'Zo meissie, dat zit goed vast. De komende dagen jezelf niet te veel inspannen.' Enya voelde aan het verband om haar hoofd heen. De klap van Lie's staf had haar een vrij lichte hersenschudding bezorgd en een groot gat aan de kant waar ze tegen de stenen muur was gekomen. De zuster smeerde wat zalf op de blauwe plek op haar schouder, die in Lie's hand bijna was verbrijzeld. 'Je hebt geluk dat hij niet gebroken is. Het scheelde maar een haartje.' Enya glimlachte flauwtjes en stond een beetje wankelend op van het bed. Het draaide allemaal nog een beetje. In ieder geval kon hij het schudden als hij nu ging slijmen. De volgende keer zou het een gebroken arm en een blauw oog kunnen zijn. En hij een opgezwolle wang als ze de kracht ervoor kon vinden.
Ze pakte het zalfje aan dat ze voor haar schouder kon gebruiken, bedankte de zuster en maakte aanstalte om de zaal uit te lopen. Ze hoopte niet dat ze Malekith tegen zou komen, die kon ze even niet hebben. Master Savador kon een scheldpartij verwachten en Lie zou ze neerschieten met de eerste de beste spreuk die ze kon bedenken.
Het ging niet, alles draaide voor haar ogen. Als ze nu zou gaan lopen zou ze aan iedereen vragen wat er met de school aan de hand was. Ze ging zuchtend weer op het bed zitten en staarde naar een punt voor zich zodat alles weer stilstond.

(Viq dus )

Strompelend zocht Viq een weg door de school. Hij was net aangekomen op de academie en was al door vijf verschillende mensen gezegd dat hij naar de ziekenzaal moest gaan. Meestal zou Viq daar geen aandacht aan besteed hebben, maar als dat hun manier was hier om met verwondingen om te gaan, wie was hij dan om het anders te doen? Het zou wel helpen als die mensen hem dan ook konden vertellen wáár de ziekenzaal dan precies was. Iedereen leek er maar vanuit te gaan dat hij dat al van te voren wist. Hij zag er dan ook niet echt uit als een leerling die pas aangekomen was. Hij had immers geen tas met spullen bij zich.
Hoe dan ook, uiteindelijk had hij de zaal gevonden. Hij had nog geen twee stappen gedaan of een bezorgde zuster rende al op hem af. Hij zag er inderdaad ook niet uit. Zijn gezicht zag grauw van het bloedverlies. Zijn huid telde een flink aantal schrammen en sneeën. Hij strompelde en had een paar vuile vegen. Maar de ergste wond was die in zijn arm. Een diepe maar zuivere snee. Hij had strak een zwart lint om zijn arm getrokken in de hoop het bloeden wat te stoppen en drukte de hand aan zijn gezonde arm er stevig tegenaan. Veel nut had het niet aangezien zijn bleke vingers ondertussen helemaal rood waren gekleurd. Maar ondanks zijn ongezonde uiterlijk straalde zijn hel blauwe ogen één en al leven uit.
Viq liet zich door de zuster op één van de bedden duwen. Ze wilde zijn zwarte vest uittrekken maar Viq's met bloed doordrenkte hand hield haar tegen. De vrouw haalde haar schouders op en scheurde in plaats daarvan maar de mouw wat verder kapot zodat ze beter bij de wond zou kunnen. Viq's grip op haar verslapte toen ze geen verdere poging deed om hem uit zijn kapotte kleren te helpen en wendde zijn blik af terwijl de vrouw de wond schoon maakte. 'Hout splinters? Wat is er met je gebeurd?' vroeg de vrouw zacht terwijl ze haar hoofd schudde tijdens het schoonmaken van de wond. Kennelijk verwachtte ze geen antwoord op de vraag want ze liep al snel weg om spullen te halen waar ze de wond mee kon dichten. Pas zodra ze uit het zicht was leek Viq zich een beetje te kunnen ontspannen. Hij keek rustig rond. Nu pas merkte hij het roodharige meisje op dat niet ver bij hem vandaan ook op één van de bedden zat. Net als hij was ze gewond. Ze had verband om haar hoofd zitten en blijkbaar ook iets aan haar schouder. Behalve rode krullen had ze ook mooie blauwe ogen. Waar zou ze vandaan komen? Toen Viq besefte dat hij haar aanstaarde wendde hij snel zijn blik af. Straks zou ze zich ongemakkelijk voelen door hem.

(Hopelijk kun je er iets mee xD)

Het lukte, de zaal stond weer stil. Toch stond ze nog niet op. Het leek haar beter om hier een tijdje te blijven zitten. Ze begon maar eens rustig met de zaal rond te kijken. De ziekenzaal was zo goed als verlaten, op een paar zusters en één andere patiënt na. Ze merkte dat die al een tijdje naar haar had zitten kijken. Ze was teveel afwezig om zich daar nu druk over te maken. Hij keek weer een andere kant op. De zuster kwam ook weer aanlopen. 'Wat is er schat? Gaat het niet?' Ze schudde haar hoofd. 'Als ik ga staan wordt ik duizelig...' Ze streek haar rok even glad en friemelde aan haar mouw. De zuster dacht even na. 'Dan zou ik zeggen: begin voorzichtig, ga hier rondlopen en houd je aan de bedden vast. Als het echt niet gaat slaap je hier vannacht.' Ze knikte en liet zich opnieuw van het bed afglijden. Het duizelde haar maar nu hield ze zichzelf aan de palen van het bed vast tot alles weer stilstond. Voorzichtig begon ze te lopen en stopte af en toe om uit te blazen. Als het mogelijk was had ze gisteravond de staf tegen Lie's hoofd gesmeten, maar de neiging om flauw te vallen had haar in de weg gezeten.
Ze liep stapje voor stapje de zaal door en het ging langzaam beter. Haar zicht werd langzamerhand niet meer belemmerd. Zo kwam ze ook voorbij het bed van de jongen waar ze even bleef staan. 'Wat is er met jou gebeurd, als ik vragen mag?' vroeg ze zacht, een beetje verlegen. Zijn arm was doordrongen van het bloed en hij leek maar half bij bewustzijn.

(lol, Enya heeft blauwe ogen xD)

Viq hoorde hoe het meisje op het andere bed met de een zuster sprak en hoe ze opstond. Maar het drong verder niet echt tot hem door. Vanuit zijn ooghoek zag hij de zuster die hem geholpen had terugkomen met de benodigdheden om zijn arm te kunnen hechten. Niet veel later voelde hij de korte scherpe steken van de naald die door het vlees van zijn huid ging en het zo weer naar elkaar toetrok. Viq's ogen schoten terug toen hij vlakbij een stem hoorde, anders dan die van de zuster. Het meisje waar hij daarnet nog naar had zitten staren keek hem nu recht aan. Ze klonk verlegen.
Viq twijfelde of hij haar zou vertellen wat hem overkomen was. Het was al een impuls actie geweest om zich op deze school aan te melden. Het kon het zich nog herinneren toen hij de brief had gekregen waarin had gestaan dat hij was toegelaten. Hij had niet verwacht dat ze hem daadwerkelijk op de school zouden toelaten. Maar hij was toch gegaan...
Dat bracht hem terug naar de vraag die hem meisje had gesteld. 'Ik ben door een pijl geraakt,' sprak hij zachtjes. 'Mijn vader was het er niet zo mee eens dat ik naar school voor magie ging,' ging hij verder met een kleine schaapachtige grijns. Zijn ''vader'' als Viq hem al zo kon noemen was degene geweest die hem een pijl achterna gezonden had toen hij had geprobeerd te vluchten. Viq had de man van zich weten af te schudden in de stad en had daar de eerste shuttle naar Starshine genomen. 'En je hebt hem er zeker zelf uit getrokken,' klonk de strenge bestraffende stem van de zuster naast hem die de laatste hand legde op zijn hechting. Ze verbond zijn arm en liet een minachtende snuif horen. Ze mompelde iets in de trant van 'je kunt gaan' terwijl ze weg liep. Viq bestudeerde het verband even. Toen het naar zijn tevredenheid was aangelegd ging zijn blik terug naar het meisje. 'En jij? Waarom ben jij hier?' vroeg hij nu. Hij was eerlijk gezegd ook wel benieuwd geweest naar het verband om haar hoofd maar had gewacht met ernaar te vragen. Straks zou ze zich aangevallen voelen. Maar toen ze aan hem vroeg hoe hij aan zijn verwondingen kwam had Viq gedacht dat het niet veel kwaad kon om hetzelfde aan haar te vragen.

(Oh, sawry xD. Het komt door je ava. Daar lijken ze groen. Ik heb het aangepast)

Het was een akelig gezicht; zijn arm leek beschadigd te zijn door een dun, scherp voorwerp. Ze kon bepaalde verwondingen herkennen en ze werd niet teleugesteld. 'Ik ben door een pijl geraakt,' sprak hij zachtjes. 'Mijn vader was het er niet zo mee eens dat ik naar school voor magie ging,' Enya's ogen werden even groot van afschuw. Haar vader mocht dan nooit echt van haar gehouden hebben, hij had in ieder geval nooit geprobeerd haar van kant te maken.
De zuster verbond zijn arm, na de hechtingen, en mompelde dat hij kon gaan. 'En jij? Waarom ben jij hier?' Ze keek op. ZE had weinig zin om hem te gaan vertellen dat haar vriend haar had mishandeld. 'Klap gehad...lichte hersenschudding...' mompelde ze en wreef even over het verband. Haar schouder bonkte een beetje maar de pijn was gedeeltelijk verdoofd met een spuitje. Vanavond zou ze er niks meer van voelen.
Het lopen ging er nu wat beter aan toe maar toch was ze nog duizelig. 'Niet ernstig hoor maar het leek me toch beter om het na te laten kijken.' Ze zette nog een paar stappen en hield toen stil bij het bed tegenover hem.

Viq zag de blik in de ogen van het meisje toen hij vertelde hoe hij aan zijn wond kwam. 'Het is niet zo erg als je denkt. Mijn vader verloor gewoon zijn zelfbeheersing. Maar hij kan veel beter schieten dan dit,' vertelde hij met daarmee de onuitgesproken woorden dat zijn vader niet de intentie had gehad om hem te doden. Voor anderen zou dit misschien onbegrijpelijk zijn, maar Viq kon hieruit afleiden dat zijn vader wel degelijk om hem gaf.
Zijn blik gleed terug naar zijn verbonden arm en hij begon het zwarte lint wat hij om zijn arm gebonden had om het meeste bloed tegen te houden voorzichtig los te maken. Zijn arm was nog steeds gevoelig nadat het gehecht was. Hij keek weer naar haar op toen ze haar verhaal vertelde. Hij keek opnieuw naar het verband om haar hoofd. 'Dat moet een gemene klap geweest zijn dan,' concludeerde hij. Ze kwam dichterbij en was naar het bed tegenover hem gelopen. Hij stak zijn goede hand naar haar uit. 'Viq,' stelde hij zichzelf voor. Eigenlijk was zijn echte naam Viqenté Anselmo, maar hij weigerde om die naam te gebruiken. Hij had hem zelf veranderd in gewoon Viq.