Langzaam opende ze haar heldere, blauwe poelen en staarde ze naar het plafond. Vandaag werd haar eerste les gym, haar lievelingsvak. Ze blonk erin uit omdat ze een sportief type was en dat zag je aan haar lichaam. Ze was slank en had de zogenaamde ‘perfecte’ bouw, de bouw waar duizenden andere meisjes naar streefden, zichzelf voor uithongerden omdat ze te lui waren om er echt moeite voor te doen. Ze begrepen niet dat je alleen slank kon worden door te sporten en oefeningen te doen, ze denken dat ze het beter weten en gaan zichzelf uithongeren tot ze anorexia hebben. Het was triest. Lena kwam uit haar bed en nam een granenreep, niet eentje van de ontbijtgranen die volgepropt waren met suiker en andere smerige goedjes, nee, dit waren speciale repen voor sporters waar veel proteïne in zat. Ze wilde niet met een volle maag sporten, maar ook niet met een lege. De repen waren lekker en de perfecte oplossing. Het was niet veel en gaf je voldoende energie. Na de les kon ze wel snel wat ontbijten en onderweg kon ze nog wel een appel eten. Maar nu was het tijd voor haar dagelijkse ochtendroutine. Eerst waste ze haar gezicht met lauw water. Daarna kamde ze haar lange, blonde lokken die bijna tot aan haar heupen reikte en poetste zorgvuldig haar tanden. Zou ze haar blonde haren in een staart binden of niet? Misschien was het beter van wel aangezien ze hun uithoudingsvermogen zouden testen en dan zou het haar alleen maar in de weg zitten. Ze nam een zwarte elastiek en bond haar blonde lokken in een staart. Voila, dat was dat. Nu nog een subtiel vleugje mascara en klaar was kees. Voor ze vertrok keek ze nog een laatste keer in de spiegel, oké, ze zag er goed uit. Haar blonde lokken keurig in een hoge paardenstaart, een beetje mascara dat zo goed als niet zichtbaar was en een geschikte sport outfit. Ze was klaar om te gaan. Ze nam een kleine sporttas met een handdoek in, gewone kleren en een grote fles water. Nog snel nam ze een appel en daarna ging ze de deur uit. Oh god, waarom moesten puffonen helemaal bovenaan slapen? Gelukkig was het nog redelijk vroeg en kon ze moeilijk te laat komen. Ze nam een hap van de appel en begon richting de gymzaal te wandelen. Onderweg kwam ze niet veel mensen tegen en de meeste die ze tegen kwam zagen eruit als slaapwandelende zombies. Behalve dan de novanen, dat zag je zo, die waren hyperactief als wat. Toen ze bijna aan het lokaal was, had ze enkel nog een klokhuis over van de appel. Ze gooide het in de vuilbak en ging verder. Toen ze de zaal binnen ging, vielen haar ogen op een meisje waar ze al eens kennis mee gemaakt had, jammer genoeg. Ze draaide met haar ogen en daarna glimlachte ze naar de leerkracht. Goed, hij was jong, gelukkig. Dan was er minder kans dat het een pedo was zoals bij de meeste oude gym leerkrachten. ”Goedemorgen, Lena Faber meld zich.” Zei ze met een heldere stem en een aardige uitdrukking. Ze zetten haar sporttas ergens tegen een muur en ging daarna op een subtiele manier zo ver mogelijk van het meisje op het gras zitten. Zucht. Waarom was ze toch zo vroeg gekomen? Hopelijk stroomde de rest snel binnen.

Nadat zij binnen gekomen was, kwam er nog een meisje binnen, of beter gezegd een regenboog. Dat meisje kon wel wat stijladvies gebruiken. Maar wat moest je anders verwachten van zo’n kindje? Niet dat het haar wat uitmaakte, nu had ze nog een persoon erbij om op neer te kijken. Na dit geval, kwam er nog een fantastische vertoning. Wat ze van de andere meid moest denken, wist ze niet echt. Littekens, een tatoeage. Haar kleding stijl viel wel mee, behalve dan die handschoentjes. Wat was er toch mis met deze wereld? Kende niemand nog het begrip ‘mode’ tegenwoordig? Met een zucht begon ze haar nagels te inspecteren terwijl ze wachtte tot de les ging beginnen. “Voor alle nieuwen onder jullie, ik ben Kana Sutoraifu, jullie leerkracht gymnastiek voor dit jaar.” De stem van de leerkracht had haar aandacht getrokken, ondertussen bekeek ze hem nog eens. Hmm, hij zag er niet slecht uit. Niet dat ze iets van plan was, ze viel niet op mannen met een groot leeftijdsverschil. Trouwens, het zou ook erg slecht zijn voor haar reputatie. Maar als hij ongeveer haar leeftijd had, zou ze wel een poging gewaagd hebben. .” “Oké meisjes, vandaag heb ik dus voor jullie een looptest geplant, maar niet zomaar een looptest. Deze test zal jullie testen op jullie uithoudingsvermogen. Jullie elementaire zwakheid zal jullie proberen ervan te weerhouden om de finish te halen. Aressuka, jij zal te maken krijgen met dark magic. Lena, jij met vuur. Roakes, jij zal het water moeten trotseren en Ellia, jij zal moeten knokken met het licht. Ik wens jullie veel succes, de punten worden meegedeeld na de les en de volgorde van het lopen zal zijn: Aressuka, Lena, Roakes en dan Ellia.” Wel, om de één of andere manier vertrouwde ze deze les niet, iets binnen in haar, vertelde haar dat dit een lastige les ging worden. Ach ja, hoe lastiger hoe beter, dan kon ze beter showen met haar talenten en stoefen over hoe goed ze wel niet was in gym. Ze keek met een kleine grijns naar de deurblokkeerster die zich als eerste op de mat mocht wagen. Misschien kon dit nog wel grappig worden. Wat had ze ookal weer? Duister? Ja, dit zou nog leuk worden om te zien. In het begin leken er geen problemen te zijn, alleen dat het een klein beetje moeizaam ging. Dan valt Lena’s blik op de enkels van het meisje. Schaduwen lijken zich om haar enkels te wikkelen. Wel, hopelijk viel ze met haar voorgevel op de grond, dan kon ze nog eens goed lachen. Ze haatte het meisje niet, ze vond het gewoon een fantastisch slachtoffer. Het meisje kreeg de schaduwen nu zelf ook in de gaten en begon met haar enkels te schudden. Oh, wat jammer, daar ging haar vermaak. Dan opeens, leek haar voet te verdwijnen. Wacht, wat?! Toen Lena beter keek, zag ze dat haar voeten gewoon vast zaten in kuilen. Sinds wanneer ontstaan er kuilen in een mat? Ach ja, het was een magische mat dus je wist nooit wat je er van kon verwachten. Wel, de blokkade werd blijkbaar wat slimmer en kreeg door dat ze beter wat kon beginnen te sprinten. Fantastisch meid! Er is nog hoop voor je! Uiteindelijk, hangt er een dikke mist over de volledige mat waardoor ze het meisje niet meer zag. Stiekem werd ze een beetje ongerust, niet om het meisje, maar om zichzelf. Waar mocht zij zich dan wel niet op voorbereiden? Een barbecue festijn? Stel je voor dat ze een brandwonde zou krijgen, dan liep ze rond met zo’n lelijke rode plek op haar huid die zelfs niet weg te krijgen was met coverstick. Ten eerste omdat coverstick te weinig zou zijn en ten tweede omdat zo’n wond gewoon bijna onmogelijk te camoufleren was. Lena keek weer naar de mist als ze een vage gil hoorde en daarna een zachte knal. Haar blik schoot meteen naar de muur waar nu een groot gat in zat. Wel, blijkbaar had ze niet de tijd van haar leven in die mist daar. Daarna was het weer stil en verveeld begon Lena weer haar nagels te inspecteren. Na een poosje, hoorde ze een kreun. Ze keek op en zag het meisje hijgend tegen de muur leunen terwijl de duistere magie op de mat langzaam weg trok. Wel, het was tijd om de show te stelen en te laten zien hoe goed haar conditie wel niet was. Het meisje strompelde naar het grasveld, ging daar liggen en sloot haar ogen. Pfhuh, de drama Queen en dan zeiden ze dat zijzelf een drama Queen was. In een snelle beweging stond ze recht en wandelde lichtjes heupwiegend naar het begin van de mat. It’s time to shine. Ze haalde nog eens diep adem en begon zette daarna haar eerste stap op de mat. Haar eerste gedachte was: heet! Die mat was zo heet dat het door haar zolen heen brandde. Maar dat was nog niets, ze was wel wat meer gewend dus begon ze rustig op gang te komen in een jog tempo. Lag het nu aan haar of was het hier opeens wa- Wowly! Meteen dook ze naar beneden, maakte ze een koprol en stond meteen weer recht om een vuurbal te ontwijken. Oké, tijd om haar aandacht erbij te houden dus. Ze versnelde haar gang en hield de vuurballen in de gaten. Oké, dit was simpel, een eitje. Of, dat was het toch. Opeens kwamen er wel vijf vuurballen allemaal tegelijkertijd op haar af. Naar links of rechts gaan ging niet. Duiken ook niet want daarvoor waren ze net iets te laag. Oké, dat werd dus springen. Weer versnelde ze haar pas weer en sprong over de vuurballen zoals bij hordelopen. Ze wierp nog snel een blik naar achteren en merkte opeens dat de vuurballen terug achter haar aan kwamen. Ze was voor één keer eens blij dat ze achterom gekeken had. Maar toen ze nog een snelle blik naar voren wierp om te kijken of het einde van de mat nog ver was, zag ze dat er langs daar ook weer vijf vuurballen kwamen. Niet goed. Ze moest snel handelen, anders zou ze geroosterd worden. Ze minderde snelheid terwijl dat de vuurballen langs beide kanten steeds dichter en dichter bij kwamen. Toen de vijf achter haar, haar bijna zouden raken, maakte ze een achterwaartse flikflak. De vijf vuurballen verdwenen, maar er waren er nog vijf die langs de andere kant kwamen en haar bijna raakten, dus maakte ze een rondat vervolgd door radslag waarna ze weer begon te rennen. Awtsch, haar handen hadden een branderig gevoel door de hitte van de mat. Opeens doemde er een muur van vuur voor haar op die groter was dan zijzelf. Fantastisch, hoe moest ze met dat ding gaan handelen? Wel, magie kon ze niet gebruiken want lucht zou de situatie alleen maar verergeren. O god. Ze had meer tijd nodig om na te denken dus flikflakte ze achteruit totdat ze vond dat ze ver genoeg weg was van de muur, welgeteld 5 keer vlak achter elkaar had ze geflikflakt. Maar daar voelde ze niets van. Haar record was 12 keer vlak achter elkaar, maar daar heeft ze wel een heel aantal jaren op mogen oefenen en als ze aan de twaalfde is, staat ze al wankel op haar benen. Maar nu moest ze zich concentreren. Ze keek naar de muur van vuur die steeds dichter en dichter bij kwam. Opeens kreeg ze een idee. Ze begon op de muur af te sprinten en gebruikte haar beperkte luchtmagie om sneller te rennen dan ze eigenlijk kon. Enkele meters van de muur verwijderd, maakte ze een sprong naar de grond, zette haar handen op de mat en duwde zichzelf de lucht in waardoor ze op het hoogste punt automatisch nog een salto maakte, anders zou ze met haar hoofd op de mat landen en dat zou geen goed plan zijn. Ze keek nog eens naar het einde van de mat, bijna, ze was net over de helft. Maar dat betekende ook dat het nog moeilijker zou worden dan het was geweest. Heel even twijfelde ze of ze het wel zou halen, haar Handen deden verschrikkelijk veel pijn door de hitte die de mat afstraalde. Toen ze naar de grond keek, zag ze klein straaltjes lava over de mat lopen die steeds groter en groter werd. Het kon niet beter… Nu moest ze ook nog eens gaan uitkijken met waar ze liep en haar handen zette. Maar ze moest doorzetten, anders ging haar reputatie eraan. Ze begon weer te rennen en keek alert voor haar, maar ze had beter naar achteren gekeken. Ze voelde de hitte naderen, want opeens werd het erg heet aan haar rug. Ze kon niet sneller of springen, het zou allemaal niets uitmaken dus liet ze zich vallen. Net voor ze op de grond zou vallen, hield ze zich tegen met haar handen zodat ze in pomphouding stond. Ze voelde de hitte rakelings boven haar rug voorbij gaan. Die was nipt. Opeens voelde ze iets enorm heet loperig over haar hand gaan. Ze slaakte een gil en sprong meteen weer overeind. Verdomme, ze was weer eens niet aan het opletten. Ze beet op haar lip, ze moest doorgaan, ze moest doorzetten. Dit was niets… Ze begon weer te rennen en opeens was ze omsingeld door muren van vuur die twee keer zo groot waren als zijzelf, er was geen uitweg, ze zat gevangen en alsof dat de muren nog niet genoeg waren, begon er ook meer lava te stromen om het haar nog moeilijker te maken. Maar ze wist dat dit het laatste zou zijn, erger dan dit kon toch niet? Wacht, jawel, het zou wel kunnen. Dat was altijd zo als ze dat dacht. Ze werd meteen uit haar gedachten gehaald als een vuurbal rakelings langs haar af ging. Hier moest ze wel opletten of anders werd ze een braadkipje. Waarschijnlijk was alleen haar silhouet zichtbaar, gokte ze. Gewoon nog even doorzetten. De vuurballen kwamen langs alle kanten op haar af dus moest ze wel acrobatische toeren uithalen. Het eerste waar ze aan dacht, was een airflare. Maar de airflare die zij deed was geen gewone, nee, want dan zou ze zeker geroosterd worden. Ze moest zich verplaatsen terwijl ze de airfalre deed, na iedere airflare, verzette ze haar handen naar een andere plek waar geen lava was. Het was moeilijk en haar handen leken in brand te staan, maar toch bleef ze door doen, tot dat ze ergens een opening zag. Dus ze was niet volledig ingesloten? Dat ze dat nog niet eerder gezien had. Er was helemaal niet één muur, het waren er twee, twee halve cirkels om precies te zijn. Maar de ene helft was groter dan de andere, waardoor een deel van de grote halve cirkel de uiteindes van de andere helft omarmde, maar niet raakte. Het was gewoon één grote illusie. Ze veranderde naar handstand en stootte zichzelf naar achteren waardoor ze nu vlakbij de uitgang was. Ze deed radslag zodat ze niet veel plek in nam en minder kans had om geraakt te worden door mogelijke vuurballen. Daarna zag ze, dat de ‘gevangenis van vuur’ zich de hele tijd verplaatste tot aan het einde van de mat. Met andere woorden, ze had het gehaald, was aan het einde van de mat. Ze deed nog een paar stappen en voelde dat de vloer een stuk frisser was. Een diepe zucht verliet haar mond waarna ze naar het grasveldje wandelde. Ookal was ze uitgeput en stik kapot, ze liep nog steeds met rechte schouders alsof dat niets geweest was. Maar toen ze weer ging zitten, veranderde dat meteen naar liggen en sloot ze even haar ogen en hijgde ze lichtjes. Haar handen brandde nog steeds en de plek waar de lava op haar hand gezeten had, zou een brandwonde worden. Ze zuchtte even en probeerde haar ademhaling weer op ritme te krijgen.