Het zou spoken in het krot. 'Ha onzin.' denkt Aressuka. In de week dat ze op Starshine zit heeft ze al veel gehoord over de dingen hier. Verhalen over de leerkrachten en leerlingen. En dus ook over het krot waar ze vlak bij staat. Voor haar ogen ziet het eruit als een groot landhuis dat zijn beste tijd wel gehad heeft. Het maakt haar een beetje verdrietig. Aan de andere kant kunnen er verborgen schatten liggen. Misschien wel kennis die jarenlang als verloren werd beschouwd. Dat is ook de rede dat ze hier is. Om het onontdekte te vinden. 'En dankzij die spookverhalen zijn de mensen die hier voor me kwamen nooit ver gekomen.' Ze lacht hardop terwijl ze het poortje met veel gekraak en gepiep opent. Met zekere tred loopt ze naar de voordeur. De deur lijkt te kermen onder het gewicht dat ze zet om de deur te openen.
Het eerste wat haar opvalt is de duisternis binnen. Zal ze licht maken of navigeert ze door het duister? Ze kiest voor het laatste, hoe minder licht ze maakt hoe onopvallender ze is. Op die manier kan ze veel beter een mogelijke belager afschrikken. Er kunnen altijd wel zwervers hier zitten. Daarom heeft ze wat voedsel meegenomen van het lunchbuffet. Die arme drommels hebben wel recht op iets lekkers. En als ze er niet zijn heeft ze meer voor haarzelf. Gezonde snacks in een spookhuis, dat klinkt wel maf. Maar fruit is gewoon het beste om scherp te blijven. Herten vinden een stukje appel op zijn tijd wel zo lekker. Bovendien komt er meer ruimte in haar rugzak om boeken in mee te nemen als ze tussendoor wat eet.
Nu haar ogen gewend zijn aan de duisternis loopt ze door de grote kamer, op zoek naar een boekenkast. Want boeken bevatten kennis. En kennis is interesant. Op een tafel ziet ze een boek liggen. Ze pakt het en probeert het in het donker te lezen.

Kraak...kraak..kraak Dat is het enige geluid wat te horen is. De wind die de planken doet kraken. Niet dat Nocte dat erg vond..Hij hield van dit soort geluiden. Het zorgde dat hij rustig werd. Al was het geluid van de wind die door de bomen heen ging nog mooier...maar het allermooiste van alle dingen die bestonden waren natuurlijk appels. Zo heerlijk..goddelijk..niets kon daartegen op.. Ooh..nu had hij echt zin in appels. Maar ja..hij wist maar al te goed dat hij ook vandaag het weer zonder appels moest doen. Wacht eens...hij rook iets...een geur...Hij rilde even. Licht..blegh..wat moest een lichte geur hier? De geur werd sterker. Toen hoorde hij de deur open en dicht gaan. Snel maakte hij zich onzichtbaar en ging bij de reling kijken wie er binnen was gekomen. Hij wou de geur zo snel mogelijk weghebben. Een vrouwelijke geur..des te beter..die waren over het algemeen sneller bang. Wacht...Hij rook nog eens. Rook hij nou...appels? Ja..dit meisje moest die bij haar hebben. dat moest niet anders. Hij rook een lichte nieuwsgierigheid..Ze was hier dus gekomen omdat ze wou zien of de verhalen klopte..laat hij er dan maar eens voor gaan zorgen dat op z'n minst 1 van die verhalen klopte. Hij keek hoe ze een boek pakte. Dit was zijn kans. Hij gleed snel van de reling, nog steeds onzichtbaar, naar de begane grond toe. Toen bekeek hij het meisje van dichtbij. Toen bekeek hij het boek. Hehehehe...Er verschijn een licht paarse gloed om het boek. Toen begon het te zweven. "Demon Trick..manipulation.." fluisterde hij. Toen, kregen de letters even een lichtpaarse gloed, om daarna van het papier af te gaan, en rondjes te draaien om het meisje. Toen, gingen de letters weer in het boek, behalve een paar letters. Deze werden groter, husselde even totdat er stond: GA WEG.

Aressuka wilde net het boek openslaan toen er iets raars gebeurde. Een paarse gloed komt om het boek heen terwijl het omhoog zweeft. 'Wat krijgen we nou weer?' roept ze verbaasd. Haar mond valt open als ze letters ziet zweven. Daarna verdwijnen ze weer, op enkele na dan. 'Ga weg?' Even weet ze niks te zeggen. Ze kijkt om zich heen maar ze merkt niks op. 'En waarom zou ik weg moeten gaan?' Ze lacht even in haarzelf. Hoe dom kan ze nou zijn. Spoken bestaan niet. Die gloed en die letters, dat was vast één of ander eeuwenoud soort afschrikmiddel tegen inbrekers. 'Ik kom niks stelen, ik kijk wat rond.' Waarom praatte ze uberhaubt? Er is hier niemand om tegen te praten. De bieb, die moet ze zoeken. Oude landhuizen als deze hebben er altijd wel een. In deze kamer valt weinig te vinden. 'Ik ga zeker weg, maar nog niet uit dit huis.' denkt Aressuka terwijl ze een blik werpt naar het boek. Het ligt daar maar te liggen, alsof er niks mee aan de hand is. Ze draait zich om en loopt richting de trap. 'De zoektocht naar kennis is nog maar net begonnen. ' denkt ze.

Hmmn...hij kon geen angst ruiken in de lucht..waarom? De meeste geuren waren nu doordrenkt van angst...dit meisje echter... Het boeit Nocte in principe niets of ze hier iets komt halen. Van hem mocht ze alles stelen wat in dit huis was. Het was eerder de lucht die ze uitstraalde. Het verdreef de geur van oude angst en raadsels...De lucht draait zich om en gaat de trap op, nog verder het huis in! Zijn Demon Trick werd gewoon genegeerd... Licht beledigd bleef Nocte even achter. Maar toen zweefde hij achter haar aan, nog steeds onzichtbaar. Hij rook nu goed. Hij rook nu haar naam...Aressuka..aparte naam..maar de geur van appels was ook sterker geworden nu..dit moest betekenen dat ze deze bij zich had. Nocte's ogen werde even feller en achter het meisje waren even twee lichtgevende stipjes te zien. Hij zweefde tot dicht achter het meisje. Het meisje zal vast nu wel zijn warmte voelen. De geur van appels werd gelijk sterker. Het moest uit haar rugzak komen..hmmn misschien. De rugzak ging uit zichzelf open. Nocte keek erin. Hij zag inderdaad wat appels erin. Ohohohohohohoooh....de geur. Er verscheen een donkerpaarse gloed om de appels, en toen zweefde deze eruit. Toen liet hij deze naar zijn mond zweven. 1 voor 1 gingen ze in 1 keer in zijn mond. Na zijn maaltijd, voelde hij een boer opkomen. Oh nee...niet nu snel zweefde hij van het meisje af en toen gebeurde het. Er kwam een grote vlam in de vorm van een appel uit zijn mond. Ook zijn onzichtbaarheid was afgegaan. Ah, misschien heeft zijn verschijning voor een beetje angst in de lucht gezorgd..

Nadenkend loopt Aressuka richting de trap. Ze werpt een blik naar het trapgat. Het is daar zo donker dat ze amper wat ziet. 'Misschien ben ik hier toch niet alleen.' denkt ze. 'Dat gedoe met dat boek ook... Ik moet ervoor zorgen dat ik de mogelijke aanwezigheid eerder zie dan het mij ziet.' Ze sluit haar ogen. 'Give me the Warm Sight, in the Shadows of Night.' fluistert ze. Daarna opent ze haar ogen weer. Op het eerste gezicht valt er weinig aan haar te zien. Iemand moet heel dicht bij haar staan om het rode randje die haar groene iris omsingeld te kunnen zien. Ze kijkt naar de tafel waar het boek ligt. Een lichtrode waas is vlakbij de tafel te zien, haar eigen lichaamswarmte. Ze glimlacht. Alleen zij en haar zus kennen dit trucje.
Hoelang geleden was het dat zij samen dit ontdekte toen ze met magie aan het experimenteren waren. In het donker kunnen zien als een Shadraan zou ze nooit kunnen, maar het zien van lichaamswarmte heeft wel zijn voordelen. Verstopte levende wezens zijn op die manier makkelijk te vinden. Het is zelfs mogelijk om een spoor te kunnen volgen van warmte. Bovendien zal het zien van warmte ook het bewijs vormen dat hier geen spoken zijn. Spoken zijn namelijk dood en koud.
Eigenlijk beschikt ze dus al over onbekende kennis. En dat wil ze graag zo laten. Niemand hoeft te weten dat deze Novaan door al die jaren heen vanbinnen deels Shadraans is geworden. Het zat al in haar bloed en nu zit het ook in haar ziel. Haar donkere kant, die alleen voor haar zus bekend is.
Ze kijkt naar de trap. Tot haar verbazing ziet zij een warmtespoor. 'Er is dus hier iemand. Vast een verveelde Shadraan die ervan houd om medeleerlingen af te schrikken. Wat zal die balen dat het hem niet gelukt is.' denkt ze.
Voorzichtig, om de vloer niet te laten kraken, zet ze een stap op de eerste traptrede. Terwijl ze verder naar boven loopt voelt ze dat ze warmer word. Letterlijk. En de warmte komt niet zoals ze verwachtte van voren, maar van achter. Ze blijft stilstaan op de trap en probeert te bedenken wat er aan de hand is. Ze vind de onbekende warmte maar vreemd. Even lijkt ze angst te voelen, maar ze stopt dat meteen weer weg. Ze herinnert zich de woorden van haar oom; 'Als je angst voelt heb je al verloren. Manipuleer je angst zodat je niet gegrepen zal worden.' Het manipuleren van angst was één van de dingen die haar oom aan haar zus en haarzelf leerde. 'Ik moet gewoon blijven bewegen.' denkt ze. 'Dan is het lastiger om gepakt te worden door wat het ook mag wezen.'
Ineens voelde ze de warmte snel van haar weggaan. 'Het werkt al.' denkt ze. Maar een plotseling geluid dat wel erg veel leek op een boer zorgt ervoor dat ze zich omdraait. Ze ziet nog net de resten van een vlam in rook opgaan, maar de bron van de verdwenen vlam doet Aressuka's mond openstaan van verbazing. 'Bij de klauwen van de zwarte kat!' Onbewust gebruikte ze een Shadraans kindervloekje. Iets wat een koter roept als er iets niet is zoals verwacht. En wat zij ziet is inderdaad niet wat zij verwachtte. Enkele meters van haar af ziet zij een zwevende pompoenhoofd met een tovenaarshoed op. Uit het duister ziet ze een hand uitsteken die een lantaren vasthoud. Het wezen is warm, erg warm. De warmte komt niet alleen van de lantaren maar ook van het wezen zelf. 'U bent geen spook.' zegt Aressuka nog steeds verbaasd. 'Maar wat bent u wel? En die letters uit het boek, deed u dat net? Het spijt me dat ik u stoor. Ik kan u wel een appel aanbieden als excuus.' En ze doet haar tas open, om een lege bodem te zien. 'Waar zijn mijn appels gebleven?' Ze kijkt naar de pompoen, beseffende dat die net haar appels heeft gestolen. 'Misschien ook wel mijn verdiende loon.' denkt Aressuka. 'Ik ben namelijk wel zijn huis binnengedrongen.'