Gymnastiek. Gymnastiek is altijd al goed voor de mensheid geweest en omdat zij een mens is - is het ook goed voor haar. Logisch toch? In haar ogen wel. Het was gewoonweg goed voor je, punt uit. Discussie gesloten. Of je het nou leuk vindt of niet, het was nou eenmaal zo.
Nadat de les was afgelopen en iedereen weg was gegaan inclusief de leraar was Sameah hier achtergebleven, om nog even de energie die ze over had kwijt te raken en haar dagelijkse oefeningen te doen. Want ja.. Als je zoveel at als dat zij deed moest je die dagelijkse oefeningen wel doen anders wordt je modder- en moddervet. En to be honest? Moddervet zijn staat echt niet boven aan haar 'Ik wil'-lijstje. Staat eerder bovenaan haar 'Wat wil ik niet'-lijstje. Ja zij had lijstjes. So what? Iedereen had wel zo zijn of haar lijstjes. Het was nu een stille ruimte deze gymzaal, het was na alle lessen want zij had met haar klas en nog een andere klas, die in een andere gymzaal hiernaast les had, als laatste les qua gymen. Altijd wel fijn. Zo kon zij hier achterblijven en nog even haar eigen dingetje doen. Ze hoefde het niet eens meer aan haar docenten te vragen, want ze wisten toch al dat ze achterbleef. Het was nou eenmaal standaard geworden. Het was eerder vreemd als ze niet achterbleef, want eigenlijk altijd bleef ze achter.
Vandaag .. Waar zou ze vandaag eens mee beginnen? Wat leek haar geschikt? Lastig om te beslissen, al zei ze het zelf. Maar eerst. De deur open doen, zodat de conciërge weet dat zij er nog is. Alhoewel ook hij wist dat ze hier altijd zat, het was een gewoonte geworden en daarom keek hij alsnog voor de zekerheid of ze er wel echt was. Want zitten wachten op niets? Nee dat deed hij liever niet. Ook zij niet hoor, dus gaf Sameah de conciërge groot gelijk. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze rende naar de deur, die ze met een smak open gooide. 'En de deur was open,' sprak ze tegen haarzelf en een lach om haarzelf kon toen ook niet missen. Soms vond ze haarzelf wel grappig, ja. Want als jij jezelf al niet eens grappig vindt, wie dan wel? Het was toch best een logisch iets? In haar ogen wel dan tenminste. Ze pakte haar stopwatch uit haar broekzak en zette die weer op nul. Één .. twee .. drie! Ze drukte de stopwatch aan en begon te rennen, vijf rondjes in de gymzaal. Dat was een goede opwarming voor haar oefeningen die ze zo meteen weer eens zal gaan doen. Totaal niet verwachtend dat er iemand binnen zou komen lopen, behalve de conciërge.

Meh.
Zo slechte beginpost.

Lightning zuchtte. Weten dat ze nooit die naam aan iemand zou vertellen. Maarja, dat doet ze al jaren niet. Een keer had ze gedacht dat het geen kwaad kon, maar het was het tegenovergestelde geweest van wat ze had verwacht, Lightning was nog jong geweest het was haar fout niet. Ah, geeuwend wreef light door haar ogen en gleed toen met haar vingers door haar rode haren. Ze was de laatste paar dagen vermoeiderd dan ze had verwacht, de nachten wanneer ze weer in haar kamer terecht kwam wilde neit zeggen dat ze meteen als een block in slaap viel. Nee daar zorgde die vloek wel voor. Normaal zou ze het met gemak aan kunnen, iedere avond een plek vinden waar ze helemaal alleen was. Maar hier op school, dat lukte niet. Overal kwam je wel een medeleerling tegen die naar je toe komt ofzo. Even rekte Lightning zich uit en stapte verder door de gangen, luisterend naar het geëcho van haar voetspannen die hier hol klonk doordat het nog redelijk rustig was in de gangen die zij koos. Haar haren omlijste haar gezicht sierlijk en keerde en draaide naar alle kanten bij iedere stap dat ze zette. Dus ze moest wat energie gebruiken, en de enige plaats waar dat werkelijk kon was de gymzaal. Ze stapte met een redelijk snel tempo om geen leerlingen tegen te komen die ze kende en toen gedwongen zou zijn om er toch een goeiedag tegen te zeggen, en van het ene komt natuurlijk wel het andere. Dat was zo voor Lightning omdat ze zo een strenge opvoeding had als het over beleefdheid ging. Gelukkig kwam ze niemand tegen en zag de deur al snel in zicht. Een sierlijke glimlach kwam er op haar lippen terecht. Maar meteen stopte ze voor de deur omdat ze in de gym iemand hoorde lopen. Met een lichtte nieuwsgierigheid deed ze langzaam en geruisloos de deur open en glipte er met gemak tussen de kleine kier door die ze had gemaakt. Daarna deed ze de deur toen ook dicht en keek glimlachend naar het jonge meisje dat er rondjes aan het lopen was."Mag ik je joinen" Vroeg Lightning rustig met haar melodieuze stem. en wachtte geduldig af tot het meisje haar zou opmerken doordat ze nu had gesproken.

Rennen en maar rennen, het was iets van de vele dingen waar Sameah echt dol op was. Alhoewel je het rennen-gedoe ook groter kan noemen, namelijk; Sport. Sport was een veel uitgebreider woord en dat sloeg dan ook meer op dit meisje. Want enkel rennen? Nee dat deed ze totaal niet. Ze deed aan veel meer dan alleen 'rennen.' Zoals, dansen, volleybal, voetbal, turnen en natuurlijk rennen. Maar of ze in alles even goed was? Nee bij lange na niet, maar hey. Je hoeft niet overal goed in te wezen? Niemand was overal goed in en zij dus ook niet. Waarom zou zij wel perfect wezen in sporten? Dat was zo een onnozel iets. Als je dat alleen al dacht zou het echt vreemd zijn en dan zou zij toch echt verwachten dat diegene die dat zei wél overal goed in is oftewel .. perfect is. Maar niemand is perfect. Zelfs de beste sporters zijn niet perfect en dat wilt dus wel wat zeggen.
Meerdere rondjes had ze nu wel gelopen en nu was ze bezig met haar vijfde en laatste rondje. Als ze met dit rondje klaar was kon ze de stopwatch weer uitdrukken en de tijd bekijken, misschien was ze wel weer wat sneller geworden? Wie weet. Nog een paar meter en .. ja! Snel drukte ze op stop en stopte dan ook met rennen, wat hijgend zei ze 'Yes. Weer een paar seconden sneller dan vorige keer.' tegen haarzelf. Even stond ze uit te hijgen totdat ze plots een andere meidenstem hoorde. Snel keek ze om en zag toen een meisje staan die haar al wel bekend voor kwam, misschien eerder zien rondlopen op school? Dat zal het vast en zeker zijn. "Mag ik je joinen" Ehm.. Ja wat moest ze daarop zeggen? Natuurlijk mocht het meisje dat, like hallo?! Dat kon Sameah haar toch niet verbieden? Vervolgens liep ze op het meisje af en knikte even beleefd met haar hoofd. 'Maar natuurlijk mag je meedoen. Ik kan je niets verbieden dus tsja,' sprak ze op een beleefde toon en dan proberend om niet te hijgen, want dat. Ja dat was gewoon ronduit onbeleefd. En zo is zij NIET opgevoed. Door haar ouders niet en door haar opa niet. 'Oh ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sameah, Sameah Phentom.' Ergens was ze ontzettend benieuwd dat als het meisje haar naam zou zeggen, het haar bekend in de oren zou klinken of gewoon helemaal niet. Want als het haar bekend in de oren klonk, wist ze zeker dat ze vergeetachtig aan het worden was. Iets wat je niet zo gauw tegen komt op háár leeftijd. Ze is tenslotte nog maar een paar maanden 17. Oké 13 september wordt ze dan wel weer achttien, maar hey. Ze moes tnog best lang wachten dan? Althans ... zij vond van wel dan hè. 'Heb je ook nog een voorkeur qua oefeningen die je wilt doen?' Zelf had Sameah haar dagelijkse oefeningen in gedachten, maar als dit meisje een paar andere oefeningen wist kon ze die ook best doen in plaats van haar eigen. Een beetje afwisseling kon tenminste ook geen kwaad niet?

Het was amusant om haar zo te zien puffen en huigen, waarschijnlijk om zo haar record te verbreken. Zo leek het er toch wel op. Ze was sportief, een lichte glimlach sierde Lightning haar lippen, net het meisje was Light ook sportief, ze sporte trouwens nog graag ook, wanneer ze haar woede of frustratie weg wou werken ging ze gaan rennen in het bos dat haar tweede thuis was, als ze verdrietig of eenzaam was-wat ze wel vaak zich voelde- ging ze gaan zwemmen in het meer of gewoon naar het zwembad dat in de veranda was gemaakt. 'Yes. Weer een paar seconden sneller dan vorige keer.' hoorde Lightning haar tegen zichzelf zeggen, zo te zien had ze het juist geraden en was ze aan het lopen om haar record te verbreken, dat dan blijkbaar haar ook is gelukt. Nu was ze alleen nog maar aan het huigen om zo weer op adem te kunnen komen schijnbaar. Pas nadat ze had gezien dat ze haar record had verbroken had ze Lightning gehoord en draaide het meisje naar Light toe natuurlijk mag je meedoen. Ik kan je niets verbieden dus tsja,' sprak ze op een beleefde toon. Een geamuseerde grijns sierde Light haar lippen. Het was gewoon Lightning haar gewoonte om iets te vragen voor ze het dan ook werkelijk doet. 'Oh ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sameah, Sameah Phentom.' Stelde het meisje zich voor. "Aangenaam" Antwoorde Lightning."Ik heet Erza Scarlet" Ze was zoals gewoonlijk haar echte naam weer aan het verbergen. Hier zou ze zich zo voorstellen, haar adoptie ouders hadden het zelfs niet bij het inschrijvingsformulier geschreven hoe haar werkelijke naam is, en daar was Lightning blij mee, haar ouders wouden gewoon het beste voor haar. Dus zelf de Headmaster wist haar echte naam niet. 'Heb je ook nog een voorkeur qua oefeningen die je wilt doen?' Hoorde ze het meisje vragen. Daar moest Lightning even over nadenken schudde toen toch haar hoofd. maar bleef toch wel even nadenken."Voor het moment weet ik niks, het is een tijdje geleden dat ik nog eens goed heb gesport" bekende ze grijnzend. Het was ook de waarheid, sinds ze hier op school terecht was gekomen, had ze maar weinig tijd gehad om nog te gaan sporten en zo alles van haar af te laten glijden.