Grey keek met een geconcentreerde blik naar het ene stukje rubber met lucht. Hij spande zijn laatste pijl aan om zijn laatste schot te wagen. Hij moest en zou winnen. Hij keek vlak over de pijl. Iets naar boven. Hij liet de pees los en met een zoevend geluid gevolgd door een zachte knappen van de ballon raakte de pijl het middelpunt. Grey grijnsde en haalde zijn prijs op om die vervolgens onder een van de bandjes op Romance schouders te plaatsen. Hij glimlachte om haar woorden. "Maar ik kan het op zijn minst proberen..." sprak hij eigenwijs en stak zijn tong kort uit. Hij werd vervolgens weer meegetrokken. Of Romance had er zin in of er zat iets meer achter. Vanachter een pilaar stond de sinistere man met een grijns toe te kijken. Hij maakte zijn weg verder de mensenmassa in. De oom van Grey hield de twee in de gaten zonder dat Grey het echt door had.
"Wat ik wil..." sprak hij nadenkend. "Ik denk dat ik wel voor een nacho ga met wat kaas of toch een zakje chips met een fris..." hij zuchtte. Er was zoveel lekkers. "Doe maar een zakje chipjes..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij ging rustig zitten en glimlachend keek hij naar de voorbijgaande massa. Niet wetend dat hij nog steeds in de gaten werd gehouden door dezelfde man. Hij sloot zijn ogen kort en moest glimlachen. Het was gewoon een prachtige tijd zo met Romance, alsof niets het kon verpesten. Hij voelde zijn hart sneller slaan en keek op. Hij wendde zijn schuin af en betrapte zich op een blos op zijn wangen. "Nee dat is het niet..." mompelde hij en grinnikte om zijn woorden. Hij keek om en zag Romance met het gene terugkomen wat ze wilde en hij had besteld. Hij glimlachte en zijn blik ging naar het zakje chips. Hij trok het open en nam er een van. "En tot nu toe, goedgekeurd?" sprak hij kalm en glimlachte.

Romance glimlachte en knikte. Ja, wat wilde Grey graag hebben? Afwachtend bleef ze staan, grinnikte om de moeilijke keuze die Grey zou moeten maken. Nacho’s of een zakje chips, ja daar zou zijn leven ooit nog van af kunnen hangen. Zodra hij zijn antwoord had gegeven, ging ze richting de standjes waar ze eten verkochten en ze nam nachos voor haarzelf en een zakje chips voor Grey mee. Met de toenemende drukte werd het lastiger voor mensen om anderen niet aan te stoten, maar ze kon telkens verhinderen dat ze viel of iets van het eten verloor. Dat zou echter niet te lang moeten duren anders dan zou ze waarschijnlijk het eten op de grond moeten hebben laten vallen om niet te worden omgegooid. Langzaam kwam Grey weer in beeld en toen ze vlakbij hem was, gooide ze zijn zakje chips naar hem toe voordat ze tegenover hem ging zitten en haar eigen bakje op de tafel zette. Even keek ze naar Grey en grinnikend wendde ze vervolgens haar blik af om een nacho te pakken. Heel onschuldig keek ze weer op. ‘Ben je soms besprongen door een meisje?’ Zijn wangen waren nog steeds rood en dat was de enige verklaring waar ze aan kon denken, want de herinneringen aan de eerste keer schoten door haar hoofd. Even later knikte ze op zijn vraag. ‘Het feest kan er wel mee door.’ Vervolgde ze. ‘Al gaat het volgens mij nog wel een tijdje door of niet? Er is dus nog tijd om van alles te doen.’ Haar bakje was alweer half leeg en even nam ze de tijd om om haar heen te kunnen kijken waarna haar ogen begonnen te glunderen. Licht glimlachend keek ze Grey aan. ‘Hoe bang ben jij in het donker?’ Ze had niet langer honger en stond op om het weg te gooien en ging vervolgens achter Grey staan. ‘Hup, kom op. Opstaan.’ Ze veranderde langzaam in een soort hyper actief kind dat alleen nog maar leuke dingen zag die per se meteen moesten worden uitgevoerd. Het beertje dat ze eerder van hem had gekregen hield ze in haar hand en ongeduldig wachtte ze totdat Grey opstond. En onmiddellijk trok ze hem met haar mee naar de ingang en daar moesten ze in de rij wachten. Er waren maar 5 mensen voor hen dus ze zouden snel aan de beurt zijn en Romance zag hoe er op het bord stond dat de rit ongeveer vijf minuten duurde. Grinnikend keek ze Grey aan. ‘Nu zullen we eens zien wie de meest enge dingen kan weerstaan.’ Tenminste dat was wat het bord zei: De verschrikkelijkste gruwelen in het donker! Nou, ze was benieuwd en dacht er helemaal niet aan dat Grey haar net zoals een klein kind kon zien. Ze had dit in haar jeugd nooit kunnen doen dus ze bleef het leuk vinden om het nu te doen. En daar gingen een drietal in een van de karretjes en werden ze weggezonden. Nog even en dan konden zij ook.

- Een spookhuis blijft leuk.

Grey zat met een kalme houding op het bankje en dacht na over verschillende dingen. Een ding maakte hem zo aan het blozen dat hij zelfs moeite moest doen om het weg te krijgen. Hij schudde zijn hoofd kort. "Nee dat is het niet..." sprak hij in zichzelf. Hij keek op toen Romance ook aan het tafeltje kwam zitten en hem vroeg of hij besprongen was door een meisje. "N-Nee.." stamelde hij. Hij slikte. Waarom moest hij nu zo stotteren. Vond hij het dan zo erg als dat wel was. Hij schudde zijn hoofd en herstelde. "Nee..." sprak hij volluit. "Ik was gewoon aan het nadenken..." sprak hij kalm en trok het zakje zonder wachten open. Hij nam een chipje in zijn mond en at rustig er van. Op het moment dat hij het op had wierp hij het zakje als een prop in een van de prullenbakken. Romance stond op dat moment ook op. "Ik ben niet bang in het donker.." sprak hij en wist gelijk waar Romance op doelde. Hij wist precies waar ze op doelde. Het spookhuis waar hij regelmatig in was geweest en van de enge schrikreacties die hem rillingen gaven waren omgegaan naar cheap-scares die niet eens meer grappig waren. Maar hij zou wel meegaan, Romance wist toch niet dat hij het vaker had gezien. Zwijgzaam liep hij met haar mee en glimlachte om haar woorden. "Ja dat gaan we zeker zien..." sprak hij plagend terug en grinnikte. Hij zag een drietal er in gaan, nog een karretje met een schattig koppel dat er in ging en toen was het hun beurt. Zwijgzaam nam Grey plaats en legde zijn arm om haar heen. "Ik ben bij je voor het geval dat je het eng vind..." sprak hij plagend en liet zijn arm toen naar de beugel zakken en keek naar de zwarte deur die voor hun open ging. Jap, er was geen klap aan veranderd. Grey wist bij iedere bocht te raden wat er kwam. Maar hij vond het nog leuk om te zien. Hoe hij hier als klein kind in ging en huilend aan zijn vaders arm er uit kwam, dat waren leuke herinneringen. Hij keek op zij om te peilen hoe Romance er voor stond maar wat hij van haar zag was alleen de witte haren en een vage beeld van haar gezicht. Hij glimlachte en keek toen weer naar de beelden. Hij vond het niet meer eng, het was gewoon te voorspelbaar.

Verbaasd ging Romances blik naar Grey die licht begon te stotteren. Er was duidelijk iets gebeurd, maar als hij het haar niet wilde vertellen dan was dat ook goed. Ze hoefde het niet per se te weten. Alleen als hij het kwijt wilde dan zou ze luisteren. Haar blik ging naar de nachos, maar vanuit haar ooghoeken bleef ze Grey aankijken. Zijn handelingen waren te snel als om zichzelf af te kunnen leiden van waarom hij had gebloosd, maar ze ging er niet verder op door. Misschien kon ze hem later deze avond nog in een keer overvallen met de vraag waaraan hij dan had gedacht en als hij dan weer zo rood zou worden dan zou ze er net zo lang op doorgaan totdat hij haar mond dichtplakte of bereid was een vloek op haar te leggen. OP dat moment zag ze echter een spookhuis aan de andere kant van het plein en haar honger verdween waardoor ze opstond en grinnikend aan Grey vroeg of hij bang was in het donker. Hij zei van niet en ineens kreeg ze een voorgevoel. Zou hij het al eens gezien hebben? Toen ze in het karretje plaats konden nemen grijnsde ze licht om haar voornemen om Grey aan het schrikken te krijgen in deze vijf minuten. Romance keek van zijn arm naar Grey en knikte bedachtzaam. We zullen wel eens zien wie het eng gaat vinden.' Toch vond ze zijn arm meer dan fijn en ging lekker tegen hem aan zitten. En daar ging de zwarte deur open en verdween langzaam het laatste licht dat er net nog overvloedig was geweest. De meeste beelden en dingen waren niet eng, maar sommige kwamen zo snel tevoorschijn dat ze toch haast opsprong als de arm van Grey daar niet had gelegen. Halverwege de tocht wist ze zeker dat Grey hier al vaker in was geweest, want ze merkte dat hij haast nergens van schrok en als hij deed of hij schrok dan gebeurde dat bij de beelden die te voorspelbaar waren. Ze nestelde zich wat dieper tegen hem aan en in het donker kon hij niet zien waar ze mee bezig was dus nam ze een koude luchtstraal en liet die langs zijn nek glijden. Zelfs veinsde ze ook kippenvel en draaide zich geschokt naar hem om. Lang leve de toneellessen! 'Voelde jij dat ook?' Even was ze stil, maar daarna spande haar hele lichaam aan. 'Jij hoorde dat toch ook he?' Romance begon paniekerig om haar heen te kijken, maar het bleef duister. Heel lichtjes opende ze haar mond en liet de stemklanken vanuit haar keel ontsnappen, meenemen op de ijle lucht zodat Grey het dit keer ook kon horen. 'Hier.. help ... alleen..' Dat zou Grey ook moeten horen. Met haar arm pakte ze degene die Grey om haar heen had geslagen en trok die meer om haar heen. 'Jij wint.' Haar hele lichaam begon te beven en zover als de beugel het toeliet drukte ze zich tegen Grey aan. Romance was bezig met de act van haar leven en als dit zou werken dan zou ze Grey hierna nooit meer zo voor de gek kunnen houden, maar het was te goed om niet te doen. Af en toe liet ze de stem horen of daarna alleen de koude lucht die ergens langs een onbedekt deel van het lichaam streek en ze hoopte zo dat het werkte.


- Werkt het??

Grey zijn houding was kalm en hij keek iedere beeld zonder angst aan. Hij deed soms alsof hij schrok maar volgens mij kon Romance er dwars doorheen kijken. Het maakte hem niet zo veel uit en zwijgzaam legde hij zijn arm wat beter om haar schouders. Ineens ging er een koude wind over zijn rug. Hij ging wat rechter zitten en keek even rond. "Ik hoorde..." hij stopte toen hij een lage stem hoorde. Op dat moment alsof de act van Romance niet beter kon uitlopen kreeg de rit een technische storing en stond het karretje stil. Even nam het de adem van Grey en dacht hij razend snel na. Hij keek naar Romance die helemaal in elkaar lag gedoken naast haar. Hij legde zijn andere arm ook om haar heen. "Geen zorgen. Dit hoort er allemaal bij..." loog hij tegen haar. Dit had hij nooit meegemaakt in dit spookhuis. En de bange Romance naast hem was zo goed gespeeld dat hij haar als laatste zou verdenken. En de woorden waren er alleen maar om zichzelf ook lichtelijk moed in te spreken. De koude wind streek af en toe langs zijn arm. Dan weer langs zijn nek. De stem leek wel alsof het de twee riep. Alsof het alleen was en hun lokte. Grey zijn ogen probeerde zich te wennen aan het donker om iets te zien maar er was niets te bekennen. "Ik denk dat die personen van de attractie gewoon ons voor de gek willen houden..." sprak hij toen en zuchtte. Hij had de woorden nog niet uitgesproken of het karretje kwam weer langzaam in beweging. Desondanks dat bleef het toch aanhouden. Romance lag nog steeds tegen hem aan en Grey glimlachte kalm. "Zeg Ro, je gaat toch niet menen dat je echt bang was of wel?" sprak hij zachtjes en glimlachte. Zijn arm lang nog steeds om haar heen en zwijgzaam keek hij haar aan zo goed als hij kon.

Romance lette naast haar eigen reacties precies op de reacties van Grey en doordat ze dichter hem aan was gaan zitten, kon ze zijn hartslag half horen en half voelen. Alsof het niet beter kon, was het karretje in een keer stil gaan staan en Romance merkte dat Greys adem even stokte en ze glimlachte zonder dat hij het kon zien. Dit werkte allemaal perfect mee met haar plan, nu hopen dat hij er ook echt in zou trappen. Romance was begonnen te beven en voelde hoe Grey zijn andere arm om haar heen legde, maar dit zou ze niet lang vol kunnen houden. Te horen en te voelen hoe Grey tegen haar loog terwijl hij totaal geen idee had van wat er aan de hand was en dit duidelijk niet iets was wat hij vaker had meegemaakt. Helaas begon het karretje weer te lopen, de storing was blijkbaar verholpen en Romance was zacht aan het lachen. Ze had niet meer de kracht om de koude lucht en de stem op te houden en lag nu in plaats van nep te beven, echt te schokken van het lachen. Ze had nog nooit de grootste lol gehad en ze leunde op de beugel om de tranen uit haar ogen te kunnen halen. Bang? Zij, net? Nu was zelfs de slappe lach te veel en haar lach werd langzaam van onhoorbaar naar een duidelijke lach. Iets later kreeg ze zichzelf iets beter onder controle en keek Grey voorzichtig aan. ‘Waar zou ik bang voor moeten zijn? Voor dit?’ Ze liet haar handen dicht bij hem komen en zond ijle lucht er langs. ‘Of dit?’ Ze boog zich naar hem over en hield haar mond dicht bij zijn oor. ‘Grey… alleen.. alsjeblieft.. help..’ In de stem die ze daarstraks ook had gebruikt. ‘Gefopt.’, fluisterde ze nu met haar normale stem en leunde vervolgens terug naar achteren op haar eigen plek om te kijken wat haar actie bij Grey had veroorzaakt. Ze wist dat ze hier ooit en zeer waarschijnlijk snel voor zou moeten boeten, maar dat was het waard geweest.

Grey zat bij Romance en ging wat dichter tegen haar aanzitten en hij kon het niet voorkomen dat zijn adem stokte. "Het zal vast wel nieuw zijn..." sprak hij kalm en keek naar Romance. Hij glimlachte kalm en legde zijn andere arm ook om haar heen. Het was een simpele maar het werkte lichtelijk op zijn zenuwen. Het karretje dat stilstond hielp er ook nog bij ook. Zwijgzaam kwam het karretje weer in beweging. Hij hoorde haar woorden zwijgzaam aan en keek haar aan met een blik die droogheid uitstraalde. "Jij hebt besef dat je hier vast met me zit voor nog een paar minuten. Achter een beugel he..." sprak hij kalm en keek haar aan met een blik die niet veel goeds voorspelde. Hij legde zijn handen weer tegen haar zij en begon haar kort te kietelen. Echter raakte hij zijn balans kwijt en viel hij wat naar voren en kwam zijn gezicht vlak bij die van haar. Gelukkig was het donker anders had ze ongetwijfeld gezien dat hij een enorme blos had gekregen van de situatie. Zwijgzaam ging hij recht zitten. "Dat ging niet als gepland..." sprak hij zachtjes en glimlachte. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Romance en wachtte geduldig tot het weer langzaam aan lichter werd. Zwijgzaam kwam Grey overeind uit het stoeltje en hielp Romance er mee uit. Zijn blos was al weer verdwenen. "Dusss wat gaan we nu doen. Jij bent de gast hier..." sprak hij kalm en glimlachte. Zwijgzaam keek hij op toen een bekende zijn arm om de schouder van Grey legde. Hij begon een heel gesprek en zwijgzaam keek Grey naar hem. De persoon kende Grey al langer en trok hem lichtelijk wat weg bij Romance. Grey haalde zijn schouders kort op naar Romance en gebaarde haar dat ze al verder mocht kijken en hij hem wel zou dumpen wanneer hij de kans kreeg. Echter leek het allemaal te goed gepland. De vriend wist op iedere kans die hij kreeg weer verder te breiden en de afstand van Grey en Romance werd lichtelijk groter.

Hij is wat kort sorry, zeg zullen we de actie inzetten dat Ro lastig wordt gevallen of heb jij nog meer ideeën.

Romance leunde naar achteren om te kijken wat haar bekentenis bij Grey zou doen en knikte stilletjes op wat hij zei. Ze glimlachte, maar dat was voordat ze doorhad wat Grey van plan was te gaan doen. Zodra ze zijn handen in haar zij voelde werden haar ogen groter en gingen haar handen naar de zijne toe. Romance probeerde hem weg te krijgen, maar het enige wat ze voor elkaar kreeg was dat Grey naar voren viel en ze zijn adem op haar gezicht voelde. Ze zag zijn blozende gezicht niet doordat het zo donker was, maar daardoor kon hij ook haar gezicht niet zien. Ze wist zeker dat ze zo rood moest zijn als een kreeft en ging snel overeind zitten. 'Er is niets gebeurd.' sprak ze zachtjes en keek recht vooruit. De rest van de rit zeiden ze niets tegen elkaar en Romance hield haar blik gericht op de verschillende beelden die hen zouden moeten laten schrikken. Eenmaal door de laatste zwarte deur werd het langzaam aan licht en ging de beugel omhoog. Grey stond op en hielp haar eruit waarna ze hem licht toelachte. Na de uitgang keek ze om zich heen. 'Wat dacht je..' Romance stopte met praten omdat Grey werd afgeleid door een van zijn kennissen die hem met zich meenam. Verbaasd keek ze toe hoe Grey werd meegevoerd en liet een blik van irritatie over zijn metgezel glijden. Nou, oké dan. Dan ging ze wel alleen verder totdat hij zich bij haar kon voegen. Romance zwierf weer langs de standjes, maar dit keer met duidelijk minder plezier dan eerst. De afstand tussen haar en Grey was zo groot geworden dat Romance hem niet meer voelde. Er waren veel te veel mensen aanwezig om nog iets van een controle over hem te houden, maar die vriend was vast snel af te wimpelen en dan zou ze hem wel weer vinden. Ze stond net bij een standje toen wat gepraat achter haar haar aandacht trok. 'Is ze dat? Ja toch, ze heeft wit haar. Bovendien ziet ze er niet uit als een Raziaan.' Een ander antwoordde met ongeveer dezelfde bewoordingen voordat Romance merkte dat ze inderdaad naar haar toekwamen. 'Ehm .. Romance?' Dat was de jongen met de zware stem en behoedzaam draaide ze zich om. 'Ja?' De ander met de zachtere stem nam het van de eerste over. 'We komen namens Grey. Hij vroeg ons om je te zoeken en naar hem toe te brengen.' Een glimlach verscheen en ze knikte. 'Waar is hij?' De jongens gingen haar voor naar een afgelegen deel van het dansfeest. De meeste mensen waren in het midden aan het dansen, maar ze werd meer richting de kant gebracht en ineens voelde ze zich niet veilig meer. Onmiddellijk stond ze stil en keek om haar heen. Shit, te veel staan hier doelloos te hangen en schuine blikken te werpen. Haar arm werd hardhandig vastgegrepen en Romance keek naar de aanrander zonder te knipperen. 'Wat denk jij dat je een luchtmagier aan kunt doen?' Haar stem was te zacht om nog door de omstanders te worden gehoord, maar de andere partij grijnsde alleen maar. Hij moest wel heel erg zeker zijn van zijn zaak dat hij haar niet gewoon losliet. 'Laat me nu los en ik zal je niets aandoen.' Het had geen enkel effect op dat persoontje, maar een ander nam nu haar andere arm vast. Waren het idioten of wat? Ze lieten haar handen en voeten nog gewoon loshangen dus ze kon zich gemakkelijk verdedigen. Ze zou hen nog een laatste kans geven. 'Laat me gaan! Ahh!!' siste ze. Haar hoofd was hard naar achteren getrokken en trokken de haren in haar nek er bijna uit en het gezicht dat boven haar hing liet haar ogen open sperren. Verdorie, nu zat ze echt in de problemen.

-Goed plan, want ik had inderdaad geen ideeën meer.

Grey luisterde afwezig naar de kennis die ineens zijn arm om hem heen legde. Hij kreeg een ongemakkelijk gevoel van het aanhangende gedrag van deze persoon. Grey luisterde half en keek Romance nog over zijn schouder aan en was noodgedwongen mee te lopen. Echter op het moment dat de kennis een fout maakte in zijn woorden keek Grey hem vreemd aan. "Ben jij..." sprak hij met een kalme maar vragende stem. De man slikte en besefte dat hij een fout had gemaakt. "Jij bent helemaal niet!..." sprak hij nog beschuldigend toen de persoon wegrende. Dit leek allemaal veel te uitgedokterd. Alsof iemand Romance van hem wilde scheiden voor een moment. Grey zijn ogen verwijdde zich bij de eerste de beste persoon die het zou kunnen zijn. "Bookmen..." sprak hij giftig. Zijn ogen vernauwde zich. Hij rende terug naar het spookhuis in de hoop dat hij Romance zou zien. Helaas ze was al verder. Hij vroeg verschillende kraampjes met de beschrijving van Romance en enkele hadden haar gezien en hem verder gewezen. Tot op een gegeven moment zijn zenuwen zo groot werden dat hij haar aanwezigheid in de buurt voelde. Haar geschreeuw bereikte zijn oren. "Romance..." sprak hij. Hij rende richting het steegje waar een persoon voor stond. Achter zag hij een vrouwelijke schim tegen de muur gedrukt. Grey zijn ogen stonden furieus en zijn handen balde zich tot een vuist. De ene man versperde de weg zodat mensen gewoon door zouden lopen. Maar Grey was dat niet van plan. Een vlam likte om zijn vuist. Hij rende op de man af en sloeg hem opzij. Vervolgens keek hij naar de man die Romance vast had. "Het was allemaal veel te gepland alsof er iets speelde..." sprak hij kalm. "Maar om dit te verwachten..." sprak hij kalm. "Nog niet eens mijn oom, die ik eerlijk gezegd had verwacht.." sprak Grey met een wat verheven stem. Hij pakte de kraag van de man vast en duwde hem tegen de muur om hem daarna een stomp in zijn maag te geven. Hij wilde vervolgens een vuistslag tegen de kaak van de man toebrengen maar er kwam iets tussen. Daar, de jongen en het meisje daagde het uit! sprak een al te bekende krakende stem. Grey liet de man los en zag twee agenten op hun afkomen. "Dat is niet..." wilde Grey protesteren maar de agent greep hem vast en duwde hem tegen de muur om net als Romance hem een stel handboeien om te doen. Ondertussen deed de agent zijn zegje over dat hij het recht had om te zwijgen en dergelijke. Grey keek naar zijn om die met een smalende grijns naar hem keek. Wat die oude man van plan was wist hij niet maar hij was er in getrapt. "Laat Romance met rust, ze heeft niets gedaan..." sprak hij tegen de agent. Romance werd minder hard aangepakt als Grey en kreeg daarom de rustige aanpak. Grey werd tegen de muur geduwd zodat hij geen kant op kon. Grey besefte pas een kwartier later wat hij had aangericht. Hij werd een cel ingeduwd en zijn boeien werden los gemaakt. In de cel ernaast werd Romance rustig naar binnen gebracht. Het enige wat nu tussen de twee stond waren een paar metalen buizen. Grey liep zonder een woord te zeggen naar het bed dat er stond en ging met zijn rug naar de andere cel liggen. Hij keek strak voor zich uit. Hoe had hij in zo'n makkelijke val kunnen trappen, nu had hij niet alleen de avond voor zichzelf verkalt. Hij bracht Romance ook een hoop ellende door deze actie.

Romance voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen, maar ze wist dat ze de angst niet toe mocht laten. Dat bleef echter altijd lastiger dan gevraagd, maar haar ogen fonkelden vol woede naar de man die boven haar hing en haar hoofd vasthield op een plek. De idioten hadden zelfs haar handen niet vastgepakt zodra ze wisten dat ze een luchtmagier was en dat was een fout die ze hen niet zou vergeven. Haar handen maakten draaikolken en ging naar een hoge snelheid voordat ze de draaikolken op de mannen richtte die haar armen vast hadden gepakt. Haar handen lieten de vlagen van wind gaan zodat ze hun eigen kracht konden aannemen als een tornado en als ze niet zouden oppassen dan zouden het uitgroeien tot tornado’s, maar daarvoor moesten ze haar wel eerst loslaten. De kracht was klein begonnen, maar ze konden het niet stoppen en haar blik werd langzaam kalmer toen ze naar de man boven haar keek. Op veertienjarige leeftijd had ze haar oom en tante vermoord zonder de kracht van haar familie, maar die kracht bezat ze nu wel, veilig opgeborgen in een speld in haar haren alleen voor haar om te gebruiken. Eindelijk was de kracht toegenomen en lieten twee handen haar armen los, waar ze onmiddellijk probeerde van te profiteren, maar het was alsof haar gedachten en acties werden doorzien, want het volgende moment werd ze tegen een muur gegooid en hield een hand haar keel vast waarbij haar luchttoevoer werd afgesneden. Van de pijn van de muur schreeuwde ze het uit en Romance hief haar handen om zijn hand weg te krijgen, maar het was te sterk. Daarom had ze haar best gedaan om de lucht te beheersen, ze had geen sterk lichaam dat ze kon trainen om kracht te hebben, haar kracht was altijd ontwijken en te vluchten daar ze de lucht kon gebruiken weg te komen. Maar nu werd zelfs dat haar afgenomen en die onafgebroken angst die haar vroeger zo had gekweld kwam terug. Ze kon niets meer, zelfs haar handen vielen langs haar lichaam en al het lucht dat ze eerst had opgeroepen zwelde af totdat het verdween. Niets van haar ving nog verder niets op, zelfs niet dat Grey de man van haar aftrok. Haar longen zogen zich echter vol lucht en ze viel op de grond om daar naar adem te happen die ze net had gemist, maar daar werd ze alweer overeind getrokken en tegen de muur gezet waarna ze weer een gevoel van verlies voelde. Iets drukte tegen de binnenkant van haar polsen en het blokkeerde haar magie. Verdwaasd liep ze mee en liet zich in een cel begeleiden waar haar boeien weer werden afgedaan. Haar benen konden haar niet meer dragen en ze zakte ineen. Kalmeer Ro De stem kwam van heel ver weg, maar het stelde haar meteen gerust. Ik kan je niet goed lezen, maar je moet voor me kalmeren. Je kunt niets doen zoals je nu bent. Adem Romance De opdracht van Fire was simpel en ze ademde diep in en uit om te kunnen kalmeren. Het duurde wel een paar minuten voordat ze weer op kon staan en naar het bed kon lopen dat in de cel was en ze nam erop plaats. Haar ogen liet ze dwalen over de cel en de rest van alles dat buiten haar cel lag. Het was een nogal sobere bedoeling en niet veel mensen waren aanwezig en het enige wat ze hoorde was het gekibbel van enkele personen achter een van de deuren die het gebouw wel talrijk waren. Met haar ogen zocht ze nu Grey op, maar die lag met zijn rug naar haar toe in een andere cel. 'Grey? Wat is er? Ben je gewond?' Ze probeerde hem te bereiken, maar ze wist niet of er spreuken op de cellen waren geplaatst zodat ze niet met elkaar konden praten. Strategisch keek ze naar de ruimte tussen de metalen buizen. Daar zou ze net niet doorheen kunnen, misschien haar lichaam nog met heel veel moeite en veel pijn, maar haar hoofd zou er met geen mogelijkheid doorheen kunnen. Hmm, er zat dus niets anders op dan te wachten totdat iemand zou komen en dan kon ze vragen wat de aanklacht was. Rustig ging ze liggen op het bed dat net niet zo hard als steen was. Romance grinnikte. 'Ik wist dat je me veel van Razen zou laten zien, maar je hebt zelfs een overnachting geregeld in een cel? Speciaal voor mij? Nu heb ik geen idee wat ik je op Puffoon zal moeten laten zien om dit te kunnen overtreffen.' Het maakte Romance niet zo heel veel uit, ze waren er nu toch en uiteindelijk zou er wel iemand komen om te vertellen wat er aan de hand was. Ze hadden een dak boven het hoofd en een bed om op te slapen en niemand zou hen echt lastigvallen dus wat was nou het probleem?

De man had het lef gehad om Romance tegen de grond de muur te duwen en haar keel dicht te knijpen. Grey maakte er haast bij want dit was geen grap meer. Hij trok de man van haar af en wierp hem van haar weg om vervolgens de man aan te willen vallen. Hij kon echter niet veel doen of hij werd zelf ruw tegen de muur geduwd en een aantal boeien kwam om zijn handen. Hij zuchtte en keek met een strakke blik naar zijn oom die geniepig zat te lachen. Grey keek hem tot zover hij kon aan maar werd daarna door de agent verder geduwd en was hij gedwongen voor zich te kijken. Grey verzette zich niet hij liep gehoorzaam mee en liet zich in de cel duwen waar ze zijn boeien af deden. Grey zuchtte en ging op het bed liggen. Het bed dat wel van hout leek zonder een enkele matras. Het was geen comfortabele bedoeling maar het was tenminste iets. Grey staarde voor zich uit, voelde zich schuldig voor Romance en ergens had hij een angst dat dit nog maar het begin zou zijn. Hij hoorde haar opstaan na een tijdje en naar het bed lopen. Haar stem klonk en Grey gaf eerst een aantal minuten geen reactie. Een ijzige stilte volgde daardoor. "Ik ben in orde..." sprak zijn stem toen wat kortaf. Hij zuchtte even en haar laatste woorden deden hem alleen maar nog meer zorgen maken dan hij al deed. Hij kwam overeind en ging zitten. Hij legde zijn armen op zijn knieën en leunde wat naar voren om naar de grond te kijken. Hij keek Romance niet aan en langzaam vouwde hij zijn handen in een. "Ik ben er gewoon met open ogen ingetrapt..." sprak zijn stem. "Weet je door wie we hier zitten..." sprak hij. Hij wachtte niet tot Romance zou reageren en vervolgde zijn verhaal gewoon verder. "Mijn lieftallige oom..." sprak hij. Hij zuchtte. "Romance..." sprak hij toen. "Ik denk dat ik weet waar hij op uit is...." sprak hij. "Het moment dat ik met jou op dat bankje in het park zat en ik zei uit het niets nee..." sprak hij. "Jij vroeg er na maar ik ging er niet er op in..." sprak hij kalm. "Ik was op dat moment aan het beredeneren wat er achter kon schuilen.." sprak hij verder. "Ro, mijn oom is uit om mijn leven te verzieken zonder dat andere dat echt opvalt. Het positieve in mijn leven probeert hij weg te snijden. En wat is nu een van die positieve dingen?" vroeg hij en stond langzaam op om een paar stappen te zetten en in het midden van de cel te gaan staan. "Jij..." sprak hij toen. "Hij probeert jou door middel van een overnachting in een cel zo ellendig te laten beginnen aan de vakantie dat je wel een hekel aan me moet krijgen.." sprak hij en liep toen naar de ijzeren staven die de twee van elkaar scheidde. Grey draaide zijn rug en leunde tegen de stalen buizen. "En ik wil niet dat hij zijn zin krijgt..." sprak hij toen zorgelijk en zuchtte even. Sloot zijn ogen in een nadenkende blik hopend dat Romance niet al te kwaad was voor de overnachting in de cel.

~Sorriez voor de laatheid.

Het duurde een tijdje voordat er eindelijk antwoord van Grey afkwam en haar blik schoot verbaasd naar hem toe. Het was logisch dat het niet super was dat ze nu de nacht in de cel moesten doorbrengen, maar hij reageerde wel heel erg kortaf. Alsof er meer aan de hand was en zij daar niets van wist. Weer kreeg ze het gevoel dat hij dingen niet vertelde die over deze situatie ging, maar ze zou er niets over vragen. Romance wilde Grey niet nog meer belasten. Ze liet haar blik over het pleister van het plafond glijden op zoek naar oneffenheden of scheuren die ze zou kunnen volgen totdat ze in slaap was gevallen. Het zou een stuk gemakkelijker zijn om te slapen als Fire hier was om haar beschermende vleugel over haar heen te leggen, dan zou ze zich in kunnen beelden dat ze in de grotten van Puffoon waren en zou de slaap vanzelf kunnen komen. Romance maakte er dus maar een grapje van, maar haar woorden leken iets in beweging te zetten bij Grey al kon ze met haar magie niet voelen wat hij precies deed. De magie die je uitstraalde werd dus geblokkeerd door de tralies. Ook fijn om te weten. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Grey en naarmate zijn verhaal vorderde, ging ze overeind zitten om naar hem te staren. Dus dat was het dat hij de gehele tijd voor haar verborgen hield en ze schudde boos haar hoofd. Hoe kon hij nou zo idioot zijn? Snel stond ze op en liep naar hem toe waarbij ze hem zachtjes op zijn hoofd tikte om vervolgens haar armen om hem heen te leggen voor zover dat kon door de tralies heen. ‘Je bent er inderdaad ingetrapt, meer dan ik je duidelijk kan maken.’ Begon ze zachtjes. ‘Grey ..’ zuchtte ze en haar armen werden iets strakker. ‘Heb je dan zo weinig vertrouwen in me? Of waarom denk je dat ik zo snel een hekel aan je zou kunnen krijgen?’ Haar stem was nog steeds op fluisterniveau, maar er klonk een zweem van verdriet doorheen. ‘Je zegt dat je niet wilt dat hij zijn zin krijgt, maar leer jij ook maar iets van wat ik je vertel? Vanmiddag heb ik je iets verteld dat ik nooit aan een ander zou zeggen, wat ik aan niemand heb verteld en jij verstootte me niet zoals ik eigenlijk wel had verwacht. Hoe kun je verwachten dat ik een hekel aan jou zou kunnen krijgen? De enige die er voor kan zorgen dat ik je ga haten dat ben je zelf, al zou ik het raar vinden als je in een keer hatelijk zou gaan doen.’ Ze legde haar hoofd tegen hem aan en drukte zich vervolgens van hem af en sloeg haar armen over elkaar. ‘Ga nu maar slapen Grey. Er zal vannacht niets gebeuren.’ Haar benen brachten haar terug naar het bed en ze sloot gefrustreerd haar ogen. Grey had bij haar niets te vrezen, want hij zou in zijn hele leven waarschijnlijk nooit iets kunnen doend dat ervoor zorgde dat ze hem uit de weg zou gaan, maar zij had nog zoveel dat hem van haar weg kon houden. De tijd zou het leren of hij haar werkelijk accepteerde met de zonde die ze had begaan of dat het misschien toch te veel was. Haar ademhaling werd veel rustiger, maar ze kon niet in slaap vallen en had al meerdere posities geprobeerd, maar niets werkte echt. Aan de geluiden te horen was het festival bijna afgelopen en moest het rond het midden van de nacht zijn en de lage schemerlichten van buiten verlichtten iets van de cellen, maar niet veel. Het was niet lastig om tot de conclusie te komen dat ze niet in slaap zou kunnen vallen op dit harde bed zonder de warmte die haar dan vergezelde. Romance wist niet zeker of Grey sliep, maar een helder licht blonk uit haar en verkleinde haar tot een schattig wit beestje met de grootte van een vos. Een paar minuten wankelde ze op haar beentjes en trippelde vervolgens naar de tralies waar ze nu gemakkelijk doorheen kon glippen. Bij het bed van Grey aangekomen ging ze zitten en keek of er iets in de buurt was waardoor ze er op kon komen. Romance was pas een enkele keer veranderd in haar dierlijke vorm en veel had ze er nog niet mee geëxperimenteerd. Er was niets dus ze sprong van de grond op het bed en kreeg enkel haar voorpootjes erop en wiebelde met haar achterpoten om iets van stevigheid te vinden. Het lukte haar en ze sprong over Grey zijn benen totdat ze zich op kon krullen bij zijn borst en door de verandering en het gevoel dat ze veilig was bij Grey viel ze in slaap.

- Je snapt toch wel dat nu Ro eindelijk weer bij Grey kan slapen ze zich niet laat tegenhouden door een traliewerkje?

Grey stond in een ruk op en keek Romance enkel strak aan. Hij legde uit wat hij dacht dat zijn oom van plan was en het was zichtbaar dat hij daadwerkelijk bang was dat het plannetje van zijn oom al in werking trad. Dat de twee nu al op het punt stonden om een andere weg op te gaan. Grey reageerde namelijk niet op de meest vriendelijke manier. Zwijgzaam leunde hij met zijn rug naar de cel van Romance tegen de tralies. De klopje op zijn hoofd deed hem zwijgzaam glimlachen. Ineens vonden twee armen een weg om zijn borstkas en zijn ogen verwijdde zich. Hij voelde een geruststellende walm over hem heen komen en hij kalmeerde wat. Hij legde zijn hand op haar pols en zwijgzaam luisterde hij naar haar. "Ja maar.." sprak hij maar hield halt. Hij liet haar uitpraten en zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Hij draaide zich om en keek naar Romance. "Je hebt vast gelijk..." spraken zijn woorden kalm en hij zag hoe Romance haar weg maakte naar het bed. Zwijgzaam liep Grey tevens naar het bed in zijn cel en zwijgzaam ging hij er op liggen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de doffe geluiden van het festival die nog klonken. Hij zuchtte kort. De twee hadden nog gezellig een hoop dingen kunnen doen maar niets was minder waar. Zwijgzaam rolde Grey met zijn gezicht richting de muur en glimlachte. Romance had zo'n geruststellende stem dat hij er niets tegen in kon brengen. Hij viel half in slaap en merkte dus niet dat Romance veranderde en haar weg vond zijn cel in. De voorpootjes merkte hij ook niet op. Pas toen Romance tegen zijn borst aan kroop opende hij moeizaam zijn ogen. "Wat krijgen...." hij was niet uitgepraat of hij opende zijn ogen wijder en keek over zijn schouder naar de cel waar Romance in behoorde te liggen. Hij was leeg en beoordelend op de witte vacht van het beestje wist Grey voldoende. Hij ging weer in dezelfde houding liggen en streek even met zijn hand over de rug van het beestje. Om daarna zijn arm beschermend er omheen te leggen en tevens in een rustige slaap te vallen.

Het was nog vroeg in de ochtend maar de agenten kwamen al langs de cellen voor een routine wandeling. Grey hoorde de voetstappen maar reageerde er nog niet op. Tevens niet toen een van de agenten verbaasd sprak tegen de andere over de lege cel waar een witharige dame in hoorde te zitten. Zwijgzaam bleef Grey liggen en luisterde rustig naar de wegebbende voetstappen. Zijn rust was niet voor lange duur want nog geen kwartier later kwamen een drietal voetstappen dichterbij. Hij ligt hier sinds vannacht...hij had gevochten op het feest... sprak de agent. "We weten het, en het is niet zijn fout..." sprak een bekende stem. Grey opende loom een oog om te controleren of zijn vermoedde waar was. Een agent en beide van zijn ouders stonden te overleggen. Grey keek naar het beestje dat nog steeds rustig naast hem lag. "Ro..." fluisterde hij zachtjes. "Het is tijd om te vertrekken..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij streek met zijn hand nog over het bolletje van Romance en tilde het rustig op. Zwijgzaam liep hij naar de celdeur en keek naar de agent die navroeg waar de dame was in de cel naast hem. "Een agent van gisteren had haar al vrij gelaten..." loog hij over de afwezigheid van Romance alsof het vosje in zijn handen gewoon een huisdier was die hij doorgaans ook had. Zijn vader begreep wat Grey deed en knikte er op in waarop hij zei: "Ja ze kwam vanavond nog terug bij ons..." sprak hij kalm en de agent knikte. De moeder van Romance aaide kort rustig over de bol van het beestje. En Grey grinnikte even. Waarna hij naar buiten liep en Romance weer neerzette zodat ze zelf kon bepalen of ze terug veranderde of niet.

Romance reageerde niet op Grey die tussendoor sprak, maar ging zacht sprekend verder voordat ze zich van hem afdrukte en hem strak aankeek. Ze had gelijk! Zo simpel was het en hij moest niet denken dat het anders was. Hij zou haar echt nooit zomaar aan de kant kunnen zetten zonder er een geldige reden ervoor te kunnen geven. Maar nu knikte ze enkel en liep terug naar haar bed om daar enkele uren te liggen wachten op de slaap die niet wilde komen. Zuchtend kwam ze overeind en transformeerde zich in het witte poolvosje dat zo klein en slank gebouwd was dat het week door de tralies heen kon komen en met veel moeite kon ze zichzelf op het bed krijgen waar Grey al op lag. Eenmaal bij zijn borst, krulde ze zich op en sloot haar zwarte oogjes en viel in slaap. Haar rug strekte zich automatisch iets bij het aaien als teken dat ze nog niet geheel in slaap was, maar haar bewustzijn was er al niet meer bij. Haar lichaam vormde zich naar de ruimte die Grey haar bood door zijn arm en legde haar kopje op zijn arm om zo verder te slapen.

De volgende ochtend, al was het maar drie of vier uurtjes lager, werd ze wakker door meerdere stemmen die langzaam dichterbij kwamen. Romance wilde de geluiden negeren en verder slapen, genieten van de warmte die van Grey afkwam. Dat vond ze altijd al zo fijn aan Grey. Ze kon gewoon altijd die warmte van hem stelen al was het alleen maar door een knuffel of hem even te pesten waardoor hij dichterbij haar kwam. Maar ze moest haar ogen opendoen door wat Grey zei, maar kon het niet laten om even haar tanden te laten zien en een kleine protesterende grom was voor hem te horen. Half zuchtend liet ze zich oppakken en likte vervolgens aan de hand van Grey's moeder, want die aai over haar lichaam was heerlijk als een vosje en ze probeerde er niet aan te denken hoe ze zou worden geaaid of vastgehouden als ze in haar mensengeslachten was. Dan zou het te verkeerd worden. Eenmaal buiten werd ze op de grond gezet en sprong even heen en weer en draaide in het rond om zichzelf te kunnen zien, maar zich herinnerend hoe dom het eruit zou moeten zien, liep ze naar Grey en sloot haar ogen en een helder licht van binnenuit begon te schijnen. Ze werd weer groter en haar mensengedaante kwam terug. Ze wankelde even, maar waas niet voor niets naast Grey gaan staan. Romance greep zijn arm om goed overeind te blijven staan en glimlachte vervolgens. 'Bedankt voor het ophalen.' zei ze tegen de ouders van Grey en trok haar kleren even recht. Zo, ze kon weer over straat al zou het veiliger zijn om Grey nog een tijdje te gebruiken als ondersteuning.

Romance reageerde niet op zijn woorden merkte hij al. Ze ging gewoon verder door met waar ze over sprak en keek hem strak aan. Hij wist dat hij kon proberen wat hij wilde maar hij zou haar niet op andere gedachten brengen. Hij zuchtte zachtjes en glimlachte. Hij zweeg en draaide zich om glimlachte enkel. Het deed hem goed om te horen dat hij niet zo snel haar gedachten over hem kon veranderen. Hij wist dat ze een grote fout tegen hem had bekend, maar dat gaf hem nog niet het recht om ook fouten te maken, of wel? Grey dacht er kort over na maar viel toen half in slaap. Halverwege zijn slaap werd hij wakker door iets wat bij zijn borst bewoog. "Romance?" stamelde hij maar glimlachte toen. Hij streek over de hoofd van het poolvosje en ging toen beter liggen zodat Romance makkelijker kon liggen.

Grey zijn rust werd verstoord door meerdere stemmen. Hij wilde nog niet! Hij wilde lekker knus met Romance liggen. In welke vorm dan ook, ze was altijd zacht en dat was het fijne er aan. En nu al helemaal met die vacht van de wolf. Zwijgzaam sprak hij zijn woorden en grinnikte om de grom. "Last van een ochtendhumeur?" sprak hij plagend en stond toen op. Hij sprak tegen de agent die er kennelijk nog niet alles wist. Zijn vader sprak mee en Grey glimlachte enkel. Eenmaal buiten zette Grey haar neer en glimlachte. Hij zag haar vreemd heen en weer springen. Hij grinnikte. Grey, we waren net op weg om een paar boodschappen te doen toen we een belletje kregen van het bureau. Wij gaan verder, je vind je weg wel in de bieb... sprak zijn vader kalm en glimlachte. Grey glimlachte en knikte. Hij keek op toen zijn arm werd vastgegrepen door Romance. "Een beetje wagenziek?" sprak hij plagend en glimlachte terwijl hij zijn arm om haar middel sloeg om haar de nodige steun te bieden die ze nodig had. "Kom we gaan naar de bieb. De rest van onze twee weken volplannen..." sprak hij glimlachend en liep toen samen met Romance aan.

- Wat was het volgende op het lijstje? Als we te snel gaan moet ook jij het zeggen hé-

De rust van de korte nacht werd ruw verstoord door de stemmen die klonken. Snapten ze soms niet dat er hier mensen lagen te slapen en dat het niet nodig was om ze zo vroeg in de ochtend wakker te maken? Blijkbaar niet, want zelfs Grey zorgde ervoor dat ze wakker moest worden wat ze hem niet in dank af kon nemen. Bovendien plaagde hij haar er ook nog eens bij en toen hij niet keek beet ze hem zachtjes in een gevoelig stukje van zijn pols. Romance deed het nog zachtjes, maar toch was het een kleine waarschuwing. Klaarblijkelijk had ze een ochtendhumeur als ze nog veel te moe was en een rare nacht achter de rug had, maar dat wilde ze niet aan Grey toegeven al zou hij het wel doorhebben. Daarna nestelde ze zich in zijn handen en genoot nog even van de warmte voordat ze buiten waren en ze werd neergezet. Even probeerde Romance haar andere lichaam uit, maar kwam tot de conclusie dat ze er idioot uit zou zien als ze zo doorging. Dus ging ze naar Grey om terug te veranderen in een mens waarbij ze Grey vast moest pakken om niet meteen om te vallen en ongalant neer te komen op de stoep. Haar blik ging naar hem toe bij zijn plagende woorden en met een zucht legde ze haar hoofd even op zijn schouder. ‘Jij bent vanochtend veel te vrolijk.’ Toch leunde ze tegen hem aan zodra hij haar daar de kans tot gaf en liet zich door hem richting de bieb leiden. Daarbij kwamen ze langs enkele winkeltjes en aan het einde van de straat zat een bakker waar de heerlijkste geuren vanaf kwamen. Romance voelde dat haar maag protesteerde toen ze doorliep in plaats van iets van eten te geven, maar deze keer zou zij een ontbijt maken voor Grey. Hij had haar de vorige keer al getrakteerd op een heerlijk ontbijt en ze zou deze kans niet laten ontglippen. Al snel kwam de bieb in zicht en de traptreden die ze nog moest doen, was iets waar ze tegenop zag. Het zou haar wel lukken alleen zou ze Grey af moeten leiden zodat hij niet zou zien dat het haar moeite kostte. Als ze nou gewoon een uurtje meer had kunnen slapen dan zou het al zoveel beter zijn geweest. Maar dat uurtje slaap had ze niet gehad dus moest ze dit maar doen. ‘Grey? Wat wil je zodadelijk voor het ontbijt hebben?’ Ondertussen waren ze bij de traptreden aanbeland. ‘Zal ik iets uitgebreid maken of gewoon simpel? En eet je broertje ook mee of heeft hij al met je ouders meegegeten? Of ligt hij nog lekker te slapen en moet hij nog wakker gemaakt worden? Ik ben erg goed in wakker maken al zal Laurens het misschien wat minder leuk hebben gevonden.’ Dat laatste mompelde ze meer, maar de helft was al beklommen. Goed zo Ro, ga zo door. Toch merkte ze al snel dat haar ademhaling moeilijker werd, maar ze kon dit, moest dit doen. ‘Trouwens, wanneer maak jij je beroemde chocolademelk voor me? Of moet ik daar eerst iets voor doen voordat ik het verdien?’ Ze waren de traptreden opgekomen en liepen nu door de openstaande deur naar binnen. Binnen in de bieb was het meteen al een stuk koeler en een bepaalde rust keerde meteen over haar heen. Boeken, de geur van boeken. Het was voor haar magischer dan wat ze zelf kon, want de kennis die je wilde lag altijd opgeslagen in de boeken. Iets verderop zag ze alweer enkele pixies vliegen. Die waren ook al vroeg aan het werk. Het was hooguit pas half acht in de ochtend en de bieb ging als het goed was pas half negen los. Toch leek het erop alsof er zo mensen binnen konden komen zelfs al waren de ouders van Grey weg voor boodschappen. Verwonderend keek ze Grey aan. ‘Zijn jullie altijd zo goedvertrouwend dat de deuren gewoon open staan?’ Misschien kwam het wel door de pixies die alles in de gaten zouden houden? Dat zou een verklaring kunnen zijn.

- Een dagje in de bieb was het volgende puntje.

"Moeten we daarvoor bijten..." sprak Grey met een strenge stem tegen heet beestje en grinnikte. Hij streek even met zijn hand over het hoofd van de poolvos. Zwijgzaam wist hij met zijn ouders er voor te zorgen dat ze weer op vrije voet waren. Zeg nou zelf, zo'n grote misdaad had Grey niet begaan. Hij beschermde iemand dierbaars en daar kon niemand iets tegen in brengen. Zwijgzaam zette Grey zijn eerste stappen weer buiten en genoot van het zonnetje dat al vroeg in de ochtend scheen. Zijn blik ging naar het poolvosje dat uit zijn armen sprong en even gek sprong. Hij keek glimlachend naar het beestje en langzaam veranderde Romance terug. Hij merkte dat ze wankel was en wilde haar opvangen maar ze greep zijn arm al vast. "Pas op......dat je hem niet uit de kom trekt..." sprak hij grinnikend en glimlachte. Hij knikte zijn ouders nog gedag en zwijgzaam liepen de twee door de stad richting de bibliotheek. Grey zijn ogen gingen naar Romance die ineens een waterval aan vragen begon te stellen. Probeerde ze hem nu af te leiden? Hij liep rustig met haar de trap op en grinnikte. "Nou, ik lus wel een gebakken eitje met een sapje jus de orange...samen met een bammetje met wat boter...lief dat je het aanbied..." begon hij bij de eerste vraag. "Mijn broertje zal waarschijnlijk al op staan, in tegenstelling tot mij is het een ochtendmens.." sprak hij kalm als antwoord op haar tweede vraag. "Chocomelk? Oh ja, dat had ik beloofd..." sprak hij kalm. "Enige allergie, voor noten of melkproducten?" sprak hij kalm en keek haar aan, al verwachtte hij dat er geen allergie speelde. Dat scheelde want dan kon hij meer kanten op. Grey glimlachte en keek naar Romance toen ze vroeg over de openstaande deuren. "Ja gek he..." sprak hij kalm alsof hij er zelf ook versteld van stond. "Ik denk dat het tijd wordt om dat eens te laten zien..." sprak hij kalm en glimlachte. "Zo eens in de half jaar houden we onze beveiliging voor de gek om het te testen.." sprak hij glimlachend en floot twee keer kort achter elkaar. Hij knipte in zijn vingers en uit de grond kwam er een soort scherm. Grey liep achter het scherm en kwam weer tevoorschijn in een zwarte kledij. Hij keek om en zag de pixies nog rustig hun gang gaan. "Ik speel even een inbreker die een paar boeken komt stelen. "Ik kan je even adviseren....het kan lastig zijn voor je oren..." sprak Grey en glimlachte. Hij had een zwarte coltrui aan met daaronder een zwarte spijkerbroek. Hij trok twee zwarte handschoenen aan en glimlachte. "Tijd om te kijken hoe lang ik rond kan sluipen voor dat de pixies mij ontdekken. Als je in het midden van de onderste verdieping willekeurig een boek pakt. Hij pakte een kaartje en vouwde deze open. Het toonde een plattegrond van de bibliotheek. "Hier staan wij..." sprak hij en wees op de plattegrond naar de ontvangstruimte waar twee paar voeten stonden afgedrukt. "Je kunt mijn naam volgen op dit plattegrond zodat je weet waar ik rondsluip." sprak hij kalm. Daarna ging zijn hand naar een van de blauwe puntjes op de kaart. "Dit is een pixie..." sprak hij kalm. "Momenteel vliegen er in de bibliotheek een grof geschatte dertig rond..." sprak hij kalm en knikte. "Ik zal het een geruime tijd vol kunnen houden, maar in het middelpunt..." sprak hij kalm ter uit legt. "...aan de ronde tafel waar jij zit kan ik niet ongezien rondsluipen. Ik doe alsof ik jou wil meenemen en dan komt het vanzelf wel..." sprak hij kalm en knipoogde. Hij pakte een zwarte bivakmuts en trok die over zijn hoofd. "Nou ga je gang...ik zal wel eens kijken hoe lang ik het vol kan houden..." sprak hij kalm.

Grey wachtte tot Romance haar plek in had genomen. Grey sloop de bieb binnen zonder enige moeite. Hij wist het dode punt in het zicht van een pixie redelijk naukeurig te bepalen. Daarnaast had hij zelf ook een hulpmiddel. Hij kon op een kleine spiegel verscheidene zichtsvelden van een pixie zien en zo deze ontwijken. Het hield de pixies scherp om regelmatig een oefening te doen. En het was al een tijdje terug. Hij had zijn ouders al laten inlichten. Ze wisten precies wanneer het scherm omhoog ging en wanneer dat gebeurde zou het duiden op een oefening. Grey stond nu achter een boekenkast en keek richting Romance die als het goed is wist waar hij nu stond. Hij glimlachte en begon weer te lopen. Hij glipte langs de boekenkast en hij had nog niet het helft van die kast gehad of het gebeurde al. Hij glimlachte en keek naar de pixie die hem ontdekt had. Zijn vleugels leken doorzichtig te worden en de ferquentie van de slagen werd onzichtbaar. Een hoog irritant piepje volgde. De andere pixies wierpen de boeken op een subtiele wijze naar een hoek waardoor een stapel ontstond. Met een dertigtal vlogen ze naar elkaar om het geluid te versterken. Het was lastig te zien maar Grey wist dat op de plattegrond met de blauwe bolletjes het voor Romance duidelijk te zien was. Snel, begonnen de pixies zicht te vermenigvuldigen. Grey moest in zijn act blijven en hij glipte terug. Rende achter de boekenkasten verder. De pixies schoten nu niet meer met een groep van dertig maar met pakweg honderd achter Grey aan. Hij wist dat Pixies gemeen konden bijten en deze konden een vervaarlijk verlammend gif achterlaten. Grey rende voor de pixies uit maar wist dat hij dit niet lang vol zou houden. Ze begonnen met een groep maar al snel splitste deze zich op in twee groepen van ongeveer vijftig stuks. Grey rende naar het middelpunt en sprong op de tafel waarna de groep hem helemaal omving. Hij wist wat er zou gebeuren als de pixies begonnen. Hij merkte de eerste beet in zijn hand en greep er naar. Dat was een nadeel bij de oefening, de eerste beet deed zeer en onvermijdelijk als het was. Grey wist echter wat er zou gebeuren als hij de eerste beet had gekregen. De pixies vlogen niet meer zo snel om hem heen en het piepend geluid doofde al snel. De pixies wisten aan de bloed te proeven wie het was. Grey trok zijn muts af en keek naar Romance. "En zo houden wij dieven tegen..." sprak hij kalm en glimlachte. Het was al een verlammend geluid maar de beet van deze pixies was letterlijk verlammend. De pixies vlogen vrolijk rondjes op Grey. "En heb ik een nieuw record..?" sprak hij kalm en grinnikte. Langer dan eerst.... riepen een aantal pixies. Grey glimlachte en ijverig als de beestjes waren gingen ze weer rustig verder met de stapel boeken weg te werken. Grey sprong van de tafel en nam plaats naast Romance. "Tijd voor ontbijt..." sprak hij kalm. "Met chocomelk." en glimlachte kalm.

De stortvloed aan vragen was pas net begonnen en Romance wist dat ze Grey niet veel tijd gaf om er lang over na te denken. Toch gaf hij zoals altijd kalm antwoord op haar vragen, zich hopelijk niet afvragend waarom ze dit allemaal vroeg. Rustig luisterde ze naar de antwoorden die hij gaf en knikte voor zichzelf. Dat kon ze wel maken, ze was geen al te grote keukenprinses, maar voldoende wist ze om iets smakelijks ervan te maken. Even grinnikte ze. ‘Geen punt, dan maak ik jou morgen wel wakker, kijken wat je van mijn methode vindt.’ Yep, ze kreeg er nu al zin om, alleen al om zijn gezicht te zien als hij nog half in slaap was en dan gedwongen wakker werd gemaakt. Op zijn vraag schudde ze haar hoofd. ‘Alleen een allergie voor Dark Magic meer niet.’ Antwoordde ze licht hijgend. Daarna waren ze binnen en keek Romance verbaasd om zich heen. Naast de enkele pixie was er niemand te zien, maar de deuren van de bibliotheek stonden wel wagenwijd open. Waren ze dan niet bang dat er iemand zou komen die misschien een waardevol boek zou willen stelen? Zonder er echt over na te denken, stelde ze haar vraag en knikte. Ja, ze vond het inderdaad gek. De pixies konden het dan wel in de gaten houden, maar ze waren maar zo klein en zo weinig waren er hier dat ze vast niet veel uit zouden kunnen richten als er echt iemand kwam om de boeken te stelen. Verwonderd keek ze toe hoe er in een keer een scherm tevoorschijn kwam en wat Grey van plan was. Hij zou toch niet echt de pixies iets aandoen of wel? Nee, het was Grey, die deed zoiets niet. Met interesse pakte ze de kaart en kon het niet helpen om via de kaart haar route naar het midden van de onderste verdieping te bepalen. De enkele pixie die ze op haar weg tegenkwam, wat ze zag door de plattegrond, glimlachte ze vriendelijk toe voordat ze haar weg vervolgde en even later in een comfortabele stoel neerzonk. Ze legde haar hoofd op de rugleuning en liet haar haar aan de andere kant eroverheen vallen terwijl ze de kaart in de lucht hield met magie zodat ze goed kon kijken wat er precies gebeurde.

Eerst zag ze alleen maar Grey rondlopen, voorzichtig van boekenkast naar boekenkast en verder leek er niks aan de hand te zijn. Toen merkte ze dat hij halverwege stil stond en hoe een blauw puntje vlak bij hem in de buurt was. De pixie moest hem hebben gevonden, want iets later kwam ze alarmerend overeind en hield haar handen gefrustreerd tegen haar oren om het geluid uit te bannen. Dat piepje was werkelijk waar niet uit haar hoofd te bannen en het deed pijn aan haar gevoelige oorzenuwen. Toch bleef ze naar de kaart kijken waarop ze zag hoe er in een keer een groot aantal Grey aan het achtervolgen was. Hoe ze zich zo snel vermenigvuldigen dat wist ze niet, maar het was verbazingwekkend. Haar ogen zochten de voetstappen die achtervolgd werd door blauwe puntjes en keek iets later op om Grey nog net op de tafel te zien springen. Het geluid dat nu van de pixies af kwam was niet te geloven, maar wat ze deden was nog enger. Zelf zou ze daar nu niet in het midden willen staan omsingeld door een honderdtal pixies die hem in een leken te willen aanvallen. En toen leek het in een keer voorbij, ze waren gestopt met het geluid en met de aanval, maar zo te zien was er aan Grey niets te zien. Hoe wisten ze dat het Grey was? Vol verbazing keek ze hem en daarna de pixies aan, niet merkend dat ze haar handen weer van haar oren had gehaald en met open mond zat toe te kijken. Haar hoofd draaide mee met zijn beweging, maar voordat ze ook maar over het ontbijt na kon denken, moest ze dingen weten. Dit was zo fascinerend dat hij het niet zo simpel weg kon poetsen met een “Tijd voor het ontbijt”. ‘Hoe wisten ze dat jij het was? Hoe konden ze zich zo snel vermenigvuldigen? Wat was dat voor een irritant geluid? Wat..’ Ze ademde naar lucht en hield toen haar mond dicht. Ze was nu wel weer voldoende bij kennis om te weten dat ze voldoende vragen had gesteld die hij zou kunnen beantwoorden. Toch was er een laatste. ‘En wat gebeurt er als je magie gebruikt? Het spijt me om te zeggen, maar met een windstoot kun je die beste pixies toch lang op een afstand houden.’ Toen haar blik daarna weer even naar de kaart ging, zag ze dat er weer maar enkele pixies te zien waren. Zo snel als ze waren gekomen waren ze dus ook weer verdwenen.

- Ro heeft veel te veel vragen.

Grey zijn houding was kalm toen ze binnen kwamen en glimlachte toen Romance er naar vroeg. Hij had helemaal geen problemen om het te laten zien ookal wist hij dat de beet van een pixie venijnig kon zijn. Het was er maar een die hij kreeg, dat kon hij wel hebben. Zwijgzaam kwam het scherm tevoorschijn en keek hij naar Romance. "Klaar?" sprak hij kalm.

Na wat rustig te hebben rond geslopen vond Grey het tijd om de pixies te alarmeren. Hij liep meer naar de richting van het midden op Romance af en al snel begon het piepend geluid. Nu wist Grey er mee om te gaan en het deels uit te banen maar voor velen ging het door merg en been. Hij draaide zich snel om en rende waar naar de zijkant van de bieb. Hij rende tussen twee boekenkasten door en zag in de reflectie van wat glas dat een deel van de pixies recht door gingen in plaats van hem achteraan. Ze gingen dus over op stap twee. Grey wist dat als hij langer door ging dat het lastiger zou worden en de pixies alleen maar gevaarlijker werden dus draaide hij zich naar de grote ronde tafel. Hij rende er naar toe en sprong er op. Hij spreidde zijn armen en de pixies omvatte hem bijna in het geheel. Allemaal klaar om aan te vallen en de eerste beet startte. De pixies die er omheen vlogen werden weer rustig en langzaam hervatte de pixies het werk waar ze mee bezig waren. Grey glimlachte en sprong van tafel af. De verbazing in het gezicht van Romance was zo geniaal dat hij even moest lachen. Met een vinger tikte hij tegen het voorhoofd. "Het tocht hier..." sprak hij kalm en grinnikte. "Tijd voor ontbijt..." vervolgde hij toen maar dat ging niet zo snel als hij had gedacht. Romance wilde meer weten over het hele gebeuren en Grey glimlachte. Hij leunde tegen de tafel terwijl hij de muts op de tafel legde. "Het is heel simpel..." sprak hij kalm. "Om bij je laatste vraag te beginnen, wat is geluid? Simpele geluidsgolven... " sprak hij kalm. "De pixies maken hardere slagen en snellere waardoor er een geluid ontstaat, zelfs geluid dat door merg en bot gaat." sprak hij kalm en glimlachte toen. "De tweede vraag is tevens simpel, Pixies zijn als een soort hydra, hak een kop er af en er komen twee terug...." sprak hij verder op haar vragen. "De vleugels die zo snel gaan is niet gezond voor een pixie en ze zijn daarom in staat zichzelf te vermenigvuldigen. De pixies hebben last van de snelheid en worden daarom gevaarlijker voor hun belager." sprak hij en keek naar een van de pixies die voorbij vloog. "Je laatste vraag is het makkelijkst..." sprak hij kalm. "Ik ben aangevallen..." vertelde hij. En schoof de lange mouw van zijn rechter arm omhoog en onthulde zijn pols waar een halve maan aan tandjes in stond dat nog nabloedde. "Pixies weten hoe het bloed smaakt van de familie Hexago. Sinds de pixie in mijn pols beet proefde het dat het simpelweg een oefening was..." legde Grey kalmpjes uit. Hij stopte direct met het snelle fladderen van zijn vleugels, het zelfde effect als tijdens een luid applaus iemand stopt met klappen. Zijn buurman stopt er mee, en langzaam zal het applaus uitsterven..." legde Grey uit en glimlachte toen. "Maar ik moet zeggen, je bent wel nieuwschierig..." sprak hij kalm. De laatste vraag deed hem glimlachen. Hij mompelde een spreuk en maakte een cirkel van zijn handen. Een vlammetje kwam er in te voorschijn. "De pixies zijn net als een schol vissen.." sprak hij kalm. Hij projecteerde vanuit zijn hand een soort hologram. "De blauwe puntjes zijn de pixies en de rode pijl is de aanvaller. Het paarse is dadelijk de luchtstraal, vuurbal of enkele willekeurige aanval.." sprak hij kalm. De blauwe puntjes gingen net als op de kaart achter hun belager aan. Echter was het nu in 3D. De belager, draaide zich in de animatie om en schoot een paarse bol af. De pixies die als een zwerm er om heen vlogen vlogen opzij en omhapte de paarse bol die achter de zwerm weer door vloog. "Als een pixie iets ontwijkt ziet degene achter zich het ook, en gaat mee. Het is een simpele ketting reactie..." sprak hij en de projectie verdween weer. Hij keek naar Romance en glimlachte. "Nog meer onduidelijkheden?" sprak hij kalm en keek haar toen glimlachend aan.

- Sorry ik had het zelf niet eens door, anyway hij is al weer verwijderd (de dubbele)

Romance vond het ongelofelijk. Het ene moment waren de pixies nog klaar geweest om Grey met z’n allen aan te vallen en het volgende moment verlieten ze hem alsof er niet langer iets interessants aan de gang was en het normale leven weer begon. Zowel de furieuze aanval van de pixies als de overgang maakte dat ze met open mond zat toe te kijken naar de scene voor haar. De tik tegen haar voorhoofd maakte dat er een waterval aan vragen naar boven kwam en ze moest en zou antwoord hebben voordat ze ook maar eens zou denken aan het ontbijt. De nieuwsgierigheid van haar zou haar nu een langzame hongerdood geven als Grey tenminste niet snel genoeg haar vragen zou beantwoorden, wat natuurlijk niet gebeurde. Hij antwoordde meteen al nam hij een andere volgorde aan. Niet dat dat haar wat uitmaakte, zolang ze het maar te weten kreeg. Fascinerend leunde ze naar voren om meer op te nemen van wat Grey zei voordat ze overeind kwam toen hij eenmaal bij de aanval kwam. Haar ogen gleden naar het bloed dat nog uit de wond kwam die zelf ook nog niet was gesloten. Het was dus geen wond die automatisch en snel sloot, nee, het was een normale wond. ‘Ze hebben zelfs je broertje al gebeten of hebben jullie iets karakteristieks in jullie bloed zitten dat ze precies weten dat jullie het zijn? Nee, dat kan zeker niet, want dan kan jullie oom ook zomaar binnenkomen of mensen uit je familie waarvan het beter is dat ze er niet zijn.’ Het laatste mompelde ze meer voor haar zelf en daarna glimlachte ze hem toe. ‘Je hebt gelijk, maar als ik het niet mag weten dan zeg je het maar. Dan zal ik me proberen te bedwingen.’ Romance legde de nadruk op het woord proberen. Het zou lastig zijn, maar ze zou inderdaad een poging kunnen doen om de drang naar informatie tegen te houden. Uiteindelijk kwam haar sceptische kant weer boven en vroeg ze hem wat er zou gebeuren als er magie zou worden gebruikt op de kleine venijnige beestjes. Ze waren zo klein dat het hen vast moeilijk zou worden gemaakt om iets te kunnen ontwijken of er iets tegenin te doen. Dat leek haar tenminste uit haar observatie van de pixies. Haar aandacht werd verlegd naar zijn handen en geïnteresseerd keek ze naar de animatie die in de cirkel was ontstaan. Het was haar nu compleet duidelijk hoe dit de perfecte beestjes waren om een bibliotheek te beschermen en de boeken die erin stonden. ‘Nope, geen onduidelijkheden meer, slechts een ding wil ik nog doen voordat we gaan eten. Okee??’ Romance stond op en overbrugde de kleine afstand die er tussen hen inzat. Ze tilde de arm van Grey op waar de wond nog steeds opzat en legde haar losse hand eroverheen. Zolang het kleine wonden waren of oppervlakkige wonden dan kon ze het genezingsproces versnellen en soms al geheel helen. Deze wond was zo klein dat het vast wel geheel zou helen. Romance sprak zachtjes enkele woorden in het Oud Puffoons, een spreuk afgeleid van een oude Novaanse spreuk, maar met bijna hetzelfde effect. Helaas kende ze de woorden van de Novaanse spreuk niet anders zou het nog effectiever zijn geweest. Even voelde Romance hoe de huid onder haar handen warmer werd voordat ze de magie weg voelde vloeien en ze haar hand weghaalde om het resultaat te bekijken. Het zag er goed uit, misschien nog niet helemaal geheeld, maar het was toch al zeker ver gekomen. Romance liet de hand die zijn arm vast had gehouden naar zijn hand glijden en liet haar vingers om die van hem. ‘Zo, tijd voor ontbijt.’ Glimlachte ze hem toe. Romance wist deels nog welke kant ze op moesten om in het verblijf van Grey en zijn familie te komen, maar ze had de keuken nog niet gezien. Ze herinnerde nog wel wat hij straks had gezegd wat hij graag had willen eten en dat kon ze allemaal wel klaarmaken. Hij moest haar alleen maar even laten zien waar alles stond en niet zo flauw zijn of haar gaan pesten, want dan was het misschien niet goed dat ze in een keuken stonden. Romance vond het helemaal niet erg als hij haar plaagde, maar dan wilde ze het ook terugdoen en soms was het dan beter als ze dan niet in een keuken stonden. Voor de keuken uiteraard. Romance schudde licht haar hoofd. Waar haar gedachten de laatste tijd heen gingen dat was haar vreemd. Ze dachten over de raarste dingen na en het bracht haar soms in verwarring en dan werd ze nog meer in de war en dat ging door totdat ze zichzelf stopte met eraan te denken. Inderdaad, dus waar ze nu aan moest gaan denken was dat ze naar de keuken ging om een ontbijtje klaar te maken voor Grey en haar.

Grey legde alles rustig en duidelijk uit, en gebruikte waar nodig nog wat visuele aspecten om het Romance helemaal duidelijk te krijgen. Hij vroeg nog na of er onduidelijkheden waren maar die waren er niet gelukkig. Hij glimlachte en wilde alvast aanlopen om het ontbijt te gaan voorbereiden met Romance maar ze greep zijn pols vast. Er schoten tientallen gedachten door zijn kop waarvan hij ze allemaal niet begreep en hij keek even vragend om. Hij zag dat ze een spreuk opnoemde en keek naar het wondje waar ze zich op focuste. Het trok langzaam dicht en hij keek toen naar Romance met een klein glimlachje. "Dank je..." sprak hij en wilde verder lopen toen hij voelde hoe de vingers zich verstrengelde met die van hem. Het voelde niet apart aan de hand, maar zijn hart leek alsof er een touw omheen gewikkeld werd en even aangetrokken werd. Hij negeerde het en liep met Romance mee. Langzaam gingen ze de twee trappen op en kwamen in het woongedeelte. Hij glimlachte. "Duss, jij gaat aan het ontbijt werken en dan zal ik een van de heerlijkste chocomelk maken." sprak hij kalm en haalde uit de koelkast twee repen chocola. Twee heerlijke melkchocolade repen die er in verwerkt werden. Hij liep vlak achter Romance door en bleef even achter haar staan. "Als je iets niet kunt vinden dan mag je het vragen...." sprak hij fluisterend wetend dat hij haar daarmee kon plagen. Hij liep verder en haalde uit de koelkast een pak met melk. Hij opende deze en goot deze in de pan die hij op het vuur zette. Hij zette ene kleinere pan in een wat grotere zodat de handvaten hem in de pan lieten 'zweven' en vulde de tussenruimte met water. Hij legde de twee repen er in en liet ook deze smelten. Hij glimlachte en keek naar Romance terwijl hij wachtte tot hij verder kon. Hij had twee van de zes pitjes bezet genomen de rest kon Romance gebruiken om eventueel een eitje te bakken en dergelijke. Hij glimlachte en keek glimlachend toe hoe Romance haar werk deed. Hij moest toegeven, het zag er leuk uit. Gewoon kijken naar een goede vriendin die bezig was met broodjes smeren. Hij grinnikte even toen hij verdwaalde in een van zijn gedachten en keek op. "Strike~!" sprak hij glimlachend. "Nu nog mengen die twee" sprak hij bracht de gesmolten chocolade bij de warme melk. Hij goot er een scheutje vloeistof bij die de twee goed zou doen mengen en het was een goede smaakversterker voor de chocola. Hij glimlachte. "En dan het geheime ingredient..." sprak hij terwijl hij een kastje vlak bij Romance open deed. Hij ging er met zijn hand in en pakte een onzichtbaar potje. Onzichtbaar was het niet echt, het was gewoon een mimeact. Hij schudde het potje even alsof er een vloeistof in zat. Hij legde zijn hand op de 'deksel' van het potje en deed alsof hij het draaide. Hij maakte op dat moment een ploppend geluid met zijn mond. "Zo, die vacuüm is er ook af..." sprak hij alsof hij daadwerkelijk iets ging toe voegen. "Het geheime ingrediënt..." sprak hij terwijl hij het boven de pan leek leeg te gieten en de pot neerzette. "Liefde..." sprak hij plagend en grinnikte toen. Hij roerde nog even door de chocomelk. "Hoe staat het met het ontbijt, keukenprinses? De chocomelk is namelijk bijna klaar" sprak hij glimlachend en keek toen weer naar Romance.

-Duizend maal excuses voor de late reactie-

Romance glimlachte hem licht toe voordat ze haar vingers uit de zijne liet glijden en de rest van de keuken inliep. Het was een standaardkeuken waarvan ze hoopte dat ze het meeste wel zou weten te vinden. Romance knikte licht. 'Ik ga een ontbijtje maken waar je hopelijk van gaat watertanden.' Haar eerste prioriteit was de oven aan te zetten en de warmte er snel in omhoog te krijgen. Zodra ze weer rechtstond merkte ze dat hij te dichtbij was, te dichtbij om het niet warm te krijgen bij het horen van zijn fluisterende stem. Hij was ZO oneerlijk, maar als ze zich nu om zou draaien zou hij weten wat hij bij haar kon doen en dan was ze waarschijnlijk nog verder van huis. Romance nam enkele seconden om er zeker van te zijn dat ze niet langer rood zou zijn en begon de kastjes te inspecteren. Al snel had ze alles gevonden wat ze nodig had om de maaltijd voldoende te maken. Het eerste wat ze deed was het brood dat ze nodig had in de oven te leggen zodat het samen met de warmte van de oven kon opwarmen tot een aangename temperatuur waarna ze doorging om tussen de pannen een geschikte pan te vinden die kon worden gebruikt om water in op te warmen voor thee. Ondanks dat Grey heerlijke chocolademelk aan het klaarmaken was, kon ze niet zonder haar thee in de ochtend. Ze had slechts enkele dingen die verplicht waren in haar dagelijkse routine en dat was het drinken van thee in de ochtend en minstens één keer in de dag een glas melk naar binnen te werken zodat ze voldoende calcium binnenkreeg. Terwijl ze het pannetje op het vuur zette, keek ze met verheerlijkde blik naar de chocolade die daar lag te smelten. Met een glimlach naar Grey draaide ze zich weer weg bij het fornuis om zich dit keer naar de koelkast te begeven. Daar vond ze wat ze zocht, fruit, vers gehaald of gebracht, ze wist het niet zeker, maar het was lekker koud en het zag eruit alsof het net geplukt was. Het zou Romance niets verbazen als deze vruchten op Razen zelf werden verbouwd, dit was het klimaat waar de bomen perfect zouden kunnen groeien. Een scherp mes en enkele seconden later waren de sinasappelen in meerdere stukken gesneden, klaar voor het knijpen wat ze aan haar magie overliet. De glazen werden al snel genoeg gevuld en snel zette ze de eieren op het vuur anders zouden ze niet voldoende gekookt zijn tegen de tijd dat ze ze nodig had. Nu had Romance de tijd om rustig naar Grey te kijken die haar nieuwsgierigheid ernstig aan het prikkelen was met zijn handelingen. Als ze niet beter wist dan zou ze echt denken dat hij een pot in zijn handen had die hij onzichtbaar had gemaakt met behulp van magie. Toch kon ze het niet laten om hem zacht op zijn achterhoofd te tikken omdat het hem zeker gelukt was haar te laten denken dat hij er echt in had gedaan om haar dan vervolgens te plagen. Maar de glimlach kon ze niet verbergen en haar hoofd schuddend nam ze de paar stappen terug en zette de oven uit om het brood eruit te halen dat nu warm was en net dat lekkere knapperige bezat. Snel begon ze de broodjes te smeren en waar ze van de een een simpel broodje met jam maakte, werd de ander opgesierd tot een broodje gezond, dat alleen nog lag te wachten op het eitje dat vlakbij grey in het water lag. 'Het ontbijt en ik zijn bijna klaar. Als u nog even de tijd heeft edele heer dan kunnen we zo gaan eten.' antwoordde ze en wurmde zich daarna tussen hem en het fornuis door om de eieren te pakken te kunnen krijgen en ze te schillen. Nu kwam het erop aan. Had ze het juiste vuur, de juiste tijd en de juiste eieren gebruikt? Voorzichtig sneed ze de eieren in stukjes op het brood en tot haar opluchting was het inderdaad gelukt. De dooier was nog niet helemaal vast geworden en Romance klapte het broodje dicht zodat het allemaal aan de binnenkant bleef zitten en plaatste het op het bord dat ze al klaar had staan. 'Alleen nog even een theezakje in de thee doen en dan kunnen we gaan eten Grey.' kondigde ze aan en draaide zich om om haar laatste handeling te kunnen voltooien. Het zakje erin en het vuur uit en haar handen in de lucht geheven om de borden op te tillen en naar de tafel te brengen zodat ze daarna de glazen met verse jus kon halen. Bij het aanrecht bleef ze even staan, leunend tegen haar achterzijde en keek naar het ontbijt dat voor haar stond. 'Het ziet er niet slecht uit of wel?' Kalm liep ze naar haar stoel om te gaan zitten en liet haar handen als eerste naar de mok choco leiden. Het rook echt heerlijk en ze wist zeker dat Grey al haar verwachtingen al had overtroffen en dan had ze het nog niet eens geproefd. Vertwijfeld keek ze toe. Zou ze nu wel of niet moeten gaan drinken zodat ze het zeker wist dat het geweldig was? Vanover haar mok keek ze Grey aan. 'Weet je zeker dat ik het kan drinken? Want ik heb het gevoel dat als ik zodadelijk een slok neem, ik in de zevende hemel beland en niet meer zal weten hoe ik terug op aarde moet komen.' Haar toon half plagend, half serieus. Voorzichtig nam ze toch een slok en ze had gelijk gehad. Dit was werkelijk waar hemels en de smaak trok door haar hele lichaam wat normaal gesproken alleen alcohol op zo'n manier voor elkaar wist te krijgen. En dan de sterke drank dat je kon voelen hoe het soms langzaam, soms snel naar beneden gleed voordat je er niet meer aan kon denken. Nu hield de choco op dezelfde manier in bedwang en licht geschokt keek ze Grey aan. Ze wist geen woorden om te beschrijven hoe goddelijk het was wat hij had gemaakt en hoopte dat hij aan haar kon zien dat ze er van genoot. De mok zette ze terug en liet haar blik er even op liggen voordat Romance weer naar Grey keek. 'Eet smakelijk.' sprak ze zachtjes en begon aan het brood dat voor haar lag.

-Oneindig maal sorriez voor de mega late reactie.

Grey deed er natuurlijk weer een schepje bovenop door Romance te plagen met het geheime ingrediënt. Hij grinnikte toen hij een klapje tegen zijn achterhoofd kreeg. 'Tsja, het hoort er bij in huize Hexago...' sprak hij kalm. 'Je moet tegen wat geplaag kunnen. En mijn vader kan erger zijn...' sprak hij kalm terwijl hij nog door de chocomelk roerde. Hij glimlachte. 'Ik heb mijn ouders beloofd dat we vandaag op de bieb zullen passen. Ze wilde een dagje voor hun twee...' sprak hij kalm en glimlachte. 'Ik had gezegd dat wij beide dat geen groot probleem vonden.' sprak hij glimlachend. 'En wat is er nu mooier dan met een prachtige dame op een stoffige ruimte te passen..' sprak hij plagend en knipoogde naar Romance. Hij pakte de pan en schonk de chocomel makkelijk in twee mokken en liep naar de salontafel waar hij het neerzette. Hij liep toen naar Romance en ging vlak achter haar staan en vroeg nog na over het ontbijt terwijl hij over haar schouder toekeek. Hij glimlachte op het antwoord. 'Het ziet er uit als een broodje van een reclame. Werkelijk waar om op te eten...' sprak hij en grinnikte even. Hij glimlachte en hielp Romance een paar borden te verplaatsten naar de salontafel. Ze had haar werk wel gedaan kon hij zeggen. Vers fruit, broodjes en sinasappelsap. Nu was dat niet de favoriete drank van Grey maar hij nam het maar wat graag aan. Hij nam naast haar plaats op de bank en ging naar een van de broodjes gezond. Hij bekeek even de ingrediënten en knikte alsof hij een hele keuring aan het doen was. 'Ziet er goed uit...' sprak hij en glimlachte. Hij nam een hap en keek naar Romance die toen sprak over zijn chocomel. 'Hmm...' sprak hij en kwam wat overeind om zijn mok te pakken en slikte zijn hap door. 'Geen zorgen' sprak hij. 'Als je er beland zal ik ook even een slok drinken en je weer op aarde helpen.' sprak hij om haar gerust te stellen en lachte kort. Zijn ogen hielden Romance in de gaten en hij zag dat ze er van genoot. Een klein glimlachje kwam op zijn gezicht. 'Wen er maar niet aan, ik maak hem maar een keer in je leven...' sprak hij plagend wetend dat ze dit ongetwijfeld vaker wilde drinken. 'Maar mocht er nog iets speciaals gebeuren dan zal ik het misschien nog overwegen eens te maken..' sprak hij kalm en knipoogde. Hij nam weer een hapje van zijn brood en at zijn mond weer leeg. 'Ik moet zeggen, zo lekker dat ze er uit zien, zo lekker dat ze smaken..' sprak hij en stak zijn duim even op en at zijn broodje op. Hij pakte een appel en rolde deze even langs zijn mouw en keek toen naar Romance. 'Dus, wat wil je vandaag gaan doen. Je begraven in een van de boeken in onze kussenhoek. Heerlijk bankhangen met een film, we hebben een hoop films in de bieb te leen. Of tikkertje doen op de gangen...' sprak hij de laatste met een lichte spot er in. Hij glimlachte en keek op de klok. Het was nog vroeg in de ochtend dus ze hadden nog alle tijd.

- Oh je had al gepost. sorry dat ik hem nog niet had gezien. Ik hoop dat je wat kunt met mijn post, ik moet inkomen met Grey weer.-

De bibliotheek. Dat was het plan dus voor vandaag. Terwijl haar handelingen qua het ontbijt doorgingen grinnikte ze om Grey. Het was gewoon heerlijk om bij hem te zijn en het was onmogelijk om niet vrolijk te zijn als hij zo over haar sprak. Zoals ze al eerder had gemerkt was Grey een charmeur nu hij niet langer dat tijdslot op hem had geplaatst en zich niet langer hoefde te verstoppen van wie hij werkelijk was. En voor haar was het verademend. Zolang ze bij hem was hoefde ze niet na te denken, maar deed ze alles op instinct omdat ze het gevoel had dat dat precies het juiste was om te doen. Gelukkig was het ontbijt al bijna klaar en glimlachte ze Grey toe nadat hij haar een compliment had gegeven over hoe de broodjes eruitzagen. Het was soms best wel leuk om iets te kunnen doen met je handen en dan zo’n product er van te kunnen maken en het vervulde haar licht met trots. Niet veel later konden ze het allemaal naar de tafel verplaatsen en zat Romance naar haar mok chocomelk te kijken. Dit was dus de beroemde smaak waar hij het eerder over had. Ze durfde het bijna niet te proeven, maar toen ze dat eindelijk deed, was het overheerlijk. Ze had het juist gehad met dat ze eerder verklaarde naar de hemel te zullen gaan, maar niet wetende hoe ze terug zou moeten keren. Het terugkeren lukte al was het alleen al door de plagende woorden van Grey en ze knipoogde hem enkel toe. Ze wist geen b eter antwoord, want er zouden zeker nog wel speciale momenten komen, al kwam dat alleen al doordat ze goede vrienden waren. Nu begon ook Romance van het broodje te eten en ze glimlachte doordat haar mond vol zat met het brood en beleg. Het was een van haar betere ontbijtjes geworden en Romance was blij dat het zo goed gelukt was dat Grey er ook van genoot. Zo was het enkele minuten stil terwijl ze allebei aan het eten waren en Romance keek pas weer echt naar Grey toen hij vroeg wat ze zodadelijk zouden gaan doen en met een geamuseerde blik reageerde ze maar al te graag op zijn bespotterij. Langzaam stond ze op en liep naar Grey en tikte licht tegen zijn voorhoofd. ‘Tikkie, jij bent.’ Haar stem was als die van een klein kindje, maar meteen daarna boog ze naar voren en drukte een lichte kus op zijn wang. ‘Ik zou graag tikkertje doen, maar eerst wil ik mezelf onderdompelen in een hete douche en wat schone kleren aantrekken. Bovendien is dit niet een outfit die ik aantrek om een dag door te brengen in een bibliotheek.’ Ze keek even naar de outfit die ze de hele nacht had gedragen en wist dat ze ze zodadelijk meteen in een gereserveerd deel van haar koffer zou stoppen. Romance draaide zich om en pakte enkele borden om die op het aanrecht te plaatsen en ging daarna naar haar kamer. Even keek ze over haar schouder naar Grey en glimlachte. ‘Ik zie je straks weer goed?’ In haar kamer greep Romance schoon ondergoed, shorts en een tanktop voordat ze richting de badkamer liep en zich uitkleedde om onder de hete douche te gaan staan. Het was heerlijk om al het gruis van de vervelende avond daarvoor van haar af te wassen en toen ze een half uur daarna voor de spiegel stond om haar haren te doen, voelde ze zich schoon en verfrist ondanks het slaapgebrek. Met magie kreeg ze het voor elkaar dat haar make up ook weer goed zat en opende de deur om de wat koelere lucht van de woonkamer in te lopen. Het enige wat ze nu nog hoefde te doen was het brengen van haar was naar haar kamer en makkelijke sandaaltjes aantrekken en dan zou ze Grey weer kunnen gaan zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en nu plofte ze op de bank neer en leunde tegen Grey aan. ‘Wil je nog steeds tikkertje spelen monsieur Hexago of gaan we een film kijken?’ Eigenlijk maakte het Romance niet zoveel uit wat ze zouden gaan doen en Grey mocht van haar wel beslissen wat ze zouden gaan doen.

-Maakt niet uit hoor. Ik moet met Ro ook weer inkomen.

Grey genoot van het ontbijt die Romance had gemaakt. Net zoals zij genoot van zijn chocomelk was hij hier aan het genieten van haar heerlijke broodjes. Hij pakte er een stuk of drie en voelde toen wel aan dat hij voldoende op had. Zwijgzaam keek hij haar aan en stelde voor om wat te doen. HIj deed de laatste bewust bespottelijke optie omdat hij graag een filmpje met haar zou willen kijken. Zwijgzaam keek hij op toen ze overeind kwam en haar vinger tegen zijn voorhoofd duwde. Hij boog zijn hoofd wat naar achter en sloot zijn ogen om wat te grinniken. Zijn ogen schoten echter open en hij keek wat beduusd opzij zonder zijn hoofd te bewegen. Het kleine kusje bracht een golf aan goede emoties in hem op. Hij glimlachte enkel en negeerde het prettige gevoel dat het teweeg bracht. 'Maar...' stamelde hij. 'Ik wil eerst!...' sprak hij nog protesterend toen ze de doucheruimte in verdween. Hij grijnsde. Hij kwam overeind en sprong de tafel over en liep vluchtig zijn kamer in om een boxershort te pakken en handdoek. Hij rende de trap af, sprong de verdieping naar beneden en zwaaide even naar de pixies. Er was een tweede douche in de bibliotheek en als hij snel was kon hij eerder klaar zijn als Romance. Hij kleedde zich uit en ook hij zette een warme douche aan. Hij genoot van het water dat langs hem heen stroomde. Alle rommelige gedachten die de laatste tijd op wisten te springen van hem afspoelde en daarmee de zorgen door het putje onderaan verdwenen. Hij glimachtte en kwam onder de douche uit en wierp de kleding in een daarvoor bestemde bak. Hij had enkel zijn ondergoed nog aan en liep rustig naar de filmafdeling. Hij pakte een drietal films er uit die allemaal iets met romantiek hadden. Onbewust welliswaar, maar het zou opvallen als een derde er bij stond. Hij snelde de trap op en hield halt voor hij de ruimte in liep. Hij hoorde de douche niet meer. Hij grinnikte even ongemakkelijk tegen zichzelf toen hij besefte dat hij vergeten was een set kleding mee te nemen. Hij schudde zijn hoofd. Hij had geen lichaam waar iemand zich voor mocht schamen, toch? En daarbij het is Romance maar, die zou zoiets toch al vaker gezien hebben. En hij had toch een ondergoed aan. Hij kwam rustig de ruimte ingelopen, en ja hoor ze zat al op de bank. Hij zwaaide even droogjes en verdween snel zijn kamer in. Hij schudde zijn hoofd even. 'Waarom maak jij je druk om dit soort dingen..' sprak hij met een zucht in zijn stem. Hij trok een zwarte blouse aan en daaronder een spijkerbroek. Hij kamde zijn haren nog en bracht ze in model. Hij glimlachte en liep toen richting de woonkamer. Hij had de video's al op de tafel gelegd en ging naast Romance zitten. 'Tikkertje, pff dat is voor watjes...' kwam er plagend uit en hij grinnikte. Het nepige van de stoere gedrag was duidelijk te proeven aan zijn toon en dat vond hij juist zo leuk. Zwijgzaam stond hij op, we hebben heel de dag dus die filmmarathon gaat nu van start. Hij liep naar de tv en startte de eerste op. Zwijgzaam ging hij naast Romance weer zitten en keek even opzij toen ze tegen hem aanleunde. Hij zweeg er over en legde rustig zijn arm over haar schouder waardoor het voor zowel hem als haar makkelijker zat. Hij dacht er niet zo over na hoe het er uit kon zien. Ze leken net op een verliefd stel zoals ze er nu bij zaten.