~10-10~

I feel like dancing tonight
I'm gonna party like it's my civil right
It doesn't matter where,
I don't care if people stare
Cause I feel like dancing tonight

Oh yeah, sure he felt like it! Maar Mitch moest zich inhouden. Hij was tenslotte de enige die de heerlijke, swingende muziek kon horen en wanneer hij als een randdebieltje midden op het plein ging lopen dansen, zou dat rare blikken werpen. Toch kon hij zich niet helemaal inhouden. Zijn schouders schudde hij met elke ritmisch gezette stap op en neer terwijl hij zijn ogen op de beste stukjes van het nummer genietend en inlevend dichtkneep. O ja, he sure was in a good mood. Dit was zijn eerste dag hier op de StarShine Academy en dat voelde perfect. Op deze school zou hij achter zijn magische talenten komen en bovendien een heleboel nieuwe, leuke mensen ontmoeten en met wat geluk, ook een heleboel knappe meisjes! De grijns op Mitch’s gezicht verbreedde nog een stuk meer bij die gedachte. Yah. Daar was hij wel aan toe. Hij had zijn maten tenslotte niet voor niets achtergelaten op Gren. Zij hadden hem bijna gedwongen om hier naartoe te gaan, dat was weliswaar waar, maar toch deed het pijn hen niet meer om zich heen te hebben. Jarenlang vormde ze samen een berengezellige straatbende van een stelletje gestoorde jongens. Toen hij wegging had zijn beste vriend, ‘Jumper’, hem zijn dierbaarste ‘schat’ gegeven; zijn muziekdoosje, want Ipod waardig was-ie niet, maar prachtig zeker wel. Of in ieder geval, door Mitch zijn ogen. Eigenlijk was het gewoon zwart, gemiddelde grootte en liet nog net zien welk liedje er werd afgespeeld, niets meer, maar had een onbetaalbare emotionele waarde. Swingend en zachtjes draaiend ‘liep’ Mitch door. Nu knipte hij ook met zijn vingers mee op de beat. De tijd hier zou ook zo geweldig worden. De muziek stroomde nog steeds door zijn oren en overlaadde hem met een positief gevoel. Zelfs zijn ouders hadden hem toestemming gegeven om hierheen te gaan. De brief aan ene master Savador moest genoeg zijn geweest en het bewijs dat hij hier was aangekomen was genoeg om zijn ouders volledig te overtuigen. Nu zou hij zijn tijd hier gaan doorbrengen. Wat een heerlijk vooruitzicht en tevens een hint dat zijn ouders hem al vergeven hadden, misschien? Nou ja, het lef om hen onder ogen te komen had hij nog niet. Die tijd zou, wellicht, nog wel komen, maar niet nu. Nu zou hij deze school wel eens omver gaan blazen met zijn coolheid! Hij klemde zijn handen iets steviger vast om zijn tas. Veel spullen zaten er niet in. Zoveel bezat hij ook niet. Alleen maar de broodnodige kleren, een stel dolken en revolvers en wat leuke dingentjes die hij van zijn andere vrienden had meegekregen. Verder hing er nog een akoestische gitaar in zijn hoes op Mitch zijn rug. Het ding banjerde mee op iedere stap, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Mitch had hem zelf in elkaar geknutseld en had, wetend wat voor roekeloos persoontje hij af en toe weleens was, het extra stevig gemaakt. No need to worry. Vrolijk, springerig en vol goede moed liep hij een wat meer beschaduwde plek tegemoet. Hij was tenslotte wel jarig. Zijn eerste dag als zestienjarige en daarmee ook de eerste dag dat hij officieel alcohol mocht drinken. Ghehe, alsof hij zich aan die regeltjes had gehouden. Alsof hij door Karma zelf gehoord was, schoot er plotseling een felle pijnscheut door zijn neus. Een onbepaalde kracht voor hem blokte zijn weg waar hij vol tegenaan gelopen was. Uit reflex kneep Mitch zijn ogen dicht en deed verdedigend een stapje naar achter. Helaas zag hij zo de uitstekende boomwortel niet en bleef zijn voet ervoor haken. Wankelend kon hij nog voor een seconde blijven staan, maar het tegenwicht van de gitaar op zijn rug maakte ook nog eens dat Mitch zijn evenwicht verloor en door angst bij de keel gegrepen viel hij achterover, recht op de grond. Een vlaag van angst schoot door zijn buik terwijl hij viel. ‘Oef!’ kreunde hij uit toen hij eenmaal op de grond neer was gekomen. Gepijnigd wreef hij door zijn piekerige, groene haar als het ware om de verwarring eruit te wrijven. Verbaasd en geschrokken keek hij op. Tegen wie of wat was hij opgelopen?

De grasvelden. Een heerlijke plek om een beetje rond te hangen. Langzaam liep Neneko over het zachte gras. Haar staart zwiepte rustig achter haar aan. De herfst kwam eraan, dat zeker. Maar nogsteeds was het lekker warm buiten. De wind zorgte ervoor dat haar bruine stijle haar wat naar achteren werd ggeblazen. De kleine pluimpjes op haar oren wuifden langzaam mee. Ze zat pas net een paar dagen op Starshine Academy. Het beviel haar wel. Het meisje stopte even, en keek naar de hemel. Op een of andere manier miste ze haar planeet Gren best wel.. De groen bossen, de rust.. Dat ze weg was van die school vond ze helemaal niet erg. Het was daar nogal saai. Nog nooit had Neneko echte vrienden gehad. Misschien ooit wel, maar meestal zwierf ze in haar eentje rond. Waardoor zou dat komen? Was ze dan zo anders dan de andere leerlingen? Alleen om die staart en oren? Hmpf. Het zal wel. Zoals gewoonlijk zocht de Wood Magican een rustig plekje op. Meestal onder dezelfde boom, een sierlijke eik met grote wortels. Haar kleine leren tasje bungelde langs haar zij. Het boek Evermore zat erin. Het was altijd zo heerlijk om je te kunnen verdiepen in een boek. Thehe, misschien was ze dan ook wel een beetje saai. Neneko grinnikte. De meeste mensen op SSA waren veel minder rustig. Tenminste, zo merkte ze het wel op. Haar scherpe ingestelde wolven oortjes draaide zich plotseling om. Zo te horen kwam er iemand een soort van dansend op haar af. Het was net te laat om weg te kunnen duiken. Met volle kracht botste er een jongen met groen piek haar tegen haar op. Neneko verloor heel even haar gewicht, en werd wat naar achteren geduwd. Gelukkig voor haar dat ze overeind bleef. De jongen integendeel niet. Hij stapte in reflex naar achteren, en struikelde ze op de grond. Een kreun kwam uit zijn longen. Hé, ze kende hem volgensmij wel, hij zat in de zelfde klas als haar. Ze herkende maar weinig leerlingen meestal. Dat was niet zo interessant. Haar staart hing een beetje slap naar beneden. 'Ehh, gaat het?' Vroeg ze zachtjes. Hij keek een beetje verbaasd en geschrokken. 'Hier, ik help je wel.' Neneko stak haar hand uit om hem overeind te helpen. De wind blies haar haren en staart nogmaals even van hun plek weg.

[Beetje korte post in vergelijking met die van jou xD]

‘Sorry, sorry,’ verontschuldigde hij zichzelf haastig, maar krampachtig. Verbaasd wreef Mitch nogmaals over zijn achterhoofd terwijl hij zijn ogen even dichtkneep tegen de bonkende hoofdpijn. Jeetje, tegen wie was hij eigenlijk opgelopen? Door spleetjes keek hij omhoog. Het eerste wat hij zag waren twee lange slanke benen die erop wezen dat hij een meisje omver had gelopen of nou ja, hij zichzelf omver had gelopen tegen een meisje. Oeh, dit was fout! Hoe kon hij zoiets nou maken? Mitch wilde verder omhoog kijken, maar werd afgeleid door iets wat achter de persoon voor hem aan wapperde. Was dat een staart? Hij knipperde twee keer met zijn ogen. Eerst dacht hij dat het een illusie was geweest, maar het zag er echt uit. Pluizig en lichtbruin. Was het wel een meisje? Mitch wreef door zijn ogen en steunde vervolgens op zijn armen om zichzelf iets omhoog te duwen. Hij wilde het vreemde figuur duidelijker aan kunnen kijken, maar de zon scheen zo fel dat hij het gezicht niet kon zien, maar twee dingen staken duidelijk af. Waren dat nou twee gepluimde oren? Ietwat overdonderd pakte hij de uitgestoken hand van het meisje of wat dan ook, aan en liet zichzelf overeind helpen. Toen hij haar zachte huid aanraakte wist hij bijna zeker dat hij toch wel met een menselijk wezen te maken had. Vertwijfeld knikte hij op haar vraag. ‘Ja hoor, het gaat al,’ mompelde Mitch terwijl hij zijn ogen verontschuldigend neersloeg toen het tot hem doordrong dat hij haar misschien wat vervelend had lopen aanstaren. ‘Ik ehhh,’ begon hij om zichzelf uit te leggen, maar besloot dat dat het waarschijnlijk alleen maar erger zou maken, zoals het dat altijd deed. ‘Eh, sorry voor eehh..’ Mitch stopte met waar hij mee bezig was. Het meisje leidde hem te zwaar af. Ze was ook zo mooi. Ook al had ze die vreemde dierenoren en vossenstaart. Snel schudde hij zijn hoofd. Daar moest hij mee op houden. Hij had ook al zo lang niet meer met een meisje gepraat en de laatste keer was het al zo slecht afgelopen toen hij zich probeerde te verstoppen voor een boze marktkoopman en toen per ongeluk de verkeerde ruimte in liep waar het wassende meisje zich bevond. Oei, dat was een pijnlijke ervaring geweest, maar desalniettemin had het zo zijn charmes gehad.. ‘Ik had je niet gezien, sorry,’ zei Mitch uiteindelijk naar waarheid. Snel stak hij zijn hand nogmaals uit. Het ging net iets te snel en strak waardoor het wat onnatuurlijk over kon komen, maar het was wel met de beste intenties bedoeld. ‘Ik ben Mitch. Mitch Viridis van Gren en dit wordt mijn eerste jaar hier op deze school.’ Hij glimlachte vriendelijk en hoopte dat het meisje niet heel boos zou zijn, maar gelukkig leek ze zo niet over te komen.

Sorry, ik ben nogal laat vergeleken met jou ):