Met een kreun schoot Spell overeind. Ze voelde zich lichtelijk vermoeid omdat ze tot midden in de nacht bezig was geweest aan haar huiswerk. Deze had ze de hele week uitgesteld omdat ze ook nog andere dingen te doen had en geprobeerd had om de magie onder controle te krijgen die ze onder controle wilde hebben, maar ze moest die dus morgen inleveren en was er dus gisteren dan maar aan begonnen, maar het was nu ook weer niet de bedoeling geweest om er tot midden in de nacht aan bezig te zijn. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar haren alle kanten invlogen en grinnikte toen ze zich besefte dat ze deze ook nog moest kammen. Ze kon dus beter maar rustig aan doen. Ze liep naar haar kledingkast en deed een legging aan met daarover een mini rokje en vervolgens een shirt dat van haar ene schouder afzakte. Voornamelijk had ze alleen maar zulk soort shirts, maar deze was winterbestendig en zat ook nog eens heel lekker, dus waarom niet? Ze liep met haar kam naar de spiegel, kamde haar ontplofte haar en spoot er daarna niet al te veel haarlak in. Nou, ze was in elk geval ready to go. Ze had het eigenlijk een beetje gehad met huiswerk, dat was dan iets voor in de namiddag, maar waar zou ze dan nu naartoe gaan? Eigenlijk had ze in haar hoofd al een antwoord klaarliggen. Ze was er curieus naar en wilde eigenlijk wel weten hoe het eruitzag, of het werkelijk zo afschrikwekkend was als dat anderen beweerden. Iedereen in heel Oak’s Field praatten er over, maar niet op de goede manier. Moeders hielden hun kinderen ervandaan, vaders schepten op tegen hun kinderen dat zij daar wel heen durfden te gaan en studenten daagden elkaar uit om er naartoe te gaan. Zij had echter niemand nodig om daar naartoe te gaan. Ze zou het ook niet doen voor een uitdaging of zo. Ze voelde de spanning door haar lichaam gaan, maar ze was ook benieuwd naar wat er zich daar allemaal zou bevinden. Het zouden waarschijnlijk allemaal verhaaltjes zijn, puur en alleen verzonnen om anderen bang te maken. Maar toch voor de zekerheid nam ze een zaklamp mee, dan kon ze tenminste iets zien als ze in dat huis was. Ze liep naar haar kast toe en haalde daar een zaklamp uit die ze pas gekocht had. Ze had het niet speciaal gekocht om naar dat landhuis te gaan, maar eerder voor specifieke gelegenheden als deze eens zouden plaatsvinden. Ze had namelijk eens gehoord van een Halloween-party in het duistere bos en als er nog zulke evenementen zouden plaatsvinden, had ze in elk geval iets bij om te kunnen gebruiken. Ze besloot om naar buiten te gaan en nam haar zaklamp mee in een heuptasje, waar ze ook een beetje geld had inzitten om achteraf een ijsje te gaan eten. Ze was een avontuurlijk type en dat drukte ze maar weer eens uit door zulke streken gelijk deze uit te halen. Ach, ze had haar belofte voor Eodan toch niet geschonden? Hij had niks gezegd over het gaan naar vervallen landhuizen, alleen maar dat ze geen gevaarlijke trucs meer mocht uithalen met haar magie. Na een poosje was ze uiteindelijk aangekomen bij het vervallen landhuis. Ze ging het landhuis binnen. De deur kraakte achter haar rug om toen ze het losliet en ze schrok even van het harde geluid dat echode door de grote ruimte. Snel haalde ze haar zaklamp uit haar tasje, knipte deze aan en… moest toezien hoe het ding na één keer knipperen weer uitviel. Ze was vergeten bij aankoop om de oude batterijen te vervangen. Nou ja, lekker dan. Ze stopte de zaklamp weer vloekend terug en begon door het huis te lopen. Ze zag geen steek. De ramen waren geblindeerd, alsof er een groot geheim in het huis bewaard was niemand hierachter mocht komen. Ze merkte op dat er stoelen bedekt waren met witte lakens, zoals je ook wel eens zag in van die enge films. Ze zag dat er een trap naar beneden leidde en eentje naar boven. Het zicht van de trap naar beneden, vermoedelijk de kelder dan, werd lichtelijk ontnomen omdat er een deur half open stond. Ze besloot toch om de trap naar boven te nemen. De trap kraakte onder haar voeten en Spell zuchtte even. Toch kreeg ze de kriebels van dit huis, hoewel ze niet echt geloofde in de onzin die er verteld werd. Ze liep langzaam naar boven en schrok toen het leek alsof zich daar een figuur bevond. Ze schudde haar hoofd. Haar fantasie begon op hol te slaan. Toen ze uiteindelijk op de overloop stond merkte ze dat er meerdere kamers waren. Ze hield haar hoofd een beetje schuin toen ze dacht een schor gefluister te horen, maar het volgende moment was het alweer weg en Spell haalde haar schouders op. Ze draaide haar hoofd weer naar voren… en slaakte een gil. In de duisternis doemde iets of iemand op en het kwam langzaam dichterbij. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze zichzelf in paniek afvroeg wat ze moest doen. Ze kon echter alleen maar stilstaan en machteloos toekijken hoe het ding langzaam op haar afkwam.

Spells ademhaling stokte toen ze opeens iets achter zich voelde. Eerst had ze iets gehoord, het had geleken op vaag gefluister, daarna had ze iemand zien opdoemen in het donker en vervolgens voelde ze iets achter zich. Omdat ze van te voren een stap achteruit gedaan had, voelde ze iets prikken tegen haar rug. Nou ja, prikken was er niet echt het goede woord voor, maar ze voelde in elk geval wel iets. Ze schrok toen ze een vreemde taal in haar oor hoorde. De haren in haar nek gingen ervan overeind staan, maar Spell probeerde zelf geen kik te geven. Dadelijk was het een of andere lomperd die haar wilde laten schrikken en dan was zij aan het gillen voor geen reden. Met zulke grapjes zou ze dan nog wel redelijk kunnen lachen, maar als er echt een raar wezen achter haar stond... Wel, ze had nog altijd benen waarmee ze weg zou kunnen rennen, hoewel ze niet zeker wist of het wel zo'n goed idee was om zo snel mogelijk weg te rennen van iets wat haar misschien wel snel te pakken zou krijgen. Ze slikte. Ze was nu al conclusies aan het trekken terwijl ze eigenlijk niet eens wist wie of wat er achter haar stond. Haar wang begon te tintelen toen de lokken daar weggestreken werden. De aanraking was zo zacht dat Spell het niet kon laten om haar ogen te sluiten. Het was een rustgevende, zalige aanraking, hoewel het momenteel niet het juiste moment was om gevangen te raken in een heerlijke aanraking. Eigenlijk zou ze zich moeten omdraaien, die persoon een klap moeten verkopen en dan weg moeten rennen, zeker omdat ze het niet gewend was dat iemand haar zonder haar toestemming aanraakte. 'Je rust?' herhaalde ze zijn woorden, maar haar adem stokte in haar keel toen ze weer een hand voelde, deze keer ergens anders. Op de een of andere manier bleef zijn opmerking nagalmen in haar oren, voelde ze een siddering door haar lijf trekken bij het voelen van zijn aanrakingen en sloot opnieuw genietend haar ogen. Ze voelde dat ze er traag van werd, haar reactievermogen werd er minder goed door. Eigenlijk zou zij zich nu moeten omdraaien en moeten reageren, maar het lukte niet. Ze beet op haar onderlip om een kreun in te houden. Haar hals was altijd al een gevoelig plekje geweest. Als daar lippen - ze had daar eigenlijk nog nooit lippen gevoeld, maar soms streek ze nadenkend met haar vingertoppen langs haar hals, geen idee waarom ze dat deed - of vingertoppen voelde, ging er altijd een siddering door haar heen en moest ze moeite doen om niet te kreunen, zo fijn was het. En wie het ook was, de persoon had heel zachte vingertoppen. Het zorgde eigenlijk gewoon dat haar knieën het bijna begaven. Haar rechterschouder, de schouder waar het shirt afzakte, tintelde van de vingertoppen die daarlangs streken. Het volgende moment voelde ze iets veel zachter. Ze had zin om haar hoofd in haar nek te leggen, maar deed het toch maar niet. Ze wilde niet dat ze kwetsbaar was, wat ze wel zou worden als ze zou overgeven aan dit gevoel. Ze had nog nooit echt een heerlijk gevoel meegemaakt, was nooit verliefd geworden in haar leven, maar dit was een gevoel dat ze weinig had meegemaakt. Het was fijn, maar raar. Haar ademhaling stokte toen er lippen langs haar hals gleden. Lippen? Ze dacht na. Ja, lippen! Dit kon toch niet? Had deze persoon de verkeerde voor zich? Of was zij slachtoffer geworden van een ziek spelletje van iemand waarbij het allemaal om de lust draaide? Ze moest zich tegen dat goede gevoel gaan verzetten, anders bleven er dadelijk gevoelens over waarmee ze moest kampen, maar waarmee ze niet wilde kampen.

Spell probeerde zo snel mogelijk van het beklemmende gevoel af te komen, het gevoel van genot probeerde ze in een ver hoekje weg te duwen en ze legde haar hand op haar linkerheup. Ze duwde de hand weg die zich daar gevestigd had en draaide zich om. Haar lichaam tintelde nog steeds van de lippen en de aanrakingen die het had moeten ondergaan, maar Spell was niet van plan om zichzelf er volledig door te laten inpalmen. Ze had zichzelf beloofd dat als ze ooit iemand zou kussen, als iemand haar hart op hol kon brengen of als iemand haar gevoelens gelijk deze kon geven, dat diegene dat moest doen met oprechtheid. Ze wilde geen onderdeel zijn van een spelletje, zelfs niet voor een klein moment. Alle gevoelens die jegens haar opgebracht werden met fysieke intieme handelingen, moesten oprecht zijn. Ze had zichzelf beloofd om zichzelf niet voor de leeuwen te werpen, ze wilde niet voor iemand vallen die het niet meende, die haar als een lustobject zag. Spell probeerde haar blik dan ook kalm te houden, alsof ze haar niks kon schelen welke gevoelens zijn lippen net hadden opgebracht. Waarschijnlijk kende ze de persoon voor zich niet eens. Ze zag dit Toshiro, Allen, Yosh of Natsu nu namelijk niet zo snel bij haar uithalen, dus ze vermoedde dat het iemand was die ze niet kende. Bovendien meende ze nu ook een vage lucht van alcohol te ruiken. Ze besloot om maar beginnen te praten. Waarschijnlijk had hij de kippenvel op haar huid wel opgemerkt, maar hopelijk zou hij niet opgemerkt hebben hoe hard het haar in een soort stand van hypnose gebracht had. 'Ten eerste,' begon ze, terwijl ze de persoon voor haar in het donker probeerde te observeren, maar dit mislukte omdat het te duister was, 'leuke introductie.' Ze probeerde een glimlach op te brengen, wat haar ook lukte. Eigenlijk zou ze later in een filmproductie kunnen gaan werken, ze kon makkelijk gevoelens uitdrukken die ze op dat moment niet eens had, maar ze wilde ook niet laten merken dat al zijn handelingen haar een beetje van haar stuk gebracht hadden. 'En mijn naam is Spell. Officieel is het Measure, Spell Measure Spark, maar noem me maar Spell.' Ze kon de persoon voor haar nog steeds niet observeren, iets wat ze niet zo heel leuk vond. Ze had liever meteen een beeld van diegene die voor haar stond. Helaas bezat ze ook geen magie die haar naar licht zou kunnen helpen. Ze besefte dat het voor de jongen ook niet mogelijk was om haar te zien, tenzij hij magie bevatte die wel licht zou kunnen creëren. Het moest haast wel een jongen zijn, zijn stem was zwaar. Of misschien hoopte ze dat het een jongen was, ze zou zich namelijk lichtelijk verwonderd voelde als een meisje zo'n zware stem had gelijk de zijne. De helft van wat hij gezegd had had ze trouwens niet eens verstaan, het was van een vreemde taal afkomstig wat het allemaal nog enger maakte, maar ze vermoedde dat de jongen met haar voeten aan het spelen was en het allemaal juist zo verwarrend mogelijk wilde maken.

Een korte pauze verstreek terwijl Spell naar woorden zocht. Ze had geen idee hoe ze jongen moest aanspreken, ze kende hem dan ook niet. Ze stond dan hier ook nog niet zo lang en had de andere kamers nog niet kunnen onderzoeken, anders had ze hem nu wel naar een kamer getrokken waarvan ze zeker was dat deze licht bevatte. Ze wist niet goed wat ze tegen hem moest zeggen, zijn actie had haar overdonderd. Ze was in elk geval niet van plan om het lieve meisje uit te hangen en hem naïef te gaan zoenen of om meer te vragen, dit verbonden aan haar eerdere redenen. 'En wie ben jij dan wel?' Ze keek hem aan. 'Ik heb het vermoeden dat je een spelletje met me speelt. Ik had al wel door dat er geen spook voor me stond. En je ruikt naar alcohol.' De laatste woorden verlieten per ongeluk haar lippen. Soms was ze geneigd om de waarheid naar iemand te te spreken, hoewel ze dat misschien niet expres deed. Maar hij rook dus echt naar alcohol. Spell was iemand die niet echt gehecht was aan alcohol, bleef er dan ook zover mogelijk vandaan en dronk alleen alcohol op specifieke gelegenheden. En dan nog maar een beetje, ze zou zichzelf nooit van de kaart drinken. Roken was ook iets wat ze nooit zou doen, het verpestte alleen maar je longen, je haar, je huid en nog een paar andere factoren. Medisch gezien was het gewoon niet in orde, hoewel ze het wel jammer vond voor de mensen die probeerden af te kicken en dat niet konden. Ze had dan ook respect voor de mensen wiens doorzettingsvermogen sterk genoeg was om van dat soort problemen af te komen. Ze schudde haar hoofd, probeerde de onbelangrijke gedachten uit haar hoofd te bannen en probeerde zich op de conversatie te richten. Als je het al een conversatie kon noemen tenminste. Je zou immers verwachten dat een conversatie een heel andere entree maakte dan dit. 'Begroet jij iedereen op deze manier?' verliet haar lippen dan ook. Er was geen enkele emotie in te horen. Haar lieve stem had nog steeds dezelfde klank, hoeveel afschuw Spell ook voelde voor de gedachte ze dat ze gebruikt zou zijn als ze zich nu zou overgeven aan haar gevoelens die zeiden dat ze op zijn pogingen in moest gaan. Nee, dat was gewoon niet haar. Wat had ze nu aan één dagje lust? Daarna zou het weg zijn en zouden de schuldgevoelens alleen maar groter worden. Bovendien werd ze niet graag een... genoemd. 'En wat doe jij hier?' Ze besloot om zelf maar meteen haar vraag voor zichzelf te verklaren, voordat ze een wederkerende vraag zou krijgen. 'Ik ben hier namelijk gewoon op bezoek. Ik hou nogal van avonturen. Ik hou er ook van om nieuwe gebieden uit te kammen en aangezien hier nogal veel over verteld werd, kon ik het niet laten om hiernaartoe te gaan.' Ze keek hem aan, kruiste haar armen voor haar borst en wachtte tot hij zou antwoorden.

- Slecht vergeleken met de jouwe o.O En nee, zo makkelijk is ze dus niet Jammer hè?

Toen zijn hand voor enkele seconden werd beroerd door de zachte huid van het meisje, voelde Keito een prettige prikkeling door zijn hele lijf trekken. Plotseling leek ze genoeg van hem te hebben, terwijl hij haar zo even nog volledig in zijn macht had gehad. Ze probeerde, ach ze probeerde zo erg, om haar gevoelens verborgen te houden, maar zodra haar ogen de zijne ontmoeten wist Keito wat hij bij haar losgemaakt had. Zelfs de duisternis kon hem daarvan niet beletten. Ze moest nog onervaren zijn, anders was het niet zo gemakkelijk gegaan. Dat, of ze wachtte al tijden wanhopig op iemand zoals hij. Misschien wel beide. In dat geval…
Het lukte Keito niet om de ietwat zelfvoldane grijns van zijn gezicht te poetsen.
“Ten eerste,” begon het meisje ineens te spreken terwijl Keito zich wat verder terugtrok in de schaduwen. Hij leek erg op zijn plek te zijn, in tegenstelling tot zijn nieuwe gesprekspartner. “leuke introductie.”
Gelijk schalde een zacht, aanstekelijk lachje door de hal. Een gevatte opmerking rustte op zijn tong. Nog net wist Keito deze in te slikken. In plaats daarvan maakte hij een kleine buiging ter ondersteuning van haar woorden. Dat ze inmiddels wel doorhad dat hij geen bovennatuurlijk wezen was, wist Keito maar al te goed. Ze kon zelfverzekerder dan hij haar in eerste instantie had ingeschat. Naar haar introductie luisterde hij maar half. Niet omdat zij hem niet interesseerde, het waren namen waar Keito gewoon vrij weinig mee had. Maar de hare had onbewust toch een plekje veroverd in zijn gedachten. Het zou immers zo handig kunnen zijn om haar naam te weten tijdens intieme momenten. Het zwoel uitspreken van de naam was namelijk even effectief als een lichte aanraking met de vingertoppen, mist je het precies goed zei.
De anders redelijk ongeduldige Keito, wachtte ditmaal kalm op wat het meisje, Spell, nog meer te vertellen had. Ze had tenslotte een ‘ten eerste’ laten vallen. Zelf had hij lang niet zoveel te praten. Hij ‘deed’ liever iets, dan erover te babbelen als op een theekransje.

Ze nam zeker haar tijd, maar eindelijk leek Spell Mes.. nog wat, haar antwoord klaar te hebben. “En wie ben jij dan wel?” luidde het.
Het bleef even stil. “Tuttut,” suste Keito uiteindelijk zachtjes. “Gelijk ter zaken dus. Hoe…onplezierig. Geen sprankje verbeelding, geen…” hij wachtte even met mate. “mysterie? Ah kom, geef toe dat je het net ergens wel spannend vond. Ik die je liefdevol betastte zonder dat je wist wie ik was. Als ik je nu vertel wie ik ben, valt dat allemaal weg.”
“Ik heb het vermoeden dat je een spelletje met me speelt. Ik had al wel door dat er geen spook voor me stond. En je ruikt naar alcohol.” piepte Spell verder waarop hun blikken kruisten.
Keito voelde het aan de lichte tinteling in zijn borstkas. “Heeft je moeder je niet geleerd dat het onbeleefd is om te…staren?” lispelde hij opnieuw zacht en onheilspellend en lachte. Eigenlijk verraadde hij hiermee zijn exacte positie, maar wat maakte het ook uit. Als dit nog ergens heen moest gaan, had het toch geen zin als ze elkaar alleen maar de hele tijd een beetje in het donker bleven aanstaren. Daarom zette Keito zich af tegen de muur waartegen hij zojuist nog geleund had en deed een hoorbare stap in Spells richting.
“Begroet jij iedereen op deze manier?” ging zij verder.
“Nee.” antwoorde Keito enkel terwijl hij nog een stap naar haar toe zette. In een kalme pas liep hij een stukje om Spell heen alsof hij haar nogmaals van alle kanten wilde bewonderen. Veel zag hij echter niet. Een zekere uitdaging viel in zijn diepe stem te horen toen hij een “Hm..” mompelde onder het wandelen. Onderwijl streken twee van zijn vingers door een lok van haar prachtige haar.
“En wat doe jij hier?”
Bij deze vraag trok Keito zich weer terug. Een zucht verliet zijn lippen. Deze meid wist wel hoe ze een gesprek moest laten lopen! “Zoveel vragen…” verzuchtte hij met een onderdrukte kreun in zijn stem, waarna hij kort met zijn ogen rolde. Een grijns stond echter nog steeds rond zijn lippen. Als ze de uitdrukking op zijn gezicht had kunnen zien, zou Spell geweten hebben hoe erg Keito zich in feite amuseerde.
En alsof de vragen nog niet genoeg waren, kwam daar ineens een spraakwaterval van Spells af over de reden waarom zíj hier was. Oké, Keito moest toegeven dat hij daar ergens best nieuwsgierig naar was, maar man, wat konden vrouwen praten! Terwijl zij nog even gezellig verder kletste tegen de duisternis, zocht zijn blik naar een lichtbron in de buurt. Deze verscheen in de vorm van verschillende kandelaars aan de muur. Hun silhouetten staken net iets donkerder af tegen de omgeving. De kaarsen ervan konden best opgebrand zijn, maar Keito waagde het erop. Met zijn linkerhand tekenden hij wat onzichtbare gebaartjes in de lucht. Kleine vonkjes ontsprongen daarop uit zijn lichaam vandaan en verplaatsten zich richting de kandelaars. Binnen de kortste keren was de duistere ruimte veranderd in een…redelijk ranzige hal nu hij het beter zag.
Keito’s grijns veranderde mee en vormde nu een innemende glimlach. Zijn blik ging terug naar Spell en- HOLY…! Hm, hm, kijk toch eens wie nog veel aantrekkelijk bleek dan gedacht. Voor een moment kon Keito zijn ogen niet van haar afhouden. Hij moest zich inhouden niet zijn lippen te likken, iets wat hij geneigd was te doen als het uitzicht hem beviel. En oh, dit uitzicht beviel hem zeker… Hij genoot zichtbaar van de manier waarom het zachte licht van de vlammen aan de muur haar lichaam beroerde, waarop haar lange haar langs haar schouders viel en… Langzaamaan dwaalden zijn ogen af over haar gehele gelaat heen, ongegeneerd en alles in zich opnemend.

“Dus…jij ziet jezelf als een avontuurlijk type, hm Spell?” zei Keito voor het eerst op een hoger geluidsniveau, waardoor zijn stem al heel wat minder griezelig klonk, maar dezelfde aangenamere klanken rustten er nog in. Haar naam had hij op een uiterst verleidelijke manier uitgesproken. “Interessant.” Inmiddels stond Keito nu recht voor haar en moest hij een stukje omlaag kijken. “Maar hoe komt het dan dat je…” beheerst boog hij zich iets voorover zodat zijn gezicht vlak voor het hare kwam. “gelijk zo terugschrikt voor alles wat je onbekend is, zoals ik bijvoorbeeld en…” vluchtig drukte Keito plotseling zijn lippen op haar wang, het was nauwelijks een kus te noemen. “dit.” Dat was in ieder geval meegenomen. Net zo onverwacht ging hij vervolgens weer rechtstaan. Op een nonchalante en toch aantrekkelijke manier ging Keito eens met een hand door zijn eigen zwarte haar. “Ah, goed dan. Laat ik ook maar eens iets over mijzelf vertellen.” Vanuit zijn ooghoeken keek hij Spell tien hele seconden doordringend aan. “Je lijkt immers zó nieuwsgierig naar mij.” grapte hij waarbij het sarcasme van zijn stem droop. Eén keer nam hij eens een flinke tuig lucht. Keito stond op het punt iets te doen, wat hij sinds zijn aankomst op SSA nog niet gedaan had: hij ging over zichzelf vertellen. “Men noemt mij Keito Khan, maar ik ben niet met die naam geboren. Misschien heb je weleens van mij gehoord, in negatieve zin waarschijnlijk. Mijn leeftijd is…onbekend. Ik kom van de planeet Cassia, beheers eigenlijk vuurmagie, ben opgegroeid in een klooster, heb geen idee waar mijn echte familie is en waar ik oorspronkelijk vandaan kom –het interesseert me ook niet eigenlijk. Ik ben twee jaar geleden alleen op reis gegaan, kwam uiteindelijk op een school genaamd Starshine Academy terecht en…” snel haalde hij weer adem nadat hij in sneltreinvaart gesproken had. Hij dacht even na. “ik ben nu op zoek naar wat gereedschap om mijn solar surfboard te repareren. Dat is wat ik hier doe. Oh en…nee: ik ben inderdaad geen spook. Ik ben eigenlijk best levend, denk ik zo.” Hierna zweeg Keito. Zijn borstkas ging spontaan wat sneller op een neer. Zijn ogen gingen van een heel ‘interessant’ punt in de verte terug naar Spell. Eigenlijk kon hij zich niet eens herinneren dat hij ooit zoveel tegen iemand over zichzelf had verteld. Alleen was het nu natuurlijk puur als een plagerijtje bedoeld. Wie weet zou ze hem niet eens geloven… Dat zou alleen maar mooi zijn. Hoe minder mensen van hem wisten, des te beter. “Genoeg informatie? Of wil je mijn bloedgroep ook nog weten?” voegde hij er daarom grinnikend aan toe om het onserieuze van het geheel te benadrukken en zonder het echt beledigend te bedoelen. Speels tikte hij daarbij een keer op het puntje van Spells kleine neus.
De eeuwenoude alcohol die nog altijd in zijn lichaam circuleerde, had duidelijk het nodige effect.
Hierna liep Keito langs Spell heen, alsof ze ineens niet meer bestond, en ging verder de hal op. Dit was tegelijk zijn manier om duidelijk te maken dat verder spreken over het onderwerp “Keito Khan” sowieso uitgesloten was.

Verderop trof hij eindelijk aan wat hij eerder gezocht had, dankzij het licht dat de kandelaars hem nu verschafte. Een hendel in het plafond lachte hem toe. Lenig sprong Keito een keer op. Zijn handen omklemden het hengsel. Samen met het ding kwam hij weer een stukje naar beneden. Een klikkend geluid schalde direct door het verlaten huis. Klik, klik, klik en tenslotte een klap. Keito liet zich op beide benen op de grond vallen en wachtte af, hevig benieuwd naar wat er ging gebeuren. Vanuit het plafond doemde plotseling een luik op waaruit een trap naar beneden rolde. Perfect! Dit moest gewoon naar iets van een zolder leiden.
Keito greep één van de krakkemikkige tredes al vast, toen hij zich ineens bedacht dat hij niet meer alleen was. Ah ja, Spell. Hoe kon hij haar nou bijna zijn vergeten? “Dus…” zei hij daarom terwijl hij een keer uitdagend met zijn wenkbrauwen wiebelde. “ ‘Miss Independent’, kom je nog mee op avontuur, of blijf je toch liever daar?” Op een sexy manier begon Keito tegen de trap aan te leunen terwijl zijn lippen een scheve grijns vormde. Zijn ene hand ondersteunde zijn hoofd waardoor het een beetje scheef stond. Het had iets schattigs en tegelijkertijd uitnodigends naar Spell toe. “Ik wacht.” Herhaalde hij zijn eerdere woorden. Eens zien of dit meisje werkelijk de durf had die ze zei te bezitten. Aan de andere kant zou het ook wel weer verfrissend zijn in Keito’s positie om eens de ‘beschermer’ te spelen. Hm, nàh misschien was hij dan toch liever een geest… Afwachtend bleef Keito haar richting op staren.

Jammer? Oh nee hoor. Keito likes a challenge.

Spell voelde een lichte glimlach rond haar lippen komen toen hij benadrukte hoeveel vragen ze wel niet stelde. Ze moest toegeven dat hij over dat deel gelijk had. Soms stelde ze ook echt wel veel vragen, maar dan was ze ook oprecht geïnteresseerd in diegene die bij haar stond. En iemand die zo’n entree maakte zou ook wel de ballen hebben om meer over zichzelf te vertellen, niet dan? Ze merkte dat de ruimte verlicht werd en was hem daar eigenlijk wel dankbaar voor. Op hetzelfde moment dat de jongen zijn blik over haar liet heen glijden, deed zij hetzelfde bij hem. Haar helblauwe ogen onderzochten hem. Ze merkte dat hij amberkleurige ogen had en zijn haarkleur was zwart. Iets wat niet gebruikelijk veel voorkwam. Nou, zijn uiterlijk legde alvast veel van zijn daden uit. Hij zag er nog net niet uit als een macho, maar kwam daar wel bij in de buurt. Een eersteklas vrouwenversierder, zeg maar. Hij mocht dan wel ‘nee’ hebben geantwoord op haar vraag van of hij dit ook bij anderen deed, maar eigenlijk twijfelde Spell daar niet echt zo meer aan. De jongen leek te weten waarmee hij bezig was. Eigenlijk wilde Spell niet eens weten welke meisjes er voor haar allemaal op dezelfde manier verleid waren door hem, maar ergens voelde ze zich ook geneigd om mee te doen. Ze had gezien hoe hongerig hij naar haar gekeken had, hoe begerig zijn ogen over haar lichaam hadden gegleden en had zin om hem uit te dagen. Normaal was ze niet zo, normaal zou ze hier ook niet op in zijn gegaan, maar wat als ze nou eens een beetje veranderde? Wat als ze eens voor één keer buiten haar eigen grenzen zou gaan en mee zou doen? Er kon niks gebeuren. Sinds haar vaders dood had ze zich zo koest gehouden tegenover iedereen, want ze wist hoe ze er vroeger niet eens aan getwijfeld had om het hoofd van een jongen op hol te brengen als hij zulke pogingen had gedaan zoals deze jongen voor haar. Nou waren er niet voor jongens op Puffoon die dat bij haar zouden flikken – ze was toen redelijk een jongensmeisje, deed vaak mee met voetbal en zo, bovendien waren ze ook bang voor haar grote broer – maar hier waren er dus kennelijk wel jongens die het leuk vonden. Ze schrok van de zachte lippen die haar wang raakten, wilde zich eigenlijk terugtrekken, maar besefte zich dan pas wat ze zichzelf net had gezegd. Er in meegaan. Ze moest er in meegaan. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal, probeerde deze keer om geen vragen te stellen. Hij heette dus Keito. Interessante naam. Ze had hem nog nooit gehoord, maar ze wist dat zijn naam vast meer moest voorkomen dan de hare. Ze grinnikte toen hij na zijn verhaal een nogal in haar oren klinkende sarcastische vraag stelde. ‘Nee, dank je. Zo interessant vind ik je nu ook weer niet,’ zei ze plagend. In plaats van terughoudend stonden haar ogen nu speels.

Ze draaide haar hoofd en volgde hem met haar ogen. Ze had gemerkt dat hij niet graag over zichzelf praatte, of leek dat maar zo? Ze vermoedde dat hij wel gewoon de waarheid had verteld, maar eigenlijk wist je met dit soort types maar nooit. Dadelijk vertelde hij tegen elk meisje steeds een ander verhaal. Dat hij zijn ouders niet gekend had vond ze jammer voor hem, maar hij leek er, zoals zelf gezegd, niet echt mee in te zitten. Ze schrok van zijn woorden en grinnikte. Miss Independent, ha? Ze liep langzaam op hem af. Ze had geen idee hoe ze deze andere rol ook alweer moest aanpakken, het was dan ook vijf jaar geleden dat ze zich echt nog in deze rol had kunnen inleven. Ze was toen twaalf en had zich nogal uitgesloofd tegenover een of andere gozer die haar beste vriendin had gepest. Na haar vaders dood was ze echter een veel te lief persoon geworden, die alles goed wilde doen voor anderen, maar Spell wist dat ze nog steeds dat speelse en grove bezat waar jongens zoals Keito van hielden. Ze wist alleen niet of ze zich op deze manier aan hem wilde vrijgeven. Dadelijk zou hij haar steeds zo blijven herinneren. Toch was de drang om hem te plagen, zelfs te pesten en niet op zijn charmes in te gaan, te groot. Ze wilde dat hij naar haar hunkerde, dat hij begerend naar haar zou kijken en jaloers zou worden als ze zich tot een andere jongen zou richten, dat hij zeg maar in zijn eigen spel verslagen werd. De karma die terug zou komen, zeg maar. Voet voor voet liep Spell kalm naar hem toe. Haar blik vertoonde een iets uitdagende trek, terwijl haar lichaam hem soepel naderde. Haar voeten had ze zorgvuldig op de juiste plaats gezet, steeds omstebeurt. Ze probeerde zich niet van haar stuk te laten brengen door haar eigen gedachten. Ze was het zat om het brave meisje uit te hangen. Ze kreeg nu een kans om wat speels te doen, waarom zou ze dan serieus blijven? Goed, ze had meestal genoeg humor om iemand aan het lachen te brengen en was heel lief, maar waarom dat roer niet even omgooien voor een beetje speels te zijn? Ze had geen idee wat haar tegenhield. Zolang ze maar niet te intiem zou doen en hem van zijn stuk zou brengen, toch? Ja, ze wilde niet intiem worden. Ze wilde hem niet zijn zin geven door als een blok voor hem te vallen, maar wilde hem eigenlijk plagen. En niet een klein beetje plagen, maar heel erg plagen. Zo erg dat hij zich gefrustreerd zou voelen, omdat zij uiteindelijk wist dat hij haar niet zou krijgen. Ze was nu eenmaal niet zo voor de gladjakkers, maar er een spelletje meespelen kon altijd. Ze voelde zich weer dezelfde Spell als drie à vier jaar terug. Dankzij haar gedachten had ze Keito sneller bereikt dan ze had verwacht en keek hem aan.

Kalm legde ze haar handen aan weerszijden van zijn lichaam tegen de trap. Ze duwde haar borstkas tegen de zijne en liet haar been naar voren glijden. Deze liet ze net tussen zijn benen glijden, op een heel zachte manier. Tergend langzaam liet ze haar been net zo traag naar voren glijden tot ze uiteindelijk met haar knie tegen een traptrede leunde. Haar grote, blauwe ogen keken onschuldig in zijn amberkleurige ogen. Haar volle lippen trokken zich even samen, maar deze liet ze algauw weer in de gewone stand gaan. ‘Goed dan,’ zei ze zachtjes, waarbij ze zorgde dat haar stem compenseerde met de stilte – op het akelige gekraak na dan – dat zich in dit vervallen landhuis bevond. ‘Laten we naar boven gaan.’ Bij de laatste woorden had ze haar hoofd naar zijn oor gebogen, zodat haar stem – die ze zo fluweelzacht mogelijk probeerde te laten klinken – zachtjes zou weerklinken in zijn trommelvliezen. Ze liet haar vinger langs zijn borstkas glijden toen ze langs hem stapte en haar voet op de eerste traptrede zette. Een harde bonk vanboven bracht haar bijna van haar stuk, maar Spell zette zichzelf ertoe om toch de trap op te klimmen. Ze zorgde hierbij dat haar onderlichaam uitdagend heen en weer bewoog. God, ze zou het hem nog zo moeilijk gaan maken. En… Ze merkte eigenlijk dat ze dit best wel leuk vond. Een lichte vorm van opwinding kwam ervan op in haar buik, maar dit negeerde ze. Ze deed het immers niet om even later zoenend met hem in bed te belanden, maar eerder om hem het betaald te zetten dat hij haar juist als slachtoffer gekozen had. Want als hij eenmaal in het heetst van de strijd was, zou zij hem achterlaten. Ze hield niet van dit soort types en dat zou ze laten merken ook. Zo makkelijk liet ze zich niet kennen. Ze zou weggaan en hem daarna misschien nooit meer tegenkomen, maar wel een tevreden gevoel hebben als ze eraan terugdacht. Ze haalde diep adem, zette zich af van de laatste treden en keek rond zich heen. Hmm… Niet veel te zien. Ze schrok zich echter te pletter toen er opeens iets op de grond viel. Had liefst had ze een gil gegeven, heel haar sexy houding laten varen en gillend als een meisje naar beneden gerend, maar ze probeerde zich kalm te houden. ‘Nogal veel lawaai hierboven,’ merkte ze droog op. Ze had nog niet eens gezien of Keito werkelijk de trap opgekomen was of dat hij had besloten om toch niet te gaan. Als hij haar hier zou opsluiten, zou ze immers wel een klein probleempje hebben. Ze deed ook echter alsof er niks gebeurd was daarnet, alsof ze zich niet verleidelijk had opgesteld en alsof er niks gebeurd was tussen hun. Alsof ze zo kwetsbaar was als iets, leunde ze tegen een object dat achter haar stond en keek met haar onschuldige blauwe ogen naar het punt waar Keito dadelijk zou moeten verschijnen. Als hij zou komen.

Gheghe