New place, new blood//Dominic

De shuttle raast met een geweldige snelheid door de ruimte. Bestemming: Starshine Academy. De shuttle zit vol met mensen. Achterin de shuttle, verborgen in de schaduwen, zit een jonge vrouw van 19 jaar oud. Haar gestalte is niet duidelijk te zien vanwege een donkerpaarse mantel met een kap op. Ze lijkt zich totaal onbewust van haar omgeving, maar niets is minder waar. Uit de oordopjes van een medepassagier voor haar is de muziek duidelijk te horen: Ooohoo here she comes. Watch out boys, she chew you out. Ooohoo here she comes. She's a maneter. Hoe toepasselijk is deze muziek voor haar. Een kleine glimlach is onder haar kap te zien.
Naast Linea zit een onbekende brede man uit het raampje te kijken. De dwaas is een makkelijke prooi voor haar. Eigenlijk te makkelijk, het bijna niet waard. Toch kan ze het niet laten. Ze gaat met haar hand door haar haren. Terwijl ze dat doet raken haar vingers 'per ongeluk' de wang aan van de man naast haar aan. Ze voelt een kleine tinteling door haar vingers gaan. Langzaam trekt ze haar hand terug. De man was het inderdaad niet waard. Er is maar slechts een klein beetje levenskracht naar haar toegegaan. Natuurlijk is dit niet de meest effectieve manier, maar ze had wel wat meer verwacht. Ach haar eindbestemming is vol met potiëntele slachtoffers. Ow ja, dat gaat nog wat worden. Rustig sluit ze haar ogen om een dutje te doen. Straks moet ze parraat zijn.

Met een schok landt de shuttle op de planeet van Starshine. Met een bloedrode rolkoffer in haar hand stapt Linea uit de shuttle. 'Ik dank u voor het mogelijk maken van deze reis.' zegt Linea tegen de piloot. Ze legt even haar hand op zijn schouder. 'U doet goed werk.' Daarna draait ze zich om zodat de piloot haar glimlach niet ziet. Die was het al meer waard. O en kijk. Er komt een jongeman aan. Tijd om wat te spelen.

(Eerste verhaalpost met Linea. Moet er nog even inkomen denk ik.)

Hij zuchtte en wandelde verder. Irritante mensen. Hier had hij even helemaal geen zin in. In plaats van bloed vloeide er vandaag pure haat door zijn aderen. Hij had nog minder geduld dan normaal. Zelfs de mooiste meiden kregen nauwelijks een charmante grijns, waar hij normaal om bekend stond. Hij baande zich een weg door de mensenmassa. Genadeloos. Toen iemand tegen hem opbotste liet hij een schok door diens lichaam glijden. Na een spastische beweging en een kreet zakte meneer in elkaar. Met een zelfvoldaan lachje sloop hij verder. Another one down. Perfect. Hoe veel dagen zou hij vandaag kunnen verpesten, zonder op te vallen? Honderden, hem kennende. Als Dominic iets wilde, dan kreeg hij het. Als hij iets verlangde, dan nam hij het. Wanneer hij iets bereiken wilde, dan deed hij wat nodig was. Gedisciplineerd en gevoelloos, het bleek een perfecte combinatie.
''Wélkom op deze prachtige school, lieverd.'' siste hij kil, een mysterieus lachje speelde op zijn lippen. Tegen haar pratend omdat hij haar pijn wilde doen. Nieuwelinge. Wat fijn dat hij haar eerste confrontatie met Starshine mocht zijn. Als je net aankwam, dan wilde je toch een vriendelijke ontvangst. Uiteraard bood Dominic dit aan, op zijn geheel eigen manier. Dolgraag. ''Vol regenbogen, vlinders en misselijkmakende kinderen allom.'' sprak hij prijzend, en tegelijk emotieloos. ''Fijn dat je deel uit wil maken van die gemeenschap.'' spotte hij. Zichzelf distantieerde hij bewust van de zogenaamde gemeenschap. Daar. Hoorde. Hij. Niet. Bij. Nooit. Hij werd nog liever dood gevonden dan dat hij werkelijk zo'n naïef schaap was, altijd maar de kudde volgend, altijd maar happy en in werkelijkheid zo ontzettend dom. Ja, hij had geen hoge pet op van de leerlingen op deze school. En bij miss Newly Arrived verborg hij dat niet. Niemand zou haar geloven, aangezien deze nette jongen bekend stond als vriendelijk, beleefd en altijd redelijk positief op een kalme manier. Slechts uitzonderingen kenden zijn ware aard. Dominic was immers een grandioos toneelspeler. Hij kon niet alleen een zojuist verzonnen rol uitmuntend spelen, maar ook zeer snel wisselen van emotie's en zo iemand helemaal gek maken wanneer hij eenmaal een beetje open kaart speelde.
[Derpdiederp~ xD]

Linea stapte uit de shuttle en wist voor de lol nog even wat levenskracht te stelen van de piloot. O ja, hier geniet ze van. Ze zag van verre al een jongeman aankomen. Om niet te laten merken dat ze hem zag deed ze rustig haar kap af. Nu zijn haar zilverpaarse haren te zien. Een zeldzame haarkleur, die perfect bij haar past.
Ineens voelt ze iemand tegen haar opbotsen. Het is de jongeman die ze al eerder zag. Hij zakt even in elkaar, maar weet zich weer te herstellen. 'Wélkom op deze prachtige school, lieverd.' Een koude glimlach is van zijn gelaat te zien. 'Vol regenbogen, vlinders en misselijkmakende kinderen allom.' Nou nou, deze jongeman is duidelijk niet in zijn nopjes. 'Fijn dat je deel uit wil maken van die gemeenschap.' 'Dan heb je vast geen zin om deze jongedame de weg te wijzen.' antwoord ze. 'Wat zonde, je weet nooit wat je misloopt.' Dat gezegd hebbende pakt ze haar koffer en loopt ze richting het schoolgebouw. Dit potiëntele slachtoffer is het nog niet waard. Tenzij hij haar nu achterna gaat, maar dat moet hij zelf weten. Op zich lijkt hij ideaal, als hij temminste niet zo sacherijnig doet. Maar ja, zo is het nu eenmaal. Er zijn nog genoeg andere mensen die ze kan gebruiken. En wie weet trekt ze nu wel de interesse van de jongeman. Ze glimlacht richting het schoolgebouw dat steeds beter zichtbaar word. Met haar bloedrode rolkoffer in de hand loopt ze haar nieuwe onderkomen tegemoet.

(Mijn excuses voor de derppigheid)

Het meisje zag er anders uit dan anderen. Ze was in elk geval een stuk volwassener. Paars haar, in een nogal bijzonder kapsel. Curieus. Dat was zeker. En die koffer dan. In de snelle blik die hij over haar lichaam had laten glijden had hij meteen opgemerkt dat ze een soort idiote, rode koffer naast haar had staan. Juist. Gezellig. Hij begroette haar vlotjes en sarcastisch, één van zijn vele maskers. Helaas, helaas. Mevrouw wist het niet geheel te waarderen. Vreemd. Hij had haar immers zo warm begroet. Sommige kinderen waren ook zo ondankbaar en slecht opgevoed zeg. Ongelofelijk. Hij grijnsde geamuseerd. In zijn geheel niet van zijn stuk gebracht. 'Dan heb je vast geen zin om deze jongedame de weg te wijzen.' O, iemand trok hier vlugge conclusies zeg. 'Wat zonde, je weet nooit wat je misloopt.' Hij glimlachte geduldig en wachtte even af. ''Wat jámmer, je weet duidelijk niet waar je heen loopt.'' sprak hij pesterig, of was het eerder plagerig? Op beide manieren kon het worden opgevat. ''Dat is een omweg, darling. Tenzij je graag met je mooie koffertje door de modder en sneeuw ploegt.'' Hij haalde zijn schouders op. ''Aan jou de keuze.'' Nu verscheen er bij toverslag een charmante grijns op zijn gelaat. ''En ik heb nooit gezegd dat ik niet bereidt was een juffrouw te hulp te schieten.'' sprak hij hoffelijk. Eens zien. Zou ze hem geloven? Zou ze met hem mee lopen? Of was ze te koppig en eigenwijs. Dominic had een vreemde bui vandaag en het was een groot risico voor haar als ze inging op de mysterieuze sprankeling in zijn ogen, het aanlokkelijke honingzoete tintje dat zijn scheve grijns had. Maar eerlijk is eerlijk. Al vele andere onwetenden hadden Dominic spijtig genoeg niet kunnen weerstaan.

[Sorry dat ik het even opmerk, maar het stukje in je post waar je zegt: Hij zakt even in elkaar, maar weet zich weer te herstellen. klopt niet.~ Dat is of Powerplay of je hebt het begin van mijn post verkeerd begrepen Wink

Dit is niet bedoeld om je te blamen ofzo, maar ik dacht, laat ik het maar even zeggen eh x'D Dat kan immers nooit kwaad c:~]

Linea was al van plan om richting Starshine te lopen als ze de jongeman wat terug hoort zeggen. 'Wat jámmer, je weet duidelijk niet waar je heen loopt.' O dat weet ze wel zeker. Ze ziet het gebouw al in de verte opdoemen. 'Dat is een omweg, darling. Tenzij je graag met je mooie koffertje door de modder en sneeuw ploegt.' Aha, denkt hij soms dat ze een beetje vies is van modder? Zoals die miezerige meisjes die klagen om een paraplu als er slechts één druppeltje regen uit de lucht valt? Wat een belediging. 'Aan jou de keuze.' Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. 'En ik heb nooit gezegd dat ik niet bereidt was een juffrouw te hulp te schieten.' Hm, zal ze de hulp aannemen? Deze moodshift is wel erg interesant. Vermoedelijk voert deze jongeman iets in zijn schild. Maar ze heeft wel zin in een spelletje. Bovendien weet hij niet wat zij kan, een groot voordeel voor haar.'Als jij mij wil helpen zal ik je daar zeer dankbaar voor zijn.' En ze schenkt hem een warme glimlach. Hoeveel jongemannen waren wel niet in haar lach getrapt. Dit gaat nog leuk worden.

(Bedankt dat je dat even uitlegde. Ik interpreteerde dat inderdaad verkeerd. Thanx Wink

)

Dominic bleef volkomen kalm. Ze was één poging waard, met haar vreemde paarse haar en rode koffertje. 'Dat is een omweg, darling. Tenzij je graag met je mooie koffertje door de modder en sneeuw ploegt.' Het was een halve leugen, uiteraard. Maar er was inderdaad een andere weg naar de school toe. Of die sneller was? Geen flauw idee. Zo vaak liep hij niet heen en weer tussen het platform en het kasteel. En wat wist zij er nou van. Enkel omdat hij het zei moest ze ervoor kiezen om met hem mee te gaan. En modder is nou eenmaal niet zo handig als je een rolkoffertje hebt. Tja. Dat moesten wel genoeg redenen zijn voor haar om met hem mee te gaan. 'Aan jou de keuze.' En ja hoor. Zoals hij verwachtte draaide ze zich om. 'Als jij mij wil helpen zal ik je daar zeer dankbaar voor zijn.' Dankbaar. Dat maakte hem werkelijk niets uit. Wanneer hij klaar met haar was zou ze geen enkele reden meer hebben om dankbaar te zijn. De charmante lach op zijn gezicht vertelde wat anders. Het meisje glimlachte ook, warm en vriendelijk. Fijn. Wat ontzettend gezellig. ''Deze kant op.'' Hij gebaarde richting een minder vaak gebruikt pad, wat tussen de bomen doorliep. In de winterse kou was zijn bleke huid nog bleker, maar de wind deerde hem niet. Niet omdat hij magie gebruikte, maar omdat zijn zenuwen een stuk minder goed functioneerden onder invloed van zijn medicatie. ''Zo. Vertel eens, hoe heet je en waar kom je vandaan?'' vroeg hij dan zogenaamd nieuwsgierig. Hij wierp een blik opzij, waarbij zijn ijsblauwe ogen haar paarse kijkers leken te verzwelgen. Zijn ogen waren altijd een aandachtstrekker geweest, de kristalachtige helderheid deed denken aan een bron in de hoge bergen, maar er leek ook mysterie achter schuil te gaan. Doorzichtig, helder water, maar ook ondoordringbaar en onbereikbaar. Precies zoals hij nu overkwam. Terwijl hij onopvallend op haar lette en verder de weg af liep probeerde hij te bepalen wat in haar interessant was. Want ondanks die walgelijke koffer had ze iets. En datgene wat hem kort had aangetrokken zou hij zien te vinden. Zoals hij altijd deed.

Linea krijgt van de jongeman een glimlach terug. Bah, zo klef dat glimlachen. Van buiten mag ze er mischien wel hartelijk uitzien, vanbinnen is ze zo duister als de donkerste nacht op Shadra. 'Deze kant op.' De jongeman gebaarde naar een pad dat tussen de bomen door loopt. Linea weet zeker dat hij haar de verkeerde weg wijst. Voor haar vertrek had ze de kaart van de omgeving bestudeerd. Ieder pad kende ze al, ondanks het feit dat ze die nog nooit had gezien. 'Zo. Vertel eens, hoe heet je en waar kom je vandaan?' vraagt de jongeman. Hij kijkt Linea aan met ogen als kristal. Bijzondere ogen, moest ze toegeven. Maar waarom laat hij haar omlopen? Ze vertrouwt dit voor geen meter. Nu is het de truc om er niks van te laten merken, iets waar ze een expert in is. Manupilatie is haar specialiteit. 'Mijn naam is Linea en ik ben afkomstig van Shadra. Linea beseft dat deze jongeman niet zo dwaas is als ze eerst dacht. Hij speelt namelijk ook een spelletje. Nu moet ze ervoor zorgen dat zij de regels maakt. 'En wie ben jij? Met die interesante ogen van je?'

(Sorry voor het wachten)

Dit is weer een van die ontzettend gezellige dagen, waarop hij zijn frustratie's uiten moest. En dat gebeurde op onschuldige medeleerlingen, over het algemeen. Die werden in zijn val gelokt en dan klak. Als het te laat was liet hij ze vallen, brak hij ze, vergat hij ze. Het was maar net wat hem uitkwam. Het ging er immers enkel om dat hij vermaakt werd. Wat zij ervan vonden? Onbelangrijk. En daarbij dwong hij haast nooit mensen, nee. Hij lokte ze, verraadde ze vervolgens. Mensen waren met hun naïeve hoofdjes geneigd de lieve lachjes van hem te geloven, idiots. 'Deze kant op.' Het is een smalle weg, omringd door bomen. Uiteraard leidt het tot het kasteel, een zij-ingang ervan. Handig voor hem, maar misschien niet voor haar. Ach. Sinds wanneer maakte hij zich daar druk om? 'Zo. Vertel eens, hoe heet je en waar kom je vandaan?' Vroeg hij kalm. Ze zou zich wellicht afvragen waarom ze niet gewoon de normale weg vervolgd had toen ze nog een kans had. Daarom is het aan hem haar nu af te leiden, zodat ze enkel denkt aan hun gesprek. 'Mijn naam is Linea en ik ben afkomstig van Shadra.' Linea. Sommige Shadranen waren zo smakeloos als het op namen geven aankwam. 'En wie ben jij? Met die interesante ogen van je?' Hij lacht geamuseerd. Zonder zich te haasten wordt allereerst zijn haar uit zijn gezicht gehaald. Zorgvuldig en kalm, zoals elke beweging van hem perfect gepland en gecoördineerd. 'Dominic.' luidde zijn simpele antwoord. Zijn afkomst vermeldde hij niet, maar dat was waarschijnlijk niet nodig. De mysterieuze sfeer rond hem laat het al wel raden. Zijn lichtmagie is echter onder sluimeringen verborgen, dat is wat haast niemand van hem weet. Af en toe gebruikt hij het om vertrouwen te wekken. Maar bij medeshadranen is dat meestal niet nodig. In gevechten is het dan wel een leuke verassing. 'En, Linea -je naam is trouwens erg bijzonder, betekend het iets?- Heb je al zin in je nieuwe school?' vraagt hij met een plagerig randje aan zijn stem. Vlot pratend om haar beter te leren kennen. Hij stelt de vragen, zij zal antwoorden.

Ze had wel door dat er iets niet klopt aan die jongeman. Eerst zo nukkig en dan bijna hartelijk. En dat pad, dat pad tussen de bomen door leidt misschien wel naar de school, maar niet naar het deel waar zij moet wezen. Haar naam en thuisplaneet heeft ze hem vertelt, nu moet hij vragen beantwoorden. Eerst krijgt ze een geamuseerd lachje. Daarna haalt hij zijn haren uit zijn gezicht op een manier waardoor Linea inwendig van moet walgen. 'Dominic.' was het enige wat Linea te horen kreeg. Bah. Die Domino denkt zeker dat hij sexy is, de dwaas. Linea krijgt hoe langer hoe meer een hekel aan hem. Des te meer een reden om hem kapot te maken. Natuurlijk blijft ze lief kijken, nog wel, maar niet lang meer. 'En, Linea -je naam is trouwens erg bijzonder, betekend het iets?- Heb je al zin in je nieuwe school?' Dat zijn alweer twee vragen. Die dwaas vraagt teveel, wil teveel weten. Het word maar eens tijd om toe te slaan. Aan het pad te zien word het weinig gebruikt, dus zullen er weinig andere mensen lopen.

'Ach Dominic.' zegt Linea met een zucht. 'Zoveel vragen en antwoorden. Wat betekenen ze in dit leven? Waar draait het leven eigenlijk om?' O heerlijk, de gefrustreerde filosoof uithangen. Eens zien hoe hij daarop reageert. 'Wat betekend het leven voor jou? Waar leef je voor, waar sterf je voor? Dat zijn pas vragen die het ertoe doen.' O wee als de dwaas die niet allemaal netjes beantwoord. Dan zal ze toeslaan. Ook als hij wel overal op antwoord geeft. Want vragen zoals deze hoort men niet vaak. Het leid mensen af van hun gedachtes. En als dat niet werkt heeft Linea nog andere trucjes. Ze is nog lang niet klaar met die Domino.

Pff. Hij wist niet of hij dit nou interessant of ontzettend irritant moest vinden. Het was niet zo dat Linea echt dingen verkeerd deed. Maar er hing iets in de lucht. Iets dreigends, gespannens. En zeker was het dat zij dacht o zo bijzonder te zijn. Dat zag hij onmiddelijk. 'Dominic.' Haar lieve gezichtje, op het eerste moment lijkt alles er precies aan te kloppen. Maar deze jongen is een meester in bedriegen, een expert in maskers en toneelspel. Dan voel je zoiets aan, al kon hij zijn vinger er nog niet precies op leggen wat er nou was. In elk geval was Dominic op zijn hoede. Het plan om meer van haar te weten te komen -kennis is immers macht- wordt nu in werking gezet. 'En, Linea -je naam is trouwens erg bijzonder, betekend het iets?- Heb je al zin in je nieuwe school?' Haar zuchtje ergert hem onmiddelijk. 'Ach Dominic. Zoveel vragen en antwoorden. Wat betekenen ze in dit leven? Waar draait het leven eigenlijk om?' Are you kidding me? Dat is wat er door zijn hoofd schoot zodra ze begon te wauwelen. Iemand denkt dat ze de wijste van het hele land is ofzo? Walgelijk, die filosofische zeikverhalen. Uiteraard liet hij niets merken. Geïnteresseerd kijken. Luisteren. De haat blijft binnen, het stalen pantser wat de werkelijke gevoelens van de jongen verbergt natuurlijk intact. Dat is niet gemakkelijk van buitenaf te breken. 'Wat betekend het leven voor jou? Waar leef je voor, waar sterf je voor? Dat zijn pas vragen die het ertoe doen.' Hij gaf haar een scheve blik van amusatie. ''Wat ontzettend interessant zeg, Linea.'' spreekt hij kalm en beheerst, zachte stem. Hij neemt rustig de tijd voor elk woord, haast zich niet. Kijkt haar dan weer nadrukkelijk indringend aan, probeert haar af te lezen. Is ze écht zo'n irritant filosoofje? Dat had hij niet verwacht, jammer. ''Maar het lijkt mij dat die antwoorden voor ieder mens anders zijn en daarbij heb jij er duidelijk al een stuk meer over nagedacht. Dus.. Deel je theorie maar met mij, als je... wilt'' Het woordje 'wilt' had beter vervangen kunnen worden door durft, want de uitdaging is subtiel, maar wel merkbaar. Kom op, spoort hij haar met zijn ogen aan, verras me. Vermaak me.

Linea begint de vragen van Dominic zat te worden en besluit het roer om te gooien door de filosoof uit te hangen. Hij kijkt haar geïntereseerd aan en geeft toe dat het interesant is. Maar het resultaat was niet waar Linea op hoopte. In plaats van te bazelen of dicht te klappen vraagt hij naar haar mening. Dat was niet wat zij wilde. Intern begint Linea te koken. Moet de eerste die ze tegenkomt meteen zo irritante dwaas zijn? Het erge is nog wel dat die Domino niet dwaas is, maar geniepig. Een geniepig spinnetje die ze het liefste onder haar voet zou platrappen. Het liefst zou ze weg willen gaan maar dat kan helaas niet. Een spel opgeven is niet iets wat zij zou doen. Het is tijd voor een wending in het spel. Gewaagd, maar zo leuk als verrassingselement. Razendsnel draait Linea zich om en duwd Dominic tegen een boom aan. 'Waarom met woorden spreken als het ook anders kan?' Met een verleidelijke blik kijkt ze hem aan. Langzaam gaat ze met haar hand langs zijn wang. Maar het zijn geen strelingen, nee, ze begint levenskracht af te tappen. Heel weinig, eerst moet ze zijn hoofd op hol brengen. Daarna za ze toeslaan. Uiteindelijk zal hij flauwvallen en bij het ontwaken niet meer weten wat er de laatste uren gebeurt is. Met dat vooruitzicht kijkt ze hem nog even verleidelijk aan, om daarna haar volgende zet te doen...

Dit meisje is best wel irritant. Blablabla, levensvragen. Kom op zeg. Hij is niet van plan moeite te doen om een prachtig antwoord in elkaar te draaien. In plaats daarvan kaatst hij de bal terug, verzoekt haar om een oplossing te bieden. Maar nee. Purply girl is daar te laf, saai of dom voor. Wel vragen stellen en ze dan niet beantwoorden. Dat getuigd van een grote portie domheid, volgens Dominic. Of in elk geval een incompetentie als het oms spelen met woorden aankomt. Er zijn niet veel mensen die zijn psychologische spelletje bij kunnen houden wanneer hij op volle snelheid draait. Dan gaan ze vaak over naar fysiek contact of woede en boze opmerkingen. Ook nu. Wat onverwacht zeg. Hij wordt tegen een boom aangeduwd, de lucht wordt kort uit zijn longen geslagen en hij hapt naar adem. Droog kijkt hij haar aan. Cool. Een boom. Wat nu? Spannend zeg, hij verheugde zich nu al op alle interessante dingen die zij te zeggen had. Not. Ergens was die dreiging in haar ogen, die zorgde dat hij op een meter afstand van haar wilde blijven. Om haar dan vanaf daar te pesten en uit te dagen met woorden. 'Waarom met woorden spreken als het ook anders kan?' Dit is een kant van Linea die hij niet zomaar verwacht had. Verleidster, hé? Primadonna spelen? Schattig. Maar niet leuk genoeg. Hij grijpt haar pols vast en duwt haar hand naar beneden. Zijn ogen schitteren vervaarlijk. ''Ik hou van woorden.'' fluistert hij. ''Ze zijn ideaal voor een scherpe geest om uitdrukking te geven aan zijn of haar gevoelens. Beter dan primitieve..'' Zijn adem glijdt over haar wang, hij negeert het vreemde geduizel in zijn hoofd dat hij voelde toen ze hem aanraakte. ''Primitieve methodes.'' maakt hij dan zijn zin af. De hand die haar pols omklemde laat haar arm weer los. Met een vinger van zijn andere hand strijkt hij simultaan een lokje van haar paarse haar weg en steekt het achter haar oor. Spottend grijnst hij dan. Het is soms zo leuk om in plaats van mee te spelen met het verleidelijke spelletje er juist tegenin te gaan. En in zijn achterhoofd klinkt nog steeds de waarschuwing dat met haar flirten inderdaad niet slim is.

[Sorry voor de laatheid~ Je krijgt er een spottende Do voor terug >D]

PROFILE MAGICIAN

» Bijles Blood Moon, Blood stone {Aiden & Theneras}
» [open] A place with books, a place with story's full of adventure
» Blood, I want your blood |Rhine|
» Dominic
» not you again|Dominic

New place, new blood//Dominic

New place, new blood//Dominic

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen