---

Parmantig stond hij voor het raam, zijn ene hand tegen zijn heup geplaatst, de ander steunend op een bijzonder ogende wandelstok. Alhoewel, een wandelstok; het was meer een scepter. Eentje van glanzend zwart materiaal, die aan de bovenkant - waar zijn hand dus op steunde - eindigde in een zilveren cobrakop met vergulde Shadraanse letteringen. Alsof hij een of andere hooggevallen koning was in plaats van het schoolhoofd. Het ding moest dienen als extra steun voor zijn rug, en was immers gelijk een machtssymbool ineen. En vooral dat laatste vond hij beslist niet erg - het viel maar niet duidelijk genoeg te maken dat hij hier het gezag had met die ellendige jeugd van deze generatie. Fatsoen was anders.
Zijn gilets over overhemden werden in de loop van dit jaargetijde steeds meer en vaker vervangen door zijn gebruikelijke mantels en traditionele Shadraanse uniformen, vooral hoe dichter de winter naderde. Zwart met dieppaarse accenten, altijd. Het waren zijn kleuren en eigenlijk de enige die hem meer dan goed stonden. Zo ook nu. Een lange majestueuze mantel die haast tot de vloer reikte sierde zijn achterzijde, een schoudermantel daaroverheen, dieppaarse tuniek, een brede gouden ketting over zijn borst met robijnen tussen de schakels. Alleen zijn baret droeg hij niet, vond hij niet zozeer nodig binnen de school. En zijn rapier, maar die had hij sowieso niet nodig. Hoopte hij.
De verticale pupillen tegen zijn goudkleurige irissen versmalden zich tot flinterdunne spleetjes in de lichtval van buitenaf terwijl zijn stricte blik nauwlettend over het schoolterrein gleed. Zijn ogen kneep hij daarbij licht fronsend tot spleetjes, diep in gedachten verzonken zoals hij nu was. Dit was zijn werk; administratieve zaakjes en sollicitaties afhandelen, zijn mentorleerlingen zo nu en dan een trap onder hun gat geven, zich voorbereiden op de lessen vuurmagie die hij gaf, en ondertussen zocht hij zijn genoegen in wijn en het vrouwelijke geslacht en hing hij het ondoorgrondelijke leidertje uit. Prinsheerlijk leventje, kort samengevat. Druk, dat wel - maar heerlijk. Hij was er zich zelf nog nauwelijks half bewust van hoe goed hij het eigenlijk wel niet had. De macht had hij tot zijn beschikking, het geld stroomde binnen als water, hij voelde zich absoluut - aan het harde feit dat niemand hem liefhad en zijn uiteindelijke ontdekking dat liefde niet te koop was, wilde hij niet denken. En het steeds gestoord worden door ongefatsoeneerde gasten was in tegenstelling tot alle behaalde streefpunten toch ook iets waar hij zich mateloos aan kon ergeren. Natuurlijk dat hij ook op dit serene momentje voor zichzelf ruw gestoord moest worden.
Zwijgzaam en roerloos bleef hij met zijn rug naar het binnenvallende gezelsschap toegekeerd staan, zijn ogen even geërgerd gesloten bij het moeten aanhoren van de openslaande deur. Het werd meteen gevolgd door een hysterische vrouwenstem die iets wauwelde over een keukenmes. Met een licht geïrriteerd fronsje tussen zijn wenkbrauwen, draaide Savador zich half naar haar om. 'Ik vrees dat dat niet zal gaan,' reageerde hij kalmpjes. 'Immers ben ík hier nog altijd degene die de orders geeft.' Zwakzinnige loeder. Iemand uit de keukens, concludeerde hij - hij zag het eigenlijk nu pas. Geen wonder. Dat soort volk had naar zijn mening alleen kennis over hoe je eten kon bereiden. Ze had een blauw oog en leek niet bepaald in haar nopjes over het.. kind - dat haar vergezelde. Kennelijk meegesleurd van de keukens tot hier.
Zijn slangachtige ogen gleden langzaam van de mollige gehavende vrouw naar het meisje toen ze hem op een nogal ongepaste wijze begroette. Tssk. Wie dacht ze wel niet wie ze voor zich had? Zijn kin hief zich iets op om haar met typische arrogantie te bekijken. Een invloed die je vertelde dat je miezerig voetvolk was, een versleten vloerkleed, nog geen haar beter dan een uitgemergelde, ziekteverspreidende rioolrat. Het zwarte haar, de enkele witte lokken, de insolentie die hij zo haatte. Een stinkdier, dat was het enige wat bij hem opkwam. Of een das - maar een stinkdier vond hij in dit geval beter geplaatst.
Brutaliteit was zeker aanwezig; de manier alleen al hoe ze op de kokkin reageerde. Afschuwelijk. Zichtbaar knepen zijn ogen zich even tot spleetjes. Dit was nu wat hij noemde typisch het geval van het stereotype leerling dat zijn school binnenkwam. Nog lang niet geïndoctrineerd door al zijn regels en normen en waarden hier. Hoognodig een geval dat aangepakt moest worden, dat was duidelijk. Ze kwamen aan als puberale rebellen en zouden zijn school verlaten als perfecte adolescenten die meneer Sathandiai en diens fantastische ideeën de hemel in prezen. Propagandaproducten die bij moesten dragen aan het verheerlijkende verspreiden van zijn motieven. Dat was ongeveer het idee, althans. En zo ook dit onverbetelijke wicht.
Met een demonstratieve tik plaatste hij zijn scepter kalmpjes naast zich op de vloer, nu volledig naar de twee toegekeerd. Zijn - nu nog - kalme blik vestigde zich weer op de vrouw. 'Ik neem het hier wel over,' kondigde hij vastbesloten aan, ergens ook dienend als bedoeld bedankje om het feit dat ze de moeite genomen had dit kind bij hem te brengen. 'Dat zou me een waar genoegen zijn,' voegde hij er op een sissende en barsere toon aan toe terwijl zijn vurige blik terugschoot daar het wicht, de spottende nadruk gelegd op de laatste woorden van zijn zin.

---

De kokkin murmelde iets over straffen en verdiende loon, hij negeerde het straal. Hoe ze er bij had gelopen was hem echter niet ontgaan. Het was zijn personeel en hoe laag ze ook in zijn ogen mochten zijn; ze stonden nog altijd hoger dan de leerlingen hier. Zij waren het laagste van het laagste, en dat moesten ze stuk voor stuk dondersgoed weten. De mollige vrouw verliet de ruimte, liet hen alleen en het volgende moment spande de voelbare onvrede zich uit in de korte stilte die volgde tussen hen. Het stinkdier grijnsde breeduit, uitte een laatdunkende opmerking over de vrouw die ze had belaagd - iets waar hij enkel op reageerde met een stilzwijgende starende blik waarin al zijn rigide hunkeringen lagen geborgen. Hooghartig en fier - de lucht snoof hij bij iedere ademteug op en liet het via zijn neus met dezelfde precies afgewogen concentratie aan pretentie ontsnappen alsof hij zijn trots zelve uitademde. Zijn kin nog een centimetertje hoger opgeheven, zijn smalle lippen in een strakke streep verwrongen. Lichtjes op elkaar geperst, want hij moest er weer aan geloven: het zoveelste brutale nest dat met alle nodige inspanningen en geweld voor hem op het matje werd geslingerd. En dan mocht hij het verder afhandelen. Een klusje waar hij zijn vingers om kraakte, want onhandelbare pubers op zo'n strikte wijze aanpakken dat ze op een gegeven moment jammerend op hun knietjes zouden zakken bij zijn aanzicht alleen al, vormde de gouden eerste stap naar een verbeterde generatie. Respect. Discipline. Hoe vaak herhaalde hij het wel niet op een dag?
Minachtend kroop een enkele wenkbrauw omhoog. Goed, misschien was de scepter net iets teveel van het goede. Maar het vormde een totaalplaatje, uiterst belangrijk. En gezien het feit dat de Kovomakaanse tijd leek te zijn blijven hangen in een middeleeuwse setting en het dus beslist niet raar was om vooral als Shadraan in traditionele tunieken en mantels gekleed te gaan, was haar kledingdracht eigenlijk juist hetgeen wat raar was hier. Bij Medusa, weer net zo onverschillig en zwakzinnig als iedere andere tiener, concludeerde hij. Het begon zich voor te stellen, haar begin eerst nog wat aarzelend. Lune Okami - een naam die hem vaag bekend voorkwam, aangezien ze sinds kort in zijn mentorklas was geplaatst. 'Synoniem voor schandelijk uitschot,' zei hij doodkalmpjes. En daarbij meegenomen vond hij niet dat hij iets fouts deed - de waarheid mocht gezegd worden, after all. 'Afval,' snoof hij er met verachting in zijn stem achteraan. 'En weet je wat er met afval gebeurt?'
De toon van zijn stem nam half fluisterend af in volume, kreeg iets sinisters. De harde glans in zijn blik liet zijn goudkleurige ogen fonkelen, en dat kon niet bijster veel goeds betekenen. 'Een deel wordt verbrandt, een ander deel wordt gerecycled. Het ligt er maar net aan van wat voor soort je bent.' De lange mantel werd in een kordate zwiep van zijn arm achter zijn benen gedrapeerd vooraleer hij zich rap benend in beweging zette. Vlak voor Lune kwam hij tot stilstand, zijn buik volop in haar gezichtsveld om nog een extra streep te zetten onder zijn duidelijkmaking dat hij ver boven haar uittorende. En zo keek hij ook op haar neer, zijn blik nu uit een nog lager oogpunt nu hij letterlijk op haar neer moest kijken. 'Ironisch..' Zijn mondhoeken krulden zich mildjes om en ontblootte zijn hagelwitte tanden in een schamper grijnsje. 'Onnoembaar veel falende pogingen, zinloze weerleggingen - je wilt jezelf op wat voor manier dan ook bewijzen, nietwaar? Dus vertel me eens -' Met een tik plaatste hij de scepter naast zich op de grond en boog zich met alle intimidatie van dien en zijn typisch doorborende blik dichter naar haar toe, zijn gezicht op maar een paar centimeter afstand van het hare verwijderd. 'Kun je jezelf voor mijn ogen als bruikbaar afval bewijzen.. of geef je me openlijk de kans je direct maar te elimineren?' De fonkelingen in zijn ogen kregen iets fels terwijl hij met kleinerende minachting op haar neer bleef staren nadat hij zijn rug weer rechtte, kalmpjes haar waarschijnlijk toch wel domzinnige antwoord afwachtend.