
I know what I still want is still what I need
My face shows a frown

The tears mix with the rain
Crying a river of pain and despair
Knowing what I’ll always what is always what I need
The game of love is just fucking unfair.”
Het paste niet geheel binne de situatie, maar ach, inspiratie was inspiratie. Ze was eigenlijk zo moe dat alles wat ze daarna opschreef meer nutteloos gebrabbel was, dus ze besloot haar boek weg te leggen. Met een simpele zwaai van haar hand was het licht uit, klaar om te slapen. Binnen enkele minuten was ze weg.
“Niet bang zijn.” Mompelde hij zachtjes in haar oor. ‘Niet springen. Alsjeblieft, Sam.’ Zijn hand die over haar ontblootte rug streelde stuurde tintelingen door haar hele lichaam, waardoor ze zich nog dichter tegen hem aan wilde drukken. “Maak je maar geen zorgen, ik kan vliegen, weet je nog?” Ze zuchtte en knikte zachtjes, waarna ze het toeliet dat hij een stap achteruit zette en zijn vleugels uitklapte. Met een zenuwachtig gevoel in haar buik keek ze toe hoe hij richting de rand van de klif liep.
Inmiddels was het half 3 ’s nachts, de sikkelvormige maan verlichtte zacht haar kamer. Ze rolde om en duwde zich zachtjes omhoog, gooide haar benen over de rand. ‘Sam, nee.’ Mompelde ze zachtjes.
“Ik overleef het wel.” De grijns op zijn gezicht was aanstekelijk, maar niet aanstekelijk genoeg om haar ook te laten lachen. Ze zette enkele stappen vooruit en legde haar hand op zijn schouder, haar vingers zacht strelend. ‘Het maakt me niet uit hoe je neerkomt, ik zie je gewoon niet graag van een afgrond springen. Is dat heel vreemd?’
Na deze woorden vrij onduidelijk gemompeld te hebben trok ze haar deur op. Eerst liep ze aarzelend richting de badkamer, voor ze zich omdraaide naar de logeerkamer en die zonder enige twijfel open trok.
’Sam? Sam!’ Ze trok zich op aan de tak en ging erop staan, keek naar beneden. Zijn vrolijke schreeuw echode nog langs de kliffen omhoog. Ze zette zich af en sprong naar voren, naar beneden, achter Sam aan. Wat er ook zou gebeuren, ze kon hem niet alleen laten.
Ze rende drie passen naar voren, greep de bedrand en ging op haar knieën zitten. ‘SAM!’ Haar ijzingwekkende gil had normaal door het hele huis weerklonken, als hij niet een geluidsdichte ruimte had gemaakt rond zijn bed. Ze liet zich zakken tot ze bijna met haar hoofd tegen het bed aan lag, en rekte zich toen uit zodat ze over de dekens gestrekt lag.
Zijn lichaam dreef voor haar uit, ze probeerde erachteraan te komen, maar de stroming was te sterk. Tranen gleden over haar gezicht, tranen die zich mengden met het water van de rivier. De rivier trok haar naar beneden, met haar tranen mee, de diepte in.
Het enige wat ze nog liet horen was zacht gesnik, zacht gemompel. Als een donderslag bij heldere hemel schoten ineens haar ogen open, hapte ze naar adem. Ze had natuurlijk geen moeite om in het donker te zien, hoewel het even duurde voor ze besefte waar ze was, wie ze zag. ‘Je leeft nog!’ Klonk er een stomverbaasde snik, die een nieuwe stroom van tranen deed opvloeien. Hij lag, waarschijnlijk door de warmte, ook op zijn deken. Ze sloeg haar armen om zijn nek en duwde haar lichaam tegen het zijne, niet beseffend wat ze deed. Haar tranen gleden over haar gezicht, over zijn borst, en het snikken werd steeds zachter. ‘Je leeft nog, je leeft nog.’ Bleef ze mompelen, nog steeds niet beseffend hoe debiel ze moest overkomen.


[1897 ;D]

Na Myst haar ouders goedenacht te hebben gewenst ging hij ook naar boven. Eigenlijk had hij behoefte aan een kop thee, maar hij was niet in de stemming geweest om het zelf te gaan zetten. Als hij echt dorst kreeg dronk hij wel wat water in de badkamer. Hij liep een stuk slomer dan Myst en zag haar dan ook weer de kamer uit komen met al haar spullen bij zich om te gaan douche. Na kort naar haar te hebben gekeken, waardoor een steek van verlangen door hem heen trok, wende hij zijn blik weer af. Zo zou het nooit zitten, hij moest ophouden zichzelf zo te teisteren. Met een chagrijnige ruk trok hij zijn deur achter zich dicht. Echt fantastisch hoe hij geweldige momenten grondig de grond in kon stampen. Wáárom kon hij zichzelf niet gewoon inhouden? Wáárom moest ze zo verleidelijk zijn? Hij plofte neer op zijn bed die een stuk verder inzakte dan dat hij gewend was. In zijn mokkige bui begon hij onhandig zijn kleren uit te trekken om vervolgens zonder nog verdere moeite te doen de rest op de grond te laten liggen en zichzelf, enkel in boxer, op het bed te schuiven. Tientallen seconde staarde hij zwijgend voor zich uit, kon niet anders dan naar het kletterende geluid van het water luisteren en Myst haar stem. Het werkte kalmerend, tot dat de betekenis van haar tekst tot hem door drong en het alleen maar chagrijnig maakte. Een simpele zwaai was genoeg om de drukkende stilte op zijn oren weer te laten ontstaan. Sjoerd was er niet, en hij was er blij om. Het duurde nog lang voordat hij eindelijk licht wegzakte, te lang. En toen hij eindelijk sliep voelde het als knipperen. Om het uur opende zijn ogen zich weer, doodmoe omdat hij het gevoel had totaal niet geslapen te hebben. Totdat hij eindelijk wat dieper wegzakte, zijn hoofd vervuld vlagen van dromen.
Voordat hij ook nog maar de kans kreeg om zich terug te trekken legde haar handen zich rond zijn hals. “Nee,” Fluisterde haar stem. Hij voelde zijn spieren samentrekken, de spanning erin toe nam. Zijn hart van slag, kloppend alsof het jaren had stil gestaan. Als gif verspreidde zich het heerlijke gevoel zich door zijn lichaam, zijn aderen pulserend onder de harde slagen. Nooit eerder had hij een liefde zo ervaren, nooit eerder waren gevoelens bij hem zo heftig geweest. Zijn hoofd vrij van gedachten, gevuld met gevoelens. Maar het kon niet. Hij hield van haar zoals hij nooit eerder van iemand gehouden had, maar juist dit hield hem tegen. Als hij echt zoveel van haar hield en hij wist dat hij verkeerd voor haar was, dan zou het de meest egoïstische daad zijn om dan daadwerkelijk ook bij haar te blijven. Het was fout, ze verdiende beter. ‘Het spijt me,’ Fluisterde hij terug, zijn woorden oprecht. En nu pas voor het eerst sloeg hij zijn blik op, ging de confrontatie aan en keek recht in haar zeegroene ogen. Ze schitterde van het vocht dat zich ophoopte, haar blik zowel verdrietig als gekwetst. Ze begreep hem niet, besefte hij gelijk. Maar ze móést hem begrijpen. Zag ze dan niet in dat dit het beste was? Ze zou toch weten dat hij alleen maar het beste voor haar wilde. Dat snapte ze toch wel? Hij had álles voor haar over, hoe kon ze hem nou vragen zijn grootste opoffering ongedaan te maken terwijl hij dit juist voor haar deed. “Kus me, Sam. Alsjeblieft,” Smekend. Alsof ze geen andere optie had smeekte ze hem nu. Kon ze dan niet weten dat ze hem juist níét hoefde te smeken? Dat hij het met alle liefde zou doen, als hij het kon? Zijn blik verscheurd onder zijn eigen pijn. ‘Nee, Myst.’ Zei hij alleen maar zachtjes, zijn blik weerspiegelde zijn gevoelens. ‘Laat me los’ “Maar jij wilt het ook!” Drong ze aan. En god ze moest is weten hoe graag, maar als ze hem nou begreep zou ze hem niet door de marteling laten gaan. “Hoe kun je me dit aan doen? Je houdt van me,” Woorden die ze nooit zou zeggen, maar zo hard aankwamen dat hij er geen reactie op wist te geven. Inderdaad, hij hield van haar, meer dan goed voor hem was, meer dan hij ooit van iemand gehouden had. En ze wilde hem, bijna net zo graag als dat hij haar wilde. Wat hield hem tegen? Waarom liet hij zich tegen houden? Ik ben fout, herhaalde hij. “Of toch niet?” Geschokt vlogen zijn ogen omhoog, hoe kon ze zoiets in godsnaam onderstellen. Maar toen zijn blik zich op haar vestigde vervaagde haar beeld. ‘Myst?’ Paniekerig nu. ‘Mýst!’
Geschokt vloog heel zijn bovenlichaam met een rúk omhoog, bleef verdwaasd en wankelig zitten terwijl zijn haar alle kanten opstond. Het zag ernaar uit dat hij zo weer voorover kon klappen, zat zo onstabiel en slaperig als maar kon. Ter plekke was hij zijn droom vergeten, zijn blik vloog naar een donker silhouet dat aan de rand van zijn bed zat. Wat wás dat? Slaapdronken knipperde hij met zijn ogen, probeerde donkere voorwerpen te onderscheiden en liet zijn blik schichtig rond schieten om het zo snel mogelijk te laten wennen. Verward keek hij weer om, was al bijna weer vergeten dat er iets of iemand in zijn kamer was die er niet thuis hoorde, totdat hij opeens het matras voelde indeuken. Nog enkele secondes verstreken voordat het eindelijk doordrong dat de geur vreselijk herkenbaar was, en zo ook haar snikken. ‘Myst?’ Klonk het vol onbegrip. Hij moest wel dromen, dat kon niet anders. ‘Myst? Myst? Was is er aan de hand? Myst, gaat het?’ Zijn stem klonk niet anders dan aan elkaar gebreid gebrabbel. Voordat hij nou echt besefte dat ze huilde had hij al door dat er iets mis was, voelde het aan de steek van verdriet die door zijn eigen borstkas heen ging. Hij kon er niet tegen als ze huilde. ‘Wat?’ Klonk het verbouwereerd. Had totaal niet door gehad dat Myst zonet wakker was geworden en voor het eerst haar ogen op hem vestigde. ‘Ja, natuurlijk Myst. Natuurlijk leef het nog,’ Kon hij alleen maar verward uit brengen. Waar hád ze het in godsnaam over? Hij was al half naar haar toe geschoven om haar zijn hulp aan te bieden, terwijl hij bij god geen idee had wát voor hulp hij haar moest geven. Zijn ogen knipperde verward en met een slaapdronken hoofd ving hij haar op in zijn armen waarbij ze gezamenlijk weer achterover tuimelden zodat hij weer op zijn rug lag. Zachtjes veerde het bed mee. ‘Ja,’ zei hij opnieuw zacht sussend. Vond het eigenlijk fijner dat ze nu lagen, zitten koste zoveel moeite en hij snapte nog steeds niet wat er nou precies aan de hand was. Hij wreef over haar rug heen, drukte haar met zijn andere arm tegen zich aan en hield haar zo in hun onhandige omhelzing. ‘Ik ga niet weg,’ Mompelde hij zachtjes, en weer opnieuw in andere variaties. Enkel om haar stil te krijgen en haar gerust te stellen. Toen Myst eindelijk wat stiller was, op af en toe een gesnuif of een late snik na, bleef hij nog steeds over haar rug heen wrijven maar zei verder niks meer. Het duurde dik een kwartier voordat de wazige wolk uit zijn hoofd verdween en hij écht besefte dat hij Myst in zijn armen had liggen. Er was hier iets zo erg fout gegaan. Als eerste reactie wilde hij haar van zich afduwen. Zijn gedachte snauwend dat hij van haar af moest blijven, dat het niet mocht. Maar juist hierdoor trok hij zich alleen maar dichter tegen zich aan, waarop zijn lichaam met een uiterst positief gevoel reageerde. Hij wilde Myst, wilde haar tegen zich aan hebben en hij móést haar troosten. Ze had hem nodig, toch? Langzaam draaide hij zijn hoofd en drukte zijn wang tegen haar voorhoofd. Half lag ze nog over hem heen, haar armen nog steeds rond zijn hals en haar gezicht hierin gedrukt. Zachtjes wreef hij weer over haar rug als een troostend gebaar, bleef in alle stilte zo ontspannen liggen. Opnieuw trok deze namelijk weer terug, op Myst haar ademhaling nu na. Als in een vlaag overspoelde hem opeens uit het niets zijn vermoeidheid weer en liet een lichte zucht over zijn lippen rollen. Myst had voor een kleine adrenaline kick gezorgd die al gelijk weer wegzakte. Hij was moe, en niet zo'n klein beetje ook. En het warm en fijn om Myst zo in zijn armen te houden. Knus en gezellig. Alsof ze hier al thuis hoorde. Loompjes verscheen zich een glimlach op zijn lippen. Ja, Myst hoorde in zijn armen thuis. Myst hoorde bij hem. Zoals hij hoorde hoe haar hart sloeg als hij dichterbij kwam, sloeg zijn hart ook voor haar. Net zoals nu. Myst, liggend tegen hem aan, haalde één van de fijnste gevoelens omhoog die hij in tijden had ervaren. Warm en knus, geruststellend en vanzelfsprekend. Zijn oogleden gleden langzaam dicht, wat hij zag was niet meer interessant. Gaf zich over aan het gevoel. Langzaam gleed zijn hoofd weg, gleed het opzij totdat zijn lippen tegen haar voorhoofd aan lagen. Diep ademde hij in door zijn neus, genietend van haar geur. Sterk, iets wat hem aan de zoetigheid van bloemen deed denken, typisch Myst. Onbewust gleden zijn vingers nog over de stof van haar t-shirt terwijl hij langzaam, steeds dieper wegzakte. Fout? Wat moest er fout zijn? Het was heerlijk...

Zijn ogen wagenwijd open, starend recht omhoog naar het plafond. Zijn éne arm lag ontspannen naast hem, de andere losjes om Myst heen die nog steeds dwars over hem heen lag. Langzaam veerde zijn borstkas op, vervolgens weer omlaag. Hij was vergeten gisteravond om zijn gordijnen te sluiten waardoor heel de kamer zo vroeg in de ochtend al geheel verlicht was. Wat was er gisteravond in gódsnaam gebeurt. Hij zat er al een tijdje mee en overdacht de situatie keer op keer. Nu pas, in het heldere licht van de ochtendzon, besefte hij hoe idioot Myst zijn kamer eigenlijk binnen was gestormd. Iets waarmee hij, besefte hij, totaal geen problemen had en heeft. Maar alsnog. Wat nou als ze wakker werd? Wat nou als ze besefte waar ze lag? Of zou zij zich wel alles gewoon herinneren? Hij kon zich niet indenken dat Myst door had waar ze gisteren mee bezig was, of ze was écht een goede actrice. Met alle liefde had hij haar ontvangen, zoals hij dat waarschijnlijk altijd zou doen. Iets wat hij niet zou moeten doen, maar hij kon niet anders. Zijn ogen zakten vermoeid dicht en opnieuw zuchtte hij. Zijn hand die achterlangs losjes bij Myst langs speelde met de zachte plukken haar die hier lagen, onbewust. Hij negeerde het heerlijke gevoel wat nog altijd door hem heen stroomde, probeerde helder na te denken. Dit was zo ontzettend fout dat het gewoon niet goed meer was, en wat ging hij eraan doen? Hij had eerder al besloten gewoon geduldig te wachten tot dat ze wakker zou worden. En hij hoopte zo ontzettend erg dat dat moment kwam vóór dat Myst haar ouders besloten haar dochter wakker te gaan maken. Diepe rimpels fronste in zijn voorhoofd bij het beeld dat zich aan hem opdrong. Papa die zag dat zijn dochterlief niet in haar bedje lag, controleerde, natürlich, gelijk als eerste de kamer ernaast en betrapte hem en Myst keihard erop in elkaars armen te liggen. Hij alleen in onderbroek, Myst alleen in pyjama. Fijn. En dan. Uitleggen hoe Myst jankend naar hem toe kwam? Hoe hij haar getroost had? Alsof hij dat ooit zou geloven. En wat dan, zelfs als hij het geloofde. ‘Toen vielen wij samen in elkaars armen in slaap, meneer. Het was niet de bedoeling.’ Hij kon nog net een zachte kreun onderdrukken. Myst moest wakker worden, maar hij wilde helemaal niet dat ze wakker werd. Het was dan niet uitstekend hoe vader hun zou ontdekken, maar het gevoel waar hij nu mee lag was niet te overtreffen. Myst was warm, aangenaam warm, en zorgde voor een kalmte waardoor hij er nog steeds zo bij lag. Hij moest toegeven dat hij bij het wakker worden aangenaam verrast was geweest om Myst in zijn armen te ontdekken, geen eens hevig geschrokken waar hij zichzelf later weer om verachte. Zijn hand dwaalde, geheel onbewust, af en wreef nu zacht over haar rug. Hetgeen wat hij gisteravond de hele tijd had gedaan. Zachtjes verdween zijn hand onder haar hare, tussen haar schouderbladen en weer omlaag. Hij baalde, maar genoot ook meer dan dat hij in tijden had gedaan.

De stilte keerde terug in de kamer, de kalmte was voelbaar in de lucht. Zijn hand wreef nog steeds zacht over haar rug, zij lag nog steeds in zijn armen. Een warmte overspoelde haar, trok onder haar huid door haar lichaam. Nooit had iets beter gevoeld dan in zijn armen te liggen. Nooit had iets comfortabeler, aangenaam warmer, en meer liefhebbend gevoeld. Geen woorden bereikten haar gedachten nog, ze was alweer aan het doezelen. Even werd ze nog hieruit gehaald, toen ze voelde hoe zijn hoofd draaide en zijn lippen tegen haar voorhoofd aan legde. Een hevigere warmte ontwaakte haar bijna uit haar slaperigheid, maar uiteindelijk dreef diezelfde slaperigheid de hevige warmte mee haar dromen in, en nog nooit waren haar dromen zo stralend, zo helder, zo gelukkig geweest. En waarschijnlijk ook nog nooit zó vol met Sam.

Het zonlicht streelde zacht over haar benen, die nog steeds in dezelfde positie lagen als gisteravond. Ze had vrij stil gelegen, haar lichaam wilde niet weg bewegen van die heerlijke bron van warmte en liefde. Heel langzaam sloop er een helderheid haar hoofd in, die of betekende dat ze een lucide droom had, of betekende dat ze wakker aan het worden was. Meestal opende ze haar ogen om te checken welke van de twee het was, maar ze was bang dat als ze dat zou doen, de heerlijke warmte uit haar lichaam zou trekken. Het gevoel van behaaglijkheid, het gevoel van ontspanning. Maar steeds verder kroop de helderheid haar hoofd in, haar gehele bewustzijn kwam weer terug. Uiteindelijk werd ze zich er ook van bewust dat ze op een bron van warmte lag, maar een aangename warmte. Nog aangenamer dan het zonlicht dat nu haar benen fel verlichtte. Haar hand, die in zijn hals had gelegen, streelde zacht iets naar beneden. Ze wist het zeker, ze lag half over Sam heen. Dús, ze had een lucide droom! Had ze ooit eerder zo’n mooie lucide droom gehad? Zelfs het vals-wakkerworden had haar er niet uit gehaald! Haar hart ging steeds sneller kloppen, het jubelde in haar borstkas terwijl een brede glimlach om haar lippen kroop. Ze opende haar ogen op een kiertje en zag haar hand op zijn ontblote borst liggen. Ze werd zich ook bewust van zijn hand die zachtjes over haar rug gleed. De tintelingen die zijn huid die zacht over de hare streelde door haar lichaam heen stuurde waren nog beter dan zijn lippen gisteravond. Nu was ze niet slaperig, nu was ze zich geheel bewust van zijn hand die over haar rug streelde. Ze sloot haar ogen weer en drukte zacht haar lippen op zijn sleutelbeen, lief en zacht, voor ze weer zacht haar hoofd neerlegde. Een lichte zucht verliet haar lippen, genietend van het behaaglijke gevoel dat in zijn armen liggen bij haar omhoog bracht. Hij was blijkbaar al wakker in haar droom. Het was misschien nog leuker geweest als ze hem wakker had kunnen kussen, maar dit was ook zeker niet vervelend. Haar hand streelde weer omhoog over zijn huid naar zijn hals, en ze trok zich nog iets verder over hem heen. Haar denkbeeldige Sam zou er vast geen moeite mee hebben, wel? Zachtjes bleef haar duim over zijn hals strelen, de glimlach om haar lippen nog groter dan eerst. Langzaam opende ze haar ogen en drukte ze zich iets omhoog, om hem aan te kunnen kijken. Maar zodra ze zijn ogen zag overspoelde een koele angst haar. Haar ogen werden groot en haar ademhaling stopte abrupt. Ze was niet aan het dromen. Ze was voor de volle honderd procent wakker en had zich net ten eerste behoorlijk voor schut gezet, en ten tweede had hij zich vast heel, héél ongemakkelijk gevoeld. Iets ruwer dan bedoeld duwde ze zichzelf van hem weg, van het bed af. Met een zachte plof kwam ze op de grond terecht. Snel krabbelde ze overeind, en ze begon zenuwachtig aan haar haren te plukken. Haar blik schoot door de kamer, en langzaam begon de situatie zich maar al te helder aan haar op te dringen. Haar droom, het wakker worden, Sam… Ze sloot haar ogen en klemde één hand vast in haar haren, trok er zachtjes aan. Een geïrriteerde kreun kwam over haar lippen, waarna ze haar hoofd naar hem oprichtte. Haar ogen bleven afwezig naar de plek in het bed staren waar zij net duidelijk had gelegen. ‘Sorry.’ Fluisterde ze hees, voor alle stomme dingen. ‘Zijn mijn ouders al wakker?’ Haar ogen schoten kort en angstig naar zijn gezicht, waarna ze haar blik weer op het bed richtte. Wat heb ik gedáán? Een blos gleed over haar wangen, steeds donkerder. Ze moest zorgen dat haar ouders, vooral haar váder, hier niet achter kwamen. Sam moest sowieso de schuld niet krijgen, het was zijn schuld ook helemaal niet. Zij was met haar stomme hoofd weer eens gaan slaapwandelen, en vervolgens bij hem zijn bed in gekropen omdat ze bang was dat hij dood was… Het was absoluut niet de eerste keer dat ze in dat bed wakker was geworden. Het was ook onhandig van haar ouders om hem niet te vertellen zijn kamer op slot te doen. Of eigenlijk was het onhandig van háár. Ze wist dat ze thuis veel regelmatiger slaapwandelde dan op de academie. Oh, Lux red me. Precies op dat moment hoorde ze beneden het koffieapparaat aangaan. Haar ouders hadden het vanaf hun kamer geactiveerd. Dat betekende dat ze zo naar beneden kwamen. Laat ze alsjeblieft denken dat ik uit wil slapen. Laat ze àlsjeblieft denken… Ze hield haar adem in zodra ze boven de eerste voetstappen hoorde. Haar blik was afwezig, ze moest zich concentreren om ook maar iets te kunnen horen. Ze bleef bevroren staan terwijl ze haar ouders de trap af hoorde komen, en ze sloot haar ogen. Lux, alsjeblieft. Tot haar grote vreugde hoorde ze in ieder geval haar vader naar beneden gaan, deze hele etage voorbij. En vervolgens… ook haar moeder. Een hele zachte zucht verliet haar lippen voor ze op haar tenen zijn kamer uit liep en de badkamer in vluchtte.


Ben ik nou de enige die me een sóórtvan aan onze afspraak houdt? 1007 woorden madame. Volgende keer heb je 10% speelruimte, dat zijn 100 woorden. *probeert te kijken alsof ze het heel erg vind dat je lange posten schrijft*

Zijn blik was nog steeds oneindig gericht op het plafond boven hen, zijn eigen gedachtegangen zo ver weg dat hij de kleine verandering in Myst haar ademhaling geen eens opmerkte. Langzaam gleed zijn hand omhoog, wreef over de stof en voelde de warmte van haar lichaam hier door heen komen. Haar hartslag, die kalmerend in continu het zelfde ritme sloeg. Neigingen om zelf ook tegen Myst aan te kruipen onderdrukte hij, verlangens om zijn armen om haar heen te leggen en haar strakker tegen zich aan te trekken negerend. Zichzelf genoegen gevend met deze aanraking, zo dichtbij. In stilte genoot hij, de warmte die ze liet ontstaan. De idiote koorts naar haar liefde, zijn huid brandend om overal aangeraakt te willen worden. Wetend hoe het zou zijn. Het deed pijn. Zijn liefde, vurig brandend, die nooit gestild kon worden. Wensend dat het hem nooit had hoeven overkomen, ondertussen intens gelukkig dat Myst bij hem lag. Verscheurd onder het tegenstrijdige gevoel liet hij zijn ogen dicht zakken, wilde dat de wereld anders zou werken.
Hij lag geen enkele minuten zo of zijn ogen vlogen opeens open. Een tintelend spoor liet Myst haar hand ontstaan zodra ze deze naar beneden liet glijden, nu rustend op zijn borstkas. Zijn hart die gelijk reactie gaf op haar aanraking deed hem beseffen dat Myst niet meer sliep. Tenminste, niet geheel. Zijn eigen hand lag nu stil op haar rug, niet goed wetend wat voor houding hij zichzelf moest geven. Zijn blik schoot omlaag bij verdere bewegingen van Myst, een slaperige Myst die wakker werd. Ter plekke leek hij in zijn geheel te bevriezen, zijn spieren aangespannen tot totale verstijving. Haar lippen, warm en zacht, teder tegen zijn huid. Hij voelde hoe zijn buikspieren samen krompen onder het heerlijke gevoel, de warmte die bezit van hem nam samen met het heerlijke, overrompelende gevoel van liefde. Hitte verspreidend van de plek waar haar lippen zijn huid hadden aangeraakt, hij kon niet anders dan vermoeid zijn ogen dicht laten zakken. Het voelde zó goed. Verlangen naar meer, opnieuw haar lippen, énkel voor een tweede kus. Maar zijn ogen opende zich opnieuw, totaal bewust van de situatie. Totaal bewust van de pijn. Waarom deed ze dit? Waar was ze mee bezig? Hij voelde haar bewegingen, liet zijn ogen naar haar toeschieten toen ze eindelijk die van haar op hem richtte. "Myst," Onuitgesproken woorden, zijn lippen werkte niet mee tegen zin zin in. Hij wilde wat zeggen, maar zag hoe de warmte in haar ogen verkoelde. En hij kon het niet helpen dat het verdriet hem overspoelde. Het hele bed verend onder haar ruwe handelingen, kwam zelf ook gelijk overeind. ‘Myst,’ Mompelde hij nu toch uiteindelijk wel zachtjes, zijn lippen nog lichtjes van elkaar. Ja, wat wilde hij zeggen? Wat kón hij zeggen? Er waren geen woorden voor dit moment, het had gewoon nooit moeten gebeuren. En wat wilde hij ontiegelijk graag dat het opnieuw gebeurde, en nog eens. Dat haar kus zich zou herhalingen, zijn huid opnieuw liet branden, opnieuw een voelbaar maar onzichtbaar merkteken achterliet die nu nog steeds na tintelde. Zijn blik wende zich af, was gemakkelijker. ‘Nee,’ Beantwoorde hij haar vraag. ‘Je vader was 's ochtends even wakker,’ Kon zijn eigen kleine paniek aanval nog goed herinneren. ‘Maar die sliep weer verder.’ Hij liet de stilte die volgde onaangetast, zijn blik vond langzaam zijn weg weer terug. Onzeker kwamen ze terecht bij haar gezicht, bekeek haar rode wangen voor een kort moment om hierna toch weer zijn ogen neer te slaan. Uit het niets schoot zijn hoofd opeens op, zijn ogen in het niets gericht en zelf enkel gefocust op zijn gehoor. Het duurde niet lang of daarna was beneden het koffie apparaat te horen. Aan de reactie te zien in zijn ooghoek van Myst moest zij dit ook gehoord hebben. De lichtte verwarring vanwege de ongebruikelijke geluiden combinatie liet hem ongeroerd. Zelf was hij ook verstijfd, net zoals Myst. Zijn blik ging naar de deur toe, keek haast achterdochtig terwijl hij de man zijn voetstappen volgde. De spanning in zijn spieren nam af, vadergeval liep door. Maar hij durfde pas diep in te ademen toen Miranda ook voorbij liep om de lucht langzaam en opgelucht te laten kunnen ontsnappen. Myst moest het blijkbaar ook duidelijk gevolgd hebben want zodra Moeders voorbij was verdween ze uit zijn kamer zonder nog iets te hebben gezegd. Hij bleef zitten, staarde naar zijn kamer deur. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren?
Even later was hij in bewegingen gekomen, had zijn spullen bij elkaar gegrabbeld en was de badkamer in verdwenen zodra Myst hier klaar was geweest. Zelf nam hij een korte douche, alles snel zodat hij eerder klaar zou zijn. Precies op het moment dat Myst tevoorschijn kwam uit haar kamer stapte hij net weer de badkamer uit. Zijn blik was op haar gevestigd toen ze de trap af liep, volgde haar vervolgens ook. ‘Myst,’ Fluisterde hij haast geluidloos. Beneden, vlak voordat Myst kon ontsnappen naar de keuken toe greep hij haar bovenarm lichtjes vast. Zijn hand trok zich gelijk weer terug, onderdrukte de verlangens die gelijk opspeelde bij de kleine aanraking. Wilde meer, wilde haar helemaal in zijn armen kunnen nemen. Negeer het De korte aanraking was genoeg voor Myst geweest om haar te doen stoppen met lopen en om te draaien naar hem. Met een licht onderzoekende blik schoot zijn blik over haar gezicht heen. ‘Gaat het?’ Vroeg hij vervolgens, doelend op gisternacht. Kort vloog zijn blik weg; opzij, kijkend of er nog andere waren die hen konden storen. Niemand. Hij keek terug naar Myst, haalde zijn hand omhoog en raakte een keer licht haar kin aan. Een ondoordachte handeling. ‘Gisteren...’ Mompelde hij zachtjes, probeerde zo duidelijk voor haar te maken waar hij het over had. ‘Ik weet niet wat er met je was, maar nou ja.. Ik hoef alleen maar te weten of alles goed met je gaat.’ Hij glimlachte nogal onnozel, bleef haar aankijken. Hij hoefde geen uitleg, hoefde het niet nóg ongemakkelijker te maken tussen hun. Lichte wallen cirkelde onder zijn ogen, nu duidelijk zichtbaar in het licht. Hij was moe, zijn lichaam snakte ernaar om nog even te kunnen slapen. Lichtjes knikte hij als reactie op haar antwoord, ging er verder niet op in. Teverden gesteld met haar woorden. ‘Kom,’ Murmelde hij. ‘Dan gaan we ontbijten.’ Hij negeerde vadersblik, het was alsof deze kon voelen dat er iets was. Richtte daarom, om diens diepgaande en vragende blikken te kunnen ontwijken, zijn aandacht maar op zijn ontbijt.

Eenmaal in de badkamer zuchtte ze zacht, ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Idioot. Volslagen idioot. Ze keek kort in de spiegel voor ze haar pyjama uittrok en zichzelf waste. Ze plukte haar ochtendjas van het rekje, veel te warm voor in de zomer, maar dat maakte haar niet uit. Ze sloeg hem om en knoopte hem vast, voor ze haar pyjama van de grond plukte en naar haar kamer liep. Ze probeerde Sams aanwezigheid op de overloop te negeren en snel liep ze door naar haar kamer. Ze wilde toen ze in haar kamer was eigenlijk gelijk haar shirt op haar bed gooien. Maar terwijl ze de beweging maakte met haar arm drong de geur die aan het shirt hing haar neus binnen. In dezelfde beweging ving ze het shirt weer, voor het ook maar het bed had kunnen aanraken. Ze drukte het tegen haar gezicht aan, de heerlijke geur opsnuivend. Sam. Zo bleef ze even staan, de geur voor altijd in haar geheugen prentend. Het was als een chocoladekoekje. Als je eenmaal een vleugje van de geur had opgevangen, wist je dat je heel veel moeite zou hebben met het weerstaan ervan. Imbeciel. Merkte haar geweten op. Snel smeet ze het shirt op haar bed, probeerde de onwilligheid tegen te werken. Maar zoals verwacht bleef de geur handen, in haar neus, in haar gedachten. Ze sloot haar gedachten en prevelde zachtjes wat onsamenhangende woorden, voor ze haar gedichtenboek pakte, en het iets duidelijker op begon te schrijven.
The smell of your naked skin lingers on my shirt
I can’t help but love the way it’s tempting me to love you
The only problem is, it shouldn’t be there
So here I am longing for what is forbidden to do.
Het was baggerslecht, dat kon ze zelf ook nog wel bedenken. Maar het was gewoon precies wat ze voelde op het moment. Ze legde het boek op haar bed neer, tussen haar maar half-beslapen lakens. Daarna trok ze normale kleding aan, een driekwartsbroek en een strak zwart topje. Haar ochtendjas smeet ze over haar stoel, die zou ze later wel terugbrengen naar de badkamer. Ze liep haar kamer uit, en zodra ze merkte dat Sam ook op de overloop was, alwéér, bekroop een blos haar wangen. Ze schaamde zich voor wat ze vannacht gedaan had, vooral omdat ze er vanochtend zo van genoten had. Ze dacht dat ze zijn stem haar naam hoorde fluisteren, maar het kon net zo goed haar verbeelding zijn. Hij zou haar vast nog debieler vinden als ze constant om ging kijken alsof hij tegen haar praatte. Als hij haar echt iets wilde zeggen dan… Haar arm tintelde onder zijn zachte hand, en ze draaide haar hoofd om. Gelijk was ze vergeten wat er in haar hoofd omging, het enige wat er nog door haar hoofd heen spookte was nog een keer. Vanochtend had ze tegen hem aan gelegen, maar zelfs zo’n simpele handeling deed haar hart al versneller en de blos dieper maken. Haar ogen werden licht verward toen hij haar vroeg ‘of het ging’. Zag ze er zo slecht uit? Het was haar niet opgevallen in de spiegel. Toen hij kort haar kin aanraakte viel haar hart even stil, om vervolgens weer sneller te gaan. Het leek zo alsof… dat was zo’n handeling… Hou op, verdomme. Hij vraagt je iets. Haar ogen werden iets groter toen hij duidde op gisteren, ze wist gelijk waar hij het over had. Oh Lux, straks denkt hij dat ik een psychische stoornis heb of zoiets dergelijks. Als het mogelijk was om haar blik af te wenden had ze het gedaan, maar die handeling van daarnet dwong haar hem aan te blijven kijken, naar de glimlach die zijn warme ogen deed oplichten. ‘Het gaat goed, een beetje een overdreven dromen van tijd tot tijd… Ook terugdenkend aan haar droom van de nacht daarvoor, maakte ze haar zin zacht mompelend af. Zodra hij dat aangaf liep ze de trap af, naar de woonkamer. ‘Morgen.’ Murmelde ze met een rood hoofd tegen haar ouders. Wat moeten die wel niet denken? Maar ze dronken gewoon hun koffie door, althans, zo klonk het. Ze kon de moed niet vinden om naar hen om te kijken. In stilte at ze haar ontbijt op, alleen aan Sam vragend wat hij wilde drinken of eten. Toen haar koffie op was glimlachte ze naar hem. ‘Zullen we maar gaan wandelen dan?’

~The end.