Na een tijdje viel de ongemakkelijkheid weg, konden ze gewoon praten over wat er die nacht was gebeurd. Uiteindelijk kon Sam haar vreemde gewoonte om te slaapwandelen en haar bizarre dromen zelfs uitlachen, wat de gevolgen ervan ook waren geweest. De wandeling was daarna heel vriendschappelijk en gezellig geweest, hoewel ze zichzelf er net iets te vaak op had betrapt verloren te zijn in zijn ogen, of sterk afgeleid als hij haar maar op een hele simpele manier aanraakte.
Lachend opende Myst de deur. ‘Ja, is goed. De volgende keer dat ik een pianostuk schrijf, krijg je het te horen.’ Mooi niet. Maar ze had geen zin meer om vol te houden, om tegen hem in te gaan. ‘Hee mam, pap!’ Riep ze terwijl ze de woonkamer inliep, geen idee waar die twee uithingen. Haar vader bleek op de bank te zitten, en van haar moeder kreeg ze een brul terug uit de keuken. ‘Hoe laat eten we?’ “Nog driekwartier.” ‘Hmm… okee.’ Ze dumpte haar sleutels en haar tas op de tafel in de woonkamer, en ging zuchtend zitten. ‘Ik ben moe. En ik wil douchen. Het was stoffig buiten. Nou ja, doe ik vanavond als ik terug ben wel…’ Allemaal dingen die ze zacht in zichzelf mompelde. Ze trommelde met haar vingers op de bank, besluiteloos. Uiteindelijk stond ze weer op, pakte ze haar tas weer van de grond en liep richting de trap. ‘Ik ga nog even naar boven, jij zo ook?’ Ze draaide zich met een brede glimlach om naar Sam, haar ogen warm en met meer liefde dan ze bewust wilde laten zien. Onbewust wilde ze hem natuurlijk al haar liefde laten zien, maar haar geweten drukte dat weg. Ze liep voor hem uit de trap op, haar kamer in. ‘Wacht, ik wil me nog heel even wassen en iets schoons aantrekken.’ Ze glimlachte even vrolijk naar hem, zich niet beseffend dat haar gedichtenbundel daar nogal aandachttrekkend midden op het bed lag. Daarna draaide ze zich om naar haar kast, trok de deur open en keek even tussen de blousejes en andere dingen wat ze aan wilde trekken. Hmm… koud op SSA, warm hier. Topje met vest. Ze pakte een lila topje en een grijs vestje uit haar kast voor de richting de badkamer vertrok, ze ging zich natuurlijk niet in zijn bijzijn omkleden. [Toch niet? Nee Lis, toch niet :’D] Eenmaal in de badkamer trok ze haar topje uit, en zette de kraan aan. Genietend van de koelte van het water plensde ze het meerdere malen in haar gezicht, waarna ze vluchtig een handdoek over haar gezicht heen haalde. Enkele druppels water liepen nog over haar nek, hals en schouders naar beneden maar dat had ze zelf niet door. Ze trok het schone topje aan en knoopte het vest om, voor ze weer richting haar kamer vertrok. Toen ze zacht de deur binnen liep werden haar ogen groot. Voor ze ook maar een geluid kon uitbrengen was ze uit nieuwsgierigheid al dichterbij gekomen, om te kijken welke pagina’s hij aan het lezen was. Prijs Lux, dat ze gister haar tekening van Laurens er al uit had gehaald. Daarna bleef ze stilletjes staan kijken, ze kon er nu toch al niks meer aan doen. ‘Is het interessant?’ Haar stem trilde licht en haar wangen waren bloedrood, maar diep van binnen had ze liever dat hij ze las dan welk ander persoon er ook maar op deze wereld rondliep.


Mijn allerliefste [&sexy] Sammm <'3

"Ik had je moeten waarschuwen, zodat je je deur op slot had kunnen doen." Enkel een glimlach was hierop zijn reactie geweest. Mooi niet, hou zou het wel "vergeten zijn", of iets dergelijks. Echt. Myst die zijn slaapkamer 's nachts in liep om bij hem te komen liggen, of wát dan ook (Dit klinkt zó fout, maar zo bedoel ik het niet 8D. Ik hoor 't je wel denken.. iel perv, hou op met je foto's) had hij niet willen missen. De sfeer tussen hun veranderde, de spanning verdween. De gebeurtenis werd een herinnering waar achteraf om gelachen kon worden. Gelukkig. En hij lachte er om, lachte en hoopte dat hij er uiteindelijk enkel en alleen om zou lachen. Geen brandende verlangens, geen hoop meer die gekoesterd werd om het allemaal nog eens opnieuw te beleven. Hoe ongemakkelijk het ook was, hoe lastig het het ook allemaal achteraf maakte. Het was het waard. Alleen haar kus al. Hij kon zweren dat hij nog steeds kon voelen, precies, waar ze hem toen gekust had. Zijn buik tintelde, trok ongemakkelijk samen. De beelden en de gevoelens, bleven zich de gehele weg aan hem opdringen. En hij kon het niet helpen dat zijn hoofd er continu mee gevuld bleef. Wat wilde hij graag dat het anders was, dat heel de maatschappij anders werkte. Wetend hoe walgend zijn ideeën waren, kon hij het niet helpen dat hij het met het diepste van zijn hart wenste. Met een zachte plof liet hij zich neerzakken op haar bed, voelde hoe het matras onder hem wegzakte. Eén ding was zeker, de bedden waren hier uitstekend. Beter dan SSA, haast beter dan thuis. Myst was de kamer uit, vertrokken naar de badkamer. Afwezig luisterde hij met één oor naar haar handelingen, hoorde het kletterende water in de gootsteen. Maar zijn aandacht ging ergens anders heen. Vanaf het begin dat hij de kamer in liep trok één dik zwart boek wat midden op haar bed lag meteen de aandacht. Waarschijnlijk vergeten. Niet dat dat hem tegen hield, in tegendeel. Nieuwsgierig trok hij het gelijk naar zich toe en sloeg het vervolgens open. Zodra hij merkte dat het gekriebel wat wazig door elkaar heen liep hem nooit zou lukken te ontrafelen haalde hij uit zijn borstzakje zijn bril te voorschijn en schoof deze op zijn neus. Het hielp niet veel. Hij boog zich er iets overheen, zich nu compleet stortend op het gekriebel. Toen het eindelijk iets wende kon hij de woorden onderscheiden en las de eerste bladzijde. Verbaasd sloeg hij een bladzijde om en las het tweede gedicht. Na enkele gedichten gelezen te hebben bladerde hij gelijk een stuk door, sloeg grotendeels over van het boek. Hij had naar de datum gekeken, haar eerste werken waren oud. Terwijl de bladzijdes onder zijn neus doorschoten trok opeens één zin zijn aandacht. Abrupt stopte hij, bladerde terug. Twee bladzijdes waren genoeg. His warm brown eyes.. Met gigantisch grote ogen staarde hij naar de woorden. Voelde hoe zijn hart zonder moeite de tweede versnelling vond. Met een ruk schoot zijn hoofd omhoog toen hij hoorde hoe de deur zich opende, keek naar Myst die in de deur opening stond. Zijn wangen kleurde licht en onopvallend, voelde zich betrapt. Met knipperende ogen keek hij weer omlaag naar het boek in zijn handen, keek naar de bladzijde. ‘Eh,’ Klonk het nogal onintelligent als eerste reactie op haar vraag. ‘Ja,’ Zei hij, zodra hij zijn stem weer hervond. Zeer subtiel sloeg hij enkele bladzijdes verder, een ander gedicht. ‘Je schrijft mooi,’ Kort glimlachend keek hij naar haar op, zijn ongemakkelijke gevoel weerspiegeld in zijn ogen. Hij wilde weer omlaag kijken om het laatste gedicht te lezen en dan zeer subtiel het boek weg te leggen. Dat had hij niet moeten doen, hij had het gelijk weg moeten leggen. Zijn ogen schoten omhoog naar de datum, deze ochtend. Zijn kaken klemde zich op elkaar, zijn schouders gespannen. Voelde hoe heel zijn maag zich in een knoop leek te leggen. De woorden die er stonden, de betekenis ervan. Geluidloos verliet zijn adem zijn lippen. Langzaam kwam zijn hand omhoog, haalde zonder een blik haar kant op te richten zijn bril van zijn neus. ‘Je handschrift is alleen soms een beetje onduidelijk,’ Probeerde zo nuchter mogelijk te klinken, hij faalde. Starend keek hij voor zich uit, so here I am longing for what is forbidden to do. En hij begreep haar als geen ander. Uiteindelijk keek hij op, richtte zijn blik op Myst die nu naast hem op het bed zat. Ongegeneerd plantte hij zijn blik in haar ogen, bekeek haar gezicht en de rode blos. Diep in zijn ogen was de teleurstelling te zien, teleurstelling om de situatie. Het verdriet vanwege de onmogelijkheid. De passie van zijn vurige liefde die hij voor haar koesterde. Een tijdje keek hij haar alleen maar aan. Wat maakte het nog uit? Het was toch onmogelijk, hoe graag hij het ook wilde. Wat kon hij er nog aan doen? Het deed pijn. Genadeloos als het heden nu was. ‘Weetje,’ Mompelde hij uiteindelijk. ‘Ik zou de deur nooit op slot hebben gedaan,’ De woorden waren eruit voordat hij er erg in had, zijn gedachten hardop uitspreken. Keek nu recht in haar ogen. Afwezig glimlachte hij haar toe, vreugdeloos en verdrietig. ‘Al zou je me gewaarschuwd hebben,’ Als enige moment samen, als een tijd die ik voor altijd zou willen beleven. Ik zou het nooit hebben willen missen. Hoe verkeerd het ook is. Hij kon er niks aan doen, het was niet zijn schuld, ze was gewoon te aantrekkelijk. Langzaam, tergend langzaam, zakte zijn blik weer omlaag. Maar voordat hij echt weer een fout kon begaan voorkwam hij het zelf. Zijn hoofd draaide weg, zijn uitdrukking vertrokken tot ergernis. Hij drukte zichzelf overeind. Waarom liet hij zich zo gaan? Zo meeslepen? Het was toch niet mogelijk. ‘Hoelaat eten we?’ Erg vloeiend, om op deze manier over te gaan op een ander onderwerp.

Ja, kák. Het lukte niet :3
Maar nu moet Myst komen met haar dramantischemystpower <3 VIEL ERFOLG 8D

Ze glimlachte zwakjes toen hij nogal betrapt keek, ze had hem natuurlijk ook betrapt. Op dingen lezen die persoonlijker waren dan ze misschien in eerste instantie leken. Het waren dingen die voor de volle honderd procent op haar sloegen, maar ook dingen waar ze eigenlijk alleen maar in haar hoofd mee zat, die nooit in de realiteit zouden gebeuren of gewoonweg niet mogelijk maken. Zijn stuntelige antwoord was grappig, waardoor ze nog steeds licht glimlachend naast hem ging zitten. Ze grinnikte zachtjes. ‘Ach, sommige zijn beter dan anderen.’ Ze zag dat hij nog even het laatste gedicht las. Het enige wat ze zelf zag was de datum erboven. Vandaag. Ze wist bijna zeker dat hij het ook gezien had, hoewel ze natuurlijk zijn gedachten niet kon lezen. Ja, het gaat over jou. Mijn hele verdomde gedachten gaan over jou. Mijn hele leven lijkt over jou te gaan. ‘Sorry.’ Mompelde ze zachtjes toen hij haar gedachten onderbrak met zijn woorden. Door haar afwezigheid viel de klank erin haar niet zo op. Ze bleef naar zijn gezicht kijken, ook toen hij haar aankeek. Gelijk leek haar hart iets te versnellen en leek de temperatuur in de kamer te stijgen, hoewel dat laatste goed haar verbeelding kon zijn geweest. De teleurstelling in zijn ogen deed pijn, ze wilde hem niet zo zien. Ze wilde hem tevreden stellen, wat dat ook kostte. [Baby I’m yours, I want to cater to you <’3 Ohnee, terug naar post.] De lange stilte ergerde haar niet, maakte haar niet ongemakkelijk. Want was er iets beters op deze wereld dan in zijn ogen te kijken die leken te zeggen dat hij haar wilde? Ze wist natuurlijk niet zeker of dat zo was, maar gisteravond had hij haar wel degelijk willen zoenen. Hoogstwaarschijnlijk had het leeftijdsverschil hem gestopt, maar wat nou als zij zich daaroverheen kon zetten? Ze was niet zo sterk. Ze had hem liever dat ze vreemd aangekeken werden door de rest van de wereld dan dat mensen haar doodnormaal vonden en ze alleen naar hem mocht verlangen. Zelfs dat eigenlijk niet, maar dat zou ze dan toch stiekem doen. Zijn woorden onderbraken, alweer, haar afwezigheid, leken haar terug te trekken uit de diepe warme golven van liefde die uit zijn ogen leken te stromen, waarin ze zich zo makkelijk liet verdrinken. Even staarde ze hem een beetje verbaasd aan, maar haar blossen hadden zijn boodschap allang begrepen. God, hoe duidelijk moet hij het je maken. Maar hij leek het nog duidelijker te willen maken, voegde er nog meer woorden aan toe. Geloof me. Ik had niets liever gehad dan dat ik echt daar in jouw armen wakker had kunnen worden. Woorden waarmee ze zo graag wilde verzegelen wat ze voor hem voelde, ze wilde hem zo graag duidelijk maken dat ze zo ook over hem dacht. Maar hoe moest ze de kracht vinden om die woorden uit te spreken als ze niet zeker wist of hij het wel wilde horen? Misschien wilde hij het wel weten, maar of hij het dan ook nog in de realiteit zo direct wilde horen, hij hoopte misschien dat zij verstandig zou zijn en afstand zou houden. Of een gedeelte van hem. Ze hoopte dat dat gedeelte er niet was, maar ze kon er nooit zeker van zijn. Ze zag zijn blik afzakken, ze wilde niet liever dan dat hij het deed, en waar het eventueel naar kon leiden. Hoe konden ze beiden zo naar elkaar verlangen maar geen manier vinden om samen te zijn? Wat was dit voor wereld? Hoe kon het zo moeilijk, zo pijnlijk zijn? Toen hij zijn hoofd wegdraaide en opstond, voelde ze gelijk haar lichaam protesteren. Dichterbij, dichterbij!, leek het te roepen. Zijn heel subtiele, kuch, overgang naar een ander onderwerp leidde haar kort af van haar gevoelens en verlangens. ‘Over een half uurtje, ongeveer. Denk ik zo. Misschien iets eerder.’ Afgeleid keek ze op de klok. De tijd was sneller gegaan dan ze van te voren had gedachten. ‘Nog twintig minuten. Mama is vaak sneller klaar dan ze denkt. Dus misschien nog korter.’ Nog minder tijd om samen te zijn voor we de hele tijd verplicht in de aanwezigheid van anderen moeten zijn, voor de shuttle dan. Toen hij dan ook letterlijk aanstalten maakte om te vertrekken pakte ze, heel impulsief, zijn hand. ‘Niet weggaan.’ Mompelde ze zachtjes, haar stem een beetje schor, haar ogen smekend. Natuurlijk kon ze hem niet dwingen te blijven, maar als ze hem smeekte, zou hij dan misschien blijven? Meer tijd met hem betekende meer heerlijke vlinders en misschien meer “onverantwoorde” acties van Sam. Ze schoof achteruit op het bed en sleurde hem zachtjes aan zijn hand mee, om hem niet te laten struikelen of languit over het bed zou laten vallen. Maar natuurlijk, ze verloor zelf haar evenwicht. Maar om een of andere reden trok ze hem ook mee, kon ze zijn hand niet loslaten. Uiteindelijk, na zijn val over het bed heen en haar onhandige gespartel, lagen ze samen op het bed. Alhoewel Sam niet echt op het bed lag, meer bovenop Myst. Rood als een biet keek ze hem aan, bijna neus tegen neus, zo dicht waren hun gezichten bij elkaar. Ze voelde zijn geschokte ademhaling over haar gezicht gaan, terwijl haar ademhaling steeds verder versnelde. Ze kon haar spieren niet vinden, kon de kracht niet vinden om onder hem weg te bewegen. ‘So-sorry…’ Murmelde ze zachtjes, afgeleid door de nabijheid van zijn gezicht. Echt een actie voor haar, om zelf haar evenwicht te verliezen en hem dan languit over haar heen het bed op te trekken. Al was hij misschien een beetje zwaar voor haar lichaam, het was zeker niet onprettig dat hij bovenop haar lag. Haar hart hamerde wild in haar borstkas tegen de zijne aan, het zou bijna idioot zijn als hij het niet zou voelen. Haar ogen werden steeds afweziger, steeds verlangender, terwijl haar blik onbewust afzakte naar zijn lippen.

Zodra ze antwoord had gegeven op zijn vraag waar hij eigenlijk totaal geen interesse voor voelde, knikte hij vaagjes. Wilde daarmee 'het gesprek' afronden en vervolgens weg gaan. Maar hij had zich nog geen kwart slag gedraaid of warme vingers sloten zich om zijn hand. Hij hoefde niet om te kijken om te weten dat Myst het was, zijn hart vertelde het al. Langzaam, met tegenzin leek het, keek hij om. Maar zodra je eenmaal in zijn ogen kon kijken kon je zien dat het geen tegenzin was, enkel zelfbeheersing. Warmte vanaf zijn huid die zich doortrok tot heel zijn lichaam. Tintelend hoe de vurige warmte zich wist te verspreiden. Hoe zou hij haar ooit kunnen weigeren? Met een zachte hand leidde ze hem, schoof zelf iets naar achteren waarbij hij een stap naar voren zette. En hij vergat de pijn die dit alles met zich mee bracht. Dacht niet na over het idee dat dit niet hoorde, dat dit niet goed was. Keek er niet meer op terug hoe vaak hij van zichzelf gewalgd had, ongecontroleerde momenten wanneer hij over haar droomde en enkel kon genieten. Zijn hart sloeg krachtig en positief, hem vertellend dat dit goed was. Dat dit juist was. Dat hij niets liever wilde dat ze zijn hand vast hield, hem dichter in haar buurt trok. Zijn hart raasde, pompte zijn bloed brandend door zijn aderen. Ze deed het zelf, ze wilde het zelf. Hij bood haar de mogelijkheid aan om hem weg te laten gaan. Zíj hield hem tegen. Dit kón toch niet fout zijn? En terwijl ze zijn hand vast hield, kon hij niet anders dan instemmen met zijn eigen gedachtegangen. Gedachten die enkel bestonden uit haar. Myst, die zijn hand vast hield. Myst, die hem naar zich toe trok. Myst, die langzaam het bed op schoof. Myst, die hij niets liever wilde dan zoenen. Hij was vlak bij het bed, wilde net zijn knie op de rand zetten toen een enorme ruk aan zijn arm hem totaal uit evenwicht bracht en hem uit al zijn overstromende gedachten trok. Het ging te snel, te onverwacht. Voelde het korte gewichtloze moment om vervolgens met een doffe dreun opgevangen te worden door het bed onder hen. Zijn blik ontzet, zijn ademhaling geschokt. In een reflex had hij zijn vrije arm uitgestoken om zichzelf op te kunnen vangen, had hiermee voorkomen dat hij met heel zijn gewicht Myst geplet had. Myst, die nu recht onder hem lag. Zijn blik vloog naar haar gezicht toe, hierin nog steeds de schok te lezen. En terwijl hij over de schrik heen kwam, leek het besef dat Myst onder hem lag zich steeds heftiger aan hem op te dringen. Zijn hart, die sowieso al harder pompte door de schrik, leek zijn oude tempo niet meer te hervinden. Geen rust, enkel versnelling. Wat alleen haar hand al had kunnen veroorzaken toen ze de zijne pakte, gebeurde nu in honderden malen erger nu heel haar lichaam tegen hem aanlag. Het simpele tintelen was nu brandend als vuur, trok zich door heel zijn lichaam heen als een begeerte die niet onderdrukt kon worden. Voelde hoe zijn hart hamerde en dwingend bonkte in zijn borstkas, kon enkel nog haar ademhaling en hun hartslagen horen. Zijn ogen gleden naar beneden, naar haar lippen, zodra ze sprak. Ondanks dat haar woorden dat deden, leken ze de stilte niet te onderbreken. Langzaam gleden zijn ogen weer omhoog, kwamen terug bij haar ogen. Niet wetend hoe hij er op moest reageren. Zijn hoofd hield zich nu totaal niet bezig met excuses' of andere dergelijke dingen. Alleen maar Myst, die tegen hem aanlag, en haar lippen die veel te dichtbij waren. De verleiding om zich nog maar iets te laten zakken en haar lippen te kunnen proeven was groot. Aantrekkelijk en wensenvervullend. Zijn hoofd was niet meer helder door haar nabijheid. Kon zich niet meer bedenken waar ze waren en hoe ze in deze situatie terecht waren gekomen. Pas toen Myst zelf haar blik naar beneden liet glijden voelde hij hoe zijn buikspieren zich samentrokken. Hij verlangde hier al te lang naar, wilde dit te graag. Te lang keek hij hier naar uit, te veel hoop koesterde hij nog onbewust. Hij wilde het zo graag. Maar hij kon het niet. Hij mocht het niet. Hij zou het niet doen. Waarom niet? Smekend, terwijl hij voelde hoe zijn hart sloeg alsof het vocht. Ploegend, zwaarder, harder, krachtiger. Verlangend naar Myst, haar warmte, haar liefde. De verscheurdheid liet zijn blik breken, toonde al zijn ware gevoelens. Zodra haar blik eindelijk weer omhoog kroop, weer terugblikte in zijn ogen, voelde hij hoe reddeloos verliefd hij was. Verdronken in de groene kleur, verzwakt tot op het bot. Langzaam verliet de lucht zijn lippen, de zucht als een toegeving. Wilde niet meer wachten, liet zijn blik nu ook neerzakken. Heel langzaam zakte zijn gezicht, sloten zijn ogen zicht. Overgegeven aan zijn ware gevoelens, drukte zijn lippen zich zacht op die van haar. Haar lippen zachter dan voor mogelijk, geen warmer welkom voorstelbaar. Licht kusten zijn lippen de hare, lieten ze niet los. De warmte benauwd, drukkend maar aangenaam. Haar lippen, haar kus, waren perfect. En voordat hij het wist drukten zijn lippen zich steviger tegen de hare, dwingender en gewilliger. Te lang had hij hier enkel over kunnen fantaseren, te graag wilde hij dit nu om zich in te kunnen houden. Begerig waren zijn lippen die zich over de hare lieten glijden, verzengend was de hitte die stroomde door zijn aderen. Zijn hart van slag, zijn gedachten vaag, zijn gevoelens in overvloed. Alsof hij nooit had beseft, wat zijn verlangen nou eigenlijk inhield. En terwijl hij haar zoende, kon hij zich alleen maar bedenken dat het zo hoorde. Dat het niet raar was, dat hij Myst nu in zijn armen hield. Dat het klopte, dat hun lippen elkaar proefden. Het was juist. Het was goed. Het kon. Myst hoorde in zijn armen te liggen. Hoe was het anders mogelijk dat hij deze liefde voor haar voelde, als hij er anders geen eens de mogelijkheid voor zou krijgen om hem te uiten?

Als bloed in je aderen had kunnen branden, dan deed het dat nu. Als verlangens licht gaven, dan zou deze kamer verblindend zijn. Als er iets bestond als 'ware liefde', dan was er geen twijfel mogelijk. Wat was in godsnaam een andere verklaring voor de pijn die ze ervoer bij de verscheurdheid in zijn ogen? Zijn ogen die lieten zien dat gevoelens en geweten met elkaar in heftige strijd vervlochten waren, een strijd waarvan de uitkomst voor de strijders niet van belang was, maar daarbuiten mensen zo diep kon raken dat het niet meer mogelijk voelde om ooit nog te ontwaken uit deze duisternis zonder zijn handen die haar zouden leiden? Het hete vuur dat bezit van haar nam begon steeds zwaarder te worden, het brandde door haar aderen en werd gestuurd door haar snel kloppende hart. Het vuur deed pijn, meer pijn dan ze gedacht had te krijgen slechts door zo sterk naar iemand te verlangen. De spitse vlammen schoten door haar ledematen en dwongen ze bijna om hem dichter tegen haar aan te trekken, hem lief te hebben. Maar zijn ogen, zijn lippen en zijn gezichtsuitdrukking hadden haar lichaam doen bevriezen. Ze kon niets anders meer dan naar zijn ogen kijken, zelfs toen hij zijn blik afwendde en verlangend naar haar lippen keek. Zijn zucht leidde einde van zijn verscheurdheid in, het klonk alsof hij het opgegeven had. Alsof hij niet meer kon vechten, na een lange zware strijd. Een soldaat zodanig gewond in een gevecht dat hij zo verzwakt is dat hij niets anders kan dat wachten tot het einde komt. Het einde van die innerlijke strijd leek alles voor haar te betekenen, het begin van alles wat ze wilde. En hoe zou het ooit anders kunnen zijn? Alleen al het moment waarop ze zag dat hij, of zijn lichaam, bewust de beslissing genomen had om haar te zoenen, dat zijn hoofd iets zakte en zijn ogen sloten, brandde onherroepelijke tekens in haar ziel. Om op deze manier te weten dat ze ging krijgen wat ze het hevigst verlangde, maakte het allemaal nog vele malen beter. Haar sterk versnelde ademhaling stokte even in haar keel zodra zijn lippen de hare raakten. Alle gedachten leken uitgebannen, de explosie aan gevoelens had alles weggevaagd. Al haar bewustzijn was naar haar lippen gestroomd, die gevoed werden door het gierende genot in haar buik. Zijn lippen drukten zacht, warm en heerlijk tegen de hare, en ze kon zich niet voorstellen dat in heel Kovomaka iets te vinden was wat een grotere sensatie opleverde dan dit. Gelijk werd haar ongelijk bewezen- dat liet maar weer eens zien hoe onwetend ze eigenlijk was. Zodra zijn lippen begerig over de haren heen bewogen, hij haar echt zoende, was de hitte in haar lichaam zo hevig dat ze bijna het gevoel had dat ze van binnenuit verbrand werd. Maar door een heerlijk vuur, in plaats van een vernietigend vuur. Het verlangende vuur van eerst werd stukje bij beetje omgezet door de likkende vlammen die haar lichaam deden beseffen dat hij het was die haar zoende, hij het was die bovenop haar lag. Zijn adem smolt samen met de hare, hun zielen verstrengeld in deze kus. Met elke slag leek haar hart genoegzaam samen te krimpen en hoe heviger de kus langzaam werd, hoe makkelijker het dit leek te doen. Het werd steeds meer passioneel, steeds begeriger, steeds meer loslatend van alle grenzen waar ze zich ooit aan gebonden hadden. Nu pas werd ze zich bewust van haar handen die geheel een eigen leven waren gaan leiden, waarvan de ene zacht over zijn wang streelde terwijl de ander hem vanuit zijn nek probeerde dichterbij te brengen, nog dichterbij. Alsof haar lichaam nog niet op bijna elk mogelijke plaats tegen dat van hem aangedrukt was, bleef dat verlangen er. Nóg dichterbij, nóg meer. Niets anders leek meer belangrijk; al hadden ze ondersteboven met hun haren in de fik vastgebonden gezeten aan een boom in the middle of nowhere; het maakte niet uit. Het weinige wat nog iets kon betekenen waren de gierende adrenaline en de opgetogen vlinders in haar buik.
“Myst, Sam, komen jullie tafel dekken?” Het was een van de weinige geluiden die haar waarschijnlijk uit haar trance had kunnen halen, een van de weinige geluiden die dit moment kon verstoren. Haar moeders stem. Het duurde een seconde maar daarna bevroor ze, haar hele lichaam. Ook haar handen lieten spontaan zijn lichaam los, waarna ze doelloos in de lucht bleven zweven. Haar ogen werden groot terwijl er een geschokte uitdrukking op haar gezicht lag. ‘Shit.’ Niet beseffend dat ze haar gedachten hardop had uitgesproken ontspande ze lichtjes, knipperde ze enkele keren met haar ogen en schraapte ze haar keel. ‘We komen!’ Riep ze naar beneden, haar stem iets heser dan ze had gehoopt. Een diepe blos kleurde haar wangen, de warmte ervan viel pas op nu zijn lippen niet meer tegen de hare waren. Pas toen hij van haar vandaan bewoog en ze de afstand tussen hen voelde, besefte ze hoezeer ze eigenlijk naar zijn liefde verlangde. Elke cel uit haar lichaam stond in vuur en vlam en leek te schreeuwen, méér.


Dramaqueen #1 <'3

Zijn lippen waren warm, vol hartstocht en gemeende liefde die elke cel van heel zijn lichaam leek uit te stralen. Zijn hart, nu victorieus jubelend in zijn borstkas, liet het bloed hunkerend door zijn aderen stromen. Wilde niet dit eindeloze moment verbreken, kon geen afstand meer van haar nemen. Dichterbij. In zijn armen. Haar lippen tegen de zijne. Eindelijk. En hoe langer hij haar kuste, hoe beter het werd. De gevoelens, in overweldigende hoeveelheid, bande de rest van de wereld uit. Alleen zij bestond nog. Myst, die hem nachten lang wakker kon laten liggen, of uren kon laten dromen. Haar ogen, met de eindeloze diepte waar hij zo gemakkelijk in verdronk. Haar lippen, waarvan hij altijd had gewenst ze één keer te kunnen kussen. Eén keer, zodat hij alleen maar kon weten hoe het was. Eén keer, zodat hij tenminste één keer in zijn leven had beleefd waar hij zo intens naar verlangd had. Maar hoe oprecht zijn verlangens ook waren geweest, hoe graag hij het gewild had en hoe vaak hij er ook over gefantaseerd had, gedroomd, nooit had hij kunnen weten dat het zó zou zijn. Zo perfect. Ze hoorde bij hem, en het zou een voor altijd bloedende wond bij hem achter laten als dit niet zo kon zijn. Men zegt dat enkel de tijd de wonden heelt, maar deze wond zou tijdloos zijn. Onveranderbaar, atlijd daar. Tot dat hij eraan zou wennen, hij de pijn zou kunnen negeren. Maar stoppen met bloedden zou het nooit. Hij wilde haar niet laten gaan, niet na nu. Nu te hebben ervaren hoe het kón zijn. Niet na te hebben gevoeld dat echte perfectie wel degelijk bestond. Er zou maar één reden zijn, één manier waarop hij haar met pijn in het hart zou kunnen laten gaan.
‘Myst, Sam, komen jullie tafel dekken?’
Voor een nihiliste van een seconde leek heel zijn hart er mee zijn opgehouden. Met een ruk schoot zijn hoofd om, voelde gelijk hoe koelte bezit van hem nam zolang Myst haar lippen zich niet meer op de zijne bevond. Zijn hart, nu toch al snel pompend door het moment van net, kon niet meer versnellen wat het anders wel gedaan had. Enkel een rustig gevoel gleed weer over hem heen toen hij hoorde dat er geen van de ouders naar boven kwam, iets waar hij zonet bang voor was geweest. Natuurlijk, ooit zouden ze het toch moeten weten. Maar het zou alles zo … ongemakkelijk maken. Maar dat deed er nu niet toe, zoals alles eigenlijk er niet toe deed. Hij wilde omkijken naar Myst. Wilde haar in de ogen kijken na het moment van net. Wilde zien dat alles wat híj net gevoeld had, ook voor haar gold. Al vroeg hij om het onmogelijke, zo heftig als hij zijn verlangens koesterde voor haar kon nooit de wederzijdse liefde van haar kant zijn. Maar al was het maar een schim. Zijn eigen blik was nog warm, tot dat hij haar aankeek.
Een ijzingwekkende kou sloop zijn borst binnen en liet, in tegenstelling tot net, zijn hart langzamerhand een stuk trager slaan. De koelte leek ook zijn ogen te bereiken, leek het bruin in zijn ogen donkerder te maken. ‘Shit,’ Ademloos verliet het woord haar lippen. Er zou maar één reden zijn, één manier waarop hij haar met pijn in het hart zou kunnen laten gaan. Wanneer zij dit zelf niet zou willen. Want wat deed er toe wat hij wilde, zolang zij niet gelukkig zou zijn? En zodra hij haar in de ogen aangekeken had, wist hij dat hij zich één van de grootste fouten begaan was. Shit, Het woord weergalmde nog in zijn hoofd, met een gammele nabootsing van Myst haar stem. Het klonk hol, betekenisloos en deprimerend tegelijkertijd. Hij had er aan moeten denken. Zijn voorhoofd fronste onder de betekenisloze pijn die genadeloos toesloeg. Het was zijn eigen schuld. Zijn kaken klemde zich op elkaar om het schrijnende holle gevoel dat brandde van het verlangen te negeren. Voor een kort moment keek hij haar nog aan, zijn blik gevuld met een mengeling van gevoelens. Hoe had hij ooit van haar kunnen verwachten, dat zij zich erover heen zou zetten? Zelf had hij er al moeite mee. Walgelijk. Hij duwde zich van haar weg, een handeling die zo verkeerd voelde dat hij geneigd was, terwijl hij zich om draaide, zichzelf tegen te houden. Maar hoe zou hij dat ooit kunnen doen? Zijn blik gebroken, weerspiegelde alles wat hij voelde. Hij wilde iets zeggen, wilde tegen haar zeggen dat het hem oprecht speet. Maar hij had nog iets van zelfbehoud. Als hij niet ter plekke wilde instorten bewaarde hij zijn excuses voor later.
‘Ik denk,’ Klonk het moeizaam. Doe normaal, anders maak je het alleen maar lastiger. ‘Dat ze ons beneden verwachten.’ Hij slikte en keek kort om maar liet gelijk zijn blik wegschieten zodra deze haar ogen bereikte. Voelde hoe één simpele blik, zijn hart krampachtig liet slaan, wanhopig naar haar liefde. Zijn wenkbrauwen fronsten zich in een gespannen frons en hij keek weer weg. Zielig doen is voor mietjes. Zonder nog iets te zeggen liep hij Myst haar kamer uit, gelijk door naar de trap naar beneden toe. Hij deed tevergeefse pogingen Myst uit zijn hoofd te zetten, maar hoe kon hij ooit? Nog maar te doelen op het feit dat hij nét met haar gezoend had. Haar heerlijke lippen, zacht bewegend over de zijne. Haar handen, die zich naar hem toereikten. Haar stem, die hem vroeg om te blijven. Het brandde, het sneed, voelde hoe zijn hart hopeloos nog steeds voor haar klopte. Stel jezelf tevreden, je wens is tenslotte vervuld. Klonk het sarcastisch. Zijn kaken klemde zich nog harder op elkaar, alsof het onaangename gevoel hiervan hem zou afleiden van de pijn.
Beneden liep hij gelijk door naar de keuken waar Miranda hem een vriendelijke glimlach schonk als begroeting. Hij glimlachte terug, gevoelloos. Ze leek het door te hebben, hij kon het zien aan de verandering in haar blik. Gelukkig vroeg ze niks, ook al waren de blikken die ze hem toewierp niet bepaald... fijn. ‘Waarmee kan ik helpen?’ Vroeg hij, waarna hij al gauw borden en bestek in zijn handen kreeg geduwd. Braafjes ging hij aan het werk, zoals van hem verwacht werd als gast. Zodat hij tenminste een beleefde indruk kon achterlaten, met het gevoel dat hij de hartelijke ronduit al verpest had. Myst negeerde hij, op het hoognodige beleefde na. De keuken was vervuld van het warme, zoete aroma van tomatensoep. Een gerecht wat hij normaal kon waarderen, maar nu totaal geen trek in had. Met tegenzin schoof hij aan tafel, zijn maag al gevuld met het holle, verlangende gevoel. Tegenstrijdig als het was bestond het uit verlangens, nog steeds zoekend naar de warmte waarvan hij wist dat hij bij Myst te vinden was. Maar ook uit pijn, het besef, de wetenschap, dat het allemaal nooit zo zou zijn. De spijt van zijn fout, zijn onherroepelijke verliefdheid. Hij staarde naar zijn bord die gevuld was met soep, pakte zijn lepel en plof. Voelde hoe de vertrouwde druk op zijn schouder toenam, de zachte snelle ademhaling van Sjoerd vlakbij zijn oor. Vond het fijn, zijn kleine vriend zo dicht bij te hebben, maar irriteerde zich er tegelijkertijd dood aan. ‘Nicht während des Abendessens, Sjoerd!’ Ontschoot hem gelijk geïrriteerd, zijn stem gedempt. De regels tussen hem en Sjoerd waren duidelijk, hij zou als stinkende fret zich niet laten verschijnen tijdens het avond eten. Geen idee hebbend hoe Myst haar ouders hierop zouden reageren, verwachtte hij de natuurlijke reactie: geen beesten aan tafel. “Ach Sam, schluss damit Die geur is niet te weerstaan, zelfs van boven niet!” ‘Sjoerd,’ Probeerde hij zo kalm mogelijk te zeggen, nog steeds zachter dan gebruikelijk. ‘Ga weg- Gesundheit.’ Murmelde hij zachtjes halverwege zijn zin toen Sjoerd uit het niets luidruchtig nieste. “Nee, ik heb honger. En jij laat me boven verhongeren.” Zijn ogen gesloten zich geïrriteerd, Sjoerd was altijd zo subtiel met die opmerkingen. Het was helemaal niet waar, maar mensen keken hem dan toch altijd beschuldigend aan als Sjoerd zo begon. Zo onschuldige klein lief fretje, die zou toch nooit liegen? Idioten. Sjoerd liegt meer dan dat hij de waarheid spreekt, zo is hij van nature. Ergens was het wel fijn dat Sjoerd tussen door kwam, zijn hoofd was in de laatste paar dagen nog nooit zo verlost geweest van Myst. En dit was wel het hardste moment dat hij zoiets kon gebruiken. Maar de pijn bleef, hoe afleidend Sjoerd ook zou zijn. De pijn zal altijd wel blijven.

Haar ogen zochten gelijk zijn blik op, wilde weten wat hij voelde, wat hij dacht. Ze wilde maar al te graag zien dat hij hetzelfde had gevoeld als zij, zodat ze erop kon vertrouwen dat dit niet maar voor één keer was. Maar zijn ogen waren donker, koel. Zijn gefronste voorhoofd verwarde haar, hij keek alsof hij het moeilijk had. Wat was er moeilijk? Waarom keek hij niet intens gelukkig? Waarom kon ze in zijn ogen niet de warmte vinden die ze gehoopt had te vinden? Tranen brandden in haar ogen, terwijl ze zichzelf langzaam overeind drukte, tot ze zat. Met haar ogen volgde ze de zijne, keek in zijn gebroken ogen. Dezelfde koelte als in zijn ogen te lezen was bekroop haar. Hoe kon dit? Waarom keek hij alsof… hij een verschrikkelijk stomme fout begaan had? Wat was hier fout aan geweest, als hij hetzelfde als zij gevoeld had? En als hij dat niet had? Ze klemde haar kaken op elkaar en draaide haar hoofd weg, luisterde naar zijn langzame woorden. Ze knikte zwakjes, wist niet of hij het kon zien, maar eerlijk gezegd kon het haar ook niet zo veel schelen. Ze keek langzaam naar hem om, hoewel ze hem niet echt aan durfde te kijken. Haar ogen schoten over zijn lichaam terwijl hij op stond, voelde haar hart verlangend slaan in haar borst, voelde hoe het haar probeerde aan te zetten hem terug op het bed te trekken. Als ze nog in dezelfde bij als daarnet was geweest had ze dat misschien ook wel gedaan, maar zijn blik van net had haar helemaal doen omslaan. Ze zag de deur achter hem gesloten worden en ze liet zich achteruit op het bed vallen. Ze onderdrukte een overvloed aan tranen, in plaats daarvan liet ze de pijn in stilte bezit van haar nemen. Ze voelde langzaam de angstige huiveringen over haar rug lopen, en daarna voltrok de pijn zich door haar ledematen. Een volledige stilte bezat haar hoofd, ze kon nergens aan denken terwijl de pijn langzaam als scheermesjes langs elk van haar zenuwen trok.
Na ongeveer een minuut wist ze zichzelf overeind te hijsen, veegde ze de toch ontsnapte tranen van haar gezicht en liep moeizaam haar kamer uit en de trap af. Sam ontweek ze, met haar blik zowel als met in zijn buurt komen. Haar hart klopte in haar keel elke keer dat ze ook maar het idee kreeg dat hij op een of andere manier, al was het maar door naar haar te kijken, contact met haar zocht. De keuken was vervuld met de heerlijke geur van haar moeders verse tomatensoep, al vanaf kinds af aan haar lievelingsgerecht, inmiddels samen met nog wat andere dingen. Maar hoezeer ze ook honger had gehad van de wandeling, alle trek was nu verdwenen. Zelfs ademhalen leek nutteloos, maar gezien ze wist dat het nodig was, bleef ze doorgaan. Ze zou voor haar ouders moeten ophouden dat alles goed met haar ging, anders zouden ze haar echt niet terug laten gaan. Vooral niet samen met Sam, anders zouden ze straks nog denken dat hij haar iets aangedaan had. Is dat dan niet zo? Haar geweten, vervelend als het altijd was. Gelukkig werd ze afgeleid van haar eigen gedachtegangen zodra ze aan tafel schoof, door het rare geluid dat Sjoerd aankondigde. Met een zwak glimlachje keek ze naar het beestje, Sam weer ontwijkend. Ze volgde weinig van hun gesprek, behalve dan de zinnen van Sjoerd die in de Algemene Taal waren. Even schoten haar ogen opzij, om haar moeder geamuseerd te zien kijken en haar vader die op het geheel gewoon de negeertechniek toepaste; hij at zijn soep. Haar moeder grinnikte zachtjes na het compliment over de geur van de soep. Miranda lacht zelfs hardop toen ze hoorde hoe hij als een verwend kreng vertelde dat hij boven uitgehongerd werd, terwijl je nou niet bepaald zijn ribbetjes kon tellen. Niet dat hij dik was; hij zag er gewoon goed uit. Ze keek Sam even aan. “Mag hij dat? Ik kan wel even een schaaltje voor hem pakken.” Haar ogen stonden vriendelijk, warm. Wat er net boven gebeurd was wist ze niet, maar ze wist wel dat zowel de stemming van Sam als die van Myst flink omgeslagen was toen ze naar beneden kwamen. Toen Sam haar woorden beaamde –Sjoerd praat, dan eet hij ook maar tomatensoep ;3- stond ze op. Myst volgde met haar ogen haar moeder, keek toe hoe ze een schep soep in een klein rond bakje deed. “Sjoerd, kom maar.” Zei ze met vriendelijke stem, terwijl ze het bakje op het aanrecht liet staan. Hij zou tenslotte niet bij hen aan tafel eten, hij was geen mens. Met moeite richtte Myst haar aandacht op haar soep, bijna weer afgeleid door het feit dat Sam tegenover haar zat.
Toen het eten eenmaal klaar was en haar bord op het aanrecht stond, vertrok ze zonder iets te zeggen naar boven, om haar tas in te pakken. Eenmaal op haar kamer zakte ze in elkaar, op de vloer. Haar benen zaten in de knoop en haar armen konden momenteel de kracht niet vinden om haar weer omhoog te duwen. Dus zat ze daar, een gebroken uitdrukking op haar gezicht, haar ogen alweer vol tranen. Ze kneep ze stijf dicht en drukte haar armen tegen haar lichaam, om de uitingen van verdriet te onderdrukken. Nu uitgebreid gaan huilen was niet zo verstandig, gezien haar ogen dan waarschijnlijk tot vanavond laat helemaal dik en rood zouden zijn. Ze hield tien seconden haar adem in; dat wilde ook nog wel eens helpen. Toen ze het gevoel had dat ze de heftige vlaag onderdrukt had, kroop ze rond in haar kamer om alle kledingsstukken die ze aan had gehad weer in haar koffer te stoppen. Ze had geen zin om het allemaal netjes op te vouwen, dus ze propte alles er maar gewoon in. Uiteindelijk zeulde ze hem met moeite de trap af, een verbeten uitdrukking op haar gezicht.
Haar moeder reed hen naar de shuttle, dus eerst moest ze afscheid nemen van haar vader. In de hal sloeg hij zijn armen om haar heen en keek met een dreigende uitdrukking over Myst haar schouder naar Sam. Daarna gaf hij haar een kus. “Pas goed op jezelf.” Ze glimlachte zwakjes. ‘I’ll survive.’ Hij knipoogde naar haar voor haar moeder hen voor ging haar hobbel. Eigenwijs als ze was rolde ze zelf haar loodzware koffer naar de auto, en tilde hem, met grote moeite, er ook zelf in. Op de weg naar de shuttle was het stil in de auto, Myst staarde naar buiten en haar moeder was zich waarschijnlijk mentaal aan het voorbereiden op het afscheid.
Toen ze arriveerden op het platform, bleek het vrij rustig te zijn. Er vlogen vanavond nog maar twee shuttles, één naar de academie en één naar Puffoon. Myst zuchtte, het deed haar aan Sam denken. Alles deed haar aan Sam denken. Constant. Vooral de perpetueel aanhoudende pijn in haar borst deed haar aan Sam denken, omdat hij de oorzaak ervan was. Waar ze afscheid moesten nemen draaide Myst zich met tranen in haar ogen om naar haar moeder. Ze omhelsde haar en probeerde tranen weg te knipperen, ze wist dat haar moeder hetzelfde deed. “Geen rare dingen doen, hard je best doen en vooral veel plezier maken, meisje.” Myst knikte, ze kon zelf haar stem niet vinden. Toen ze elkaar weer loslieten kwam er nog een luchtige “Behouden vlucht.” achteraan. Myst knikte en probeerde niet om te kijken naar Sam. Zoals ze al de hele tijd probeerde.
Myst wachtte tot Sam was gaan zitten, zodat ze niet naast hem hoefde te zitten. Ze wilde niet vervelend zijn, dus ging ze zo ver mogelijk weg van hem zitten. Haar ogen staarden doods naar buiten, haar gezicht werd bleker. De motor was bezig met warmdraaien en ze zouden zo opstijgen, en het zou foutloos en soepel gaan, en toch zou ze er bang van zijn. Ze kon er niets aan doen, het idee van in de ruimte zijn stond haar gewoon niet aan. Laat het snel over zijn, laat het snel over zijn. Haar nagels boorden zich in het rubber van de handleuningen, haar knokkels werden wit. Moeiteloos zoals verwacht kwam de shuttle van de grond, om aan de reis naar de academie te beginnen.

Het was vreemd, hoe de blik van Myst haar vader hem helemaal niks leek te doen. Gevoelloos keek hij recht terug in de ogen van de man die hem een vernietigende blik toewierpen. Hij wist niet of het waar was, maar hij kon zweren er de woorden 'Eén keer aanraken, en ik trek een voor een al je nagels eruit nadat ik er bamboe onder geschoven heb' erin te lezen. Apart. Hij moest eens weten in wat voor vol recht hij stond om dat te doen. Maar zijn gezicht verraadde hem niet. Ondanks alles, deed het hem nog steeds niet zoveel. Het enige nare was, was dat het hem pijnlijk erg deed herinneren aan net, en aan daarvoor, aan Myst. Aan haar lach. Haar ogen. Haar heerlijke handen. Haar zachte lippen. Zijn hand pakte stevig de hand van Mysts vader vast. ‘Bedankt, voor alles,’ Zei hij beleefd. Leek het maar zo, of kneep hij harder dan nodig was? "Succes met je stage," Ik hoop dat je ontslagen wordt. Met moeite wist hij een vreugdeloze glimlach te onderdrukken. Natuurlijk, geen tot ziens. Had hij anders kunnen verwachten? Maar daarnaast was het ook geen 'veel succes' geweest, maar gewoon 'succes'. Niet dat het hem dwars zat. Terugkomen zou hij niet willen maar tegelijkertijd wilde hij alles behalve vertrekken. Had haar moeder niet vijf minuten langer over het eten kunnen doen? Was het dan allemaal anders gelopen? Of had hij haar om kunnen praten? Een onzichtbare rilling liep over zijn rug, walgend van zichzelf vanwege zijn gedachten die tot alles in staat waren. In de auto was hij stil op enkele reacties vanaf zijn kant na die Sjoerd opeiste omdat hij anders wild werd. Het was verrassend onaangenaam geweest, vooral omdat hij continu het verlangen had moeten onderdrukken om zijn hoofd om te draaien en naar Myst te kunnen kijken. Net zoals die keer toen ze film gingen kijken. De film was niet interessant, Myst wel. Buiten was niet interessant, maar nu was ze al helemaal verboden terrein. Alsnog hield hij het met succes vol, als gevolg daarvan had hij wel een stijve nek. Continu onder spanning verkeren was niet erg geliefd bij zijn spieren. Maar wat moest hij anders? Zo dadelijk verloor hij de controle en kon hij niet anders dan hopeloos verliefd naar haar staren. Hoe ongemakkelijk was dat? Nóg erger dan deze situatie kon hij zich echt niet veroorloven. Het portier knalde achter hem dicht. Terwijl ze met zijn drieën liepen volgde zijn koffer hem braafjes, zo'n tien centimeter boven de grond. Hij bood dit keer niet aan om Myst te helpen. Wanhopig vaak had hij al een blik op haar koffer geworpen, om vervolgens één enkele keer omhoog te schieten naar haar gezicht. Maar haar uitdrukking zei genoeg. Het deed hem denken aan zijn nichtje van twee die in zo'n overheerlijke ik-ga-alles-zelf-doen-fase zat. Hij keek weer weg. Ongemakkelijk wende hij beleefd zijn blik af toen Myst afscheid nam van haar moeder. Enkele tellen duurde het voordat hij zijn zelfbeheersing verloor en hij toch stiekem een keer keek. In elkaars armen, beiden er overduidelijk niet bepaald blij mee dat ze afscheid moesten nemen. In stilte keek hij toe, ergens vage fantasieën aan het creëren dat hij Myst dadelijk heel erg zou moeten troosten. In zijn armen, uiteraard. Na Myst stapte hij naar Miranda toe, de moeder van Myst die hij wel aardig móést vinden. Ze leek gewoonweg teveel op Myst. Hij glimlachte lichtjes naar haar, dit keer toch weer gemeend ook al was het zwak. Hij probeerde het. Ondertussen boog hij zich naar haar toe en kuste beide van haar wangen. Een Puffoons gebruik, liet zo duidelijk zijn dankbaarheid blijken. ‘Bedankt,’ Benadrukte hij nogmaals. ‘Voor uw gastvrijheid,’ Knoopte hij er nog aan vast. De woorden 'tot ziens' lukte hem niet om eruit te persen. Dus na het afscheid draaide hij zich om, keek te kort naar Myst zodat de pijn in zijn borst alleen maar toe te nam en liep samen met haar weg. Naar de shuttle, terug naar SSA.
In de shuttle negeerde hij Myst voluit, wist zichzelf anders totaal geen houding te geven. Hij installeerde zich op één van de weinige stoelen en rommelde in zijn rugzak opzoek naar zijn boek. Haalde zijn bril tevoorschijn en verdween. Maar terwijl hij Myst negeerde nam hij elke beweging van haar, elke ademhaling, haarscherp waar. Hoe ze liep, waar ze ging zitten, de spanning in haar spieren. Pas vijf minuten na het knipperende lichtjes dat aantoonde dat ze hun gordels vast hadden moeten klikken veroorloofde hij het zichzelf om over zijn boek heen te blikken naar Myst toe. Niet naar haar ogen, dat was te lastig. Zijn blik bleef hangen op haar handen, haar knokkels die wit kleurde door de spanning die ze uitoefenden bij het vastgrijpen van de armleuningen. En hoe graag wilde hij niet zijn eigen hand er over heen leggen, er zacht in kunnen knijpen als geruststellend gebaar? Het was hartverscheurend. Het verlangen naar haar was idioot. Hol en leeg, zoals het eerst op gevuld was met hoop die hij, besefte hij nu pas, tegen wil in toch altijd nog had gekoesterd. En terwijl hij keek, besefte hij niet dat 'een korte blik werpen op Myst' uiteindelijk veranderde in 'een halfuur naar haar hand staren'. Zijn kaken strak op elkaar geklemd, zijn blik leeg en koel. Hij wilde het zo graag, waarom was hij ooit zo stóm geweest? Met moeite wist hij te voorkomen dat zijn droge ogen die akelig prikkelden zich niet vulden met tranen. Zijn blik ging terug naar zijn boek, Sjoerd eiste zijn aandacht op bij Myst zodra Sam niet meer toegaf. Eén keer, dat wilde je toch? Zodat je zou kunnen weten hoe het was, zodat je erna zou weten hoe onbederfelijk en onontkoombaar de pijn was. Hij verdween achter zijn boek en verborg zijn rode ogen.