Stom, stom, stom. Wie ging er nou ook naar buiten terwijl het twee graden was, met windvlagen met heb ik jou daar. En natuurlijk moest daardoor haar notitieboekje in het water zijn gevlogen. Heel toepasselijk. En nu stond ze daar, haar rok hoog op getild en met inmiddels gevoelloze voeten in het water terwijl haar boekje doodleuk steeds verder weg dreef. Leuk, heel leuk. Ze mompelde allerlei woorden die niemand zou goedkeuren om op te schrijven en waadde naar haar boekje toe. Ze greep met één hand haar rok vast en met de andere het boekje. ''Ik heb je, kleine irritante...'' een woord waarvoor haar vader zou zijn flauwgevallen klonk over het meer heen maar dat maakte niks uit, er was verder niemand. Daarvoor was zij nou mevrouw eigenwijs, naar buiten gaan omdat ze perse een aantekening wilde maken over dieren die met dit weer naar buiten kwamen.
Ze waadde weer naar land en ging op het gras zitten, haar voeten omklemd door haar handen. Luchtmagie was nou niet helemaal haar sterkste kant en ze wilde al helemaal geen vuurmagie uit proberen om zich te warmen.

(jup, slechte post, owkee Dee, your turn 8D)

Fijn weer, harde windvlagen en lekker koud. Precies wat Malekith nodig had. De harde wind maakten zijn hoofd leeg, en de frisse herfstlucht stroomde door zijn longen. Hij was net nieuw hier, dus had nog niet zoveel vrienden. Toen de andere leerlingen hem voor het eerst zagen hadden ze hem raar aangekeken, wat waarschijnlijk door zijn vuurrode haar kwam. Eerste dag dus niet geslaagd. Hij luisterde naar de wind die door de bomen suisde, het was een rustgevend geluid. Opeens werd het geluid verstoord door een kreet met daar achteraan een woord dat niet voor herhaling vatbaar was. "Ik heb je, kleine irritante..." Malekith keek verschrikt op vanuit de kraag van zijn jas, en zag in de verte een meisje het water uitkomen. Ze zag er een beetje geïrriteerd uit, en plofte neer in het gras, waarna ze haar voeten begon te warmen. Malekith had zich al achter een boom verstopt zodat hij niet het risico liep om gezien te worden. Hij liep nog iets verder naar achte... BAF! Een paar woorden die hij beter niet had kunnen zeggen ontsnapten uit zijn mond. Waarom hangen die takken zo laag? Opeens realiseerde zich dat dat meisje daar nog steeds zat. Als ze hem maar niet gehoord had!

Als er nu iemand haar wilde uitlachen, was dit hét moment. Maar nee, ze was alleen, of dat kon ze zo in een oogopslag zien. Wellicht vonden de eerstejaars het grappig zich achter een boom te verstoppen. Haar voeten waren weer droog genoeg om haar witte kousen erover aan te trekken. Toen ze ook haar schoenen aan had, klonk van een eind verderop, tussen de bomen, een harde BAF! en een paar woorden die veel op haar eigen gescheld van net leken. Ze keek met een ruk in die richting en zag een jongen staan die ergens tegen aangebotst was. Hij had rood haar, net zoals zij, maar het leek meer geverfd dan natuurlijk. Ze liep ernaar toe, eigenlijk zonder te weten waarom. 'Wat moet dat?' vroeg ze, lichtelijk geërgerd, want het idee dat die freak haar had bespied terwijl ze haar rok had opgetild. Viespeuk.
Wellicht niet haar bedoeling maar ze had geen zin in vieze kerels vandaag. Net een relatie en ze wilde die niet in een keer verpesten. 'Ik vroeg je wat.' zei ze prompt, niet echt kwaad maar ook niet vriendelijk.

Te laat! Het meisje had hem al gezien en kwam boos naar hem toe lopen. Ze vroeg met harde stem: "Wat moet dat?" Malekith wist even niet wat hij moest zeggen, dus zei maar niks. "Ik vroeg je wat" zei het meisje toen hij geen antwoord gaf. Ze klonk niet echt vriendelijk, maar al iets luchtiger dan net. Malekith was nog steeds een beetje geschrokken van de boze reactie van het meisje, maar durfde uiteindelijk toch wat te zeggen. "Uuuh.. Ik was hier aan het lopen..." zei hij stotterend. "En toen zag ik jou..." Hij wist niet echt wat hij moest zeggen, omdat hij niet stom wilde overkomen als hij zei dat hij zich verstopte uit angst gezien te worden. "Sorry" zei hij. "Ik ben hier net nieuw, en ben erg verlegen..." Hij keek neergeslagen naar de grond, en hoopte dat hij niet al te stom overkwam.

Sorry, slechte post xD

Eikel, eigenlijk zielig. Hij leek tamelijk geschrokken. "Uuuh.. Ik was hier aan het lopen..." zei hij stotterend. "En toen zag ik jou..." Hmm, dat kon waar zijn. Enya keek hem scherp aan, ze kon niet veel uit zijn blik opmaken. "Sorry" zei hij. "Ik ben hier net nieuw, en ben erg verlegen..." Hij keek neergeslagen naar de grond. Bij die woorden werd Enya's blik minder hard. Zo was zij ook geweest, de eerste dagen of zelfs maanden dat ze hier was gekomen. Ze schraapte haar keel en ergerde zich in stilte dat ze weer eens twintig centimeter kleiner was. 'Ikehm...sorry, ik had niet zo mogen bruisen.' voorzichtig stak ze haar kleine hand uit. 'Ik heet Enyana, maar zeg asjebl...ehm...gerust gewoon Enya.' Ze glimlachte een beetje en trok haar hoofd een beetje schuin. Hij leek niet zp'n idioot, hij was in ieder geval groter dan haar, maar hier keek ze niet eens meer van op.
Die stomme spierafwijking ook...En alleen Lie wist ervan, maar dat had ze hem dan ook toevertrouwd. Een relatie, vrij serieus leek hij, was toch iets compleet nieuws voor haar. En toch voelde ze zich schuldig tegenover hem omdat ze nog steeds gevoelens koesterde tegenover Milo. Het was lastig zich tussen hen twee te zetten, bovendien leek Lie niet het type om iemand te vergeven.
Deze jongen tegenover haar was toch een van de apartste types die ze hier was tegengekomen, met zijn knalrode haren en spitse kin.

Malekith keek even op om te kijken hoe ze reageerde. Haar blik was iets zachter geworden en dat luchtte zo op, dat hij eindelijk weer normaal adem kon halen. Het viel hem op dat ze zo klein was, en bestudeerde haar gezicht terwijl hij nadacht over wat er nu zou gaan gebeuren. Ze schraapte haar keel en het leek alsof ze nog even nadacht. "Ikehm... sorry, ik had niet zo mogen bruisen." Zei ze opeens. Ze stak haar hand naar hem uit en aarzelend pakte hij hem vast. "Ik heet Enyana, maar zeg alsebl...ehm...gerust gewoon Enya." Zei ze aarzelend. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht en ze keek hem een beetje schuin aan. Hij lachte terug, en zei toen ook: "Malekith." Hij dacht even na over wat hij nu moest zeggen, om niet al te stom over te komen. "Verzin zelf maar een bijnaam, ik weet niet wat je ervan zou kunnen maken." Zei hij uiteindelijk met een knipoog. Hij voelde zich een beetje awkward, maar daar was hij ondertussen wel aan gewend. Hij moest zichzelf bedwingen om niet hardop te grinniken. Was hij zo bang geweest voor dit kleine pittige meisje? Ze zag er lief uit met die rode krulletjes die haar hele bovenlichaam bedolven. Opeens herinnerde hij zich dat hij nog steeds in een soort van gesprek was, en bedacht hij dat hij in gedachten de hele tijd naar Enyana had staan kijken. Hij werd een beetje rood en bedacht snel iets om de stilte te doorbreken. Hij krapte even achter zijn oren en zei toen: "Dus ehh.. wat deed je daar eigenlijk in het water?" Hij was nog steeds verlegen en dacht wel dat Enyana dit door had, maar in ieder geval was hij blij dat er iemand aardig voor hem was.

Goed, misschien was hij niet zo'n idioot als ze eerst had gedacht. Hij gaf haar een hand, eerst aarzelend. Hij lachte terug, en zei toen ook: "Malekith." Ze glimlachte en wist dat ze het wel zouden vinden. "Verzin zelf maar een bijnaam, ik weet niet wat je ervan zou kunnen maken." Zei hij uiteindelijk met een knipoog. Ze grinnikte, hij had tenminste een goed gevoel voor humor. Niet zoals die tweeling, dat stelletjes aso's dat zichzelf zo geweldig vonden. Hoe heette ze ook al weer? Allen en Charlie...die twee. En dan had je nog Nina en Wren, ook twee meiden die zichzelf heel wat vonden. Ze mocht hen opzich wel, alleen...te veel energie...
Na een nogal erg lange stilte, leek hij zich ongemakkelijk te voelen. "Dus ehh.. wat deed je daar eigenlijk in het water?" Wut...? O ja, het water.... Nu wist ze hoe Milo zich moest hebben gevoeld. Met een beetje tegenzin hield ze het schrift omhoog. 'Het was uit mijn handen gewaaid.' Ze keek nogal bedrukt, hopend dat hij er niet in wilde kijken. Jeej, wat een dag weer. Koude wind, een gozer die op haar leek en haar voeten bevroren, ondanks dat ze weer in haar witte sokken en schoenen gestopt zaten. Haar rode haar waaide met de wind mee. Ze had het koud, nondeju nog aan toe.

Een beetje aarzelend hield Enyana een schrift omhoog. Het leek alsof ze het niet leuk vond dat Malekith had gevraagd wat ze in het water deed, dus hij had nu al spijt van dat hij die vraag had gesteld. "Het was uit mijn handen gewaaid." Zei ze. Ze keek wat bedrukt, dus hij vroeg maar niet wat er in stond. Het weer was ondertussen alleen maar slechter geworden, maar dit deerde Malekith niet. Die koude wind deed hem fijn voelen, even lekker afkoelen na alle spanning op school. Hij keek even naar Enya's voeten. Ze moesten erg koud zijn, maar hij durfde er niet naar te vragen, omdat hij nog altijd een beetje verlegen was. "Volgens mij ga ik het wel met haar vinden." Dacht Malekith in zichzelf. Hij werd blij van die gedachte en keek even de lucht in. Zijn sprieten haar waaide hard rond zijn hoofd en hij voelde een vlaag van energie in zich opkomen, en voelde zijn ogen al wat scherper worden. Shitshit, als dat maar niet nu zou gebeuren. Misschien zou hij aan dit meisje nog wel eens zijn andere kant vertellen, maar voorlopig nam hij nog niemand in vertrouwen. Gelukkig was hij geen massamoordenaar zoals sommige anderen van zijn ras, maar toch, als hij goed boos werd kon hij flink wat schade aanrichten. Gelukkig kon hij zich erg goed bedwingen en was hij voor het meest van de tijd gewoon aardig, zoals hij zelf ook graag wilde zijn. Het gevoel ebte weer weg, en voor de zoveelste keer besefte Malekith dat hij in stilte een hele tijd stom voor zich uit had staan staren. Hij bedacht snel een goede gespreksstarter, en probeerde niet al te stom over te komen. "Dus ehh..." Vroeg hij twijfelend. "Wat zijn jouw interesses en hobby's eigenlijk?" Helaas, leuk overkomen was voor zijn gevoel niet gelukt. Hij hoopte dat hij geen vreemde indruk had gemaakt met die plotselinge verandering in zijn ogen...

Sorry, hele slechte post xD

Onhandig veegde ze het schrift droog en mopperde wanneer een bladzijde zo doorweekt was dat de inkt was doorgelopen. Ze merkte even niks van Malekith, ook niet dat er iets vreemds met hem gebeurde... Ze vloekte zachtjes toen er een bladzijde losraakte en naar de grond dwarrelde. Mopperend pakte ze hem op maar hij viel ter plekke uit elkaar. Met moeite wist ze een nogal onpasselijk woord binnen te houden.
"Dus ehh..." Vroeg hij twijfelend. "Wat zijn jouw interesses en hobby's eigenlijk?" Wut? Ze keek half op uit het vernielde schrift en had waarschijnlijk een nogal idiote uitdrukking op haar gezicht. Jup, nu wist ze werkelijk hoe Milo zich had gevoeld. Joepiejajeej, wat een heerlijk weer werkte er ook mee. 'Nou, ikkum...' begon ze haperend. Hij zag er niet uit als iemand die die interesses kon delen.
Achteraf had ze gehoopt dat hij iets anders zou vragen maar aangezien ze een nul was in liegen... 'Na...natuurwetenschap...' kwam er zo zacht uit dat het bijna niet te verstaan was. De bomen om haar heen ruisten, alsof ze haar aanmoedigden. 'Ik doe aan natuurwetenschap...Ik...ik ben een Grenaan.' het klonk bijna verdedigend.

Enyana keek een beetje verbaasd op toen Malekith haar vroeg wat haar hobby's waren. Ze zag er wat geschrokken uit en Malekith had spijt van dat hij het gevraagd had. Waarom kon hij ook nooit eens iets goeds zeggen? In ieder geval had ze niet gemerkt dat er iets vreemds gebeurde, dus dat was voor Malekith al een enorme opluchting. "Nou, ikkum..." begon ze haperend. Volgens Malekith wilde ze het eigenlijk niet vertellen. "Na...natuurwetenschap..." zei ze stotterend en verlegen. Het leek alsof ze zich er voor schaamde, maar dit niet wilde laten merken. Haar uitdrukking veranderde van verlegen in iets sterkers, en uiteindelijk zei ze verdedigend: "Ik doe aan natuurwetenschap... Ik... Ik ben een Grenaan." Malekith keek vermaakt toe. Wat een geweldig, sterk meisje stond hier voor hem! Hij hield zelf ook erg van natuur, dus dat gaf een goed gevoel. "Toevallig!" zei Malekith triomfantelijk. "Ik breng het liefst hele dagen in de natuur door. Het geeft rust, en er zijn tenminste niet zoveel mensen die mijn echte a..." Hij wist net op tijd zijn zin te onderbreken voordat hij zich echt versprak. Hij keek Enya bang, maar tegelijkertijd ook schuldig aan. Maar het was al te laat, zijn ogen gingen glinsteren zoals ze altijd deden, en zijn gezichtsuitdrukking veranderde van bang en schuldig, naar trots en jagend. Dit maal was hij er bij, hij wist het zeker. Hij wilde dit meisje niks doen, en was er ook zeker van dat dat niet ging gebeuren.

Malekith leek het nogal vermakelijk te vinden en dat irriteerde haar ontzettend. Was het soms grappig?! "Toevallig!" zei Malekith triomfantelijk. "Ik breng het liefst hele dagen in de natuur door. Het geeft rust, en er zijn tenminste niet zoveel mensen die mijn echte a..." Hij stopte abrupt. Enya keek eerst verbaasd en toen een beetje uitdagend aan. Zijn echte aard? Wel, wel. Ze was dus niet de enige die zich vaak versprak. Maar Malekith's blik veranderde van bang en verlegen naar iets wat leek als jagend en een bepaalde trots. Had ze zich vergist? Ze had eerst gedacht dat hij een natuurfreak was maar nu leek hij toch iets te hebben gezegd wat hij niet had mogen zeggen. Mogen en willen waren twee los van elkaar staande woorden. Ze trok een wenkbrauw omhoog. 'Hoezo? Moet ik me zorgen gaan maken?' ze keek hem strak aan en sloeg haar armen over elkaar.

(juist ja, leren en schrijven gaat niet samen )

Malekith keek Enya een beetje argwanend aan. Hij kon er niets aan doen wat er nu gebeurde, maar het was het laatste wat hij op dit moment wilde. Enya trok een wenkbrauw op en vroeg: "Hoezo? Moet ik me zorgen gaan maken?" Ze keek hem strak aan terwijl ze wachtend op een antwoord haar armen over elkaar sloeg. Malekith deed een stapje achteruit terwijl hij het bloed door zijn aderen voelde pompen. De eerste dag dat hij hier was, en gelijk al kwam iemand te weten dat er iets vreemds aan hem was? Waarom overkwam hem dat altijd weer? Hij begon heel snel te ademen en kon het niet meer houden; de energie werd hem te veel en het maakte Malekith even allemaal helemaal niets meer uit. "Ah fuck it!" riep hij, en lanceerde zichzelf met topsnelheid de lucht in. Het voelde geweldig om zijn vleugels weer even uit te strekken, wat erg lang geleden was. Hij kon eindelijk weer even zijn wat hij echt was, en voelde zich heerlijk in de lucht, waar hij hoorde. Met zijn scherpe ogen kon hij elk grassprietje op de grond tellen, en ontging geen enkele beweging hem. Op dat moment zag hij Enya zo'n 50 meter beneden hem op de grond staan, en bedacht zich in al zijn geraas wat hij nu moest doen. Hij kon er nu niet meer omheen, dus moest hij haar maar het hele verhaal vertellen. Hij verminderde vaart en naderde de grond. Toen hij weer met beide benen op de grond stond kwam de realiteit weer terug: Wat nu? Langzaam draaide hij zich om en liep zenuwachtig naar Enya toe. "Dit is dus wat ik echt ben, wees niet bang, ik doe je niks." Zei hij met een ernstig en een beetje verdrietig gezicht. Het was het best om nu alles eruit te gooien, want aan vragen was hij al helemaal niet toe. De energie verdween en Malekith kalmeerde weer een beetje. "Zeg dit alsjeblieft tegen helemaal niemand, daar komen problemen van en dat moeten we niet hebben." Zei hij terwijl hij zich zuchtend op de grond liet neervallen. Hij keek Enya een beetje wanhopig aan en veranderde weer in de normale, lieve Malekith die hij eigenlijk was.

Malekith leek met zichzelf te worstelen, maar dan bijna letterlijk. Zijn ademhaling begon te versnellen en op een bepaald moment leek hij bijna uit elkaar te spatten. "Ah fuck it!" riep hij en vloog de lucht in. Wat Enya toen te zien kreeg, vergat ze haar hele leven niet meer. Twee enorme, zwarte vleugels van zeker vijf meter in doorsnede schoten uit zijn rug. Hij schoot de lucht in alsof hij door een kanon werd gelanceerd. Enya volgde hem met haar mond zo ver open als het maar mogelijk was. Haar blauwe ogen waren wijd open gesperd en het leek even of ze uit hun kassen zouden rollen. WAT IN FLORA'S NAAM WAS DAT?! Ze wankelde achteruit maar bleef wel staan. Het schriftje viel uit haar handen en kwam weer in het water terecht, waar het uiteenscheurde en wegdreef. Maar daar had ze geen aandacht voor. Haar hele lichaam concentreerde zich op het stipje in de lucht. Het kwam weer dichterbij en minderde vaart. Daar stond Malekith, een jongen die ze net had ontmoet en waarvan ze nu ontdekte dat er een veersubstantie uit zijn rug kon groeien.
"Dit is dus wat ik echt ben, wees niet bang, ik doe je niks." Zei hij met een ernstig en een beetje verdrietig gezicht. Ja, en dat moest ze nu gaan geloven? "Zeg dit alsjeblieft tegen helemaal niemand, daar komen problemen van en dat moeten we niet hebben." Zei hij terwijl hij zich zuchtend op de grond liet neervallen. Hij keek haar wanhopig aan. Enya wilde eigenlijk schreeuwen, gillen en hard wegrennen...en dat alles werd haar totaal teveel. Veel teveel.
Ze wankelde achteruit, viel achterover en zag alleen nog maar het zwart voor haar ogen.

Enya zag eruit alsof ze geen idee meer had van wat ze moest doen. Het ene moment leek het alsof ze heel hard wilde wegrennen, het andere moment opende ze haar mond om volgens Malekith daarna een enorme kreet uit te stoten. Echter zonder succes, ze wist helemaal niks meer uit te brengen, en daarom deed ze precies het tegenovergestelde van wat Malekith had gedaan als het hem even te veel werd: Ze wankelde een beetje, probeerde zich nog staande te houden door een paar stappen achteruit te zetten, maar viel uiteindelijk achterover. "Shit!" riep Malekith in paniek en kon haar in zijn geweldige snelheid nog net opvangen, voordat ze met haar hoofd op de stenen terecht kwam. Ze lag nu in zijn armen, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Wat had hij gedaan? Even dacht hij dat ze dood was, maar toen zag hij haar handen bewegen. Langzaam opende Enya haar ogen, en Malekith stootte een enorme zucht van opluchting uit. Zijn verdrietige gezicht veranderde in een glimlach, waardoor al zijn puntige tanden werden ontbloot. Op precies dat moment besefte hij dat Enya nog steeds in zijn armen lag, en deed gauw zijn mond weer dicht, omdat dit nu niet het allerbeste moment was voor nog meer verassingen. Hij werd een beetje rood, en legde haar gauw op een zacht plekje in het gras. In de verte zag hij Enya's schriftje aan flarden wegdrijven, en omdat hij anders toch maar stom naar haar stond te staren, nam hij een enorme sprong en dook het water in. Even was hij onder water, maar kwam toen precies onder het schriftje weer naar boven, griste de flarden bij elkaar, en kwam kalm weer naar Enya toevliegen. Hij kwam in kleermakerszit naast haar neer, en legde het schriftje op de grond. Hij haalde een keer diep adem en blies toen een soort van zilveren lichtgevende gloed over het schriftje uit. Even zag je het niet meer door de zilveren gloed die eromheen hing, maar toen het wegtrok was het schriftje weer helemaal droog en heel. Malekith was tevreden, en keek met pretoogjes naar Enya op.

Het eerste wat ze zag, toen ze weer een beetje bij positieven kwam, was Malekith's gezicht, omlijst door tranen. 'Hee jong...alles oke?' mompelde ze. Haar hele hoofd duizelde. Opgelucht zuchtte hij en glimlachte waardoor ze zijn tanden kon zien. Bijna kreeg ze weer een blackout maar ze kon zich vermannen. Zijn tanden waren puntig. Nee, nee ze was gewoon nog geschokt van net. Malekith werd rood en legde haar wat verderop. ze hoorde een plons en spetters vlogen haar om de oren. Zo goed als haar lichaam het toeliet kwam ze overeind. Ze zag hem in het water maar alles leek nog wazig. Ze was hem weliswaar dankbaar voor het opvangen anders had ze zeker een hersenschudding gekregen. Ze snapte niet waarom hij het water in was gedoken, met vleugels en al. Oja...die vleugels....
Ze wreef over haar hoofd en mompelde woorden die zelf niet eens kende. Daar was hij weer met in zijn handen de natte substantie die haar schrift moest voorstellen. Hij legde het neer en keek er even naar. Toen blies hij een soort zilver goedje over uit. En zie, dat vermadelijke ding was weer heel. Ze keek er lang naar pakte het beet en doorbladerde het.
Toen ze opkeek zag ze Malekith. Ze glimlachte flauwtjes tegen hem. 'Wat' begon ze gedecideerd. 'in Flora's naam was dat?!' ze klonk bijna vrolijk, de klap moest haar hersenen hebben aangetast.

Malekith legde de flarden van het boekje voor Enya neer. Ze leek nog een beetje geschokt van al die gevaarlijke hoektanden die ontbloot werden toen Malekith glimlachte, maar wist zich te vermannen. Ze keek wat verward, waarom zou iemand ook de flarden van een kapot schriftje voor haar leggen? Malekith haalde een keer diep adem, en blies een zilveren gloed over het schriftje uit. Even zag je het niet meer door de gloed die eromheen hing, maar toen die wegtrok werden Enya's ogen groot. Ze pakte het aarzelend vast na er een hele tijd naar gestaard te hebben, en bladerde er doorheen. Volgens Malekith was ze sprakeloos, hij had ook niet anders verwacht. Enya keek naar hem op en glimlachte ongelovig naar hem. "Wat" bracht ze verward uit. "In Flora's naam was dat?!" Ze klonk heel erg vrolijk, en Malekith moest er geamuseerd van lachen. "Dat was een stukje ziel." zei hij. "Ik kan een stukje ziel naar buiten laten, om daar andere dingen weer mee te helen. Geen zorgen, mijn ziel is niet opeens op hoor." Zei hij met een knipoog. "Als ik het stukje heb gebruikt voor iets goeds, komt het vanzelf weer terug." En inderdaad, opeens werd het boekje weer zilver, en ging de zilveren gloed in een dun draadje zijn borst binnen, precies op de plek waar zijn hart zat. Zijn ogen lichtten even op, maar werden toen weer donkerder. Het boekje bleef heel. Malekith keek tevreden op naar Enya, in de hoop dat ze door dit alles niet voor eeuwig in een gekkenhuis zou belanden. Waarschijnlijk had Enya voor de komende tijd heel wat te verwerken, en hij zou haar daar mee helpen als ze dat wilde. Het was een hele tijd stil geweest, dus Malekith besloot maar weer eens wat te zeggen. "Dus ehh..." begon hij aarzelend. "Wat vond je van dit hele gebeuren? Wat er ook gebeurt, je moet weten dat ik jou nooit iets zou doen." Toch was hij nog steeds bang dat Enya dit aan iemand zou vertellen, ook al vertrouwde hij haar volledig. Hij keek een beetje wanhopig, want als dit nieuws zich verspreide... Dan was zijn ras hier niet meer veilig. Daarom waren de meesten moordenaars, niemand mocht te weten komen dat dit soort wezens bestonden, laat staan hier gewoon tussen het andere volk rondliepen! Als er toch iemand achter kwam, was de kans groot dat dat ook het laatste was dat hij of zei zag. "En je verteld het toch aan niemand? Zei Malekith een soort van smekend. Hij slikte nog eens, hij wilde dit meisje niets aandoen.

"Dat was een stukje ziel." zei hij. "Ik kan een stukje ziel naar buiten laten, om daar andere dingen weer mee te helen. Geen zorgen, mijn ziel is niet opeens op hoor." Zei hij met een knipoog. "Als ik het stukje heb gebruikt voor iets goeds, komt het vanzelf weer terug." En inderdaad, opeens werd het boekje weer zilver, en ging de zilveren gloed in een dun draadje zijn borst binnen, precies op de plek waar zijn hart zat. Zijn ogen lichtten even op, maar werden toen weer donkerder. Het boekje bleef heel. Enya keek hem ongelovig aan. Hield hij haar voor de gek? "Dus ehh..." begon hij aarzelend. "Wat vond je van dit hele gebeuren? Wat er ook gebeurt, je moet weten dat ik jou nooit iets zou doen." Ja....jaaaaaaja....en dat moest ze nu gaan geloven....Heel schattig en naïef ook. "En je verteld het toch aan niemand? Zei Malekith een soort van smekend. Ze keek hem recht aan. Ze wist het niet goed. Ze was niet goed in liegen en je kon het al snel aan haar zien als ze ergens mee zat. Als Lie uberhaupt erachter kwam dat ze was flauwgevallen en opgevangen door een wildvreemde... Misschien wist hij het zelfs al. Ze keek even om zich heen of ze Hunningh en Munningh ergens zag. De twee raven waren nergens te zien.
'Nee...ik zal niks zeggen...' ze wilde hem niet in de problemen brengen. Daarvoor mocht ze hem nu al te graag. 'Enneh...nog bedankt voor...' ze wapperde het boekje heen en weer.

Enya keek even rond om te kijken of ze bespied werden, maar Malekith had vanuit de lucht al gezien dat er niemand in de wijde omtrek te bekennen was, waarschijnlijk kwam dat door het weer. Toch konden er altijd spionnen in de vorm van dieren zitten, maar die kans achtte hij klein. Wie zou dat nu doen? "Nee... ik zal niks zeggen..." Zei Enya uiteindelijk. Het klonk een beetje aarzelend, maar Malekith wist zeker dat ze hem niet zou veraden. "Enneh... nog bedankt voor..." zei ze nog terwijl ze het boekje heen en weer wapperde. "Geen dank!" Zei Malekith net iets té blij. Hij wilde haar graag te vriend houden, maar dan moest hij ook oppassen dat hij zich niet als een idioot gedroeg. "Maar dus..." begon hij. "Het ene moment ontmoeten we elkaar net, en het andere moment ken je mijn grootste geheim. Wat loopt het leven soms toch raar. Zei hij een beetje grinnikend. "Je moet je vast helemaal dood zijn geschrokken... wat vond je er allemaal van?" Nu ze het van hem wist, wilde hij ook gelijk maar weten wat ze ervan vond. Die eeuwige trots... Hij was dan ook wel een echte show-off, misschien mocht ze zelfs nog wel eens een ritje op zijn rug maken! Allemaal ideeën schoten door Malekith's hoofd, en hij hoopte van harte dat deze nog eens werkelijkheid zouden worden.

Ze wreef even over haar arm en keek naar de grond. "Geen dank!" Zei Malekith net iets té blij. Ze grijnsde. Malekith zat vrijwel altijd met een dilemma merkte ze nu. Hij moest zijn ras geheim houden en dat was moeilijk met vleugels die er ieder moment konden uitschieten. "Maar dus..." begon hij. "Het ene moment ontmoeten we elkaar net, en het andere moment ken je mijn grootste geheim. Wat loopt het leven soms toch raar.'' Zei hij een beetje grinnikend. "Je moet je vast helemaal dood zijn geschrokken... wat vond je er allemaal van?" Ze keek hem een lange tijd aan. Niet zeker of ze er een soort grapje van kon maken. Na een tijdje zei ze met een flauwe glimlach: 'Vleugelig.' ze grijnsde. Maar haar gezicht betrok weer beetje. 'Maar ik zou oppassen als ik jou was, mijn vriend houd er niet van als ik met andere jongens omga.' ze keek een beetje schuldig naar de grond. Lie had vele spionnen, niet alleen Hunningh en Munningh. En hij was een type om haar in de gate te houden. Ze rilde even. Ze hield zielsveel van hem maar bepaalde trekjes stonden haar nog steeds niet aan.
'Zeg, Malekith....' begon ze aarzelend want dit was tegen alle regels die haar vader haar had geleerd. Ze wees voorzichtig naar de vleugels. 'Zou ik een keer....ehm...nouja...jeweetwel...' ze werd even rood als haar haar en keek vlug weer naar de grond. 'Ik bedoel...als je het niet wilt dan snap ik dat...' ze haperde er nog wat onverstaanbaars achteraan. Dit was nogal genant. Ze wist hoe het in de lucht was maar dat waren de gevoelens van een vogel, niet volledig van haarzelf.

Enya staarde Malekith een lange tijd aan. Uiteindelijk verscheen er een flauw glimlachtje op haar gezicht, en zei ze grijnzend: "Vleugelig." Malekith moest hard lachen. "Zo zou je het inderdaad kunnen beschrijven ja." Grapte hij. Enya's gezicht betrok weer een beetje. Ze keek wat naar de grond. "Maar ik zou oppassen als ik jou was, mijn vriend houd er niet van als ik met andere jongens omga." Ze leek een beetje schuldig, en was een tijdje stil. Uiteindelijk rilde ze een beetje. Malekith dacht dat ze waarschijnlijk aan iets niet zo fijns dacht, dus legde hij een troostende hand op haar schouder. Hij keek haar vriendelijk aan, met een blik die zei dat hij er voor haar was, wanneer ze hem maar nodig had. "Zeg, Malekith..." Zei Enya na een tijdje. Ze klonk wat aarzelend. Een klein handje kwam omhoog en ze wees een beetje verlegen naar Malekith's vleugels. "Zou ik een keer....ehm...nouja...jeweetwel...." Ze werd erg rood, en Malekith vond het erg schattig om te aanschouwen. "Ik bedoel....als je het niet wilt snap ik dat..." Vervolgde ze haar verhaal mompelend. Malekith begon te glimlachen. "Bedoel je dat je een keer een ritje wilt maken?" Vroeg hij knipogend aan Enya. Natuurlijk mocht ze dat! Het zou wel gaaf zijn als iemand anders ook eens zou ervaren wat hij allemaal zag vanuit de lucht. Hij zou zo voorzichtig mogelijk zijn, maar haar uiteindelijk laten beslissen waar hij heen en hoe hard hij zou vliegen. Hij vond het geweldig dat hij voor het eerst iemand had die hij echt kon vertrouwen. Zijn blik verzachtte een beetje naar een gelukkige glimlach, en uiteindelijk zei hij: "Whenever you like."

Malekith moest hard lachen om haar reactie. "Zo zou je het inderdaad kunnen beschrijven ja." Grapte hij. Ze grinnikte. Maar haar na verklaring om Lie leek hij medelijden met haar te hebben. Hij legde een hand op haar schouder. Enya keek hem een beetje dankbaar aan.
Toen ze begon te stotteren, moest hij glimlachen. "Bedoel je dat je een keer een ritje wilt maken?" Vroeg hij knipogend aan haar. Ze werd nog roder dan eerst. "Whenever you like." Het britse accent verachte ze maar de betekenis van de woorden deden haar op haar beurt glimlachen. Hij was blij dat ze hem vetrouwde. Nouja...zoiets als...nu?' Ze keerde haar hoofd weer af en keek weer verlegen. Ze had nu op z'n minst vijf regels overtreden die ze geleerd had.
Als roodborstje kwam je immers niet zo hoog en ook niet zo snel. Ze was een schattige aanblik met haar veertjes en pootjes en kleine lengte maar echte snelheid kon ze niet maken wat soms lastig was als Saethion over het schoolterrein rondgleed op zoek naar eten.
Met een nog roder hoofd begon ze langzaam: 'Maak je geen zorgen om gewicht ofzo...ik weeg even licht als ik eruit zie.' daarmee doelend op haar een meter achtenveertig.

"Nouja... Zoiets als... Nu?" Zei Enya verlegen en keerde haar hoofd af. Malekith begon te stralen. Hij vond het geweldig om zijn zicht vanuit de lucht met iemand te delen. Het was ontzettend gaaf om zo geweldig hard te vliegen. Toch zou Malekith erg voorzichtig zijn, hij wilde absoluut niet dat Enya iets overkwam. "Als je dat wilt." zei hij glimlachend. "Dan mag jij bepalen waarheen en hoe snel we vliegen." kwam er nog achteraan. Hij wilde niets doen wat Enya niet wilde. "Je moet je wel goed vasthouden, maar dat komt wel in orde als ik je laat zien hoe je moet zitten." Zei hij met veel gevoel. Malekith had al twee keer eerder met iemand op zijn rug gevlogen, om te leren hoe dat moest. Na een tijdje stilte sloeg hij zijn vleugels uit, en zei triomfantelijk: "dus, eerst leren hoe je moet vliegen, en dan, waar gaan we heen?"

"Als je dat wilt." zei hij glimlachend. "Dan mag jij bepalen waarheen en hoe snel we vliegen." kwam er nog achteraan. Ze grijnsde, hij was bang haar eventueel pijn ofzo te doen. Ze was niet altijd van porselein. Ze spreide haar armen. 'Go how the wind goes!' riep ze vrolijk en haar Schotse accent klonk duidelijker dan wanneer ze Kovomakaans sprak. "Je moet je wel goed vasthouden, maar dat komt wel in orde als ik je laat zien hoe je moet zitten." Enya stond op. Na een tijdje stilte sloeg hij zijn vleugels uit, en zei triomfantelijk: "dus, eerst leren hoe je moet vliegen, en dan, waar gaan we heen?" Enya legde haar hoofd een beetje schuin alsof ze heel diep nadacht en wees toen naar de horizon aan het water. 'Daarheen!' zei ze en grinnikte. Wat was het vreemd om opeens zo levendig te zijn. Zelfs bij Lie wilde dat niet echt lukken. En ze miste Milo ook verschrikkelijk. Hij was verdwenen, weg...
Ze keek Malekith weer aan. 'Dus...zeg me even hoe ik me moet gaan vasthouden voordat ik eraf tuimel.' zei ze met een scheve grijns.

Enya zag er erg levendig uit. Haar ogen straalden en de wind streek door haar haren. Dat sierde haar, vond Malekith. "Daarheen!" riep ze terwijl ze naar de horizon die op het meer scheen wees. Malekith moest lachen. "Zozo, naar de horizon nog wel! Toemaar!" grapte hij. Even leek Enya weer even een beetje verdrietig, maar zei daarna met een scheve grijns: "Dus... Zeg me even hoe ik me zo moet gaan vasthouden voordat ik eraf tuimel." "Haha, je tuimelt er in iedergeval niet af, dat laat ik niet gebeuren." zei Malekith. "Maar toch zou het wel handig zijn als je weet waar je je benen en handen moet laten, dus dat zal ik even uitleggen!" zei hij triomfantelijk met een klein knipoogje erachteraan. Hij had tijdens zijn trainig geleerd hoe je met iemand op je rug moet vliegen, dus dat kon hij erg goed. "Ok, je gaat zo een soort van op je knieën zitten." begon Malekith terwijl hij naar zijn rug wees. "Je legt je benen waar mijn vleugels beginnen, dat past precies en zit heel lekker." knipoogde hij maar bleef toch serieus. "Op mijn rug zitten ook nog een paar veren zoals je kunt zien, daaraan ga je je vasthouden. Die zitten stevig vast, en als je eraan gaat hangen doet het geen pijn." Malekith had nu nog alleen uigelegd hoe Enya moest zitten, nu kwam het belangrijkere gedeelte. "Je weet misschien wel dat als je hoger bent, je meer wind vangt, en dat als je lager bent je minder wind vangt?" sprak Malekith met serieuze ondertoon. "dat gebeurd hier dus ook, als we wat langzamer gaan moet je wat rechterop zitten, en als we wat sneller gaan moet je wat meer naar beneden buigen. Als we heel snel gaan moet je een soort van op mijn ruv gaan liggen." Dit was voor Enya's eigen belang omdat ze anders het risico liep van Malekith's rug afgeblazen te worden. Hij kon op topsnelheid namelijk zo'n 180 kilometer per uur vliegen. "Als je wat ik je net heb uitgelegd een beetje onder de knie hebt, voel je bijna niets meer van de luchtsweerstand." zei Malekith blij. "En daaruit volgt nog iets, op een duur kan jij mij kwa snelheid zelf besturen. Als jij wat rechterop gaat zitten voel ik dat, en ga ik wat langzamer, en als je wat platter gaat liggen ga ik wat sneller." voor het geval dat Enya dit toch een beetje een griezelig idee vond zei hij er nog snel achteraan: "Maar natuurlijk kan je ook gewoon hard stop roepen." Dat was de uitleg wel zo'n beetje, dus als Enya wilde konden ze beginnen met oefenen. "Dus, wanna give it a try?" zei Malekith. Zijn ogen straalden en hij voelde zich beter dan ooit. "We beginnen uiteraard langzaam, we gaan pas sneller als jij dat wilt." Zei hij er nog achteraan. Hoe zou Enya de wereld vanaf Malekith's sterke rug ervaren?

"Haha, je tuimelt er in iedergeval niet af, dat laat ik niet gebeuren." zei Malekith. "Maar toch zou het wel handig zijn als je weet waar je je benen en handen moet laten, dus dat zal ik even uitleggen!" zei hij triomfantelijk met een klein knipoogje erachteraan. "Ok, je gaat zo een soort van op je knieën zitten." begon Malekith terwijl hij naar zijn rug wees. "Je legt je benen waar mijn vleugels beginnen, dat past precies en zit heel lekker." knipoogde hij maar bleef toch serieus. "Op mijn rug zitten ook nog een paar veren zoals je kunt zien, daaraan ga je je vasthouden. Die zitten stevig vast, en als je eraan gaat hangen doet het geen pijn." Ze keek even naar de ruimte tussen zijn vleugels, oja, zij paste daar heus wel tussen. "Je weet misschien wel dat als je hoger bent, je meer wind vangt, en dat als je lager bent je minder wind vangt?" sprak Malekith met serieuze ondertoon. "dat gebeurd hier dus ook, als we wat langzamer gaan moet je wat rechterop zitten, en als we wat sneller gaan moet je wat meer naar beneden buigen. Als we heel snel gaan moet je een soort van op mijn ruv gaan liggen." Ze knikte, ze wist vrij veel van snelheid. De luchtmagielessen waren een van haar favorieten. "Als je wat ik je net heb uitgelegd een beetje onder de knie hebt, voel je bijna niets meer van de luchtsweerstand." zei Malekith blij. "En daaruit volgt nog iets, op een duur kan jij mij kwa snelheid zelf besturen. Als jij wat rechterop gaat zitten voel ik dat, en ga ik wat langzamer, en als je wat platter gaat liggen ga ik wat sneller." Ze knikte weer, net zoals bij het griffioenrijden wat ze thuis wel eens had gedaan. "Maar natuurlijk kan je ook gewoon hard stop roepen." Ze grinnikte even, maar de serieusheid was er weer gauw bij. Malekith zou zich doodschrikken als ze naar beneden zou vallen. "Dus, wanna give it a try?" zei Malekith. Zijn ogen straalden. "We beginnen uiteraard langzaam, we gaan pas sneller als jij dat wilt." Zei hij er nog achteraan. Ze grijnsde even.
Ze liep naar hem toe en zette haar ene knie in het begin van zijn vleugel. Dit kostte wat moeite omdat hij nogal lang was, of beter gezegd: omdat zij zo klein was. Maar na tien seconden wist ze zich toch erop te hijsen en greep ze voorzichtig de veren vast. 'Zeg het als ik te hard trek.' zei ze nog voorzichtig. Ze had wel een raar gevoel in haar maag. Zijn rug was breed en hij was sterk en...Wowowowow! Ze schudde gauw die gedachten van zich af. Ze had al een vriend!
'Oke feather boy, bring it on!' zei ze vrolijk.