Het was welletjes geweest, al dat binnenzitten was werkelijk niets voor hem. Het had geen nut om binnen te zitten als je je gewoon steendoodverveelde. Dus het was maar weer een tripje naar buiten, maar sinds Choco het zo koud had, had Kana een jasje voor hem gemaakt, een soort van cape die Choco helemaal warm zou houden. Dat was alweer geregeld, zelfs Kana had een trui aan, een rode capuchon terwijl hij de touwtjes gelijk hing en even naar zichzelf keek. Een glimlach stond op zijn gezicht en hij wandelde naar buiten, hij was helemaal in orde om de sneeuw in te wandelen naar de oude ruïnes. Een zucht verliet zijn keel en hij begon te lopen, het was de irritant om rond te slenteren en trouwens, rennen ging altijd veel sneller.

Zijn ogen werden groot toen hij twee meisjes zag liggen aan weerszijden van elkaar en hij hurkte bij hen neer. Nam beiden hun messen waar een hoop bloed aan hing. Ze hadden gevochten, een meisje met een grote bril en een meisje met zilverwit haar, ze waren beiden zwaargewond. Het zilverharige meisje was neergestoken geweest, gelukkig op een niet al te vitale plaats. Zijn blauwe ogen gingen scannend over de twee en hij keek even naar Choco “Kan je goed genoeg achter me aanvliegen? Ik ga deze twee meisjes even naar de ziekenzaal brengen. “ zei hij en Choco piepte zachtjes om dan te gaan fladderen, het diertje kon eindelijk vliegen en Kana was natuurlijk supertrots, maar nu waren deze meiden zijn prioriteit.
Langzaam hefte hij het meisje Dhaeni op, hij had even in beiden hun zakken gesnold voor hun naam: Dhaeni en Tári. Ze woog niet veel, dus hij kon Tári ook met gemak op zijn schouder leggen. Nu lagen beide meisjes op zijn schouders en hij liep rustig verder naar de ziekenzaal. “Wat zijn sommige mensen toch zo gewelddadig” mompelde hij voor hij gewoon verderliep. De ziekenzaal was immers nog een eindje lopen..

Eindelijk was Kana in de ziekenzaal en al snel kwamen verpleegsters naar hem toegelopen om te vragen wat er mis was. Kana legde eerst beiden op een apart ziekenbed. “Een steekpartij tussen deze twee, vast door een domme ruzie of doordat de ene de andere uitdaagde. De persoon met het zilverwitte haar genaamd Tári werd neergestoken, ze zijn beiden redelijk zwaar gewond, maar geen enkel vitaal punt is geraakt bij de wonden die er waren bij beiden.” De verpleegster knikte “Blijf je hier bij hen?” vroeg ze en Kana knikte “Voor ze weer mekaar in de haren vliegen, mogen ze eerst langs mij.” Zei hij kort en de verpleegster lachte “U bent leraar gym, klopt?” en Kana knikte weer, toen ging ze weg om wat verzorgende spullen te gaan halen. Kana ging zitten op een stoel, tussen de beide bedden en hij hield het duo in de gaten. Choco piepte zachtjes en ging vervolgens op zijn schouder zitten.

(Alleen Dhaeni en Tári)

Veel had ze niet meer meegekregen nadat haar ogen dicht waren gezakt en ze haar bewustzijn was verloren. Of beter gezegd had ze helemaal niks mee gekregen. Het geluid kwam niet meer bij haar binnen en voor haar ogen was niks meer dan zwart. Een duisternis die vreemd genoeg een soort rust uit leek te stralen. De rust die verdween toen ze langzaam wakker werd. Haar ademhaling versnelde iets en het geluid kwam weer met maten bij haar naar binnen. Uit de geluiden in haar omgeving kon ze niet halen waar ze was.
Langzaam opende ze haar ogen, die ze ook meteen weer dicht kneep vanwege het licht dat pijnlijk bij haar naar binnen drong. Ze mompelde even iets onverstaanbaars en deed een nieuwe poging. Ze knipperde wat wild met haar ogen terwijl ze ze weer opende. Het eerste wat haar opviel toen het haar eindelijk was gelukt haar ogen te openen, was de ruimte waar ze in lag. En pas toen ze even met haar hand bewoog merkte ze dat ze op een bed lag. Ze bleef naar het plafond staren, was te druk bezig met achterhalen hoe ze hier kwam. Langzaam vormde haar lippen een vraag, die uiteindelijk zacht en amper hoorbaar uit haar mond kwam. ‘H.. Hoe kom ik hier?’ Ze wende haar blik eindelijk van het plafond af en keek even rond. Haar blik bleef hangen op de man die naast het bed op een stoel zat. Ze keek hem even vragend aan, maar al snel gleed haar blik naar het meisje dat in het bed naast haar lag. Langzaam besefte ze wat er was gebeurd. Ze bleef het meisje strak aankijken. Terwijl de beelden weer langzaam tot haar door drongen veranderde haar blik langzaam. Van enigszins verbaasd ging haar blik naar hatelijk.
Ze wende haar blik weer naar de man en besefte zich ineens iets. ‘Terra!’ Ze schoot op en een zachte pijnkreet verliet haar mond. Ze keep haar ogen dicht en probeerde zich zo min mogelijk te concentreren op de pijn die door haar hele lichaam trok. Ze opende haar ogen en keek naar de man. Haar blik was wat verwijtend. ‘Waar is Terra? Waar is mijn Tasmaanse duivel?’ Ze keek om zich heen, maar kon nergens de kleine Tasmaanse duivel vinden. Haar blik werd wat wanhopig. Ze moest weten waar de Tasmaanse duivel was. Ze wist dat het dier bij haar was geweest toen ze bewusteloos raakte.. Maar ze wilde er niet eens aan denken wat er daarna nog gebeurd kon zijn. Ze keek naar het meisje en haar hele lichaam straalde pure haat uit. Als dit meisje ook maar iets had gedaan met Terra.. Ze voelde nog een steek van pijn door haar lichaam trekken en ze kneep haar ogen dicht terwijl er een grom haar mond verliet. ‘En mijn messen..’ Deze zin was zachter en rustiger gesproken. Ze liet zich weer op het bed vallen en sloot haar ogen terwijl ze haar best opnieuw deed alle pijn uit haar lichaam te verjagen. Ze wist dat het hopeloos was, dat het toch niet zou werken. Ze hield haar ogen gesloten terwijl ze zacht zei: ‘Ik wil mijn messen hebben..’ Ze wist dat haar stem wat gebroken klonk en ze kon niet ontkennen dat ze ook gebroken was. Haar hele lichaam deed pijn en het liefst zou ze nu in huilen uitbarsten. Ze wilde weten waar Terra was en ze wilde weten waar haar messen waren. Ze was op dit moment hopeloos en dat begreep ze zelf ook heus wel..

Eigenlijk was Dhaeni nooit echt knocked out geweest. Maar echt levend was ze ook niet. Ze had gemerkt wat er om haar heen was gebeurd, dat ze ergens naar toe was gebracht door een man, maar ze had niet echt kunnen reageren. Ze was in een soort sluimerende situatie tussen wakker zijn en buiten westen zijn.
En plotseling voelde ze een soort schok door haar heen gaan. Een tinteling trok van haar tenen naar haar hoofd en haar ogen schoten open. Naast haar, aan de andere kant van de man die waarschijnlijk hen naar hier (waar "hier" ook mocht zijn) had gebracht. Het meisje, waar ze nog steeds de naam niet van wist, riep allemaal dingen maar ze besteedde er geen aandacht aan. Het enige waar ze aan dacht was hoe ze hier zo snel mogelijk weer vandaan kon komen. Het was zo klaar als een klontje dat dit een ziekenzaal was. De bedden, de geur, de kleuren. Alles wees erop. Dhaeni kreeg het benauwd van deze omgeving en drukte haar hoofd diep in haar kussen alsof ze door het kussen wilde ontsnappen, ze was niet echt bewust van haar omgeving en wat het meisje naast haar allemaal deed. Haar ademhaling was gejaagd, alsof ze net een marathon had gelopen. Ze sloot haar ogen maar daar werd het niet beter van. De beelden flitsen door haar hoofd. Niet alleen herinneringen aan de laatste keer dat ze in het ziekenhuis lag, maar ook andere dingen die hier niks mee te maken hadden. Haar hoofd werd een tornado en ze drukte haar handen tegen haar oren om het gesuis niet meer te horen, niet beseffend dat het gesuis uit haar zelf voort kwam - dat zij de enige was die het hoorde. Haar verstand werkte niet meer goed, werd overstemd door de wervelstorm van beeld en geluid in haar hoofd. Het gesuis zwol aan tot een schreeuwerig gebrom en gillend drukte ze haar handen steviger tegen haar oren.

[Dhaeni heeft een fobie voor ziekenhuizen en dokters en alles wat er mee te maken heeft. De reden word later wel duidelijk >D]

Kana had beide meisjes hun ID-kaart gechecked zodat hij beide hun namen wist. Sinds hij dat nu wist hoe ze beiden noemden, werd het nu tijd dat Kana ze naar de ziekenzaal bracht, zo lang in de kou liggen was absoluut niet goed voor hen. Dus hij zette het op een lopen, een spurtje naar de ziekenzaal, vele mensen keken bewonderend naar hem, hoe hij twee meisjes zonder moeite kon dragen, ze wogen ook belachelijk weinig eigenlijk. Maar nu mocht hij daar niet aan denken, nu moest hij voortmaken naar de ziekenzaal. De meisjes moesten veilig gebracht worden. Oké, nu de deuren open, de bedden in voor de beide meisjes. Zo alles was in orde, de verpleegster kwam, ze vroeg wat er mis was. Meteen begon Kana vaag te schetsen wat er misschien mogelijk was gebeurt, hij wist er immers niets van. Hij had ze beiden alleen maar op de grond gevonden, niet terwijl ze nog aan het vechten waren, dus erg handig was het niet.

‘H.. Hoe kom ik hier?’ Het eerste meisje was bijgekomen. “Ik heb jullie beiden naar hier gedragen” zei hij met een duidelijke toon die zij en het andere meisje zou kunnen horen. Zijn blik ging naar Tári, zij was diegene die het er slechtste aan toe was, waarom leek zij de sterkste van beiden? Wat was er dan zo grandioos mis gegaan? Of was hij gewoon barslecht in het inschatten van personen? Waarschijnlijk, hij gokte op het tweede, hij was slecht met het inschatten van personen. ‘Terra!’ Ze schoot op en een zachte pijnkreet verliet haar mond. “Je kan beter blijven liggen, de wond moet nog genaaid worden neem ik aan.” Zei hij een beetje op een droge toon, het meisje moest echt blijven liggen, zometeen spoten ze haar nog plat met van die verdovende middelen. En om eerlijk te zijn, had hij deze twee het liefst nuchter, hij was niet zo’n fan van slaapmiddelen. Ze opende haar ogen en keek naar Kana. Haar blik was wat verwijtend, maar Kana reageerde er niet echt op, ze kon kijken hoe ze wilde. ‘Waar is Terra? Waar is mijn Tasmaanse duivel?’ Een brom verliet de keel van het meisje en Kana sloeg zachtjes zijn hand tegen zijn voorhoofd. Facepalm.
“Jouw tasmaanse duivel zit in mijn tas te slapen.” Zei hij voor hij het dier er met alle voorzichtigheid uithaalde en op haar nachtkastje legde. “Ze mankeert niks, dus geen zorgen, ze had het alleen een beetje koud, begrijpelijk met dit weer.”
En mijn messen..’ Deze zin was zachter en rustiger gesproken. Het meisje leek toch te begrijpen dat ze beter rustig kon blijven en dus mooi op het bed kon blijven liggen. “Ik heb ze” zei hij met een korte lichte glimlach in de hoop dat ze zou kalmeren, rustig zou blijven, hij stond niet in voor de woedeaanvallen die ze kon krijgen. ‘Ik wil mijn messen hebben..’ zei het meisje nu met een gebroken stem. Nog steeds zou ze haar messen niet terug krijgen. “Je krijgt ze niet, ik wil niet dat je het andere meisje hier nog iets aandoet, andersom juist hetzelfde” hij klonk misschien bars en gemeen, maar hij moest nu even doorzetten, dan kon hij misschien weer aardig zijn. Want al dat strenge gedoe was stiekem niets voor hem.

Zijn blik ging nu naar het andere meisje, ze had het kopkussen op haar hoofd gedrukt. Een vragende blik ontstond op zijn gelaat, was er iets mis? Voelde ze zich niet ok? Of was ze bang? Opeens begon ze te gillen. Kana haalde voorzichtig het kussen tussen haar armen uit en omhelsde haar. “Sssshhhttt… Alles is oké, niet bang zijn, ze moeten je wonden verzorgen. Ik heb jullie beiden gevonden aan de ruïnes. Dhaeni, rustig meid” Hij zorgde ervoor dat Dhaeni recht ging zitten en vervolgens ging hij achter haar zitten. Zijn handen gingen naar haar schouderbladen en hij masseerde haar daar, in de hoop dat ze zou kalmeren.

Het eerste wat ze wilde weten toen ze wakker was, was hoe ze hier in hemelsnaam kwam. Ze wist zich vaag iets te herinneren van wat er was gebeurd, maar het was te weinig om er echt een verhaal in te leggen, om echt te begrijpen wat er precies was gebeurd. Een ding was in elk geval zeker, toen ze haar bewustzijn verloren was, was ze hier niet geweest. Ze vroeg het, ze vroeg hoe ze hier gekomen was. Ze was ergens verbaasd over het feit dat praten haar lukte. “Ik heb jullie beiden naar hier gedragen” Tári reageerde niet meteen op het duidelijke antwoord. Toen ze de man aankeek trok ze haar wenkbrauwen even op. Gedragen? Juist ja.. Vreemd genoeg had ze daar liever nog steeds gelegen. Haar blik leek de man niet los te laten, tot ze haar hoofd van hem afdraaide. Terwijl ze naar het plafond staarde drongen steeds meer beelden tot haar door. Het gevecht tussen haar en het meisje. Ineens schoot door haar heen dat ze Terra nog niet had gezien. ‘Terra!’ Ze schoot op en een zachte pijnkreet verliet haar mond. Ze keep haar ogen dicht en probeerde zich zo min mogelijk te concentreren op de pijn die door haar hele lichaam trok. “Je kan beter blijven liggen, de wond moet nog genaaid worden neem ik aan.” De droge toon van de man beviel haar niet en ze keek hem wat boos aan. ‘Tuurlijk.’ Mompelde ze bits. Ze hield er niet van als mensen haar op dit soort manieren hielpen. Ze wilde het liefst de kamer uit lopen en haar wond laten voor wat het was, maar ze wist ook heel goed dat dat dit keer niet zo simpel zou gaan. Thuis had ze altijd alles zelf willen doen. Haar ouders vonden het prima, wilde het liefst dat ze hun dochter nooit meer zagen. Wendy was er in het begin niet heel blij mee geweest, ze had er eerst alles aan gedaan Tári te helpen, maar na een tijdje had ze het opgegeven en het geaccepteerd. Hier leek niemand te accepteren dat ze sommige dingen gewoon alleen wilde doen. Ze kon niet alles zelf, dat wist ze ook heel erg goed, maar zelfs de kleinste dingen die ze alleen wilde doen werden niet altijd geaccepteerd hier. Dit was zo een moment, iets wat ze alleen op wilde lossen en vast ook wel kon.. Maar zoals altijd leek niemand er tevreden mee te zijn dat een ander het alleen deed.
‘Waar is Terra? Waar is mijn Tasmaanse duivel?’ Zei ze terwijl ze hem verwijtend aankeek. Ze keek om zich heen, maar kon nergens de kleine Tasmaanse duivel vinden. Haar blik werd wat wanhopig. Ze moest weten waar de Tasmaanse duivel was. Ze wist dat het dier bij haar was geweest toen ze bewusteloos raakte.. Maar ze wilde er niet eens aan denken wat er daarna nog gebeurd kon zijn. Ze keek naar het meisje en haar hele lichaam straalde pure haat uit. Als dit meisje ook maar iets had gedaan met Terra.. Ze voelde nog een steek van pijn door haar lichaam trekken en ze kneep haar ogen dicht terwijl er een grom haar mond verliet. Ze zag hoe de man zichzelf voor zijn hoofd sloeg en ze keek hem even pissig aan. Haar blik veranderde bij zijn woorden. “Jouw tasmaanse duivel zit in mijn tas te slapen.” De man haalde Terra voorzichtig uit zijn tas en zette het diertje op haar nachtkastje. Tári reageerde meteen en legde haar hand voorzichtig op de rug van het diertje. Ze sliep inderdaad. Tári glimlachte heel even naar het diertje en wende zich toen weer naar de man, haar blik opnieuw wat kwaad. “Ze mankeert niks, dus geen zorgen, ze had het alleen een beetje koud, begrijpelijk met dit weer.” Tári schudde haar hoofd en zei zo hard dat het bijna schreeuwen was. ‘Ze heeft een vacht, als het goed is beschermd dat haar tegen de kou. Bovendien, hoe weet u zo zeker dat ze het koud had?’ Misschien niet het slimste wat ze kon doen. De man die haar had geholpen nu zo aan te spreken. Nee.. Niet echt slim nee. Maar ze was gewoon kwaad. Terra meenemen was een ding, maar haar opsluiten in een tas.. Voor haar was het net zo erg als het dier in een kooitje stoppen. Vreemd genoeg leek Terra de rust zelve te zijn, al wist Tári niet hoe het dier zich in eerste instantie had gevoeld. Misschien had Terra zich er uiteindelijk wel bij neer gelegd dat ze opgesloten zat?
‘En mijn messen..’ Ze sprak de zin zachter, wist heel goed dat ze wat rustiger moest doen. “Ik heb ze” Zei de man met een glimlach. Tári keek hem met grote ogen aan. Wat ging hij haar nog meer vertellen? Hij had Terra gehad, hij had blijkbaar ook haar messen. ‘Ik wil mijn messen hebben..’
“Je krijgt ze niet, ik wil niet dat je het andere meisje hier nog iets aandoet, andersom juist hetzelfde” De man klonk bars, maar het maakte haar niet uit. Ze klemde haar kiezen op elkaar, maar bleef liggen. ‘Geef me mijn messen!’ Ze keek de man kwaad aan. Ze kon niet beloven dat ze het meisje niet nog iets aan zou doen, maar als die man naar haar keek, kon hij zelf toch ook wel zien dat ze nog niet eens rechtop kon gaan zitten zonder door de grond te gaan van de pijn. ‘Ik. Wil. Mijn. Messen!’ Van het lawaai dat ze maakte leek Terra wakker te worden. Het diertje keek even verbaasd om zich heen en piepte toen wat verward. Tári negeerde het en ging rechtop zitten. Ze tilde haar hand op en deed een poging de man te slaan, maar haar hand kwam niet eens in de buurt van de man. Haar hand kwam langs het gezicht van de man, maar raakte hem niet. Tári keek de man geschrokken aan toen ze besefte wat ze net had gedaan, al had ze er geen spijt van. Ze wilde hem slaan, hem laten voelen dat ze nu onmiddellijk haar messen wilde, maar ze besefte dat deze man ervoor kon zorgen dat ze in grote problemen kwam. Ze beet op haar wang en wende haar blik af. Terra gromde kort, leek te snappen dat hier wat aan de hand was, dat haar bazin zich niet helemaal op haar gemakt voelde. Terra sprong voorzichtig op het bed en drukte haar snuit tegen Tári’s zij. Tári’s ogen werden groot en een pijnkreet verliet haar mond. Terra keek geschrokken op en piepte zachtjes. Tári glimlachte even en liet zich op haar rug zakken. De man had gelijk.. Ze kon beter blijven liggen.
Ze sloot haar ogen toen de man zich naar het andere meisje wende. Tári negeerde de paniek aanval van het kind, kreeg de grijns zelfs niet van haar gelaat. “Sssshhhttt… Alles is oké, niet bang zijn, ze moeten je wonden verzorgen. Ik heb jullie beiden gevonden aan de ruïnes. Dhaeni, rustig meid” Tári opende haar ogen en rolde ermee. Naast haar piepte Terra nog steeds. Ze keek het dier even aan en zuchtte. Terra flikte het elke keer weer, haar gevoeligste plek te raken. Het diertje kon er niks aan doen, maar toch. Tári wende haar blik weer naar het meisje en de man. De man was achter haar gaan zitten en masseerde haar. ‘Serieus?’ Ze voelde dat Terra voorzichtig op haar buik klom. ‘Waarom hebt u ons hier allebei heen gebracht als je maar een van ons wilt helpen?’ Terra gromde instemmend en ging op haar buik liggen. Tári was ervan overtuigd dat het diertje wilde zorgen dat ze bleef liggen en dat zou ze ook doen zolang Terra op haar buik lag.

Dhaeni's geschreeuw ging goor merg en been. Een haast onmenselijk hoog geluid kwam uit haar keel voort. Daarbij trapte ze ook om haar heen met haar benen. Ze was zich niet bewust van wat er om haar heen gebeurde, en merkte dus niet hoe al het beddengoed op de koude grond belandde. De stem die “Sssshhhttt… Alles is oké, niet bang zijn, ze moeten je wonden verzorgen. Ik heb jullie beiden gevonden aan de ruïnes. Dhaeni, rustig meid” zei, drong nauwelijks tot haar door. Ze merkte het wel toen iemand haar rechtop zette en haar schouders begon te masseren. Iemand zat aan haar. Ze klapte haar mond geschrokken dicht en opende haar stijf dicht geknepen ogen. Met grote ogen draaide ze haar hoofd langzaam opzij. Ze keek naar de man die aan haar zat. Een lage grom ontsnapte uit haar keel en met een schreeuw sloeg ze tegen zijn hoofd. Gelijk sprong ze van het bed en raapte haar kussen van de grond. 'Hoe. Durf. Je. Me. Aan. Te. Raken.' gromde ze en sloeg op hem in met haar kussen. 'Zonder permissie!' ze spuwde de woorden uit en stopte met slaan. Met een kussen had dat toch niet zo veel zin, maar het voelde goed. Dhaeni hijgde een beetje en werd zich langzaam weer bewust van alles om haar heen. Ook de pijn kwam weer terug en trok door haar lichaam. Ze kreunde pijnlijk en werkte zich weer op het bed. 'Damn...' mompelde ze en bleef stil liggen. Het liefste wilde ze nu de hele wereld bij elkaar schelden, maar in plaats daarvan hield ze haar lippen stijf op elkaar geklemd. Ze besefte opeens dat het meisje hier dus ook naast haar lag en moeizaam tilde ze haar hoofd weer op. Met een boze blik keek ze het kind aan. 'Mpf, je bent dus niet dood gebloed.' mompelde ze. Meer om dreigend te klinken, want het was nooit haar plan geweest iemand te vermoordden, zo laag zakte ze niet.

Bah, wat was het toch een rotklusje, opletten op twee baby’s die op elkaar waren gaan inslaan, de ene had de andere neergestoken, fantastisch was dat toch, maar dat hoorde bij het werk dat Kana verrichte. Mensjes uit elkaar halen bij gevechten en ze dan kalmeren. Hij had ze beiden naar hier gedragen en op een bed gelegd zodat ze iet of wat konden gaan rusten. Maar dat zou niet gebeuren, dat was nu al zeer onwaarschijnlijk geworden dat dit vredelievend zou opgelost kunnen worden. Tári schreeuwde voor haar huisdier en hij reageerde dat ze beter kon blijven liggen, natuurlijk reageerde ze bits, luisterde ze niet. Dan zou ze de gevolgen maar zelf mogen ondervinden, haar probleem. Kana ging haar niet betuttelen, net zoals de andere daar. Zijn gedachten dwaalden weer af naar vroeger, hoe zij naar hem hadden geschreeuwd bij zijn legerdienst dat hij er in het begin haast doof van werd, maar naarmate de tijd wende hij eraan. Dus het was niet echt eng dat Tári zo tegen hem aan het schreeuwen was voor haar huisdier. ‘Waar is Terra? Waar is mijn Tasmaanse duivel?’ een verwijtende blik werd hem geschonken en Kana keek met een droge blik naar het meisje, nee echt het kon hem even echt niet schelen wat ze wilde doen. Hij zag dan hoe het meisje pijn leed en sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Facepalm. Het was immers haar eigen schuld dat ze zoveel pijn leed, ze forceerde werkelijk echt alles in haar hele lijf, daarmee kon de steekwonde weer openspringen en dan moesten ze haar wel platspuiten met verdovingsmiddel. “Jouw tasmaanse duivel zit in mijn tas te slapen.” De man haalde Terra voorzichtig uit zijn tas en zette het diertje op haar nachtkastje. Met het diertje mankeerde er niets, Tári mocht nu werkelijk echt wel kalmeren, maar dat deed ze niet, tot zijn grote ongenoegen. Een zucht ontsnapte zijn mond en hij rolde met zijn ogen toen ze kwaad naar hem keek, Terra had er zelf mee ingestemd, want Choco had met haar gesproken. “Ze mankeert niks, dus geen zorgen, ze had het alleen een beetje koud, begrijpelijk met dit weer.” Tári schudde haar hoofd en zei zo hard dat het bijna schreeuwen was. ‘Ze heeft een vacht, als het goed is beschermd dat haar tegen de kou. Bovendien, hoe weet u zo zeker dat ze het koud had?’
Kana wees nogal ruw naar zijn vogel die luidkeels piepte richting Tári. “Terra had gesproken en tegen Choco gezegd dat ze het koud had, hij stelde voor om in mijn tas te slapen, ze zei dat ze bang was voor gesloten ruimtes, dus mijn tas stond de hele weg open, dus ze kon er gemakkelijk uit wanneer ze wilde.” Zei hij nogal op een koude toon. Zijn blik werd nors en hij staarde voor zich uit. ‘En mijn messen..’ nu werd ze weer even rustiger, Kana koelde weer af en zei met een vriendelijke glimlach dat hij ze had. ‘Ik wil mijn messen hebben..’ zei ze vervolgens en hij schudde zijn hoofd, ze zou ze niet krijgen, niet op deze plek. “Je krijgt ze niet, ik wil niet dat je het andere meisje hier nog iets aandoet, andersom juist hetzelfde” hij klonk misschien bars en gemeen, maar hij moest nu even doorzetten, dan kon hij misschien weer aardig zijn. Want al dat strenge gedoe was stiekem niets voor hem. De rest wat Tári zei negeerde hij gewoon botweg, ze zou nog genoeg mogen proberen, het waren vergeefse pogingen, ze zou ze toch niet terug krijgen. Ze haalde uit met haar vuist, die nu richting zijn gezicht ging, hij trok weg en ze miste, als ze had geraakt, had hij haar vastgeketend op het bed met van die riemen zodat ze helemaal niet meer kon bewegen. De jeugd van tegenwoordig ook, geen greintje respect meer voor diegenen die boven hen stonden. Een zucht verliet zijn keel en hij draaide zich van het meisje weg, haar deels negerend, maar dat was eigenlijk de enigste oplossing. Ze moest afkoelen.

Zijn afwezige blik ging weer naar het andere meisje, dat nu luidkeels lag te gillen in haar bed. Zij had ook vast pijn, of ze was bang, het was allemaal mogelijk, het kussen trok hij uit haar armen en hij legde het weg om dan haar rustig te masseren zodat ze kalmeren. ‘Serieus?’ zei Tári in de hoop dat ze vast ook wat aandacht zou krijgen, maar Kana reageerde er niet op, ook niet op wat ze nu zei: ‘Waarom hebt u ons hier allebei heen gebracht als je maar een van ons wilt helpen?’ Hij negeerde het voor even, hij zou er later wel op terugkomen, nu moest hij even aan Dhaeni al zijn aandacht geven, hij was geen vrouw, hij kon totaal niet multitasken. Een aantal sussende woorden werden door hem uitgesproken in de hoop dat ze weer zou kalmeren, maar hij kreeg alleen maar een klap tegen zijn hoofd. Hij liet haar los en wreef even pijnlijk over zijn hoofd, zij kon goed doorslaan zeg. Eventjes beet hij op zijn lip en stond hij recht terwijl hij naar Dhaeni keek. 'Hoe. Durf. Je. Me. Aan. Te. Raken.' gromde ze en sloeg op hem in met haar kussen. 'Zonder permissie!' Hij zette zich klaar en er werd op zijn buik ingebeukt die hij had opgespannen, maar door het kussen dat ze had gebruikt voelde hij er gewoon werkelijk niets van. Zijn blik werd weer steenhard. “Je moest kalmeren” zei hij zachtjes en zijn blauwe ogen keken haar aan, in de hoop dat ze het zou begrijpen. Ze stopte met slaan en zette zich weer op het bed. Mooi, ze had begrepen dat dit best het handigste was dat ze kon doen op dit moment, rusten. 'Damn...' mompelde ze en hij keek naar Tári, Terra was ondertussen op haar buik gaan liggen, blijkbaar gaf het beestje hem gelijk en zorgde ze ervoor dat Tári zich niet kon omdraaien. 'Mpf, je bent dus niet dood gebloed.' mompelde ze. “Dhaeni alstjeblieft, wees eens wat vriendelijk ja? Allebei trouwens, Tári jij houdt op met schreeuwen en mij te commanderen. Je bent net een verwend nest dat als ze alles eist op haar schoot geworpen gaat krijgen, bij mij pakt dat gedoe niet. Ik behandel hier iedereen evenwaardig, dus ga me niet commanderen want dat gaat je echt niet verderhelpen.” Zijn blik ging weer naar Dhaeni: “Nu jij, het is fijn dat je je woede wilt uitwerken, maar ga me niet gebruiken als boksbal, daar heb je dat kussen voor. En trouwens, je sloeg in paniek, je hebt geen enkele rede om me op mijn kop te slaan. Ik ben dan misschien wel de leerkracht Gym, maar dat is nog altijd geen rede genoeg.” Zei hij voor hij weer afwezig voor zich uit staarde. “Net zoals je evenmin rede hebt om iemand dood te wensen…” Nee, dit vond hij werkelijk niet kunnen, gewoon al maar de gedachte dat iemand, iemand anders zo kon haten. Dat was toch niet mogelijk? Zelfs Kana zelf haatte niemand zo hard dat hij die persoon dood wenste, nee dat was gewoon het verschrikkelijkste wat je kon denken of zeggen. Dat iemand beter af was als de andere dood was...

Dat ze genegeerd werd ontging haar echt niet. Ze had het idee dat ze hier op het bed zou kunnen springen en dan nog niet eens een klein deel voor elkaar kreeg van wat ze wilde. Oké, de man had haar Terra gegeven, maar ze was er alles behalve blij mee dat het diertje in zijn tas gezeten had en dat liet ze duidelijk merken ook. ‘Ze heeft een vacht, als het goed is beschermd dat haar tegen de kou. Bovendien, hoe weet u zo zeker dat ze het koud had?’ Ze was het er niet mee eens, dat kon toch wel een beetje begrepen worden. Ja, de man had werkelijk geen idee wat de Tasmaanse duivel in haar korte leven al had meegemaakt, maar dan nog stopte je een dier als haar niet zomaar in je tas!
De man wees nogal ruw naar de vogel die hij bij had. Tári keek kil naar het dier terwijl het luidkeels naar haar piepte. “Terra had gesproken en tegen Choco gezegd dat ze het koud had, hij stelde voor om in mijn tas te slapen, ze zei dat ze bang was voor gesloten ruimtes, dus mijn tas stond de hele weg open, dus ze kon er gemakkelijk uit wanneer ze wilde.” De man had het gesproken op een koude toon en zijn blik werd nors. Tári keek even naar Terra die zachtjes piepte. Tári gromde even en mompelde in zichzelf. Ze had liever gehad dat Terra nu voor haar kant koos en net deed of de man had gelogen, maar ze begreep het dier ook wel. Terra was bezorgd geweest en waarschijnlijk allang blij dat er iemand was geweest die haar bazin en het andere meisje kon en wilde helpen. ‘Tuurlijk. Had je haar ook blindelings geloofd als ze had gezegd dat ik mezelf neer had gestoken?’ Ze wist dat ze aardig op weg was om de man te irriteren. En eerlijk, ze vond het leuk worden. Ze wist dat de man uitdagen misschien niet het beste was wat ze kon doen. Hij was een leraar en ze kende de regels, maar alsof ze zich ooit aan die regels had gehouden. Ze had al genoeg regels overtreden, de ene erger dan de ander. Maar over het algemeen kon het haar niet zoveel schelen of ze ervoor gestraft werd. Soms had ze zelf het idee dat ze het speciaal deed voor die straffen. Vreemd genoeg zag ze het eerder als een prijs voor haar daden dan, zoals het bedoeld was, als straf.
Ze keek naar Terra en toen begon het. Haar gezeur om haar messen. Ze wist wel waarom de man het van haar had afgepakt en dat bevestigde hij ook al vrij snel, maar hoe dan ook wilde ze die messen hebben. Ze wist dat ze op dit moment weinig kon doen en ze simpel weg alleen op haar rug stil kon blijven liggen.. Maar ze moest en zou die messen krijgen. Ze was er al een kwijt en ze voelde zich gewoon niet compleet zonder de vlijmscherpe dingen. Ze keek naar het meisje dat op het bed naast haar lag. Ze zou dat kind niks doen, ze kon het niet eens. De afstand tussen de bedden was te groot en ze zou er alleen maar zichzelf mee hebben. Ze wende zich weer tot de man en voor ze het eigenlijk echt besefte stond ze op het punt hem een klap te geven. De man trok weg en haar hand miste zijn gezicht. Zodra ze haar hand terug getrokken had keek ze de man geschrokken aan. Ze wist wat ze net had gedaan, maar ze zou nooit zeggen dat het haar speet, want dat deed het ook niet. Terra leek te snappen dat Tári zich niet helemaal op haar gemak voelde en kwam rustig naar haar toe lopen. Het dier wilde haar snuit tegen Tári’s zij drukken. Tári’s ogen werden groot en een pijnkreet verliet haar mond. Terra keek geschrokken op en piepte zachtjes. Tári glimlachte even en liet zich op haar rug zakken. Ze wilde het niet toegeven maar de man had gelijk, ze moest blijven liggen.

Toen de man zich over het meisje dat gillend op haar bed lag ontfermde, kon Tári er niks aan doen dat ze met haar ogen rolde. Het meisje was een van de weinige die haar mateloos irriteerde. Dat gegil van haar ging door merg en been en een rilling trok over Tári’s rug bij het geluid. Ze hield niet van gillende mensen.. Nou ja, wel als ze gilde door iets wat zij had veroorzaakt, maar buiten dat, had ze er een hekel aan. Toen de man het meisje recht zette en haar begon te masseren kon Tári het niet laten er commentaar op e geven. ‘Serieus?’ Ze voelde dat Terra voorzichtig op haar buik klom. ‘Waarom hebt u ons hier allebei heen gebracht als je maar een van ons wilt helpen?’ Terra gromde instemmend en ging op haar buik liggen. Tári was ervan overtuigd dat het diertje wilde zorgen dat ze bleef liggen en dat zou ze ook doen zolang Terra op haar buik lag. En weer werd ze genegeerd. Ze schudde met haar hoofd en legde haar hand op Terra’s rug. Ze aaide het dier langzaam en probeerde zich te concentreren op de vacht van het kleine diertje. Terra piepte zacht en vrijwel meteen draaide Tári haar hoofd naar het meisje toe. Haar gegil was gestopt en in plaats van gekalmeerd te zijn, zoals het plan van de man waarschijnlijk was, leek ze razend. 'Hoe. Durf. Je. Me. Aan. Te. Raken.' Tári grinnikte toen ze zag dat het meisje de man met haar kussen begon te slaan. Haar ogen twinkelde even en een grijns sierde haar lippen. Die man had het lastig. Terra hield zich stil en sloot haar oogjes. Tári liet haar hand op de kop van het dier rusten terwijl ze naar het tafereel naast haar keek. 'Zonder permissie!' Het meisje leek niet van ophouden te weten. Tári wende haar blik af en keek naar het plafond. Haar grijns vervaagde, maar verdween niet. “Je moest kalmeren” Tári lachte zachtjes, bijna onhoorbaar. ‘Mooie poging.’ Mompelde ze in zichzelf, al wist ze dat hij haar had kunnen horen. Wat volgde negeerde ze. Hoe het meisje weer op het bed ging zitten en iets zei kreeg ze maar voor de helft mee. 'Mpf, je bent dus niet dood gebloed.' Tári glimlachte even en sloot haar ogen. Het maakte haar niet zo heel veel uit wat het meisje zei. “Dhaeni alstjeblieft, wees eens wat vriendelijk ja? Allebei trouwens, Tári jij houdt op met schreeuwen en mij te commanderen. Je bent net een verwend nest dat als ze alles eist op haar schoot geworpen gaat krijgen, bij mij pakt dat gedoe niet. Ik behandel hier iedereen evenwaardig, dus ga me niet commanderen want dat gaat je echt niet verderhelpen.” Dhaeni was dus de naam van het meisje. Tári opende haar ogen en lachte even. ‘Ik ben een verwend nest, maar nee, ik had niet echt verwacht alles te krijgen..’ Haar stem klonk kil. Ze ging haar messen krijgen hoe dan ook. ‘En evenwaardig is een woord dat ik sinds gisteren niet meer zou gebruiken.’ Ze was het gewoon niet eens met de man. Dit noemde ze niet evenwaardig.. “Nu jij, het is fijn dat je je woede wilt uitwerken, maar ga me niet gebruiken als boksbal, daar heb je dat kussen voor. En trouwens, je sloeg in paniek, je hebt geen enkele rede om me op mijn kop te slaan. Ik ben dan misschien wel de leerkracht Gym, maar dat is nog altijd geen rede genoeg.” Zei hij voor hij weer afwezig voor zich uit staarde. “Net zoals je evenmin rede hebt om iemand dood te wensen…” Tári wende haar blik naar het meisje. Er speelde een vreemde twinkeling in, die net zo goed haat als plezier kon zijn. Ze glimlachte even oprecht en keek naar het kussen van het meisje. Zonder haar blik van het meisje af te wenden zei ze zachtjes. ‘Volgens mij willen wij hier geen van beide zijn..’ Het was tegen Dhaeni gesproken. Een grijns sierde haar lippen en haar wenkbrauwen gingen in een stille vraag omhoog.

'Mpf, je bent dus niet dood gebloed.' mompelde Dhaeni. Ze had eigenlijk ook nooit bedoeld het meisje dood te steken, ze was geen ordinaire moordenares. Ze had gewonnen, het was een eerlijke strijd geweest, maar ze had zich al lang geleden voor genomen om nooit iemand te doden of dood te wensen. ‘Dhaeni alsjeblieft, wees eens wat vriendelijk ja? Allebei trouwens, Tári jij houdt op met schreeuwen en mij te commanderen. Je bent net een verwend nest dat als ze alles eist op haar schoot geworpen gaat krijgen, bij mij pakt dat gedoe niet. Ik behandel hier iedereen evenwaardig, dus ga me niet commanderen want dat gaat je echt niet verder helpen.’ sprak de man. Dhaeni keek hem voor een paar seconden aan met hoog opgetrokken wenkbrauwen. Nu begon het meisje te spreken . ‘Ik ben een verwend nest, maar nee, ik had niet echt verwacht alles te krijgen.. En evenwaardig is een woord dat ik sinds gisteren niet meer zou gebruiken.’ Dhaeni keek heel even langs de man heen naar haar maar keek daarna weer verontwaardigd naar de man zelf. ‘Nu jij, het is fijn dat je je woede wilt uitwerken, maar ga me niet gebruiken als boksbal, daar heb je dat kussen voor. En trouwens, je sloeg in paniek, je hebt geen enkele rede om me op mijn kop te slaan. Ik ben dan misschien wel de leerkracht Gym, maar dat is nog altijd geen rede genoeg.’ vervolgde hij specifiek tegen Dhaeni. Ze staarde hem nog steeds aan met die “Wat zeg je me nu?” blik en ze wilde net iets lelijks eruit gooien toen ze besefte dat dit niet hem moment was om brutaal te worden en ze hield chagrijnig haar mond. Ze sloeg haar armen over haar borst – wat haar weer een felle pijnscheut door haar arm bezorgde – en keek strak voor zich uit naar de andere kant van de zieken zaal. Nog steeds voelde ze zich oncomfortabel en ze was van plan om hier dan ook zo snel mogelijk te verdwijnen. ‘Net zoals je evenmin rede hebt om iemand dood te wensen…’ hoorde ze nu de leraar zeggen. ‘Dood wensen? Wablief? Dus je bent even in mijn hoofd geklommen, hebt even in mijn gedachten rondgezwommen en hebt ondervonden dat ik iemand dood wens.’ sprak ze luid. Ze boog zich dicht naar zijn gezicht toe en siste ‘Ik wens niemand dood, en jij…’ ze prikte met de wijsvinger van haar goede arm in zijn borst ‘Jij weet helemaal niks, noppes, nada van mij. Shut. The. Fuck. Up.’ ze snoof terwijl ze weer normaal ging zitten. Ze besefte dat ze nu wel eens goed in de problemen kon zitten, maar het maakte haar niet zo veel niet meer uit. Mensen moesten gewoon niet zo irritant zijn en labels plakken voor ze meer wisten dan een naam. Ze wist niet eens die van hem.
Ze keek weer eventjes opzij toen ze een stel ogen op haar huid voelde brandden. Het meisje keek haar aan en glimlachte. Dhaeni keek nogal emotieloos terug. ‘Volgens mij willen wij hier geen van beide zijn..’ sprak ze zacht. ‘Nee, je meent het. Dit is echt nog leuker dan een pretpark.’ mompelde ze sarcastisch. Niet dat ze pretparken erg leuk vond, meer helemaal niet… Maar dat was iets heel anders.