Bekende titel, niet?

Alleen voor Sam en Myst. <3

Myst stond zuchtend halverwege de lange spiraaltrap, haar zware witte koffer helemaal volgepropt. Ze had hem gewogen, godzijdank was hij op 300 gram na niet te zwaar om mee te mogen in de spaceshuttle, anders had ze echt niet geweten wat ze eruit had moeten halen. Voor haar gevoel had ze nog niet eens genoeg, hoewel ze wist dat de rest van haar zomerkleding nog op Nova lag, de ze zou echt niks tekort komen. Maar ze had ook wel een hoop dingen meegenomen, dingen als bikini's, haar favoriete jurkjes, leuke blousejes.[Ja Lis, zo schrijf je dat echt.] Korte rokjes en dergelijke vond Myst geen dingen voor naar school, kortom, die had ze op Nova laten liggen, wetende dat ze daar toch in de vakanties naar terug zou gaan. Maar hoe ging ze in godsnaam die koffer de trap af krijgen. Sam ging waarschijnlijk gewoon zijn koffer laten vliegen, nog makkelijker dan hem zelf te tillen. Zucht. Uiteindelijk besloot ze hem maar gewoon op te tillen. Met moeite kreeg ze de koffer omhoog, haar armen trilden. Zo ging ze, heel voorzichtig, stap voor stap de trap af. Toen ze de helft van de eerste trap af was, deden haar armen al enorm pijn. Haar koffer was dan wel zwaar, maar dit was wel heel zwak. Kom op. Ze dwong zichzelf de koffer nog verder de tillen, maar toen ze eenmaal één etage gezakt was, moest ze hem echt even neerzetten. Puffend plofte ze op haar koffer neer, met haar ellebogen op haar knieën en haar kin in haar handen. Ze veegde een paar eigenwijze plukken uit haar gezicht, en zelfs toen deed haar arm al pijn. Ze vroeg zich af hoever Sam al zou zijn, hoeveel zijn koffers zouden wegen, wat hij aan zou hebben rekening houdend met de zomer op Nova. Myst zelf had een blouseje met lange mouwen aan, daaronder een topje en een spijkerrokje en een legging. Ze stond op, keek koppig naar de koffer. Met een van inspanning vertrokken gezicht probeerde ze haar koffer weer op te tillen, haar armen gingen steeds meer pijn doen. Nog geen drie treden verder begaven haar armen het, en pleurde haar koffer verder deze trap af. Maarja op het stukje dat vlak was, bij de etage, bleef hij natuurlijk liggen. Hij was nog heel, het slot zat er nog op. Ze keek een aantal tellen droogjes naar de koffer, waarna ze langzaam en zuchtend opstond, en naar boven begon te lopen. God hij vind me vast echt heel zwak. Ze liep voorbij de deur van de luchtetage, luisterde even kort of ze daar iets hoorde. Laurens en Eph wisten dat ze wegging, maar die hadden nu waarschijnlijk les, dus ze konden geen gedag zeggen, dat hadden ze 's ochtends al gedaan. Ze twijfelde even voor Sam z'n deur, of ze 't wel echt zou vragen. Maar als ze nu terugging en zijn deur ging open zou het nog veel stommer staan, dus kon ze het nu net zo goed doen. Nog steeds lichtjes buiten adem klopte ze zachtjes op Sam's deur, hopend hem niet te storen bij iets 'privé's'.

Hij was nog net bezig de laatste spulletjes bij elkaar te scharrelen. Meerdere dingen zweefden door de kamer, gleden door naar zijn koffer die wijd open over zijn bed heen lag. Een kleine koffer, die al bijna uitpuilde. Hij moest de neiging onderdrukken niet al zijn boeken mee te nemen die hij ook mee had verhuisd hier naar SSA vanaf Puffoon plus daarbij ook nog is de boeken die hij had geleend uit de schoolbibliotheek. Een uurlang had hij eraan gezeten, sorterend welke hij nou wel mee zou nemen en welke niet. Het was lastig, hij had zichzelf namelijk een norm opgelegd. Vier boeken, meer niet. Dus toen werd het filteren. Langzaam werden het steeds minder boeken en werden de keuzes moeilijker. Met spijt legde hij twee boeken van Broom weg, deze waren versleten door het vele lezen. Hij dacht er gewoon niet diep bij na, waarschijnlijk had hij daar op Nova toch niet genoeg tijd om alle boeken te kunnen lezen. Maar het was gewoon oud vertrouwd om overal zijn boeken mee naar toe te slepen, waar hij dan ook heen ging of hoe kort hij er dan ook heen ging. Hij propte uiteindelijk nog zijn kleren erbij, weinig kleren, waaronder wel zijn zwembroek. Was Myst voorstel uiteraard niet vergeten. Zomerkleren vooral, hij vertrouwde op Myst haar woorden dat het daar nu hartje zomer was. Wel iets waar hij echt naar kon verlangen, hier nu midden in de winter zittend. Kort wierp hij een blik op zijn horloge. Over vijf minuten hadden ze afgesproken bij het lanceringsplatform, hij kon maar beter alvast gaan. Hij klikte net zijn koffer dicht op het moment dat hij voetstappen hoorde. Vanzelf draaide hij zijn hoofd richting de deur, nog geen enkele secondes later werd erop geklopt. ‘Binnen,’ Antwoorde hij terwijl hij ondertussen, terwijl hij het woord uitsprak, de deur ook al liet open glijden. Vanzelf verscheen er een lichte glimlach zodra hij Myst zag staan. ‘Ik dacht dat we beneden hadden afgesproken?’ Vroeg hij haar, waarna hij de koffer van zijn bed af tilde en deze op de grond zette. Hij pakte nog zijn rugzakje die al klaar stond op zijn stoel en hees deze op één schouder, liep daarna naar de deur. Hij keek nog kort om, na een soepele, draaiende beweging met zijn pols kwam de koffer geluidloos van de grond en zweefde naar hem toe. ‘Zullen we maar gaan?’ Hij glimlachte lichtjes, liet haar voorgaan en liep vervolgens met een zwevende koffer achter zich aan de deur uit. Vlak bij de trap kon je nog de deur zachtjes dicht horen vallen, gevolgd door het maar al te bekende geklik van een slot dat zichzelf opslot draaide. Hij had zelf simpele kleren aan, maar dan wel netjes. Een wit overhemd, stropdas en beige jasje. Zijn lichte brilletje hing in zijn borstzakje. Hij nam aan dat Myst haar koffer al beneden stond, ze liep namelijk gewoon de lichtetage voorbij, wilde de volgende trap al aflopen. ‘Staat jouw koffer al beneden?’ Toch maar voor de zekerheid, hij zag al voor zich dat ze dadelijk al beneden aankwamen en zij toch weer naar boven moest voor haar koffer. Hij liep achteraan door. Pas ook echt aan het éínde van de trap, toen hij helemaal beneden stond, vestigde hij zijn blik op háár koffer. Zijn oogleden zakten lichtjes naar beneden, staarde naar het ding. Zijn koffertje, die eigenlijk de hele tijd een beetje achteraan had gehangen, heel erg alleen, kwam nu ook aanzweven en stopte naast hem. ‘Myst,’ Zei hij zachtjes. ‘Dit is toch niet jouw koffer hè?’ Vroeg hij toen. Hij liet langzaam zijn blik haar kant opglijden, trok lichtjes een wenkbrauw op. Zodra ze hem aankeek wist hij het antwoord al. Vermoeid liet hij een zucht horen. ‘Je gaat naar huis,’ Zei hij toen. ‘Voor een weekend,’ Ging hij door. ‘Dat betekend dus.. dat je niet álles hoeft mee te nemen zodat je koffer ondraagbaar wordt.’ Moest hij nodig zeggen. Eerst zijn boeken en daarnaast deed hij er geen eens moeite voor om zijn eigen koffer te dragen. ‘Maar omdat je het zo lief vraagt,’ Zei hij toen, ze had het helemaal nog niet gevraagd. Een tweede draai van zijn pols en Myst haar koffer kwam ook geluidloos omhoog door een onzichtbare kracht. ‘Na u,’ mompelde hij zodat ze voor hem de trap af liep en hij haar achterna. De twee koffers volgden hun in een treintje naar beneden toe. ‘Hoelang is het ook alweer vliegen?’

Zodra ze zijn stem hoorde groeide er een glimlach op haar gezicht, en ze stak haar hand uit naar de deur. Snel genoeg merkte ze dat het niet nodig was, de deur gleed vanzelf open. Altijd maar magie. Haar glimlach werd nog iets breder, ze raakte er al bijna aan gewend. 'Dat dacht je goed.' Een lichte blos vormde zich op haar wangen, hoewel haar woorden vrij nonchalant, hoewel ook ontwijkend, over kwamen. Ze keek hoe hij zijn ditjes en datjes deed voor hij wegging, en knikte naar hem toen hij voorstelde weg te gaan. Ze ging hem wat twijfelend voor, keek af en toe achterom of hij haar nog wel volgde. Ze schudde even met haar hoofd toen ze zag dat hij, maar natuurlijk, zijn koffer met luchtmagie tilde. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan, niet? Myst bloosde dieper en keek voor zich uit, proberend haar stem zo onverschillig mogelijk te houden. 'Zoiets.' Ze liep langzaam de trap af, liet haar vingertoppen over de reling strelen, een standaard iets. Ze veegde wat opgelaten haar haren uit haar gezicht, de blos wilde nog steeds niet wegtrekken. Myst liep heel onschuldig langs haar koffer, vertraagde wel haar pas iets. Ze draaide niet om voor ze Sam's stem hoorde, richtte haar ogen toen ook niet op hem, maar op haar koffer. Ze reageerde niet op haar naam. Zijn volgende woorden waren een vraag, dus het was heel onbeleefd daar niet op te antwoorden. Ze knikte en maakte tegelijk een 'hmhm'-geluid. Daarna keek ze hem langzaam aan, een klein opgelaten glimlachje om haar lippen. 'Hij was te zwaar.' Murmelde ze nog voor hij begon te praten. Ze had hem echt niet de trap af gekregen. 'Het is niet alles.' Mompelde ze koppig, hoewel ze wist dat het wel bijna alles was. Toen hij indirect zei dat hij hem wel zou dragen verscheen er een brede grijns op haar gezicht, hoewel de blos nog niet weg was. Een typische Myst opmerking was natuurlijk niet uit te sluiten. 'Een dame in nood mag je geen hulp weigeren.' Alsof ze het daadwerkelijk gevraagd, en hij niet alleen maar een antwoord had gegeven op een niet-gestelde vraag. Ze rolde kort met haar ogen toen hij natuurlijk met luchtmagie de koffers optilde, en ze vrolijk achter hen aan zweefden. 'Zo kweek je ook nooit spierballen.' Ze keek nog steeds voor zich uit, de opgelatenheid in haar stem verpestte de kracht van de opmerking, en ze begreep zelf ook niet zo goed waar hij vandaan kwam. Ze liep voor hem uit, haar hand was weer automatisch op de reling belandt. Eenmaal beneden waren ze al vlakbij de uitgang, nog één gang door. Haar glimlach werd steeds vrolijker, op weg naar Nova was zeker iets om vrolijk van te worden. Ze ging naast hem lopen zodra hij weer tegen haar begon te praten 'Tweeënhalf uur. We zijn voor 7 uur thuis. Mijn moeder kookt iets typisch Novaans vanavond.' Ze glimlachte in zijn richting, de twinkeling in haar ogen onmiskenbaar; Nova. Daarna keek ze voor zich uit, de glimlach hetzelfde maar haar ogen nadenkend. Ze ademde diep in, begon daarna toch maar te praten. 'We zitten in een 5-persoons shuttle, maar wij zijn de enige twee reizigers, dus we mogen vrij kiezen waar we zitten.' Haar stem klonk lichtjes zenuwachtig, ze had geen zin in de reis. Hoewel het de perfecte kans was om tweeënhalf uur idioot dicht bij Sam te zitten, ze was bang in spaceshuttles. Straks kregen ze turbulentie, of iets dergelijks. Of moesten ze halverwege stoppen bij zo'n satellietstation, omdat ze moesten tanken. Allemaal dingen waar ze tegenop kon kijken, gezien ze toch al bang was, van het vliegen alleen al. Ze zuchtte lichtjes en keek hem daarna aan. 'Heb jij al vaak gevlogen?' Voor haar was het dan ook pas de tweede keer, maar alsnog vond ze het eng. 'Is er wel eens iets misgegaan?' Haar stem bibberde lichtjes, hoewel ze het probeerde te onderdrukken. Snel keek ze naar de grond, niet meer in staat hem aan te kijken. Doe niet zo schijterig. Ze klemde haar kaken op elkaar en liep de school uit. Als eerste reactie op de kou trok ze haar mouwen over haar handen heen, en daarna huiverde ze lichtjes. Ze hield de deur open voor Sam en de vliegende koffers, waarna ze hem zachtjes dicht liet vallen en hem met versnelde pas weer inhaalde. Ze slofte een beetje door de sneeuw, had geen zin in de reis, hoewel ze wel zijn tempo bijhield. Af en toe keek ze even naar hem op, benieuwd wat hij zou denken over het vliegen.

‘Welke drie dingen heb je hier gelaten dan?’ Vroeg hij nogal droogjes zodra Myst beweerde dat het niet álles was. Zijn blik was weer haar kant op gegleden, waarna zijn ogen weer iets vermoeid wegdraaiden bij het zien van haar brede grijns die opzettelijk omhoog was gehaald. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op bij het horen van haar volgende opmerking. Reageerde er maar verder niet op, in plaats daarvan liep hij haar achterna. ‘Het kost mij meer moeite om die koffers met luchtsturing omhoog te houden dan enig anders,’ Kwam het zo nonchalant eruit alsof hij werkelijk zonder enige moeite de koffers gedragen had alsof het twee lichte veertjes waren. Zodra ze omkeek schonk hij haar een íéts brede glimlach, zodat het duidelijk werd dat zijn woorden ongemeend waren. Het was gewoon veel makkelijker, bij álles was luchtsturing makkelijker, dus waarom zou hij moeilijk doen? Af en toe blikte hij opzij op haar neer, kon het niet helpen dat zijn blik hier af en toe naar afgleed. De lichte glimlach op zijn lippen keerde dan elke keer weer terug bij het zien van de hare. Natuurlijk was hij ook enthousiast, maar hij had er dan weer geen last van dat een gigantisch brede glimlach permanent op zijn gezicht te zien was. Het lag meer bij zijn ogen, glimmend en gelukkig. ‘Hmm,’ Klonk het alvast genietend, was duidelijk blij met Myst haar voorspellingen dat haar moeder zich uit zou leven in de keuken; nog iets om op vooruit te kijken. Alhoewel, misschien was haar moeder niet zo geslaagd in de keuken. Nou ja, dat zou hij dan wel weer zien. ‘Vijfpersoons maar?’ Klonk het toch iets verbaasd. ‘Oh, lekker knus.’ Was gewend aan grote shuttles dan dat, vandaar zijn opmerking. ‘M-hm,’ Beantwoorde hij Myst afwezig toen deze zei dat ze vrij mochten kiezen waar ze gingen zitten. Waarom hadden ze nou niet gewoon een tweepersoons geval, zou veel fijner zijn geweest. Dan waren de fantasietjes die zich nu aan hem opdrongen niet fout, maar logisch. Het enthousiasme in zijn ogen was voor een kort moment iets afgezwakt, in zichzelf gekeerd, terwijl hij ruzie in zijn eigen hoofd had. Ergens vond hij dat hij alleen al niet zo mocht dénken, maar dromen kon toch geen kwaad? Evenals naar haar kijken? Van haar lach genieten? Haar aan te kijken en te dromen dat haar blik in haar ogen als ze naar haar hem keek heel iets anders betekende dan pure vriendschappelijkheid. Hij zuchtte vermoeid, zijn gezicht kort iets vertrokken. Waarom moest het leven zo moeilijk zijn? Zo oneerlijk verdeeld? Bij hem een paar jaartjes eraf, bij haar d'r bij. Hem zou het geen kwaad doen. Maar het werd al erger. Haar reacties, haar blikken. Hij moest het tegen gaan, voordat het helemaal uit de hand liep. Weer drong dezelfde discussie weer aan zich op, de discussie die zichzelf al zo ontzettend vaak had afgespeeld in zijn hoofd. De bijles, de kleine vriendschap, het uitje naar Nova. Kon het dan allemaal nog wel? Of kon hij het gewoon zo laten? Vindend dat zij ook maar moest uitzoeken of zelf bedenken dat het toch niet ging werken. Teleurstelling nu. Dat laatste wilde hij ook niet. Maar willen en kunnen ging nu totaal niet samen, dat was het probleem nou juist. ‘Jawel,’ Afgeleid door Myst nu, hij kon zijn concentratie even ergens anders op richten. ‘De meeste vakanties gingen we naar Nova, of anders naar Cassia.’ Zei hij. ‘En nu natuurlijk hierheen,’ Hij had dus wel degelijk vaker gevlogen. Zijn ogen schoten haar kant op zodra de tweede vraag kwam, merkte nu haar toon pas op. ‘Nee, natuurlijk niet.’ Sprak de woorden nu bewust op een kalmerende manier uit. Hij haalde een afwezige glimlach te voorschijn. ‘Er raken meer mensen ernstig gewond bij een oefenduel dan bij het vliegen, dat weetje toch Myst? Na al deze jaren is de technologie bijna geperfectioneerd, het kán niet meer fout gaan. Geen zorgen. En anders vlieg ik ons wel even terug.’ Hij grijnsde nu vrolijk. ‘We overleven het wel,’ Knipoogde hij naar haar waarna hij zijn blik weer voor zich uitrichtte en hij de deur doorliep die Myst voor hem openhield. Buiten trok hij gelijk de kraag van zijn jasje op, hield deze met beide handen dicht. Damn, het was koud. Hij keek om naar Myst, wachtte op haar totdat ze hem weer had ingehaald en liep toen samen met haar verder naar het lanceringsplatform. In stilte liepen ze door, hun passen versneld, de koffers achter hun aan. Eindelijk de deuren door liet hij zijn jasje weer los, ging met zijn hand door zijn haren waar allemaal sneeuwvlokjes uitvielen. Hij keek om naar Myst, grinnikte toen zachtjes. ‘Staat wel schattig,’ Zei hij met een klein glimlachje, waarna hij toch ook bij haar het sneeuw van haar hoofd afveegde. ‘4 uur vertrekken we, niet?’ Hij stroopte zijn mauw iets op en keek op zijn horloge. ‘Dan denk ik dat we al kunnen instappen, kom.’ Hij begeleidde haar mee, door de gangen heen opzoek naar de juiste shuttle. Wist al waar ze moesten zijn. Hoe hij dat wist, dat weet ik niet, maar hij wist het. Nadat ze hun bagage hadden afgegeven, oid, liepen ze uiteindelijk door naar het passagiersruimte, oid. Hij liep achter Myst, had haar voorgelaten. Voor een vreselijk kort moment bolde hij zijn wangen, keek met een moeilijk gezicht naar de kleine ruimte. Zijn gezicht was alweer ontspannen toen Myst op één van stoelen neer plofte, vond het zelf wel geslaagd van hem toen hij uiteindelijk besloot precies tegenover haar op de stoel neer te ploffen. Hij had zijn tasje op de stoel naast hem gezet, haalde toen een keer luchtig een hand door zijn zachtrode haren. ‘Twee en een half uur niksen,’ Hij sloot zijn ogen. Jaja, alsof hij dat erg vond. Myst was in de zelfde ruimte als hem, hell no dat hij er problemen mee had. :'D Langzaam gingen zijn ogen weer open, keek haar richting op. ‘Na het eten,’ Sprak erover alsof het doodnormaal vond, terwijl hij het stiekem toch nog steeds een beetje gek vond dat hij bij haar ouders ging slapen etc. ‘Wil ik wel dat je een stukje piano voor me speelt,’ Hij glimlachte lichtjes, zijn ogen vrolijk.

Ze hield haar ogen op zijn gezicht terwijl hij haar vertelde over zijn vele vluchten, althans, veel in vergelijking met haar. Haar ogen bleven op zijn gezicht toen het kort stil was na haar tweede vraag, toen zijn ogen de hare vonden glimlachte ze kleintjes, een beetje ongemakkelijk. Zijn kalmerende toon hielp iets, maar niet veel. Maar natuurlijk, zoals ze dat meestal heel goed kon als ze ergens negatief over was, wist ze weer precies de goede woorden uit zijn zinnen te pikken, de woorden die haar weer evenveel zorgen baarden als ze daarvoor eigenlijk ook al had gehad. Zelfs zijn woorden dat hij hen wel terug zou vliegen als het fout ging, deden haar niks, hoewel ze daar in normale omstandigheden waarschijnlijk langer en dieper over had nagedacht. 'Overleven hè. Dat betekent niet dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom.' Ze richtte haar ogen weer op de grond, weg van zijn vrolijke grijns. Ze wist dat hij het lief bedoelde, maar ze zag echt op tegen de reis. Ze keek hoe hij nonchalant de sneeuwvlokjes uit zijn haren veegde. Een lichte blos vormde zich op haar wangen toen hij haar vertelde dat ze schattig was, en die werd dieper toen hij al even alledaags ook bij haar de sneeuwvlokjes wegveegde. Haar ogen draaiden snel weg van zijn gezicht, licht beschaamd, hoewel ze niet wist waarom. Haar hart had nutteloos ook al bevestigd dat híj het was die haar aanraakte, en niet iemand anders. Sinds wanneer is lichamelijk contact zoiets makkelijks? Ze kon zich nog heel goed die aanraking op zijn kamer herinneren, hoe ze daar beiden op hadden gereageerd, hoe zijn lichaam was verstard waarna hij snel vertrokken was. Dat hij had gezegd dat het wél uitmaakte. Maakte het nu niet meer uit? Wát maakte er niet meer uit? Ze knikte als antwoord op zijn vraag, om 4 uur vertrokken ze inderdaad. Een wat vaag glimlachje lag om haar lippen terwijl ze achter hem aan stommelde, diep in gedachten verzonken. Het was zoiets simpels, de sneeuw uit haar haren vegen. Toch had haar hart er op gereageerd, was ze gaan blozen, had ze weggekeken. Allemaal nutteloze reacties op iemand die ze toch, onder geen enkele mogelijkheid, kon krijgen. Ten eerste al niet omdat hij veel te goed en te knap en te intelligent voor haar was, en ten tweede omdat hij veel te oud was. Waarom moest het zo zijn? Waarom kon ze niet gewoon ouder zijn? Of hij jonger? Dan had ze onbeschaamd met hem kunnen flirten, had ze niet zo als een klein kind gereageerd op zijn aanrakingen, zijn handelingen. Dan hadden ze normaal elkaar kunnen versieren, kunnen daten, kunnen... Ach, hou toch op. Zodra hij haar voorliet, de shuttle in, botste ze bijna tegen hem op, waarna ze in zichzelf zuchtte en met een kleine glimlach om haar lippen langs hem heen liep, de shuttle in. De shuttle was nog groter dan ze had gedacht, tussen twee stoelen die tegenover elkaar stonden zat nog een meter ruimte. Toen ze neerplofte op een stoel die naast maar één andere stoel stond, was ze iets teleurgesteld toen hij tegenover haar ging zitten, en niet naast haar. Maar haar gezicht was een perfecte glimlach, in zijn ogen kijkend. Hoewel hij bezig was zijn tasje weg te zetten, kon ze nog prima in zijn ogen kijken, daarvoor zat hij nou weer niet te ver weg. De warmte erin leidde haar af, maakte haar dichterbij willen kijken, rechter in zijn ogen. Maar ze wist dat als ze dichterbij kwam, voor hem ging staan om enkel en alleen in zijn ogen te staren, hij haar waarschijnlijke een complete freak zou vinden, dus bleef ze zitten waar ze zat, pogend genoegen te nemen met wat ze vanaf haar plaats kon zien. Toen hij haar weer aankeek en begon te spreken, werd de glimlach op haar gezicht iets sarcastisch. 'Me twee uur lang vastklemmen aan de leuningen van de stoel hopend dat we niet neerstorten of iets dergelijks? Het andere halfuur drink ik cola, tegen de misselijkheid.' Zodra zijn ogen sloten, kon ze onbeschaamd naar zijn gezicht kijken, iets waar ze helemaal geen moeite mee had. Hoewel, toen zijn ogen weer open gingen, sprak hij tegen haar, dus had ze alsnog het recht hem aan te kijken. Ze beschouwde het bijna als een voorrecht, genietend van alle mooie dingen in zijn ogen, de manier waarop zijn lippen bewogen, de subtiele perfectie in de indeling van zijn gezicht. [Hoewel, op het plaatje, lijkt zijn neus meer aan de rechterkant te zitten :'D Nu je het weet kun je er nooit meer normaal naar kijken, fijn hé? ] Ze glimlachte wat verlegen terug. 'Ik vind het prima, zolang je maar niet al te veel verwacht. Ik ben geen klantje voor de hogeschool van kunsten of iets dergelijks hoor.' Haar ogen twinkelden vrolijk. Voor mensen die niet veel van pianospelen afwisten, leek ze meestal heel goed te spelen. Maar voor de mensen die in het vak zaten, mensen die wisten waar heel het pianospel om draaide, wisten dat ze nooit ver zou komen, als ze op haar 16e nog geen echt moeilijke stukken kon spelen. Tuurlijk, haar grootste kwaliteit was dat ze met veel gevoel speelde, maar een echt goede techniek had ze niet. De enige steward op het schip was een vrij aantrekkelijke man van rond de 30, Myst haar ogen gleden even kort over zijn hele lichaam, een trekje dat ze altijd al had gehad. Ze knikte vriendelijk toen de man hen een prettige reis wenste, gaf hem een warme glimlach. De rest van de instructies wist ze nog, maar ze bleef hem aandachtig aankijkend, hopend op die manier niet onbeleefd over te komen. Het standaard praatje -ik zit daar, druk op die knop als je me nodig hebt-, was totaal niet interessant, ze had moeite haar aandacht erbij te houden. Nadat hij, eindelijk, weg was en de rust terugkeerde in de passagierscabine [vind ik persoonlijk een prachtig woord] keek ze met een iets geforceerde neutrale uitdrukking naar buiten. Zodra de motor startte sloot ze haar ogen, haar handen klauwen zich strak om de leuningen, haar hele knokkels werden wit. 'K*tshuttle.' Mompelde ze tussen opeengeklemde kaken door, haar stem diep en laag, hoewel de hese klank van angst duidelijk erin herkenbaar was. Voor een moment kon het haar niks meer schelen wat Sam van haar dacht, ze wilde alleen maar dat ze zo snel mogelijk in de lucht waren, in de cabine waar zelfs in de ruimte nog zwaartekracht bestond, door speciale technieken. Zo bleef ze zitten, haar mond licht vertrokken, hopend dat alles snel voorbij zou gaan.

Zachtjes grinnikte hij om haar woorden. Niet op een uitlachende manier, alleen puur geamuseerd. Met een brede glimlach keek hij haar dan ook weer aan, kon het niet geloven dat ze er werkelijk zoveel moeite mee had. Vliegen, zo eng kon het toch niet zijn? Misschien had hij er sowieso minder last van door zijn afkomst, maar haar reactie was écht.. heftig. ‘Hmm,’ Zei hij zachtjes zodra ze antwoord op hem gaf dat ze wel iets voor hem wilde spelen. ‘Waarschijnlijk hoor ik al je fout gespeelde noten geen eens,’ Gaf hij toe. Gehoor voor muziek had hij ook nauwelijks, hoewel toch meestal ook gezegd werd dat Puffoonse hier meer gevoel voor hadden. Ritmegevoel had hij nog net, maar daar bleef het ook wel bij. Met vrolijke ogen keek hij weer haar kant op. ‘Dus kom je toch even briljant op mij over als de rest die een muziek instrument kunnen bespelen.’ Muziek, dat was nou écht iets magisch voor hem. Iets waarin hijzelf keihard faalde. Altijd wel leuk om te zien, ook het enige waardoor hij een lichte steek van jaloezie voelde. Langzaam gleed zijn blik naar de man die nu de passagierscabine in kwam. Zijn blik bleef nog geen vijf seconden op de vent hangen of hij keek alweer weg. Had het praatje te vaak gehoord, kon hem haast meemompelen. HIj kon het niet helpen dat zijn blik naar Myst afzakte, even rustig naar haar kijken terwijl ze gefocust leek op de steward. Ergens was het fijn, kon haar even ontspannen bekijken. Aan de andere kant was het alles behalve fijn. Ze keek naar een andere man, en dat stak. Geïrriteerd door zichzelf gleed zijn blik nu zelfs weer weg. Doe normaal. Zijn kaken klemde zich op elkaar uit pure ergernis. Wilde niet weer dat hetzelfde riedeltje zich voor de tweede keer in een kwartier in zijn hoofd zou afspelen. Voorspelde dat dit weekend nog wel vaak genoeg zou gebeuren, dus probeerde het uit zijn hoofd te bannen. Pas toen hij hoorde hoe de steward het deurtje achter zichzelf sloot liet hij zijn blik hierheen gaan, daarna weer terug naar Myst. Droogjes bleef deze hier hangen, zag weer hoe haar blik ergens anders op gericht was. Hij bleef dit keer niet kijken omdat ze zelf zo interessant was - dat hield hij zich voor tenminste - maar omdat het leek alsof ze iets bleker zag. Angst? Zonder iets tegen haar te zeggen bleef hij haar aankijken, totdat het staren werd. Pas toen de motors zich startte en hij haar woorden hoorde krulde vanzelf lichtjes zijn mondhoeken om. ‘Ik kan het geluid voor je wegnemen.’ Bood hij haar aan, trok iets vragend een wenkbrauw op. ‘En anders kom je hier zitten,’ De woorden, soepeltjes en vriendelijk bedoeld rolden ze over zijn lippen. Hij had terwijl hij gesproken had lichtjes zijn hoofd richting de stoel naast hem gekanteld, 'wees' erop deze manier naar om het haar duidelijk te maken. Het was lastig de normale handelingen en de handelingen die echt speciaal voor haar gericht waren om of haar aandacht te krijgen of haar warmte te voelen, te onderscheiden. Tegen ieder meisje dat daar bang had gezeten had hij hetzelfde aangeboden, dus ook bij Myst. Maar bij Myst was alles een stuk ingewikkelder. Want het sneeuw van haar hoofd afvegen deed haar hart sneller kloppen waardoor hijzelf er ook weer op reageerde. Terwijl ieder ander er een glimlach om geschonken had en het daarna gelijk weer vergeten was. Hij kon niet alles doen bij Myst, terwijl het wel Sam was om zo te doen. Daarom vroeg hij zich ook telkens weer af of het wel een goed idee was, die bijlessen en dit uitje. Maar alleen maar omdat hij debiel deed, kon hij geen eens bevriend met haar zijn? Iets wat hij, waarvoor hij al zijn dromen en fantasieën opzij zou schuiven, wel heel erg graag wilde? Waarbij hij wist dat elke keer hij haar aankeek, hij heel iets anders zou zien dan dat hij hoorde te zien. Het was een strijd zonder einde die zich afspeelde in zijn hoofd tussen zijn verstand en zijn hart. De één nam het standpunt kunnen in, het ander willen. Egoïstisch als hij was koos hij dan liever voor het laatste, uiteraard. Negeerde het verstandige gedeelte, genoot van Myst zolang het kon. Op een afstandje, de veilige manier. Zichzelf geheel onder controle, zou het afkappen zodra het nodig was. En nu pas kwam het besef wat hij zojuist aan haar vroeg, weer diezelfde strijd. Vroeg hij het omdat hij haar dichterbij wilde hebben? Nee. Hij had het aan iedereen voorgesteld. Overtuigd van dit laatste wist hij zijn rustige houding te bewaren, zodat geen gekwelde uitdrukking in zijn ogen verscheen die zo vaak uit het niets verscheen als Myst in de buurt was. ‘En daarnaast, als je nog steeds niet gegarandeerd over je veiligheid voelt.. Naast terug vliegen kan ik ook genezen,’ Hij glimlachte haar breed toe, ‘Dus inderdaad, zoals je al zei, het blijft bij kleerscheuren. En als dat het enige is, wat ook zo is, dan hoef jij je al helemaal geen zorgen te maken.. aan het gewicht van je koffer te voelen dan.’ Zijn éne mondhoek trok nu verder omhoog in een onbewust iets charmante glimlach. Een zachte plop verbrak de opkomende stilte. Een kleine rookwalm net naast zijn rugzak op de linkerstoel naast hem. Langzaam draaide zijn hoofd hiernaar toe. Had het welbekende geluid te vaak gehoord om er nog van te schrikken. ‘Sjoerd,’ Begroette hij de fret droogjes. “Ik ga ook mee.” Het dier nam de moeite geen eens om een begroeting terug te geven. ‘Dat moet je aan Myst vragen,’ Hij glimlachte zwakjes naar Sjoerd. ‘Als het van haar niet mag, gaat het niet door.’ “Mijn god zeg.. Eerst bij dat opvliegende, vurige rotjoch, en nu ook bij háár? Deze school doet je geen goed... Je hoort mijn kant te kiezen, je hoort het voor mij op te nemen, er voor mij te zijn. Sam, hoor je me?” Het laatste kwam er fel achteraan zodra zijn baasje vermoeid zijn blik maar ergens anders op had gericht. ‘Nee,’ Zei hij zachtjes. “Sam! Ik práát tegen je, verdorie!” Met een simpel beweginkje van zijn hand en Sjoerd zijn stem verstomde in het niks, hoewel je nog wel duidelijk kon zien dat zijn mondje op en neer bewoog en duidelijk pogingen deed dingen hardop te zeggen. ‘Mag hij mee?’ Hij keek Myst vragend aan, zijn blik sprak boekdelen. Het antwoord zou hem gewoon weg niks doen. Ja of nee, het interesseerde hem eigenlijk geen bal. ‘Misschien zijn je ouders allergisch ofzo.. Dan blijft hij hier,’ Zei hij alvast, glimlachte haar vaagjes toe. ‘Of als je hem irritant vind,’ Dat kon natuurlijk ook.

Haar ogen schoten direct, vrij geschrokken, opgaand in haar eigen doemideeën, naar zijn gezicht zodra hij tegen haar sprak. 'Helpt dat?' Haar stem was licht hees van de angst, een klank die ze zelf ook niet zag aankomen. Ze schraapte lichtjes haar keel, bleef hem aankijken en keek even naar de grond toen hij zijn volgende vraag stelde. Daarna duwde ze zich heel langzaam uit haar stoel, liet haar spullen liggen waar ze eerst gezeten had en liep toen, licht door haar knieën gebogen, naar de stoel naast hem. 'Nee, ik heb geen polio. Ik heb vliegangst.' Toen ze uiteindelijk naast hem zat bliepte er iets, waarna het lampje 'riemen-vast' aan ging. Ze klikte de hare vast, waarna ze haar benen op de stoel trok en haar armen er om heen vouwde, met de zijkant van haar hoofd op haar knieën, zodat ze hem kon blijven aankijken. Ze voelde zich al een stuk beter nu ze hem kon vastgrijpen als er ook maar íéts engs was, hoewel ze natuurlijk hoopte dat dat niet nodig was. Niet dat het vastgrijpen haar nou zo erg leek... maar ze wilde de hoogstwaarschijnlijke afkeuring en spot in zijn ogen niet zien als ze debiel ging doen omdat er iets schudde of ratelde, terwijl dat helemaal niet hoorde. Ze wist eigenlijk niet waarom hij aangeboden had dat ze wel naast hem mocht zitten. Was het vriendelijkheid? Zo'n type leek hij haar wel. Alhoewel... Nee. Steeds eerder begon ze haar eigen gedachten af te kappen als ze op de vrije loop gingen. Maar was het dan echt zó slecht? Zo slecht om graag naar hem te kijken, dat ze warmte in zijn ogen ook haar opwarmde, dat de sombere blikken die hij soms had haar intrigeerden? Ieder meisje had toch wel een verboden liefde? Een waarvan niemand het wist? Een die alles met haar kon doen zonder dat ze het erg vonden, want alle aandacht was gewenst? Iemand dat wie ze wisten dat ze hem toch nooit konden krijgen? Ze wist het van haar weinige vrienden, hoewel dit op SSA minder leek te zijn. Laurens was absoluut zo'n geval niet geweest, dat had prima wat kunnen worden, hij was niet heel fout, hij was niet veel te oud of te jong, hij was niet te hoog in status. Maar hij had hele andere vrouwen op het oog, een ander meisje. Laurens had wel zo iemand, blijkbaar kwam het niet alleen bij meisjes voor. Laurens had Neara. Absoluut onbereikbaar, maar geweldig en intrigerend, iemand die alles met hem kon doen in een simpele handomdraai. Ze schrok op uit haar gedachten toen hij weer tegen haar sprak, voelde inmiddels het zachte gezoem van de motor door de shuttle gaan. Het lage gebrom, een zo min mogelijk storend geluid, maar iets wat haar hart sneller deed kloppen, uit angst. Zijn brede glimlach bezorgde ook wel iets van vrolijkheid in haar ogen, maar de lege blik van angst was nog steeds de baas. [WIJ WORDEN LATER TOCH JOU BAAS, TOCH JOU BAAS <3] Ze probeerde zichzelf sterk te bedwingen met hersenspinsels die op het genezen sloegen, of hij haar daarbij zou moeten aanraken of niet, en wat er dan aangeraakt zou moeten worden. [Neenee, niet zo fout bedoeld als het klinkt.] Een kleine glimlach verscheen ook op haar mond, hoewel deze ietsje vaag was, haar gedachten in de war door de charme in zijn glimlach. Hij bedoelde het vast niet zo, maar haar ademhaling werd licht onregelmatig. Damn. Ze keek snel weg, haar ademhaling strak in het normale ritme dwingend. Zo bleek ze kijken, probeerde zichzelf te weerhouden van het kijken naar zijn gezicht. Maar toen ze een vaag bekend geluid hoorde, aan zijn andere zijde, keek ze toch op, kort naar zijn gezicht, dat al gericht stond op Sjoerd. Daarna schoot ze met een kleine glimlach door naar Sjoerd. Ze luisterde licht geamuseerd, terwijl het gesprek vorderde werd dit steeds erger. Een brede grijns was op haar gezicht te lezen toen Sjoerd uitviel tegen Sam, en een korte lach toen Sam hem stil maakte. Toen Sam zich naar haar omdraaide grijnsde ze nog steeds, hoewel de blik in zijn ogen niet verwacht was. Ze hoorde zijn argumenten om hem niet mee te nemen en ze trok haar beide wenkbrauwen op, de grijns nu omgevormd tot een normale brede glimlach. 'Nee, mijn ouders zijn niet allergisch, en ook nee, ik vind hem aandoenlijk. Hij mag mee.' Zei ze, een speelse twinkeling in haar ogen terwijl ze dit tegen Sam zei, omdat ze zijn blik van 'zeg alsjeblieft nee' niet begreep. Hoewel, misschien had hij niet zo gekeken, maar omdat het zo veel minder enthousiast was dan ze had verwacht was het wel zo op haar overgekomen. Maar de glimlach op haar gezicht vertrok toen ze voelde dat ze nu echt startten, dat ze begonnen ze stijgen. Haar ogen stonden op afwezig, keken in het niets, langs Sam's hoofd. Relax. Probeerde ze zichzelf nog op te leggen. Het enige wat er te zien was aan haar was dat haar kaak verstrakte, haar handen bleven liggen waar ze lagen, haar been ging door met dezelfde tik; heen en weer wiebelen. [klinkt bekend? :'D] Nadat ze enkele tientallen meters gestegen waren, dus na een seconde of drie, en snelheid begonnen toe te nemen, werd het gevoel minder en keerden haar ogen langzaam terug naar de realiteit, werden weer helder. Zodra ze weer helemaal helder was, ook in gedachten, schoten haar ogen naar zijn gezicht. Ze glimlachte vrolijk, en er verscheen een herkenbare lichte blik in haar ogen. 'Waar ben je eigenlijk al geweest op Nova?' Haar hand gleed over de leuning naar de knop voor de steward, ze had dorst. Angstdorst, maar dat hoefde hij niet te weten. Zodra ze op de knop gedrukt had hoorde ze een kleine klik, een lampje dat aan ging. Nog geen twee tellen later verscheen de steward door de schuifdeur, Myst schonk hem een vriendelijke glimlach, hij ging haar tenslotte geven wat ze wilde. 'Mag ik een cola alsjeblieft?' Haar ogen schoten even kort en vragend naar Sam, benieuwd of hij ook wat wilde. Nadat de ober had bevestigd wat ze gevraagd hadden liet ze haar opgezette glimlach weer varen, deze maakte plaats voor een meer natuurlijke, gelukkigere glimlach. 'Tweeënhalf uur niksen, arme jij.' Ze schudde haar hoofd en keek quasi-medelijdend. Deze actie leek bijna alsof ze zich wel ging aanbieden om hem te vermaken, maar ze zou gewoon haar typische ik-ratel-non-stop-door-trucje uitvoeren, het werkte altijd. Het was én handig om stiltes te vullen, én handig om ongemakkelijke momenten weg te duwen, te voorkomen. Deze leken steeds vaker voor te komen met Sam. Hoewel ze er niet naar op zoek was, scheen hij dat effect op haar te hebben. Ze was er niet blij mee, want het zou toch niks uithalen. Hij was compleet onbereikbaar, en misschien daarom juist wel zo begeerlijk. Maar ze was weer bezig af te dwalen, merkte ze toen de ober de drankjes kwam brengen. 'Dankuwel.' Ze knikte beleefd, nog even haar vriendelijke glimlach opzettende, alsof ze in een winkel werkte. Toen de deur weer achter hem neerviel schoten haar ogen gelijk weer naar Sam, alsof hij een magneetje was. Ze gleed even bedenkelijk met haar ogen over zijn gezicht, bedacht zich vele vragen die ze hem nog wilde stellen. Maar wat kón ze hem vragen? Waren ze vrienden? Ja. Goede vrienden? Ze had er niet echt een antwoord op. Ze kenden elkaar te kort om goede vrienden te zijn, hoewel dit toch wel op een vriendschap begon te lijken. Hoewel het woord vriendschap in haar hoofd niet goed klonk. Het paste niet bij de genegenheid die ze voor hem voelde, de idiote reacties die haar lichaam op hem gaf. Maar wat was het dan wel? Alles wat ook maar een tintje van liefde bezat sowieso niet, dat kon ze ook nog wel bedenken. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon de meest oppervlakkige vraag te stellen die ze maar kon bedenken. 'Wanneer ben je eigenlijk jarig?' Zomaar uit het niets, typisch iets voor Myst, zo opgeplukt uit hele diepgaande gedachtekronkels. Gewoon een simpel feitje, iets dat je wel van een 'vriend' mocht vragen. Toch?

Hij luisterde naar Myst, glimlachte vaagjes. Totdat hij de reden hoorde waarom zij hem mee wilde hebben. Zijn glimlach zakte weg, zijn ogen sloten zich. Vermoeid, zag al helemaal voor zich wat er nu ging gebeuren. Langzaam opende hij zijn ogen weer, keek niet om terwijl hij toch duidelijk de bewegingen van de fret in zijn ooghoek zag; enthousiaste bewegingen. ‘Dit is echt zo erg je eigen schuld..’ Mompelde hij toen zachtjes, een klein glimlachje kroop alsnog omhoog. Ergens, stiekem, een beetje geamuseerd. Uit het niets klonk de stem van Sjoerd schallend weer door de ruimte heen. Abrupt, vlak nadat hij weer kon spreken, viel hij stil. Geschokt door zijn eigen lawaai. Maar toen hij over deze schok weer heen was zette hij weer in. Dit keer niet zo hard, sprak alleen net hard omdat hij de hele tijd had geprobeerd te kunnen praten. "Zie je Sam! Hoor je het Sam? Dat meisje heeft gelijk! Wat is je naam lief kind? Ik mag haar nu al Sam! Net zoals in het begin Sam! Volgens mij kunnen wij het wel heel erg goed vinden," Het gebabbel hield aan, te vrolijk. Sam zelf trok lichtjes een wenkbrauw op terwijl hij Myst aankeek, alsof hij aan haar vroeg of ze dit nou écht wilde. Zijn blik gleed weer naar Sjoerd toe. ‘Sjoerd, je hebt dan wel toestemming van haar om te blijven. Maar als je echt te irritant wordt, stuur ik je weer weg.’ "NIET!" Gevolgd door weer een hele preek. Vermoeid draaide hij zijn ogen weg. Hij wilde zich net tot Myst draaien en Sjoerd vol gaan negeren tot dat het te bekende bliep-achtige geluidje hun verstoorde. Gehoorzaam klikte hij zijn gordel vast, wilde weer naar Myst omdraaien. Hij keek naar haar, had beide wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. Haar blik was anders, voelde hoe ondertussen de motoren op volle toeren begonnen te draaien. Ging het wel goed met haar? Durfde haar niet te onderbreken, zo in zichzelf gekeerd kwam ze op hem over. Langzaam keek hij om naar Sjoerd, die Myst ook in het oog had gekregen. Een licht knikje, Sjoerd keek om. Hij herhaalde de beweging waarna Sjoerd in beweging kwam. Hij trippelde over Sam zijn schoot in, kroop naar Myst toe. Hij was net bij haar buik aangekomen tot dat hij opeens weg plofte en weer tevoorschijn kwam in zijn kleine rookwalmpje op haar schouder. Hier trippelde hij verder, verdween onder haar haren in haar hals. Kwam hier rond om heen te liggen als een sjaaltje waarbij zijn koppie weer te voorschijn kwam bij haar andere schouder. Hier begon hij weer te babbelen, dit keer kalmerend. ‘Slijm niet zo,’ Onderbrak Sam hem toch maar na een tijdje. In het begin waren zijn kalmerende woordjes nog normaal geweest, dat ze niet bang hoefde te zijn. Maar daarna werd het erger. ‘Ik weet dat je blij bent dat je mee mag, maar hierna begint ze nog te denken dat je haar wilt zoenen,’ Gaf hij droogjes commentaar. Het gezicht van Sjoerd vertrok. "Jaloers?" Werd er terug gesnauwd. Voor een kort moment vertrok zijn gezicht, wat juist alles verraadde. Maar al gauw het hij hem alweer in de plooi, keek weg alsof hij er vermoeid door raakte. Iets wat ook wel waar was, hij raakte altijd vermoeid door Sjoerd met dit soort dingen. Maar aan de andere kant, hij had het helemaal niet erg gevonden om zijn armen rond Myst te kunnen leggen, haar tegen zich aan te kunnen trekken en de dingen te zeggen die Sjoerd zojuist had lopen mompelen. Zijn hand ging door zijn haren heen, krabte vervolgens lichtjes aan zijn kaak. Duwde ondertussen zijn gedachtengangen weer uit zijn hoofd, met moeite. Weer die zelfde preek herhalend. Zo mocht hij niet denken, zo hoorde hij niet te denken en zo kon hij niet denken. "Oehlala, hebben we daar een gevoelige snaar geraakt?" Langzaam keek hij weer om. ‘Ja, Au Sjoerd, dat was de E.’ Murmelde hij waarna hij met een afwezig beweginkje van zijn hand weer Sjoerd het zwijgen oplegde. Zonder Myst aan te kijken, keek hij weer voor zich uit. Pas toen Myst de stilte weer verbrak keek hij weer om. ‘Hm, voornamelijk in het Noorden ook. Meestal bij de stad Plebis,’ Hij glimlachte haar afwezig toe. ‘Daar wonen ook goede vrienden van mijn ouders in de buurt, vandaar.’ Gaf hij zo de overbodige uitleg. ‘We zijn ook wel naar het Zuiden geweest, meer bij Carmen, omdat ik het daar zelf, de natuur en omgeving, mooier vind.’ Hij glimlachte afwezig, keek toe hoe ze het knopje indrukte om naar de steward te vragen. Hij blik ging naar de deur, maar schoot weer weg zodra de steward binnen kwam lopen, keek weer om naar Myst terwijl deze nu sprak en haar aandacht ergens anders op had gericht. Keek toe hoe ze haar mondhoeken om liet krullen tot een vriendelijk, maar warme glimlach. Pas toen hij voelde dat de steward zijn blik op hem richtte keek hij weer om, ‘Mij hetzelfde, alstublieft,’ Zei hij nog voordat de man ook maar iets aan hem kon vragen. Zijn stem kalm en met die standaard vriendelijke toon. Hij keek weer om, besteedde geen aandacht meer aan de man en glimlachte breder bij het horen van haar woorden. ‘Gelukkig heb ik jou,’ "En mij." ‘Alleen jou,’ Een onduidelijk gemurmel kwam nog van Sjoerd zijn kant, bij hem een lichte en geamuseerde glimlach. Afwezig keek hij een keer om toen de steward weer binnen kwam met het drinken. ‘Dank u wel,’ Mompelde hij toen deze het drinken neerzette. Keel alweer om naar Myst voordat zij dit bij hem deed. Afwezig glimlachte hij haar toe toen ze ook weer omkeek. De manier waarop ze het deed was fijn, alsof- hou op. Voordat hij weer opnieuw kon beginnen aan een innerlijke preek liet hij zich afleiden door Myst die tegen hem sprak. ‘Augustus,’ Beantwoorde hij haar vraag. ‘De twintigste, jij?’ Vroeg hij er maar gelijk achteraan. ‘Volgende keer moet je maar een keer mee gaan naar Puffoon,’ Zei hij opeens, met een afwezige glimlach. ‘Als je dat wilt tenminste,’ Dadelijk zei hij dingen waar ze geen eens zin in had. ‘Dan laat ik je Puffoon zien op de manier zoals je mij Nova gaat laten zien,’ Keek vrolijk nu. Ondanks zijn liefde voor Nova, hield hij natuurlijk ook nog ontzettend veel van zijn thuis planeet. Door pratend over Puffoon, vertelde hij ook dingen over zijn thuisplaneet, waar hij gewoond had met zijn ouders, waar hij nu woonde op zichzelf, wat hij zelf allemaal gezien had etc. Soepeltjes ging het gesprek over op andere dingen. Met haar praten ging te gemakkelijk, veels te gemakkelijk, het was te fijn. De interesse die hij voor haar had was groot, en het leek ook nog is alsof ze evenveel interesse in hem had. De twee uur leken uiteindelijk voor hem minder dan een uurtje te zijn. Had het eigenlijk totaal niet erg gevonden als de vlucht dubbel zolang geduurd had. Bij de landing had hij er dit keer om geglimlacht toen hij Myst weer zo moeilijk zag doen. Arm kind. ‘Ooit wen je er wel aan,’ Had hij haar toevertrouwd. Bij het bagage ophalen had hij haar gevraagd of ze nu met het openbaar vervoer verder gingen. ‘Of worden we opgehaald door je ouders?’ Sjoerd poefde net, terwijl hij het vroeg, tevoorschijn op zijn schouder en bleef hier zitten. Aan de andere schouder hing zijn rugzakje, liet de koffers weer zwevend met hen meekomen. ‘Hmm,’ Murmelde hij, ging met zijn blik de borden af terwijl ze zich een weg vonden door het platform, was hier duidelijk nog nooit eerder geweest.

Myst kromp ineen zodra de nogal harde stem van Sjoerd door de ruimte heen galmde, kneep haar ogen stijf dicht. ‘Eigen schuld?’ Piepte ze zachtjes tegen Sam, waarna ze glimlachend naar Sjoerd omkeek. Ze grinnikte kort toen ze zag hoe het beestje verwonderd was over zijn eigen volume, maar daarna op volle toeren doorratelde. Terwijl hij wel érg enthousiast doorsprak draaide Myst even haar hoofd om naar Sam, recht in zijn eigen-schuld-blik kijkend. Ze glimlachte even breed, naar hem, daarmee hem verzekerend dat ze Sjoerd wel kon hebben. Tijdens het opstijgen bleef ze in haar stoel zitten, proberend zich niet te verroeren in angst dat ze hem zou flippen en Sam weg zou jagen. Ze had dan ook geen flauw benul wat zich naast haar afspeelde, richtte zich vooral op het kalm houden van haar ademhaling. Myst keek met grote ogen naar haar been toen ze daar iets voelde, verloor meteen de controle over haar ademhaling, die nu snel en geschokt over haar lippen kwam. Al snel fronste ze naar Sjoerd, wat ging hij doen? Toen hij wegplofte keek ze even verward naar Sam, om daarna even een spastische beweging met haar schouders te maken toen hij daar verscheen. Ze bleef Sam met verwarde ogen aankijken, de angst er duidelijk in te lezen. Toen hij als een neksteuntje om haar schouders ging liggen keek ze even afwezig voor zich uit, glimlachte zwakjes. Ze raakte steeds meer afgeleid van haar angst, vooral omdat het nogal lief en komisch was wat het fretje in haar oor babbelde. De glimlach werd steeds breder, haar ogen lichtjes twinkelend. Ze probeerde door ingewikkeld met haar hoofd te draaien naar hem te kijken, maar daardoor keek ze Sjoerd alleen maar zó scheel aan dat ze zelf niks meer kon zien. Daarna keek ze weer voor zich uit, zachtjes grinnikend. Haar hoofd schoot met een rúk naar Sam toen hij er ineens tussendoor kwam. Een opgelaten kleur verscheen op haar wangen, snel wendde ze haar ogen weer af. Mocht ze het niet grappig vinden als een fret flirterige dingen in haar oor zei? Ze hoorde Sam’s volgende woorden ook wel, maar keek niet naar zijn gezicht. De enige reactie erop was dat de roze kleur op haar wangen dieper en warmer werd, meer richting rood. Zodra ze Sjoerd hoorden snauwen schoot haar hoofd naar Sam. Zijn uitdrukking bezorgde kriebels in haar buik, alhoewel ze niet goed wist wat het betekende. Hij… hij keek alsof hij inderdaad jaloers was. Maar zijn uitdrukking was zo snel weg dat ze niet lang genoeg de tijd had om meer eruit te halen dan dat, hoewel hij nog wel even in haar hoofd bleef hangen. Alleen wat ze gezien had dan, vooral zijn ogen. Haar gezicht sprong op afwezig terwijl ze in gedachten verzonk, die blik van… jaloezie was toch de beste manier om het te omschrijven, in haar geheugen prentend, terwijl steeds maar dezelfde vraag door haar hoofd spookte. Waarom? Wáárom keek hij zo? Waar sloeg het op? Had ze het zich verbeeld? De blik was ook wel heel snel verdwenen… maar… hoe kon hij dan zo duidelijk in haar geheugen zitten. Ze zuchtte even en schudde kort met haar hoofd om zichzelf weer in de realiteit te krijgen. Haar ogen schoten naar Sjoerd toen deze weer sprak, haar ogen verbaasd en ook licht straffend. Hij zat er nou wel doorheen met zijn opmerkingen, hij moest Sam ook niet gaan irriteren, daar had ze hem niet voor meegenomen. Sam’s droge reactie wekte haar nieuwsgierigheid op. Was dat ontwijkend? Of wilde hij gewoon van Sjoerd af? Of… Hou op. Hou op met nadenken over alles wat hij doet, overal een reden achter zoeken. Relax. Ze klemde kort haar kaken op elkaar en draaide daarna haar hoofd naar Sam, sprak tegen hem. Ze knikte terwijl ze luisterde naar zijn antwoorden, haar ogen iets lichter. Maar toen hij antwoord gaf op iets wat geen vraag was, glimlachte ze wat onzeker terug naar hem. Vooral dat laatste. Alleen jou. Er verscheen weer een blos op haar wangen, hoewel hij het écht gewoon vriendelijk bedoelde, dat wist ze zeker. Waarom wílde ze überhaupt dat het anders was? Het mag niet zo zijn, het kán niet zo zijn dat hij het anders bedoelt. Ze schrok op uit gedachten toen hij antwoord op haar vraag van zojuist gaf. ’Dertien november.’ Ze glimlachte breed, om een of andere reden hield ze van haar verjaardagsdatum. Niet omdat ze dan jarig was, maar omdat ze van november hield, en dertien een mooi getal vond. Toen hij ineens begon over Puffoon, glimlachte ze kleintjes. ‘Tuurlijk wil ik dat.’ Hoewel zijn woorden haar toch haar ogen deden afwenden, glimlachte ze breder. En hóé precies ging ze hem Nova laten zien? Precies ja, zoals een meisje haar vriendje haar thuis laat zien. Ze klemde haar kaken op elkaar, probeerde aan andere dingen te denken. Dit ging gemakkelijk, gezien Sam heel goed door kon lullen over koetjes en kalfjes. Het gesprek leek in één adem de tijd te vullen. Ze werd geïntrigeerd door zijn verleden, door zijn leven. Door wat hij meegemaakt had. En hij bleef maar vertellen, en zij beantwoorde zo ook zijn vragen. Myst schrok bijna van het lampje riemen-vast, ze had niet doorgehad dat de tijd zó snel was gegaan. En ze wilde hem nog zó veel dingen vragen… Maar snel genoeg werd ze afgeleid door het dalen van de shuttle, klemde zich vast aan de stoel. Ze keek even met een zwakke glimlach naar Sam toen hij haar vertelde dat ze er ooit wel aan zou wennen. ‘Hmhm.’ Was haar zachte antwoord. Myst liet Sam haar koffer ‘dragen’, hoewel ze zich wel licht schaamde dat ze hem zelf niet mee kreeg. ‘We worden opgehaald. Ze zijn hier niet ver vandaan, kom maar.’ Zonder na te denken pakte ze hem bij zijn pols,. Sleurde hem mee over het lanceringplatform, door de hallen van het gebouw. Hem voorgaand door de menigte, de weg was bekend. Niet dat ze zelf al vaak gevlogen had, maar ze had vaak haar vader uitgezwaaid als hij weg moest voor zijn werk. Uiteindelijk bij de hal voor de parkeerplaats aangekomen, liet ze plots zijn pols los om enthousiast te zwaaien naar een vrouw met halflang bruin haar en een man met kort donkerblond haar. Ze waren beiden normaal gekleed, hoewel haar moeder wel erg modieus was voor haar leeftijd. Ze grijnsde breed naar haar moeder, en versnelde haar pas om de meters tussen hen af te leggen. Meteen sloeg ze haar armen om haar moeder heen, haar dicht tegen zich aan trekkend. ‘Mam.’ “Myst.” Meer hoefde er niet gezegd te worden, Myst was thuis. ‘Hee pap.’ Zei Myst daarna, waarna ze ook hem een knuffel gaf. Ze glimlachte even ongemakkelijk waarna ze zich omdraaide naar Sam, hem kort aan keek. Daarna ging ze zijwaarts tussen hen in staan. ‘Mam en pap- dit is Sam. De luchtmagie stagiaire van onze school. Sam- mijn ouders, Miranda en Quentin.’ Ze glimlachte even warm naar Sam, zo van, geen zorgen maken-gewoon jezelf zijn. Zo ben je al leuk genoeg. Ze rolde even met haar ogen toen haar geweten er weer droogjes tussendoor sprong, maar hierbij had ze Sam niet meer aangekeken, dus ze hoopte dat hij het ook niet gezien zou hebben. ‘Dus, waar staat hobbel?’ Ze keek haar moeder grijnzend aan, de bijnaam voor het voertuig was een gewoonte. Ze keek nog even om naar Sam voor ze haar moeder de hal uit volgde, een kleine glimlach om haar lippen. Zodra ze hobbel ingeladen hadden, erin zaten, het ding gestart was en ze vrolijk op luchtmagie voortzweefden, begon Myst’s moeder al. “Dus, Sam, jij bent Stagiaire Luchtmagie? Ik neem aan dat je dan ook van Puffoon komt? Hoeveelste jaars luchtmagie student ben je?” Het was duidelijk waar Myst het van had; de vragenstroom. Myst rolde met haar ogen en glimlachte licht blozend naar Sam, haar schouders licht ophalend. Ik kan er ook niks aan doen… Probeerde ze uit te drukken. Haar vader was merkwaardig stil, Myst wist ook niet zo goed wat ze ervan moest denken. Na wat koetjes en kalfjes gebabbel en hoe het op zijn werk ging, had hij niks meer gezegd, had alleen nog starend naar buiten gekeken. Straks vragen, als Sam er niet bij is. Straks dacht hij… verkeerde dingen. Myst wist dat ze in zijn ogen nog jong en klein was, nog ‘zijn kleine meisje’. Een impulsief meisje met een hoop gebabbel, dat altijd overhaast haar beslissingen nam, niet wetend waar ze zich in stortte. Het was niet een erg positief beeld, maar haar vader was nou eenmaal een perfectionist. Hier had Myst ook wel sterke trekjes van, maar lang niet zo erg als haar vader. Af en toe wierp ze tijdens het rijden een blik op Sam, kijkend hoe hij met haar moeder babbelde, hoe haar moeder hem bijna een kruisverhoor gaf. Myst voelde zich te opgelaten om ertussenin te komen. “En dat is je huisdier? Is hij zindelijk? Moet ik voer voor hem kopen? Heb je liever een zacht of een hard matras? Heb je een pyjama bij je?” Myst haar ogen werden even groot toen haar moeder dit vroeg, ten eerste; ze was zijn moeder niet, en ten tweede; wat wilde ze er aan doen als hij dat niet had? Myst keek uiteindelijk maar weg, haar gedachten langzaam uitkijkend over de planeet waar ze zo van hield, het bekende uitzicht, de heuvels, de bomen, de kalme riviertjes. Na een lange rit en vele vragen voor Sam, kwamen ze bij haar huis. Het stond aan een weg met drie andere huizen, ergens in the middle of nowhere. Myst stapte als eerst uit, gooide de achterbak open, en sleurde haar koffer eruit. Haar moeder keek haar meteen aan met een blik van ‘wat is er’. Myst schudde haar hoofd en opende de voordeur. Ze bleef enkele seconden in de hal staan, snoof de geur in zich op, puur en puur Novaanse lucht, schoon, helder. Een tevreden glimlach gleed over haar gezicht terwijl ze haar koffer gewoon liet staan in de gang; die bracht ze straks wel naar boven. Ze liep door het huis heen, liet iedereen achter zich, gewoon genietend van de woonkamer, de bank, de keuken, de vleugel, het feit dat ze thúís was.

Gehoorzaam liep hij met haar mee. Haar passen sneller als normaal, maar alsnog wist hij haar met twee simpele, versnelde passen al bijna in te halen zodat hij naast haar mee kon lopen. Nam de moeite niet om zijn hand terug te trekken, problemen met het feit dat haar vingers rond zijn pols gevlochten zaten had hij totaal niet. Moest zelfs nog onderdrukken zijn hand niet iets terug te trekken zodat hij zijn vingers tussen die van haar door kon laten glijden. Zijn blik gleed omlaag, bleef hangen op haar hand, ging vervolgens weer omhoog en keek ietsjes op haar neer. Een afwezige glimlach was zichtbaar, genoot van haar vrolijke, enthousiaste aanzicht. Pas na een tijdje keek hij weer op, liet zijn blik over het platform heen gaan. Typisch Novaans, ook al kende hij het verder niet. Maar de lichte kleuren, de vele ramen en de hoge plafonds zeiden genoeg. Ergens deed het hem ook aan thuis denken, het enige verschil was dat ze daar een stuk meer met hout werkten. Hij liet zich door Myst ondertussen leiden, vertrouwde haar erop terwijl ze hem continu lichtjes meetrok. Toen ze de deuren uitstapten de buitenwereld in overspoelde hem de warmte van het zonlicht. Binnen tussen de stenen muren van het platform was het een stuk koeler geweest. Nog steeds wel warm, maar niet zo onaangenaam dat hij zijn jas uit wilde trekken. Zijn blik volgden automatisch Myst haar blik toen deze vrolijk zwaaiden naar twee totaal onbekende voor hem. Hij glimlachte afwezig bij het zien van de gelukkige gezichten. Uiteraard, vader en moeder waren ook blij hun enige dochter weer thuis te zien. In kalme tret liep hij achter Myst aan, liet haar dit keer voor gaan. Hij zelf bleef achter, met de koffers en ook even later Sjoerd die van Myst haar schouder plofte en te voorschijn kwam op die van hem. "Wie zijn dat?" Werd er in zijn oor geluisterd, achterdochtig haast. Met moeite wist hij te voorkomen dat zijn ogen wegrolde. ‘Haar ouders natuurlijk,’ "Oja.. Ja, nu zie ik het. Zie je de ogen, Sam? Ze komen overheen." Hij fronste lichtjes, vanaf hier kon hij nog helemaal niks zien. ‘Van d'r vader of d'r moeder?’ Vroeg hij dan ook. "Eh.." De fret viel stil, hij glimlachte spottend. Sjoerd had echt te veel praatjes, ‘Hou je mond nou maar gewoon,’ Zei hij nog voordat ze zo dichtbij waren dat de ouders het ook konden horen. Hij haalde een vriendelijke glimlach omhoog, net op het moment dat Myst bij hen kwam staan om hun aan elkaar voor te stellen. Beleefd stak hij zijn hand uit, ‘Xavier Samuel,’ Stelde hij zichzelf voor. ‘Zoals Myst al zegt, stagiaire bij het vak luchtmagie.’ Hij glimlachte nu iets vrolijker, in plaats van de neppe maar vriendelijke en standaard glimlach. Draaide zich ook nog om naar de vader om hem ook een hand te kunnen geven. ‘Hobbel?’ Afgeleid had hij omgekeken naar Myst nu, lichtjes een wenkbrauw optrekkend. Er verder niet naar vragend was hij met ze meegelopen, begreep later pas dat Myst met 'hobbel' gedoeld had op hun voertuig. Moeiteloos liet hij de koffers achterin te bak zweven om vervolgens zelf ook in te stappen. Hij zat nog maar net of zijn aandacht werd getrokken door Myst haar moeder, Miranda. ‘Klopt,’ Stemde hij met haar in zodra ze vroeg of hij van Puffoon kom. Hij klikte zijn gordel vast. ‘Begin derdejaars, maar dit hele jaar verblijf ik op SSA.’ Vertelde hij haar. De manier waarop de moeder de dingen aan hem vroeg kwam hem bekend voor, zijn blik schoot dan ook even kort om naar Myst. Bij het zien van haar gezicht krulden zijn mondhoeken lichtjes om, zijn glimlach gaf duidelijk aan dat hij er totaal geen problemen mee had. Liever dit dan ongemakkelijke en doodse stiltes. Al snel werd zijn aandacht weer getrokken door Miranda, richtte zijn aandacht weer op het gesprek dat moeiteloos door ging, met als aandrijving alle vragen die vanaf haar kant kwamen. ‘Nou ja, huisdier.. Ik denk dat hij daarvoor te opstandig is. En ja, hij is zindelijk. Hij moet alleen even weten daar de wc is.’ Zijn woorden zo serieus dat er niet aan getwijfeld kon worden dat hij een grapje maakte. Sjoerd ging gewoon naar de wc, net als de rest. ‘Hij eet hetzelfde als de rest, dus dat is denk ik niet nodig. Alhoewel, hij eet ook wel frettenvoer.’ Misschien, zoals hij één keer eerder had meegemaakt, vonden ze het hier thuis wel walgelijk als een dier mee at met hun. "Káttenvoer, Sam, dat vind ik veel lekkerder." ‘Doe niet zo onbeleefd.’ Murmelde hij iets geïrriteerd toen Sjoerd zich er opeens weer mee bemoeide. ‘Eh,’ Klonk het zachtjes. ‘Zacht?’ Zei hij toen maar. Wat voor matras hij kreeg maakte hem echt niet uit, op alle kon hij wel slapen. Even viel hij stil bij de laatste vraag, gewoon verbaasd dat ze het überhaupt vroeg. Hij keek om naar Myst en bij het zien van haar gezicht wist hij nog maar net een gegrinnik in te slikken. ‘Ja mevrouw,’ Zei hij toen, zijn toon vrolijk. ‘Ik heb wel iets bij me om in te slapen,’ In de zomer sliep hij sowieso alleen in boxer, maar hij dacht dat het nou weer net niet nodig was om dit de moeder van Myst te vertellen. Zonder erg in het gesprek te hebben babbelde hij met de moeder door, had continu een geamuseerde glimlach op zijn lippen liggen. Het gesprek viel stil zodra Myst haar vader parkeerde, hij leunde iets opzij om meer uit het raampje te kunnen kijken en bekeek het vrijstaande huis met het toch aardige lap grond dat erom heen lag. Toen de auto eindelijk stil stond en de motor uit was stapte hij uit. Hij trok als aller eerste zijn jasje uit en hing deze over zijn onderarm, zijn stropdas ietsjes los getrokken. Na Myst liet hij zijn koffer de auto uitzweven, liep hierna de rest achterna over het kleine tuinpaadje heen naar de voordeur. Met een afwezige glimlach liet hij de koffer, die Myst meesleurde, vanaf een afstandje opeens ietjes optillen zodat het boven de grond zweefde, onopvallend. Hij glimlachte Myst vrolijk toe toen deze omkeek. Om het nog even te benadrukken dat hij het werk voor háár deed patste hij nog even om te doen alsof hij zijn spierballen aanspande, grinnikte toen geluidloos maar vrolijk. Als laatste stapte hij het huis binnen, liet zijn koffer geluidloos neerkomen naast die van Myst. Zonder om te kijken liet hij de deur zachtjes dichtvallen, liep toen het gezin achterna de woonkamer in. Nieuwsgierig gleed zijn blik al rond, was blijven hangen op enkele foto's waarbij hij onder sommige Myst haar gezicht herkende, vele jaren jonger. Heel het huis straalde een vakantie gevoel uit, voor hem. Licht, zomers en Novaans. Hij liep door, liet de ouders achter zich en kwam naast Myst te staan. Hij boog zich iets voorover, verzachtte zijn stem. ‘Ik mag je moeder wel,’ Zei hij toen, de glimlach was te horen in zijn toon. Toen ze om keek deed hij dit dan ook nog steeds. ‘Maar als het kan, zou ik nu heel graag mijn kamer zien zodat ik geen blokkade vorm met mijn koffer op de gang.’ Zijn ogen nog steeds vrolijk. ‘En daarna, eis ik een stukje pianospel op.’ Zijn ogen gleden weg, richtte zijn blik op de vleugel die als één van de eerste zijn aandacht had getrokken in de woonkamer. Vervolgens liep hij met haar mee, weer terug naar de gang. ‘Zal ik jouw koffer ook dragen?’ Zijn stem bevatte een lichte vorm van spot. Het licht, de geur, Nova deed hem goed. Je kon het merken aan zijn humeur, de glimlach die haast permanent nu om zijn lippen lag en de lichte, zorgeloze blik in zijn warme ogen. Had de planeet gemist.

Myst stond al een tijdje gewoon in de woonkamer, om zich heen te kijken, het heerlijke gevoel van thuiskomen overspoelde haar. Ze had bijna de neiging om overal even langs te lopen, alles even aan te raken, even licht met haar vingers over de toetsen van de vleugel te strelen, even haar vingers over het ingewikkelde steentjespatroon in het keukenblad te laten glijden... Maar ze bleef uiteindelijk gewoon staan met een enorme glimlach op haar gezicht, haar ogen spraken maar één woord: Novaans. Hier kwam ze vandaan, hier hoorde ze thuis. Voor nu, voor altijd. Hoe lang ze hier ook weg zou zijn, nooit zou het worden zoals het hier was. Ze keek licht geschrokken opzij, bijna alsof ze weer even uit een perfecte herinnering werd gerukt, maar ze wist dat het geen herinnering was, ze was écht op Nova. Ze glimlachte warm naar Sam, luisterde naar zijn woorden. 'Mooi dat je haar mag. Dan mag je mij over dertig jaar misschien ook nog wel, ze lijkt qua karakter heel veel op me.' Zei ze, alsof dat niet al heel erg duidelijk was geworden door alleen het gesprek in de auto. Haar glimlach werd nog iets breder. ‘Maar natuurlijk. Kom maar.’ Ze draaide zich soepeltjes om, liep rustig terug naar de gang, alles op haar gemakje. ‘Prima.’ Was haar simpele antwoord over het pianospel, ze had zich al voorbereid dat ze iets voor hem moest spelen, beter nu dan later. Toen ze terug in de gang kwam, stonden haar vader en moeder dicht bij elkaar, zachtjes tegen elkaar pratend. Terwijl ze verder ze gang in liep schraapte ze duidelijk haar keel. Precies op dat moment draaide haar moeder zich om, keek Myst glimlachend aan. “Wij zijn nog even boodschappen doen. Vergeet je niet hem iets te drinken aan te bieden?” Myst trok een gezicht. ‘Nee, mam.’ Ze glimlachte nog even flauwtjes naar haar pa, maar zijn blik beviel haar niet. Waarom keek hij zo… achterdochtig? Argwanend bijna? Was het om Sam? Zou dat écht om Sam kunnen zijn? Ze draaide zich om toen Sam aanbood om haar koffer ook te dragen, de spot in zijn stem liet haar quasi-boos kijken. ‘Natuurlijk. Jij bent hier de man.’ Ze haalde haar schouders op, en liep met een twinkeling in haar ogen hem vooruit de trap op, zonder om te kijken. Het voelde goed om weer in het ó zo bekende huis te zijn, waar ze haar hele jeugd had doorgebracht, hoewel er sinds toen natuurlijk wel wat dingen veranderd waren. Ze kwam boven en liep gelijk naar de logeerkamer, waar Sam zou slapen. Ze gooide de deur open, ging aan de kant zodat hij erlangs kon. ‘Hier slaap jij, komende twee nachten.’ Zodra hij langs haar was, inclusief zijn koffer, liep ze ook de kamer in. ‘Prijs je gelukkig, je hebt het mooiste uizicht.’ Ze maakte even een vaag gebaar met haar arm naar het raam, terwijl de glimlach langzaam plaats maakte voor een gelukkige uitdrukking. Hij was écht hier, met haar samen, bij háár thuis. Om een of andere reden voelde het helemaal niet vreemd om hem hier te hebben, alsof ze al eeuwen vrienden waren. Ze gaf hem even de tijd om de kamer te bestuderen, terwijl ze naar hem keek. Niet opvallend, gewoon een beetje afwezig. Na een tijdje ging ze verder. ‘Ik slaap hiernaast.’ Ze draaide zich om, verliet zijn kamer, liep alvast door naar haar eigen kamer, niet wetende of hij haar volgde. Ze kroop meteen op het tweepersoonsbed, zat daar in kleermakerszit naar de deuropening te kijken, kijkend hoe hij ook binnen kwam. Ze liet even haar ogen door haar kamer glijden, zo vertrouwd, maar toch zo fijn om nu weer om haar heen te hebben. Ze liet haar blik kort even hangen op de spitzen in de hoek van de kamer, ook al zo vertrouwd. En het matras was zó heerlijk. Zacht. Memory foam, Ze had bijna de neiging om na alle stress van de reis gewoon languit neer te ploffen op haar bed, hoewel ze dan wel wilde dat Sam bij haar bleef en dat leek haar gewoon niet zo’n strak plan, samen op haar bed liggen. Vooral niet na die blik van haar vader, dat soort dingen kon ze nu beter niet maken. Hoe standaard deze dingen voor haar waren, liet haar bijna vergeten dat ze hem de tijd moest geven alles even in hem op te nemen. Ze sprong na een minuut ongeveer van het bed af, liep de kamer weer uit. Ze opende de deur naar de kamer tegenover die van Sam. ‘Nou, de badkamer, ook wel zeer praktisch.’ Ze draaide zich even glimlachend om. ‘Je mag overal gebruik van maken, douche, bubbelbad, schone handdoeken liggen in de kast, evenals washandjes, tandpasta et cetera.’ Wat er nog meer in de kast lag ging ze maar niet vertellen, dat zou hij zelf wel uitvinden. Dat waren voornamelijk spullen van toen haar ouders nog op de tweede etage sliepen, wat nu niet meer het geval was. Na een seconde of tien liep ze de kamer weer uit, vond het zelf niet zo boeiend. Hoewel, meestal als ze vrienden meebracht pronkte ze wel even met het tweepersoons bubbelbad, maar om een of andere reden voelde het een beetje vreemd om dat tegen hem te doen, alsof ze aan hem vroeg met haar erin te gaan, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Niet naakt tenminste, misschien gewoon voor de lol in bikini. Ze sloot de deur weer achter hem, en nam daarna de trap naar boven. ‘Ja verder is er op de tweede etage nog een studeerkamer, maar die is niet zo boeiend.’ Zei ze, terwijl ze voor zich uit keek. Ze liep, toen ze boven was, naar het midden van de kamer. ‘Hier slapen mijn ouders.’ Ze maakte een armgebaar. ‘Inloopkast.’ Nog een. ‘Badkamer.’ Dit was allemaal niet zo interessant, dus bleef ze maar gewoon een tijdje ongemakkelijk om zich heen staan staren, wachtend tot hij uitgekeken was. ‘Ja? Genoeg gezien?’ Ze grijnsde even vrolijk naar hem, en draaide zich daarna om naar de trap. ‘Dan denk ik, dat ik nu maar even een stukje voor je ga spelen. Ben ik in ieder geval van dat gezeik af.’ Ze keek even grijnzend om en liep toen verder de trap af. Haar vingers streelden zacht over de leuning, vlogen even door de lucht toen ze naar de volgende trap moest, en pakten het gelijk weer op bij de volgende leuning. Beneden liep ze door naar de vleugel, ging glimlachend op de kruk zitten. Ze had geen bladmuziek nodig; ze kende het stuk dat ze voor hem wilde spelen uit haar hoofd. Ze wachtte tot hij bij haar stond, glimlachte even naar hem, en legde daarna zacht haar vingers op de toetsen. Daarna haalde ze er weer vanaf, propte haar haren achter haar oren, zodat ze niet in de weg gingen hangen. Ze keek naar haar handen, een lichte blos op haar wangen vormend. Zacht zette ze het intro van het stuk in, haar vingers vlogen lieflijk over de vleugel heen, alsof ze hem met elke vinger streelde, de muziek zacht en puur, de hamertjes goed gestemd op de snaren, iets wat natuurlijk zichtbaar was. Ze speelde vol gevoel, volgde met haar blik haar rechterhand, een vredige uitdrukking op haar gezicht, een overvloed aan warmte in haar ogen, terwijl ze licht met haar hoofd meebewoog op de lieflijke melodie, terwijl er af en toe een kleine glimlach op haar lippen verscheen. Maar meestal maakte die weer snel plaats voor de kalme, vredige uitdrukking, opgaand in de muziek die ze maakte. Soms sloot ze enkele maten haar ogen, waarna ze meteen weer naar haar handen keek als ze haar ogen opende. Het lied deed denken aan een elegante dans, de passen van de man de lage noten, de sierlijke stappen van de vrouw de hoge, hoewel het stuk muziek mooier was dan omschreven kan worden met woorden. Het was helemaal niet gecompliceerd of moeilijk, wat ook de reden was dat Myst het kon spelen, maar dat was ook helemaal niet nodig. De compositie bezat zo veel gevoel dat ingewikkelde en snelle noten niet nodig waren. Langzaam rondde ze het stuk af, de laatste noten zachter en warmer dan de rest, terwijl ze het pedaal ingedrukt hield om de noten lang door het verder lege huis te laten weergalmen. Terwijl er langzaam een diepgelukkige glimlach om Myst’s gezicht vormde, bleef ze zitten, kijkend naar haar handen, wachtend op zijn reactie.


Het muziekstuk.

Zijn mondhoeken waren lichtjes omgekruld in een geamuseerd glimlachje zodra hij de woorden van Myst haar moeder hoorde. Dus Myst was ook zo over dertig jaar? Hij moest zeggen dat hij er dan geen problemen mee had, nu al vond hij het grappig. Zijn blik gleed door naar de vader, de vrolijke twinkeling hierbij nog zichtbaar in zijn ogen. Maar toen hij eenmaal naar de man keek en zag hoe deze terug keek verdween de lichte schittering en zakte zijn mondhoeken lichtjes omlaag. Niet dat de man hem aankeek, maar zelfs vanaf hier kon hij zien hoe.. afstandelijk, hij overkwam. Hij wist niet hoe hij het moest noemen. Hij liet zijn blik naar Myst toe glijden die duidelijk ook de blik van haar vader had gezien. Hij reageerde er verder niet op, liet het rusten, voor nu. ‘Tot zo,’ Had hij nog beleefd als begroeting gezegd zodra de ouders van Myst vertrokken. Hierna keerde hij zich weer tot Myst, had haar aangeboden haar koffer te dragen. Al snel krulde zijn mondhoeken weer om, vergat het moment van net en vrolijkte algauw weer op door Myst zelf. Zonder tegen haar in te gaan, dus toe te geven, liet hij zonder moeite de koffers weer omhoog komen. Deze volgde hem terwijl hij Myst de trap op volgde. Als eerste liep ze door naar zijn kamer, volgde haar gelijk. Myst haar koffer bleef achter op de gang, de zijne gleed gehoorzaam door en kwam bij het voeteneinde op zijn bed te liggen. Besteedde verder geen aandacht aan zijn koffer, liep in plaats daarvan door. Zijn mondhoeken lichtjes omgekruld in een tevreden glimlachje terwijl hij de lichte kleuren van de kamer bekeek. De witte muren, de zachte met tapijt bedekte vloer. Zijn ogen schoten over de twee weinige planten, het schilderij en de kast die gevuld werd met enkele boeken en voor de rest beeldjes. Pas toen Myst het opmerkte schoot zijn blik naar het raam toe, keek uit over de gehele tuin en verder. Zijn mondhoeken krulden verder om. Hij stond net weer voor de kast, bekeek de weinige fotolijstjes die gevuld waren met foto's van het gezin, voornamelijk Myst. Het idee om stiekem hiervan ééntje te kopieëren ging aanlokkelijk klinkend door zijn gedachtegangen. Maar voordat hij er dieper overna kon denken verbrak Myst de stilte om mee te delen waar haar kamer was. Nog interessanter, zijn andere idee kon hij later altijd nog wel uitwerken. Hij volgde Myst de deur uit, iets later dan haar, nam haar koffer ook weer met zich mee. Zag haar nog net door een andere deur verdwijnen en liep hier heen. Hij glimlachte haar vaagjes toe toen hij haar aantrof zittend op haar eigen bed. Voor een moment stond hij iets onzeker in haar deuropening, niet wetend of hij wel verder mocht of kon lopen. Maar zodra zijn blik eenmaal rond gleed, liep hij al verder voordat hij het zelf echt doorhad. De koffer kwam met hem mee, stopte ergens midden in de kamer. Afgeleid door de knuffeltjes, de foto's, de spiegels, de kasten en andere zooi. Uiteindelijk kwam hij aan bij enkele foto's die bij haar bureau hingen. Herkende de mensen die erop stonden. Zijn mondhoeken krulde afwezig om, hij stak zijn hand uit en plukte de foto van de muur af die vast zat met kneedgum. ‘Hmm, hoeveel had je hier precies op?’ Zijn stem klonk iets geforceerd, alsof hij vrolijk wilde doen maar het niet helemaal lukte. Zijn glimlach leek dan ook iets nep, vrolijker gemaakt dan dat het eigenlijk was, toen hij de foto naar haar omdraaide zodat ze kon zien hoe zij met Laurens en Ephony in onderbroek en al op de foto stonden. Hij draaide de foto weer om, liet zijn blik op Myst rusten. Een korte stilte volgde waarbij hij haar aan bleef kijken. Kon hij het haar vragen? Twijfelde nu. Hij wist zelf ook wel dat het niet zo zat tussen Laurens en haar, maar wilde gewoon als vriend van haar naar de rest vragen. ‘Is Laurens.. een vriend van je?’ Vroeg hij uiteindelijk. Zijn vraag was duidelijk niet gedoeld op het antwoord van deze vraag, niet exact, maar meer om het gehele verhaal er omheen. Natuurlijk had hij ook wel door hoe zíj om dat joch reageerde, maar hij had Laurens zelf ook met iemand anders gezien. Dit kon hij toch wel vragen, toch? Het was toch al een tijdje geleden? En ze waren toch vrienden? Nu al gelijk erger twijfelend dan hiervoor bleef hij haar aankijken. Misschien had hij het maar gewoon niet moeten vragen, ging het hem niks aan. Na een tijdje draaide hij zich weer om, had de foto terug geplakt van waar hij hem vandaan had. Gehoorzaam was hij met haar meegelopen toen ze doorging met haar rondleiding, volgde haar naar de badkamer. Nieuwsgierig had hij naar de kastjes gekeken, zich afvragend wat er zich aan troep achter de deurtjes bevond. ‘Bubbelbad?’ Herhaalde hij haar gelijkj zodra ze het droogjes bij de rest opsomde alsof het niks was. Ah, heerlijk. Hij was zelf gek op bubbelbaden. Als het kon, als ze tijd hadden.. misschien. Hij zou wel zien. Gewillig gleed zijn blik dan ook een keer naar het bad, om het zich daarna pas weer op Myst te vestigen. Hij was weer met haar meegelopen, luisterde naar haar woorden terwijl hij rondkeek; nu op de tweede verdieping. ‘Nou, eigenlijk niet. Maar anders wordt jij zo ongeduldig,’ Hij glimlachte vrolijk naar haar. Myst ging inderdaad te snel voor hem, iets wat logisch was. Zij kende dit huis door en door, hij zag het net. Maar goed, zo noodzakelijk was het niet. Gelíjk vergat hij het feit dat hij eigelijk nog even rond had willen kijken zodra ze opmerkte dat ze nu voor hem zou spelen. Je kon het zien aan zijn gezicht, zijn interesse voor het huis was vervlogen en had zich volledig op haar gestort. ‘Oké,’ Zei hij dan ook, zijn mondhoeken omkrullend tot een glimlach. Zich aanpassend aan haar tempo liep hij met haar mee naar beneden, bekeek ondertussen schilderijtjes die hij tegenkwam langs de muren die hij eerder, de weg ernaar toe, nog niet goed bekeken had. Hij hield wel van kunst, zo af en toe ook om iets te tekenen. Veel tijd stopte hij er alleen niet in. Beneden liep hij haar achterna naar de vleugel, keek toe hoe ze ging zitten en haar aandacht op de toetsen richtte. Stilltjes wachtte af, nieuwsgierig naar het geen wat ze hem ging laten horen. De stilte die het huis vulde, nu drukkend op zijn oren tot dat zij het met de eerste noten van haar muziekspel verbrak. Starend bleef hij toe kijken, totaal niet lettend op het geen wat hij zag enkel luisterend naar de piano. Hij hoorde niet of het moeilijjk of makkelijk was. Hoorde alleen maar dat het mooi was, dat het heel de kamer opvulde, dat elke noot dieper door drong dan het hoorde te doen. Langzaam hervonden zijn ogen het leven weer, gleden naar haar handen toe die de toetsen om de beurt indrukte, samenvormend de muziek. Langzaam gleed zijn blik omhoog, via haar armen, terug naar haar gezicht. Keek toe hoe ze af en toe haar ogen sloot, haar mondhoeken sierlijk iets deed omkrullen, haar ogen dan weer zichtbaar werden, zelf ook helemaal opging in de muziek. Hij viel stil, had hij haar ooit mooier gezien? Zo genietend? Maar één keer had hij meer van haar genoten, op het o zo foute moment bij hem op zijn kamertje toen ze veels te dichtbij was geweest. Dichterbij dan hoorde te zijn. Maar dit, dit was niet fout, en bijna even heerlijk. De muziek, rustig en lief, leek alles alleen maar te benadrukken. Hij staarde letterlijk naar haar, kon het nu doen omdat zij zelf ook helemaal in beslag werd genomen, net zoals hem. Zodra Myst de laatste noten indrukte, haar stuk afrondde, stond hij er in eerste instantie nog verstijfd bij, nog na genietend van net. Pas iets later kwam hij in beweging. Zonder iets te zeggen zakte hij langs haar neer op de kruk die voor de piano stond, waar net genoeg plaats was voor twee personen. ‘Speel alsjeblieft meer,’ Zei hij toen. Zijn stem zachter dan hiervoor. Hij keek even kort naar haar op, verwachtingsvol, om hierna weer neer te kijken op haar handen. Zodra ze weer een muziekstuk inzette, dit keer een ander, bleef hij hiernaar kijken. Iets naar haar toe gebogen, neerkijkend op haar handen die strelend over de piano heen gleden. Ontzag was in zijn ogen te zien, wist er gewoon te weinig van af om het niet mooi te kunnen vinden. Zijn bovenbeen, liggend tegen het hare, begon zich nu warm en prikkelend aan zich op te dringen. Hij probeerde het te negeren, zijn aandacht te vestigen op Myst haar muziekspel. Het was lastig, niet zijn blik op te slaan en weer naar haar te kijken zoals hij net had gedaan. Gelukkig waren haar handen ook interessant, waardoor het makkelijker was om hiernaar te blijven kijken en de drang te weerstaan. Toen ze, pas na een tijdje, ook weer het tweede muziek stuk weer afsloot had hij langzaam zijn hand opgetild en gleed lichtjes met zijn vingertoppen over de witte noten van de piano. ‘Ik snap echt niet hoe je dat doet,’ Mompelde hij toen. Met moeite zette hij nu het deuntje in van vader jacob, maar gaf het op na de eerste paar tellen. Was vergeten hoe het verder ging. ‘Wat je net deed.. dat was nou écht magie,’ Hij keek op, glimlachte haar vrolijk toe. ‘Je bent mooi als je piano speelt,’ Zei hij toen ook maar, luisterde niet naar het foute in zijn woorden. ‘Omdat je er zelf ook van houdt,’ Legde hij uit, dat hij haar liefde voor de muziek zelf ook van haar af kon zien. Vond het leuk om haar met een glimlach te zien, haar ogen stralend. Net zoals ze over Nova vertelde. Dat was ook leuk om te zien. ‘Blij om thuis te zijn?’ Zijn vraag iets retorisch, alsof hij niet aan haar kon zien dat ze gelukkig was. ‘Wat is er trouwens eigenlijk.. met je vader?’ Nogal ongemakkelijk sneed hij het onderwerp aan, doelend op het gezicht van de man die hij zelf, en waarvan hij wist Myst ook, had gezien.

Verward keek Myst in zijn ogen toen hij vroeg hoeveel ze ‘daar’ op had, ze wist niet waar hij het over had. Ze volgde zijn blik en zag de foto. Zijn uitdrukking viel haar op, de lichte geforceerdheid erin. Waarom? ‘Vier warme choco, om precies te zijn. Ik heb alleen de eerste niet zelf gemaakt, dus daar zou wat ik gezeten kunnen hebben. Hoewel het wel uit hetzelfde apparaat kwam, dus lijkt me sterk. Tenzij het apparaat gesaboteerd is door Laurens…’ Ze glimlachte even vrolijk toen ze dacht aan die avond, aan die fotoshoot. Dat was echt leuk geweest. Vrolijk, gemakkelijk, luchtig. Zoals het hoorde te zijn tussen haar en Laurens. Myst bleek even verstard in zijn ogen kijken, maar snel probeerde ze zich weer te ontspannen. Met Sam over Laurens praten was natuurlijk absoluut niet ideaal, maar ze zou een antwoord geven dat zo dicht mogelijk bij de waarheid lag. ‘Hij is… een vriend, ja. Laurens en Ephony vroegen trouwens of je een keer samen met mij daar wat wilde komen eten op de luchtetage. Denk er nog maar even over na.’ [Dan hoef je hier namelijk niet meer op te reageren :3] Ze glimlachte even, evenals hij wat geforceerd, naar hem , en wendde daarna haar blik af, niet in staat hem langer aan te kijken als ze het hierover zouden hebben, maar ze hoopte met dat laatste voor nu in ieder geval het onderwerp afgesloten te hebben.
Ze had wel zijn blik op haar gevoeld, maar natuurlijk keek hij naar haar, ze was tenslotte voor hém aan het spelen. Waarschijnlijk had ze meer gespeeld als ze alleen thuis was geweest, dan had ze het hele weekend zitten spelen, misschien een danslesje meegepikt bij de dansschool waar iedereen haar inmiddels wel kende. Dan had ze wel met gevoel gespeeld, maar niet zoals ze nu had gespeeld. De absolute stilte was kort, als snel kwam hij in beweging toen ze haar voet van het pedaal had gehaald. Ze keek even met gelukkige ogen naar hem op, toen hij naast haar kwam zitten, een kleine maar veelzeggende glimlach op haar gezicht. Zijn woorden lieten haar licht blozen, maar ze had een goede reden om haar blik af te wenden; hij vroeg haar tenslotte om meer te spelen. Dus draaide ze haar hoofd naar de piano, zette langzaam een ander stuk van dezelfde componist in. Het begon rustig, hoewel het wel springeriger en vrolijker was dan het andere, was het nog steeds een stuk waar het gevoel af straalde. Maar voor ze ook maar de eerste vier maten gespeeld had, werd haar been langzaam warm. Ze probeerde het te negeren, maar haar spelen werd er iets sneller van, licht afgeleid, minder nadenkend waar de crescendo’s moesten. Na een paar keer diep ademhalen kon ze zich weer vol op het stuk richten, compleet negerend dat zijn been tegen het hare aan lag. Het ging ook niet anders, piano spelen was iets waar je je complete brein bij gebruikte, in alle delen moest het actief zijn, dus je kon het je niet veroorloven afgeleid te raken door zoiets, omdat je dan de draad verloor, als het je ook maar een heel klein beetje moeite kostte het stuk te spelen. Ze hield dit zo vol, en sloot heel keurig het stuk af, hoewel ze dit keer het geduld niet had om het pedaal lang vast te houden, liet het na enkele tellen gewoon los, de nagalmende klanken onderbrekend, afgeleid door zijn vingers die de toetsen ook gevonden hadden. Toen hij sprak, gleden haar ogen langzaam naar zijn gezicht, ook terwijl hij het o-zo-bekende saaie deuntje inzette. Ze grinnikte zacht toen hij het op gaf, legde wat ongemakkelijk haar handen tussen haar benen in, voorzichtig om de zijne niet aan te raken, hoewel ze er niet naar keek. Ze bleef hem aankijken, ook toen hij verder sprak. Haar glimlach werd breder toen hij haar vertelde dat dat nou écht magie was, anders dan magie als het besturen van de elementen. Myst bloosde diep toen hij haar het compliment gaf, zoiets had ze niet verwacht. Ze had meer iets verwacht over het spel zelf, hoewel hij haar natuurlijk al indirect gecomplimenteerd had door te vragen of ze meer wilde spelen. Met moeite hield ze haar blik in de zijne, kijkend in zijn warme, vriendelijke ogen. Hij legde haar uit waarom hij haar mooi vond, iets wat heel foute dingen met haar lichaam deed, dingen die haar wilden laten zeggen dat híj mooi was, in alles wat hij deed, vooral zijn ogen. Maar dat soort dingen kreeg ze echt niet over haar lippen, hoewel haar ogen licht onzeker werden onder zijn uitleg. Ze knikte toen hij zijn vraag stelde, eigenlijk iets te laat, het duurde even voor ze doorhad dat hij haar daadwerkelijk iets vroeg, verloren in de warmte in zijn ogen, de kleine nuanceverschillen tussen de kleuren, tussen de bandjes, nu hij toch zo dichtbij zat. Nu zat hij wél dichtbij, écht dichtbij. Het besef was er al de hele tijd, maar nu ze er ook echt over na dacht, gleed haar hart langzaam over naar de volgende versnelling. Hoewel die volgende versnelling snel achter bleef bij de snelheid waarin het nu klopte, als reactie op zijn vraag. K*t, hij heeft het dus ook gezien. Myst sloot haar ogen, terwijl haar wenkbrauwen iets ongemakkelijk samentrokken en een lichte vouw in haar voorhoofd brachten. Ze ademde diep in, en vervolgens weer diep uit. Ze draaide haar hoofd weg, bracht afwezig haar handen weer omhoog naar de vleugel, afwezig met haar vingers op de toetsen trommelend, zonder de toetsen in te drukken. Ze schudde lichtjes met haar hoofd, slikte een keer, besefte dat hij nu wel al even op antwoord zat te wachten. Ze probeerde haar stem kalm te houden, waardoor hij iets geforceerd over kwam. ‘Ik denk… dat hij… spoken ziet.’ In losse stukjes opgehakt, moeilijk uit te spreken. Ze wist niet waarom, maar de woorden bevielen haar niet, alsof ze zichzelf dingen verbood die ze eigenlijk wel wilde. Na een tijde zo naar de piano gestaard te hebben, zonder iets te zeggen, zette ze een nieuw stuk in. Ze had niet de moed gehad om terug naar zijn ogen te kijken, om te kijken wat zich daarin afspeelde, maar juist daarom werd de aanwezigheid van zijn been tegen het hare sterker, terwijl ze het probeerde te negeren, zich probeerde te concentreren op de toetsen. Dit stuk was dromerig, zacht, warm. Het was moeilijker dan de vorige twee, althans dat vond ze zelf, hoewel ze niet goed kon uitdrukken waarom. Maar dit stuk sleepte haar altijd heel erg mee, waardoor ze uiteindelijk met een hele open uitdrukking in haar ogen, heel gevoelig, de toetsen beroerde. Een aantal eigenwijze pieken haar waren toch naar voren geschoven, de lichte vouw in haar voorhoofd nog steeds zichtbaar. Haar vingers speelden heel zacht de hoogste noten uit het stuk, de overgang, het liefste gedeelte. Ineens kwam er een wat ruw akkoord door, hoewel ze niet wist of Sam door had waarom. Haar ouder stonden voor de deur, ze herkende meteen het zachte gerinkel van haar moeders sleutelbos waarin ze naar haar huissleutel zocht. Myst liet abrupt het pedaal los en sprong op. Ze wilde niet dat haar ouders zagen hoe ze daar net met Sam samen gezeten had, om een of andere reden had het intiem gevoeld, zo samen achter de piano. Met muziek, net als met dansen, kon je dingen uitdrukken die je eigenlijk niet kon of wilde verwoorden, dingen waarvoor woorden te gebrekig waren, dingen waarvoor je meer elegantie, meer diepgang nodig had. Het deed bijna pijn om daaruit zomaar weg te springen, alles te verbreken, maar het kon niet anders. Ze liep met een licht geforceerde glimlach naar de deur toe, hoopte dat Sam niet meer achter de piano zat, anders kreeg hij vast de vraag of hij kon spelen. En als het an’twoord ‘nee’ was, wat hij dan achter de piano deed. Niet heel gemakkelijk. ‘Hee mam, je kookt toch die pasta met worst, basilicum en citroenschil vanavond?’ [Oh lis die moet je echt een keer eten, die is zóó lekker. Echt onweerstaanbaar, zelfs als je vol zit, móét je dooreten tot de pan leeg is.] Haar moeder knikte enthousiast, en sloeg een arm om haar dochter heen. “Het is al klaar. Moet het alleen nog even opwarmen en de citroenschil erbij doen.” Myst knikte. Ze keek even wat ongemakkelijk over haar schouder naar Sam, glimlachte kleintjes naar hem. Daarna keek ze even naar haar vader, schonk hem een brede glimlach, hij moest zich maar geen zorgen maken, er wás niks om zich zorgen over te maken. Gelukkig glimlachte hij terug, ze hoopte maar dat mama hem gerustgesteld had, dat er niks was. Hoewel, ze zag wel aankomen dat ze ook nog even een moeder-dochter-gesprek zou krijgen van haar moeder. Ze zag er tegenop, maar ze voelde aan haar moeders gedrag dat het komen ging. “Als jullie nou eens tafel dekken.” Glimlachte haar moeder vrolijk naar Sam, ook doelend op Myst natuurlijk. ‘Kom.’ Mompelde Myst terwijl ze langs hem heen liep richting de keukenkastjes. Ze trok een kastje open, rekte zich helemaal uit om bij de bovenste plank te komen, pakte de mooie borden daarvandaan. Vervolgens draaide ze zich om, duwde de borden in Sam’s handen zonder hem aan te kijken. Om een of andere reden had ze het idee dat ze anders tegen hem moest doen als haar ouders erbij waren, alsof die niks mochten weten. Na ook nog de messen, de vorken, de lepels, en het eten, konden ze aan tafel. Myst naast haar moeder, tegenover Sam. ‘Eetse.’ “Eet smakelijk.” Mompelden haar ouders tegelijk, en kort wierp Myst een glimlach op Sam, een oude gewoonte, elkaar smakelijk eten wensen. Ze had zelfs op SSA soms nog de neiging om het te doen, maar kon zichzelf er meestal net op tijd van afhouden. Myst genoot van het eten, at zoals altijd snel, maar niet zo veel. Ze at wel meer dan ze twee weken geleden had gegeten, en ze at zelfs nóg meer, omdat ze niet wilde dat haar ouders wisten van haar eetproblemen. Dat was haar zaak, niet die van hen. Halverwege het eten begon Myst’s vader inééns uit het niets te praten. “Heb je een vriendin Sam?” Myst keek haar vader met grote ogen aan, waar kwam dát nou ineens vandaan. Ze had bijna de neiging hem onder de tafel een schop te verkopen, maar kon zich nog net inhouden. Myst’s moeder giechelde vrolijk toen ze haar gezicht zag, en ook haar moeder wierp ze een zure blik toe. Mensen hou op, hij hoeft zich heus niet ongemakkelijk te voelen hoor. Ze hoopte maar dat haar ouders haar boodschap via ongekende wijze verkregen, hoopte dat ze op zouden houden. Maar daarna sprak haar vader niet meer, hoewel hij nog wel af en toe ineens naar Sam keek, en dan naar Myst, en dan weer terug. Maar Myst zat niet stiekem naar Sam te gluren ofzo, als haar vader dat soms dacht. Myst hield haar aandacht keurig op het eten gericht, hoewel het haar veel moeite kostte, het leek dan ook echt een eeuwigheid te duren voor óók haar vader zijn bord leeg had. Myst hield niet van natafelen, dus ze sprong direct op. Ze pakte haar en Sam’s bord, stapelde ze, en liep naar de keuken, om ze daar op het aanrecht te plaatsen. ‘Jullie kijken ‘Untraceable’ vanavond?’ Gokte Myst, en beidde ouders beaamden haar woorden. ‘Prima, wij gaan boven film kijken.’ Ze keek maar heel kort naar Sam, hoewel haar bijna wanhopige ogen waarschijnlijk genoeg zeiden. Kom alsjeblieft mee, weg bij deze twee idioten. Ze gebaarde met haar hoofd, en verliet vervolgens de kamer, in haar hoofd al uitzoekend welke film ze gingen kijken.

Geduldig wachtte hij op Myst, bleef naar haar kijken ondanks dat ze haar blik afwende. Afgeleid richtte hij kort zijn aandacht op de beweging van haar handen, haar vingers die weer de toetsen vonden. Interessant genoeg om er naar te blijven kijken was het niet, zijn blik vond weer de weg terug naar haar gezicht die moeizaam stond. Had ze ruzie met haar vader? Of had hij nu iets gevraagd wat duidelijk veels te persoonlijk was? Hij bleef stil, drong zich niet aan haar op. Hij wilde net zijn blik weer weg laten glijden, dacht dat hij geen antwoord meer ging krijgen, tot dat ze opeens de stilte verstoorde. Ongemakkelijk en moeizaam kwamen de woorden eruit. ‘Spoken,’ Het woord herhaalde hij, zonder er een vraagteken erachter te zetten, alhoewel hij dat eigenlijk wel had willen doen. Maar terwijl hij het woord uitsprak, begreep hij het, en was het niet meer nodig geweest. Zijn gezicht vertrok, meerdere emoties gleden over zijn gezicht heen, wist het pas na enkele tellen weer in de plooi te trekken. Dus haar vader wierp haar dat soort blikken toe, terwijl hij het geen eens zeker wist? Zijn kaken klemde zich strak op elkaar, spande zich aan, om het trillen tegen te gaan. Zijn blik nu afgewend, zodat ze, als ze haar blik op hem zou richtte, niet kon zien wat er in zijn ogen te lezen was. Pijn. Walgend van zichzelf. Walgend omdat haar vader, ergens ver weg, toch wel een beetje gelijk had. Walgend omdat hij wilde dat haar vaders blik terecht was geweest, pijn omdat het niet zo was. Zijn blik, opzoek naar iets om naar te kijken, schoot heen en weer, niet wetend waarop hij hem kon vestigen. Ondertussen het prikkelende gevoel in zijn neus wegduwend. Stel je niet zo aan. Het was alleen maar nóg een bevestiging dat het niet kon, daar kon hij heus wel meeleven. Hij had het al zovaak tegen zichzelf gezegd, waarom moest het nou opeens zo moeilijk zijn als iemand anders het ook nog eens beaamde. Belachelijk. Maar het zacht bonkende gevoel hield aan, zeurderig. Langzaam draaide hij zijn hoofd iets, keek vanuit zijn ooghoeken met een vermoeide blik in zijn ogen naar Myst haar handen die de toetsen weer bespeelde. Liet zich meesleuren in de muziek, gebruikte het als verdovendmiddel voor zijn eigen gevoelens en liet de gevoelens toe die de muziek zelf bij hem opriepen. Dwingend zichzelf de gedachtes voor nu weg te proppen, later zou hij er wel moeilijk over doen. Vannacht, als hij alleen was. Als hij alle ruimte had om te kunnen denken, als Myst hem niet bedwelmde met haar aanwezigheid, als hij alle gevoelens die zich nu drukkend in hem bevonden even kon laten gaan zonder pottekijkers erbij. Zonder Myst erbij. Diep ademde hij geluidloos in, draaide zijn hoofd verder en keek schuin toe hoe moeiteloos Myst het stuk speelde. Pas na een tijdje kon hij het zichzelf opbrengen zijn blik verder op te richten naar haar gezicht. Zag hoe zijn zicht ontnomen werd door de groene plukken die naar voren waren ontsnapte. Roerloos zat erbij, stiekem genietend van haar been die nog steeds tegen de zijne aanlag. Heel erg stiekem, ondertussen niet toegevend aan zichzelf dat haar been inderdaad tegen de zijne aanlag. Langzamerhand wist hij, vooral door de muziek, zijn hoofd weer rustiger te krijgen. Stilletjes zat hij erbij, luisterend naar het dromerige tintje van de muziek. Uit het niets en abrupt stopte de muziek opeens, voelde hoe Myst haar been langs het zijne verdween en hoe het gelijk koud werd hier. Zijn ogen knipperde, volgde haar daarna pas. Hierna drongen pas de geluiden van buiten door, hoorde hij hoe haar ouders voor de deur stonden. Vandaar. Blijkbaar wilde ze alles bewijzen aan haar ouders dat het alles behálve zo was tussen hun. Waarom, wáárom moest dat zo nodig een tweede steek laten ontstaan? Terwijl hij de ouders op de gang hoorde kwam hij overeind, liep een stukje door een keek vervolgens toe hoe Myst haar ouders binnen kwamen. Terughoudender dan eerst kwam hij over, stiller. Zijn blik ging naar Myst toe toen hij zag hoe ze haar blik op hem richtte. Hij keek haar aan, keek naar haar heerlijke glimlach, maar kon zelf niets meer opbrengen dan alleen maar terug te kijken. Hij keek pas weer op toen Miranda tegen hem sprak, knikte beleefd en liep vervolgens door naar de keuken. Zonder tegen Myst te spreken, alleen naar haar te kijken, nam hij het bestek en de borden van haar aan. Ergens ergerend aan het feit dat hij niet een tweede blik kreeg, een tweede vriendelijke glimlach, iets kalmerends. ‘Eetsmakelijk,’ Net iets later dan de rest, had eveneens zulke gewoontes thuis. Een stilte genietend van zijn eten, herkende natuurlijk het typische Novaanse erin. Uiteraard, hoe kon het ook anders zijn. Álles was hier Novaans. Maar om het zo nog even benadrukkend te krijgen deed hem goed, hij hield van de planeet, het licht, en dus ook het eten. Hij bracht net zijn gevulde vork richting zijn mond toen hij opeens de vraag van Myst haar vader hoorde. Verstijfde half in de beweging en keek langzaam om. Een tijdje keek hij de man aan, starend haast. ‘Nee meneer,’ Zei hij toen. Negeerde het domme gechiegel naast hem. ‘Niet op het huidige moment,’ Rondde hij zijn antwoord beleefd af. Kort bleef hij de man nog in de ogen aan kijken. Wilde zijn zicht weer op zijn bord richten, maar in het voorbij gaan schoot hij nog even kort naar Myst, zag haar blik die op haar vader gericht was en keek vervolgens weer naar beneden naar zijn eten. Af en toe, als hij voelde hoe de man naar hem keek, schoot zijn blik weer op. Steeds geïrriteerder, maar hij keek telkens net op het moment weg. Uiteindelijk was hij het zo zat dat hij opkeek en duidelijk zijn blik op de man richtte, starend. Tot dat deze ook keek. Recht in de ogen bleef hij de man aankijken, op een onbeleefde manier. Wat was er mís met die man. Alsof hij zelf ook niet wist dat het niet kon, alsof hij er al niet moeite genoeg mee had. Die man moest eens weten hoe weinig zorgen hij zich hoefde te maken. Pas toen vaders weer weg keek, keek hij ook weer langzaam weg. Zijn verdriet had zich gemakkelijk omschakelt in irritatie, dat nu nog steeds knaagte. Willend dat het anders was. Zodra hij zijn eten op had, evenals moeder, knoopte hij luchtig een gesprek met haar aan. De moeder mocht hij wel, in tegenstelling tot de vader nu. Deze gaf geen irritante blikken, in tegenstelling juist. Haar vriendelijke glimlach deed hem goed. Uit het niets sprong Myst opeens op, afgeleid ging zijn blik naar haar toe. Niet wetend wat ze ging doen. Lichtjes fronste hij toen ze alle borden bij elkaar scharrelde, maar haar vader was nog niet klaar? Afwezig gleed zijn blik hier naar toe, zag hoe deze nog net terugzakte in zijn rugleuning. Aha, dat was het seintje geweest voor haar om de tafel af te gaan ruimen. Afwezig krulde zijn mondhoeken lichtjes om bij het horen van Myst haar woorden, alsof ze haast had. Film kijken? Oh.. oké. Pas bij het zien van haar ogen krulde zijn mondhoeken verder om, vrolijk haast. Langzaam kwam hij overeind. ‘Bedankt voor het eten,’ Miranda's kant opgericht, wetend dat zij had gekookt, had al eerder zijn complimenten over het eten gegeven. Kijkend of hij nog ergens kon helpen voordat hij Myst naar boven volgde. Stilletjes volgde hij haar naar boven toe, toen hij zag hoe ze haar kamer in verdween bleef hij kort twijfelend staan. Moest hij dit nu wel doen? Wat zou haar vader denken? Dat laatste maakt al helemaal niet uit. Het bracht zelfs iets opstandigs in hem naar boven wat hem juist Myst deed doen volgen. Zijn blik gleed weer rond haar kamer, de kamer die hij nog steeds niet goed genoeg had bekeken maar nu wel al herkende. Maar er miste iets, waar moest hij gaan zitten? Na nog een keer rondkijken had hij het tvtje gevonden, hij volgde de lijn waar ze konden zitten. Uiteindelijk bleven zijn ogen hangen op haar bed. Haar béd? Langzaam ademde hij in. ‘Welke film gaan we eigenlijk kijken?’ Vroeg hij, stond nog steeds een beetje sullig in het midden van de kamer. Niet wetend of hij nou moest gaan zitten of niet. Zijn blik gleed naar Myst toe, bleef hangen op haar terwijl ze bij een kastje stond waar allemaal doosjes in stonden. Afgeleid door haar haren die over haar rug heen hingen. Glad en stijl naar beneden met hun vreemde kleur. Pas toen ze zich omdraaide helderde zijn blik weer op. ‘Chocolat?’ De toon gaf duidelijk aan dat hij er nog nooit eerder van had gehoord terwijl hij de titel van het doosje oplas. ‘Aha..’ Zei hij dan ook na een tijdje zachtjes. Nou ja, best. Het maakte hem eigenlijk helemaal niet uit wélke film ze gingen kijken, waarschijnlijk kon hij zich toch helemaal niet concentreren. Zijn blik ging opnieuw naar het bed, een knop schakelde zich om in zijn hoofd. Waarom zo moeilijk doen, ze zaten tenslotte bij Myst thúís. Hij liep door, stapte voor het bed nogal droogjes uit zijn schoenen en kroop erop. Zijn rug steunend tegen de muur, zijn benen droogjes voor zich uitgestrekt. ‘Wat gaan we morgen nou precies doen?’ Vroeg hij opeens. Hij wist alleen dat ze naar de watervallen gingen, voor de rest niet. ‘En had je ook al plannen voor zondag?’ Wetend dat ze die avond wel één van de laatste shuttles terug zouden nemen en dus nog de hele dag zouden hebben.

Myst had Sam die vraag eigenlijk helemaal niet gesteld. Natuurlijk was het antwoord ‘nee’, dat had ze haar vader ook nog wel kunnen vertellen. Ze wist niet waarom, maar ze wíst dat Sam geen vriendin had, ze voelde het. Ze zou bijna kunnen zeggen dat ze het voelde aan de manier waarop hij naar haar keek, maar dat zou ook haar verbeelding kunnen zijn, dat ze dat zag omdat ze dat wílde zien, terwijl het helemaal niet kon, niet mocht. Myst had geboeid naar haar moeder gekeken terwijl ze met Sam praatte, haar moeder mocht Sam echt. Nou, dat is er in ieder geval één. Een half glimlachje lach om haar lippen. Toen ze hoorde dat Sam haar volgde werd haar glimlach breder, blij even met hem alleen te kunnen zijn. Ze wist hoeveel foute, erotische waardes sommige mensen aan het begrip ‘film kijken’ hechtten, maar ze wist dat Sam ook wel wist dat ze dat niet bedoelde, dat ze echt gewoon lekker op bed wilde liggen en liggen janken om een jankfilm. Één van haar vele favoriete bezigheden. Myst vond sowieso veel wel leuk, ze was een echte levensgenieter. Ze hoorde hoe hij ook haar kamer inliep terwijl ze onderweg was naar een kastje vol met haar favoriete films. Ze rommelde hier en daar wat in het kastje, keek waar ze zin in had. Thriller? Hmm… nèh. Actie? Nee. Romantiek? Ze draaide zich met een kleine glimlach naar hem om toen hij vroeg welke film ze gingen kijken, hield een doosje omhoog. ‘Chocolat. Johnny Depp.’ Haar glimlach werd iets speelser, en ze knikte toen hij haar woorden herhaalde. Ze stak het doosje naar hem uit, waarna ze op haar bed klom, languit er op ging liggen met haar voeten bij het hoofdeinde, hier en daar aan wat knopjes op het apparaat drukkend. Ze rekte zich uit en pakte het doosje met een kleine glimlach van hem terug, bleef hem kort even aankijken, om een of andere vagen reden afgeleid. Ze had er eigenlijk helemaal niet over na gedacht waarom hij nog steeds naast het bed stond. Ze stopte het schijfje in het apparaat, alles werkend op lichtmagie. Wat ook de reden was dat ze geen afstandsbediening had, gewoon alles met haar handen kon besturen. Ze zette het geluid zacht tijdens de voorfilmpjes, kroop naar achter en ging op een centimeter of veertig afstand van Sam zitten, niet zo goed wetend hoe dichtbij ze kon komen zonder dat hij het raar vond, maar het was ook zo raar om weer helemaal aan de andere kant van het bed te gaan zitten. Haar benen waren licht opgetrokken, haar handen tussen haar knieën en haar voeten iets uit elkaar. Ze keek vrolijk naar hem op, haar ogen direct in de zijne hakend. Het voelde knus, zo samen op haar bed. Misschien wel iets té knus, maar ze had wel vaker met mannelijke vrienden op bed film gekeken. Dan hadden ze vaak zelfs tegen elkaar aan gezeten, gewoon omdat ze beiden wisten dat het toch allemaal wel goed zat tussen hen, dat er geen mogelijkheid was dat ze iets voor elkaar voelden. Ze keek even bedenkelijk op zijn vragen. ‘Voor beiden had ik al plannen, maar je moet het natuurlijk zeggen als je iets anders wil doen, of gewoon niet met me mee wilt. Dan ga ik wel met mam en pap.’ Haar glimlach betrok kort iets, haar ogen licht geforceerd. Daarna ging ze verder, ze had zin in de dingen die ze zou gaan doen. ‘Ik wilde morgen naar de watervallen in het noorden. Ik hoorde dat je tegen mama zei dat je kan rijden, dus dan gaan we met z’n tweeën in de reserveauto.’ Ze haalde even glimlachend en diep adem, zichzelf behoedend voor het ik-ratel-als-maar-door-effect. ‘Dan picknicken we ergens langs de weg, het is ver rijden. Dan zijn we daar rond een uur of twee, kijken daar een uurtje rond, of twee misschien, en rijden dan in één keer terug.’ Ademhalen. ‘’s Avonds wilde ik gaan zwemmen hier vlakbij, het is toch licht tot een uur of elf, en dan halen we daar wel ergens iets te eten.’ In, en uit. ‘Zondags wilde ik eerst uitslapen.’ Haar ogen werden even een beetje verontschuldigend, maar ze zou waarschijnlijk heel diep slapen, nu ze weer in haar heerlijke memory-foam bed lag. ‘En daarna een boswandeling gewoon in het bos hierachter. De berg op, naar het uitzichtpunt. Het is een uurtje of 3 heen, maar terug gaat veel sneller, naar beneden. En dan als we terug zijn uitrusten, eten, spullen pakken, en weer terug naar SSA.’ Daarna betrok haar glimlach, wendde ze haar blik af. Het voelde fantastisch om hier met hem te zijn, maar het feit dat ze weer terug moesten naar SSA, daar zaten meer negatieve kanten aan dan positieve. Hoewel ze dan wel Laurens en Eph weer zou zien, natuurlijk. Ze draaide zich naar de tv, het intro begon. Ze zette het geluid harder, maar wel zo dat ze nog zouden kunnen praten, mocht hij dat willen. Ze liet het licht van buiten dimmen, waardoor het donker in de kamer was, behalve het licht dat van de Tijdens het begin van de film was haar blik af en toe even heel snel naar Sam geschoten, om te kijken of hij de film wel kon waarderen. Soms vond ze zijn blik, maar licht blozend wendde ze dan de hare weer af. Ze probeerde er niet aan te denken dat ze samen in het donker op haar bed zaten, probeerde zich op de film te concentreren. Maar al snel genoeg werd het heel romantisch, en tegelijkertijd ook heel zielig. Heel langzaam vulde door eerst de ene en dan de andere gebeurtenis haar ogen zich met vocht, waarna in complete stilte de tranen haar ogen verlieten, zich helemaal niet beseffend dat Sam erbij zat. Het was zó zielig. Ze veegde een traan weg, maar er kwamen weer nieuwe, die langzaam doorliepen tijdens de film. Ze trok halverwege de vrij lange film haar benen iets dichter naar haar toe, haar armen eromheen slaande. Pas toen de film meer tegen zijn einde liep, werd ze weer een beetje helder, kwam ze weer uit de tv los. Op een gegeven moment keek ze naar Sam, haar wangen nog nat van het huilen. Haar blik bleef even in de zijne hangen, haar gezicht nog steeds iets droevig na de film. Na een tijdje wendde ze haar blik weer af, keek naar het bed. En na enkele tellen doelloos naar het bed te hebben gestaard, alleen Sam’s ogen in haar gedachten, richtte ze haar nietsziende blik weer op het beeldscherm, dat langzaam aan de aftiteling begon.

Hij luisterde naar Myst haar woorden, hoe ze vertelde over haar plannen. Eerder, toen hij al eens gesproken had met haar, had hij af en toe al zijn concentratie moeten gebruiken om haar te kunnen volgen wanneer ze op deze manier tegen hem sprak. Maar het begon al te wennen, kon naar haar snelle geratel luisteren zonder er te veel moeite voor te hoeven doen. ‘Natuurlijk wil ik wel mee,’ Had hij in het begin zachtjes terug gemompeld. Misschien woorden die hij beter in had kunnen slikken, maar hij bedacht zich net vijf seconde later opgelucht dat ze ook gewoon vriendschappelijk over hadden komen. Dus was hij weer rustig, voor dat moment, kon leven met zichzelf. Luisterde ondertussen naar haar woorden, haar ideeën. Af en toe glimlachte hij om haar voorstellen, haar plannen, vond het nu al goed klinken. Was voornamelijk nieuwsgierig naar de watervallen. Tenminste, dat hield hij zichzelf voor, zodat hij niet dieper na ging denken over de avond van die dag. ‘Klinkt goed,’ Zei hij uiteindelijk, had wat vaagjes geglimlacht bij het zien van haar gezicht die lichtjes vertrok bij haar eigen laatste woorden. Blijkbaar zag ze er nu al tegen op om weer naar school te moeten gaan. Hij gaf haar gelijk. Zelf had hij eigenlijk ook helemaal geen zin om weer aan het werk te moeten gaan. Maar om zich daar nu al mee bezig te houden, liever genoot hij van deze twee korte daagjes dan dat te doen. Hij liet evenals Myst vervolgens zijn blik naar het beeldscherm toe gaan, bekeek het tv'tje waarvan ze zelf, als één van de mindere op Puffoon, ook één thuis hadden staan. Puur omdat ze zo vaak op Nova waren geweest dat ze de gewoontes van daar mee naar huis toe namen. Zoals eten, apparaten en het interieur. Zijn blik emotieloos gericht op het beeldscherm. Hij had het doosje kort bestudeerd toen Myst het aan hem had laten zien. Heel even maar, te kort om zich te herinneren waar het nou precies over ging. Behalve iets met chocola.[Góh :'D] Pas toen hij voelde dat Myst haar blik op hem richtte gleden zijn ogen naar haar toe, zag hoe zij ze alweer op het beeldscherm had gericht. Het koste hem moeite om haar voorbeeld weer op te volgen, maar kon het niet helpen dat ze af en toe weer terug schoten. Samen met Myst een film kijken op haar bed. Natuurlijk, hij had het moeten weten van zichzelf. Dat werd meer Myst kijken dan film kijken. Hij was hopeloos, een tijdje terug had hij eindelijk met zichzelf ingestemd dat hij wél naar haar mocht kijken. Alléén kijken, daar bleef het bij. Daar klemde hij zich dan nu aan vast, zodat hij er niet dieper over na hoefde te denken zoals het opstandige gedeelte, het geïrriteerde gedeelte en nadenkende gedeelte eigenlijk wel wilde doen. Hij duwde het weg. Dit mocht, basta. Hij ging het kijken naar haar nu ook al niet van zichzelf ontnemen. Vooral haar ogen trokken zijn aandacht, zachtjes opglimmend in het donker door het beeldscherm. Af en toe keek hij hier ook wel naar, deed pogingen om nog een beetje het verhaal te kunnen volgen zodat hij dadelijk niet met een mond vol tanden stond als er naar gevraagd werd. Want als die er kwamen, wat moest hij dan zeggen? Dat Myst haar ogen, die zachtjes glimde in het donker, vele malen interessanter waren dan een hopeloze liefde die smeuïg verteld werd in de film? Maar toen hij zag hoe Myst haar ogen steeds duidelijker begonnen te glimmen door het vocht dat er in opwelde werd het nóg lastiger. Hij kon het niet helpen dat zijn blik naar de tv toeschoot, beschuldigend haast, om hierna weer terug te kijken naar Myst. Waarom huilde ze nou? Zo zielig was het helemaal niet. Maar terwijl hij naar haar keek, zag hoe een traan ontsnapte en een dof van zout glimmend spoor achter liet over haar wang, ging er gelijk een vreselijk verlangen door haar heen. Niet fout, eindelijk hehe, een keer dat hij het gelijk met zichzelf eens was. Want dit was natuurlijk zielig, ze huilde namelijk écht. Dan mocht hij haar toch wel troosten? Ze huilt om een film, idioot. Zijn wenkbrauwen fronsten zich in een geërgerde frons, gekweld door het aanzicht wat Myst hem gaf. Hij haatte het letterlijk om haar te zien huilen. Of het nou door een idiote film kwam of door echt verdriet. Hij kon het zichzelf niet meer opbrengen om nog een keer om te kijken naar het beeldscherm, zich bezig te houden met het eigenlijk te oninteressante verhaal als Myst zich in dezelfde kamer bevond als hem. Huilend. Zich tegelijkertijd ergens ook nog steeds afvragend waaróm ze eigenlijk huilde. Er ging tenslotte niemand dood.. toch? Onbeheerst schoot zijn blik naar de tv, niet wetend of zijn gedachtekronkel terecht was of niet. Maar alsnog. Het ging maar om een film hier, dingen die lang niet zo diepgaand konden zijn als boeken. Zijn blik ging weer terug naar Myst, zijn aandacht totaal verloren voor de film terwijl hij op haar neer keek. Ondanks dat ze huilde bleef ze even mooi, bedacht hij zich droogjes. De tranen in haar ogen, die ondertussen ook een steek in zijn hart vormde, hadden iets intrigerends. De helder groene kleur van haar ogen die er wazig door werd, net zoals ze dichtbij kwam. Heel haar gezicht die het verdriet uitdrukte. Maar haar gezicht was altijd mooi en het mooiste wanneer ze glimlachte. Of wanneer ze die glimp in haar ogen had als ze iets begreep, zoals hij af en toe zag in de les of bijles. Diep ademde hij in om de lucht vervolgens weer langzaam te laten ontsnappen via zijn neus. Een uur lang bleef hij zo zitten, stilletjes toekijkend hoe de tranen bleven komen; zich opwellend in haar ogen, overlopend over haar wangen. Ze zichzelf onder smeerde met vocht als ze probeerde de tranen weg te halen. Zonder zijn blik van haar af te wenden keek hij haar recht aan toen ze opeens haar gezicht zijn kant opdraaide. Voelde, ondanks haar tranen, wat voor effect had op zijn hart. Hij negeerde het, keek haar aan, recht in haar betraande ogen. ‘Hmm,’ Zei hij zachtjes. Voorzichtig tilde hij een hand op, veegde nogal droogjes een traan weg die het overleefd had van al die keren dat ze geprobeerd had hem weg te vegen. ‘Het is niet leuk om je te zien huilen,’ Zei hij toen, zijn woorden waarheidsgetrouw, zonder zijn blik van haar ogen af te wenden. Langzaam fronste hij lichtjes, kreeg hij een nadenkende blik in zijn ogen. ‘Ik snap niet waarom je deze film gekozen hebt, als je er toch maar de hele tijd bij huilt. Wat is er dan in godsnaam leuk aan?’ Zijn hand zakte weer naar beneden, had zelf niet door hoe gevoelloos en jongensachtig hij nu overkwam met zijn ondoordachte vraag. Maar hij begreep het gewoon niet. Langzaam ademde hij uit, haalde zijn hand omhoog en keek op zijn horloge. ‘Hoe laat staan we morgen ochtend op?’Vroeg hij haar waarna hij weer naar haar opkeek. ‘Dan denk ik dat ik maar m'n bed in duik,’ Hij rechte zijn rug, kreunde zachtjes toen duidelijk hoorbaar drie knakken zich vlak achter elkaar luidde. ‘Stijf,’ Murmelde hij droogjes als verklaring. Hij krabbelde van het bed af, bukte zich om zijn schoenen op te rapen en deze mee te nemen. ‘Welterusten,’ Zei hij nog zachtjes, zijn blik recht in haar ogen gericht. Kon het niet helpen dat hij haar kort bleef aankijken, te gewillig om naar haar te kijken. Pas enkele secondes later kreeg hij zichzelf zo ver om in beweging te komen en langzaam haar kamer uit te lopen. De gang over, door naar zijn eigen kamer. Vlak nadat hij hier de deur had dicht getrokken verstoorde een gedempte plof de stilte en verscheen Sjoerd midden op zijn bed. “Zo, wij moeten óók even praten.” Sam zijn ogen rolde weg. Hij had geen idee waar Sjoerd het over had, maar wist nu al dat hij er geen zin in had. Had te vaak gehad dat Sjoerd deze openingszin gebruikte.

Terwijl ze hem aan keek, veels te lang aan keek, inmiddels, luisterde ze naar hem. Hoewel hij niet veel zei dat ook maar iets betekende, bleef het geluid in haar hoofd hangen. Haar ogen schoten gelijk naar zijn hand toen die in beweging kwam, een licht onbegrijpende blik in haar ogen. Toen zijn hand richting haar gezicht kwam vouwde er één mondhoek een heel klein beetje om naar een onzichtbare glimlach. Zodra zijn hand daadwerkelijk haar gezicht aanraakte, hoe simpel dit gebaar ook was, sloeg haar hart een aantal slagen onregelmatig, om vervolgens in een veel sneller ritme door te gaan. Ze voelde hoe zijn vinger zacht een traan wegveegde, hoewel hij waarschijnlijk helemaal niks achter het gebaar zocht. Ze voelde de warmte in haar buik, probeerde het te onderdrukken, hoewel haar ogen twinkelden. Ze kon er niks aan doen, híj raakte haar aan, dan was het toch niet haar schuld als haar lichaam daar vrolijk van werd? Zij had niets gedaan. Niets fouts, in ieder geval. Ze vond het vervelend om te omschrijven als fout, maar hoe moest ze anders omschrijven dat hij negen jaar ouder was en totaal onbereikbaar? Zodra hij weer sprak werd ze weggerukt uit haar gedachtekronkels, hoewel zijn woorden er eigenlijk prima tussen pasten. Haar hart ging nog iets sneller slaan, en ze wendde haar blik af. Ze ging geen antwoord geven op zijn woorden. Wat moest ze daar in godsnaam op antwoorden? Ze slikte en keek hem langzaam weer aan, omdat het onbeleefd was iemand niet aan te kijken als diegene tegen je sprak. Ze zag zijn nadenkende blik, en wenste dat haar ogen ook maar enigszins normaal konden overkomen. Waarschijnlijk niet. Toen hij hand weer weggleed van haar gezicht leek het daar te prikkelen, alsof het zich afvroeg waarom zijn hand er niet nog was, dat het liever had gehad dat het nog wél zo was. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen bij zijn woorden, en ze schudde lichtjes met haar hoofd terwijl ze haar blik liet afdwalen naar haar bed. ‘Ik moet niet alleen huilen omdat het zielig is. Ik moet voorál huilen omdat het zo mooi is. Dat hij uiteindelijk toch bij haar terug komt…’ Haar laatste woorden vervaagden iets, naar een vrij zacht gemompel. Daarna keek ze hem weer aan, nog steeds een kleine glimlach om haar lippen, hoewel haar ogen nu wel normaler en lichtjes vrolijk naar hem keken. Ze zag zij handelingen, hoorde zijn woorden die er precies bij pasten. Ze keek in zijn ogen, keek bedenkelijk. Haar lippen vormden woorden die ze niet hardop sprak, maakte een rekensommetje in haar hoofd, hoe laat ze morgen op moesten staan. Ze kneep haar ogen iets toe, waarna haar blik weer verhelderde en ze hem aan keek. ‘Negen uur.’ Ze glimlachte iets breder, haar ogen ontspanden weer. Myst was een echt ochtendmens, hoewel ze als haar wekker voor half 8 ging, echt een enorm ochtendhumeur had. Ze knikte bedenkelijk op zijn woorden. Ze rolde grinnikend met haar ogen toen zijn rug knakte en hij daar nogal droog commentaar gaf. Toen hij zich weer naar haar omdraaide nadat hij zijn spullen had gepakt, schonk ze hem een brede, warme glimlach. Haar stem al even warm. ‘Welterusten.’ Tot morgen zeggen had toch geen zin, ze wist dat ze hem al eerder zou zien, in haar dromen. Ze wist dat het slecht was om over hem te dromen, maar het waren, tot nu toe, allemaal heel onschuldige dromen geweest. Vooral die scene in de bieb, of bijles, gewoon de dingen die ze al meegemaakt hadden, kwamen vaak terug. Hoewel hij wel meer lachte in haar dromen, vrolijker was. Toen hij echt weg was zette ze het ding met een simpel handgebaar uit, waarna ze van haar bed af klom. Sloom begon ze haar kleren uit te trekken, ze had eigenlijk nog geen zin om al naar bed te gaan. Straks nog maar even schrijven, dan. Dacht ze, waarna er een brede glimlach op haar gezicht vormde. Op haar kamer, in bed, met zacht de muziek aan, was het best om te schrijven. Maar het moest wel donker zijn buiten, dat creëerde sfeer. Inmiddels hoefde ze het licht niet meer tegen te houden bij het raam, het wás ook al donker. Ze trok haar slaapshorts aan en een simpel topje erboven, haalde haar mascara eraf en stommelde daarna naar de badkamer, om haar tanden te poetsen. Ze deed haar haren in een losse knot, en liep de badkamer weer uit. Ze wilde naar beneden roepen dat ze naar bed ging, maar ze hoorde haar moeders stem van boven komen. “Myst, kom eens.” De glimlach in haar moeders stem was onmiskenbaar, maar juist daardoor liep Myst licht argwanend de trap op. Ze zag dat haar moeder al in bed lag, met een boek. Ze klom naast haar op het bed, terwijl haar moeder het boek weg legde. Ze voelde de stemming al aankomen, haar moeder wilde praten. En het ging níét over koetjes en kalfjes. Myst wilde net haar mond open doen om te vragen wat er was, maar haar moeder was haar voor. “Leuke jongen, Sam.” K*t. Myst keek haar moeder recht in haar ogen, een kleine glimlach om haar lippen. ‘Mooi dat je hem mag, anders had ik me lullig gevoeld dat ik hem mee had genomen.’ Haar moeder trok haar wenkbrauwen op, en Myst in reactie daarop ook. ‘Wát?’ Myst’s stem was behoorlijk hard, dus als eerste legde haar moeder een vinger op haar lippen, waarna ze zachtjes verder sprak. “Hoe goed ken je hem?” Myst zuchtte en keek haar moeder vanonder haar wimpers wat koppig aan. ‘Hij is een vriend van me. Ik weet wel een hoop dingen over zijn verleden en zo. Hij is aardig.’ “Hmhm.” Myst rolde met haar ogen, ze kende haar moeders spelletjes precies, ze had er zelf ook wel eens een handje van. Ze plukte aan haar haren en richtte haar hoofd weer op, haar moeder recht aan kijkend. ‘Get to the point, mam.’ Haar moeder glimlachte haar breed toe, warm en vrolijk. “Vind je hem niet een beetje oud?” Myst trok heel snel één wenkbrauw omhoog. Haar stem was ontkennend, maar eronder was een licht onzekere klank. ‘Wát?’ Maar haar moeder bleef haar heel kalm aan kijken. “Is hij niet een beetje oud voor je, Myst. Dat vraag ik.” Myst klemde haar kaken op elkaar en keek weg. ‘Zo zit ’t niet.’ Sprak ze, haar stem geforceerd. Haar moeder legde een arm om haar heen, trok haar naar zich toe en sprak héél zachtjes. “Bij jou niet? Of bij hem niet?” Myst sloot haar ogen en kroop tegen haar moeder aan, genoot van de eerlijke warmte die ze altijd bij haar moeder kon vinden. ‘Het is ingewikkeld, mam. Hij is te oud. Daarom walg ik van mezelf als ik het fijn vind als hij me aanraakt, al is het maar per ongeluk, of iets simpels zoals de sneeuw uit mijn haren vegen.’ Ze hoefde haar moeder niet aan te kijken, haar klank zei genoeg, vertelde in alle talen dat ze het er moeilijk mee had. “Het leven is niet makkelijk, meisje.” Myst zuchtte alweer en draaide haar hoofd zo dat ze haar moeder aan kon kijken. ‘Hoeveel ouder is papa ook alweer?’ Haar moeder grinnikte. “12 jaar. Maar dat is heel anders als je volwassen bent.” Myst kneep boos haar ogen toe. ‘Ja, want ik ben zó onvolwassen voor mijn leeftijd.’ Ze rolde haar ogen weg, maar bewoog verder niet. “Het kan best. Maar je moet wel beseffen dat hij hele andere dingen in een relatie zoekt, mocht het zo ver komen.” Myst slikte luidruchtig. ‘Mócht het ooit zover komen, ja.’ Myst gaf haar moeder een kus. ‘Ik ga naar bed, mam. Ik houd van je.’ Een kleine glimlach om haar lippen, hoewel haar ogen nog steeds bedachtzaam waren. “Ik ook van jou. Slaap lekker.” Myst knikte. ‘Jij ook.’ Daarna rolde ze van het grote tweepersoonsbed af, en liep naar het trapgat. “Je bent mooi.” Typisch zo’n moeder-opmerking, iets wat ze vaak genoeg had gehoord om te weten dat er tegenin gaan weinig nut had, toch was de verleiding te groot. ‘Vind jij. Welterusten.’ Myst keek niet meer op, liet haar voeten stilletjes over de treden gaan, hopend Sam niet wakker te maken, mocht hij al slapen. Stilletjes sloop ze naar haar kamer, en sloot ze de deur achter zich. Met een handomdraai was het licht uit, en kroop ze haar bed in, om daar de rest van de nacht niet meer vandaan te komen. Ze zette héél, héél zachtjes de muziek aan, een klein lichtbolletje verlichtte haar gezicht. Ze greep haar gedichtenboek van het nachtkastje, en één van de vele pennen die ernaast lagen. Langzaam neuriede ze mee op de muziek, terwijl ze met haar pen op de opengeslagen pagina van het boek tikte. ‘And I just gotta let you know this…’ Ze deed haar ogen dicht en zong mee. ‘I don’t want no-one but you, baby no-one will do.’ Ze zuchtte zachtjes en richtte zich weer op het boek. Langzaam begon ze wat dingetjes te krabbelen, maar om een of andere redden trok het liedje te veel haar aandacht, zelfs nog toen het switchte naar een ander nummer. ‘You look into my eyes, I go out of my mind. I can’t see anything ‘cause this love’s got me blind.’ Daarna zong ze maar niet meer mee, de noten te laag voor haar stem om mee te zingen. Maar in het refrein pakte ze het weer vrolijk op. Althans, niet vrolijk, meer meegaand in het gevoel van het nummer, het paste wel enigszins bij haar stemming. ‘Baby I’m too lost in you, caught in you, lost in everything about you. So deep, I can’t sleep, I can’t think. I just think about the things that you do.’ Daarna krabbelde ze wat in haar boek, een frons op haar gezicht, ze was er eigenlijk niet tevreden mee. Maar toen kwam er een nummer op dat heel lang haar favoriete liedje was geweest. Het was eigenlijk veel te hoog, maar als ze zo zacht zong maakte het toch niet uit of het vals of schel was of niet. [Toch ] ‘This bed, is too lonely without you, baby. Baby, don’t wanna hold my pillow, I wanna hold you!’ Maar ze probeerde zich daarna weer te richten op haar gedichten, iets wat hopeloos mislukte. Ze had bijna de neiging om ze door te krassen, maar ze wist dat ze dat later weer zonde zou vinden, dus deed ze het niet. Ze zou morgen wel kijken of het echt zo slecht was als ze nu vond. Ze wilde bijna haar muziek afzetten toen er nét een van haar favoriete nummers voorbijkwam. Ze legde haar boek alvast weg, liet het licht verdwijnen en ging liggen. Daarna neuriede ze weer zachtjes. Come enjoy the night, baby take a ride, I just wanna lie with you. Myst gaapte, haalde een hand door haar haren en trok de dekbedhoes over haar heen, het was te warm om met een dekbed er in te slapen. You can be my prince, my knight. You can be my superman, and save me, here I am. Baby, there’s nothing I won’t do, to spend the night with you. I promise, that I will never lie to you boy. Myst zette de muziek maar af, de slaap sloeg in. Nadat ze langzaam de muziek had laten verdwijnen, draaide ze zich om, gaapte ze nogmaals. Ze probeerde eerst, een hele seconde of tien, haar gedachten van Sam af te houden, maar uiteindelijk kwam ze toch wel weer bij hem uit en gaf ze het op. Ze rolde zich strak in haar deken, hopend dat ooit zijn armen op die manier om haar heen zouden liggen.

Luisterend naar Myst haar voetstappen had hij stilletjes gewacht totdat de gang vrij was, niet zo goed wetend waarom. Misschien omdat hij zich net, enkele secondes geleden, had beseft dat hij haar zonet te lang had aangekeken. Wilde haar voor even niet meer onder ogen komen, beseffend hoe ook weer net haar lichaam had gereageerd op de simpele aanraking. Iets wat ideeën opwekte, dromen deed ontstaan. Ondertussen kleedde hij zich uit, haalde sloom zijn stropdas rond zijn hals vandaan, knoopte zijn overhemd open. Hij trok net het ding uit toen hij hoorde hoe de stilte verstoord werd door een stem van boven. Langzaam gleed zijn blik naar de deur toe, hoefde niet te zien om te weten dat Myst nu de trap opliep, naar haar moeder toe. Uiteindelijk ging hij maar door met zijn broek uittrekken, luisterde nog steeds half. Maar door bezig te zijn met dit kon hij zich voorhouden dat hij híér mee bezig was, en niet mee luisterde. Maar zodra haar moeder begon, de eerste zin, verscherpte zijn gehoor. Hij verstijfde halverwege zijn houding, luisterde naar Myst haar stilte. Hij hoorde dit niet te horen, hij wilde dit niet horen. Of wel? Natuurlijk wilde hij dit wel horen, zou hij het ooit anders te horen krijgen? Hij kon niet helpen dat het antwoord van Myst hem teleurstelde, met wat voor nog ergere standaard opmerking had ze kunnen komen. Langzaam zakte hij door zijn knieën, zeeg neer op het bed. Zijn ogen stonden op afwezig, was duidelijk niet meer met zijn hoofd op deze etage. Afwezig krulde zijn mondhoeken lichtjes om bij het horen van Myst haar opmerking, dat ze hem wel mocht. Maar zijn ogen deden niet mee. Ja, natuurlijk vond hij het fijn. Maar hij wilde meer, hij wilde zoveel meer. En hoe ze het nu zei klonk het allemaal niet zo veel belovend. Hij begreep de reactie van Myst haar moeder dan ook niet. Maar dat was niet belangrijk, concentreerde zich op Myst. Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar, toch nog geamuseerd, toen hij de iets geïrriteerde en vermoeide ondertoon bij Myst haar stem hoorde. Kon al voor zich zien hoe de koppige, ongeduldige blik in Myst haar ogen eruit zou zien. Maar de volgende woorden liet zijn mondhoeken die ook maar íétsjes waren omgekruld, weer terugzakken. Zijn ogen vergrootte zich lichtjes. Nadat de moeder de vraag herhaald had kon hij zweren dat hij voor een kort moment alleen nog maar zijn eigen hart hoorde. De slagen die de stilte opvulde, de tellen aftelde, wachtend op Myst haar reactie. Zijn kaken klemde zich op elkaar bij haar antwoord, zijn adem die trillerig zijn neus verliet. Jawel, Klonk het gelijk jammerig. Jawel, bij mij wel. Zie je dat dan niet? Bij mij zit het wél zo. Zijn wenkbrauwen fronste dieper, had niet door dat zijn zicht vertroebelde. Waarom moest het dan ook precies Myst zijn, hij had het echt weer eens uitstekend uitgekozen. Heerlijk onmogelijk. Behalve als hij zich er bij neer zou leggen en elke keer viesig van zichzelf weer weg zou trekken. Maar zodra Myst haar antwoord kwam, verliet langzaam zijn adem zijn mond en leek vervolgens alles helemaal stil te staan. Zijn blik starend voor zich uit gericht, bewegingsloos en nietszeggend. Twee hartslagen lang zat hij er zo bij, de woorden van Myst langzaam tot zich doordringend. Maar het moment zelf leek voor hem veel langer te duren, totaal afgesloten van de buitenwereld. Haar woorden, precies zoals hij het zelf ook ervaarde. Alleen dan nog wat extremer, naar zijn idee dan. Maar het was dan ook onmogelijk dat haar gevoelens net zo heftig waren als die van hem voor haar. Zijn blik helderde op, keerde langzaam richting Sjoerd die naast hem zat en met een vreselijk achterdochtige 'gaat alles wel goed met je?' blik naar hem keek. Alsof dat het sein was voelde hij opeens hoe zijn hart uit het ontiegelijke slome ritme leek te ontwaken en langzaam het leven hervond, steeds krachtiger. Voelde nu pas hoe een traan een nattig spoor had achter gelaten over zijn wang, was ontsnapt tijdens het moment dat hij totaal niet aanwezig was geweest. Diep ademde hij in, probeerde alles op een rijtje te zetten. Myst voelde het zelfde. Ze voelde het zelfde. Verdomme. Haar hart sloeg ook sneller de meeste onbenullige dingen. Zij keek ook liever naar hem dan goed voor haar was. Zijn aanrakingen hadden bij haar óók een grotere impact dan dat het hoorde te doen.. Zij vond het ook walgelijk. "Sam!" Fel en hard was Sjoerds stem door de kamer te gaan om zijn aandacht te trekken. Hij knipperde afwezig. ‘Wát?’ Kaatste hij terug. "Waar denk je aan?" Dit keer weer lief en nieuwsgierig. Een geërgerd geluidje verliet zijn lippen. Aan Myst, zoals altijd. Hij kon alleen maar aan haar denken. Vooral nu. Met woorden die zeiden dat zij óók.. Kon het dan écht neit? Echt totáál niet? Als zij het óók wilde? Zijn aandacht vervloog weer naar boven toe, toen het gesprek zich voortzette. Hij kon het niet hélpen dat er een heftig en protesterend gevoel zich aan hem opdrong zodra hij hoorde dat die man van een vader van haar óók een pervert was. Twaalf jaar! Dat was niks vergeleken met negen jaar! Zijn lippen perste zich op elkaar, negeerde het opstandige stemmetje dat even droogjes wilde mededelen dat Myst zestien was en hij vijfentwintig. Dat het feit dat Myst onder de achttien verkeerd ook nog meetelde. Hij duwde het weg, dat maakte nu niet uit. Was blij dat hij eindelijk iets had gevonden dat hij tegen de man kon gebruiken.. ook al was het alleen in gedachte. Uit het niets haar moeders woorden. Het kan? Vond haar moeder het wel goed? Eigenlijk wist hij het wel, vond haar moeder er wel zo'n type voor. Haar eigen man was tenslotte ook twaalf jaar ouder dan haar. Het laatste deed iets opstandig grommen in hem. Maar de zin vervolgde zich, zijn blik verwarde zich kort. Hoe dom kon ze zijn? Natúúrlijk zou hij wachten. Alsof het daar om gíng bij hem, totaal niet. Hij wilde alleen maar Myst haar warmte, was dat teveel gevraagd? Maar alsnog, hij kon het niet helpen dat zijn buikspieren iets samen krompen bij de reactie van Myst. Alsof het toch nooit zover ging komen, alhoewel ze er niet zo veel moeite mee had áls het zover kwam. Zo klonk de toon. Of hij verbeelde het zich, wilde ze gewoon van haar moeder afkomen. Dat laatste waarschijnlijk, dat andere was namelijk wel heel erg veel gevraagd. Hij draaide, trok zijn dekbed naar zich toe en kroop hieronder. Sjoerd hobbelde over hem heen, kroop naar de linkerhelft die nog leeg was en ging op het andere kussen liggen. Hij wilde zijn bed niet meer uit komen, wilde alleen nog maar nadenken over de dingen die hij net gehoord had. Myst, die het ook wilde maar er ook van walgde. Haar moeder die het goed vond, haar vader die twaalf jaar ouder was dan haar moeder. Maar vooral dat eerst, Myst die het ook wilde.. Myst haar hart die ook sneller klopte, Myst haar blossen die voor hem waren, Myst haar ogen die zich verlegen wegdraaide óm hem. Diep ademde hij in. Vanavond, voor nu, mocht hij er toch wel héél even van genieten? Héél even maar? Hij kon zijn eigen hart sowieso niet tegenhouden die nu ook al vrolijk door jubelde, blij met Myst haar woorden, blij met de nieuwe lading hoop die later, wist hij, toch weer teleurgesteld ging worden. Want de toekomst, daar wilde hij nu niet aan denken. Wetend dat de toekomst heel anders in elkaar zou zitten dan het gevoel wat hij nu had gekregen bij Myst haar woorden. Zachtjes klonk vanaf de andere kamer naast hem opeens muziek door, zo zacht dat een normaal mens de tekst niet meer had kunnen verstaan. Maar hij verstond het makkelijk, elk woord, dat meegezongen werd door Myst haar stem. Hij luisterde maar met een half oor, tot dat de tekst een beetje door begon te dringen. Kort bleef hij nog luisteren, terwijl zijn fantasie al gelijk heel zijn eigen weg ging. Uiteindelijk zuchtte hij vermoeid, wilde er niet meer naar luisteren. Het maakte zijn hoofd te vol, te vrolijk, te fantasierijk. Vandaar ook dat hij met een loom gebaar van zijn hand opeens alle geluiden van buiten de kleine koepel waar hij zich in bevond, buitensloot. Totale stilte heerste nu, langzaam sloot hij zijn ogen. Thuis had hij het niet nodig, de stilte, was gewend aan alle geluiden. Ze drongen zich niet meer zo erg aan zich op zoals nieuwe geluiden dat wel bij hem deden. Sjoerd kroop naar hem toe, kwam ook in de koepel te liggen. Daar had hij geen problemen mee, Sjoerd sliep altijd bij hem. De ademhaling van het kleine beestje had een rustgevend effect. “Wil je praten?” Mompelde deze. ‘Nee,’ Klonk het nogal kortaf. De stilte die volgde deed hem beseffen hoe onaardig hij was geweest tegen Sjoerd. ‘Morgen misschien,’ Mompelde hij vervolgens. “Oké, truste” Hij glimlachte afwezig, ‘Welterusten.’ Toen de stilte weer terugkeerde, op de ademhaling van de fret na, was het onmogelijk geweest dat hij dacht een nachtrust nu eindelijk een keertje door te komen zonder dat Myst zich aan hem opdrong. Vooral hier. Vlak na deze woorden. Bij Myst thuis. Wetend dat ze in de kamer naast hem sliep. Half wegdommelend meende hij te drómen, en niet de dagdromen, hoe hij sneaky naar Myst haar kamer verhuisde. Dagdromen liet hij niet aan zichzelf toe, maar dromen.. daar had hij geen controle over. Dus nu was het niet fout hoe goed het voelde om Myst in gedachte in zijn armen te sluiten. Hij kon er tenslotte niks aan doen..

Misschien lag het aan het feit dat ze voor het eerst sinds een lange tijd weer thuis sliep, misschien aan het feit dat een luie avond had gehad, misschien aan het feit dat ze emotioneel nogal uitgeput was, ze viel in ieder geval snel in haar slaap. Maar, omdat het Myst was, kon ze natuurlijk niet normaal dromen, het moest altijd overdreven levendig en helder zijn.

Langzaam zette ze de eerste noten van het stuk in, haar vingers vliegend over de piano. De witte toetsen blonken in het zonlicht van Nova, passend bij de heldere muziek. De zwarte vleugel stond prachtig in contrast met de witte, lichte omgeving. De zachte wind speelde met haar haren. In de snelle riedeltjes van het liedje ging zelfs nog alles soepel, iets wat in normale omstandigheden verbazingwekkend had moeten zijn. Maar alles paste bij het perfecte plaatje, zelf s haar witte zomerjurkje. De stilte in de rest van het huis zorgde dat de muziek door het hele gebouw heen galmde. Het was lieflijk, zacht, warm en verlangend, het was één van haar favoriete stukken. Ze sloot haar ogen en ademde diep in, de zachte geur van de zomerbloemen uit de tuin drong haar neus binnen. Zelfs met gesloten ogen was het zonlicht niet ontkenbaar, het was te voelen op haar huid. Zoals zijzelf de aanwezigheid van het licht ook op hele andere manieren ervoer, ervoer de persoon die stil achter haar stond de wind die zachtjes door het huis heen blies. Ze voelde hoe de zon hen streelde, het moment nog perfecter makend. Nadat ze zacht en kalm de laatste akkoorden had aangeslagen, streelde haar vingers langzaam van de toetsen af, haar ogen nog steeds gesloten. Langzaam gleden zijn armen om haar heen, eerst zacht over haar middel, om zich daarna helemaal om haar heen te sluiten. Alsof ze het had verwacht leunde ze precies op hetzelfde moment iets naar achter, tegen hem aan. Ze zeiden niets, het enige wat er nog klonk waren de strelingen van de wind langs alles wat het kon bereiken. Langzaam opende ze haar ogen, een licht gevoel vormde zich in haar hoofd. De kruk draaide om doordat ze haar benen had bewogen, ze draaide met haar lichaam naar hem toe. Haar ogen gleden over zijn lichaam naar zijn gezicht. De rustige glimlach op zijn gezicht maakte haar handen tintelen hem aan te raken, zacht over zijn uitdrukking te strelen. Zijn greep om haar lichaam was niet mee gegleden, waardoor zijn handen nu op haar rug lagen. Hij verstevigde zijn grip om haar lichaam, tilde haar op alsof ze niet zwaarder was dan een veertje. Nu ze met haar gezicht vlakbij het zijne stond,verdween de glimlach van haar gezicht. Deze maakte plaats voor een warme, verlangende blik in zijn ogen, die een spiegelbeeld toonden. Langzaam boog hij iets omloog, zijn lippenheel licht tegen de hare. Automatisch wilde ze haar lippen echt tegen de zijne drukken, maar ze hield zich in, wachtte tot hij klaar was met wat hij ging zeggen. ‘I will need no sun ever again. You’ve lit up my world in a much brighter way.’ Ze voelde zijn ademhaling langs haar lippen strijken, iets wat de begeerte die zich opkropte in haar borst alleen maar versterkte. Toen hij haar zoende leek alle spanning langzaam weg te vloeien in de manier waarop zijn lippen tegen de hare bewogen, zijn handen heel licht langs haar ruggengraat streelden, haar lichaam tegen hem aan leunde. Zuurstof leek oneindig door hun longen te vloeien, ze raakten niet buiten adem. Ze ging steeds meer op in de zoen, haar handen klemden zich om de stof van zijn blouse heen, hem dicht tegen zich aanklemmend. Langzaam kwam deze kus tot zijn einde, streelden haar lippen van de zijne af. Ze leunde niet weg, ze wilde alleen maar zo dichtbij mogelijk blijven. Toen zijn lippen zacht over haar kaaklijn gleden, verscheen er een pure en stralende glimlach op haar gezicht, haar ogen hield ze gesloten. Het zowel razende als rustgevende gevoel stroomde door haar lichaam, het gevoel van opbouwend verlangen. Het razende, rouwe gevoel van lust veroorzaakte een deel van gevoel, het kalmerende gevoel dat je kreeg wanneer iemand liet blijken dat hij van je hield, dat hij je zou beschermen, het andere gedeelte. Maar toch zorgden beide samen voor een harmonie, een éénstemmig verlangen om hem zo dichtbij mogelijk te houden Langzaam, in een vloeiende beweging, gleden haar handen onder zijn blouse, terwijl ze met haar keurig gevijlde nagels langs zijn middel streek, over zijn huid. Ze voelde zijn huid langzaam verstrakken naar kippenvel, haar glimlach werd nog iets breder bij dit resultaat. Uiteindelijk leunde ze toch iets naar achter, haar armen langzaam over zijn buik naar beneden strelend. Ze liet haar handen naar het onderste knoopje glijden terwijl ze langzaam haar ogen opende, de zijne opzocht. Zodra haar blik in de zijne hing kromp haar maag samen. Wat ze in zijn ogen vond was een storm van verlangen, wild en onhandelbaar. Blijkbaar was de verdeling tussen lust en liefde bij hem niet zo eerlijk als hij bij haar was geweest, zojuist. Maar door de blik in zijn ogen kreeg ook lust bij haar langzaam de meerderheid, groeiend naar de overwinning. Soepeltjes knoopte ze zijn onderste knoopje open. Langzaam schoten haar ogen naar waar haar handen mee bezig waren geweest, de ontblote huid van zijn buik. Haar ogen volgden haar handen, die het volgende knoopje openden. Haar glimlach gleed langzaam weg, veranderde tot een vrij geforceerde kalmte. Vlak nadat ze het middelste knoopje open had gemaakt, gleden zijn handen ineens van haar middel omhoog, over haar borst, naar haar gezicht. Zacht maar dwingend bracht hij het terug naar het zijne. Hij keek haar even kort in de ogen voor hij ze sloot. Toen ze beiden niets meer zagen, hapte hij zachtjes met zijn lippen over de hare, verlangend. Hij probeerde haar te verleiden tot nog een zoen. Alsof ze voor elkaar gemaakt waren drukten ze precies op hetzelfde moment hun lippen tegen die van de andere, waarna ze ook synchroon open gingen. Deze kus was minder teder, minder liefdevol. Lustig en speels hapten hun lippen naar elkaar, haar hartslag denderde in volle galop voort. Langzaam maar zeker gleden haar handen van zijn borst omhoog, om zijn nek. Zodra ze ze daar omheen geslagen had, tilde hij haar op. Ze sloeg haar benen om zijn heupen, klemde haar ook haar onderlichaam tegen hem aan. Hij droeg haar moeiteloos, door de kamer, en daarna de trap op. Zelfs toen lieten zijn lippen de hare niet met rust, gingen op volle toeren door met waar ze mee bezig waren. Toen ze bovenaan de trap waren ging hij naar links, over de vide heen. Ze liepen recht naar haar kamer, zonder twijfel naar haar bed. Vlakbij de deur hield hij zijn pas in, verlieten zijn lippen heel even de hare. Maar voor geen moment verlieten die van haar zijn lichaam, ze gleed door haar beneden. Haar hand pakte zijn kraag en vouwde die een stukje opzij, zacht met haar lippen strelend waar de blote huid verschenen was. Ze hoorde de klik van haar deurklink, hoorde het zachte gekraak van de deur die open ging. Ze voelde zijn lichaam onder haar weer verplaatsen, klemde zich stevig aan hem vast. Het duurde niet lang of ze hoorde de deur weer dicht klikken. Ze hield haar lippen van zijn mond af, wilde hem de kans geven normaal naar het bed te lopen. Toen ze voelde hoe hij haar langzaam liet zakken, en zijn handen haar neer wilden leggen, voelde ze zich langzaam vallen. Steeds sneller gleed ze uit zijn armen, kwam met een plof in haar bed terecht.

Haar ogen schoten open, haar ademhaling hard en hijgerig. Verward keek ze in het donker. Het duurde enkele seconden om te beseffen wat er mis was. Ze zuchtte diep, nog niet écht beseffend dat wat ze zojuist gedroomd had. Zodra ze haar ogen weer sloot zag ze weer Sam’s ogen voor zich, voelde haar buik samentrekken. Langzaam opende ze haar ogen weer, zuchtte nog dieper dan eerst, nu wél beseffend dat het echt maar een droom was geweest. En nog een hele foute droom ook. En ze had het nog héél fijn gevonden ook, en was er vrolijk op ingegaan. Hoe hád ze zoiets kunnen dromen? Wáárom? Wáárom moest haar onderbewustzijn het haar zo moeilijk maken? Steeds sneller helderde ze op, werd ze wakkerder. Het was nog heel vroeg, het was zomer en de zon was nog niet opgegaan, dus het zou waarschijnlijk een uurtje of 4 zijn. Ze ging rechtop in bed zitten en trok met haar armen haar benen naar haar toe, ging in kleermakerszit zitten. Langzaam vormden er tranen in haar ogen, vertroebelden haar zicht, dat normaal uitstekend was in het donker, omdat ze natuurlijk van alle licht dat er was gebruik kon maken, in verband met haar magiesoort. Haar mond vertrok zich alsof ze zojuist iets walgelijks had geproefd. ‘Potver Myst. Dit kun je echt niet maken. Doe normaal. Hij slaapt nota bene náást je.’ Haar stem was schor, net iets harder dan een fluistering, maar niet hard genoeg om een normaal mens wakker te maken. Ze klemde haar kaken op elkaar, haar mond nog steeds vertrokken, terwijl de tranen langzaam strepen over haar wangen trokken, glinsterend in het maanlicht. Ze voelde zich vies, alsof ze net porno had zitten kijken of iets dergelijks. Wat ze gedroomd had was natuurlijk lang niet zo erg, maar het voelde gewoon zó fout om hem leuk te vinden, om het fijn te vinden dat hij bij haar thuis was, om het fijn te vinden dat ze vandaag de hele dag met hem weg zou zijn. Ze liet zich zuchtend achterover zakken tegen haar hoofdsteun. Uiteindelijk maakte ze een klein lichtbolletje, pakte haar gedichtenboek en begon maar wat te krabbelen, vele malen beter dan gisteravond, hoewel ze eigenlijk niet wilde weten waar haar inspiratie vandaan kwam.

Geschokt vlogen zijn ogen open, zijn hart hamerend in zijn borstkas. Het was maar een droom geweest, een stomme droom. Recht keek hij in twee helder groene ogen die hij maar al te goed herkende. Ze keek terug, met een warme en aangename blik. Haar aan te kijken had aan kalmerende invloed op hem, langzamerhand nam het hamerende gevoel te midden van zijn borstkas steeds minder. Ondertussen bleef hij haar aankijken, net zoals zij hem aankeek. Hij slikte, verbrak de stilte niet, kon niet anders doen dan kijken. ‘Myst,’ Sprak hij uiteindelijk zachtjes. Haar blik veranderde niet, keek niet weg, alleen haar mondhoeken krulde zich langzaam om in een lief en teder glimlachje. De enige reactie die hij erop kreeg, het enige wat hem zeker deed weten dat ze hem gehoord had. ‘Dit gaat nooit werken,’ "Ssst,’ Zijn lippen sloten zich weer, stil gemaakt door Myst haar vinger die zich zachtjes tegen zijn lippen drukte. Hoe kon hij haar niet gehoorzamen? Natuurlijk luisterde hij naar haar. "Liefde kent geen grenzen, geen regels en geen tijd. Sam, ik hou van je.. Laat me je liefhebben, laat me toe je te laten zien wat ik voor je voel, alsjeblieft?" ‘Myst,’ Zei hij opnieuw zachtjes, wilde het opnieuw proberen. Maar wat kon hij tegen haar zeggen, hoe kon hij tegen haar in gaan? Haar woorden klonken zo goed. Daarnaast dulde ze ook geen tegenspraak meer, ontnam hem de mogelijkheid tot praten door zelf haar lippen tegen de zijne aan te drukken. Maar kort lukte het hem het opstandige gevoel vast te houden, maar na enkele secondes gaf hij al toe. Een korte, gewillige kreun vanaf zijn kant en hij kuste haar terug. Haar lippen heerlijk meegaand op de zijne, perfect bewegend, de heerlijke warmte. Hij duwde haar om, rolde met haar mee, drukte haar rug in de zachte, witte lakens en kwam boven op haar terecht. Per ongelijk kwamen hun lippen los van elkaar. "Sam," Haar adem streelde over zijn lippen terwijl ze zijn naam fluisterde. Een onzichtbare huivering trok door hem heen. "Trouw met me, Sam.. alsjeblieft?" Een kort moment was het nog stil, vervolgens trok hij met een rúk zijn hoofd terug. ‘Wát?!’
Met een ruk hief hij zijn hoofd op, hapte hijgend naar adem. Het gevoel van Myst haar lippen tegen de zijne drong zich nog aan zich op, kon toch zweren dat zijn lippen lichtjes natindelde. Enkele keren haalde hij diep adem, te geschokt. Pas na een tijdje, toen zijn ademhaling eindelijk weer terug zakte naar het normale niveau, liet hij zich weer achterover vallen en viel met een gedempte plof terug met zijn hoofd op het kussen. Trouw met me? Kon hij nou echt niks beters verzinnen om over te dromen dan Myst die hem ten huwelijk vroeg? Hij legde een hand over zijn gezicht heen, wreef met duim en wijsvinger in zijn gesloten ogen. Onderdrukte verlangens, daar bestonden dromen toch uit? Een zacht geproest verstoorde de stilte, kwam vanuit zijn borst. Juist. Het was nou niet bepaald zo dat hij er de laatste tijd over fantaseerde hoe Myst eruit zag in een bruidsjurk. Afwezig draaide zijn hoofd, fronste hij lichtjes zijn wenkbrauwen. Wat hoorde hij? Het geluid werd duidelijker, meende een stem te horen. Langzaam drukte hij zich overeind, kwam te zitten op het bed. Zijn ogen gleden rond, langs alles wat hij nooit eerder had gezien. Dit was zijn kamer niet. De geur van mos drong zich op, prikkelde zijn neus. Langzaam keek hij weer terug, kon zweren een beekje te horen kabbelen verder op. Waar was hij? Hij wilde met zijn hand het dekbed grijpen wat zonet nog over hem heen had gelegen, zodat hij het weg kon trekken en op kon staan. Maar afwezig keek hij naar beneden, greep in het niks. Hij zat poedelnaakt ergens op het gras, zo te zien - hij keek weer op - midden in het bos. Opnieuw die stem, hij herkende de stem. Zijn kont werd koud, terwijl zijn naakte huid gekieteld werd door het dauw waarmee het gras besprenkelt was. Het deed hem uiteindelijk in beweging komen, onhandig krabbelde hij overeind. De stem, nu zo duidelijk dat ze wel op zichtafstand móést zijn. Hij draaide zich om, volgde de luchtverplaatsing van de geluidsgolven op gevoel. Daar stond ze, eveneens poedelnaakt. Myst, met haar groene haren en groene ogen. "Kom.. Adam, kom.. We moeten kindjes maken, het paradijs uitbreiden.." Lichtjes fronste hij, Adam? Nou ja, het maakte hem niet echt uit hóé ze hem noemde. Kindjes maken, dat klonk sowieso wel goed. Hij stapte naar haar toe. "Niet de slang volgen." Nee ben je gek, waarom zou hij de slang volgen als zíj hier bij hem stond? "Dwaal niet af, volg mijn licht." Ze draaide zich om, voordat hij bij haar was. ‘Myst?’ Haar stem rees weer op, ze liep van hem weg. Hij versnelde zijn pas. ‘Myst!’ Schaduwen kropen langzaam naar hem toe, sloten hem in. Myst liep nog steeds voor hem uit, haar lichtjes liet nog net het pad zien waar hij heen moest. Waarom keek ze niet om? Beantwoorde hem niet? Zijn hart klopte sneller, paniekerig.
Opnieuw opende hij zijn ogen, wild keek hij om zich heen. "Schiet nou op, Vier, je moet op!" ‘Noem me niet zo!’ Snauwde hij, niet wetend wie tegen hem gesproken had. Eén keer had iemand hem zo genoemd, en hij had het de meest domme bijnaam ooit gevonden. "Ga nou!" Een duw in zijn rug deed hem naar voren toe stappen, en opeens stond hij in het volle licht. Een gang strekte zich voor hem uit, lang en smal gevuld met een donkerrood tapijt. De muren langs het tapijt bestonden uit bankjes, gevuldmet allerlei mensen die hij niet kende. Het enige wat hij wist, was dat ze van Nova waren. Maar daar keek hij niet naar, hij keek helemaal vooraan, naar de man met de groene haren die bij het altaar stond. Zijn hart die krachtiger ging slaan, zijn mondhoeken die zich omkrulde.. Maar wacht. Als dat Myst was, dan was hij.. Hij keek omlaag, fronste toen hij een witte en rijkgevulde jurk om zich heen zag hangen. Hè!?
Nee, niet weer, niet nóg een keer. Zijn voorhoofd fronste. Langzaam opende hij zijn ogen, bleef stil en stijf in dezelfde houding liggen. Vanuit diezelfde plek liet hij langzaam zijn blik rond glijden, door de kamer die hij herkende als zijn logeerkamer. Hij snoof een keer lichtjes, bewoog zijn voeten. Nee. Hij opende niet nog een keer zijn ogen terwijl hij helemaal ergens anders was dan het moment daarvoor. Een rilling gleed over hem heen. Bah. Wat een klote gevoel. Hij kreunde een keer diep, draaide zich langzaam op zijn rug. Het bekende gesnurk van Sjoerd rong zich aan hem op. Langzaam drukte hij zich overeind, wreef met twee handen over zijn gezicht heen. Vervolgens nam hij een kort moment, zich te proberen herrineren waar zijn dromen uit hadden bestaan. Hij zoende met Myst.. Myst die zij dat ze van hem hield en, hij fronste, hem ten huwelijk vroeg. Misschien droomde hij daarna wel dat trouwerij gedoe. Maar hij kon zich ook iets vaags herrineren dat ze hem Adam had genoemd. Zijn frons werd dieper. Wat had het toch allemaal te betekenen, het sloeg allemaal ronduit nergens op. Na nog een diepe zucht keek hij op, ging opzoek met kleine doffe en rode oogjes naar de klok. Half 8. Hij fronste dieper. Als hij niet zo bizar gedroomd had, had hij nog kunnen slapen. Verdomme. Hij zuchtte diep, dan ging hij maar douche. Myst was toch nog niet wakker, hij had tenminste alle tijd. Langzaam en alles behalve soepel werkte hij zichzelf het bed uit. Met nog steeds een lichte frons op zijn voorhoofd en zijn ogen half dichtgeknepen scharrelde hij zijn spulletjes bij elkaar. Vervolgens begaf hij zich, te lui om ook maar iets aan te trekken, in boxer en volle armen over de gang heen naar de badkamer. Hier sloot hij de deur achter zich. Hij woonde al te lang op zichzelf om zich druk te maken over sloten, daarnaast was hij ook nog is te onhelder om zich te bedenken dat hier ook andere mensen waren. En het was vroeg, dus wat maakte het uit. Met een duf hoofd trok hij zijn kleren uit, ging door naar de douche waarbij hij eerst tien minuten nodig had voordat hij begreep hoe hij warm water kreeg. Een kwartier lang stond hij er bewegingloos onder, hierna pas kwam hij in beweging en pakte shampoo om zijn haren te gaan wassen. Na een kleine tien minuten draaide hij de kranen weer uit, kwam onder de douche vandaan en was binnen een mum van tijd droog. Langzaam kleedde hij zich aan, totdat hij klaar was. Lichtjes fronste hij, keek verward omlaag. Oh, maar natuurlijk, zijn broek. Vermoeid kreunde hij. Zijn broek, waarom vergat hij nou weer zijn broek? Nogal sullig hing zijn zwart, rood en wit geblokte/ruitjes [:'D] overhemd over zijn kont heen, de knoopjes nog open. Nou ja, whatever. Hij grabbelde zijn spullen weer bij elkaar, klaar om de oversteek opnieuw te maken. Toen hij de badkamerdeur opentrok rilde hij lichtjes, koude lucht spoelde over zijn ontblote benen.

Myst had na een uurtje of wat haar gedichtenboek weer weggelegd, vrij tevreden met wat ze geschreven had, hoewel het nog steeds geen meesterwerken waren. Maar waren het dat ooit? Ze betwijfelde het. Uiteindelijk ging ze weer liggen tezamen met het licht dat langzaam uit ging, de slaap sloeg al snel weer in. Ze rolde maar een keer of drie om voor ze alweer sliep, hoewel de slaap onrustig was, haar dromen warrig. Ze zag bomen... bomen en Sam... een glimlach... water. Ze werd nat, hij spetterde water naar haar... ze lachte... of huilde hij juist? Huilde hij? Met haar in zijn armen? Waarom huilde hij? De druppels die door haar haren heen gleden... ze werden steeds kouder. Ze opende haar ogen weer, stond tegen een deur aan, in de regen. Binnen hoorde ze Sam lachen, haar uitlachen. Boos mepte ze tegen de deur aan. Maar de deur was zacht, ze bezeerde zich niet. Zachtjes gromde ze tegen de deur aan, bleef erop in slaan. Langzaam helde de deur over, steeds verder. Steeds verder helde de deur over, tot ze op de grond lag, in een stoffen deur te slaan. Steeds bleef ze maar slaan. En slaan, en slaan. Uiteindelijk had ze wel door dat er iets niet klopte, opende ze langzaam haar ogen. Wit. Hè? Wit? Ze krulde haar handen om de stof, besefte zich dat ze in een bed lag. Ze was nog te slaperig om echt door te hebben dat ze wakker was, maar ze had dorst. Ze rolde over haar bed, tot ze met een plof ernaast terecht kwam. Ze gaapte en rekt zich uit, waarna ze langzaam haar ogen weer op deed. Ze kroop en sleurde zichzelf over de vloer naar haar deur toe, om zich daar aan de hendel op te hijsen. Toen ze eenmaal nog slaapdronken op haar benen stond, haar ogen nog half dicht, opende ze de hendel. Ze liet de deur open achter zich, gaapte nogmaals en wreef met een hand in haar ogen, waardoor ze niets zag. Eenmaal bij de badkamer, ze wist zonder te kijken hoever het was, stak ze haar hand uit naar de hendel. Tok. Ze stootte hem ergens tegenaan. Veel dichterbij dan de hendel, en ook veel zachter en warmer dan de hendel. Met halfopen ogen keek ze voor zich uit, ze had moeite met beseffen wat ze eigenlijk zag. Pas toen ze doorhad dat het een mens was, keek ze omhoog. Sam. In ondergoed. En een los overhemd. Ik slaap nog. Ze glimlachte wat vaagjes en liet haar hand weer van zijn buik zakken, had nog niet echt door wat er gebeurde. Maar als ik nog slaap, waarom ben ik dan zo slaperig? Ze fronste even terwijl ze hem aan bleef kijken. Ineens gingen haar ogen een stukje verder open, wat groot moest lijken, maar dan voor 's ochtends vroeg. Haar ogen waren licht verbaasd en ze haalde even een hand door haar haren. 'Ik slaap niet meer.' Haar stem was schor en zacht, duidelijk de eerste woorden die ze zei na weer in slaap gevallen te zijn. Het was een duidelijke conclusie, maar het duurde even voor hij ook echt bij haar door drong. Ze liet haar blik weer zakken en knikte enkele keren bedachtzaam, maar dat werd per keer steeds minder, terwijl er langzaam een blos op haar wangen kwam. Ze besefte zich nu pas hoe ze er eigenlijk bij stond, had zich van te voren nooit bedacht dat dit soort situaties best voor zouden kunnen komen als hij bij haar kwam slapen. K*t. Ze sloot haar ogen en fronste, bedacht in een seconde of tien wat ze eigenlijk aan had. Scheefgezakte slaapshort, zo scheef dat aan de ene kant het kanten randje van haar blauwe onderbroek erboven uit kwam. Een te klein wit topje, strak op haar lichaam, waardoor de huid tot net over haar navel zichtbaar was, maar scheef gedraaid door het slapen zodat het rechterbandje niet recht over haar schouder liep, maar midden naar haar borst. En slaapsokken. Paarse wollen sokken met witte en lila hartjes erop. Zéér charmant. En natuurlijk zaten haar haren overal om haar hoofd heen, pluisde het als een gek en leek ze meer op een stekelvarken dan op een mens. Ze veegde een pluk groen haar uit haar ogen voordat ze ze weer opende, en met haar ogen nu op normale grootte naar hem op keek. Haar ogen waren onzeker maar ze keek hem wel aan, wist ook niet zo goed wat ze anders moest doen. Haar stem was nog steeds zacht en schor, maar er lag nu ook een verlegen klank in. 'Morgen.' Ze stapte opzij, zodat hij er langs kon, had geen idee hoe lang ze daar eigenlijk hadden gestaan. Voor een wakker persoon waren de afgelopen minuten vast heel vreemd geweest, dus ze hoopte maar dat hij nog niet al te wakker was. Want het was zeker een paar minuten geweest, hoewel die snel voorbij gingen als je nog half sliep. Toen hij eenmaal langs haar gelopen was, sloot ze snel de deur achter zich, deed hem op slot, en leunde er tegenaan. Ze kreunde zachtjes in zichzelf, dacht toch niet dat hij het nog kon horen. Ze gleed met haar duim en wijsvinger langzaam over haar wenkbrauwen heen, bedacht zich wat er nou precies gebeurd was. Ze had hem eerst tegen zijn buik gemept, was daarna blijven staan en had heel lang na staan denken om vervolgens te concluderen dat ze niet meer sliep. Daarna had het nog zeker een minuut geduurd voor ze aan de kant was gegaan. Hij moest haar echt een volslagen debiel vinden. Maargoed. Jammer dan. Viel nu toch niks meer aan te veranderen, en ze had nog steeds dorst. Ze knipte in haar vingers en het licht ging zachtjes aan, niet te fel, zo 's ochtends vroeg. Ze slofte naar de wastafel, waar een spiegel boven hing. Damn. Hij moet me écht een volslagen randdebiel vinden. Ze zag er nog erger uit dan ze zich had voorgesteld, maar misschien was dat ook wel gewoon het spiegel-effect, dat maakte alles altijd erger. Ze liet langzaam haar ogen naar beneden glijden tot ze zag waar het glas stond. Ze bracht langzaam haar glas omhoog, probeerde het met een nog moeie linkerhand te pakken. Ze fronste lichtjes, terwijl de snelheid langzaam naar slowmotion switchte. Ze zag het glas omvallen en naar de kant van het stenen plankje toerollen. Veels te langzaam, bracht ze haar rechterarm om hoog. Maar ze was te laat. Het glas viel van het plankje af, op de rand van het wastafelmeubel, waar het in vele stukken brak, terwijl zij bezig was het met haar rechterhand te vangen. Pas toen het oorverdovende gerinkel door het hele huis weerklonk ging alles weer op normale snelheid, haar ogen groot van adrenaline. Binnen een tel had ze door wat de grote rode vlek was die zich in de wastafel bevond, en ook waar die van aankomen. Sh*t, ik bloed. Nogal. Pas daarna voelde ze de pijn. Ze kreunde hardop, schudde heel zachtjes met haar hand om de glasscherven eruit te krijgen. 'Au, au. Verd*mme, au.' Mompelde ze hardop. Een diepe frons lag in haar gezicht, terwijl ze op haar lip beet en moedeloos naar haar hand keek. Verder had ze alleen een paar schrammetjes, die misschien een klein beetje bloedden. Maar haar rechterhand bonsde, terwijl de wasbak steeds roder werd. Op dat moment hoorde ze de bonkende voetstappen op de trap, haar ouders hadden het zelfde ik-ben-een-olifant-op-de-trap-syndroom als Myst. Ze hoorde vele passen tegelijk, wat betekenden dat ze samen de trap af kwamen stommelen. "Myst?" Ze hoorde de overdreven bezorgde klank in haar moeders stem. Maar dat was niet wat haar op viel. Het viel haar op dat ze meteen 'Myst' zeiden, wat betekende dat Sam ook op de gang moest staan. Ohgod. Ze slikte even en schraapte haar keel, om zekerder over te komen. Tevergeefs, haar stem trilde van de tranen die langzaam in haar ogen opwelden. 'Het valt mee. Ik... bloed alleen een beetje. Nou ja. Niet zo'n beetje misschien.' Op dat moment klonk haar vader, woedend. Natuurlijk woedend, en Sam stond op de gang, en Myst was weer eens onhandig, en onder zijn woedde schuilde natuurlijk de bezorgdheid, maar die liet hij zelden zien. "Doe die deur open. Anders bréék ik 'm open." Myst zuchtte en liep voorzichtig naar de deur, om niet in scherven te stappen. 'Ik kom al, ik kom al.' Mompelde ze zachtjes, terwijl de tranen nu haar ogen verlieten. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde onhandig met alleen links de deur van het slot te halen. "Schiet op Myst!" Nu werd ze boos, zo makkelijk was dit slot nooit geweest. 'Relax, okee! Ik doe mijn best.' Haar stem klonk koppig en geïrriteerd, waarna de deur met een klik van het slot kwam. Ze opende hem en gaf een zwaai naar buiten, terwijl ze zich langzaam tegen de muur van de badkamer liet zakken, wachtend tot alle bezorgde mensen zich op haar zouden storten.

De deur die hij net naar achteren trok ging verdraaid makkelijk mee in de beweging, totdat hij een stap naar voren wilde zetten hij uit het niets tegen Myst aanbotste waar hij totaal over heen gekeken had. Nogal verward zette hij een stap naar achteren, keek neer op Myst die hem ook aankeek. Nog na-geschokt knipperde hij enkele keren verdwaasd met zijn ogen, tot dat hij besefte dat Myst tegen over hem stond. Hij zag hoe haar mondhoeken langzaam omkrulde, vanzelf kwam er ook een klein glimlachje bij hem omhoog. Voelde vervolgens hoe ze haar hand van zijn buik afhaalde, iets wat een lichte tinteling naliet. Had het toen pas door, toen ze hem weer weghaalde, dat haar hand hier gelegen had. Zijn glimlach zakte weg toen dit ook bij Myst gebeurde, trok als reactie op haar nu langzaam een wenkbrauw op toen zij fronste. "Wat?" Zeiden zijn ogen geluidloos en vragend. Waarom stond ze daar zo? Keek ze zo? Was ze wel wakker? Zijn blik gleed langzaam verder naar beneden. Zijn tweede wenkbrauw trok zich ook langzaam op, om hierna weer omhoog te kijken. Ze had hem nooit verteld dat ze last had van slaapwandelen.. alhoewel, zoiets zou hij ook voor zichzelf hebben gehouden. Ze keek nog steeds. Een normaal persoon had zich waarschijnlijk langzamerhand steeds ongemakkelijker gevonden onder de starende blik die lichtjes gefronst in zijn ogen rustte. Maar hij keek alleen maar terug, had er eigenlijk geen problemen mee. Hij had er nooit problemen mee gehad Myst aan te kijken, hoelang de stilte zich ook voort zou duren. Pas toen Myst haar stem de stilte weer verbrak, wakkerde hij weer op. Vast gehaakt en gelijmd in haar ogen was hij langzaam weer van de wereld weggedreven, had zich in die tijd droogjes lopen bedenken dat ze er zelfs 's ochtends vroeg mooi uitzag. Wat warrig en slaperig, maar wel mooi en schattig.‘Goh,’ Mompelde hij zachtjes, zijn mondhoeken krulde lichtjes om in een geamuseerd, maar klein glimlachtje. Aan zijn toon was misschien ook nog wel lichte twijfel te horen. Alsof hij haar wilde gaan vragen of ze dit laatste wel zeker wist. Hij kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken toen hij pas als verlate reactie zag hoe langzaam Myst haar wangen kleurde. Zijn blik ging een keer vrolijk over haar pluizige haar dat vol volume zat. ‘Succes met borstelen,’ Wenste hij haar nog droogjes toe, voordat hij langs haar heen liep toen ze hem eenmaal de ruimte gaf. Terwijl hij weer terugliep naar zijn eigen kamer, de gang over, had hij nog een keer omgekeken om te zien hoe Myst de deur achter zich dicht trok. Net op het moment dat hij weer voor zich uitkeek hoorde hij haar zachte, jammerige gekreun. Geruisloos schudde zijn borst lichtjes onder het onhoorbare gegrinnik. Gekke Myst. Hij trok zijn slaapkamer deur achter zich dicht, beseffend hoe goed hij zich voelde. Vrolijk, té vrolijk. Hij had gisteravond in geschat dat hij juist met een enorm zwaar en rot gevoel zou opstaan. Beseffend dat hij zich moest gedragen als de gene die alles ongehoord voorbij had laten komen. Maar juist het besef dat Myst haar wangen zonet weer rood waren gekleurd dankzij hem, maakte hem júíst vrolijk. Lichter, opgewekter. Wetend wat het nou écht allemaal inhield. Hij bedacht zich dat het misschien kwam door het feit dat het nog niet goed door gedrongen was hoe.. onmogelijk de toekomst was. Dat het toch niet doorging zoals hij zou willen. Maar nu, hij voelde zich heerlijk. Alsof Myst hem zojuist verteld had dat ze hem leuk vond. Natuurlijk hoorde hij zich dan goed te voelen, zo raar was dat toch niet? Het meisje wat zijn hoofd op hol deed slaan, alleen maar door zeer oncharmant aan te komen sloffen in schots en scheef nachtkledij, dat hem óók leuk vond. Het was onmogelijk dat blije gevoel te onderdrukken. Sloompjes ging hij terug naar zijn koffer, ging hier voor staan en liet langzaam zijn blik over zijn kleren heengaan. Gister had hij gewoon een spijkerbroek gepakt. Maar het was warm, zelfs zo in zijn onderbroek zou hij rond kunnen lopen. Lichtjes fronste hij toen hij zag dat hij alleen zijn zwembroek had meegenomen. Nou ja, die kon ook door als korte broek. Hij hees net het ding over zijn kont toen het geluid van rinkelend glas zijn oren bereikte. Zijn hoofd draaide zich met een ruk om, keek naar zijn deur waarbij het leek alsof hij er dwars door heen kon kijken. Het zachte gekreun van Myst, duidelijk hoorbaar alsof ze naast hem stond, deed hem in beweging komen. Hij trok de deur open, zijn blik zakte af naar de deur die opslot gedraaid was. Naar binnen gaan? Niks doen? Naar haar vragen? Voor dat hij zijn mond open had kunnen trekken hoorde hij boven mensen in beweging komen. Niet veel later kwamen pa én ma Nuxion naar beneden denderen. Het gerinkel was dus niet alleen bij zijn oren aan gekomen. Net zoals Myst haar ouders zette hij ook enkele stappen dichterbij de deur, maar behield een nette afstand. Lichtjes fronsend waren zijn ogen naar de rug van de vader toe gegleden toen hij zijn woorden hoorde. Zijn dochter was waarschijnlijk gewond, en hij deed zo? Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar. Maar zodra de deur eindelijk open ging, na een hoop gerommel bij het slot, schoot zijn blik naar Myst toe. Haar gezicht bleker, haar ogen rood. Jezus. ‘Myst,’ Zei hij dan ook gelijk zachtjes, stapte al naar voren, niet eens wetend wat er aan de hand was. Tot dat zijn blik omlaag schoot en hij had bloed zag. Nu kwam hij júíst in beweging, wetend dat hij kon helpen. Zonder erbij na te denken begon hij zich een weg tussen moeders en vader heen wurmen. ‘Sorry, mag ik even, alstublieft? Mag ik er langs?’ Mompelde hij. Uiteindelijk was hij vrij, stond voor pap en mam en hurkte neer bij Myst die met haar rug tegen de betegelde muur aanleunde. ‘Mag ik je hand?’ Vroeg hij zachtjes. Hij nam Myst haar bebloede hand teder tussen zijn handen, boog zich er overheen. Voorzichtig legde hij zijn andere hand erover heen. De starende, bekende blik die hij altijd kreeg als hij hiermee bezig kwam rustte over zijn gezicht, totaal van de wereld. Maar net toen hij de eerste woorden mompelde voelde hij een hand op zijn schouder en een lichte ruk. "Xavier, wat denk je aan het doen te zijn? Ga weg bij mijn dochter!" De woorden drongen nauwelijks bij hem door, de onverwachtse duizeligheid overviel hem veels heftig. Zwarte vlekken tolde voor zijn ogen terwijl hij nog maar net zijn evenwicht kon bewaren op zijn hurken door zijn hand die naar voren schoot en tegen de muur leunde. Nog nóóit eerder was hij zo onverwachts verstoord tijdens zo'n spreuk, werd eruit gerúkt. Angstig sprongen zijn ogen dan uiteindelijk ook naar de vader zelf toe, toen hij eenmaal weer wat kon zien. Natuurlijk, papa trok hem naar achteren. Waar dacht die man mee bezig te zijn? Dat híj Myst beter kon helpen dan hemzelf? Idioot. ‘Láát me nou even,’ Kwam er dan ook geïrriteerd vanaf zijn kant, voor het eerst onbeleefd tegen de ouders van Myst. ‘Als u nou even-’ Hervond het nette gedrag weer een beetje. "Nee! Blijf van haar af!" ‘Als-’ "Sodemieter een eind op, het is míjn dochter!" De laatste woorden met extra stemverheffing. ‘Als u nou even uw mond hield!’ Snauwde hij nu terug, ook met stemverheffing. Zijn ogen sloten zich. Waarom kon die verdomde man nou niet gewoon luisteren? Diep ademde hij in, nam een kort moment. ‘Dan kan ik.’ Klonk het met op elkaar geklemde kiezen. ‘Haar genezen.’ Zijn ogen fel, geïrriteerd en vol ergernis. Hij keek om, keek de vader aan. Kilte. Hij mocht Myst haar vader niet, het leek wel alsof de man een afkeer had voordat deze hem kende. Wat had hij gedaan? Já, hij vond zijn dochter leuk. Maar hij hield zich in, deed helemaal niks, geen moeite. Wíst dat het niet kon. Wát was in godsnaam zijn probleem dan? De vader keek terug, zijn ogen even koud maar ondertussen vol leven van de borrelende irritatie. "Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?" Zijn kaken klemde zich zó hard op elkaar dat hij nog net kon voorkomen dat hij sissend het antwoord terug had gekaatsd. ‘Omdat,’ Hij nam een korte pauze, wilde niet dat zijn stem trilde. ‘Ik twee jaar de studie geneeskunde heb gevolgd, ik meerdere boeken heb gelezen en ik er méér vanaf weet dan u.’ Kon het niet helpen dat het laatste weer iets snauwends kreeg. Bemoeizuchtige man, waarom kon hij niet gewoon zijn werk doen. ‘Dus wat? Wilt u Myst hier bloedend laten zitten en haar een pléíster geven? Of mag ik even hetgeen doen waar ik voor opgeleid ben?’ Strak keek hij de man aan. Walgelijk. Wat was zijn probleem? De stilte duurde voort, tot dat hij zich omdraaide en hij zich weer tot Myst richtte. Hij keek Myst niet aan. ‘Mag ik je hand?’ Vroeg hij opnieuw zachtjes. Zijn handen, in tegen stelling tot zijn ogen, waren warm en zacht. Voorzichtig en teder nam hij Myst haar gewonden hand in zijn handen. Zijn linker ondersteunde haar hand, deze liggend met haar rug in de zijne, de rechter kwam er over heen te liggen. Zijn ogen strak starend erop gericht waarna hij onverstaanbaar dingen begon te mompelen. De woorden van een andere taal, een oude taal. Oud Novaans. Gebruik makend van helende spreuken. Zijn handpalm gloeide langzaam op, werd warmer. Zonder zich te verroeren bleef hij hiermee bezig, bleef door mompelen, totaal gefocust op de spreuk en het helingsproces. Uiteindelijk werd het licht tussen zijn handen, waar Myst haar hand zich ook bevond, langzaam minder. Hij bleef door mompelen, totdat het licht helemaal gedoofd was. Knipperend met zijn ogen helderde deze langzamerhand weer op, weer terug naar de realiteit. Lichte hoofdpijn drong zich aan hem op. Hij haalde zijn hand van die van Myst af, allebei hun handen zaten onder het bloed. Maar er kwam geen nieuw bloed bij. Voorzichtig wreef hij met zijn duim over haar handpalm, haalde zo de zachtroze streep te voorschijn die dwars over haar handpalm heenliep. Langzaam keek hij op, toen zijn ogen zich in die van Myst haakte verzachtte deze. Hij haalde een afwezige glimlach voor haar omhoog terwijl hij haar aankeek in haar betraande en glanzende ogen. ‘Beter?’ Vroeg hij zachtjes. ‘Misschien een glas water,’ Opperde hij toen. Toen er niks gebeurde keek hij langzaam om, recht naar de vader. Arrogant vragend keek hij deze aan, alsof hij niet begreep waarom deze niet in beweging was gekomen. ‘Voor Myst, een glas water.’ Herhaalde hij toen. Rotzak. Hij keek weer om naar Myst. Hij haalde een bebloede hand omhoog, draaide deze zodat hij met de schone rug van zijn vingers over haar wang de tranen weg kon vegen. ‘Nog steeds haat ik het,’ mompelde hij. ‘Erger dan gisteren.’ Hij glimlachte afwezig. Zijn stem was zo zacht geweest dat de ouders het alleen hadden kunnen verstaan als ze hun best ervoor hadden gedaan. ‘Weetje,’ Mompelde hij opeens zachtjes. Het begin van zijn zin was duidelijk, hij wilde haar afleiden. ‘Vannacht had ik over je gedroomd,’ De details bespaarde hij, maar hij haalde wel een glimlach erbij omhoog voor haar. ‘En over .. een bos.’ Hij fronste toen lichtjes, wist het zelf ook allemaal niet meer zo duidelijk. ‘Misschien.. ging het over morgen. Was het een voorspelling,’ Suggereerde hij nogal droogjes. Hij glimlachte vrolijk, totaal niet serieus meer. ‘Nou, kom op, jankerd.’ Plaagde hij haar. Hij kwam langzaam overeind, zijn knie knakte hierbij. Nauwelijks hoorbaar kwam er iets mompelends bij hem af, iets wat op 'stijf' leek. ‘Kan je zelf opstaan, of heb je hulp nodig?’ Nog steeds vrolijk.

Zodra de deur open was waren haar ouders stilgevallen, geschokt door het aanzicht. Sam leek om een of andere reden zijn stem niet verloren te hebben, hoewel zijn stem wel zacht was. Zodra hij sprak schoot haar verbeten gezicht naar het zijne, zochten haar ogen zijn blik. Ze zag hoe hij naar voren kwam, vond het eigenlijk vanzelfsprekend. Hij had toch geneeskunde? Hij zou haar kunnen helpen. En bovendien had ze eigenlijk liever dat hij haar troostte dan haar ouders, maar ze gaf niet aan zichzelf toe dat dit de reden was dat ze gewoon bleef zitten terwijl hij tegen haar ouders sprak, vroeg of hij naar haar toe mocht. Ze zag hoe hij nog half aangekleed, broek en overhemd beiden niet dicht, hoewel hij ze wel al aan had, bij haar neerhurkte. Om een of andere reden vond haar gezicht een mogelijkheid om een klein glimlachje te vormen, door alle pijn en tranen heen. Ze tilde haar arm langzaam op, voelde hoe het bonkte door de pijn, en ook hoe haar hand een rode vlek had achtergelaten op het witte topje dat ze aan had. Ze zag hoe zijn ogen op haar hand gericht waren, hoe hij er zowel professioneel als toch teder mee om ging, iets wat haar een warm gevoel in haar buik bezorgde. Terwijl hij langzaam aan de spreuk begon probeerde ze zichzelf af te leiden, of eigenlijk probeerde het niet eens; het gebeurde gewoon. Waarom deed hij zo lief voor haar? Wat had hij daar voor reden voor? Ze was absoluut niet zielig, ze had gewoon door haar eigen onhandigheid een snee in haar hand opgelopen. Haar ogen werden ook afwezig, synchroon met de zijne, hoewel ze dat niet zag, te diep in gedachten. Toen haar vader ineens aan Sam’s schouder trok, trok Myst met piepende en felle ademhaling haar hand terug, hoewel het natuurlijk niet Sam’s bedoeling was om haar pijn te doen. Maar door het wegtrekken van zijn handen was haar hand uitgestrekt, waardoor de snee verder open getrokken werd, en dat deed pijn. Eerst keek ze nog even met haar troebele zicht naar haar hand die weer tegen haar buik aan lag, waarna ze haar ogen op Sam richtte. Zoiets ging hij toch niet pikken? Waar was haar vader in godsnaam mee bezig? Ze voelde woede in zich opwellen, Sam wilde haar alleen maar helpen, hij wist tenslotte iets van geneeskunde. Waarom deed haar vader zo? Hij deed net alsof een vieze pervert te dicht bij zijn dochter kwam, haar probeerde te verleiden tot dingen waar vaders hun dochters liever niet bij betrapten. Maar dit was helemaal niet het geval, zelfs niet als ze niet gewond was geweest. Sam was gewoon heel vriendelijk voor haar, hij kon er toch niks aan doen dat haar hartslag versnelde zodra hij haar aanraakte? Bovendien wist hij dat niet, dus daarom kon hij er ook niks aan veranderen, hij zou het nooit te weten komen. Het was enorm onzinnig, en ze hoopte dat haar lichaam vanzelf zou stoppen met op deze manier op hem te reageren, gezien het sowieso onmogelijk was, al zou hij iets voor haar voelen. Het kon gewoon niet. Dus haar vader hoefde zich nergens zorgen om te maken, vooral niet omdat Sam haar aan het genezen was. Ze hoorde Sam’s reactie, vond de irritatie in zijn stem nog zacht uitgedrukt. Hoewel ze wel snapte dat hij misschien niet onbeleefd wilde zijn, dus misschien was het ook wel logisch dat hij zich inhield. Haar moeder stond er een beetje stommig bij, hoewel haar ogen alleen maar op Sam gefocust waren, blijkbaar nieuwsgierig naar wat hij ging doen. Maar in dit soort buien ging ook Myst’s moeder niet tegen haar man in, had gewoon geen zin in geruzie. Toen Sam later nog beleefder dan zijn ingehouden irritatie verder ging, richtte Myst haar ogen die ietsje groter waren geworden op Sam. Toen haar vader gelijk als reactie terugschreeuwde, kromp Myst ineen. Ze maakte zich klein, wilde dit niet horen, wilde hier niet zijn. Bovendien was hun geschreeuw nou niet echt bevorderlijk voor de pijn in haar hand, die langzamerhand steeds erger werd. Haar tranen begonnen sneller te stromen terwijl ze met toegeknepen ogen en een gepijnigde frons haar hand tegen haar buik aanduwde, haar andere hand er beschermend overheen. Ze luisterde ineengedoken naar de rest van het gesnauw, kromp nog iets dieper ineens toen Sam van heel vlakbij ook ineens zijn stem verhief. Myst klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen, in haar gedachten smekend of ze op wilden houden, of iemand de pijn wilde wegnemen. Het bloedde nog steeds snel door, haar kleren zaten inmiddels in hun geheel onder, de hele huid van haar buik was ook helemaal rood geworden. Toen Sam heel kalm zei dat hij haar ging genezen, wilde ze de blik in zijn ogen niet zien, dus hield ze haar ogen gesloten. Myst opende langzaam haar ogen weer, keek tussen spleetjes door naar haar vader, wilde bijna gillen, waarom zou hij Sam niet kunnen vertrouwen? Als hij niet te vertrouwen was had Myst hem toch niet mee genomen? Maar haar hand deed te veel pijn om de boosheid echt tot daden om te zetten, dus voorlopig kwam er een zwakke woedende blik in haar ogen, het enige wat ze kon doen om haar boosheid uit te drukken. Myst haar ogen verzachtte toen ze de zekerheid in Sam’s stem hoorde, hopend dat dit ook haar vader zou overtuigen. Ze hoorde de luisterde verder naar Sam, naar zijn retorisch bedoelde vraag. Toen hij zich weer naar haar omdraaide probeerde ze de gepijnigde uitdrukking van haar gezicht te halen, waardoor er een zeer geforceerde kalmte verscheen. Ze tilde sloom haar arm op, haar hand trilde heftig. Ze zocht met haar ogen de zijne, hoewel zijn blik alleen op haar hand gericht was. Zijn zachte stem deed alweer voor een warmte in haar buik vormen, iets wat aan de ene kant prettig en afleidend was en aan de andere kant zwaar irritant, dat het zelfs in zo’n situatie nog gebeurde. Ze liet haar hand in de zijne rusten, keek naar het licht dat tussen hun handen verscheen, herkende enkele woorden uit het oud Novaans, iets wat ze natuurlijk op school had gevolgd. Na een tijdje kon het haar niet meer interesseren, vooral niet nadat het pijnstillende gedeelte van de spreuk gedaan was. Haar ogen gleden langzaam naar zijn afwezige, geconcentreerde gezicht. Ze glimlachte zwakjes, voelde zich een beetje afwezig. Ze voelde hoe langzaam de warmte tussen hun handen weer verdween, waarna haar blik ook weer hierheen gleed, zag nog net hoe het licht geheel verdween. Ze keek gefascineerd naar de streep op haar hand, terwijl deze licht tintelde onder zijn aanraking. Daarna keek ze op, wachtend tot hij haar ook aan keek. Ze zag nog licht de koelte die in zijn ogen lag van het snauwen met haar vader, maar de warmte die er al snel plaats voor maakte, maakte dit al snel weer goed. Het zwakke glimlachje werd iets helderder, hoewel haar ogen licht afwezig bleven. Ze had nog niet de kracht gevonden om een reactie te geven op zijn vraag, toen hij verder sprak, hoewel de lichte knik die ze gaf natuurlijk ook prima paste bij zijn volgende suggestie. Een glas water zou haar misschien wat doen ophelderen, haar nog steeds wat haperende ademhaling doen kalmeren. Wat onbenullig bleef ze naar Sam kijken, die zich uiteindelijk omdraaide naar haar vader. Het commando van Sam was nogal duidelijk, maar even bleef haar vader met grote ogen naar Sam kijken, een evenbeeld van Myst. Haar vader bromde wat onsamenhangend, waarna hij naar beneden liep om een glas te pakken. Ze bedacht zich ineens dat het eigenlijk wel komisch was, dat hij een glas water ging halen, gezien dat was wat de hele situatie had doen ontstaan; haar dorst. Maar die had net verbleekt vergeleken bij de pijn, maar drong zich nu langzaam weer aan haar op. Toen Sam zich weer naar haar omdraaide werden haar ogen iets vrolijker, iets helderder, hoewel haar zicht nog steeds iets troebel was. Toen hij zijn hand omhoog bracht naar haar gezicht, reageerde haar hart gelijk, alsof er zojuist helemaal niets gebeurd was. Het tedere gebaar van het wegvegen van een traan, het deed haar gedachten al op hol slaan; vooral in combinatie met zijn woorden. Ze draaide haar ogen weg, een lichte blos op haar wangen verschijnend. ‘Sorry.’ Murmelde ze zachtjes, haar stem hees. Myst’s moeder had al die tijd glimlachend toe staan kijken, vanaf het genezen al. Myst was haar hele moeder vergeten, wat haar betrof was alleen Sam nog in haar buurt. Haar moeder voelde zich een beetje voyeuristisch, gezien het vrij lief en romantisch was wat Sam deed, hoewel ze zijn woorden niet kon horen. Maar ze kon zich nu moeilijk ineens omdraaien en weglopen, dat zouden ze horen en dat zou het moment verstoren. Dus bleef ze gewoon staan kijken naar haar dochter, die zich duidelijk licht ongemakkelijk voelde. Toen hij nog iets zachter verder sprak, keek Myst hem weer aan, haar ogen nog steeds iets onzeker, haar wangen hadden nog steeds een roze tintje. Ze was nieuwsgierig naar wat hij haar ging vertellen, zoals ze altijd nieuwsgierig was als hij sprak. Haar ogen werden eerst ineens iets groter, waarna de blossen op haar wangen veel, veel dieper roze werden, bijna een donker rood zelfs, nu. Ze draaide haar ogen weer weg. Ze brandde van nieuwsgierigheid om meer over zijn droom te horen, maar haar eigen geweten schreeuwde erdoorheen. Wat dénk je wel niet? Dat hij hetzelfde over jou droomt als jij over hem? Doe niet zo idioot! Zijn vage woorden, in combinatie met zijn lichte frons, gaven haar de impressie dat zijn droom niet zo’n indruk op hem had gemaakt, dus mocht het zo geweest zijn, dan was het in ieder geval niet belangrijk genoeg geweest om te onthouden. Toen hij over die voorspelling begon herstelde ze zich weer, de blos trok heel langzaam weg, haar ogen nog steeds verlegen maar ook licht droogjes. Maar nog steeds kon ze haar stem niet vinden, dus haalde ze maar lichtjes haar schouders op. Zijn vrolijke glimlach deed ook een glimlach bij haar verschijnen, de vrolijkheid in haar ogen keerde terug. Ze tuitte lichtjes haar lippen, terwijl ze naar zijn plagen luisterde. Ze volgde met haar ogen zijn gezicht, keek van onder naar hem omhoog. Zijn vrolijke vraag deed haar haar stem hervinden, en ze strekte haar linkerarm, de niet gewonde arm, omhoog om zijn hand te pakken en zich aan hem omhoog te trekken. Ze probeerde zichzelf voor te houden dat de versnelling in het ritme van haar hartslag kwam door het plotselinge opstaan, dat moest ze blijven doen; ze kon niet toegeven aan haar nutteloze gevoelens voor hem. Toen ze eenmaal stond, stond hij wel heel dichtbij. Haar ademhaling haperde even voor hij iets versneld verder ging. Ze bleef even naar hem kijken, enkele seconden, tot haar aandacht getrokken werd door gestommel op de trap. Het was haar vader, die naar boven kwam om het glas water te brengen. Myst glipte snel langs Sam, terwijl haar hartslag langzaam weer kalmeerde. Ze wilde niet snel langs Sam omdat ze weg wilde van zijn nabijheid, maar ze wilde gewoon voorkomen dat haar vader verkeerde dingen zou gaan denken. Hij leek al niet zo’n fan van Sam te zijn, dus ze moest dit soort situaties maar gewoon voorkomen als hij in de buurt was. Eigenlijk moest ze dat soort situaties überhaupt voorkomen, maar ze kon zichzelf niet meer brengen dat te doen. De gevoelens die ze kreeg als hij alleen maar zo dichtbij stond waren te heerlijk om er niet af en toe van te genieten, gezien ze er toch niet meer van zou kunnen krijgen dan dat. Ze pakte, nog steeds met links, het glas van haar vader aan en glimlachte hem toe. ‘Dankjewel.’ Haar vader knikte, terwijl hij over haar heen naar Sam keek. Hij kneep zijn ogen samen en zei niets, bleef gewoon onbeleefd staren. Myst rolde met haar ogen en dronk gulzig het glas leeg. Nadat het, zonder tussendoor adem te halen, leeg was, draaide ze zich weer om naar Sam, hoewel ze naar haar opgetilde rechterhand keek. ‘Hee Sam, kan ik er nu al weer alles mee? Het doet geen pijn meer, maar, is het zo goed genoeg? Ik kan wel gewoon dingen vastpakken enzo?’ Pas na haar woorden keek ze langzaam op naar Sam, schonk hem een klein glimlachje, haar ogen vragend. Na Sam’s antwoord begon Myst’s moeder ineens te praten. ‘Dankjewel Sam, we waarderen het erg wat je voor haar gedaan hebt. We wonen nou niet bepaald vlak naast een ziekenhuis.’ Ze glimlachte warm naar de jongeman die bij hen stond, een exacte replica van die van Myst, maar dan meer volwassen, maar niet minder uitbundig. Haar vader bleef met toegeknepen ogen staan kijken naar de mensen om hem heen, en zei verder niets. Na een tijdje van stilte begon Myst zich wat ongemakkelijk te voelen. ‘Okee, we hebben hier nu wel lang om mij stilgestaan. Ik ga douchen.’ Ze glimlachte nog even warm naar haar moeder, was blij dat er tenminste iemand normaal deed tegen Sam. Myst liep zonder omkijken haar kamer in, liet haar deur open. Ze trok haar kledingkast open, en wilde haar hand uitsteken om iets te pakken, maar halverwege haar beweging stopte ze zichzelf, ze moest natuurlijk eerst haar handen wassen. Ze liep terug over de gang, naar de badkamer. Haar ouders vertrokken naar beneden, om ontbijt te gaan maken. Myst waste kort maar grondig haar handen, keek even naar haar gruwelijke spiegelbeeld. Héél erg tijd voor een douche. Ze droogde haar handen aan een crème handdoek met bruine strepen, waarna ze terugliep naar haar kamer. Nog kort twijfelend stond ze voor haar kast. Daarna pakte ze met zekere handen een lavendelblauw strapless jurkje en een bijpassende bikini om aan te trekken, ook alvast praktisch voor vanavond. Ze griste nog over haar al volle armen haar borstel en mascara mee, waarna ze de badkamer in liep. Met haar voet smeet ze de wc-deksel dicht, waarna ze al haar spullen in een hoopje erbovenop smeet. Daarna draaide ze de deur op slot. Ze smeet al haar vuile kleren in de was, en sprong onder de douche. Ze begon gelijk al het plakkerige bloed van haar lichaam te wassen, waarna ze haar haren waste, er conditioner in deed, zich waste met amandelgeurige douchegel, en haar haren weer uitspoelde. Daarna droogde ze zich vluchtig af, föhnde haar haren en trok haar kleding aan. Ze ging nog eens met een borstel door haar haren, deed waterproof mascara op, en glimlachte in de spiegel. Het bleef een leuk jurkje. Strapless, strak om haar lichaam tot vlak onder haar heupen, waar het losjes en zwierig werd, tot net over de helft van haar bovenbenen. Ze legde haar spullen terug op haar kamer en liep naar beneden. Zodra ze bij de eettafel kwam deed ze haar ogen dicht en snoof de geur op. ‘Ah. Heerlijk. Koffie en verse croissantjes.’ Ze schoof aan tafel en glimlachte naar Sam die inmiddels ook beneden was. Ze nam een slok van haar veel te hete koffie, slikte met moeite het schroeiende spul door en wachtte daarna tot iedereen aan tafel zat. ‘Nou, eetse.’ Ze glimlachte even naar haar moeder voor ze haar mes in haar croissantje stak. Ze was gewend dat het ontbijt voor haar klaar stond als ze in het weekend beneden kwam, stond er daarom niet echt bij stil. Langzaam drongen woorden uit haar geheugen zich weer bij haar op, over Sam’s droom. Nadat ze klaar was met in stilte eten, ze had honger, hielp ze even met de tafel afruimen en maakte nog een kopje koffie. Ze ging met haar volgende kopje koffie weer aan tafel bij Sam zitten, terwijl haar moeder naar boven vertrok om zich aan te kleden. Haar vader ging er na enkele tellen ook achteraan, hoewel hij eerst nog één argwanende blik op Sam richtte. Daarna rolde Myst met haar ogen en keek glimlachend naar Sam. ‘Sorry voor mijn vader’s gedrag. Ik weet ook niet wat hij heeft.’ Haar glimlach werd licht verontschuldigend, hoewel haar ogen vrolijk twinkelden toen ze dacht aan hetgeen wat ze wilde gaan vragen. ‘Maar nog even over je droom. Het ging over mij en over bomen, en het zou een voorspelling kunnen zijn? Wat gebeurde er dan?’ Ze wist niet waar ze de moed had gevonden om ineens zulk soort vragen te stellen, maar haar ogen twinkelden vrolijk. Haar blik was zeker in de zijne, hoewel haar glimlach ietsje afzwakte, toch iets onzeker over zijn antwoord.

Hij stond, keek ietsjes omlaag naar haar, naar Myst, die nog op de grond zat. Haar wangen hadden nog steeds een zacht rode kleur van zonet. Hij kon er niks aan doen, helemaal niks, maar hij genoot er zo ontzettend veel van. Zijn vingers sloten zich rond haar hand die ze naar hem uitstak. Deze voelde warm en aangenaam, liggend in de zijne. Handig hees hij haar weer overeind, zodat ze weer op haar eigen voeten kon staan. Duidelijk kon hij het horen terwijl hun blikken elkaar kruisden. Haar hart, die een stuk sneller sloeg dan gewoonlijk. Dat korte moment dat hij haar aankeek voelde hoe langzaam zijn eigen hart ook weer opgang kwam. Myst zo dichtbij, daarbij kon hij niet voorkomen dat zijn eigen hart ook harder ging slaan. Maar van zijn gezicht was niks af te lezen, enkel zijn ogen die op haar gericht bleven. Het korte moment dat langer leek te duren dan dat het eigenlijk was, was te snel afgelopen. Hij hoorde het nog eerder dan Myst zelf, hoe haar vader weer naar boven kwam. Zag aan haar ogen dat ze het uiteindelijk ook op merkte, en weg was. Voor een kort moment had hij nietsziend voor zich uitgestaard, naar de plek waar zonet Myst nog had gestaan. Langzaam richtte hij zijn blik op, ging deze eerst naar Myst haar moeder die hem aankeek. Haar blik, hij beviel hem niet. Dus liet hij zijn blik maar doorglijden naar Myst die zonet het glas water van haar vader had gekregen. Afwezig keek hij toe hoe ze dit achterover sloeg alsof ze een week lang zonder had gemoeten. Deze gedachte liet hem lichtjes glimlachen, zo licht dat het onzichtbaar was voor de andere. Maar hij bleef kijken, alsof het werkelijk zo interessant was hoe Myst haar water dronk. Dat was het ook, Myst was altijd interessant. Al zat ze op de bank en staarde ze doods voor zich uit, niets te doen. Dan zou hij haar ook interessant vinden. Toch prikkelde er iets, leidde hem af. Langzaam keek hij op, recht in de ogen van de vader van Myst. Deze stáárde hem aan met zijn kille, geïrriteerde en licht samengeknepen ogen. Droogjes keek hij terug, liet de blik van de man niet los. Maar hij was te moe om een onbeleefde blik terug te werpen, daarnaast stond hij niet in de positie waarin Nuxian wel verkeerde. Hij was geen vader, hij kon geen donkere blikken toewerpen op jongens die wellicht zijn dochter leuk vonden. Die man moest eens weten, dacht hij nogal hopeloos. Die man moest eens weten hoe blij hij met me moet zijn. Dwaze onwetende man. Pas toen Myst sprak en zijn aandacht weer opeisde keek hij naar haar, bevrijd van de man zijn blik. Hij liet haar uitspreken, glimlachte afwezig. ‘Jawel. Het genezingsproces is gewoon een week versneld, waardoor je een stuk minder kans hebt op littekens. Ik kan het alleen nog niet helemaal afronden,’ Hij fronste lichtjes, geïrriteerd door zichzelf. Andere in zijn studie jaren hadden het wel gekund. 'Het was gewoon een handigheidje die je onder de knie moest krijgen', zo hadden ze het omschreven. Ze vergeleken het met naaien en dan de afhechtingsknoop nog niet weten. ‘Maar misschien kan ik het vanmiddag opnieuw proberen en zie je er daarna helemaal niks meer van.’ Misschien, misschien ook niet. Hij viel stil, keek om naar mevrouw Nuxion toen deze tegen hem sprak. Lichtjes krulde zijn mondhoeken om in een klein glimlachje, blij met haar woorden. Myst haar moeder mocht hij wel, iets wat ook wel te zien was. Zijn blik, een stuk warmer. Tijdens haar woorden was zijn blik toch weer naar Myst afgezakt. Keek haar aan. ‘Graag gedaan,’ Beantwoorde hij Myst haar moeder, zonder deze aan te kijken. Hij had zelf nauwelijks door wat hij deed, glimlachte lichtjes naar Myst toe. Toen deze weer sprak krulden zijn mondhoeken verder om, geamuseerd door hetgeen wat ze zei. Vlak nadat Myst de badkamer verlaten had draaide hij zich om naar de gootsteen en waste zijn vieze en met bloedbesmeurde handen. Twee keer schudden met zijn handen nadat hij de kraan had uitgedraaid was genoeg om zijn handen weer droog te krijgen. Hierna pas was hij ook naar beneden toe verdwenen. Had zich moeders gevoegd die bezig was in de keuken. Net zo gemakkelijk als eerst knoopte hij maar weer een gesprek aan. Myst had gelijk, haar moeder leek op haar. Het was moeilijk haar níét aardig te vinden. Het praten over onnozele dingen ging te gemakkelijk. Terwijl hij met haar sprak, over zijn studie, zijn eerdere studie en haar werk, hielp hij haar ook. Dekte de tafel, hielp in de keuken, maakte koffie en thee. Tot dat Myst beneden kwam, hij ging net zitten. Zijn blik schoot naar haar toe, gleed over haar heen bij het zien bij her zomerse jurkje en keek daarna weer op om haar een lichte glimlach te schenken. Zijn compliment slikte hij in, keek in plaats daarvan naar Mysts vader die ook aan tafel plaats nam. Maar niet lang, al snel schoot zijn blik weer naar zijn eten om zich hier op te concentreren. In stilte at hij, genietend van de croissants die hij naar zijn mening veels te weinig at. Maar zijn hoofd was afwezig, dacht vaagjes terug aan het moment in de badkamer. Haar dieprode wangen. Het was veels te fijn geweest om haar zo te zien. Verlegen van hem wegkijkend. Diep zuchtte hij, weggezonken in gedachten, toen hij zijn warme mok thee naar zijn lippen bracht. Staarde nogal doelloos voor zich uit. De woorden van gisteren herhaalde zich in zijn hoofd als een afspeellijst die op herhalen stond. "Als ik het fijn vind als hij me aanraakt.." Voorzichtig nipte hij aan de warme vloeistof die net genoeg afgekoeld was dat het het binnenste van zijn mond niet deed verbranden. "Al is het maar per ongeluk, of iets simpels zoals de sneeuw uit mijn haren vegen." God wat dééd hij hier? Waarom was hij hier, op Nova, bij Myst thuis? Waarom hoorde hij hier dingen die hij zo graag wilde horen maar helemaal niet hóórde te horen. Waarom was hij hier toch? Waarom had hij ermee ingestemd? Hij wist dat het lastig zou worden, wist dat hij er weer zovaak zou tegen op lopen dat hij haar zoveel leuker vond dan dat hij voordeed. En dan die vader die blikken op hem wierp, alsof hij er hoop uithaalde om het spreekwoord 'als blikken konden doden' proberen om te zetten tot waarheid. Die man wist het. Hij had het allemaal door. Zijn blikken waren geheel niet onterecht. Maar tegelijkertijd was hij zo dom als maar kon, was verblind door het geen wát hij zag en keek niet verder, er overheen, zodat hij kon zien dat hij ook wel wist dat het niet kon. En dan die moeder, wie het wél goed vond. Myst haar moeder, die hij wel mocht. Uit het niets deed een zachte stem hem uit zijn gedachtespinsels halen, keek hij om, recht in Myst haar ogen die nu naast hem zat. ‘Oh, ik wel,’ De woorden, zonder na te denken rolden ze over zijn lippen. Pas nadat hij het gezegd had besefte hij wát hij had gezegd. Zijn gezicht verstrakte, bijna onzichtbaar. ‘Ik bedoel.. Ik was natuurlijk nogal onbeleefd.’ Hij glimlachte nogal kleintjes, zijn ogen deden niet mee. ‘Maar ik denk niet dat ik mijn excuses aan ga bieden, volgens mij ben ik daar te koppig voor.’ Praatte hij nu maar door, zijn eigen toon ook een stuk zachter. Ze zat tenslotte dichtbij genoeg om hem te kunnen verstaan. ‘Later misschien,’ Later, als hij zijn irritatie van toen vergeten was, zou hij zijn excuses wel aan kunnen bieden. Zijn blik wilde net weer afdwalen, weg van haar gezicht, weg van haar ogen voordat hij erin vastgelijmd zat met zijn blik. Maar ze sprak alweer, hij had weer een goede reden om naar haar te kunnen kijken, dus keek hij haar weer aan. Zijn blik vrolijkte ook duidelijk op door haar woorden, deed hem weer herinneren aan het moment in de badkamer. Haar rode wangen. Zijn mondhoeken krulde zich verder om, zelfs tot een kleine grijns toen hij weer sprak. ‘Je wilt weten wat ik precies droomde?’ Vroeg hij haar vrolijk. ‘Weetje het zeker? Misschien droomde ik wel dat je naakt was,’ Zijn stem zó nuchter dat het niet meer als serieus op te vatten was. ‘Hm, naakt met voorspellende functie.’ Zijn lippen perste zich op elkaar tot een ingehouden glimlach, liet haar voor kort maar in de waan. ‘Nee, we waren in een bos. En ik kan me nog herinneren dat het er naar mos rook, en dat je zong.. En dat ik je moest volgen, omdat je een lichtje had.’ Hij zei het zo alsof het bij elkaar pure logica was. Dat was het ook geweest, in zijn droom. ‘En ik mocht niet naar de slang.’ Hij fronste even kort, maar al gauw ontspande zijn gezicht weer. ‘Heb jij nog leuke dingen gedroomd?’ Vroeg hij vervolgens met een klein, geamuseerd glimlachje. Nadat ze antwoord had gegeven wierp hij een blik op zijn horloge. ‘Hoe laat gaan we eigenlijk?’ Keek haar kort aan.‘Ik heb eigenlijk geen idee hoelang het rijden is namelijk,’ Hij glimlachte wazig. ‘En komen we trouwens nog thuis tussen de watervallen en het zwemmen in?’ Hij bracht zijn thee weer aan zijn lippen, deze was nu zo ver afgekoeld dat hij er gemakkelijk een slok van kon nemen.

Haar ogen verscherpten gelijk in de zijne toen hij zei dat hij wel wist wat haar vader had. Natuurlijk kon zij het ook wel raden, maar was het dan zo duidelijk? Zij had gedacht het alleen maar te weten omdat ze constant ermee in haar gedachten zat, maar blijkbaar had ze het mis. Damn, als het zelfs hem opvalt... Haar ogen waren even iets afwezig geworden, maar toen hij verder sprak werd haar blik weer geïnteresseerd, zoals ze altijd keek als hij tegen haar sprak. Ze glimlachte naar hem terug, hoewel ze wist dat hij niet zo dom was. Juist dat zijn blik niet klopte bevestigde haar vermoedens, hij wist ook waarom haar vader zo deed. Maar het was geen goede reden, dus hij kon er maar beter mee op houden. 'Ach ja.' Mompelde ze zachtjes in het niets, liet haar blik afzakken naar haar handen. Zijn spontane glimlach op haar vraag deed ook bij haar een stralende glimlach verschijnen, gewoon blij dat ze het onderwerp 'idiote vader' afgesloten hadden. Haar ogen werden nog iets meer vragend toen hij haar vraag herhaalde, de glimlach nog steeds om haar lippen. Zijn nuchtere toon deed dan wel af aan de inhoud van zijn woorden, maar ze kon het niet helpen dat haar ogen groot werden, ze geschokt iets van hem weg boog. Ze richtte haar ogen op de tafel, terwijl haar wangen langzaam weer een donkerroze kleur vertoonden. Hoe kon hij zoiets zeggen? Hij was nota bene volwassen... of nou ja, een soort van. Blijkbaar toch niet helemaal, of hij dolde gewoon graag met pubermeisjes. Iets wat haar sterk leek, anders was hij vast niet aangenomen als stagiaire, als hij als 'ongeschikt' was verklaard. Hoewel ze het zich niet kon voorstellen dat meisjes hem vervelend zouden vinden, dit onaangenaam zouden vinden, hoewel het ze waarschijnlijk wel zeer in verlegenheid zou brengen. Maar zo'n persoon was Sam niet. Hoe had ze haar gedachten zo kunnen laten afdwalen. Onbewust werden haar blossen nog dieper, hoe kon ze in godsnaam dit soort dingen denken? Ze probeerde zich weer te concentreren op zijn snel volgende woorden, hoewel ze de eerste dingen al gemist had. Ze keek langzaam weer omhoog, haar ogen licht verlegen in de zijne. Maar al snel verdween dit, terwijl de onzekerheid verhardde en er een geamuseerde blik in verscheen. Ze trok heel langzaam één wenkbrauw omhoog. Luisterde toe hoe hij fronsend zijn woorden afmaakte, een droge glimlach om haar lippen. 'Hmhm, niet naar de slang toe.' Ze knikte, alsof het heel logisch was allemaal, waarna ze zacht proestend met haar ogen wegrolde. Zijn vraag liet haar ogen weer terugschieten, en liet haar blik even over zijn gezicht kijken, zijn stemming peilend. Maar de blos was niet verdwenen, en als hij dit zo vroeg, zou deze ook niet snel verdwijnen. Ze ademde diep in en keek hem half-glimlachend, half-bedachtzaam aan. 'Ik heb héle leuke dingen gedroomd.' Haar glimlach verbreedde en omvatte nu haar hele mond, terwijl haar ogen vrolijk twinkelden. Ze hoefde zijn blik niet te volgen om te weten dat hij op zijn horloge keek, dus bleef ze hem maar gewoon aan kijken, wachtend tot hij terug zou kijken. Ze bleef glimlachen, al was zijn glimlach iets wazig. 'Zometeen. Ik smeer nog even wat voor de lunch, poets mijn tanden, en dan kunnen we wat mij betreft weg.' Ze was eigenlijk haar hele koffie vergeten, toen hij naar zijn thee reikte viel het haar pas op dat haar inmiddels afgekoelde koffie er ook nog stond. Ze had de hele tijd met haar handen het kopje omsloten, maar was te zeer opgegaan in hun nutteloze gesprek dat ze het helemaal niet meer gevoeld had. 'Ja dat was ik wel van plan. Even geld halen voor het eten, dan gaan we lopend naar het meertje. Zo ver is het niet. Het is een kleine uitmonding van Luce.' Dat het er meestal stil en verschrikkelijk mooi was hield ze voor zichzelf, dat ze dat romantisch vond al helemaal. Hij hoefde haar blik niet te zien als ze dacht aan het zwemmen van vanavond, hoefde niet te weten hoezeer ze erna uit keek om de plek die ze meestal alleen met naaste vrienden deelde ook met hem te delen. Het lag dan ook niet aan een pad, maar gewoon midden in het bos. Het had een klein strandje, goed genoeg om op te drogen na het zwemmen. Het was niet echt klein, alleen vergeleken met het enorme Luce was miniscuul. Het was zo'n meertje waar je naar de overkant en weer terug kon zwemmen binnen een half uur. Ze slurpte haar koffie leeg, liep naar de keuken. Ze had tijdens het eten al gezien wat hij op brood at, had er op gelet. Dus maakte ze voor hen beiden brood, in stilte, haar gedachten bij de rest van de activiteiten van vandaag. Ze keek nog even een paar tellen verbaasd naar haar litteken. Daarna worp ze een dankbare glimlach richting Sam, dumpte het brood op de tafel, en liep naar boven. Boven keek ze in de spiegel terwijl ze tanden poetste. De blos was nog niet helemaal van haar gezicht verdwenen. Ze plukte nog wat aan haar haren, probeerde haar gedachten te kalmeren. Relax. Hij is een vriend met wie je iets leuks gaat doen. Meer niet. Haar gezicht betrok even, voor ze naar beneden vertrok om samen met Sam op pad te gaan. Dus al halverwege de trap verscheen er weer een glimlach, alweer vergeten waarom ze net minder vrolijk had gekeken. Zodra ze zijn gezicht zag, twinkelden haar ogen vrolijk terwijl ze het brood in haar schoudertas propte en die om haar heen hing. 'Let's go.'





~The end.