Het geluid van de shuttle deed Malekith slaperig doen voelen. Hij voelde hoe zijn hoofd zachtjes begon te knikken, en hoe hij steeds verder opzij zakte. Volgens hem was hij de enige in de shuttle, op de piloot na dan. De sterren schoten als lichtflitsen voorbij, en bij het zien daarvan kreeg Malekith een klein, tevreden lachje op zijn gezicht. Dat kleine, tevreden lachje was helaas van korte duur, want toen de shuttle opeens hevig begon te schudden, veranderde Malekith's blik in iets wat eerder op geschrokken leek. Dat was waarom hij liever zelf vloog, op zijn eigen vleugels kon hij altijd vertrouwen. Het schokken leek opgehouden, zeker turbulentie. Maar nee hoor, het ging weer verder. Malekith kon zich nog net wanhopig aan een handvat vastklampen voordat hij tegen het plafond werd geslingerd. Toen het schokken weer op was gehouden verwachtte hij dat er een oproep vanuit de cockpit kwam, maar het bleef stil. Malekith vond het allemaal maar niets, dus stond op en liep met voorzichtige pasjes naar de cockpit. Na de deur te hebben opengerukt zette Malekith op zijn hoede een paar pasjes naar binnen, en keek om zich heen. Het enige wat hij zag was een enorme hoeveelheid knopjes waar hij maar niet aan moest komen, en een piloot die voor pampus in zijn stoel lag. Aan de bult op zijn voorhoofd was te zien dat hij waarschijnlijk met zijn hoofd tegen het dashboard was geslagen. Malekith had niet lang de tijd om te blijven staan en rond te kijken, want in de verte zag hij een enorme metheoriet aankomen, recht op de shuttle af! Hij begon aan een paar hendels en op wat knopjes te rukken en te drukken, in de hoop dat het iets uithaalde. Dat deed het wel, maar niet op de manier die hij gewenst had. De shuttle begon nogmaals hevig te schudden, en na een enorme schok lag Malekith op zijn zij aan de andere kant van de cockpit. Nors stond hij op en liep weer terug naar het raam. De metheoriet hadden ze in ieder geval niet geraakt, maar de shuttle was ver uit koers waardoor Shadra steeds kleiner leek te worden. "Scheit..." mompelde Malekith nors in zichzelf, en gaf even een enorme schop tegen de stoel waar de piloot nog altijd als een zak zout lag te liggen. Net op het moment dat Malekith hardop zijn haat over de piloot én de shuttle wilde uitspreken verscheen er iemand in de deuropening. Een zucht van opluchting ontsnapte uit Malekith zijn keelgat, hij was in iedergeval niet alleen!

Het was eindelijk zo ver dat ze de moed had gekregen om terug gegaan waar ze geboren en opgegroeid was. Ze zou terug gaan om de mensen terug te betalen bij wie ze vroeger had moeten stelen om te kunnen overleven. De bakker, slager en andere die eten verkochten. Maar zonder huis of geld was het kopen ervan niet echt een optie. Het was enkel en alleen overleven. Al hield ze wel bij, bij wie ze wat had weggehaald. Want ze bleef eraan geloven dat ze ooit een stabiele baan zou hebben en genoeg geld om al die mensen in dat kleine stadje te kunnen terugbetalen.
Ze had haar honden achter gelaten en had uiteindelijk de eerste shuttle vlucht naar Shadra genomen om niet terug te kunnen krabbelen. Natuurlijk had ze een eerste klas ticket omdat ze een docente van de school was. Ze wou ook niet in een mindere klas reizen ook. Die slechte stoelen daar waren afschuwelijk. De eerste klas stoelen kon je helemaal plat leggen en dan had je een super bedje. Zo heerlijk dat ze direct na het opstijgen al zowat in slaap was gevallen.
Abrupt werd ze uit haar slaap gerukt door hevige schokken. Ze had het idee dat het turbulentie was dus veel aandacht eraan besteden deed ze niet. Maar nadat na enkele momenten het geschud niet ophield, begon ze zich toch lichtelijke zorgen te maken. Het geschud werd alsmaar erger en erger. Ze voelde zelfs dat ze een bocht maakten. Foute boel…
Ze liep in een snelle pas richting de cockpit, die vanaf de eerste klas nog best ver lopen was, om te kijken wat er mis was. Wat het exacte probleem was zou ze niet kunnen weten, maar vragen om een uitleg altijd. Eenmaal aangekomen bij de cockpit zag ze een jonge man hevig in paniek. ‘Scheit…’ Zoals verwacht was het dus niet in orde en was er waarschijnlijk wel een groter probleem. Hoe groot het probleem ook was, ze moest rustig blijven. Zodoende liep ze door de deuropening van de cockpit. En de jongen keek haar aan alsof ze uit de hemel kwam ofzo. Ach niet belangrijk. Ze duwde hem iets aan de kant om te kijken naar de piloot. ‘Che…’ Even bekeek ze de piloot zijn wond iets beter en keek vervolgens de vent strak en streng aan. ‘Jonge man. Wat is hier in hemelsnaam gebeurt?!’ De jongen was waarschijnlijk een student, dus was hij niet zo zeer handig en zou hoogstwaarschijnlijk in de weg lopen.
Ze ging zitten in de stoel van de copiloot, die overigens miste, zitten en pakte de stuurknuppel. Bijna alle knopjes die de jongen had ingedrukt en omgezet werden weer ingedrukt en omgezet om ze uit te zetten. Uiteindelijk kreeg ze het zover om de richting weer te veranderen zodat ze richting Shadra gingen. Maar er was nog een klein probleem waar ze mee zat. Ze kon de shuttle onmogelijk landen en moest daarbij hulp hebben. Shit. Ik had mijn vlieglessen moeten afmaken. Ze had een idee maar dat zou niet makkelijk worden. Ze moest proberen om contact te krijgen met Shadra. Hoe ze dat ging doen? Ze zou niet het stuur los kunnen laten om zomaar even naar het communicatie systeem te lopen.
Een diepe zucht ontsnapte haar keel. Vooruit. Ze zou die leerling moeten vragen om haar te kunnen helpen. ‘Jij. Gebruik die grijze kast en druk op de rode knop. Probeer contact te maken met Shadra en vraag om vliegassistentie. Ik heb geen idee hoe ik een shuttle moet landen…’ Het was misschien mogelijk dat die knul niet in een paniek shock was geraakt en handig kon zijn. Ze gokte er maar op.