De vrouw ging achterover zitten in haar stoel en rekte zich uit. Een losse haar uit haar knot viel voor haar ogen en vermoeid schoof ze hem achter haar oor. Vandaag was een lange dag geweest. Niet zozeer omdat het druk was geweest. Er was een leerling van de trap gevallen die meteen dacht dat ze een been had gebroken, maar niet besefte dat het zeer onwaarschijnlijk was dat het gebroken was en dat ze nog steeds zo kwiek kon lopen, en een paar snij-incidenten. Daarnaast was het ook nog eens een zondag, dus de meeste leerlingen maakten zich waarschijnlijk weer op voor de aankomende week. Maar voor de rest was er niets ernstigs gebeurd. Misschien ook maar goed ook, want Rae vond zichzelf nog niet helemaal klaar om meteen in het diepe te duiken. Een langzame start was misschien ook wel goed voor haar.
Ze drukte een hand voor haar mond om een gaap te verbergen, rekte ook even haar benen en stond op. De kapstok bij de deur droeg haar vest dat ze halverwege de middag had uitgedaan, omdat ze erachter was gekomen dat de verwarming tenminste nog wel werkte op deze school. En goed. Maar nu zo tegen het eind van de middag was het wel welletjes geweest. Haar kantoor begon af te koelen en Rae zelf begon ook te merken dat het misschien wel eens tijd was om haarzelf terug te trekken in haar appartement. Ze deed het vest aan en ritste de onderkant dicht. Het grijze shirt wat eronder zat was daardoor nog goed te zien. Ze sloot het dossier wat ze voor zich had liggen op het bureau, pakte haar tas en sloot de deur van het lokaal. Echter, nadat ze net de sleutel uit het slot had gehaald, klonk er een stem. Het was te oud voor een leerling en het klonk ook niet als die van Graham. Ze draaide zich om en liep richting het geluid. Haar enkellaarsjes maakten een hol geluid op de tegels van de ruimte. De man was haar onbekend. 'Kan ik je helpen?' Zei ze met een opgetrokken wenkbrauw terwijl ze de sleutel terug deed in haar tas, een beetje vervreemd met dit late bezoek.

@Horatio

Zijn vraag werd beantwoord met echoënde voetstappen gevolgd door een vrouwenstem, waardoor een hoopvolle glimlach op het gezicht van de stagiaire verscheen. Er was toch nog iemand. De juffrouw, aan wie de stem toe behoorde, kwam zijn kant op lopen. Horatio deed hetzelfde waarbij hij kort haar ogen zocht. Ze was zeker prettig om naar te kijken. Zou zij de schooldokters' assistente zijn? Hij had zijn twijfels, gezien ze zeker ouder was dan hem. Misschien was ze wel een lerares. Al verwachtte hij niet dat een lerares de sleutels van de ziekenzaal in bezit zou hebben. "Neem me niet kwalijk dat ik zo laat nog aan kom kloppen. Mijn naam is Horatio Hornblower." Horatio boog voor een kort moment zijn hoofd uit beleefdheid en ter begroeting, zijn blik niet van haar gezicht scheidend. "Ik ben opzoek naar het ziekenzaal personeel. Met voorkeur de schooldokter. Weet u misschien waar ik hem.." In het moment dat hij daarop stil viel maakte hij een veelbetekenend gebaar en glimlachte gemoedelijk naar haar, toen hij vervolgde met "Of haar kan vinden, juffrouw...?" vroeg hij, in afwachting naar haar naam.


@Rae

De jongeman had duidelijk geen idee wie hij voor zich had. Voor nu nam ze het hem eigenlijk ook niet kwalijk. Rae liep nog niet zo lang door de gangen en daarbij was het al laat en een zondag. Niet veel mensen zouden zich in de ziekenzaal bevinden. Zeker niet rond deze tijd. Maar dan was het toch wel duidelijk wie zij was? De opgetrokken wenkbrauw bleef staan, maar op haar mond verscheen een scheve grijns. Wilde ze dit spelletje meespelen of wilde ze gewoon naar huis? Eigenlijk wilde ze gewoon lekker wandelen met Toad en eindelijk een frisse neus halen. De winter stond zeker al voor de deur en de wind loog daar ook niet om. Het was de laatste dagen nogal guur geweest en het had Rae weerhouden om naar buiten te gaan. Terwijl zij altijd degene was geweest die mensen vertelde dat naar buiten gaan goed voor de gezondheid was. Ach, soms kon je niet alles hebben.
Ze ritste haar tas dicht en wreef haar t-shirt wat glad. Ondertussen liet ze de ander rustig uitpraten, voordat ze haar hand naar hem uitstak zodat hij hem kon schudden. 'Raelyn Althea. Maar zeg gerust Rae.' Glimlachte ze. 'Ik ben de schooldokter.' Voegde ze er vervolgens nog fijntjes aan toe. 'Waar kan ik je mee helpen Horatio?'

@Horatio

De vrouw stak haar hand naar hem uit, vermoedelijk om deze te schudden, maar Horatio had een andere reflex op dat gebaar. Hij nam haar hand haast met een tedere zachtheid in de zijne, boog zich over haar hand en drukte in pure hoffelijkheid zijn lippen op de rug van haar hand. "Aangenaam Juffrouw Raelyn," zijn blik vond de hare waarbij hij haar glimlach beantwoorde en bemerkte wat een charmant accent ze bezat.

Haar volgende woorden verraste hem echter. En de verrassing spiegelde duidelijk af in zijn helder blauwe ogen, al was het zeker niet een onaangename. Hij had het kunnen weten natuurlijk, maar in de omgeving van zijn jeugd was hij niet veel vrouwelijke doktoren tegengekomen. Sterker nog, de enige dokter die hem ooit had behandeld, vanaf zijn 5e jaar, was zijn vader. En hij had enkel kunnen dromen van zijn professionele medische hulp in het weeshuis en de inrichting. Tuurlijk wist Horatio ook wel dat het voorkwam, maar - ondanks dat Rae ouder was dan hem - had haar jeugdigheid hem op een verkeerd pad geleid. Gelukkig kwam ze niet beledigd over, wat ook helemaal niet zijn bedoeling was geweest.
Hij boog verontschuldigend het hoofd "Neem me niet kwalijk dokter. Ik had niet verwacht dat iemand zoals uzelf zo'n stijf ouderwetse functie als dokter zou bekleden. U zult zeker een verfrissing onder uw collega's zijn." bij zijn eigen vader in ieder geval wel, bedacht hij innerlijk grinnikend.

"Ik hoop niet dat het té ongelegen komt?" zijn blik gleed voor een moment naar haar tas, waar zojuist een paar sleutels in waren verdwenen. "Er is namelijk geen spoed bij. Maar ik kom met een nogal.. uhm.. ongewoon verzoek.." het viel op dat hij niet goed wist hoe hij moest beginnen en wat hij precies bedoelde. Zijn blik zocht uit pure onzekerheid de punten van zijn schoenen op. Alsof het simpele feit dat zijn schoenen punten hadden hem van die onzekerheid konden afleiden. "Is het mogelijk dat we ergens rustig kunnen praten? Dan kan ik het uitleggen." hij keek weer op van de grond naar de vrouw. Mocht het echt niet uitkomen dan kon hij altijd nog een afspraak maken. Maar eigenlijk wilde hij dit zo snel mogelijk afhandelen. Het had hem al genoeg moed gekost om hier heen te komen.

@Rae

Ze wilde haast haar hand in een reflex terugtrekken, toen hij zich naar voren bewoog en teder het oppervlak kuste. Wat verbaasd keek ze naar zijn beweging, om zich vervolgens te realiseren dat ze hier nog steeds stonden en dat ze midden in een gesprek waren. Dat zoiets kleins en nets haar zo van haar à propos kon brengen, verbaasde haar. Misschien had ze toch wat meer tijd nodig om zich hier thuis te voelen en ging ze toch te snel aan het werk. Maar om weer de hele tijd thuis te zitten en weer te voelen hoe de muren op haar afkwamen, was niet waar ze naar uit zat te kijken. Ze beet even op haar lip maar zweeg, om hem er niet nogmaals op te attenderen dat ze het fijner vond om Rae genoemd te worden. Ze knikte daarom vriendelijk en glimlachte.
Ze wist ook niet of ze zijn volgende woorden ten harte kon nemen. Maar de glimlach bleef op haar lippen staan, al werd het wel wat lastiger om het van harte over te laten komen. Maar ach, ze moest weer inkomen, ze was pas weer aan het werk gegaan. En op een school werken was een compleet andere ervaring dan in het leger of bij de kleine dokterspraktijk op Razen. 'Wellicht dat wij beiden een ander beeld van het vak hebben.' Sprak ze kalm, met dezelfde glimlach. 'Ik heb mijn doktersjaren vooral in het leger doorgebracht.' En als ze dat tegenover de dokterspraktijk op Razen zette, dan waren er verschillen. Een heleboel verschillen.
Ze fronste. Nu nog? Op een zondag? Het liefst wilde Rae gewoon zeggen dat hij morgen maar in de ochtend terug moest komen wanneer ze geen afspraken had, maar de onzekerheid straalde van hem af. Al helemaal toen hij naar zijn schoenen begon te kijken. Een dokter moest altijd paraat staan en kon ook moeilijk tegen een patiënt zeggen dat hij de volgende dag terug moest komen. De vrouw onderdrukte een zucht, rommelde in haar tas en haalde haar sleutels eruit. 'Loop maar mee.' Zei ze zachtjes, waarna ze zich omdraaide en haar laarsjes haar naar haar net gesloten kantoortje leidden. Het duurde niet lang voordat ze de deur open had en het licht had aangedaan. Het kantoor was precies zoals ze het vijf minuten geleden had achtergelaten. Rae wees naar de stoel voor haar bureau. 'Ga zitten.' Zelf liep ze naar de bureaustoel erachter, zette haar tas tegen een eiken poot en ging zitten. 'Brand los.'

@Horatio