Knock-Knock~ [Safje]

Met een vriendelijke glimlach verliet Elveria het lokaal, ze deed haar muts op en knipoogde naar de leraar, die haar snuivend en minachtend na zat te kijken. Ze had het weer voor elkaar, ze was er al weer uit gestuurd. Misschien had ze haar record verbroken, het was tenslotte pas de tweede les in de ochtend en de zon klom nu langzaam omhoog. Ze had weer eens een te grote mond gehad, dacht dat ze het beter wist, ging in discussie en belande op de gang. En alles was met een grijns gebeurd. Voor Elveria was het normaal, ondanks dat ze verandert was, ze had langer haar, kleedde zich iets vrouwelijker enzovoort, hield haar brutale karakter stand. Ze was ingetoomt, maar toch. Ze hield ervan leraren op de huid te zitten, ze te irriteren, dat zou nooit weggaan.
Maar nu, ze was weer de klas ingeroepen en ze had in de deuropening gestaan. Met een grijns had ze geklaagd over het lange wachten op de gang en was weer een discussie gestart. De leraar was vreselijk klaar met haar en had haar nu dus naar Savador gestuurd. Jeej, twee punten erbij. Tien minuten op de gang, twee minuten discussie en dan drie minuten om naar zijn kantoor te lopen. Dat kwam uit op vijftien minuten. Jammer, geen record. Ze haalde haar Ipod tevoorschijn en noteerde de tijd bij haar notities. De koploper was acht minuten maar dat was in de middag gebeurd. ze zette de tijd van nu eronder omdat het in de ochtend was. En ze was er nog nooit 's ochtends uit gestuurd omdat ze dan meestal lag te slapen.
Ze kwam de al welbekende gang in en de grijns werd breder. Zou hij blij zijn om haar te zien? Dacht het niet. Ze was al zeker een maand niet meer bij hem geweest, misschien meer en hij zou het als een vooruitgang zien, maar zijn hoop zou nu wel naar beneden zakken als hij haar zag.
Haar lange haar, dat nu ongeveer tot haar schouderbladen kwam, zat in een losse staart, ze had een zwart hoedje op met witte streepjes en een witte band, een rood-zwart geruite skinny jeans, een wit t-shirt met de band Papa Roach erop en daarover een zwart giletje. Jongensachtig zou hij het vinden, maar zij voelde zich er goed bij.
Ze bleef staan voor de deur en met haar linkerhand, klopte ze op de deur. Ze gaf Savador genoeg tijd om 'binnen' te zeggen en deed rustig de deur open. Met een brede glimlach stond ze in de deuropening.
'Ik dacht, het wordt eens tijd.' Zei Elveria vriendelijk. Ze sloot rustig de deur en ging zitten op de stoel voor zijn bureau, alsof ze de hele methode al kende,en die wist ze ook, zei ze al meteen de reden dat ze eruit was gestuurd. 'Ik ging in discussie met een leraar, had een grote mond, werd op de gang gezet, weer naar binnen, nog een discussie en toen werd ik naar u gestuurd.' Somde ze op met behulp van haar vingers.
'Lang geleden niet?' Duidend op de lange tijd dat ze hier niet was geweest. Ze keek rond, het kantoor zag er nog steeds hetzelfde uit, misschien hier en daar wat veranderingen maar die vielen haar niet op.

[Sorry voor de laatheid D:]

H_{et was een dag zoals alle andere, zoals hij iets voorovergebogen achter zijn bureau zat met een halfvol glas wijn op de hoek van het tafelblad, een leesbril op het puntje van zijn neus droeg en allerlei papierwerk aan het doorkijken was. Geen bekommering om de mensen die hem mogelijk konden storen, of het geroep van luidruchtige leerlingen door het open raam die zijn vertrek vulde. Toch was er iets aan deze dag dat het anders dan alle andere dagen maakte. Het buitenterrein rustte niet langer meer onder een laken van wit zover het oog reikte, tot aan de rand van de donkere wouden even verderop, en er heerste ook niet langer meer de vredige stilte die je altijd kon merken bij het vallen van sneeuw. De eerste vogels die zich weer hadden laten zien floten weer en het werd geleidelijk aan warmer. Vreselijk, het einde van de winter en de komst van één van de hatelijkste seizoenen, vol leven en bloei en warmte. Jasloze gillende leerlingen over het buitenterrein, de brandende zon op je hoofd en open ramen tijdens de rumoerige lessen. Hij keek er niet graag naar uit, allerminst. Net zoals hij er niet graag naar uitkeek om de gast binnen te laten die op de deur klopte en daarmee zijn rust verstoorde. Zonder de moeite te doen om zijn leesbril af te zetten keek hij op, gaf zijn welbekende toestemming om binnen te mogen treden en blikte over de rand van zijn bril naar de deur toen deze niet veel later openzwaaide. Het meisje dat zich verhulde stond met een brede glimlach in de deuropening. Langer zwart haar, alternatieve kledingswijze, vriendelijkheid die te kort werd gedaan door de opstandige blik die hij in haar ogen kon zien schuilen. Elveria Ankes Down. Wat een totale overweldiging. Not.
'Ik dacht, het wordt eens tijd.' Roerloos en chagrijnig keek Savador toe hoe het kind het zich zelf al gemakkelijk trachtte te maken door plaats te nemen op een stoel voor hem. Hoedjes, zoals de zijne op de plank van zijn kledingkast? Giletjes, zoals hij ze netjes georderd in zijn garderobe had hangen? Sinds wanneer was het aan de vrouw om mannendracht te dragen? Voor hij er iets over kon klagen begon het kind waar hij lang geleden mee had afgesproken dat verbetering haar zoveel meer goed zou doen efficiënt was haar tirades voor de dag vandaag op te sommen. Alsof hij haar nu een stoere bikkel moest vinden, typisch rolgedrag weer. 'Lang geleden niet?' De achteloze vraag werd hem gesteld op een toon alsof alles wel was, ze de laatste periode dikke punten had weten binnen te slepen en haar leven eindelijk op rolletjes had gekregen, zoals afgesproken. Maar dat had ze niet, en dus kon er geen enkel glimlachje af van zijn kant maar bleef hij haar in de plaats daarvan enkel streng over de rand van zijn bril aanstaren. Seriously? Moest hij zijn taak weer van voor af aan gaan doen? Zich in het zweet werken voor haar? God blind me, het zou ook te mooi zijn geweest om waar te mogen zijn. De Hoofdmeester liet een kleine ademteug horen die tussen zijn smalle lippen door ontsnapte terwijl hij langzaam van zijn stoel overeind kwam en Elveria om het bureau heen naderde. In een enkele beweging wipte hij het hoedje van haar kruin en legde deze vervolgens neer op haar schoot.
'Als je al besluit je genderbender in je eens zo verbeterde voorkomen te mengen, houd je je ook aan de bijhorende voorschriften.
Hoed op schoot binnenshuis,' sprak hij kalmpjes terwijl hij emotieloos op haar neerkeek, niet bereid zich toe te geven aan haar brutaliteit. 'Drieste achteruitgang, Down, zeer driest. Ik had beter verwacht als het al mocht gebeuren dat je je weer eens zou laten zien. Maar nee, laat ik maar niet naar het advies luisteren en als jongensachtige alternatieveling terugkomen, want dat helpt me zeker om nieuwe wegen naar mijn toekomst te openen. Spijtig - ik wens je er veel succes mee.' Toen ging hij weer zitten. Voorovergebogen, zijn blik net als voorheen weer gefixeerd op de brieven voor zijn neus die hij door de glazen van zijn bril bestudeerde alsof Elveria er al niet eens meer zat.}

Savador liet een korte zucht horen, blijkbaar had ze hem nu al op de zenuwen gewerkt. Het verbaasde haar niets, dat gebeurde toch altijd. Als hij maar een blik op haar wierp zou de moed hem al in de schoenen zinken, zo gingen haar gedachten. Hij liep sloom om haar heen en wipte haar hoedje af. Grommend schoten haar handen nog naar haar hoofd om hem op te vangen maar hij had hem al in haar schoot gelegd. Ze keek hem voor een moment verontwaardigd aan, maar de glimlach kwam al weer snel terug. De lol zat er voor haar nog steeds in, maar voor Savador was het al meteen over toen hij haar in de deuropening zag staan. 'Als je al besluit je genderbender in je eens zo verbeterde voorkomen te mengen, houd je je ook aan de bijhorende voorschriften. Hoed op schoot binnenshuis,' Blijkbaar was hij geen steek verandert, nog steeds emotieloos, zinnen die dropen van het sarcasme, god dat was jammer. Ze had wel meer van hem verwacht. Misschien had ze een weddenschap moeten afleggen, wie het eerste zou veranderen qua karakter. Dat zou voor haar best lachen zijn geweest. 'Drieste achteruitgang, Down, zeer driest. Ik had beter verwacht als het al mocht gebeuren dat je je weer eens zou laten zien. Maar nee, laat ik maar niet naar het advies luisteren en als jongensachtige alternatieveling terugkomen, want dat helpt me zeker om nieuwe wegen naar mijn toekomst te openen. Spijtig - ik wens je er veel succes mee.' Ze grijnsde en keek hoe Savador haar compleet negeerde en weer verder ging met zijn werk. Ze liet zich niet zo snel en makkelijk van zich afbijten. Ze legde haar armen over elkaar op zijn bureau en legde haar kin erop. Zo sloeg ze hem een tijdje gade en begon toen te spreken. 'Hoe zou U het vinden als er nog een Down hier naartoe komt?' Vroeg ze opgewekt. Haar ogen blonken. Ze vertelde geen leugens, het was waar. Haar zusje kwam naar Starshine. Ze zouden een hele hoop lol gaan beleven, Savador nog meer gaan irriteren. Het zou geweldig worden. Als er tenminste niets was gebeurd tussen haar vader en haar zus. Dat hoopte ze het meest. Ze zei niets meer en was zo beleefd om op zijn antwoord te wachten.

[Sorry voor de kortheid ><]

O_{ch, kennelijk kon ze haar lol niet op, zeg. Hé, ik heb het voor mezelf verpest in de les - laat ik het eens afmaken door vandaag ook die stijve Saf te pesten. Als hij al niet te bezopen is om de deur voor me te openen. Leuk hoor. Juist omdat hij zo stijfjes en sarcastisch was, op iedereen neerkeek met een blik die je vroeg wat je in godsnaam aan het doen was en die je vertelde dat je je als de wiedeweerga nuttig moest maken (ook al stond je hem alleen maar aan te gapen), vond de jeugd er blijkbaar de lol in om hem op stang te jagen. Want als ze hem uiteindelijk boos hadden gekregen hadden ze niet alleen de poppen aan het dansen, ze vonden er blijkbaar ook hun broodnodige kick in. Andere snotpubers hingen het pyromaantje uit of onderwierpen zich aan winkeldief-amateurtje. Op Starshine Academy was het Hoofdmeestertje pesten, en vervolgens kijken hoe ver je bij hem kon gaan. Driestig. Zo humoristisch vond hij het allemaal niet. Of ze hem nu stiekem achter zijn rug uitlachten om zijn ontploffingsbuien of hem toelachten om zijn onbeschroomde acties die inderdaad best grappig konden zijn als hij bijvoorbeeld zonder pardon een bordwisser naar iemands hoofd smeet die zijn mond niet kon houden om vervolgens verder met zijn les te gaan alsof er niets was gebeurd - hij wist het niet en het kon hem ook niet schelen. Er werd gewoon serieus gedaan als hij voor ze stond. Jammer dat Down zich dit nog niet gewend had gemaakt, het naïeve ding. Ze liet een verontwaardigd gegrom horen toen hij het hoedje van haar hoofd wipte. Poeh, al ontblootte ze haar tanden erbij als één of andere moordlustige rabiëshond. Dat maakte hem niet bang hoor.
Hier, gebeurde het weer. Zijn actie om haar straal te negeren en op zijn dooie gemak verder te gaan waar hij mee bezig was werd blijkbaar grappig gevonden. Het irriteerde hem dat hij niet serieus genomen werd, maar daar was geen blijk aan aan zijn strakke gezicht. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe Down zo brutaal was om haar armen op zijn bureau te leggen en er lapzwansig op te leunen. Veel te lang bleef het kind hem zo aangapen, misschien weer zo'n vruchteloze poging om hem uit te dagen. Savador bleef haar compleet negeren en ging kalmpjes verder met het gerotzooi tussen zijn brieven. Alsof er niets aan de hand was hield hij zich zo af en toe één van de enveloppen voor, hield het van een afstandje om over de rand van zijn bril het afschrift te lezen en ging toen verder met zijn geritsel. Al viel het niet te ontkennen dat er langzamerhand toch een piepklein fronsje uit ergernis tussen zijn wenkbrauwen verscheen. Hij hield niet van pubers. Hij hield niet van gestaar. En waar hij al helemaal niet van hield was van starende pubers.
'Hoe zou U het vinden als er nog een Down hier naartoe komt?' kirde het strontvervelende kind toen als een zeurderige valse kip. Weg rust. Hij hief zijn hoofd uiteindelijk wat, draaide deze een paar luttele kleine centimeters naar rechts alsof hij vond dat ze een rechte blik van hem niet waardig was om haar allereerst door de glazen van zijn leesbril aan te staren, en boog zijn hoofd weer om haar nu over de rand ervan even onderzoekend aan te kijken. Alsof hij zag dat ze er nu pas zat. Pas seconden later bewogen zijn smalle lippen uiteindelijk van elkaar af met een zachte ademteug, een teken dat aangaf dat hij op het punt stond te spreken. 'Dan laat ik massaal gratis doses anti-depressiva aan je leerkrachten uitdelen op de ziekenzaal,' luidde zijn, hoe kon het ook anders, onbekommerde kalme antwoord dat droop van het sarcasme. Hij had zich weer op de brieven in zijn hand gericht, maar zijn ietwat wantrouwige blik vond na enige tijd de hare weer. 'Hoezo?' Het klonk er kalmpjes achteraan, maar hij kon al aan zien komen dat het antwoord dat hij erop zou krijgen aan de hand van het krampachtige voorgevoel in zijn borst hem niet bepaald een gat in de lucht zou laten springen.}

Ze grijnsde en wachtte leuk op zijn reactie. Elveria had soms momenten dat ze verschrikkelijk veel geduld had en dat was nu ook. Ze had altijd geduld als het om grappen ging die door haar gemaakt werden. Ze had alle tijd van de wereld, ze zou hier voorlopig toch nog wel even zitten. Hij draaide zijn hoofd ietwat naar rechts en Elveria volgde zijn blik. Hij keek niet naar iets specefieks, of er was gewoon iets wat zij niet zag. In ieder geval keek hij haar niet aan. Onbeleefde vlerk. En dan noemde hij zich een welgemanierde man, spotte ze in haar hoofd. Maar ze hield wijselijk haar mond en liet Savador rustig nadenken over zijn sarcastische antwoord. Ah, hij had zijn manieren teruggevonden, hij keek haar aan alsof ze net nieuw was, alsof ze hier nog nooit gezeten had, nog nooit van haar had gehoord. Haar grijns sierde nog steeds haar gezicht. 'Dan laat ik massaal gratis doses anti-depressiva aan je leerkrachten uitdelen op de ziekenzaal,' Dat was het. Het antwoord dat van sarcasme droop. Van binnen klapte ze. Well, done. Hij negeerde haar weer als net en ging verder met zijn brieven. Nou, wat een prachtig antwoord, hij verdiende de Nobelprijs galmde het in Elveria's hoofd. Meer desondanks moest ze toch even kort lachen. Maar ze wist dat hij nieuwsgierig was. Hij keek haar wantrouwig aan, en haar grijns werd breder. 'Hoezo?' Ah, daar had ze het antwoord wat ze wilde hebben. Ze had hem beet. Ze boog zich iets naar voren. 'Ik hoop dat u mijn zusje een warm welkom geeft Master, ze is gevoeliger dan ik.' Grijnsde ze. Elveria ging weer normaal zitten zoals het moest op een stoel en peilde zijn reactie. Die liet duidelijk nog van zich afweten. 'Bent u daar niet blij mee? Ik zal er voor zorgen dat ze niet zo lastig is als mij hoor,' Ze knipoogde als grapje en waarschijnlijk was hij daar niet op gesteld.

[Because Saf is Saffig en ik een heel slecht antwoord heb ;_;]

H_{et was wel duidelijk dat ze hier niet gekomen was met de intentie om hem in te lichten over haar zonden van vandaag. Nee hoor - dat was slechts om weer een reden te hebben om op zijn kantoor te kunnen komen, hem weer een potje te pesten. Laf kind. Maar als mevrouwtje problemen had en er zelf een keer niet uitkwam was het janken en grienen en tableflippen. Hij had al vrij veel voor haar gedaan, zijn nek voor haar uitgestoken om haar het juiste advies te geven. Als dat niet geaccepteerd werd dan zag hij niet langer meer voor ogen om moeite voor haar te blijven doen. Jammer maar helaas. Graag of niet. Als ze het zo wilde spelen; zo zij het.
Ondanks dat hij alles wat ze deed uit zijn ooghoeken kon opmerken, negeerde hij haar straal. Inclusief die walgelijke brede grijns op dat smoelwerk van haar, het kenmerk van iedere zelfverzekerde puber die van binnen eigenlijk helemaal niet zo zelfverzekerd was als hij of zij liet blijken. Dat moest flink gevonden worden, zoals ze er indruk mee probeerden te maken - en dat was precies de reden waarom het verstandiger was om zoiets te negeren.
Hij wist niet hoe of waarom, maar kennelijk was hij weer 'grappig' bezig, of het kind vond het gewoon nodig om daar dom te gaan zitten lachen om zijn doodserieuze antwoord. Ongetwijfeld om al net zo spottend over proberen te komen. Tevergeefse poging, al zei hij het zelf. Net zoals voorheen negeerde hij de lachgeluidjes die hem nog het meeste aan een kakelende kip deden denken en richtte zich alweer ongeïnteresseerd op zijn brieven. Zelfs zijn 'hoezo' klonk niet al te verschillig in de oren, al schoot zijn blik over zijn brillenglazen wel een kort moment haar richting uit. Het geval boog zich naar voren wat hem ertoe aan deed zetten om als vanzelf naar achteren te leunen. Hij wilde haar en haar donkere jongensachtige alternatieve aura niet in zijn buurt hebben. Dat deed hij echter niet al te opvallend, zodat het nauwelijks zichtbaar was. Pubers en hun fases ook. De ene dag waren ze 'gothic', de andere dag 'hipster' en wist hij veel in wat voor onnozele categorieën ze zich allemaal nog meer onderscheidden.
'Ik hoop dat u mijn zusje een warm welkom geeft Master, ze is gevoeliger dan ik,' werd hem toegegrijnsd alsof dat het einde van de wereld voor hem zou moeten betekenen. 'Bent u daar niet blij mee? Ik zal er voor zorgen dat ze niet zo lastig is als mij hoor.' Goh, nou. En wat verwachtte ze nu werkelijk dat het met hem zou doen? Een hartverzakking bezorgen? Dat hij hier met zijn handen naar de plek van zijn hart zou klauwen en spontaan van zijn stoel zou glijden, schuimbekkend en in shock? Pech voor haar. Alles wat ze van zijn kant kreeg was een onverschillige norse blik, en vrijwel meteen ging hij daarna gewoon weer verder met waar hij mee bezig was. Boeiend. Als zij een spelletje met hem wilde spelen, wie was hij dan om het aanbod af te staan? Hij zou meespelen en hij zou winnen. Zoals ieder spelletje dat men met hem trachtte te spelen.
'Werkelijk,' kwam er niet bepaald op een vragende of verbaasde toon uit terwijl hij de enveloppen in zijn hand ordende. Zijn blik was daarbij niet eens op Elveria gericht, maar op de afschriften op de enveloppen van het stapeltje dat hij doorkeek. 'Als ze echt zo gevoeliger is dan jij, je er persoonlijk voor zal zorgen dat ze niet zo'n incompetente dwaas als jij wordt - dan neem ik aan dat ze geheel een tegenpool van jouw mislukte aard is. Wat betekent -' Hij kapte zijn handeling even af om haar een enkele kalme blik toe te werpen.
'Een nieuwe manier om mezelf het plezier te gunnen. Ik zou je bijna willen bedanken.' En alsof hij geen enkele schaamte voelde om daar zo openlijk over te spreken ging hij zo kalm als stil water verder met zijn stapeltje, niet bepaald meer geïnteresseerd in Elveria. Als ze hem zo graag onder de huid wenste te zitten kon ze het drie keer zo hard van zijn kant terugkrijgen.}

[ Welnee, ik kon er wel iets mee ]

Aandachtig en gretig luisterde ze naar zijn woorden. Wat zou hij zeggen? Zou hij blij of kwaad of teleurgesteld zijn? Haar ogen twinkelden. Ze hoopte zo dat ze hem nu te pakken had. Maar nee, weer niet geslaagd. Teleurgesteld plofte ze weer met haar rug tegen de rugleuning van de stoel aan. Volgende keer beter dan maar? Hij negeerde haar weer volkomen en het was een lange tijd stil tussen de twee. Savador was bezig met zijn brieven en wat-dan-ook en Elveria zat met haar gedachten. De laatste keer dat ze Sella had gezien was het een onzeker, jong prulletje. Kwetsbaar. maar toch speelde die ene gedachte in haar hoofd. Wat als Sella verandert was? Misschien was ze nog hetzelfde, maar had ze net als Elveria een muur van ijs om zich heen gebouwd. Sella was altijd al zo'n copycat geweest, maar op een goede manier. Elveria had het gedaan om zichzelf te beschermen, maar Sella had dat haast niet nodig. Of was er dan toch iets verandert? Ze zuchtte en luisterde naar het gekras van haar mentors pen. Uiteindelijk nam ze toch de moed en zette ze haar masker af. 'Master,' Begon ze weifelend. 'Ik wil u alleen vertellen dat..Sella nou eenmaal niet zo is als mij. Ze is kwetsbaar en gevoelig, en zij ondergaat hetzelfde lot als mij.' Sprak Elveria, ze was doodserieus en haar stem klonk zachter als normaal. haar vingers speelde met een rafelig randje van haar hoed. 'En het spijt me dat ik eruit ben gestuurd maar..Ik dacht dat U me niet zou binnenlaten als ik zomaar zou aankloppen.' Ze grijnsde flauwtjes en richtte toen haar ogen weer op haar hoed. De verlegen Elveria, die zag je niet vaak.