Grey had Romance nog geïnformeerd wanneer hij op vakantie zou gaan en hoe lang. Het was aan haar om te bepalen hoe lang ze daadwerkelijk bleef maar voor hem stond het vast dat hij twee weken lang bij zijn ouders slapen en had dit ook doorgegeven aan Romance. Mocht ze niet zo lang willen blijven zou hij haar ongetwijfeld tussendoor nog een keer terug naar SSA brengen. Zwijgzaam pakte hij zijn laatste setjes kleding in. Zijn boek die hij had meegenomen uit de bieb van thuis en legde deze weer in de koffer. Zwijgzaam klikte hij hem dicht. Het was tijd om te vertrekken. Zijn bed was kaal zijn nachtkasje was leeg en zijn kast had amper nog wat spullen. Zwijgzaam deed hij de deur van de jongensslaapzaal dicht en liep de trap af richting het lanceerplatform. Zwijgzaam liep hij het platform op met zijn koffer en een rugzak. Zwijgzaam ging hij zitten op een bankje. Hij had de tijd aan Romance doorgegeven en ze had nog ruim de tijd. Grey glimlachte en dacht terug aan het moment dat ze nog opgesloten zaten in de kamer door die sneeuwstorm. Hoe het weer mensen bij elkaar kon brengen was best grappig. Zwijgzaam ging hij liggen op het bankje waar hij op zat en keek naar de lucht. Het was prachtig weer. Het was namelijk al bijna zomer aan het worden. Hij had Romance zo tussendoor nog een keer gezien en het was iedere keer weer gezellig geworden. De komende tijd zal dat ongetwijfeld alleen maar meer maken van goede herinneringen worden.

-meh, hij is kort.-

Romance had verschillende shirtjes in de lucht hangen en keek ze allemaal nauwkeurig aan. Naar enkele wees ze en die kwamen in de koffer terecht en de rest verdween terug in de kast. Hetzelfde gebeurde met de broeken, jurken en truien en ze had enkele gemakkelijke en enkele leuke schoenen ingepakt. Haar toiletspullen in het midden, waarbij de meeste plek werd ingenomen door de shampoo en conditioner, en enkele persoonlijke spullen bovenop. Nog gauw ging ze alles door en kwam tot de conclusie dat ze alles bij zich had wat ze nodig zou hebben. De vakantie was begonnen en ze had er zin in om die met Grey te vieren. Vandaag droeg ze een blauw zomerjurkje en had haar haren tot aan haar nek in twee vlechten ingevlochten en de rest hing losjes over de voorkant van haar lichaam naar beneden. Ze bond de koffer met haar dwarsfluit achterop haar rug en wierp een blik op de klok. Ze had nog voldoende tijd, maar het was beter iets te vroeg te zijn dan te laat. Ze opende het raam en sprong naar beneden, grinnikend om sommige gezichten van personen die op de grond stonden toe te kijken. De lucht was haar element en ze genoot er met volle teugen van. De koffer kwam een stuk langzamer naar beneden en op de lucht nam ze het mee. Waarom zou je het dragen als het ook zo kon? Eenmaal bij het lanceringsplatform aangekomen zag ze Grey al liggen en ze glimlachte. Romance sloop naar hem toe zonder een geluid te maken en hurkte achter hem neer waarbij ze haar handen op zijn ogen legde. ‘Ra ra, wie ben ik?’ fluisterde ze in zijn oor.

Tien minuten later werd het sein gegeven dat ze aan boord mochten gaan en Romance stond op. ‘Jij had de tickets toch?’ Ze pakte de koffer op en liep samen met Grey richting de shuttle die hen naar Razen zou brengen. Grey gaf de tickets af en de koffers konden ze ook afgeven en kregen een bandje waarmee ze het in Razen zouden kunnen afhalen. Ze stapte naar binnen en zocht stoelen uit die ze niet met anderen hoefden te delen. Gauw schoot ze voor Grey langs om de plek bij het raam in te pikken en stak plagend haar tong uit. ‘Je moet toch wat sneller worden Grey.’ Ze wist best dat ze vals speelde door haar krachten te gebruiken, maar ze vond het veel te gezellig om op vakantie te gaan. Dat was al veel te lang geleden dat ze samen met iemand vakantie had gevierd. Twee jaar geleden was de laatste keer geweest en dat was met een vriendin voor een weekend dat ze hadden gewonnen. ‘Heb je er al zin in?’ vroeg ze en schudde meteen haar hoofd. ‘Domme vraag natuurlijk.’ Ze grinnikte en wachtte vol spanning totdat de shuttle eindelijk zou vertrekken.

- Misschien helpt dit voor je inspiratie?

Grey lag op het bankje rustig te genieten van het weer. De vakantie was begonnen en de rust die hij er bij had was zalig. Zwijgzaam dacht hij na over van alles en nog wat. Raakte verzonken in een gedachtenstroom en glimlachte enkel. Keek naar de lucht. Ineens kwamen twee handen voor zijn ogen en hij hoorde een bekende stem. "De meest aardige persoon die ik ken?" sprak hij vragend en grinnikte. Hij zweeg daarna kort en glimlachte. Hij ging overeind zitten en keek naar Romance. "Zoals altijd zie je er weer prachtig uit..." sprak hij. Het zomerse jurkje stond haar echt goed en Grey moest zich inhouden haar niet te overwalsen met een hoop comlimentjes. Hij glimlachte en haalde uit zijn broekzak twee oranjekleurige tickets. "Ouders hadden ze op tijd opgestuurd." sprak hij kalm en haalde zijn schouders op. Zwijgzaam glimlachte hij en keek op de klok. Het duurde nog wel even.

Uiteindelijk was de tijd daar en werd er opgeroepen dat de vlucht naar Razen op het punt stond te vertrekken. Grey glimlachte en legde zijn koffer achter die van Romance en ontving de bandjes. Hij liet de tickets zien en liep toen samen met Romance de shuttle richting Razen in. Het was prachtig weer als het goed was. Razen was in de lente wat vergelijkbaar was met de zomer op SSA alleen dan met mooie bloemetjes. De zomer was meestal snikheet en was amper uit te houden. Zuipen was dan de beste remedie. Veel veel drinken. Hij glimlachte en ging naast Romance zitten in het vliegtuig. Glimlachend zag hij hoe ze snel voordrong. "Potverdorie..." sprak hij alsof hij er zwaar teleurgesteld over was. Hij grinnikte. "Dan kan ik tenminste nog naar jou gluren als ik naar buiten kijk..." sprak hij en ging toen onschuldig fluitend naast haar zitten. Hij grinnikte en keek naar buiten. Het duurde even maar de vlucht vervolgde ook daadwerkelijk. Grey glimlachte en keek naar Romance. "Tuurlijk, ik ga voor het eerst dit schooljaar weer naar Razen...eindelijk thuis..." sprak hij glimlachend. "En voor het eerst gaat er iemand mee. Dat had ik nooit kunnen dromen de afgelopen tijd..." sprak hij vervolgens verder. "Ik wil je alvast waarschuwen. Het kan een beetje vreemd zijn hoe ik thuis kom. En hoe sommige mij begroeten..." sprak hij glimlachend en moest bijna lachen als hij haar gezicht nu al in beeldde. "Maar geen zorgen het wordt een top vakantie..." sprak hij kalm en glimlachte.

Romance fluisterde in zijn oor en grinnikte vervolgens. ‘Bijna goed.’ Ze haalde haar handen weer weg en zodra hij naar haar keek, draaide ze een rondje en glimlachte om zijn woorden waarna ze naast hem ging zitten op het bankje en haar hoofd neerlegde op zijn schouder. Ze keek glimlachend naar de tickets en haar ogen gingen naar de grote klok. Het zou nog wel eventjes duren en wachten bleef altijd irritant.



Daar was dan eindelijk de omroep voor hun vlucht en samen liepen ze naar de shuttle om hun koffers af te geven. Het was best druk omdat het het begin van de vakantie was en Romance wilde een goede plaats hebben waarbij ze niet de gehele tijd gestoord zouden worden. Ze bond het bandje om haar pols en liep vlak achter Grey naar binnen, maar bij de plaatsen schoot ze gauw voor hem langs en nam de plaats naast het raampje in. Gespeeld geschokt keek ze naar Grey en duwde hem zachtjes iets opzij, maar ze kon haar grijns niet tegen houden. ‘Je bent een charmeur monsieur.’ Ze keek naar buiten toen de shuttle vertrok en maakte nog gauw haar riem vast die haar op haar plaats zou moeten houden. Ze vroeg of hij er zin in had om terug te gaan naar zijn huis en ze zei zelf meteen al dat het een domme vraag was, maar hij antwoordde alsof hij het laatste niet eens had gehoord. Ze grinnikte. ‘Je bent soms ook gewoon veel te verlegen Grey. Maar daar help ik je wel mee.’ Ze bleef enkele momenten stil en ging toen verder. ‘Als ik ergens tijd daarvoor vind in deze vakantie.’ Eindelijk waren ze ver genoeg in de lucht dat de riemen en leuningen anders mochten staan en Romance maakte die van haar onmiddellijk los en ging anders zitten. Haar knieën op de stoel en naar Grey gericht en grijnzend keek ze hem aan. ‘Hoe vreemd wordt het? En wees eerlijk anders ..’ Ze maakte haar zin met opzet niet af, maar haar glunderende ogen lieten zien dat hij het ook maar beter niet kon vragen. ‘En anders maken we er wel een top vakantie van.’ Ze stak haar hand uit. 'Beloofd?' Romance leunde naar achteren en keek even naar het schermpje dat aangaf hoe ver ze al waren. De reis zou in totaal een uur duren, met de opstart en de landing er bij in. Ze hadden al tien minuten volbracht dus het zou niet zolang meer duren en al helemaal niet met een leuke vakantie in het vooruitzicht. Even keek ze bezorgd. 'Heb je verteld dat ik meekom of moet ik me daarop ook voorbereiden?' Haar bezorgde blik verdween zo snel als het was gekomen en ze leunde grijnzend naar voren waarbij ze haar armen om zijn nek legde en haar lippen vlakbij zijn oor. 'Ik had je gewaarschuwd om de waarheid te vertellen Grey.' fluisterde ze zacht in zijn oor en trok een arm terug om hem in zijn zij te prikken. Ze leunde terug. 'Dat was nog maar slechts een voorproefje.' grijnsde ze en lachte om het gezicht dat hij trok.

-Had je soms eerst met Norrie gepost??

Grey en Romance zaten inmiddels naast elkaar. Grey maakte zijn riem net als Romance vast en keek haar kort aan. "En of ik dat ben...." sprak hij kalm en grinnikte. "Verlegen? Ik? Hoe kom je er bij..." sprak hij glimlachend en grinnikte kort. "Geen zorgen, daar vind jij absoluut geen tijd voor..." sprak hij plagend en glimlachte. Hij maakte na het lichtje uit sprong zijn riem los en ging wat losser zitten. Wat meer gedraaid naar Romance. "Daar kom je nog wel achter..." sprak hij nietszeggend. "Het enige wat ik kan zeggen is dat ik een jonger broertje heb..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij zweeg en keek naar Romance toen ze een vraag stelde. Hij rekte zich uit en glimlachte. "Ik heb mijn ouders het laten weten dat je mee kwam..." sprak hij kalm. "Mijn jongere broertje weet het nog niet..." vertelde hij verder om haar geen zorgen te laten maken. Ineens kwam ze naar voren. "Ik heb niet gelo...ey..." sprak hij terwijl hij wat omhoog schoot. Hij grijnsde en kwam nu wat meer naar haar toe. "Oh ja, als jij dat nog een keer doet dan..." sprak hij en gaf haar ene klein kusje op haar wang. "En dat was nog maar het voorproefje..." sprak hij plagend en grinnikte.
Eenmaal klaar met reizen pikte Grey samen met Romance zijn koffer op en liep samen het platform af. Zwijgzaam liepen de twee richting een bus die door zou rijden naar een van dorpjes op Razen. Eenmaal in dat dorpje stapte ze uit. "We zijn er bijna..." sprak hij kalm. Hij liep een paar straten door en stopte toen bij een redelijk gebouw van 3 verdiepingen. "Begaande grond, informatieve boeken. eerste verdieping, fictie. Bovenste verdieping leefruimte..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij liep samen met haar de trap op die naar de voordeur liepen. Ze werden ontvangen in een grote hal waar aan weerszijde twee trappen omhoog liepen in een boog. De tussen de trappen was een brede ruimte die leidde naar de onderste verdieping. Zwijgzaam zweeg Grey. "Nu het vreemde..." sprak hij. "Ik ben thuis...! " riep hij. Hij hield zijn hand wat omhoog en telde daarmee af van 3 naar 1 zodat Romance het kon zien. De stilte werd verstoord door een geschreeuw alsof iemand aanviel. Van de tweede verdieping sprong iemand met een houten zwaard omhoog en ging recht op Grey af. "Dat dus..." sprak hij naar Romance. Hij hief zijn hand en een vlam vormde een zwaard. Hij blokkeerde de aanval van het jongetje dat daarna zich afzette en een meter van de twee belandde. Grey wierp het zwaard de lucht in waardoor het oploste. "Hij groet me altijd zo..." sprak hij. Het jongentje kwam toen dichterbij. "Hoe is het er mee..." sprak Grey. "Ik kan je nog steeds niet aan... mompelde hij teleurgesteld. Grey lachtte kort. Het jongetje glimlachte en rende toen de trap op. Pap, pap! Grey is thuis... riep hij. Waarna hij op de tweede verdieping verdween. Grey glimlachte naar Romance. "Soms is hij impulsief, hij stelt zichzelf nog wel voor..." sprak hij glimlachend en grinnikte.

Romance grinnikte om Grey en draaide zich daarna naar Grey toe. Op haar knieën kon ze goed zitten en zo kon ze Grey ook beter aankijken. Ze had hem gewaarschuwd, maar hij vertelde haar alleen dat hij een jonger broertje had en dat zijn ouders wisten dat ze mee zou komen, maar verder wilde hij niets zeggen en ze leunde naar hem toe om een arm om zijn nek heen te leggen en hem toe te fluisteren dat hij eerlijk moest zijn. Haar andere hand ging naar zijn zij om hem daar even rustig in te porren. Hij schoot wat omhoog en ze grijnsde toen ze zich naar achteren verplaatste. Toen hij naar voren kwam, lachte ze om zijn gezicht en woorden en liet hem gewoon zijn gang gaan. Ze grinnikte. ‘Dan ben ik benieuwd naar wat je nog meer denkt te kunnen doen.’ Haar stem was plagend, maar er zat zeker een uitdaging voor hem in. Ze was wel nieuwsgierig naar wat hij dacht te kunnen doen zonder dat ze hem tegen zou houden.
De reis was al snel voorbij en in de overige tijd hadden ze vooral gezellig en veel plagend zitten te praten, maar nu liepen ze naar de koffers om die mee te kunnen nemen en Romance liep Grey achterna. Ze was wel eens eerder in Razen geweest, maar toen was het geen lente geweest en het zag er prachtig uit. Al die mooie bloemen die hier gedijen en het voelde alsof het al zomer was en ze was blij dat ze dit jurkje had aangetrokken, want sommige dingen die ze bij zich had zouden voor deze temperaturen veel te warm zijn. Ze stapten in de bus en Romance nam plaats naast Grey en glimlachte hem toe toen hij even keek. Ze waren vooral stil de rest van de rit en zij nam de tijd om de omgeving eens goed te bekijken. Bij het juiste dorpje stapten ze uit en liepen enkele straten door totdat ze voor een gebouw van 3 verdiepingen stonden. Romance zei niets, maar liep met hem naar binnen waar ze haar ogen over de grote bibliotheek liet vallen. Ze kon niets zeggen, maar haar blik zoog alles in haar op en ze wist dat als Grey haar hier zou laten gaan, hij haar niet zo snel terug zou kunnen vinden. Ze knikte en deed enkele stappen opzij zodat het vreemde alleen op hem gericht zou zijn, maar glimlachte toen hij aftelde. Een geschreeuw weerklonk en ze keek naar de bron van het geluid dat op Grey afvloog. Alsof het routine was, hief Grey zijn hand om een zwaard op te roepen en daarmee de aanval af te slaan. Romance grinnikte om de teleurstelling van het kleine jongetje en glimlachte Grey toe. ‘Hmm.. Waarschijnlijk heeft hij zodadelijk door dat er nog iemand bijstond en komt dan weer naar beneden rennen? Of zullen we hem de moeite besparen en hem achterna gaan? Je zegt het maar.’ Ze deed enkele stappen naar voren en schudde haar hoofd. ‘Het is hier prachtig. Hoeveel boeken staan hier wel niet?’ Ze pakte haar koffer en glimlachte. Grey moest maar zeggen wat ze het eerst zouden doen en zij zou wel volgen.

Grey zweeg over het hele ontmoeting die zou plaatsvinden tussen hem en zijn broertje. Hij deed het bewust niet, het was het leukste als je het gewoon zag. Grey keek haar aan en grijnsde. "Tja, daar kom je snel genoeg achter...." sprak hij al net zoveel zeggend over haar uitdagende opmerking. Heel de rit was een en al geplaag tussen de twee en het leek net een verliefd tienerstel dat daar bezig was. Grey zijn ogen gingen naar de venster dat aangaf dat de riemen weer vast moesten en al snel werd de landing in gezet.
Na een busrit in een heuvelachtig landschap kwamen ze aan in het dorpje waar Grey's huis stond. Zwijgzaam ging zijn blik rond. "We moesten die richting in..." sprak hij kalm en liep de richting in die hij aan had gewezen. Zwijgzaam liepen ze de ruimte in. Het was een vrij moderne bibliotheek want het had een strakke indeling. Het had daarbij toch een zeer historisch tintje vanwege de twee gebogen trappen die naar de tweede verdieping leidde. Grey glimlachte en telde rustig af. Hij had dit vaker mee gemaakt. Het geschreeuw volgde al snel en van bovenaf kwam het jongentje naar beneden gesprongen. Grey hief zijn arm en blokkeerde het met een oranje gloeiend zwaard. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. "Tja, maar ik zie vooruitgang..." sprak hij op de teleurstelling van zijn broertje. Zwijgzaam ging zijn blik naar Romance. "Die was zo druk met mij bezig die heeft je niet eens opgemerkt..." sprak hij kalm. "Ik denk dat we hem de moeite maar besparen sprak hij..." sprak hij kalm en keek naar Romance toen ze gelijk een vraag stelde over de bibliotheek. Grey floot op zijn vingers. Een metalen harnas dat liep kwam dichterbij. "Kun jij deze koffers naar de woonruimte brengen?" sprak Grey. Het harnas knikte enkel. Grey glimlachte. Het liep daarna weer half rammelend met de koffers weg. "Geen zorgen, je koffer is veilig. Er zitten Raziaanse vuurvliegen in..." sprak hij. "Ze besturen dat ding maar wat graag..." sprak hij glimlachend. Raziaanse vuurvliegen waren soms vervelende mannetjes met vleugels. Zwijgzaam ging zijn blik naar boven toen ze de trap op liepen naar de tweede verdieping. "Hoveel boeken?" sprak hij kalm. "De laatste keer hadden we over de duizend informatieve boeken. Allerlei magie, historie, flora en fauna van alle zeven planeten en dergelijke. En over de tweeduizend fictieve verhalen..." sprak hij. "Ik ben het precieze aantal al lang kwijt..." sprak hij kalm en grinnikte. "Maar ik kan wel een keer in het systeem kijken..." sprak hij kalm en glimlachte. Zwijgzaam liepen ze de trap op. "Dus je bent eindelijk thuis..en niet eens alleen... sprak een lage mannenstem ineens. Met een boek in zijn handen stond een man in een wat netter pak. Grey glimlachte zwijgzaam naar de man. "Pap..." sprak hij kalm. "Dit is Romance. Romance dit is Christ, mijn vader..." sprak hij kalm om de twee aan elkaar voor te stellen. Hij glimlachte en knikte. "Aan je houding tegenover haar te zien is het tijdslot eindelijk los gekomen..." sprak Christ kalm. Grey glimlachte en knikte enkel. Zijn vader knikte enkel terug. "Ik denk dat het handig is als ik even laat zien waar je de komende tijd overnacht..." sprak hij kalm. "Daarna kunnen we eventueel de bieb in gaan of Razen onveilig maken. Jij bent de gast, ik volg je alleen maar als gastheer..." sprak hij kalm en glimlachte. Zwijgzaam pakte hij haar hand en trok haar mee. De vader glimlachte en liep verder de trap af. Grey glimlachte en liep met Romance de tweede verdieping langs. Het was een grote zaal met meerdere rekken vol boeken. In het midden van de verdieping zat een gigantisch gat wat in directe verbinding stond met de eerste verdieping. Er vlogen verschillende lichtbolletjes van boven naar beneden en steeds hadden ze een boek vast. "Pixies. Het zijn de vriendelijke versie er van..." sprak hij. Een hoog piepstemmetje zei dat Grey weer terug was en juichde even. Het duurde niet lang of Grey werd overladen met 'knuffels' door tientallen pixies. Grey lachtte. "Ho ho, rustig maar...mag ik jullie voorstellen aan Romance. Ze blijft hier de komende tijd mee vakantie vieren..." sprak hij. Met veel gejuich vlogen ze rondjes om haar heen en enkele gingen al direct tegen haar aan. "Kennelijk ben je goedgekeurd..." sprak hij. "Mensen die ze niet mogen kunnen ze venijning uit de bieb verjagen..." sprak hij kalm en grinnikte. De pixies vlogen toen weer weg en gingen verder met hun werk. Het was prachtig om het ijverige ras bezig te zien. En ze vonden het nog leuk ook. "Zo af en toe zingen ze nog eens met zijn alle terwijl ze werken. Is een leuk gezicht.." sprak hij kalm en glimlachte om hun weg verder te vervolgen

Romance liep Grey achterna het gebouw in en nam ieder detail in zich op. Van de strakke indeling tot de gezellige lampen die kleine hoekjes nog net zichtbaar maakten en ze kon zich voorstellen hoe iemand hier in een van de vensters zou kunnen zitten en de tijd zou vergeten door een boek dat hier in een van de schappen was gevonden. Het ademde rust en gezelligheid op hetzelfde moment uit en het was dat Grey zei dat het vreemde nu zou gebeuren anders had ze totaal niet opgelet. Romance grinnikte om het teleurgestelde gezichtje van de kleine jongen en hoe hij zich zelfs niet kon opvrolijken door wat Grey gauw daarna tegen hem zei. Daarna glimlachte ze Grey toe en knikte op zijn woorden. Ze had al enkele stappen vooruit gedaan toen Grey op zijn vingers floot en ze keek geïnteresseerd naar het harnas dat eraan kwam lopen. Ze voelde iets binnenin het harnas, maar ze had geen idee wat het was. Argwanend keek ze Grey aan die haar geruststelde, maar niet helemaal vertrouwend op de vuurvliegen, die nare streken uit konden halen, bleef ze het nastaren totdat het uit haar zicht was verdwenen. Naast Grey liep ze de trap op en luisterde naar wat hij zei en keek ondertussen rond. Hoeveel boeken zouden hier inderdaad staan en hoeveel ervan zou ze kennen? Dat was de beste vraag, hoeveel zou ze er kennen, want ze was er zeker van dat het laagste aantal zou zijn. Ze hield dan wel van lezen, maar ze had nooit de tijd gehad om uitgebreid boeken te lenen en ze ook structureel op tijd terug te brengen naar de bibliotheek doordat ze toch meer buiten te vinden was dan in de grote stoel, opgekruld in een warme deken en voor de haard een van de boeken te lezen. Dus had ze van haar oma niet meer boeken mogen lezen totdat ze had geleerd ze op tijd te lezen en terug te brengen. ‘Oh, je hoeft niet in het systeem te kijken hoor. Het is me wel duidelijk hoeveel er ongeveer zijn.’ Ze glimlachte en waren net bovenaan de trap beland toen een lage mannenstem haar deed opkijken. Het was duidelijk de vader van Grey. De oranje/rode haren en de groene ogen leken precies op die van Grey, behalve dan dat een van de ogen van Grey soms niet zichtbaar was door de illusie die hij er zelf had opgelegd en dat als de illusie eraf was, dan zag je de hexago in plaats van een normale pupil. Vandaag had hij de illusie eraf gelaten en dat vond ze zelf eigenlijk alleen maar fijner. Het voelde persoonlijker als hij het niet opzette en ze vond het oog altijd apart. Niet verkeerd apart, maar leuk apart. ‘Leuk om u te leren kennen.’ Zei ze vriendelijk en glimlachte, maar haar aandacht ging naar Grey en ze grinnikte. ‘Kan Razen het wel aan als wij het onveilig gaan maken?’ Onmiddellijk werd ze meegetrokken en ze glimlachte verontschuldigend naar Christ. Ze ging naast hem lopen en kneep hem licht in zijn hand. ‘Wil je zo graag laten zien dat je niet meer zo verlegen bent?’ Met haar hand nog in de zijne zag ze de lichtbolletjes vliegen en ze glimlachte. Pixies! Die kende ze wel. Ze waren schattig en konden dodelijk zijn en daarmee een van haar liefste soort vuurvliegjes die bestonden. Ze hadden door dat Grey terug was en er kwam een aanval van lichtbolletjes die Grey wilden knuffelen. Toen Grey haar voorstelde, begon haar haar lichtjes te deinen op de onzichtbare wind die van de lichtbolletjes afkwam en ze sloot glimlachend haar ogen om alles te kunnen voelen. De lichte warme aanraking die van sommige pixies af kwam, liet haar grinniken. Het voelde alsof ze haar aan het kietelen waren. Grijnzend keek ze Grey weer aan en knikte. ‘Ze zingen ook? Ik heb ze nog nooit horen zingen al hebben ze een prachtig stemgeluid heb ik me laten vertellen.’ Ze liet zich weer meetrekken door Grey en volgde hem door de gangen, kijkend naar de secties van de boeken die overal verspreid waren. Uiteindelijk gingen ze door een deur waarachter een trap verscholen zat. Ze grinnikte. ‘Wat is dit? De geheime gangen naar je kamer?’ Ze liet Greys hand los en trok haar hand uit de zijne en schoot langs hem heen naar boven en opende daar de deur en hield die voor Grey open met een buiging. ‘Na u monsieur.’

Grey zijn ogen gingen naar zijn vader die inmiddels aan kwam lopen. "Ach het is een leuk weetje" sprak hij nog tegen Romance. Zwijgzaam richtte hij zijn blik op Romance en glimlachte op haar reactie. Daarna pakte hij haar hand en trok haar mee de bieb in. Ze liepen langs het rek dat al net zo modern er uit zag. Een metalen zwarte rek dat de val van de tweede verdieping moest voorkomen. Zwijgzaam keek hij naar de pixies die ijverig werkte om de boeken weer op de juiste plek te zetten. Totdat ze Grey opmerkte. Ze schoten allemaal tegelijk op hem af wat hem in een kerstboom veranderde. Een menselijke kersboom. Grey glimlachte en stelde Romance voor. Hij had inmiddels haar hand los gelaten en de pixies schoten op haar af. Hij glimlachte en grinnikte kort. Zijn ogen gingen naar haar toen ze sprak over het zingen. "Uhu, is best rustgevend..." sprak hij kalm. "Het is een mooie zang en soms zingen we gezellig mee..." sprak hij glimlachend. Hij pakte haar pols weer en trok haar voorzichtig mee. Eenmaal bij een deur aangekomen deed hij deze open en er kwam een kamer tevoorschijn. "Bijna goed..." sprak hij kalm en glimlachte. Ze kwamen de trap op en kwamen in een totaal andere sfeer. De bovenverdieping was net een oude cottage waarin een open haard knapperde en een warme sfeer hing. Grey glimlachte en keek naar de vrouw die op de bank zat. Deze draaide zich om. De vrouw had zwarte haar en glimlachte. Ze stond gelijk op en stelde zich voor als Daphne. "Dit is nou mijn moeder..." sprak hij tegen Romance. "Mam, dit is Romance." sprak hij kalm. De moeder glimlachte enkel. Leuk je te ontmoeten... sprak de moeder glimlachend en keek naar Grey. Grey glimlachte en zag de twee koffers al voor twee deuren staan. Grey glimlachte en keek naar de ene deur en trok Romance verder. Hij was enthousiast dat was wel te merken. Hij wees naar de ene kamer. "Dat is de logeer kamer, daar mag je eventueel overnachten..." sprak hij kalm. "Tenzij je liever in mijn kamer overnacht..." sprak hij grappend en gaf een knipoog naar Romance. Hij glimlachte en keek toen om. Zijn moeder zocht ook een weg naar beneden. Die was kennelijk bezig met wat administratieve werkzaamheden voor de bieb. Zwijgzaam ging zijn blik naar Romance. "Dus, wil je eerst settlen? Zullen we een hapje eten? De bieb verkennen? Of wil je er op uit om Razen te zien..." sprak hij om haar dingen voor te leggen. Hij glimlachte en wachtte geduldig op een reactie. "Of wil je hier op de bank hangen?" sprak hij kalm en glimlachte.

Romance glimlachte om wat Grey zei en kon zich best voorstellen dat het leuk zou zijn om met de pixies mee te zingen. Zingen was sowieso leuk, niet dat zij het kon. Grey greep haar weer bij haar pols en trok haar met zich mee waar ze uiteindelijk bij een deur kwamen en een trap opliepen. Ze gronnikte om zijn antwoord en liep achter hem aan naar binnen. Het eerste wat ze voelde toen ze in de andere kamer was, was dat ze in een huis terecht was gekomen, in een warm en gezellig huis. Ze keek onbeschaamd rond en zag hoe een vrouw van de bank bij de open haard opstond en zich voorstelde als Daphne en Grey verduidelijkte het door te zeggen dat die vrouw zijn moeder was. Romance glimlachte en antwoordde hetzelfde terug. De vrouw zag er heel erg liefdevol uit maar voordat Romance ook maar verder iets had kunnen zeggen, werd ze door Grey meegetrokken. Het leek een gewoonte te worden van hem, maar ze vond het niet erg. Ze was zelf ook enthousiast en dan te bedenken dat dit voor het eerst dit haar was dat hij weer thuis was dan was het logisch dat hij zo deed. Ze grinnikte en legde met een gespeelde zucht haar hand op zijn schouder. 'Grey, zodra er een sneeuwstorm komt dan kruip ik wel gezellig in jouw bed, goed?' Ze lachte even en pakte vervolgens haar koffer op en deed de deur van de kamer open. Ze stapte naar binnen, maar liet de deur open staan. 'Het is veel te mooi weer om nu nog binnen te blijven. Als je wilt dan mag je me je dorpje laten zien?' zei ze terwijl ze de kamer rondkeek. Het was een kamer die van alle gemakken was voorzien en ze liet de koffer op het bed neerploffen en opende die. 'Als je me alleen even de tijd wil geven om mijn koffer uit te pakken dan mag je me daarna weer meesleuren. En je mag zelf weten waarnaartoe.' Eerst legde ze voorzichtig de koffer met haar muziekinstrument naast het nachtkastje voordat ze de koffer opende en alles in de lucht hing. Ze opende de kast en laden en alles vloog er vanzelf in. Het was heel handig als je luchtmaie bezat. Haar toiletspullen zette ze op een tafeltje en haalde enkele dingen eruit die ze voor de spiegel zette en stopte daarna de koffer onder het bed. Even keek ze de kamer om, knikte goedkeurend en vervolgens liep ze naar buiten en trok de deur achter zich dicht. Ze stak haar arm uit voor Grey en knikte hem toe. 'Ik ben klaar om meegesleurd te worden. U zegt het en ik volg.' grinnikte ze en wachtte rustig totdat hij haar weer vast greep.

Grey had een onophoudelijke glimlach op zijn gezicht. Hij zweeg toen ze de trap op liepen. Zijn moeder die zoals altijd er weer aardig en verwelkomend uit zag stelde zich voor aan Romance. Ook Romance stelde zich voor en Grey sleurde haar toen weer verder. Zwijgzaam legde hij uit dat de ene kamer voor haar was en de andere voor hem. Hij gaf een plagende opmerking. "Spijtig dat het winter is..." sprak hij enkel en keek naar zijn kamer. Hij liep met zijn koffer zijn kamer in en pakte deze vlug uit. Romance was sneller klaar als hem maar dat deerde hem niet. Netjes opgevouwen legde hij de laatste kleding in zijn kast en klapte de koffer dicht. Hij liep zijn kamer uit en sloot de deur. Grey zag de hand ineens tevoorschijn komen en glimlachte. "Tja, ik zou je mee kunnen sleuren maar dan geef ik je niet de kans om rustig te kijken bij de leuke plekjes..." sprak hij kalm. Hij wenkte haar enkel mee en glimlachte. Het was tegen de middag dus ze hadden nog tijd zat. Hij liep Romance voor de trap af. Opnieuw langs de pixies die nog steeds met boeken zeulde. "Ey neem ook eens een keer pauze. Jullie gaan nog eens een keer door jullie breekbare rugjes..." sprak hij kalm. De pixies schoten ineens naar de planken die ze nodig hadden en gingen direct door naar de eerste verdieping waar al snel verschillende stemmetjes praatte. Grey glimlachte. Ze hadden het ook verdient en constant werken was niet goed voor hun. Grey zou deze vakantie ook nog een paar dagen assisteren in de bieb dat zou nou eenmaal moeten.
Grey liep samen met Romance rustig door de bieb uit. Eenmaal buiten rekte hij zich uit en keek rond. "Wat wil je zien? Het gezellig parkje? De kerk? En we hebben nog een gezellig restaurantje..." sprak hij kalm. Het was namelijk niet zo'n groot dorpje waar Grey woonde. Voor echte attracties moesten ze even reizen. Grey glimlachte en keek naar Romance en zijn blik ging toen weer terug naar de straat. "Ik denk dat we het beste eerst naar het parkje kunnen gaan, dat is hier dichterbij..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij pakte Romance hand en trok haar voorzichtig wat naar voren. "Het is niet zo'n denderend groot parkje, maar zeker leuk." klonken zijn woorden en liet daarna haar hand los om haar de gelegenheid te geven om sneller of langzamer te lopen wanneer ze iets interessants zag.

Romance grinnikte om de plagende woorden, maar deed er verder niets op uit. Ze pakte enkel haar koffer op en liep de kamer in om haar spullen op te ruimen en zei ondertussen tegen Grey dat hij maar moest beslissen waar ze naartoe zouden gaan. Het was niet dat zij het dorp kende of zo en het was altijd handig om je verblijfplaats een beetje te kennen. Grey was langer bezig dan haar en ze wachtte voor haar deur totdat hij naar buiten zou komen en stak vervolgens met een glimlach haar hand uit. Ze grinnikte en liep hem achterna. Na de opwinding van de pixies om de woorden van Grey, voelde ze een grote stroom van lucht die overal vandaan kwam zodat de pixies snel uit konden rusten. Na de trappen liepen ze door de deur naar buiten en daar keek ze even om zich heen. Niet veel mensen waren in de straten te zien, maar het kon zijn dat ze in Razen pas rond dit uur aten en dat er daarom haast niemand te zien was. Bij de vraag wat ze wilde zien keek ze hem licht boos aan. ‘Jij weet hier de goede plekjes dus zeg het maar.’ Zijn standaard lieve glimlach kwam terug en hij stelde voor om naar het park te gaan omdat dat dichtbij was. Zij vond het best, Romance was benieuwd naar alles dat dit dorpje had. Ze liet zich naar voren trekken en knikte op zijn woorden, maar greep niet opnieuw zijn hand vast. Nu moest hij maar goed opletten dat ze niet in een keer verdwenen was. De meeste huizen die hier stonden waren nog niet zo oud en op de weg naar het parkje zag ze in de verte een kerk staan die haar al wel een tijdje oud leek. Ze waren een hoek omgeslagen en daar zag ze het park liggen. Het maakte haar niet uit dat het niet zo groot was, de bloemen die er stonden waren echt prachtig. Ze begon sneller te lopen en hurkte neer bij een van de eerste bloemen die ze zag. Ze rook voorzichtig en glimlachte. De natuur was echt prachtig en gaf ieder persoon wat diegene nodig had, ongeacht of je goed of slecht was. Onmiddellijk stond ze weer op en liep verder over het pad nadat ze even achterom had gekeken en Grey een glimlach had geschonken. Na enkele meters kwamen ze op een kruispunt van paadjes en ze keek in het rond. Welke moesten ze nemen? Even keek ze scherp naar rechts en liep toen naar links. Rechts waren mensen en ze had eigenlijk nog niet veel zin om mensen tegen te komen. Ze moest het park nog onderzoeken. Haar blik gleed overal overheen, maar ze bleef stil totdat ze uiteindelijk voor een grote wilgenboom stond. Haar mond viel open en haar ogen begonnen te glunderen. De boom was duidelijk al vele jaren oud en had stevige takken en een grote stronk. Ze draaide haar hoofd naar Grey met pretlichtjes in haar ogen. ‘Kun je klimmen?’ Ze zag wel het bordje zien staan waarop stond dat er niet in mocht worden geklommen, maar er was niemand in de buurt die hen zou kunnen zien en ze pakte Greys hand vast en trok hem met haar mee tot aan het begin van de wilg.

Grey zijn houding was rustig en hij liep met Romance naar buiten. De zon scheen fel en het was lekker warm buiten. Het zou dus bij lange na niet zo'n koude nacht worden. Grey liep met kalme stappen wat naar voren toen hij Romance rustig mee trok. Hij keek haar beduusd aan. "Meh, er is niets meer zo bijzonders..." sprak hij terwijl hij met zijn hand wuifde. "Dat is het probleem als je jaren in dezelfde plekken woont. Niets wordt meer bijzonder. Maar ik denk dat het park er wel mee door kan..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij liep met zijn handen in zijn broekzakken verder en keek naar Romance die zelf genoot. Hij glimlachte en genoot van het weer. Even er uit dan in de altijd stoffige schoolbanken te zitten. Zwijgzaam ging Grey zijn blik naar het park dat in de verte al zichtbaarder werd. De planten stonden volop te bloeien en waar je keek zag je weer een ander kleurtje. En aan Romance te zien vond ze het prachtig. Het was heel wat anders dan de kleuren die je zag op Puffoon. Het was veel warmer. Je zag veel ornaje, geel, rood, roze. Maar zo af en toe ook koude kleuren. Vooral de bladeren waren groen. Hij glimlachte en keek naar de oude wilg die er al tijden stond. Hij keek naar Romance toen ze omdraaide. "Maar..." sprak hij en wees naar het bordje. "Ach, we zijn maar een keer jong..." sprak hij toen. Hij keek even rond, niemand te zien. Hij rende het gras op en liep naar de boom. Hij sprong en greep naar de onderste tak. Hij zwierde wat met zijn benen en wist zich op te hijsen. Hij glimlachte en ging op de dikke tak stan. Wilgen stonden gelukkig bekend om hun hout dat goede harde kern had. Want als het een populier was zou het niet veilig zijn. Niet dat de populier goed groeide om in te klimmen want het waren vaak zuilen waarin ze groeien. Zwijgzaam keek Grey naar beneden. "Wie het laatste boven is...." hij stopte even en bedacht dat Romance in haar voordeel was met haar magie. "Is sloom..." sprak hij om het op safe te spelen. Zwijgzaam greep hij naar een tak die wat naar rechts hing en trok zich er aan omhoog. Gelukkig dik genoeg om hem te houden. HIj keek even naar beneden om te peilen waar Romance was.

Romance genoot van het park en de heerlijke warmte die haar lichaam verwarmde alsof ze werd omhelsd door vele armen. Alle bloemen die hier stonden te bloeien waren verschillend. Als het niet in kleur was dan wel in de geur en ze zocht telkens naar de dingen die ze nog niet had gezien of geproefd. Romance had Grey meegetrokken naar de oude wilgenboom en vroeg hem grijnzend of hij zin had om te gaan klimmen. Haar ogen stonden glunderend en ze gaf Grey een voorsprong toen hij richting de boom rende, want uiteindelijk was ze in het voordeel al zou het dit keer niet eerlijk zijn om haar magie te gebruiken. Klimmen was iets dat ze van haar oma had moeten leren van jongs af aan en zelfs haar oma beklom de bergen op Puffoon nog samen met haar toen ze had geleefd. Ze stond beneden de boom hem aan te kijken en grijnsde toen. Hij had het ook door en ze kon niet wachten om hem te vragen wat hij eerst had willen zeggen over wie het laatste boven zou zijn. Romance liep om de boom heen en sprong op een lage tak waarna ze haar handen uitstak om zich op te trekken naar de volgende tak waarbij ze haar voeten tegen de stam zette om meer grip te krijgen. Een keer schaafde ze haar hand aan een uitstekende tak, maar het was niets ernstigs en ze zou het niet hoeven te helen. ‘Grey? Lukt het daar aan die kant?’ vroeg ze rustig en begon snelheid te maken en zwierde van de verschillende takken naar de andere totdat ze op een gegeven moment Grey weer zag. Ze moesten allebei nog maar enkele meters en dan zouden ze op het hoogst zitten, maar zou Grey zo hoog durven komen als zij kon. Dat was de vraag en ze grijnsde even voordat ze verder klom. Tegelijkertijd kwamen ze bij de laatste echte dikke tak uit en ze legde haar hand op de zijne. ‘Durf je die ook nog?’ Ze richtte haar blik naar de tak boven haar en keek Grey vervolgens weer uitdagend aan. Zelf zette ze zich af en trok zich op de tak waarna ze ging zitten en keek om zich heen. Wauw. Van hieruit konden ze bijna de gehele omgeving zien en ze glimlachte. ‘Je woont hier echt prachtig Grey.’ Daarna keek ze hem aan en keek snel weer weg voordat hij kon zien hoe ze bloosde. Grey was best knap, dat had ze al vanaf het begin gezien, maar als hij daar zo zat en de wind blies door zijn haar dan was hij nog veel knapper dan eerst samen met die glimlach die hij bezat.

Grey trok zijn vest die hij aanhad los en wierp het op de grond. Zijn zwarte shirt die hij aanhad kwam er onder uit. Zwijgzaam ging zijn blik naar de onderste tak. "Ik ga dat winnen!..." sprak hij vastberaden. Hij grinnikte en sprong en klom de eerste tak op. Hij kreeg na een tijdje een vraag. "Zit een beetje klem..." sprak hij. Hij zweeg en keek naar een tak die wat ver weg hing. Zette zich af en greep er naar. Trok zich moeizaam op. Hij glimlachte. "Ik ben niet bang voor een tak..." sprak hij en klom er moeizaam op. Hij glimlachte en ging toen zitten op de dikke tak. Hij leunde wat tegen de stam aan en keek naar het uitzicht. "Het is inderdaad prachtig..." sprak hij en glimlachte. Hij zweeg en sloot zijn ogen kort. Hij rekte zich uit. "Ik heb nog nooit er aan gedacht om in deze boom te klimmen..." sprak hij. "Ach eens moet de eerste keer zijn..." sprak hij en keek haar toen aan. Hij grinnikte even. Hij zag niet dat ze bloosde. Zwijgzaam ging zijn blik kort naar Romance en stond toen op. Hij keek uit over het dorpje de kerktoren stak er boven uit en gaf een prachtig uitzicht. Grey glimlachte en draaide zich om. De bieb stak ook een stuk er boven uit. Zijn blik ging naar de grond. Er liepen wat mensen voorbij maar die zagen hun niet. "Nu maar hopen dat de parkwachter hier niet langs komt..." sprak hij glimlachend. "Die kan soms nog streng uit de hoek komen..." sprak hij kalm en ging toen weer zitten. Een bries speelde met zijn haar. Zijn ogen gingen naar het uitzicht en glimlachend ging zijn blik weer naar Romance. "Dus ik ben de slome van het stel..." sprak hij kalm en grinnikte. "Jij was immers het eerste boven..." klonken zijn woorden. Hij trok een been op en liet de andere langs de tak hangen. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar het uitzicht. "Het is eigenlijk best een mooi plekje om de zonsondergang te bekijken..." sprak hij kalm en zweeg toen.

Grinnikend schudde Romance haar hoofd en klom verder. Na zijn eerdere vastberaden woorden, geloofde ze er niets van en klom snel verder. Ze zou niet gaan verliezen tegenover Grey en als het aan haar lag dan zou ze dat nooit doen. Wilde je winnen dan moest je echt je best doen anders zou het niet gebeuren. Ze zag hem na enkele meters weer en ze gingen gelijk op waardoor ze even keek hoeveel ze nog moest. Grey was langer dan zij was dus was het makkelijker om de takken te grijpen, maar zij was sneller dan de meeste mensen en kon die snelheid nu gebruiken om gelijk met hem te blijven. Ze grinnikte en trok zich op aan de laatste tak waar ze op ging zitten en keek naar de omgeving. Het was echt prachtig en dat kon ze niet voor hem verhullen. 'Dan moet je eens mee naar mijn huis gaan, we hebben een aantal bomen waar je super goed in kunt klimmen en je zit dan hoog genoeg om de omgeving te kunnen aanschouwen.' Ze keek hem aan, maar draaide zich snel weg omdat ze voelde dat haar wangen roder werden en dat zou hij niet mogen zien. 'Zolang jij geen rare bewegingen maakt of een oerkreet slaakt dan zal niemand ons hier zo snel kunnen vinden.' Ze glimlachte hem toe toen hij weer zat en grinnikend stompte ze hem tegen zijn arm. 'Wat wilde je nou eigenlijk zeggen toen je begon over wie als laatste aan zou komen? En je weet dat je eerlijk moet zijn.' Zei ze terwijl ze hem herinnerde aan wat ze in het vliegtuig tegen hem had gezegd en had gedaan. Ze knikte en wees naar de zon. 'De zon gaat pas over enkele uren onder, wil je hier zolang blijven staan?' Haar ogen gingen van de zon terug naar Grey en ze glimlachte hem toe.

Grey zat naast Romance in de boom en zweeg. Genoot van de rust die er boven hing. De geluiden beneden kwamen amper zo hoog dus gesprekken die werden gevoerd onder de boom zouden ze niet horen. Maar tevens andersom. Het ritselen van de bladeren was zeer rustgevend voor Grey en hij sloot kort zijn ogen. “De vakantie duurt langer dan twee weken…” sprak hij kalm. “Ik ben nog nooit op Puffoon geweest, ik heb alleen maar verhalen gehoord…” sprak hij kalm en keek naar Romance. “In feite ken ik de planeten vanuit de boeken. Ik ben nog nooit verder dan Razen of SSA geweest…” sprak hij kalm en zweeg kort. Eigenlijk best spijtig want er was zoveel moois in d wereld te zien. Zoveel moois waarvan je kon genieten. “Oerkreet? Zoiets als…” hij stopte en keek uitdagend naar Romance. Vervolgens kreeg hij een stomp tegen zijn bovenarm. Hij keek haar aan en glimlachte. “Ik dacht kort na. Ik zat te denken aan snitzel of andere vreemd woord….” zei hij met een grijns. “Maar ik besefte me halverwege dat ik dat onmogelijk kon winnen van zo’n lenige dame als jou…” sprak hij grinnikend verder. Hij sloot zijn ogen weer een keer en genoot van de wind. “We kunnen nog altijd terug komen…” klonken zijn woorden. “Misschien tijd om het lokale kerkje op te zoeken…” sprak hij kalm en glimlachte. Hij ging staan en liet zich naar een tak lager vallen. Klom verder de boom uit.

Eenmaal beneden liep hij met Romance richting het oude kerkje. Toevallig was het er markt met lokale souvenirtjes en andere koopwaar. Grey bedacht zich ineens iets. “Romance, kijk maar even rond ik moet nog even wat halen…” sprak hij. Grey rende naar een kraampje en begon een gesprek met de persoon er achter. Kennelijk kende de twee elkaar al wat langer. Niet veel later wisselde Grey geld uit voor een zak met wat er in. Grey glimlachte en liep toen weer terug waar hij Romance achter had gelaten. Hij glimlachte toen hij haar een van de kraampjes zat te bekijken. Hij ging rustig achter haar staan. Zwijgzaam hield hij de zak met pasgekochte kaas er in vast. Die was thuis op en Grey had nieuwe gehaald. Zwijgzaam stopte hij deze in zijn tas die hij bij had en liet iets uit zijn mouw meeglippen de tas in. Zwijgzaam liep Grey verder langs de kraampjes. Het was allemaal al bekende koopwaar voor hem. Maar hij gunde Romance ook het momentje om wat rond te kijken.

Romance staarde in de verte. ‘Ik ken ook lang niet alles van Puffoon, maar mijn hart zal er altijd naar uit blijven gaan. Daar is mijn verleden en zal mijn toekomst zijn.’ Ze glimlachte. ‘Een oud rijmpje.’ Maar het voelde wel zo. Puffoon zal altijd aan haar trekken. Even keek ze hem verbaasd aan, maar bedacht toen dat zij misschien een van de weinigen was die op alle planeten was geweest en daar enige tijd had rondgelopen. Romance weerstond zijn uitdagende blik en stompte hem grinnikend tegen zijn arm voordat ze hem vroeg wat hij nou werkelijk wilde zeggen. Haar ogen blikten weer naar de verte en ze glimlachte licht. ‘Ik ben niet echt lenig hoor.’ Zei ze zacht en stond ook op en keek toe hoe Grey naar beneden klauterde. Ze glimlachte en ging hem achterna om met hem richting het kerkje te lopen. Op weg naar het kerkje kwam ze steeds meer marktkramen tegen en als er in het ene kraampje alledaagse benodigdheden lagen dan lag in het kraampje ernaast iets dat je nog nooit eerder had gezien. Even draaide ze haar hoofd naar Grey en knikte en zag hem wegrennen. Zelf liep ze door, stopte bij verschillende kraampjes en nam dingen ter hande, hield sommige in de zon en legde ze daarna weer neer. Toen zag ze iets verderop enkele embleempjes liggen en glimlachend liep ze erop af. Ze voelde hoe een schaduw achter haar kwam staan en keek over haar schouder om te zien dat Grey terug was gekomen en blijkbaar iets had gekocht. Ze bekeek de verschillende emblemen en liep toen weer verder. Grey volgde haar gewoon zonder iets te zeggen en Romance nam de tijd om de kraampjes en hun koopwaar te inspecteren. Uiteindelijk kocht ze niets, maar ze had wel vele leuke dingen gezien.
Eenmaal bij het kerkje aangekomen stapte ze de schaduw binnen en voelde meteen de koele lucht die iedere kerk leek te bevatten. Misschien kwam het door het gesteente dat werd gebruikt, maar ze voelde hoe de haartjes op haar armen overeind gingen staan en zij liep door de entree verder naar binnen. Het kerkje was misschien ouder, maar het was goed onderhouden en zag er echt uit als een kerkje. Aan het einde van de gang zag ze al enkele brandende kaarsen branden met een donatiepot ernaast. Zelf liep ze zwijgend naar de voorste gebedenbank en knielde daar neer en vouwde haar handen. Haar lippen vormden het zacht gesproken gebed en haar ogen waren gesloten totdat ze weer opkeek en haar hoofd draaide om Grey aan te kunnen kijken. Haar stem was zacht om de rust hier niet te verstoren. ‘Het spijt me, in een kerk moet ik altijd mijn dierbaren gedenken.’ Ze glimlachte even licht en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Voel jij ook altijd die rust die een kerk uitstraalt of ben ik de enige?’ Romance zou zodadelijk wel klaar zijn om te gaan, maar voordat ze zou gaan zou ze eerst een kaarsje aansteken en wat geld in de pot stoppen. Kerken mochten nooit ten onder gaan.

Grey keek op zij naar Romance en glimlachte. “Ongetwijfeld nu wij vrienden zijn dat ik daar nog een keer heen zal gaan…” sprak hij kalm en glimlachte. Als het echt zo mooi was als Romance zei kon hij de neiging niet onderdrukken om nu direct te gaan. Maar ze waren hier nog twee weken en hij zou het de beste weken er van maken. Hij zweeg en keek haar aan. “Wat ben je dan…” sprak hij plagend. “Als ik zeg stroef dan lieg ik…” sprak hij en glimlachte. “Doe jezelf niet tekort, Ro.” Sprak hij vriendelijk. Hij glimlachte. “Tuurlijk het is vandaag markt..” sprak hij en kon zichzelf wel tegen het hoofd slaan toen hij er achter kwam dat de kraampjes al uitgestald stonden. Zwijgzaam rende hij de massa in naar het kraampje waar ze etenswaren verkochten. Hij glimlachte en liep toen richting Romance. Zwijgzaam ging hij achter haar staan en glimlachte. Hij zag dat ze genoot. “De komende twee weken komt hij nog een paar keer…” sprak hij kalm. “Als je iets ziet kunnen we eventueel dan nog een keer gaan kijken…” sprak hij kalm. Hij glimlachte en liep verder. De kerk naderde en zwijgzaam ging zijn blik naar de top. Het bleef een groot gebouw. Hij liep de kerk binnen waar het altijd frisser was. Het marmer hield amper warmte vast en je kon hier als een gek stoken en het nog niet warm krijgen. “Inderdaad…” sprak hij kalm en glimlachte. Grey moest dat ook doen. Aangezien hij nog een jonger broertje had, hij was er een verloren. Hij zou tegen deze tijd dertien jaar zijn geworden. Zwijgzaam liep hij met Romance richting het plek waar ze de kaarsen aanstaken. Hij ging rustig op zijn knieën zitten op de verzachtte balk. Grey sloeg zijn ogen dicht en legde zijn handen op zijn gezicht. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder belanden en glimlachte. Hij sprak in gedachten een uitgebreid gebed op. Hij reageerde ook niet op Romance toen ze een vraag stelde. Hij bad door en leek haar dus te negeren. Na een vijftal stille minuten haalde Grey zijn handen voor zijn gezicht vandaan en opende zijn ogen. “Hmmhm…” sprak hij. “De rust die een kerk uit straalt is aanstekelijk en doet je net wat anders denken…” sprak hij kalm en glimlachte. Hij stond op en pakte twee muntstukken. Hij deed deze er in en pakte twee kaarsjes. Hij gaf er een aan Romance. Hij knipte zachtjes in zijn vinger en een klein vlammetje ontstond op het kaarsje. Op Razen zou je geen lucifers vinden. Romance zou ze dus moeten aan steken door middel van een van de al aangestoken kaarsjes. Een vreemde gewoonte van de Raziaanse bevolking. Om vuur aan te steken met hun magie. Vaak ten koste van reizigers.

Romance wierp een glimlach over haar schouders naar Grey en knikte. Ze had vandaag vele leuke dingen gezien, maar ze was er nog niet zeker van of ze het wel zou moeten kopen, maar nu zou ze meer tijd hebben om er over na te denken en als het over een paar dagen nog steeds in haar gedachten zat dan zou ze het wel gaan halen. Nu niet, nu was de kerk aan de beurt. Alle kraampjes leken daar te stoppen, alsof je zo de kerk werd ingeleid en het marmer hield alle warmte van Razen tegen en straalde een rust uit die haar innerlijk leek te kalmeren. Ze liep helemaal naar voren en liet zich daar op haar knieën zakken om vervolgens een gebed te zeggen voor de mensen die ze had verloren, gekend of niet gekend, herinnerd of vergeten. Op dat moment herdacht ze even iedereen en bad ze hen rust in waar ze dan nu ook waren. Toen Grey aan zijn gebed begon, legde Romance voorzichtig haar hoofd op zijn schouder en keek naar de vlammetjes van de kaarsjes, wachtend totdat hij klaar zou zijn. Even dacht ze dat hij klaar was en stelde haar vraag, maar hij bleef stil. Het was pas op het moment dat hij zijn handen van zijn gezicht haalde en zijn ogen opende, dat ze zeker wist dat hij klaar was met zijn gebed en haalde haar hoofd weg om hem goed aan te kunnen kijken. Snel stond ze op en liep met hem mee naar voren om het kaarsje aan te pakken en keek toe hoe Grey gemakkelijk zijn kaarsje aankreeg door middel van zijn magie. Het leek een gemakkelijk truukje, maar het was haar nooit gelukt om het in de hand te krijgen. Een vlam overpakken ging dan nog wel en ze haalde haar hand door een andere vlam en bracht haar eigen kaarsje tot ontbranding en glimlachte licht. Romance zette het kaarsje voorzichtig bij de anderen en zocht met haar hand die van Grey op. Het was vast moeilijk voor hem omdat hij op zulke momenten vast aan zijn kleine broertje moest denken die niet langer bij de wereld van de levenden behoorde en zij kende het gevoel om iemand zo erg te missen en niets te hebben kunnen doen. 'Als ik eraan denk hoe snel mensen je leven verlaten dan besef ik pas hoe kort je leven eigenlijk is. Het is het niet waard om moeilijk te doen over dingen die voor de hand liggen, want als iemand anders het pakt kun je het vaak nooit meer terugkrijgen.' Ze keek nu naar Grey en haalde haar andere hand omhoog om tegen de zijkant van zijn gezicht aan te leggen. 'Zullen we anders maar weggaan? Je voelt je duidelijk niet echt fijn hier.' Ze liet hem los en liep achterwaarts terug naar de ingang. 'We gaan overal nu wel met een rotgang doorheen. Wat dacht je van ergens rustig zitten en gewoon kletsen?'

Grey glimlachte en volgde de kraampjes verder. Ze leidde letterlijk richting de kerk, dit was bewust gedaan om reizigers ook de kerk te laten bezichtigen. Grey ging er puur naar toe om zijn jongere broertje te herinneren. Zwijgzaam liepen de twee de kerk binnen. De rust die er hing was zo aanstekelijk en drong diep naar je binnen. Zwijgzaam sloot Grey zijn ogen en genoot van de frisse lucht die er hing. Het was koud hier, en de rede was te wijden aan het marmer. Zwijgzaam klonken hun voetstappen die hun langs de banken leidde naar een aparte ruimte waar kaarsjes voor herdenking konden worden neergezet. Grey liep direct naar het gebedsbankje dat er stond en ging met zijn knieën op het verzachte balk zitten. Zijn ogen sloten zich en hij begon zijn gebed. Eentje die een aantal minuten ijzig stil was. Zwijgzaam opende hij zijn ogen en liep naar de kaarsjes. Zwijgzaam ging zijn blik naar zijn kaarsje. Hij moes terugdenken aan het energieke jochie dat hij toen kende. Hij sloot zijn ogen en zuchtte even moeizaam. Hij miste hem nog steeds. Zijn ogen gingen langzaam open en zijn blik ging naar Romance die zijn hand had vastgepakt. Hij glimlachte moeizaam om haar woorden. "Mooi gezegd..." sprak hij zacht. Hij knikte. "Het is wat moeizaam, maar het is beter voor hem..." sprak hij. "Het feit dat ik dit doe geeft me het gevoel dat ik hem steun, waar hij ook mag zijn.." sprak hij zacht en glimlachte. Hij volgde haar en zweeg. "Das waar..." sprak hij kalm en glimlachte. Ze kwamen buiten en de zon scheen fel. Grey glimlachte en pakte de hand van Romance vast. Zwijgzaam liep hij met haar terug langs alle kraampjes, maar hij bleef niet stil staan. Na een tijdje kwamen ze weer bij het parkje aan en zwijgzaam liep Grey naar een van de vrije bankjes. Hij ging zitten en glimlachte. Hij wierp zijn hoofd naar achteren en keek naar de lucht. "Het is prachtig weer..." stelde hij kalmpjes. Hij glimlachte en keek toen naar Romance. "En hoe is Razen tot nu toe? Goedgekeurd...?" vroeg hij kalm en glimlachte.

Het was duidelijk aan Grey te zien dat het moeilijk voor hem was en dat hij het lastig vond om hier te zijn. Het was ook niet niks om degene die je liefhad te herinneren en dan niet een steek van pijn of spijt te voelen. Achteraf vond je altijd dingen waarvan je dacht dat je ze nog had moeten zeggen of dingen die je had willen weten of met ze had willen doen, maar het meeste waar je naar verlangde was dat ze nog hier zouden zijn. Dat het mogelijk zou zijn om je om te draaien en ze dan te zien staan, levend en wel, wachtend op jou, maar je wist ook dat dat nooit meer kon gebeuren. Daarom pakte Romance ook de hand van Grey en sprak zacht. Hij gaf toe dat het moeilijk voor hem was, maar dat had ze allang kunnen zien en als je iemands beste vriend was dan wist je dat ook meteen aan hoe diegene zich gedroeg. Ze knikte voorzichtig en snapte hoe hij redeneerde, zo had zij ook gedacht in de eerste tijd nadat haar oma was overleden en al was het moeilijk geweest, het gaf je ook een soort van voldoening. Voorzichtig trok ze zich terug en liep achterwaarts over het middenpad terug om de kerk te kunnen verlaten. Romance vond dat ze overal wel heel snel doorheen gingen en als ze dit tempo vol zouden houden dan zouden ze na enkele dagen alles al hebben gezien en niet echt meer nieuws te doen hebben en bovendien was een van de dingen die ze normaal gesproken met Grey deed gewoon ergens zitten en praten. Soms over onderwerpen die heel zwaar lagen, maar meestal ook wel over standaarddingen. Volgens mij hadden ze zelfs al een keer meer dan een uur zitten discussiëren over een bepaalde bloemsoort en uiteindelijk was besloten dat de soort gelijk was, maar anders groeide op verschillende plaatsen. Hij ging er mee akkoord en liep met haar mee naar buiten waar ze even moest knipperen tegen het felle licht, maar Grey was veel sneller in het accepteren van de zon en greep haar hand al voordat ze hem echt had kunnen zien. Haar zicht kwam snel weer terug nu ze niet per se in de zon hoefde te kijken en ze liep met Grey mee. Hij had er wel de pas in en ze grinnikte even toen ze hen zag in een spiegel die voor een kraampje van kleding stond. Hij was gewoon meer dan een kop groter en hij leek haar haast wel mee te sleuren zoals hij eerst ook had gedaan in de bibliotheek en zij moest maar gewoon volgen. Niet dat ze het erg vond. Hij kende Razen en dan vooral zijn dorp beter dan de leek die er nog nooit was geweest. Soms zag ze mensen wel even kijken, maar ze richtte er verder geen aandacht op en zag hoe het park weer in het zicht kwam en hij hen naar een bankje begeleidde waar verder niemand opzat. Ze ging naast hem zitten en knikte terwijl ze nog steeds verrukt om zich heen keek. De bloemen die hier allemaal groeiden waren toch zeer mooi en ze knikte op zijn vraag. ‘Tot nu toe kan het ermee door.’ Ze draaide zich om en ging liggen waarbij ze haar hoofd op zijn bovenbenen legde en haar haar nar achteren had verplaatst. ‘Je kunt er in ieder geval heerlijk zonnen en dat ben ik nu zeker even van plan. Romance hield haar ogen gesloten tegen de zon waar ze anders tegenin moest kijken. ‘Je vader leek wel erg blij te zijn om te zien dat je iemand mee naar huis had genomen. Hoe was je voor het tijdslot Grey? Ook zo verlegen als toen ik je voor het eerst ontmoette?’ Ze glimlachte hem toe al kon ze niet zien of hij ook naar haar keek en zo haar glimlach kon zien.

Hoe meer hij het verborgen probeerde te houden des te meer het uitstraalde naar de omgeving. Zijn blik was wat glazig geworden en zwijgzaam ging zijn blik naar een van de tientallen kruisjes die er hingen. Een daarvan droeg de naam Hexago. Zwijgzaam keek hij naar Romance toen ze zijn hand pakte en langzaam hem meetrok, weg van de zware plek die op zijn schouders drukte. Hoe hard het ook drukte het mocht Grey niet onderuit halen. Grey bleef stug overeind staan en bezweek er om een of andere rede niet onder. Het bad hem kracht en hij accepteerde het maar wat graag. Zwijgzaam liep hij mee en kwam buiten. De zon deed hem goed want zijn glimlach kwam langzaam terug alsof hij weer oplaadde. Zijn ogen waren net wat sneller gewend en hij pakte de hand van Romance. Hij trok haar rustig mee nadat ze had geopperd om ergens gewoon te gaan zitten en te praten. Grey vond het geen probleem, hij wilde maar wat graag ergens met haar zitten. Hij glimlachte en nam plaats op het bankje ergens in het park, had de mensen die toe hadden gekeken straal genegeerd. Hij legde zijn armen op de rugleuning en ging met zijn hoofd wat naar achter hangen terwijl hij naar de lucht keek. Ineens belandde iemand op zijn schoot. Hij kwam weer overeind en zag dat Romance haar hoofd ten ruste had gelegd op zijn schoot. Hij glimlachte en keek naar de lucht toen hij de vraag stelde. Grey glimlachte om haar antwoord maar de glimlach verdween toen ze terug kwam op de tijdslot. "Hmm..." sprak hij zacht. "Ik was altijd al een energiek jongentje..." sprak Grey. "Ik ging regelmatig om met andere jongens en meisjes en had redelijk wat vrienden opgebouwd..." sprak hij. "Mijn vader..." sprak hij toen met een wat andere toon. "Had echter mijn zelfverzekerdheid opgesloten na dat ik de spreuk had gebruikt. Een oom van me had gewezen op de spreuk, hij bleek later nog crimineel te zijn..." sprak hij kalm. "Mijn vader deed het zodat ik niet meer zeker was van mijn zaak en ik zeker tot mijn achttiende niet meer een gevorderde spreuk zou gebruiken..." sprak Grey. Hij gooide zijn hoofd naar achteren en keek naar de heldere lucht. "Het voelde alsof hij me extra strafte. Het was iedere keer weer hetzelfde, ze wiste dat ik in een andere bui schoot wanneer een vrouwelijk persoon in gevaar of lastig werd gevallen. Ik was zeer populair en tegelijkertijd zwaar verlegen geworden. Ze wilde me constant aan hun zijde hebben en er was geen ontsnappen aan..." sprak Grey. "Iedere vorm van aandacht van het andere geslacht deed me blozen van hier tot Shadra en terug..." sprak hij zacht. "Ik ben uiteindelijk overgeplaatst naar SSA om het opnieuw te proberen..." sprak hij en kwam weer overeind. "Niemand had kunnen weten dat het juist hier was wanneer de tijdslot zou ontsluiten. Niemand, behalve mijn vader..." sprak hij moeizaam. Hij zuchtte, hij kon het nog steeds niet helemaal bevatten dat zijn vader dit had gedaan. Het was nooit leuk als jongen om je zelfverzekerdheid te verliezen. Misschien had hij nog op de andere school gezeten, had hij een vriendin en was hij nog hoger op gekomen dan nu. Maar aan de andere hand zat hij door dat tijdslot hier met Romance. Grey wist niet hoe hij er over moest denken. Hij bleef er sceptisch over.

De lucht buiten was heerlijk en de zon verwarmde haar lichaam terwijl ze langzaam achterover leunde en Grey gebruikte als een kussen om zo geen last te kunnen krijgen van haar nek. Bovendien was het een stuk zachter dan de harde bank. Nadat ze even gelegen had, kwam opnieuw de vraag in haar op die haar al een tijdje dwarszat. Hoe was Grey geweest voor dat hij een tijdslot kreeg, verschilde hij van de Grey die hier nu zat of was zijn oude zelf weer terug gekomen. Dus kon ze niets anders doen dan haar vraag te stellen en af te wachten op het antwoord dat Grey haar zou kunnen geven. Hij begon zacht met praten, wat voor haar geen probleem was en ze luisterde toe. Hij was dus aardig populair geweest voor het tijdslot en dus voor de dood van zijn broertje zoveel jaren geleden. Maar toch was de spreuk erger geweest dan ze zich zelf voor kon stellen. Ze wist nog dat ze hem erom had geplaagd om alleen maar die blos te kunnen zien, want hij werd er zoveel schattiger door en ze knikte licht. Ze had duidelijk het verschil gezien tussen de Grey die zwaar verlegen was en de Grey die haar redde van een aanval en dan was het alsof zijn hele houding veranderde en hij iemand was met wie je maar beter geen ruzie kon krijgen als je het tenminste een beetje goed wilde overleven. En Romance kreeg medelijden met Grey omdat deze spreuk een grotere straf voor hem was geweest dan zijn vader misschien had kunnen bedenken. Langzaam verdween de zon uit haar gezicht doordat Grey naar voren was gaan zitten en ze opende voorzichtig haar ogen en ze beet zachtjes op haar lip toen ze zag hoe zijn ogen stonden en draaide haar hoofd weg naar buiten zodat ze haar blik ergens anders op kon focussen. ‘Als je wilt dan kun je Savador vast vragen of je weer teruggeplaatst mag worden. Hij zal het vast niet zo erg vinden en dan kun jij weer bij de vrienden zijn die je toen hebt achtergelaten. Ze zullen je vast gemist hebben ..’ Romance glimlachte even voordat die glimlach weer wegviel. ‘ en de meiden die je gered hebt vast ook.’ Ze zei niet dat ze hem zou missen als hij inderdaad terug zou gaan naar zijn oude school en daar verder zou willen leren. Bovendien zou ze hem kunnen opzoeken. ‘Je ouders en je broertje zullen het vast ook super vinden. Misschien kun je je broertje helpen zodat hij je uiteindelijk zal kunnen verslaan.’ Romance draaide zich glimlachend terug en keek naar Grey die werd omgeven door het licht van de zon. ‘Hoe reageerden je vrienden op wat er met je oog was gebeurd? Vonden ze het stoer en cool staan en wilden ze het ook of heb je het ze niet laten zien?’ Haar glimlach werd iets breder, Grey leek zo echt op een engel met al dat licht om hem heen verzameld.

-Sorry voor het late antwoord, was druk bezig met examenvoorbereiding.

Grey lag met zijn hoofd naar achteren en negeerde de voorbijkomende mensen. Hij sprak klam. Bookman, zijn oom had hem overgehaald om de spreuk te gaan uithalen. Hij was degene die eigenlijk verantwoordelijk was voor het oog dat Grey had. Zijn oom had de naam bookman door het feit dat hij veel las. Hij was inmiddels weer op vrije voet maar deed nog steeds veel pogingen om Grey's leven zuur te maken. Het was de aangetrouwde man van moeders kan, en de zwager van zijn vader. Zwijgzaam sprak Grey verder en keek naar voren. "Ik heb het ze nooit verteld..." sprak hij zacht. "Heb altijd gezegd dat het ene oog slecht tegen licht kon en dat het half blind was, dat soort smoesjes..." sprak hij kalm. "Daarnaast wisten veel op Razen van dat soort tekens af en het zou alleen maar een verkeerde indruk achter laten..." sprak hij zacht en sloot zijn ogen. Het was voor Romance zichtbaar maar hij hield het voor de voorbijgangers nog steeds koppig verborgen door de illusie, een illusie die hij voor Romance had laten liften. Zwijgzaam opende hij zijn ogen. "Ik vertel wel steeds over jou, maar hoe was jij.....tsja vroeger..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar Romance om daarna naar haar te kijken. Door de licht die op haar huid kwam leek ze bleker dan ze was en het maakte een mooi plaatje. Grey glimlachte zwak en keek naar de lucht die nog steeds kraakhelder was. Met kalme houding ging zijn blik naar een van de voorbijgangers. Grey zijn houding verstrakte toen er een wat gerimpelde hand op zijn schouder belandde. De aura in de omgeving daalde door Grey's stemming. Zijn blik verstrakte en hij keek niet om. "Waarom ben je hier..." sprak Grey eens. De man achter hem grinnikte enkel. Is dat een manier om je oom te begroeten? sprak de stem poeslief en zwijgzaam haalde hij zijn hand weg. Ik wilde je enkel wijzen op de buurtfeest dat vanavond plaats zal vinden. Misschien vinden jullie het leuk om ook te komen... sprak de stem kalmpjes verder. Grey zijn ogen sloten zich in een ergerlijke trek. "Ik zal het in acht nemen..." sprak hij enkel, kortaf en bot. De man zuchtte enkel en glimlachte vriendelijk naar Romance. Echter was Grey alles behalve blij met de aanwezigheid van deze man. Grey zweeg en hield zijn ogen gesloten. De man achter hun haalde zijn schouder op en liep weg. Pas toen de man vertrokken was en Grey hem niet meer voelde in de omgeving opende hij zijn ogen en slaakte een zucht.

Bookman, de oom van Grey. Tevens degene achter hem in deze post