[♥]A (Slightly) Scary Date

Andrew’s vingers gleden langs zijn stekelige haar die maar niet getemd wilde worden door een kam. Misschien moest hij echt naar de kapper toe om de boel te temmen, maar dan was het nog de vraag of het iemand zou lukken. Hij zuchtte en legde zijn hand weer op zijn zij, terwijl hij tegenover een spiegel zichzelf inspecteerde op kreukels of vuil. Zelden boeide zijn uiterlijk hem, als het maar lekker zat en hij er goed in kon bewegen. Alsnog had hij op aandringen van zijn moeder toch een pak in zijn reistas gestopt toen hij naar SSA ging, voor het geval ‘dat’. Nu hij er terug aan dacht, was hij ergens dankbaar voor zijn moeders actie, maar hij vloekte nog steeds zijn strak zittende pak. De jongen trok steviger aan zijn stropdas en liet een kreuntje horen, doordat zijn luchtpijp even dichtgeklemd werd, voordat hij zijn stropdas verder met rust liet. Het zat eigenlijk al goed, maar er zat nog een kleine kreukel in. Het was een blind date actie, de reden waardoor hij zijn pak aan moest. Het was een actie waar je vrijwillig mee aan kon doen en door zijn goede humeur goed humeur had hij besloten om zich in te schrijven. Dit vond hij op het moment alles behalve een juiste beslissing. Zijn eindelijk vrije dag raakte nu bezet met het sociaal doen met een andere scholier, waarvan hij werkelijk waar niets vanaf zou weten. Wie weet was het een praatgraag figuur, dan zat hij aardig in de problemen met zijn zogenaamde zeer sociale houding. “Dit wordt niets,” mompelde Andrew tegen zichzelf. Zachtjes wreef hij de laatste kreukels bij zijn zwarte mouwen weg. Het leek hem nog het ergst wanneer zijn blind date een jongen bleek te zijn, hoe awkward moest dat dan wel zijn? Beiden verwachten een meisje bij de blind date, maar in plaats van dat stonden ze met een jongen. Andrew nam aan dat hetero’s aan elkaar werden gekoppeld en niet een hetero met een homoseksueel, dat was niet al te pleasant voor een partij. Hij zuchtte weer en liet zijn blik rusten op zijn spiegelbeeld die terug staarde, hoe erg zijn blind date zou zijn, het leek hem verstandig om toch maar te gaan. Ze hadden over ruim tien minuten buiten het schoolgebouw afgesproken. Andrew vestigde zijn armen tegen zijn zij en liep zijn kamer uit en wist via vele gangen buiten het schoolgebouw terecht te komen. De meeste blind dates moesten zeker binnen gaande zijn. Er waren immers veel net gekleed figuren die de gangen rondkeken, op zoek naar hun blind date. Zelfs Andrew werd een enkele keer bekeken door zulke figuren die dachten dat hij hun date was.
Andrew stond spoedig buiten de school en de kille wind gleed langs zijn pak en donkerblonde haren. Het was vanaf dit punt nog vijf minuten lopen tot hun verzamelplaats. Hij strekte zich een laatste maal uit en liep toen een stenen pad af richting de ingang van het bos. Binnen een paar tellen was hij bij de plaats aangekomen. Stond hij op de juiste plaats, want dit was een vrij ongewone plaats voor de blind date. Het bos verderop was namelijk niet zoals ieder ander, het was een duister bos en wie weet wat erin krioelde. Er gingen genoeg geruchten rond over wilde wezens die zich erin verschuilden en weleens studenten hadden aangevallen. Of ze levend ervan waren gekomen? Dat wel, maar vol angst. Hij liet een zucht horen en stak zijn armen nonchalant achter zijn hoofd, terwijl hij op een grote steen ging zitten die bij de ingang zat. Het ging zeker nog even duren, voordat de ander zou komen. Verveeld keek hij naar de lucht die vrij donker begon te worden, maar waarin de zon nog duidelijk een hoofdrol speelde met diens licht. Het was fris en prachtig weer, maar het kon een boel beter zijn geweest indien het niet bij een duistere bos was geweest. Met zijn gebrekkige kennis van romantiek, wist hij wél dat dit niet heel romantisch was. Net toen hij zijn blik van de lucht wilde afwendde hoorde hij het geluid van voetstappen. Aah, zijn blind date was er dus eindelijk. Andrew plofte van de steen af en plaatste zijn armen tegen zijn zij. “Hey daar,” Zei hij al, voordat hij de ander goed in zich kon opnemen.

OOC: Post valt vies tegen, maar ja .. probeer er wat van te maken, Wren c:
Andrew's Uiterlijk:

Wie had zich ingeschreven op een bord zonder goed te kijken wat er opstond? Wren. Wie was de ergst indenkbare date voor de meeste mensen? Wren. En wie was zich rot geschrokken toen er een witte duif de Air Magicians afdeling op vloog met een brief voor haar? Juist. Ze had het beest bijna K.O. gegooid met haar wekker toen het op haar afkwam. Ja, sorry, maar wat moesten duiven met hartjes rond hun nek nu weer bij haar? Zij was verre van romantisch en als ze ergens een hekel aan had was het Valentijn. Uiteindelijk had iemand op de afdeling gezucht, de brief van de duif afgehaald en naar haar hoofd gegooid. Met een diepe zucht had ze het rode lintje losgemaakt, wat ze met een verafschuwend gebaar op de grond liet vallen. Beste student, blabla, blind date gebeuren - Wat?! - je bent gekoppeld aan een date en je moet die en die dag om die tijd naar het Duistere Bos voor je date. Haar blik gleed terug, over de laatste regels. Blind date in het Duistere Bos. Have fun! Serieus, zelfs zij wist dat het Duistere Bos verre van romantisch was. Behalve als je een diner bij kaarslicht wilde, met als tafeltje de harige rug van een weerwolf. Wren liet de brief vallen, naast het lintje, en plofte achterover op bed. Had ze een keuze? ... Ja, tuurlijk. Wren had altijd een keuze. Niet gaan was iets heel normaals. Gewoon een andere tiener lekker opgedoft bij het Bos laten staan en zelf lekker binnen zitten in de lounge voor Air Magicians. Aan de andere kant.. Misschien was het ook wel spannend, stiekem was ze wel benieuwd aan wie ze gekoppeld was. Plus, in het Duistere Bos kon ze de ander zo kwijtraken en ervandoor gaan. Of zichzelf zo verdwaald lopen dat de ander in ieder geval het bos uit was terwijl zij nog ronddwaalde. Ze had nog tot vanavond en te beslissen.

Okay. Ze ging. Ergens had ze de stille hoop dat Luca terug was en dat hij daar zou zitten te wachten, met zijn klungelige glimlach en zijn zachte stemmetje. Dat hij veel te vroeg zou arriveren en dat ze hem half bevroren zou vinden, zodat ze het Bos maar heel even in zouden gaan. Na drie seconden zou ze een huilende Luca al moeten vertellen dat er écht geen monsters zaten en uiteindelijk zouden ze gewoon op een warme plek eindigen, waarschijnlijk verwikkeld in de één of andere nutteloze ruzie... Wren schudde haar hoofd, wat was ze aan het denken? Luca was weg van deze school en ze zou hem nooit meer zien. Trouwens, er zou toch nooit iets gebeurd zijn. Nu maar focussen op vanavond.
Het had haar nog nooit zoveel moeite gekost om er acceptabel uit te zien. Met veel moeite had ze een jurk onder haar normale kleding uitgegraven en deze eerst drie keer proberen terug te stoppen voor ze erachter kwam dat het écht de enige jurk was die ze hier had. Nu was ze bezig de kreukels eruit te strijken, terwijl ze ondertussen in haar hoofd probeerde de rest van haar accessoires te alocaliseren. Schoenen: heel donkerblauw, met een lichte hak. Gek was ze niet; koppig wel. Wie ging er nu met hoge hakken het Bos in? Zij niet. Wie was er van zichzelf absurd klein en had hakken nodig? Zij. Dus dan maar een middenweg. De jurk zelf was vooral zwart, met vanaf de elleboog witte mouwen die vrij wijd uitliepen. Het midden was zwart en liep naar onderen uit als een bovenlaag voor een witte rok aan de jurk vast, die tot net iets over haar knieën verderging. Een stukje op haar borst was ook nog wit, maar dit werd vooral bedekt door een blauwe strik. Wrens eigen blauwe haren vielen tot ongeveer gelijke lengte met de onderkant van haar jurk en ze had er als accent nog een neproos in het rood ingestopt, wat ze wel vaker had. Lekker contrasterend, toch? Een tas of iets dergelijks nam ze niet mee, had ze allemaal niet nodig. Aan make-up deed ze ook niet, of in ieder geval vandaag niet want ze zag dat ze te laat was. Dat wilde zeggen: als ze nu en dan wel nu vertrok, was ze alsnog tien minuten te laat. Ha. Haha. Goed getimed.

Ze negeerde alle mensen om zich heen, die haar met angst en beven aankeken, hopende dat zij niet hun blind date zou zijn. Haar reputatie was haar al voorgegaan sinds ze terug was. Iemand die ruzie zocht met Savador, niet omdat hij een onuitstaanbare pedofiel was, maar gewoon omdat ze een pestkop was: zo'n persoon gingen ze liever uit de weg. Wren had ook nog wat andere unpopulaire acties op haar naam staan, maar om daar op in te gaan nu. Mensen keken elkaar opgelucht aan toen ze het gebouw uitliep, in een lichtelijk snel tempo. Kleine beentjes brachten je niet echt ver, vooral niet als je langzaam liep. Misschien kon ze de schade nog inperken en niet gelijk met een chagrijnige date zitten. Wat nou als het een meisje was? Zucht. Dan zou ze het allemaal nog wel zien. Ja, daar was het bos, daar kwam de ingang al in zicht! Wren haalde het gehaastte uit haar pas, wilde er niet uitzien alsof ze teveel haar best had gedaan. 'Hey daar!' Haar blauwe ogen schoten richting het stemgeluid, ze analyseerde het. Jongen. Gelukkig. Ze nam hem eerst in zich op voor ze de moeite nam te antwoorden. Good looking, haar eigen leeftijd waarschijnlijk. Er leek wel een vibe van hem af te komen die niet al te mismatchende magieën suggereerde en hij was ruim op tijd. Geen bos bloemen? Minpunt. Verder klonk hij niet al te arrogant en zag hij er goed uit. Misschien had ze het wel getroffen. 'Hey,' antwoordde ze, waarna ze naast hem ging staan. Een hand? Een omhelzing? Ze hield niet zo van teveel lichamelijk contact, maar het was toch een date. Had ze iets mee moeten nemen? Chocolade? Mwah. 'Ik ben Wren Máraz,' stelde ze zichzelf voor, kreeg het zowaar voor elkaar gemeend te glimlachen. Eigenlijk was haar eerste indruk van hem nog niet eens zo slecht. 'En jij bent mijn blind date?' Wren wachtte even op antwoord, keek toen richting het bos en lachte toen naar de jongen. 'Let's go!' waarna ze zijn hand pakte en hem mee het bos in sleurde.Wat je het beste kon doen om awkward openingszinnen te voorkomen? Gewoon zorgen dat je geen introductiegesprek had.

OOC: Teehee, ik heb denk ik iets teveel onnuttige dingen geschreven D: Maar was wel leuk! En kon geen beter plaatje vinden mbt de kleding O:

Spoiler:

Binnen een paar tellen zag hij pas zijn blind date verschijnen. Een meisje, gelukkig. Andrew had geen idee hoe hij had moeten reageren wanneer het een jongen bleek te zijn die ook nog homoseksueel zou zijn Het werd dan enkel ongemakkelijk en eventueel resulteerde het in een gebroken hart bij de ander. Het meisje liep regelrecht op hem af, maar hield haar mond stijf gesloten. Ongemakkelijk keek Andrew haar aan, terwijl ze hem leek te bestuderen. Het leek wel alsof hij een product in een winkel was en zij een klant die overweegt hem aan te schaffen. Een vreemde vergelijking, hoe dan ook. Zijn blik viel ditmaal op de rest van het meisje dat voor hem verschenen was. Buiten haar paarse ogen, had hij nog niet de rest kunnen zien. Zijn blind date had in ieder geval lang blauw haar en een vrij uniek, maar schattig jurkje aan. Hij gokte haar ook rond dezelfde leeftijd, wat ook gunstig was. Bij al die zorgen die hij voor de blind date zat, kwam zelden het besef van een leeftijdsverschil opzetten. Niet dat het op het moment uitmaakte, het leeftijdsverschil leek klein te zijn. Andrew wilde een opgeluchte zucht laten horen, maar deed het niet, het kon een verkeerde reactie opwekken. Toch? Maar de tijd van het bekijken van ieder ander was voorbij, het werd tijd voor de sociale deel. Het minst leuke deel, althans. 'Hey,' Begroette het meisje hem. Ze leek een vrij vriendelijk persoon te zijn, maar dat was een eerste indruk en niets bevestigend. Het meisje vestigde zich hierna naast hem en stelde haarzelf voor als Wren Máraz. Een naam die hem makkelijk kon ontgaan zoals ieder ander, maar wie hij toch maar onthield. Als de blind date niet vreselijk liep, had hij er ten minste een vriend erbij. De glimlach die op Wren’s snoet getoverd was gaf hem haast het teken om zichzelf ook formeel voor te stellen. Eerst probeerde hij haar blik op te vangen, voordat hij zijn mond opentrok. “Ik ben Andrew Aragon, aangenaam,” Stelde Andrew zich voor, waarna hij licht geforceerd terug glimlachte. Andrew was geen emotieloos wrak, maar het tonen van emoties was niet zijn sterkste punt geweest. Plotseling nam Wren weer het woord met een waarschijnlijk vaak voorkomende vraag die op de desbetreffende dag gesteld zou worden. 'En jij bent mijn blind date?' Vroeg Wren, waarop Andrew haar vermoeden met een knikje bevestigde. Zijn gedachten dwaalden echter direct af. Zijn emoties, die waren nog helemaal in stand toen hij een jeugdig jongetje was. Het leek bijna uit zijn bestaan verdwenen te zijn door- 'Let's go!'

Plotseling had iets zijn hand vastgegrepen en hem meegetrokken. “Hé-“ Geheel verward keek hij recht naar voren, terwijl zijn kijkers weer helder stonden. Het lange blauwe haar voor hem en het jurkje zeiden verhalen. Nog steeds aardig verrast keek hij ditmaal om zich heen en toen terug naar Wren. De kale bomen om hen heen en de lichte mistbank die er rondhing bevestigden zijn vermoeden, Wren sleurde hem het duistere bos in. Joy. Was Wren echt niet stiekem een heks door hem het bos in te sleuren die bekend stond om vrij ‘aparte’ geruchten? Wat ze ook was, ze leek het naar haar zin te hebben. Haar gelach vulde de stille plek. Andrew had een vreemde blind date gekregen, maar het was beter dan deftig in een peperdure restaurant te zitten waar er alsnog weinig werd gesproken, wegens het voedsel. Door een bos lopen leek een betere optie, maar het veranderde het feit niet dat dit de duistere bos bleef. Na een paar meters door Wren meegesleurd te zijn, versnelde hij zijn pas en liep hij naast het meisje. “Jij houdt blijkbaar van dit bos?” Vroeg Andrew op een vrij zachte toon, waarna hij Wren even aankeek. Huh? Zijn hand had nog steeds de hare vast en licht ongemakkelijk keek hij de andere kant uit. Het was beschamend hoe weinig contact hij met meisjes had in al zijn jaren. Dates waren nieuw voor hem. Om verdere ongemakkelijke momenten te voorkomen, probeerde hij onverschillig zijn hand terug te trekken om vervolgens zijn handen gekruist achter zijn hoofd te rusten met zijn blik op de hemel gevestigd. “Je bent je toch bewust van die geruchten die hier rondhangen? Er zouden bomen zijn met een ziel. Ze kunnen worden herkend door een gezicht die in hun stam lijkt te zitten. Dan had je er nog een, waarbij er harige wezens aan de rand van dit bos leefden en studenten opjaagden met schuimende bekken en alles. Sommige beweerden zelfs dat het weerwolven waren die uitgehongerd waren, bereidt om elk organisme op te jagen,” Zei Andrew, waarna hij direct gehoopt had dat hij zijn mond dicht had gehouden. Het was niet heel handig om over enge geruchten te beginnen van een gebied als je er zelf in zat. Zelfs hij raakte er een beetje ongemakkelijk van. Vlug keek hij Wren weer aan met een kleine grijns. “Het is vast onzin .. of niet?” Het leek hem grappig om anderen bang te maken, maar het leek hem niet de meest geschikte actie. Man, tot nu toe dacht hij nauwelijks over zijn acties na. Good job, Andrew.

Andrew Aragon. Nooit van gehoord, hij zou wel niet één van die mensen zijn die extreem goed was in iets of die op een andere manier opvallend was. Dat was verder geen belediging, het betekende vooral dat ze in alle roddels die ze kende niets over hem gehoord had. En roddels waren meestal niet positief. Dat verklaarde waarschijnlijk ook waarom er zoveel over haar waren. Niet dat het haar wat kon boeien, nou ja, niet al teveel. Grotendeels was het toch haar eigen schuld. Ze had heel wat vreemde dingen gedaan in de jaren dat ze hier rondliep en niet zo lang geleden was ze ook een tijdje weggeweest van school, wegens haar probleemgedrag. Ouders. Zucht. Wren schudde die gedachten snel van zich af, ze was er nu om door een bos te huppelen met een jongen die ze niet kende. Zou ze tegen haar moeder moeten zeggen, die zou zich echt rotschrikken! En denken dat Wren écht een relatie had. Nu-uh, not gonna happen. De jongen keek haar ook even aan, voelde zich blijkbaar niet op z'n gemak. Ze had wel weer echt een date met iemand die een beetje sociaal awkward was, maar dat niet op dezelfde agressieve manier als zij. Tijd om hem een beetje los te schudden! Wren liet hem uitspreken, maar zodra hij afdwaalde greep ze zijn hand en sleurde ze hem het bos in.
En denk er nu eens goed over na, Wren. Wat doe je precies. Je probeert te ontsnappen aan een introductie, dus sleur je iemand lekker het bos in. Het Duistere Bos, want dat is zo gezellig en breekt zo lekker het ijs. Uhuh. Wren dacht hier echter niet over na en liep gewoon stevig door. Ze lachte zelfs, omdat het hele absurde van de situatie toch wel een beetje doorkwam. Bomen die donker over hen heen gebogen stonden, gesnuif van misvormde honden - of winterslapende egels - en sinistere struikjes. Jup. Dit werd de beste date ever. Na een paar meter had Andrew er al genoeg van om rond gesleept te worden en liet hij haar hand op een zeer subtiele manier los. Had ze hem nog steeds vastgehad? Okay, zolang hij volgde was het geen probleem. Niet dat zij wist waar ze naartoe ging. 'Jij houdt blijkbaar van dit bos?' vroeg Andrew. Wren moest daar even over nadenken, fronste en schudde toen haar hoofd. 'Nee, gek! De laatste keer dat ik hier kwam ben ik helemaal verdwaald!' Ze lachtte even, bedacht zich toen dat dat niet slim was om te zeggen. 'Maar dat kwam omdat ik van het pad afliep,' voegde ze er snel aan toe. Nee, dat kruiden verzamelingstripje was geen goed idee geweest. Andrew liep nog steeds naast haar, wat op zich een goed teken was. Nu begon hij echter de sfeer wat op te leuken. Niet dat er al genoeg duisternis en eng geluid was, maar meneer vond het nodig om wat over de geruchten te vertellen! 'B-bomen? Met een ziel?' herhaalde ze, geschokt. 'Weerwolven?' Ze slikte even, keek nog eens goed om zich heen, maar bleef doorlopen om niet toe te geven dat dit haar best wel de kriebels gaf. Nu keek hij haar aan, vroeg of het onzin was. 'Haal die grijns van je gezicht,' was Wren's commentaar, waarbij ze hem zacht op de arm sloeg om haar woorden kracht bij te zetten. 'Natuurlijk is dat onzin, ik bedoel, het is hier best... leuk..' Het laatste woord kwam er heel twijfelachtig uit, maar ze wist het snel te maskeren door haar hoofd wat op te tillen en haar rug te rechten. 'Allemaal gepraat.'

Nog meer geluiden, terwijl ze doorliepen. Op een gegeven moment bleef Wren staan, best abrupt, maar het had gelukkig ook een reden. 'Waar is het pad?' vroeg ze zich hardop af, wees sullig naar de grond. 'Ik bedoel, welk pad moeten we nemen?' Het pad had zich opgesplitst in twee richtingen. En geen van beiden zag er echt uit alsof ze ernaartoe wilde. De ene had een hoop laaghangende takken en de grond van het andere pad was dieper gemaakt met talloze afdrukken, die wel iets weg hadden van grote hondenpoten. 'Bah,' mopperde Wren. Andrew zou waarschijnlijk ook niets ondernemen, of wel? Hij was tot nu toe nog niet eens bezig geweest met haar stoppen van haar domme plan om het Bos heel diep in te lopen, in plaats van langs de rand te gaan. Van hem kon ze geen medewerking verwachten! 'Ik weet wel.. iets,' besloot ze, sprak het iets op een manier uit die lichtelijke walging overbracht. 'Niet op mij letten,' instrueerde ze Andrew daarna. Wat ze nu ging doen was magie - heel oncharmante magie, daar nog eens bij. Maar het hielp wel. Met meer brute kracht dan nodig was snokte ze een takje van een boom - die hopelijk geen ziel had - en tekende een planetair teken in de grond. 'Erd, planeet van de aarde, geef ons uw kennis,' murmelde ze. Nu tekende ze er nog iets naast, het teken van Puffoon. 'Puffoon, planeet van de lucht, geef ons bescherming.' Nog één, de laatste. 'Gren, planeet van het woud, geef ons een richting.' Nou, dat was stap één. Nu nog het stokje neerleggen, dat zou richting een van de twee paden wijzen. Als ze het ritueel had volbracht. Ja, je leerde nog iets als je in de bibliotheek van je vader gedwongen werd te lezen. In het boek had wel gestaan dat de.. lichamelijke beweging erbij niet per se nodig hoefde te zijn, maar dat ze geen succes garandeerden met alleen de spreuk. Dus daar ging ze dan.
'Echt niet kijken,' zei ze tegen Andrew, waarna ze haar handen tegen elkaar plaatste, deze even op een neer bewoog, een paar woorden mompelde en toen een halve Macarena begon te dansen. Ja. Echt waar. De woorden die ze uitkraamde waren eigenlijk een herhaling van drie woorden, waardoor ze het makkelijk had kunnen onthouden. De cadans vormde een soort tune, die wel op muziek leek. Nog meer dansen, jazz vierkantje in de bosgrond, stapje naar voren en opzij, handen die bij elkaar bleven maar wel een paar kanten op bewogen. Nee. Ze had nooit kunnen dansen en al helemaal niet via iets wat ze zich nauwelijks meer herinnerde. Na een minuut of twee vond Wren het genoeg. 'Ah, links,' antwoordde ze, stopte heel abrupt en keek Andrew kort aan. 'We moeten naar links.'

Wren leek een meer eigenaardig figuur te zijn dan hij eerder haar in had geschat. Toen ze hem toen der tijd diep het duistere bos had ingetrokken vol overtuiging en zelfs plezierig lachen liet horen, bleek ze niet van dit bos te houden. En dat was nog niet alles, ze moest zelfs over een antwoord nadenken of ze er echt van hield. Dus, het duistere bos was overduidelijk niet haar lievelingsplek om in te zijn en zeker niet door een nare ervaring; verdwalen. Het maakte de boel echter nog steeds niet duidelijk, enkel onduidelijker. Haar angst moest ervoor zorgen dat ze juist niet het bos verder in zouden lopen. Wacht, geeneens hier zouden ronddwalen. Zou hij eigenlijk nog proberen om van haar woorden een logisch verband te maken met haar daden? Of was dat heel naïef? Andrew had het voor het moment maar opgegeven totdat hij het meisje beter leerde kennen dan dit. Bovendien, was hij ook niet een beetje onlogisch bezig om zonet haar weer angst in te boezemen en … ook zichzelf? Het was als grapje bedoeld, maar Wren leek dat er niet in te zien met haar verraste reactie die niet gespeeld kon zijn. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Wren haar pas versnelde en om haar heenkeek met vergroten blauwe ogen. Hij verwachtte eerlijk gezegd met zijn eigen woorden dat er plotseling een griezel zou verschijnen, zoals in boeken vaak gebeurde met als gevolg een groep angsthazen die zich uit de voeten maken en het enkel één op de drie keer overleefden. Het lag aan het genre, maar het was alsnog een behoorlijk aantal. Kon hij de realiteit hiermee vergelijken? Nee, toch? Nou, Master Savador was hierbij een uitzondering. Dat was de griezel die zelfs boven de andere ‘helse’ wezens in de literatuur steeg met zijn houding, daden en vooral diens uiterlijk. En elk gevaarlijk wezen had een schat, zoals een bekende-maar vrij suffe, volgens Andrew- een draak was die een princes vasthield in een hoge toren, bereidt om elk ander organisme te doden om haar te beschermen. Wie of wat had Savador in zo’n geval? Het schoolgebouw? Nee, anders mochten er geeneens studenten en docenten erin lopen. Was het dan zijn eigen bureau? O-Of … Had hij een familie?
Diep in gedachten gezonken, werd hij er zeer ruw uitgeworpen als een wild paard en de zogenaamd 12-jarige cowboy die meiden wilde versieren, maar er niets van kon. Het werd Andrew soms echt teveel met al die verschillende personages en scenario’s die zich in boeken konden spelen, zo erg dat hij alledaagse dingen ermee vergeleek. Gelukkig sprak hij het niet hardop. Met een diepe frons keek hij direct naar de boosdoener; Wren die plotseling hem had geslagen. Waar had hij dit aan verdiend? Twijfelachtig begon Wren over dat het allemaal maar leugens waren, onbenullige geruchten, waarbij haar houding weer herstelde per woord en tegen het eind zich had gevormd tot een strakke en koppige houding. Het duurde even, voordat hij begreep op wat ze doelde, maar toen het eenmaal doordrong grinnikte hij zachtjes. Wren liep weer door, ze betrad het duistere bos dieper en dieper in waarin ze ooit verdwaalt was geraakt. Trotseerde ze gewoon haar angsten? Was dat niet het verband ertussen? Dat zou kloppen. Wauw, hij wist het wel! Een koppige houding en het prevelen van de wezens die hier rondliepen zeiden genoeg. Vreemd genoeg, voelde hij zich tegelijk gerust en tevreden hierdoor. Het tevreden deel was gemakkelijk te verklaren, maar waar dat geruste deel vandaan kwam, hij heeft geen flauw idee. Het boeide hem niet genoeg om Wren te zien verdwijnen in het bos, hem achter haar latend. Spoedig voegde hij zich weer bij haar met een kort sprintje.

Na een ogenblik verschenen er twee mysterieus uitziende paden; een pad bezaaid met diepe pootafdrukken die van een hondachtig wezen leken te zijn en waar de bomen kaal erom heen stonden met felgroene knoppen, en een pad bezaaid met een dichte mist en dezelfde kale bomen, maar met takken die elkaar kruisigden en geen teken van de lente te vinden was, enkel de brute winter. Ook gezellig zeg, de twee paden. Het was nu nog maar de vraag welk een beter idee was, de eerste pad, -die links zat-, leek te worden bewoond met een of ander hondachtig organisme. Hij had graag de pootafdrukken beter willen bekeken om te zien met welk wezen ze te maken hadden, maar zijn aandacht werd door een vreemd geluid afgeleid die van de andere pad vandaan kwam. Het kon het best beschreven worden als het geluid wanneer een sterke windvlaag langs een raam voortbewoog, een haast licht brullend geluid. Dat was zeker vreemd door een belangrijk feit; het was bijna windstil, hoe kon deze geluid dan van dat pad vandaan komen als er geen wind of huis leek te zijn? Wren zat naast hem met dezelfde twijfels over de twee paden tegenover hun. Hij snoof wantrouwend, en liep richting het meest linkse pad af, benieuwd naar de pootafdrukken. Gezien de andere pad heel ‘mysterieus’ oogde, zou het een betere optie zijn om de meest linkse te nemen. Het lag echter aan het organisme waarvan de afdrukken waren. Wren hield hem achter halt, voordat hij ook maar een beter zicht op de afdrukken gekregen had. Andrew draaide zijn gezicht naar haar om, maar bleef voor de rest stokstijf staan, terwijl hij naar haar luisterde. Beweerde ze dat ze hier iets voor had? Zouden ze niet gewon de paden iets wat observeren? Het kostte echter wat tijd en hun conclusies zouden niet altijd kunnen kloppen. Andrew’s blik gleed voor een moment naar de paden voor hem, waarna hij zuchtte en zijn blik op het meisje liet rusten. Misschien was een betere strategie niet zulk gek idee, eigenlijk. “Wat is het id-“ Wilde Andrew vragen, maar halverwege zijn zin werd hij afgekat door Wren die ineens tegen hem zei om niet te kijken. Beide wenkbrauwen van hem schoten verwarrend omhoog. Dit vertrouwde hij per directe ingang niet, maar Wren kwam overtuigend over en leek het echt te menen.
Persoonlijk had hij toch niets beter dan observatie, dus draaide hij zich maar om met zijn armen over elkaar en zijn blik strak op de meest linkse pad gericht. Vanaf dit punt zag hij zelfs amper hoe diep de sporen waren. Andrew keek kort even over zijn schouder, maar toen hij een glimp van haar had opgevangen, keek hij direct naar het pad. Andrew wist niet wat zijn mening was op het horen van onbekende woorden die haar mond verlieten en op een bepaald tempo herhaald werden. Het was magie, dat was zeker, dus dan zeker betrouwbaar. Toch? Hij liet zijn schouders zakken. Hij zou alsnog de sporen van dichtbij bekijken, ongeacht de uitslag van haar actie, en vervolgens liep hij op het pad af en liet zich zakken op zijn hurken. “Eens zien,” Mompelde Andrew zachtjes, terwijl hij over de sporen gebogen stond. De sporen waren vrij diep voor een alledaagse hond en de poten en klauwen stonden te ver hiervoor uit elkaar. De schuine tussenliggende ruimte van de pootafdrukken duidden wel op het feit dat het werkelijk waar een hondachtig wezen was en geen ‘weerwolf’. Het was wel heel suf van de andere om dit als de sporen van een weerwolf aan te zien, die liepen over het algemeen op twee poten. Er waren zat verhalen over dat weerwolven mensen waren met een beestachtig uiterlijk door lange slagtanden te hebben en een iets dikkere vacht, maar ook gewoon wolven die groter en sterker waren dan alledaagse wolven en een redelijk intelligentie hadden. Het was dus duidelijk geen ‘alledaagse weerwolf’, of gewoon een sterkere wolf. De sporen kruisten wel elkaar soms, haast alsof er meerdere waren. Het moesten grote hondachtige zijn, maar zeker niet een kop groter dan hij of Wren. Met hun magie moest het te doen zijn. Andrew had zijn keuze gemaakt, en Wren ook. “We moeten naar links,” Klonk er tegelijk, zowel uit zijn als uit Wren’s mond.

Andrew wist even niet hoe hij moest reageren en kwam dus maar al overeind. Het leek erop dat ze ten minste beiden met hun eigen manieren hetzelfde resultaat hadden geboekt. Er was dan geen gekibbel over welke kant ze op moesten gaan, right? “Laten we gaan,” Hij draaide zich alvast om en wachtte, totdat Wren bij hem zou voegen. In de tussentijd legde hij zijn armen over elkaar en ging zijn blik naar de al vrij donker geworden lucht. De zon stond nog maar zeer laag, dus was het bijna avond. Zo snel al. Het was voordat ze het wisten echt donker en dan liepen ze rond deze tijd rond in het duistere bos? Opeens zag de dure restaurant date er niet zo slecht meer uit. Een zwerm vogels vlogen in grote paniek over hen heen en tsjilpten luid. Ze klapten zo hard met hun uitgestrekte vleugels dat Andrew zelf de klap tussen de twee uiteinden van beide vleugels meende te horen. Het baarde hem niet direct zorgen, want een student kon gemakkelijk op het schoolterrein de vogels hebben opgejaagd met een stomme streek. Terwijl de laatste vogels overvlogen, leek een van de meest voorste vogels zijn angst niet meer te kunnen inhouden, letterlijk, en liet zijn ontlasting midden in de lucht los, letterlijk boven hem! Jakkes! Hij wilde geen vogelpoep op zijn pak, zijn moeder zou hem vermoorden! Dan kwam ze qua kwaadaardigheid dichtbij de directeur van de school. Het was haast taboe om hun schaarse dure kleding vies te maken.
Het witte ontlasting naderde hem snel , terwijl Andrew’s hart als een razende te keer ging in zijn keel en hij het meest dichtbij zijnde voorwerp nam om zich te beschermen. Er leek geen tijd te zijn om de boel te ontwijken. Zijn vingers gleden over de modderige grond, maar wisten niets vast te grijpen. “Damn!” Andrew zag nog net op tijd een plantje zitten die hij misschien kon gebruiken en reikte er naar uit, maar verloor zijn evenwicht door een steen die dicht bij zijn schoen zat en gleed uit. Kort erna klonk het zacht ploffend geluid van het witte afzichtelijke vloeibare substantie die op de grond net naast hem neer gekomen was. Hij staarde er stilletjes naar, waarna hij zwijgend overeen kwam en een blik op het steentje wierp. “Wat een rotvogels!” Snauwde Andrew luid, waarop hij snel zijn gezicht wegtrok van Wren en het pad opliep met zijn handen diep in zijn zakken. “Bedankt, heer Kiezeltje,” Mompelde Andrew zeer zacht, terwijl hij zich schaamde om wat er voorgaand gebeurd was. Ach, hij was gelukkig niet de enige, Wren had ook rare onzin zitten uitkramen daarnet. Iedereen moest zijn ‘steentje’ bijdragen. De ironie. Maar serieus, het was zijn held en vanaf nu zijn zekere vriend geweest, omdat het indirect hem had beschermt tegen een woedende moeder.

Het vreemde geluid die van het rechtste pad afgekomen was, klonk al niet meer en enkel stilte vulde de omgeving van het pad. De pootafdrukken waren nog steeds te zien in het modder, maar na een ogenblik verdwenen die ook richting de kale struiken. Het was vreemd dat de sporen ineens rechtsomkeert maakten, haast alsof ze door iets werden geroepen of aangetrokken. Vreemd. Het verbaasde hem even toen het weer tot hem doordrong dat dit hele gebeuren een blind date was. Tot nu toe gebeurden enkel vreemde dingen, niets romantisch of iets dat met school te maken had, buiten de plek natuurlijk, al was dat niet even duidelijk. Misschien werd het aardig weer eens tijd om het gesprek te vervolgen, tot hoeverre het een ‘gesprek’ genoemd kon worden. Andrew keek Wren even aan en keek vervolgens weer naar voren toen hij haar aandacht weer opgevangen had. “Ik weet nog weinig over je, Wren. Zou je iets meer over jezelf kunnen vertellen? Hoewel … “ Prevelde Andrew, waarna hij zich spoedig herstelde en Wren weer aankeek, “Het is beter om eerst dan maar mezelf wat uitgebreider voor te stellen, niet waar?” Hij grinnikte lichtjes ongemakkelijk, voorstellen was nooit zijn ding geweest en hij wist nog hoe krampachtig dat verging bij Drake. Nu moest hij het beter doen, zeker. Wren hoefde hem niet te zien falen bij iets wat een alledaags ding was in het leven van mensen, poepende vogels, draken of wat dan ook. Andrew ademde even die in en uit en liet zijn blik op de lucht vallen, ditmaal zonder de aanwezigheid van gevogelte. “Ik ben dus geboren en opgevoed op Razen en mijn leven is vrij eenvoudig geweest met het zorgen voor mijn broertje. Als kind las ik veel boeken en vergaarde ik ook kennis over de wapens die mijn vader maakte om de rekeningen te betalen. Mijn moeder werkte echter niet en zorgde voor mij en mijn broertje, wij waren haar grootste schatten. Echter, er was een … tja,” Andrew twijfelde even hoe hij het best dit alles kon verwoorden, zonder vragende blikken ter reactie te krijgen. Hij wilde niet hier diep op ingaan, zeker niet bij een blind date. “Ongeval. Daardoor verloren mijn moeder, ik en mijn broertje ons geliefde vader. Mijn moeder moest sindsdien werken en door mijn sterke interesse in de magiër ben ik op SSA belandt, maar ik hield op de eerste dag al meer van het buitenterrein dan van het schoolgebouw,” Andrew eindigde het door een luchtige opmerking te maken die waar was. Nu maar hopen dat ze er niet verder over vroeg, het was zelfs onbekend bij zijn enige vriend, Drake. Het diende voor het gemak vrij onbekend te blijven, dit was zijn geschiedenis en ieder ander had geheimen die hij of zij met zich meedroeg. Wren hoefde ook niet alles te vertellen, maar genoeg om haar beter te leren kennen. Het was ook haar beurt, dus gleed zijn blik van het pad naar haar, terwijl hij zijn handen langs zijn zij liet hangen. Rare dag.

OOC; 2301 Woorden, enough for today. Het was wel leuk om de post te maken, maar sorry als ik het tegen het einde een beetje afgeraffeld hebt, ik werd nogal moe van het typen ^^"

De verhalen van Andrew over weerwolven en ander gespuis maakten alleen maar dat ze steeds schichtiger om zich heen ging kijken en een stevig tempo vasthield. Brr, helemaal niets van waar! Ze geloofde daar niet in, natuurlijk geloofde ze daar niet in! De enige duivels die hier zaten waren de insecten, die in de zomer maar al te graag de slaapzalen binnendrongen en je helemaal leeg probeerden te zuigen. Ze was er nog steeds van overtuigd dat die beesten haar dood wilden hebben, als je zag hoeveel er rondvlogen. Gelukkig was het nu winter en zaten ze in een soort winterslaap. Misschien zou ze dat eens moeten doen, een broedplaats van die beesten vinden en het helemaal volspuiten met insectenverdelger. Wraak was zoet! Wren stapte door en door, lette nauwelijks op Andrew. Hij leek om de drie seconden in gedachten te verzinken. Als hij hier liever in zijn eentje rond wilde lopen, dan mocht hij van haar. Moest hij alleen wel af en toe wat stappen extra zetten. Okay, eigenlijk was zij het, die niet alleen rond wilde lopen. Had hij nu echt over die enge geruchten moeten beginnen? Nee, die klap had hij meer dan verdiend. Puh. Haar een beetje bang maken, was helemaal nergens voor nodig! Wren onderdrukte met moeite een rilling, die over haar rug heen kroop en haar een paar seconden diepvrieskoud maakte. Maar dat was absoluut niet omdat ze bang was! Echt, echt absoluut niet! Het werd al donkerder en dus kouder. Like, duh. Wren die bang was? Niet in het openbaar.
Dit bos was echt verschrikkelijk. Wren kon een zucht niet onderdrukken toen ze bij de T-splitsing kwamen, waar ze eigenlijk nog het liefst rechtdoor gelopen zou zijn. Mist en takken of hondenpoten? Beide aantrekkelijk, lastige keuze hoor… Wren had al besloten dat Andrew niet van veel nut zou zijn, dus toen hij zijn mond opentrok om te vragen wat haar plan dan wel niet was, kapte ze hem direct af. Shush, jongen. Dit zijn dingen die je niet hoeft te zien. Zodra hij naar haar geluisterd had en zich omgedraaid had, begon ze met haar eigen ritueel. Het kon maar beter werken, of anders! Vanuit haar ooghoek zag ze dat Andrew toch wel íets deed: de jongen hurkte neer op het linkerpad en begon de afdrukken te inspecteren. Tja. Dat was inderdaad ook wel een idee geweest. Wren haalde haar schouders lichtjes op en ging vrolijk door met het tekenen van symbolen en het herhalen van magische woorden, tot er uiteindelijk zowaar beweging in het takje kwam en het duidelijk naar links wees. Hondenpoten en duister. Tja, klonk best redelijk. Kuch.
‘We moeten naar links,’ concludeerde ze, gelijk met Andrew. Wacht, wat? Wren keek hem een moment geschokt aan, alvorens zich te realiseren dat ze helemaal niet in discussie hoefde. Dat gebeurde haar nooit! Normaal moest ze altijd tegen anderen aanschoppen tot ze het met haar eens waren, maar nu waren beide partijen op hun eigen manier tot dezelfde conclusie gekomen. ’Ja. Links,’ bevestigde ze, terwijl ze de te verbaasde blik van haar gezicht afhaalde en knikte. ‘Laten we gaan.’

Dus begon ze naar Andrew toe te lopen, die al een stukje op het linkerpad stond. De jongen wachtte netjes op haar en keek omhoog, alsof daar iets interessants was. Nog geen seconde na die gedachte werd haar aandacht naar diezelfde lucht getrokken als waar Andrew naar keek, toen er met een luid getjilp en ge-nogwat allerlei vogels overvlogen, blijkbaar van plan zo snel mogelijk weg te komen van dit bos. En zou nog wel denken dat de lucht veilig was. Damn, dat betekende dat ze ook niet zomaar kon gaan vliegen. Nou ja, niet dat Wren goed kon vliegen. Maar aangezien ze van Puffoon kwam en eigenlijk alleen maar goed was in Lucht magie, was het niet zo vreemd dat ze zichzelf een meter van de grond kon tillen. Echt veel luchtweerstand gaf iemand van haar lengte nu ook weer niet.
Naast haar voltrokken zich een paar van de spannendste seconden van iemands leven, waar ze als een echte Wren weer zowat alles van miste. Pas toen Andrew omviel en de vogels vervloekte, gleed haar blik terug naar beneden en keek ze hem zowaar een beetje bezorgd aan. ’Gaat het?’ informeerde ze. Je hoorde niet zomaar om te vallen! Hij had er niet uitgezien als iemand met een motorische stoornis, dus ging ze er maar gewoon vanuit dat hij over iets gestruikeld was. Even overwoog ze om haar hand uit te steken om hem overeind te helpen, maar Andrew stond alweer op beide voeten en liep stevig door, nu haar achterlatend. Wren keek hem even na, maar toen drong het tot haar door dat hij steeds verder wegging. Verder weg van haar, terwijl zij hier nog aan het begin van het pad in de hondensporen stond. Lekker duidelijke prooi. Haar hart sloeg even een slag over van onerkende angst – het was gewoon koud! – en Wren haastte zich achter Andrew aan. ’Wacht even! riep ze, er net niet in slagend de paniek in haar stem te onderdrukken. Nou! Ze wilde geen mietje lijken, maar dit Bos was gewoon niet iets te eng. Zeker tegen het vallen van de avond.

Zodra ze hem had ingehaald paste ze haar tempo weer aan naar een normale snelheid en kwam haar koppige, vooral niet-angstige houding, snel terug. Zo. Voelde tenminste wat beter. Wren bleef naar beneden kijken, inspecteerde de sporen zelf, maar zag er eigenlijk niets in. Was dat een klauw? Of waren dat de pootafdrukken van een reusachtige mus? Ze zag een hoop sporen, maar of het nu een hond, een paard of een uit de kluiten gewassen vogel was… Ze keek op naar Andrew, wilde hem vragen wat hij nu in die sporen gezien had, maar hield haar mond toen hij op hetzelfde moment oogcontact met haar zocht en terugkeerde naar de oorspronkelijke bedoeling van dit hele gedoe. De blind date.
‘Ik weet weinig over je, Wren,’ merkte hij op. Had hij nooit van haar slechte reputatie op school gehoord? Mooi! Dat was eigenlijk wel fijn, concludeerde Wren stilletjes. Eindelijk iemand die er niet vanuit zou gaan dat ze alleen maar nare dingen kon doen. Dat was ook wel eens een frisse start, zeg nu zelf? Hij vroeg haar of ze wat meer over zichzelf kon vertellen, maar voordat ze iets kon zeggen, begon Andrew iets over zichzelf te vertellen. Hij nam dit wel serieus, dit date-gedoe. Maar ergens was het ook wel leuk. Als je dan toch samen in een bos liep.
Geboren en opgevoed op Razen. Vader die wapens maakte. Lieve en waarschijnlijk gewaardeerde moeder. Broertje. Ongeluk? Bah, dat haatte ze. Ze had zelf wel ervaring met het verliezen van een ouder, dus daar hoefde ze verder ook niet op in te gaan. Dat was echt één van de naardere dingen om op te halen. Andrew vertelde wat verder, over waarom hij dan nu op SSA zat en waar hij vaak rondhing. Wren merkte nu pas dat ze hem een hele tijd had aangekeken, aandachtig als ze geluisterd had. Ze vond dingen als dit altijd interessant om te weten over personen, je kon ze dan een stuk beter inschatten. Plus, met de roddelregisters die ze kende, was het altijd leuk wat extra’s tegen te komen. Je wist nooit wanneer je wraak op iemand nodig had. Over het algemeen was ze echter meer op de hoogte van roddels dan dat ze ze verspreidde: meestal was ze zo tactloos om iemand al in zijn gezicht te beledigen. Onderhandse oorlogen waren niet echt een ding waar Wren goed in was.
Tijd om wat over zichzelf te vertellen? Andrew keek op naar haar, wachtte op een antwoord. In haar hoofd begon ze nu pas te schikken wat ze kon vertellen, wat haar echt niet kon schelen wat iemand wist of wat mensen over het algemeen toch al wisten. Dit duurde allemaal wat langer dan een normaal antwoord, dus bleef Andrew’s blik op haar gevestigd. Even het feit wissend dat ze zelf de hele tijd naar hem had lopen staren, keek Wren hem beledigd aan. ’Staren is echt verschrikkelijk onbeleefd, weet je dat?’ Ze deed haar hoofd een beetje schuin en trok een wenkbrauw op, alsof dit écht écht niet kon. Niet dat hij haar niet aan mocht kijken terwijl ze sprak, maar niet zo overduidelijk. Je kon wel merken dat hij heel voorzichtig was op sociaal gebied.

’Over mij,’ begon Wren toen maar. Het was immers haar beurt. ’Ik ben geboren op Puffoon, hoewel mijn moeder vooral roots heeft op Razen. Mijn vader had een heel ander soort magie, maar daar heb ik niets van. Ik ben heel lang enigst kind geweest,’ was de aanzet. ’Ik heb wel een paar jaar op Razen gewoond, omdat we daar heen moesten vanwege de gezondheid van mijn oma. Tot mijn vierde ben ik op Razen geweest, maar daarna verhuisden we terug naar Puffoon. Door.. nou ja, zoals jij het zo mooi zei. Een ongeval.’ Dat was echt het juiste woord, voor al die dingen. Wren dacht even na, moest toen een beetje binnenin zichzelf lachen. ’Vanaf die leeftijd ga je naar school, in ieder geval. Ik heb op twee scholen gezeten voor ik naar SSA kwam en nu probeer ik hier mijn opleiding af te maken. Van mijn andere twee scholen ben ik afgetrapt, maar nu ben ik er alleen een paar maanden tussenuit geweest en ik denk dat het wel goed gaat komen. Het komt gewoon door die vent, Saffie,’ vertelde Wren verder, nu wel een beetje op stoom rakend. Al die ongein die ze vroeger uit had gehaald; op straat rondhangen, graffiti, vechten als mensen het niet met haar eens waren en ander probleemgedrag liet ze maar even erbuiten. Andrew zou het waarschijnlijk – net als Luca, ooit – al erg genoeg vinden dat ze tot twee keer toe van school geschopt was.
Even was ze weer stil, dacht na over dingen die ze kon vertellen. ’Ik ben mijn vader ook verloren,’ zei ze uiteindelijk, na een twijfeling. Eigenlijk had ze het er liever niet over, maar dit was echt iets voor meisjes. Jij vertelt mij iets van een bepaalde waarde, ik vertel jou dat ook. Na deze opmerking kwam een bitter lachje, waarna ze even snel omhoog keek om Andrew niet aan te hoeven kijken. ’En weet je wat nog wel het mooiste was? Hij was mijn vader helemaal niet!’ Wren probeerde het luchtig te zeggen, maar het lukte haar niet. Toch was erover praten misschien wel beter dan het alleen maar vasthouden. ’Mijn echte vader is blijkbaar een Shadraan en hij was mijn stiefvader. Ik had ineens ook nog een stiefbroer en zus, die hier ook op school zaten. Echt absurd, dat mijn familie hier gewoon rondliep!’ Wren dacht aan Yazuki en Zephyr, haar hervonden familie. Waar ze niet eens mee op kon schieten. Hoewel ze nogal luchtig praatte over de dood van haar vader, was het wel in haar stem te horen dat hij nog steeds haar ‘echte’ vader was. Met die man in Shadra had ze helemaal niets. ’En die zak in Shadra is ook nog eens de reden dat ik hier laatst een paar maanden weg moest,’ sloot ze pissig af.

Ze zweeg. Had genoeg gezegd. Niet teveel, het was maar een heel beknopte samenvatting van haar leven geweest. Ze had al het gedoe met Savador maar weggelaten, over hoe hij haar een keer bijna verzopen had in ijswater en hoe zij en Nina hem helemaal gek maakten. Dat ze een keer zijn kantoor met Valentijn had ‘versierd’. Allemaal leuke dingen, maar om dat nu te vertellen. Wren slikte even, keek toen weer naar Andrew. Bam. Verkeerde keuze. Een tak raakte haar midden op haar voorhoofd en Wren liet een verschrikte kreet horen. ’WAAH! ROTDING! Met een schichtig, pissig gebaar rukte ze een stukje van de tak af en gooide het op de grond. Ja, ze stond helemaal op scherp. En hoorde ze daar nu allemaal vreemde geluiden? Brr, dit was echt niet leuk. Wrens gezicht stond angstig en ze kreeg het even niet voor elkaar zich bij elkaar te rapen voor ze weer sprak. ’Maar.. Leuk je te leren kennen, Andrew,’ zei ze, snel switchend naar het meest casual onderwerp wat ze kon vinden. ’En je zei dat je vader wapens maakte?’ Om eerlijk te zijn vond ze het wel een heel goed idee zichzelf af te leiden door Andrew en wat hij te vertellen had.

OOC: Teehee, hopelijk kun je er iets mee! Angstige Wren~ En Andrew die gewoon heel rustig door het bos loopt xD Great date O:

Het was Wren’s beurt om over haar leven te vertellen, wel natuurlijk samengevat. En zo niet, dan stonden ze hier in de zomer nog in het o zo vrolijke duistere bos bezaaid met regenbogen en eenhoorns die hondachtige pootafdrukken achterlieten. Compleet logisch en zo verdomd veilig. Misschien was hij nu wel heel sarcastisch bezig, maar kom op, het was niet de meest veilige plek voor een blind date, maar hij kon de goede kant er wel in zien. Met enige moeite. Het was spannend en allesbehalve saai. Hoe vaak hadden ze trouwens echte stiltes gehad? Uhm, niet. Geen van redelijke duur. Was dit dan toch een soort succesvolle blind date…? Andrew durfde dat niet te zeggen, hij had het recht net. Ten eerste, hij ging zelden op dates en ten tweede, de date was geeneens voorbij. Het leek hem suf om er nog over na te denken ook, was het inmiddels niet duidelijk geworden dat het bijna onmogelijk, herstel, het wás onmogelijk om er een fatsoenlijk verhaal van te maken, een blind date vol rare richtingen. Ach, dit levensverhaalgebeuren leek haast even de bevrijding te zijn van de benarde omgeving waar ze doorheen liepen. Andrew was onzeker over het ieder ander geluidje of windvlaag, maar toch leek Wren eerder een angsthaas te zijn, al leek zij het niet toe te geven. Voor de zoveelste keer was hij tijdens de blind date afgedwaald met zijn gedachtebus. Ja, zo noemde hij het maar. De gedachtebus remde sterk af voor een plotseling passerende voetganger die in het echt in de vorm kwam van Wren en haar woorden. Plotseling snauwde ze hem af, wegens het staren naar haar. Had hij dat serieus gedaan? Licht ongemakkelijk wende hij zijn blik van haar af. Zo erg had hij toch al die tijd niet zitten staren, ofwel? Hij kon het hoe dan ook niet herinneren. Het lag toch niet geheel aan hem, right? Had Wren hem ook aan zitten staren? Wacht, haar blauwe kijkers hadden hem tijdens de trip met de gedachtebus zeker aan zitten staren. Dat was zeker! Met een diepliggende frons wilde hij Wren hierop juist wijzen, maar toen volgde haar levensverhaal.

Wren was blijkbaar een lange tijd enigst kind geweest in een gezin, waarvan haar moeder vooral familie had op Razen. Hmm, dat was interessant. Ze werd geboren op Puffoon, maar groeide blijkbaar wel een paar jaar in Razen op en de vraag kwam in hem op betreft haar woonplaats. Straks woonde ze dichtbij zijn thuis, dat zou apart zijn, maar wie weet wist zij wel al over zijn familie of de overige connecties die zijn familie had. Het zou absurd zijn, dat zeker. Hij kende geen blauwharig meisje met de naam Wren en net te nimmer kende hij een gezin die op de hare leek. Het was ergens wel jammer, maar niet het meest belangrijke punt. Ze leek bovendien ook door een zeker ‘ongeval’ geraakt te zijn; haar familie reisde af naar Puffoon. Dat was echt een domper voor Wren, maar het leek erop dat hij niet de enige bleek te zijn die iets zwaars achter de rug had. Had het eigenlijk dan een groot effect op Wren gehad? Tot nu toe leek ze een vrolijk figuur en had ze nauwelijks naar het ‘ongeval’ verwezen, maar wacht, hij ook niet. Het betekende echter niet dat hij er geen last van had, het lag aardig diep en het zou hem niets verbazen wanneer dat ook voor haar gelde. Wat een verschil in pijn kon maken was dat Wren toen de tijd maar vier jaar oud bleek te zijn en het misschien het wazig kan herinneren, terwijl hij heel wat jaren ouder was en elk detail weet op te halen. Niet altijd hoefde een leeftijdsverschil zulke pijnen te verminderen, het was misschien zelfs naïef om er zo over na te denken, hij kende Wren er nog niet goed genoeg voor. Gelukkig sprak Wren spoedig over school, een neutraal onderwerp. Ze bleek hiervoor al op scholen gezeten te hebben en wilde graag op SSA haar opleiding afmaken. Een paar maanden geen les gehad? En er was iets met ene ‘Saffie’, Andrew kende niet iemand met deze naam of bijnaam, buiten een persoon die het heel misschien kon zijn. Hij wilde haast een vies gezicht optrekken bij de gedachte aan dat figuur, maar hield zijn gezichtsuitdrukking neutraal terwijl het beeld van Master Savador verscheen met bijpassende duivel hoornen. Dat was een vreemde bijnaam, Saffie, het was meer voor een schattig wezentje. Onverschillig hief hij zijn schouders, waarna hij Wren in zijn ooghoeken weer aankeek, stiekem hopend dat ze hem niet weer zou afsnauwen. Het was geeneens staren, zij begon eerst! Wilde hij haast luidop zeggen, maar hij hield de kinderachtige woorden in. Het was niets voor hem om dat te zeggen. Toen volgde er een stilte waarin Wren plotseling de tijd nam om iets extra’s te vertellen. Ze had alles verteld, toch of was er nog iets dat zij kwijt moest hebben? In een rap tempo dacht hij aan haar levensverhaal en het enige punt waar een vraagteken bij gezet kon worden was betreft deze ‘ongeval’. Het was niet nodig om het verder toe te lichten, maar toch nam Wren spoedig het woord en vertelde een verbazingwekkend verhaal. Haar vader was gestorven, zoals de zijne, maar bleek haar echte vader niet te zijn? Absurd was het, en later bleek ze stiefbroer en zus te hebben, op deze school nog wel! In zijn geval zou het zowel verwarrend, als vrij interessant zijn en misschien zelfs ‘leuk’, maar nee, Wren maakte het duidelijk dat ze de twee helemaal niet mocht en al helemaal niet har echte vader. Andrew was nu aardig benieuwd naar hoe erg de drie figuren wel moesten zijn om Wren zo geagiteerd over hen te krijgen, ze leek namelijk een koppig, maar vrolijk figuur en hoewel ze vrij koppig kon zijn, leek ze een goede vriend. Het leek hem achteraf verstandig om maar iets te vragen, zij had hem immers ook zwijgend uitgehoord. Ze verdiende dezelfde behandeling, maar de vragen bleven. En nou bleek haar echte vader ook de reden te zijn dat ze SSA had vermeden voor een paar maanden. Andrew vroeg zich nou echt af wat voor een figuur die drie wel moesten zijn, en onbewust balde hij zijn vuisten, terwijl zijn blik ditmaal weer op het pad viel. Wren zweeg, dat viel te begrijpen, ze had haar verhaal verteld aan hem. Andrew wist niet bepaald hoe hij de stilte moest opvullen met woorden die niet verkeerd zouden vallen, na enige overweging hield hij zijn mond stijf gesloten; er viel niets te zeggen. Hij liet een zucht horen en voelde toen de blik van Wren op hem gevestigd staan, maar voordat hij terug kon kijken, werd ze ‘aangevallen’ door een laagstaande tak. Zie je wel, ze was een angstig figuur, maar deed zich stoer voor. Als een schichtige kat viel ze de tak aan door het doormidden te breken en er fel tegen te snauwen. Andrew hield zijn hand voor zijn mond, maar het was te laat; hij lachte al. Nog net niet miste hij Wren’s woorden door zijn eigen gelach die het bos vulde. Ze vond het leuk om hem te leren kennen? Snel probeerde hij zich te herstellen, maar zijn wangen waren nog roodgekleurd door het gelach van daarnet. “Bedankt, hetzelfde geldt ook,”

Snel nam hij diep een adem in en uit en uiteindelijk kon hij weer aardig op een iets meer serieuze toon praten. Hij was wel nog in de fase dat het kleinst grappige opmerking hem weer aan het lachen zou maken. Gelukkig vroeg Wren iets serieus; zijn vader’s baan, wapens maken. Met een lichte frons keek haar voor een korte tijd aan, waarna hij weer recht naar voren keek, de duisternis in. Waar zou hij moeten beginnen? “Klopt, mijn vader maakte bogen, pistolen, katana’s, zwaarden en dolken, maar zijn specialiteit lag in zwaarden. Het was een vermoeiend proces om dat te maken, maar voor een vuur magiër kon het aardig meevallen. Voor de rest had je geduld en zorg nodig en het loonde altijd. Ik had hem dus een paar keer geholpen, maar ik ben nog niet in staat om zulke joekels te maken,” Het deed hem eigenlijk goed om over het verleden te hebben, het deel ervan die vredig was. Zo vreedzaam, dat was compleet verdwenen, sinds zijn vader’s overlijden. Moeder altijd in de nacht aan het janken, zijn broertje altijd aan het treuzelen en hij met de nachtmerries. Heerlijk, toch. Maar het was misschien een goed idee om zelf wapens te produceren. Het was verboden rond het schoolgebouw, maar daarbuiten kon hij het gerust doen? Niet dat hij het aan anderen zou verkopen. Plotseling schoot hem weer een katana te binnen waarmee hij als kind vaak gespeeld had, het was een vrij stompe, dus ‘kindvriendelijk’, soort van. Als kind wist hij echter niet hoe hij het moest gebruiken en had hem dan altijd bij de handvat gegrepen wanneer de katana in een hoesje zat en aan zitten trekken. Zeker toen hij iets ouder was trok hij vaak aan de ene zijde van de zwaard en zijn broertje aan de andere en gebruikten ze het als een touw. Het was een absurde actie, maar een mooie herinnering. Het was ook lang genoeg stil geweest, dus besloot hij maar de sfeer op te vrolijken met deze herinnering. “Vroeger speelden ik en mijn broertje vaak met een vrij stompe katana en deden we ‘touwtrekken’. Meestal was er natuurlijk geen winnaar en- ja, het was met een hoesje erover heen, so nobody got hurt- het eindigde met twee duizelige kindertjes. Ik was namelijk ouder en sterker en sleurde hem helemaal mee. Zoals dit.” Andrew zocht de grond af naar een tak en zag een dunne, oude tak liggen en greep die vast met beide handen en trok de punt naar hem toe. “Soms trok ik hem van het grond af en maakte wij rondjes” Andrew nam wat afstand van Wren en trok het uiteinde van de tak iets omhoog en maakte meerdere rondjes, helemaal op aan het gaan in de herinnering, totdat hij afremde. Duizeligheid. Argh, dat kon er ook nog bij. Snel sloeg hij zijn hand bijzijn voorhoofd, maar wilde hij niets meer laten merken. Hij schaamde nu al om zijn actie. Ongemakkelijk liep hij verder, maar alles bewoog vreemd en het was moeilijk om dingen te onderscheiden. Het was binnen een paar tellen weggetrokken en hij liet de tak los en keek Wren weer helder aan. “Zoals dat, dus”

Onbeschofte jongen. Zomaar staren, dat was toch niet normaal! Wren schoof de schuld snel op Andrew, helemaal wegschuivend dat ze hem zelf ook had aangestaard. Dat viel trouwens best mee, zo ernstig had ze hem niet aangekeken. Hij had háár aangestaard! Kwam waarschijnlijk omdat hij de hele tijd zo aan het afdwalen was, ze merkte wel dat hij de helft van de tijd ergens anders zat met z'n hoofd. Nou ja, ze accepteerde het. Hij had immers zijn levensverhaal vertelt en als iets bestond uit het ophalen van herinneringen, dan was dat het wel. Maar dat maakte nog niet goed dat hij haar aanstaarde terwijl hij vertelde! En zij? Het was donker, zij had gewoon meer op zijn gezicht gefocust, omdat ze het niet goed kon zien. Opgelost.
Ze begon te vertellen, impulsief: vertelde wat er het eerst in haar opkwam. Over het ongeluk wist ze niet veel meer, alleen wat haar ouders haar verteld hadden en een paar vage details die net zo goed false memories konden zijn. Haar brein wilde er liever niet teveel bij nadenken en zij vond het allemaal wel prima zo. Nu kon ze tenminste met een vlak gezicht vertellen dat ze per ongeluk hun oude huis in de fik had gestoken en dat ze daarom was terug verhuisd naar Puffoon. Jammer, maar helaas. Eigenlijk was het helemaal niet zo'n probleem dat Andrew afdwaalde. Haar verhaal was ook helemaal niet interessant! Ze had wel het één en ander meegemaakt, maar gebeurde dat iedereen niet? Zij had juist deze set van gebeurtenissen ontvangen en ja, zo is het leven. Her 'luck'. En ze was redelijk goed eruitgekomen. Al kende ze wel een paar personen die het daar niet mee eens zouden zijn.

Het leek wel of Andrew echt naar haar luisterde. Ergens verbaasde dat haar, viel het haar alles mee. Het was waarschijnlijk omdat hij met haar op een date was, dat hij zich dubbel zo verplicht voelde te luisteren. Wel lief, hoor. Ook een beetje softy. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Andrew, zag dat hij zijn vuisten een beetje gebald had. Waarom dat nou weer? Het was niet echt logisch, zo erg was haar stem nu ook weer niet. Toch? Opeens werd haar blik teruggetrokken naar het puntje van haar neus, waar een agressieve tak tegenaan sloeg. Met een bijna indrukwekkende reactiesnelheid brak ze het ding doormidden, smeet het op de grond en gaf er een flinke trap op, samen met een venijnige belediging. Zou het bos eens moeten proberen, ruzie maken met Wren! Dan zou ze terugkomen om het in de fik te steken zodra ze haar vuurmagie een beetje onder controle had! Take that, lichtontvlambare boszooi!
Wren had nu pas door dat Andrew haar hartelijk stond uit te lachen, met een veel te brede grijns op zijn gezicht. Pardon? Wren trok een wenkbrauw op en staarde hem nu expres aan, recht in zijn ietwat van de lol samengeknepen ogen. 'Hetzelfde geldt ook,' bauwde ze hem na, met haar ogen rollend. Tot ze naar beneden keek, het zielige takje zag en zelf ook moest lachen. 'Sorry,' giechelde ze, weer vrolijk. Hij had wel gelijk. Ze stonden hier in een donker bos en zij freakte hem bij een takje. Tja. Hilarisch was eigenlijk wel wat daar als begrip bij hoorde, toch? Jammer maar helaas, zo heldhaftig kon ze nu ook weer niet zijn. Grote mond, klein hartje. Wren keek hem nog even aan, schatte in hoe groot de kans was dat hij lachtte omdat hij haar nu echt een sukkel vond. Een seconde later maakte ze haar beslissing. 'Okay, ik vergeef je,' zei ze lachend. Het kon eruit komen als een grap, maar Wren was bloedserieus. Als je ergens vanaf moest blijven, waren het haar reputatie en haar uitstraling. Als ze ergens niet tegenkon, was het wel dat ze voor gek gezet werd!
And.. Back to the basics! Wren trok een normale vraag uit haar repetoire en kreeg het zowaar voor elkaar de lachende Andrew enigszins te kalmeren. Hij begon te vertellen, over zijn vader die wapens maakte, zwaarden, katana's, dolken. Cool! Wren was dol op het zien van wapens, het had een zekere uitstraling van.. macht? Het waren mooie dingen, die een pure vorm van kracht symboliseerden. Ze vond het erg knap als je ze kon maken, moest ze zeggen. Andrew zei dat hij ze zelf nog niet zo groot kon maken: haar ogen werden even groter van enthousiasme. Soms was ze zo'n kind. 'Kan je ze zelf maken?' Wren keek hem blij aan, alsof ze bijna in haar handen zou klappen van enthousiasme. Gesproken van moodswings. Net nog lekker boos over je vader praten, nu totaal afgeleid zijn en blij kijken. Ergens was dat ook wel weer een kracht van Wren: ze was goed in het begraven en tijdelijk vergeten van vervelende dingen, door zich compleet op iets nieuws te focussen. 'Like, echt smeden? Met vuur en alles?' Wren liet de vraag even voor wat het was en keek geamuseerd naar zijn verhaal, over hoe hij met zijn broertje met een katana speelde. 'Ik kreeg alleen maar poppen vroeger,' merkte ze bijna teleurgesteld op. 'Gelukkig is er nooit wat gebeurd!' Had ze nu maar beter haar mond gehouden, want karma besloot dat er bijna wat mocht gebeuren. Andrew beeldde heel vrolijk en effectief een herinnering uit, waarna hij totaal duizelig nog vooruit probeerde te lopen. Nu was het Wrens beurt om te proesten; het zag er zo vreemd uit. Net een dronken koalabeer op zoek naar eten, dat was wat ze voor zich zag toen hij een tak greep en probeerde even recht te blijven staan.
Een moment lang keek Wren naar de takken en de bomen, besloot toen te testen hoe duizelig Andrew nu echt was. Hij zag er nog niet helder uit, wel dan? Met een veel te brede grijns zette ze een stap opzij, in de berm van het pad. Hop. Tussen de bomen, niemand die je meer zag. Tenminste, als je geen blauw haar had en een veel te bleke huid. Een moment lang stond ze als bevroren, beeldde zich in hoe het was om een boom te zijn. Een trouwe bewaker van het bos, met wind door je bladeren en vogeltjes die nestjes in je armen bouwden. Af en toe kon je een tak naar beneden gooien, als iemand je irriteerde. Heerlijk! Behalve dan dat dit het duistere bos was en iedere boom hier nagenoeg dood. Naaah, toch maar niet deze baan. Wren stapte weer uit de berm, ging naast Andrew staan die net besloten had dat hij weer kon zien.

'Het lijkt me leuk om broertjes of zusjes te hebben,' zei Wren. 'Die niet ineens opduiken.' Opnieuw schoot een norse blik over haar gezicht. Dat kreng van een Yazuki, als ze die nog eens tegen zou komen zou het niet leuk worden. Het kind kreeg het altijd voor elkaar Wren in de problemen te praten door een paar keer met haar nepwimpers te knipperen en mensen voor haar te laten smelten, terwijl iedereen Wren als 'probleemgeval' gelabeld had en haar dus liever alle schuld in de schoenen schoof. Dat het 90% van de keren ook zo was, wilde niet zeggen dat Yazuki niets deed. En Zephyr hield helemaal van zijn echte zusje. 'Adellijke snobs, dat zijn het!' gooide Wren eruit. Niemand wist eigenlijk dat ze familie van haar waren, maar ze had Andrew hun namen toch nog niet verteld. 'Eigenlijk weet niemand het, want ze willen niet dat iemand mij als familie van hen ziet,' zei ze. 'Net als die vader van ze, mij zomaar terughalen voor heropvoeding, zodat ik me als een echte dame gedraag!' Het was bijna snuiven wat ze deed, als een stier die een hoef over de grond schraapte en klaar was om te gaan. Hoorns vooruit en beuken maar.
Nu knipperde ze even met haar ogen, kon zichzef wel voor het hoofd slaan. 'Sorry, helemaal niet boeiend natuurlijk. Ik kwam er zomaar even op. Let's forget about it,' besloot Wren een milliseconde naar haar uitbarsting. De norse uitdrukking was weer weg en ze glimlachte weer. 'Het is gewoon dit bos, geeft me helemaal de kriebels.' Een onbedoelde huivering liep over haar rug, maar ze negeerde het. Keek naar de bosgrond en identificeerde de pootstappen. Bah. Moest dat net nu? Terugkijken naar Andrew, hopen dat hij haar uitbarsting niet als te vreemd zou zien.
Wren was stil, probeerde zichzelf af te leiden en een nieuw gespreksonderwerp te verzinnen. Wie kwam er dan ook mee, over jezelf vertellen! Misschien moest ze gewoon vragen naar iets wat ze gemeen konden hebben. Wat was nu typisch iets voor haar.. 'Dus, wat vindt jij van Saffie? Savador, bedoel ik?' Bam. Gemeenschappelijke vijand, en anders was Andrew haar potentiële vijand.

Na een paar tellen bewoog niets meer in zijn blikveld; alles was niet meer dubbel, en bewoog niet meer. Zijn hoofd voelde echter nog lichtjes aan, alsof er een vloeistof op en neer aan het klotsen was en nog een evenwicht moest zien te vinden. Andrew liet zijn hand langs zijn gezicht glijden, sloeg een diepe zucht en verstopte zijn hand toen weer in zijn broekzak. Hij had zich blijkbaar letterlijk voor Wren een herinnering laten herleven met overbodige gebaren en acties, maar waarom? Zo had hij enkel schaamte ter gevolg van gekregen. Wat moest Wren eigenlijk van hem denken nu hij zulke capriolen uitgevoerd had? Had hij bovendien veel te verliezen in deze blind date? Tot nu toe waren er genoeg onnodige gebeurtenissen achter de rug geweest, waar deed hij dan nog de moeite voor? Andrew plaatste zijn andere hand ditmaal in zijn broekzak, toen ook de ‘vloeistof’ in zijn hoofd weer een evenwicht gevonden had, en keek daarna pas naar Wren … Of natuurlijk een stukje aarde. Wren was hem gesmeerd. Hij hief zijn wenkbrauw lichtjes op, en hoefde nauwelijks moeite te doen om het blauwharige koppige meisje op te sporen; ze stond tussen enkele boom in een vaste houding en verroerde geen vin. Het was haar blanke huid en blauw haar en haar verdere menselijke kenmerken, maar anders leek ze net een van de bomen die langs het pad groeiden, maar dat zou zeker geen compliment geweest zijn, deze waren namelijk niet heel …. ‘gezellig’. De takken waren pikzwart en leken op te gaan in de schaduw en enkel de knoppen duidde aan dat het bomen waren. Of in ieder geval, iets plantachtig. Al spoedig keek Wren weer op en kwam uit haar ‘ik wil een boom zijn’ trance en liep weer het pad op, echt naar hem toe, alsof er zo net niets vreemds gebeurd was. Andrew wilde eerlijk gezegd ook de voorafgaande gebeurtenissen negeren, zeker haar ‘boom’ imitatie die uit het niets door haar uitgevoerd werd. Maar zoals eerder wist hij hoe moeilijk het was om iets logisch in haar te vinden, nog meer moeite doen leek hem nutteloos. De twee liepen het pad weer verder op en hun conversatie vervolgde weer op het punt waar deze gestopt was.

Ze vertelde eerst dat ze graag ook broertjes of zusjes wilde hebben, iets waar Andrew niet helemaal mee eens zou zijn. Zijn bloedeigen broertje was een lieve blonde jongen met zijn kastanjebruine ogen en een iets betere haarstijl, maar hoewel ze op elkaar leken qua uiterlijk, verschilden ze qua karakter sterk. Andrew was serieus van nature en leergierig, terwijl zijn broertje vooral plezier wilde beleven en een typerende lolbroek was die zelfs lage streken uitvoerde, zoals ‘belletjetrek’ waarbij je de bel indrukte bij een onbekende en dan zo snel zo mogelijk wegrende om diens reactie te zien. Meestal kwam er meer bij kijken, maar dit was de meest basic versie. Bovendien was Andrew misschien sociaal niet vaardig en zijn broertje wel, hij zag gewoon wie een slecht figuur was … Oké, Drake niet meegerekend, terwijl zijn broertjelief met straatjongens omging die niet om hem gaven en dus gebruikte. Wat een naïeve broertje had hij toch. Hij was namelijk ook niet de slimste grut. Maar het kwam erop neer dat hij met Wren’s standpunt maar deels mee eens kon zijn, hij hield namelijk nog van zijn broertje. Al spoedig kwam er een plots woedende woordengolf langs vanuit Wren, betreft haar stiefbroer en zus. Ze schuwde hen enorm af, en mocht ze overduidelijk niet, zoals ze eerder in het gesprek liet blijken. Hoe meer Wren over hen vertelde, hoe meer hij de ernst van de woedende in begon te zien. Het was niet niets, en blijkbaar was het een zekere geheim die ze hem toe had vertrouwd. Nu pas merkte hij echter op dat ze nog geen namen opgenoemd had, dus was het dan nog wel een geheim? Ze was er ten minste voorzichtig in door hun namen niet te hebben opgenoemd, dus ze leek enige controle in haar woede te hebben. Hij overweegde haar even te laten sussen, maar ze hield alweer snel op en had zich in een mum van tijd hersteld met een glimlach op haar gezicht. Het verbaasde hem dat ze zo’n grote controle over haar emoties leek te hebben, in ieder geval, haar woede. Dat was een van de moeilijkste emoties om in de plooi te houden. Zijn laatste woede uitbarsting was een hele poos geleden, maar niets of niemand kon hem tegenhouden en pas na uren en volledig na twee dagen, was hij weer zichzelf. Wren gaf ineens het bos de schuld van haar woede uitbarsting, waarop Andrew reageerde met een kleine glimlach. Het leek haar echt te deren dat ze zo uitgebarsten was, maar hij had zichzelf moeten meemaken en dit was niets vergeleken met toen, echt niets. Het deerde hem dus niets, het was tenslotte ook menselijk. “Ach, ja,” zei Andrew luchtig op haar opmerking, waarna hij zijn schouders liet zakken en zijn blik van haar afwendde. Hé, de pootafdrukken waren teruggekeerd op het pad en leken verser dan de eerdere die ze gezien hadden. Dit betekende dat ze in de buurt waren. Hij fronste bezorgd, bijna overwegend om terug te keren naar het schoolgebouw toe. Het leek hem echter net te flauw om direct terug te keren, ze waren immers net in een conversatie beland.

En-Ho, wacht! Stop! Begon Wren nou over de …. Gast? Master Savador, serieus? Het meest griezelige persoon in een griezelig duister bos, dat was alles behalve een goed idee van Wren geweest. Bovendien vroeg ze naar zijn mening over hem. Licht ongemakkelijk krabde Andrew langs zijn haar. Straks zat de directeur letterlijk hier rond te dwalen, in zijn leefgebied en luisterde hij alles af van hun conversatie, dan zou hij van de school af moeten of liet de docent hem nog meer lijden in de vuur magie lessen. Yuk. “Sa-Savador?” Stamelde Andrew, maar hij herstelde zich snel door een luid kuchje te laten horen en zij keel te schrapen, waarna hij zijn mond dicht bij haar oor hield en op een fluisterend toon vervolgde, “Een strenge, enge gast, waarvan het mij niet zou verbazen als dit gebied zijn leefgebied was of beter gezegd, zijn eigen persoonlijke achtertuin,” Op zijn hoede trok Andrew zijn gezicht weer terug en volgde het pad verder, nog steeds bezaaid moet pootafdrukken. Hij trok een hand uit zijn broekzak en hield de knokkels tege zijn kin aan. “Hmm, straks zouden de afdrukken van hem kunnen zijn of zijn persoonlijke huisdier,” mompelde Andrew met afschuw, maar nadenkend in zichzelf, voordat hij Wren weer aankeek en haar angst tegenover griezelige zaakjes herinnerde. Ze werd al angstig bij de weerwolven en de bomen. Andrew begon toch al genoeg van het onderwerp te vinden, dus de conversatie kon een pauze gebruiken. Een smakelijke grijns kwam op zijn gezicht te staan, terwijl hij in dezelfde houding doorliep. “Wat als zijn persoonlijke huisdier nog hier rond liep en tijdenlang niet gevoerd is, zo erg dat het alles wilt oppeuzelen die te vinden is. Ons,” Andrew grinnikte vermakelijk in zichzelf, terwijl hij zich het in beeldde. Een groot gebouwde wolf met wilde haren en bloed doorlopende ogen met een rij vlijmscherpe tanden, bedekt met resten vlees en bloed van zijn vorige rooi, terwijl het kwijl in diens mondhoeken weg kwijnde. Gezellig. Hij stapte snel voor Wren en hield zijn handen voor zich in de vorm van klauwen. “V-Vlees..” Probeerde Andrew zo monsterlijk mogelijk te laten klinken, wat hem redelijk afging en zeker de duidelijke diepe grom die hij erna liet horen. De jongen had er plezier in om haar bang te maken, en besloot door te gaan met zijn toneelstukje. Hij stapte naar voren, en liet een diepe grom horen gevolgd door nog een stap. Andrew wilde nog een grom laten horen, maar iets was hem voor en gromde dieper dan hij. “Hey, het is mijn act!” Mompelde Andrew die dacht dat Wren nu de rol tot zich had genomen om ditmaal de wilde beest te zijn die Savador’s huisdier zou zijn en probeerde leuk te doen. Ze kon de grom echter wel veel beter dan hij van haar verwacht had, vrouwen hadden namelijk moeite met het maken van diepe geluiden. Toen zijn ogen haar echter recht aankeken, leek zij niet de dader te zijn en spoedig draaide Andrew zich licht geagiteerd om, verrast door de verschijning van twee grote schaduwen die uit de pad opdoemden en hen stilletjes aanstaarden. Ow my … Savador.

Wren stond tussen de bomen. Voel je één met het woud! Je bent deel van het grote geheel... Haha, tuurlijk. Zo'n type was zij helemaal niet: je zou haar nog eerder mensen op zien lichten als zogenaamd medium dan dat ze zelf aan een yogaklas deel ging nemen. Mindfulness betekende voor haar dat je teveel geleerd had en er niets meer bij kon. Wren haalde haar schouders op, keek even naar de boom naast haar, maar kreeg geen reactie. Nou. Dan ging ze maar weer terug naar de enige levende ziel hier, waar ze op het moment niet de kriebels van kreeg. De rest van het bos dat leefde viel in de andere categorie. Andrew realiseerde zich gelukkig dat hij niet teveel over haar acties moest zeggen, omdat ze gewoonweg geen reden had voor sommige dingen. En als ze die had, was ze die alweer vergeten. Wren had niet het beste geheugen of wat dan ook. En soms boeide het haar gewoon niets en wiste ze dingen alweer uit haar werkgeheugen voor ze ook maar drie keer herhaald waren. Ja, prioriteiten stellen, toch?
Andrew en zij vervolgden hun gesprek, alsof dit een heel normale blind date was en er eigenlijk niets aan de hand was. Er waren helemaal geen vreemde dingen gebeurd, hoor. Het was al vreemd genoeg dat ze in het bos rondliepen, laat staan dat ze domme acties uithaalden. Nou ja, zij dan, vooral. De jongen naast haar leek weer wat af te dwalen toen ze een opmerking over familie maakte, maar voor ze het echt doorhad rukte ze hem weer uit zijn gedachten door los te gaan over Yazuki en Zephyr. Was helemaal niet nodig geweest, maar op de een of andere manier had ze het niet in kunnen houden; kwamen de woorden er zo uit. Rotte mensen, valse krengen! Als er toch iemand was die ze zo uit de shuttle zou knikkeren, dan was het Yazuki wel. En die broer van haar zou er dan vanzelf wel achteraan springen. Waarschijnlijk zouden ze het overleven, want ze waren zó geweldig. Maar goed, het ging om de wraak.
Wren negeerde Andrews luchtige 'Ach ja' en richtte haar blik op de aarde. De pootstappen waren er nog steeds, wat naar.. Alsof die spichtige bomen haar nog niet genoeg kriebels gaven! Iedere ritsel van dode bladeren gaf haar een rilling, ieder verdacht geluid liet haar ogen opzij schieten om te kijken of er geen monsterlijk wezen in de berm stond. Het pad was immers goed afgedekt, alles en iedereen kon naast je lopen zonder dat je het doorhad! Dit was de plek voor draken, seriemoordenaars en Savador! Bah, eigenlijk wilde ze hier helemaal niet meer lopen. Het lag alleen niet in haar natuur om het op te geven.

'Sa-savador?' Andrew klonk niet al te blij met die naam. Mooi. Wrens ogen glommen een beetje, blij als ze was om nog iemand te vinden die Savador niet leuk vond. Je had immers een paar van die vieze bewonderaars van hem. Ooit, ooit, ze zwoer het, zou ze een anti-Savador club oprichten. Waarom? Gewoon: omdat het kon! Ze lachte vrolijk bij zijn opmerking over Savador in zijn persoonlijke achtertuin. 'Het zou me niets verbazen! Het is dat hij volgens mij al in de kerkers woont, maar ik zie hem hier echt wel liggen. Met twintig flessen wijn en een zielig dagboekje waarin hij alles schrijft wat de wereld hem aandoet,' merkte ze op. 'Die man is echt een zuiplap. Iedere keer dat ik op kantoor ben daar, zit hij aan de drank. En altijd maar een beetje gestresst rond zich heen te kijken. Met die vieze slang van hem als huisdier. Hij probeert me van school af te krijgen, ik zweer het je.' Hoewel dit misschien niet al te positief klonk, moest ze lachen zodra de herinneringen terugkwamen, wat zij hem met Nina geflikt had. Heerlijk. Was alles waard. 'Ach ja, misschien hadden we zijn kantoor niet moeten versieren met Valentijn. Hij vindt nog steeds glitters terug~' meldde Wren vrolijk. 'Al was het wat minder toen hij me probeerde te verzuipen in ijswater. Rottige les was dat. Die man is echt een ramp, emotioneel wrak zonder medeleven.' Wren keek even terug naar de pootafdrukken toen Andrew daar een opmerking over maakte. Opnieuw een lichte rilling: Savador had geen huisdier wat die afdrukken kon maken, toch? Maar het idee alleen al... 'Ik zie hem wel lopen met van die nepsloffen,' probeerde ze zich eruit te lachen.

Andrew ging verder. Huisdier. Oppeuzelen. Wren keek hem aan, haar ogen een slagje wijder open dan net. 'Wat?' Ze probeerde zich te bedenken dat hij een grapje maakte. 'Nee toch?' Ze stelde zich allemaal dingen voor, met tentakels en rode ogen - meer dan twee -, met kwijlende bekken en en nee, niet met stinkende adem! Daar wilde ze niet eindigen! Veel had ze niet verdiend met dit leven, maar om zo te sterven? Wren schrok zich vanbinnen rot, al kon ze de buitenkant nog redelijk buiten paniek houden, toen Andrew voor haar sprong en enge dingen mompelde. Hij gromde diep, maakte dat ze zenuwachtig begon te lachen. Nog een grom, een diepe. 'Mijn act,' protesteerde Andrew, waarna haar ogen groter werden en ze over zijn schouder staarde. 'Dat.. dat was ik niet,' protesteerde ze, haar stem schoot de hoogte in aan het einde van de zin. 'Dat zijn!' Ze maakte haar zin niet eens af toen ze de schaduwen zag, toen Andrew zich omdraaide en naar de dingen die diep gromden keek. 'AAAAAAHHH!' Zonder er verder bij na te denken greep ze zijn hand, draaide hem om en begon terug te rennen. Niet dat ze echt wist waar ze naartoe moest, maar hey. Terug naar waar je vandaan kwam kon niet erg zijn.
De zenuwen raasden door haar lichaam. Nog even en haar knieën zouden het begeven! Wren murmelde binnensmonds, straks lag ze op haar gezicht en dan.. en dan.. Nee! Ze zou niet zo ten onder gaan! Als het moest, dan moest het. Zingen. Zingen voor je leven en om de zenuwen tegen te gaan. 'Boys and girls of every age,' begon ze, nogal zacht, maar wel hoorbaar. 'Wouldn't you like to see something strange, Come with us and you will see, This is our town of Halloween!
' Jaja. Gepast liedje. Wel het enige wat nu in haar opkwam, This is Halloween. Ze kon wel huilen van angst, zag er waarschijnlijk ook veel te gestresst uit. Als je naar haar kon kijken. Nog steeds sleepte ze Andrew met zich mee. 'This is Halloween, This is Halloween; pumpkins scream in the dead of night!' Het hielp wel, vreemd genoeg. 'This is Halloween, everybody make a scene
Trick or treat till the neighbors gonna die of fright. It's our town, everybody scream
In this town of Halloween~ I am the one hiding under your bed! Teeth ground sharp and eyes glowing red, I am the one hiding under yours stairs. Fingers like snakes and spiders in my hair. This is Halloween, this is Halloween!' Ze was nu wel buiten adem, gaf het op. De rest van de energie moest naar doorrennen, want die monsters.. Hadden hen bijna ingehaald! Wat nu? Moest ze bidden, een schietgebiedje doen? Niet dat ze überhaupt een god had, maar je kon het altijd proberen. Wie weet.
Het volgende moment had ze echter geen tijd meer om een schietgebedje te doen: haar hand glipte uit die van Andrew toen ze recht tegen een boomtak opliep met haar hoofd, daarna over de uitstekende wortel struikelde toen ze achteruit stapte, en op haar rug op de gelukkig redelijk droge aarde viel. Lucht werd uit haar longen geslagen, ze hapte naar adem en liet een gil horen, die waarschijnlijk op de Academy nog te horen zou zijn. Wat nu?!

Nope. Nada. Noppes! Dit was zeker Wren niet geweest, maar regelrecht twee “Trixie’s” met Savador als hun baasjes. De twee hond-achtige wezen gromden luid, terwijl ze waarschuwend door hun snuit snoven. Ook prettig kennis te maken. Andrew stond vastgenageld aan de grond, terwijl de twee schaduwen hen op een volle snelheid op stang joegen. Alle gedachten en lucht was uit zijn lichaam verdwenen toen de schimmen verschenen waren en dichterbij kwamen, maar boven wonder trok Wren hem op tijd weg. Zijn benen gleden even over de grond, voordat hij overschakelde op rennen na een ogenblik versteend te staan toekijken. Ze maakten al wat vaart om aan de twee afschuwelijke wezens te ontkomen, maar ze waren sneller met hun langere ledematen en zelfs qua uithoudingsvermogen zouden ze het niet kunnen opnemen. Het krachtverschil was te groot. Het idee om magie te gebruiken om zich af te weren kwam maar niet in hem op, terwijl hij met Wren het pad terug rende. Dat zou misschien nog wel lukken, maar het was echt een minuscule kans. Wat als deze wezens ook magie konden besturen? Dan waren ze de klos, zeker weten. De bomen schoten opzij en het pad dat eerder niet overwoekerd was met hondenpoten werd het ditmaal wel. Er leek geen ontsnapping mogelijk te zijn. Terwijl Wren spontaan een lied begon te zingen tussen het sprinten door, kon Andrew niets anders doen dan door met een verbaasd gezicht zich een weg te banen. Zijn hart sloeg nog nooit zo hard en snel als deze ene keer en een middel om te kalmeren kwam niet in hem op. Zulke paniek had hij een lange tijd niet aangevoeld. Te lang.

Plots gleed Wren’s hand uit de zijne door en tak en viel ze op de grond. Andrew werd echter zo hard meegesleurd dat hij bijna voorover gevallen was, maar gelukkig kon hij op tijd afremmen. Angstig keek hij om naar de twee gedaanten die Wren al spoedig luid grommend naderden. Hij moest snel handelen! Waar hielden honden van? Plassen? Eten? Spelen? Uhm, wacht. Spelen, natuurlijk! Wanneer je voor een hond wegrende denkt hij dat je wilt spelen. Of opeten. In dit geval zou het eerste het fijnst zijn. “Wren, niet bewegen!” Riep Andrew buiten adem. Nu moest hij nog de aandacht op hem gevestigd krijgen. Met niets bij zich moest hij zijn stem gebruiken. “Hey, Trixie’s! Zin om te spelen?” riep Andrew, maar de ogen keken nog steeds naar Wren die hulpeloos op het pad zat. Binnensmonds vloekte Andrew. Dan moest het zo. Andrew hield zijn handen over zijn oren en gilde zo hard als hij kon, proberend die van Wren te overstemmen. Pas toen zijn stem het bijna begaf schoten de twee “Trixie’s” naar hem toe. Andrew draaide zich snel om en rende verder, totdat hij weer bij de twee padenkruising aan kwam en ditmaal de andere pad inschoot met de twee wezens achter hem aan. Snel. Nu had hij zijn aandacht. Maar wat nu? Hij ging zijn zakken na, maar vond niets nuttigs. Kalm blijven. Er moest iets zijn. Wacht eens even, waren honden niet bang voor vuurwerk? Andrew hield de palmen van zijn handen boven zich en schoot meerdere vuurstralen boven zich die op een bepaalde hoogte luid uit elkaar knapte. Hopend dat het werkte nam hij in snelheid af en keek hij uiteindelijk over zijn schouder. Geen enge hondjes. Andrew durfde echter niet te opgelucht hierover te zijn en snelde spoedig naar de plaats waar de twee paden zich kruisten, hopend dat Wren daar al heelhuids gearriveerd was.
OOC: Flutpost, sorry ;-;

Het was Andrew niet, de tweede keer. Hij kon nooit zo'n onmenselijk gegrom produceren, nooit van z'n leven dat dat uit de keel van een timide jongen als hem kwam! Wrens ogen waren groot van angst terwijl ze naar de honden staarde. Zo bang was ze bijna nooit, of ja, meestal kon ze zich er wel doorheen praten met haar grote mond; maar het was niet alsof honden daar enige waarde aan hechtten. Daarom greep ze Andrews hand, gaf daar een ruk aan en zette het op een lopen.
Was het zingen wel zo'n goed idee geweest? Het klonk raar, het galmde een beetje eng door het bos, maar het luchtte haar wel op. Ze had iets anders om zich op te concentreren dan op die walgelijke creaturen..
Misschien had ze zich beter moeten concentreren op haar omgeving, want het volgende moment lag ze als een omgevallen schildpad op de bosgrond, buiten adem, enigszins beurs en al met al geen mogelijkheid om op te staan. Zo wilde ze niet eindigen! Haar gil was hard, maar kort; de lucht die ze met die ene hap naar binnen had gezogen was lang niet genoeg om haar eerdere longinhoud terug te krijgen, die ze verloren was met de val. Het was zo'n overwachte klap, die je stopte in je geprogrammeerde beweging en je voor je het helemaal doorhad naar beneden slingerde, op de ineens niet meer zo comfortabele bosgrond. Haar ogen had ze dichtgeknepen met de impact van de klap, maar zodra ze ze weer wijdopen sperde en omhoog keek, wenste ze dat ze ze gesloten had gehouden. Niet alleen zag ze de spookachtige, dode takken van dit bos, ook realiseerde ze zich dat het gehijg en de schaduwen onmogelijk van Andrew konden zijn: en zij was in geen conditie om de komende drie seconden omhoog te komen en weg te rennen. Jammer genoeg was dit waarschijnlijk de tijd die de honden nodig hadden om haar keel vast te grijpen en open te scheuren.

Ze voelde tranen opkomen in haar ogen, knipperde heftig om ze tegen te houden. Dag pap, dag mam, dag Savador; het spijt me dat ik je niet meer kan pesten. Doeg Luca, al zou ik je toch al niet meer zien. Doei Nina, het spijt me, ik ga je missen, maak Saffie's leven zuur voor me.. Nu kneep ze haar ogen vrijwillig dicht, wilde niet huilen en zo gevonden worden. Niet dat iemand voor haar lijk zou zoeken. 'Wren, niet bewegen,' gilde Andrew haar toe, waarna hij met een gil nog veel harder dan de hare de honden naar zich toe wilde lokken. Om te spelen. Was hij gek?! Haar ogen schoten open, de tranen verdwenen door de verbazing over wat zich nu afspeelde. Hij wilde de honden wegleiden? Om eerlijk te zijn had ze gedacht maar weinig mensen te kennen die zoiets voor haar zouden willen doen; een wildvreemde viel daar niet onder. Wilde hij naar de hemel door een laatste goede daad? Nou ja, niet dat het haar kon boeien; haar hart raasde als een bezetene en haar pupillen waren waarschijnlijk drie keer zo wijd als normaal. Haar ademhaling raspte door haar keel, deed zelfs pijn in haar borstkas. Het was gemakkelijk om te voldoen aan Andrews verzoek; ze was verlamd van angst en deels door de vage pijn in haar rug, die smeekte nog even niet op te staan. Ze voelde zich twintig keer zwaarder dan normaal, waardoor zelfs haar vingers tegen de grond genageld waren naar haar idee. Het was alsof er zware zandzakken op haar hele lichaam waren geladen, waardoor ze als een steen tegen de grond werd gedrukt. Wat nou, mensen kunnen langs zwaartekracht?
De poten van de honden raasden langs haar, zware, kloppende geluiden resoneerden door haar hoofd. Ze kwamen eraan, gingen voorbij; achter Andrew aan? Haar blauwe ogen waren op de lucht gefixeerd en eigenlijk alles wat gebeurde ging in een waas voorbij. Het voelde onwerkelijk. Het voelde verschrikkelijk, verschrikkelijk echt. Zo echt dat het wel een droom moest zijn. Boven haar hoofd ploften vuurwerkstralen uiteen, samen met een klappend geluid. Normaal freakte ze hem helemaal uit om vuurwerk en vuur, maar zoals ze hier nu verlamd lag, versterkte het alleen de hartkloppingen. Een motorreactie zat er op het moment niet in; het was blijven liggen, lopen was een bevel dat haar brein niet vertaalde.

Na tergende seconden, misschien wel een minuut, kwam Wren overeind. Haar gezicht vertrok even toen ze haar rug voelde, maar het voelde alleen maar beurs. Verder zou er weinig mis mee zijn. Ze schudde haar hoofd voorzichtig om aarde uit haar haren te krijgen, checkte de omgeving om te kijken of er geen setjes rode ogen naar haar staarden. Toen ze die niet kon vinden en verder ook niets in de lucht voelde trillen, besloot ze omhoog te komen en haar kleding af te kloppen. De irritatie om haar ontzettende angstreactie kwam langzaam omhoog, nu er totaal geen gevaar meer was. Haar knieën knikten; was ze nu echt zo'n tough girl? Andrew had nu al helemaal door dat ze meer talk dan courage was. Niet dat dat het belangrijkste was, maar deze gedachten waren een welkome afleiding van de adrenaline die nog steeds door haar bloed pompte en haar aandacht op scherp hield.
Wren klopte zichzelf voorzichtig af, wachtend tot haar benen niet meer zo zouden trillen. Was dit niet echt een droom? Ze bedoelde, vuurwerk, in het bos. Dat kon niet waar zijn. En ze had zich vast überhaupt niet ingeschreven voor de blind date; of ze had die binnenkort en ze had er nu allemaal wanen over. Dat moest het wel zijn. Toch? Wren slikte, raakte voorzichtig de schors van een boom aan. Zo echt. Nee. Dit moest wel echt zijn. Want.. Waar was Andrew? Wrens ogen schoten iets verder open, ze gaf een tik tegen beide knieën om ze te manen weer stabiel te worden en begon in een rap tempo het pad af te lopen, de richting van de diepe hondenpootafdrukken volgend. Dat was zeker weten de richting waarin Andrew verdwenen was.
Ze kon niet zo snel lopen als ze wilde. Natuurlijk zou ze Andrew moeten redden als hij in de problemen zat daar, en dat moest ze checken, maar.. iets in haar wilde niet. Dúrfde dat niet. Ze was geen held, geen leeuwentemmer. Ze had een ego en daar hield het wel een eindje op. Wren verbeet zich, kauwde zenuwachtig op de binnenkant van haar wang. Hij had haar voor nu gered, maar wat als ze nu een half uitgekauwd karkas aantrof? Dat was niet haar idee van een blind date geweest. De zenuwen waren haar echt van binnenuit aan het opvreten, ze kon het niet hebben. De onzekerheid, die angst, gewoon alle spanning die nog door haar lichaam gierde en overgezet werd op alles wat ze nu tegenkwam.. Het was gewoon verschrikkelijk! Ze naderde de kruising, minderde vaart. Het was nogal donker, om eerlijk te zijn. Natuurlijk was het later geworden en het was niet alsof dit bos al enig natuurlijk zonlicht had, maar dit maakte haar allemaal extra voorzichtig. Ze kwam dichterbij, kon de gestalte niet herkennen. De angst vervormde eigenlijk alles wat ze zag nu, ze moest echt Andrews stem horen om te geloven dat hij het was; honden konden niet praten. Maar om nu daarnaar toe te lopen en dan tanden in je been te riskeren?
Wrens gedesoriënteerde brein maakte een beslissing; weer eentje waar ze waarschijnlijk ontzettend spijt van zou hebben. Maar ja. What happens in the forest, stays in the forest, right? Met een kloppend hart bukte ze, zodra ze bij de kruising was, pakte wat gras en takjes van de grond en smeet die langs de gestalte. Niet tegen hem aan; ze kon toch niet mikken in deze lichamelijke en geestelijke staat. 'GRASS FIGHT,' kondigde ze aan, haar stem enigszins overslaand. Dat gaf alleen nog maar meer aan hoeveel ze een trauma deken nodig had. Pas toen ze het gras gegooid had, wat om de een of andere reden een klein beetje de angst ophief, herkende ze de vage, donkere vorm voor zich. Andrew. Fijn. Had ze hem met gras bekogeld? 'Andrew!' riep ze, overduidelijk opgelucht. Liep op hem af, omhelsde hem in haar vreemde staat. 'Ik dacht dat ze je opgegeten hadden!' Zodra ze deze woorden uit had gesproken realiseerde ze zich wat ze deed, liet hem snel weer los. Bah. Ze hield niet van affectie jegens haar, al helemaal niet als er affectie van haar verwacht werd of als ze het zelf deed. Loslaten! Hug alert! 'S-sorry,' zei ze, niet zozeer onzeker, meer beschaamd en geïrriteerd. Tja. Goed ging het echt niet.

OOC: Hopelijk heb je er wat aan! D:

Uiteindelijk zag hij de verschijning van Wren bij een van de paden verschijnen. Ze leek nog aardig nerveus, maar het ging erom dat ze in orde was, fysiek. Dat was ze ook, maar haar mentale staat leek nog vrij onstabiel en ze durfde dat ook te laten blijken. Ze begon grassprietjes van de grond te plukken en takken op te pakken en wierp die zijn kant op en Andrew volgde zwijgend, verlamd van verbazing, de sprietjes die naast zijn bevuilde schoenen op de grond vielen. Moest hij zich nu zorgen maken om Wren? Hij begreep haar al nauwelijks, maar dit sloeg werkelijk alles. Ook haar gesproken woorden klonken abnormaal; Grass fight? Wilde ze serieus vechten met takken en grassprietjes? Hadden de schoothondjes van Master Savador haar vast weten te grijpen bij haar kop en ermee geschud of was het nog steeds een geval waarin hij niet begreep wat er met het meisje aan de hand was? Andrew besloot maar niet mee te doen met de zogeheten ‘gras wedstrijd’ en greep enkel droogjes een paar grassprieten van de grond af en speelde er lichtjes mee met zijn vingers. Het verbaasde hem lichtjes dat er al grassprietjes boven de grond wisten te komen, terwijl de winter nog duidelijk aanwezig was. Met wat meer licht had hij kunnen zien dat de grassprietjes een vrij lichte kleur hadden en zeker jong waren, niet ouder dan een paar dagen oud. Andrew liet de grassprietjes in zijn hand rusten en blies ze zachtjes weg. Wren had ze zojuist hun leven aardig verkort, maar hoe groot was hun levenskans? Nihil.
“Andrew!” Met wijd opengesperde ogen keek hij duidelijk geschrokken van Wren’s stem haar kant op. Ze klonk haast opgelucht, en dat terwijl ze daar al een paar tellen stond en hem wel eerder herkend kon hebben. Ze wilde echter haar tijd besteden aan het werpen van takjes en grassprietjes. “Ja, ik ben het,” antwoordde Andrew droogjes, naar zijn hart grijpend, “Je had me al kunnen zien aankomen,” Zijn hart klopte van de schrik nog hevig en hij probeerde zich te hervatten, maar tijd kreeg hij er niet voor. Wren schoot op een rap tempo naar hem toe en het volgende moment gaf ze hem een stevige knuffel. Andrew keek haar niet begrijpend aan, en besloot na een paar ongemakkelijke tellen haar een aai over de bol te geven. “Ik ben oké,” Wren zei iets bizars over dat hij misschien wel opgegeten had kunnen zijn, maar nee, hij was oké. Vreemd genoeg. Een simpel vuurwerkje had de ‘schoothondjes’ kunnen afleiden. Het leek te mooi om waar te zijn. Het was slim om terug naar het schoolgebouw te gaan, want zolang ze hier nog stonden was veiligheid ver te zoeken. Het volgende moment maakte Wren zich los van hem , waarna ze zich op de Wren-manier excuseerde. De knuffel leek alles behalve gepland. Het deed hem vrij weinig, maar wel grappig voor later. “Nu we beide oké zijn, lijkt het tijd om terug naar school te gaan,” zei Andrew die Wren een schouderklopje gaf en alvast voorop liep.

Er was zoveel gebeurd in een korte tijd, goede en slechte dingen, maar beide waren iets waar hij misschien morgenochtend al om zou lachen. Zeker. Of het bij Wren ook gold was nog maar de vraag, hij begreep haar gedachtegang nauwelijks, maar bij ieder ander moest het wel zo zijn. Right? Andrew liep op een gestaag tempo verder, maar niet te snel voor Wren om bij te houden. Terwijl hij een pad doorliep waar Wren hem eerder door meegetrokken had, moest hij aan een boekenreeks denken, een zeer populaire. Er waren een boel liefhebbers ervan op zijn thuisplaneet en dat terwijl het op een ander planeet geschreven was. Enfin. Het ging over drie magiërs die op een tovenaarsschool zaten en een boel dingen beleefden. Het stond bekend onder de naam ‘Saffy Potter’. Er was een bepaalde quote van het boek dat in hem opkwam toen hij eerder nog aan de snel voorbij gaande tijd dacht. Zonder er volkomen bewust van te zijn, mompelde hij de quote onder het lopen in de diepte van de avond. “Time is making fools of us again,”

Het grasgevecht kon gemakkelijk bij een van de domste dingen die ze gedaan had. En dat was een lange lijst. Wren was nu eenmaal niet de handigste of de slimste, dat kon je wel zeggen. Ze had er een talent voor dingen te verpesten; net zoals met de Valentijnsdans een paar jaar terug. Savador had haar gewoon moeten hebben en zij kon helemaal niet dansen! Hij deed het gewoon expres, die zak. Had ze per ongeluk op zijn schoenen gestaan; hij helemaal uitgeflipt. Gelukkig had ze daarna zijn kantoor kunnen verpesten met glitters en hartjes op Valentijnsdag zelf. Ha. Had hem het wel afgeleerd zo gemeen te zijn.. Nou ja, eigenlijk niet. Zij was gewoon even weggeweest. En nu had ze weer slaande ruzie met hem. Ging goed! Het zat nu ook zowat in haar hoofd dat ze expres door zijn schoothondjes aangevallen was en daarom leek gras gooien haar een 'goed' idee. Nah, ze was gewoon niet helemaal goed was in haar post-paniek staat. Haar hart racete nog steeds als een gek; haar ogen waren groot en haar pupillen ook, niet alleen door het gebrek aan licht in dit bos. Haar ademhaling was snel en om eerlijk te zijn zou dat nog wel even zou blijven.

Andrew stond daar maar heel droog te kijken naar hoe zij als een sukkel grasspiertjes naar hem stond te gooien, tot ze eindelijk doorkreeg dat hij het was en zijn naam schreeuwde. Het leek opgezogen te worden door de atmosfeer van het bos. Over het algemeen had haar stem een flinke reikwijdte, maar ze moest zeggen dat op het moment alles in dit bos haar benauwde. Andrews woorden waren verder een beetje een waas voor haar, die ze gewoon negeerde. Wat verder ook een waas voor haar was, was haar reactie met de knuffel. Like what? Ze haatte fysiek contact nogal! Behalve als er iets mis ging in haar bovenkamer; wat nu overduidelijk het geval was.
'Ik ben oké,' hoorde ze hem nog wel melden. Toch voelde ze een overdreven hoge hartslag - niets vreemds natuurlijk - toen ze in haar delirium haar armen om hem heensloeg. Heel kort maar, waarna een 'sorry' ongemakkelijk volgde. Sorry? Ja, af en toe stond dat in haar woordenboek. Was wel heel diep onderdrukt.

Andrew leek er echter niet zoveel om te geven, gaf haar zelfs nog een klopje op haar hoofd. Wat maakte dat ze zich helemaal een minimeisje voelde, maar eigenlijk was dat ook zo. Al zat ze al meer dan 17 jaar in de ontkenningsfase. Andrew was nu op het punt dat hij redelijk rustig voorstelde terug naar school te gaan. Klasse, hoor. Ze snapte niet waar hij de rust vandaan haalde! Zij stond nog te trillen op haar benen. Bah. Dat wilde ze eigenlijk helemaal niet laten merken. Wren kon er niets aan doen dat ze een beetje fronste, in een poging iets te bedenken dat het zou kunnen laten lijken alsof ze helemaal niet bang was. Er moest iets zijn dat dezelfde symptomen als degene die ze nu had veroorzaakte.. Kon ze tenminste aankomen zonder te moeten zeggen dat ze als een kind weggerend was van een paar honden. Vicious dogs, met tanden waar gif vanaf droop en vlammende staarten.. Tja, wie geloofde dat nou? Niemand geloofde haar verhalen als ze van zo'n format waren.
In een gestaag tempo liepen ze door, door het pad wat bijna zeker naar de uitgang zou leiden. Behalve als die bomen bewogen, wat haar eigenlijk ook niets verbaasde. Rotbos. 'Time is making fools of us again,' mompelde de jongen naast haar. Wren fronste, keek hem vragend aan. Wat was dat voor een reactie op een bijna dood ervaring? Zat zijn brein ook nog in shock? Dan kon ze hem vast een plezier doen met het plan wat ze voor hen in petto had..

Er kon geen betere verklaring zijn voor een verhoogde hartslag, een snelle ademhaling en knikkende knieën dan een flink stuk rennen. Wren kreeg het idee plotseling, terwijl ze liepen, maar op dat moment was het werkelijk het geniaalste waar ze ooit aan gedacht had - according to Wren. Ze was ongemerkt een stukje achter geraakt op Andrew, die langer was en dus grotere stappen zette. Wren begon te joggen, tot ze naast hem liep, en tikte hem op de schouder. 'Wie het eerste bij de school is~' daagde ze hem uit. Daarna begon ze zonder enige uitleg te rennen. Oneerlijke start? Bij lange na niet! Zij was kleiner en had veel meer stappen nodig om aan te komen! Natuurlijk was ze ook wat lichter, maar dat telde natuurlijk niet mee. Ze was al een stukje vooruit en permitteerde het zichzelf even achterom te kijken of hij wel volgde. En ja, anders had ze alleen zichzelf maar gered van angstsymptomen verklaringen moeten geven!

Wren rende hard, vergat haar omgeving; het enige waar ze op gefocust was, was de goede weg rennen. Dan zou het allemaal wel goed komen. Het bos uit, over het grasveld, langs de kassen en steeds dichter en dichterbij de hoge torens van Starshine. Ze werden steeds groter, ook al waren ze in het begin van nachtelijke mist gehuld. De toppen staken er nog steeds bovenuit. Zou ze ook de trap op moeten rennen? Dat was misschien iets teveel voor haar ongetrainde lichaampje; de etage van de Air Magicians was helemaal bovenaan. Fijn voor het uitzicht en het element, maar een ramp als je helemaal moest lopen. Ach ja, dan bleef ze in shape. Toch besloot Wren niet in één keer door te rennen; ze had het idee dat ze dat niet zou halen. Bij de poort stopte ze, met een enigszins onregelmatige ademhaling. Trok haar jurkje een beetje recht en fatsoeneerde de roos in haar haren, die scheef gezakt was. Daarna keek ze naar Andrew, glimlachte naar hem zoals alleen zij dat kon na weet ik veel hoeveel meter gerend te hebben en enorm voor paal gestaan te hebben. 'Bedankt voor de date! Het was leuk~'//

PROFILE MAGICIAN

» It's scary here. [&KEITO]
» It's scary in here. [&MILES - TOPIC DONE]
» scary lake story
» [♥] De letterlijke blind date
» Le Blind Date~

[♥]A (Slightly) Scary Date

[♥]A (Slightly) Scary Date

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen