Gefrustreerd gooide ze het boek tegen haar kamerdeur aan. Ze ging rechtovereind zitten en haar rode ogen gleden naar het boek. Terra sprong van het bed af en liep naar het boek, waarna ze vragend piepte. Tári gromde wat en liet zich weer op bed vallen. Terra begreep de boodschap en hield haar bekje dicht.
Ze was de hele dag al niet te genieten. Ze had voor de eerste keer in tijden zichzelf zo ver gekregen de wekker te zetten om op tijd te zijn in de les, of beter gezegd, überhaupt te komen. Ze was ook wakker geworden toen dat vervloekte ding af was gegaan, maar had dat ding bijna meteen weer op de grond gesmeten. Alles wat vandaag in haar buurt kwam, werd minstens één keer door de kamer heen gegooid. Terra had bedacht dat ze zo dicht mogelijk bij haar bazin in de buurt moest blijven. Daar was ze het veiligst en kreeg ze niet zo snel iets naar zich toe gegooid. Al was de Tasmaanse duivel zeker oplettend of haar bazin niet ineens met levende dingen zou gaan gooien.
De Tasmaanse duivel kwam langzaam terug getrippeld naar het bed en ging rechtop tegen de poot aan staan. Het diertje had zoveel rond gerold in het bed, dat de haren op haar kop rechtovereind stonden. Tári’s rode ogen gleden naar het diertje en een zwakke glimlach sierde haar lippen, voordat ze haar hand uitstak en voorzichtig de haartjes glad streek. Het kuifje had het dier goed gestaan, maar op deze manier had ze heel even iets te doen en hoefde ze voor een fractie van een seconde niet aan die frustratie te denken.
Toen ze haar hand terug trok, ging ze weer rechtop zitten en liep ze naar het boek toe. De rug was beschadigd, maar daar kon ze nog enigszins mee leven. Het was gelukkig niet haar lievelingsboek..
Ze draaide zich om en bleef toen staan. Onbewust beet ze op haar lippen toen ze de riem met messen op haar nachtkastje zag liggen.
Ze liep ernaartoe en legde onderweg het boek rustig op haar bed neer, terwijl haar ogen op de riem bleven, alsof ze erdoor betoverd was. Haar vingertoppen gleden over de riem heen en stopte bij een lege plek, precies in het midden van de riem. Ze liet haar vingertoppen na die rust verder glijden en telde de messen. Negen.. Negen van de tien.. Het was maar een enkel mes dat miste, maar het was een van haar tien messen. De tien messen die samen met Terra de meest kostbare dingen waren die ze had. Oké, nee, dat was niet helemaal waar. De gouden zandloper om haar hals was net zo kostbaar. Het maakte haar weinig uit waar ze terecht kwam, als ze die drie dingen maar bij zich had.
Ze trok haar hand terug en keek Terra zwijgend aan. De Tasmaanse duivel klom met enige moeite op het nachtkastje en nam de riem onhandig tussen haar tandjes. Ze keek van de riem naar de Tasmaanse duivel en weer terug. Het dier had gelijk.. Ze had lang genoeg gewacht, was lang genoeg bang geweest voor wat er gebeurd was.
Ze nam de riem van het diertje over en deed hem om. Terra sprong op de grond en liep al naar de deur. Tári slikte even en pakte onbewust de ketting vast, voordat ze naar de deur liep en die opende.

Haar pas was vertraagd op het moment dat ze het duistere bos in gekomen was. De eerste meters waren geen ramp geweest. Dat kwam nu pas. De pijnscheuten door haar been, herinnerde ze zich nog alsof het gisteren was. De angst wekte haar in sommige nachten nog.
Haar rode ogen gleden lang de bomen. Alles leek op elkaar en het leek ook wel gekkenwerk dat ze dacht dat ze dat tiende mes ooit zou vinden.. Waarom dacht ze überhaupt dat dat ding hier zou liggen? Wie vertelde haar dat Hidan dat ding niet mee genomen had?
Ze mompelde wat onverstaanbaars en liep naar een boom toe. Ze legde haar hand op de bast en keek op zich heen. Ze had niet goed opgelet toen ze de laatste keer zo diep in het bos was geweest. Ze had teveel oog gehad voor de pijn en haar angst. Ze zuchtte even en keek toen weer naar de boom. Ze keek even naar Terra, die zacht gromde. Duidelijk, die had ook geen idee. Nogmaals slaakte ze een zucht, voordat ze haar hand langzaam van de boom liet glijden en verder liep. De herinnering aan de gebeurtenis, bezorgde haar al kippenvel en als ze niet beter wist, zou ze zweren de pijn in haar been te voelen.
Na nog een eindje gelopen te hebben, hurkte ze neer. Ze liet haar vingertoppen over de grond glijden en keek om zich heen. Er moest toch iets zijn dat haar bekend voor kwam? Al was het een stomme omgevallen boom of een inmiddels al dode struik. Iets. Het maakte niet uit wat..
Lang kreeg ze echter niet de tijd om oom zich heen te kijken. Een geluid achter haar, liet haar verstijven. Haar ogen waren wijd opengesperd en haar adem stokte. Terra ging naast haar staan en ontblootte grommend haar tanden. Tári pakte met beide handen een mes vast en stond langzaam op, waarna ze zich omdraaide, haar hart nog steeds angstig kloppend.

Een zuchte verliet mijn mond. Ik keek naar buiten vanop het raamkozijn, natuurlijk kon je van mijn blik aflezen dat ik me werkelijk dood verveelde. Maar daar kon ik voorlopig niets aan veranderen, het boek dat naast me lag had ik al veel te vaak uitgelezen, de rug van het boek had rimpels, van het gelezen te worden, dus dan wist je wel dat ik er enorm veel in had gelezen. Mijn ogen gleden kort over het boek en ik kon het niet laten even te grijnzen. Al de tips die er in stonden had ik gememoriseerd, ook de slechte die ik absoluut niet mocht gebruiken dus ik wist prima wat ik moest doen. Ik duwde me af het kozijn, nam het boek beet en zette het in de kast die ik had. Het boek had voor mij geen nut meer, buiten dat het nu mooi stof mocht gaan happen op de kast waarop ik het had gezet. Ik stak een sigaret op en weer zette ik me op het raamkozijn terwijl ik mijn genotje rustig oprookte. Een moment van rust en stilte, tot mijn ogen op een bos vielen, een donker en sinister bos. Ik rookte de laatste beetjes op en deed de sigaret uit met mijn twee vingers en gooide hem dan naar beneden. Natuurlijk moest ik er eens naartoe, ik had er nog niet geweest en natuurlijk moest ik uiteindelijk alles hier weten liggen. Misschien was ik ook een klein tikkeltje nieuwsgierig, een heel klein beetje veel eigenlijk. Ik moest het zelf toegeven dat het zelfs haast van mijn gezicht droop, de nieuwsgierigheid. Best wel een emotie die ik liefst in de hand wilde houden, want dit was toch niet iets dat ik in publiek wilde tonen. Ik denk zelfs dat ze me in het openbaar mooi zouden uitlachen. Met mijn hand ging ik door mijn haar, deed mijn schoenen aan en veterde ze vast. Nog een pakje sigaretten stak ik in mijn rechterbroekzak en ik wandelde de leerlingenkamer uit, richting het bos waar naar ik zo nieuwsgierig was. Het had immer een sinister karakter om het zo te zeggen, iets waar ik zeker eens een wandeling in wilde maken.
 

Ik was ondertussen in het bos geraakt, keek naar de bladeren op de grond en schopte er wat tegen, puur voor de lol. Passeerde voorbij een boom waar een mes in stak. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog, vroeg me af waarom er een mes in een boom stak voor geen reden, er was ook nergens geen bloed te bespeuren. Het leek erop dat het de eigenaar het vast kwijt was geraakt tijdens een soort van training. Ik trok het uit de boom en met een aandachtige blik keek ik ernaar, er stond wat op het lemmet gegraveerd. “Du Lann” sprak ik het uit, het waren herkenbare tekens die ik had zien staan in een boek, en op de andere kant stond ook wat: “Du Maez”. Een leuk mes was het, vast had het betekenis voor diegene van wie het mes was. Ik stak het mes tussen mijn riem en wandelde verder. Tot ik opeens iemand zag staan, een meisje, alleen in dit bos. Ze stond stijf van de schrik, draaide zich om en richtte een mes op mij en de rat naast haar begon te grommen, vast haar huisdier. Natuurlijk fronste ik en ging ik gereed staan voor in het geval ze wat dom ging doen met dat mes, tot ik opeens goed keek, het mes leek net op dat van mij dat ik net had gevonden. Ik nam het beet en bekeek het. “Is dit mes van jou?” vroeg ik op een kalme toon, al hield ik het mes dat het meisje vasthad nauw in de gaten. Geen idee wat ze van plan was.

Dit bos beviel haar niet meer. Allang niet meer. Als ze er nu nog heen ging, kwam ze niet zo diep als vroeger. Dit leek dan ook gekkenwerk. Ze zocht een van haar grootste angsten op. Ze zou niet snel toe geven dat ze bang was, zelfs niet als het van haar gezicht af te lezen was. Ze zou nooit aan niemand toe geven dat ze doodsangsten uitstond voor dit bos. Ze had niet veel angsten, maar de angsten die ze had, zou ze niet zomaar toegeven, nooit niet.

‘Tári! Hier komen!’ Haar rode ogen schoten naar de deur, voordat ze weer terug gleden naar het mes. Ze legde de riem zo snel mogelijk onder haar kussen en zat net op tijd weer recht voordat de kamer deur open vloog. Haar moeder keek haar hatelijk aan. ‘Waar was je?’ Tári wende haar blik af en hield haar lippen op elkaar. Ze zou haar moeder niet vertellen dat ze bij Damian, Sam en Lieke was geweest. Dat zou enkel resulteren op levenslange opsluiting in haar kamer.
Haar moeder deed een stap dichter naar het bed toe en haar brandende ogen zorgde ervoor dat Tári haar kaken op elkaar klemde. Nog een stap dichterbij en het witharige meisje sprong op. Haar rode ogen hielden haar moeder nauwlettend in de gaten.
‘Ik was bij een vriendin.’ Want daar had ze er ook zoveel van.. Niet dus. ‘Naam?’ Zo snel als ze kon probeerde ze een naam te zoeken, maar ze duurde duidelijk te lang. ‘Geef me nu de echte reden of je hebt een probleem.’ Ze slikte en knikte. ‘Lieke.’ De ogen van haar moeder groeide en dat gaf haar net genoeg tijd om langs de vrouw te glippen en te maken dat ze het huis uit kwam. Tenzij haar vader haar moeder nog op andere ideeën kon brengen, zou ze deze nacht het huis niet meer in komen. Ze zou het niet eens willen..

Ze was doodsbang voor haar moeder. Niet alleen vanwege de hatelijkheid die de vrouw bezat, maar ook omdat ze wist hoeveel ze op haar moeder leek. Als er iets was wat ze niet wilde, was het op haar moeder lijken. Ze was nog liever de meest mislukte Shadraan die er rond liep.
De geluiden die ze hoorde, lieten haar verstijven. Terra’s gegrom schudde haar echter wakker, waardoor ze opstond en zich omdraaide, maar niet voordat ze twee messen had vastgepakt. Wie het ook was, ze vertrouwde niemand hier meer. Het bos was vervloekt in haar ogen en iedereen die zo diep kwam, had er waarschijnlijk een goede reden voor..
Bij het zien van de jongen groeide haar ogen. Het weinige licht dat door het balderdek heen kwam, zorgde ervoor dat ze het detail van het gezicht slecht kon zien, maar het silhouet leek haar bekend voor te komen. Ze liet haar messen zakken en kneep haar ogen tot spleetjes, waarna ze achteruit wankelde en met grote ogen naar de jongen bleef staren. In haar ogen lag ongeloof en een vleug van angst. Er waren maar twee personen die ze aan deze plaatst linkte.. Hidan en Mats.
Haar stem was niet harder dan een fluistertoon toen ze zachtjes zei: ‘Mats..’ Haar hand ging langzaam naar de ketting om haar hals. Haar vingers trilde iets.
“Is dit mes van jou?” Zijn woorden trokken haar uit haar gedachtes. Ze schudde haar hoofd even om de gedachtes weg te jagen en keek de jongen toen argwanend aan. Hij klonk absoluut niet als Mats.. Terra was stil gevallen toen ze haar bazin had gehoord. De Tasmaanse duivel drukte haar snuit tegen Tári’s been aan en uit reflex trok ze die omhoog. Precies hetzelfde als wat ze gedaan had toen ze gewond was geweest. Terra gromde zacht en trok haar kopje terug. Tári negeerde de Tasmaanse duivel.
‘D.. Dat zou je moeten w.. weten.’ Ze beet op haar lip toen ze haar eigen gestotter op merkte en deed een nieuwe poging. ‘Je bent niet de domste.’ De duisternis en de angst zorgde er voor dat ze haar oren niet wilde geloven. Alleen haar ogen wilde ze nu geloven. Al was het enkel omdat ze bang was en iemand wilde die haar gerust kon stellen. De laatste die dat hier voor haar gedaan had, had ze niet heel veel later weggejaagd. Nu wilde ze dat hij hier was en haar weer geruststelde. Hoe kon ze dan geloven in een stem? Gehoor kon misleidend werken.
Haar ogen gleden even naar het mes en ze knikte. Het was haar mes. ‘Hoe kom je eraan?’ Iets van argwaan en een tikkeltje haat klonk in haar stem door. Ze had gezocht en het niet gevonden, hoe had hij het wel gevonden?

Een tijdje geleden zat ik nog vredig eenzaam en antisociaal in die kast van een villa van mijn ouders. Had ik geen enkele zorgen en had ik geen nood aan sociaal contact  maar sinds ik me hier bevond en ik mensen leerde kennen, had ik vrienden en vijanden gemaakt, meer vijanden dan vrienden vanwege mijn gedrag soms maar dat liet ik maar mooi zo. Niet dat het me enorm veel kon schelen eigenlijk, ze mochten denken van me wat ze wilden. Het was mijn gedacht tegen dat van hun, en wie had gelijk? Ik.
 
Het bos beviel me wel, het had iets speciaals om het zo te zeggen. Mijn ogen gingen over elk stukje detail, van boomschors tot de blaadjes op de grond. Ik was hier puur uit nieuwsgierigheid, iets wat ik liever verborgen hield voor de buitenwereld, want ze mochten niet zien hoe ik, Adrian Nessuno, eens nieuwsgierig kon zijn. Een emotie waarvan mensen niet dachten dat ik het had sinds ik zo’n “I don’t care” uiterlijk had en een extreem vreemde wenkbrauw, een afwijking van de geboorte, maar het had wel iets speciaals, al gaf ik dat zelf toe aan mezelf. Dat ene dingetje dat ik speciaal vond aan mezelf mocht ik wel gegund worden. Ik vond een mes in een boom, bekeek het en vroeg me af waarom het in een boom stak, er was nergens bloed te bekennen. Vreemd...
 
Iemand was het vast kwijt dus ik stak het in mijn riem veilig voor vuiligheid en ik wandelde verder, het bos weer wat verkennend. Ik had lang nog niet alles gezien, dus natuurlijk was het normaal dat ik dieper ging, tot ik een meisje voor me zag, verstijfd van angst zo bleek sinds ik nogal luiddruchtig door het woud liep. Ze wees met een mes naar me, een actie van angst en ik hield haar in de gaten, fronste mijn wenkbrauwen, keek haar aan. Het mes leek sprekend op hetgene dat ik eerder had gevonden in het bos. Ik vroeg of het van haar was. Haar toon was niet meer dan een fluistering, zei de naam Mats. Een naam die me niet bekend was, maar ze sprak verder, zei dat ik goed genoeg wist dat het van haar was. “je bent niet een van de domste.”
 
“Eh... Dankje denk ik?” zei ik een beetje verbouwereerd, niet echt wetend hoe ik hierop moest reageren en waarom dat verdomde mes van haar nog steeds op mij was gericht. Lichtjes beet ik op m’n lip. Ik had nood aan een sigaret... Verdomme. ‘Hoe kom je eraan?’ vroeg het meisje vervolgens en ik nam een sigaret uit m’n broekzak en stak die op. “In een boom stak het ding, wat verderop.” Ik blies de rook uit richting de lucht en meteen werd ik weer stukken kalmer. Gelukkig maar.
 
Ik  nam het mes vast en hield het lemmet naar haar gericht. “Hier. En trouwens, mijn naam is niet Mats als je dat bedoeld.” Zei ik op een rustige toon en ik wandelde naar haar toe, zonder enige schrik. De sigaret bungelde wat losjes in mijn mond en ik legde het mes op de grond. Meteen zette ik weer wat stappen achteruit en nam wat trekjes van mijn sigaret tot ze op was. Ik duwde ze uit met mijn twee vingers en gooide ze op de grond, ze zou wel vergaan met de tijd, echte vervuiling vond ik het niet. Mijn ogen hielden nog altijd het meisje in de gaten, niet echt wetend wat ze werkelijk van plan was, maar als ze met messsen ging gooien, dan was het zeker en vast oorlog.

Het was verbazingwekkend hoe makkelijk angst ontstond. Het ene moment was er niks aan de hand geweest en liep ze rustig door het bos heen, het andere moment was ze gewond geweest en sinds dien kwam ze niet meer zo diep in het bos. Elk geritsel, elke ademhaling van haar of de Tasmaanse duivel, werd opgevat als een bedreiging op dit moment. Zeker toen er ineens een jonge tevoorschijn kwam.
Zo vreemd was het eigenlijk niet dat ze de jongen voor heel iemand anders aan zag. De angst die door haar lichaam gierde, bracht haar terug naar de weinige momenten dat ze echt bang was geweest. Een van die momenten was hier geweest.. Misschien zelfs op deze plek. Iets wat ze geweten had als ze opgelet had die ene dag.
“Eh... Dankje denk ik?” Antwoorde hij op haar woorden. Weer die stem die ze niet thuis kon brengen.
‘Hoe kom je eraan?’ Ze had het ding overal gezocht en niet gevonden.. Bij het zien van de sigaret begonnen er nieuwe alarmbelletjes te rinkelen. “In een boom stak het ding, wat verderop.” Haar rode ogen gleden van de gestalte, langs hem en langs een paar bomen. In een boom.. Ze fronste en probeerde zich te herinneren wat er die dag precies was gebeurd. Ze hield er alleen heel snel weer mee op, toen ze besefte dat de greep rond het mes in haar handen strakker werd.
“Hier. En trouwens, mijn naam is niet Mats als je dat bedoeld.” De toon in zijn stem was rustig, maar toen hij dichterbij kwam, deed ze een paar passen achteruit. Terra bleef staan en ontblootte haar tandjes naar de jongen. Hij legde het mes op de grond en stapte weer naar achteren. Kort klakte Tári met haar tong, waarna Terra naar het mes liep, die voorzichtig in haar bekje pakte en naar haar bazin bracht. Met haar ogen nog op de jongen gericht, hurkte ze neer en nam ze het mes over. Haar vingertoppen gleden over het lemmet en ze beet op haar lip. Dit was haar mes.. Het tiende mes.
Pas toen ze weer overeind stond, liet ze de woorden van de jongen tot zich door dringen. Ze schudde haar hoofd en haar blik werd hard. Ze vertrouwde hem niet.
Het tiende mes liet ze tussen de riem glijden, voordat ze nogmaals met haar tong klakte. Terra piepte zacht, zette haar nageltjes in de broek van haar bazin en klom zo naar haar schouder. Tári boog haar hoofd iets, waardoor haar haren zo vielen dat haar ogen niet te zien waren. ‘Jouw beurt, kleintje.’ Sprak ze zacht, bijna onverstaanbaar. Terra sprong van haar schouder en liep naar de jongen toe.
‘Wat is je naam wel?’ Haar stem was hard en kil geworden. Nog steeds was ze in staat zo weg te rennen als ze moest, maar wie hij ook mocht zijn, ze gunde het hem niet om haar bang te zien. Dat gunde ze niemand.
Terra gromde toen ze vlak bij de jongen was en bleef toen staan. Tári keek de Tasmaanse duivel even aan. ‘Of misschien een betere vraag, wat doe je in het duistere bos?’ Stomme vraag? Wie weet. Ze was alleen niet van plan zich angstig op te stellen, zelfs niet als haar hele lichaam haar zei te rennen, zo hard als ze kon.
Het mes dat ze in haar rechterhand had, hield ze stevig vast. Haar knokkels waren wit en alles de jongen de verkeerde dingen deed, zou ze het ding gebruiken. En dit keer zou ze niet huilend en schreeuwend eindigen in het bos. Nee, als dit uitliep op problemen, zou ze nog liever van school getrapt worden dan dat ze opnieuw liet blijken hoe zwak ze was.

Ik was wel kennelijk verslaafd aan de sigaretten, elke dag moest ik minstens wel mijn portie nicotine hebben in mijn lichaam. Vervelend was het aan de ene kant maar aan de andere kant bracht het me ook meteen tot rust, voelde ik me opeens kalm na een stressig moment of wanneer ik boos was. Natuurlijk was het een soort van defensief systeem voor als ik boos werd of agressief, dan nam ik mijn sigaretje en alles kwam goed, dan kon ik me uit elke situatie redden zonder kleerscheuren. Het meisje voor me gaf me een soort van compliment, waarom wist ik niet echt, het was nogal vreemd eigenlijk. Wilde ze mijn ego paaien? Ik had echt geen idee wat die meid van plan was.
 
“Eh, dankje denk ik?” was mijn antwoord op haar compliment dat ik nog steeds vreemd vond. Waarom? Dat vroeg ik me op dit moment zeker en vast af. Ik stak een sigaret op, ik moest weer kalmeren. “Hoe kom je er aan?” vroeg ze vervolgens, waarna ik mooi antwoord gaf op haar vraag, alsof er helemaal niets aan de hand was. “In een boom stak het ding, wat verderop.”
Ja, precies welke boom het was kon ik ook niet bepaald zeggen, alle bomen leken immers op elkaar, dus veel detail kon ik er verder niet echt aan toevoegen. Ik snakte weer naar een sigaret, ik moest het echt maar eens gaan intomen sinds het wel degelijk erger begon te worden weer. Mijn blik ging over de hand over het handvat van het mes dat ze vasthad, haar greep werd strakker. Ik had wat fout gezegd. “Hier. En trouwens, mijn naam is niet Mats als je dat bedoeld.” Zei ik op een kalme toon terwijl ik het mes voor haar neerlegde, ook al zette ze wat stappen achteruit. De rat ontblootte zijn tanden naar me maar ik gunde het dier geen blik waardig, zodat ik de controle over mezelf niet verloor. Ik stapte weer achteruit, hoorde geklak van een tong en zag hoe de rat haar het mes bracht. Was ze zo lui om eventjes te bukken voor dat stuk staal? Nu liep het ratje naar me toe, keek ik er met een zuinige glimlach naar. “Wat is je naam wel?” de stem van het meisje was hard en kil maar daar lette ik niet echt op sinds ik nog steeds in de roes zat van de sigaret die bungelde in m’n mond. “Adrian Nessuno” was mijn antwoord op haar eerdere gestelde vraag. “Mag ik jouw naam weten en die van je huisdier?” een vriendelijke en rustige toon, kwam door de nicotine, maar mijn blik ging over het mes dat ze nog steeds naar me gericht had. Nog steeds vertrouwde ik haar niet, zeker niet met dat wapen in haar handen, ze was iets van plan, maar wat?
 

‘Of misschien een betere vraag, wat doe je in het duistere bos?’ vroeg ze aan me alsof ze mijn hele levensverhaal wilde weten ofzo. Ik blies rook uit mijn mond en grijnsde. “Zoals iedere Shadraan, werd ik een beetje gelokt naar dit bos, ik zat uit mijn raam er naar te kijken en ja. Ik werd, nieuwsgierig zoals men dat wel eens noemt. Dus ik ging maar eens een kijkje nemen en vond ik je mes in een van de bomen hier.”zei ik uiteindelijk terwijl ik met een nonchalante beweging tegen een boom ging leunen, wachtend op haar reactie.

Angst en duisternis. Twee dingen waar ze dol op was, twee dingen die veel met elkaar gemeen hadden. Het enige verschil was, dat ze het eerste alleen voor andere wenste, niet voor zichzelf. Angst kon je enkel in de problemen brengen. Zij kon het weten. Damian had haar vaak genoeg laten zien dat mensen die bang waren, een hele hoop deden om weer “veilig” te zijn.
Toen hij haar mes neer legde, kon ze niks anders dan Terra er naar toe sturen. Ze wilde niet riskeren dat ze het ding oppakte en hij een of andere domme actie zou doen. Zijn woorden trokken echter wel haar aandacht. En dus was de vraag hoe hij heette, behoorlijk voorspelbaar geweest.
“Adrian Nessuno” Ze trok haar wenkbrauwen lichtjes op. Zo makkelijk. Ze had hem niet eens zijn hele naam gevraagd en kreeg het toch. Dus of de jongen ging ervan uit dat dit een plek was waar iedereen heen ging en onderschatte haar dus, of hij had het heel erg hoog in de bol. “Mag ik jouw naam weten en die van je huisdier?” Haar gezicht vertrok. Daar maakte hij een fout. Niemand vroeg haar wat haar naam was of die van de Tasmaanse duivel.
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat mag je niet.’ De toon in haar stem zorgde ervoor dat Terra even kort omkeek. ‘Niemand stelt me die vraag en jij, Adrian, al helemaal niet.’ De bittere toon in haar stem, verhulde de angst die door haar aderen stroomde. Haar rode ogen stonden hard, maar als je haar goed kende, echt goed, kon je de doodsangst erin lezen. Het was slechts een klein sprankje, dat de meeste niet eens op zou vallen.
‘Of misschien een betere vraag, wat doe je in het duistere bos?’ Misschien was het een voor de hand liggende vraag, maar het beviel haar niet dat ze hem tegen kwam, hier, op deze plek. Wie vertelde haar dat hij niet een van Hidans vriendjes was?
Adrian blies rook uit zijn mond en grijnsde. Een grijns die ze dolgraag van zijn gezicht wilde vegen. “Zoals iedere Shadraan, werd ik een beetje gelokt naar dit bos, ik zat uit mijn raam er naar te kijken en ja. Ik werd, nieuwsgierig zoals men dat wel eens noemt. Dus ik ging maar eens een kijkje nemen en vond ik je mes in een van de bomen hier.” Ah, dus meneer was een Shadraan. Hoe verrassend. Hij leunde nonchalant tegen een boom. Ze schudde haar hoofd en blies tussen haar tanden, waarop Terra naar haar toe liep.
‘Je had met je poten van mijn mes af moeten blijven.’ De angst maakte plaats voor woede. ‘Wat had je eigenlijk gedaan als je me niet tegen was gekomen? Had je het ding voor jezelf gehouden? Had je het gebruikt? Wat?!’ Ze deed een stap naar de jongen toe en had haar mes gegooid, voordat ze het zelf door had. Het ding kwam boven hem in de boom terecht. Ze had haar kaken op elkaar geklemd en haar ogen straalde woede uit. ‘Niemand, maar ook echt niemand, heeft het recht met zijn tengels te komen aan die messen.’ De man die ze aan haar gegeven had, was een tweede vader voor haar geweest en dat maakte het alleen maar erger dat deze.. Kneus nu bedacht dat hij aan haar geliefde messen moest komen. Ze had het ding zelf ook kunnen vinden. In beide handen nam ze een nieuw mes, ervan uitgaand dat ze wellicht iets stoms had gedaan.

Ik had geen idee, wat dit mens van plan was, wat ze ging doen. Waarom ze zo sceptisch deed tegenover me, ik deed toch helemaal niets verkeerd? Toch? Mijn sigaret was bijna op, de nicotine vloeide nog steeds mooi door mijn lichaam, dus nog even rustig blijven zou ik wel. Zonder mijn dagelijkse portie was ik vast al lang door het lint gegaan en dan was haar tere porseleinen gezichtje niet meer zo mooi egaal geweest. Ik legde het mes voor haar neer, ze deinsde achteruit, liet uit pure lamzakkenrij het rattenschepsel het mes voor haar nemen. Ik stelde me voor, maar haar blik verzachtte voor geen luttele seconde, ik verloor mijn geduld haast maar één laatste trek... liet me weer lekker rustig worden. Ik vroeg naar haar naam en dat van dat ding, maar ze wilde haar naam niet geven. Whatever, not that I care.
 
“Niemand stelt me die vraag en jij, Adrian, al helemaal niet.” Vervolgde ze. Ik beet mijn tanden op elkaar, ik beet mijn sigaret stuk en deze viel op de grond. Met een luide klap stampte ik hem uit. Ik wilde immers geen bosbrand veroorzaken. Dan vroeg ze naar wat ik hier deed, het was eigenlijk niet haar zaak maar toch vertelde ik het haar, met het kleine greintje geduld dat ik nog had. Ik blies rook uit mijn mond die zich nog had gevorm van de laatste trek die ik had gedaan. Ik grijnsde natuurlijk, het laatste sprankje geduld en rust schitterde in mijn ogen, nog een misstap en ze kreeg een trap, hoe hard ik het ook haatte om meisjes te slaan of pijn te doen. “Zoals iedere Shadraan, werd ik een beetje gelokt naar dit bos, ik zat uit mijn raam er naar te kijken en ja. Ik werd, nieuwsgierig zoals men dat wel eens noemt. Dus ik ging maar eens een kijkje nemen en vond ik je mes in een van de bomen hier.”
Mijn ogen vernauwden zich en ik stopte met het leunen tegen de boom. Luisterde naar haar tirade van woorden. ‘Je had met je poten van mijn mes af moeten blijven.’
‘Wat had je eigenlijk gedaan als je me niet tegen was gekomen? Had je het ding voor jezelf gehouden? Had je het gebruikt? Wat?!’ raasde ze. Ik fronste en begon te grommen terwijl ik begon te koken van woede, mijn gezicht werd lijkbleek, net zo wit als een net gewassen wit laken. Ik balde mijn vuisten die ondertussen vuurrood werden. . ‘Niemand, maar ook echt niemand, heeft het recht met zijn tengels te komen aan die messen.’
Ik begon te roepen “Ik ging het bij de gevonden spullen leggen als ik de wettige eigenaar niet vond! Jij dom wicht! Ik heb geen intentie messen te gebruiken als ik mijn hele lichaam als een wapen kan gebruiken...” Het laatste wat er uit mijn mond kwam, kwam er uit als een gesmoorde klank. Ik vloog haast op haar af, uit pure, nietsziende woede en ik deed een poging het mes uit haar handen te slagen en ik sprong omhoog, om dan met mijn voet uit te halen naar haar linkerbeen, haar een flinke trap gevend. Alleszinds als het raakte. Ik belandde geknield op de grond, lichtjes grommend en hijgend. “Waag het nooit meer om een mes naar me te wijzen alsof het een stuk speelgoed is. Ragazza Idiota...” met een gesmoorde stem spuugde ik deze woorden giftig uit. Nog een keer en ik zou serieus tekeer gaan. Ik had niets misdaan, ik had haar het mes teruggegeven en met een vriendelijk gebaar, dus ik was niet in de fout gegaan, daar was ik helemaal van overtuigd!

Haar messen betekende meer voor haar dan de meeste mensen zouden denken. Ze had haar ouders gesmeekt om haar naar iemand toe te sturen die haar zou leren omgaan met messen. Het had haar weken gekost, maar uiteindelijk hadden ze toegegeven. Alleen al omdat ze dan bij Damian, Sam en Lieke uit de buurt zou blijven. Ze had een hele tijd met simpele oefen messen geoefend.. Een hele tijd..

Het mes kwam met een klap tegen het stuk hout aan. Ze gromde wat en vanuit de hoek van de kamer klonk zacht gelach. ‘Vanwaar al die woede?’ Ze keek op en glimlachte toen de zwartharige man zag. Ze schudde haar hoofd. ‘Het lukt niet..’ De man stapte uit de schaduwen en liep naar haar toe. ‘Het lukt wel, als je erin geloofd.’ Ze wende haar blik af. De man liep naar het stuk hout toe, pakte het mes van de grond en gaf die aan haar. ‘Doe het eens en geloof nu eens dat je het kan.’ Ze beet op haar lip en deed wat hij van haar vroeg.
Ze sloot haar ogen voor een fractie van een seconde en gooide het mes toen. Het ding kwam in het midden van het stuk hout terecht.
‘Zie je? Je kan het wel.’ Ze glimlachte en wilde naar het stuk hout lopen om het mes eruit te halen, toen hij haar pols vast pakte en haar tegen hield. ‘Ik heb iets voor je.’ Ze keek hem vragend aan. ‘Ik kan je niks meer leren. Het enige wat ik nog voor je kan doen, is in je geloven.’ Hij liet haar pols los en haalde een bruine tas tevoorschijn. ‘Hier.’ Ze nam het ding aan en keek erin. Haar ogen werden groot toen ze de riem met de messen zag. Ze haalde het ding uit de tas en keek de man met grote ogen aan. ‘Het is voor jou. Ik heb je de afgelopen twee jaar niet alles terug gegeven van het geld.’ Een grijns sierde zijn lippen en een lach verliet zijn mond toen Tári haar armen om hem heen sloeg. ‘Dankje, dankjewel.’ Zei ze zacht, terwijl er tranen in haar ogen verschenen, wetend dat dit meer was dan een gewoon cadeautje. Het was een afscheidscadeau.

Ze had de man daarna nooit meer gezien. Hij had haar heel af en toe nog een brief gestuurd, maar was daar vrij snel mee gestopt.
De reden dat ze zo uitviel tegen Adrian, was puur dat. Hij kwam aan een van de dingen die haar dierbaar waren. Een van de dingen die ze niet kon missen.
‘Je had met je poten van mijn mes af moeten blijven.’ Niemand hoorde daar aan te komen, nooit niet. ‘Wat had je eigenlijk gedaan als je me niet tegen was gekomen? Had je het ding voor jezelf gehouden? Had je het gebruikt? Wat?!’ Ze deed een stap naar de jongen toe en gooide haar mes. ‘Niemand, maar ook echt niemand, heeft het recht met zijn tengels te komen aan die messen.’ De jongen begon te schreeuwen. “Ik ging het bij de gevonden spullen leggen als ik de wettige eigenaar niet vond! Jij dom wicht! Ik heb geen intentie messen te gebruiken als ik mijn hele lichaam als een wapen kan gebruiken...” Zijn laatste woorden, hadden gesmoord geklonken. Hij vloog op haar af, sprong omhoog en haalde uit naar haar linkerbeen. Toen zijn voet haar been raakte, stokte haar adem. Ze had geen oog meer voor hem toe hij landde. “Waag het nooit meer om een mes naar me te wijzen alsof het een stuk speelgoed is. Ragazza Idiota...” Ze knipperde met haar ogen en zakte door haar benen heen. Ze klemde haar kaken strak op elkaar en onderdrukte de neiging om te schreeuwen. De pijn die zich over haar been verspreidde, bracht haar terug naar het moment dat ze doodsbang tegen een boom aan gezeten had.
Terra kwam naar haar toe gerend en maakte de zelfde fout als ze altijd leek te doen; ze drukte haar snuit tegen het verkeerde been. Tári’s ogen werden groot en er kwam een gesmoorde grom uit haar mond. Haar ogen vulde zich me tranen en ze keek naar de grond, weigerde de jongen aan te kijken. Ze wist dat haar linkerbeen nooit geheel was geheeld en dat het minste of geringste al pijn kon doen, maar op dit moment was het anders. Nu was ze hier, op een plek waar alle ellende begonnen was..
Ze pakte het mes dat ze op de grond had laten vallen en trok het langzaam naar zich toe. Haar ogen gleden even naar Adrian, voor ze ze weer op de grond richtte. Ze pakte het mes vast en liet het in haar riem glijden. Ze ging iets verzitten, zodat ze niet op haar been steunde en hield haar ogen op de grond gericht. Ze deed een poging te vechten tegen de tranen die zich in haar ogen opwelde, maar het enige wat ze ertegen kon doen, was een van haar messen pakken en op staan om hem ervoor terug te pakken. Ze wilde alleen niet staan.. Was bang voor de pijn. En ondanks dat pakte ze het mes weer uit haar riem en keek ze de jongen vurig aan. De tranen waren duidelijk zichtbaar in haar ogen. Ze stond langzaam op en keek hem met een zwakke grijns aan. ‘Het is dan maar goed dat het geen speelgoed is.’ Hij kon twee dingen doen. Of hij kon haar woorden zien als een uitnodiging zijn aanval te herhalen, of hij kon zo wijs zijn om dat niet te doen en langer na te denken over zijn acties. Ze was misschien bang, maar dat was geen angst voor hem.

De messen, ze leken zo op hetgene dat ik daarnet had gevonden in een boom. Ik had het aan haar teruggegeven, als blijk van respect, maar zelfs dat leek niet goed genoeg te zijn. Maar ik had getraind, getraind om mijn lichaam te gebruiken als een wapen, dus bijna elk deel was een wapen dat ik tegen je kon gebruiken, op welke manier dan ook. Tegen mij staan was misschien soms niet zo’n goed idee, of misschien wel. Ik had er niet echt zo’n kijk op.
 
Mijn eerste lessen gevechtsport, ze kwamen allemaal uit boeken die ik had gekregen van mijn ouders zodat ik mijn tijd kon doden met zogenaamde nuttige dingen zoals onder andere dit. Natuurlijk bracht dit herinneringen op die ik liever niet wilde oprakelen, maar toch kwamen ze in mijn geheugen tevoorschijn alsof het gisteren was gebeurd.
 
‘Hier Adrian,’ meteen kreeg ik een stapel boeken in mijn handen geduwd. ‘Hiermee kan je je bezighouden als je niets te doen hebt’ de botte woorden van mijn vader, die meteen weer al bellend verdween, voor zijn zaken te doen. Ik keek naar de stapel boeken en sloeg de eerste ervan open nadat ik me op de grond had genesteld. Het waren stuk voor stuk allemaal technieken, bewegingen die ik stap per stap kon perfectioneren.
 
Alles wat ik kende, was hetgene wat ik las in de boeken. Ik kende geen sociaal contact, had er geen behoefte aan omdat het vreemd voor me was. Dus ik was al prima gesteld met een hoop boeken. En nu was ik hier, stond ik voor een meisje, die me bedreigde, tegen me riep dat ik haar messen niet mocht aanraken. ‘Je had met je poten van mijn mes af moeten blijven.’ Ik werd boos door die reactie, ze mocht blij zijn dat ik op zijn minst zo eerlijk was het terug te geven. Mijn ogen vernauwden zich en ik stopte met het leunen tegen de boom. Luisterde naar haar tirade van woorden.
‘Wat had je eigenlijk gedaan als je me niet tegen was gekomen? Had je het ding voor jezelf gehouden? Had je het gebruikt? Wat?!’ raasde ze. Paranoia, dat was ze, een gek mens. Ik fronste, begon daarbij ook nog eens te grommen, mijn gezicht meteen lijkbleek net zoals een wit laken. Daarbij balde ik ook mijn vuisten die ook vuurrood werden. ‘Niemand, maar ook echt niemand, heeft het recht met zijn tengels te komen aan die messen.’
Natuurlijk was mijn normale tegenreactie terugroepen: “Ik ging het bij de gevonden spullen leggen als ik de wettige eigenaar niet vond! Jij dom wicht! Ik heb geen intentie messen te gebruiken als ik mijn hele lichaam als een wapen kan gebruiken...” de laatste zin werd gesmoord door een laag gegrom dat ik uitstootte. Ik liep op haar af, duwde het mes uit haar handen en sprong omhoog, trapte op haar linkerbeen, landde mooi geknield. “Waag het nooit meer om een mes naar me te wijzen alsof het een stuk speelgoed is. Ragazza Idiota...”
Mijn ogen hielden haar in de gaten, maar ze reageerde niet zoals ik had verwacht, haar ogen, werden betraand. Ik had haar net op een zwakke plek geraakt blijkbaar, maar door de woede die ik voelde in me, kon me het echt niet schelen. Uiteindelijk leek ze op te staan, pakte ze het mes uit haar riem en keek ze me met een vurige blik aan. Ik grijnsde kort, stond zelf ook weer recht en ik stak een sigaret op. ‘Het is dan maar goed dat het geen speelgoed is.’ Zei ze.

“Je had het beter niet uit de schede gehaald, want nu ben ik gedwongen dit te doen..” zei ik terwijl ik met mijn ogen kort knipperde. Het was een simpele beweging die ik moest doen, maar ik moest hem raken. Het meisje had de verkeerde persoon uitgekozen voor dit spelletje. “Het is tijd dat je stopt met spelletjes te spelen, je bent daar te oud voor. Het spijt me voor wat ik ga doen, maar je hebt het geheel zelf gezocht meid. Niemand bedreigt mij met een mes en ik maak geen uitzonderingen.” Zei ik met een serieuze blik en mijn ogen keken haar indringend aan zonder enig spoor van amusement. Met zulke dingen was ik altijd serieus geweest. Ik draaide één rondje en strekte mijn been terwijl ik met de bal van mijn voet uithaalde naar de plek die vlak naast haar oogkas lag.


(couldn't sleep X_X)

Ze geloofde de jongen niet. Niemand zou een gevonden mes zomaar bij de gevonden voorwerpen leggen. Novanen ja, maar dat was hij niet. De reden die hij haar gaf om het niet te doen, stond haar ook niet aan.
Toen zijn voet haar linkerbeen geraakt had, kwam er de enige logische reactie die ze had kunnen verwachten. Pijn. Een pijn die begon in haar been en doortrok door haar hele lichaam. De tranen in haar ogen, waar ze tegen probeerde te vechten, leken te hardnekkig om te stoppen. Ze gunde hem de tranen niet. Maar nog meer gunde ze het zichzelf niet terug te denken aan dat moment. Het moment dat ze niet normaal had kunnen lopen, blij was geweest dat niemand haar geschreeuw had kunnen horen. Een moment dat ze mee zou dragen tot ze zou sterven.
Op dit moment was het eerste punt echter groter. Ze gunde hem die tranen niet en hij zou ze ook niet zomaar krijgen. Opgeven was nooit echt iets voor haar geweest, maar op momenten als deze al helemaal niet. ‘Het is dan maar goed dat het geen speelgoed is.’ Er waren genoeg kleuters geweest die dat wel hadden gedacht. Stuk voor stuk hadden ze het tegendeel geweten ook. Ze hadden stuk voor stuk geweten dat de tien messen geen speelgoed waren en dat ze alle tien vlijmscherp waren. Als ze erover nadacht, was het niet eens zo vreemd dat elke keer van scholen afgetrapt was. Geen enkel schoolhoofd zat te wachten op een moordlustig kind. En toch, hoe moordlustig ze ook was, ze had op haar oude scholen niemand echt iets aangedaan. Er was een keer een meisje geweest dat ze van de trap had geduwd, ja, maar dat was haar eigen schuld geweest. Dat was dan ook het enige ongelukkige kind dat ze wat had gedaan op haar oude scholen. Op Shadra waren de enige mensen die ze echt wat gedaan had, de mensen die Damian voor haar aan had gewezen. En zelfs die had ze niet met plezier iets gedaan. Ze was dol op de pijn en leed van andere, maar dan moest het daarbij blijven. Ook al zou ze het nooit toegeven, ze hield er niet van mensen van het leven te beroven. Ook niet als ze het verdiende. Het was te makkelijk, te snel.
Hier op school had ze wel het een en ander gevochten en het was dan ook niet moeilijk om veel vijanden te maken. Het enige voordeel aan vijanden hebben was, dat je steeds meer mensen tegen kwam met de zelfde vijanden. Niet dat ze er wat mee deed, maar het kon een handigheidje zijn als ze het nodig had. Wat vast nog wel eens het geval zou zijn.
“Je had het beter niet uit de schede gehaald, want nu ben ik gedwongen dit te doen..” Hij knipperde met zijn ogen en haar wenkbrauwen gingen iets omhoog. Ze siste iets tussen haar tanden en Terra klom de dichtstbijzijnde boom in. De laatste keer dat ze in het duistere bos een gevecht was begonnen, was Terra er ook de dupe van geweest en dat wilde ze niet nog eens.
“Het is tijd dat je stopt met spelletjes te spelen, je bent daar te oud voor. Het spijt me voor wat ik ga doen, maar je hebt het geheel zelf gezocht meid. Niemand bedreigt mij met een mes en ik maak geen uitzonderingen.” Zijn ogen keken haar indringend aan, geen vleugje amusement was erin te zien. Ze grijnsde. ‘Ik leg je net uit dat het geen speelgoed is. Ik speel geen spelletjes.’ In haar stem had een zachte lach doorgeklonken. Ze meende het. Dit was geen spelletje in haar ogen, het was de enige manier om zichzelf staande te houden. Als ze dit niet deed, zou ze nu huilend op de grond zitten. Zowel vanwege de pijn, als de gedachte dat ze zich overgaf. Nee, een spelletje was dit zeker niet. Als het een spelletje was geweest, had ze geen enkel mes vast gehad en was ze hem nog steeds aan het uitdagen geweest. Of ze was hem aan het uitlachen geweest in verband met die belachelijke sigaret van hem.
Iets aan zijn blik beviel haar alleen niet. Heel even spookte het door haar hoofd dat ze iets stoms gedaan had, maar bij de gedachte aan de andere optie, joeg ze de gedachte weg. De jongen draaide één rondje en haalde uit met de bal van zijn voet, die op de plek net naast haar oogkas terecht kwam. Vlak voordat hij haar raakte, piepte Terra luid en sprong ze uit de boom. Toen hij haar raakte werd het zwart voor haar ogen en kwam ze met een doffe plof op de grond terecht.

Ze geloofde me niet, dat was vast de rede waarom ze mijn verklaringen niet in vrede aannam van me. ik ging het werkelijk bij de gevonden voorwerpen leggen, messen interesseerden me geen bal. Ik raakte met mijn voet haar linkerbeen. Haar ogen waren betraand, ze had meer pijn dan dat ik haar wilde toedienen, vast een soort van zwakke plek die ik geraakt had. Het enige wat ik wilde doen, was haar waarschuwen, een waarschuwing geven dat ze moest stoppen met spelen met haar leven. Ik denk niet dat ze het echt doorhad, dat ze door deze uitdagingen, mensen enorm kwaad kon maken, mensen die gevaarlijker waren dan ze dacht.  Ze onderschatte de mensen, dat was hetgene dat ik dacht. “Waag het nooit meer om een mes naar me te wijzen alsof het een stuk speelgoed is. Ragazza Idiota...”
 

‘Het is dan maar goed dat het geen speelgoed is.’ Was haar tegenantwoord op mijn waarschuwing, een duidelijke waarschuwing dat ze moest stoppen met naar me te wijzen met haar mes. Ik verloor langzaamaan mijn geduld, ook al had ik net gerookt, had ik haar waarschuwingen gegeven, die ze allemaal in de lucht wegwuivde alsof het loze beloften waren van een soort van idioot. Zo voelde het aan bij mij. Ik was altijd al een persoon geweest die mijn eerste portie waarschuwingen gaf, maar als ze het bleven negeren, dan was de maatbeker vol. “Je had het beter niet uit de schede gehaald, want nu ben ik gedwongen dit te doen..” zei ik terwijl ik kort met mijn ogen knipperde. Ik was gedwongen dit alles te doen. Het meisje haar rat kroop in de boom, ze leek aan te voelen wat er aan de hand was. Het kind had het door dat ik heel mijn geduld kwijt was geraakt tijdens die hele trap. Het had nooit zo ver mogen komen maar toch was het gebeurd en nu was is echt razend eigenlijk. “Het is tijd dat je stopt met spelletjes te spelen, je bent daar te oud voor. Het spijt me voor wat ik ga doen, maar je hebt het geheel zelf gezocht meid. Niemand bedreigt mij met een mes en ik maak geen uitzonderingen.” Zijn ogen keken haar indringend aan, geen vleugje amusement was erin te zien. Ik stak een sigaret op, ik was weer kalm, maar ik moest dit gewoon doen, ik wilde niet dat er met me gesold werd. ‘Ik leg je net uit dat het geen speelgoed is. Ik speel geen spelletjes.’ In haar stem had een zachte lach doorgeklonken, ik beet daarom geamuseerd voor een kort moment op m’n lip. “Je hebt werkelijk niet door waar je jezelf inwerkt op dit moment,” dat waren mijn laatste woorden, die langzaam vervaagden in de verte. Ik draaide een rondje met opgeheven been, om zo snelheid te ontwikkelen en raakte haar met de bal van mijn voet vlak aan haar oogkas. Ik hoorde het beest piepen en het meisje viel op de grond. Ik blies rook uit mijn mond en zette haar recht tegen een boom, alsof ze een dutje aan het doen was. In kleermakerszit ging ik voor haar zitten, stak het mes in haar gordel en wachtte tot ze wakker werd. 


(Derp)

“Je had het beter niet uit de schede gehaald, want nu ben ik gedwongen dit te doen..” Hij knipperde met zijn ogen en ze trok haar wenkbrauwen op. Was dat nou waar ze bang voor moest worden? Een jongen die met zijn ogen knipperde? Wow.. Dat was dan behoorlijk angstaanjagend. Jammer genoeg was ze er bijna van overtuigd dat het niet zo mooi kon zijn. Ze zorgde ervoor dat Terra in de dichtstbijzijnde boom klom en daar veilig zat. Ze was niet van plan Terra weer de dupe te laten zijn. Zij daagde uit en zij zou de prijs betalen.
“Het is tijd dat je stopt met spelletjes te spelen, je bent daar te oud voor. Het spijt me voor wat ik ga doen, maar je hebt het geheel zelf gezocht meid. Niemand bedreigt mij met een mes en ik maak geen uitzonderingen.” De doordringende blik liet een belletje bij haar rinkelen, maar dat weer hield haar niet om doodleuk door te gaan. ‘Ik leg je net uit dat het geen speelgoed is. Ik speel geen spelletjes.’ De zachte lach in haar stem was hoorbaar geweest. Ze was niet bang voor hem. Ze was bang voor dit bos, de herinneringen die hier rond spookte, maar niet voor hem. Niet voor de blonde trol. Ze had ergere mensen meegemaakt. Ze was niet bang voor blaffende honden. Hij had misschien al gebeten, maar nog steeds, had elke hond een zwakke plek. Deze blonde dus ook. Ze had het nog niet gevonden, maar zo moeilijk was het niet. Nooit niet. Meestal duurde het even, maar als ze die eenmaal gevonden had, zou ze het ook gebruiken ook.
“Je hebt werkelijk niet door waar je jezelf inwerkt op dit moment,” Zijn woorden vervaagde in de verte. Een grijns sierde haar lippen. ‘Ik ben niet bang voor blonde trollen.’ Ze besefte hoe dom die actie was en vlak daarna kwam ze daar achter ook.
Hij draaide een rondje en de bal van zijn voet kwam op de plek vlak naast haar oogkas terecht. Het werd zwart voor haar ogen en met een doffe plof kwam ze op de grond terecht.

Toen ze haar ogen weer opende, werden die meteen groot bij het zien van Adrian. Haar eerste reactie was om weg te kruipen, maar toen voelde ze dat ze tegen een boom aan zat. Haar ademhaling ging iets sneller en ze keek de jongen met grote ogen aan. Had hij haar tegen deze boom gezet? Waarom? En waarom zat hij voor haar..?
Een zacht piepje klonk naast haar, maar ze negeerde het. Ze ging iets verzitten en negeerde de pijn in haar been en hoofd. Voorzichtig, alsof ze ervan overtuigd was dat het hem niet opviel, schoof ze naar de zijkant van de boom en kroop toen achterwaarts bij hem vandaan. Haar rode ogen bleven op hem gericht, terwijl ze haar best deed haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Wat haar absoluut niet lukte.
Toen ze een kleine afstand van hem had, ging ze op handen en voeten zitten en kroop zo nog een eindje weg, tot ze tegen een andere boom aan zat. Ze trok haar benen op en hield de jongen nauwlettend in de gaten. Ze kon niet ontkennen dat ze bang was. De pogingen om niet te huilen van eerder, gaf ze op en ze verborg haar gezicht, terwijl de tranen over haar wangen stroomde. Haar schouders schokte en haar nagels had ze in haar armen gezet. Ze deed ook geen moeite meer om de herinneringen op afstand te houden. De pijn en de angst van die specifieke dag kwamen terug en wekte een soort paniek in haar.
Ze voelde een zachte aanraking bij haar been en keek angstig op. Toen ze Terra zag gaf ze zichzelf de kans om zacht te zuchten. Haar ogen gleden richting de blonde jongen, bang dat hij iets ging doen dat de pijn alleen maar erger zou maken.

Ze had dit allemaal beter niet gedaan, ze had haar mes uit haar schede gehaald en ze wees ermee naar mij. Ik had haar gewaarschuwd, dat ze dit beter niet had gedaan. Ik knipperde met mijn ogen tijdens ik haar waarschuwde, niet dat ze daar bang van moest worden ofzo, maar het was iets wat ik wel vaker deed als ik me drukmaakte over luttele dingen zoals dit. “Het is tijd dat je stopt met spelletjes te spelen, je bent daar te oud voor. Het spijt me voor wat ik ga doen, maar je hebt het geheel zelf gezocht meid. Niemand bedreigt mij met een mes en ik maak geen uitzonderingen.” Mijn blik werd doordringend en hard, ze daagde me uit, ze zou de prijs ervan zo mooi in ontvangst mogen nemen. Het was geheel haar eigen schuld. Compleet haar eigen schuld. ‘Ik leg je net uit dat het geen speelgoed is. Ik speel geen spelletjes.’ De zachte lach in haar stem was hoorbaar geweest. Heel erg hoorbaar en ik ergerde me er aan. Echt enorm hard eigenlijk. “Je hebt werkelijk niet door waar je jezelf inwerkt op dit moment,” waren mijn laatste woorden, maar ook daarop had ze een tegenreactie: “ik ben niet bang voor blonde trollen”
Dit was de druppel, ze had geen enkele rede mij een trol te noemen en trouwens, zo lelijk was ik toch ook niet? Toch? Ik draaide een rondje met opgeheven been, om zo snelheid te ontwikkelen en raakte haar met de bal van mijn voet vlak aan haar oogkas.
Ik zette haar tegen een boom, alsof ze een dutje deed en ik ging voor haar in kleermakerszit zitten. Wachtend tot ze wakker werd.
 
Ze werd wakker na een paar minuten "Welcome back" was mijn reactie op haar ontwaken. Ze keek met grote ogen naar me alsof ze een spook had gezien en ze kroop van me weg. Ze legde haar hoofd op haar knieeën en begon te huilen. Ik beet op mijn lip en keek best beschaamd naar de grond. Ik haatte het om meisjes te slaan, maar ze had het eenmaal uitgelokt dus eigenlijk hoefde ik me niet schuldig te voelen, maar toch deed ik het. Ik bleef mooi zitten waar ik zat en keek naar haar. “Mag ik nu eindelijk je naam weten? Ik heb trouwens ook nog wat vragen.” Zei ik zelfzeker en begon aan mijn waslijst aan vragen die ik had. “Waarom had je er zo’n problemen mee dat ik je mes had aangeraakt?” vroeg ik met een zuinige glimlach. “Waarom ben je zo bang en waarom heb je zo’n pijn aan je been, zo hard heb ik je toch niet geraakt of wel soms?” Even haalde ik adem, wachtte ik af op een antwoord en ging verder met alle vragen die nog resteerden. Soms was ik best wel een nieuwsgierige jongen, maar dit kwam niet al te vaak voor. Nog steeds hield ik mijn ogen op haar gericht. “Wat is de naam van je huisdier en welk ras is het? Waarom liet je je huisdier in een boom schuilen toen ik ging aanvallen?” De laatste vraag die ik had voor haar, voorlopig. Ik stak weer een sigaret op. “En je hoeft niet bang voor me te zijn, zolang je me niet meer zo uitdaagt.”
Ik blies de rook uit richting de takken van de bomen en richtte me weer naar het meisje.

Ze was van zichzelf gewend dat ze roekeloos kon zijn, de verkeerde uit kon dagen. En ze wist ook dat ze daar pas achter kwam als het al te laat was. Damian had zijn best gedaan die gewoonte uit haar te stampen, maar had erin gefaald. Nu bleek dat wel weer.
"Welcome back" Haar ogen waren groot en haar ademhaling onregelmatig. In een poging het ongezien te doen, kroop ze bij hem weg. Ze wist hoe dan ook een ding zeker, als ze hem tegen zou komen buiten dit bos en hij had het in zijn hoofd gehaald om iemand hierover te vertellen, zou ze hem echt iets aandoen.
Toen ze tegen een andere boom was gaan zitten, trok ze haar benen op, verborg ze haar gezicht en begon ze te huilen. Ze wilde het niet toegeven, zou het nooit hardop doen, ook al wist ze dat het duidelijk genoeg was. Ze zou nog niet toegeven dat ze bang was als de hele school het had kunnen zien. Angst hoorde niet bij haar. Een van de redenen daarvan, was omdat ze alles waar ze bang voor was, ontweek. Of dat probeerde ze tenminste.
“Mag ik nu eindelijk je naam weten? Ik heb trouwens ook nog wat vragen.” Ze keek twijfelend op en beet op haar lip. ‘Tári..’ Haar stem was niet luider dan een fluistering. De stilte die hier heerste, was geruststellend en die wilde ze niet breken. “Waarom had je er zo’n problemen mee dat ik je mes had aangeraakt?” Vroeg hij met een zuinige glimlach. “Waarom ben je zo bang en waarom heb je zo’n pijn aan je been, zo hard heb ik je toch niet geraakt of wel soms?” Ze wende haar blik van hem af en beet nog steeds op haar lip. ‘Mijn messen zijn belangrijk voor me.. Ik heb ze gekregen van de enige die op Shadra rond loopt en echt iets om me geeft..’ Ze voelde het gemis opborrelen en schudde toen langzaam haar hoofd en wachtte even voor ze antwoord gaf op zijn andere vragen. Antwoord geven betekende terug denken aan dat ene moment, een moment waar ze niet aan terug wilde denken. ‘Hier, in dit bos, is een tijdje geleden iets gebeurd dat.. Ik..’ Ze haalde diep adem en ratelde ineens: ‘Dat me doodsbang heeft gemaakt en zijn littekens achter gelaten heeft.’ Ze keek hem weer aan, wilde er niet meer over zeggen, kon er niet meer over zeggen. Haar stem trilde nu al en ze wist dat als ze een uitgebreider antwoord moest geven, ze weer zou beginnen te huilen.
“Wat is de naam van je huisdier en welk ras is het? Waarom liet je je huisdier in een boom schuilen toen ik ging aanvallen?” Haar ogen gleden naar Terra, die haar nauwlettend in de gaten hield. Eerst had zij op de Tasmaanse duivel gepast en nu deed Terra dat bij haar. ‘Terra..’ Een zwakke twinkeling verscheen in haar ogen toen ze haar hand op de kop van het diertje legde. Deels om de Tasmaanse duivel gerust te stellen, maar ook om zichzelf gerust te stellen. Ze was niet alleen..
Ze keek weer op. ‘Ze is een Tasmaanse duivel. En ik liet haar in de boom schuilen zodat je haar niks kon doen.’ Ondanks het feit dat haar stem trilde, klonk er een waarschuwing door in haar woorden. ‘Ik wil de gevolgen van mijn stommiteiten aanvaarden, maar niet als ze haar in gevaar brengen.’ Ze zou er echt alles aan doen het diertje te beschermen.
“En je hoeft niet bang voor me te zijn, zolang je me niet meer zo uitdaagt.” Ze wende haar lik af en slikte. Zijn woorden brachten weer tranen in haar ogen. ‘Jij bent niet echt de oorzaak van mijn angst.. Je wakkert het alleen aan..’ Ze beet op haar lip om te voorkomen dat ze weer begon te huilen. Terra maakte een zacht geluidje, dat een combinatie leek tussen een grom en een piep. Tári glimlachte zwakjes en tilde het diertje op, waarna ze die op haar schoot zette en haar ogen op het diertje gericht hield om steun te vinden bij de veel te kleine Tasmaanse duivel.

Ik had al wel door dat ze roekeloos was. Dus ik gaf ze een klap of twee, om te laten zien dat ze niet zo mocht doen tegen vreemden. Dit had ik gedaan, ze viel bewusteloos op de grond en ik zette haar recht tegen een boom zodat het net leek alsof ze een dutje deed. Zo zag ze er best vredig uit, al zei ik het zelf.
 
Ze kwam bij en ik zei daarop: “Welcome back.” Haar ogen waren groot en ze kroop bij me vandaan, ik liet haar doen maar bleeg haar aankijken, ze zou zo wel kalmeren, daar was ik helemaal van overtuigd. Ik haatte het om meisjes te slaan, maar ze had het eenmaal uitgelokt dus eigenlijk hoefde ik me niet schuldig te voelen, maar toch deed ik het. Ik bleef mooi zitten waar ik zat en keek naar haar. “Mag ik nu eindelijk je naam weten? Ik heb trouwens ook nog wat vragen.” Begon ik met een zelfzekere stem terwijl zij met een zachte stem tegen me sprak: “Tári”
 
Ik zette een zuinige glimlach op mijn lippen: “Waarom had je er zo’n problemen mee dat ik je mes had aangeraakt?” even haalde ik kort adem en vervolgde ik mijn reeks aan vragen. "Waarom ben je zo bang en waarom heb je zo’n pijn aan je been, zo hard heb ik je toch niet geraakt of wel soms?”
Ze leek het toch enorm lastig te hebben met haar been. Misschien had ze iets in het verleden meegemaakt door een letsel en had ze er nog steeds last van? Het waren maar rare spinsels in mijn hoofd maar het kon allemaal wel kloppen. Ze wendde haar blik van me af en ik ging wat dichter zitten, hopelijk viel het niet zo hard op. ‘Mijn messen zijn belangrijk voor me.. Ik heb ze gekregen van de enige die op Shadra rond loopt en echt iets om me geeft..’
Ik keek naar haar en glimlachte: “Die persoon is vast niet de enige die om je geeft. Deze kant die je nu toont, zelfs ik zou om je kunnen geven.” Ik begon te lachen en keek kort even geamuseerd richting het ratje maar dan ging mijn blik weer naar Tári. . ‘Hier, in dit bos, is een tijdje geleden iets gebeurd dat.. Ik..’ Ze haalde diep adem en ratelde ineens, het was geen gemakkelijk onderwerp, dat viel wel op: ‘Dat me doodsbang heeft gemaakt en zijn littekens achter gelaten heeft.’
Nu werd ik nieuwsgierig, maar het leek zo’n fragiel onderwerp dat ik er niet verder op inging. Ik zou haar vast nog wel eens tegenkomen, daar was ik van overtuigd. “Wat is de naam van je huisdier en welk ras is het? Waarom liet je je huisdier in een boom schuilen toen ik ging aanvallen?”
 
Het viel op dat haar ogen naar dat van het ratje gingen en even kon ik het niet laten te glimlachen. Ik had zelf geen huisdieren maar ik wist wel dat die band enorm sterk kon zijn. ‘Terra..’ zei ze terwijl haar hand over het kopje van Terra ging. “Mooie naam, aangenaam Terra” zei ik terwijl ik mijn hand uitstak, een beetje twijfelend, maar toch had ik het besloten helemaal uit te steken richting het dier. ‘Ze is een Tasmaanse duivel. En ik liet haar in de boom schuilen zodat je haar niks kon doen.’ Ondanks het feit dat haar stem trilde, klonk er een waarschuwing door in haar woorden. ‘Ik wil de gevolgen van mijn stommiteiten aanvaarden, maar niet als ze haar in gevaar brengen.’
 

“Begrijpelijk” was mijn enige antwoord “Ze is je vast heel dierbaar, dat merk ik.” Mijn uitdrukking was weer serieus geworden. “En je hoeft niet bang voor me te zijn, zolang je me niet meer zo uitdaagt.” Zei ik terwijl ze haar blik afwendde en ik meende tranen in haar ogen te zien. Had ik een gevoelige snaar geraakt? ‘Jij bent niet echt de oorzaak van mijn angst.. Je wakkert het alleen aan..’
Ik knikte, ging naast haar zitten. “Weet je, we kunnen altijd met een schone lei beginnen mocht je willen.” Dat waren mijn laatste woorden terwijl ik een poging deed Terra met mijn wijsvinger te aaien, zo kon ik misschien laten weten dat ik haar helemaal niets wilde aandoen, geen een van beiden.

“Waarom had je er zo’n problemen mee dat ik je mes had aangeraakt? Waarom ben je zo bang en waarom heb je zo’n pijn aan je been, zo hard heb ik je toch niet geraakt of wel soms?” Ze wende haar blik af en besloot antwoord te geven op zijn vragen. Ze merkte niet dat hij dichterbij kwam en zelfs als ze het gemerkt had, had ze er weinig aan kunnen doen. Ze zat met haar rug tegen een boom aan, alweer.. Ze kon zo niet eeuwen doorgaan.
‘Mijn messen zijn belangrijk voor me.. Ik heb ze gekregen van de enige die op Shadra rond loopt en echt iets om me geeft..’ Adrian keek haar aan en glimlachte. “Die persoon is vast niet de enige die om je geeft. Deze kant die je nu toont, zelfs ik zou om je kunnen geven.” Ze glimlachte zwakjes. Hij begon te lachen en keek even naar Terra. Ze zuchtte. ‘Nee.. Maar wel de enige op Shadra.. De enige die vrij rond loopt tenminste..’ Plakte ze er iets zachter achteraan.
‘Hier, in dit bos, is een tijdje geleden iets gebeurd dat.. Ik..’ De rest van haar woorden ratelde ze aan een stuk door, zodat hij zijn antwoord tenminste kreeg. Al wist ze niet helemaal waarom ze hem überhaupt antwoord gaf. ‘Dat me doodsbang heeft gemaakt en zijn littekens achter gelaten heeft.’ Letterlijk en figuurlijk.
“Wat is de naam van je huisdier en welk ras is het? Waarom liet je je huisdier in een boom schuilen toen ik ging aanvallen?” Was de vraag die hij haar vervolgens stelde. Ze keek even naar het diertje en glimlachte. ‘Terra..’ Haar hand ging over de kop van de Tasmaanse duivel. “Mooie naam, aangenaam Terra” Terra piepte tevreden over zijn woorden. IJdel was het diertje zeker.
‘Ze is een Tasmaanse duivel. En ik liet haar in de boom schuilen zodat je haar niks kon doen.’ Ondanks het feit dat haar stem trilde, klonk er een waarschuwing door in haar woorden. ‘Ik wil de gevolgen van mijn stommiteiten aanvaarden, maar niet als ze haar in gevaar brengen.’ Beantwoorde ze de rest van zijn vraag.
“Begrijpelijk” Was zijn korte reactie op haar woorden. “Ze is je vast heel dierbaar, dat merk ik.” Ze keek hem aan en zag de serieuze blik op zijn gezicht. Ze knikte langzaam als bevestiging op zijn woorden. Het beestje was haar dierbaar, dat zou ze altijd zijn.
“En je hoeft niet bang voor me te zijn, zolang je me niet meer zo uitdaagt.” Ze wende haar blik af terwijl tranen in haar ogen prikte. ‘Jij bent niet echt de oorzaak van mijn angst.. Je wakkert het alleen aan..’ De herinneringen spookte door haar hoofd en kwamen ook niet zo snel meer uit haar hoofd.
De jongen knikte en ging naast haar zitten. Ze hield haar ogen op hem gericht, maar deed geen poging weg te komen. “Weet je, we kunnen altijd met een schone lei beginnen mocht je willen.” Hij deed een poging Terra met zijn vingertoppen te aaien. Het diertje trok haar kopje even terug en liep toen naar Adrian toe. Ze snuffelde even aan zijn kleding, voor ze stil bleef zitten en hem afwachtend aankeek.
Ze hield de Tasmaanse duivel in de gaten en keek toen naar Adrian. Ze veegde haar wangen droog en haalde diep adem. ‘Opnieuw beginnen, hm?’ Ze hield even stil en knikte toen. ‘Oké, maar ik vergeet dit niet..’ Ze beet op haar lip. Waarom ging dit zo makkelijk? Hij moest haar wel behoorlijk geraakt hebben.. ‘Dat je dat wel weet.’

Natuurlijk had ik vragen voor haar, haar reacties hadden daarvoor mooi gezorgd dat ik nu met een hele reeks vragen zat die tot nu toe onbeantwoord waren gebleven in mijn hoofd. “Waarom had je er zo’n problemen mee dat ik je mes had aangeraakt? Waarom ben je zo bang en waarom heb je zo’n pijn aan je been, zo hard heb ik je toch niet geraakt of wel soms?” mijn blik volgde de hare, die ze afwendde van de mijne, alsof het herinneringen opbracht, of ze zich gewoon doodschaamde. Ik kwam dichterbij terwijl ze mooi antwoord gaf op mijn vragen zoals ik het graag had. Ik kalmeerde, dus ik vormde geen gevaar meer, ze kon rustig weer ademhalen. ‘Mijn messen zijn belangrijk voor me.. Ik heb ze gekregen van de enige die op Shadra rond loopt en echt iets om me geeft..’ Adrian keek haar aan en glimlachte. “Die persoon is vast niet de enige die om je geeft. Deze kant die je nu toont, zelfs ik zou om je kunnen geven.” Haar glimlach was zwak, ze leek niet echt blij te zijn met de commentaar die ik had gegeven. Misschien had ik het beter voor mezelf kunnen houden en gewoon verder gezwegen. Maar de vragen die zou ik blijven stellen tot ze allemaal van mijn lever af waren en ik weer mooi kon ademen zonder dat er iets aan me vrat. ‘Nee.. Maar wel de enige op Shadra.. De enige die vrij rond loopt tenminste..’ Plakte ze er iets zachter achteraan.
‘Hier, in dit bos, is een tijdje geleden iets gebeurd dat.. Ik..’ de rest ratelde ze, dus ik moest moeite toen om alles te verstaan, dat werd nog een hele klus dacht ik bij mezelf maar eigenlijk ging het prima. ‘Dat me doodsbang heeft gemaakt en zijn littekens achter gelaten heeft.’
 
Ik vroeg de naam van haar huisdier, wat kennelijk terra heette en een tasmaanse duivel was. Dat was weer al eens iets wat ik extra wist. Fijn voor mijn curieuze brein ook. Ik maakte kennis met Terra, soort van en ik aaide haar over haar kopje, ze leek tevreden te piepen.
 
Al mijn vragen waren beantwoord en alles was in orde. Ik had geen vragen meer voorlopig, dus ze was een vrij vrouw om het zo te zeggen. Ik deed nogmaals een poging terra te aaien, maar ze trok weg. “Weet je, we kunnen altijd met een schone lei beginnen mocht je willen.” Ik opende een weg, misschien was dit wel een van de mensen waar ik goed mee kon opschieten. ‘Opnieuw beginnen, hm?’ Ze hield even stil en knikte toen. ‘Oké, maar ik vergeet dit niet..’

“Natuurlijk niet, beschouw dit als een misstap van ons allebei.” Zei ik met een glimlach terwijl ik naast haar ging zitten en een sigaret opstak “Kan ik je zeggen dat ik hier eigenlijk nieuw ben?” Ik begon te lachen, het klonk vast enorm belachelijk “M’n ouders dwongen me hier naartoe omdat ik onhandelbaar was.” Mijn laatste woorden voor ik naar haar keek. “Waarom ben jij hier?”


(crappy post is crappy)

Iets in haar wilde geen van zijn vragen beantwoorden en toch deed ze het. Ze gaf hem antwoord op al zijn vragen. Ze was niet blij met de vragen of haar antwoorden, maar op de een of andere manier, moest ze van zichzelf antwoorden. Ergens was het de angst voor de herinneringen die in haar hoofd rond spookte, die haar antwoord lieten geven op elke vraag. Elke vraag die hij haar stelde.
Toen hij Terra over haar kopje aaide, leek de Tasmaanse duivel er genoegen mee te nemen, er zelfs bijna blij mee te zijn. Op de een of andere manier was het de actie van de Tasmaanse duivel die haar rustig maakte. Het dier was altijd de betere geweest als het ging om het aanvoelen van andere. En het vertrouwen die het diertje aan andere gaf, was vaak niet zo groot. Niet snel in elk geval. Gen wonder eigenlijk als je erover nadacht. Het arme ding was gebruikt als proefdier en daarna in een kooitje, waar ze onmogelijk uit kon ontsnappen, op straat gezet. Geen eten, geen drinken. Het was wel duidelijk geweest dat ze slecht behandeld was geweest toen ze de Tasmaanse duivel voor het eerst zag. Het ding had opgesloten gezeten in een veel te klein kooitje en was al bang geworden van het geluid van de tikkende regen en het geluid van haar voetstappen. Ze had medelijden gehad met het beestje en had het bevrijdt. En ondanks al het commentaar dat ze van buiten af had gehad, had ze het dier gehouden. Het had even geduurd, maar de Tasmaanse duivel was haar gaan vertrouwen en was uiteindelijk een van de belangrijkste dingen geworden in haar leven. Een van de weinige dingen waar ze haar leven voor zou geven. Een van de drie dingen waar ze vrijwillig voor zou moorden.
Toen Adrian Terra nogmaals wilde aaien, rok het diertje weg. “Weet je, we kunnen altijd met een schone lei beginnen mocht je willen.” Ze antwoorde niet meteen, liet zijn woorden even tot haar doordringen. ‘Opnieuw beginnen, hm?’ Ze hield even stil en knikte toen. ‘Oké, maar ik vergeet dit niet..’ Eigenlijk was dat niks nieuws. Dit soort dingen zou ze nooit vergeten. Nu niet en nooit niet. “Natuurlijk niet, beschouw dit als een misstap van ons allebei.” Hij ging naast haar zitten en stak een sigaret op. Haar rode ogen gleden even naar de sigaret, maar ze hield haar mond. Ze richtte haar blik weer voor zich uit. ‘Van ons allebei..’ Haar woorden waren niet meer dan een fluistertoon geweest, maar dan ook meer op zichzelf gericht dan op de jongen. Meer zei ze er echter niet over.
“Kan ik je zeggen dat ik hier eigenlijk nieuw ben?” Ze keek op toen hij begon te lachen. Ze glimlachte zwakjes. “M’n ouders dwongen me hier naartoe omdat ik onhandelbaar was.” Hij keek haar aan. “Waarom ben jij hier?” Ze bleef even stil, voordat ze zacht lachte. ‘Normaal gesproken zijn nieuwe mensen mijn slachtoffers..’ Deze keer had ze echter het verkeerde gevecht uitgekozen, haar tegenstander onderschat. Zelfs na alle keren dat Damian haar duidelijk had gemaakt dat dat de enige fout was die ze keer op keer maakte. Het had een hele hoop ruzie en discussies gekost, voor ze het eindelijk had afgeleerd, maar toch had ze soms het probleem het toch weer te doen.
Ze wende haar blik af en beet op haar lip. ‘Mijn..’ Oppas? Ja, dat was ze geweest, maar zo zou ze het niet zeggen. ‘Een vriend heeft me hierheen gestuurd, in de hoop dat er nog een beetje hoop was om me een normale toekomst te geven.’ Wendy.. Ze liet haar hoofd tegen de boomstam zakken en haalde diep adem. Ze kon niet ontkennen dat ze de middagjes met haar miste, dan zou ze liegen.