Mizuki moest opstaan, ook al was het niet naar haar zin geweest. Ze zat nu rechtop op haar bed en zag dan een briefje dat vlak naast haar bed lag. Al snel vloog er nog een briefje binnen. Met lichte tegenzin stond ze op en raapte ze beide briefjes op. Ze begon ze te lezen, ze waren beiden van Mineko. Misschien had ze ze beter verscheurd? Eerst lezen en dan beslissen of ze ze zou verscheuren. Ze geeuwde, ze was nog moe, ze wilde helemaal niet eens opstaan. Normaal was ze veel levendiger dan nu, nu was ze net een hoopje ellende dat niet wist wat ze met haar leven moest doen. Ze wilde de brief eigenlijk niet lezen, ze wilde niet weten wat voor leugens de jongen nog meer had geschreven, ze wilde het allemaal niet meer weten. Eigenlijk wilde ze zelfs niet eens naar de plaats van ontmoeting gaan. Maar toch zou ze het doen, en dan zou ze haar pijn duidelijk maken. Ze smeet de brief op bed en liet de andere ongeopende brief in rook opgaan. Nu ging ze naar de badkamer om haar om te kleden en haar tanden te poetsen. Ze trok een zwarte broek en een zwarte tshirt aan met een zwarte vest. Geen kleurrijke dingen, daar had ze absoluut geen zin in en haar humeur stond er ook niet zo naar. Geen idee waarom, maar ze was gewoon niet happy vandaag, allemaal dankzij Mineko die er weer was en dus dat ze pijn weer zou meemaken die ze door die brief had gevoeld. Een lichte grom verliet haar keel en ze wandelde naar buiten met haar zwarte leren laarsjes die ze was gaan kopen een aantal weken geleden. Het had geen zin, ze moest toch gaan.

Op een slakkentempo liep ze richting de eerste plaats waar ze elkaar hadden leren kennen… Het grasveld. De plek bracht herinneringen op, te veel herinneringen. Dingen die ze het liefst uit haar geheugen gewist zag, verwijdert, alsof ze er nooit waren geweest.…

Net naar SSA gekomen, ik was boos, heel erg boos. Boos op mijn vader omdat hij me naar hier stuurde, omdat ik… Anders was. Ik moest naar een speciale school en daarom hadden ze me in een shuttle geduwd naar SSA. Maar alles liep niet zo slecht als ik had verwacht, ik had een gat in de grond geslagen en daardoor had ik de aandacht van een jongen getrokken die zich voordeed als een politie van een of andere soort, ik was bang. Bang om gestraft te worden. Maar de jongen zei dan dat hij gewoon Mineko was, een leerling van de school. Ik leerde hem kennen, en ik werd verliefd op hem.

Mizuki schudde haar bruine haren heen en weer en liep met een diepe zucht verder. Ze arriveerde op de grasvelden en daar zag ze dan, de jongen waarvoor ze ooit warme gevoelens had gekoesterd. Maar nu voelde ze geen enkele wrok emotie meer. Haar gezicht neutraal, een tikkeltje kil. Langzaam liep ze verder, verder totdat ze voor Mineko stond en hem fronsend aankeek. “Wat moet je?” vroeg ze bot en kortaf. Haar houding was afstandelijk en haar blik was kil en koud. Ze kruiste haar armen voor zicht en keek afwachtend naar de lucht. “Ik heb niet de hele dag, en durf me aan te raken!” zei ze op een dreigendere toon. Zodat hij de afstand zou bewaren. De vuile leugenaar…

Ze was er. Hij keerde zich naar haar toe, zijn gehavende wang zonder bescherming. Hij verwachtte dat ze blij zou zijn. Maar nee. Ze keek boos en kil. Waarom? Op zijn gezicht wonden en zijn blik hoopvol. Nu nog wel. ''Mizuki.'' fluisterde hij zachtjes. Vreugdevol. Verwachtingen naar geluk en een hernieuwd samenzijn met zijn geliefde. Haar naam rolde als zoet snoepgoed over zijn tong. Het voelde zo goed om het te zeggen. Om haar naam te kunnen noemen en te weten dat zij luisterde. ''Wat moet je?'' Deze barse toon had hij niet verwacht. Naíef als de jongen was had hij niet gerekend op een boze blik bij hun eerste ontmoeting. Mineko keek haar geschrokken aan. Het gezicht, waar altijd een warme lach op had gestaan, was nu kil en onvriendelijk te noemen. Wat was er met zijn meisje gebeurd? Er was iets mis, dat wist hij heel zeker. Maar wat? Ze was vast boos op hem. ''M-mizuki?'' herhaalde hij aarzelend haar naam. Als een soort smeekbede. Laat alles nog goed zijn. Alstublieft, God, of wie dan ook in de wijde omgeving van Kovomaka. Als iemand hem kon helpen. Alstublieft, doe het dan nu. Help me. Hij kon het nauwelijks aanzien, die frons. Hij strekte zijn hand uit naar haar gezicht. Wilde haar wang zachtjes strelen. Haar aanraken. Een glimlach op haar gezicht brengen. Haar teder omhelzen en vasthouden. Want dat was waarnaar hij zo verlangde. Nu was ze er, maar het leek nog steeds meer op een droom dan op de werkelijkheid. Hij wilde haar aanraken. Zichzelf ervan verzekeren dat het geen droom was. Dat ze niet in rook op zou gaan. Als een geest weer zou verdwijnen. O, dat zou zijn hart breken. Maar ze was echt. Dat herkende hij, want haar bewegingen, haar stem. Alles was precies zoals hij zich herinnerde. ''Mizuki, wat is er. Er is iets. Wat. Wat is er aan de hand, Mizuki.'' Hij aarzelde,zijn hand naar haar uitgestrekt als een roep om hulp. Een smeekbede. Laat alles weer goed zijn. ''Zeg het. Alsjeblieft. Mizuki?'' Teleurgesteld en angstig keek hij naar haar.
[Flut en zo laat, sorrysorry *shame* Volgende keer wordt t beter]

Mizuki had Mineko hier helemaal niet verwacht, ze was boos. Hij had haar achtergelaten en haar dan meerdere keren bestookt met haatbrieven, ze had gehuild in Jake's armen... Jake... Maar nog steeds lukte het niet om aardig naar de jongen hier voor zich te kijken. Ze zag de blik in zijn ogen, die ze had geleerd dat dat een hoopvolle blik moest voorstellen. Humpf, wat moest hij eigenlijk van haar? Waarom was hij hier? Wat was de rede van dat hij haar wilde spreken? Vele vragen gingen door haar hoofd, vragen waarop zijzelf geen antwoord kon vinden. Moest ze het nu werkelijk aan hem gaan vragen? Daar had ze eigenlijk geen zin in, het liefst wilde ze deze jongen niet meer zien, ze wilde naar Jake, dat hij haar zou beschermen en hij speelde immers niet zo met haar gevoelens. ''Mizuki.'' fluisterde hij zachtjes. "Mineko" zei ze op een koude manier en haar blik stond boos, geïrriteerd, gekwetst. Ze wilde hem eigenlijk niet meer zien, waarom had ze toch naar die brief gehandeld? Was ze naar hier gekomen terwijl ze nu koekjes kon bakken of dergelijke? ''Wat moet je?'' vroeg ze op een kille, barse, zelfs gemene toon. Hij zou vast al wel doorhebben dat ze hier totaal niet wilde zijn, ze wilde niet vertoeven in zijn buurt. ''M-mizuki?'' herhaalde hij haar naam. "Wat moet je nu? Ik heb niet de hele dag" zei ze nog altijd even kortaf. Ze verstijfde toen Mineko haast haar had aangeraakt. "D-durf me aan te raken!" zei ze op een stamelend maar dreigende toon. Ze wilde niet de pijn voelen als Mineko haar aanraakte, het liefst was ze nu huilend weggerend, naar Jake, diegene die wel respect voor haar had. ''Mizuki, wat is er. Er is iets. Wat. Wat is er aan de hand, Mizuki.'' Ze zweeg en duwde zijn hand ruw weg. Niets kwam uit haar mond, niets verliet haar keel, ook al wilde ze zo graag schreeuwen dat ze hem haatte, haatte omdat hij zo met haar gevoelens speelde alsof ze een stuk speelgoed was. ''Zeg het. Alsjeblieft. Mizuki?''Ze greep twee stukken perkament uit haar tas en duwde die tegen Mineko's borstkas. "Je hebt met mijn gevoelens gespeeld, ik wilde je eigenlijk niet meer zien. Het liefste was ik nu bij Jake, hij respecteert mij tenminste wel. Jij bent gewoon een gemene... Een gemene ZAK!" riep ze nu deze keer en ze draaide zich om. "Die brieven zijn van jou, het handschrift was immers van jou, in de eerste dumpte je me, ik kreeg er zo'n meerdere, maar die heb ik ter plekke verscheurd, dan de tweede brief is de brief dat je terugkwam. Ik wenste dat je hier niet meer was! Dat je gewoon met je vader was meegegaan naar die school!" Haar woedende blik pierde naar Mineko en ze draaide zich dan meteen weer om, hopelijk zou ze niet gaan huilen, want na haar woedeaanval ging ze meestal huilen.

Ze sprak zijn naam uit, maar hij had liever gehad dat ze dat niet had gedaan. Hoe kon het toch? Hoe was het mogelijk dat de stem die eens lieve dingen had gezegd nu zijn naam uitspuwde alsof het woord afschuwelijk en vergiftigd was? Hij had inderdaad zijn hand naar haar gezicht gebracht, maar verstijfde toen hij haar stem weer hoorde. Het deed pijn en het was verwarrend, o zo verwarrend om dit zo te horen. Alleen al in haar prachtige bruine ogen kijken deed hem lichtjes ineen krimpen van angst en verwarring. Waarom keek ze dreigend naar hem? Sinds wanneer was hij de vijand? Zijn hand was verstijfd in de lucht, op korte afstand van haar bleke gezicht. Hij was te geschokt om ook maar te bewegen. Tot zij actie ondernam. Zijn hand ruw wegduwde. Slap viel de arm weer langs zijn lijf, krachteloos. Hij kon zich niet verzetten tegen dit meisje, waarvan hij met heel zijn hart hield. Zijn lichaam voelde als een vreemde. Hoorde hij wel hier? Hij wilde opstijgen, de lucht in. Zachtjes dwarrelden sneeuwvlokjes neer, bleven aan zijn wimpers kleven. Op de automatische piloot greep hij de stukken papier vast die hem aangerijkt werden. Bijna leek alles normaal, Mizuki had hem immers aangeraakt, ze gaf hem de brieven zoals ze hem vroeger verlegen koekjes en baksels gaf. Maar de woede in haar bewegingen was nog steeds duidelijk. Hij slikte moeizaam, een bittere smaak bleef echter halsstarrig in zijn mond achter. Vluchtig gleden zijn ogen over de brief. Slechts een van hen hoefde hij te bekijken. De ander kende hij immers al, die had hij toch zelf geschreven? Hij was begonnen met lezen en kon niet meer stoppen. Hoe veel pijn de woorden ook deden. Mineko keek haar met trillende lip aan. Ze meende het, maar waarom? Wat was er misgegaan? Het eerste deel van haar harde woorden drong nauwelijks tot hem door. Op twee dingen na. Twee personen. Jake. En een of andere zak, hij dus. Een gemene zak. Dat deed pijn, meer pijn dan hij zich kon voorstellen dat twee simpele woordjes konden doen voordat hij ze gehoord had. Maar de wetenschap dat het allemaal door die ene jongen kwam drong zijn gedachten binnen. Wie was Jake? Wie op deze godsverholen planeet was in godsnaam Jake? En wat had hij Mizuki verteld? Wat had hij met zijn meisje gedaan?
"Die brieven zijn van jou, het handschrift was immers van jou, in de eerste dumpte je me, ik kreeg er zo'n meerdere, maar die heb ik ter plekke verscheurd, dan de tweede brief is de brief dat je terugkwam. Ik wenste dat je hier niet meer was! Dat je gewoon met je vader was meegegaan naar die school!"
Wát? Nee... Had ze zijn brief überhaupt gelezen? En dan bedoelde hij echt de zijne, niet die van zijn verradelijke vader. Daarin stond het toch uitgelegd? Waarom geloofde ze hem niet? O, wacht. Natuurlijk. Hij was een gemene zak. Wie geloofde er nou in een gemene zak? Zij duidelijk niet. Hoe snel na zijn vertrek had ze besloten dat hij de bad guy was? Hij had zo'n behoefte om gewoon neer te zakken en de warme tranen de sneeuwvlokken te laten smelten. Maar het kon niet. Hij kon haar niet kwijt zijn. Niet zo. Niet in één onbewaakt ogenblik, door een misverstand, een samenzwering.
''Hoe kon je dit geloven, Mizuki?'' vroeg hij haar gekwetst. Hij praatte tegen haar rug, wat hij zich nu realiseerde. Ze had zizch van hem weggedraaid. Zou ze echt weglopen? Ze mocht niet weggaan. Hij liep om haar heen, voordat zijn hersenen daar echt opdracht toe hadden gegeven. Smekend probeerde hij haar blik te vangen. ''Je weet toch dat ik je nóóit pijn zou doen op zo'n manier? Ik- Als, als ik ooit stop met deze liefde voor jou voelen, dan zou ik dat toch wel zelf aan je vertellen?'' Hij schudde verbaasd zijn hoofd. Een verbeten verdrietige uitdrukking. Boos, op een vreemde teleurgestelde manier. ''En jij dan?! Je was toch zo goed met details? Hoe kon je het geloven, hoe kon je het niet zíen, Mizuki. Enkel de laatste brief, enkel de láátste is van mij, ok?! Zag je het niet?'' Ja, hij was boos. Op haar? Of op zichzelf? Hij wist het niet goed meer, alles liep nu door elkaar. Hij moest de tranen terugdringen, zich verbijten. Er was nog een kans, er moest nog een kans zijn. Het kon toch niet zo opeens over zijn? Voorbij? Al die dagen van vredig samenzijn voor niets? En hij, ingeruild voor een ander exemplaar? Waarom? Het kon niet, mocht niet zo eindigen. Er was nog een kans. Daarin moest hij blijven geloven. Hij hield de twee brieven naast elkaar, een gekwetste woede in zijn ogen. Ja, op het eerste gezicht leken ze zwaar op elkaar. Maar een geoefend oog, iemand die gewend was om -misschien ongewild- zijn aandacht naar details te laten gaan, kon het toch wel herkennen? Dat zwiepje dat zijn vader aan het einde van zijn lidwoorden gaf, hoe Mineko haar naam met een bloemetje had versierd. Details, maar ze leken nu zo belangrijk. Hij hield de brieven naar voren. Beschuldigend, of misschien eerder vragend, vragend naar een verklaring. Hij wist hoe goed ze was met details. Hoe alles wat veranderde haar opviel. Hoe niets zijn lieve vriendin ooit ontging. Behalve emotie's wellicht, daar had ze moeite mee. Maar dat gaf niet, hij hield van haar. En zij, zij had hetzelfde gezegd. ''Of misschien... Misschien wilde je het niet zien.'' fluisterde hij, zijn blik naar de grond. ''Zeg me, Mizuki. Wie is Jake? Wil je me dat vertellen?''

Twee ogen keken omhoog, de groene kijkers zochten angstig de hare. Bang voor wat komen zou. Vol met pijn.

Mizuki sprak zijn naam uit alsof het een of andere besmettelijke ziekte was en natuurlijk vond ze dat het er eerder uitgeblaft moest worden dan wat anders. Een koude manier van spreken werd door haar gebruikt, ze was boos en afstandelijk, het liefst was ze hier zelfs niet eens. Maar toch had een of andere drang haar naar hier willen brengen, was ze gewoon gekomen uit nieuwsgierigheid, of hij wel degelijk terug was. Inderdaad, hij was blijkbaar wel degelijk terug… Spijtig genoeg. Een dreigende blik werd hem geschonken, met alle plezier. Haar bruine ogen wendden zich weer af, dan zag ze zijn hand die maar een aantal millimeter van haar gezicht was verwijdert, ze verstijfde. Ze wilde niet aangeraakt worden door hem, eigenlijk wilde ze dat hij gewoon was weggebleven, ze duwde zijn hand ruw en snel weg zonder dat ze al te veel contact maakte. De arm van Mineko hing nu slap naast zijn lijf, mooi zo, nu had zij er geen last meer van. Sneeuwvlokjes bleven in haar plakken en zorgden dat er nu witte spikkels in haar haren waarneembaar waren. Ze lette niet echt op dat feit, vreemd genoeg, want normaal hield ze van sneeuw, was ze altijd dolblij als ze die vlokjes zag neerdwarrelen. Maar nu was het anders, was ze boos en kon ze niet letten op alle detail om zich heen. Mizuki overhandigde hem de brieven, deed zoveel mogelijke moeite om hem zo min mogelijk aan te raken en ze bleef kijken hoe hij ze las, met nog steeds die norse uitdrukking op haar gezicht. Ze zei nog een hoop dingen, gemene dingen zoals zak en ze vernoemde Jake. Mineko had alle recht om te weten dat ze al een tijdje een ander had. Mineko had haar gedumpt via die brief en dan was ze troost gaan zoeken bij een vriend. Daaruit was vervolgens meer gebloeid.
"Die brieven zijn van jou, het handschrift was immers van jou, in de eerste dumpte je me, ik kreeg er zo'n meerdere, maar die heb ik ter plekke verscheurd, dan de tweede brief is de brief dat je terugkwam. Ik wenste dat je hier niet meer was! Dat je gewoon met je vader was meegegaan naar die school!" Natuurlijk wilde ze dat hij niet hier was, het liefst was hij gewoon verdwenen van deze planeet. Mizuki wilde hem weg, wilde dat hij nooit naar hier was gekomen. Mineko zien deed haar gewoon veel pijn, pijn die ze missen gelijk kiespijn. ''Hoe kon je dit geloven, Mizuki?'' Ze had zich omgedraaid, wilde zijn gezicht niet meer zien. Ze wilde weggaan, ze had hem niks meer te zeggen. ''Je weet toch dat ik je nóóit pijn zou doen op zo'n manier? Ik- Als, als ik ooit stop met deze liefde voor jou voelen, dan zou ik dat toch wel zelf aan je vertellen?'' zei Mineko die weer voor haar was komen staan. Haar ogen leken wel vuur te spuwen, maar nog steeds sprak ze geen enkel woord, alsof ze net heel nauwkeurig haar woorden wilde uitkiezen, of hem gewoon negeerde. ''En jij dan?! Je was toch zo goed met details? Hoe kon je het geloven, hoe kon je het niet zíen, Mizuki. Enkel de laatste brief, enkel de láátste is van mij, ok?! Zag je het niet?'
“Dan nog, het was van dezelfde afzender en het handschrift was exact hetzelfde buiten het bloemetje en de zwier na het eind van elk lidwoord bij de dumpbrief. Wat voor verschil maakt het? Niets, de woorden deden pijn Mineko en misschien waren ze niet van jou, maar toen had ik dat niet door, mijn blik was wazig geworden door alle tranen! Die eerste zin liet me al huilen, denk jij dat ik perfect ben? Ik zie soms ook details over het hoofd of ik negeer ze omdat ze niet van essentieel belang zijn.” Zei ze met een ijzig kalme stem, maar ze leek nu alleen maar meer emotie te vermijden in dit gesprek. ''Of misschien... Misschien wilde je het niet zien.'' fluisterde hij, zijn blik naar de grond. ''Zeg me, Mizuki. Wie is Jake? Wil je me dat vertellen?'' Mizuki’s blik fleurde helemaal op bij het woordje Jake en ze begon zelfs lichtjes te blozen. “Jake, Jake was een van mijn beste vrienden, ik was naar hem toegegaan toen ik die eerste brief krijg waarin je me dumpte, hij dateerde van drie weken geleden die dag. Ik heb bij Jake gepraat, gehuild en hij ving me op. Hij vrolijkte me op en ik ben… v-verliefd geworden.” Zei ze met een glimlach op haar gelaat terwijl ze uit haar tas een cakeje nam en ze begon er met muizenhapjes van te eten. Ze haalde er geen tweede uit, ze wilde niet delen vreemd genoeg.

Ze keek hem aan met zo veel vuur in haar ogen dat een rilling over zijn ruggegraat liep. Waarom haatte ze hem zo? Hij kende haar als lief meisje, vergevingsgezind en ontzettend schattig. Daar was nu niets meer van over en dat had die Jake vast en zeker veroorzaakt. De smiecht. Hij bleef sterk, dat was tenminste het plan. Maar ongewild sloop de woede ook in zijn aderen. Hij wilde geen kwaad woord zeggen, maar ze maakte het hem wel erg moeilijk. Hij wilde iets slaan, iets stuk maken. Een emotie die hem nauwelijks bekend was. Aggresie. Het was vreemd. De vredelievende jongen die kwaad werd. Als je hem nu een tere bloem gaf zou hij het zonder moeite op de grond smijten. Wat zo anders was dan zijn normale reactie. Maar dit had je ook niet elke dag. Een meisje waarop je smoorverliefd was. Was opeens zo anders. Na een kort moment kreeg je het door. Eerst bleef je halsstarrig volhouden dat alles nog goed zou komen. Maar die leugen kon je niet vast blijven houden wanneer ze zo kwaad over je sprak. En dat deed pijn. Bijna wenste hij dat zijn ontsnapping niet gelukt zou zijn en hij nu in een koets naar een priveschool zou zitten. Alles. alles was beter dan deze pijn. Dit machteloze gevoel, want ze geloofde hem niet. Mizuki haatte hem. Dat besef drong langzaam tot hem door en het voelde verschrikkelijk. Als kleine naaldjes die zijn huid binnendrongen. Hij vocht tegen de tranen, tegen de neiging om te schreeuwen.
“Dan nog, het was van dezelfde afzender en het handschrift was exact hetzelfde buiten het bloemetje en de zwier na het eind van elk lidwoord bij de dumpbrief. Wat voor verschil maakt het? Niets, de woorden deden pijn Mineko en misschien waren ze niet van jou, maar toen had ik dat niet door, mijn blik was wazig geworden door alle tranen! Die eerste zin liet me al huilen, denk jij dat ik perfect ben? Ik zie soms ook details over het hoofd of ik negeer ze omdat ze niet van essentieel belang zijn.” Details. Details hadden nog nooit zo belangrijk geleken. Hij beet op zijn lip en sprak de moeilijke woorden uit, die vanbinnen in zijn hoofd spookten. Hij wilde de waarheid weten, dacht hij. Maar zou dat niet veel te veel pijn doen? Hij kon het niet stoppen, de vraag vertrok al uit zijn mond. ''Zeg me, Mizuki. Wie is Jake? Wil je me dat vertellen?''
Waarom keek ze zo blij? Weg was de ijzige kou of de vurige woede in haar blik. Ze bloosde. Wat?! Waarom. Hij keek gekwetst naar beneden. Een traan welde op en hij beet hard op zijn lip om niet nog meer dingen te vragen waarop hij het antwoord niet wilde weten.
“Jake, Jake was een van mijn beste vrienden, ik was naar hem toegegaan toen ik die eerste brief krijg waarin je me dumpte, hij dateerde van drie weken geleden die dag. Ik heb bij Jake gepraat, gehuild en hij ving me op. Hij vrolijkte me op en ik ben… v-verliefd geworden.” Hij knipperde verdwaasd met zijn ogen. Zo gemakkelijk was hij vergeten. ''Verliefd geworden.'' Hij trilde. ''Zomaar? Zomaar verliefd geworden.'' Zijn diepgroene ogen boorden zich in de hare. Hij kon de blijdschap op haar gezicht niet uitstaan. ''Was het dan niets waard voor je? Wat wij samen haddden, was dat dan niets waard? Ging het zo gemakkelijk, me vergeten, doorgaan? Poef, nieuwe jongen en je was...'' Vol walging sprak hij het woord uit. ''En je was verliefd op hem? Meteen? Of was het al langer aan de gang... Mizuki, vergeet je zo gemakkelijk? Je bent het zeker vergeten, Mizuki. De woorden die je tegen me zei.'' Hij haalde diep adem. ''Je zei... Je zei: Voor altijd. Mizuki, je zei voor altijd, ja?! What happened to us, forever and always?'' Zijn schouders hingen laag, hij keek met treurige blik toe hoe ze een cakeje begon te eten. Eéntje maar. Ergens verwachtte hij, hoopte hij, dat ze hem er ook een aan zou bieden en alles weer als vanouds was. maar nee. het was voorbij.
''Je bent veranderd, Mizuki.'' zei hij beschuldigend. ''Waar is het meisje gebleven dat ik zo goed dácht te kennen? Eh? Jake heeft je veranderd en nee, dat is niet ten goede.'' HIj bleef doodstil staan en keek haar kalm aan. Kalmer dan hij zich eigenlijk voelde.