Don't worry, I'll be fine.

Ondanks dat haar maag nu weer wat rustiger was had ze nog steeds een bonkende koppijn en een keel als een verroest molenrad. Eigenlijk was ze gewoon kwaad op zichzelf, stomstomstomstomstom! Ze had eigenlijk beter al smorgens iets moeten doen, maarja, eigenwijs. Dat had ze waarschijnlijk van haar oma, die klaagde ook nooit, hoe beroert ze ook was. Enya had zichzelf ook getraind nooit ontevreden te zijn, een jaar lang niet kunnen lopen had haar daarmee geholpen. Ondersteunt door haar mentor liep ze naar de ziekenzaal, beter ook. Maar ze wilde dat het snel voorbij zou zijn, ze voelde zich, ondanks Savadors ontkenning, een tijdverspiller. Ze hoopte ook dat dit nóóit meer zou gebeuren. Nog een zo'n vernedering en ze zou finaal door de grond gaan. Ze was eigenlijk bijna nooit ziek, misschien omdat ze een biologisch konijn was. In haar zak voelde ze een kleine stolp met daarin een kevertje, helemaal vergeten! Die had ze voor Aageth gevangen. Het was wel wennen, ze had nooit broertjes of zusjes gehad en nu ineens een klein broertje. Ze inmiddels wel dol op hem geworden. De ziekenzaal was stil en rustig. Lekker koel ook. Enya slaagde een zachte zucht, nauwelijks hoorbaar, en sloot even haar ogen.

(Saffie en Eir

)

Met beleid ondersteunde Savador het roodharige meisje terwijl ze richting de ziekenzaal liepen. Zijn blik enkel roerloos voor zich uit gericht, zijn smalle lippen strak op elkaar, maar behalve kalm was zijn houding vooral zwijgzaam onder zijn ietwat versnelde pas. Onvrede bij het idee dat hij nu in zijn kantoor had kunnen zitten en al een kwart van al het werk dat zich daar had opgestapeld afgewerkt kon hebben. Minder werk voor 's avonds, minder haast om de kinderen naar bed te doen en meer vrije tijd voor zichzelf. Tijd die hij waarschijnlijk alleen maar zou benutten om des te vroeger naar bed te gaan. Hij had zijn slaap nodig. Maar nee, niet vandaag. En er was ook niets dat hij er tegen in kon brengen als Enyana's mentor zijnde. Het arme kind was kort geleden haar moeder verloren en had hem benaderd om erover te praten, waarbij ze plotseling onwel was geworden. Ze moest zich waarschijnlijk nog steeds doodziek voelen. Zo energiek oogde ze immers niet. Het was nu zo dat het meisje niet zo was als de andere leerlingen - die hondsbrutaal waren, de problemen opzochten en zoveel mogelijk in discussie met hem gingen - en dat hij bij lange na niet wist dat Norwood haar als zijn pleegdochter had opgenomen in zijn gezin. Het zou een heel ander verhaal zijn geweest als hij het wel geweten had. Aageth kon hij al niet luchten of zien bij de gedachte dat het zijn kind had kunnen zijn, maar nu de genen deelde van één of andere dwazige boomknuffelaar. Despicable. Een waar schande om te zien, vooral nadat Elwin het gewaagd had om vriendjes te worden met dat gedrocht. Het snotkind was op deze jonge leeftijd al beïnvloedt door zijn vaders haat jegens hem. De brutale blikken die hij toegeworpen kreeg en de verachtende toon die de kleine roodharige jongen tegen hem aansloeg. Nog maar te zwijgen over de verbijstering die het ongetwijfeld zou opwekken als hij achter het feit kwam dat Norwood een harmonieus en welgemanierd kind als het ware 'geclaimd' had. Vroeg of laat zou ze ook gehersenspoeld worden en een intieme haat voor hem ontwikkelen.
Savadors slangachtige ogen gleden de zaal even door toen hij met zijn arm om Enyana tot stilstand kwam in de deurpost. Leeg. Niemand te bekennen. Of de nieuwe schooldokter moest zich in een andere ruimte bevinden. In een langzame beweging streek hij een zwarte sluike lok achter zijn schouder en nam Enyana onder lichte dwang mee naar het dichtstbijzijnde ziekenhuisbed. 'Blijf jij hier maar even wachten,' droeg hij haar zacht op terwijl hij haar met zijn handen op haar schouders op de rand van het bed liet neerduwen. Savador bleef nog een kort moment licht fronsend op haar neerstaren voor hij zich met een ruk omdraaide en verder de ziekenzaal door liep. De lage hakken van zijn herenschoenen maakten bij iedere stap zacht klakkende geluiden op de gladde vloer. Hij bleef bedenkelijk staan bij een zijdeur die waarschijnlijk naar een behandelkamer of iets dergelijks moest leiden, en klopte er tweemaal met een knokkel op. 'Eir?' vroeg hij door de deur. 'Het spijt me. Hebt u even?' Hij hield er niet van om mensen te storen terwijl ze bezig waren. Had hij zelf ook een godsgruwelijke hekel aan. Maar Savador meende te geloven dat ze niet kon wachten om echt aan de slag te gaan, en bij deze was het blijkbaar haar eerste gelegenheid om iemand te kunnen behandelen.

Een vluchtige blik in de ziekenzaal had Eir verteld dat het rustig was. Niet eens zomaar rustig het was gewoon echt stil. Ze had daarnet de laatste aanwezige leerling weg gestuurd met een briefje voor de desbetreffende leraar dat hij helemaal niet ziek was en een magisch middel had genomen waardoor hij rare rode vlekken op zijn gezicht had gekregen. Maar Eir was er niet ingetrapt. Dat was zowat de oudste truc uit het boekje. Nu de ziekenzaal leeg was had Eir eindelijk een beetje tijd voor zichzelf. Sinds ze hier was aangekomen was het allemaal heel chaotisch geweest en had ze het ene na het andere meegemaakt. Dus toen er zich een periode van rust voordeed nam ze die met beide handen aan. En Eir koos een wel heel bijzonder tijdverdrijf.
Ze liep naar haar persoonlijke vertrekken waar ze min of meer woonde als ze niet aan het werk was. Haar blik ging door de smetteloze nette kamer en bleef hangen bij de prachtig versierde pot waar de twee zwarte rozen in zaten die haar zo dierbaar waren. Een korte steek van pijn ging door haar hart. Eir liep op de tafel af waar de pot stond, pakte hem op en nam hem mee de ziekenzaal in. Daar schoot ze direct een zijkamer in die normaal gesproken bedoeld was voor speciale magische behandelingen. Ze zette de pot op een behandeltafel en sloot direct de deur waar ze door gekomen was. Een tijdje bleef Eir enkel naar de pot kijken. Het enige licht in de kamer was afkomstig van een raam waarvan de gordijnen half gesloten waren. Langzaam liep Eir verder de kamer in terwijl ze haar doktersjas uit trok en achteloos op de grond gooide. Ze maakte de spieren van haar schouders, armen en handen los en gooide haar losse stijle haar naar achteren. Een meter voor de pot bleef ze staan. Ze richtte haar handen voor zich en sloot haar ogen. Eirs handen begonnen groen op te lichten. Ze had zichzelf beloofd om nooit meer ook maar iets met woud magie te doen maar de drang om toch te proberen de bloemen te genezen was te sterk. En de laatste paar dagen had ze een manier bedacht waardoor het misschien zou lukken. Het zweet parelde inmiddels op Eirs voorhoofd terwijl een fel groene straal uit haar handen zich in de rozen dwong. De bloemen begonnen sterk te groeien en kregen menselijke trekken alsof het een soort plantmensen waren. Maar toen keerde de magie zich tegen Eir en kaatste af waarmee ze haar tegen de muur smakte. Met een schreeuw van pijn ontving Eir de klap waarna ze op de grond zakte. Ze hijgde even uit maar probeerde het toen opnieuw, en opnieuw. Het maakte niet uit hoe vaak ze tegen de muur of de grond geworpen werd. Eir bleef opstaan totdat ze uiteindelijk door haar benen zakte van de uitputting. Nog na hijgend keek ze op naar de pot met de rozen en verslagen sloeg ze haar ogen neer. Ze moest stoppen met proberen want hopen begon steeds meer pijn te doen dan de fysieke klappen die ze van deze sterke magie kreeg. Door haar zware inspanningen had ze niet gehoord dat er twee mensen inmiddels de ziekenzaal binnen waren gekomen. Haar hart sloeg dan ook een paar tellen over toen er op de deur geklopt werd. Vanaf haar plaats op de grond keek Eir met een ruk om naar de gesloten deur. Haar hart begon pas weer met kloppen toen ze de stem van Savador herkende. Kennelijk was ze nodig.
Eir keek nog even kort naar de pot rozen maar stond toen op. 'Een momentje, ik kom eraan,' sprak ze door de dichte deur. Ze verborg de pot en liep naar de wasbak om wat water in haar gezicht te gooien. Ze droogde zichzelf af met een kleine handdoek en ruimde met de hulp van wat wind magie de kamer op die eruit had gezien alsof er een groot gevecht had plaats gevonden. Ten slotte trok ze haar jas weer aan en fatsoeneerde haar verwilderde lokken door ze samen te klemmen met een wokkel haarspeld zodat aan niks meer te zien was wat ze zojuist voor inspanningen had geleverd.
Eir liep naar de deur en trok deze open. Met een vriendelijke glimlach begroette ze Savador. Alle pijn die zoeven nog op haar gezicht en in haar ogen te zien was geweest was volledig verdwenen en ze had weer de warme uitstraling die zo bij haar paste.
'Ik ben nodig, neem ik aan,' concludeerde Eir kalm waarna ze het meisje zag zitten. Ze liep direct door en knielde bij haar neer. Ze zat er een beetje zwakjes bij. Op dat moment kwamen Eirs twee kolibrie's aanvliegen. De een met het handvat van een kleine theepot in zijn poten en de ander met een lichtgewicht thee mok die vast werd gehouden aan het oortje. Eir nam beide van hen aan en rook even de geur van de thee die erin zat. Ze glimlachte naar de vogels. 'Wat goed dat je nog wist dat ik deze thee had gezet. Dank je Cernunnos, en jij ook Eostre,' sprak ze tegen de vogels. Terwijl Eir de thee inschonk vlogen de twee weer weg. Eir reikte het kopje dampende thee aan het meisje. 'Dit is speciale thee van Nova. Het zorgt ervoor dat je je kunt ontspannen en dat je lichaam en geest weer een beetje tot rust komen,' legde ze zacht uit. Daarna stond Eir op en keek naar Savador. 'Mag ik vragen wat er is gebeurd?' vroeg ze kalm aan hem.

Geduldig bleef Savador voor de gesloten deur wachten, en haalde zijn knokkels bij het hout weg bij de veronderstelling dat de schooldokter hem wel gehoord moest hebben. Voor een kort moment staarde hij gefronsd naar de vloer. Ging het wel goed daarbinnen? Hij concludeerde dat hij de enkele geluiden achter de deur zich enkel verbeeld had, want de luide bonzen veroorzaakt door de klappen had hij bij zijn binnenkomst immers niet gehoord. 'Een momentje, ik kom eraan,' luidde het antwoord van de schooldokter een ogenblik later. Daar kreeg hij het directe bewijs geleverd: er was niets aan de hand. Alles wekte direct argwaan op. Het kwam vast gewoon door de wijn en de stress. 'Neem de tijd.' Zacht schraapte hij zijn keel, liet zijn blik even naar het overigde gedeelte van de ziekenzaal rechts van hem afdwalen tijdens het wachten, zijn handen daarbij beschaafd in elkaar gevouwen. Natuurlijk. Wachten was geen enkel probleem. Als een vrouw nog een klein momentje voor haarzelf moest benutten, dan deed ze dat. Een tel later zwaaide de deur open en verscheen Eir in de opening om hem met een vriendelijke glimlach te begroeten. Hij reageerde er met een stijf glimlachje op terug. Eerder een grimasje, maar goed genoeg om enige tolerantie te tonen. Openhartig en overdreven genegen zijn was gewoon niet zijn ding. Vooral niet bij personen die hij nog nauwelijks kende en hij er dus geen kennis over had in hoeverre hij ze kon vertrouwen. Dat kwam uiteindelijk vanzelf wel. Bij tijd.
'Ik ben nodig, neem ik aan.' Veelzeggend deed Savador een kleine stap opzij om Eir met een peinzend, vreugdeloze grimas het zieke roodharige meisje op de rand van het bed te kunnen laten zien. Niet zozeer nodig geweest, aangezien de vrouw Enyana zelf al opmerkte en nu naar haar toekwam. Zwijgzaam volgde Savador de schooldokter richting het bed, zijn handen galant op zijn rug gelegd. Hij nam plaats achter Enyana, zodat Eir alle ruimte had om haar ding te doen. Zijn slangachtige ogen gleden slinks naar hun ooghoeken toen er twee kolibries de zaal binnen kwamen gevlogen, alsof hij nooit één van de twee uit de lucht gesnaaid had op het moment dat hij een uitnodiging had gekregen voor het algemene doktersonderzoek, en de pracht van het vogeltje daarmee volledig verfomfaaid had. Zijn figuurlijke neus bloedde, maar waarschijnlijk had Eir überhaupt niet eens het idee hoe hij haar diertjes behandeld had. Want ze behoorden ongetwijfeld aan haar toe, dat was nu wel duidelijk. De één leek een kleine theepot bij het handvat tussen zijn pootjes te houden, en de ander een bijpassend kopje. De twee verdwenen net zo snel weer als dat ze waren gekomen en lieten het inschenken aan Eir over. Schijtvogels ook. Lieten hun witte brei op alles neerspatten dat ze tegenkwamen. Het waren net gevederde honden, die draaiden ook overal en nergens een dampende turd om U tegen te zeggen. Zelfs op de punt van zijn herenschoen. Savador herstelde zich uit zijn korte versmadings-sessie toen hem iets werd gevraagd. Wat er was gebeurd. Hij bewoog zijn smalle lippen van elkaar af in een kleine ademteug die aankondigde dat hij op het punt stond om iets te zeggen. Zijn bleke hand streek Enyana's lokken voorzichtig achter haar schouder alsof ze zijn eigen dochter was en hij zo wilde nagaan of ze nog steeds zo slapjes oogde. 'Juffrouw Luccas had een persoonlijke afspraak met me en werd plotseling onwel.' Hij zweeg weer even en staarde bedenkelijk op Enyana's kruin neer alsof hij overwoog of hij de dood van haar moeder en de impact dat het op het meisje geleverd had wel kwijt kon bij Eir. Niet voor niets was het behandeld in een persoonlijke Sociale Binding, en niet voor niets had ze hem in vertrouwen genomen. Hij wilde dat vertrouwen niet schenden. Kalmpjes keek hij Eir weer aan. 'En ik meen te geloven dat haar welzijn er de laatste tijd ook wat op achteruit is gegaan,' voegde Savador met zorgvuldig gekozen woorden en een hand op Enyana's schouder er aan toe. Zo deelde hij mee dat haar gezondheid niet op en top is, maar liet hij de reden erachter achterwege. Die ging hij enkel voor haar vertellen als Eir het moest weten en ze het moeilijk vond om de schooldokter er zelf over in te lichten, en anders niet. Het was en bleef persoonlijke informatie die tussen hem en het meisje zou blijven, mits ze er geen fel bezwaar tegen had als een derde partij het ook te weten kwam. Die keuze lag geheel bij haar.

Juist ja, daar had je het weer; een Novaan als schooldokter en een Shadraan als hoofdmeester. Savador duwde haar zachtjes op een van de bedden. 'Blijf jij hier maar even wachten,' commandeerde hij zacht. Hij liep richting een kantoortje. Enya schoof zichzelf wat verder naar achteren, zodat haar benen boven de grind bungelde. Bizar genoeg stelde ze zichzelf voor als een klein kind dat zat te te wachten tot de grote mensen eindelijk klaar waren. Savador klopte op de deur. 'Eir?' vroeg hij door de deur. 'Het spijt me. Hebt u even?' Door het hout van de deur heen hoorde ze iemand iets terug zeggen. Een poosje later zwaaide de deur open en verscheen Eir. 'Ik ben nodig, neem ik aan,' concludeerde Eir kalm. Savador stapte veelzeggend opzij maar Eir had haar al gezien. Ze liep naar haar toe terwijl er twee kolibries aan kwamen vliegen. Eentje met een theepot in zijn pootjes. Enya vond het heel bijzonder, zo'n band met je dieren. 'Wat goed dat je nog wist dat ik deze thee had gezet. Dank je Cernunnos, en jij ook Eostre,' sprak ze tegen de vogels. Terwijl Eir de thee inschonk vlogen de twee weer weg. Eir reikte het kopje dampende thee aan het Enya die hem dankbaar aanpakte. 'Dit is speciale thee van Nova. Het zorgt ervoor dat je je kunt ontspannen en dat je lichaam en geest weer een beetje tot rust komen,' legde ze zacht uit. Daarna stond Eir op en keek naar Savador. 'Mag ik vragen wat er is gebeurd?' vroeg ze kalm aan hem. Enya voelde iets pijnlijks, thee van Nova... 'Juffrouw Luccas had een persoonlijke afspraak met me en werd plotseling onwel.' antwoordde Savador die achter het bed stond. Enya nam een slokje. 'En ik meen te geloven dat haar welzijn er de laatste tijd ook wat op achteruit is gegaan,' voegde hij eraan toe terwijl hij een hand op haar schouder legde. Enya was he dankbaar dat hij niet vertelde over haar moeder. Dat hoefde niet meteen doorgelekt worden. 'Griepje, al een paar dagen geloof ik.' mompelde ze en nam nog een slok.

Eir hoorde Savador met een serieuze uitdrukking op haar gezicht aan. Een klein stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat Savador niet alles vertelde. Maar ze vroeg er niet verder naar. Dat was niet iets wat aan haar was om naar te vragen. Als het meisje zelf bereid was het met haar te delen, dan zou Eir haar aanhoren, maar zolang ze daar zelf geen behoefte aan had zou Eir haar niet dwingen.
Ze knikte kalm op zijn woorden en keek even zwijgend neer op het meisje toen ze Eir vertelde dat het volgens haar een griepje was. Dat was mogelijk, maar Eir betwijfelde of de oorzaak echt lag bij een simpel griepje. Ze zakte weer door haar knieën en hield haar hand op een paar centimeter afstand van het voorhoofd van het meisje. Door gebruik te maken van haar luchtmagie kon Eir de warmte van haar lichaam peilen. 'Je bent niet veel warmer dan normaal zou moeten dus je krijgt geen koorts. Dat is goed nieuws,' begon ze zacht. Daarna dwaalde haar hand af naar de maagstreek van het meisje. Eir legde haar hand lichtjes op haar buik en door middel van een zacht gemompelde spreuk was Eir in staat te voelen wat zich in haar buik afspeelde. 'Je maag is inderdaad nog wat van streek, maar zo te voelen heb je ook flink wat inhoud ervan er ook al uitgegooid. Nou ja, beter eruit dan erin in zo'n geval,' zuchtte Eir zachtjes. Ze stond daarna weer op en verbrak de spreuk. 'Je bent niet echt heel ernstig ziek. Je maag is wat van streek door teveel stress. Dit komt wel vaker voor. Meestal als er iets ingrijpends in je leven gebeurd of iets spannends. Ik raad je aan om het de komende dagen rustig aan te doen. Als je wilt kan ik een brief schrijven aan je leraren zodat je de les kunt verlaten als je jezelf weer niet lekker voelt worden. Verder zou ik voorlopig even geen dingen eten die erg pittig zijn of veel vet bevatten. Dan heb je kans dat je maag daartegen op een vervelende manier gaat protesteren. Verder heb ik nog wel iets voor je,' sprak Eir terwijl ze naar een grote houten kast liep de tegen de achterwand van de ziekenzaal stond. Pas toen ze liep merkte Eir zelf dat ze wel degelijk last had van haar pijnlijke magische uitspatting van zoeven. Kennelijk was ze bij een van de keren dat ze tegen de grond was gesmakt verkeerd terecht gekomen want tijdens het lopen mankte ze lichtjes. Eir trok de kast open en begon erin te rommelen. Uiteindelijk haalde ze er een klein stoffen zakje uit met vrolijke kleurtjes die met een fel gekleurd touwtje dicht geknoopt zat. Eir mankte terug naar het meisje en gaf haar het zakje. 'Dit zijn speciale kruiden. Ze groeien maar op één enkele plek op Cassia. Als je je weer niet lekker voelt kun je hier thee van zetten of in je badwater doen. De geur en de smaak zorgen ervoor dat je maag wat tot rust komt en heeft dezelfde werking als een maagtablet. Alleen dit smaakt iets beter,' zei ze met een vriendelijke glimlach.

Ondanks dat hij eigenlijk nog wat belangrijke achtergrondinformatie voor de schooldokter achterhield, bleef Savador haar recht en statig aankijken. Het was niet zo dat hij het wilde. Eigenlijk had de vrouw ook alle recht om het te weten, wilde ze Enyana alle hulp kunnen bieden. Maar anderzijds bedacht hij zich dat Eir een dokter was, en geen psychiater. Ze zou er vast niet op zitten wachten om meteen in haar eerste werkweek al wanhopige leerlingen in haar behandelkamer te krijgen die hun verhaal wilden doen en doosjes anti-depressiva uit te delen. Hij gunde haar een rustig begin, wilde haar niet laten overwerken. Hij van alle mensen wist maar al te goed hoeveel stress je je in die benauwde situatie op de hals haalde. 'Griepje, al een paar dagen geloof ik,' vulde Enyana zijn toelichting aan. Zijn slangachtige ogen gleden kort naar beneden om een ogenblik op haar roodharige kruin te blijven hangen. Toen vormde zich geleidelijk aan een kleine frons tussen zijn smalle wenkbrauwen, en wierp hij een peinzende blik opzij. Het was ongetwijfeld wel meer dan een eenvoudig griepje. En hij gaf het niet graag toe, liet het ook niet gauw merken, maar eigenlijk was hij lichtelijk bezorgd over haar welzijn. Hij wenste haar het beste toe, zoals ieder beschaafd kind dat in tegenstelling van zovelen anderen wél over enige manieren beschikte dat geluk verdienden. Savador hield zich meer een beetje op de achtergrond en keek zwijgend toe hoe Eir een poging nam om de temperatuur van het meisje te peilen. Daar kwam geen thermometer of iets dergelijks bij te pas; in de plaats daarvan hield de kundige vrouw een hand vlak voor het voorhoofd van het meisje. Overduidelijk luchtmagie. 'Je bent niet veel warmer dan normaal zou moeten dus je krijgt geen koorts. Dat is goed nieuws,' concludeerde de schooldokter, waardoor er even een verlicht trekje over zijn bleke gelaat gleed. Eir vervolgde haar sessie bij Enyana's maagstreek. 'Je maag is inderdaad nog wat van streek, maar zo te voelen heb je ook flink wat inhoud ervan er ook al uitgegooid. Nou ja, beter eruit dan erin in zo'n geval.' Daarnet nog, al dacht hij dat hij er niets uit had zien komen. Misschien ook wel beter. Savador wisselde in een langzame beweging van been waar hij op steunde op het moment dat Eir opstond en de oorzaak van Enyana's sufheid constateerde. Mooi. Het betekende in ieder geval dat er niets ernstigs aan de hand was. De vrouw beende van hen vandaan om iets voor Enyana te pakken, en terwijl ze dat deed werd zijn aandacht onbewust getrokken naar de manier waarop ze liep. Het viel ook aardig op, hoe ze haar ene been bij iedere pas mank voortbewoog alsof ze zich er flink aan had bezeerd. Eir keerde weer terug, met een zakje kruiden en vriendelijke uitleg die ze met een glimlach verschafte, maar Savadors blik bleef aandachtig op haar hangen. Haar houding, haar expressies, enige zichtbare afwijkingen aan de buitenkant. Als je voeten scheef stonden, stond heel je lichaam scheef. Zijn slangachtige ogen had hij onbewust iets tot bedachtzame spleetjes geknepen toen zijn blik eindigde bij haar gezicht, zijn hoofd daarbij een tikkeltje scheef. Zodra de blik van de schooldokter ook maar een beetje zijn richting in schoot, scheurde Savador zijn blik echter gauw weer van haar los en deed hij alsof hij daar al die tijd gewoon met een voldane uitdrukking op zijn gelaat voor de oplossing voor Enyana gestaan had.

Oke dus, nu kwam het onderzoek. Eir voelde aan haar voorhoofd. 'Je bent niet veel warmer dan normaal zou moeten dus je krijgt geen koorts. Dat is goed nieuws,' begon ze zacht. Goed nieuws inderdaad, ja dus, alleen knallende koppijn. Vervolgens voelde ze aan haar buik, haar maag was godzijdank gekalmeerd na die overgeefbui. 'Je maag is inderdaad nog wat van streek, maar zo te voelen heb je ook flink wat inhoud ervan er ook al uitgegooid. Nou ja, beter eruit dan erin in zo'n geval,' zuchtte Eir zachtjes. Enya knikte, dat had ze wel echt liever. 'Je bent niet echt heel ernstig ziek. Je maag is wat van streek door teveel stress. Dit komt wel vaker voor. Meestal als er iets ingrijpends in je leven gebeurd of iets spannends. Ik raad je aan om het de komende dagen rustig aan te doen. Als je wilt kan ik een brief schrijven aan je leraren zodat je de les kunt verlaten als je jezelf weer niet lekker voelt worden. Verder zou ik voorlopig even geen dingen eten die erg pittig zijn of veel vet bevatten. Dan heb je kans dat je maag daartegen op een vervelende manier gaat protesteren. Verder heb ik nog wel iets voor je,' sprak Eir terwijl ze naar een grote houten kast liep de tegen de achterwand van de ziekenzaal stond. Ja, bepaald eten niet meer had ze zelf ook wel begrepen. Eir haalde een zakje met een felgekleurd touwtje. 'Dit zijn speciale kruiden. Ze groeien maar op één enkele plek op Cassia. Als je je weer niet lekker voelt kun je hier thee van zetten of in je badwater doen. De geur en de smaak zorgen ervoor dat je maag wat tot rust komt en heeft dezelfde werking als een maagtablet. Alleen dit smaakt iets beter,' zei ze met een vriendelijke glimlach. Dat kwam goed uit, Enya vond een bad nemen heerlijk. Iets extra's als ze zich niet lekker voelde leek een verbetering. Savador had al die tijd achter haar gestaan, dat gaf iets beschermends. Dat hij niet was weggegaan, alsof hij Eir niet echt vertrouwde, leek een...geruststelling. 'Bedankt. zei ze tegen Eir en knikte haar toe.

Eir had het niet gezien, de manier waar Savador naar haar had gekeken toen ze het zakje kruiden voor het meisje was gaan pakken. Maar ze had het gevoeld, hoe hij haar had aangestaard. Ook toen ze tegen het meisje had staan praten had ze het gevoeld. Ze had het geprobeerd te negeren maar ze had nu het gevoel dat zelfs haar hartkloppingen nog te luid waren en konden verraden waar ze mee bezig was geweest. Ze vertelde niet graag over de pot met rozen. De twee rozen waren van haar en hoe minder mensen er van hun bestaan wisten hoe beter. Uiteindelijk kon Eir er niet meer tegen. Haar blik gleed even terug naar Savador. Maar toen ze naar hem keek had hij zijn blik op het meisje gericht, alsof hij de hele tijd niks anders gedaan had.
Eir keek weer naar het meisje toen ze haar een bedankje hoorde zeggen. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Het was dan wel haar werk om mensen proberen beter te maken die ziek zijn, maar het was leuk om zo af en toe een bedankje te krijgen in plaats van boze schreeuwende familie. 'Als je wilt mag je vanavond op de ziekenzaal blijven slapen. Maar ik begrijp het ook als je liever in je eigen bed op de etage ligt,' sprak ze kalm.
Eir liep een paar passen weg van het bed toen ze iets bedacht. Ze draaide zich om naar het meisje. 'Wil je trouwens dat ik een briefje schrijf voor je leraren?' vroeg ze. Daarna ging haar blik naar Savador en ze wenkte naar hem dat hij even met haar mee moest lopen. Eir verdween in een zijkamer die was ingericht als kantoor. Er stond een mooi groot bureau en verschillende kasten waar vertrouwelijke dossiers in zaten van leraren, leerlingen en stagiaires. Ze had ook een kast speciaal voor dierlijke vormen van leerlingen aangezien ze die soms ook in de ziekenzaal binnen kreeg, maar die kast was niet zo heel groot. Eir leunde tegen het bureau aan terwijl ze wachtte tot Savador achter haar aan was gekomen.
'Er is niet veel mis met haar, stress zoals ik al zei. Ik ga niet vragen waar die stress vandaan komt. Ik ben haar dokter niet haar psychiater, daarbij denk ik dat u heel goed weet waar die stress vandaan komt dus ik vertrouw dan maar op uw oordeel. Maar het is verstandig als haar leraren weten dat ze momenten kan hebben dat ze zich niet lekker voelt. Ik ben hier aan het werk dus ik kan het niet in de gaten houden. Ik doe daarom een beroep op u en uw collega's of er een beetje op gelet kan worden. En misschien is het verstandig als ze een beetje afleiding heeft van de oorzaak van de stress. Ze zit in uw mentorklas toch? Misschien is het wel een idee om een uitje te plannen. Het is een advies, geen bevel trouwens. U blijft de mentor uiteindelijk,' sprak Eir.

Staren was onbeleefd, het was ook de reden waarom hij zijn blik neersloeg op het moment dat Eir naar hem keek. Maar er was overduidelijk iets aan de hand, en hij wilde weten wat. Van alle mensen zou je immers toch verwachten dat juist de dokter de laatste persoon was om met zichtbare verwondingen rond te zien lopen. Juist op tijd had hij zijn blik van haar afgewend, want nog geen seconde later zag hij haar vanuit zijn ooghoeken even kort naar hem kijken. Hij verontschuldigde in gedachten. Er werden verder nog woorden gewisseld tussen Enyana en de schooldokter, maar hij was er met zijn hoofd niet echt bij. Peinzend bleef hij neerstaren op de roodharige kruin van het meisje, alsof hij zich iets probeerde te achterhalen. Alsof hij een bepaalde link probeerde te leggen, maar hier niet bepaald in slaagde. Pas toen Savador merkte dat Eir bij het bed was verdwenen en in het midden van de zaal naar hem stond te wenken, kwam hij weer terug tot de realiteit. Even bleef hij roerloos op zijn plek staan vooraleer hij langzaam in beweging kwam. Hij legde een vertrouwelijke hand op Enyana's schouder.
'Ik ben zo terug,' sprak hij haar zacht toe, waarbij hij tot de beseffing kwam dat hij meer met het meisje inzat dan hem lief was. Vervolgens ging hij Eir geruisloos achterna om Enyana voor een moment in rust te laten. Hij kwam tot de conclusie dat de schooldokter zich precies naar haar eigen belang al had geïnstalleerd op de school, afgezien van het feit dat ze hier nog niet zo lang was. De zijkamer die hem anders niet was opgevallen waartoe de vrouw hem leidde, diende kennelijk als haar kantoor. Niet zo chique en civiel als zijn kantoor, maar groot genoeg om in te kunnen werken. Bovendien leek dit kantoor een stuk moderner te ogen. Misschien ook wel nodig met al die medische snufjes. Eir nam een positie in de kamer in door tegen haar bureau te leunen, en met zijn scherpe afwachtende blik op haar gericht, trok Savador zachtjes de deur achter zich dicht. Daar bleef hij staan, vlak bij de deurpost, alhoewel hij zich ontspannen een galantere houding aannam. 'Er is niet veel mis met haar, stress zoals ik al zei,' begon Eir uiteindelijk te spreken. 'Ik ben haar dokter niet haar psychiater, daarbij denk ik dat u heel goed weet waar die stress vandaan komt dus ik vertrouw dan maar op uw oordeel. Maar het is verstandig als haar leraren weten dat ze momenten kan hebben dat ze zich niet lekker voelt. Ik ben hier aan het werk dus ik kan het niet in de gaten houden. Ik doe daarom een beroep op u en uw collega's of er een beetje op gelet kan worden.' Er schoot even een licht onthutste uitdrukking over zijn bleke gezicht. 'Uiteraard,' kwam er ineenstemmend, bijna op een verwijtende toon uit. 'Ze heeft de toestemming om een moment voor haarzelf te nemen als het even niet meer gaat. Mijn kantoordeur staat altijd voor haar open. Maar ik vind het vooral van belang dat ze allereerst even uitziekt.' Iemand in het midden van een rouwproces kon je onmogelijk weer terug aan het werk zetten. Enyana had er ook niet zoveel aan als ze hondsziek naar de lessen moest komen. 'En misschien is het verstandig als ze een beetje afleiding heeft van de oorzaak van de stress. Ze zit in uw mentorklas toch? Misschien is het wel een idee om een uitje te plannen. Het is een advies, geen bevel trouwens. U blijft de mentor uiteindelijk,' vervolgde Eir de inlichting die ze aan hem kwijt wilde. Met een hand tegen zijn heup bleef Savador een momentje bedenkelijk naar de punten van zijn herenschoenen staren. 'Ik zal kijken wat ik voor haar kan doen,' antwoordde hij uiteindelijk terwijl hij zijn hoofd weer oprichtte om Eir aan te kijken. Hij wilde echt achter het streefpunt staan om het meisje zich weer wat beter te laten voelen. Het was alleen zo'n dilemma met zijn drukke rooster en de tijd die hij nauwelijks had. Wellicht dat hij misschien, héél misschien nog een vrij gaatje in zijn agenda kon prikken. De Sociale Binding bij het vredige plekje met het bankje op het buitenterrein van de school was één ding geweest, maar hij kon haar ook meenemen naar een andere planeet om als het ware even uit te waaien. Ergens waar ze meer tot haarzelf kon komen. Savador fronsde op het moment dat hij zich besefte dat hij Eir al die tijd bedenkelijk aan had staan staren. De vraag over haar manke manier van lopen brandde op zijn smalle lippen. Nieuwsgierig wilde hij niet zijn, onbeleefd al helemaal niet. Maar was het ook niet van belang als werkgever op de hoogte te zijn van het welzijn van je werknemers? De uitdrukking op zijn gelaat was veelzeggend toen hij langzaam van been wisselde om zijn gewicht op te laten steunen, zijn blik daarbij nog op Eir gericht.
'Je bent nu wel in de weer voor je patiënten..,' begon hij met een zachte keelschraap op het begin van zijn zin. 'Maar gaat het zelf wel helemaal goed met je? Je schijnt nogal.. moeilijk te been te zijn. Vergeef me als mijn benieuwing me te boven gaat.' Savador liet langzaam de hand zakken waarmee hij met een duim nog altijd peinzend langs zijn sikje had gestreken.
'Is er in die kwestie iets wat ik voor je kan betekenen?' vulde hij zijn eigen woorden op een zachtere toon aan.

De thee hielp, haar maag kalmeerde en haar hoofd bonkte minder. 'Als je wilt mag je vanavond op de ziekenzaal blijven slapen. Maar ik begrijp het ook als je liever in je eigen bed op de etage ligt,' sprak Eir kalm. Enya moest dat nog even doordenken. 'Ik denk dat ik het wel red. De thee heeft geholpen en ik kan die kruiden vanavond in mijn badwater doen.' Dat zou waarschijnlijk ook helpen, een bad. Ze had er al lang niet meer van genoten vanwege al die oproer en rare berichten. 'Wil je trouwens dat ik een briefje schrijf voor je leraren?' vroeg Eir. Enya keek op uit haar beker. Misschien handig...Als ze zich weer niet lekker zou voelen. Hoewel Enya wel een kind was dat niet graag de les uitliep omdat ze ziek was. Maar haar verstand won de strijd. 'Ja graag...' zei ze, nogal zacht omdat ze in feite nooit zoiets bij zich had gehad.
Eir wenkte Savador om haar te volgen naar haar kantoor. Die legde even een hand op Enya's schouder. 'Ik ben zo terug,' sprak hij haar zacht toe. Ze knikte en staarde hem even na terwijl hij achter Eir in haar kantoor verdween.
Daar zat ze nu, af en toe hoorde ze kleine vlagen van het gesprek maar deed haar best er geen aandacht aan te besteden, dat zou onbeleefd zijn tegenover hen allebei. Ze bedacht zich waar Elveria nu uithing. Waarschijnlijk aan het klooien en een paar eerstejaars aan het beledigen. Hoewel ze de laatste tijd nogal ontwijkend leek. Had ze iets te verbergen...? Nouja, het kon haar even niks meer schelen. Elveria was even verleden tijd en hoefde bij haar niet aan te komen kloppen met problemen.

(laat, laat, srry)

(Geeft niets, als ik heel eerlijk ben had ik er per ongeluk ook overheen gekeken)

Eir wachtte geduldig tot Savador haar naar haar eigen kantoor was gevolgd. Zijn afwezige blik was haar wel opgevallen. Ze kon er meerdere reden voor bedenken maar liet die gedachten rusten. Ze zou het onbewust toch wel in de gaten houden, dat was immers iets wat je als gewoonte kreeg als dokter. Toen Savador voor haar neus stond begon Eir haar verhaal. Ze wist niet zeker hoe hj het op zou vatten en of hij ook daadwerkelijk iets met haar informatie zou doen. Maar als arts was ze het aan hem, aan het meisje en aan zichzelf verplicht om te vertellen. Wat hij er dan mee deed was zijn keuze. Maar Eir had wel gezien dat hij om dit meisje gaf. Hij was vrij begaan met haar dus ze was er wel van overtuigd dat hij de juiste keuze zou nemen. Dat liet hij haar wederom merken toen Eir zijn reactie hoorde. Uitzieken was ook verstandig. Het liefst in een omgeving waar het meisje zich prettig bij voelde.
Eir ging door met haar verhaal en advies. Niet alle doktoren zouden dat doen. Je had ze ertussen die alleen zouden zeggen wat het probleem is in dit geval en dan zelf de ouder of voogd of wie er ook bij stond mee te laten worstelen. Eir vond dat je een patiënt moest blijven helpen tot hij of zij weer helemaal genezen was. Pas dan was het geen patiënt meer van je. Daarom dacht ze zelf mee aan oplossingen. Ook omdat het haarzelf dan een gevoel gaf dat het echt goed ging komen. Haar mentor op de opleiding had het haar al vaker gezegd, ze was veel te bezorgd om haar patiënten. Dat was een reden waarom ze graag kinderen beter wilde maken. Kinderen konden die zorg vaak wel gebruiken. Volwassenen hadden dat gewoon wat minder.
Eir knikte even toen Savador haar meldde dat hij ging kijken wat hij voor het meisje kon doen. Dat was genoeg voor Eir en voorlopig het enige waar ze dit meisje mee van dienst kon zijn. Voor haar was het gesprek nu klaar, daarom verraste Savador haar met zijn vraag. Haar blik dwaalde naar beneden, naar haar been. Ze kon zich van binnen wel vervloeken. Hij moest gezien hebben dat ze mank liep. Natuurlijk kwamen er nu vragen achteraan. En Eir wist niet of ze erop kon antwoorden. Maar er schoot haar iets te binnen. Ze had, sinds ze hier was, een par geruchten over Savador gehoord maar er nog niet naar durven vragen. Straks zou ze hem beledigen? Wie weet kon hij wel helpen. Maar daarvoor zou ze best een paar persoonlijke dingen over zichzelf moeten vertellen en Eir wist niet of ze daar nu al klaar voor was. 'Met mijn been komt het wel goed. De leerlingen gaan voor. Maar bedankt voor de getoonde bezorgdheid,' sprak ze met een vriendelijke glimlach. Normaal gesproken had ze nooit zoveel moeite om te kunnen glimlachen, maar deze moest ze zowaar forceren. 'Misschien,' sprak ze haast fluisterend op Savadors laatste vraag. De paniek sloeg toe, ze moest iets doen voordat hij zou doorvragen. 'Ik heb trouwens een brief terug gekregen van een hele goede masseuse. Ze heeft de komende week tijd, dus als je een afspraak wilt maken dan moet je het even melden, dan kan ik haar hier naartoe laten komen,' zei ze plots. Eir was blij dat die brief haar te binnen was geschoten. Ze hoopte dat het gesprek nu op iets anders over kon gaan.

Zwijgend richtte hij zich tot Eir, de deur netjes gesloten om het gesprek tussen hen te houden. En enkel tussen hen. Hoopte hij, althans. Je had onbedreven doktoren die verkeerde uitslagen gaven van een doktersonderzoek, patiënten met een belangrijke status eerder en rechtvaardiger hielpen dan iemand van het voetvolk, eigenlijk pas met een alles behalve vreugdelijk resultaat kwamen als het al te laat was door hun trage toedoen. Nu wist hij dat het vrij onwaarschijnlijk was dat Eir zo zou zijn. Zeer onwaarschijnlijk zelf. Hij durfde immers zijn leerlingen aan haar toe te vertrouwen, en daarbij nam de vrouw netjes de tijd voor alle advies en tips. Dat was wel wat anders dan de meeste dokters die hem eerder hadden behandeld. Nee - tevreden was hij wel over haar, dat was het niet. Maar je kon beter het zekere voor het onzekere nemen. Stel dat er meer gaande was met Enyana en de schooldokter het voor nu voor haar verzweeg, simpelweg omdat het nog veel te vroeg was het haar te vertellen. Het kind zou enkel nog maar meer in haar depressie wegzinken als ze het op zou vangen. Plus het feit dat het gesprek ook een persoonlijke wending nam.
Het had hem gewoon benieuwd waarom ze zo mankte, en waarom ze er nog niets aan had gedaan. Dat vermoedde hij, althans, of het moest pas geleden zijn gebeurd, waardoor ze de tijd nog niet had gehad om ernaar te kijken. Hij kreeg al snel genoeg antwoord op zijn ongestelde vraag, alsof Eir zijn gedachten had kunnen lezen. Zijn mondhoeken krulden om tot een zuinig glimlachje bij haar woorden, eigenlijk nauwelijks zichtbaar. En toch had hij de ontsteltenis van haar gelaat af kunnen lezen - waar dat ook om was geweest - hoe ze haar glimlach zowaar onwillig op haar mond moest persen en haar gehele houding een beetje omsloeg. Het volgende ogenblik werd dat alles alleen maar benadrukt bij haar fluistering. Reactie gaf hij er niet op. In plaats daarvan staarde hij haar even ernstig fronsend aan, zich afvragend wat zich nu in haar hoofd afspeelde. En voor zichzelf de vraag invullend met duizend mogelijke antwoorden hoe hij dan iets voor haar kon betekenen. Had hij iets verkeerds gezegd? De serieuze uitdrukking op zijn gelaat verdween niet toen hij zijn smalle lippen al van elkaar scheurde om de vraag te stellen. Voor hij echter iets kon zeggen, was Eir hem al voor en deed hij traag zijn mond weer dicht. Een beetje van zijn stuk gebracht, ook lichtelijk verward door het plots ander aangesneden onderwerp. 'Aah..,' kwam er loom uit. Iets heel anders dan hij eerst wilde zeggen, en nu niets meer dan een uiting van zijn lichte verwarring. 'Ah - natuurlijk. Vergeef me, ik heb.. niet.. mijn - agenda bij de hand,' kwam er tussen neus en lippen door wat afwezig uit terwijl hij zijn bovenlichaam aftastte, en vervolgens zijn blik zoekend door het vertrek liet gaan alsof daar ergens het kleine in zwart leder gebonden databoekje moest liggen. 'Ik geloof dat ik..' Bedenkelijk ging zijn blik weer terug naar Eir, zijn handen daarbij nog tegen zijn borst geplaatst. Een paar seconden lang bleef hij haar aanstaren terwijl hij zijn drukke weekrooster zich voor de geest probeerde te halen. 'Is vrijdagmiddag mogelijk?' vroeg hij tenslotte met een lichte frons. 'Ik geloof dat ik dan nog wel een gaatje vrij heb.' Massages; hij hield niet van het idee dat een man aan zijn lijf zat, want voor zover hij wist was het meestal zo dat het een vrouwelijke masseur was die de dames deed en een mannelijke voor de heren. Natuurlijk had hij er geen bezwaar tegen dat hij een vrouw kreeg, alles behalve. Maar behalve de voldoenende gedachte hoe slanke vrouwenhanden zijn spieren masseerden, was het zeker ook voor de verzachting van de pijn in zijn rug.

Ze keek naar haar ineengeslagen handen, wachtend tot ze klaar zouden zijn. Ze wilde niet weggaan zonder Savador en Eir te bedanken. Dat zou ongepast en ondankbaar zijn, na wat ze voor haar gedaan hadden. Misschien had Enya een vrijwel ongelukkige jeugd gehad, ze was nu een hooggeplaatst iemand op Gren. Net zo invloedrijk als een hertogin en net zo adellijk als een gravin. Zodra ze achttien werd, was het landgoed van haar. Het had haar enigszins verbaasd dat haar vader haar als opvolgend eigenaresse had benoemd...
Ze bedacht hoe har toekomst zou worden, waarschijnlijk eenzaam... Ze kon het haar kinderen niet aandoen om dezelfde spierziekte aan te doen, de mogelijkheid dat ze misschien nooit meer konden lopen. En wat zou zij eigenlijk voor moeder zijn? Alleen en weggestopt door iedereen. Ze veegde een haarlok achter haar oor en staarde uit het raam.
Ze was bijna nooit op de ziekenzaal geweest, alleen soms als ze griep had. Nu ze erbij nadacht, had ze nog nooit iemand over haar spierafwijking verteld, zelfs Elveria niet. Haar gezicht betrok weer, Elveria...
Ze had vandaag overgegeven, gehuild als een klein meisje en was getroost door een man die al evenveel leek te hebben meegemaakt, waarschijnlijk zelfs meer.

(meh, kort Stare

)

(Niet jouw fout. Eigenlijk had ik even eerder moeten reageren, dan kon ik je weer bij het topic betrekken)

Eir hoopte maar dat haar plotselinge wending in het gesprek genoeg was om Savadors gedachte even van haar gewonde been af te kunnen halen. Zodra hij en het meisje weg waren zou ze zichzelf wel helen. Het was geen ernstige verwonding. De reden dat ze het nog niet had gedaan was omdat kinderen voor Eir haast heilig waren. Nadat ze haar eigen dochter was verloren had ze een haast neurotische drang gekregen om elk kind met problemen te willen helpen, ook als dat ten koste ging van haarzelf.
Gelukkig hapte Savador toe en ging het gesprek over op een heel ander onderwerp dan haar verwonding. Een hernieuwde glimlach, ditmaal een echte, verscheen op Eirs gezicht toen Savador zijn antwoord aan haar gaf. Eir liep weg bij haar plek voor het bureau en ging op de stoel erachter zitten terwijl ze haar eigen agenda pakte. Ze bladerde naar de juiste bladzijde en pakte het eerste schrijfgerei voor handen. In dit geval een potlood. Ze schreef bij de vrijdag Savadors afspraak en bij vandaag een herinnering dat ze contact moest opnemen met de masseuse. Toen ze daar klaar mee was pakte ze een leeg stuk papier en een pen. 'Ik zal later vandaag nog contact met haar opnemen. Ik ken deze vrouw al wat langer en ze is echt heel goed,' sprak ze onder het schrijven. Toen Eir daar klaar mee was legde ze de pen neer en sloot haar ogen. Het papier inclusief de tekst kopiëerde zich een paar keer. Daarna zette Eir op elke brief haar handtekening, de datum en de naam van de geadresseerde. Ze verzamelde ze op een nette stapel en stond op. 'Ik zal het melden als ik een bevestiging heb gehad. Ga je mee?' vroeg ze kalm terwijl ze naar de deur liep en die open hield. Ze wachtte tot Savador door de deur was gegaan waarna ze zelf weer de ziekenzaal in liep. Ze ging naar het meisje, de brieven in haar hand. 'Ik heb voor al je leraren een brief geschreven. Ik zal ze straks in de lerarenkamer voor hen neerleggen. Als je thee op is ben je vrij om de ziekenzaal te verlaten. Ik heb geen reden om je hier te houden al voel ik me er zelf prettiger bij als iemand je even terug naar je etage begeleid,' zei ze tegen het meisje. Ze schonk haar nog een vriendelijke glimlach waarna ze even op keek naar Savador. Zonder iets te hoeven zeggen vroegen haar ogen hem of hij haar terug kon escorteren.

ZVrijdag moest mogelijk zijn; voorlopig kon hij niet op een andere dag beschikbaar zijn. De rest van de komende weken stond hij gewoon volgepland. En daar telde hij ook de minder relevante tijdsbestedingen aan op die hij ook in zijn agenda had geplaatst. Een bezoekje brengen aan de slijterij in Oak's Field voor zijn favoriete merk wijn. Duistere zaakjes op de Zwarte Markt afhandelen. Interessante schepseltjes van het vrouwelijke geslacht kijken in de Bokkenburcht. Alles voor zijn eigen toedoen. Egoïstisch misschien, maar naast het binnenhalen van zoveel mogelijk winst en geld, stond hijzelf ook ergens bovenaan het lijstje. Hij was de absolute leider dus moest hij eerst naar zichzelf kijken, anders kon hij het rad niet draaiende houden - in de zin van Savador-logica, dan. Hij was niets meer dan egoïstisch en egocentrisch en lulkoekte daaromheen. Druk had hij het wel, daar loog hij niet om - het was meer het geval dat men vaak dacht dat hij zich druk aan het papierwerk wijdde achter de deur van zijn kantoor, terwijl hij eigenlijk gewoon met zijn voeten op een poef onderuitgezakt aan zijn wijn zat.
Zuinigjes krulden Savadors mondhoeken om ter reactie op de glimlach van de schooldokter, al was het nauwelijks zichtbaar en leek het ook niet bepaald gemeend te zijn. Eerder geforceerd. Zijn goudkleurige ogen gleden van Eirs gezicht al gauw weer naar haar handen op het moment dat ze plaatsnam achter haar werkdesk en haar eigen agenda in handen nam. In de korte stilte die volgde keek hij zwijgzaam toe hoe ze een aantal dingen in haar agenda noteerde, hem intussen inlichtend over de masseuse. 'Dat valt te bezien,' antwoordde hij enkel kalmpjes, misschien ergens ook licht afstandelijk. Eerst zien, dan een vast oordeel trekken. Hoewel hij van tevoren al vaak vooroordelen trok, hield hij voet bij stuk als het daarop aankwam. Als deze vrouw hem niet tevreden kon stellen, zat er voor hem ook weinig lol in.
Met een wat glazige blik keek hij toe hoe Eir haar magie voor rekening nam en het gebruikte om de boodschap die ze zojuist op een stuk papier geschreven had een aantal maal te kopiëren. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en ging haar achterna zodra ze klaar was. Enyana zat nog op de bedrand aan haar thee, zag hij bij binnenkomst. Hij beende in een rechte lijn naar het bed toe en nam zijn plaats achter haar weer in, wel een beetje zichtbaar geprikkeld nu. Vooral toen hij niet kon weigeren bij Eirs oppering. Moest dat nu weer? Wel heel leuk dat ze er voor gezorgd had dat hij het niet kon afstaan - what kind of example would that set, really? - maar hij had zo ook zijn eigen taken. Totaal tegen zijn ware gevoelens in, vormden zich een quasi-hartelijk glimlachje om zijn smalle lippen toen hij zich tot de schooldokter richtte. 'Maar natuurlijk,' lachte hij zijn tanden bij het zoete toontje bloot. Simplistisch mens. Zij had de tijd, hij niet. Het volgende moment - toen hij er zeker van was dat Eir haar aandacht niet meer op hem gevestigd had - keek hij nijdig van haar weg. Eerst schuin richting de vloer, daarna naar Enyana's achterhoofd. Tot hem nog iets te binnen schoot. Iets dat hij sinds het algemene onderzoek al had willen vragen, maar waar hij tot nu toe nog niet de kans voor had gekregen.
'Trouwens..' Met een klein keelschraapje trok hij de verdere aandacht tot zich. 'Spoedig, als de eerstvolgende vakantie nadert en ik het minder druk heb - is het dan mogelijk om eens langs te komen voor een onderzoek voor mijn kinderen?' Gebitscontroles voerde hij geheel zelf uit op zijn zoon en dochter, met al het fluoridehappen om een duidelijke afdruk van hun melktandengebit te krijgen van dien - dus dat was niet noodzakelijk. Lichamelijk vond hij het een ander verhaal, en bovendien verschrikkelijk belangrijk. Als er al iets was dat boven hemzelf kon uitstijgen, dan waren dat zijn kinderen.

PROFILE MAGICIAN

» No. I'm perfectly fine.
» Silence can sometimes be fine
» A damn fine afternoon [Yinthe]
» still dont know how
» Snow... Please dont let it snow!

Don't worry, I'll be fine.

Don't worry, I'll be fine.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen