Er was een groepje opgestart, een soort van… Wat was het? Cheerleading clubje? De gymles die hij had gegeven was afgelopen en hij leunde tegen de muur. Alle punten stonden op het papier. De mensen hadden hun test goed gedaan. Een glimlach groeide op zijn gezicht en hij zag elke leerling de zaal uitwandelen zodra ze zichzelf hadden omgekleed. Kana ging met zijn hand door zijn haar en hij keek even kort naar Choco “Kom, gaan we even wat koffie met een stuk chocolade halen voor me? “ Hij kreeg meteen een antwoord want Choco begon al snel enthousiast te piepen. Een grijns verscheen op Kana’s gezicht en hij aaide de kleine gele vogel. Langzaam liep hij de gymzaal uit, deze open latend omdat hij wist dat het vandaag audities waren voor dat ene cheerleadingteam waarvan hij de naam kwijt was. Het meisje van zijn mentorklas was naar hem toe gekomen en had hem gevraagd om hun groep te coachen. Ach ja, waarom ook niet? Het was een uitdaging en misschien ook een grote humorfilm voor hem als ze faalden, dan kon hij nog eens goed nalachen als niemand het zag. Zo gemeen kon hij soms wel zijn, zeker als ze faalden op een hilarische manier. Maar dat viel nog te bezien. Dit was eerder een soort van ontspanning eigenlijk, eventjes weg van de dagelijkse lessen. Dit ging nog wel leuk worden. Dus alles zou hem wel een beetje afleiden dan ook.

Hij nam een mok en deed daar gewoon chocomelk in in plaats van koffie wat hij eerst eigenlijk van plan was. Het was warme chocolademelk, alle zaligheid op een stokje. Mmmm, misschien kon hij daar nog wat slagroom op doen? Oh ja, dat zou hij doen ja. Hij haalde een bus slagroom uit zijn ijskast en deed een goede toef in zijn mok. Geweldig gewoon. Nu moest hij wel maken dat hij gewoon naar die auditie ging, hij werd er immers verwacht. Terwijl hij weer naar de gymzaal wandelde dronk hij af en toe rustig van zijn drankje. Man, wat was dit toch geweldig lekker. Een genietende glimlach verscheen op zijn gelaat en dan wandelde hij weer gewoon verder tot hij aan de gymzaal arriveerde en binnenwandelde met nog een bijna volle mok chocomelk. Nog steeds met een brede glimlach keek hij naar het meisje dat er nu binnenstond, vast de captain van… Jaguars? Ja dat was het, de jaguars. ”Hoi, ik ben Lena, de captain.” Deelde ze even aan hem mee en Kana knikte terwijl hij nog eens dronk van zijn chocomelk. “Ik ben dus Kana Sutoraifu, jullie coach, Jaguars was het toch hé?” vroeg met een lichte grijns. ”Ik heb lijsten meegenomen zodat je de naam van de kanidaat erop kunt invullenen dan wat commentaar achter de naam kan schrijven.”
Kana nam de lijst vast en ging op de tafel zitten terwijl hij even met een vingerknip een pen naar hem liet toevliegen. “Hoeveel kandidaten staan er voor vandaag in?” vroeg hij met een lichte glimlach terwijl hij zijn ene voet op de tafel zette en hijzelf er gewoon nog opzat.

(beetje kort I know)

-I know, het is niet in de volgorde maar anders werd het een beetje akward XD mijn excuses en sorry voor kortheid maar komt omdat het een tussen voegsel is-

Vandaag was de dag waaraan ze al de hele week dacht. Zenuwachtig stond ze voor haar kast. Gisteravond had ze nauwelijks in slaap kunnen vallen. Wat nou als ze struikelde, of iets verkeerd deed. Dan zouden ze haar allemaal uitlachen. Moyra was zenuwachtig. Het was niet voor een toets, een les of een belangrijk schoolproject. Maar toch trok ze het zich aan. De posters hadden haar gelijk aangetrokken. De Jaguars. Dat klonk al stoer. Het meisje wilde zo graag stoer zijn. Dapper zijn, niet bang of zenuwachtig als ze nu was. Daarom had ze zich opgegeven voor de auditie's. Als eerste zelfs, nog voordat andere mensen hun namen hadden opgeschreven. Het klonk als niet veel bijzonders, maar ze was er best trots op. Het was een stap voor een verlegen meisje, als je het goed bekeek. Nu moest ze kiezen wat ze aan zou doen. Uiteraard zou ze eerst lessen hebben. Daarvoor had ze al een schattig jurkje aangetrokken. Maar de auditie's. Ze had stiekem geen enkel idee wat dat in zou houden. In haar hoofd had ze wel beelden en vermoedens, gevormd door de clichés over cheerleadsquads. Maar wat nou als het plots anders was? Ze zuchtte zachtjes. Pakte dan maar een witte korte gymbroek en een strak roze shirtje. Of toch dit donkerbruine hemd met roze accentjes? Ze wist het niet en gooide ze maar allebei op haar bed. Ook een tas met een flesje water en wat andere spulletjes pakte ze in. Die zette ze klaar voor straks. Na de les zou ze meteen langskomen, zich omkleden en naar de gymzaal spurten. Te laat komen was geen optie.
~x~
Vlug schoot ze in haar gymschoenen. De witte schoentjes met felroze veters maakten haar blij. Op de rand van de zool had ze met pen allemaal figuurtjes getekend. Time to go. Haar tas slingerde ze over haar schouder, waarna ze haar kamertje verliet. Voor de gymzaal wachtte ze gespannen af. Wat nu? Hoe laat was het? Ze wist het niet. Haar horloge was te kwetsbaar voor sporten, dus die had ze niet bij zich. Goed. Rustig blijven. Ze trok haar haren nog wat strakker in de hoge paardenstaart die ze had gemaakt. Deze keer had ze het eens niet in twee staartjes, omdat dat niet handig was gegaan. Dus krulde haar haren warrig in slechts één staart. O, daar kwam iemand. Het was een blond meisje, ouder dan zij. En ze had een pakje aan met het woord: Jaguars erop. Cool. Zou zij er ook zo eentje krijgen? Mits ze niet onwijs afging dadelijk. ”Kom maar binnen, stel je even voor en laat zien wat je kan. Daarna mag je in de gang wachten tot iedereen weer naar binnen geroepen wordt.” Gelukkig was het meisje aardig. Dat maakte voor Moyra zeer veel verschil. Een onaardige bejegening veranderde haar energieke gedrag onmiddelijk naar verlegenheid. Ze was te gemakkelijk beïnvloedbaar, te kwetsbaar. ''Ok~!'' antwoorde ze vrolijk. Haar stem maakte al duidelijk dat ze er zin in had, maar ook een beetje zenuwachtig was. Ze liep achter het meisje aan. Tot ze in het midden van de lege zaal stond. Tot haar opluchting zag ze ook Master Kana zitten. ''Hallo meneer.'' sprak ze hem met een blije lach toe. Zijn lessen waren altijd leuk. Dus dan kon dit ook niet meer mis gaan toch? ''Euhm.. Nou.. Mijn naam is Moyra, ik ben 14 jaar oud en ik wilde graag bij de Jaguars.'' zei ze met een blosje op haar beide wangen. ''Ik heb nog nooit cheerleading gedaan, maar ik wil wel heel graag leren en het lijkt me gewoon leuk.'' Ze aarzelde even. Laten zien wat ze kon. Tja.. ''O wacht.'' kwam er dan achteraan. Ze beet even op haar lip, overwon haar angst en deed wat ze van plan was. Het meisje was lenig genoeg, dus dit kon ze wel. Met Vero had ze het vaak geoefend. Sierlijk en zelfverzekerd boog ze even voorover om haar spieren nog even op te rekken. Dit wist ze nog allemaal van vroeger. Dan zakte ze in een split, met een lach op haar gezicht. Precies zoals ze het geleerd had. Moyra liet dan nog zien dat ze ook een spagaat kon, dat was de andere richting op. Ze kwam overeind en veegde een losgeraakte pluk haar uit haar gezicht. ''Dat was het. Ik zat vroeger op turnen.'' legde ze met een klein lachje uit. Wachtte dan af of ze nog iets moest doen of al weg mocht.

Kana zat nog altijd op de tafel, geen stoel was er voor nodig, eigenlijk wel een vreemd zicht. Elke normale leerkracht zat mooi op een stoel maar Kana moest persé weer eens lekker speciaal doen en dus op de tafel gaan zitten. Maar zo was hij nu, een rare snuiter die blijkbaar altijd maar speciaal moest doen. Het was altijd wel wat met hem, altijd tegendraads doen tegen alle normen in. Maar zo was hij nu eenmaal. Je moest er maar vrede mee nemen. ”Kom maar binnen, stel je even voor en laat zien wat je kan. Daarna mag je in de gang wachten tot iedereen weer naar binnen geroepen wordt.” Kana zag hoe er een meisje naar binnen kwam met twee staartjes in haar haren, Moyra, wat leuk om haar hier te zien. Hij zag haar dit cheerleading gedoe wel meedoen, want ze was dat soort meisje waarvan je wel verwachtte dat die dit soort dingen deden. Het meisje was altijd wel een verlegen en schattig kindje geweest. Eigenlijk was het gewoon wel normaal dat ze hierheen zou komen. ''Ok~!'' antwoorde ze vrolijk. Ja ze was zeker heel vrolijk, dat was al zeker een pluspunt dat hij aanduidde op Moyra’s naam. ''Hallo meneer.'' sprak ze hem met een blije lach toe. Een brede glimlach werd naar het meisje toegeworpen “Goedemiddag Moyra” zei hij met een lichte knik en hij keek haar aandachtig aan toen ze met haar uitleg begon. ''Euhm.. Nou.. Mijn naam is Moyra, ik ben 14 jaar oud en ik wilde graag bij de Jaguars.'' zei ze met een blosje op haar beide wangen. ''Ik heb nog nooit cheerleading gedaan, maar ik wil wel heel graag leren en het lijkt me gewoon leuk.''
Dat was al zeker een goede motivatie, ze wilde het leren, dus dat was al zeer goed. Weer een pluspunt voor hem, enthousiasme, vrolijk, goedgezind. “O wacht.” Zei ze dan en Kana keek op van zijn blad. Ze begon met haar trucjes, het waren kleine dingen, maar daaraan zag je dat ze zeker lenig genoeg was voor dit alles, dat was ook een pluspunt, lenigheid en ook de sierlijkheid was er, alleen jammer dat ze wat verlegen was, maar dat zou wel in orde komen. ''Dat was het. Ik zat vroeger op turnen.'' Kana knikte met een glimlach en Lena nam weer het woord. ”Bedankt Moyra. Je mag nu in de gang gaan wachten tot iedereen weer gezamenlijk naar binnen geroepen wordt.” Kana glimlachte naar Moyra en keek rustig naar hoe ze lokaal uitwandelde. ”Wel, van mijn part mag ze er bij. Ze is klein en lenig en heeft turnen gedaan en zit vol energie.” Kana knikte “ Ze is zeker een energiek meisje en vast ook zeer leergierig, in mijn lessen deed ze altijd heel actief mee en ze is heel hulpvaardig, ze doet alles mee dus je zal haar sowieso niet aan de kant zien staan. Dus ze is geaccepteerd” zei hij met een kleine grijns. Toen hij uitgepraat was, stond Lena op en ging naar de deur. Opende deze. ”De volgende mag komen, gelieve de deur te sluiten als je binnen komt.” Zei Lena en Kana keek naar de grote jongen met rood haar en de groene ogen, wat een reus was dat zeg. Die hoorde meer in een basketbalteam dan wat anders. Ach ja, hij kende de jongen zijn interesses niet. Dus misschien viel het allemaal nog mee. Misschien was hij wel geschikt voor de rol. ”Wel, stel jezelf even voor en laat dan zien wat je kan. Wel, toch de dingen die nuttig zijn voor bij cheerleading.”
“Veel succes” zei Kana er achteraan en met een glimlach keek hij naar de jongen die hij nog niet eerder had gezien bij zijn lessen gym.

Vandaag ging hij een soort van auditie doen, waar hij vast voor ging falen maar bon, hij kon wel iets, dus daar was geen probleem in. Alleen zijn masker hooghouden dat hij sterk was en stuff en dan kwam alles wel goed. Nu was het gewoon binnen geraken en gewoon eens onder de mensen zijn zodat hij was sociaal contact had met anderen. En dat hij nog mensen kon laten geloven dat hij iemand was die hij totaal niet was. Dat was toch de bedoeling, gewoon een beetje mensen in de maling nemen. Dat was zijn bedoeling, mensen die daar problemen hadden, hadden maar dikke pech. Het kon hem eigenlijk niet schelen wat anderen dachten. Zijn enige beste vriend was de enigste waar hij om gaf. Waar hij zichzelf bij was, eigenlijk was hij wel een aardige kerel, maar wist iemand dit? Nee, ze zagen alleen maar het koele figuur die altijd rustig bleef bij werkelijk alles. Dus dat was hoe mensen hem zagen. Hoe mensen hem totaal niet mochten, hoe ze niet konden doordringen zoals ooit Ezreal had kunnen doen. Maar de anderen waren het gewoon niet waard geweest, dus dan liet hij zich ook niet zien zoals hij werkelijk was. Niemand was het waardig, echt niemand. Rhys was nu in zijn kamer, hij moest zo vertrekken naar die cheerleading voorstelling, dat hij kon laten zien wat hij kon. Hij had een basketshort aan en een los tshirt. Daar moesten ze maar content mee zijn. Want in iets anders aan doen had hij geen zin. Nu vertrok hij uit zijn kamer richting de gymzaal waar hij dus moest zijn..

Eindelijk arriveerde hij er en hij keek richting een meisje met paardenstaartjes die net de gymzaal binnen mocht komen, blijkbaar mocht ze dus meteen auditie gaan doen, lekker handig eigenlijk. Hij zette zich tegen de muur op de grond en hij staarde naar de muur. Wachtend op zijn beurt, want hij werd als tweede genomen, wat kon hij van trucs doen. Misschien die salto die hij kon en rondat en gewone radslag, een flikflak kon hij niet, dat was nog wat te hoog gegrepen. Ook had hij zijn lengte niet echt mee, maar dan kon hij wel een goede salto, dus dat was eigenlijk echt goed, maar hij moest wel zeer veel hoogte nemen en snelheid. Het meisje kwam buiten en Rhys stond recht om dan de zaal binnen te wandelen. Geen glimlach, maar zijn blik ging eerst naar de leerkracht die erbij zat op de tafel en dan naar het meisje toen ze begon te spreken. ”Wel, stel jezelf even voor en laat dan zien wat je kan. Wel, toch de dingen die nuttig zijn voor bij cheerleading.”
Rhys kon het niet laten en staarde kort naar het korte rokje, maar dan ging zijn blik naar de leerkracht die succes zei. “Mijn naam is Rhys Hitsugaya, ik ben 18 jaar oud, ik ben 1m94 groot en misschien wat groot, maar ik ben een goede basis en ik weeg eigenlijk vrij weinig, 67 als jullie me vanboven op een piramide willen.” Hij keek kort weer naar het meisje en hij wandelde naar de hoek van de gymzaal en hij nam een aanloop om dan al snel zijn salto te doen en zijn rondat vlak achter elkaar. “Ik heb dit op mezelf geleerd toen ik met freerunning was begonnen op de leeftijd van 16 jaar. Ik had vroeger een groep op Shadra waar ik mee ging rondlopen op gebouwen, dus ik kan misschien nog van pas komen en cheerleading interesseert me ook wel.” Rhys had een heel neutraal gezicht maar toonde toch een kleine glimlach richting het blondharige meisje en dan wachtte hij even kort op het signaal dat hij mocht vertrekken.

Oh god wat was die jongen toch lang, die hoorde hier echt niet thuis eigenlijk. Wat deed die op de audities van een cheerleading team terwijl ze meer jongens van zijn lengte nodig hadden bij basketbal? Maar dat was maar eens zijn visie weer, vooroordelen, wat was dat toch met hem vandaag? Vandaag was hij zo… Zo gemeen! Eigenlijk snapte hij het zelf niet zo goed meer wat hij allemaal aan het denken was, het was een beetje een warboeltje daar vanboven. Maar dat kwam vast gewoon door die o zo heerlijke chocomelk. Kana nam er nog een slokje van en glimlachte richting de jongen die net was binnengekomen en hij was werkelijk een reus, het was echt niet normaal hoe groot de jongen was, oké, hij had er nog een grotere op de school zien rondlopen, die andere bofte dat hij nog net door de deuren paste. Oh man, hij voelde zich best klein nu stiekem. Maar ach, hij was een leerkracht, hij moest er zich eigenlijk niet zo druk over maken. Dus gewoon relax en kijken naar wat die jongen met zijn felrood haar zou doen. “Mijn naam is Rhys Hitsugaya, ik ben 18 jaar oud, ik ben 1m94 groot en misschien wat groot, maar ik ben een goede basis en ik weeg eigenlijk vrij weinig, 67 als jullie me vanboven op een piramide willen.” Kana knikte bij wat Rhys zei en schreef al wat op, hij leek niet vaak te glimlachen, maar misschien was hij gewoon nerveus, dat kon allemaal, niets werd nu uitgesloten en geconstateerd want dat kon alleen maar leiden tot misverstanden. Kana keek weer naar hoe Rhys naar de uiterste hoek van de gymzaal ging, een aanloop nam, een salto deed met daarbij een rondat. Wow, dat die jongen dat kon, dat verbaasde hem eerlijk gezegd wel. Nu zat hij hier, met een licht geopende mond naar Rhys te staren alsof hij een engel had gezien ofzo. Nee nu was hij echt wel geschrokken dat het niet meer normaal te noemen was. De meest vreemdste dingen had hij hier al wel meegemaakt, dus eigenlijk zou hij niet meer mogen schrikken. . “Ik heb dit op mezelf geleerd toen ik met freerunning was begonnen op de leeftijd van 16 jaar. Ik had vroeger een groep op Shadra waar ik mee ging rondlopen op gebouwen, dus ik kan misschien nog van pas komen en cheerleading interesseert me ook wel.” Zei Rhys en Kana knikte tegelijkertijd met Lena terwijl ze samen begonnen op te schrijven, het was grappig hoe deze jongen gewoon dit wilde doen en freerunning? Dat kon zeker van pas komen, zeker sinds deze mensen vanalles konden en dus al een zekere basis hadden. Altijd handig, altijd handig. “Je mag in de gang gaan wachten bij,” Kana grijnsde toen hij zag hoe Lena al de naam van Moyra vergeten was, hoe kon je nou de naam van zo’n schattig lief meisje vergeten? Hij zou het niet kunnen. ”Moyra, straks als iedereen geweest is mag je weer binnen komen samen met de rest, maar we zullen wel een seintje geven.” Toen hij weg was, richtte ze zich weer naar Kana. ”Freerunning is een groot pluspunt, dat betekent dat hij ook een erg goede conditie heeft en hij kan salto en radslag.”
”Van mij mag hij er ook bij, dan hebben al één man erbij.” Zei ze ten slotte.
Kana begon te lachen, “daar moet ik je corrigeren meid, het was een rondat. Hij zette zijn voeten bij elkaar vlak voor hij de grond raakte, maar inderdaad, allemaal grote pluspunten, het verrast me dat hij dat met die lengte kan. Maar hij is ook geaccepteerd voor mij.” Zei hij voor hij een grote vink achter Rhys’ naam zette. Ja dit was allemaal goed, al twee mensen geaccepteerd, nog een paar te gaan, ja dit kwam allemaal in orde. Zeker als ze allemaal zo goed waren als die twee. En toen nadat Lena zei dat de volgende mocht binnenkomen, kwam er een meisje met bruin lang haar binnen. Kana schonk haar een glimlach. “Veel succes”