Memories for the future ~

Hoewel er niets tegen de lucht op Puffoon kon, hield ze van de muffigere geur die de school en haar gebied omringde. Elke plek die haar blik passeerde zat vol met herinneringen. Flarden gebeurtenissen speelde zich voor haar ogen af, elke ontmoeting herhaalde zich in haar hoofd. De eerste weken op haar oude middelbare school waren alles behalve rustig gegaan. Een van de eerste dagen was ze bijna onthoofd door het schoolhoofd, geholpen door de toenmalige Heer der Duisternis. Deshas had haar in het begin doodangsten bezorgd, maar bleek later een norse beschermheer te worden. Om het nog maar niet over het schoolhoofd te hebben. De Heer van het Woud had haar leven gered, en zo had ze binnen de eerste week van haar nieuwe schoolleven bijna haar leven verloren, een groot deel van de belangrijkste mensen in heel het universum ontmoet en nog nooit zo graag naar huis gewild. Haar mondhoeken krulde zich bij deze gedachten om in een vage glimlach, wat hield ze nog steeds van deze plek. De beste vrienden had ze hier gemaakt, de meest onmogelijke relaties tot een diepe band weten te krijgen, de liefde van haar leven ontmoet en ook weer kwijt geraakt. Laurens was een ander verhaal, en daar wilde ze nu niet aan denken. Ze was hier voor één persoon, maar voordat ze hem had willen ontmoeten had ze de oude vertrouwde plekken willen bezoeken. De bibliotheek die nu zo klein leek met wat ze had op de universiteit, het meer, het bos, de waterval en de klaslokalen. Hoewel ze twee jaar geleden was afgestudeerd van SSA, voelde ze zich oud toen ze tussen de hordes leerlingen heen liep. Met haar eenentwintig jaar kon ze nog door als stagiaire, dus niet veel mensen hadden het gek gevonden haar in de gangen te zien. Maar wat haar opviel was dat ze erg weinig tot geen gezichten meer herkende. Enkele leraren nog glimlachte in herkenning naar haar. Haar ijverige houding, leergierigheid en haast voorliefde voor leraren had haar bij vele leraren in het geheugen gegrift. Je vergat niet gauw iemand die altijd vooraan zat, haar hand bij elke vraag opstak en na de les altijd bleef hangen voor vragen en informatie. Ze sloeg haar grijsblauwe ogen op naar de hemel, genoot van de stilte buiten. Haar passen hadden haar naar de ruïnes gebracht, en ze glimlachte bij het nostalgische gehalte wat dit had. Hier was ze haar eerste dag begonnen, had ze Savador voor het eerst ontmoet en sindsdien had haar leven vele zijstraten genomen die ze nooit had kunnen verzinnen. Ze was ‘tante’, had de meest gevreesde man op SSA tot haar bloedeigen peetvader gemaakt, was in contact geweest met Legendarische Magicans en had haar geliefde schoolhoofd bijna verloren. Voor de muur was ze voor het eerst had gezeten bleef ze stil staan. Hij was kleiner dan in haar herinneringen, gruizeliger dan toen. Haar vingertoppen streelde langs het vergane steen, langs het mos en de wortels van de planten die zich een weg door het steen hadden gewerkt. Het enige verschil was dat Ené er niet bij was. Maar de nu enorme draak was op Puffoon gebleven, iets wat handiger en slimmer was geweest. Toen was de diepblauwe draak nog maar de grootte van een leguaan geweest. Nu was het een prachtig roofdier dat met een enkele slag van haar staart je ruggengraat kon breken en verbrijzelen. De wind speelde met haar blonde lokken, leek haar te verwelkomen en te omhelzen. Met een kinderlijke grijns zette ze haar handen tegen de muur, waarna haar voeten van de grond afkwam en ze soepeltjes omhoog werd getild door de lucht om haar heen. In de lucht draaide ze zich om, waarna ze zitten op de muur van vroeger neerkwam. Met haar handen naast haar benen keek ze vrolijk om zich heen. Een kinderlijke speelsheid borrelde vanuit haar buik omhoog, bracht een grijns op haar lippen en deed haar ogen opglinsteren. Met haar twee linkerhanden wist ze zich op haar voeten te werken. Leerlingen mochten zich tussen de muren van de ruïnes begeven, maar je erop bevinden was verboden. Dat had ze toen niet geweten, nu als de beste. En hoewel ze iemand was die zich altijd strikt aan de regels hield, ze wilde nog één keer dat gevoel van vroeger voelen. Niemand was er, leerlingen waren in hun lessen en Savador zou ze strakjes opzoeken. De man schreef ze vaker dan ze hem de afgelopen twee jaar had gezien. Enkel op speciale dagen zoals verjaardagen, feestdagen of uitjes met zijn kinderen kon ze weg van Puffoon en haar studie geschiedenis – haar nieuwe liefde in haar leven waar ze zich volledig op focuste. Het bleven twee verschillende planeten, dus zo makkelijk was het niet om de tijd te vinden hier heen te komen of naar Shadra te gaan. Alsof de lucht haar aanmoedigde dartelde deze vrolijk om haar heen, tilde haar haren op en deed haar shirt wapperen. Met de kinderlijke grijns en de kleur op haar wangen van de pret balanceerde ze heen en weer op de muur. Ze voelde zich weer zestien, jong, onwetend en uitbundig. Haar armen opzij uitgespreid, haar ogen gesloten en vertrouwend op haar instincten en magie bewoog ze zich over de kronkelende muur heen, achtervolgd door de wind en de bladeren die het optilde.

Neuriënd, begeleid door de wind die zachtjes mee zong in haar oren, zette ze de laatste passen met gesloten ogen op de muur. De zon stond hoog, glansde op haar dwarrelende lokken en gaf de blos op haar wangen nog meer kleur. Soms had je het nodig om vrij te zijn, je vrij te voelen. Het maakte niet uit hoe, wat je ervoor deed of in welke maten het naar boven kwam. Vrijheid was er in vele vormen, voor ieder mens en wezen zijn eigen. Dit was zo’n moment voor Ephony, het sloeg voor andere waarschijnlijk nergens op, maar voor haar bevatte deze paar seconden ontzettend veel. Haar ogen opende zich om twee velle, grijsblauwe kijkens voor het zonlicht toe te laten. Verbaasd staakte ze haar passen op de muur, in zuchtend protest van de wind die nog niet klaar was met het spelletje. Enkele stemmen hadden haar verbeterde gehoor bereikt, vaag als een murmeling in de verte. Voorzichtig liep ze verder naar het einde van de muur, de zon in haar rug waardoor zij wel het tafereel onder haar kon zien. Op het uiteinde van de muur stond ze stil, haar handen op haar rug ineen en haar bovenlichaam wat voorover gebogen. Doordat de zon over haar schouder langs haar heen scheen gaf ze het vertrokken gezicht groot gelijk. De velle lentezon midden in je ogen terwijl je opkeek was nou nooit geheel prettig. Zeker niet voor een Shadraan. Ze had niet gedacht hem zo gauw al te zien, en ergens voelde ze een lichte teleurstelling dat haar verassing nu een beetje in de soep was gelopen. De brede lach spleet haar gezicht haast in twee, terwijl ze verder naar voren boog, de zon zo blokkeerde en haar gezicht dichter bij die van Savador begaf. ‘SAFKE,’ tetterde ze overblij, niet beseffend dat hun gezichten nu wat dichter bij elkaar waren en hij haar ook op gewone toon luid en duidelijk had gehoord. Het borrelende enthousiasme die haar karakter defineerde kwam ook nu in een ontploffing van vrolijkheid naar boven bij het zien van het norse gezicht. Hoewel ze nu richting de 21 liep, was haar klungelige vrolijkheid nog steeds niet uit haar verdwenen. Met een dwarrelende daling van de muur sprong ze haar oude schoolhoofd om de hals, kwam hierdoor ook op haar knieën te zitten. Na een dikke knuffel – of hij haar nou herkend had of niet – nam ze wat afstand van hem. Pas nu bekeken haar ogen zijn gezicht. ‘He.. je hebt een baard,’ kwam het er droogjes uitgezet, alsof hij de stijl van de Vikingen had overgenomen als baardgroei. 'En je bent kaal,' propte ze er nog even onnadenkend achteraan. Elwin was blijkbaar klaar met plassen, want kwam met zijn eigen enthousiasme – en zijn broek nog op zijn hielen – naar haar toe gewaggeld. Armpjes gespreid, lach op zijn gezicht en het wiebelende evenwicht wat je kreeg als je met je broek op je hielen door het huis liep, op zoek naar een nieuwe wc-rol. ‘Dag lieverd,’ begroette ze het jongetje, ving hem in haar armen op voordat hij zijn evenwicht verloor en hielp hem lachend in de omhelzing met zijn broek optrekken. Ook van Asema kreeg ze een wat afstandelijkere maar toch lieve knuffel. ‘Wat fijn om jullie weer te zien,’ snufte ze een beetje emotioneel terwijl ze het jongetje op haar schoot in een wurgende omhelzing hield. Pas toen hij gierend probeerde los te worstelen liet ze hem lachend los. ‘Hoe is het met mijn brompot,’ richtte ze haar vrolijke lach op Savador. Hoewel ze geen meisje van 18 meer was, voelde ze zich nog steeds een hulpeloze tiener bij het zien van Savador kenmerkende blikken. Gelukkig kreeg ze die nog amper, hoewel ze hem wel al zo voor zich zag als ze weer eens in een van haar brieven een leuke foto van hun drieën vroeg. ‘Nog steeds eerstejaars met een zwaard aan het onthoofden?’ grijnsde ze naar hem, onschuldig verwijzen naar hun eigen geschiedenis.

Met Elwin nog met spartelende armpjes op haar schoot keek ze Savador aan. Haar ogen waren wat versmald bij zijn antwoord, even ontwijkend en nietszeggend als altijd. Soms was het een beetje vermoeiend hoe diep je bij hem moest graven voordat de werkelijkheid naar boven kwam, maar ach. Niet iedereen was een open boek. ‘Het gaat nooit z’n gangetje bij jou,’ sprak ze hem haast streng teken, maar ging er op dit moment niet verder op in. Ze had nog genoeg tijd om alle verhalen uit hem te trekken. In ieder geval de meeste, zodat ze hopelijk weer met een gerust hart terug naar Puffoon kon vertrekken. Toch schudden ze lachtent haar hoofd bij zijn haast triomfantelijke reactie, alsof hij er nog steeds trots op was dat hij dat kon doen en nog steeds deed. Haar heldere ogen schoten haast gelijk naar beneden bij het stemmetje van Elwin dat nu duidelijk ook zijn zegje in het gesprek wilde doen. Met gebaste verbazing – iets te overdreven, aangezien Ephony haar goedbedoelde toneelkunsten altijd bagger slecht waren geweest – draaide ze haar oor naar hem toe. ‘Wat goed! Zijn jullie al zo oud?’ enthousiast keek ze de tweeling aan, duidelijk trots dat de kinderen zelf er ook enthousiast over waren om voor het eerst echt naar school te gaan. Natuurlijk wist ze dit al. Ook al was ze er niet meer elke dag om ze te zien, te spreken of te helpen met de stifttekening zodat de houten tafel niet ook onder gekleurd werd, hield ze alles van de kinderen bij. Alles wat Savador vertelde werd in haar geheugen opgeslagen. En aangezien ze de eerste jaren van de kinderen nog had meegemaakt, wist ze wanneer ze hun eerste stapjes hadden gezet, hun eerste woordjes hadden gebrabbeld en hun eerste tandjes waren doorgekomen – nier perse in die volgorde. Wat ongemakkelijk schoot ze in de lach om Elwins antwoord op zijn vaders vraag. ‘En natuurlijk om lekker te knutselen, vriendjes te maken, buiten te spelen, te leren lezen en schrijven. En nog véél slimmer te worden!’ bracht ze het wat kinderlijkere en zachtere beeld van de eerste paar schooljaren ook even naar boven, waarna ze een zuinig mondje naar Savador toestak voor het gedril dat hij zijn kinderen altijd liet ondernemen. Netjes en discipline, als ze even niet oplette vergat Savador zijn kinderen strakjes nog kind te laten zijn. Met Elwin nog in haar armen strekte ze haar benen en ging ze weer staan. Gelukkig was het jongetje niet zo zwaar, waardoor ze haar vrije hand nog liefelijk op het bolletje van Asema kon laten liggen die nog naast haar stond. Met een moederlijke glimlach naar het jonge meisje beantwoorde ze Savador. ‘Absoluut. Ik ben nu bezig met de laatste delen van mijn eigen onderzoek “De geschiedenis achter de vleugels – dier en mens”. Of naja, het moet in die richting gaan zegmaar. En ze hebben een hemelse opleiding, die ik tijdens mijn onderzoek gevonden heb. Het is specifiek gericht op vleugels, beginnend bij dieren op alle planeten en daaruit doorgaand naar de mensen en menselijke wezens met vleugels waar ze vanaf weten,’ brabbelde ze in een hoog en enthousiast tempo. ‘Oh, en ik had laatst een lek in de badkamer,’ bromde ze, haar gezicht vertrokken toen ze weer aan het incident dacht. Zodra ze was gaan studeren had ze haar ouders overgehaald haar eigen plekje te geven. Na het pijnlijke afscheid van Laurens, waarin haar ouders ook een grote rol in hadden gespeeld wilde ze thuis weg. Een frisse start, geheel op zichzelf zonder iemand om zich heen waar ze verantwoording aan af moest leggen. Nu woonde ze aan de rand van de grote stad waar haar universiteit stond, met een auto-ritje afstand op Ené, die ze had ondergebracht in een enorm bospark waar de nu grote draak vrij rond kon bewegen. Enkel het jagen was af en toe een probleem, maar telkens wisten Ephony en haar diepblauwe draak zich weer uit de problemen met de gemeente te werken. ‘En de loodgieter zou eerst komen, maar werd toen ziek en toen duurde het weer eeuwig voordat ik normaal kon douche,’ de gefronste wenkbrauwen brachten haar gezicht in een chagrijnige stand. Dagen had ze zich bij haar onderburen moeten verschuldigen om af en toe gebruik te maken van hun douche. Gelukkig was het al wat oudere stel erg aardig, en de andere dagen bracht ze maar een beroep op de primitieve wijzen van vroeger. Als ze het toen al zo konden, zou zij het zeker nu ook nog kunnen. ‘Hoe gaat het met de heks?’ vroeg ze zonder enige voorzichtigheid, doelend op Uda. Ephony had een hekel aan weinig tot eigenlijk geen mensen, maar dit mens kwam er toch al heel gauw bij in de buurt. ‘Is haar haakneus al op komen spelen, of enkel de bezem?’ met een onschuldig gezicht keek ze op naar Savador, liefelijk als de onschuld zelf. Benieuwd naar wat de vrouw nu allemaal weer had uitgespookt met die kronkels in dat brein van haar.