time to handle things.

Met een rechte rug liep de jongeman door de school. De houding van iemand die vanaf zijn jeugd al met boeken op zijn hoofd heeft rond gelopen. Een tijdverdrijf dat, zonder toeval, ook een deel was geweest van deze jongen zijn jeugd. Hij straalde een bepaalde trots uit van iemand die altijd in de hoogste klasse van de maatschappij had geleefd. Een masker dat de jonge 'heer' met grote zekerheid droeg. Vandaag droeg hij een donkergekleurde spijkerbroek die nauw om zijn benen zat met een wit, strak, shirt met een zwart gilet er over heen. Zijn haren krulden in zijn nek en enkele plukken vielen nonchalant langs zijn gezicht. Met dit uiterlijk paste de rol van arrogante, rijkelui-jongen hem ook als een op maat gemaakt kostuum. Hij bevond zich al een week op deze school en nog altijd waren er geen vragen over zijn afkomst gekomen. Precies zoals de jongen het wilde. Maar daar kon nu verandering in komen. Ongewild verstevigde de greep op de map die hij in zijn hand hield. De jeugdzorg had gebeld. Of de hoofdmeester al ingelicht was over zijn situatie. Eigenlijk had de jongen gehoopt dat het tussen de vingers door zou slippen. Dat hij niemand zou hoeven te vertellen over zijn thuissituatie. Stom natuurlijk. Het zou voor jeugdzorg ook niet de eerste keer zijn dat ze met types als hem te maken hadden. Ze wisten wel beter. Dus hij zou vandaag nog de hoofdmeester moeten spreken of ze zouden zelf actie ondernemen. En dat laatste zou vanzelfsprekend een bron van schaamte betekenen. Dus dan moest ie het maar zelf doen. De map met papieren voelde zwaar aan in zijn hand. Dit kon het einde van alles betekenen. Een geheim werkte alleen als er ook maar één iemand er van wist. Een geheim tussen twee personen was alleen mogelijk als één van de twee dood was en de hoofdmeester van kant maken zou de jeugdzorg ook niet al te blij mee zijn, ging de bleke jongeman vanuit. Het probleem was alleen dat mensen altijd praatten en als informatie bij de leraren terecht kwam, kon het ook gemakkelijk doorspelen naar de leerlingen. Geen ideaal scenario.

De jongen bleef stil staan in de deuropening van de ruimte voor het kantoor. Zijn gifgroene ogen gleden langs de enkele stoelen die er stonden en vielen op een meisje dat chagrijnig voor zich uit keek. Haar armen waren koppig over elkaar geslagen, haar lippen waren boos op elkaar geperst. Uit de les gestuurd. Ongetwijfeld. Onbewust rolde de jongen met zijn ogen. Hij zag het nut van rebellie tijdens de les niet in. Je kwam er niet ver mee. Of je kwam in ieder geval verder met subtiele manipulatie. En dat was nu net waar deze jongeman goed in was, zelfs bij leraren, en hij ging er vanuit dat het bij deze hoofdmeester niet anders zou zijn. De verhalen die hij al van hem had gehoord waren weliswaar indrukwekkend, maar het waren maar verhalen. Iedereen kon verhalen de wereld in helpen.

Isei werd uit zijn gedachten gehaald doordat de deur van het lokaal open ging en er een jongen van zijn leeftijd naar buiten liep. Het meisje dat eerst zo nors met der armen over elkaar had gezeten stond nu op en dat was het teken voor Isei dat hij ook in beweging moest komen. Zijn pas was snel en binnen enkele ademhalingen was hij bij het meisje belandt. Met een charmante glimlach pakte hij haar handen vast. Het spijt me dat ik deze schoonheid haar dag verder moet verstoren, je hebt het kennelijk al niet al te makkelijk, maar ik heb een afspraak met de hoofdmeester en zou dus nu naar binnen moeten. De toon in zijn woorden was zoet gecombineerd met een verleidelijke duisternis, de jongeman wist hoe hij types als dit naar zijn hand moest zetten. Vluchtig drukte hij een kus op de rug van haar hand en keek vervolgens tevreden naar haar verwarde gezicht. Geen zorgen ik zal het niet lang maken. En hij liep door. Makkelijk zat. Hij had helemaal geen afspraak, maar hij had ook geen zin om te wachten totdat hij aan de buurt was. Nee, dank je.

De deur stond nog op een kier, maar de jongeman klopte toch nog voordat hij naar binnen stapte. Goedemiddag, meneer de hoofdmeester. Hoewel het zijn bedoeling was geweest om zijn toon hetzelfde te houden als tegen het meisje, klonk er op de achtergrond van de woorden een zachte spot door. Ik hoop dat ik niet stoor, maar ik heb enkele dingen te bespreken. Zogenaamd als de onschuldige, vriendelijke leerling tilde hij met een kleine glimlach de map op om de redenen van zijn bezoek duidelijk te maken. Maar zijn ogen waren lang niet zo onschuldig, flikkerden met een bepaalde opwinding; klaar voor het spelletje dat de jongen op het punt stond om te spelen.

for Savador

Words; 822 || Mood; Severe || OOC Notes; xxx

» Voice