Het was bijzonder om te zien dat de ander zo nerveus was. Dat zag je maar zelden, mensen die zo ontzettend panisch werden bij het eerste woord wat tegen ze gericht werd. In de huidige tijd waren de meeste tieners schreeuwerige aanstellers, steeds zoekend naar aandacht. Misschien dat hij daarom stiekem verbaasd was door het gedrag van de kleine albino. Albino ja, met zijn bleke haar en smetteloos witte huid kon hij zeker zo omschreven worden. De ogen van zijn slachtoffer schoten panisch heen en weer. Even had Dominic nog een poging gedaan te volgen waar de ander heen keek, maar het ging te snel en schijnbaar willekeurig. Vloer, raam, muur, schoenen. Enzovoorts. Het leek wel alsof hij hier met een gek te maken had, die allerlei dwangmatige bewegingen maakte. Vooral toen twee kleine handjes aan de kleding begonnen te frunniken. Zo schattig dat een normaal persoon al lang gesmolten was. Die zou de ander nu een lieve glimlach toewerpen en hem kalmeren, een hand op zijn schouder als teder, troostend gebaar, niet enkel om steun te zoeken bij een duizeling.
Het leek wel alsof er niets van zijn woorden echt door was gedrongen tot het trillende jongetje voor hem. Toen Dominic zijn hoofd stevig vast had gegrepen om de aandacht te krijgen was het blozen enkel erger geworden, en vergezeld geraakt door getril. Geen enkele reactie op zijn opmerkingen. En ook al geen antwoord op zijn vraag, bevel, hoe je het ook wilde noemen. Kom op, was hij zó oninteressant? Of vond het jochie hem gewoon eng, zoals best duidelijk bleek uit de actie's van de ander. Toen hij plots steun had moeten zoeken was een schril gepiep ook al de reactie geweest. Net een bang vogeltje, uit het nest gestoten en door een wolf gevonden. Hij was de wolf, dat sprak voor zich. Daar paste de onheilspellende grijns ook wel bij. Speciaal voor hem uitgezocht, meestal was zijn uitdrukking plagerig en lief. Of geheel emotieloos en kil, dat lag eraan. Maar dit was ook wel weer eens leuk. Verandering, nieuwe dingen. Beter dan saai en vrolijk. Liever vol kortstondige felheid en intense interesse. En een slecht einde. Waarop de verliezer met een gebroken iets achterbleef. Een hand, een hart. Dat maakte niet uit. Gekrenkt trots of een hoofd vol dagdromen aan die ene nacht.. Beter dan happy endings, dat was zo bespottelijk. Als je een verhaal maar ver genoeg doorverteld is het einde vanzelf ongelukkig. De dood was immers voor het gros van de bevolking een vastliggend feit. En ook voor de 'gelukkige' enkeling was het nog niet afgelopen. Want de dood was niet het enige wat het plezier van een verhaal weg kon nemen. Ook ruzie, jaloezie, feitelijk alle zonden. Die zaten nou eenmaal in alle mensen, spijtig genoeg. Dus konden de simpele zielen zich er maar beter bij neerleggen dat hun naieve wereldbeeld van geen kant klopte.

O, er kwam een antwoord uit. Hij was het praten in die minuten na de botsing toch niet verleerd, wat fijn nou. Een sarcastische blik sprong in zijn ogen. Wauw, een antwoord. Net op de vraag waarop geen antwoord nodig was geweest. Liever had hij de naam van albino-dude gehoord, al was het dan in hakkelige horten en stoten. Dit was ook wel interessant, daar niet van. En hij zei tenminste weer iets, fantastisch. Hoe was het kwijt zijn van iets een reden om te botsen? Dan moest je toch juist opletten... Of verwachtte hij soms dat het boek zich vanzelf aan hem zou presenteren? Dat er toch een botsing plaats had gevonden op een normaal wandeltempo... Dat was al een teken dat de jongen uitkijken niet echt hoog op het prioriteitenlijstje had staan. Durfde of kon het niet. Met die drukke blikken alle kanten op zou dat tweede net zo goed waar kunnen zijn. Hij had graag recht de roze oogjes ingekeken, op zoek naar aanwijzingen over het innerlijk van de mysterieuze stotteraar. Maar die staarde halsstarrig naar beneden, zo te zien niet van plan zijn blik af te wenden van het staardoel. En dat was, als hij zich niet vergiste, óf de vloer of zijn arm... Daar had je het al. De kleine schat was bezorgd. “W-waarom h-hebben ze het niet.. verbonden?” Zelfs nu de ander zijn hand met lichte dwang vasthield kreeg hij nog geen blik. De voorzichtige aanraking was vreemd geruststellend, kalmeerde de woede die in zijn lijf raasde ietwat. En nee, dat betekende niet dat hij nu spontaan knuffels uit zou delen of de vriendelijkheid zelve werd. In tegendeel, ook nu stond er op zijn gezicht de bekende charmant-spottende lach, die al zo velen had betoverd. Voor niemand, dat was alweer duidelijk. Want de ogen waren nog steeds standvastig op zijn bebloedde vingers gericht. Het vlees was deels open gegaan door de impact van de harde klap, met volle kracht zachte huid tegen ruwe steen was geen goede match. Een plekje was gevoeliger, merkte hij op onaangename wijze, toen daar een zachte triling doorschoot. Hij kromp onwillig ineen van pijn, een korte reactie. Daarna rechtte hij onmiddelijk weer zijn rug alsof er niets aan de hand was. Hij was ongenaakbaar, dus wonden deden hem niets. Punt. ''Omdat ik pas zo toegetakeld ben geraakt toen de schoolarts me al behandeld had.'' Hij liet in het midden of het zijn eigen werk was geweest, of het al gebeurd was voor hun botsing. Al was het vrij onwaarschijnlijk dat je zo zeer gewond raakte door een simpele val, het kón wel. ''Ben jij ook hier voor een bezoek aan de ziekenzaal? Of loop je willekeurig rond in een poging je zoekgeraakte boekje op te sporen?'' Ja, elke opmerking was genoeg voor hem om op verder te gaan. Weinig woorden waren soms net zo veelzeggend en gaven aanleiding tot vragen. Een zoete lach, gewoon voor het geval dat de twee ogen zich op zouden richten gleed soepel over zijn gezicht. Ondertussen nam hij aandachtig de jongen van top tot teen scande. Op zoek naar gebreken, redenen om hier te zijn. ''Oh, laatste mogelijkheid: Je bent een dokter in opleiding...'' zei hij plagerig, het niet echt menend, maar niet geheel onvriendelijk. ''Ach, vertel eens, waarom ben je hier en waarom ben je zo geïnteresseerd in mijn hand?'' Laatste vraag, beloofd. Maar bij dit geval kon je misschien maar beter een aantal vragen stellen, dan kreeg je met een beetje geluk antwoord op een van de vele. Dat stukje over 'geïnteresseerd zijn in' kon je best dubbelzinnig opvatten. Lag eraan hoe je gedachten in elkaar zaten. En of je de spottende bijklank in Dominic's stem opmerkte. Want al leek het soms niet zo, elk woord werd zorgvuldig uitgekozen om een beeld te schetsen van zijn persoonlijkheid. Precies het door hem gewenste beeld natuurlijk. Alles ging zoals hij dat wilde, anders niet.